ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!





''Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρί­ζε­σθε, κρα­ται­­ούσθε''. 

(Α' Κορ. 16.13-24)


Είναι οικτρό! Αν ο παναιρετικός ιός του Οικουμενισμού απορθοδοξοποίησε τις καινοτόμες, επίσημες Εκκλησίες, ο φυσικός ιός του Κορωνοιού τις έβαλε λουκέτο! Η πτώση διά βαθμηδόν οδηγεί από τον πάτο, στον απόπατο. Μια απλή οπτικοποίηση των όλων, χωρίς βεβιασμένη, επιδερμική και εκ του πονηρού πνευματική ''υπερμετρωπία'' οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα, πως οι αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν εξόχως επονείδιστες, ως και εν ολίγοις -αδιακρίτως- κωμικές! Η Εκκλησία της Κύπρου θα τελεί λειτουργίες μέχρι του ορίου των δέκα ατόμων. Ο ενδέκατος και οι συνακόλουθοί του στην ουρά θα μένουν εκτός, αφού οι ιερείς θα καλούνται να κλειδώνουν τους ναούς! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Αρχιεπισκοπή της Κρήτης, της Αμερικής και φυσικά η Αλβανική Εκκλησία μπροστάρηδες ''εφ' όπλου λόγχη'' στον επικό αγώνα του Καίσαρος, για την διάσωση του επίδημου ποιμνίου.


Στα ενχώρια, η καινοτόμος Εκκλησία δυστυχώς απέδωσε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Καίσαρι...! Αυτή η χρόνια σύμπραξη και ταυτοποίηση Κράτους-Εκκλησίας απέδωσε τα μέγιστα, ώστε και ο Πρωθυπουργός να αναδειχθεί ως νέος Πόντιος Πιλάτος (εν μέσω Μ. Τεσσαρακοστής) και η Αρχιεπισκοπή να αντικρούσει, πως η απόφαση ήταν πρωθυπουργική και ως εκ τούτου, υπακοή στον Καίσαρα! Ο δηθενισμός και η ανειλικρίνεια, όμως μεγιστοποιούν την υποκρισία και εγκαθιδρούν την απιστία και το ψεύδος. Πού πήγαν άλλωστε όλα εκείνα τα φιλοσεβή, φλογερά και ρητορικά  κηρύγματα, πως στην εκκλησία όλα αγιάζονται, όλα αποκαθαίρονται και όλα ευδοκιμούν εν Πνεύματι Αγίω;


Πού πήγαν όλες εκείνες οι θορυβώδεις, ηχηρές, στεντόρειες και μεγαλεπίβολες φωνές από του άμβωνος, πως κατά την τελετή του Αγιασμού, που γίνεται κάθε πρώτη του μηνός στους ναούς και τα ξωκλήσια, το νερό που ραντίζουμε αγιάζει όχι μόνο τα σώματα, τις ψυχές, αλλά και την ύλη την κτιστή; Στην ακολουθία του Μικρού Αγιασμού ο ιερέας δεν είναι που διαβάζει το ευαγγέλιο περί της προβατικής κολυμβήθρας της Βηθεσδά; Τί λέει; ''Τω καιρώ εκείνω, ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα. Εστί δε εν τοις Ιεροσολύμοις, επί τη Προβατική, κολυμβήθρα, η επιλεγομένη εβραιστί Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα. Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν. Άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και ετάραττε το ύδωρ· ο ουν πρώτος εμβάς μετά τήν ταραχήν του ύδατος, υγιής εγίνετο, ω δήποτε κατείχετο νοσήματι''.


Το ύδωρ τούτο το ηγιασμένο δεν χρησιμοποιούν οι Ιερείς μας έτη και έτη, περί ίασης των ασθενούντων, περί φυγάδευσης των δαιμόνων και περί αγιασμού των οίκων τούτων; ''Νάμασιν επομβρήσας, Χριστέ, πηγήν των ιάσεων, εν τω πανσέπτω ναώ της Παρθένου σήμερον, τω της σης ευλογίας ραντισμώ, φυγαδεύεις τας νόσους των ασθενούντων, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων ημών''. Όταν πίνουμε τον αγιασμό, δεν ευχόμαστε: ''Κύριε, ποίησον αυτό και δι' εμέ αφθαρσίας πηγήν, αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον, αγγελικής ισχύος πεπληρωμένον''; Δυστηχώς και είναι αναφανδόν πασιφανές, πως η αίρεση οδηγεί στην απιστία.


Μετά την εκκοσμικευμένη απόφαση του Παποκεντρικού Κρατιδίου του Βατικανού περί κλείσιμου όλων των ''ναών'' και μετάδοση της ''λειτουργίας'' μέσω Skype (!), η καθ' ημάς καινοτόμος Εκκλησία προωθεί την μαζική κατ' οίκον προσευχή, τον προσανατολισμό στην Τηλοψία και την καταφυγή στο Διαδίκτυο. Αυτά -δηλαδή- που η ίδια καλούσε τους πιστούς να αποφεύγουν! Γιατί δεν γίνονται λιτανείες, γιατι δεν τελούνται αγρυπνίες για την εξάλειψη της πανδημίας του ιού του Κορωνοιού, αφού είναι γνωστό τοις πάσι: ''Όπου Θεός δε βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, ως γέγραπται''! Η καινοτόμος Εκκλησία, αφ' ενός εφαρμόζει την παροιμία ''δάσκαλες που δίδασκες...'' και αφ' ετέρου προσφέρει τροφή πλουσία κι εδέσματα θεσπέσια  στους -συνειδητά- αθέους, αιρετικούς και αλλόθρησκους προκειμένου να διατρανώνουν και να ενισχύουν την πεποίθηση, πως η Εκκλησία αδυνατεί να νικήσει, εκεί ''όπου νικάται φύσεως τάξις''!


Μεγαλύτερη χαιρέκακη ευφορία και δώρο συστημένο προς τον διάβολο και τους υπηκόους του δεν θα μπορούσε να συμβεί. Ο Χριστός μας δεν ελάλησε στον Πέτρο ''Ολιγόπιστε εις τι εδίστασας;'', βλέπων (ο Πέτρος) τον άνεμον ισχυρόν και εφοβήθη, και αρξάμενος καταποντίζεσθαι έκραξε λέγων ''Κύριε, σώσον με''; Εν μέσω Μεγάλης Τεσσαρακοστής (η ερχόμενη Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως), αντί οι Ποιμένες της καινοτόμου Εκκλησίας να καλέσουν τους πιστούς να γεμίσουν τις εκκλησίες προκειμένου να αποστάξουν μια σταλαγματιά αγάπης και μετάνοιας, τους μαντρώνουν εκτός ποιμνιοστασίου, υπό το φόβο του ιού! Οι ίδιοι δεν είναι που διατείνονται, πως είναι καιροί ομολογίας, γενναιοφροσύνης και αποκάλυψης στην εσχατιά του χρόνου, καιροί νήψης και εγρήγορσης στο τέλος αυτού του εσχατολογικού οδοιπορικού;


πως, όμως και στην περίπτωση του ειδεχθούς Οικουμενισμού, έτσι και τώρα υπό τον φόβο της πανδημίας λαλούν διεστραμμένα, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και ο μεν Συγκρητισμός αντιμετωπίστηκε με καλοτυπωμένα έγγραφα και ενδελεχή δοκίμια, προκειμένου να αναδειχθούν οι γνώσεις και οι δείκτες νοημοσύνης των γραφόντων, ο δε πάνδημος ιός με την εκ του ασφαλούς παρότρυνση της οδηγίας  ''Μένουμε στο Σπίτι''... Τουναντίον, το εντελώς αντίθετο θα έπρεπε να αντιτάξουν οι καινοτόμοι της Αποστασίας: το σύνθημα ''Μένουμε στην Εκκλησία''! Αλλά, για ποια Εκκλησία ομιλούμε, όταν  οι περισσότεροι εκ των ιδίων δεν πιστεύουν στην Μοναδικότητα, την Σωτηριολογική Αποκλειστικότητα και την Καθολικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Οι σημερινοί Οικουμενιστές ψευδοπροφήτες, τύπου Βαρθολομαίου, Ελπιδοφόρου, Αναστασίου, Ιγναντίου και εσχάτως του Νικολάου Μεσογαίας, τους έχουν πείσει, να ρίξουν και εκείνοι λίγο ''λίπασμα'' στην ξερή αναδενδράδα του Συγκρητισμού.


Και Ανάσταση; Και Ανάσταση μέσω Skype, ΕΡΤ και διαδικτύου! Το όνομα της Απιστίας που καλλιεργείται με στρατηγική, συνέπεια και προγραμματισμό ονομάζεται Αίρεση και Φόβος!


Υ.Γ. Το άρθρο αποτελεί προσωπική εκτίμηση του γράφοντος εκπροσωπώντας μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλο. Στις Εκκλησίες βιώνεται το θαύμα της Χάριτος του Αγίου Θεού, ανατρέπεται παντελώς η φυσική τάξη των πραγμάτων και ο Χριστός μας ζωντανός αγιάζει τους μετέχοντας στην λειτουργική τάξη των ναών. Αυτή είναι η μακραίωνη ιστορία της Αγίας Εκκλησίας μας, σημειώνοντας παράλληλα, πως οι ναοί με τις αγίες εικόνες τους, τα αγιάσματά τους, τα χαριτόβρυτα και ιερά λείψανά τους και την φυσική παρουσία των Αγίων μας -προεξάρχοντος του ιδίου του Χριστού μας μετά της Κυρίας Θεοτόκου- δεν θα άφηναν ούτε έναν άνθρωπο να προσβληθεί από παντός κακού! Όλα είναι θέμα Πίστης! Τα υπόλοιπα θαρρώ, είναι εκ του περισσού. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF