''ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ'' ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ

''Τις προηγούμενες ημέρες γράφτηκαν στον ημερήσιο Τύπο και στο Διαδίκτυο 

κάποια αντιοικουμενιστικά -βεβαίως- άρθρα, 

που εξέφραζαν απογοήτευση, αμηχανία και κατάπληξη για την εδραιωμένη (δήθεν) δυναμική του Φαναρίου. 

Στην πραγματικότητα όμως, 

αυτό που θεωρείται, ως δυναμική και επίδειξη ισχύος της κοσμοκρατορικής δύναμης της Οικουμενιστικής αρνησιθείας, 

δύναται να θεωρηθεί 

παρακινητική και ψυχοσωτήρια επέμβαση Θεού, δυνάμενη να λειτουργήσει απείρως απελευθερωτικά για τους γνησίους Ορθοδόξους, 

που -ευλογία και χάριτι Θεού- 

θα θελήσουν να αποτειχισθούν από την Αίρεση και να συνταχθούν αρμονικά, κανονικά και εύρυθμα με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Πατέρων μας.  

Το Φανάρι 

εισπήδησε στην κανονική δικαιοδοσία άλλης τοπικής Εκκλησίας και θα πληρώσει το φερόμενο ''Πρωτείο'' του, με Σχίσματα και Διαιρέσεις. 

Πλέον οι επίσημες Εκκλησίες, 

συστρατευμένες, καθοδηγημένες και άνωθεν αυτοματοποιημένες και ενταγμένες στα πολιτικοστρατιωτικά μπλοκ της Ρωσίας και των ΗΠΑ 

έχουν ενεργοποιηθεί να υποδύονται αρκούντως τον ρόλο προβεβλημένου Πρεσβευτή και να ασκούν Εξωτερική Πολιτική άνευ Χαρτοφυλακίου''. 

Μετά την αναμενόμενη εν πολλοίς αναγνώριση της Ουκρανικής σχισματικής ψευδοεκκλησίας1 του Επιφανίου Ντουμένκο υπό την καινοτόμο Εκκλησία της Ελλάδος, η οικουμενιστική συνοδοιπορία με το ακοινώνητο Φανάρι και ο πλήρης, ισοπεδωτικός κατακερματισμός του κανονικού δικαίου οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα, πως οδηγούμαστε πλέον σε πλήρη, οριστική και ουσιαστική κοινωνική και λειτουργική διχοτόμηση μεταξύ των επίσημων Ορθόδοξων Εκκλησιών, ενδεχομένως χωρίς επιστροφή... Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ''έτεκεν'' Σχίσμα με την ευγενή συνδρομή και χορηγεία των ΗΠΑ2, ενδεχομένως και μεγαλύτερο από αυτό, που είχε προκαλέσει στο σώμα της Εκκλησίας, ο προκάτοχός του ανεδιήγητος, ουτοπικός και μεγαλομανής Σχίστης, Μελέτιος Μεταξάκης.

Και τα νέα ήρθαν. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας αποφάσισε την διακοπή της Ευχαριστιακής Κοινωνίας3 με όσους εκ των Ελλήνων Ιεραρχών θα μνημονεύουν εφεξής τους Ουκρανούς Σχισματικούς του Επιφανίου και παύση μνημόνευσης του ονόματος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου! Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, το δεύτερο ''χέρι'' του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου, σε πρόσφατη συνέντευξή του4 ήταν αμετάβλητος αμετακίνητος και κατηγορηματικός στην προοπτική της αναγνώρισης, εκ μέρους της επίσημης Ελληνικής Εκκλησίας. ''Όποιος αναγνωρίσει τους σχισματικούς της Ουκρανίας θα απομονωθεί!'' 

Για να είμαστε όμως επαρκώς ακριβείς στη ραγδαία -όσο και ''συνωστισμένη''- αποτύπωση και επεξεργασία των εξελισσόμενων γεγονότων, πρέπει να υπογραμμίσουμε -άπαξ και διά παντός- πως το Φανάρι από την εποχή του ''πρωτομάστορα'' Μελετίου Μεταξάκη και ειδικότερα από τα ''Έργα και Ημέρες'' του παναιρετικού Αθηναγόρα είναι σταθερά, ανοδικά και λειτουργικά, έρμαιο, υποχείριο και φερέφωνο της Αμερικάνικης επεκτατικής πολιτικής5, της σκοτεινής και υπονομευτικής ''Central Intelligence Agency'', της γνωστής CIA. Το Φανάρι του 20ού και του 21ου αιώνα δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ''παράρτημα'' του Υπουργείου Εξωτερικών των Ελληνικών Κυβερνήσεων6 και συμμαχικός, στρατηγικός παράγοντας της Αμερικάνικης Εξωτερικής Πολιτικής.

Ειδικότερα μετά από τον Μελέτιο Μεταξάκη που διέλυσε την τοπική Εκκλησία της Αμερικής υπό τον Επίσκοπο Βασίλειο και δημιούργησε άλλη, υπάγοντάς την στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, Αμερικανοκίνητοι Αρχιεπίσκοποι7 συνεργαζόμενοι αγαστά με τα Ελληνικά Υπουργεία των Εξωτερικών ήταν ο αμίμητος αιρετικός ''νεροκουβαλητής'' του Π.Σ.Ε. Αθηναγόρας Σπύρου (πρώην Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και αργότερα Οικουμενικός Πατριάρχης), το ''πιστό πνευματικοπαίδι του'', ο -μετά Αθηναγόρα- Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος Κουκούζης8, γνωστός στο πανελλήνιο και, ως CIAάκωβος, ο νυν αιρεσιάρχης Κωνσταντινούπολης κ. Βαρθολομαίος και άλλοι.

Στον αντίποδα, μια από τις πλέον ενδεικτικές περιπτώσεις Οικουμενικών Πατριαρχών, που εξωθεσμικοί, διαβλητοί παράγοντες (Αμερικανική και Ελληνική Κυβέρνηση) προσπάθησαν να ''παραιτήσουν'', επειδή δεν είχαν ολωσδιόλου την ''έγκριση'' της CIA και της Ελληνικής Κυβέρνησης για τον Πατριαρχικό Θρόνο ήταν ο -πριν τον Αθηναγόρα- Οικουμενικός Πατριάρχης Μάξιμος ο Ε'.9 Σημειώθηκαν τότε παροιμιώδεις αντιδράσεις Μητροπολιτών, Επισκόπων, Ιερέων και Μοναχών  του Πατριαρχείου, όταν άρχισαν να γίνονται γνωστές οι κινήσεις των κυβερνήσεων ΗΠΑ - Ελλάδος, που δεν ήθελαν τον Μάξιμο, ως Οικουμενικό Πατριάρχη, αφού και οι δύο τον θεωρούσαν, ως ''φιλοσοβιετικό''! 

''Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Χάρρυ Τρούμαν και ο μετέπειτα Πατριάρχης Αθηναγόρας Σπύρου, υπήρξαν εν κρυπτώ Μασόνοι, και δή περίλαμπροι, όπως και ο «μεσολαβητής» διπλωμάτης Μάιρον Τέηλορ, καθώς και ο τότε Υφυπουργός Εξωτερικῶν της Ελλάδος Παναγιώτης Πιπινέλης, που συνετέλεσε τα μάλα στην άδικη έξωση του Πατριάρχη Μαξίμου Ε΄ (1946-48), για να ενθρονισθεῖ ο Αθηναγόρας''.10 

Έπικεφαλής των αντιδρώντων Συνοδικών Ιεραρχών, που παρακολουθούσαν την έξωθεν χειραγώγηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τους εξωθεσμικούς παράγοντες υπήρξαν11 οι Μητροπολίτες Δέρκων Ιωακείμ, ο Λαοδικείας Μάξιμος, ο Νεοκαισαρείας Χρυσόστομος, ο Περγάμου Αδαμάντιος, ο Σάρδεων Μάξιμος και ο Χαλδείας Κύριλλος. Αυτοί αντικρούοντας τις -διά ζώσης- επισημάνσεις των εκπροσώπων της Ελληνικής Κυβέρνησης για την ανάγκη της αντικατάστασης του Πατριάρχη (λόγω κατάθλιψης και ''φιλοσοβιετισμού''), απαντούσαν, ότι πολλές φορές το Πατριαρχείο αντιμετώπισε στη μακρά ιστορία του παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες όμως μόνο του κατάφερε να τις ξεπεράσει, συνεπώς δεν είχαν χρεία εξωγενών παραγόντων για εσωτερικές τους διευθετήσεις. 

Χαρακτηριστικότερη -βεβαίως- και σύγχρονη περίπτωση ''καθαίρεσης'' Πατριάρχη με την σύμπραξη εξωθεσμικών παραγόντων αποτελεί ο ασθενής και κλινήρης πλέον κανονικός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίος.12 Το 2004, στήθηκε ένα ανεπανάληπτο κατηγορητήριο εκ μέρους της πλειοψηφίας της Αγιοταφικής Αδελφότητας, με την σύμπραξη του Υπουργείου των Εξωτερικών της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, της Εβραικής Mossad και φυσικά των ΗΠΑ.  Η πλειοψηφία της Αγιοταφικής Αδελφότητας τον αποκήρυξε στις 6 Μαίου του 2005 και στις 24 Μαίου του 2005 συνεκλήθη από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία διέγραψε το όνομα του Ειρηναίου από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε το Θρόνο σε χηρεία. 

Τελικά στις 22 Αυγούστου του ίδιου χρόνου εξελέγη νέος Πατριάρχης Ιεροσολύμων,  ο Θεόφιλος Γ',13 ο οποίος τάχιστα επανένταξε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κάτω υπό το δαιμονικό ''πέπλο'' του Π.Σ.Ε., από το οποίο, το είχε βγάλει ο μακαριστός Διόδωρος Α' (1923-2000). Αποτέλεσμα: Τέλη του 2005, η Παλαιστινιακή Αρχή με σχετική έρευνα από την αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή εξέδωσε αθωωτικό πόρισμα για τις κατηγορίες πωλήσεων των επίμαχων ακινήτων, που στρέφονταν κατά του Ειρηναίου, ενώ το 2013, ο ίδιος ο ''έκπτωτος'' Πατριάρχης... απαλλάχτηκε πλήρως από τα Εβραικά δικαστήρια κηρύσσοντας αυτόν, αθώον παμψηφεί!... Ο δε Οικουμενιστής Θεόφιλος Γ', το 2009 συμμετείχε στο Συνέδριο "The C-1 World Dialogue", που διοργανώθηκε στο Λονδίνο, του οποίου ορίστηκε και Αντιπρόεδρος.

Στην περίπτωση του νυν Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλάκις απροκάλυπτα, δεικτικά και αναντίρρητα προκλητικά. Αναμφιβόλως αποτελεί μέχρι στιγμής τον μεγαλύτερο ''ψευδοδιδάσκαλο'' του Αντίχριστου Οικουμενισμού και για τις υπηρεσίες του αυτές έχει δεόντως και αρκούντως τιμηθεί από τα μεγαλύτερα κοσμικά Πανεπιστήμια, Παγκόσμιους Οργανισμούς και από πληθώρα αιρετικών και αλλόθρησκων ψευδοεκκλησιών. Αυτά αποτελούν για τον ίδιο, όχι βεβαίως αναγνωρισμένες, τιμητικές παρακαταθήκες, αλλά πιστοποιημένες, αρνησίθεες διαβεβαιώσεις για την αντίχριστη, κοσμοκρατική πορεία του! Αποκορύφωση όλων τούτων -και λόγω του Σχίσματος που προκάλεσε στην κανονική Εκκλησία του Κιέβου υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ονούφριο14- είναι και η άκρως εωσφορική αποδοχή του Φαναριώτικου Πρωτείου, επική παρακμή της εποχής μας, εφάμιλλη της Φράγκικης Πτώσης του Αντίχριστου Ποντίφηκα της Ρώμης. 

Το Σχίσμα, που ξεκίνησε από το Αμερικανοκίνητο Φανάρι (ελέω Τζέφρι Πάιατ και όχι μόνο) δεν αποτελεί παρά ένα ντόμινο διαδοχικών και συνακόλουθων, πολιτικοεκκλησιαστικών εξελίξεων, που θα συμπαρασύρει και άλλες σχισματικές ψευδοεκκλησίες, όπως την αυτοονομαζόμενη ''Μακεδονική'' των Σκοπίων και τις έτερες της Μολδαβίας και του Μαυροβουνίου. Ας θυμηθούμε μόνο, πως στις 20 Φεβρουαρίου 1996, το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε παραχωρήσει ''Τόμο'' αυτοκεφαλίας στην εκκλησία της Εσθονίας, γεγονός που οδήγησε το Πατριαρχείο της Ρωσίας να διακόψει για κάποιο διάστημα την Ευχαριστιακή Κοινωνία με το έκπτωτο Φανάρι, αλλά επανήλθε  μετά την παρέλευση κάποιου εύλογου διαστήματος. 

Τώρα ασφαλώς, οι παράμετροι είναι εκ διαμέτρου διαφορετικοί. Το Φανάρι εισπήδησε στην κανονική δικαιοδοσία άλλης τοπικής Εκκλησίας και θα πληρώσει το φερόμενο ''Πρωτείο'' του με Σχίσματα και Διαιρέσεις. Ελέγχεται όμως πραγματικά, αν αυτό, το επιζητούν οι αιρετικοί ''ψευδοδιδάσκαλοι'' που έχουν καταλάβει τον Οικουμενικό Θρόνο, ώστε να κηρύξουν ολική εκκαθάριση των αντιφρονούντων και οδηγήσουν οριστικά τις εξελίξεις στην απόλυτο έλεγχο και εδραίωση και σταθεροποίηση των Οικουμενιστικών ψευδοεκκλησιών. 

Τις προηγούμενες ημέρες γράφτηκαν στον ημερήσιο Τύπο και στο Διαδίκτυο κάποια αντιοικουμενιστικά -βεβαίως- άρθρα, που εξέφραζαν απογοήτευση, αμηχανία και κατάπληξη για την εδραιωμένη (δήθεν) δυναμική του Φαναρίου. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που θεωρείται, ως δυναμική και επίδειξη ισχύος της κοσμοκρατορικής δύναμης της Οικουμενιστικής αρνησιθείας, δύναται να θεωρηθεί παρακινητική και ψυχοσωτήρια επέμβαση Θεού, δυνάμενη να λειτουργήσει απείρως απελευθερωτικά για τους γνησίους Ορθοδόξους, που -ευλογία και χάριτι Θεού- θα θελήσουν να αποτειχισθούν από την Αίρεση και να συνταχθούν αρμονικά, κανονικά και εύρυθμα με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Πατέρων μας. 

Και φυσικά δεν θα είναι αυτοί οι αποσχιστές, σχισματικοί και διαιρέτες, αλλά οι πραγματικοί Ορθόδοξοι που θα απελευθερώσουν εαυτούς από τον πάνδημο, αιρετικό ιό της Αίρεσης και σύμφωνα με τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη15: ''το να ταράζη και να αποσχίζεται κανείς από Αυτήν (την Εκκλησία), η οποία αληθώς δεν έχει καμμία κηλίδα ή ρυτίδα, όσον αφορά στην Πίστη και τους ορισμούς των Κανόνων απ' αρχής του αιώνος και μέχρι τώρα, ανήκει σε εκείνους, που η πίστη τους έχει μέσα κάτι διάστροφο και η ζωή τους είναι σε αντίθεση με τους Κανόνες και τους θεσμούς (...). Γι’ αυτό γνώριζε, ότι δεν είναι σχίσμα της Εκκλησίας (ο ζήλος μας), αλλά επικράτηση της αληθείας και υπεράσπιση των θείων νόμων· το αντίθετο, όπως ήδη είπε και η τιμιότητά σου, είναι διάσπαση της αληθείας και παράλυση των Κανόνων (...). Tο να μη έχη (η Εκκλησία) σπίλον ή ρυτίδα (Εφεσ. 5, 27), για να το ξαναπούμε, νοείται έτσι, το ότι δεν αποδέχεται τα ασεβή δόγματα και τα των εναντίον των Κανόνων, εγχειρήματα!''

Είναι αξιοσημείωτο βεβαίως, πως φτάσαμε να ασχολούμαστε με σχίσματα επί σχισμάτων και για αιρέσεις επί αιρέσεων μέσα στις ίδιες υπό αίρεση Εκκλησίες, αφού είναι γνωστό, πως όλες οι επίσημες Ορθόδοξες Εκκλησίες βρίσκονται κάτω υπό τον παναιρετικό μανδύα του Χριστιανικού Συγκρητισμού. Διά τούτο και η Εκκλησία της Κων/πόλεως και αυτή της Ρωσίας είναι Οικουμενιστικές, όπου η αίρεση διαδέχεται το σχίσμα ή το σχίσμα ακολουθεί την αίρεση. Όμως και αυτό είναι ενδεικτικό στην συναντίληψη, την επικουρία και την από κοινού αποδοχή, πως τα σχίσματα οδηγούν στην αίρεση, όπως και οι αιρέσεις καταλήγουν σε εσωτερικά, πολλαπλά σχίσματα και διαιρέσεις. 

Στο Ουκρανικό ζήτημα -χρόνια τώρα- δεν υπήρχε μία, αλλά δύο σχισματικές ψευδοεκκλησίες και μαζί με την εσωτερική Ουνία τρεις, πλην της κανονικής Εκκλησίας του Αρχιεπισκόπου Ονουφρίου: η ''Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία'', που αποσπάστηκε το 1992 από το Πατριαρχείο της Ρωσίας, με επικεφαλής τον καθηρημένο και αναθεματισμένο πρώην μητροπολίτη Κιέβου, μοναχό Φιλάρετο (Ντενισένκο) και η ''Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία'', που δημιουργήθηκε το 1921 από τις Σοβιετικό καθεστώς με τον ψευδοεπίσκοπο Βασίλειο Λιπκίβσκι,16 ο οποίος -σημειωτέον- ''χειροτονήθηκε''... από λαικούς και εξαιτίας της συμπράξεώς της με τις Γερμανικές Κατοχικές δυνάμεις της χώρας καταδιώχθηκε και συνέπτυξε δήθεν ''Εκκλησία των Κατακομβών''...! 

Και η Εκκλησία της Ρωσίας από την πλευρά της, μαζί με τα κανονικά της δίκαια αντιστέκεται

στον εκκλησιαστικό ''σωβινισμό'' του Φαναρίου, 

που συνεπικουρούμενο από την ακραία, επεκτατική, εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, 

εργαλειοποιεί -κατά το δοκούν- 

τις Εκκλησίες για ίδιον συμφέρον. 

Πλέον οι επίσημες Εκκλησίες, συστρατευμένες, καθοδηγημένες και άνωθεν αυτοματοποιημένες 

και ενταγμένες στα πολιτικοστρατιωτικά μπλοκ της Ρωσίας και των ΗΠΑ έχουν ενεργοποιηθεί 

να υποδύονται αρκούντως 

τον ρόλο προβεβλημένου Πρεσβευτή και να ασκούν Εξωτερική Πολιτική άνευ Χαρτοφυλακίου. 

Οι επίσημες, διοικούσες Εκκλησίες -ως σύνολο και όχι ως μερισμένες μονάδες- συναποτελούν αναντίρρητα 

επίσημα και πάγια μέλη γεωπολιτικών δυνάμεων

 που ετοιμάζονται για την τελική σύγκρουση, την νέα ''Γιάλτα'' της Υφηλίου, 

την νέα ''Κοινωνία των Εθνών'', 

που θα απεργάζονται εν τη πλάνη τους την έλευση, την προβολή και την εγκατάσταση του Αντίχριστου Μιάσματος. 

Ο Οικουμενισμός του Ιεραρχικού ''ζεύγους'' -δίκην ''πρωτομάστορος''- 

Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου 

του 20ού αιώνα, 

βρήκε στον νέο 21ο αιώνα το alter ego του στα πρόσωπα των 

Βαρθολομαίου Αρχοντώνη και Ιερωνύμου Λιάπη.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται -όχι, ως φάρσα- αλλά, ως υπόμνηση, ως εκπόνηση και προπαντώς, ως διδαχή! 

Όσοι -αμιγώς- φιλορθόδοξοι πιστοί προσέλθετε!

Παραπομπές:

1. Δεν είναι ολωσδιόλου τυχαία η -μετά την ανάγνωριση της Ουκρανικής ψευδοεκκλησίας από την επίσημη Ελληνική Εκκλησία- άφιξη του Οικουμενικού Πατριάρχη σε Θεσσαλονίκη και ειδικότερα στην Αθωνική Πολιτεία, προκειμένου να κατευνάσει τυχόν ανεπιθύμητες αντιδράσεις, αλλά και να εδραιώσει την ''αυτοκρατορική'' πυγμή του αιρετικού ανδρός.  

2. Ο ειδικός εκπρόσωπος για τα θέματα της Ουκρανίας στο Στέητ Ντηπάρτεμντ Κερτ Φόλκερ, μόλις έγινε γνωστή η απόφαση της Ιεράς Συνόδου στο Φανάρι, δήλωσε: ''Ο διαχωρισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Μόσχας θα τονίσει το γεγονός ότι, σε πολιτική διάσταση, ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχασε την Ουκρανία''. 

3. Η πλήρης ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας ΕΔΩ.

4. Συνέντευξη του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα στο Ρωσικό Πρακτορείο ''ΡΙΑ'', που μετέδωσε η ''ΡΟΜΦΑΙΑ'' στις 9-10-2019. 

5. Απόσπασμα ομιλίας του Πατριάρχη Αθηναγόρα σε κληρικολαική συνέλευση στη Βοστώνη, τέλη Νοεμβρίου του 1948: ''Η Ελλάς από το ένα μέρος διεξάγει ήδη σκληρόν αγώνα δια να διατηρήσει την ελευθερίαν και την εδαφικήν της ακεραιότητα. Η Τουρκία αφ΄ ετέρου ευρίσκεται εις συνεχή επιφυλακτικήν στάσιν εν όψει της ίδιας απειλής. Το Δόγμα Τρούμαν απεδείχθη εν τη πράξει ως εις εκ των αποτελεσματικοτέρων παραγόντων εις τον αγώνα προς απόκρουσιν της επιθέσεως αυτής. Καλώ όλους τους Αμερικανούς όπως ενισχύσουν τας προσπαθείας του προέδρου Τρούμαν (...)''. 

6. Παύλος Σεραφείμ, Δρ Θεολογίας ΑΠΘ: ''Ο κοσμικός παράγοντας στην εκλογή Οικουμενικών Πατριαρχών κατά τη νεότερη περίοδο της ιστορίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1830-1948)''.  

7α. Βλ. Δι0νυσίου Μπατιστάτου: ''Πρακτικά και Αποφάσεις του εν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου'' 10 Μαίου - 8 Σεπτεμβρίου 1923. ''Το 1921 απομακρύνεται του Αρχιεπισκοπικού θρόνου Αθηνών και μεταβαίνει εις την Αμερικήν. Κατά πληροφορίαν του εις Ουάσιγκτων Έλληνος Πρεσβευτού προς τον Γενικόν Διοικητήν Θεσσαλονίκης, ο Μελέτιος Μεταξάκης ευρισκόμενος εις Αμερικήν (…) έλαβε μέρος εις Λειτουργίαν Αγγλικανών, ''εις Αγγλικανικόν Ναόν, συμπροσευχηθείς γονυκλινής προ της Αγίας Τράπεζας''. Τον Νοέμβριον του 1921 με την απροσχημάτιστον παρέμβασιν ισχυράς Πολιτικής Παρατάξεως (Βενιζελικών), με την ανεπίτρεπτον ανάμιξιν της Αγγλικανικής Εκκλησίας, και υπό δραματικάς συνθήκας Εθνικού Διχασμού ''εκλέγεται'', δι' ασημάντων ψήφων, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως''. 

7β. Οι ενορίες της Αμερικής υπάγονταν στην Εκκλησία της Ελλάδος.  Το 1918 όμως ο τότε Μητροπολίτης Αθηνών και έπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, ύστερα από ταξίδι που πραγματοποίησε στην Αμερική τόνισε την άμεση ανάγκη εγκατάστασης εκκλησιαστικής αρχής. Το 1918 ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη Συνοδική Επιτροπή με συνοδικό επίτροπο τον Επίσκοπο Ροδοστόλου Αλέξανδρο και το 1921 αποφασίστηκε να οργανωθεί «θρησκευτικόν νομικόν πρόσωπον» με τον τίτλο Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Έτσι λίγους μήνες αργότερα ο Μεταξάκης εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης και με απόφασή του η Αρχιεπισκοπή Αμερικής πέρασε στην ποιμαντορία του οικουμενικού θρόνου.... 

8. Ο Αθηναγόρας λαμβάνει μία επιστολή από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το μήνυμα του Κ. Καραμανλή στον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι σαφέστατο: ''Η Υμετέρα Θειοτάτη Παναγιότης, κατά την επιλογήν Αυτής μεταξύ των ικανοτέρων Ιεραρχών της Μητρός Εκκλησίας, ευαρεστηθή και λάβη υπ’ όψιν της την υποψηφιότητα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μελίτης Κυρίου Ιακώβου''. Για την εκλογή του Ιακώβου, ως τότε ποιμενάρχη των Ορθοδόξων της νήσου Μάλτας στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής, ο Αθηναγόρας θα αναγκαστεί να απολύσει από τη Σύνοδο πέντε μητροπολίτες και να τους καλέσει ξανά να συμμετάσχουν στις διαδικασίες 48 ώρες αργότερα... 

9. Εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία" - "Πόλη 1955" Αφιέρωμα Νοέμβριος 2010. ''Η παρατεταμένη ασθένεια του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε΄, και η έντονη παραφιλολογία περί αντικατάστασής του δημιούργησε συγκρουσιακό κλίμα στο Φανάρι. Η τότε Ελληνική Κυβέρνηση, σε διαβούλευση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, συνέχισε την αναζήτηση νέας ''ισχυράς προσωπικότητας'' με σαφή ''αντιρωσικό'' προσανατολισμό, που να μπορέσει να μεταβάλλει το Πατριαρχείο σε ''αντικομουνιστικό προπύργιο''. Εν τέλει η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε στην υποψηφιότητα Αθηναγόρα, η οποία με τον καιρό συγκέντρωσε την υποστήριξη των ιεραρχών αλλά και των ξένων κυβερνήσεων. Η Άγκυρα και ο τουρκικός τύπος στήριξαν την πρόταση για τον Αθηναγόρα χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ''πιστό φίλο της Τουρκίας''. 

10. Μοναχού Σεραφείμ Ζήση: ''Ο Μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄, η πολιτική των Η.Π.Α. και η σημερινή Ουκρανία''. Γεωπολιτική ανάλυση (μέρος α΄): Αθηναγόρας Σπύρου, ο ''άνθρωπος του Προέδρου''... 

11. Μάμαλος Γεώργιος-Σπυρίδων: ''Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στο επίκεντρο διεθνών ανακατατάξεων (1918-1972): εξωτερική πολιτική και οικουμενικός προσανατολισμός'',  Αθήνα 2009. 

12. Γρηγορίου Καλοκαιρινού: ''Παρέμβαση του Ισραήλ στην εκλογή του Πατριάρχη Ιεροσολύμων'', ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'', 12 Ιουλίου 2001. 

13. Εκ του ''ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ'' του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου Γ': ''Επαναπροσεδιώρισε, ἐπίσης, καί δή διά τῆς προσωπικῆς Αὐτοῦ παρουσίας, τήν συμμετοχήν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» καί τό «Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν Μέσης Ἀνατολῆς». Τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2007, προσκεκλημένος τῆς Κυβερνήσεως τῶν Η.Π.Α. συμμετέσχεν εἰς τάς ἐν Washington D.C. ἐργασίας τοῦ «Council of Religious Institutions of the Holy Land''...  

14. Επίσημη Ιστοσελίδα: ''Українська Православна Церква''. 

15. Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη: Επιστολή (28) Βασιλείω Μονάζοντι, PG 99, 997C.D και 1001C.D. (μεταγλώττιση). 

16. Εφημερίδα ''ΕΘΝΟΣ'', ''Πορνεία, Παιδοφιλία και στο βάθος Αυτοκεφαλία!'', 13-9-2019.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος