ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Σάββατο 27 Ιουλίου 2024
Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΩΝ
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «ΤΙ ΗΜΙΝ ΚΑΙ ΣΟΙ, ΙΗΣΟΥ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»;
Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: Η ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΗΣ ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ - Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ
(Ματθ. η΄28, θ΄1)
Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἅγιον Ματθαῖον τὸν Εὐαγγελιστὴν ὁμιλία κη΄ α΄. Ὁ Λουκᾶς χωρὶς νὰ φροντίζη γιὰ τὴ σειρὰ τοῦ χρόνου γράφει· Ἔτυχε μιὰ μέρα καὶ μπῆκε σ’ ἕνα πλοῖο αὐτὸς κι οἱ μαθητές του. Ὅμοια κι ὁ Μᾶρκος. Δὲν κάνει τὸ ἴδιο ὁ Ματθαῖος ἀλλὰ κρατεῖ ἐδῶ τὴ σειρά. Δὲν ἔγραφαν ὅλοι ἴδια. Μίλησα γι’ αὐτὸ καὶ πρωτύτερα γιὰ νὰ μὴ νομίζη κανεὶς μὲ τὴν παράλειψη ὅτι ὑπάρχει κάποια διαφωνία. Τὸν κόσμο τὸν ἔστειλε στὰ σπίτια τους, πῆρε ὅμως μαζί του τοὺς μαθητές. Αὐτὸ βέβαια τὸ λένε καὶ οἱ ἄλλοι. Δὲν τοὺς πῆρε ἄδικα, οὔτε τυχαῖα ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς κάνη θεατὲς τοῦ θαύματος ποὺ θὰ γινόταν. Σὰν κάποιος ἐξαίρετος γυμναστὴς τοὺς ἀσκοῦσε καὶ στὰ δύο, καὶ νὰ μένουν ἀτρόμητοι στὰ δεινὰ καὶ νὰ μετριοφρονοῦν στὶς τιμές.
Γιὰ νὰ μὴ σχηματίσουν μεγάλη ἰδέα ποὺ ἔδιωξε τοὺς ἄλλους κι αὐτοὺς τοὺς κράτησε, τοὺς ἀφήνει νὰ ὑποστοῦν τὴν τρικυμία καὶ ἐκτὸς ποὺ πέτυχε τὸ σκοπό του, τοὺς γυμνάζει νὰ ὑπομένουν γενναῖα τοὺς πειρασμούς. Καὶ τὰ παλαιότερα θαύματα ἦταν μεγάλα, τοῦτο ὅμως εἶχε καὶ κάποια ὄχι μικρὴ ἄσκηση καὶ ἦταν σημεῖο παράλληλο μὲ τὸ παλαιό. Γι αὐτὸ μόνο τοὺς μαθητὰς παίρνει μαζί του. Ὅπου ἤθελε νὰ δείξη τὰ θαύματά του, ἐκεῖ ἀφήνει καὶ τὸ λαὸ νὰ εἶναι κοντά· ὅπου ὅμως ὑπάρχει ἔνταση πειρασμῶν καὶ φόβων παίρνει μόνο μαζί τους τοὺς ἀθλητὰς τῆς οἰκουμένης ποὺ ἤθελε νὰ τοὺς ἀσκήση. Καὶ ὁ Ματθαῖος εἶπε μόνο ὅτι κοιμόταν, ὁ Λουκᾶς ὅτι κοιμόταν σὲ προσκέφαλο, δείχνοντας τὴ μετριοφροσύνη του καὶ ἀσκῶντας μας σὲ ὑψηλὴ πνευματικὴ ζωή. Εἶχε ἀρχίσει λοιπὸν ἡ τρικυμία κι ἡ θάλασσα μάνιαζε ὅταν τὸν ξυπνοῦν λέγοντάς του· Σῶσε μας, Κύριε, χανόμαστε.
Τοὺς μάλλωσε, πρὶν ἐπιπλήξει τὴ θάλασσα. Δικαιολογοῦντα ὅλ’ αὐτὰ, ἀφοῦ γίνονται γιὰ ἄσκηση καὶ ἦσαν τύπος τῶν πειρασμῶν ποὺ θὰ τοὺς εὕρισκαν. Βέβαια κι ἔπειτ’ ἀπ’ αὐτὰ πολλὲς φορὲς τοὺς ἄφησε νὰ πέσουν σὲ βαρύτερες τρικυμίες τῆς ζωῆς καὶ ἔδειξε μακροθυμία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος ἔλεγε· Δὲ θέλω, ἀδελφοὶ μου, ν’ ἀγνοῆτε ὅτι ὑπερβολικὸ βάρος δεχτήκαμε πάνω ἀπὸ τὴ δύναμή μας, ὥστε φτάσαμε σ’ ἀμηχανία γιὰ τὴν ἴδια τὴ ζωή. Κι ἔπειτα πάλι, αὐτὸς μᾶς ἔσωσε ἀπὸ τόσες περιπτώσεις θανάτου. Δείχνοντας λοιπόν ἀπὸ δῶ ὅτι πρέπει νἄχωμε θάρρος κι ἄν ὑψώνωνται τὰ κύματα σὰν βουνά, κι ὅτι ὅλα τὰ οἰκονομεῖ πρὸς τὸ συμφέρον μας, ἐπιτιμᾶ πρῶτα αὐτούς. Κι αὐτὴ ἡ ἀνησυχία τους ἔχει τὴν ὠφέλειά της, ὥστε νὰ φανῆ μεγαλύτερο τὸ θαῦμα καὶ νὰ μείνη παντοτινὰ ἡ θύμησή του.
Ὅταν εἶναι νὰ γίνη κάτι παράδοξο, δημιουργεῖ ἀπὸ πιὸ μπροστὰ γεγονότα ποὺ συντελοῦν στὴ θύμηση, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη ἡ λήθη, ὅταν τὸ θαῦμα συντελεσθῆ. Ἔτσι ὁ Μωυσῆς πρῶτα φοβᾶται τὸ φίδι (καὶ δὲ φοβᾶται ἁπλὰ ἀλλὰ μὲ πολλὴ ἀγωνία) καὶ τότε βλέπει νὰ γίνεται τὸ παράδοξο ἐκεῖνο. Ἔτσι κι αὐτοὶ πίστεψαν πρῶτα ὅτι θὰ χάνονταν καὶ τότε σώθηκαν. Γιὰ νὰ μάθουν τὸ μέγεθος τοῦ θαύματος, ἀφοῦ παραδεχθοῦν τὸν κίνδυνο. Γι’ αὐτὸ κοιμᾶται. Γιατὶ ἄν δὲν κοιμόταν ἤ δὲ θὰ φοβοῦνταν, ἤ δὲ θὰ παρακαλοῦσαν ἤ μήτε κἄν ἰδέα θὰ τοὺς περνοῦσε ὅτι μποροῦσε νὰ κάνη κάτι τέτοιο. Γι’ αὐτὸ κοιμᾶται. Δίνει καιρὸ στὴ δειλία τους καὶ τοὺς κάνει ἐντονώτερη τὴν ἐντύπωση τῶν ὅσων γίνονται. Γιατὶ δὲν βλέπει ὅμοια κανεὶς ὅσα γίνονται στὰ σώματα τῶν ἄλλων μὲ ὅσα γίνονται στὸ δικό του. Ἀφοῦ εἶδαν νὰ ἔχουν εὐεργετηθῆ ὅλοι ἐνῶ αὐτοὶ τίποτε δὲν εἶχαν ἀπολαύσει κι ἦσαν πλαγιασμένοι (οὔτε κουτσοὶ ἦσαν οὔτε καμμιὰ ἄλλη παρόμοια ἀσθένεια εἶχαν) ἔπρεπε κι αὐτοὶ μὲ τὴ δική τους αἴσθηση νὰ δοκιμάσουν τὶς εὐεργεσίες.
Ἐπιτρέπει τὴν κακοκαιρία, γιὰ νὰ καταλάβουν καλύτερα τὴν εὐεργεσία γλυτώνοντας ἀπ’ αὐτή. Γι’ αὐτὸ δὲν κάνει τὸ θαῦμα ὅσο εἶναι ὁ κόσμος κοντά, γιὰ νὰ μὴν κατηγορηθοῦν γιὰ ὀλιγοπιστία. Ἀλλὰ τοὺς παίρνει μόνους καὶ τοὺς διορθώνει καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τρικυμία τῆς θάλασσας γαληνεύει τὴν τρικυμία τῶν ψυχῶν τους μὲ λόγους ἐπιτιμητικούς. Γιατὶ φοβᾶστε, ὀλιγόπιστοι; Συνάμα τοὺς ἐδίδαξε ὅτι τὸ φόβο δὲν τὸν προξενεῖ ἡ συρροὴ τῶν πειρασμῶν ἀλλὰ τὸ ἀδύνατο φρόνημα. Κι ἄν πῆ κανένας ὅτι δὲν ἦταν ἀπὸ δειλία οὔτε ἀπὸ ὀλιγοπιστία ποὺ πῆγαν καὶ τὸν ξύπνησαν, θὰ ἔλεγα ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς ἦταν σημεῖο ὅτι δὲν εἶχαν τὴ γνώμη ποὺ ἔπρεπε γι’ αὐτόν. Ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιτιμᾶ ἀφοῦ σηκωθῆ τὸ ἤξεραν.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ
«Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;(:και όταν ο Κύριος ήλθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έβγαιναν από τα μνήματα που υπήρχαν εκεί, στα οποία ευχαριστιούνταν να κατοικούν. Ήταν και οι δύο επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι˙ τόσο, ώστε να μην μπορεί κανείς να περάσει απ’ τον δρόμο εκείνο. Και ξαφνικά απ’ τον φόβο τους κραύγασαν δυνατά και είπαν: “Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσεις;”)»[Ματθ.8,28-29].
Επειδή ο κόσμος θεωρούσε τον Ιησού ακόμη ως έναν απλό άνθρωπο, ήρθαν τώρα οι δαίμονες και ανακηρύσσουν τη θεότητά Του. Και αυτοί που την τρικυμισμένη πρώτα και τώρα, έπειτα από την εντολή Του, ησυχασμένη θάλασσα, δεν την άκουγαν που μαρτυρούσε με την απότομη γαλήνευσή της την ομολογία του Δημιουργού της, άκουγαν τους δαίμονες που κραύγαζαν αυτά, που ακριβώς και εκείνη κραύγαζε με τη γαλήνη της. Κι έπειτα, για να μη θεωρηθεί ότι η διακήρυξη αυτή των δαιμόνων απέβλεπε στην κολακεία του Ιησού που λίγο πριν με ένα πρόσταγμά Του είχε επιβληθεί στα στοιχεία της φύσης και είχε κοπάσει την τρικυμία, φωνάζουν δυνατά, βασιζόμενοι στην πείρα τους και λέγουν: «Ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ομολογούν την έχθρα τους προς τον Κύριο, για να μη θεωρηθεί ύποπτη κολακείας η παράκλησή τους· γιατί δέχονταν αόρατα χτυπήματα και τους έδερνε χειρότερη από όσο την θάλασσα τρικυμία κι ένιωθαν να τρυπιούνται και να καίγονται και να παθαίνουν αθεράπευτα κακά και από την παρουσία Του μονάχα.
Πραγματικά, επειδή κανένας δεν είχε την τόλμη να τους πλησιάσει μέχρι τότε, ο ίδιος ο Χριστός έρχεται προς αυτούς. Και ο μεν Ματθαίος λέγει ότι Του έλεγαν: «ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;(:ήρθες εδώ να μας βασανίσεις, πριν έλθει ο προκαθορισμένος καιρός της κρίσεως και της τιμωρίας μας;)»[Ματθ.8,29], ενώ οι άλλοι ευαγγελιστές πρόσθεσαν ότι Τον παρακαλούσαν και Τον εξόρκιζαν για να μην τους ρίξει στην άβυσσο[πρβλ. Μάρκ. 5,10: «καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ ἀποστείλῃ αὐτοὺς ἔξω τῆς χώρας(:και παρακαλούσε πολύ τον Ιησού να μην τους στείλει έξω από τη χώρα εκείνη)» και Λουκ.8,51: «καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν(:και τα δαιμόνια αυτά με το στόμα του δαιμονισμένου Τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στα τρίσβαθα του Άδη)». Διότι νόμιζαν ότι έφτασε γι’ αυτούς η κόλαση και φοβήθηκαν ότι θα τιμωρηθούν πλέον.
Εάν πάλι όσοι μελετούν το Ευαγγέλιο του Λουκά λέγουν ότι ο δαιμονιζόμενος ήταν ένας [βλ. Λουκ. 8,27: «ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν(:και όταν ο Ιησούς βγήκε στη στεριά, τον συνάντησε κάποιος άνθρωπος που καταγόταν από την πόλη, ο οποίος είχε μέσα του δαιμόνια από πολλά χρόνια. Αυτός δεν φορούσε πάνω του ρούχα ούτε έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε μέσα στα μνήματα)»], ενώ ο Ματθαίος κάνει λόγο για δύο δαιμονιζόμενους[βλ. Ματθ.8,28: «Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης(:όταν λοιπόν ήλθε στην απέναντι παραλία, στη χώρα των Γεργεσηνών, ήρθαν να Τον συναντήσουν δύο δαιμονιζόμενοι που έβγαιναν από τα μνημεία και οι οποίοι ήσαν άγριοι και επιθετικοί, ώστε να μην μπορεί να περάσει κανείς από τον δρόμο εκείνον)»], ούτε και το γεγονός αυτό παρουσιάζει διαφωνία μεταξύ των δύο ευαγγελιστών·
διότι εάν έγραφε ο Λουκάς ότι ένας μόνο δαιμονιζόμενος υπήρξε και δεν υπήρχε άλλος, θα φαινόταν ότι διαφωνούσε προς τον Ματθαίο. Τώρα όμως που ο ένας μίλησε για έναν δαιμονιζόμενο και ο άλλος για δύο δαιμονιζόμενους, δεν προέρχεται από αντίφαση το πράγμα, αλλά από τον διαφορετικό τρόπο αφηγήσεως. Πραγματικά προσωπικά νομίζω ότι ο Λουκάς διάλεξε τον φοβερότερο από τους δύο και γι’ αυτόν έκανε λόγο. Γι' αυτό και περιγράφει πιο τραγικά τη συμφορά του, όπως για παράδειγμα ότι έσπαζε τα δεσμά και τις αλυσίδες με τις οποίες προσπαθούσαν να τον δέσουν και περιπλανιόταν στην έρημο. Ο Μάρκος επίσης προσθέτει ότι καταξέσκιζε τον εαυτό του με τις πέτρες[ βλ. Μάρκ. 5,5: «καὶ διὰ παντὸς νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἐν τοῖς μνήμασι καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν ἦν κράζων καὶ κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις(:και συνεχώς νύχτα και μέρα έμενε στα μνήματα και στα βουνά κι έβγαζε κραυγές και καταπλήγωνε τον εαυτό του με πέτρες)»].
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ Ζ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ
Οι Οικουμενικές Σύνοδοι αποτελούν τις χαρισματικές συνάξεις ολόκληρου του εκκλησιαστικού σώματος που συνεκλήθησαν κατά καιρούς, προκειμένου να δηλωθεί η ενότητά του στην παραδεδομένη πίστη της Εκκλησίας. Λειτουργούν ως μηχανισμός εξισορρόπησης των διαφορών των τοπικών εκκλησιών σε θέματα κοινωνίας και πίστης αλλά και ως μηχανισμός διακήρυξης της ενότητας και πίστης ολόκληρου του εκκλησιαστικού σώματος και ανάδειξής του σε Καθολική Εκκλησία. Η συνοδική συνείδηση υπήρξε μια μόνιμη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος, κορυφαία έκφραση της ήταν η ενεργοποίηση του θεσμού της Οικουμενικής Συνόδου για την αποκατάσταση της αλήθειας και της ορθής πίστης στην Εκκλησία. Η σύγκληση των Οικουμενικών Συνόδων υπήρξε έκτακτο γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας και συνδέθηκε με την έγερση κάποιου σοβαρού ζητήματος, που απειλούσε την αυθεντικότητα της Παράδοσης ή την πνευματική αποστολή της Εκκλησίας. Ο θεσμός της Οικουμενικής Συνόδου υπήρξε για την Εκκλησία το ανώτατο διδακτικό, νομοθετικό, διοικητικό και δικαστικό όργανο της. Βέβαια, η Οικουμενική Σύνοδος δεν αποτελεί μόνιμο θεσμό της Εκκλησίας, όπως είναι οι Τοπικές Σύνοδοι, αλλά περιστασιακό, και συγκαλείται όπως αναφέραμε όταν παρίσταται ανάγκη και δυνατότητα. Γενικά, ο συνοδικός θεσμός συνέβαλε στην ανάπτυξη και διαμόρφωση της διοικητικής και κανονικής δομής της Εκκλησίας.
ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ: Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΜΟΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: Ο ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ
ΟΡΟΙ ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ
ΟΣΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ: ΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΡΤΩΝ ΤΡΑΦΕΝΤΕΣ ΠΕΝΤΑΚΙΣΧΙΛΙΟΙ
Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: «ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ»
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ: Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ο ΙΕΡΕΥΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 162-173.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.
Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ
6. Ο προσευχόμενος υπέρ των άλλων.
«Επί των τειχών σου Ιερουσαλήμ κατέστησα φύλακας όλην την ημέραν και όλην την νύκτα, οι διά τέλους ου σιωπήσονται μιμνησκόμενοι Κυρίου» (Ησ. 62,6).
Ιερεύ του Θεού! Πίστευε με όλην την καρδίαν σου, πίστευε πάντοτε εις την χάριν η οποία σου δίδεται παρά του Θεού, διά να προσεύχεσαι διά τον λαόν του Θεού. Ας μη είναι μάταιον εντός σου το δώρον τούτο, διότι με αυτό ημπορείς να σώσης πολλάς ψυχάς. Ο Κύριος ταχέως ακούει την εγκάρδιον προσευχήν σου υπέρ του λαού Του, και ευκόλως αποστέλλει προς αυτόν τους οικτιρμούς Του, όπως έκαμεν εις τας προσευχάς του Μωυσέως, Ααρών, Σαμουήλ και των Αποστόλων. Επωφελού κάθε ευκαιρίας διά προσευχήν εν τω ναώ, όταν τελής την Θείαν Λειτουργίαν ή μυστήριον, εν ιδιωτικαίς οικίαις όταν προσκαλήσαι να τελέσης μυστήρια, προσέτι δε και κατά τας άλλας προσευχάς και δοξολογίας. Πανταχού και πάντοτε σκέπτου περί της σωτηρίας του λαού του Θεού και θα επιτύχης τοιουτοτρόπως μεγάλην χάριν και διά τον εαυτόν σου. Πίστευε ότι η προσευχή και φίλων ακόμη του Θεού, ο οποίος ζη αγίαν ζωήν, ημπορεί θαύματα να κάμη και εις αυτήν την φύσιν, όπως έκαμον τοιαύτα αι προσευχαί των προφητών Μωυσέως, Ηλία και άλλων. Ζήτε, λοιπόν, κατά τρόπον ευάρεστον εις τον Θεόν, ιδίως σεις οι ιερείς του Θεού' έστε άγιοι, καθαροί, πράοι, ταπεινοί, οικτίρμονες, εγκρατείς, φιλόπονοι, υπομονητικοί και η προσευχή σας θα εισδύη πάντοτε εις τους ουρανούς και θα εισακούεται και θα εκπληρούται. Πάντοτε προσεύχεσθε με όλην την καρδίαν σας και προ πάντων με καθαράν καρδίαν. «Και εδόθη τω Αγγέλω θυμιάματα πολλά, ίνα δώση ταις προσευχαίς των αγίων πάντων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν ενώπιον του θρόνου' και ανέβη ο καπνός των θυμιαμάτων ταις προσευχαίς των αγίων εκ χειρός του αγγέλου ενώπιον του Θεού» (Αποκ. 8, 3-4). Το θυμίαμα τούτο εδόθη και εις εσάς... Το θυμιατήριον με το θυμίαμα πρέπει πάντοτε τούτο να σας υπενθυμίζη -τουτέστιν πόσον ευκόλως η προσευχή σας διά τους εαυτούς σας και διά τα αγνοήματα του λαού (Εβρ. 9, 7) και τας ανομίας του ανέρχεται προς τον Θεόν και γίνεται δεκτή από Αυτόν. Σεις επιθυμείτε πνευματικήν ευλογίαν διά τους εαυτούς σας ή δι' άλλον τινά, ή δι' όλους, ο Κύριος επιθυμεί το ίδιον πολύ - πολύ προ ημών και είναι έτοιμος να δώση αυτήν την ευλογίαν εις σας και εις άλλους' μόνον ετοιμότης διά να δεχθώμεν το θείον δώρον απαιτείται' τούτο ζητεί μόνον αξίαν από εκείνους οι οποίοι θα το λάβουν, διότι ο Θεός είναι άπειρος ευσπλαχνία, άπειρος αγαθότης, και είναι πάντοτε έτοιμος να παράσχη κάθε ευλογίαν και συχνά δίνει αυτήν και πριν ακόμη την ζητήσωμεν και πάντοτε «δύναται υπέρ πάντων ποιήσαι υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» (Εφ. 3, 20). Διά τούτο με ελπίδα και παρρησίαν πάντοτε ζητώ πνευματικάς, ακόμη δε και υλικάς ευλογίας όταν έχω ανάγκην και των τελευταίων τούτων παρά Κυρίου, ο δε Κύριος δίδει αυτάς συμφώνως προς την υπόσχεσίν Του: «Αιτείται και δοθήσεται υμίν' ζητείτε και ευρήσετε' κρούεται και ανοιγήσεται υμίν' πας γαρ ο αιτών λαμβάνει' και ο ζητών ευρήσει' και τω κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8). Όταν προσεύχεσαι με δάκρυα και αγάπην διά τα πρόβατα του Κυρίου, οι δε λογισμοί σου σε επαινούν, λέγε εις αυτούς: Δεν προσηυχήθην εγώ διά τον λαόν του Θεού, αλλ' «Αυτό το Πνεύμα», το οποίον ευρίσκεται εντός μου, «υπερεντυγχάνει» υπέρ αυτών «στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8,26)' και το Πνεύμα τότε με έδεσε με τους γλυκείς καρπούς της αγάπης Του και της εγκαρδίου ευλαβείας. Ότι τούτο είναι αληθές φαίνεται από το γεγονός ότι η γλυκύτης της προσευχής και αγάπης ημπορεί πολύ ταχέως να με αφήση. Κάποιο πρόσωπο ασθενές μέχρι θανάτου ένεκα φλογώσεως των εντέρων επί εννέα ημέρας, χωρίς να δυνηθή να επιτύχη ούτε την παραμικροτέραν ανακούφισιν από τους ιατρούς, μόλις εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, την πρωίαν της ενάτης ημέρας, επανέκτησε την υγείαν του και εσηκώθη από την κλίνην της ασθενείας το εσπέρας της ιδίας ημέρας. Έλαβε την Θείαν Κοινωνίαν με σταθεράν πεποίθησιν. Προσηυχήθην εις τον Κύριον να τον θεραπεύση. «Κύριε» είπον «θεράπευσον τον δούλον Σου εκ της ασθενείας του. Είναι άξιος' δος όθεν τούτο εις αυτόν». Επίσης προσηυχήθην δι' αυτόν εν τω ναώ προ του θυσιαστηρίου του Κυρίου εις την λειτουργίαν κατά την προσευχήν' «Ο τας κοινάς ταύτας και συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς» και προ αυτών των αγιωτάτων Μυστηρίων. Προσηυχήθην με τας ακολούθους λέξεις: «Κύριε, η ζωή ημών! Είναι τόσον εύκολον διά Σε να θεραπεύσης κάθε ασθένειαν, όσον είναι εύκολον δι' εμέ να σκεφθώ περί της θεραπείας. Είναι τόσον εύκολον διά Σε να αναστήσης κάθε άνθρωπον εκ νεκρών, όσον είναι εύκολον δι' εμέ να σκεφθώ περί του ότι είναι δυνατή η ανάστασις εκ νεκρών. Θεράπευσον λοιπόν, τον δούλον Σου Βασίλειον από την σκληράν ασθένείαν του και μη επιτρέψης ν' αποθάνη' μην αφήνης την σύζυγον και τα τέκνα του να παραδοθούν εις την λύπην και τα δάκρυα». Και ο Κύριος ηγαθύνθη να ακούση και τον ηυσπλαγχνίσθη, μολονότι μόνον μία τρίχα τον εχώριζεν από τον θάνατον. Δόξα εις την παντοδυναμίαν Σου και την ευσπλαχνίαν Σου, διότι ευρεστήθης να με ακούσης!
Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (ΜΕΡΟΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΝ)
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 122-126.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Πρόλογος
Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο και άλλους πολύ. Άλλους συχνά κι άλλους σε αραιότερα χρονικά διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες! Πολλές φορές δε αιφνιδιαζόμαστε μ' αυτές, σαστίζουμε, τα χάνουμε, απογοητευόμαστε, απελπιζόμαστε, χανόμαστε! Σε κάθε περίπτωση λυπούμαστε, αλλάζει η ψυχική μας διάθεση, χάνουμε την ηρεμία μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ χίλιες δυο σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας! Να σαν κι αυτές: Γιατί να μου συμβεί αυτό; Καλά δεν ήταν όλα στη ζωή μου μέχρι τώρα; Δεν μ' αγαπάει πια ο Θεός; Γιατί με τιμωρεί; Γιατί μου στερεί αυτό ή εκείνο; Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Του το ζητούσα αυτό ή Του έλεγα να μη μου το στερήσει, κι όμως δεν με άκουσε! Και γιατί τόσοι άλλοι τα έχουν όλα, ευτυχούν, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν είναι ευλαβείς και καλοί άνθρωποι; Κι ακόμη! Χίλιοι είναι οι προβληματισμοί στο «τι κάνω τώρα»; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση που με βρήκε; Σε ποιους να καταφύγω; Ποια μέσα και τρόπους να χρησιμοποιήσω; Ανθρώπινα όλα τους! Κι ο καθένας θα μας πει το κάθε τι, οι φίλοι μας και πρόσωπα που μας αγαπούν θα μας συμβουλεύσουν για το ένα ή το άλλο, ως και αντικρουόμενα πράγματα ενδέχεται να ακούσουμε, ή θα προσπαθήσουν όπως-όπως να μας παρηγορήσουν, ή και να μας δώσουν πράγματι ένα χέρι βοήθειας. Ωστόσο όλα αυτά, μπορεί σε κάποιο βαθμό να μας ανακουφίζουν, όμως σε ποιο βαθμό πράγματι μας βοηθούν και μας οικοδομούν; Κι έτσι σκεφθήκαμε τους Πατέρες! Αυτούς που οικοδόμησαν και στήριξαν μοναδικά την Εκκλησία. Αυτούς που τόσο πολύ υπέφεραν ο καθένας τους προσωπικά, από ένα πλήθος δοκιμασιών και θλίψεων, όπως και ο Κύριός μας Τον οποίο τόσο πολύ αγάπησαν και υπηρέτησαν, στον οποίο τόσο πολύ αφιερώθηκαν. Λοιπόν, στ' αλήθεια, τι λένε οι Πατέρες επί όλων αυτών; Ποια είναι η θέση τους για το μεγάλο αυτό θέμα, πως οι ίδιοι το αντιμετώπιζαν, πως οικοδομούσαν τους πιστούς της εποχής τους, αλλά κι όλους τους πιστούς έκτοτε; Ενσκήψαμε στα συγγράμματά τους, την αποκαλούμενη Πατρολογία, σταχυολογήσαμε ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν κατά το δυνατόν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια και πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ώστε καθένας μας -ακόμη δε και ο ολιγογράμματος- να χαρεί τα αναγραφόμενα, να παρηγορηθεί, να οικοδομηθεί και να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει, στις δύσκολες εκείνες ώρες των δοκιμασιών και των θλίψεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πατέρες περισσότερο χρησιμοποιούν τον ευρύτερο όρο «θλίψεις» στον οποίο περιλαμβάνουν τα πάντα. Δηλαδή τις κάθε είδους δοκιμασίες, τις ασθένειες, τις όποιες συμφορές, ακόμη δε και το πένθος! Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η σοφία τους, η έμπνευσή τους, το πλήθος των παραδειγμάτων που χρησιμοποιούν, αλλά και οι αναφορές τους στην Αγία Γραφή απ' όπου αντλούν τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσουν τον κάθε πιστό. Στ' αλήθεια η μελέτη των κειμένων τους είναι απολαυστική, δίνει πολύ ενθουσιασμό κι ελπίδα, κατατοπίζει απολύτως, οπωσδήποτε οικοδομεί. Αλλά και αν κάποια σημεία είναι δύσκολα για κάποιον, ας τα μελετήσει πάλι και πάλι, ας μην απογοητευθεί, κι ας συνεχίσει με τα επόμενα. Δεν είναι καλό να αφήσει την τόσο εποικοδομητική μελέτη του βιβλίου, για μια δύσκολη παράγραφο, ας πούμε. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης, πράγματι θα βρει χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Όπως ωφεληθήκαμε κι εμείς κι απ' αυτήν ακόμη την συγγραφή του κι ενώ βρισκόμαστε σε καιρό δοκιμασίας...
Κ.Γ.Π.
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Οι ωφέλειές τους όταν τις υπομένουμε
Αλλ' αφού οι δοκιμασίες και οι θλίψεις έρχονται ή επιτρέπεται να έλθουν απ' τον Θεό στη ζωή μας και αποβλέπουν οπωσδήποτε στο καλό μας, αξίζει να δούμε για ποίο λόγο είναι «μεγάλο αγαθό», όπως τονίζουν οι Πατέρες και ποιες είναι οι συγκεκριμένες ωφέλειές τους.
ι. Πρόκειται για μεγάλο αγαθό!
Τονίζει και πάλι ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος: «Είναι μεγάλο αγαθό η θλίψη! Είναι στενή οδός! Ώστε η θλίψη, μας σπρώχνει τελικά μέσα στην ταπεινή οδό! Όποιος δεν θλίβεται, δεν θα μπορέσει να μπει. Γιατί αυτός που καταθλίβει τον εαυτό του μέσα στην στενή οδό, αυτός είναι που απολαμβάνει και την άνεση, ενώ όποιος πλατύνει τον εαυτό του, και δεν εισέρχεται, αλλά κι όταν σφηνώνεται τότε θλίβεται, όπως λέχθηκε. Άκουσε πως μπήκε σ' αυτή τη στενή οδό ο Παύλος. «Ταλαιπωρώ το σώμα μου -λέγει- και το μεταχειρίζομαι σαν δούλο» (Α' Κορ. 9,27). Ταλαιπωρούσε το σώμα του για να μπορέσει να μπει. Γι' αυτό σε όλες τις θλίψεις του ευχαριστούσε τον Θεό. Έπαθες ζημιά χριστιανική; Αυτό θα σε κάνει να προχωρήσεις πιο άνετα στο στενό δρόμο! Ξέπεσες απ' τη δόξα που είχες; Αυτή είναι μια άλλη ευρύτητα! Συκοφαντήθηκες κι έγιναν πιστευτά αυτά που λέχθηκαν εναντίον σου, αυτά για τα οποία εσύ δεν γνωρίζεις τίποτε; Να χαίρεσαι και να αγάλλεσαι! Γιατί λέγει, «μακάριοι είσαστε, όταν σας υβρίζουν οι άνθρωποι, και πουν ψευδόμενοι κάθε είδους κακολογία εναντίον σας εξαιτίας μου. Χαίρετε και αγάλλεσθε, γιατί ο μισθός σας είναι μεγάλος στους ουρανούς» (Ματθ. 5,ΙΙ). Γιατί απορείς για τις λύπες που σου συμβαίνουν και θέλεις ν' απαλλαγείς από τους πειρασμούς; Και ο Παύλος θέλησε ν' απαλλαγεί και πολλές φορές παρεκάλεσε γι' αυτό τον Θεό και δεν το κατόρθωσε. Γιατί το «τρεις» σημαίνει πολλές φορές. Λέγει: «Για τον πειρασμό αυτό τρεις φορές παρεκάλεσα τον Κύριο και μου είπε: Είναι αρκετή η Χάρη που σου δίνω. Γιατί η δύναμή μου αναδεικνύεται τέλεια όταν ο άνθρωπος ζει μέσα στις θλίψεις» (Β' Κορ. 2,8). «Ασθένεια» εδώ λέγει τις θλίψεις. Για όλα, λοιπόν, ας ευχαριστούμε τον Θεό και για την άνεση και για τη θλίψη, ας μην γογγύζουμε, ας μην είμαστε αχάριστοι...». [Απ' την ΛΓ' Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ»] Αλλά προβάλλοντας τη θλίψη ως μεγάλο αγαθό, ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος παραθέτει παραδείγματα απ' τη ζωή Αγίων ανδρών που εξυψώθηκαν κι έκαναν καταπληκτικά πράγματα, μέσα απ' τις θλίψεις. Λέγει: «Όπου υπάρχει δοκιμασία, εκεί υπάρχει και παρηγορία. Όπου παρηγορία εκεί και η Χάρη. Όταν, λοιπόν, ο Απ. Παύλος ρίχτηκε μέσα στη φυλακή, τότε έκανε εκείνα τα θαύματα! Όταν ναυάγησε και παρασύρθηκε στη βάρβαρη χώρα, τότε περισσότερο δοξάστηκε! Όταν μπήκε στο δικαστήριο δεμένος, τότε νίκησε και τον δικαστή! Έτσι γινόταν στην Π. Διαθήκη. Στις δοκιμασίες ανθούσαν οι δίκαιοι! Έτσι οι τρεις παίδες, έτσι ο Δανιήλ και ο Μωυσής και ο Ιωσήφ! Όλοι απ' τους πειρασμούς αναδείχθηκαν λαμπροί και αξιώθηκαν των πιο μεγάλων βραβείων! Γιατί τότε καθαρίζεται και η ψυχή, όταν θλίβεται για τον Θεό. Τότε παίρνει μεγαλύτερη βοήθεια, επειδή έχει ανάγκη περισσότερης συμμαχίας κι είναι άξια περισσότερης Χάριτος. Και πριν απ' την τελική ανταπόδοση που φυλάσσεται γι' αυτόν απ' τον Θεό, καρπώνεται μεγάλα αγαθά, καθώς γίνεται πεπαιδευμένη. Γιατί και την υπερηφάνεια αφαιρεί, και τη ραθυμία εξολοθρεύει τελείως η θλίψη, και εγκαρδιώνει για την υπομονή. Ξεσκεπάζει την ευτέλεια των ανθρώπινων πραγμάτων και εισάγει στην ψυχή πολλή γνώση και παίδευση. Γιατί στη θλίψη υποχωρούν όλα τα πάθη, φθόνος, ζήλια, επιθυμία, κυριαρχία, έρωτας χρημάτων και σωμάτων, αλαζονεία, υπερηφάνεια, θυμός κι όλο το υπόλοιπο πλήθος αυτών των νοσημάτων. Κι αν θέλεις να δεις πάνω στα πράγματα να γίνεται αυτό, θα σου δείξω και ιδιαιτέρως έναν άνθρωπο, και λαό ολόκληρο, που να έζησαν και με θλίψεις και με άνεση, και θα σου αποδείξω πόσο είναι το κέρδος απ' τη θλίψη και πόση ραθυμία απ' την άνεση. Λοιπόν, και ο λαός των Εβραίων, όταν μεν δεινοπαθούσε και στενοχωριόταν, στέναζε και παρακαλούσε τον Θεό, πολλή βοήθεια και χάρη προσείλκυε απ' Αυτόν. Όταν όμως βρέθηκε σε άνεση, αποστάτησε. Οι Νινευίτες, πάλι, όταν απολάμβαναν ατιμωρησίας, τόσο πολύ εξόργισαν τον Θεό, ώστε Αυτός να απειλήσει ότι θα καταστρέψει εκ βάθρων την πόλη ολόκληρη. Όταν, όμως, ταπεινώθηκαν απ' το κήρυγμα Εκείνου, επέδειξαν κάθε σύνεση και φρόνηση. Αν θέλεις δε ιδιαιτέρως και άνδρα, σκέψου τον Σολομώντα. Γιατί κι αυτός, όταν μεν βρισκόταν σε φροντίδες και ταραχή σκεπτόμενος την κυβέρνηση του έθνους του, αξιώθηκε εκείνου του οράματος. Όταν όμως βρέθηκε σε τρυφή και απολαύσεις, γλίστρησε στο βάραθρο της κακίας. Τι έγινε δε και με τον πατέρα του; Πότε ήταν θαυμαστός και ένδοξος; Όχι όταν βρισκόταν σε πειρασμούς; Ο δε Αβεσσαλώμ, μέχρις ότου έφυγε, δεν ήταν σώφρων; Όταν όμως επανήλθε και τυραννικός δεν έγινε και πατροκτόνος δεν ήθελε να γίνει; Επίσης και ο Ιώβ. Γιατί αυτός ήταν μεν λαμπρός κι είχε όλα τα αγαθά, λαμπρότερος όμως αναδείχθηκε μετά τη δοκιμασία. Και τι χρειάζεται να λέμε τα αρχαία και παλαιά; Γιατί αν εξετάσει κανείς τα δικά μας τα τωρινά, θα δει πόσο είναι το κέρδος απ' τη θλίψη. Γιατί τώρα μεν, επειδή απολαμβάνουμε ειρήνης έχουμε ξαπλώσει και ζούμε με τρυφή κι έχουμε γεμίσει την Εκκλησία με αμέτρητα κακά. Όταν, όμως, διωκόμαστε και σωφρονέστεροι είμαστε και περισσότερο μετριόφρονες και χρηστοήθεις, και στις συγκεντρώσεις αυτές είμαστε προθυμότεροι και στο να ακούσουμε τον λόγο του Θεού. Ότι είναι η φωτιά για το χρυσό, αυτό είναι και η θλίψη για τις ψυχές, η οποία κατακαίει τον ρύπο, και απεργάζεται καθαρούς και καθιστά λαμπρούς και καθαρούς. Αυτή εισάγει στην βασιλεία, ενώ η άνεση στην κόλαση. Γι' αυτό και οι μεν είναι ευρύχωρη, ενώ η άλλη στενή. Γι' αυτό και ο ίδιος (ο Κύριος) έλεγε:
Παρασκευή 26 Ιουλίου 2024
24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2024: ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ;
και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία;
τώρα κοκορεύεσαι απάνω στον εξώστη
και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη.
...
και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη.
...
Ο πρώτος προβοκάτορας απ’ όλους στη ζωή μου
είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει την φωνή μου
είναι η αφεντιά σου που αντιγράφει την φωνή μου
...
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.
Διονύσης Σαββόπουλος [Ο πολιτευτής]
Στις 24 Ιουλίου του 2024, 50 χρόνια μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, για μια ακόμα φορά οι συστημικοί πολιτικοί, διανοούμενοι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι συγκεντρώνονται στο προεδρικό μέγαρο για να εορτάσουν «μέσα στην ευρωστία της σαρκός» τη δική τους μεταπολίτευση. Μια μεταπολίτευση που επιμένει μόνο στα υπαρκτά θετικά και αγνοεί ή θάβει «βαθιά μέσα στο χώμα» τα αρνητικά. Μια μεταπολίτευση που προβάλει μόνο την εγκαθίδρυση ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος και αγνοεί την καταστροφή της Κύπρου, τη δημογραφική κατάρρευση, την ηλικιακή γήρανση, την οικονομική παρασιτοποίηση, την πνευματική, παιδευτική, πολιτική και πολιτισμική παρακμή, την οικονομική καταβαράθρωση των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων· που αγνοεί τη γιγάντωση του τουρκικού γκολέμ την επικράτηση του εθνομηδενισμού στην νεολαία, τον εκφυλισμό του κομματισμού… Μια μεταπολίτευση που παίρνει την αλήθεια μας και μας την κάνει λιώμα, καθώς παρασιτεί επάνω σε ότι ζωντανό και αυθεντικό είχε.
του Γιώργου Καραμπελιά
«Πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις». Ποτέ άλλοτε ο ελληνισμός, δεν βρισκόταν σε κατώτερο σημείο απ’ ό,τι σήμερα, καθώς κινδυνεύει να μην διαθέτει πλέον τα μεγέθη για την αναπαραγωγή του ως αυτόνομο ιστορικό υποκείμενο. Γιατί μπορεί μετά την Άλωση του 1453, να χάσαμε και κράτος και πληθυσμούς, ωστόσο ο ελληνισμός παρέμενε αποφασιστικός πνευματικός παράγοντας για την ίδια τη δυτική Αναγέννηση και, μέχρι το 1922, αποτελούσε καθοριστικό οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τη σημερινή δραματική συρρίκνωση της παρουσίας μας.
Έτσι, λοιπόν, πενήντα χρόνια μετά το 1974 καλούμαστε να απαντήσουμε σε μια τιτάνια πρόκληση. Να βάλουμε, έστω ως ένα μικρό έθνος πλέον, τέλος σε μια καθοδική πορεία… που υπερβαίνει τα δύο χιλιάδες χρόνια! Διότι από την Πύδνα, το 168 π.Χ., μέχρι την Καταστροφή το 1922, την Κύπρο, το 1974, και τα Μνημόνια του 2010, η συνολική πορεία είναι δυστυχώς καθοδική, παρά τη μακρά και λαμπρή ιστορία, τόσο του «ένδοξού μας βυζαντινισμού» όσο και της μεγάλης αναγέννησης του ελληνισμού από το 1700 έως το 1922.
Με την ήττα από τους Ρωμαίους, για πρώτη φορά ο ελληνισμός υποτάχθηκε πολιτικά σε μια ξένη δύναμη επί τουλάχιστον πέντε αιώνες. Και μπορεί η τεράστια πνευματική και πολιτισμική ισχύς του να επέτρεψαν την αναγέννησή του με το Βυζάντιο, επρόκειτο όμως για μια αναγέννηση μέσα σε ένα ξένο πολιτειακό πλαίσιο, το ρωμαϊκό.
Με το 1204 και το 1453, αρχίζει μια νέα περίοδος για έναν ελληνισμό ριζικά συρρικνωμένο και υποτελή, αλλά παρόλα ταύτα ακόμα σημαντική πληθυσμιακή, οικονομική και πολιτισμική δύναμη στην Ανατολή, η οποία και θα του επιτρέψει την τελευταία μεγάλη του Αναγέννηση, ανάμεσα στα 1700 και το 1922. Και μετά, νέες περιπέτειες, από τον Εμφύλιο μέχρι την Κύπρο, το 1974, θα τον συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο. Σήμερα δε, ζούμε με τον κίνδυνο της εξαφάνισης και της τελευταίας εστίας του ελληνισμού, μέσα από τη δημογραφική συρρίκνωση, την εγκατάσταση ξένων και μη ενσωματώσιμων πληθυσμών, τη φυγή των Ελλήνων, την πολιτειακή και πνευματική παρακμή. Βρισκόμαστε μπροστά στην τελική πράξη του ελληνικού δράματος. Ένα ακόμα βήμα προς την παρακμή και είμαστε χαμένοι.
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΜΕΡΟΣ)
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 110-113.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
`
Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).
«ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»
Γ'
ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΠΑΝΤΟΥ - ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ
Ξεσηκωμός των Ποντίων
Κατόπιν ο ιεράρχης αναστέναξε βαθιά και η ανησυχία αποτυπώθηκε στο βλέμμα και στη μορφή του. -Τι συμβαίνει, πάτερ Γερμανέ; -Αχ, παιδί μου, προχθές Τούρκοι στρατιώτες και Τσέτες, λεηλατώντας τα χωριά και τις πόλεις μας, σκότωσαν όλους τους άντρες και τους ηλικιωμένους, ενώ συνέλαβαν πάνω από εκατό γυναικόπαιδα, μικρές κοπέλες και παιδιά, προφανώς για τις ορέξεις και τα χαρέμια τους για να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Τους έχουν φυλακισμένους σ' έναν μυστικό στρατώνα στα βραχώδη όρη. Είναι σε ύψωμα σαν φρούριο και φαίνεται απόρθητος. Είναι μικρό στρατόπεδο, αλλά μάλλον πρόκειται για το αρχηγείο των Τούρκων στην επαρχία της Αμάσειας. Ο δρόμος είναι δύσβατος και θέλει ώρες να φτάσεις εκεί. Με πήγε να δω την περιοχή χθες ένας αντάρτης μας. Από τη μία πλευρά του στρατώνα που είναι βατή υπάρχει κακοτράχαλος δρόμος. Από το φρούριο έχει θέα και δεν μπορεί να κινηθείς χωρίς να σε δουν ούτε και τη νύχτα. Εκτός αυτού, έχουν και συνεχή περίπολα. Η άλλη πλευρά δεν είναι προσβάσιμη και για τον λόγο αυτό δεν φυλάγεται. Ένας βράχος, κατακόρυφος σε κάποια σημεία του, ύψους περίπου εκατό έως εκατόν είκοσι σημεία του, απόκρημνοι γκρεμοί, κατσάβραχα. Οι Τούρκοι τον λένε «ο βράχος του Θεού». Ο αντάρτης που με πήγε είναι από την περιοχή και μου είπε ότι τον βράχο δεν τον ανέβηκε κανείς. Αλλά και κανείς που συνελήφθη και φυλακίστηκε εκεί τα τελευταία χρόνια δεν επέστρεψε ζωντανός να πει τι γίνεται εκεί, τι υπάρχει. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του πατρός Γερμανού. -Άραγε τι περιμένει τις γυναίκες, τα κορίτσια και τα παιδάκια εκεί από αυτούς τους βάρβαρους; -Πήγαινέ με εκεί πάτερ, είπε ο Νικήτας και δάκρυσε και αυτός. -Πρέπει να είσαι πολύ τολμηρός, παιδί μου. -Τρελός, θέλεις να πεις, πάτερ. Έχω τρέλα Θεού. -Τολμηρός τρελός. Όμως, παιδί μου, από τη μια δεν θέλω να σας βάλω σε κίνδυνο, από την άλλη μόνο εσείς ίσως θα μπορούσατε να ανεβείτε σε αυτό τον βράχο-Γολγοθά των χαροκαμένων παιδιών. Είστε επίλεκτοι μαχητές του Χριστού. -Πάτερ, χάνουμε χρόνο. Σε παρακαλώ να μου δείξεις τώρα τον βράχο. Απόψε αργά θα επιχειρήσουμε να τον ανεβούμε παρέα με τον βρόγχο του θανάτου, με τη βοήθεια των αγγέλων του Θεού. Με τον θάνατο πάμε παρέα, «θανατούμενοι όλην την ημέραν» (Πρβλ. Ψαλμ. μγ' [43] 23) και μέχρι τώρα τον ξεγελάμε και τον νικάμε με τη βοήθεια του Θεού. Μόνο φρόντισε να μου έχεις τουλάχιστον δεκαπέντε χοντρά σκοινιά μήκους πάνω από 130 μέτρα και σύνεργα ορειβασίας, αν έχεις. Έχουμε κι εμείς. Το βράδυ, ώρα 8, θα έρθω εδώ να τα πάρω. -Την ευχή του Χριστού νά 'χετε, παιδιά μου. Άγγελοι και αρχάγγελοι να σας κρατούν εκεί ψηλά. Η νίκη είναι δική σας. Το ήξερα ότι θα προσπαθούσες. Εσύ και ο φίλος σου ο Αλέξανδρος ό,τι και να γίνει θα μείνετε στον Πόντο. Χάρηκα, που σε συνάντησα παιδί μου. Δώσε και σε μένα τη δική σου την ευχή, την ευχή ενός στρατιώτη Ιησού Χριστού. Κι έσκυψε ο ταπεινός ιεράρχης να φιλήσει το χέρι του Νικήτα. Εκείνος αποτραβήχτηκε. -Θα ειδοποιήσω να έρθει σε λίγο ο Νικόλας, ο αντάρτης που με πήγε εκεί, για να σε πάει να δεις το μέρος από την πλευρά των βράχων. Όταν πήγαινε είδε με δέος ο Νικήτας τον βράχο, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν είχε ξαναδεί ούτε είχε ξανανεβεί σε τέτοιο κάθετο σε πολλά σημεία του βράχο. Του ήρθαν στον νου τα λόγια του Χριστού: «Μη φοβού' μόνον πίστευε», «θάρσει»! (Λουκ. η' 48, 50). Προσευχόταν συνεχώς θερμά μέσα του, τόσο που του μιλούσε ο Νικόλας, αλλά δεν τον άκουγε. Ήταν ήδη προσηλωμένος στον στόχο του, σαν να ανέβαινε στον βράχο με την προσευχή του. Χώρισαν με τον αντάρτη και έφυγε για να συναντήσει την ομάδα του, να τους ενημερώσει και να καταρτίσουν το σχέδιό τους για την πιο παράτολμη επιχείρηση που αναλάμβαναν. Μόλις τους είπε ότι είναι κοπέλες, μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, αιχμάλωτα, όλοι με ένα στόμα είπαν: «Εμπρός και ο Θεός βοηθός»! Ο Νικήτας διάλεξε για την αποστολή αυτή άλλους έντεκα, τους πιο ελαφρείς από τους άντρες του. Δώδεκα παλληκάρια θα επιχειρούσαν να ανέβουν στην κορυφή. Στις 8 το βράδυ ο Νικήτας, όπως συμφώνησαν, πήγε να πάρει τα σχοινιά και τα σύνεργα της ορειβασίας από τον επίσκοπο Γερμανό. Με έκπληξη είδε ότι ο επίσκοπος του είχε και ένα ζευγάρι ειδικά άρβυλα.
ΟΡΟΙ ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ
Οι πρώτες 7 Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι, οι Όροι Πίστεως και Ιεροί Κανόνες αυτών είναι Δόγμα για την Εκκλησία. Σύμφωνα με Όρο των Θεοφόρων Πατέρων των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, δεν μπορεί έως της συντέλειας του αιώνος να συνέλθει άλλη Οικουμενική Σύνοδος και να αλλάξει ή να αθετήσει το παραμικρό, από τα ήδη γραφόμενα και θεσπισμένα που είναι μέσα σε Αυτές, διότι εκπίπτει και γίνεται Αιρετική.
Οι Θεόπνευστοι Οικουμενικοί διδάσκαλοι μας, είναι πολύ αυστηροί με τις Αιρέσεις και τους αμετανόητους Αιρετικούς. Στα Πρακτικά της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου οι Πατέρες ορίζουν σχετικά :
«Η Αίρεσις χωρίζει από την Εκκλησία κάθε άνθρωπο. Όλοις τοις Αιρετικοίς, ανάθεμα. Ημείς τη αρχαία θεσμοθεσία της Καθολικής Εκκλησίας επακολουθούμεν, ημείς τους προστιθέντας τι ή αφαιρούντας εκ της Καθολικής Εκκλησίας Αναθεματίζομεν».
Τα κριτήρια ελέγχου της Εκκλησίας, το τι είναι ψευδές και Αιρετικό, και το τι είναι αληθές και Ορθόδοξο, είναι οι Αποφάσεις και οι Ιεροί Κανόνες των Αγίων 7 Οικουμενικών Συνόδων. Μαζί με αυτές τις 7,η Εκκλησία δέχεται επίσης ως έγκυρες, τις δύο Τοπικές Συνόδους Οικουμενικού κύρους, την Η’ του Αγίου Φωτίου, και την Θ’ του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά διότι συμφωνούν με τις Αποφάσεις και τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Πατέρων, των πρώτων 7 Οικουμενικών Συνόδων.
Αν δεν συμφωνούσαν με τις αποφάσεις και τους Ιερούς Κανόνες των Θεουμένων Πατέρων μας των πρώτων 7 Οικουμενικών Συνόδων, τώρα αυτές οι Σύνοδοι θα ήταν Αιρετικές και όχι Ορθόδοξες, και οι Άγιοι Φώτιος και Γρηγόριος Παλαμάς θα ήταν Αιρετικοί και όχι Άγιοι.
Γιατί η Σύνοδος της Κρήτης για εμάς τους Χριστιανούς είναι Αιρετική και αδυνατούμε να την δεχτούμε για Ορθόδοξη; Διότι δε συμφωνεί, με τις Αποφάσεις και τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων της Εκκλησίας των 7 Οικουμενικών Συνόδων, του Αγίου Φωτίου και του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αντιθέτως τις καταφρονεί.
Με τους Αντίχριστους Οικουμενιστικούς Όρους των Πατέρων, (εκτός ολίγων εξαιρέσεων) της Συνόδου της Κρήτης ότι, «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασία άλλων ετερόδοξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών… προς αποκατάστασιν της ενότητός των Χριστιανών…εις τον διηρημένον χριστιανικόν κόσμον…», αθετούντο Σεβάσμιο και Σωτήριο Σύμβολο της Πίστεως μας, παραβαίνουν το Σοφό αυτό Σύμβολο που θέσπισαν και έγραψαν οι Αλάθητοι Οκουμενικοί Πατέρες μας.Δεν αποδέχονται την Ενότητα τις Μοναδικής Ουσιαστικής, και Μοναδικής Ιστορικής, Καθολικής και Αποστολικής Αγίας Εκκλησίας Του Χριστού, και την αποκλειστικότητα του Βαπτίσματος Αυτής.
Πέμπτη 25 Ιουλίου 2024
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: «ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ»
Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής (2008)
Τετάρτη 24 Ιουλίου 2024
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
.jpg)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
Μετὰ μεγίστης ἀνησυχίας ἐπληροφορήθημεν περὶ τοῦ ἐγγράφου αἰτήματος τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας πρὸς τὴν Ἱερὰν Κοινότητα καὶ τὰς Ἱερὰς Μονὰς τοῦ Ἁγίου Ὄρους περὶ παροχῆς φιλοξενίας καὶ ὑποστηρίξεως μεγάλου ἀριθμοῦ ἀστυνομικῶν καὶ βαρέων ὀχημάτων προκειμένου νὰ ἐπιχειρήσουν ἐκτέλεσιν ἐξώσεων εἰς χώρους τῆς ἁγιορειτικῆς πολιτείας μετ᾽ «ἐπιχειρησιακῆς ἀκριβείας».
Ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρὸς ἐπικράτησιν τῆς λογικῆς καὶ τὴν διαφύλαξιν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἁρμονίας εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Πατρίδα μας, ἐπισημαίνοντες ὅτι:
α. Ἡ ἐπαπειλουμένη εἴσοδος βαρέων ὀχημάτων καὶ ἡ ἀναφορὰ εἰς «ἐπιχειρησιακὴν ἀκρίβειαν» προδιαθέτει περὶ τῆς ἀσκήσεως βίας καὶ τὴν ὀργάνωσιν στρατιωτικοῦ τύπου ἐπιχειρήσεως ἐκπορθήσεως τῆς, ὡς κάστρον ὀχυρωμένης, Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ ἴσως ὄχι μόνον αὐτῆς. Ἡ ἀπειλουμένη ἄσκησις βίας ἐκ μέρους τῶν ἐπιτιθεμένων θεωρεῖται βέβαιον ὅτι θὰ ἐπιφέρῃ ἀπωλείας, ἴσως καὶ ἀνθρωπίνων ζωῶν μεταξὺ τῶν ἀμυνομένων, οἱ ὁποῖοι γνωρίζομεν καλῶς ὅτι πρόκειται νὰ ὑπερασπισθοῦν μὲ αὐτοθυσίαν τὴν Μονὴν αὐτῶν. Τοιουτοτρόπως, αἱ ἀστυνομικαὶ δυνάμεις ἐὰν ἐπιχειρήσουν δυναμικὴν ἐπέμβασιν, θὰ γίνουν αἴτιοι δημιουργίας νέων Ὁσιομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν.
β. Ἡ ἀναφορὰ εἰς ἱκανὸν ἀριθμὸν ἀστυνομικῶν διὰ μέγα χρονικὸν διάστημα, προοιωνίζεται ἐπιχείρησιν πολυχρονίου ἀποκλεισμοῦ τῆς Μονῆς μὲ σκοπὸν τὴν ἐκ τῆς ἀπειλῆς τῆς λιμοκτονίας παράδοσιν τῶν Πατέρων. Τοῦτο τὸ σχέδιον θὰ ἀποτελοῦσε κατάφορον παραβίασιν τῶν στοιχειωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Μετὰ τὴν παγκόσμιον κατακραυγὴν διὰ τὸν ἀποκλεισμὸν τῆς Γάζης, εἰς τὴν ὁποίαν ἀποστέλλεται διεθνῶς ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια, ἡ ἐνδεχομένη δημιουργία καὶ ἐν Ἑλλάδι ἑστίας ἀποκλεισμοῦ, πρόκειται νὰ δυσφημίσῃ τὴν χώραν παγκοσμίως.
Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἡμεῖς θὰ ἀπαιτήσωμεν τὸν τακτικὸν ἐφοδιασμὸν τῆς Μονῆς διὰ ἀνθρωπιστικῆς βοηθείας καὶ εἰς περίπτωσιν παρεμποδίσεως τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς θὰ ὑπάρξῃ διεθνὴς κατακραυγή.
Εὐχόμεθα ὅτι οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες τῶν λοιπῶν 19 Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους δὲν πρόκειται νὰ δώσουν ἄδειαν διὰ τὸν διασυρμὸν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἐν γένει τῆς Πατρίδος μας.
Τρίτη 23 Ιουλίου 2024
Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΥΛΩΡΩΝ, ΟΙ ΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΕΒΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ τὸ ἐνδεχόμενο ἀπαγόρευσης εἰσόδου στοὺς ναούς, πολιτικῶν ποὺ ἐξέπεσαν τῆς χριστιανικῆς ἰδιότητας, ἐπιλέγοντας νὰ πολιτευθοῦν στὸ δημόσιο βίο ἀντίθετα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Πολιτικοὶ καὶ δημοσιογράφοι, καταδικάζουν ἐνδεχόμενη ἀπαγόρευση εἰσόδου στὸ Ναό, ἀγνοῶντας οἱ ἴδιοι, βασικὲς ἀρχὲς τῆς χριστιανικῆς πίστης. Φυσικὰ ἡ Ἐκκλησία διδάσκει τὴν ἀγάπη, ἀλλὰ ἀγάπη δὲν σημαίνει κατάργηση κάθε κανόνα, ἀκόμα καὶ τῆς ἴδιας τῆς διδασκαλίας της.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει θεσπίσει εἰδικὴ κατηγορία κατώτερου κλήρου, τοὺς πυλωροὺς (ἢ θυρωρούς), οἱ ὁποῖοι διακονοῦν στὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ, προκειμένου «νὰ μὴν εἰσέλθει κανένας ἀμύητος στὴ θεία Λειτουργία» [1]. Ὁ θεσμὸς τῶν... πυλωρῶν ἀναφέρεται στὶς Ἀποστολικὲς Διαταγὲς [2] καὶ συμπεριλαμβάνεται στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες [3]. Τὴν προσοχὴ τῶν πυλωρῶν καλεῖ ὁ διάκονος στὴ Θ. Λειτουργία πρὶν τὴν ἀπαγγελία τοῦ συμβόλου τῆς Πίστεως, μὲ τὴν ἐκφώνηση «Τὰς θύρας, τὰς θύρας· ἐν σοφὶᾳ πρόσχωμεν [4]».
Ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι χῶρος ποὺ εἰσέρχεται ὅποιος θέλει ἀπροϋπόθετα. Μάλιστα ἡ ἀρχιτεκτονικὴ τῶν ναῶν περιλαμβάνει τὸν προνάρθηκα, τὸ νάρθηκα, τὸν κυρίως ναό, τὸ ἱερὸ βῆμα, θέτοντας προϋποθέσεις γιὰ τὴν εἴσοδο σὲ κάθε στάδιο.
«Κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνας, σ’ ὅσους ἁμάρταναν θανάσιμα, ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ σώσει τὶς ψυχές τους, παιδαγωγικά, τοὺς ἔβαζε βαριὰ ἐπιτίμια καὶ κανόνες. Αὐτοὶ ἦσαν οἱ "μετανοοῦντες" καὶ ἐχωρίζοντο σὲ διάφορες κατηγορίες, ποὺ ἦσαν οἱ ἑξῆς: Οἱ ἀφορισμένοι [5], οἱ προσκλαίοντες καὶ χειμαζόμενοι [6], οἱ ὑποπίπτοντες [7], οἱ συνιστάμενοι [8].» [9]
Aν καὶ σήμερα δὲν τηροῦνται αὐτὲς οἱ διαβαθμίσεις, μπορεῖ τοὐλάχιστον ὁ καθένας, ἂν ἐπιθυμεῖ ὄντως τὴ σωτηρία του ὥστε νὰ ἀξιολογεῖ αὐστηρὰ τὸν ἑαυτό του, νὰ αὐτοενταχθεῖ μὲ ἐντιμότητα στοὺς κατ’ οἰκονομία παρευρισκόμενους, ὥστε νὰ μὴν ξεθαρρεύει ὅτι ἀξίζει κάτι ἢ νὰ παρατηρεῖ τοὺς ἄλλους παρευρισκομένους, νὰ κουβεντιάζει κ.λπ.
Γιὰ τοὺς μὴ βαπτισμένους παρατηρητές, δὲν ἐπιτρέπεται ἡ παρουσία στὸ μυστήριο τῆς Θ. Λειτουργίας μετά τά κατηχούμενα. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν πλήρως τὴν συμμετοχὴ αἱρετικῶν στὴν κοινὴ προσευχή. Αἱρετικοὶ δὲν εἶναι μόνο ὅσοι ἔχουν ἐνταχθεῖ σὲ μία αἱρετικὴ ὁμολογία, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ διαστρέφουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως θέλουν οἱ ἴδιοι νὰ εἶναι.
Ὅποιος δημοσίως ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἀρσενοκοιτία δὲν εἶναι ἁμαρτία, ἔρχεται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα εἶναι αἱρετικός. Βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος νὰ πιστεύει ὅ,τι θέλει. Γιατί, ὅμως, ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ τὸν δέχεται, ὅταν ἐκεῖνος δὲν ἀποδέχεται τὴ διδασκαλία της; Ἂν κάποιος νομίζει ὅτι γνωρίζει καλύτερα τὰ θεολογικὰ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὴ δισχιλιετή ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει ὅτι ἔχει φθάσει σὲ τέτοια σημεῖα ὑπερηφανείας, ὥστε καὶ ἡ λέξη «αἱρετικὸς» νὰ εἶναι μικρὴ γιὰ νὰ περιγράψει τὸ πρόβλημα. Τί νὰ τὴν κάνει, ἄλλωστε, τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ μόνος του ἔχει «δικαιωθεῖ»;
Ποιός ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ «ρητορικὴ μίσους» θὰ συγχωροῦσε ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἔβλαψε καὶ τὸν ἀδίκησε, μὲ μόνη τὴ δήλωση μετανοίας του; Ἡ Ἐκκλησία ἀναμένει κάθε ἁμαρτωλό, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνον ποὺ τὸ κοινὸ περὶ δικαίου αἴσθημα, δὲν ἀνέχεται νὰ συγχωρήσει. Ἀλλὰ ὅσοι ζοῦν στὸ ψέμα καὶ στὴν αὐτοδικαίωση, δὲν θέλουν νὰ κατανοήσουν τὶς εὐκαιρίες ποὺ τοὺς δίνονται, ἀκόμα καὶ τὶς παιδαγωγικές.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τόπος μετανοημένων ἁμαρτωλῶν. Ὅταν διαστρέφεται ἡ ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, πῶς θὰ μετανοήσει ὁ ἄνθρωπος; Δυστυχῶς, μοντέρνοι ἱεροκήρυκες ἐδῶ καὶ δεκαετίες κηρύττουν τὴν ἐκμηδένιση τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀποβολὴ τῶν ἐνοχῶν! Ἂν δὲν ὑπῆρχαν αὐτὲς οἱ σωτήριες ἐνοχές, ποὺ ὁδηγοῦν στὴ συντριβή, στὴν ἐξομολόγηση καὶ στὰ ἔργα μετανοίας, θὰ παρέμεναν ὅλοι ἀμετανόητοι. Αὐτὸ ποὺ οἱ ἀκατήχητοι ἄνθρωποι υἱοθέτησαν στὴ ζωή τους γιὰ νὰ φιμώσουν τὴ συνείδησή τους, τὸ ἔφεραν καμουφλαρισμένο μὲ θεολογικὰ καρυκεύματα οἱ μοντέρνοι θεολόγοι, οἱ κήρυκες τῆς ἀμετανοησίας καὶ τῆς αὐτοπεποίθησης.
Ἡ Ἐκκλησία ἀγαπάει καὶ γι’ αὐτὸ παιδαγωγεῖ. Δὲν κάνει δημόσιες σχέσεις, ἀλλὰ θεραπεύει χρησιμοποιῶντας ἐνίοτε πικρὰ φάρμακα καὶ ἐπίπονες χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις. Τὰ ἐπιτίμια ἔχουν θεραπευτικὸ σκοπό, ὥστε νὰ μὴν ἀφεθεῖ ἀσύδοτος ὁ χριστιανὸς καὶ χάσει τὴν ψυχή του. Τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ εἰσέλθει στὸ ναό, ἂν ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν;
Ἡ ἀπουσία ἐπιτιμίων στοὺς βαπτισμένους πολιτικοὺς γιὰ ὅλες τὶς ἀντιχριστιανικὲς πολιτικὲς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, ἀποδείχθηκε ὅτι ὁδήγησε σὲ πνευματικὴ ἀναισθησία, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν καμία αἴσθηση τῆς σοβαρότητας τῆς πτώσης νὰ ψηφίζουν νόμους ἐνάντια στὴ διδασκαλία τοῦ Θεοῦ. Μήπως, ὅμως, θὰ πρέπει νὰ σκεφτοῦν καὶ οἱ χριστιανοὶ ποὺ ἔδωσαν σὲ αὐτοὺς τοὺς πολιτικοὺς τὴ δυνατότητα νὰ ἀποφασίζουν γιὰ ἐμᾶς, ἐνῷ ἔχουν ἀποδείξει ὅτι πολιτεύονται συστηματικὰ ἐνάντια στὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ἔχουν τὴν ἴδια πνευματικὴ εὐθύνη;
*Άρθρο του Χαράλαμπου Ανδράλη, Δικηγόρου
[1] Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, Ὁ Κλῆρος καὶ ὁ λαὸς https://parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-167/1220-2010-167-17
[2] Ἀποστολικὲς Διαταγὲς III, 11, 1-3119
[3] Πχ. Οἱ θυρωροὶ δὲν πρέπει ἐν καὶρῷ Θείας Λειτουργίας νὰ ἐγκαταλείπουν τὶς θύρες τῶν Κατηχουμένων καὶ νὰ σχολάζουν στὴν προσευχὴ (43ος τῆς ἐν Λαοδικείᾳ).
[4] «Ἡ προτροπὴ αὐτὴ τοῦ διακόνου ἀπευθύνεται πρωτίστως στοὺς πυλωροὺς ποὺ στέκονται δίπλα στὶς θύρες τοῦ ναοῦ, καὶ τοὺς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ ὥστε νὰ μὴν ἐπιτρέψουν τὴν εἴσοδο σὲ κάποιον ἀβάπτιστο καὶ ἀμύητο. Κι αὐτὸ προκειμένου νὰ ἀπαγγελθεῖ τὸ «Σύμβολο τῆς πίστεως», τὸ ὁποῖο κρατοῦνταν μυστικὸ γιὰ ἀρκετὸ χρόνο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς κατηχούμενους» (Ἡ Θεία Λειτουργία Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐκδόσεις Ὁ Σωτήρ, Π. Ν. Τρεμπέλας)
[5] Στοὺς ὁποίους ἀπαγορευόταν ἡ εἴσοδος στὸ Ναό.
[6] Ἐπρόκειτο γιὰ χριστιανοὺς μὲ θανάσιμα ἁμαρτήματα, ποὺ παρέμεναν ἔξω ἀπὸ τὸν ναό, στὸ ὕπαιθρο, χειμῶνα-καλοκαίρι (μὲ χιόνια, μὲ βροχές, μὲ κρύο, μὲ χαλάζι ἢ μὲ πολλὴ ζέστη), καὶ ζητοῦσαν ἀπὸ τοὺς εἰσερχομένους χριστιανούς, μὲ πολλὰ δάκρυα, γονατιστοί, νὰ προσευχηθοῦν νὰ τοὺς συγχωρήσει ὁ Θεός. Δὲν ἔπαιρναν οὔτε Ἀντίδωρο.
[7] Οἱ «ὑποπίπτοντες» ἦσαν συνεχῶς γονατιστοὶ μέσα στὸν ναό, ἀκόμη καὶ τὶς Κυριακές. Λόγῳ τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτημάτων τους ἐδέχοντο μόνο την εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου -ἂν ὑπῆρχε- ἢ τοῦ ἱερέως ποὺ λειτουργοῦσε, καὶ ἀναχωροῦσαν μαζὶ μὲ τοὺς Κατηχουμένους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
[8] Συνιστάμενοι εἶναι σήμερα οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ ποὺ ἔχουν κανόνα νὰ μὴν κοινωνοῦν. Συμμετέχουν στὴν Θεία Λειτουργία μέχρι τὸ τέλος καὶ παίρνουν μόνο Ἀντίδωρο.
[9] ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ Τοῦ Πρωτοπρ. Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου *Εκ του ιστολογίου «orthodoxia-ellhnismos.gr» της 22.3.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Ο θάνατος του πατέρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Κωνσταντή
Στις 19 Ιουλίου 1780, η ζωή του 10χρονου ακόμα τότε Θεόδωρου Κολοκοτρώνη , του μετέπειτα οπλαρχηγού και ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, θα αλλάξει δραματικά. Τη νύχτα εκείνη σκοτώνεται ο πατέρας του, φημισμένος κλέφτης της εποχής, φόβος και τρόμος των Οθωμανών, ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης.
Έχει προηγηθεί πολυήμερη πολιορκία από τους Τούρκους στον πύργο στον οποίο είχε βρει καταφύγιο η οικογένεια των Κολοκοτρονέων, στην Καστανιά της μεσσηνιακής Μάνης. Στις 19 Ιουλίου οι πολιορκημένοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πραγματοποιούν ηρωική έξοδο κατά την οποία, θα χάσουν τη ζωή τους αρκετά μέλη της σπουδαίας οικογένειας. Το 1930, το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» δημοσιεύει σε συνέχειες το εμβληματικό έργο του Σπύρου Μέλα, «Ο Γέρος του Μοριά» από το οποίο αντλεί κανείς λεπτομερή αφήγηση για τα πρώτα χρόνια της ζωής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καθώς και για τα όσα συνέβησαν τη μοιραία εκείνη νύχτα.
H ζωή των κλεφτών
Oι πρώτες εικόνες και τα ακούσματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ως παιδί, είναι από εκείνο τον μανιάτικο πύργο – καταφύγιο της οικογένειάς του. «Κλειστός και σκοτεινός ήταν ο μανιάτικος πύργος με τους παχείς τοίχους, όπου πέρασε ο Κολοκοτρώνης τα τρυφέρα χρόνια. Μέσ’ από της πολεμίστρες πρωτοείδε τον κάμπο και τον ουρανό. (…) Κι η βαρειά πόρτα δεν άνοιγε παρά για να μπουν εικόνες και διηγήσεις για διωγμούς και σφαγές, κρότοι αρμάτων εκδικητικών, αντίλαλοι πολέμων και ρίγη θανάτων, πούτρεφαν το αδιάκοπο μοιρολόϊ των γυναικών»
Οι κλέφτικες αφηγήσεις
Ο πατέρας του, Κωνσταντής, περισσότερο καιρό ζούσε μακριά από την οικογένειά του ως κλέφτης, παρά μαζί τους. «Ο πατέρας έλειπε μακρυά. Είχε ντουφέκι, εδώ κι εκεί με τους Αρβανιτάδες. Αφού πνίγηκε το κίνημα του Ορλώφ κρατημούς πια δεν είχανε. Γινήκανε οργή Θεού για τους Αρβανιτάδες (…) Ο πατέρας του Κολοκοτρώνη γύριζε, χτυπώντας εδώ κι εκεί, αυτά τ’ αγρίμια.
»Όταν ο μικρός Θόδωρος άρχισε να νοιώθη καλά τη μητρική ομιλία, του διηγότανε η καπετάνισσα πώς ο πατέρας του χτύπησε πέρα στα Καλάβρυτα, στης Κατσάνες, το γιοφύρι του Μπίμπαγα, το φοβερό Αρβανίταρο Μπεκιάρη και τον ξέκαμε.
»Ο μικρός άκουγε με προσήλωσι. Κοκκίνιζε ως τ’ αυτιά. Η εικόνα του πατέρα μεγάλωνε στη φαντασία του. Τον έβλεπε αρηά και πού. (…) Η βαρειά πόρτα του πύργου έτριζε τη νύχτα. Ο καπετάνιος έφτανε, αγκαλικές, δακρυσμένα φιλιά, τα παιδιά ξύπναγαν, έβγαζε τ’ άρματά του, καθόταν στην φωτιά να πυρωθή. Ο Θοδωράκης έτρεχε στην αγκαλιά του. Τον θαύμαζε αμίλητος. Του φαινόταν γίγαντας. Πασπάτευε το γιαταγάνι του, πάσχιζε να σηκώση της βαρειές πιστόλες του (…) Πότε θα μεγάλωνε κι αυτός, να ζώση το σπαθί, να πάη κοντά του, στα ψηλά βουνά! Έτρεμε κι όλας, κάθε φορά το φυλοκάρδι τους μην τύχη και δεν τον ξαναϊδούνε πια».
Η μοιραία νύχτα
Όσο όμως μεγάλωνε η φήμη του και αυξάνονταν τα κατορθώματα του Κωνστανή Κολοκοτρώνη, τόσο μεγάλωνε και το μένος των οθωμανικών αρχών εναντίον του. «Το κεφάλι του πατέρα του Κολοκοτρώνη δεν αποφασίστηκε μόνο για την αλύγιστη περηφάνεια που δειξε στον Τσεζαερλή. Δεν άρεσε στον πασά, για το μέλλον της ίδιας της Τουρκιάς, να υπάρχη τόση δύναμι αρμάτων στα χέρια των ραγιάδων και με τέτοιους αρχηγούς. – Να μη γλυτώσω απ’ το σπαθί του Κολοκοτρώνη! Έγινε ο συνειθισμένος όρκος των Αρβανιτάδων. Κι οι Τούρκοι, το ίδιο, έτρεμαν.»
Αργά ή γρήγορα, το κακό θα γινόταν. «Ήταν Ιούνιος μήνας του 1780. Ο πατέρας του Κολοκοτρώνη κι ο Παναγιώταρος, ο δυνατός φίλος του, ήταν ήσυχοι και ξένγοιαστοι, όταν άξαφνα, οι δικοί τους έφεραν το μαντάτο, πώς, από στεργιά κι από θάλασσα, Τουρκιά πολλή έρχεται να τους χτυπήση. (…)
Ο Κολοκοτρώνης και ο Παναγιώταρος έστειλαν ανθρώπους τους να ζητήσουν ενισχύσεις, χωρίς όμως αποτέλεσμα. »Οι δυο καπετάνιοι απόμειναν αβοήθητοι. Κλείστηκαν στους πύργους με τα λίγα παλληκάρια τους. Οι Τούρκοι φθάσανε, στήσανε κανόνια κι ολμοβόλα γύρω τους. Το μέρος βούιζε από το πλήθος του στρατού. (…)
»Είκοσι χιλιάδες ντουφέκια ρίχνανε πυρωμένο χαλάζι. Από της πολεμίστρες τα παλληκάρια θέριζαν την Τουρκιά. Η καπετάνισσα, η άλλες γυναίκες, τα παιδιά, ο μικρός Θόδωρος, του βοήθαγαν. Τους έδιναν νερό να πιουν, του κουβάλαγαν χαρούτσα. Τα κανόνια όμως άρχισαν να γκρεμίζουν τους τοίχους»
Η έξοδος
Οι πολιορκημένοι ήταν αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε έξοδο. – Θα βγούμε απόψε με τα σπαθιά. Το φεγγάρι θα γείρη μετά τα μεσάνυχτα. Οι γυναίκες και τα παιδιά θα μπουν στη μέση, θα πάρουμε τα βουνά. Και ο Θεός βοηθός.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, παιδί ακόμα, βρίσκεται στο κέντρο μιας ομάδας ανθρώπων που με τα όπλα στα χέρια ορμάει κατά μέτωπο των πολιορκητών τους. «Τα μεσάνυχτα, πούγειρε το φεγγάρι και σκοτείνιασε ο ουρανός, άνοιξαν της πόρτες κι ώρμησαν με τα σπαθιά. Τέτοιο σάστισμα πάθανε οι Τούρκοι, μέσα στον ύπνο τους, που δε μπόρεσαν να σκοτώσουν παρά μόνο τρεις.
»Ένα δύο-παιδιά ξεφώνισαν απάνω στις ντουφεκιές, τα ζύγωσαν οι Τούρκοί, τα σκλάβωσαν. Ο μικρος Θόδωρος, κρατώντας από το χέρι τη μάννα του, ακολουθούσε γοργά, σιωπηλά στο σκοτάδι. Άστραψαν πλάι τους τουρκικά σπαθιά. Ο πατέρας του λαβώθηκε, βόγγησε, πάσχισε να περπατήση, δε μπορούσε.
–Τραβάτε σεις, είπε στην καπετάνισσα, εγώ θα κρυφτώ στο λόγγο. Καλές αντάμωσες αν βρεθούμε με τους ζωντανούς. Πνιγμένα κλάματα στο σκοτάδι. Σιγανές, βραχνές φωνές ύστερα της μάννας, πούκραζε τ’ άλλα της παιδιά. Τίποτα καμμιάν απόκρισι. Είχανε πέση στα χέρια των Τούρκων» Εκεί, σε αυτήν τη δραματική νύχτα, ο μικρός Θόδωρος συνεχίζει να περπατά μέσα στο σκοτάδι με τη μητέρα του, τη Ζαμπία Κωτσάκη, έχοντας δει τους Τούρκους να λαβώνουν τον πατέρα του και να αρπάζουν αδέρφια και ξαδέρφια του.
Ο θάνατος του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη
«Οι μπαρμπάδες του Κολοκοτρώνη Γιωργάκης και Γιαννάκης σκοτώθηκαν κει μέσα. Ο Αποστόλης Κολοκοτρώνης, λαβωμένος, τίναξε τα μυαλά του στον αέρα με την πιστόλα του για να μην τον πιάσουν. »Ο πατέρας του Θόδωρου γύριζε στο λόγγο. Η λαβωματιά, το αίμα πούτρεχε, τούφεραν αβάσταγη δίψα. Έψαχνε για νερό. Έπεσε απάνω σ’ επτά Τούρκους. Με το γιαταγάνι στο χέρι τους φώναξε: – Μεριάστε! Ειδεμή κι εγώ θα χαθώ μα κι από σας θα φάω όσους μπορώ.
»Οι Τούρκοι, Μπαρδουνιώτες τον ήξεραν. Έβαλαν κάτω τα όπλα κι ωρκίστηκαν μ’ όλους τους όρκους της θρησκείας τους, να μην τον βλάψουν. »Τότε τους γύρεψε νερό. Έκαναν δυό – τρεις πως πάνε να του φέρουν, τον χτύπησαν από πίσω, τον χάλασαν, τον έψαξαν, του πήραν τα λεπτά του, τ’ άρματά του και για να μη τους τα γυρέψη ο σερασκέρης (σ.σ. τίτλος οθωμανού αξιωματούχο) , τούκοψαν το κεφάλι και το πέταξαν σ’ ένα γκρεμό» Ο Θόδωρος, η μητέρα του και ο θείος του, Αναγνώστης, κατάφεραν να διαφύγουν και κρύφτηκαν στο χωριό Μηλιά. «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ», 6.10.1930, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Η επανένωση των Κολοκοτρωναίων
«Πρώτη δουλειά τους ήταν να γυρέψουν τ’ άλλα τα μικρά. Κατάφεραν να μάθουν που βρισκόταν ένα – ένα. Το Γιάννη τον είχε κάποιος Τούρκος στο Λιοντάρι. Έστειλαν και τον αγόρασαν. Ο Χρήστος, ύστερ’ από ένα μυθιστόρημα, βρέθηκε στην Ύδρα. Έστειλαν και τον πήραν. »Ο Νικόλας είχε σωθή από ένα Έλληνα ναύτη του τουρκικού στόλου, που βρέθηκε στην αναμπουμπούλα. Άμα του είπε πως είνε Κολοκοτρώνης τον πήρε στο καράβι του και τον ασφάλισε.
»Απ’ τα ξαδέρφια λίγοι απόμειναν. Οι άνδρες έλειψαν. Το Κολοκοτρωναίικο ήτανε τώρα ορφανοτροφείο με πλήθος ανήλικα ορφανά. (…) Άνδρας γίνηκε η καπετάνισσα για να θρέψη τα παιδιά της. »Μα δεν μπορούσαν να ζουν στο έλεος των χριστιανών της Μηλιάς. Όταν ησύχασαν τα πράγματα έφυγαν από τον ξένον τόπο κι ανέβηκαν στα μέρη τους. Αγωνιζόντουσαν όλοι για να βγάλουν το ψωμί».
Παλεύοντας για την επιβίωση
Η μητέρα του Θόδωρου ήταν υφάντρα και έκοβε και ξύλα που πουλούσε ο ίδιος, μεταφέροντάς τα με γάιδαρο, στην Τριπολιτσά. Μια από τις επισκέψεις του στη μεγάλη πόλη της Αρκαδίας, θα τον σημάδευε για πάντα. «Ήταν δεκατριώ χρονών παιδί , όταν, μια μέρα, πούχε βρέξη πολύ, έμπαινε με το γαϊδουράκι φορτωμένο ξύλα στην Τριπολιτσά.
»Το ζώο γλύστρησε στο καλντερίμι, παραπάτησε σε μια λούμπα βρωμόνερα, τινάχτηκαν στα ρούχα κάτι Τούρκων που περνούσαν. Ένας απ’ αυτούς, αγριεμένος τον μπάτσισε δυό φορές. »Ο Κολοκοτρώνης τον κύτταξε με βουρκωμένα μάτια. Ωρκίστηκε μέσα του να το γυρίση πίσω αυτό το χαστούκι. Και το γύρισε με τον τόκο και με το χέρι του και με το χέρι όλων των Ελλήνων στο πρόσωπο του Σουλτάνου και της αυτοκρατορίας του.
»Από την ημέρα πούφαγε τον μπάτσο δεν ξαναπήγε στην Τριπολιτσά για να μπη, το εικοσιένα, στρατηγός των Ελλήνων, πορθητής κι εκδικητής» Μοναδικός στόχος του νεαρού Θεόδωρου ,που έμπαινε πλέον στην εφηβεία, ήταν να πάρει τ’ άρματα.
«Η ανηπομονησία του να βγη στο βουνό λες κι αύξαινε πρόωρα το κορμί του. Πολύ συχνά χανότανε στους λόγγους. Σε μια κουφάλα είχε κρεμάση άρματα, πολέμαγε να μάθη να ρίχνη στο σημάδι και γύμναζε το μπράτσο του στο σπαθί. »Ωστόσο η μιζέρια τους αύξαινε. Από το φόβο των Τούρκων κανένας δεν τους βοηθούσε. Και ζούσανε, μέρα με την ημέρα, με τη λαχτάρα να μην προδοθούν. Ακόμα κι οι φίλοι του πατέρα τούς είχαν αφήση» Πλησίαζε όμως η ώρα που ο Κολοκοτρώνης αναλάμβανε δράση.
«Σε δυό χρόνια βγήκε στο βουνό. Κι όχι απλός κλέφτης, καπετάνιος, αμούστακο καπετανάκι, ‘χατηρικός’ αρχηγός, όπως λέει ο ίδιος , παλληκαράκι δεκαπέντε – δεκάξη χρονών. Αλλά δεν ήταν μονάχα το όνομα του πατέρα του που τον επέβαλε στους συντρόφους. Σοβαρός, λιγόλογος, έξυπνος, γενναίος όσο και φρόνιμος πήρε την αρχηγία κι από την αξία του: ‘Γέρο’ τον είπαν αμέσως, μ’ αγάπη και με καμάρι και τού 'μεινε». *Εκ της ηλεκτρονικής ισοσελίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 19.7.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
