ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 30 Μαΐου 2020

ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΙΚΑΓΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΣΠΥΡΟΥ ΕΤΕΙ 1933!



Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!



ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ



Μέρος 7ον



ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ 

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΣΠΥΡΟΥ


ΑΡΙΘ. 320666

ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΙΛΙΝΟΙΣ
ΠΟΛΙΣ ΣΙΚΑΓΟΥ


Ο λαός της Πολιτείας Ιλλινόις προς τον Δικαστικόν Κλητήρα του Δημοτικού Δικαστηρίου Σικάγου και προς όλους τους Δικαστικούς Επάρχους, Ανακριτάς και Χωροφύλακας τους εν τη Πολιτεία και προς όλους τους εν Σικάγο αξιωματικούς της Αστυνομίας ΧΑΙΡΕΙΝ.-

ΕΠΕΙΔΗ ο Χριστόφορος Κοντογεώργος υπέβαλε σήμερον μήνυσιν υπό όρκον ενώπιον του Εντιμοτάτου Τζαίη Λ. Σίλλερ ενός εκ των Δικαστών του Δημοτικού Δικαστηρίου Σικάγου, ήτις μήνυσις επεδόθη εις τον κάτωθι υπογεγραμμένον Γραμματέα του ρηθέντος Δικαστηρίου και το Δικαστήριον εξετάσαν σήμερον υπό όρκον τον ρηθέντα μηνυτήν και εναγνώσκων την υποβληθείσαν μήνυσιν και το Δικαστήριον σκεπτόμενον, ότι το έγκλημα

ΚΑΚΟΥΡΓΟΥ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ ΕΠΙ ΑΚΡΟΤΗΡΙΑΣΕΙ


διεπράχθη εν τη Πόλει του Σικάγου και εν τη ρηθήσει Πολιτεία επί παραβάσει του διά τοιούτον αδίκημα γενομένου και προβλεφθέντος Νόμου και το Δικαστήριον ευρίσκων ότι υπάρχει εύλογος αιτία ώστε να πιστεύηται, ότι

ο Αθηναγόρας Σπύρου

είναι ένοχος του ρηθέντος αδικήματος και το Δικαστήριον διέταξεν όστις εκδοθή ένταλμα υπό του Δικαστηρίου τούτου διά την σύλληψιν του ρηθέντος ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΣΠΥΡΟΥ

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ υμάς διά του παρόντος να κατάσχητε το πρόσωπον του ρηθέντος ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ Σπύρου και να τον θέσητε υπό ασφαλή κράτησιν ώστε να δύνασθε να τον έχετε σωματικώς παρόντα ενώπιον του Δημοτικού Δικαστηρίου Σικάγου εις το Τμήμα 44 και εις το υπ' αριθμόν 467 δωμάτιον του Κακουργοδικείου

ΔΙΑ ΝΑ ΔΩΣΗ ΛΟΓΟΝ ΕΙΣ ΤΟ ΛΑΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΙΛΛΙΝΟΙΣ

διά το ρηθέν κακούργημα και τιμωρηθή συμφώνως προς τον Νόμον και να παρουσιάσητε ταυτοχρόνως εκεί το Δικαστικόν τούτο Ένταλμα Συλλήψεως με την σχετικήν επ' αυτού πράξιν ως προς τον τρόπον κατά τον (...)  το εξετελέσατε.

ΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΝ υπέγραψεν

ο ΙΩΣΗΦ Λ. ΓΚΙΛΛ

Γραμματεύς του ρηθέντος Δικαστηρίου και έθεσε την σφραγίδα επ' αυτού, εν Σικάγω σήμερον την 6ην Νοεμβρίου 1933

Ιωσήφ Λ. Γκίλλ

Γραμματεύς του Δημοτικού Δικαστηρίου Σικάγου.



Συνεχίζεται



Σημ. ημετέρα: Σε συνέχεια της προηγούμενης αναφοράς μας, σχετικά με την βίαιη επίθεση ανδρών του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρα Σπύρου κατά του Αρχιμανδρίτη Καλλίστου Κοντογεώργου, παρουσιάζουμε το ένταλμα σύλληψης του πρώτου από το Δικαστήριο του Ιλλινόις. Και αυτό το επίσημο έγγραφο προέρχεται από το Ψηφιακό Αρχείο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών ''Ελευθερίου Κ. Βενιζέλου'', όπου καταδεικνύονται τα πρωτοφανή γεγονότα, που έλαβαν χώρα το 1933. Η επίθεση αυτή εντάσσεται -δυστυχώς- στην προσπάθεια αλλαγής των εκκλησιαστικών δεδομένων στην Εκκλησία της Αμερικής που ίσχυαν έως το 1918 και οπωσδήποτε στον γενικότερο, ελληνικό διχασμό, που χώρισε και τους Έλληνες της Αμερικής σε φιλοβασιλικούς και φιλοβενιζελικούς. Για την ιστορία σημειώνουμε, πως μέχρι το 1918, η τοπική Εκκλησία της Αμερικής λειτουργούσε ακόμη ως Μητροπολιτική υπό τον Μητροπολίτη Βασίλειο και υπαγόταν απ' ευθείας στην Εκκλησία της Ελλάδος. Ο Μελέτιος Μεταξάκης, το 1918 στέλνει στην Αμερική ως Έξαρχο τον Ροδοστόλου Αλέξανδρο Δημόγλου, προκειμένου να την ανασυντάξει ως Αρχιεπισκοπή, υπαγόμενη πλέον στο Οικουμενικό Πατριαρχείο! Δεδομένων και των εκδηλωτικών φιλοβενιζελικών θέσεων του Επισκόπου, εκδηλώθηκε ''σχίσμα'' ανάμεσα στο εκκλησίασμα, διαιρεμένο σε ''φιλοβασιλικούς'' και ''φιλοβενιζελικούς''. Ο Ροδοστόλου Αλέξανδρος τελικά έγινε πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, παύθηκε όμως αργότερα από τον Μητροπολίτη Μονεμβασίας Γερμανό. Ο πρώτος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη θέση του, δημιουργήθηκε πάλι σχίσμα και την κατάσταση ανέλαβε να ''διεκπεραιώσει'' ο Αθηναγόρας Σπύρου. Ο τελευταίος στη προσπάθειά του να συγκαλέσει Κληρικολαικό Συνέδριο (φυσικά ημετέρων) λαικών και κληρικών στο Σικάγο, άνδρες της φρουράς του επιτέθηκαν στον Αρχιμανδρίτη Κάλλιστο Κοντογεώργο, που εκπροσωπούσε την πλειοψηφία του εκκλησιαστικού ποιμνίου και αντιδρούσε στην υπαγωγή της τοπικής Εκκλησίας -ως Αρχιεπισκοπής- στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF