ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2020

ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΠΣΕ) 1948 - [Τ Ε Λ Ο Σ]

 


Ο τίτλος της ετικέτας της ανάρτησης ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων'' είναι καθόλα ενδεικτικός των ψευδοπροφητών της λεγομένης Οικουμενικής Κίνησης ή Παναίρεσης των Εσχάτων, που με την ανατολή του 20ού αιώνα ανεδύθησαν ίνα ''λαλούν διεστραμμένα''. Πρόκειται για μια σειρά επιστολών, ανακοινώσεων, εγκυκλίων και γενικότερα συγγραμμάτων τους, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προάγουν τον διαχριστιανικό συγκρητισμό, αλλοιώνουν, μετασχηματίζουν και εγκαθιστούν έναν κάλπικο, πλαστό και απομιμητικό ''χριστιανισμό'', που απευθύνεται σε μάζες, γιατι ο ίδιος ο Οικουμενισμός διατίθεται σε οικουμενική, πλατιά, λαική κατανάλωση! Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες κατά την ''Αποκάλυψη'' του Ευαγγελιστή Ιωάννη αναφέρεται ο νέος ''Φάκελλος'' που ανοίγουμε υπό τον εμφανή, αυτοδίκαια διεκδικητικό και εμφατικό τίτλο ''Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης και είχε κέρατα δύο, όμοια αρνίω και ελάλει ως δράκων''! Σε αυτόν θα παρελάσουν όλοι οι θιασώτες της Εωσφορικής Κίνησης, αρχής γενομένης από τον πρωτοπόρο και πρωταγωνιστή του Οικουμενιστικού Θιάσου, τον Τεκτονικό μοιχεπιβάτη του Οικουμενικού Θρόνου, Μελέτιο Μεταξάκη. Τα γραπτά που συλλέξαμε, προέρχονται εκ του Τύπου -κυρίως του Εκκλησιαστικού- ημερησίου και περιοδικού και τα δημοσιεύουμε αυτούσια κάθε φορά, χωρίς σχολιασμούς και επικρίσεις. Ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης θα δύναται να συνειδητοποιήσει και να κατανοήσει την πτώση και την έκπτωση των Οικουμενιστών από τα ίδια τους τα κείμενα, ακολουθώντας την επιταγή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: ''Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ' ίστασο γενναίως έως θανάτου… την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς''. P.G. 60, 611. Εύχεσθε!



ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ





Μέρος 16ον - (Τ Ε Λ Ο Σ)



ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ 


(ΠΣΕ)


Κατά τον ιστορικόν του ΠΣΕ Δρα Βίσσερ Τουφτ, η ιδέα ενός ΠΣΕ προέβαλλεν εις τον ορίζοντα των εκκλησιαστικών σχέσεων πολύ ενωρίς, ακόμη και προ του 1920.

Η ίδρυσις της Κοινωνίας των Εθνών, διά της οποίας τα κράτη και οι λαοί του κόσμου ηνούντο επί των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων, επέδρασεν ευμενώς και επί των εκκλησιαστικών κύκλων διά την θεμελίωσιν μιας παραλλήλου Κοινωνίας των Εκκλησιών.

Κατά τα έτη 1919-1920 προυτάθησαν τρία σχέδια διά την πραγματοποίησιν μιας τοιαύτης κοινωνίας: η ''Εγκύκλιος Συνοδική της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού (1920), η πρότασις του αρχιεπισκόπου Ν. Σόδερμπλομ κατά την άνοιξιν και το θέρος το 1919 περί ενός Οικουμενικού Συμβουλίου των Εκκλησιών και το υπόμνημα του Δρος Ιωσήφ Όλνταμ προς το Διεθνές Ιεραποστολικόν Συνέδριον εν Κράους κατά Ιούνιον του 1920. 

Μέχρι το 1937 η ιδέα αύτη διαρκώς εκαλλιεργείτο είτε διά συγγραμμάτων, είτε εις προσωπικάς επαφάς, είτε και εις συσκέψεις και συνέδρια.

Πάντως η Οικουμενική Κίνησις ηκολούθησε την γνωστήν πορείαν αυτής υπό την μορφήν των δύο κεχωρισμένων Οργανώσεων ΖΕ (σημ. ημετέρα: Ζωής και Εργασίας) και ΠΤ (σημ. ημετέρα: Πίστεως και Τάξεως), εις τας οποίας αι συμμετέχουσαι Εκκλησίαι δεν εδεσμεύοντο εκκλησιαστικώς.

Εις δε τα συνέδρια των κινήσεων τούτων παρεκάθηντο αντιπρόσωποι των Εκκλησιών. Αλλ' εις τας ενεργείας αυτών αι κινήσεις, κατά το διάστημα μεταξύ των συνεδρίων, δεν εξηρτώντο αμέσως από των Εκκλησιών, διότι αι Εκκλησίαι δεν είχον αναλάβει την ευθύνην διά τας κινήσεις ταύτας και δεν είχον αποφασίσει να δεχθούν μόνιμον αντιπροσώπευσιν εις αυταίς.

Διά την ίδρυσιν του ΠΣΕ σπουδαία εκ των συσκέψεων θεωρείται η γενομένη υπό των 35 εκκλησιαστικών ηγετών εν Westfielf College, Hampstead, London, από της 8-10 Ιουλίου 1937.

Εις το συνέδριον τούτο απεκρυσταλλώθησαν τρεις γνώμαι:

α') ότι η Οικουμενική Κίνησις διά να γίνη μία πραγματικότης εις την ζωήν των Εκκλησιών ώφειλε να είναι μία κίνησις, ουχί περί των Εκκλησιών, αλλά μάλλον μία κίνησις των Εκκλησιών,

β') ότι ήτο καιρός πλέον προς δημιουργίαν μονίμων σχέσεων μεταξύ των Εκκλησιών,

και

γ') ότι αι δύο Οργανώσεις ΖΕ και ΠΤ συνεπλήρουν αλλήλας και εξηρτώντο η μία εκ της άλλης εις το έργο αυτών.

Άλλωστε, αυτή η απόφασις διά την σύγκλησιν των δύο παγκοσμίων συνεδρίων κατά την αυτήν εποχήν του έτους και εις την ιδίαν χώραν υπήρξεν απόρροια της εφέσεως προς συγχώνευσιν των δύο μεγάλων κινήσεων και της στενής εν τω μέλλοντι συνεργασίας αυτών.

Ούτω, εις τα συνέδρια της Οξφόρδης (1937) ΖΕ και του Εδιμβούργου (1937) ΠΤ εγένετο κατ' αρχήν, ως ελέχθη ήδη, δεκτή η απόφασις των 35 περί συγχωνεύσεως των δύο κινήσεων. Αμφότερα τα συνέδρια προέβησαν εις τον διορισμόν Επιτροπών εξ επτά προσώπων, ήτις καλείται Επιτροπή των 14, προς διεξαγωγήν των μελλόντων εργασιών. 

Η Επιτροπή αύτη των 14, παρόντων εκ των Ορθοδόξων των Θυατείρων Γερμανού, πρωτοπρ. Γ. Φλορόβσκυ, μετ' αναπληρωτών των Νοβισάδ Ειρηναίου και Κατάνης Κασσιανού, εις την πρώτην αυτής συνεδρίαν εν Λονδίνω απεδέχθη την σύγκλησιν ενός συνεδρίου με μεγαλυτέραν αντιπροσώπευσιν των επί μέρους Εκκλησιών, όπερ και επραγματοποιήθη συνελθόν εν Ουτρέχτη (1938).

Το συνέδριον τούτο της Ουτρέχτης ενέχει μεγάλην σημασίαν εις την ιστορίαν της Οικουμενικής Κινήσεως διά το ΠΣΕ, διότι απ' αυτού άρχεται κυρίως η ιστορία του Συμβουλίου τούτου, την οποίαν μέχρι του παρόντος δυνάμεθα να χωρίσωμεν εις στάδια τινά:

1. Περίοδος διαμορφώσεως ή προπαρασκευής (1938-1948).

2. Το Συνέδριον του Άμστερδαμ (1948).

3. Τα πρώτα εξ έτη (1948-1954).

4. Το Συνέδριον του Έβανστον (1954).

5. Τα έτη 1954-1961).

6. Το Συνέδριον του Νέου Δελχί (1961).

7. Από του 1961 και εξής.


Τ Ε Λ Ο Σ


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ του βιβλίου του θεολόγου Βασιλείου Θ. Σταυρίδη
πρώην καθηγητή της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης
''ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ'', 
έκδοση ''Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών'', 1984, σελ. 105-107.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF