ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021

ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΑΠΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ






<<Έσθλ’ αγορεύοντες, κακά δε φρεσί βυσσοδόμευον>>.

(Μιλούσαν ωραία ενώ στο μυαλό τους βυσσοδομούσαν κακά).


Όμηρος (Οδύσσεια ΙΖ’)




<<Η περίπτωση του κυρίου Μόσιαλου δεν διαφέρει από εκείνη του Δήμου Βερύκιου με την <<Παναγία την Αρουραία>>, του Στρατή Μπαλάσκα με την Παναγία την <<....>>
ή πιο παλαιότερα με εκείνη της Μαλβίνας Κάραλη, όταν από τηλεοράσεως αποκαλούσε την Παναγία <<...>>.
Το καφενειακό, χαμαίτυπο υβρεολόγιο στην εποχή μας απέκτησε δυναμική Λόγου, εκφωνημένου μάλιστα από δημόσιο βήμα!
Κι η γελοιοποίηση, ο χλευασμός κι η διαπόμπευση των θείων αποτελούν γι' αυτούς <<αριστεία>> ανάδειξης, προκοπής και περίσσιου κατορθώματος, πιστωμένα όλα στο βιογραφικό καρνέ
του ομολογιακού σφραγίσματός τους στο κράτος του Αντιχρίστου.
Γιατι το σφράγισμα -για το οποίο τόσος λόγος γίνεται τελευταία- προοϋποθέτει την δημόσια ομολογία!
Άνευ δημόσιας ομολογίας στον αντίποδα του Βαπτίσματος δεν λογίζεται σφράγισμα>>!




Η οδυνηρά βλάσφημη, ως και βδελυρά αποκρουστική ανάρτηση του πολιτικού εκμαυλιστή Ηλία Μόσιαλου -σχετικά με την εικόνα της Παναγίας και του Αγίου Ιωσήφ του μνήστορος- εκφράζει στο σύνολό της την πανθομολογούμενη, συρρικνωτική  απαξίωση, ως και την επί γνώσει αυτάρεσκη γελοιοποίηση της Ορθόδοξης Πίστης, από άτομα πνευματικά ευτελή και ηθικά ανεπαρκή και υπότροπα.


Και αυτό το -κατά καιρούς- σποραδικό και ηχηρό <<crescendum>> επωνύμων να ασελγούν μετ' επαίνων πάνω στο σώμα της Εκκλησίας, υποδηλώνει περίτρανα την ηθική αποποίηση, τον αξιολογικό κατακερματισμό και την ολική πτώση του ανθρώπου, να ακροβατεί σε μια πνευματική κατάσταση χειρότερη και από αυτή των άλογων ζώων! 


Η περίπτωση του κυρίου Μόσιαλου δεν διαφέρει κι από εκείνη του Δήμου Βερύκιου με την <<Παναγία την Αρουραία>>, του Στρατή Μπαλάσκα με την Παναγία την <<....>> ή πιο παλαιότερα της Μαλβίνας Κάραλη, όταν από τηλεοράσεως αποκαλούσε την Παναγία <<...>>. Το καφενειακό, χαμαίτυπο υβρεολόγιο στην εποχή μας απέκτησε δυναμική Λόγου, εκφωνημένου μάλιστα από δημόσια βήματα!


Κι η γελοιοποίηση, ο χλευασμός κι η διαπόμπευση των θείων αποτελούν γι' αυτούς <<αριστεία>> ανάδειξης, προκοπής και περίσσιου κατορθώματος, πιστωμένα όλα στο βιογραφικό καρνέ του ομολογιακού σφραγίσματός τους στο κράτος του Αντιχρίστου. Γιατι το σφράγισμα -για το οποίο τόσος λόγος γίνεται τελευταία- προοϋποθέτει την δημόσια ομολογία! Άνευ ομολογίας δεν λογίζεται σφράγισμα!


Ο κύριος Μόσιαλος όμως ομολόγησε με μια γελοιογραφία του συρμού, δημόσια και κυρίως αμετανόητα. Βλέπετε σήμερα, όλα τα υβρεολόγια καλύπτονται πίσω από τα πέπλα του αστεϊσμού, της ασυδοσίας, ως και του δήθεν βιασμού του λόγου και αυτής της -κουραστικά- ποικιλο-χρησιμοποιημένης σάτιρας... Όμως, όταν θίγονται δοξασίες αλλοθρήσκων, εκεί, οι αυτοί χριστολογικοί διώκτες υπεραμύνονται μέχρι και <<τελευταίας ρανίδος>> την... διαφορετικότητα των άλλων, αγνοώντας υποδειγματικά και επιδεικτικά την θεόθεν, πνευματική οντότητα ημών των Ορθοδόξων!


Το ζήτημα είναι αρκούντως κωμικό και αξίζει λίγο την ενθύμησή μας. Ο Δήμος Βερύκιος, μετά από εκείνη την -τραγικά- βλάσφημη ανάρτησή του για την Παναγία μας, έσπευσε δημοσίως να πει, πως είχε γίνει κατά λάθος, πως είχε και πνευματικό... και μάλιστα δημοσίευσε και στίχους του Δαυίδ (!), για να πιστοποιήσει την μετάνοιά του... Ας φαντασθούμε τώρα, κάποιος να είναι ενεργό μέλος της Εκκλησίας, να έχει πνευματικό, να μετέχει των θείων μυστηρίων και... ταυτόχρονα να βρίζει δημοσίως την Μητέρα του Θεού του!... Η αξιολύπητη και αμετανόητη πτώση του ιδίου, τον έκανε να <<διορθώσει>> το ένα κακό, με ένα άλλο, υπό την μορφή του ψέματος!


Στην περίπτωση της Γαλλικής, σατιρικής εφημερίδας <<Charlie Hebdo>>, που τον Ιανουάριο του 2015 θρήνησε θύματα από εξτρεμιστές της Αλ Κάιντα, επειδή υβρίζετο ο Μωάμεθ, η λογική είχε απωλέσει την ετυμολογία της! Όταν η εφημερίδα βλασφημούσε επί χρόνια και με συνεχείς γελοιογραφίες τον Χριστό μας, ουδείς ενχώριος, κυβερνητικός αξιωματούχος αντιδρούσε... Όταν, όμως, έβγαλαν σε πρωτοσέλιδη γελοιογραφία τον Μωάμεθ και συνέβησαν τα αιματηρά εκείνα γεγονότα, οι ίδιοι Γάλλοι κυβερνητικοί ακόλουθοι μίλησαν για το δικαίωμα της <<ελευθερίας του λόγου>>!... Αν όμως έβριζαν την μάννα τους, θα προσέφευγαν -αναντίρρητα- στα αστικά δικαστήρια... 


<<Η ψείρα τρώει τα φυτά, η σκουριά το σίδερο και το ψεύδος την ψυχή>> έγραφε για την Υποκρισία ο Τσέχωφ! Και αυτή η Υποκρισία συνώνυμη και συνετοιμόλογη με την πολιτική ψευτιά  και την κυβερνητική ανηθικότητα έγινε <<λάβαρο τιμής>> για τους κάθε λογής πολιτικούς μας μαστρωπούς!


Κι ας μην μιλήσουμε για θεατρικά έργα υψηλής... Τέχνης και κινηματογραφικές ταινίες απείρου... Κάλλους, που παρουσίαζαν τον Χριστό, πότε ως εραστή και πότε ως ομοφυλόφιλο! Όταν παιζόταν ο <<Τελευταίος Πειρασμός>> του Καζαντζάκη, εκεί γύρω στα 1988-9, θυμάμαι στον γνωστό αθηναϊκό κινηματογράφο <<Όπερα>>, που μπήκαν κάποια μέλη του ΕΛΚΙΣ για να διαμαρτυρηθούν για την -καταδικαστικά-  διαπομπευτική ιεροσυλία του έργου.


Ανάμεσα στον αιφνίδιο πανικό που ακολούθησε, δήλωναν: <<Αυτό το έργο προσβάλλει τον Θεό μας, την Πίστη μας, την Χώρα μας! Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας να μην καθυβρίζεται ο Χριστός μας>>! Στις πρώτες θέσεις κάθονταν κάποιοι γνωστοί, απομιμητικοί κουλτουροκάπηλοι της εποχής εκείνης, μονίμως χορηγούμενοι από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου της δεκαετίας του '80 και οι οποίοι μισογελούσαν απαξιωτικώ τω τρόπω...


Έτσι είναι. Στα λόγια είμαστε πρώτοι και στα έργα τελευταίοι! Ο Πρωθυπουργός της χώρας -από το βήμα της βουλής- ζήτησε συγνώμη για την λέξη <<κίναιδος>> που χρησιμοποίησε ο βουλευτής Καβάλας Μακάριος Λαζαρίδης. Τώρα όμως, που ο κυβερνητικός του αντιπρόσωπος σε διεθνείς οργανισμούς Ηλίας Μόσιαλος ανέβασε αυτή την κατάπτυστη γελοιογραφία της Θεοτόκου με τον Άγιο Ιωσήφ, τηρεί σιγή ανεκλάλητου ισχύος!


Ο ίδιος βεβαίως εποίησε και ένα άλλο αρκούντως τραγελαφικό και επηρμένο στραβοπάτημα! Όταν ο πρώην Μητροπολίτης Αιγιαλείας Αμβρόσιος αφόρισε τον Μάϊο του περασμένου έτους τον κ. Μητσοτάκη, ο τελευταίος έσπευσε στην Εκκλησία της Κρήτης για να εκδώσει η τελευταία ανακοίνωση, που να ακυρώνει τον αφορισμό του Αμβροσίου! <<.Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις...>>!


Εν κατακλείδι... Η Πτώση και η Έκπτωση των κυβερνητικών χειραγωγών μας, αυτών των επί χρήμασι κρατικών διωκτών και φλύαρων, λογοπληκτικών σπεκουλαδόρων μας δεν είναι τίποτ' άλλο από το alter ego ημών, των... αθώων, των... αγνών, των... αμωμήτων...! Ημών των ταπεινά θιγόντων και υπερηφάνως δρώντων.


Ημών των εν αποστασία καταφυγόντων, που κατορθώσαμε -εδώ και χρόνια- το ακατόρθωτο: να ορθοδοξεί ένας μονοψήφιος αριθμός ανθρώπων και να απουσιάζει εκκωφαντικά ένας ολόκληρος -σχεδόν- λαός! Όλα τα άλλα είναι είναι εκ του περισσού!





<<Όλα τα υβρεολόγια καλύπτονται πίσω από τα πέπλα του αστεϊσμού, της ασυδοσίας, ως και του δήθεν βιασμού του λόγου και αυτής της -κουραστικά- ποικιλο-χρησιμοποιημένης σάτιρας...

Όμως, όταν θίγονται δοξασίες αλλοθρήσκων, εκεί, οι αυτοί χριστολογικοί διώκτες υπεραμύνονται μέχρι και <<τελευταίας ρανίδος>> την... διαφορετικότητα των άλλων, αγνοώντας
υποδειγματικά και επιδεικτικά την θεόθεν, πνευματική οντότητα ημών των Ορθοδόξων! Το ζήτημα είναι αρκούντως κωμικό και αξίζει λίγο την ενθύμησή μας.
Ο Δήμος Βερύκιος, μετά από εκείνη την -τραγικά- βλάσφημη ανάρτησή του για την Παναγία μας, έσπευσε δημοσίως να πει, πως είχε γίνει κατά λάθος, πως είχε και πνευματικό... και μάλιστα
δημοσίευσε και στίχους του Δαυίδ (!), για να πιστοποιήσει την μετάνοιά του...
Ας φαντασθούμε τώρα, κάποιος να είναι ενεργό μέλος της Εκκλησίας, να έχει πνευματικό, να μετέχει των θείων μυστηρίων και... ταυτόχρονα να βρίζει δημοσίως την Μητέρα του Θεού του!...
Η αξιολύπητη και αμετανόητη πτώση του ιδίου, τον έκανε να <<διορθώσει>> το ένα κακό, με ένα άλλο, υπό την μορφή του ψέματος>>!




Υποσημείωση:


Προχθές ανακοινώθηκε ο θάνατος του αγγλικανού αρχιεπισκόπου Ν. Αμερικής Ντέσμοντ Τούτου, γνωστού  για τους αγώνες του κατά του καθεστώτος του απαρχάιντ στην Ν. Αμερική, την δεκαετία του '80. Διαβάσαμε στον Τύπο μερικές από τις <<κορυφαίες>> δηλώσεις του για τον Θεό, για να διαπιστώσουμε στο έπακρο, το μέγεθος και την ασύλληπτη διαβλητικότητα της αίρεσης, που οι Οικουμενιστές την ονομάζουν Εκκλησία!...


<<Ευχαριστώ από καρδιάς τον Θεό που δημιούργησε τον Δαλάι Λάμα. Πιστεύετε σοβαρά, όπως έχουν πει μερικοί, ότι ο Θεός λέει: "Σύμφωνοι, αυτός ο τύπος, ο Δαλάι Λάμα, είναι μια χαρά. Τι κρίμα που δεν είναι χριστιανός;" Εγώ δεν το πιστεύω, διότι, ξέρετε, ο Θεός δεν είναι χριστιανός>>.
 
(Ομιλία, Ιούλιος 2013)


<<Δεν θα σεβαστώ έναν ομοφοβικό Θεό (...) Θα αρνηθώ να πάω στον ομοφοβικό παράδεισο. Θα πω, όχι, λυπάμαι, προτιμώ μακράν να πάω στην άλλη πλευρά. Συμμετέχω και σ'αυτήν την εκστρατεία, όπως συμμετείχα στην εκστρατεία κατά του απαρτχάιντ. Για μένα, βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο>>.


(Ιούνιος 2006, Βρυξέλλες)




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF