ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Η ΕΚΠΟΥΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΠΟΧΙΚΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ




Εκ προοιμίου,
ο τίτλος του άρθρου μπορεί επιφανειακά ν'αναιρεί την όποια πνευματική τομογραφία του,
όμως συχνά λέξεις μπορούν να επιδαψιλεύουν ρεαλιστικά και μαξιμαλιστικά
την ασύλληπτη γιγαντοποίηση μιας πάσχουσας και νοσηρής ιδεοληψίας.


Άλλωστε, 

η εξομοίωση των δύο φύλων,
η ουδετερόποιησή τους και η ''τεχνητή'' δημιουργία τρίτου και τέταρτου
είναι νεοποχίτικες, δαιμονιώδεις ''ονειρώξεις'',
προκειμένου να προσβάλλουν πάνδημα και επιδημικά
την ετερόφυλη δημιουργία του πλάσαντος Θεού μας.



Οι ομοφυλόφιλοι προτάσουν ανέξοδα, υποκριτικά και ''εφευρετικά'' 

στους ετεροφυλόφιλους
τον απαξιωτικό τίτλο του ''ομοφοβικού'',
στην ουσία όμως αυτοί είναι - δυστηχώς -
τα πλέον ομοφοβικά, ψυχονευρωτικά και καταθλιπτικά δημιουργήματα
του οικείου δαίμονος.
Άλλωστε ο κιναιδισμός, ως πάθος,
δεν είναι τίποτ΄άλλο από έναν πανίσχυρο και υπεροπλισμένο δαίμονα,
που σουλατσάρει άτσαλα, ασύστολα και παρεμβατικά
στο πνεύμα και την καρδιά του πάσχοντος,
πείθοντάς τον πως είναι ''ιδιαίτερος''
και ως εκ τούτου οφείλει ν΄απαιτήσει τα δικαιώματά του
ως ένας ευπαθές και εύθραστο Αμέα.


Ο αξέχαστος Κώστας Σημίτης (αξέχαστος δίκην της κυβερνητικής κακοσμίας και της πολιτικής οσφυοκαμψίας που κληροδότησε) στις εκλογές του 2000 βροντοφώναζε -σχεδόν- υστερικά προς τις οχλαγωγούσες αγέλες μετακινούμενων ψηφοφόρων στο Σύνταγμα: ''Εμείς είμαστε που θα εγκαινιάσουμε την Νέα Εποχή. Εμείς θα εγκαινιάσουμε την αλλαγή των πάντων!''. Χειροκροτήματα χαοτικά από τα συναγελάζοντα αρνία στην πλατεία... Η Νέα Εποχή επιβάλλει σταδιακά την ομοφυλοφιλία, ως συστρατευμένο, μαζικό και καθολικό τρόπο ζωής για Όλους, απλά, γιατι στόχος της είναι ν΄αντιστρατευθεί τον ίδιο τον άνθρωπο, ως εικόνα του πλαστουργού Θεού. Αντρικό ντύσιμο για τις γυναίκες, γυναικείο για τους άντρες, προσύμφωνα και... προφωνήεντα συμβίωσης, μαλαματένια ''στέφανα'' της μαύρης ώρας, εγκληματικές υιοθετήσεις βρεφών κι έπονται κι οι γάμοι... 


Σε όλα τούτα, επιφανείς, κατασταλτικοί χορηγοί των ειωθότων είναι οι μεγαλύτεροι οίκοι μόδας, από την Gabrielle Coco Chanel, ως τον Christian Dior και τον Pierre Cardin, τα μεγάλα διαφημιστικά trast και φυσικά ο Τύπος, κυρίως ο ηλεκτρονικός. Ο γράφων γνωρίζει εξαιρετικά από την εργασιακή του ταυτοποίηση στην δημοσιογραφία είκοσι οκτώ χρόνια τώρα, πως το -κλειστό- κάποτε συνάφι μας γέμισε από λογής - λογής ευδοκιμούντα εσπεριδοειδή και άλλα εγγενή μεσογειακά και ενχώρια φρούτα, που το κατέστησαν μια οπωροφόρα αγορά αρωματικών και πλαστικοποιημένων προιόντων! Ορδές ολόκληρες από αλαφροίσκιωτα κοπέλια εμπλούτισαν μαζικά τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, όταν έπεσε το σύνθημα από τις εργοδοσίες για την στρατευμένη δημιουργία life style εκπομπών. Αυτή ήταν και η έναρξη της σταδιακής, νοσηρής εκποίησης του ηλεκτρονικού Τύπου. 


Και, αν η δεκαετία του '90 θα μείνει αλησμόνητη από τις trans και underground εκπομπές της, αυτή του 2000 και εντεύθεν θα είναι σημειολογικά δεικτική -καθ΄όλα- για την σταδιακή εκπούστευση των Ελλήνων και την ερμητική εκπόρνευση της χώρας από τους κυβερνητικούς νταβάδες της. Δεν είναι ο Τύπος -φυσικά μόνο- που πλασσάρει την σχιζοφρενική ιδεοληψία της εξομοίωσης ή και ουδετεροποίησης των φύλων, αλλά σύμπασα η επορνευόμενη Ευρώπη, δίκην της μοιχεπιβάτικης ένωσής της. Τα κυβερνητικά bordella, οι διεθνείς προκάτ παγκόσμιοι Οργανισμοί και αυτή η τόσο λειψή και επιθανάτια Τέταρτη Εξουσία παροχής υπηρεσιών... στο χώρο σου... Οι life style εκπομπές απίστευτης και ''βασιλικής'' ανοησίας, τα κατάπτυστα και αφελή πρωινομεσημεράδικα και ο προωθούμενος υπό πάντων σεξιστικός τρόπος ζωής συναγωνίσθηκαν μέχρι θανάτου για την ανάδειξη, επιβεβαίωση και εγκατάσταση της ομοφυλοφιλίας, όχι πλέον ως ''εναλλακτικής επιλογής'', αλλά ως αυταρχικής και βίαιης επιβολής! ''Οι ομοφυλόφιλοι -έλεγε κάποτε ο Τσαρούχης -ξεκίνησαν από τον λαικό πούστη της γειτονιάς ή τον hi gay της Σκουφά και εξελίσσονται σε πεζοδρομιακά τραβεστί του ιπποδρόμου, κι από εκεί σε χειρουργημένα τρανσέξουαλ των Νοτίων Προαστίων''. 


Ο μακαρίτης ο Ταχτσής, ο ''αυτοκρατορικός'' -καθ΄όλα- Ιόλας και ο αποθανών από πολλά χρόνια Billy Bo, έκαναν από τις πιο πολυσχιδείς, κολασμένες και άστατες ζωές έκαστος, ήταν ταυτόχρονα από τα πιο εμμονικά και καταθλιπτικά άτομα, που ακροβατούσαν χρόνια ολόκληρα ανάμεσα στα βαρβιτουρικά και την ''αγαπημένη'' κοκαίνη... Αυτό που ονομάζεται βαρύγδουπα ως πρόοδος στην ανάδειξη και κατάδειξη της ομοφυλοφιλίας είναι απλά, απλούστατα, ολική οπισθοχώρηση στο απώτερο παρελθόν, ψυχική και κοινωνική παλινδρόμιση, με αφετηρία την φιλαυτία και την αυτοτέλεια και τέλος την προδιεγεγραμμένη ψυχική και πνευματική αυτοκτονία. 


Ο κόσμος αυτός άγεται φέρεται με απίστευτη ταχύτητα στο μακρύ, απομαμακρυσμένο παρελθόν του. Τότε,που οι άνθρωποι ζούσαν στην σκιά μιας θεοφανούς ειδωλολατρίας, τον γήινο, εγκολπωμένο δεισιδαιμονισμό, την άνευ ορίων σαρκική ακολασία, την δαιμονιώδη και γαλαξιακή αστρολογία, την εωσφορική μαντεία και την δαιμονοκρατούμενη μαγεία. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα!



Εκτός από τους ολίγους,
οι περισσότεροι ζουν συνειδητά ή ανεπαίσθητα
υπό το κράτος της καταναλωτικής ειδωλολατρίας του shopping therapy
και της εγκαθυδριμένης, καθεστωτικής αθείας, ψάχνουν εις μάτην την ευτυχία
στη παρηκμασμένη και οσονούπω σηψαιμική σάρκα,
την τύχη στον τζόγο, το μέλλον στα άστρα
και την ψυχαναγκαστική, κολασμένη επιθυμία στα χαρτιά και την μαγεία.
Για όλα τούτα είμαστε εν δυνάμει ιδανικοί αυτόχειρες!
Γιατι η αυτοχειρία δεν αφορά μόνο τους βιολογικά τεθνεώτες,
αλλά τους περισσότερους συναγελάζοντες, τρώγοντες και πίοντες
αρσενοκοίτες, υπερήφανους πόρνους και ανέξοδους μοιχούς.




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

1 σχόλιο:

  1. ΒΑΘΥΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ....ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΗΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.... ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΡΚΟΥΝΤΩΣ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ, ΘΑ ΕΓΕΙΡΟΥΜΕ ΕΚ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΜΑΣ ΚΛΙΝΗΣ ,ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΕΘΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΠΑΛΞΕΩΝ ... Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΕΥΡΙΣΚΕΤΕ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΝΟΜΩΝ...ΑΝΑΚΡΟΥΣΑΤΕ ΠΡΥΜΝΑΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΙΖΕΙ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF