ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

''ΓΑΜΟΙ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΜΕΤΑ ΛΟΥΘΗΡΟ-ΚΑΛΒΙΝΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ''




Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''


Εκ του προηγούμενου

Και πάλιν εις τους Έλληνας και εις τον βασιλέα της Ελλάδος επινοεί και κατασκευάζει μυρίας ραδιουργίας ίνα εμπνεύση αυτοίς την κατά της Ρωσσίας υποψίαν, φόβον, αποστροφήν και το αδιάλλακτον μίσος τα οποία ουδεμίαν χώραν ευρίσκουσιν εις όσους σώζεται έτι το πνεύμα της ορθοδόξου πίστεως και η ορθή κρίσις και σύνεσις.

Την αυτήν κατά των Ρώσσων και των Ελλήνων αποστροφήν και το μίσος ενεργεί συστηματικώς, εις όλα τα άλλα ορθόδοξα Κράτη, Σερβίας, Βουλγαρίας, Μολδαυίας, Βλαχίας και όλων των άλλων ορθοδόξων. Τα αυτά ενεργεί και μεταξύ των κατά το Οθωμανικόν Κράτος και των κατά το Βασίλειον της Ελλάδος, ορθοδόξων, διά τούτο επενόησε προς τοις άλλοις και εκίνησε τον περί αυτοχθόνων και ετεροχθόνων νόμον επί Συντάγματος, και συγχρόνως εκίνησε τον Μαυροκορδάτον και προσεποιείτο ότι τάχα αντιφέρεται κατ' αυτού του νόμου, ίνα δείξη εκ τούτου ότι δεν εγένετο δι' εισηγήσεως και ενεργείας της Αγγλίας.

Τα αυτά ενεργεί και μεταξύ Επτανησίων και άλλων Ελλήνων, διά τούτο οσάκις τις Επτανήσιος ή άλλος τις Έλλην εκ της άλλης Ανατολής ορθόφρων επιχειρήση έργον ή λόγον περί του κοινού συμφέροντος, αμέσως χλευάζεται και κατηγορείται, ουχί ως αδελφός και ομογενής, αλλ' ως ξένος, και ως άνθρωποι έχοντες τάχα, άλλην γλώσσαν, άλλας πράξεις και άλλα έθιμα όλως ασυμβίβαστα και επιζήμια εις το βασίλειον της Ελλλάδος.

Τα όσα σχίσματα παλίν ενεργεί συστηματικώς εις την Επτάνησον και εις το βασίλειον της Ελλάδος μεταξύ του εκείσε και του ενταύθα λαού και όσα μεγάλα κακά εξ αυτών έφερε και όσα δεινότατα και ολεθριώτατα επαπειλεί δι' αυτών ίνα φέρη το πράγμα υπάρχει τοις πάσι φανερόν και αυτά τα πράγματα μαρτυρούσιν.

Φέρει ίσως και εις αυτήν την επιβουλήν το πράγμα μεγίστην απορίαν και έκπληξιν, ότι μετά τοσούτους ερεθισμούς, όσους απ' αρχής εκίνησε και κινεί μέχρι τούδε εις τα σχίσματα, εις τους εμφυλίους πολέμους, εις το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας, τούτον τον όσον φιλήσυχον και υπέρ πάντας τους άλλους πειθαρχικόν λαόν τόσον απειρότατον και ευαπάτητον΄ 

ότι μεθ' όλα ταύτα, δηλαδή αντέχει και διατηρείται εις αυτόν εισέτι η οπωσούν ευταξία και πειθαρχία, προ του Συντάγματος είχε τον λαόν εσχισμένον εις δύο γενικά κόμματα, εις Κυβερνητικόν και εις Συνταγματικόν, μετά δε το Σύνταγμα έσχισε και σχίζει αυτό εις πάμπολλα άλλα πλέον ερεθιστικά γενικά τε και μερικά και προ πάντων εις Κυβερνητικούς και εις αντιπολιτευομένους.

Όταν βλέπη ότι το εν εκ τούτων των δύο υπερισχύει και εκτείνεται, το δε άλλο το πλέον περιωρισμένον, ότι κινδυνεύει ίνα συγχωνευθή εις πρώτον, τότε ενεργεί και ενισχύει το δεύτερον, όπως γινόμενον ισοδύναμον και ισόρροπον φέρη την έκρηξιν του εμφυλίου πολέμου. 

Συγχρόνως δε κινεί και αναφαίνονται κλοπαί, ιεροσυλίαι και ληστείαι προς περισσότερον ερεθισμόν εις αποστασίαν και εις πάσαν ανωμαλίαν και κοινήν συμφοράν. Εν ενί λόγω, σύστημα αμετάθετον της επιβουλής υπάρχει, ίνα σχίζη τους επιβουλευομένους εις αντιφερομένας φατρίας, και συγχρόνως υποκρινομένη προς όλους τον φίλον γίνεται εις όλους διδάσκαλος και οδηγός και κινεί αυτούς και φέρουσι κατ' αλλήλων τα όσα φαίνονται σύμφωνα εις τα Σατανικά και ολέθρια αυτής Σχέδια, ως είπα περί τούτου και άλλα ολίγα τινά εις τον περί εταιρίας παράγραφον.

Θ'. Εννάτη αιτία διά την οποίαν ευστοχεί και προοδεύει η επιβουλή υπάρχουσι τα σκάνδαλα τα οποία δολίως και συστηματικώς ενεργεί διά την πτώσιν και απώλειαν των επιβουλευομένων. Εις πλήρη δε και εξηκριβωμένην έκθεσιν τούτου του είδους της ραδιουργίας δεν εξαρκούσι βιβλία πολλά και εκτεταμένα όθεν γράφω ολίγα τινά και συνεπτυγμένα ως μικρά δείγματα.

Τα τοιαύτα τείνουσιν τόσον ως προς την εκ της αρχής αποστασίαν, εις την διάδοσιν της διαφθοράς, εις τα σχίσματα, και εις τα παραπλήσια τούτοις. Δι' αυτόν τον σκοπόν τα πρώτα αντικείμενα της επιβουλής, θεωρούνται συστηματικώς αι πολιτικαί αρχαί, η ιεραρχία, ο κλήρος, η ανωτέρα τάξις των ευγενών, όλη η τάξις των διδασκάλων, αι πόλεις και προ πάντων η πρωτεύουσα του Κράτους κ.τ.λ.

Δι' αυτόν τον σκοπόν, προς τοις άλλοις πολλοίς, ενεργεί δολίως εις τα ορθόδοξα Κράτη και γίνονται οι γάμοι των βασιλέων μετά Λουθηρο-Καλβίνων συζύγων, τοιούτοι και οι πρωθυπουργοί, και ενεργεί και γίνονται εις τους βασιλικούς οίκους πολλά και μεγάλα σκάνδαλα της πολυτελείας και της διαφθοράς.

Πότε μεν αποστέλλει γυναίκας εις τους βασιλικούς οίκους προπαρασκευασμένας δι' αυτό το τέλος, άλλοτε δε άνδρας τοιούτου σκοπού και τέχνης. Αυτά ενεργεί εις τας αρχάς και εις την ανωτέραν των επιβουλευομένων λαών, τόσον και διά την γενικήν διάδοσιν της διαφθοράς και διά την πτωχείαν, όσον και επί σκοπώ ίνα εμπνεύση εις τον κοινόν λαόν την κατ' αυτών αποστροφήν και το μίσος, την περιφρόνησιν και τον ερεθισμόν της αποστασίας.

Τα αυτά σκάνδαλα της διαφθοράς ενεργεί και εις τον λαόν, εις τα θέατρα, εις τους χορούς, εις τας γενικάς ομηγύρεις κ.τ.λ. Ενίοτε εις την Επτάνησον και εις τας Αθήνας φέρει επί τοιούτω σκοπώ εκ της Δύσεως γύναια και νέους, ερεθίζοντα την διαφθοράν εις την ορθόδοξον νεολαίαν.

Εις τα Κράτη οπού ενεργεί και διοργανίζονται μυστικαί εταιρίαι, υπό το όνομα της ελευθερίας, συγχρόνως, είτε αμέσως, είτε εμμέσως δι' άλλων κινεί τους θρόνους και τας αρχάς και επιβαρύνουσιν εις το υπήκοον τον ζυγόν, διά περισσότερον σκάνδαλον και ερεθισμόν, βάρος όμως το οποίον γίνεται πρόσκομμα εις όλα τα καλά, εις δε τα σκάνδαλα της πλάνης, της διαφθοράς και της αποστασίας μένει η είσοδος ελευθέρα και ανοικτή.

Τούτο το σύστημα όστις νουνεχής και συνετός παρατηρήση καλώς βλέπει δι' ενεργείας της επιβουλής εις όλα τα επιβουλευόμενα Κράτη. 

Αυτά τα σκάνδαλα ενεργεί συστηματικώτερον και διά πλέον ποικίλης ραδιουργίας και τέχνης, διά την εκ της πίστεως αποστασίαν και εις πτώσιν του λαού εις την πλάνην, επειδή είδεν ότι όταν παύση το πνεύμα της θρησκείας εκεί κατά πάσαν ανάγκην ακολουθεί η κοινή καταστροφή και το γενικό ναυάγιον.


Συνεχίζεται



Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 93-96.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF