ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020

ΚΟΣΜΑ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΩΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ



Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''



Εκ του προηγούμενου

Εις ασφαλή γνώσιν του τρίτου αντικειμένου περί ου ήδη ο λόγος, γίνεται αναγκαία η γνώσις δύο άλλων οποία τα εφεξής:

Α'. Περί διαφθοράς και σχέσεως της Εκκλησιαστικής και της Κοσμικής αρχής.

Β'. Περί προκοπής και καταρτισμού, τόσον της αληθείας και αρετής, όσον της πλάνης και της κακίας και περί των εξ αυτών προερχομένων συνεπειών.

Και τα δύο αυτά έχουσι πολύν και εκτεταμένον τον λόγον εις σύνταξιν ολοκλήρου βιβλίου, διό και περί των δύο λέγομεν ολίγα τινά και συνεπτυγμένα, όσα φαίνονται κατάλληλα και αναγκαία εις την υπόθεσιν. Ερχόμεθα δε εις έκθεσιν του πρώτου.

α. Περί διαφοράς και σχέσεως της Εκκλησιαστικής και Κοσμικής αρχής.

Εις την Εκκλησίαν του Χριστού ως προς τον Κόσμον θεωρείται τοιαύτη σχέσις και διαφορά, οποία θεωρούνται εις τον έσω άνθρωπον, το άφθαρτον, τον αόρατον και πνευματικόν, ως προς τον έξω τον φθαρτόν, τον σαρκικόν και τον αισθητόν.

Καθώς ο έσω άνθρωπος δεν εποιήθη διά τον έξω, αλλά το ανάπαλιν, ο έξω επλάσθη ως οίκος και σκήνωμα, ως δούλος και υπηρέτης του έσω. Ωσαύτως και όλος ούτος ο αισθητός Κόσμος, επλάσθη απ' αρχής και διατηρείται και σώζεται μέχρι της ώρας, χάρις της ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, εν' η γίνεται ο καταρτισμός των εν τοις ουρανοίς εκλεκτών.

Καθώς δε όλη η σωτηρία, η τιμή, η δόξα, η ευδαιμονία του έξω ανθρώπου εξαρτάται εκ της κατά το μάλλον και ήττον υπακοής και υπηρεσίας προς των έσω, όταν ούττος φυλλάττη την προς Θεόν απαιτουμένην υπακοήν, αγάπην, ορθήν λατρείαν και δόξαν ωσαύτως όλη η ειρήνη, η σωτηρία και η ευδαιμονία του Κόσμου εξαρτάται εκ της κατά το μάλλον και ήττον υπακοής και υπηρεσίας προς την ορθόδοξον Εκκλησίαν.

Καθώς όμως μετά την εκ της θείας εντολής αποστασίαν του πρώτου ανθρώπου, ηκολούθησε και η του έξω εκ της οφειλομένης υπακοής προς τον έσω και από τότε επιβουλεύεται και αντιφέρεται κατ' αυτού, ωσαύτως και ο Κόσμος από τότε γενόμενος σαρκικός αντιφέρεται πάντοτε και πολεμεί τους πνευματικούς τε και εκλεκτούς, εξ ων συγκροτείται και συναπαρτίζεται  η Εκκλησία ήτις επί σώμα Χριστού του δευτέρου Αδάμ, του απ' ουρανού και πνευματικού.

Τούτου ένεκα ο Κόσμος απ' αρχής επολέμησε και πολεμεί την Εκκλησίαν, καθ' ον τρόπον η σαρξ πάντοτε πολεμεί το πνεύμα, το δε πνεύμα αντιφέρεται κατά της σαρκός.

Διά τούτο όσον ο Κύριος και οι Απόστολοι μακαρίζουσιν τους υπό του Κόσμου εν τωδε τω βίω ένεκεν της αληθείας και της δικαιοσύνης πολεμουμένους, διωκομένους και πάσχοντας, ως ηκολούθησεν εις όλους τους απ΄αιώνως γνησίους και αληθινούς προφήτας και εκλεκτούς, τόσον στηλιτεύουσι και ελεεινολογούσι τους υπό του Κόσμου τούτου τιμωμένους και βραβευομένους, ως ηκολούθησε και ακολουθεί εις όλους τους ψευδοπροφήτας και απολλυμένους.

Διό και ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι: ''πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ διωχθήσονται (β'. Τιμ. γ'). Το πνεύμα της Εκκλησίας εστί το πνεύμα της αληθείας, ο κόσμος ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό, ουδέ γινώσκει αυτό. (Ιωάν. ιδ').

Τούτων απάντων και άλλων πολλών ένεκα, μεγίστη διαφορά και οπωσούν εκ διαμέτρου αντικειμένη θεωρείται μεταξύ Εκκλησιαστικής και πολιτικής αρχής, οποία θεωρείται μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ πνεύματος και σαρκός.

Της Εκκλησιαστικής αρχής έργον υπάρχει ο καταρτισμός του ποιμνίου, του οποίου η τελειότης υφίσταται εις την τελείαν απάρνησιν  του Κόσμου και των εν Κόσμω, εις την απονέκρωσιν της σαρκός, εις την φυγήν της προσκαίρου τιμής και δόξης, δι' επιτυχίαν των εν ουρανοίς αποκειμένων μεγάλων και ανεικάστων αγαθών κ.τ.λ. 

Της δε κοσμικής αρχής υπάρχουσιν όλα τα τούτων εναντία. Όλαι αι προσπάθειαι, δηλαδή αυτής συγκεντρίζονται εις τούτον τον κόσμον και εις τα του κόσμου, εις την ευπάθειαν της σαρκός εις την επιτυχίαν της παρούσης τιμής και δόξης κ.τ.λ.

Εις όλα τα γνήσια μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, όλος ο θησαυρός, η σωτηρία, η ζωή, η μακαριότης και δόξα γίνεται αναλόγως εις τον εν αυτοίς βαθμόν της πίστεως, της αγάπης, του αγιασμού και της μέχρις αίματος, βασάνων και θανάτου, υπομονής και ανεξικακίας και του αγιασμού, αυτός χωρίζεται δι' αφορισμού, ως μέλος πεπτωκός εκ της κοινωνίας των άλλων πιστών διά την κοινήν της Εκκλησίας ασφάλειαν.

Εις δε την κοσμικήν αρχήν και τους εν αυτή βασιλεύουσιν ως επί το πλείστον όλα τα έργα του δόλου, της ταραχής, του πολέμου, της εκδικήσεως και φιλοτιμίας, της τρυφής κ.τ.λ.

Εις την Εκκλησίαν του Χριστού όστις των άλλων φανή ανώτερος εις την εκούσιον ακτημοσύνην, εις την ένεκα της αληθείας και του Ευαγγελίου κακοπάθειαν, και εις ταπεινοφροσύνης γενόμενος ο ελάχιστος και ο έσχατος πάντων, διά την προς Θεόν υπακοήν, ούτος κρίνεται κατά την εντολήν του Κυρίου, ως πρώτος και των άλλων ο προτιμότερος εις την Εκκλησιαστικήν εξουσίαν και κρίσιν.

Εις την κοσμικήν αρχήν όστις φανή των άλλων ανώτερος εις τα υλικά πλούτη, και εις τας τιμάς και δόξας του Κόσμου, διά πλεονεκτήματα κοσμικά, εις αυτόν απονέμεται συστηματικώς η κρίσις και η εξουσία.

Η αληθινή του Χριστού Εκκλησία ουδέποτε επιβάλλει σωματικάς, υλικάς ή βιαίας ποινάς εις τους αμαρτάνοντας, αλλά νουθεσίας και πατερικά παραγγέλματα, εν τω πνεύματι της αγάπης, της ειρήνης και της πραότητος, και ο θέλων ακολουθεί εις αυτά αυτοθελώς και απαραβιάστως.

Μίαν μόνην πνευματικήν ποινήν επιφέρει εις τους αποστάτας της πίστεως και εις τους εργάτας της ανομίας, τον αφορισμόν, και πάλιν αποδέχεται και συγχωρεί τοις τοιούτοις όταν δι' ειλικρινούς και αληθινής μετανοίας επιστρέψωσιν εις την θεωρίαν και πράξιν της Εκκλησίας.

Η Κοσμική αρχή πάντοτε σωματικάς, χρηματικάς και βιαίας ποινάς επιβάλλει εις τους παραβάτας των παρ' αυτής τεθέντων νόμων, οίτινες επαπειλούσιν απαραίτητον και αδυσώπητον την προωρισμένην ποινήν.

Η Εκκλησία εις τους προερχομένους αυτή και ομολογούντας εν αληθινή μετανοία τα ίδια πλημμελήματα, δέχεται αυτούς μετά χαράς, αποκρύπτει και σιωπά αιωνίως τα ομολογηθέντα αμαρτήματα και δίδωσιν αυτοίς ευθύς την συγχώρησιν και την αμνηστείαν.

Η Κοσμική αρχή άμα γνωρίση τα αμαρτήματα κατά το απαραίτητον του νόμου καθήκον και έργον ευθύς επιφέρει εις τον εγκληματίαν, την ποινήν και στηλίτευσιν και δημοσιεύει τοις πάσι το έγκλημα.

Η Εκκλησία έχει δόγματα, μυστήρια, τελετάς και συμβουλάς των οποίων είτε ο εξ αυτών αγιασμός, ο φωτισμός και η χάρις, είτε αι απειλαί και αι τιμωρίαι, είτε αι επαγγελίαι και τα βραβεία αφορώσι πνευματικά πράγματα και αποταμιεύονται εις την αιωνιότητα της άλλης ζωής.

Η Κοσμική αρχή έχει νόμους διά των οποίων υπόσχεται βραβεία, και επαπειλεί κολαστήρια και ποινάς, τα οποία εμπεριέχονται εις υλικά και σαρκικά και εις πρόσκαιρα πράγματα και αποταμιεύονται εις την άλλην ζωήν.

Εις την Εκκλησίαν υπάρχουσιν όλως μυστηριώδη και απόκρυφα αντικείμενα, των οποίων η αποκάλυψις και η γνώσις προσκτάται δι' υπερφυσικού φωτισμού, γινομένου εκ του όλως υψηλού και καθαρού βίου και εκ του αγιασμού, και των οποίων ούτε η απλή ακρόασις δεν συγχωρείται εις τους παχυλούς και εις τα όλως σαρκικά, κοσμικά και ακάθαρτα μηνύματα.

Εις την Κοσμικήν αρχήν υπάρχουσιν αντικείμενα κοσμικά, των οποίων η έρευνα, η γνώσις και η πράξις γίνονται τρόπον τινά αναγκαία τοις πάσι. 

Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 111-114.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF