Η ΨΥΧΟΚΤΟΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

Πριν 20 χρόνια το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατεδίκασε εις καθαίρεσιν 

τον παλιόν και ενάρετον καθηγούμενον της Ι. Μονής Εσφιγμένου 'Αγίου Όρους κυρόν Αθανάσιον, 

ως και τρία μέλη της Γεροντίας. 

Ο λόγος; 

Διότι κατεδίκαζαν τας κακοδόξους ενεργείας του Φαναρίου, 

διακόψαντες την μετ’ αυτού εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, 

πράξη πλήρως καλυπτόμενη υπό των ιερών Κανόνων.

Από το 1973 η Ι. Κοινότης Αγίου όρους 

εν συνεργασία με την πατριαρχική Εξαρχεία αποφασίζει: «... 

όπως του λοιπού μη χορηγούνται Καλύβαι και εξαρτήματα 

εις δεδηλωμένους ζηλωτάς υπό των Ι. Μονών». 

(Πρακτικόν ΞΑ, συνεδρία τής 26.9.1973). 

Τα ανωτέρω σημαίνουν, 

ότι ουδείς μοναχός που θα ηρνείτο να μνημονεύσει του Οικ. Πατριάρχου 

θα μπορούσε να διαμείνη μόνος ή μετ' άλλων εις Κελλίον ή Καλύβη του Αγίου 'Ορους. 

Με αυτόν τον τρόπον επεθύμουν να διακόψουν κάθε αύξησι του ζηλωτικού μετώπου, 

ενώ συγχρόνως έπλητταν τους ηλικιωμένους ζηλωτάς 

που δεν θα είχαν το δικαίωμα πλέον να προσλαμβάνουν υποτακτικόν δια τα γηρατειά των.

Αδιαφόρησαν τελείως δια την καταστροφήν των κελλίων, ελλείψει Μοναχών. Αυτό ουδόλως ετάρασσε τους Καθηγουμένους! Προτιμούσαν να τα βλέπουν νά γίνονται ερείπια, παρά να κατοικηθούν υπό ζηλωτών πατέρων. Όπως βλέπεις, αγαπητέ Νικόλαε, σκληρότης δέν υπάρχει μονον στην κοινωνία σας, αλλά και στον απόκοσμον 'Αθωνα...

Τον Μάρτιον του 1984 η γυναικεία Μοναδική Αδελφότης των Αγίων Πάντων Σπετσών, ομού μετά του πνευματικού της, αποκηρύττουν την αίρεσιν του Οικουμενισμού και ακολουθούν το πάτριον εορτολόγιον. Αμέσως έρχοναι αι καθαιρέσεις, απελάσεις εκ της Μονής και της νήσου(!), αι μύριαι συκοφαντίαι υπό του οικείου επισκόπου και των οργάνων του. Με την βοήθεια όμως του Κυρίου επιστρέφουν και πάλι στο νησί τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα αρρενοπώς την πατερική τους ομολογία και ένσταση. 

Τα όμοια και χειρότερα υπέστησαν και όλοι οι προ αυτών ομολογήσαντες από τους οικείους των επισκόπους του νέου ημερολογίου. Αληθής Μεσαίων όσον αφορά τις βαρβαρότητες και ιεροσυλίες! Περί αυτού μπορείς να λάβεις ακριβή γνώσιν δια της μελέτης των «Πατρίων» που εκδίδει ο Σεβασμιώτατος Επίσκοπος Πενταπόλεως κ. Καλλιόπιος. (Γαλαξειδίου 14, 185 43 Πειραιά. Τηλ. 42.06.455).

Τον Μάιον του 1992 πατριαρχική εξαρχεία με κάλυψιν της Ι. Κοινότητος απελαύνει αναπολογήτους, βιαίως και απανθρώπως εντός μιας ώρας τους μονάζοντας εις την Ρωσικήν Σκήτην του Προφήτου Ηλιού πατέρας, επειδή ακριβώς δεν εμνημόνευον και αυτοί του λατινόφρονος Βαρθολομαίου. 'Ενοχος σιγή και αντιφατική πολιτική. Και τώρα σε ερωτώ: ποιός συνεκινήθη ή διεμαρτυρήθη δια τας ανωτέρω άδικους και αντικανονικάς ενεργείας Φαναρίου και Αγίου Όρους; Σχεδόν ουδείς! Όχι μόνο δεν έγραψαν υπέρ αυτών, αλλά ελασπολόγησαν και κατηγόρησαν με κάθε τρόπο τας ανωτέρω ομολογίας! 

Ασφαλώς θα έρωτήσεις διατί; Επειδή έθεωρήθησαν φανατικαί καί ζηλωτικαί αντιδράσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ανωτέρω υπήκουσαν στους Ι. Κανόνες και την μακραίωνα παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία επιτάσσει διακοπήν κοινωνίας προς κακοδόξους ποιμένας και προτού ακόμη να επιληφθή αρμόδια Σύνοδος. Όλοι όμως οι Θεολόγοι και κληρικοί του νέου ημερολογίου με πρώτον τον κοιμηθέντα αρχιμανδρίτην Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, που και συ καλώς εγνώριζες, αγνοούντες, ή μάλλον διαστρεβλούντες την ανωτέρω αλήθειαν, εκήρυττον:

«'Οχι, δεν επιτρέπονται σχίσματα -ο Κανών είναι δυνητικός- η αντίδρασις όταν γίνεται, πρέπει να γίνεται μέσα από την Εκκλησία, χωρίς δηλαδή να διακόπτωμεν την μετ' αυτής κοινωνίαν». Μήπως και ο αφορισθείς κ. Σωτηρόπουλος αυτό δεν εκήρυττε μέχρι σήμερα στους εν Αυστραλία και Καναδά πιστούς, που αγωνιούσαν δια τις κακοδοξίες των ποιμένων τους; Απο την μια μεριά κατηγορούσε επί αιρέσει τον Στυλιανόν και από την άλλη εμπόδιζε τους πιστούς να τον αποκηρύξουν! 

Όπως δηλαδή μαρτυρούν τα γεγονότα, προτιμούν να εγκαταλείπουν τα πρόβατα στο στόμα του λυκου, παρά να τους συστήσουν να εκκλησιαζονται στους παλαιοημερολογίτας, ή να μνημονεύουν «πάσης επισκοπής Ορθοδόξων», μέχρι να εύρουν επίσκοπον της αρεσκείας των. Της αυτής ψυχολογίας και γραμμής είναι και όλαι αι εν κόσμω ιεραποστολικές, ως τιτλοφορούνται, αδελφότητες και οι οπαδοί των, και ας μην σου φανεί υπερβολικός ο λογος. Αν δεν υπήρχαν, να είσαι βέβαιος, ότι μέγα μέρος του θρησκεύοντος ποιμνίου που επηρεάζουν θα ηκολούθει το παλαιόν.

Αλήθεια πόσον δύσκολον είναι να αθλή τις νομίμως! Και γιατί όλη αυτή η αλλοτρίωσις εκ της Ορθοδόξου Παραδόσεως; Διότι δεν ηγάπησαν τον Μοναχισμόν και την Παράδοσιν, δυο μεγέθη άγνωστα σχεδόν σ' αυτούς και τους οπαδούς τους. Θα έχεις, επίσης, ακούσει για τις εκατοντάδες σελίδες που συνέγραψε ο πρόεδρος της Πανελ. Ενώσεως Θεολόγων εναντίον του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, στην προσπάθειά του να υπερασπισθεί τους τρεις Ιερωνυμικούς επισκόπους. 

Και ενώ ο λατινόφρων πατριάρχης σπεύδει να τους ενώσει με τους Μονοφυσίτας και Παπικούς, αυτός, ζων υπό την επήρειαν του οργανωσιακού συνδρόμου, αναλίσκεται κυριολεκτικώς, παρά το επισφαλές της υγείας του, προκειμένου να δικαιώσει τους ανωτέρω τρεις επισκόπους, οι οποίοι σημειωτέον, ουδέν έπραξαν ή συνέγραψαν κατά της συγχρόνου αιρέσεως. Αυτή είναι η έκφρασις της οργανωσιακής ψυχολογίας των οπαδών των αδελφοτήτων, περί της οποίας και άλλοτε σου είχα μιλήσει. Πρόσεξε τώρα να δεις πώς αντιδρούν στις προκλήσεις του καιρού μας οι άνθρωποι που ευρίσκονται μακράν τοιούτων επιδράσεων και που σέβονται συγχρόνως Μοναχισμόν και Ι. Κανόνες.

Ο Σιναίτης Ιερομόναχος και πνευματικός π. Αδριανός είναι, κατά κοινήν ομολογίαν, ένας ενάρετος μοναχός και κληρικός. Προ μηνών, αγανακτήσας δι' όσα επληροφορείτο που συμβαίνουν στην Αυστραλίαν, επήγε και εκήρυξε εις τους εκεί πιστούς κατά των κακοδοξιών του Στυλιανού, προτρέψας τους πιστούς να διακόψουν τήν μετ' αυτού κοινωνίαν. 

Εν συνεχεία επήγε στον Καναδα, αλλά ο εκεί Σωτήριος του είπε «να φύγει με το ίδιο αεροπλάνο»! Είχε, βλέπεις, πληροφορηθεί τα εν Αυστραλία. Και ο καλός π. Αδριανός αντιληφθεις με τί λυκοποιμενες είχε να κάνει, τους απεκήρυξε και ηκολουθησε το παλαιόν! Σύγκρινε τώρα μόνος σου την διαγωγήν του κ. Σωτηροπούλου και του π. Αδριανού, ως και του π. Εφραίμ τού Φιλοθείτου, που σου έγραψα προσφάτως, για να δεις το μέγεθος της διαφοράς.

Εάν ορθοτομεί ο τελευταίος, θα ήτο ελεύθερος να δρα εις Αμερικήν και Καναδά; Τα γεγονότα ομολογούν μόνα τους! Ο π. Αδριανός ομιλήσας πατερικώς, εδιώχθη και από τους δυο πεφιλημένους και ομοτρόπους λυκοποιμένας του Πατριάρχου! Βεβαίως σύμφωνα με τους αγίους Πατέρας, επειδή εκοινώνει τόσα χρονια με την αίρεση θα πρέπει τώρα να υποστεί σχετικόν κανόνα, αλλά αυτό είναι εκτός του θέματος μας. Απορώ επίσης γιατί να διαμαρτύρονται για τον αφορισμόν του κ. Σωτηροπούλου οι διάφοροι κληρικοί και λαικοί. 

To «εντός Εκκλησίας» που πιστεύουν και κηρύττουν δίδει το δικαίωμα στον οιονδήποτε κακόδοξον Βαρθολομαίον να καθαιρεί και να αφορίζει —ανεξαρτήτως δικαίως ή αδίκως— αφού οι κατήγοροί του δεν αποτειχιζονται, δηλαδή δεν διακόπτουν την μετ' αυτού κοινωνίαν. Η Εκκλ. Ιστορία δεν τους έχει συνετίσει εν προκειμένω; Ποιός αιρετικός αποδέχεται τους ελέγχους ή... επαινεί τους κατηγόρους του;

Οι ιεροί Κανόνες και οι άγιοι Πατερες ενώ μας παρέχουν το δικαίωμα της αποτειχίσεως, αυτοί αρνούνται να το χρησιμοποιήσουν, φοβούμενοι, ως λέγουν, διότι θα ευρεθούν... εκτός Εκκλησίας! Καθ' ήμάς αυτά είναι «προφάσεις εν άμαρτίαις», καθότι τό Ιερόν Πηδάλιον διδάσκει τα ακριβώς αντίθετα αυτών που ισχυρίζονται! Ο έπαινος των Ι. Κανόνων δια τους αποτειχιζομένους. «... 

Εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεση αυτών κηρύττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται, οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προτού να γίνει ακόμη συνοδική κρισις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής πρεπούσης, ως ορθόδοξοι είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών». (Έρμην. αγ. Νικοδήμου στον ΙΕ' Κανόνα τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου).

Τα ανωτέρω εφήρμοσαν δια μέσου των αιώνων όλοι οι ομολογηταί, παλαιοί και σύγχρονοι. Και όμως! Όπως μας διδάσκει η Ιστορία, αντί επαίνων απελαβον τα ουαι, τους αποσχηματισμους, τις φυλακίσεις, τις εξορίες! Τώρα ένας ιδικός τους επειδή ετιμωρήθη δια... χαρτιού, ξεσήκωσαν τον κόσμον. Αντιλαμβάνεσαι, αγαπητέ Νικόλαε, το πόσο μεροληπτικά συμπεριφερονται. Θέλουν μια ομολογία στα μέτρα τους, άνευ δηλαδή συνεπειών. Ομίλησα περί ομολογίας.

Ναι, ο κ. Σωτηρόπουλος ομολόγησε ελέγξας τον Στυλιανόν και απέδειξε ότι αγαπά τον Χριστόν! Αυτός, ένας λαικός απεδείχθη πιο ευαίσθητος στα της πίστεώς μας από ένα ολόκληρον 'Άγιον Όρος! Διότι σε ερωτώ: πότε ήλεγξαν οι Αγιορείται τον Αυστραλίας, καίτοι γνωρίζουν καλώς τας βλασφημίας του; Και το έτι σοβαρώτερον, πότε διεμαρτυρήθησαν προς τον Πατριάρχην, ο οποίος είναι πνευματικός προιστάμενος του υβριστού και ο οποίος σκανδαλοδώς τον καλύπτει, γενόμενος ούτω συνεργός και συνυπεύθυνος; Ουδέποτε! Και μόνον αυτό;

Έφθασαν στο σημείον να στέλνουν πνευματικούς στην Αυστραλία, προκειμένου να τον στηρίξουν ηθικώς, ο δε Καθηγούμενος της Μονής Ιβήρων κ. Βασίλειος να τον καλεί δια να λαμπρύνει την εορτήν της Παναγίας! ποιόν; τον υβριστήν του Υιού της!! Και το ανόσιον έργον θα επανελαμβανετο και εις την Ι. Μονήν Μεγίστης Λαύρας, αν δεν προλάμβαναν οι πατέρες της ερήμου δια της αντιδράσεώς των να γίνουν αίτια ματαιώσεώς του!..

Προσφάτως επίσης οι Καθηγούμενοι των 13 Ι. Μονών που αντέδρασαν εις τας -υπέρ των Μονοφυσιτών και Παπικών- θέσεις του Πατριαρχείου, με αποτέλεσμα να ψυχρανθούν αι σχέσεις των, έγραψαν επιστολήν προς τον κ. Βαρθολομαίον, εξομολογούμενοι αύτοι, ότι η χαρά τους δια την Ανάστασιν του Κυρίου «δεν θά είναι πεπληρωμένη άνευ τής ειρηνοδώρου ευχής... του Προκαθημένου τής Μητρός Εκκλησίας»! 

Τον διαβεβαιούν δε ότι «βαθύτατος τυγχάνει ο σεβασμός και η αφοσίωσις ημών προς το Σεπτόν ημών Πρόσωπον». Δια να καταλήξουν: «... είησαν δε τα έτη Υμών πολλά, πανευφρόσυνα και ακύμαντα...»! Ώστε ο συνεργάτης του κακοδόξου Στυλιανού, ο υπεύθυνος δια τον συνεχισμόν τού σκανδαλισμού των πιστών είναι άξιος πολυχρονισμού! Διατί; δια να συνεχίζει να καλύπτει τους υβριστάς του Κυρίου μας!

Και δεν είναι αρκετή η αναστάσιμος χαρά να τους ειρηνεύσει, εφ’ όσον ο συνυπεύθυνος του σκανδάλου, ο καλύπτων τους λυκοποιμένας της Ορθοδοξίας, δεν τους δίδει την ευχήν του! Ιδού πού καταλήγει, αγαπητέ μου Νικόλαε, η αδιαφορία στα θέματα της πίστεως. «Αγώνος ουν χρεία μεγάλου και νομίμου». Ελπίζω, επίσης, να πρόσεξες ότι αυτοί οι ίδιοι και πολλοί όμοιοί τους, εμφανίζονται παρά ταύτα ως νηφάλιοι και ακριβείς ερμηνευταί της Ιεράς Παραδόσεως, ενώ το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να συνηγορούν υπέρ του αντορθοδόξου Φαναρίου! 

Ναι, του Φαναρίου που όλοι τους σήμερα ελέγχουν, επειδή αφόρισε έναν θεολογον. Το περιοδικό μαλιστα της αδελφότητος που ανήκει ο αφορισθείς, έφθασε στο σημείο να γράψει σχόλιον με τίτλον: «Νυν κρίσις εστίν» όπου μεταξύ των άλλων γράφει: «Ο αφορισμός του κ. Σωτηροπούλου κρίνει όχι μόνο τον θεολογικό αλλά και όλο τον πνευματικό κόσμο της πατρίδος μας... τους μητροπολίτας, τις χριστιανικές και μοναστικές αδελφότητες, τις Θεολογικές σχολές...» (Σταυρός, Ιαν. 94, σελ. 20). Αυτή είναι η πραγματικότης, αγαπητέ μου.

Όταν διώκονται οι ήμετεροι, συγκινούμεθα σφοδρά, όταν πάσχουν τα αυτά οι ζηλωταί... πέρα βρεχει! Αφήνω ότι έχουν φθάσει στο σημείο να μας εξισώνουν με τους διάφορους αιρετικούς, όπως επραξε εσχάτως ή I. Σύνοδος τής Κρήτης, ή οποία εξεδωκε Εγκύκλιον ενάντιον των διάφορων αιρετικών πού λυμαίνονται τήν νήσον, συμπεριλαβοΰσα πρώτους και καλλιτέρους τούς παλαιοημερολογίτας! 

Η Σύνοδος που κατήντησε να κάνει μνημόσυνα στον υβριστήν του Κυρίου μας, τον Καζαντζάκη, να αποκαλεί αιρετικούς τα γνήσια τής Εκκλησίας τέκνα! Και ευρέθη μια ολόκληρος αδελφότης Θεολόγων, η Ζωή, να δημοσιεύση την ανωτέρω Εγκύκλιον στο τεύχος της 24.3.94 προσθέτουσα, ότι είναι οι Παλαιοημερολογίται και οι λοιποί αιρετικοί «λύκοι αρπαγές»!, την στιγμήν που ένας λαικός και μη θεολόγος, αλλά αγαπών τον Μοναχισμόν και το Πηδάλιον, ένας μη οργανωσιακός, ο κ. Νικ. Ψαρουδάκης, την εσχολίασε ως εξής:

«Όταν, Σεβασμιώτατοι, ανάμεσα στους αιρετικούς και τους σατανοκινήτους, αναφέρετε, μαλιστα πρώτους, τους "ζηλωτές" παλαιοημερολογίτες, τότε είναι φανερό ότι η κρίση στην σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας, αρχίζει να γίνεται σχεδόν αγεφύρωτη, και το ερώτημα: « εάλω η Ορθοδοξία"; γίνεται έφιάλτης»! (Όρθόδ. Τύπος, 1.4.'94). 

Γι' αυτό, αγαπητέ μου Νικόλαε, θα σου επαναλάβω και πάλι αυτό που πολλές φορές σου έχω τονίσει, ότι εάν δεν άντιληφθούν, όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα θεωρούν «εκτός Εκκλησίας» τους παλαιοημερολογίτας, ότι αυτοί αποτελούν τα γνήσια της Ορθοδοξίας τέκνα (ανεξαρτήτως τωνορισμένων λαθών και υπερβολών, λόγω ακαταλλήλου εν πολλοίς διοικήσεως), και αν δεν μετανοήσουν εμπράκτως δια τους διωγμούς που τους έκαναν από το 1924 μέχρι σήμερα,

είναι αδύνατον να ερμηνεύσουν ορθώς και να αντιμετωπίσουν πατερικώς την σύγχρονη εκκλησιαστική τραγωδία. Πρέπει ν' αρχίσουν από τα θεμέλια! Εάν εκεί αριστεύσουν, αυτομάτως θα ευρεθούν στο αυτό μέτωπο! Διαφορετικά, και συ και όλοι οι πονούντες δια την προδοσίαν, των τιμίων, πρέπει να σκεφθήτε καλά ποιούς ακολουθείτε.

Μια ζωή και μια ψυχή έχουμε. 

Κάθε μέρα και ώρα που περνά με την κοινωνία της αιρέσεως, 

μας φέρνει και πιο κοντά στην αβεβαιότητα για την ψυχική μας σωτηρία. 

Μη λησμονείς τους λόγους του μεγάλου Θεοδώρου που σου έχω ξαναγράψει: 

«Διότι εχθρούς Θεού ο Χρυσόστομος, 

με μεγάλη και επίσημον φωνήν, απεκάλεσε όχι μόνον τους αιρετικούς, 

αλλά και αυτούς που τους κοινωνούν». 

Και ετόνιζε τούτο ο Θείος πατήρ, 

διότι «Ούτε όλα τα χρήματα του κόσμου να διαθέσει κάποιος (σε πτωχούς) 

αλλά είναι κοινωνικός προς την αίρεσιν, δεν καθίσταται φίλος, 

αλλά εχθρός του Θεού»! (P.G. 99. 1049 Α, 1275C). 

Αυτά προς το παρόν, 

με πολύ πόνο καρδίας και θλίψιν δια την έκτασιν του κακού.

Με αγάπη και ευχές, Ιερομόναχος Θεοδώρητος 6/'94.

Από το βιβλίο του 

Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου: 

''Όταν οι Φύλακες Προδίδουν''. 

Αθήνα 2001. Εκδόσεις Αγιορείτης. 

Άρθρα και σχόλια άναφερόμενα εις την αίρεσιν του Οικουμενισμού και την μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής. 

Τίτλος, εισαγωγή κειμένου στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η αγιογραφία ανήκει στον Ουκρανό Αγιογράφο Serhei Vandalovskiy.

Icon by Serhei  Vandalovskiy.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΝ ΜΟΝΑΧΟΝ

Αγαπητέ μου π. Γεράσιμε,
χαίροις εν Κυρίω πάντοτε και μετά του Γέροντός σου.
Με χαρά διάβασα τα τελευταία νέα της επιστολής σου και για τις τόσο απαραίτητες επισκευές του σεσαθρωμένου,
πλην ηγιασμενου απο τους αγώνας των παλαιών πατέρων, Κελλίου σας.
Αναφορικώς με τον ενθουσιασμόν σου, λόγω της διακοπής του μνημοσύνου του πατριάρχου από μερικούς Κελλιώτας, δεν μέ βρίσκεις σύμφωνον καθόλου.
Το διατί, θα μου επιτρέψης να στο εκθέσω κάπως ιστορικά, διότι το θέμα είναι πολύ σοβαρόν και η πείρα του παρελθόντος πιστεύω,
ότι θα μας βοηθήση πολύ στην εξαγωγή των αναγκαίων συμπερασμάτων.
Πριν είκοσι δύο ακριβώς χρόνια μεγάλη και επίσημος ομήγυρις Αγιορειτών πατέρων είχε διά προκηρύξεώς της διαμαρτυρηθή δημοσίως προς τον πατριάρχην Αθηναγόραν
-λόγω της συναντήσεώς του με τον πάπα στα Ιεροσόλυμα-
ότι,
αν τυχόν συνεχίσει τοιούτου είδους επαφάς θα τον αποκηρύξουν και αυτόν.
Τότε ηρκέσθησαν να αποκηρύξουν μόνον τας δηλώσεις που έγιναν, προ και μετά την συνάντησιν.

Πέρασαν από τότε είκοσι δύο χρόνια, ούτε ένα, ούτε δύο. Αι αντορθόδοξοι εν τούτοις δηλώσεις εσυνεχίσθησαν και μαλιστα συνοδευόμεναι από πράξεις τελείως ταπεινωτικάς και προδοτικάς διά την Ορθοδοξίαν. Και όμως οι Αγιορείται, που υπέγραψαν την ανωτέρω προκήρυξιν τού 1965, αλλά και όλοι γενικώς οι λοιποί, εσυνέχισαν να κοινωνούν με τον Αθηναγόραν και τον εν συνεχεία διάδοχόν του Δημήτριον,σαν να μη συνέβαινε τίποτα!

Κατά καιρούς μάλιστα, όταν οι διοικούντες την Αγιορειτικήν Πολιτείαν έβλεπαν ότι μερικοί ζωηροί απειλούσαν διακοπήν κοινωνίας με το Φανάρι, συνεβούλευαν τους πατριαρχικούς και τας εξαρχίας των που ήρχοντο στο Όρος να προσέχουν να «μη σκανδαλίζουν τας ψυχάς των απλουστέρων», φειδόμενοι αυτών των «αδυνάτων»... Και οι ζωηροί ησύχαζαν μετά τας υποσχέσεις και η προδοσία εσυνεχίζετο άνευ επεισοδίων... Ουδέποτε εις τήν ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας, όσο τα τελευταία 35 χρόνια! 

Όχι μόνον κατόρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συνάδελφους των, τους ελάχιστους, που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν, αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν.

Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς, ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιαννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της νήψεως και το υπερβάλλον του μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας... Εν τω μεταξύ, ο λαός του Θεού εκοιμάτο ήσυχος, αφού δεν άκουγε από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου, όλα εφαίνοντο να πηγαίνουν τόσο καλά. 

Τον πληροφορούσαν, ότι κύμα είναι και θα περάση, «να προσέχουμε τα σχίσματα, διότι οι αιρετικοί πεθαίνουν και φεύγουν και λησμονούνται, ενώ τα σχίσματα μένουν». Έτσι για ν' αποφύγουν οι κύριοι αυτοί τα σχίσματα -που λυτρώνουν την Εκκλησίαν εκ του πραγματικού μερισμού κατά τους Ιερούς Κανόνας - επροτίμησαν την ησυχίαν τους και ακολούθησαν ήρεμα και «συνετά» την κηρυττομένη κακοδοξίαν.

Ο Αθηναγόρας πράγματι έφυγε, αλλά ή φθορά διεκόπη μόνον για λίγες ήμερες -όσο κράτησαν τα της κηδείας και διαδοχής το- για να συνεχισθή με πιο έντονο ρυθμό η προδοσία από τον διάδοχό του. Αυτή ήτο η σημειωθείσα αλλαγή στο διάστημα, όπου η κακοδοξία άλλαξε φρουρά στο Φανάρι.

Οι συντηρητικοί όμως έβλεπαν τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Λιοντάρι απεκάλεσαν τον Δημήτριον και αμέσως έσπευσαν να τον μνημονεύσουν, ως ορθοτομούντα τον λόγον τής αληθείας! Και εκείνος χαρούμενος από την αφέλειάν των άρχισε να ξυλώνη με περισσή χαρι και τα υπόλοιπα, που είχε αφήσει ο αποθανών προκάτοχός του. Δυστυχείς Ορθόδοξοι τού καιρού μας! Αν «η γρηγορούσα συνείδησις της Εκκλησίας», ο Μοναχισμός, σας πρόδωσε τόσο εύκολα, από ποιόν και πότε θ’ αντιληφθείτε την τραγωδίαν σας; 

Αυτοί είναι η αιτία πάντων των κακών, ως λέγει ο πολύς Μελέτιος ο Ομολογητής και ο φλογερός ζηλωτής Αββακούμ ο Λαυριώτης. Αν ετηρούσαν τον όρκον τους δεν θα παρέδιδαν το κάλλος της Ορθοδοξίας στην ασχημοσύνη και την ταπείνωση. Γι'αυτό, αγαπητέ μου π. Γεράσιμε, δεν συγκινήθηκα από τις τελευταίες διαμαρτυρίες των διαφόρων Κελλιωτών Μοναχών του 'Ορους, χωρίς όμως να σημαίνει, ότι τις βλέπω και σαν αρνητικό στοιχείο.

'Οταν, όμως μετά από είκοσι δύο χρόνια προδοσίας συνεχίζουν να απειλούν και παλιν και να «εξαιτούν τας θειοτάτας ευχάς», του κακοδόξου ποιμένος των, να εκφράζουν τον πόνον και την ανησυχίαν των δια τα τελούμενα, αλλά και τήν επιθυμίαν των «να μην αποκοπούν από την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν»,

αγνοούντες, ότι ο συνεχιζόμενος σύνδεσμός των με αυτήν,τους αποκόπτει από την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, από την ομήγυριν των πρωτοτόκων και ομολογητών, πως είναι δυνατόν λέγω, να προκαλεσουν με τέτοια γραφόμενα ταραχή στις παρατάξεις των κακοδόξων; Οι πιστοί εξάλλου, που σας παρακολουθούν, έχουν χορτάσει πια από λόγια, πεινούν για πράξη και συνέπεια. 

Ούτε οί θεατρικές πράξεις της Κοινότητας πρέπει να συγκινούν κανένα. Αυτοί εσάς φοβούνται, τους μοναχούς, μήπως και τους αποκηρύξετε, με αποτέλεσμα να πέση η ορθόδοξη λεοντή τους στα μάτια του λαού, διαφορετικά,ούτε γράμματα θα έστελναν στο Φανάρι, ούτε θ’ αποφάσιζαν να το επισκεφθούν. Σαν τι περιμένουν να τους εξηγήσουν οι Φαναριώτες; Είκοσι δύο χρόνια τούς κοροιδεύουν ή μάλλον σας κοροϊδεύουν -διότι οι μεγάλοι συντονίζονται συνήθως στην προδοσίαν- και συνεχίζουν παρά ταύτα μέχρι σήμερα να παίζουν το θέατρό τους με το ίδιο σκηνικό... 

Λυπούμαι, πάτερ μου, αλλά πολυετές πρέπει να είναι το επιτίμιον,που θα σας βάλη ο πνευματικός σας, και μετά την αποκήρυξιν που θα κάνετε των κακοδόξων, διότι κοινωνούσατε τόσα χρόνια μαζί τους, παραπλανώντες τον λαόν του Θεού και την αίρεσιν κρατύνοντες.

Κατά την εικονομαχιαν, όποιος εκ των ιερεων ή μοναχών ωμολόγει καθυστερημένα,έπαιρνε το επιτίμιον της αλειτουργησίας και ακοινωνησίας από τους εξάρχους των ομολογητών, «μέχρι καιρού Ορθοδόξου συνόδου», η οποία και θα διευθετούσε τελικώς τον χρόνον των επιτιμίων. Γι' αυτό και νομίζω,ότι οι πατέρες πρέπει να σοβαρευθούν λιγάκι και η φράσις των ν'αποκτήση την αρρενωπότητα που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Είναι ανεπίτρεπτος τέτοια διαγωγή από επαγγελομένους τους «Φύλακας της Ορθοδοξίας». Ο Δημήριος πέπτωκε πριν καν αρχίση διά πράξεως να προδίδη την αλήθεια. Πέπτωκε διά του εθρονιστηρίου του λόγου. Και όμως, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια τον λιβανίζουν οι συνάδελφοί σου, ενώ, που και που, κάνουν πως αντιδρούν, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των αφελών,ότι δήθεν δηλ. αγρυπνούν «διά την φύλαξιν της Ορθοδοξίας», όπως πληθωρικά γράφουν στα διάφορα κείμενά τους. Δεν σου γράφω περισσότερα, διότι στην «Απολογία ενός Αγιορείτου», που σου έστειλα,υπάρχουν όλες οι σχετικές διασαφήσεις και λεπτομέρειες.

Μην ελπίζετε ν’ανανήψη το Φανάρι. Όποιος θέλει να σώση την ψυχήν του, άς διακόψη αμέσως κάθε επαφή με τους μνημονευτάς του Δημητρίου και όλους, που τον κοινωνούν, προκειμένου ν' αναπνεύση αέρα Ορθοδοξίας. Ούτε να ελπίζετε τίποτα θετικόν από την αντιπροσωπείαν των Αγιορειτών, που θα πάει στην Πόλη για συζητήσεις. Θα σας κοροιδεύουν ανελέητα,όπως κάνουν τόσα χρόνια τώρα. Θυμάσαι, τί έγραφαν οι ίδιοι το 1981, όταν γύρισαν από το Φανάρι;

«Η εμμονή των Αγιορειτών εις την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν αποτελεί μίαν πνευματικήν προσφοράν προς τό Οικ. Πατριαρχείον». Το μόνον, που κατορθώνουν διά των δηλώσεών των αυτών είναι να προσβάλλουν εαυτούς και να μας υπενθυμίζουν την πιστότητα της πολιτικής των προς την παρομοίαν του προισταμένου των, όστις προσφάτως ετόλμησε να δηλώση υποκριτικώς: «Το Φανάριον είναι πιστόν εις την ακραιφνή χριστιανικήν παράδοσιν» (Απολογία ενός Αγιορείτου,σελ.34). 

Πρέπει πλέον να αντιληφθήτε, αγαπητέ μου πάτερ, ότι δεν έχετε χρόνον για πειράματα. Συνεπώς,η αντίδρασίς σας πρέπει να είναι ρωμαλέα, δηλαδή πατερική. Συνεχίζεις να προδίδης; Δεν σε μνημονεύω, δηλαδή δεν σε κοινωνώ,ούτε εσένα, ούτε την Σύνοδόν σου, ούτε όσους σε κοινωνούν, καίτοι γνωρίζουν τα έργα σου. Αυτή είναι η θέσις της Ορθοδοξίας εν προκειμένω, τα δε λοιπά αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις· υπενθυμίζουν αυτόν,που συνεχώς κοσκινίζει, διότι δεν θέλει να ζυμώση...

To μνημόσυνον είναι ο συνδετικός κρίκος, η σωλήνα που συνδέει τα συγκοινωνούντα δοχεία-τα θυσιαστήρια των μνημονευόντων του Δημητρίου και τα ιδικά σας-των ιερών σας Κελλίων. Συνεπώς η ηχητική και μόνον διακοπή του μνημοσύνου, ενώ θεωρείτε κοινωνικόν τό Φανάρι (αυτό σημαίνει η φράσις των Κελλιωτών, «δεν αποκοπτόμεθα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας»), δεν σημαίνει τίποτα, είναι χάδι για τους Φαναριώτες, συγχρόνως δε, και ανιστόρητον.

Οι πατέρες του ενδόξου παρελθόντος του Μοναχισμού δεν εχρησιμοποίουν τοιαύτην διπλωματίαν εις τας εκφράσεις των. To ότι αντεδρασαν παρομοίως και παλαιότερον οι Αγιορείται επί Αθηναγόρου (1970-72), ως γράφουν, δεν σημαίνει τίποτα, διότι και εκείνοι τότε εκ των πραγμάτων αναγκασθεντες, και όχι εκ καρδίας πιστεύοντες, έφθασαν στο διάβημα εκείνο. Ήτο απλώς μια ηχητική διακοπή μνημοσύνου,χωρίς διακοπήν κοινωνίας, απλώς προς το θεαθήναι τοις απλουστέροις μοναχοίς, οι οποίοι ζητούσαν επιμόνως από τους προιστάμενους των κάποια δυναμικήν αντίδρασιν. 

'Οτι ήτο επιπόλαια και άνευ εσωτερικού ψυχισμού, η πραξις των αυτή, αποδεικνύεται και από του ότι εκοινώνουν αδιαμαρτύρητα με μή Φαναριώτας επισκόπους, που εμνημόνευον όμως του Αθηναγόρου, και εκ του ότι, μόλις απεθανε εκείνος και τον διεδέχθη ο Δημήτριος, έσπευσαν αμέσως -καίτοι διάβασαν τον αιρετικόν λόγον του, ότι θα παραμείνη πιστός στην γραμμήν του μεγάλου προκατόχου του- έσπευσαν λέγω να επαναλάβουν το μνημόσυνο.

Και, ενώ επί δεκαπέντε χρόνια ο πατριάρχης απέδειξε σαφώς προς ολας τας διευθύνσεις, ότι παρά την φαινομενικήν του απλότητα, προδίδει την Ορθοδοξίαν ψυχρά, σταθερά και συνεχώς, εν τούτοις συνεχίζουν να τον μνημονεύουν, ως «ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας»!

Λοιπόν μη τους μιμείσθε και σεις τώρα,
διότι το παρελθόν έπρεπε να σας έχη γίνει άριστος διδάσκαλος.
Προχωρείστε στην διακοπήν κοινωνίας των πατριαρχικών και των κοινωνούντων αυτοίς
και τότε θα αισθανθείτε έσωθεν την πληροφορίαν, που ζητάτε,
ότι δηλαδή πράγματι βαδίζετε την οδόν των αγίων ομολογητών της πιστεώς μας.
Είναι εντροπή διά τον Αγιορειτικόν Μοναχισμόν να μην μπορεί να μιμηθεί γυναικείας εν κόσμω αδελφότητας,
αι οποίαι πατερικώς και αρρενωπώς ωμολόγησαν, και οι διάδοχοι ενός Γρηγορίου Παλαμά και των επί Βέκκου μαρτυρησάντων Οσίων,
να μην μπορούν να είπουν ένα Όχι στους κακοδόξους προισταμένους των.
Τυχόν απορίας σου αναμένω στην νέα επιστολή σου.
Σε χαιρετώ μετά πολλής εν Κυρίω αγάπης!

Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο του αειμνήστου Ιερομονάχου - Θεολόγου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου

''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ''

Αθήνα 2001, Εκδόσεις Αγιορείτης.

Εισαγωγή κειμένου στο μονοτονικό σύστημα και επιμέλεια 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι του αοιδήμου πνευματικού πατρός των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου,

του Οσίου πατρός Χρυσοστόμου Καβουρίδη (1870-1955)

ηγήτορος του Ιερού Αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

Ο ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΙΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΛΙΣΜΟΥ

Έχει γίνει έθιμον πια στήν Εκκλησία του νέου ημερολογίου,
οι υποψήφιοι επίσκοποί της να έχουν περισσότερες δυνατότητες επισκοποποιήσεώς των,
εάν επέδειξαν προηγουμένως τον «δυναμισμόν» τους δια της δημοσιεύσεως... υβρεολογίου
κατά των παλαιοημερολογιτών!
Και, ενώ ουδέποτε στα κηρύγματά τους
ασχολούνται με την αίρεσιν του αιώνα μας,τον Οικουμενισμον,
προκειμένου να ελέγξουν τους παλαιοημερολογίτας ευρίσκουν πολλές ευκαιρίες.
Στα τελευταία χρόνια εδημοσιεύθησαν αρκετά βιβλία εις τα οποία,
οι συγγραφείς τους, λαικοί και κληρικοί, ο καθένας με τον τροπον του και τα «χαρίσματά» του,
κατηγορεί, δυσφημεί ή υβρίζει το παραδοσιακόν κίνημα του εικοστού αίώνος,
τον παλαιοημερολογιτισμόν,
ως τον αποκαλούν ταπεινωτικά.
Παρομοίως τον 18ον αιώνα,
τους οπαδούς των εκκλησιαστικών παραδόσεων απεκάλουν χλευαστικώς «Κολλυβάδες»,
οι αντίπαλοί των, των οποίων,
όμως «μετ ήχου απωλέσθη το μνημόσυνον»,
ενώ οι θαυμασταί και οπαδοί των Αγίων εν πολλοίς Κολλυβάδων συνεχώς αυξάνουν.

 

Προ μηνών μαλιστα έγινε επιστημονικό Συνέδριο στήν νήσο Πάρον, προκειμενου νά τιμηθή ποικίλως ό Άγιος Αθανάσιος ό Πάριος, ο δεύτερος πνευματικός ηγέτης του Κολλυβαδικού κινήματος. Σχετικώς με την πλουσίαν κατά τών παλαιοημερολογιτών φιλολογία, υπάρχει η ερμηνεία της. Αποτελεί «στρατηγική» των νεοημερολογιτών, ώστε οι πιστοί τους να διαβάζουν και ν’ ακούνε συνεχώς κατηγορίας κατά των πιστών του πατρώου εορτολογίου, με αποτέλεσμα να... φοβούνται και να τους πλησιάσουν!

Ετσι τα ποίμνια παραμένουν ασφαλισμένα στις μάνδρες του νεωτερισμού και της κακοδοξιας, αφού οι γέφυρες προς αυτούς συνεχώς καταστρέφονται... Προσφάτως μάλιστα ένας κληρικός ισχυρίσθηκε, ότι και ο Γέροντας Παισιος ο Αγιορείτης έχει χαρακτηρίσει, ως «εχθρούς τής Εκκλησίας», τούς παλαιοημερολογίτας στο βιβλίο του «Επιστολές» στην σελ. 134-6. «Αντιγράφει» μάλιστα την σχετικήν προτασιν ως εξής: «Οι άθεοι, οι μασόνοι, οι αιρετικοί, οι παλαιοημερολογίτες, όλοι δηλαδή οι εχθροί τής Εκκλησίας...».(Άρχιμ. Β. Μπακογιάννη, Σχολή Πολέμου, σ. 76). 

Ανατρέξαμε στις Επιστολές και στις σελίδες 134-6,αλλά πουθενά η ανωτέρω πρότασις! Αυτό, όμως έχει μικρά σημασία διά τον π. Μπακογιάννη. Το μήνυμά του διεδόθη -που θα βρή ο αναγνώστης τις Επιστολές, ώστε να διαπιστώση τό ψεύδος; Βεβαίως, ούτε πρώτος, ούτε τελευταίος είναι ο ανωτέρω κληρικός στο είδος αυτό τής δημοσιογραφίας.

Κοινός διδάσκαλος όλων αύτών υπήρξε δυστυχώς ό π. Επιφάνιος Θεοδωροπουλος, ο οποίος με το έργο του «Τα δύο άκρα» έγινε ο ισχυρότερος βοηθός των οικουμενιστών, ο καλύτερος δικηγόρος των «χλιαρών» και αδιαφόρων «συντηρητικών», ο λαμπρότερος υπογραμμός των ορθολογιστών θεολόγων και παρερμηνευτών της Εκκλησιαστικής 'Ιστορίας και των Ι. Κανόνων...

Και όλα αυτά, τά μετήλθε προκειμένου νά μη ταπεινωθή και ομολογήση το δίκαιο των ενισταμένων, κατα τής αιρέσεως, παλαιοημερολογιτών. Η Αναίρεσις των «Δύο άκρων» κυκλοφορεί ήδη από τό 1971 δια τού ημετέρου έργου «Διάλογοι της ερήμου περί Οικουμενισμού»,σ.308 καί εις νεωτέραν μορφήν υπό τον τίτλον: «Τό άντίδοτον», Αθήναι 1990, σσ. 220. 

Ο αυτός αρχιμανδρίτης Β. Μπακογιάννης σε άλλο έργο του μέ τίτλο: «Ο Χριστός ήταν ορθόδοξος», αναφέρει και τά εξής εξωφρενικά: «...τά μυστήριά τους (παλ/τών) είναι τελείως άκυρα. Γι' αυτό πάλι τους βαπτίζομε, (ενώ τους αιρετικούς, τους δεχόμαστε με χρίσμα!...), πάλι τους παντρεύομε και πάλι τους χειροτονούμε»! (σ. 87). Βεβαίως στο ανωτέρω κείμενον, δεν υπάρχει ουδεμία σοβαρότης, αλλά μόνον η τραγικότης, που χαρακτηρίζει τήν στάσιν των νεώτερων κληρικών και θεολόγων του νέου ημερολογίου.

Όλοι αυτοί προτιμούν να μυρώνουν παρά νά βαπτίζουν τους αιρετικούς κατά τους Ιερούς Κανόνας· να ραντίζουν, αντί να βαπτίζουν τους πιστούς της Εκκλησίας τους· καί μόνον τους ορθώς βαπτισθέντας του παλαιού πιστούς, να... ξαναβαπτίζουν!Δυστυχώς, όμως σε αυτό το μήκος κύματος κινούνται όλοι οι κληρικοί του νέου. 

Ως πρόσφατον παράδειγμα αναφέρομεν τό βιβλίο τού π. Νικοδήμου Αεράκη, υπό τον τίτλον: ''Επίκαιρα θέματα'', Αθήναι 1999. Εις αυτό, μεταξύ άλλων κειμένων του, δημοσιεύει και την Εισήγησίν του στην Σύναξιν των πνευματικών της Μητρόπολης Ύδρας,που ανήκει. (6 Φεβρ. ’84). Είναι αφιερωμένη εναντίον του ομολογητού αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Σπύρου καί των Μοναζουσών, οι οποίοι το 1984 απεκήρυξαν την Εκκλησίαν του Νέου και ηκολούθησαν τήν ανθενωτικήν Εκκλησίαν του πατρώου εορτολογίου.

Η ομολογία τους ήτο μία ελπιδοφόρα εξαίρεσις μέσα στο τέλμα της αδιαφορίας που επεκρατει και επικρατεί στην Εκκλησίαν τού Νέου. Ο επίσκοπος του π. Χρυσοστόμου με βοηθούς τούς αδελφούς Αεράκη, Δανιήλ καί Νικόδημον, αντέδρασε μετά πάθους εναντίον των συγχρόνων ομολογητών.

Δια της όλης αντιδράσεως καί βαρβάρου συμπεριφοράς τους, οι ανωτέρω ρασσοφόροι επαλήθευσαν τους λόγους του ομολογητού Μαξίμου, ο οποίος 14 αιώνες προτύτερα, πέρασε από τα ίδια μονοπάτια της ομολογίας και συνεπώς τής συκοφαντίας και ποικίλης κακοπάθειας εκ μέρους των αντίπαλων του. 

Γράφει λοιπόν, ο Όσιος για όλους τους συγχρόνους μαθητάς του π. Επιφ. Θεοδωροπούλου, οι οποίοι, όπως ο δάσκαλός των, προκειμένου να πολεμήσουν τους ομολογούντας την Ορθοδοξίαν, διαστρέφουν τον λόγον τού Θεού. «ΙΙολλοί εσμέν οι λέγοντες, ολίγοι δε οι ποιούντες· αλλ' ουν τον λόγον του Θεού, ούδείς ώφειλε νοθεύειν δια την ίδιαν αμέλειαν, αλλ' ομολογείν μεν την εαυτου ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δε, την του Θεού αλήθειαν, ίνα μη υπόδικοι γενώμεθα μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως»! (Περί άγάπης, εκατ. δ', παρ. πε).

Με βάσιν τους ανωτέρω λόγους του Αγίου Μαξίμου, αποτελούν πέλαγος ολόκληρον αι αντιπαραδοσιακαί θέσεις της Εισηγήσεως του π. Νικοδήμου Αεράκη, στην προσπάθειά του να παρουσίαση αθώον τον επίσκοπόν του κ. Ιερόθεον -τον απηνή διώκτην των Μοναζουσών και του π.Χρυσοστόμου— και συνεπώς ένοχους τους ομολογητάς! Η πλουσιωτάτη παράδοσις της Ορθοδοξίας, η επικροτούσα την διαγωγήν των ανωτέρω ομολογητών,αφήνει τελείως αδιάφορον τον επικριτήν του π.Χρυσοστόμου!... 

Ο αναγνώστης και μόνον από το κύριον άρθρον του παρόντος ''Αγιορείτου'', αντιλαμβάνεται ευκόλως, ότι η κοινωνία μετά της αιρέσεως σημαίνει συμμετοχή στο έγκλημα της αιρέσεως. Συνεπώς είναι 100% ένοχος ο επίσκοπος του π. Νικοδήμου και αυτός ο ίδιος, κοινωνούντες τη αιρέσει. Η κοινωνία αυτή, τους καθιστά «εχθρούς του Θεού», κατά τον Μέγαν ομολογητήν Θεοδώρητον τον Στουδίτην.

Αλλά και ο αδελφός του π. Νικοδήμου, π. Δανιήλ Αεράκης συνεχίζει μέχρι σήμερα, αμείωτα να εκφράζη το μένος του εναντίον των κληρικών και λαικών του παλαιού ημερολογίου. Προσφάτως (8 Όκτ. ’99), από τον Ραδιοφωνικόν Σταθμόν Λυδίας τής Φιλιππησίας εξαπέλυσε δριμύτατον υβρεολόγιο εναντίον των «εσωτερικών εχθρών» της Εκκλησίας, των παλαιοημερολογιτών! Τους απεκάλεσε όλους, άνευ ουδεμίας εξαιρέσεως, «ανίερους και αγύρτας»! Επίσης ωμίλησε ειρωνικά γι αυτούς, που ασχολούνται με το 666. 

Ερωτώμεν: Είναι δυνατόν με τέτοιους κληρικούς να μην προχωρά αλματωδώς ο Οικουμενισμός και δι΄αυτού η Νέα Εποχή; Δυστυχώς, αυτός είναι στο σύνολό του σχεδόν ο κλήρος του νέου ημερολογίου. Ευγενέστατοι προς όλους τούς αιρετικούς, αγενέστατοι και ανυποχώρητοι φονταμενταλισταί, όταν αναφέρωνται στους πιστούς του πατρώου εορτολογίου. Η μεγάλη και ύπουλος ασθένεια του Νεοημερολογιτισμού, που τον οδήγησε προοδευτικά στην αγκαλιά του Οικουμενισμού!...

Δια περισσότερα επί του μεγάλου αυτού θέματος της κοινωνίας με τήν αίρεσιν παραπέμπομεν τον αναγνώστην στο ημέτερον «Ορθοδοξία και αίρεσις», Αθήναι 1982,σ.112. Ένα σύνηθες επιχείρημα των νεοημερολογιτών κατά των πιστών του πατρώου εορτολογίου είναι και το θέμα του ζήλου. Τους θεωρούν, ως έχοντας ζήλον «ου κατ΄ επίγνωσιν», γι’ αυτό και τους συγκρίνουν με τους συγχρόνους φονταμενταλιστάς.

Φονταμενταλισταί υπάρχουν σχεδόν παντού με θρησκευτικό χαρακτήρα, διακρίνονται ο μουσουλμανικός, ο παπικός και ο προτεσταντικός φονταμενταλισμος (= η υπεράσπιση των θρησκευτικών θεμελίων). «Στα πλαίσια της Ορθοδοξίας θα μπορούσαν να σημειωθούν οι ζηλωτικές κινήσεις των Παλαιοημερολογιτών στην Ελλάδα και των Παλαιοπίστων στή Ρωσία...», σημειώνει ό καθηγητής τής Θεολογίας κ. Γ. Μαντζαρίδης στο έργο του: «Πρόσωπα και θεσμοί», στο οποίο ασχολείται και με την «επέλαση του φονταμενταλισμού».(σσ. 79-98). 

Η ανωτέρω παρομοίωσις και εξίσωσις συνιστά τραγικήν παραποίησιν τής αληθείας. Οι παλαιόπιστοι ηγκιστρωμένοι στα λάθη του παρελθόντος δεν δέχθηκαν τις ορθές λειτουργικές μεταρρυθμίσεις της εκκλησίας των, οι παλαιοημερολογίται αντιθέτως, πιστοί στην πλούσια παράδοσή τους, απέρριψαν την αντικανονική αλλαγή του ημερολογίου, όπως δεν την δέχεται και μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο μέρος τής Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Η διαφορά είναι αβυσσαλέα! Τί κοινόν είναι δυνατόν να υπάρχη μεταξύ των δύο αυτών κινημάτων; Δυστυχώς, όμως οι νεότεροι θεολόγοι περί πάντων τυρβάζουν, πλήν της πιστότητος στην Παράδοσιν, την οποίαν, σημειωτέον και αγνοούν και καταφρονούν, ιδίως οι της ακαδημαϊκής θεολογίας. Απόδειξις η στάσις των απέναντι στην αίρεσιν τού Οικουμενισμού και της προδοσίας των προκαθημένων Κων/λεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Αμερικής και Αυστραλίας!

Ουδεμία διαμαρτυρία, πλήρης συμπόρευσις μετ’ αυτών, σαν να μη συμβαίνη τίποτα... Μόνον, όταν αντιδράση κάποιος στην προδοσία, γίνονται ζωηροί και επιθετικοί, οι πρώην νυσταλέοι, «χλιαροί» και αγαπολόγοι... Κατάστασις φρικτή! 

Ας συνεχίσωμεν, όμως με τους συλλογισμούς του κ. Μαντζαρίδη. «Όταν η αποδιοργάνωση της κοινωνίας συμβαδίζει με την εκκλησιαστική αποδιοργάνωση, όταν μαζί με την διάλυση των κοινωνικών θεσμών, υποχωρούν και οι θεσμοί τής Εκκλησίας... είναι φυσικό να αναζητούνται με κάθε τρόπο σημεία στηρίξεως. Ως ευκολότερη και αντικειμενικά πειστική λύση στις περιπτώσεις αυτές, φαίνεται η καταφυγή σε αντικειμενοποιήσεις της εκκλησιαστικής παραδοσεως.

Τα πατερικά κείμενα, οι τύποι και οι κανόνες της εκκλησιαστικής ζωής, οι καθιερωμένες αυθεντίες μετατρέπονται σε σύμβολα συσπειρώσεως και οπλοστάσια για την προάσπιση των υποκειμενικών επιλογών για την κατατρόπωση των αντίπαλων. Με τον τρόπον αυτόν αναδύεται ένας σκληρός φονταμενταλισμός (= ζηλωτισμός, σ. ημ.), που νεκρώνει την αλήθεια της πίστεως και αποθεώνει τους τύπους και τις αντικειμενικοποιήσεις της». Η μεγάλη αδυναμία των ανωτέρω κειμένων έγκειται στο ότι δεν προσφέρουν ένα σύγχρονο παράδειγμα, ώστε να κρίνη ο αναγνώστης την αλήθειαν ή μη των λόγων του κ. καθηγητού. 

To ότι, όμως θεωρεί την αναφοράν του πιστού σε πατερικά κείμενα και Ιερούς Κανόνας σε περιπτώσεις εκκλησιαστικής κρίσεως, ως ζηλωτισμόν αδόκιμον και απορριπτέον, αυτό και μόνον,τον καθιστά αντιπαραδοσιακόν με την κυριολεκτικήν σημασίαν τής λεξεως!

Οι λόγοι του κ. Μ. δεν έχουν καμμίαν σχέσιν μέ την ορθόδοξον πρακτικήν τής παραδόσεώς μας. Η ζωή και οι λόγοι του πλέον ασήμου ομολογητού αποτελούν άμεσον και έμπρακτον ανατροπήν των υποκειμενικών συλλογισμών του... Τα εν συνεχεία επιχειρήματα του κ. καθηγητού είναι ακόμη πιο τραγικά. Γράφει: « Η πίστη στον χριστιανικό Θεό και η εμπειρία της παρουσίας του δεν κάνουν τον άνθρωπο φανατικό ή αδιάλλακτο, αλλά τον μεταμορφώνουν και τον ειρηνεύουν...

Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι από την φύση της απόλυτη. Ο ζήλος του Θεού δεν βρίσκεται στο περιθώριο, αλλά στην καρδιά της. Γνώμονας όμως του ορθοδόξου ζήλου είναι η επίγνωση του Θεού. Ο ζήλος αυτός δεν εξυπηρετεί ανθρώπινες ιδιοτέλειες, ούτε περιορίζεται σε κοσμικά όρια. Ως ζήλος «κατ’ επίγνωσιν» συμβαδίζει πάντοτε με την αληθινή θεογνωσία,που είναι κοινωνία και ένωση με τον Θεόν τής αγάπης.Δρασκελίζει το κτιστό και κοινωνεί με το άκτιστο... 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται, ως θεμέλιο το κτιστό, πράγμα, που συμβαίνει στον φονταμενταλισμό. Απο την στιγμή που γίνεται αυτό, παύει να υπάρχει Ορθοδοξία, ή ακριβέστερα -και με βάση την ορθόδοξη θεολογία- παύει να υπάρχει Χριστιανισμός, γιατί ειδωλοποιείται το κτιστό... Ο χριστιανικός φονταμενταλισμός αποτελεί διαστροφή της χριστιανικής αληθείας, ειδωλοποίηση του Χριστιανισμού και άρνηση της άκτιστης Εκκλησίας».

Ωραιολογίες χωρίς αντίκρυσμα αληθείας, εφ' όσον ο κατηγορούμενος είναι ο ορθόδοξος ζηλωτισμός, δηλαδή ο εν Έλλάδι παλαιοημερολογιτισμός. Πότε διεπίστωσεν ο κ. Μ. εκφράσεις ζήλου χωρίς επίγνωσιν, φανατισμού και βίας στην Εκκλησία του παλαιού ημερολογίου, ώστε να εντάσσει τους πιστούς της στους άνευ επιγνώσεως ζηλούντας; Πότε παρετήρησε φαινόμενα παράλληλα του Μουσουλμανικού φονταμενταλισμού ή του προτεσταντικού ή παπικού, τύπου Μπέλφαστ;

Πότε είδε ιδιοτέλειες, έλλειψη αγάπης και αδιαφορίαν δια την μετά του θείου ένωσιν; Και δια να γίνωμε πιο συγκεκριμένοι: «Πήγαμε ποτέ εμείς να βεβηλώσωμε τα θυσιαστήριά σας, ννα χύσωμε το Άγιον Ποτήριον, να σπάσουμε τις εικόνες σας, να ανατινάξουμε τις εκκλησίες σας ή να εντοιχίσωμε τις πόρτες σας; Αποσχηματίσαμε καμμία καλόγριά σας εν μέση οδώ; 

Ξυρίσαμε κανένα κληρικόν σας ή βαλαμε κανέναν άλλο σε φυλακή; Ενεργήσαμε ποτέ, ώστε η Πολιτεία να μην αναγνωρίζη τους γάμους και τας βαπτίσεις σας, ώστε να σας εξαναγκάσωμε να ζήτε εις το περιθώριον της κοινωνίας, ως άνθρωποι δευτέρας ζώνης και κατηγορίας; Ενεργήσαμε ποτέ, ώστε να μην σας δίδεται άδεια οικοδομής ευκτηρίου οίκου, ή να απαγορεύσουμε τας συνάξεις σας ή να εμποδίσουμε τους νέους σας από την μελέτην της θεολογικής επιστήμης»;

Και όμως... όλα αυτά, τα έπραξαν οι εν επιγνώσει ζηλωταί, οι τήν βασιλικήν καυχώμενοι, ότι βαδίζουν οδόν, οι έχοντες ζήλον «που τους οδηγεί στην θεογνωσίαν, που είναι κοινωνία και ένωση με τον Θεόν τής αγάπης»! (σ. 96). Ώστε αυτοί είναι οι καρποί της του Θεού ενώσεώς σας; Ο διωγμός του αδελφού, η καταπίεσίς του νά δεχθή το παράνομον δια της ασκήσεως «βαναύσου βίας προκειμένου να επιβληθή πειθαρχία εις τους μη θέλοντας να υποταγούν»!

Πού είναι τέλος πάντων, η τοσούτον υφ'υμών υμνούμενη ελευθερία του προσώπου; Η ανωτέρω διαγωγή σας δεν συνιστά φονταμενταλισμό εις όλην του την απαίσιαν έκφρασιν; Και το ακόμη σπουδαιότερον: 

Οί Παλ/ται σεβόμεθα και το κτιστόν, χωρίς να το ειδωλοποιούμεν, και αγωνιζόμεθα δια την κατάκτησιν της ακτίστου χάριτος, όσο μπορούμε. Στο κτιστόν υπάγονται όλα, όσα μας βοηθούν δια την αναγωγήν μας στο άκτιστον θείον, όπως τα δώρα της Θ.Ευχαριστίας, αι εικόνες, οι ψαλμωδίες, τα τυπικά, η κανονική τάξις, που συνέχει τα επίγεια και τα ουράνια.

Η κατηγορία της ειδωλοποιήσεως του κτιστού αποτελεί εικονομαχικόν επιχείρημα,(διακονούμενον από τον προτεσταντισμόν σήμερα και άλλες αιρέσεις), διότι και οι αιρετικοί εικονομάχοι ειδωλολάτρες απεκάλουν τους εικονοφίλους, επειδή, ως έλεγον, φιλούν και λατρεύουν ξύλα και χρώματα!

Και όμως,
οι εικονόφιλοι της εποχής εκείνης διεμαρτύροντο συνεχώς,
εβασανίζοντο, εν έξορίαις,απέθνησκον,
προκειμένου δια του κτιστού να φυλάξουν τον οφειλόμενον σεβασμόν στο άκτιστον θείον!
Σήμερα,
οπού το κινδυνευομενον είναι η πίστις,
ποιαι αι κατά Θεόν αντιδράσεις των εν έπιγνώσει δήθεν ζηλωτών;
Η σιγούν,
το οποίον συνιστά τρίτον αθείας είδος κατά τον Άγιον Γρηγόριον Παλαμάν,
ή συμπορεύονται και επικροτούν,
αρκούμενοι εις ύβρεις κατά των αγωνιζομενων παλαιοημερολογιτών!
Αυτός είναι ο καρπός του εν επιγνώσει ζήλου των,
η αποξένωσίς των από τα σωτήρια παραδοσιακά πρότυπα των ζηλωτών πατέρων του παρελθόντος-κοινός πλούτος τής Εκκλησίας-δια μίαν υποθετικήν κοινωνίαν μετά τού ακτίστου,άνευ κόπου ή θυσίας!
Αρκούνται στα ωραία λόγια,
τα οποία αδυνατούν να καλύψουν την πνευματικήν πτωχείαν των,την αντιπαραδοσιακήν
δηλαδή τοποθέτησιν καί μονομέρειαν,την μονοφυσιτικήν ερμηνείαν σχέσης κτιστού και ακτίστου,
τα οποία αντιθέτως,
λειτουργούν εν πάση αρμονία στον χώρον τής ανθενωτικής ενστάσεως του παλαιού ημερολογίου!

Εισαγωγή στο διαδίκυτο,στο μοτοτονικό σύστημα

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο

 ''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ''

του αειμνήστου Ιερομονάχου-Θεολόγου

 π. Θεοδωρήτου Μαύρου.

Τίτλος και επιμέλεια ημετέρα.

Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος 

Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΓΙΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Προ μηνών,ο γνωστός πνευματικός της Σιναιτικής ερήμου π. Άδριανός
άπεκήρυξε τον οίκουμενισμόν του νέου ήμερολογίου και προσεχώρησε εις την Εκκλησίαν του παλαιού,
αφού διεπίστωσε και εμπράκτως τις κακοδοξίες των σημερινών επισκόπων τής «’Ορθοδοξίας».
Αύτό,
ώς ήτο φυσικόν, δεν άρεσε σε πολλούς του νέου ήμερολογίου,
κληρικούς καί λαϊκούς θεολόγους,
καθότι ελέγχει την πορεία τους και τους αφήνει ακάλυπτους ενώπιον των πνευματικών τους τέκνων,
τα οποία δικαίως θα διερωτώνται, τί συμβαίνει.
Δια τούτο το περιοδικόν «Ο Σταυρός» έγραψε εκτενές σχόλιο (Αύγ.944,σ.134),
παρατηρών διά τον π. Άδριανόν,
ότι «δεν εξήντλησε τα μέσα».
Κατα τήν γνώμην του συντάκτου έπρεπε προτού διακοψει κοινωνίαν με την Εκκλησίαν του νέου,
«να έστελνε εγκυκλίους επιστολάς προς τούς άπανταχού γής ευρισκομένους χριστιανούς,
στις οποίες θα στηλίτευε τήν απόκλησι προς τον οικουμενισμόν των προσώπων εκείνων,
που θα έπρεπε να είναι φρουροί τής ορθοδόξου πίστεως».
Ή πρότασις του συντάκτου περί γραπτής διαμαρτυρίας εφηρμόσθη κατα κόρον απο τους αγωνισθέντας προ ικανών ετών,
κατα τής κακοδοξίας και ουδέν αποτέλεσμα έφερε,
μονο ή διακοπή κοινωνίας τους ενοχλεί και τους αποκαλύπτει.
Έτσι ο π. Αδριανός προτίμησε τήν οδόν τής πράξεως.
Προς τούτο επεσκέφθη Αυστραλίαν καί Καναδά,
όπου ανθεί ό άπόδημος Έλληνισμός,
προκειμενου να στηλιτεύση τήν αίρεσιν.
Το αποτέλεσμα;
Τον έξεδίωξαν αμέσως οί «ορθόδοξοι» αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι των περιοχών!

Κι αυτό, επειδή διεπιστωσε, ότι έχουν πια πωρωθή, κατά τον λόγον του θείου Παύλου, άπεφάσισε νά άσφαλισθή δια της αποτειχίσεως και προσχωρήσεως εις τας τάξεις των Παλαιοημερολογιτών. Ό 'Άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης, τον όποιον αναφέρει «ο Σταυρός», ως αγωνιστήν «εντός τής Εκκλησίας», μόνο δια το θέμα του παράνομου γάμου του αυτοκρατορος εφήρμοσε οικονομίαν αρκούντως αυστηράν, διακόψας κοινωνίαν με όλους τους πρωταίτιους τής μοιχοζευξίας και τους κοινωνούντας αυτοίς.

Στήν περίοδον, όμως τής εικονομαχικής αιρέσεως, ή διακοπή τής κοινωνίας ήτο καθολική· ουδείς εικονόφιλος εκοινώνει με τους εικονομάχους, καθόσον τα μέτωπα ήσαν χωρισμένα και πας ομολογών πίστιν και σεβασμόν προς τας αγίας εικόνας εδιώκετο απηνώς. Και ταύτα μέν εις τήν έκκλησίαν του Βυζαντίου. Ύπήρχαν, όμως άλλαι τοπικαί εκκλησίαι και πατριαρχεία, που δεν μετείχαν τής αίρέσεως και τα όποία εκοινώνουν μέ τούς είκονοφίλους. Σήμερα, όμως τα πραγματα είναι πολύ χειρότερα τής εικονομαχικής περιόδου. 

Η πενταρχία τών πατριαρχείων και όλαι αι αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι κοινωνούν και συνεργαζονται μεταξύ των διώκουσαι τους ενισταμένους κατά τής αιρεσέως του οικουμενισμού (πλήν του πατριαρχείου Ιεροσολύμων). Συνεπώς, ή μόνη οδός, πού απομένει, δι’ οποίαν θέλει να μείνη αμέτοχος της αιρέσεως και κατακριτού κοινωνίας, είναι ή οδός τής αποτειχίσεως και ή κοινωνία του με τας εκκλησίας του παλαιού ήμερολογιου.

Τήν ανωτέρω στάσιν επικροτεί ή παλιά τής Όρθοδοξίας παράδοσις και οι ιεροί Κανόνες, οι οποίοι θεωρούν «άξιους τιμής» τούς ούτως ένεργούντας! Δυστυχώς οί συντάκται τού «Σταυρού», παρά τά γραφέντα επί μίαν τριακονταετίαν, επιμένουν, ότι μπορεί νά είναι ορθόδοξοι, ώς οι όμολογηταί του παρελθόντος,και συγχρόνως να κοινωνούν με όλας τας εκκλησίας που κακοδοξούν ή κοινωνούν με την κακοδοξίαν! 

Αυτό το αποκαλούν αγώνα «εντός των τειχών της Εκκλησίας», ενώ σημαίνει ακριβώς το αντίθετον, ευρίσκονται εντός της κακοδοξίας και έκτός αληθείας! Και κάποιοι ήγούμενοι έπί αγίου Θεόδωρου, έχοντες τα μοναστήρια τους και μνημονεύοντες των αιρετικών, ενόμιζον, ότι πράττουν έργον θεάρεστον και διακριτικόν, όπως οι συντάκται του «Σταυρού»,προς τους οποίους έγραψε ό Όσιος Πατήρ:

«και τώρα δέξαι μου, τιμιώτατε πάτερ,ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δεν τυγχάνει εκτός ευθύνης, το να συλληφθής, δηλαδή άπό ανθρώπους τού βασιλέως και νά παραμείνης παρά ταύτα ελεύθερος... Εάν η οσιότις σου ουδέν έπαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή που ύπεβάλοντο οι πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά έπλανήθης αδελφέ. Και μή μου δικαιολογήσαι, πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τάς άγιογραφίας των ναών, ώς καί τό μνημόσυνον του πατριαρχου. Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκοτες φλυαρούσιν. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, έκτός, εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας. 

Διότι σε παρακαλώ, ποια ή ωφελεια, όταν εμείς που λεγόμεθα και είμεθα ναός του Θεού, έχουμε καταστραφή (διά τής μή ομολογίας), με το να περιποιούμεθα άψυχους ναούς;... Αλλοίμονον, άλλοι νά άποθνήσκουν, άλλοι να έξωρίζονται,άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακίζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα όρη, αι ερημίαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμένοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν, ότι θα παραμείνωμεν άβλαβείς. Ούδόλως...».

Ταύτα είπα από αγάπη προς σε και ως υπενθύμισιν,ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας...». (P.G.99,1365 AC). Καί προς τον ηγούμενον Θεόφιλον:«... Καί συ, ώ τρισάθλιε,εαλωκώς τη ψυχοφθόρω κοινωνία, και μενών εις το ολετήριον, επανούτως, αλλ' ου μοναστήριον, λεγεις ευ έχειν... Τινας δε και αδελφούς εφύλαξας, διεφθορότας τη ολεθρία σου κοινωνία, καν έν βρώμασι; σκάνδαλον του κοσμου, υπόδειγμα αρνήσεως, προτροπή απώλειας,σαρξ, άλλ’ ου πνεύμα, σκοτήρ, άλλ’ ού φωστήρ...». (Αύτ. 1337 C). 

Ιδού, πώς εσκέπτοντο και ένεργούσαν οι άληθινοί πατέρες του παρελθόντος καί μάλιστα ο Μέγας Θεόδωρος, τον οποίον ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς θεωρεί, ως τον «ατρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων αληθειών». Μακάριοι οι ταπεινώς μιμούμενοι τήν πορείαν του, δυστυχείς δε άληθώς,οι διαστρέφοντες τούς λόγους του,προκειμένου να δικαιολογήσουν τήν παραμονήν τους εις τήν αίρεσιν... 10/’94.

ΟΤΑΝ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ

Αποτελεί αυταπόδεικτη αλήθεια για τον πολιτικό χώρο, ότι κανείς δικτάτορας δεν θα μπορούσε να σταθή χωρίς συνεργάτες. Το ίδιο άκριβώς συμβαίνει και στον εκκλησιαστικό χώρο. Κανείς αιρετικός δεν θά μπορούσε νά ευδοκιμήση, αν δεν είχε αυτούς, που θα επικροτούσαν,ή τουλάχιστον θα ανέχονταν σιωπηρώς τήν αιρεσίν του, θα κοινωνούσαν μαζί του και θα τον ακολουθούσαν.

Και για να γίνομε πιο συγκεκριμένοι. Από θεολόγους και κληρικούς όλων των μετώπων έχει χαρακτηρισθή ο Οικουμενισμός, ως παναίρεσις. Ενώ ξεκίνησε δειλά μέ τό σύνθημα τής αγάπης, κατέληξε σήμερα νά διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή», ότι ή Ορθοδοξία δέν είναι ή Εκκλησία,αλλά μαζί με τις λοιπές αιρέσεις,παπισμού και προτεσταντισμού,συναποτελούν τήν Εκκλησίαν! 

Και το κατόρθωσαν αυτό οι οικουμενισταί πατριάρχαι, διότι είχαν βοηθούς και συναντιλήπτορας στήν ανίερη προσπάθεια τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων και μοναχών, που, είτε επικροτούσαν, είτε σιωπούσαν δια τήν προδοσίαν! Έτσι ή αίρεσις του Οικουμενισμού έχει δυο χαρακτηριστικά, που δεν είχαν οι παλαιές αιρέσεις:

πρώτον,τήν καθολικήν κατά τής Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι μόνον εναντίον ενός δόγματος· και δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν αποδοχήν τής αιρεσέως απο τους κορυφαίους κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας, μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στο χώρο των ιερέων και μοναχών. Σημειωτέον, ότι οι εξαιρέσεις αυτές αναφέρονται μόνο στο θεωρητικό ποιον,δηλαδή στα λόγια και την πέννα, χωρίς ουδεμίαν πρακτικήν έκφρασιν αντιστάσεως, όπως είναι ή διακοπή κοινωνίας μέ τήν αίρεσιν κ.λ.π. 

Τό θλιβερώτερον, όμως εν προκειμένω είναι ή δικαιολογία που προβάλλουν αυτοί οι ρασοφόροι παντός βαθμού, προκειμένου νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους. Λέγουν χαρακτηριστικώς, ότι ενεργούν έτσι, διότι επιθυμούν να ευρίσκωνται εντός Εκκλησίας, αφού, όπως ισχυρίζονται, μόλις διακόψουν κοινωνίαν με τους αιρετικούς προιστάμενους των ή τούς κοινωνούντας μέ αυτούς, θά εύρεθούν αμέσως έκτός Εκκλησίας. Οποία διαστροφή τής ορθοδόξου διδασκαλίας!

Ένώ oi Ιεροί Κανόνες και ό σύνολος χορός των ομολογητών Πάτερων χαρακτηρίζουν, ως σωτηριώδη αντίδρασιν καί προστασίαν τής Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας,αυτοί ισχυρίζονται τά ακριβώς αντίθετα!Έτσι, όχι μόνον συμμαχούν προς τήν αιρεσιν και τήν ενισχύουν διατηρούντες το ποίμνιόν τους ανύποπτο στο πλευρό των κακοδόξων,αλλά και υβρίζουν όλους τους ομολογητάς, αυτούς, ως εκτός Εκκλησίας άγωνισθέντας, αφού, ως γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα από ό,τι πράττουν αυτοί σήμερα. 

Σαφέστατη άπόδειξις τής υποκειμενικής και άκρως άντορθοδόξου θεσεώς των είναι, ότι ούδεμία μαρτυρία αναφέρουν προς στηριγμόν των λεγομένων των. Ελλείψει δε πατερικών επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα εκ του προχείρου, προς παρηγορίαν των οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οι αιρετικοί οικουμενισταί πού ακολουθούν, διά λόγων και έργων, τους αχρηστεύουν τα παλαιά!...

Γράφομεν τα ανωτέρω, διότι προσφάτως εδημοσιεύθη στον «Ορθόδοξον Τύπον» (12,3), άρθρον τού ηγουμένου τής Ί. Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, εις το οποίον, ενώ καταδικάζεται το «οικουμενιστικο παραλήρημα» των ήμερων μας, τονίζεται συγχρόνως, ότι «εμείς μένουμε στήν Αγία μας Εκκλησία, διότι πιστεύουμε ότι μέσα από την Εκκλησία και όχι έκτός αυτής, ημπορούμε να αγωνισθούμε». Ή αλήθεια, όμως έν προκειμένω είναι, ότι ή στάσις τους αυτή,τους τοποθετεί εκτός της αγωνιζομένης κατά της αιρέσεως Εκκλησίας καί συνεπώς μετά τής μερίδος των αιρετικών πού κοινωνούν. 

Άν δέ ληφθή ύπ’ όψιν, ότι οι Αγιορείται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο, τον ''πρύτανη'' των οικουμενιστών, τότε αντιλαμβάνεται κανείς την τραγικότητα της ανωτέρω προτάσεως του ηγουμένου, ο οποίος δυστυχώς, εκφράζει το κοινό πιστεύω των Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως τών ζηλωτών πατέρων). Και μόνον οι λόγοι του Μ. ’Αθανασίου, όπου προτρέπει τους πιστούς να προσεύχωνται στο ύπαιθρον, προκειμενου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς Αρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), και τών Αγίων Χρυσοστόμου και Θεοδώρου τού Στουδίτου, που τονίζουν:

''ότι εχθροί του Θεού δεν είναι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και οι κοινωνούντες με αυτούς, έστω και αν θεωρητικώς απορρίπτουν τήν αίρεσιν''(P.G.99,1164 Α), ανατρέπει εκ θεμελίων το ανωτέρω άρθρον του ηγουμένου. Το τραγικόν είναι, ότι ο Αγιορείτης ηγούμενος, στο τέλος του άρθρου του επικαλείται τας ευχάς «των μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων κατά τής αιρέσεως ομολογητών. 

Είναι, όμως αποδεδειγμένον ιστορικώς, ότι αντίστασιν «μέχρι θανάτου» στην αίρεσιν έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν προς αυτήν, και δια τούτο εξωρίζοντο ή εθανατούντο. Αντιθέτως ή διακονία τών «εντός εκκλησίας» δήθεν αγωνιζομένων,εκφράζεται άριστα υπό του κατωτέρω λογου τού Μ.Βασιλείου:

«Ήμίν δέ προς τώ φανερώ πολέμω τών αιρετικών έτι και ο παρα των δοκούντων ορθοδοξείν επαναστάς, προς έσχατον ασθένειας τας εκκλησίας κατήγαγεν» (έπ. 92). Συνεπώς, ό καθηγούμενος, τό μόνο πού κατορθώνει με κείμενα σαν το ανωτέρω είναι να φαίνεται ορθοδοξος, τή δε άληθεία, πολλώ άπέχων τής αληθούς ορθοδοξίας!

 

ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑΝ

Τον Φεβρουάριο του 1998, ο Γεν.Γραμματεύς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών κ. Raiser επεσκέφθη τήν Ρωσίαν. Κατά την έπίσκεψίν του συνηντήθη μεταξύ των άλλων και μέ τούς καθηγητάς και φοιτητάς τής Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, που ευρίσκεται στην Ι. Μονήν του Αγ. Σεργίου. Η συνάντησις αυτή είχε προγραμματισθή από την Διεύθυνσιν Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου της Μόσχας και μέ την ευλογίαν του πατριάρχου Αλεξίου Β'.

Η σχετικώς μεγάλη αίθουσα τής συγκεντρώσεως ήτο πλήρης,ενώ πολλοί εστέκοντο γύρω στους τοίχους και στο πίσω μέρος της αιθούσης. Ένα μικρόφωνο είχε τοποθετηθή εις το μέσον τής αιθούσης δια εκείνους, που θα έπεθύμουν να θέσουν ερωτήσεις στους ομιλητάς στο τέλος των ομιλιών. Είχαν παραχωρηθή είκοσι λεπτά εις το πρόγραμμα γι αυτόν τον σκοπόν.

Η ομιλία του κ. Raiser, γεμάτη άπό οικουμενιστικές κοινοτυπίες, προεκάλεσε μικρόν ενδιαφέρον και ηκούσθη μετά αδιαφορίας απο τους περισσοτέρους. Επόμενος ομιλητής ήτο ό Νικόλας Λόσκυ, υιός τού γνωστού θεολόγου τής Διασποράς Βλαδιμήρου Λόσκυ και καθηγητού στο Ινστιτούτο τού Αγίου Σεργίου στο Παρίσι.

Μεταξύ άλλων, ο Λόσκυ εξέφρασε τήν σκεψιν, ότι δεν δύναται κάποιος να αποκαλή αιρετικούς, εκείνους που δεν πιστεύουν με τον ορθόδοξον τρόπον. Κατά τήν γνώμην του, εάν κάποιος πιστεύη εις τον Ίησούν Χριστόν και τήν Αγίαν Τριάδα, τότε δέν είναι αιρετικός!... Μετά την λήξιν τών ομιλιών, τέσσερεις ιερομόναχοι, σπουδασταί της Ακαδημίας παρουσίασαν τας απόψεις των σχετικώς με τα λεχθέντα καί έθεσαν ερωτήσεις. 

Οι λοιποί παρόντες σπουδασταί επανειλημμένως εξεφρασαν τήν συμφωνίαν των προς τους συμφοιτητάς των, δια χειροκροτημάτων. Τα κύρια σημεία που ετόνισαν οι ιερομόναχοι ήσαν τα εξής: 1. Η πληρότης τής αλήθειας παραμένει εις τήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν καί μόνον εις αυτήν. 2. Αι δηλώσεις των ομιλητών στερούνται σοβαρού περιεχομένου και προκαλούν κατάπληξιν και ανησυχίαν.

Είναι δυνατόν, να μήν έχουν διαβάσει ποτέ τας Αγίας Γραφάς, τους Κανόνας τής Εκκλησίας, ή τα έργα των Αγίων Πατέρων; 3. Ό ''ύποτιθέμενος'' σκοπός συμμετοχής των Ορθοδόξων εις τήν Οικουμενικήν Κίνησιν είναι να μαρτυρήσουν περί τής αληθείας τής ’Ορθοδοξίας. Στήν πραγματικότητα, ούτε οί Ορθόδοξοι μαρτυρούν τήν πίστιν τους, ούτε οί Προτεστάνται διαμαρτύρονται πάρα πολύ.

Έχει περάσει ήδη αρκετός χρόνος, περισσότερον απο μια γενιά οικουμενιστών, που έχει αναχωρήσει —προκειμένου να σταθή ενώπιον τού κριτηρίου του Θεού— καί ποια υπήρξαν τά αποτελέσματα; Ποιοι οί καρποί; Κανείς απολύτως! 4. Επιστροφές εις τήν ορθόδοξον πίστιν έχουν επιτευχθή, αλλά αυτό έχει συμβή χωρίς τήν συμμετοχή του Π.Σ.Ε. 

Πόσες έπιστροφές στήν ’Ορθοδοξία έχουν συμβή όφειλόμεναι εις τό Π.Σ.Εκκλησιών;... 5. Ο Οικουμενισμός είναι αίρεσις, όχι διότι οι άνθρωποι προσεύχονται μετά των αιρετικών, αλλά, διότι η κυρία θέσις, που ανεπτύχθη εδώ είναι, ότι η Εκκλησία είναι υποθετικώς διηρημένη και συνεπώς έχει ανάγκη επανενώσεως. Αυτό συνιστά αίρεσιν συμφώνως προς τήν διδασκαλίαν τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

6. Υποψιάζεται ό Γ. Γραμματεύς, ποιους πράγματι άντιπροσωπεύουν αύτοί, που ενεργούν αυτούς τούς διαλόγους εις το όνομα τής Ορθοδόξου Εκκλησίας; Στην πραγματικότητα —και αυτό είναι γνωστό σε όλους— αντιπροσωπεύουν μόνον τους εαυτούς των. Αυτοί, που πράγματι ένδιαφέρονται διά την ’Ορθοδοξίαν, δεν τους επιτρέπεται να μετέχουν εις αυτές τις συζητήσεις. 7. Ποιον οφελος αναμένεται, είτε δια τους προτεστάντας ή διά τούς Ορθοδόξους, από τήν περαιτέρω συμμετοχή σας εις τήν Οικουμενικήν Κίνησιν;

Δι’ ημάς, τους σπουδαστάς τής Θεολογικής Ακαδημίας τής Μόσχας, είναι φανερόν, ότι προς το παρόν ουδέν όφελος υπάρχει,διότι ένα σαθρόν δενδρον παράγει σαθρόν καρπόν... 8. Πως, εν άντιθέσει προς τήν διδασκαλίαν του Άποστόλου Παύλου, μπορεί τό Π.Σ.Ε. νά υποστηρίζη επισήμως οργανισμούς απεχθείς εις τον Θεόν, όπως των ομοφυλοφίλων και των λεσβιών;

Μετά άπό τέτοιες εξαγγελίες ύποστηρίξεως εκ μέρους του Π.Σ.Ε.,πως νά συμμετέχωμεν εις την Οικουμενικήν Κίνησιν; Το Π.Σ.Ε. έχων, ως σκοπόν τήν ένωσιν όλων, μετά απο 50 χρόνια,δεν το έχει κατορθώσει και τώρα αντιμετωπίζει σοβαράν κρίσιν. Ο κ. Raiser βλέπει καμμίαν ευοίωνον λύσιν της κρίσεως και, αν ναι,ποιαν; Πραγματικαί απαντήσεις εις τα ανωτέρω ερωτήματα δεν εδόθησαν από τον κ. Raiser.

Άνέφερε μερικά αόριστα και μάλλον αδύναμα επιχειρήματα, ότι δηλ. τό Π.Σ.Ε. θά ημπορούσε να βοηθήση μόνο τις Εκκλησίες, όχι όμως και να τις αντικαταστήση. Αυτή η βοήθεια νοείται, ως προσφορά διαύγειας και ακρίβειας, όσο αφορά τήν έννοιαν τής φύσεως της Εκκλησίας. Η ενότης είναι ένα δώρο Θεού διά το οποίον έπρεπε να είμεθα άξιοι και δια τήν πραγματοποίησιν του οποίου ο Γ. Γραμματεύς ελπίζει μόνον εις το άγιον Πνεύμα.

Εις μιαν εκ των απαντήσεών του ο κ. Raiser εδήλωσε, ότι τα περισσότερα, που είπε προ ολίγου ένας ιερομόναχος, ήσαν μόνον προσωπική του πεποίθησις, οπότε μίαν φωνή ηκούσθη από το ακροατήριον: «Αυτή είναι ή πίστις τής Εκκλησίας». Ή ανωτέρω άναφώνησις έπανελήφθη μετά χειροκροτημάτων! Τα αυτά χειροκροτήματα ηκούσθησαν επίσης μετά τους λογους ενός Ιερομόναχου, που είπε, ότι αι δηλώσεις του Λόσκυ δεν έχουν τίποτα κοινόν με το ορθόδοξον δόγμα.

Γενικώς αι ανταλλαγαί απόψεων μετά του Λόσκυ είχον οξύ τόνον. Ηρωτήθη: Σε ποια βάσι στηριζόμενος ισχυρίσθη, ότι οι αιρετικοί παύουν να είναι αιρετικοί, μόλις θελήσουν να έλθουν σε διάλογον με τους Ορθοδόξους, και, πού στηριζόμενος ισχυρίσθη, ότι δυνάμεθα να προσευχώμεθα μετά των αιρετικών, και, ότι αυτό δεν παραβιάζει τούς Κανόνας τής Ορθοδόξου Εκκλησίας;

Ό Λόσκυ άπήντησε μετά πάθους, ότι αιρετικός είναι ένας που έχει κόψει εαυτόν απο τήν Εκκλησίαν και συνεχίζει να επιμένη εις τήν εσφαλμενην γνώμην του. Τότε ήκουσθη μια φωνή από τήν αίθουσα: «Λοιπόν και συ παρομοίως επιμένεις»! Γέλια και χειροκροτήματα στήν αίθουσα. Πρέπει να σημειωθή ενταύθα, ότι όλες οι ομιλίες, εκτός της τελευταίας, ήσαν κανονικαί και πολιτισμέναι.

Τελευταίος όλων,
ένας ακόμη ιερομόναχος πλησίασε το μικρόφωνο και δήλωσε:
«Εάν ένα σοβαρά άρρωστο πρόσωπο δεν γίνεται καλά,
ομιλώντας με έναν ιατρόν,
κατά ποιον τρόπον παύει ένας αιρετικός να είναι αιρετικός,
διότι άρχίζει νά ομιλή με έναν Ορθόδοξον;
Πλήν τούτου,
ή μοναδική θεραπεία για τήν αίρεσιν είναι το μυστήριον τής μετανοίας.
Η Έβδομη Οικουμενική Σύνοδος συνεκλήθη γιά νά εξετάση τήν αίρεσιν τής εικονομαχίας
και καθώς γνωρίζομεν,
ο Γεν. Γραμματεύς δεν τιμά τις ιερές εικόνες.
Τότε εν πάση περιπτώσει, γιατί ήλθε εδώ;»
Μια μάλλον αδιάκριτη ερωτησις,
αλλά εν ειλικρινεία και με μεγάλο πόνο καρδιάς εκφρασθείσα υπο ενός Ιερομονάχου.
Αυτή ή τελευταία ερώτησις έδωσε ευκαιρία στούς ''φιλελευθέρους δημοσιογράφους''...
νά δηλώσουν αργότερα,
ότι «Η Ρωσική Ορθοδοξία έδειξε για μια ακόμη φορά την κτηνώδη της όψιν»...
Στο τέλος,
ο επίσκοπος Ευγένιος,
Διευθυντής της Ακαδημίας, είπε,ότι η συνάντησις απεδειξε,
πως το θέμα του Οικουμενισμού δεν είναι απλό και ότι ήτο καλόν δια τους επισκέπτας μας
απο τήν Δυσιν,
να γνωρίσουν τας αληθείς απόψεις των μελλοντικών ιερέων τής Ρωσικής Εκκλησίας
και να βγάλουν τα κατάλληλα συμπεράσματα.
Στο τέλος τής συναντήσεως ακούσθηκαν φωνές:
«Ας προσευχηθούμε αδελφοί»,
οπότε ηκούσθη η απάντησις:
«Όχι μέ αιρετικούς»!
Έτσι η συνάντησις τελείωσε, χωρίς τήν καθιερωμένη προσευχή.
«Ό έχων ώτα άκούειν άκουέτω...».
Orthodox Christian Witness,
Αύγ. 21, 1998.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του αειμνήστου Ιερομονάχου και Θεολόγου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου,
''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ''
2001, σελίδες 13-18.

Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος