ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ»: ΕΝΑΣ «ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΣ» ΘΕΟΣ

 

Περί πνευματικών βιβλίων και πάλι ο λόγος και δη, περί της ονομασίας τους ή της τιτλοφορίας τους. Ίσως είναι σύμπτωμα των καιρών μας -της κοσμικής υπερδοξασίας, της καινόδοξης και υπερφίαλης διαφήμισης και της αλλοιωμένης πνευματικής αυτοσυγκρότησης- αλλά συχνά χάνεται το μέτρο, το ζύγι κι η ισορροπία στη παρουσίαση ενός πνευματικού - εκκλησιαστικού βιβλίου. Πριν αρκετά χρόνια -το 1980- είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Παπαζήση» το βιβλίο του Άρη Ψιάρη «666 Βυζαντινοί ύμνοι στη νεοελληνική» με πρόλογο του αρχιεπισκόπου της διοικούσης εκκλησίας κ. Χριστοδούλου! Τη δεκαετία του '90, είχε γίνει ένα τηλεοπτικό σούσουρο, μια σχετική τύρβη, για το βιβλίο αυτό από την Μαρία Δουράκη στον σταθμό «Τηλετώρα». Βεβαίως το βιβλίο παρουσίασε όντως εκδημοτικισμένους βυζαντινούς ύμνους, αλλά ο συγγραφέας του είχε μάλλον την ατυχή, παράδοξη και αμετροεπή ιδέα να προσθέσει στο τίτλο τον δυσώνυμο αριθμό 666, προκειμένου, ίσως να δώσει -κατ' αυτόν- περισσότερη έμφαση στο πόνημά του! Στο πέρασμα του χρόνου, γράφηκαν ανάλογα βιβλία με τίτλους αταίριαστους, δυσαρμονικούς και παράταιρους, ώστε η ανομοιομορφία κι η ανομοιογένεια μεταξύ περιεχομένου και τίτλου να είναι το λιγότερο δεικτικές έως και θρασείς! Τον Οκτώβριο του 2018, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου, με τον παράτολμο, αναίσχυντο και ολίγον «πεζοδρομιακό>> τίτλο « Ο Θεός... είναι άπαιχτος»! Ποιός θα μπορούσε ίσως να υποθέσει, πως ένας επίσκοπος θα δήλωνε ευθαρσώς, δημοσίως και ελαφρά τη καρδία, πως «ο Θεός είναι... άπαιχτος»! Πολλές φορές στη λεπτομέρεια κρύβεται ένα τεράστιο, απαγορευτικό τείχος μεταξύ σωφροσύνης και αφροσύνης, μια λεπτή, ευαίσθητη και διακριτική πινελιά στο καμβά ενός αγιογράφου, που μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο το έργο! Αυτές οι «λεπτομέρειες»... για κάποιους, δεν δηλώνουν τίποτε άλλο από έναν κοσμικό ορυμαγδό, μια ευδιάκριτη, πνευματική αιμορραγία, που δεν μπορεί να κρύψει το έρπον πύον που ελλοχεύει εντός της. Στην ίδια πομπώδη και πολλές φορές ασεβή ονοματοδοσία βιβλίων προέβη τα τελευταία χρόνια, και ένα νεωτεριστικό, φιλοσοφίζοντα και φιλοπροτεσταντικό ρεύμα κληρικών - συγγραφέων, που η εκκλησιαστική τους γραφή ξέφυγε αρκούντως από τις άρτιες, πνευματικές παρακαταθήκες τω προγόνων τους. Ένα γραφολογικό «γκουρμέ» από ολίγη επίκαιρη  λογοτεχνία, ατομική φιλοσοφία και λέξεις «κλισέ» της εποχής, προκειμένου να κλείσουν το μάτι στον υποψήφιο αγοραστή των εκκοσμικευμένων αυτών βιβλίων τους. Άλλοι πάλι θεωρώντας, πως για να πλησιάσει κανείς τα νέα παιδιά θα πρέπει να μιλήσει με τη δική τους γλώσσα, το ύφος και την «τεχνική» τους, έχασαν το πνευματικό υπερόπλο της Εκκλησίας, που δεν είναι τίποτ' άλλο από τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από την ορθή και πιστή εφαρμογή της διαχρονικότητας της εκκλησιαστικής παράδοσης και της ησυχαστικής ασκητικής της Ορθοδοξίας μας!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Ο ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Σαράντου Καργάκου: Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 97-100.
<<Και το βιβλίο αυτό είναι καρπός ευγνωμοσύνης προς τους πολυπληθείς ακροατές/μαθητές μου του <<Λαϊκού Πανεπιστημίου>>, που κατακλύζουν κάθε Τρίτη την αίθουσα τελετών της γεραράς <<Εταιρείας Φίλων του Λαού>>, για να ακούσουν πέμπτη χρονιά φέτος τα μαθήματά μου, παρά το νυκτερινό της ώρας (7-9 μ.μ.).
Στα μαθήματα αυτά προσέρχονται παιδιά όλων των ηλικιών, από 20 έως 85 ετών. Άλλα κρατούν σημειώσεις, άλλα κρατούν μαγνητόφωνα.
Αυτά μου έδωσαν το έναυσμα, το ερέθισμα και την ώθηση να δώσω στις παραδόσεις μου μορφή βιβλίου.
Την πρώτη χρονιά εδίδαξα έναν κύκλο μαθημάτων υπό τον τίτλο Το βυζαντινό ναυτικό, που πήρε μορφή καλαίσθητου βιβλίου από τις εκδόσεις Ιω. Σιδέρη (2007), τη δεύτερη χρονιά εδίδαξα τους πολιτικούς θεσμούς και τα πολιτικά σώματα της σπαρτιατικής πολιτείας, την τρίτη την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
που το 2008/09 σε πολύ διευρυμένη μορφή και με σπάνια βιβλιογραφία εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ - ΚΑΡΤΕΡΗΣ, την τέταρτη χρονιά παρέδωσα <<Το λυκόφως της Σπάρτης>>,
που μαζί με τις προηγούμενες παραδόσεις μου αποτέλεσαν την πρωταρχική μαγιά για να συγγραφεί και να εκδοθεί το δίτομο έργο μου Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης (Gutenberg, 2006).
Πέρσι είχα την ευκαιρία να διδάξω τρεις κύκλους μαθημάτων: α) Οι Τούρκοι και το Βυζάντιο, β) Το τουρκικό imperium και γ) Τουρκοκρατία, που πήραν μορφή βιβλίου και εκδόθηκαν σε καλαίσθητη μορφή από τις εκδόσεις Λεωνίδα Γεωργιάδη.
Τα φετινά μαθήματα θα είναι αφιερωμένα στην Ελληνική Επανάσταση. Αλλά το βιβλίο αυτό δεν εξετάζει καταλεπτώς το μεγάλο εκείνο γεγονός.
Περιορίζεται αυστηρώς σε όσα προτίθεμαι να παραδώσω και αυτά είναι ό,τι λέγει ο τίτλος: Μεγάλες μορφές και μεγάλες στιγμές του '21.
Όχι όλος ο Αγώνας στην πολυμορφία και την πολύπτυχη διάστασή του.
Οι βασικοί λόγοι είναι δύο: Εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να συμπεριληφθεί όλος ο Αγώνας σε σειρά δίωρων -ανά δεκαπενθήμερο- μαθημάτων ενός εξαμήνου και, δεύτερον -πέρα από άλλες εκδοτικές μου δραστηριότητες- μία τρίτομη ή τετράτομη Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
που θα εξετάζει εξονυχιστικά, με πνεύμα κριτικό και -στο μέτρο του ανθρώπινα δυνατού- αντικειμενικά κάθε γεγονός, είτε αυτό είναι στρατιωτικό, είτε πολιτικό, είτε διπλωματικό.
Και για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας διαχωρισμός:
Στους δύο πρώτους τόμους εξετάζονται τα στρατιωτικά γεγονότα και στον τρίτο τα πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά γεγονότα, καθώς και ό,τι μπορεί να έχει σχέση με την οργάνωση της παιδείας στη διάρκεια της πολυχρονίου πολεμικής δοκιμασίας.
Το βιβλίο αυτό, λόγω όγκου και τεράστιου κόστους, μόνο αν βρεθεί χορηγός θα καταστεί εφικτό να εκδοθεί.
Ευελπιστούμε ότι κάποιος θα συνδράμει.
Όχι πάντως η ελληνική πολιτεία.
Αυτή με τίμησε και με τιμά με το υπέρτατο βραβείον: το κώνειον>>!
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Το curiculum ενός γνωστού... αγνώστου

Κάθε χρόνο περί την 25η Μαρτίου πάμπολλα έντυπα πλατιάς κυκλοφορίας, φυσικά το ραδιόφωνο και η τηλοψία, ασχολούνται με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και την Αγία Λαύρα, χωρίς οι γράφοντες/γράφουσες και οι λαούντες/λαλούσες να ξέρουν το τι ακριβώς σημαίνει αυτό το Παλαιών Πατρών και ποιες -εφόσον υπήρχαν παλιές- είναι οι Νέες Πάτρες! (Υπενθυμίζουμε ότι ως Μητρόπολη Νέων Πατρών λογιζόταν τότε το Πατρατζίκι, η νυν Υπάτη. Παλαιαί Πάτραι είναι η Πάτρα, η πρωτεύουσα της Αχαϊας). Αγνοούν ακόμα και τη σχέση του Γερμανού με την Αγία Λαύρα. Πιστεύουν αφελώς ότι η παλιά αυτή μονή ανήκε στη δική του επισκοπή, ενώ η Αγία Λαύρα, το Μέγα Σπήλαιο, τα Καλάβρυτα και η πέριξ περιοχή ανήκαν στην Επισκοπή Κερνίτσης, όπου επίσκοπος ήταν τότε ο Προκόπιος! Ομολογουμένως, ο Γερμανός, αρχιεπίσκοπος της αχαϊκής πρωτεύουσας, είναι μια δύσκολη -δε θά' λεγα αινιγματική- προσωπικότητα. Και η δυσκολία αυτή μεγεθύνεται από το γεγονός ότι στα Απομνημονεύματά του ο Γερμανός κάνει ό,τι μπορεί -κατ' αντίθεση με τον Μακρυγιάννη και άλλους- ώστε να αποκρύψει τη δράση του, χωρίς να ενδιαφέρεται να εξωραΐσει ή να προβάλει τον εαυτό του' απεναντίας, κάνει ό,τι θα μπορούσε να δώσει λαβή για τη μείωσή του. Εκφράζεται με ωμή ειλικρίνεια, όπως εκφραζόταν στην κοινωνική και πολιτική του ζωή. Δεν προσθέτει ψιμύθια' αφαιρεί και όσα θέλησαν να του προσθέσουν αργότερα άλλοι. Και αυτό πρέπει κάποτε να του το εκτιμήσουν οι νεότεροι ιστορικοί. Τί όμως ξέρουμε για τον άνθρωπο αυτό; Κατά πάσα πιθανότητα, γεννήθηκε τη Μεγάλη Παρασκευή της 25 Μαρτίου (οποία σύμπτωσις!) του 1771. Η Πελοπόννησος ήταν ακόμα βουτηγμένη στο αίμα από την κάθοδο 10.000 Αλβανών, που είχαν κληθεί να καταπνίξουν το κίνημα στον Μοριά με τα Ορλωφικά (1769-1770). Ως προς το όνομα του πατέρα του υπάρχει ασυμφωνία: Ιωάννης Κοτζάς ή Κοντζιάς ή Κοζιάς ή Γκόζιας και επί το πελοποννησιακότερο Γκοζόπουλος. Σχετικά με την εργασία του, λέγεται πως ήταν γεωργός ή χρυσοχόος (η κοσμηματοποιϊα ήκμαζε στην περιοχή, με κέντρο τη Στεμνίτσα). Θεωρείται, πάντως, πιθανότερο να εργαζόταν αποκλειστικά ή παράλληλα στους περίφημους πυριτιδόμυλους που κατέστησαν περιώνυμη τη Δημητσάνα. Η μητέρα του λεγόταν Κανέλλα και ήταν κόρη του Σταμάτη Κουκουζόπουλου. Έζησε μέχρι το 1825 και πέθανε λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του σπουδαίου τέκνου της, που επισυνέβη το 1826. Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Γερμανός ήταν στο Κάστρο της Δημητσάνας. Χρόνια μετά την Επανάσταση, περνώντας από εκεί ο Γενναίος Κολοκοτρώνης (ο δευτερότοκος γιος του <<Γέρου>>), πήγε και προσκύνησε την ταπεινή οικία, στην οποία έζησε τα παιδικά του χρόνια ο Γερμανός με τον αδελφό του και τις αδελφές του. Η τοπική παράδοση αναφέρει πως ο Γερμανός, όταν ήταν νήπιο, έπνιξε -σαν τον Ηρακλή- ένα φίδι που σερνόταν προς αυτόν. Στην αντίληψη των απλών ανθρώπων το <<σημάδι>> ήταν σαφές: Έτσι θα πνίξει και το μεγάλο φίδι, την Τουρκία, όταν ανδρωθεί. Είναι πάντως γεγονός ότι ο Γερμανός, κι αν δεν ήταν αυτός που συνέτριψε το φίδι της δουλείας, αγωνίστηκε να συντρίψει το άλλο, το πιο δηλητηριώδες, αυτό της διχονοίας, που δηλητηρίασε την Επανάσταση και παραλίγο να τη στείλει στον θάνατο. Ίσως η πικρία που τον γέμισε ο εμφύλιος σπαραγμός να προκάλεσε τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 55 ετών. Πέρα, φυσικά, από τις δοκιμασίες στις οποίες τον υπέβαλε ο Γκούρας. Ο Γερμανός, εφόσον είχε την τύχη να γεννηθεί στην <<δασκαλομάννα>> της Πελοποννήσου, τη Δημητσάνα, μαθήτευσε κοντά σε καλούς διδασκάλους, όπως ο Αγάπιος Παπαντωνόπουλος. Από εκεί μετακινήθηκε στο Άργος, όπου ακροάστηκε των μαθημάτων άλλου διαπρεπούς διδασκάλου, του Αγάπιου Λεονάρδου. Στο Άργος τον γνώρισε ο μητροπολίτης Ναυπλίας και Άργους Ιάκωβος, που εξετίμησε τα πρώιμα πνευματικά του προσόντα και τον προσέλαβε γραμματέα. Από τον ίδιο εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Γερμανός (το βαφτιστικό του ήταν Γεώργιος). Στο Άργος ο νεαρός Γερμανός, που διακρινόταν -πέρα από τα πνευματικά προσόντα- για το μεγαλοπρεπές και αρρενωπό παράστημά του, έμεινε περίπου μια επταετία. Το 1797 άνοιξε τα φτερά του για ευρύτερους ορίζοντες. Πήγε στη Σμύρνη, όπου ήκμαζε το ελληνικό στοιχείο και σε μια εποχή που μητροπολίτης στην πόλη αυτή ήταν ο συγγενής του Γρηγόριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης και μάρτυρας. Ο Γρηγόριος τον προσέλαβε αρχιδιάκονο, αλλά λίγους μήνες μετά, στην ίδια χρονιά, οι δύο συγγενείς μετακινήθηκαν προς την Κωνσταντινούπολη, διότι ο Γρηγόριος είχε εν τω μεταξύ εκλεγεί Πατριάρχης. Στη φάση αυτή βασική εργασία του Γερμανού ήταν να μελετήσει και να καταγράψει τα προνόμια των πελοποννησιακών μονών, που είχαν καταπατηθεί από Τούρκους και Έλληνες τοπάρχες. Το έργο αυτό απαιτούσε την επιτόπια παρουσία του και γι' αυτό ως πατριαρχικός έξαρχος ταξίδεψε στην Πελοπόννησο για να γνωρίσει επιτόπου τα προβλήματα των μονών. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, ο Γρηγόριος είχε με σουλτανικό <<φιρμάνι>> καθαιρεθεί και είχε αποσυρθεί στο Άγιο Όρος. Εκεί έσπευσε προς συνάντησή του ο Γερμανός, αλλ' ο Πατριάρχης του συνέστησε να μεταβεί στη Βασιλεύουσα, όπου η προσφορά του θα ήταν περισσότερο σημαίνουσα. Στην Πόλη, προς εξασφάλιση των αναγκαίων, ο Γερμανός άρχισε να διδάσκει σε σπίτια εύπορων οικογενειών κι έτσι σχετίστηκε με επίλεκτα μέλη της ομογένειας. Παράλληλα, μελετούσε ή παρακολουθούσε μαθήματα προς συμπλήρωση των σπουδών του. Το 1800, πιθανώς με σύσταση του Γρηγορίου, προσελήφθη αρχιδιάκονος από τον γέροντα μητροπολίτη Κυζίκου Ιωακείμ, μια προσωπικότητα επιφανή για τη μορφωτική της κατάρτιση. Πέρα από τα πνευματικά οφέλη τα οποία απεκόμισε από τη θητεία του κοντά στον Ιωακείμ, κατά την περίοδο αυτή είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί και τη διδασκαλία ενός Χίου δασκάλου, του Δωροθέου. Το 1806, σε ηλικία 35 ετών, ήταν ώριμος πια, ηλικιακά και πνευματικά, για υψηλότερα καθήκοντα. Με εισήγηση του μητροπολίτη Κυζίκου εξελέγη μητροπολίτης Παλαιών Πατρών, σε μια από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές θέσεις στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

(Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Σαράντου Καργάκου:
Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 97-100.

ΤΙ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου (1815-1894)
<<Πώς θα μάθεις να προσεύχεσαι>>,
εκδόσεις <<Έαρ>>, 2η έκδοση 2022, σελ. 39-44, μετάφραση από τα ρωσικά: Κατερίνα Αμπατζή - Κουτσοπούλου.
Ο όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος (κατά κόσμον Γεώργιος Βασίλιενιτς Γκόβορωφ) είναι ένας ιεράρχης της Ρωσικής Εκκλησίας και μεγάλος συγγραφέας του 19ου αιώνα.
Η ζωή του, από τη στιγμή της γέννησής του σε ιερατική οικογένεια το 1815 ως την ειρηνική κοίμησή του το 1894, ήταν γεμάτη από την παρουσία του Θεού.
Το συγγραφικό του έργο είναι τεράστιο και οι διαλέξεις του, τα κηρύγματά του, οι ερμηνείες του στις Επιστολές του αποστόλου Παύλου, οι μεταφράσεις ασκητικών βιβλίων, καθώς και οι απαντήσεις σε επιστολές που του έστειλαν, τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότατους συγγραφείς της ρωσικής Ορθοδοξίας.
Μάλιστα, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο το 1988.
Ο όσιος Θεοφάνης γεννήθηκε το 1815 σε ένα χωριό της επαρχίας Ορλώφ. Οι σπουδές του πραγματοποιήθηκαν στη Θεολογική Σχολή της επαρχίας αυτής, από όπου αποφοίτησε ως ο καλύτερος σπουδαστής, και στη Θεολογική Ακαδημία του Κιέβου.
Μετά την αποφοίτησή του με Μάστερ Θεολογίας το 1841, ενώ είχε ήδη γίνει μοναχός, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος.
Δίδαξε σε διάφορες Σχολές κι Ακαδημίες ως καθηγητής της Ηθικής, της Φιλοσοφίας, της Ψυχολογίας, της Λογικής και των Λατινικών.
Το 1847, κατόπιν αιτήματός του, διορίστηκε μέλος της Ρωσικής Εκκλησιαστικής Αποστολής στην Ιερουσαλήμ, όπου σπούδασε ζωγραφική, Ελληνκά, Γαλλικά, Εβραϊκά και Αραβικά και ήρθε σε επαφή με τον ελληνορθόδοξο μοναχισμό.
To 1857 ανακηρύχθηκε πρύτανης της Θεολογικής Σχολής της Πετρούπολης.
Το 1859 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ταμπώφ, μιας από τις πιο εκτεταμένες και πολυπληθείς επισκοπές της Ρωσίας, και κατόπιν μεταφέρθηκε στην επισκοπή του Βλαντιμίρ, η οποία χρειαζόταν ορθόδοξο ιεραποστολικό έργο.
Ο επίσκοπος Θεοφάνης έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στο κήρυγμα, το οποίο συνόδευε κάθε θεία Λειτουργία.
Το 1866 παραιτήθηκε από την επισκοπική του έδρα και έζησε ασκητικά στην έρημο Βυσένσκ, απομονωμένος στο κελί του για 28 χρόνια, μέχρι την κοίμησή του.
Κατά τον εγκλεισμό του ασχολήθηκε με την αλληλογραφία. Κάθε μέρα έφταναν στο κελί του 20 με 40 γράμματα με διάφορες ερωτήσεις σχετικές με την χριστιανική πίστη και ζωή κι εκείνος απαντούσε σχεδόν σε όλες.
Έγραφε χαρακτηριστικά: <<Η γραφή είναι απαραίτητο εργαλείο για την Εκκλησία. Καλύτερος όμως τρόπος να αξιοποιήσει κανείς το δώρο της γραφής και της ομιλίας δεν υπάρχει από το να το απευθύνει σε αμαρτωλούς με σκοπό τη μεταστροφή τους>>.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ανθολογία συμβουλών μέσω επιστολών που έγραψε ο όσιος Θεοφάνης απαντώντας σε γραπτά ερωτήματα πιστών σχετικά με την προσευχή.
Με διαύγεια, ζωντάνια και απλότητα ο όσιος μας χαρίζει πρακτικές συμβουλές, οι οποίες αγγίζουν την ψυχή κάθε χριστιανού και μας προτρέπουν να εφαρμόσουμε το θέλημα του Θεού ενθυμούμενοι τα λόγια ου αποστόλου Παύλου: <<αδιαλείπτως προσεύχεσθε>> (Α' Θεσ. ε' 17).
Εγκάρδιες ευχαριστίες οφείλονται από τις εκδόσεις μας προς την κ. Κατερίνα Αμπατζή - Κουτσοπούλου για την ανιδιοτελή προσφορά της ιδιαιτέρως επιμελημένης μετάφρασης του ρωσικού κειμένου για πρώτη φορά στα Ελληνικά.
(Από τον πρόλογο της επιμελήτριας)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Τί εμποδίζει την επιτυχία στην προσευχή

Σχετικά με την αμετροέπεια. Δεν μπορείτε να αποβάλετε την αμετροέπεια. Η αμετροέπεια είναι ό,τι πιο ολέθριο. Το ίδιο κακό είναι όταν κάνουν βόλτες χωρίς να ελέγχουν τα συναισθήματα. Τόσο το ένα, όσο και το άλλο εμποδίζουν την επιτυχία της προσευχής. Όταν θα αρχίσει να παγιώνεται στην καρδιά η προσευχή του Ιησού, τότε η γλώσσα θα δεθεί. Θα τη δέσει η ευλάβεια ενώπιον του Όντος Ιησού. Για να επιτύχει η προσευχή πρέπει να κοσμούμε την καρδιά με τις αρετές μας. Να ξέρετε ότι για να επιτύχει η προσευχή πρέπει να προσπαθείτε να κοσμείτε την καρδιά με όλες τις αρετές και πολύ περισσότερο με τις ακόλουθες: την ταπείνωση, τη συντριβή, την υπακοή και την αποποίηση του δικού μας θελήματος. (Επιστολή 377, τόμος 3, σελ. 11). Την εκτροπή πριν το αίσθημα της δικαίωσης να φοβάστε. Πολύ περισσότερο απ' όλα να φοβάστε την εκτροπή προς το αίσθημα της δικαίωσης. Μόλις αρχίσετε να εκτρέπεστε σε αυτό, να ξέρετε ότι αρχίσατε να βαδίζετε στρεβλά. Τραβάτε τότε τον εαυτό σας απ' τα πόδια και τον σέρνετε αλύπητα πάλι στην αμαρτία (ενν. στο αίσθημα της δικαίωσης και της αμαρτωλότητας). Ο Κύριος δέχεται εκείνον μόνο που προσέρχεται σε Αυτόν με τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας. Εκείνον δε που προσέρχεται σε Αυτόν με την πεποίθηση ότι είναι δίκαιος, τον αποστρέφεται. Ο Κύριος ήρθε για να σώσει τους αμαρτωλούς, όχι τους δικαίους (Βλ. Ματθ. θ' 13). <<Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει>> (Ψαλ. ν' [50] 19). Το πιο κακό πράγμα είναι ο κορεσμός. Ο κορεσμένος λοιπόν, έχει σωριαστεί και ασθμαίνει. Αυτή είναι η πνευματική του κατάσταση. Κάποιος είχε τη συνήθεια να ρωτάει: <<Εσύ, πηγαίνοντας για προσευχή, πηγαίνεις να εισπράξεις σύνταξη ή να ζητήσεις ελεημοσύνη; Πολύ εύλογο το ερώτημα. (Επιστολή 261, τόμος 2, σελ. 102-103). Πρέπει να ενισχύσετε μέσα σας την έννοια της αμαρτωλότητάς σας. Εργαστείτε ώστε να γεννηθεί και να ενισχυθεί μέσα σας η ιδέα περί της αναξιότητας και της αμαρτωλότητάς σας, οι οποίες εγείρουν την οργή του Θεού εναντίον σας. Όταν προσέρχεστε στην προσευχή, να εμφανίζεστε ενώπιον του προσώπου του Θεού όχι αλλιώτικα, παρά μόνο ως τόσο... αμαρτωλός, που για τίποτε δεν αξίζει και προκαλεί την οργή. Μια που θα έχετε συναισθανθεί αυτή την κατάστασή σας, δεν θα μπορείτε να συγκρατήσετε τον εαυτό σας απ' το να κραυγάσει: <<Κύριε σώσον με, Κύριε βοήθει μοι!>>. Για ποιό λόγο πάει στραβά η προσευχή; Εξαιτίας του ότι δεν υπάρχει η αίσθηση της ανάγκης του Θεού. <<Μόνοι μας, λοιπόν, θα τα βγάλουμε πέρα με όλες τις υποθέσεις και τις ανάγκες μας>>; Προσευχηθείτε για τούτο, να σας δίνει ο Θεός τέτοια συναισθήματα. Χωρίς αυτά θα χαθείτε. (Επιστολή 967, τόμος 6, σελ. 81). Μη μετράς τα του εαυτού σου. Ορθώς δε δίνετε μεγάλη αξία σε αυτά που διαθέτετε. Πρώτες βασικές γνώσεις... και πού να φτάσουμε στην πράξη! Διότι γενικά δεν είναι πολύ πρέπον να ασχολούμαστε με τα του εαυτού μας. Οι άγιοι Πατέρες λένε: <<Μη μετράς τα του εαυτού σου>>. Το καλύτερο μέτρο για τον εαυτό μας: <<Κύριε ο Θεός μου, ουκ εποίησα ουδέν αγαθόν, αλλ' αρξαίμην ποτέ τη ευσπλαχνία σου!>>. <<Κύριε, οις επίστασαι κρίμασι, σώσον με>>! Και να διώχνετε την οποιαδήποτε σκέψη σχετικά με το <<μέτρημα>> του εαυτού σας και <<τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος>> -σαν να μην έχουν συμβεί εντελώς- <<τοις δε έμπροσθεν απεκτείνεσθε>>. Ο εχθρός σας οδηγεί στο να μετράτε τα του εαυτού σας, ώστε να υποδαυλίσει την έπαρση και να χαλάσει κάθε έργο σας. Πάντα να λέτε στον εαυτό σας. <<Τίποτα δεν είναι, δεν υπάρχει τίποτα για μέτρημα>>. (Επιστολή 1458, τόμος 2, σελ. 93). Τις σκέψεις σας να τις καταγράφετε. Την ώρα που συλλογίζεστε ή κατά τις γονυκλισίες θα σας εμφανιστούν ξαφνικά σκέψεις σωτήριες ή σκέψεις καθοδηγητικές ή διαφωτιστικές. Πρέπει να τις σημειώνετε και να τις καταγράφετε. (Επιστολή 1458, τόμος 8, σελ. 197). Σχετικά με τις σκέψεις που γεννιούνται κατά την προσευχή. Αντιγράφετε περικοπές. Καλά κάνετε. Μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα να σας ρωτήσω; Σας έρχονται άραγε κάποιες σκέψεις κατά την ανάγνωση ή κατά την προσευχή, σκέψεις ενάρετες σχετικά με το τυπικό της πνευματικής ζωής; Αν σας έρχονται προμηθευτείτε ένα βιβλιαράκι ή ένα τετράδιο και να τις καταγράφετε τότε, χωρίς να τις εκθέτετε εκτενώς, αλλά εκφράζοντας μόνο αυτό που σας ήρθε στο νου. Κάποιος ασκητής, δεν θυμάμαι ποιός, ποτέ δεν άφηνε να χαθούν οι σκέψεις αυτές, αλλά πάντα τις σημείωνε στον τοίχο μ' ένα καρβουνάκι. Ομοίως κι εσείς να τις καταγράφετε. Στη συνέχεια, θα ανατρέχετε ενίοτε σε αυτές και με τον τρόπο αυτό θα φρεσκάρετε τις καλές αναμνήσεις' εννοώ τέτοιες σκέψεις, οι οποίες γεννιούνται από μόνες τους, προσελκύουν την προσοχή και αναδεύουν την καρδιά, σκέψεις ενάρετες, διδακτικές. (Επιστολή 730, τόμος 4, σελ. 218).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου: <<Πώς να προσεύχεσαι>>,
εκδόσεις <<'Έαρ>>, 2η έκδοση 2022, σελ. 39-44.
Μετάφραση από τα ρωσικά: Κατερίνα Αμπατζή - Κουτσοπούλου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΩΣ ΔΡΑΚΟΝΤΟΚΤΟΝΟΣ - ΟΙ ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 

Οἱ δράκοντες τοῦ Ὑλισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ οἱ συναθλητές του Στοὺς πιὸ δημοφιλεῖς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν κοινοτήτων, ἀνήκει ὁ Μεγαλομάρτυς Ἅγιος Γεώργιος. Ἀκόμη καὶ οἱ Μουσουλμάνοι τὸν τιμοῦν καὶ τὸν σέβονται, λόγῳ τῶν πολλῶν καὶ ἐκπληκτικῶν θαυμάτων ποὺ ἐπιτελεῖ. Μέσῳ αὐτῶν τῶν θαυμάτων ἄλλωστε, ὅταν ζοῦσε, προσείλκυσε στὸν Χριστιανισμὸ πλῆθος εἰδωλολατρῶν, ἀκόμη καὶ ἐπισήμων προσώπων, ὅπως τῆς συζύγου τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ, τῆς βασίλισσας Ἀλεξάνδρας, τῶν στρατηγῶν Ἀνατολίου καὶ Πρωτολέοντος, τοῦ μεγάλου μάγου Ἀθανασίου καὶ ἄλλων. Τοὺς δύο στρατηγοὺς τοὺς ἀποκεφάλισε ἀμέσως ὁ Διοκλητιανός, ἐπειδὴ μετὰ τὴν θαυμαστὴ διάσωση τοῦ Γεωργίου ἀπὸ τὸ φοβερὸ βασανιστήριο τοῦ τροχοῦ, ποὺ εἶχε κομματιάσει τὸ σῶμα του, βρέθηκε ἀρτιμελὴς καὶ ὑγιέστατος, πρᾶγμα ποὺ τοὺς ἔπεισε νὰ ὁμολογήσουν ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός.

Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν μάγο Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος διεπίστωσε ὅτι τὰ δύο μαγικὰ ὑγρὰ ποὺ ὑποχρέωσαν νὰ πιεῖ ὁ Ἅγιος Γεώργιος μὲ διπλὸ σκοπό, ἢ νὰ ἀλλάξει τὴν πίστη του καὶ νὰ προσκυνήσει τὰ εἴδωλα ἤ νὰ πεθάνει ἀπὸ τὸ δεύτερο, ὡς ἰσχυρὸ δηλητήριο, ἔχασαν τὴν μαγική τους δύναμη, μπροστὰ στὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ προστάτευε τὸν Ἅγιο. Ὅταν μάλιστα ὁ μάγος Ἀθανάσιος ἔκπληκτος εἶδε τὸν Ἅγιο Γεώργιο νὰ ἀνασταίνει νεκρό, πρᾶγμα ποὺ τὸ θεωροῦσαν ὅλοι ἀδύνατο, καὶ κανένας μάγος δὲν κατάφερε ποτὲ παρόμοιο θαῦμα, ὁμολόγησε τὴν ἀδυναμία τῆς μαγικῆς του τέχνης καὶ τῶν εἰδωλολατρικῶν ψεύτικων θεῶν, ποὺ ἐπεκαλεῖτο, καὶ ἐπίστευσε στὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μὲ συνέπεια νὰ ἀποκεφαλίσει καὶ αὐτὸν ὁ Διοκλητιανός.

Τὴν ἴδια τύχη εἶχε και ὁ γλυκὺς καὶ πτωχὸς γεωργὸς Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἔχασε ἀπὸ ξαφνικὸ θάνατο ἕνα ἀπὸ τὰ δύο βόδια, μὲ τὰ ὁποῖα ὄργωνε τὰ χωράφια του, καὶ ἀπελπισμένος ζήτησε ἀπὸ τὸν φιλόπτωχο φυλακισμένο Ἅγιο νὰ τὸν βοηθήσει. Ἐκεῖνος τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ εἶπε νὰ ἐπιστρέψει στὸ χωράφι του καὶ θὰ βρεῖ ζωντανὸ τὸ ζῶο του, ὅπως καὶ ἔγινε, μὲ συνέπεια καὶ ὁ Γλυκέριος νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀποκεφαλισθεῖ ἀμέσως ἀπὸ τὸν ἀμετανόητο καὶ ἀπάνθρωπο διώκτη τῶν Χριστιανῶν, τὸν Διοκλητιανό, ποὺ ἀντὶ νὰ πλήξει τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἤθελε, τὴν ἐνίσχυσε καὶ τὴν ἐκόσμησε μὲ πλῆθος μαρτύρων κατὰ τὴν διάρκεια τῆς αἱματοβαμμένης εἰκοσαετοῦς βασιλείας του (284-305).

Ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἐκέρδισαν μὲ τὴν ὁμολογία καὶ τὸ μαρτύριο ὄχι ἁπλῶς τὴν σωτηρία τους, ἀλλὰ καὶ δοξάσθηκαν καὶ δοξάζονται ὡς μάρτυρες εἰς τοὺς αἰῶνας, ἡ Ἐκκλησία τοὺς τιμᾶ καὶ τοὺς ἑορτάζει ὡς συναθλητὲς τοῦ Μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Γεωργίου στὶς 23 Ἀπριλίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία μετὰ ἀπὸ μακρὰ σειρὰ φρικτῶν βασανιστηρίων ἀποκεφάλισε ὁ Διοκλητιανὸς καὶ τὸν Ἅγιο Γεώργιο κατὰ τὸ ἔτος 303 μ.Χ. Ἡ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα φυλακίσθηκε μετὰ τὴν ὁμολογία της καί, ὅταν ἔμαθε ὅτι πρόκειται νὰ συναποκεφαλισθεῖ μὲ τὸν Μεγαλομάρτυρα, ἔκλινε τὰ γόνατα καί, ἀφοῦ προσευχήθηκε, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της μέσα στὴ φυλακή, δύο ἡμέρες ἐνωρίτερα στὶς 21 Ἀπριλίου, ὁπότε καὶ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία τὴν μνήμη της, μαζὶ μὲ τὴν μνήμη τῶν τριῶν ὑπηρετῶν της, τῶν Ἁγίων μαρτύρων Κορδάτου, Ἀπολλὼ καὶ Ἰσαακίου. Αὐτοὶ ἐπηρεάσθηκαν ἀπὸ τὸ γενναῖο παράδειγμα τῆς Ἀλεξάνδρας, ἡ ὁποία κατεφρόνησε τὴν πρόσκαιρη καὶ φθαρτὴ βασιλεία καὶ τὸν θνητὸ σύζυγο, βασιλέα, πρὸς χάριν τοῦ ἀφθάρτου καὶ αἰωνίου βασιλέως Χριστοῦ, ἐπίστευσαν στὸν Χριστὸ καὶ ὑπέστησαν μαρτυρικὸ θάνατο, ὁ Κορδᾶτος μὲ ἀποκεφαλισμὸ καὶ οἱ ἄλλοι δύο στὴ φυλακὴ ἀπὸ τὴν πείνα.

2. Ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης γιὰ τὸν δράκοντα τοῦ ἀθέου Ὑλισμοῦ Δὲν πρόκειται ὅμως στὸ παρὸν μικρὸ κείμενο νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ λεπτομέρειες τοῦ βίου καὶ τῶν πολλῶν θαυμάτων ποὺ ἐπετέλεσε ὁ Ἅγιος ἐν ζωῇ καὶ μετὰ θάνατον. Τὰ εὑρίσκει κανεὶς εὔκολα στὶς ἁγιολογικὲς πηγὲς καὶ στὴν πλούσια βιβλιογραφία. Ἐπὶ πολλὰ χρόνια ἄλλωστε τὰ παρουσιάσαμε καὶ ἐμεῖς διαδοχικὰ στὰ κηρύγματα τὰ ὁποῖα ἐκφωνήσαμε κατὰ τὴν πανήγυρη τῆς ὁμώνυμης Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γεωργίου καὶ Παναγίας Παραμυθίας κοντὰ στὰ Γιαννιτσά, προσκεκλημένοι τῆς γυναικείας ἀδελφότητος, μερικὰ τῶν ὁποίων κυκλοφοροῦν ἠχητικὰ στὸ Διαδίκτυο[1].

Ἀφορμὴ γιὰ νὰ πιάσουμε τώρα τὴν γραφίδα μᾶς ἔδωσε ἕνα κήρυγμα τοῦ μακαριστοῦ μητροπολίτη Ὁσίου Αὐγουστίνου Καντιώτη, ποὺ ἐκφωνήθηκε πρὶν ἀπὸ πενήντα πέντε (55) χρόνια σὲ πανηγυρίζοντα Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου[2]. Στὸ κήρυγμα αὐτὸ ὁ μακαριστὸς ἀγωνιστὴς καὶ ὁμολογητὴς ἐπίσκοπος, ὅμοιος τοῦ ὁποίου δυστυχῶς λείπει ἀπὸ τοὺς δυσχειμέρους καιρούς μας, ἀφοῦ ἀναφέρεται σύντομα στὰ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ στὴν παρρησία τοῦ Μεγαλομάρτυρος, ἐπικεντρώνεται στὸ θαῦμα τῆς δρακοντοκτονίας. Ἐπικαιροποιεῖ καὶ ἐκσυγχρονίζει τὸ θαῦμα λέγοντας ὅτι ὑπάρχει στὶς ἡμέρες μας χειρότερος καὶ πιὸ ἐπικίνδυνος δράκοντας, τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ βοηθήσει ὁ Ἅγιος νὰ νικήσουμε, ὁ δράκοντας τοῦ ἄθεου Ὑλισμοῦ. Εἰπε ἐπὶ λέξει σὲ ἁπλοϊκὴ διήγηση:

«Καὶ τὸ ἄλλο θαῦμα τοῦ ἁγίου Γεωργίου εἶναι ἀξιοθαύμαστο. Ἔξω ἀπὸ τὴν Καισάρεια σὲ μιὰ ρεματιὰ ὑπῆρχε μιὰ βρύση μὲ ὡραῖο νερό, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ τὸ πλησιάση. Γιατὶ δίπλα ἦτο μιὰ σπηλιά, καὶ ἐκεῖ μέσα εἶχε φωλιάσει ἕνας δράκοντας μεγάλος, ἕνας ὄφις πελώριος, ποὺ ἔβγαινε καὶ ἔτρωγε ἀνθρώπους καὶ ζῶα. Ὁ ἅγιος Γεώργιος πλησίασε μὲ τὸ κοντάρι του στὴν πηγή. Τὸ θηρίο μούγκρισε, βγῆκε μὲ ὁρμὴ καὶ ἄνοιξε πελώριο τὸ στόμα του, γιὰ νὰ τὸν καταπιεῖ. Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Γεώργιος -ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε- τί κάνει; Ρίχνει μὲ πίστι ἕνα σταυρουδάκι ξύλινο στὸ ἀνοιχτὸ στόμα τοῦ πελώριου φιδιοῦ. Τὸ ρίχνει μέσα στὰ σπλάχνα του, καὶ τὸ θηρίο ἐσπάραξε καὶ ἔσκασε. Γι᾽ αὐτὸ βλέπετε σὲ εἰκόνες νὰ ζωγραφίζεται καβαλλάρης ὁ ἅγιος Γεώργιος καὶ μὲ τὸ κοντάρι του, ποὺ ἔχει στὸ ἄκρο τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ φονεύει τὸ δράκοντα.

Ἀπίστευτα φαίνονται αὐτὰ σήμερα. Παραμύθια τὰ θεωροῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου. Ἀλλ᾽ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ὅτι ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος Γεώργιος, χίλιες φορὲς ἀνώτερα γίνονται. Εἶναι γεμάτη ἡ ἱστορία ἀπὸ θαύματα, ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι τῆς πίστεώς μας μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε μιὰ θρησκεία ζωντανή, ὁλοζώντανη, καὶ πρέπει νὰ τὴν ἀγαποῦμε καὶ νὰ ἀνήκουμε ἐξ᾽ ὁλοκλήρου σ᾽ αὐτήν.

Κάτι ἀκόμα θὰ σᾶς πῶς καὶ τελειώνω. Εἴδαμε τὸν πελώριο δράκοντα, ποὺ ἦταν στὴν πηγὴ καὶ δὲν ἄφηνε κανένα νὰ δροσιστεῖ. Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν δράκοντα αὐτόν, ποὺ τὸν ἐσκότωσε μὲ τὸ κοντάρι καὶ τὸ σταυρό του ὁ ἅγιος Γεώργιος, στὶς ἡμέρες μας ἐπέπρωτο νὰ παρουσιασθῆ ἕνας ἄλλος δράκων, χειρότερος, πολὺ χειρότερος ἀπὸ τὸ δράκοντα ποὺ ἐφόνευσε ὁ ἅγιος Γεώγιος. Καὶ ὁ δράκων ὁ χειρότερος, ποὺ πνίγει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἀπειλεῖ μὲ μεγαλυτέρα καταστροφή, εἶναι ἡ ἀθεΐα, ὁ ἄθεος ὑλισμός. Μ᾽ αὐτὸν τὸν δράκοντα ἡ μικρά μας πατρὶς ἠγωνίσθη ἡρωϊκῶς, γιὰ νὰ μὴν πέσει στὸ στόμα του.

Γι᾽ αὐτό, ἂν ἄλλοι προδώσανε τὴν πίστη καὶ τὰ ἰδανικά, ἐσεῖς τὰ φτωχαδάκια, τὰ ἡρωϊκὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πατρίδος, μείνετε πιστοὶ στὸ Θεό, καὶ ἀγωνισθῆτε μὲ λεβεντιά, στῆθος μὲ στῆθος, γιὰ ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει ὁ τόπος μας. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Γεωργίου θὰ προχωρήσουμε, θὰ νικήσουμε τὰ ἐμπόδια. Εὔχομαι, νὰ μείνετε πάντοτε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι στὴν πίστι, γιὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γεωργίου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν».

Ὄντως ὁ ἄθεος Ὑλισμός, ποὺ σχεδιασμένα ἐπιβλήθηκε ὡς πολιτικὸ σύστημα στὴν Ρωσία μὲ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1917 καὶ ἐπεκτάθηκε καὶ στὶς ἄλλες χῶρες τῆς διαλυθείσης τὸ 1990 Σοβιετικῆς Ἕνωσης, ἦταν ἕνας φοβερὸς δράκοντας μὲ ἑκατομμύρια Χριστιανῶν μαρτύρων, ποὺ τοὺς κατέφαγε εἴτε μὲ τὶς ἐξορίες στὰ περίφημα Γκούλαγκς, καὶ μὲ ἄλλους διωγμοὺς καὶ θανατώσεις. Ὅλοι γνωρίζουμε πῶς περιγράφει ὁ διάσημος Ρῶσος νομπελίστας συγγραφεὺς Ἀλέξανδρος Σολζενίτσιν τοὺς διωγμοὺς αὐτοὺς στὸ ἔργο του «Τὸ ἀρχιπέλαγος Γκούλαγκ» καὶ σὲ ἄλλα του δημοσιεύματα. Θῦμα αὐτῶν τῶν διωγμῶν ὑπῆρξε καὶ ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, μητροπολίτης Συμφερουπόλεως τῆς, ρωσικῆς πάντοτε, Κριμαίας καὶ πλῆθος ἄλλο νεομαρτύρων. Ἡ δύναμη πάντως τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, μετὰ ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια ἐπιβολῆς τοῦ ἄθεου Ὑλισμοῦ τῆς κομμουνιστικῆς βίας, ὑπερίσχυσε καὶ ἐνίκησε. Ἡ Ἁγία Ρωσία, γέννημα τῆς Ὀρθόδοξης Κωνσταντινούπολης, ποὺ τώρα συμμαχεῖ μὲ τὸν νέο δράκοντα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῶν Δυτικῶν, Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν, ξανακτίζει νέα ὀρθόδοξη δύναμη, κάρφος στοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν νέων Σταυροφόρων τῆς Δύσεως.

3. Ὁ νέος δράκοντας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ νέος δράκοντας τῆς ἱστορίας, ὁ ὁποῖος μεταμφιεσμένος σὲ ἀκίνδυνο καὶ εἰρηνικὸ πρόβατο μὲ τὰ κηρύγματα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας, παρασύρει στὰ σκοτεινὰ σπλάχνα του ἀνυποψίαστους Χριστιανούς, μὲ συνεργοὺς δυστυχῶς ψευδοεπισκόπους, ψευδοϊερεῖς καὶ ψευδοθεολόγους. Διεπίστωσαν οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὅτι ἡ ἄσκηση βίας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς παλαιοὺς καὶ τοὺς νέους διωγμούς, εἶναι λιγότερο ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὸν ὑποκριτικὸ ἀγαπισμὸ καὶ τὰ κηρύγματα τῆς ἑνότητας, μὲ τὰ ὁποῖα σπρώχνουν πολλοὺς στὸ στόμα τοῦ Δράκοντος, τοῦ παμφάγου Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ. Δὲν ἐγκαταλείπουν βέβαια καὶ τὴν παλαιὰ μέθοδο, τῶν διωγμῶν, τῆς καταδίκης, τῆς συκοφαντίας ὅσων ἀντιτίθενται στὸ καταστροφικό τους ἔργο, ἀκόμη καὶ τῶν πολέμων ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ἔπραξαν οἱ παλαιοὶ Σταυροφόροι τοῦ Παπισμοῦ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Κωνσταντινούπολης τὸ 1204, οἱ νέοι Σταυροφόροι τοῦ ΝΑΤΟ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Σερβίας τὸ 1999 καὶ ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας στὶς ἡμέρες μας στὸν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας[3].

Γνωρίζουν πάντως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία, γεννᾶ Ἁγίους ποὺ σκοτώνουν καὶ ἐξουδετερώνουν τοὺς σατανοκίνητους δράκοντες, ὅπως ἔπραξε ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ τόσοι ἄλλοι ὁμολογητὲς Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ ἄλλη εἰκόνα ἐκαλλιέργησαν τὸν ἀγρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ ξερρίζωσαν τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς ψευδοθρησκεῖες ποὺ ἀπειλοῦσαν νὰ τὴν καταστήσουν χέρσα καὶ ἄκαρπη.

Ἰδιαίτερα ἐπρόσεξα ἐφέτος καὶ τὰ παρουσίασα στὸ κήρυγμα τῆς περασμένης Κυριακῆς, ποὺ ἑόρταζε ὁ Ἅγιος Γεώργιος, αὐτὰ ποὺ λέγει τὸ δοξαστικὸ τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς του: «Ἀποδείχθηκες ἀντάξιος τοῦ ὀνόματός σου στρατιῶτα Γεώργιε. Γιατί, ἀφοῦ πῆρες στοὺς ὤμους σου τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καλλιέργησες τὴν γῆ ποὺ εἶχε γίνει χέρσα ἀπὸ τὴν διαβολικὴ πλάνη, καὶ ἀφοῦ ξερρίζωσες τὰ ἀγκάθια τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων, φύτευσες τὸ κλῆμα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»[4]. Αὐτό πρέπει νὰ κάνουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν.

Γέμισε μὲ ἀγκάθια τὴν Ἐκκλησία ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ τὰ ποτίζουν καὶ τὰ φουντώνουν «Ὀρθόδοξοι» πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι, καὶ εἶναι ἐλάχιστοι οἱ Γεώργιοι, οἱ γεωργοὶ τῆς Εὐσεβείας, τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ πασχίζουν νὰ τὰ ξερριζώσουν. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του, στὴν ἄνοιξη τῆς νιότης του, περιφρόνησε ὅλα τὰ ἡδέα καὶ εὐχάριστα, πλοῦτο, ἀξιώματα, συναναστροφές, ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, μιμήθηκε τὰ πάθη τοῦ Ἐσταυρωμένου, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀνέστησε ἀκόμη καὶ νεκρούς, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἀπήλλαξε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Ποιοί καὶ πόσοι ἀγωνίζονται σήμερα γιὰ νὰ ξερριζώσουν τὴν πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας τοῦ Διαβόλου; Αἰσθάνονται ἆραγε λίγη ἐντροπή, οἱ Οἰκουμενιστὲς κληρικοί, ὅταν ἑορτάζουν καὶ ἐξυμνοῦν κατὰ τὶς ἑορτὲς τὰ κατορθώματα, τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως;

[1]. Ἕνα ἀπὸ τὰ κηρύγματα αὐτὰ παρουσιάσθηκε αὐτὲς τὶς ἡμέρες (24-4-23) ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο Κατάνυξη μὲ τίτλο «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος» (mp3 – 2015).

[2]. Τὸ κήρυγμα δημοσιεύθηκε στὴν ἱστοσελίδα Ὀρθόδοξος Τύπος στὶς 23 Ἀπριλίου τρέχοντος ἔτους μὲ τίτλο: «Κήρυγμα ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου». Στὸ τέλος μᾶς δίδεται ἡ πληροφορία ὅτι πρόκειται γιὰ «Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Λακκιᾶς, 23-4-1968».

[3]. Βλ. σχετικῶς Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, «Δυτικοὶ Σταυροφόροι ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Οἱ ἴδιοι διέλυσαν καὶ τὸ Ὀρθόδοξο Βυζάντιο. Στόχος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», Θεοδρομία 24 (2022) 5-17.

[4]. Μηναῖον Ἀπριλίου, 23η ἡμέρα: «Ἀξίως τοῦ ὀνόματος, ἐπολιτεύσω στρατιῶτα Γεώργιε· τὸν σταυρὸν γὰρ τοῦ Χριστοῦ, ἐπ᾽ ὤμων ἀράμενος, τὴν ἐκ διαβολικῆς πλάνης χερσωθεῖσαν γῆν ἐκαλλιέργησας, καὶ τὴν ἀκανθώδη θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐκριζώσας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κλῆμα κατεφύτευσας». Χάρηκα πολύ, διότι τὸ ἴδιο κείμενο ἐσχολίασε ὀρθοδοξότατα μὲ ἐκσυγχρονιστικὲς παρατηρήσεις, ὀρθόδοξος ἀδελφός, ποὺ φέρει ἐπίσης ἐπαξίως τὸ ὄνομα Γεώργιος, ὁ ἐκ Κρήτης ἠλεκτρολόγος μηχανολόγος Γεώργιος Τζανάκης, σὲ κείμενό του μὲ τίτλο «Παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου», Ἱστολόγιο «ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ» 23-4-2023. Ἡ Κρήτη δὲν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸν Οἰκουμενισμό τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου. *Αναδημοσίευση εκ του ιστολογίου <<Ακτίνες>> της 27.4.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (2023)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής

ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ: ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ (ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ) (1786/7-1825)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Σαράντου Καργάκου: Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 77-79.
<<Και το βιβλίο αυτό είναι καρπός ευγνωμοσύνης προς τους πολυπληθείς ακροατές/μαθητές μου του <<Λαϊκού Πανεπιστημίου>>, που κατακλύζουν κάθε Τρίτη την αίθουσα τελετών της γεραράς <<Εταιρείας Φίλων του Λαού>>, για να ακούσουν πέμπτη χρονιά φέτος τα μαθήματά μου, παρά το νυκτερινό της ώρας (7-9 μ.μ.).
Στα μαθήματα αυτά προσέρχονται παιδιά όλων των ηλικιών, από 20 έως 85 ετών. Άλλα κρατούν σημειώσεις, άλλα κρατούν μαγνητόφωνα.
Αυτά μου έδωσαν το έναυσμα, το ερέθισμα και την ώθηση να δώσω στις παραδόσεις μου μορφή βιβλίου.
Την πρώτη χρονιά εδίδαξα έναν κύκλο μαθημάτων υπό τον τίτλο Το βυζαντινό ναυτικό, που πήρε μορφή καλαίσθητου βιβλίου από τις εκδόσεις Ιω. Σιδέρη (2007), τη δεύτερη χρονιά εδίδαξα τους πολιτικούς θεσμούς και τα πολιτικά σώματα της σπαρτιατικής πολιτείας, την τρίτη την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
που το 2008/09 σε πολύ διευρυμένη μορφή και με σπάνια βιβλιογραφία εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ - ΚΑΡΤΕΡΗΣ, την τέταρτη χρονιά παρέδωσα <<Το λυκόφως της Σπάρτης>>,
που μαζί με τις προηγούμενες παραδόσεις μου αποτέλεσαν την πρωταρχική μαγιά για να συγγραφεί και να εκδοθεί το δίτομο έργο μου Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης (Gutenberg, 2006).
Πέρσι είχα την ευκαιρία να διδάξω τρεις κύκλους μαθημάτων: α) Οι Τούρκοι και το Βυζάντιο, β) Το τουρκικό imperium και γ) Τουρκοκρατία, που πήραν μορφή βιβλίου και εκδόθηκαν σε καλαίσθητη μορφή από τις εκδόσεις Λεωνίδα Γεωργιάδη.
Τα φετινά μαθήματα θα είναι αφιερωμένα στην Ελληνική Επανάσταση. Αλλά το βιβλίο αυτό δεν εξετάζει καταλεπτώς το μεγάλο εκείνο γεγονός.
Περιορίζεται αυστηρώς σε όσα προτίθεμαι να παραδώσω και αυτά είναι ό,τι λέγει ο τίτλος: Μεγάλες μορφές και μεγάλες στιγμές του '21.
Όχι όλος ο Αγώνας στην πολυμορφία και την πολύπτυχη διάστασή του.
Οι βασικοί λόγοι είναι δύο: Εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να συμπεριληφθεί όλος ο Αγώνας σε σειρά δίωρων -ανά δεκαπενθήμερο- μαθημάτων ενός εξαμήνου και, δεύτερον -πέρα από άλλες εκδοτικές μου δραστηριότητες- μία τρίτομη ή τετράτομη Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως,
που θα εξετάζει εξονυχιστικά, με πνεύμα κριτικό και -στο μέτρο του ανθρώπινα δυνατού- αντικειμενικά κάθε γεγονός, είτε αυτό είναι στρατιωτικό, είτε πολιτικό, είτε διπλωματικό.
Και για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας διαχωρισμός:
Στους δύο πρώτους τόμους εξετάζονται τα στρατιωτικά γεγονότα και στον τρίτο τα πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά γεγονότα, καθώς και ό,τι μπορεί να έχει σχέση με την οργάνωση της παιδείας στη διάρκεια της πολυχρονίου πολεμικής δοκιμασίας.
Το βιβλίο αυτό, λόγω όγκου και τεράστιου κόστους, μόνο αν βρεθεί χορηγός θα καταστεί εφικτό να εκδοθεί.
Ευελπιστούμε ότι κάποιος θα συνδράμει.
Όχι πάντως η ελληνική πολιτεία.
Αυτή με τίμησε και με τιμά με το υπέρτατο βραβείον: το κώνειον>>!
(Απόσπασμα εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Από Γρηγόρης.... Αρμόδιος!

Χωρίς τον ενθουσιαστικό παλμό του Αλεξάνδρου Υψηλάντη ίσως η Επανάσταση να μην ξεκινούσε ποτέ. Χωρίς το στρατιωτικό δαιμόνιο του Κολοκοτρώνη δε θα εδραιωνόταν στην Πελοπόννησο, άρα και πουθενά αλλού. Χωρίς όμως τον φλογερό ρασοφόρο, τον <<μπουρλοτιέρη των ψυχών>>, δε θα ήταν δυνατόν να ξεκινήσει η εξέγερση στον Μοριά. Γιατί ο Γρηγόριος Δικαίος ήταν αυτός ο οποίος έβαλε την πολύπαθη αυτή περιοχή, που τόσα είχε υποστεί κατά τα Ορλωφικά, κατά την περίοδο της Αλβανοκρατίας και κατά την εξόντωση της Κλεφτουριάς (1804-1805), στον επαναστατικό χορό και μετά μπήκαν στη σειρά και οι άλλες περιοχές. Ο βίος του υπήρξε περιπετειώδης, <<σημείον αντιλεγόμενον>>, αλλ' η εθνεγερτική δράση του και κυρίως ο θάνατός του μεγαλειώδης. Προέρχεται από μία μεγάλη και πολυκέφαλη μεσσηνιακή οικογένεια που τα μέλη της έφεραν διπλή ονομασία: Δικαίοι και Φλεσσαίοι. Ο πατέρας του ήρωά μας, Δημήτρης, ήταν πολύ <<καρπερός>>: Είχε αποκτήσει από δύο γυναίκες 28 παιδιά! Νεότερος όλων ο ήρωάς μας, που κατά την περιγραφή του γραμματέα του, καπετάν Παν. Κεφάλα, ήταν μάλλον υψηλού αναστήματος, με φυσιογνωμία ωραία και μεγαλοπρεπή και μικρό γένι, στοιχείο που όμως διαψεύδεται από τα πορτρέτα του. <<Ήταν φιλόδοξος, τολμηρός, ομιλητικός, αμνησίκακος, ενεργητικός και εις άκρον φιλελεύθερος' είχε την αγάπη των εξουσιαζόντων αυτόν, εγνώριζε δε πώς να επιβάλλεται. Έφερεν επί της κεφαλής του μαύρον φέσιον>>. Του άρεσε να φοράει ανάλογα με την εποχή μαύρη φλοκάτα ή γούνα πολυτελή, λάφυρο της μάχης των Δερβενακίων. Γενικώς, ήταν <<ανήρ μεγαλόφρων και έμπλεως [=γεμάτος] πατριωτικών και γενναίων αισθημάτων. Ήταν, όμως, άνθρωπος των άκρων: μεγάλων προτερημάτων και μεγάλων ελαττωμάτων, που τα κυριότερα ήταν ο παρορμητισμός, το παράτολμο των ενεργειών, ο υπέρμετρος και εξωπραγματικός ζήλος για τον Αγώνα και, φυσικά, η φιλοδοξία να διαδραματίσει ρόλο σημαντικό στις εξελίξεις, πράγμα που τον έκανε να είναι ασταθής στις πολιτικές του πεποιθήσεις. Η ιδιωτική του ζωή ξέφευγε από την παράδοση της χριστιανικής ασκητικής, διότι και βίαιος ήταν και περί τα ερωτικά επιρρεπής. Αλλ' ο Γρηγόριος Δικαίος δε φόρεσε το ράσο για να το δοξάσει ως ασκητής, αλλά ως επαναστάτης πολεμιστής. Γεννήθηκε στο χωριό Πολιανή, όπου διατηρείται ακόμα η πατρική του οικία, το έτος 1786/7. Όταν σκοτώθηκε στο Μανιάκι, στις 20 Μαϊου 1825, ήταν μόλις 38 ετών. Κι είχε κάνει τόσα πολλά! Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο χωριό του κοντά σ' ένα μοναχό και, ακολούθως, πήγε στη φημισμένη Σχολή της Δημητσάνας, που υπήρξε φυτώριο σπουδαίων λογίων και μεγάλων κληρικών. Για να ξεφύγει από τη μιζέρια, έγινε μοναχός στη Μονή της Βελανιδιάς και αργότερα στη Μονή Ρεκίτσας, την οποία είχε δοξάσει ο ήρωας Ζαχαριάς με τη γνωστή του μάχη. Από νεαρός καθετί το έπαιρνε προσωπικά. Έτσι, δε δίστασε να συγκρουστεί με έναν Τούρκο ισχυρό, που διεκδικούσε κτήματα της μονής. Ο Τούρκος λεγόταν Χουσεϊν κι έστειλε τους ανθρώπους του να τον συλλάβουν. Έτσι ο Γρηγόριος αναγκάστηκε να καταφύγει στη Ζάκυνθο. Φεύγοντας είπε την ιστορική φράση: ...<<Βρε άτιμοι Τούρκοι, να πάτε να πείτε στον άτιμο αφέντη σας ότι φεύγω για την Πόλη και δε θα γυρίσω πίσω, αν δε γίνω δεσπότης ή πασάς!>>... Η απειλητική αυτή φράση απευθυνόταν και προς τους προκρίτους (κοτσαμπάσηδες), με τους οποίους ο Γρηγόριος δεν τα πήγαινε καλά. Όταν έφθασε στη Ζάκυνθο, ζήτησε από τον εκεί μητροπολίτη να του δώσει μια συστατική επιστολή για να πάει στην Πόλη. Το πλοίο, όμως, βούλιαξε στον Άθωνα και ο Γρηγόριος σώθηκε σαν από θαύμα. Στο ράσο του η επιστολή είχε αποσφραγιστεί και με έκπληξη ο ρασοφόρος ναυαγός, διαβάζοντας την επιστολή, είδε μέσα εκεί να γράφονται <<σήματα λυγρά>>, πράγματα φοβερά, πως δηλαδή ήταν ταραξίας και απείθαρχος' γι' αυτό ήταν καλό να μην του επιτραπεί η επάνοδος στην Πελοπόννησο. Η δολιότητα του δεσπότη πείσμωσε τον νεαρό μοναχό, που, όταν έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, ρίχτηκε με τα μούτρα στη μελέτη και τελειοποίησε το επίπεδο των ελληνικών του κοντά στον ελληνιστή Ζαχαρία Αινιάνα. Εύστροφος και επιδέξιος καθώς ήταν, γρήγορα εισήλθε στους επίσημους φαναριώτικους κύκλους και το 1817 με υποστήριξη του μητροπολίτη Δερκών έγινε αρχιμανδρίτης και πατριαρχικός έξαρχος. Όταν ο Αναγνωσταράς, πηγαίνοντας προς την Ελλάδα, πέρασε από την Πόλη, κατήχησε και μύησε στη Φιλική και τον Παπαφλέσσα. Στα σχετικά έγγραφα αναφέρεται: <<Γρηγόριος Δικαίος, Πελοποννήσιος, Έξαρχος και αρχιμανδρίτης πατριαρχικός. Χρόνων 32. Διά αναγνώστη Παπαγεωργίου, Γρ. 10, 21 Ιουνίου 1818, Κωνσταντινούπολις>>. Από την ημέρα εκείνη (21 Ιουνίου 1818) ο Παπαφλέσσας λησμόνησε την ιερατική του καριέρα, εγκολπώθηκε την ιδέα της Επαναστάσεως κι έγινε ο πλέον ένθερμος κήρυκάς της.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Σαράντου Καργάκου:
Νεότερη Ελληνική Ιστορία, Τόμος Β',
<<Μεγάλες μορφές και Μεγάλες Στιγμές του ΄21>>.
Δεύτερη έκδοση: <<Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ>>, Απρίλιος 2021, σελ. 77-79.

ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΩΣ ΣΗΜΕΙΑ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 260-262.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις

Οι σκέψεις και τα συναισθήματα ως σημεία

Ο άνθρωπος δέχεται συνήθως ότι όλες οι σκέψεις μέσα του αποτελούν κτήμα του, δική του παραγωγή, αφ' εαυτού και δικές του, αυτό όμως είναι λάθος γιατί με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος ανάγει το πνεύμα του σε κάποια απόλυτη μονάδα, που δεν υποτάσσεται στην επίδραση πνευματικών δυνάμεων, είτε αγαθών είτε κακών. Στην πραγματικότητα, το πνεύμα του ανθρώπου υπόκειται σε πολυάριθμες επιρροές των πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες διασταυρώνονται μέσα του σαν τα ρεύματα, όπως ακριβώς και το σώμα υπόκειται σε επιρροές πολλών και διαφόρων φυσικών δυνάμεων. Αποστέλλοντας ο Χριστός τους μαθητές Του στον κόσμο τους προείπε ότι θα τους παραδώσουν σε συνέδρια ενώπιον των ηγεμόνων και βασιλέων του κόσμου τούτου. Παράλληλα τους έδωσε ξεκάθαρη εντολή να μην νοιάζονται από πριν για το πώς θα αμυνθούν και τί θα απαντήσουν: μη μεριμνήσητε πώς ή τί λαλήσετε. Δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ώρα τί λαλήσετε (Μτ. 10,19). Ποιός θα του δώσει και με ποιό τρόπο; Απαντά πάλι ο Κύριος: ου γαρ υμείς εστέ οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του πατρός ημών το λαλούν εν υμίν (Μτ. 10,20). Πραγματικά, οι απλοϊκοί ψαράδες και εργάτες μιλούσαν και έγραφαν τόσο υψηλά και υπέροχα νοήματα, τα οποία ποτέ τους δεν μπόρεσαν να αγγίξουν οι νόες των διανοουμένων και των φιλοσόφων. Εκείνα τα νοήματα δεν ήταν εξ ανθρώπων αλλά από Θεού, ήταν σήματα πώς μιλά ο ζωντανός Θεός. Οι Απόστολοι, οι Προφήτες και οι Άγιοι ονομάζονται όργανα του Αγίου Πνεύματος. Ονομάστηκαν έτσι επειδή ο Θεός -το Άγιο Πνεύμα έχυσε στη ψυχή τους τις προσωπικές Του σκέψεις και τη δύναμη που εκείνοι φανέρωναν στους ανθρώπους. Τους ήταν αδύνατο με τις σκέψεις τους να αντισταθούν στη σκέψη του Αγίου Πνεύματος και με τη δύναμή τους στη δύναμή Του καθώς το μαρτυρεί ο προφήτης Ιερεμίας όταν λέγει ότι επιθυμούσε να διακόψει την από Θεού προφητεία προς τον λαό για να αποφύγει τις θλίψεις και τις κακουχίες: και είπα, ου μη ονομάσω το όνομα Κυρίου και ου μη λαλήσω έτι επί τω ονόματι αυτού Κυρίου και ου μη λαλήσω έτι επί τω ονόματι αυτού (Ιερ. 20,9). Αυτά έλεγε εκείνος. Και εγένετο ως πυρ καιόμενον φλέγον εν τοις οστέοις μου, και παρείμαι πάντοθεν και ου δύναμαι φέρειν. Αναγκάστηκε έτσι να ξαναρχίσει το κήρυγμα, όχι αφ' εαυτού αλλά από το Άγιον Πνεύμα. Οι κακοί λογισμοί της ανηθικότητας και της πτώσεως από το Θεό, προέρχονται συνήθως από το πνεύμα του κακού και του ψεύδους. Εξαιτίας των αμαρτιών μας και κατά παραχώρησιν Θεού, το πνεύμα του κακού επιτίθεται στο πνεύμα μας με τα βέλη των λογισμών του ψεύδους, των εμπαθών εικόνων και των κακών ενθυμήσεων και των φαντασιών. Στον ασεβή βασιλιά Αχαάβ, ο οποίος πιο εύκολα άκουγε τα ευχάριστα ψεύδη παρά την πικρή αλήθεια, είπε ο προφήτης Μιχαίας τα εξής: και νυν ιδού έδωκε Κύριος πνεύμα ψευδές εν στόματι των προφητών σου τούτων, και Κύριος ελάλησεν επί σε κακά (Παρλ. Β' 18, 22). Επέτρεψε λοιπόν ο Θεός στο κακό πνεύμα να ενεργήσει στη διάνοια και τη σκέψη εκείνων, που με τις αμαρτίες μόλυναν εαυτούς και ετοιμάστηκαν για τον τόπο του κακού. Αυτό ήταν το σήμα της απωλείας σε περίπτωση που δεν θα σταματήσουν, που δεν θα αποδεχτούν δηλαδή το σήμα προειδοποίησης του Θεού διά του αληθινού Του αγγελιοφόρου. Όμως ο Αχαάβ άκουσε τα ψεύδη των ψευδοπροφητών που του υπόσχονταν νίκη, ξεκίνησε για τον πόλεμο και σκοτώθηκε στη μάχη. Όταν συμβαίνει ξαφνικά και επίμονα να σκεφτόμαστε κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται μακριά, αυτό είναι σήμα πως εκείνος νοιάζεται και μιλά για μας ή εργάζεται υπέρ ή εναντίον μας, ή πάλι πλησιάζει κοντά μας ή φθάνει κάποιο γράμμα του. Όταν ο Χριστός εθεράπευσε τον παραλυτικό στην Καπερναούμ, οι παρόντες γραμματείς διαλογιζόνταν μέσα τους: ούτος βλασφημεί. Ο Κύριος είδε τους λογισμούς τους και τους είπε: ίνα τί υμείς ενθυμήσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών; (Μτ. 9,4). Πιο ισχυρά από τις σκέψεις ως σήματα, αποδεικνύονται τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και ο Δαυίδ αισθάνθηκαν τον θάνατο που τους πλησίαζε και κάλεσαν τους υιούς τους για να τους ευλογήσουν. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 260-262.

ΟΣΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΕΡΓΑ Γ', «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ» ΜΕΡΟΝ 12ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 95-99.
<<Όλη αυτή η σύγχυση και ο θόρυβος για τα παραπάνω, όπως και γι΄άλλα συναφή θέματα που αναφέρονται στον αντίχριστο, μας ώθησαν να συμπεριλάβουμε ως βασικό κείμενο στον τρίτο τόμο των έργων του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ μια πατερική και αγιογραφική πραγματεία του για το θέμα αυτό.
Τίτλος της εργασίας αυτής είναι <<Η Βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος>>.
Ο όσιος Ιγνάτιος πραγματεύεται με μοναδική ερμηνευτική ικανότητα και πληρότητα τα λόγια του ίδιου του Κυρίου για το θέμα της Δεύτερης Παρουσίας Του, της Βασιλείας του Θεού και του αντιχρίστου, ώστε να μην αφήνει κανένα κενό ή δυνατότητα παρερμηνείας των αγιογραφικών κειμένων.
Το θεωρήσαμε απαραίτητο λοιπόν να συμβάλλουμε με τη γνώμη ενός αγίου της Εκκλησίας μας στη διάλυση όλων των σχετικών παρερμηνειών και πλανών, ώστε κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός να ερμηνεύσει ναι ν' ασχοληθεί με το βασικό θέμα <<ου έστι χρεία>>, και που δεν είναι άλλο από το να προετοιμαστούμε, να είμαστε έτοιμοι για το <<πώς>> και όχι για το <<πότε>> θα συναντήσουμε το Χριστό.
Εκτός από βασικό αυτό έργο όμως, στον τρίτο τόμο συμπεριλάβαμε κι άλλα εποικοδομητικά κείμενα, απαραίτητα στον κάθε χριστιανό που θέλει ν' αγωνιστεί με συνέπεια στον αμπελώνα του Κυρίου.
Ο όσιος Ιγνάτιος ήταν πάρα πολύ εγκρατής της πατερικής θεολογίας κι ασχολήθηκε με την ερμηνεία αρκετών αγιογραφικών κειμένων με μοναδική ικανότητα και θείο φωτισμό.
Εκτός από τα ερμηνευτικά του κείμενα (όπως για παράδειγμα τις ερμηνείες του 1ου ψαλμού του Δαβίδ, των ευαγγελικών περικοπών που αναφέρονται στη Μάρθα και τη Μαρία, στις Μυροφόρες γυναίκες κλπ), ο όσιος Ιγνάτιος έγραψε και κάποιες πραγματείες που αφορούν στην καθημερινή ζωή και στην πνευματική πρόοδο των χριστιανών, όπως για παράδειγμα την αξία που έχουν στην πνευματική ζωή η νηστεία, η εγρήγορση, η ταπεινοφροσύνη, η σωματική και πνευματική άσκηση, η νέκρωση του κοσμικού πνεύματος κ. α.
Τα κείμενα του οσίου Ιγνατίου είναι αυθεντικά, πατερικά, στηρίζονται στην παράδοση και την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Κατά συνέπεια είναι μια πηγή ζώντος ύδατος, που ξεδιψάει κι αναπαύει τον ταλαιπωρημένο από αμφιβόλου προέλευσης σύγχρονες ετεροδιδασκαλίες και πλάνες>>.
Πέτρος Μπότσης, Ιανουάριος 2008
(Απόσπασμα εκ του Προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Προσεύχετε δε εαυτοίς μήποτε βαρηθώσιν

υμών αι καρδίαι εν κραιπάλη και μέθη

και μερίμναις βιοτικαίς (Λουκ. κα' 34).

Α' Ο θεσμός της

Όταν αποφασίσουμε ν' αφοσιωθούμε στην υπηρεσία του Θεού, ας θέσουμε ως θεμέλιο της προσπάθειάς μας τη νηστεία. Απαραίτητο και ουσιαστικό στοιχείο σε κάθε θεμέλιο πρέπει νά' ναι η ακλόνητη σταθερότητα. Διαφορετικά είναι αδύνατο να χτίσεις πάνω του κτίριο, όσο σταθερό και γερό κι αν είναι το κτίριο από μόνο του. Γι' αυτό ποτέ και για κανένα λόγο ή με οποιαδήποτε δικαιολογία ας μην παραβούμε την εντολή της νηστείας τρώγωντας ή πίνοντας ελεύθερα και υπέρμετρα. Η χρήση της τροφής μια φορά την ημέρα και με μέτρο λογαριάζεται από τους αγίους πατέρες ως η καλλίτερη νηστεία. Τέτοια νηστεία δεν εξαντλεί το σώμα με παρατεταμένη αποχή ή με κορεσμό από το πολύ φαγητό, αλλά το διατηρεί κατάλληλο να επιδίδεται σε πνευματικούς αγώνες. Ο άνθρωπος που νηστεύει δεν έχει λόγο να υπερηφανεύεται και να κομπάζει, κάτι που συμβαίνει συχνά μ' εκείνους που πιστεύουν ή νομίζουν πως έχουν κάποια αρετή, όταν μάλιστα αυτή είναι φανερή, όπως η νηστεία. Όσοι ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες κι είναι τόσο αδύναμοι σωματικά ώστε να μην μπορούν να τηρήσουν τον κανόνα αυτόν της νηστείας, πρέπει να τρώνε δυο φορές την ημέρα. Η νηστεία έγινε για τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για τη νηστεία. Ανεξάρτητα όμως από το πόσο συχνά τρώει κανείς (είτε μια φορά την ημέρα είτε δυο ή με διαφορετικό τρόπο), ο χορτασμός κι η πλησμονή απαγορεύονται. Γιατί καθιστούν τον άνθρωπο ανίκανο για πνευματικούς αγώνες και στρώνουν το δρόμο στ' άλλα σαρκικά πάθη. Την αδιάκριτη νηστεία, δηλαδή την παρατεταμένη και υπερβολική αποχή από τροφή, δεν την εγκρίνουν οι άγιοι πατέρες. Από υπέρμετρη νηστεία και τη συνακόλουθή της εξάντληση, ο άνθρωπος γίνεται ανίκανος για πνευματική άσκηση. Συνήθως μάλιστα, μετά από αδιάκριτη νηστεία, πέφτει στο πάθος της λαιμαργίας και συχνά κυριεύεται από υπερηφάνεια και κενοδοξία. Σπουδαίο ρόλο παίζει και η ποιότητα, το είδος της τροφής. Ο απαγορευμένος καρπός του παραδείσου, αν κι ήταν <<ωραίος και καλός εις βρώσιν>>, είχε μοιραίο αποτέλεσμα για τον άνθρωπο. Του μετέδωσε τη γνώση του καλού και του κακού και τον στέρησε από την αθωότητα με την οποία τον είχε πλάσει ο Θεός. Αλλά και σήμερα η τροφή εξακολουθεί να έχει πολύ δυνατή επίδραση στην ψυχή. Το παρατηρούμε ιδιαίτερα αυτό μετά την οινοποσία. Το βλαβερό αποτέλεσμα του φαγητού και του κρασιού οφείλεται στην ανόμοια επίδρασή τους στη σάρκα και στο αίμα, καθώς και στο γεγονός ότι οι ατμοί που παράγονται στο στομάχι ανεβαίνουν στον εγκέφαλο κι επηρεάζουν το νου. Γι' αυτό το λόγο απαγορεύονται όλα τα οινοπνευματώδη ποτά στον ασκητή. Γιατί στερούν το νου από τη νήψη και την εγρήγορση κι επομένως από τη νίκη στον πόλεμο των λογισμών. Και τότε ηττημένος ο νους θα στερηθεί τη χάρη του Θεού, αν μάλιστα τον έχουν καταβάλλει σαρκικοί λογισμοί τους οποίους δέχτηκε ευχάριστα. Και τότε ό,τι έχει αποκτηθεί με αγώνες πολλούς χάνεται σε λίγες ώρες ή και σε ελάχιστα λεπτά. Ο μοναχός δεν πρέπει να πίνει καθόλου κρασί, είχε πει ο μεγάλος αββάς Ποιμήν. Τον κανόνα αυτόν πιστεύω πως πρέπει ν' ακολουθεί κάθε ευλαβής χριστιανός, αν θέλει να διατηρήσει την αγνότητά του. Οι άγιοι πατέρες ακολουθούσαν πιστά τον κανόνα αυτόν. Κι αν κάποτε δοκίμαζαν λίγο κρασί, αυτό γινόταν πολύ σπάνια και με πολύ μέτρο. Και βέβαια ο εγκρατής άνθρωπος πρέπει ν' αποφεύγει τα πικάντικα φαγητά και τα καρυκεύματα, επειδή αυτά εξάπτουν τα σαρκικά πάθη. Η πιο φυσική τροφή είναι εκείνη που σύστησε στον άνθρωπο ο ίδιος ο Δημιουργός αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δημιουργίας: <<Ιδού δέδωκα υμίν πάντα χόρτον σπόριμον σπείραι σπέρμα, ο εστί επάνω πάσης της γης, και παν ξύλον, ο έχει εν αυτώ καρπόν σπέρματος σπορίμου, υμίν έσται εις βρώσιν>> (Γέν. α' 29). Τα χορταρικά είναι το καλλίτερο φαγητό για τον ασκητή. Δε θερμαίνουν πολύ το αίμα και δεν παχαίνουν το σώμα. Οι ατμοί που παράγουν τα χορταρικά κι ανεβαίνουν από το στομάχι στον εγκέφαλο είναι λίγοι, δεν τον επηρεάζουν πολύ. Τελικά είναι η πιο θρεπτική κι ωφέλιμη τροφή, επειδή δε δημιουργεί πολλές βλέννες στο στομάχι. Για όλους αυτούς τους λόγους, όταν κανείς τρέφεται με χορταρικά του είναι πιο εύκολο να διατηρήσει την αγνότητά του και την πνευματική εγρήγορση. Και βέβαια έτσι ενισχύει το νου για να κυριαρχεί στον όλο άνθρωπο. Αλλά και τα πάθη δρουν πιο ήπια τότε κι ο άνθρωπος μπορεί πιο εύκολα να επιδίδεται στους πνευματικούς του αγώνες. Ένα άλλο είδος τροφής είναι τα ψαρικά. Αυτά όμως και κυρίως οι τροφές που προέρχονται από μεγάλα ψάρια δρουν επιβαρυντικά στο νου, παχαίνουν το σώμα, θερμαίνουν το αίμα και γεμίζουν το στομάχι με βλαβερές βλέννες, ιδιαίτερα αν τρέφεται κανείς συχνά ή κυρίως με ψάρια. Οι επιπτώσεις αυτές είναι ασύγκριτα πιο σοβαρές και βίαιες όταν καταναλώνει κανείς κρέας. Το είδος αυτός διατροφής παχαίνει ιδιαίτερα το σώμα, συμβάλλει πολύ στην παχυσαρκία και φλογίζει το αίμα. Οι ατμοί που παράγει το κρέας είναι πολύ βλαβεροί στο νου. Γι' αυτό το λόγο κι οι μοναχοί δεν κρεοφαγούν ποτέ. Το κρέας είναι προνόμιο για τους κοσμικούς ανθρώπους που ασχολούνται πάντα με βαριές δουλειές. Ακόμα και σ' αυτούς όμως η συχνή χρήση είναι βλαβερή. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Χριστού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 95-99.

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (2023)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής

«ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»: ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ «ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ»

 «ΠΑΤΡΙΔΟ-ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ»

Χρονικά του Ελληνοϊστορείν, μιας Ελλάδας που αποσυντίθεται φύρδιν - μίγδιν, συνήθειες, ιστορίες, ήθη, έθιμα, Πίστη και αξίες που στις μέρες μας εαλώθηκαν από τους  «νεοδιαφωτισμούς» του δαιμονόπληκτου Δυτικού «πολιτισμού» και τις αφιονισμένες διαδράσεις του Οικουμενισμού και της Παγκοσμιοποίησης. Μνήμες, αναμνήσεις και υπομνήσεις για το γένος των Ελλήνων, που από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους και εντεύθεν αγωνίζεται να βρει την «ταυτότητά» του ανάμεσα στη «σκύλλα» του αποστατούντος δυτικοευρωπαϊσμού  και τη «χάρυβδη» του έκπτωτου και καταχθόνιου «αμερικανισμού». Γιατί η Ιστορία εκδικείται, όταν την αγνοείς, πολλώ δε μάλλω, όταν δεν την γνωρίζεις!

Έρευνα - επιμέλεια - δημοσίευση

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

15 Ιανουαρίου 1947

ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ

ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

«Ας δημιουργήσουμε όλοι μας μαζί μιαν απαρχή αμοιβαίας εμπιστοσύνης»

Αδελφοί Έλληνες,

Η παράταση του  εμφυλίου  σπαραγμού δημιουργεί ασφαλώς μες σε κάθε Έλληνα αισθήματα και υποχρεώσεις, που μια δύναμη ακατανίκητη τα σπρώχνει με τον ένα ή άλλο τρόπο να εκφραστούν. Αλλά, βεβαιότατα, τα αισθήματα αυτά κι οι υποχρεώσεις δεν διαβαίνουν για τον καθένα από το ίδιο πρίσμα. Τα προβλήματα ενός τόπου και προπάντων όταν φθάνουν στην οξύτητα που φθάνουν τα δικά μας, συγκερνιώνται πάντα, όπως λέει ο Πλούταρχος στα Ηθικά του, καθώς συγκερνιέται το κρασί <<τοις τρόποις των πινόντων>>. Κι οι <<πίνοντες>> την ώρα ταύτη, στην Ελλάδα, είναι πολλοί. Η απογραφή τους δεν είναι εύκολη καθόλου. <<Φρόνιμοι>>,  <<σοφοί>>, <<φιλόδοξοι>>, <<παράφρονες>>, <<κρυπτοπαράφρονες και χίλιοι ακόμα άλλοι, τη στιγμήν αυτή μεράζονται, ο καθένας με τον <<τρόπο>> του, τις φοβερές ευθύνες για τη σωτηρία του πυρπολούμενου σπιτιού μας κι ο καθένας τους <<καλή τη πίστει>> προσκομίζει το μικρό του ή το μεγάλο του ξύλο για ν' ανάψει περισσότερη φωτιά. Την ώρα τούτη υπάρχουν μεταξύ μας άνθρωποι, που όταν βρεθεί κανείς ανάμεσά τους, σκέπτεται αν  βρίσκεται μπροστά σε μια κακόζηλη  συνοικιακή παράσταση «Μεσαιωνικού Βασιλείου Βασιλέων». Μάχες που κερδίζονται ή χάνονται από μια μονάχα λέξη, στρατηγοί που χρίονται <<επί τόπου>>, ή καθαιρούνται από τη μια στιγμή στην άλλη, επαρχίες ολόκληρες που κατακτώνται και χαρίζονται αμοιβαία, αυτά κι' άλλα ανάλογα είναι το συνηθισμένο θέμα των συνομιλιών τους... Τίποτε δεν είναι δυνατόν να τους διακόψει... Κι αν συμβεί ένας άνθρωπος του λαού, ένας απλός ξωμάχος, ένας πρωταγωνιστής στα μέγα θέμα της από τον ίδιο αυτό ηρωικής συντήρησης της ζωής του Έθνους, να προβεί απροσδόκητα μπροστά τους και να τους ρωτήσει: <<Πώς θα σπείρουμεν εφέτος τα χωράφια μας; Πού θα βρεθούν τα χέρια; Πώς θα πολεμήσουμε ακόμα και τις θεομηνίες;>>. Ασφαλώς θα σηκωθούνε όλοι μαζί για να του πούνε: <<Πήγαινε από δω... Αυτά δεν μας ενδιαφέρουν. Πληροφόρησέ μας μόνο πόσοι σκοτώθηκαν χτες απ' το ένα κι απ' το άλλος μέρος στο χωριό σου...>>. Πλάι σ' αυτούς υπάρχουν κατόπι κι άλλοι, πιο συγκροτημένοι στο φαινόμενο... Είναι οι λεγόμενοι (Θεωρητικοί). Βρίσκουν τη λύση της τεράστιας τραγωδίας ή στα παλιά βιβλία και στα χαρτιά αρχινώντας με <<τα παραδείγματα>> της Ιστορίας, ή την βλέπουν ολοφάνερα στο τελευταίο ξενόφωνο άρθρο μιας μεγάλης πάντα σε κυκλοφορία και σχήμα εφημερίδας: Την φορά αυτή δεν είναι δυνατό το πρόβλημα να βρει τη λύση του από εμάς. Την λύση αυτή την προσδιορίζει η οικονομική αλληλεξάρτηση που καθολικεύθηκε απ' τον ένα ως με τον άλλο πόλο του πλανήτη.  Αναγκαστικά είμαστε ένας κρίκος μες στην παγκόσμια άλυσση ορισμένων συμφερόντων και το γεγονός αυτό μας υποχρεώνει, μας δεσμεύει με τα κινητά κι οποιαδήποτε άποψη, ηθική, υλική, πολιτική, στην άλυσσην αυτήν. Κι ο καθένας από τούτους βλέπει μέσα από το πρίσμα του τη «σωτηρία του τόπου», κι ο καθένας, ως ξανάπα, φέρνει το δικό του ξύλο στην κοινή πυρά, ενώ η θυμέλη του έθνους διαρκώς φορτώνεται με σφάγια ομοαίματα κι η πυρκαϊά μες στην οποία κινδυνεύει να καεί ολόκληρη η Ελλάδα αναρριπίζεται απ' όλες τις μεριές.

Αδελφοί μου, Έλληνες!

Η οποιαδήποτε επέμβαση ενός απλού πνευματικού ανθρώπου στα Κοινά, τους τελευταίους καιρούς είναι συνήθεια να θεωρείται από τους πολλούς που αυτοτιτλοφορούνται <<θετικοί>>, σαν κάτι που τοποθετείται αυτό μόνο του στο περιθώριο της ζωής του τόπου, όταν -και στην πλέον ευνοϊκή περίπτωση- δεν βλέπεται απ' αυτούς τους ίδιους ωσάν ένα <<διακοσμητικό>> ή ελαφρά <<επικουρικό>> στοιχείο στις κατευθύνσεις που και πάλι αυτοί οι ίδιοι προχαράσσουνε και υπηρετούν. Για ν' ακουστεί λοιπόν με κάποια δόση προσοχής στις μέρες μας η ήρεμη φωνή ενός αγνού πνευματικού πολίτη, ο πολίτης τούτος θά' πρεπε -κατά τη γνώμη πάντοτε των παραπάνω- να επιδώσει ως ένα είδος διαπιστευτηρίων των κάποιων δικαιωμάτων του, ή ένα σεβαστό κατάλογο από ψηφοφόρους, ή (που θά' ταν και το πειστικότερο για τούτους) τον κατάλογο ενός ικανού και κατά το δυνατό καλά οπλισμένου που θα τον προστάτευε στρατού. Αλλά και γι' αυτό ακριβώς κι από τα πρώτα λόγια αυτής της έκκλησής μου, έχω το χρέος να δηλώσω πως την έκκλησην αυτή την απευθύνει σήμερα προς όλους τους ομοαίματούς του αδελφούς και σ' όλες γενικά τις κατευθύνσεις (ως κι αυτές ακόμα που περίγραψα λιγόλογα πιο απάνω) ένας άνθρωπος που ζει εντελώς μακρά από κάθε θορυβώδη ανάμιξη στα πράγματα του τόπου, αλλά που στη θεληματική του μόνωση αγωνίζεται να συγκεντρώνει και τις τελευταίες του ζωτικές δονήσεις, ώστε, όταν σημάνει η ώρα μες στην ίδια συνείδηση μονάχα -μη προσμένοντας τον έπαινο ποτέ κι από κανένα και περιφρονώντας όλες τις τυχόν μομφές-, νά' ναι σε θέση να σταθεί αδίσταχτα κι ευλαβικά αλληλέγγυος με τη σύνολη του τόπου του ψυχή. Και που το κάνει αυτήν την ώρα με την έκκλησην αυτήν του, χωρίς άλλη αξίωση απ' αυτή που του επιβάλλει το καθήκον του κι η ενδόμυχη ελπίδα στη βαθύτερη ηθική συναίσθηση όλων των Ελλήνων, που την ώρα τούτη βλέπουν πια ολοφάνερα πως το ποτήρι των δοκιμασιών του Έθνους επλημμύρισε και ξεχειλίζει Αίμα από παντού. Απ' το ποτήρι λοιπόν τούτο, που έχει πάρει πια τις διστάσεις γιγαντιαίου Δισκοπότηρου, η έκκληση αυτή μου προσκαλεί όλους τους αδελφούς να μεταλάβουν, οσοδήποτε αν ετούτη τη στιγμή το φοβερό μας δράμα χρωματίζεται για τον καθένα εκ των προτέρων με αποχρώσεις που είν' αδύνατο σχεδόν ν' απαλειφθούν, αν δεν πιστέψουμε όλοι πως κατόπιν απ' την μετάληψην αυτή όλα τα πάθη που μας διαιρούν

θα μπουν αγάλι - αγάλι μες στην κοίτη μιας κοινής απαίτησης, όπου, όλες οι ωμά κι αδελφοκτόνα συγκρουόμενες την ώρα τούτη καταστάσεις, θα μπορέσουμε αύριο να βρούνε σ' ένα ακμαίο κι ηνίοχο σώμα το βαθύ φυσιολογικό τους προορισμό. Γιατι στο βάθος από τούτο το ποτήρι υπάρχει κι αναπαλλοτρίωτη η αιώνια γεύση του αίματος των αδελφών μας, η μεγάλη γεύση αυτών των ίδιων μας, ανάμεσα σ' ολόκληρη την ιστορία του κόσμου, ηρωϊκών δημιουργικών δοκιμασιών.

Αδελφοί μου, Έλληνες,

Την ώρα αυτή βρισκόμαστε ανεξαίρετα όλοι αντιμέτωποι με την επείγουσαν ανάγκη μιας μεγάλης περισυλλογής. Κανένας απολύτως από μας και σ' οποιαδήποτε παράταξη κι αν ανήκει, δεν ευρίσκεται σε θέση ν' αρνηθεί πως επί χρόνια τώρα τρώμε το ζυμάρι για ψωμί και πίνουμε το γλεύκος για κρασί και πως οι φοβερές συνέπειες των ζυμώσεων της ανώριμης αυτής και μακροχρόνιας δίαιτάς μας συντελούνται μες στον ίδιο μας οργανισμό κι αντανακλούν θανατηφόρα μες την ίδια μας κοινή θεμελιώδη υγεία ως έθνους και ως λαού. Η επείγουσα ανάγκη της μεγάλης περισυλλογής ανταποκρίνεται σε μια άμεσην βιολογική ανάγκη. Η γενική αιμορραγία των ριζών και του κορμού του δέντρου της κοινής ζωής μας έχει φτάσει πια και κάθε μέρα φτάνει περισσότερο στο πιο εξαντλητικό της στάδιο. Και το σύνθημα, που την στιγμήν αυτή προβάλλει στη συνείδηση όλων των Ελλήνων η έκκλησή μου ταύτη, δεν είναι άλλο τίποτε την ώρα τούτη από το Σήμα του κοινού βιολογικού κινδύνου και το Σήμα εναντίον της απειλής του πιο παράφορου, του πιο παράλογου, που γνώρισε ως την ώρα αυτή η ιστορία μας, βιολογικού αυτοδιαμελισμού. Ας εξαρθούμε λοιπόν όλοι την στιγμήν ετούτην ως με την ενιαία συνείδηση του δράματος του Έθνους. Ας κερδίσουμε μες στην ψυχή μας, και στο μέσο απ' το δαιμονισμένο θόρυβο των αντεκλήσεων όπου μας κυκλώνουν, μισή ώρα αληθινής στιγμής. Ας δημιουργήσουμε όλοι μας μαζί μιαν απαρχή αμοιβαίας εμπιστοσύνης, αν δεν θέλουμε να ιδούμε σύντομα ολόκληρο τον ελληνικό λαό, κατάκοπο στο τέλος απ' τη γενικήν αιμορραγίαν, να κυλάει στο ύστατο σκαλί όπου μπορεί να γκρεμιστεί ένας λαός: στην αποκήρυξη της ίδιας βιολογικής του πίστης στον εαυτό του και στο μέλλον του, αποκήρυξη εξαιτίας της οποίας η ιστορία των τελευταίων αυτών του χρόνων, ιστορία γεμάτη ηρωϊσμούς, θυσίες κι ελπίδες κινδυνεύει να του φαίνεται μεθαύριο ίσως, όπως λέει ο Σαίξπηρ, <<μια παράδοξη ιστορία, που θα την διηγείται πια στο κόσμο ένας τρελλός>>. Ας κατακτήσουμε λοιπόν με θέληση ουσιαστική, αδελφοί μου, μες στον εαυτό μας, κι όλοι για όλους, τη <<μισή αυτή ώρα της αληθινής σιγής>>. Ας θυμηθούμε πως ιστορία όλου του κόσμου υπάρχουνε στιγμές όπου το φως καταπραϋνει τη φωτιά και πως τροφοδοτώντας τη φωτιάν αυτή χωρίς το φως, με μόνες τις ωμά χωριστικές μας τάσεις, τόσο περισσότερο ο λαός για τον οποίο πονούμε όλοι, μένει απέξω απ' την πραγματική φροντίδα μας γι' αυτόν και πως με τούτο δεν υπηρετούμε παρά μόνο κάποιες ενστικτώδεις μας κι εφήμερες ικανοποιήσεις. Αλλά να που τη στιγμήν αυτή, αυτός ο ίδιος ο λαός, ο λαός που με το μόχτο του και τον ιδρώτα του αξιοποιεί στους αιώνες και μερόνυχτα την γη αυτή, ορμά ανάμεσα από τις αντιμαχόμενες μερίδες, άοπλος, νηστικός, γυμνός, τριγυρισμένος μ' όλες τις μανάδες κι όλες τις χαροκαμμένες θυγατέρες του και μ' όλα τα πεντάρφανα παιδιά του, και ζητεί από τούτες -πανελλήνιος τραγικός χορός- σπαραχτικά κι επίμονα, ένα μόνο πράγμα: <<Να σταθεί επιτέλους, αρχινώντας με μιαν άμεση εκεχειρία, που θα δώσει τον καιρό για μια αμοιβαία τίμια συνεννόησιν, η εξαντλητική του κόσμου αιμορραγία. Να περισωθούν οι αληθινές κοινές μεγάλες ρίζες κι ο κοινός τρανός βιολογικός κορμός του Δέντρου της Ζωής μας>>. Αυτό μόνο για την ώρα, κι ως την ώρα που η κοινή πορεία του Έθνους θα μπορέσει πάλι να βαδίσει μες στο δρόμο του πραγματικού της φυσιολογικού και ιστοριολογικού προορισμού. Στο καιριότατο αυτό αίτημα του λαού μας, έχω την πεποίθηση, αδελφοί μου Έλληνες, πως όλοι μ' ένα χτύπο της καρδιάς μας απαντάμε: Ναι! Αλλά βέβαια η απάντηση αυτή δεν εξαρτάται μόνον από την ανώνυμη κατάφαση οσονδήποτε, πολυάριθμων κι απροκατάληπτων ψυχών, που αποτελούν και τούτες ένα μέρος του μεγάλου ανώνυμου λαού. Εξαρτάται, ηθικά και τεχνικά, απ' αυτούς που κυβερνάνε σήμερα τον τόπο αυτό. Εξαρτάται από τη μερική ή τη σφαιρική διαφώτιση του Ελληνικού τεράστιου δράματός μας, στη συνείδηση των ξένων. Εξαρτάται από την Εκκλησία μας. Εξαρτάται ακόμα από όλους τους <<διανοούμενους>> του τόπου, που καλούνται να υψωθούνε σε μια ζώνη αφανάτιστης και απρόσωπης προς την Ελλάδα διακονίας. Λόγος που με υποχρεώνει να στραφώ ως σε κατακλείδα, γενικά, σ' όλους αυτούς, και να τους πω:

Εσείς όσοι κυβερνάτε σήμερα τον τόπο αυτό.
Κι εσείς, Ιεράρχες.
Κι εσείς όσοι <<διανοούμενοι>> μες στην Ελλάδα.

Υψωθήτε όλοι απάνου από τη σφαίρα της συμβατικής, εκείνης ρητορείας, που συχνά σας επιβάλλεται απ' το ίδιο υπούργημά σας και συχνά σας εμποδίζει να σκεφθήτε πως η απλή αλήθεια είν' η ανώτερη απ' όλες τις ρητορικές. Αυτονομήστε μέσα σας την έννοια της Ελλάδας, βλέποντάς τη μες στη σφαίρα της πλατύτερης πνευματικής και ιστορικής αντικειμενικότητος. Και με το μέσο αυτό αναχθήτε αγάλι - αγάλι προς το Φως που μέσα στη συνείδησή σας πρέπει νά' ναι, απροκάλυπτα, ένα Φως Ελληνικό, προς την Αλήθεια που και τούτη οφείλει νά' ναι για τη σκέψη σας μια αυθεντική Ελληνική Αλήθεια, προς την ύψιστην Ιδέα της Ελευθερίας, που κι αυτή δε θά' ναι τόσο αυθεντική Ελληνική Ελευθερία. Και που για τον ίδιο λόγο κι απ' την ίδια ανόθευτην Ελληνικότητά τους θά' ναι σύγχρονα ως έννοια κι ως ουσία, και Φως καθολικό και Αλήθεια οικουμενική και Ελευθερία παγκόσμια. Κι από τη σφαίρα τότε ετούτου του αυθεντικού Φωτός κι αυτής της ίδιας καθαρής Ελληνικής Ελευθερίας, διατηρώντας μέσα σας μια ανταύγειά τους, προχωρήστε προς τη σφαίρα της σημερινής Ελληνικής πραγματικότητας. Και προχωρήστε επομένως τότε αδίσταχτα (έχοντας στο νου σας σταθερά πως μονάχα η ζωή δίνει τη ζωή, ενώ οι διχασμοί -όταν μάλιστα καλλιεργούνται συστηματικά και παρατείνονται- δημιουργούν για έναν λαό τον ηθικό του εκφυλισμό και τελικά τον οδηγούν στον θάνατο), στη μόνη που επιβάλλεται απ' τα πράγματα και μόνη αυθεντική στις μέρες μας Ελληνική πολιτική: Πολιτική Αγάπης και Έξαρσης, πολιτική πραγματικού κι ουσιαστικού κατευνασμού. Και στοχαστήτε όλοι πως, απ' τον ορθό ή τον αδέξιο χειρισμό του αδιόρατου αυτού σημείου του Χρόνου, όπου βρισκόμαστε την ώρα αυτή -και που ίσως κάποιοι να φαντάζονται ότι θα μείνουνε για πάντα- απ' τον ορθό, επαναλαβαίνω, ή τον αδέξιο χειρισμό του χρονικού αυτού εφήμερου σημείου, εξαρτάται ή να σπρώξουμε ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό προς την αυτοκαταστροφή του, ή να τον βοηθήσουμε, παρ' όλα τα καίριά του τραύματα, να μπει με τη σειρά του, αύριο, φυσιολογικός κι ελεύθερος, στη νέα που ξανοίγεται (οσοδήποτε δημιουργικά σκληρή) στις μέρες μας, για όλα τα έθνη και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, τροχιά.

*Από το φιλολογικό περιοδικό «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
Αριθμός 1, 15 Ιανουαρίου 1947, σελ. 3-4.
Δεκαπενθήμερη Πνευματική Επιθεώρηση
Διευθυντής:  Δ. Φωτιάδης, Αρχισυντάκτης: Ν. Βρεττάκος
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, έρευνα, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ