ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ)

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 27-32.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).

   «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»

Α'

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

    «ΕΝΑΝ ΑΣΤΡ' ΕΞΕΒΕΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ»

Ένα τέτοιο φωτεινό άστρο έλαμψε στην Ανατολή το 1883. Γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς η Σοφία Σαουλίδου στο χωριό Σαρή - Παπά της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως, του νομού Τραπεζούντας. Από μικρή έστρεφε το νου της στον Θεό, πρότυπό της η Παναγία. Ευσέβεια η μορφή της, αγιότητα το ένδυμά της, αρετές τα στολίδια της, ταπείνωση, χαρά και αγάπη τα κοσμήματά της.

Μεγαλώνοντας, ήταν μια κοπέλα ντυμένη σεμνά και απλά, με εξαιρετική σωματική ομορφιά, που έλαμπε από αρετές. Αυτές οι αρετές ήταν το πνευματικό κάλλος της και πρόβαλαν την προσωπικότητά της, την πραγματική μορφή της, τη μορφή του εσωτερικού κόσμου της, του «κρυπτού της καρδιάς του ανθρώπου, εν τω αφθάρτω του πραέος και ησυχίου πνεύματός της, ο έστιν ενώπιον του Θεού πολυτελές» (Α' Πέτρ. γ' 4).

Οι γονείς της επιθυμούσαν να την παντρέψουν με ένα καλό χριστιανό νέο. Το 1907 παντρεύεται σε ηλικία 24 ετών -μεγάλη για την εποχή εκείνη- με τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη από την Άρδασσα Τραπεζούντας (Τογρούλ) και μετά από τρία χρόνια, το 1910, απέκτησε ένα παιδί. Ο Ιορδάνης καμάρωνε τη Σοφία' ευχαριστούσε τον Θεό, που του χάρισε μια πιστή σύζυγο, ανδρεία, άξια γυναίκα.

Του ερχόταν στον νου λόγια από το βιβλίο των Παροιμιών της Παλαιάς Διαθήκης, που συχνά διάβαζε, ο «ύμνος της ανδρείας και άξιας γυναίκας», το πρότυπο της γυναίκας συζύγου, μητέρας, αγίας. Στον Πόντο ανέθεταν την επιλογή συζύγου στον Θεό: - «Θελτς να χαρίζ' σ' εσέν ο Θεός σύζυγον καλόν; Ποίσον προσευκήν σην Παναϊαν και σον Θεόν». (=Θέλεις να σου χαρίσει ο Θεός σύζυγο καλό; Να προσεύχεσαι στην Παναγία και στον Θεό).

- «Θελτς να χαρίζ' σ' εσέν ο Θεός νύφε;» (Θέλεις να σου χαρίσει ο Θεός νύφη; Στην Παναγία προσευχή και στον Θεό με νήψη). Οι Πόντιοι τιμούσαν ιδιαίτερα τη συζυγία, αγαπούσαν τις συζύγους τους και εγκωμίαζαν την ανδρεία και τις αρετές τους. Οι άντρες στο πρόσωπο της συζύγου τους έβλεπαν την Παναγία. Οι γυναίκες στο πρόσωπο του συζύγου τους έβλεπαν τον Χριστό. Οι γάμοι στον Πόντο ήταν γερά στερεωμένοι στην πίστη και ισόβιοι μέχρι την αιωνιότητα.  «Γάμος εν (είναι) ισοβιότητα έως να περάντς (μέχρι το πέρασμα) σην αιωνιότητα».

Οι Πόντιοι άντρες έλεγαν προς τις συζύγους τους πολλά ρητά και αποφθέγματα: -  «Σε και μόνην και αιωνίως όσο ζω». -  «Μετά α σον Θεόν και α σην Παναϊαν, εσέν έχω αγίαν» (-Μετά από τον Θεό και την Παναγία, εσένα έχω αγία). -  «Μετά α σον Θεόν, εσέν έχω ουρανόν» (=Μετά από τον Θεό εσένα έχω για ουρανό [=πολύ ψηλά]). -  «Μετά την Παναϊαν, άμον εσέν καμμίαν» (=Μετά την Παναγία, σαν κι εσένα δεν είναι καμία).

Ήσυχα κυλούσε η οικογενειακή ζωή του Ιορδάνη και της Σοφίας, αλλά την άνοιξη της ειρηνικής βιοτής τους, έμελλε να τη διαδεχτεί χειμώνας βαρύς, δριμύς, μακρύς, που ανθρωπίνως φάνταζε ατελείωτος. Έπειτα από δύο χρόνια, το 1912, η Σοφία χάνει το παιδί της. Το πήρε ο Θεός νωρίς, αγγελούδι στην αγκαλιά Του. Δύο χρόνια μετά, το 1914, χάνει και τον άντρα της, τον οποίο συνέλαβαν οι Τούρκοι στο πλαίσιο της υποχρεωτικής επιστράτευσης για τις ανάγκες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τον έσυραν αιχμάλωτο στα τάγματα εργασίας.

Δεν πέρασε χρόνος και το 1915, έτος της σφαγής των Αρμενίων, κατά τη συντέλεση των εγκλημάτων της Αρμενικής Γενοκτονίας, ο πατέρας της Σοφίας χάνεται στα βάθη της Τουρκίας και τον Ιούνιο του 1916 χάνονται στις βουνοκορφές του Πόντου και τα ίχνη της Σοφίας. Έτσι η Σοφία, όπως η αγία Άννα η προφήτις, έζησε 7 χρόνια εγγάμου ζωής (1907-1914). Το υπόλοιπό της ζωής της το έζησε «νηστείαις και δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα και ημέραν τον Θεό» (Λουκ. β' 37).

Όμως η Σοφία τον πόνο της, όπως και τη χαρά της, τον έκανε πάντα προσευχή. Όλη η ζωή της ήταν προσευχή' μια ανθρώπινη λαμπάδα αναμμένη στον Θεό. Προσφεύγει θερμά στην παρηγοριά των θρηνούντων, στην παραμυθία των θλιβομένων, στη βοήθεια των αβοηθήτων, την Παναγία, την αγκαλιάζει και αναποθέτει σ' αυτή τον πόνο της, στη Θεοτόκο αφιερώνει τη ζωή της. Η νεαρή χήρα κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά για χρόνια, με αυστηρή νηστεία, μία νέα αγία Μαρία Αιγυπτία.

Από πηγές και από σχισμές βράχων, έπινε νερό, έτρωγε λίγα χόρτα από την ιερή γη του Πόντου. Η καρδιά της καθαρίστηκε από τις δοκιμασίες, από τον πόνο και τα βάσανα. Ήταν τόση η καθαρότητα της αγγελικής πολιτείας της, που ξεπέρασε σε απλότητα και τα μικρά παιδιά. Τα ζώα του δάσους και του βουνού υποτάσσονταν από σεβασμό στη Σοφία και την υπηρετούσαν. Άδολη, αγνή, απονήρευτη, δεν γόγγυζε, αλλά ζούσε προσευχόμενη με φίλους της τις αρκούδες, τα φίδια, τα θηρία του δάσους και τα όρνια του ουρανού, τα οποία είχαν οικειότητα μαζί της.

(Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 27-32.

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ: ΚΑΚΗ ΠΡΩΤΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΑΜΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

1. Ἡ αὐτοκέφαλη ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δὲν ἔχει πανορθόδοξη ἀναγνώριση.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει διαχρονικὰ τὴν συνείδηση ὅτι μόνον αὐτὴ εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, καὶ ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες χριστιανικὲς κοινότητες, ἐκτός αὐτῆς, εἶναι αἱρέσεις καὶ σχίσματα. Καὶ αὐτὴ ἡ βεβαιότητα στηρίζεται εἰς τὸ ὅτι μόνον αὐτὴ ἐκράτησε καὶ διετήρησε διαχρονικὰ τὸν καθολικὸ κανόνα τῆς Πίστεως, ὅπως πραδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, χωρὶς προσθῆκες, ἀφαιρέσεις καὶ ἀλοιώσεις. Μέχρι καὶ τὸν 19ο αἰώνα, μετὰ καὶ τὴν ἀπόσχιση τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τὸν 11ο αἰώνα καὶ την χειρότερη ἀπόσχιση τῶν Προτεσταντῶν ἀπὸ τὸν Παπισμὸ τὸν 16ο αἰώνα, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς ἔχουσα τὰ πρεσβεῖα τιμῆς ἀνάμεσα στὶς λοιπὲς τοπικὲς ἐκκλησίες, πρωτοστατοῦσε στοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν ἑδραίωση καὶ ἐξάπλωση τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα εἶναι συνδιαμορφώτρια καὶ κήρυκας τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Πρόλαβε πρὸ τοῦ δυτικοῦ σχίσματος καὶ μετέδωσε τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς σλαβικοὺς λαούς, οἱ ὁποῖοι εὐγνωμόνως σέβονται και τιμοῦν τοὺς Ἕλληνες ὡς φωτιστὲς καὶ διδασκάλους. Μετὰ ταῦτα στὸν ἀριθμὸ τῶν τεσσάρων πρεσβυγενῶν πατριαρχείων (Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων) μὲ τὴν ἀναγνώριση ἢ χορήγηση αὐτοκεφαλίας, λόγῳ τῆς δημιουργίας νέων ἐθνικῶν κρατῶν, οἱ τέσσερες αὐτοκέφαλες πρεσβυγενεῖς ἐκκλησίες πού ἀναφέραμε ἔγιναν δεκατέσσερες. Προστίθενται δηλαδὴ οἱ ἐκκλησίες α) Ρωσίας, β) Σερβίας, γ) Ρουμανίας, δ) Βουλγαρίας, ε) Γεωργίας, στ) Κύπρου, ζ) Ἑλλάδος, η) Πολωνίας, θ) Ἀλβανίας καὶ ι) Τσεχίας καὶ Σλοβακίας.

Δὲν συναριθμοῦμε τὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, διότι ἡ αὐτοκεφαλία δὲν χορηγήθηκε στὴν κανονικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ὀνούφριο, ἀλλὰ σὲ σχισματικὴ μερίδα Οὐκρανῶν ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ἐπιφάνιο, μετὰ ἀπὸ ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου σὲ ξένη δικαιοδοσία γιὰ ἐξυπηρέτηση γεωπολιτικῶν σχεδίων τῶν Δυτικῶν, ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ ἀποσπάσουν ὄχι μόνο πολιτικὰ ἀλλὰ καὶ ἐκ-κλησιαστικὰ τὴν Οὐκρανία ἀπὸ τὴν Ρωσία. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν δὲν ἀναγνωρίζουν τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας ὡς κανονικὴ αὐτοκέφαλη ἐκκλησία. Καὶ ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀναγνώριση, κακῶς καὶ ἀντικανονικῶς μνημονεύεται ὁ σχισματικὸς Ἐπιφάνιος ὡς 15ος προκα-θήμενος, ἀπό τέσσερες μόνον, δυστυχῶς ἑλληνόφωνες, ἐκκλησίες (Κων-σταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Κύπρου καὶ Ἑλλάδος) [1].

2. Ὑποτονικὴ καὶ ἀναποτελεσματικὴ ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Συνένοχοι οἱ Ἐπίσκοποι.

Ἀπὸ τὶς δεκατέσσερες (14) λοιπὸν τοπικὲς ἐκκλησίες, ποὺ συγκροτοῦν τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, οἱ ἑπτὰ (7) δροῦν καὶ ἐνεργοῦν μέσα στὰ ὅρια ἐλεύθερων καὶ ἀνεξάρτητων κρατῶν, οἱ πολῖτες τῶν ὁποίων στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ οἱ χῶρες αὐτὲς χαρακτηρίζονται ὡς Ὀρθόδοξες χῶρες, καὶ ἐξακολουθοῦν πράγματι νὰ ἀκολουθοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, παρὰ τὴν λυσσαλέα καὶ ἐπίμονη προσπάθεια τῆς ἀποχριστιανισμένης Δύσης, Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς, νὰ τὶς καταστήσουν ἄθρησκα καὶ οὐδετερόθρησκα κράτη. Οἱ Ὀρθόδοξες αὐτὲς χῶρες κατὰ σειρὰ τῶν Διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ ἑξῆς: Ρωσία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Κύπρος, Ἑλλάδα[2].

Ἀπὸ τὸν καιρὸ λοιπὸν ποὺ ἄρχισε παγκοσμίως συστηματικὰ καὶ σχεδιασμένα ἡ προβολὴ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας μὲ πρόσχημα τὰ δῆθεν δικαιώματα τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ὡσὰν νὰ ὑπάρχει δικαίωμα στὴν ἁμαρτία νομικὰ καὶ ἠθικά, μὲ στόχο βέβαια νὰ πληγοῦν ἡ χριστιανικὴ Ἠθικὴ καὶ ἡ κοινωνικὴ εὐστάθεια καὶ εἰρήνη, ἀντέδρασαν δυναμικὰ οἱ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες τῶν χωρῶν ποὺ ἀναφέραμε καὶ δὲν ἐπέτρεψαν στὶς πολιτικὲς ἡγεσίες νὰ προχωρήσουν στὴν νομιμοποίηση καὶ ἀθώωση τῆς φρικτῆς καὶ κορυφαίας ἁμαρτίας τοῦ Σοδομισμοῦ. Ἡ Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ λόγῳ ἱστορίας καὶ πολιτιστικῆς πνευματικῆς πρωτοπορίας ἔπρεπε νὰ ἡγεῖται στὴν προάσπιση τῶν ἀρχῶν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ δίδει τὸ παράδειγμα καὶ στὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ὄχι μόνον δὲν τὸ ἔπραξε πρώτη, ἀλλὰ οὔτε ἀκολούθησε, ἔστω καὶ ὡς οὐραγός.

Ἀντίθετα γιὰ περισσότερα ἀπὸ δεκαπέντε χρόνια, ἀντιδρᾶ ὑποτονικὰ καὶ ἀναποτελεσματικὰ στὶς παρελάσεις ὑπερηφανίας (Gay Pride) σὲ Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη, πού ὀργανώνονταν ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν δημάρχων Καμίνη καὶ Μπουτάρη, στὸ Σύμφωνο Συμβίωσης Ὁμοφυλοφίλων τῆς κυβέρνησης Τσίπρα (2015) καὶ τώρα τὸ ἴδιο ὑποτονικὰ καὶ προσχηματικὰ στὸ πολὺ χειρότερο νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων τῆς δῆθεν συντηρητικῆς, παραδοσιακῆς δεξιᾶς κυβέρνησης τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη.

Δὲν θὰ τολμοῦσε ὁποιαδήποτε κυβέρνηση νὰ προχωρήσει σὲ ὅλα αὐτά, που συνιστοῦν ὕβρη πρὸς τὸν Δημιουργό, κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητας, καὶ ἀντεισαγωγὴ ἑτέρου εὐαγγελίου, τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀσέλγειας, ἂν ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἄλλοι κληρικοί, περνούσαμε ἀπὸ τὰ λόγια στὰ ἔργα, στὶς πράξεις, καὶ ἐφαρμόζαμε αὐτὰ ποὺ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν ἐπιχειρεῖται εἰσαγωγὴ ἄλλου «Εὐαγγελίου», ὅπως τὸ ἀποσαφηνίζει τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. 

Ἐπικρίνει τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας, γιατί τόσο γρήγορα μεταπήδησαν «εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον» καὶ ἀκολούθησαν τοὺς ταραχοποιοὺς ποὺ μεταστρέφουν καὶ διαστρέφουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Μὲ ἔμφαση καὶ κατηγορηματικὴ ἐντολὴ λέγει πρὸς τοὺς Γαλάτες καὶ πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπαναλαμβάνοντάς το μάλιστα δύο φορές, ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν ἐγὼ ὁ ἴδιος ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς κηρύξουμε διαφορετικὸ εὐαγγέλιο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ σᾶς κηρύξαμε, νὰ εἴμαστε ἀναθεματισμένοι: «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» [3]. Καὶ γνωρίζουμε τί ἐκήρυξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τὴν Ὁμοφυλοφιλία [4].

3. Μᾶς ἀπαγορεύθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο νὰ ἀντιδράσουμε. Ἀπραγότεροι βατράχων.

Ὅταν πολλοί ἀπό ἐμᾶς καὶ τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο ἀρχίσαμε νὰ ἀντιδροῦμε στὶς παρελάσεις ὑπερηφανίας καὶ ἑτοιμάζαμε καθόδους καὶ στὸ πεζοδρόμιο, μᾶς ἀπαγορεύθηκε στὴν Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸν τότε μητροπολίτης Ἄνθιμο. Στὸν αὐλόγυρο τοῦ ἱστορικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὅπου «κρύψαμε» τὴν συγκέντρωση, οἱ ἱερεῖς δὲν μᾶς χορήγησαν οὔτε ἠλεκτρικὸ ρεῦμα γιὰ τὴν μεγαφωνικὴ ἐγκατάσταση, ἐνῶ στὸν γράφοντα ἀπαγορεύθηκε νὰ ὁμιλήσει στὴν σύναξη, ψαλλιδίσθηκε μάλιστα ἡ ἀφίσα ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομά του ὡς ὁμιλητῆ, μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ἔπρεπε νὰ φαίνεται ὅτι οἱ λαϊκοί ἀντιδροῦν καὶ ὄχι οἱ κληρικοί. Τὸ ποίμνιο ἐνεργεῖ δυστυχῶς χωρὶς ποιμένες, ἀφημένο στὴν διάθεση τῶν λύκων, ὅπως τὸ εἶχε προείπει ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς μισθωτοὺς ποιμένες [5].

Τότε στενοχωρούμενοι γιὰ τὴν δειλία αὐτὴ καὶ ἀνανδρία σὲ ἄρθρο μας μὲ τίτλο «Δὲν μᾶς ἔφθανε ὁ Οἰκουμενισμός, ἦλθε καὶ ὁ Σοδομισμός», παρουσιάσαμε τὰ «Ἀξιομίμητα παραδείγματα Ὀρθοδόξων Χωρῶν» γράφοντας τὰ ἑξῆς: «Ἔχομε τὸ καλὸ παράδειγμα ἄλλων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες ἀπέτρεψαν ἢ τουλάχιστον κατεδίκασαν συνοδικὰ τὶς παρελάσεις τῶν Ὁμοφυλοφίλων. Στὴν Γεωργία πλῆθος πιστῶν, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς ἐπισκόπους, ἱερεῖς καὶ μοναχούς, παρεμπόδισαν τὴν παρέλαση τῶν Ὁμοφυλοφίλων. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ στὸ Βουκουρέστι καὶ στὸ Βελιγράδι, ὅπου μάλιστα ἡ τότε ὑπουργὸς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Χίλαρι Κλίντον, παρὰ τὴν παρεμπόδιση τῆς παρελάσεως τῶν Gay ἀπὸ τοὺς πιστούς, συνεχάρη τὸν Σέρβο πρωθυπουργό, γιατὶ ἐπέτρεψε νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐκδήλωση.

Ἀποκαλυπτικὴ εἶναι ἐπίσης ἡ πληροφορία ὅτι ὅπου γίνονται αὐτὲς οἱ ἐκδηλώσεις τυγχάνουν τῆς προστασίας τῶν πρεσβειῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς αὐτόνομης Μολδαβίας ἐπίσης κατεδίκασε συνοδικὰ τὶς παρελάσεις τῶν Ὁμοφυλοφίλων μὲ τὸ πολὺ ὡραῖο ποιμαντικὸ καὶ ἠθικὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἔχομε ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο νὰ παρεμποδίζουμε τὴν ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας καὶ ὅτι δὲν ὑπακούουμε στὰ κελεύσματα τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ στὶς ἐντολὲς τοῦ βασιλέως τῶν βασιλέων, τοῦ Κυρίου τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Ἀποφάσισε μάλιστα νὰ θέτει σὲ ἀκοινωνησία ὅποιον ὑποστηρίζει τὴν Ὁμοφυλοφιλία. Στὴν Ὀρθόδοξη Ρωσία δὲν χρειάσθηκε νὰ ἐπέμβει ἡ Ἐκκλησία, διότι οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες, μιμούμενοι τοὺς Ὀρθοδόξους βασιλεῖς τοῦ Βυζαντίου, ἐψήφισαν στὴν Βουλή τους (Δούμα) νόμο, μὲ τὸν ὁποῖο θὰ ἀπελαύνονται ἀπὸ τὴ Ρωσία ὅσοι ξένοι προπαγανδίζουν ὑπὲρ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας καὶ θὰ φυλακίζονται ὅσοι Ρῶσοι προσ βάλλουν τὰ παραδοσιακὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ.

Καὶ ἡ Ἑλλάδα, τὸ «ψέμμα τὸ βασίλειο», ποὺ γεννήθηκε ἀτόφιο ἀπὸ τὴν Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου, δὲν κληρονόμησε τίποτε ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο της, ἀλλὰ μόνο τὰ χαμηλὰ καὶ τιποτένια, ὅπως διαπιστώνει ὁ μεγάλος μας ποιητὴς Κωστῆς Παλαμᾶς στὸν «Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου». Τὸ χειρότερο μάλιστα, κατὰ τὸν ἴδιο ποιητή, εἶναι ὅτι δὲν τὴν κυβερνοῦν φρόνιμοι καὶ συνετοὶ ἄνδρες, ἀλλὰ μὲ λόγια παχιὰ πολιτικάντηδες καὶ ὁμοφυλόφιλοι» [6].

4. Πρωτοφανὴς στὴν ἱστορία τῆς Ἑλλάδας, γιὰ τὸ θράσος τῆς βλασφημίας, ἡ ἀπόφαση τῆς κυβέρνησης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ (2015).

Μὲ τὶς Παρελάσεις Ὑπερηφανίας» (Gay Pride) προετοιμάσθηκε τὸ κλῖμα γιὰ τὴν ἐπίσημη κρατικὴ νομιμοποίηση τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Ἡ τολμηρὴ στὶς κακὲς μεταρρυθμίσεις κυβέρνση τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα, σχεδὸν μόλις ἐξελέγη, ἔφερε στὴν Βουλὴ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2015 τὸ «Σύμφωνο Συμβίωσης Ὁμοφύλων», τὸ ὁποῖο ὑπερψηφίσθηκε ἀπὸ 194 βουλευτὲς συμπολίτευσης καὶ ἀντιπολίτευσης, καταψηφίσθηκε ἀπὸ 55, ἐνῶ 51 ἀπουσίαζαν. Περιχαρὴς τότε ὁ καθ᾽ ὁμολογίαν του ἄθεος πρωθυπουργὸς ἐδήλωσε ὅτι μὲ τὴν ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου «κλείνει ἕνας κύκλος ὀπισθοδρόμησης καὶ ντροπῆς», ἐνῶ στὴν πραγματικότητα γιὰ πρώτη φορά στὴν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἐγκανιαζόταν ἐπισήμως στὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο ὁ ἀνάποδος κόσμος τῆς ἀσέβειας, τῆς ἀδιαντροπιᾶς τῆς ἀσχημοσύνης, τῆς ἀσέλγειας, τῆς διάλυσης τῆς οἰκογενείας καὶ τῆς κοινωνίας, τῆς ἀνατροπῆς τῶν φυσικῶν καὶ ἠθικῶν νόμων, τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τοῦ Γένους.

Ἀντιδρώντας στὴν ἄθεσμη ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντιχριστιανικὴ αὐτὴ ἐξέλιξη γράψαμε τότε καὶ ἀναρτήσαμε στὸ Διαδίκτυο ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ὑβριστικὸ καὶ βλάσφημο τὸ Ἑλληνικὸ Κοινοβούλιο. Συνένοχη ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία». Στὸ ἄρθρο αὐτὸ ἀναπτύσσαμε τὶς ἑξῆς ἑνότητες: 1. Νόμος ντροπῆς ἡ νομιμοποίηση τῶν κιναίδων. 2. Βδέλυγμα καὶ πάθος ἀτιμίας ἡ Ὁμοφυλοφιλία κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες. 3. Τὸ θράσος καὶ ἡ οἴηση τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ ἄλλων· Ἑωσφορικὴ κατάσταση. 4. Οἱ εὐθύνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας [7].

5. Χειρότερη ἡ ἀπόφαση τῆς μεταλλαγμένης κυβέρνησης τῆς «Νέας Δημοκρατίας».

Ὅσα τότε ἐγράφαμε ἰσχύουν πολύ περισσότερο σήμερα μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ (8) χρόνια μὲ τὸ ἀσεβέστατο καὶ βλάσφημο νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν Ὁμοφυλοφίλων ποὺ ἐσπευσμένα προωθεῖ στὴν Βουλὴ ὁ πρωθυπουργὸς Κυριάκος Μητσοτάκης, γιὰ νὰ δωρήσει στοὺς ΛΟΑΤΚΙ τὴν δυνατότητα τεκνοθεσίας, ποὺ δὲν ἦταν δυνατὴ μὲ τὸ «Σύμφωνο Συμβίωσης» τοῦ Τσίπρα, ὁ ὁποῖος ἐξέφραζε ὡς συνεπὴς ἀριστερὸς τὶς ἀξίες καὶ τὰ πιστεύματα τῆς πολιτικῆς του ἰδεολογίας. Ἀντίθετα ὁ σημερινὸς πρωθυπουργὸς ἐδικαιολογεῖτο ἴσως ὡς βουλευτὴς νὰ ἐνεργεῖ κατὰ συνείδησιν καὶ ἐλεύθερα, ὅπως ἔπραξαν αὐτὸς καὶ ἡ ἀδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη, ποὺ ἐψήφισαν τὸ «Σύμφωνο» τοῦ Τσίπρα τὸ 2015, καὶ ἐπροξένησαν ρωγμὲς καὶ ἀναστατώσεις στὴν Νέα Δημοκρατία.

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ἀπὸ τοὺς 75 τότε βουλευτές τῆς Νέας Δημοκρατίας μόνον 19 ἐψήφισαν ναί, ὡς νεοταξικῆς προελεύσεως, 29 ὄχι, συνεπεῖς στὴν παραδοσιακὴ συντηρητικὴ γραμμὴ τοῦ κόμματος, καὶ 27 ἀπουσίαζαν, ἀφιταλαντευθέντες μεταξὺ τῶν δύο τάσεων. Ἦταν πάντως ἠχηρὴ ἡ ἀπουσία τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ὁ ὁποῖος, ἂν ἐξελέγετο στὴν συνέχεια ἀρχηγὸς τῆς Νέας Δημοκρατίας, οὔτε θὰ διενοεῖτο νὰ προωθήσει τέτοιο νεοταξίτικο καὶ βλάσφημο νομοσχέδιο.

Ἡ ἐκλογὴ τοῦ νεοταξίτη Κυριάκου Μητσοτάκη ὡς ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Δημοκρατίας ἀλλοίωσε καὶ παραμόρφωσε τὴν πολιτική της φυσιογνωμία, μὲ τὸν ἀρχηγό της φαινομενικὰ νὰ ἐνεργεῖ καὶ νᾶ ἐμφανίζεται ὡς Χριστιανός, γιὰ νὰ ξεγελᾶ τοὺς συντηρητικοὺς ψηφοφόρους, στὴν πράξη ὅμως νὰ ἐνεργεῖ ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου. Τί νὰ τοὺς κάνεις τοὺς σταυροὺς καὶ τοὺς ἐκκλησιασμούς, ὅταν νομοθετεῖς ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν περιφρονεῖς τὴν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, ὅταν δίνεις ἐντολὴ νὰ κλείσουν οἱ ναοὶ καὶ νὰ τιμωροῦνται ὅσοι κληρικοὶ ἀρνοῦνται νὰ συμμορφωθοῦν, ὅταν ἀλλάζεις ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γιορτασθεῖ ἡ Ἀνάσταση, καὶ ὅταν ἀθωώνεις καὶ νομιμοποιεῖς τὸ βδελυρὸ καὶ ἀκάθαρτο πάθος τῆς Ὁμοφυλοφιλίας; Δὲν εἶναι ἀρκετὸ τὸ νὰ φαίνεσαι Χριστιανός, πρέπει καὶ νὰ εἶσαι. Διαφορετικὰ εἶσαι ὑποκριτὴς ἢ παίζεις κάποιο ρόλο, ποὺ σοῦ ἀνέθεσαν.

5. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀκόμη χριστιανικὸ κράτος.

Τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἐκφράζει τὴν παραδοσιακὴ Ἑλλάδα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821, ποὺ ἀγωνίσθηκαν «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία, γιὰ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία», παρὰ τὶς προοδευτικές ἀναθεωρήσεις του, διασώζει μὲ τὴν ἐπικεφαλίδα του «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος» τὸν χριστιανικὸ χαρακτήρα τοῦ κράτους, τῆς πολιτείας. Ἡ Ἑλλάδα συνταγματικὰ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι χριστιανικὸ κράτος, νὰ ὑπάρχει συνταγματικὰ καθιερωμένος δεσμὸς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, παρὰ τὶς μέχρι τώρα προσπάθειες νὰ γίνουμε ἄθρησκο, οὐδετερόθρησκο κράτος μὲ τὸν πολυσυζητούμενο καὶ σχεδιαζόμενο χωρισμὸ Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ποὺ τὸν ἐπανέφερε ὁ ἐκ τῆς σκοτεινῆς καὶ ἁμαρτωλῆς Δύσεως ἐλθὼν νέος ἀρχηγὸς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης.

Στὸ 3ο ἄρθρο τοῦ Συντάγματος ρυθμίζονται οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας καὶ ἀναγνωρίζεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία «τηρεῖ ἀπαρασάλευτα τοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες καὶ τὶς ἱερὲς παραδόσεις». Ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ἔπρεπε νὰ διακόψει ἡ Ἐκκλησίας κάθε κοινωνία ἐκκλησιαστικὴ μὲ ὅσους ψηφίσουν τὸ ἀσεβὲς καὶ βλάσφημο νομοσχέδιο ποὺ ἀντίκειται στοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες καὶ τὶς ἱερὲς περὶ γάμου παραδόσεις. Ἂν τὸ πράξει, θὰ ἐνεργήσει ὄχι μόνο σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, ἀλλὰ καὶ σύμφωνα μὲ τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας, τὸ ὁποῖο ἐπὶ πλέον μὲ τὸ ἄρθρο 21 ἀναθέτει στὸ κράτος τὴν προστασία τῆς οἰκογένειας, τοῦ γάμου, τῆς μητρότητας καὶ τῆς παιδικῆς ἡλικίας.

Θεωρεῖ μάλιστα τὴν οἰκογένεια ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους. Ὁ γάμος εἶναι ἕνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς, ἡ μητρότητα χρειάζεται μητέρες, ἡ οἰκογένεια ἀπαρτίζεται ἀπό τὸν πατέρα, τὴν μητέρα καὶ τὰ παιδιά. Ἕως ὅτου ἰσχύει τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας, ποὺ καθιερώνει τὴν συναλληλία καὶ συνεργασία Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ὁ δρόμος τῆς προσφυγῆς στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὴν ἀκύρωση τοῦ νόμου, ποὺ φαίνεται ὅτι θὰ ψηφισθεῖ, εἶναι εὔκολος καὶ ἀνοικτὸς καὶ μάλιστα γιὰ τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας ἢ καὶ μεμονωμένους ἐπισκόπους, σωματεῖα καὶ ὁμάδες πιστῶν.

Δὲν εἶναι βέβαια σίγουρο, ὅτι ὁ πρωθυπουργός θὰ σεβασθεῖ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἀνθρώπων δικαστῶν, ἀφοῦ δὲν σέβεται τὶς ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ, τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ ἂν αὐτός καὶ ἡ κυβέρνησή του ἔπεσαν ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ νόμου τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, στὸν βάλτο τῆς ἀνομίας καὶ τῆς ἁμαρτίας, ἐλπίζουμε ὅτι τουλάχιστον οἱ δικαστὲς θὰ καταξιώσουν τὸ λειτούργημά τους καὶ θὰ τὸ κρατήσουν στὸ ὕψος του. Τὴν προηγούμενη Κυριακὴ στοὺς Ἀναβαθμοὺς τοῦ Ὄρθρου, ὁ συγγραφεύς τους, Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, μᾶς παρέδωσε νὰ παρακαλοῦμε τὸν Θεό, ἀφοῦ μᾶς ὑψώσει καὶ μᾶς ἀνεβάσει στὰ ὑψηλὰ ὄρη τῶν νόμων Του, νὰ μᾶς λαμπρύνει μὲ ἀρετές, ὥστε ἐπάξια νὰ τὸν ὑμνοῦμε: «Εἰς τὰ ὄρη τῶν σῶν ὑψώσας με νόμων, ἀρεταῖς ἐκλάμπρυνον, ὁ Θεός, ἵνα ὑμνῶ σε» [8].



[1]. Γιὰ τὴν ἀντικανονικὴ ἀναγνώριση αὐτοκεφαλία στοὺς σχισματικοῦς τῆς Οὐκρανίας, βλ. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη 2018, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον» καὶ Πρωτοπρεσβύτερος Αναστασιος Γκοτσοπουλος, Οὐκρανικὸ Ἁυτοκέφαλο. Συμβολὴ στὸν Διάλογο, Θεσσαλονίκη 2019, ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».

[2]. Δὲν ἀναφέρουμε τὶς ἄλλες ἑπτὰ (7) Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, διότι τὰ κράτη εἰς τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν καὶ ζοῦν δὲν εἶναι ὀρθόδοξα, μερικὰ οὔτε χριστιανικά (Κων-σταντινούπολη, Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Ἱεροσόλυμα, Πολωνία, Ἀλβανία, Τσεχία-Σλοβακία).

[3]. Γαλ. 1,6-9: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω».

[4]. Ρωμ. 1, 26-27: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. Αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι».

[5]. Ἰω. 10, 11-13: «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὸν λύκον καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. Ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων». Γιὰ τὴν ἀπουσία ἢ σχεδὸν μηδαμινὴ ἀντίδραση ἐκ μέρους τῶν διοικούντων τὴν Ἐκκλησία βλ. τὸ ἄρθρο μας «Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδραση κατὰ τῆς Ὁμοφυλοφιλίας. Ἀνύπαρκτη στὴν Ἀθήνα, ὑποτονικὴ στὴν Θεσσαλονίκη» στὸ περιοδικὸ Θεοδρομία 16 (2014), σελ. 163-171, καὶ στὸ νέο βιβλίο συλλογῆς ἄρθρων καὶ μελετῶν ὑπὸ τὴν ἐποπτεία μας: Ὁμοφυλοφιλία. Προβλήματα καὶ ἀντιδράσεις, Θεσσαλονίκη 2023, ἐκδόσεις «Θεοδρομία», σελ. 113-123.

[6]. Τὸ ἄρθρο στὴν Θεοδρομία 15 (2013) 163-170 καὶ στὸ βιβλίο: Ὁμοφυλοφιλία. Προβλήματα καὶ ἀντιδράσεις, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σελ. 85-95. Ἀναπτύσσονται σ᾽ αὐτό οἱ ἑξῆς ἑνότητες: 1. Μὲ τὴν κουτσὴ Εὐρώπη κουτσαίνουμε καὶ ἐμεῖς. 2. Κορυφαῖο κακὸ ἡ Ὁμοφυλοφυλία. 3. Ἀποῦσα καὶ σιωπῶσα ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία στὴν Ἑλλάδα. Τὰ πνευματικά σκουπίδια στοὺς Δήμους Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης. 4. Τὸ ποίμνιο καθοδηγεῖ τοὺς ποιμένες. 5. Ἀξιομίμητα παραδείγματα Ὀρθοδόξων χωρῶν.

[7]. Τὸ ἄρθρο στὴν Θεοδρομία 17 (2015) 485-509 καὶ στὸ βιβλίο: Ὁμοφυλοφιλία. Προβλήματα καὶ ἀντιδράσεις, ἔνθ᾽ ἀνωτ. σελ. 270-304.

[8]. Ἀναβαθμοὶ Ὄρθρου, τοῦ α´ἤχου.

*Εκ του ιστολογίου «Ακτίνες» της 30.1.2024.
Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΩΡΑΙΤΙΔΗ: «ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΙΑ» 1899 (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ)

Συνεχόμενες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη:
Μετά Προλόγου Β. Γαβριηλίδου
«Διηγήματα: Τα βακούφικα, Με τα πανιά, Νεράϊδες, Ορφανούλα, Ο πτωχός και η μοίρα του»
εκδόσεις «Ιωάννη. Ν. Σιδέρη», Αθήνα 1921, «ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΙΑ» σελ. 42-46.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗ

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ:

«ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΙΑ»

(1899)

Α'.

Καταπράσινη. Με το γλυκύ, σαπφείρινον, του πόντου χρώμα. Νύμφη του γιαλού, με το λαχανί φόρεμά της. Εις τας απαλάς της, τας ονειρώδεις στρογγυλότητας της μάσκας της, εις τα λεία, τα χυτά πλευρά της, εις την κομψήν, την εύγραμμον, λαγόνα της, Νηρηίδος λαγόνα, παντού, θαρρείς και αντικατωπτρίζετο το σαπφείρινον του πόντου χρώμα.

Μακρά, στενή, στιλάδο σκαρί, φορτωμένη διά Κωνσταντινούπολιν η σκούνα, ήτο αραγμένη εις τον ευρύν, τον ακύμαντον λιμένα, με τους υψηλούς δύο ιστούς της, ακινήτους ως τρόπαια. Με τα πανιά μαζευμένα, δεμένα εις τας θέσεις των, εις τα σταυροειδή πενά, έτοιμα, θαρρείς, εις μίαν πνοήν, πνοήν ελαφράν, ν' ανοίξουν, να γλυστρίσουν, μαλακά-μαλακά, ως νεφέλαι, λευκός πέπλος του Γάμου.

Καμαρόνουσα, κούφη, ελαφρά σειομένη, ως κρεμαστή, εις το γλυκύ της αύρας φύσημα, με τ' αναρίθμητα, τα πολυώνυμα εκείνα σχοινία των ιστών, δίκτυον γραμμών και γωνιών πολύπλοκον, ως ζωγραφιστή εφαίνετο εν αιθερίω πίνακι, πανδαίδαλον ίνδαλμα των θαλασσών, όνειρον θελκτικόν του κοιμωμένου λιμένος. Καθρέπτης αργυρόχρυσος ο λιμήν. Και εις την κρυσταλλώδη, την στίλβουσαν αυγήν του, έβλεπες εν ρεμβασμώ, μίαν καταπράσινην, αραγμένην σκούναν.

Κάθε βράδυ, μετά τον θαλασσινόν μου περίπατον, επερνούσα δίπλα της. Η μικρά φελούκα εσειάριζεν. Ανεκόπτετο ο δρόμος. Και ιστάμενος εν θάμβει, την εθεώρουν, την εκαμάρωνα, με πόθου διψαλέα όμματα, λαμποκοπούσαν εις την εσπερινήν φωτοβολίαν, με μίαν κάτασπρην γραμμήν, μεταβλητήν· εκ βρόχου χιονώδους ταινίαν, περιθέουσαν την άκραν του υψηλού της παραπέτου, με το σπιράγιο της πρύμνης κατάλευκον, τετράγωνον βωμόν του θαλασσινού Θεού, με τον Ηρακλέα ξύλινον, επί της υψηλής, της αρρενωπής πρώρας της, πολιόν αργοναύτην, λευκανθέντα εις των κυμάτων την πυκνήν βροχήν. Νικήτρια, ερρέμβαζε τρυφερώς την νίκην. Ανεπαύετο. -Ν' αρμένιζα μαζί της!

Και ο αράπης, μπογαζιανός σκύλλαρος, υλακτών, έδακνε με τους αγρίους οδόντας του την κωπαστήν, καβαλαρωμένος επάνω, φύλαξ άγρυπνος της κοιμωμένης θαλασσονύμφης, κι' εξέβαλεν ενίοτε μετ' ωρυγών, το φοβερόν ρύγχος του, με το τραχύ, μαύρον τρίχωμα, πεταχτόν άνω των κροτάφων, υπό την σκιάν του οποίου αγρίως εγυάλιζον δύο πύρινοι οφθαλμοί, κ' εφάγκριζον φοβεροί κυνόδοντες, αγρίως πειναλέοι.

Ήρεμος, απαλή, πηκτή η γαλανή θάλασσα, την έφερεν ελαφράν εις τα δροσερά της νώτα, κούκλαν μικράν 'ς την καταπρασίνη αγκαλιά της, θαρρείς κ' η θάλασσα επλάσθη δι' αυτήν. Κ' εκείνη γλυκά-γλυκά την έψαυε, καταπρασίνη, αρμονικώς συνδυάζουσα το χρυσαυγές χρώμα της με το γλαυκόν της θαλάσσης χρώμα, θαρρείς κ' επλάσθη διά την θάλασσαν. -Ν' αρμένιζα μαζί της!

Η θάλασσα, μπονάτσα -λάδι, κοιμάται. Κοιμάται κ' η σκούνα, τυλιγμένη μέσα εις αεροειδή πέπλον. Κι' αν εξυπνήση η θάλασσα μια φορά! Κι' αν εξυπνήση κ' η σκούνα μια φορά! -Ν' αρμένιζα μαζί της! Με τα πανιά! Το γνήσιον, το αληθές, το καθ' αυτό ταξείδι. Με τα πανιά! Άρρητος ο πλους, αχόρταστος η απόλαυσις, τρυφερά η συγκίνησις. Με τα πανιά! Προφέρεις μόνον την δροσεράν λέξιν και αύραι μυρίζουσαι ως τα κρίνα, του πόντου τα μυροβόλα φύκη πλημμυρίζουν την καρδίαν σου. Με τα πανιά!

Πτερωτός, μυθικός δαίμων, σε αφαρπάζει, ως επί νεφελών, ίνα σε μεταγάγη εις τον δροσερόν των κυμάτων κόσμον, όπου η φύσις ολόγυμνος κολυμβά, αφρός εν αφρώ. Θεωρείς κύματα, διαλογίζεσαι κύματα, ομιλείς με τα κύματα, την ηδέως κηλούσαν του ύδατος γλώσσαν, βόμβον εράσμιον ως από μυριάδων κυψελών. Τρώγεις 'ς τα κύματα, κοιμάσαι 'ς τα κύματα, κ' εξυπνάς 'ς τα κύματα, ζης σαν γλάρος, του κύματος γλάρος. Με τον ατμόν είνε νόθος ο πλους. Μαύρη, κατάμαυρη αιθάλη σε αποπνίγει.

Δεν προφθάνεις να ιδής, δεν προφθάνεις να φάγης, δεν προφθάνεις να κοιμηθής, δεν προφθάνεις να εξυπνήσης. Δαιμόνιος βόμβος, βόμβος συνταρασσομένου σιδηρού κόσμου, μαύρου κόσμου, εν πυρίνη κοιλία. Και συνταράσσονται όλα εν καταρράξει δεινή σιδήρου πριονιζομένου, εν βοή σιδηρού πύργου καταπίπτοντος, εν χαλασμώ σιδηρού κόσμου μηχανημάτων και τροχών κ' ελίκων και πλακών, και μοχλών και καρφίων και κοχλιών, εν σεισμώ σιδηράς πόλεως, ότε το παν τρέμει επάνω, ως ο Δαθάν, κ' υποχωρεί προς τα κάτω ως ο Αβειρών, να εξαφανισθή, θαρρείς, εν τη αβύσσω. Και ωρύεται σειόμενον πράγμα και φεύγει, ενώ αιφνίδιαι στοναχαί, τιναγμοί σιδηροδεμένων τιτάνων, σ' εξεγείρουσι κοιμώμενον, σε ανατινάσσουν δειπνούντα, έξαλλον, αγνοούντα, να φύγης, ενώ το παν θα διαρραγή, θαρρείς, εις δύο, εν μέσω του πελάγους.

Και καίουσιν οι πύραυνοι εις την κοιλίαν του, ως το παμφάγον πυρ εν τω κέντρω της γης. Και ζέον ύδωρ εξερεύγουσιν αι σιδηραί πλευραί, και ζέουσα βροχή ανατινάσσεται από της μηχανής προς τάνω, ατμοί, και σπίθαι και φλόγες και μυκηθμοί αγρίου τέρατος, πλέοντος εν δεινώ άσθματι. Τρικυμία τεχνητή, ην εξιστάμενος θεωρεί ο πόντιος Θεός, ο κυανοπώγων Ποσειδών.

Β'.

-Άιντε! Για την Πόλι! Με αφύπνισε τραχεία, άτακτος, ασχημάτιστος φωνή, παιδός φωνή, του νεαρού καμαρωτού η πρόσκλησις. Επετάχθην. Παις γαλανομμάτης, μ' ελαφρόν κούκκον εν τη ακτενίστω κεφαλή του, με γαλάζιαν βλούζαν, ανυπόδητος με γυμνάς τας κνήμας, βρεγμένος, ανασκουμπωμένος μέχρι γονάτων, ήλθε να παραλάβη την βαλίζαν μου, ο νεαρός καμαρώτος.

-Τράγκα-Τρουγκ! Τράγκα-Τρουγκ! Τράγκα-Τρουγκ! Πρωί-πρωί, χαράγματα, είχεν εξυπνήσει η σκούνα. Κ' η σιδηρά πόμπα της, ανασύρουσα την άγκυραν, διά ρυθμικών βραδέων και πενθίμων κρότων, απεχαιρέτιζε τον λιμένα, κλαίουσα ναϊάς. -Τράγκα-τρουγκ! τράγκα-τρουγκ! τράγκα-τρουγκ! Σκαμπαβία μολυβδόχρους, ελαφρά ως εκ ναστοχάρτου, με τέσσαρα κωπιά, μας έφερε μετά του πλοιάρχου επάνω εις την αρμενίζουσαν ήδη σκούναν, ήτις μετά κομψής, χορευούσης παρθένου χάριτος, ανακόψασα ως εν χαιρετισμώ τον ελαφρόν της δρόμον υπέκλινε θαρρείς και μας εδέχθη, πηδήσαντας ευφροσύνως εις τας αγκάλας της, μητέρα τα παιδάκια της. Κ' ιδού εγώ τέλος επί της σκούνας. Εν τη θαλάσση.

Με τα πανιά, επί του καθαρού καταστρώματος του πλέοντος, του ηδέως ολισθαίνοντος. Εν μέσω πολυπλόκων σχοινίων, τεταμένων σχοινίων, χαλαρωμένων, κρεμασμένων, κουλουριασμένων, σχοινίων πισσωμένων, κατραμωμένων, βρεγμένων, αβρέκτων, χρωματισμένων σχοινίων, αχρωματίστων σχοινίων, εν ατμοσφαίρα δροσερώς υγρά, αποπνεούση ευάρεστον, καραβίσιαν απόπνοιαν. Υπό τα ιστία όλα ανοικτά, κολπωμένα, έτοιμα να μας αναρπάσουν όλους, θαρρείς, με την σκούναν μαζί, προς τους αιθέρας. Κατευόδιον!

Εις τας δύο προκυμαίας, εις την πλατείαν την υψηλήν, εις τας θύρας των μαγαζείων της αγοράς, εις τα παράθυρα των οικιών, παντού μας καμαρώνουν. -Η σκούνα! η σκούνα! -Σηκώθη η σκούνα! Και διά πυροβολισμών μας χαιρετίζουν. Κ' η σκούνα παρέρχεται προ της πόλεως σκιρτώσα, χορεύουσα, εύμορφη, στιλάδο σκαρί, με τα πανιά κάτασπρα, με τα σινιάλα φαιδρά· και αποχαιρετίζει απαντώσα εις τους χαιρετισμούς της νήσου. Τρομπονισμός βοΐζει βαρύς απ' αυτής, ου ο υπόκωφος τρόμπος εν τρόμω κυλίεται επάνω εις την γαλανήν επιφάνειαν της θαλάσσης, ως να μιλή η εύμορφος σκούνα: -Έχετε γεια!

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Συνεχόμενες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη:
Μετά Προλόγου Β. Γαβριηλίδου
«Διηγήματα: Τα βακούφικα, Με τα πανιά, Νεράϊδες, Ορφανούλα, Ο πτωχός και η μοίρα του»
εκδόσεις «Ιωάννη. Ν. Σιδέρη», Αθήνα 1921, «ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΙΑ» σελ. 42-46.

ΠΑΧΩΜΙΟΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Ι. Μ. Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου: «Παχώμιος: Ο Πρώτος της Κοινοβιακής, Αγγελικής Πολιτείας»,
Έκδοση «Άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης», Άγιος Στέφανος Αττικής, σελ. 12-15.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Η Μοναχική ζωή, γι' αυτούς που είναι καλεσμένοι σ' αυτήν, είναι ο δεύτερος, παράλληλος όμως, δρόμος, που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού, που αρχίζει από τη γη - ο άλλος δρόμος είναι η χριστιανική ζωή στον κόσμο, στην κοινωνία. Όπως ο πρώτος, έτσι και ο δεύτερος θέλει οργάνωση. Πρόγραμμα. Οδηγίες. Κανόνες. Τροφοδοσία. Για να έχει κι αυτός -και έχει- τις χαρές του. Τις απολαύσεις του. Την ευφροσύνη του στο νου, στην ψυχή και στην καρδιά. Και τους αγώνες τους και οι δυο, βέβαια. Πρώτος, που οργάνωσε και έκανε τους κανόνες της Κοινοβιακής, Αγγελικής Πολιτείας, είναι ο Άγιος Παχώμιος. Μερικά απ' τη ζωή του, τις προσπάθειες και τις δραστηριότητές του θα δούμε στις σελίδες που ακολουθούν. *(Εκ του προλόγου του βιβλίου).

2. ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΛΑΜΩΝΑ

Είναι άνθρωποι που αποζητούν το τέλειο. Στο νου ξάστερη, πεντακάθαρη, ολοζώντανη όλη την αλήθεια για το Θεό. Τους ανθρώπους. Την παρούσα και τη μέλλουσα ζωή. Στην καρδιά τη γλυκιά, την ακύμαντη γαλήνη. Στην ψυχή την πλήρη ικανοποίηση των εφέσεων και επιθυμιών της. Των ευγενικών. Των έμφυτων απ' του Δημιουργού το χέρι. Και που για την απόκτηση τούτου του τέλειου δίνουν τα πάντα. Δεν υπολογίζουν κόπους, θυσίες, απάρνηση και νόμιμων ακόμα απολαύσεων.

Και, έτσι, γίνονται εξαιρετικές προσωπικότητες. Ανώτερες. Οδηγητικές, Αγγελόμορφες. Τέτοιες μορφές έχει η Εκκλησία μας αρκετές. Πολλές. Κι μια απ' τις πρώτες είναι η μορφή του Αγίου Παχωμίου του Μεγάλου. Στα ως τώρα λίγα είδαμε τα  «μάτια» στα κλαριά του δέντρου της ζωής του, μόλις να ανοίγουν. Στη συνέχεια θα δούμε τα καταπράσινα φύλλα, τους ευωδιαστούς ανθούς, και τους γλυκόχυμους, ωραιότατους καρπούς του.

Τούτη η επιθυμία του για το τέλειο τον έστειλε στον ιερέα, που τον βάφτισε. -Ποιος δρόμος οδηγεί στην τελειότητα, πάτερ; τον ρώτησε. -Ο δρόμος της αγάπης, απάντησε εκείνος. Της αγάπης στο Θεό-Δημιουργό και στους ανθρώπους. -Ένας είναι; -Ένας, διπλός, όμως. -Δηλαδή; -Θέλεις να αγαπάς το Θεό και λίγους ανθρώπους; Ο δρόμος που παίρνουν οι πολλοί; Της ζωής στον κόσμο. Θέλεις να αγαπάς το Θεό-Πατέρα και πολλούς; Ο δεύτερος δρόμος;

Της ολοκληρωμένης αφοσίωσης στο Θεό και τους αδελφούς ανθρώπους. Για ποιον θαρρείς πως είσαι πλασμένος; -Για το δεύτερο. Θέλω να αγαπώ το Θεό-Πατέρα, και τον Υιό Κύριο Ιησού Χριστό, και το Πανάγιο Πνεύμα -την Αγία Τριάδα, και πολλούς ανθρώπους. -Δηλαδή θέλεις να γίνεις Μοναχός; -Ναι. -Χρειάζεσαι δάσκαλο-οδηγό για τούτη τη ζωή. Σωστό. Φωτισμένο. Άγιο. -Ξέρεις κανένα τέτοιο, πάτερ; -Είναι ο αναχωρητής Παλάμωνας. Και που θα τον βρω; -Στη βαθιά έρημο.

Πήρε ένα σακκούλι και ένα ραβδί ο Παχώμιος και κίνησε να τον βρει. Περπάτησε πολύ, και κάποτε έφτασε σ' ένα φτωχικό κτίσμα. -Εδώ θα είναι, διαλογίστηκε, και πήγε και χτύπησε την ξύλινη πόρτα του. Ο Γέροντας έσκυψε απ' το επάνω παραθυράκι και ρώτησε με τη βαριά φωνή του: -Τι θέλεις; -Να με κάνεις μοναχό, πάτερ. Σε παρακαλώ. -Δεν μπορείς. Είναι μεγάλο το έργο τούτο του Θεού. Πολλοί ήρθαν, μα δεν άντεξαν. -Δοκίμασέ με και θα δεις. -Σκέψου το πάλι για λίγο καιρό και ξαναέλα. Και γνώριζε ότι εγώ έχω σκληρή άσκηση.

Το καλοκαίρι νηστεύω κάθε μέρα. Το χειμώνα τρώγω μέρα παρά μέρα. Και δεν τρώγω τίποτε άλλο, με τη δύναμη του Θεού, παρά μόνο ψωμί κι αλάτι. Λάδι και κρασί δεν έχω. Και αγρυπνώ τη μισή νύχτα με μελέτη και προσευχή, και πολλές φορές, όλη τη νύχτα. -Με τη βοήθεια του Θεού και τις ευχές σου θα κάνω όλα όσα μου είπες, Γέροντα, είπε με ενθουσιασμό ο Παχώμιος -ήταν νέο παλληκάρι γύρω στα είκοσι πέντε του τότε. Τότε κατέβηκε ο Γέροντας, του άνοιξε τη θύρα, του φόρεσε το μοναχικό ένδυμα, κι έμεναν μαζί ασκούμενοι και προσευχόμενοι.

Εργόχειρό τους ήταν να υφαίνουν τρίχινους σάκους και το έκαναν, για να βοηθούν άρρωστους και φτωχούς. Όταν ερχόταν ο ύπνος να κλείσει τα μάτια τους, έβγαιναν και πήγαιναν και κουβαλούσαν άμμο από τόπο σε τόπο, για να ξαγρυπνούν στην προσευχή, κι ο Γέροντας έλεγε: -Ξύπνα, Παχώμιε. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν, είπε ο Κύριος. Ο Παχώμιος πρόθυμα υπάκουε σε όλα, κι αυτό έδινε πολλή χαρά στο Γέροντα Παλάμωνα. Το Πάσχα του είπε ο Γέροντας: -Παχώμιε, σήμερα είναι η μεγάλη γιορτή. Ετοίμασε να φάμε. Ετοίμασε ο Παχώμιος λάχανα με λίγο λάδι.

Αυτό ήταν το γιορτινό φαγητό τους. Όταν ήρθε ο Γέροντας και είδε το λάδι στα λάχανα, άρχισε να κλαίει. -Ο Κύριός μου σταυρώθηκε κι εγώ θα φάω λάδι; Όχι, είπε. -Πάσχα σήμερα, Αναστάσεως ημέρα. Φάε λίγο λαδάκι Γέροντα, του είπε ο Παχώμιος δειλά-δειλά. Ο Γέροντας δεν έτρωγε όσο το πιάτο είχε λάδι. Έτσι ο Παχώμιος του έφερε άλλα χόρτα χωρίς λάδι. Κάποτε που αγρυπνούσαν ήρθε κοντά τους ένας μοναχός, που βλέποντας την φωτιά που είχαν ανάψει για την αγρυπνία τους είπε:

-Όποιος από σας έχει πίστη, ας πατήσει πάνω σ' αυτά τα αναμμένα κάρβουνα, κάνοντας την προσευχή που μας παρέδωσε ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Ο Γέροντας όμως γνώριζε ότι ο μοναχός, αυτά τα έλεγε κυριευμένος απ' την υπερηφάνεια. Του έλεγε λοιπόν αδελφικά: -Πρόσεξε αδελφέ. Μην αφήνεις το δαίμονα της υπερηφάνειας να προξενεί βλάβη στην ψυχή σου και μη σκέπτεσαι μάτια και ανώφελα πράγματα. Εκείνος όμως δεν άκουγε τίποτα. Πήδησε με γυμνά πόδια στην φωτιά. Κάθισε πάνω σ' αυτήν έως ότου είπε μέχρι τέλους το Πάτερ ημών.

Από δαιμονική ενέργεια έμεινε αβλαβής. Και τόσο τον σκότισε η υπερηφάνεια του που έπεσε και σε χειρότερα αμαρτήματα, αργότερα. Κάποια στιγμή κατάλαβε τα λάθη του. Μετανόησε. -Συγχώρεσέ με Γέροντα, διότι εγώ είμαι ο μόνος υπεύθυνος για την απώλειά μου. Δεν σ' άκουγα που πατρικά με δίδασκες και με συμβούλευες. Και να τώρα μαζεύω τους καρπούς της παρακοής μου. Σαν το είδε αυτό ο Παχώμιος προσπαθούσε να φυλάει άγρυπνη την καρδιά του. Ο Γέροντάς του το έβλεπε και χαιρόταν για την σταθερή προκοπή του. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Ι. Μ. Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου: «Παχώμιος: Ο Πρώτος της Κοινοβιακής, Αγγελικής Πολιτείας»,
Έκδοση «Άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης», Άγιος Στέφανος Αττικής, σελ. 12-15.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ - Η ΒΑΚΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ, ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΩΝ ΑΙΤΩΛΩΝ 1714 - 1779 (ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του ιερομονάχου Κωνσταντίνου Β. Τριανταφύλλου:
«Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός - Η Βακτηρία των Σκλάβων, το Καύχημα των Αιτωλών»
εκδόσεις  «Μικρά Ζύμη», Ιούνιος 2003, σελ. 36-40.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

«Ωδαίς ευφημήσωμεν…» δηλαδή, άσματα και ύμνους εγκωμιαστικούς θα μεταχειριστούμε για τον ένδοξο μεταξύ των χορών των Μαρτύρων· διότι έτσι αρμόζει στους θυσιάζοντας την ζωή τους για τον Χριστό, αλλά και στους ασκητάς, όπως είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ο αείμνηστος, ο άξιος να εξυμνήται.
Σήμερα συγκεντρωθήκαμε στην αξιοσέβαστη μνήμη του, διότι μοιράζει θεραπείες σ' αυτούς που πλησιάζουν με πίστι (και ευλάβεια), επειδή έχει θάρρος προς τον Χριστό, αφού είναι Ισαπόστολος. Μ' αυτά τα εγκωμιαστικά λόγια εξυμνεί ο υμνογράφος Σάπφειρος Χριστοδουλίδης τον διδάσκαλό του, τον εν Αγίοις ιερομάρτυρα και ισαπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, του οποίου ο βίος και η πολιτεία του συνεπαίρει κάθε ορθόδοξο χριστιανό.
Ο βίος και η πολιτεία του αφ' ενός, αλλά και αφ' ετέρου, επειδή είμαι ένας ελάχιστος και ταπεινός συντοπίτης του, με ώθησαν να ασχοληθώ μ' Αυτόν τον μέγα εθναπόστολο του Ελληνορθοδόξου έθνους μας. Τον μικρόν στο ανάστημα, αλλά μεγάλο στο πνευματικό παράστημα, τον γέροντα στην ηλικία, αλλά γερό στύλο της Ορθοδοξίας, τον εκ μικρού χωρίου καταγόμενον, αλλά νυν εις μεγάλον τόπον, δηλαδή, εν Παραδείσω ευρισκόμενον, «τον μέγα εν ταίς πράξεσι και πολύς εν», τον εξ Αιτωλίας ωρμόμενον, εν Αγίω Όρει εγκαταβιώσαντα, την σκλαβωμένη Ρωμιοσύνη περιοδεύσαντα, τον Χριστόν κηρύξαντα, τον «το ποθούμενον» προφητεύσαντα, τον ιερούς Ναούς και σχολεία ανοικοδομήσαντα, τον επιστολάς αποστείλαντα, τον αμαρτωλούς συγχωρήσαντα, τον θαύματα ποιήσαντα, τον πάντας διδάξαντα, τον πεπλανημένους και αλλαξοπιστήσαντας επισυνάξαντα.
Τον εν Βορείω Ηπείρω μαρτυρήσαντα και επωνομασθέντα υπό της ορθοδόξου Εκκλησίας μας Ιερομάρτυρα, Ισαπόστολο και Εθναπόστολο. Στο ανά χείρας βιβλίο είναι καταγεγραμμένες οι τρεις περιοδείες του, οι οχτώ διδαχές του, οι δώδεκα επιστολές του και διακόσιες εξήκοντα πέντε (συν δώδεκα, όρα σελίς 266) προφητείες του. Ακόμη δε, μνημονεύουμε το Μαρτυρολόγιό του, την υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου πράξι περί της εις Άγιον ανακήρυξί του και τα περί της ευρέσεως των ιερών Λειψάνων του, έτι δε την ασματική Ακολουθία του εσπερινού και όρθρου, τον παρακλητικό κανόνα, τους χαιρετισμούς και τροπάρια επί τη μετακομιδή εξ Αλβανίας εις Θέρμον τμήματος τιμίου λειψάνουτου Αγίου.
Επί πλέον, αφ' ενός δημοσιεύουμε για πρώτη φορά την ιστορία της ιεράς Μονής του αγίου Κοσμά τόσον στον τόπον του Μαρτυρίου του όσον και στον τόπον καταγωγής του, και αφ' ετέρου παραθέτουμε τους πόνους του Αγίου μας, διότι δυστυχώς από τις πράξεις μας ο πατροΚοσμάς πονά και έχει παράπονα. (Απόσπασμα εκ του προλόγου του βιβλίου).

Ι.Κ.Τ.

O AΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

Η ΒΑΚΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ

ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΩΝ ΑΙΤΩΛΩΝ

Στην Αγρηλιά κατά κοινή ομολογία των πετροχωριτών, δεν πέφτει ποτέ χαλάζι. Ένας πετροχωρίτης έδωσε στον πατροΚοσμά ένα γαιδουράκι και τον δεκαπεντάχρονο υιό του για να τον βοηθά. Αυτό το παιδί είναι ο προπάππος του Κωνσταντίνου Σταίκου από το Πάμφιον Αιτωλίας. Κατόπιν επισκέφθη τα Κράββαρα, δηλαδή, το βόρειο ορεινό τμήμα της Ναυπακτίας, όπου οι κάτοικοι ασχολούντο με την σηροτροφία.

Ο πατροΚοσμάς τους ώθησε να καλλιεργήσουν την μουριά, από τα φύλλα της οποίας τρέφονται οι μεταξοσκώληκες. Τοιουτοτρόπως υπακούοντάς τον, η σηροτροφία σ’ εκείνη την περιοχή σημείωσε πρόοδο, με αποτέλεσμα, αργότερα, δηλαδή, τον Οκτώβριο του 1888, σε έκθεσι που έγινε στο Ζάπειο μέγαρο Αθηνών, τα εκθεματικά δείγματα της εν λόγω περιοχής πήραν το δεύτερο βραβείο. Στην συνέχεια ο πατροΚοσμάς επισκέφθη το Βενέτικο, τουτέστιν, το νότιο πεδινό τμήμα της Ναυπακτίας.

«Το χωριό σας θάναι πάντα μικρό και άγονο» είπε στα Πιτσινέικα. Πράγματι μέχρι σήμερα ο λόγος του πατροΚοσμά επαληθεύεται. Τα Πιτσινέικα είναι ένα άγονο χωριό και αποτελείται πάντα από τριάντα περίπου οικογένειες. «Μυλωνάς θα είναι μέχρι να πεθάνη» είπε στο χωριό Κάμπος Σίμης για κάποιον μυλωνά. Κατά παράδοσι πρόκειται για τον Μυλωνά Μακρυγιάννη που είχε αυτός και οι απόγονοί του τον μύλό του στην θέσι Πόριαρι. Σ’ ένα λόφο έξω από το χωριό Βετοψίστα (σημερινή Αναβρυτή) μερικά παιδιά τον κτύπησαν και από το άγιο σώμά του χύθηκε στην γη λίγο αίμα. Σ’ εκείνο το σημείο υπάρχει έντονη ευωδία και προσφάτως κτίσθηκε ιερός Ναός επ’ ονόματι του Αγίου μας.

Στην Αράχωβα Ναυπακτίας οι κάτοικοι του πρόσφεραν μεταξύ άλλων σταφύλια, τα οποία ευλόγησε και προς τιμήν του τα ωνόμασαν «κοσμάδια». Μόνο σ’ αυτά τα μέρη τα σταφύλια λέγονται “κοσμάδια”. Μετά την Ναυπακτία ο πατροΚοσμάς περιώδευσε στα χωριά του Ξηρομέρου, του Βάλτου, των Αγράφων, της Άρτης. Επέστρεψε ξανά στην Αιτωλοακαρνανία και κήρυξε στο Μεσολόγγι, στο Αιτωλικό, στην Κατοχή, στο Αγγελόκαστρο, στον Μαχαλά Ξηρομέρου, στο Βραχώρι (Αγρίνιο), στην Μουσταφούλη (Παναιτώλιο), στην Ντέμη (Καινούργιο), στην Μουχταρίνα (Βαρειά) στην Γουρίτσα (Μυρτιά).

Στην Μυρτιά κατέλυσε στην ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου λειτούργησε, κήρυξε τον θείο λόγον και ζήτησε τις προσευχές των εκεί μοναχών και πατέρων. Κατόπιν μετέβη και στα άλλα Μοναστήρια της περιοχής. Στην ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Δερβεκίστης (Αναλήψεως), στην παραλίμνια ιερά Μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου στο Φωτμό, στην ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Καταφυγίου, κοντά στον Ταξιάρχη και στην ιερά Μονή της Αγίας Παρασκευής στην Μάνδρα, όπου δίδαξε στο εκεί υπάρχον «κρυφό σχολειό». Όμως οι κοτζαμπάσηδες επειδή ηνωχλούντο από τα κηρύγματά του, έβαλαν τον τούρκο διοικητή του Μεγάλου Δένδρου να τον απελάση.

Εκείνος τον εξώρισε στα Βιτώλια της Σερβίας, το σημερινό Μοναστήριον. Το 1763 τον απελευθέρωσαν και ο Άγιός μας κατευθύνθηκε προς την Κωνσταντινούπολι. Ήθελε να ανανεώση την άδειά του αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να ενημερώση τον Πατριάρχη για την τρίχρονη περιοδεία του, για τους αγώνές του και τις αγωνίες του, για τα προβλήματα και τις δυσκολίες που συνήντησε στην νέα διακονία του και να ζητήση τις προσευχές του για την συνέχισι αυτής της δύσκολης αποστολής και διακονίας.

Δευτέρα περιοδεία 1763-1774. Ο Άγιός μας το 1763, αφού έλαβε εκ νέου την ευχή και την ευλογία του Πατριάρχου ήρχισε την δευτέρα περιοδεία του. Αυτή η περιοδεία διήρκεσε ένδεκα περίπου έτη. Τα θαύματά του πολλά, οι διδαχές του περισσότερες, οι προφητείες του δεκάδες. Από τα λόγια του, από την ζωή του, από το παράδειγμά του επιστρέφουν πολλοί. Χιλιάδες είναι αυτοί που ακούουν κήρυγμα μετανοίας, ίσως για πρώτη φορά. Αμέτρητοι είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τον ληστρικόν βίον και γίνονται οικογενειάρχες. Δεκάδες τον ακολουθούν, αρκετοί τον βοηθούν, πολλοί τον πολεμούν.

Ο Άγιός μας, όμως, σπέρνει παντού την ιδέα της ελευθερίας, την ιδέα της αποτινάξεως του ζυγού. Ο σπόρος του βρήκε γόνιμο έδαφος, τα πρώτα βλαστάρια βγήκαν αμέσως και η λευτεριά ήλθε κατόπιν. Ένα γνήσιο βλαστάρι, ένα πνευματικό παιδί του αγίου Κοσμά ήταν ο Ρήγας Φερραίος. Ο Άγιός μας, το 1763, αφού του ανανέωσε την άδεια ο Πατριάρχης Ιωαννίκιος ο Γ΄, κατευθύνθη κηρύττοντας μέσω Θράκης προς το Άγιον Όρος.

Στην Καβάλα μεταξύ των άλλων τους είπε τον εξής λόγον:  «Τον τούρκο φίλο και να τον κάμης το ραβδί σου μην το αφήσεις». Δηλαδή, και αν ο τούρκος γίνη φίλος σου, κράτα πάντα το ραβδί σου, για να αμυνθής, για να προστατευθής, διότι ο τούρκος κάποια μέρα θα σου επιτεθή. Στο Άγιον Όρος επισκέφθη όλες τις ιερές Μονές και Σκήτες, όπου και ζήτησε τις ευχές και προσευχές όλων των γεροντάδων. Κατόπιν μετέβη στην Σκόπελο, στην Σκιάθο και στην συνέχεια στην Θεσσαλία. Επισκέφθη μικρά χωριά αλλά και κεφαλοχώρια, κωμοπόλεις αλλά και πόλεις. Ανέβηκε στα απρόσιτα λημέρια των κλεφτών και αρματολών στον Όλυμπο και στον Κίσσαβο. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
ιερομονάχου Κωνσταντίνου Β. Τριανταφύλλου:
«Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός - Η Βακτηρία των Σκλάβων, το Καύχημα των Αιτωλών»
εκδόσεις «Μικρά Ζύμη», Ιούνιος 2003, σελ. 36-40.

ΧΕΡΟΥΒΙΚΟΝ ΠΛ. Α' - ΨΑΛΛΕΙ Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (1998)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 32-34.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).

   «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»

Α'

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

    «ΕΝΑΝ ΑΣΤΡ' ΕΞΕΒΕΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗΝ»

Η Σοφία πλέον ζούσε σε μια άλλη, ανώτερη διάσταση, τη διάσταση της αγιότητας. Είχε ξεπεράσει την επί γης φθαρτότητα, ζούσε την αιωνιότητα. Το σώμα της ήταν στη γη και η ψυχή της στον ουρανό. Είχε ξεπεράσει με την αρετή και την πνευματικότητά της τους πειρασμούς, ήταν πάνω από όλα τα πάθη και της δοκιμασίες αυτής της ζωής. Είχε νικήσει με τη βοήθεια του Θεού τον παρόντα κόσμο, τις ανθρώπινες προκλήσεις και τα παθήματα αυτής της ζωής σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε' αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ' 33). Η ζωή της ήταν η εφαρμογή του Παύλειου λόγου: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. β' 20). Στο Πόντο, ερμηνεύοντας αυτό το χωρίο της Αγίας Γραφής, έλεγαν: «Τι Χριστού η ζωή εν' η ζωή μ'. Ατός εν' τ' ανάσμα μ'» (=Του Χριστού η ζωή είναι η ζωή μου. Αυτός είναι η αναπνοή μου>>. Μια μέρα που προσευχόταν στο βουνό, την ώρα που έψελνε το απολυτίκιο του αγίου Γεωργίου, παρουσιάστηκε μπροστά της ένας ψηλός νέος, όλο χάρη, με στολή Πόντιου αντάρτη. Η όψη του αστραφτερή, με λεβέντικο παράστημα και βλέμμα αστραπηβόλο. Όταν τον είδε, αναφώνησε με θαυμασμό: «Εσύ' πα ποίος είσαι αδαπάν' σο ραχίν, εγώ τον Άε Γιώργεν ψάλλω; Ο Άε Γιωρτς έστειλέ σε σ' εμέν;» (=Εσύ ποιος είσαι εδώ πάνω στο βουνό τώρα που ψέλνω τροπάρια στον Άι-Γιώργη; Ο άγιος Γεώργιος σε έστειλε σ' εμένα;). Ο νέος αντάρτης που εμφανίστηκε μπροστά της την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών: -Δέβα σο χωρίον αφκά' έρχουνταν οι Τσέτες. Εγώ θα τρέχω σ' άλλλα χωρία πεν μακριά» (=Πήγαινε στο κοντινό χωριό παρακάτω' έρχονται οι Τσέτες (τούρκικες συμμορίες ατάκτων). Εγώ θα τρέξω να ειδοποιήσω άλλα χωριά, πιο μακρινά). -Παναϊα' μ', είπε η Σοφία και σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό, σαν να έβλεπε τη μητέρα του Θεού. Μόλις κατέβασε τα μάτια της και τα έστρεψε στο μέρος που ήταν ο νέος δεν ειδε κανέναν. Τότε κατάλαβε ότι ήταν ο άγιος Γεώργιος και αναφώνησε με μια φυσικότητα σαν να ήταν η συνάντηση με έναν άγιο μια καθημερινή πρακτική γι' αυτήν: «Ο Αέρτς έτονε, τη Θεού το παλληκάρ'» (=Ήταν ο άγιος Γεώργιος, το παλληκάρι του Θεού). Γρήγορα δρασκέλισε η Σοφία τις βουνοπλαγιές, σαν να μην πατούσε στο έδαφος, λες και τη μετέφεραν άγγελοι. Δεν κατάλαβε για πότε έφτασε στο χωριό Πρόδρομος. Φώναζε στους δρόμους του χωριού: «Φυέστεν αγλήγορα, εβγάτεν σα ραχία! Οι Τσέτες είναι σουμά» (=Φύγετε γρήγορα, πάρτε τα βουνά. Οι Τσέτες είναι κοντά). Προσευχήθηκε: «Άε Γιάννε Πρόδρομε, δείκνυσον σ' ατείντς τα δρόμα, άνοιξον τα μονοπάτια» (=Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, δείξε στους χωρικούς τους δρόμους για να διαφύγουν, διάνοιξε τα μονοπάτρια). Έτσι σώθηκε το χωριό Πρόδρομος από τη σφαγή.

( Τ Ε Λ Ο Σ )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 32-34.