ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 11 Αυγούστου 2018

Η ΛΕΚΤΙΚΗ ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΟΚΝΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ





Στην επιθανάτια εκατόμβη των πυρόπληκτων νεκρών του Καλοκαιριού είναι πολλαπλώς αδύνατο ν΄αποδοθεί συγνώμη από ερασιτεχνικά, κυβερνητικά ''μπουλούκια'' του πολιτικού συστήματος, για τον απλούστατο λόγο, πως ο αριστεροειδής, εγκολπωμένος κουρνιαχτός θα κάνει λόγο για ''παράπλευρες απώλειες''!


Θυμηθείτε την επική, όσο και μισάνθρωπη στάση του Δημήτρη Κουφοντίνα, που χαραχτήρισε τον -κατά λάθος- φόνο του μικρού Αθανάσιου Αξαρλιάν, ως τέτοια. Το ζήτημα είναι περισσότερο απλό, απ΄όσο περίεργο, πολύπλοκο ή συνωμοτικό φαντάζει. Η σημερινή, λιλιπούτεια κυβέρνηση διέπεται από τον ίδιο ρεβανσιστικό αυταρχισμό και την ίδια κατ΄επίγνωσιν εγωική αφροσύνη, ως είχε και η πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου τον Οκτώβριο του '81! 


Καθολική απαξίωση του προηγούμενου κυβερνητικού γκοβέρνου και άμεσες, φανταζί μεταρρυθμίσεις, που θα ικανοποιούσαν ακατάληπτα τους χειραγωγούντες ''μαστροπούς'' του άτυπου, αλλά ουσιαστικού, ημών, μικρού προτεκτοράτου. Το τελευταίο δε διάστημα γίναμε αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες μιας έρπουσας και καθόλα φασιστικής έξης: το κυβερνών κόμμα απαγόρευσε δια εσωτερικής ''εγκυκλίου'' στα μέλη του να παρίστανται στα πάνελ του τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού Skai, για τον μόνο λόγο, ότι αντιμάχεται αυτήν την αξιοθρήνητη κυβέρνηση!


Η Δημοκρατία περισσεύει στα κιτς θεατρικά και υπαίθρια πανηγύρια, ξετσίπωτων αρσενικοθήλυκων, αλλά ελαχιστοποιείται στην ελευθερία της γνώμης! Είναι ζήτημα επιλογής. Η Προπαγάνδα πάντα αποτελούσε τον κυρίαρχο ιδεολογικό ιστό της Αριστεράς. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά στην Ιστορία που συναντούμε ενώπιος-ενωπίω τον φασισμό, ενδεδυμένο με κόκκινο ή ροζ, αριστερό χιτώνα. 


Η Νομάρχης της Αθήνας πολύ σωστά τοποθετήθηκε επί του ορισμού της συγνώμης προς τους πυρόπληκτους νεκρούς: ''η συγνώμη είναι μια λεκτική άσκηση'' είπε! Εν τω προκειμένω δηλαδή, όταν η ίδια έχει μαθητεύσει στην επικοινωνιακή ιδεολογία του γκαιμπελισμού, μια συγνώμη αποτελεί μία λέξη εκ των ουκ άνευ! Την συμπλήρωσε και ο Πρωθυπουργός: ''Ζητώ συγνώμη, αλλά δεν νιώθω ότι κάναμε κάτι λάθος'' είπε! Έτσι είναι. 


Η ορθολογιστική διαχείριση της εξουσίας συνεπικουρούμενη από έναν ιδεοληπτικό καθεστωτισμό και μια αυτιστική, ιδεολογική υπερμετρωπία μοντάρει το σχεδιάγραμμα ενός ανθρώπου αχόρταγα υλιστή, που χρησιμοποιεί την λέξη ''ανθρωπισμός'', για να τον χειραγωγήσει αργότερα ως μάζα! Η συγνώμη του θύτη -όταν δεν είναι ειλικρινής- δύναται φυσικά να προκαλέσει αποφόρτιση, αποσυνωστισμό και εντέλει μετάθεση και μετασχηματισμό του όλου περιρρέοντος, ενοχλητικού κλίματος, αλλά γίνεται άμεσα αντιληπτή από το θύμα! 


Και θύματα αυτή τη στιγμή είναι όλος ο λαός, ο ωσεί παρών και απανταχού εκλιπών! Αυτό εκμεταλλεύονται και αυτοί οι κομματικοί ινστρούχτορες της εξουσίας, που -όσο ήταν εκτός- την βάπτιζαν καπιταλιστική, ξενόδουλη και αμερικανοκίνητη και τώρα -που είναι εντός- την αποκαλούν ανθρωπιστική, λαοπρόβλητη και δημοκρατική! Η Συγνώμη αποτελεί γι΄αυτούς μια ''παράπλευρη απώλεια''! Για τούτο και εν μέσω του πανελλήνιου, καθολικού θρήνου για τους βασανισθέντες μάρτυρες στη Ραφήνα και το Μάτι, οι δημαγωγοί και δημοκόποι κυβερνητικοί κηφήνες μετέθεσαν δολοφόνους του κοινού ποινικού δικαίου, άσειστους, αμεταμέλητους και αμετανόητους σε αγροτικές φυλακές, λόγω βεβαίως και των διακοπών του Αυγούστου! 


Είναι πάντως εκπληκτική, η δυναμική της κατ΄επίγνωσιν ανοησίας! Προκειμένου να αποφορτιστεί όλο το αρνητικό κλίμα που συσσώρευσε η κυβερνητική αφροσύνη, οι κρατούντες εδέησαν να σβήσουν την ''φωτιά'' ανάβοντας μια άλλη!  Δεν είναι και λίγο να έχεις σκοτώσει έντεκα ανθρώπους, λες και σκότωσες έντεκα παχιές, μεγάλες φάσσες και ανεξάντλητα ''κορδωμένος'', ευφάνταστος Δον Κιχώτης να σπέρνεις λάχανα και μπρόκολα στις φυλακές της Κασσαβέτειας! Την τύχη σου θα ζήλευε ακόμη και ο Μανώλης Δουρής, ο Θεόφιλος Σεχίδης, η Μαρία Σαμπανιώτη, ακόμη και ο Παναγιώτης Φραντζής.


Ως εκ τούτου αναζητείται η συγνώμη, που χάθηκε μια αποφράδα ημέρα του Ιούλη. Τελευταία φορά εθεάθη μεταξύ Ραφήνας και Ματιού, πάσχει από σοβαρή λεκτική δυσκοιλιότητα και την ημέρα της εξαφάνισής της φορούσε λευκή, μακρυμάνικη μπλούζα με το επίγραμμα ''ΓΙΑΤΙ;''



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF