ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Η νέα τάξις πραγμάτων και νέα εποχή βαδίζει εις την πανθρησκείαν του αντιχρίστου.

Δύο θεσμοί αντιστέκονται έχοντες βοήθειαν ει μη μόνον από τον Θεόν 

και ολίγους πιστούς, που τους συμπαρίστανται.

Θέλουν να τους εξαναγκάσουν να υποκύψουν ή να τους εκδιώξουν,

τον μεν Πατριάρχην Ειρηναίον από το Πατριαρχείον,

την δε αδελφότητα των Εσφιγμενιτών από το Άγιον Όρος.

Έχουν αναθέσει οι σκοτειναί δυνάμεις,

που κατευθύνουν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως 

(όπως το εδήλωσε ο Πατριάρχης Δημήτριος εις τον εκπρόσωπον του ''Ορθοδόξου Τύπου'' κ. Σωτήρχον εις την Κωνσταντινούπολιν) 

εις τον Βαρθολομαίον να αφανίσει τας δύο αυτάς αντιστάσεις καθ΄οιονδήποτε τρόπον.

Επειδή ο Ειρηναίος δεν θα συγκατατίθετο εις την υπογραφήν των αποφάσεων της Μεγάλης Συνόδου του 2016 και δεν θα συμμετείχεν εις τους διαλόγους με το Π.Σ.Ε. παπικούς και λοιπούς αιρετικούς, δι΄αυτό έπρεπε οπωσδήποτε να απομακρυνθεί από τον Πατριαρχικόν θρόνον. Προέβησαν εις χαλκευμένας κατηγορίας και εν συνεργασία με μερίδα Αγιοταφιτών και την ενεργόν συμπαράστασιν του Βαρθολομαίου αποφάσισαν την εκθρόνισήν του. Αι ''κατηγορίαι'' κατά του Ειρηναίου εκδικάσθησαν από δικαστήρια και αθωώθη. Παρά ταύτα δεν επανήλθεν εις την θέσιν του! Κατανοούν οι Αγιοταφίται την μεγάλην αδικίαν και τον φοβούνται. Τον έχουν κλειδώσει εις το διαμέρισμά του,δεν του δίδουν φαγητό. Δεν επιτρέπουν να τον επισκεφθούν. Ούτε επιτρέπουν εις ιατρούς να εξετάσει την υγείαν του. Είναι τελείως εγκαταλελειμένος.

Ο Ειρηναίος έχει διακονήσει από νέος εις το Πατριαρχείον και οφείλουν να του δίδουν την διατροφήν του! Έχει υποχρέωση το Πατριαρχείον. Του σφράγισαν ένα εκκλησάκι που είχε δια να προσεύχεται. Αν ευρεθεί κανένας χριστιανός και κατεβάσει με σχοινί το καλαθάκι θα έχει τροφή προς συντήρησήν του! Μόνον ο μητροπολίτης Καλαβρύτων ενδιαφέρθη επανειλημένως και τους έψεξε, τόσον τον πατριάρχην Ιεροσολύμων Θεόφιλον, όσο και τους Συνοδικούς Ιεράρχας. Δέκα χρόνια φυλακισμένος και εγκαταλελειμένος είναι μια μεγάλη αδικία και να είναι βέβαιον, ότι θα λογοδοτήσουν εις το φοβερόν κριτήριον, τόσο ο Βαρθολομαίος, όσο και ο Θεόφιλος με την σύνοδόν του. Δεδομένου, ότι εις το παράνομο δικαστήριο του Βαρθολομαίου εις το Φανάρι, δεν συνεφώνησαν όλοι οι Πατριάρχαι. Μόνον οι οικουμενισταί συνετάχθησαν με την οριακήν πλειοψηφία του Βαρθολομαίου.

Το ίδιο έτος που απεμάκρυναν τον Ειρηναίον από το Πατριαρχικόν αξίωμα,επενέβησαν και εις την Ι. Μ. Εσφιγμένου. Κατήργησαν το αυτοδιοίκητον της Ι.Μ.Ε. και εκδίκασαν πρωτοδίκως όλην την αδελφότητα της Μονής. Δεν εσεβάσθησαν, ούτε Ιερούς Κανόνας, ούτε τον Καταστατικόν Χάρτην του Αγίου Όρους και την αγιορείτικην Παράδοσιν. Επλήρωσαν τρεις νομικούς να γνωμοδοτήσουν (με εκατομμύρια δραχμάς), δια να αποφανθούν ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την μετάνοιάν των και το άγιον Όρος!Χωρίς να στοιχειοθετείται κατηγορία προς εκδίωξιν ολοκλήρου Αδελφότητος. Τούτο συνέβη κατά πρώτην φοράν εις το άγιον Όρος.Το δε τραγικόν και τελείως ανήθικον και άδικον είναι η αντικατάστασις της Αδελφότητας και της νομικής υπάρξεως της Μονής (ώστε να μην υπάρχει Μονή Εσφιγμένου), ονόμασαν ''ηγούμενο της μονής Εσφιγμένου'', τους 3-4 μοναχούς του Κελλίου, 2 ''επιτρόπους'', έναν αντιπρόσωπον και όλοι μαζί ''σύναξις Γεροντική της Ι. Μ. Εσφιγμένου''.

Αυτά είναι έργα του Βαρθολομαίου με συνεγασία ορισμένων ηγουμένων και αντιπροσώπων της Ιεράς Κοινότητος και οι υπόλοιποι διαφωνούντες υπεχώρησαν προ απειλών καθαιρέσεως. Όλες οι εισπράξεις της Μονής από αγιορείτικα μισθώματα, από το 2001 μέχρι σήμερον, τα λαμβάνουν, ως οι άνω αποκαλούμενοι, Κατσουλιέρηδες. Από το 2005 και εντεύθεν εισπράττουν, ό,τι ενοίκια είχε η Μονή. Ο Βαρθολομαίος με την Ιερά Κοινότητα έχει εφοδιάσει την Κελιωτικήν αδελφότητα των Κατσουλιέρηδων με πλαστά χαρτιά και σφραγίδα, τα οποία επικυρώνει η Επιστασία, ως γνήσια και διεκδικούν την Ι. Μ. Εσφιγμένου και ολόκληρον την περιουσίαν που ανήκει εις την Μονήν. Διώκουν τους Πατέρας που ευρίσκονται εις το εν Καρυές,Αντιπροσωπείον. Έχουν επιχειρήσει τρεις φορές εξ αυτών με βαριοπούλες, λοστούς και μηχανήματα,κατά των Πατέρων που διαμένουν εις το Αντιπροσωπείον. Εσχάτως, τους έχουν εγκλωβίσει εντός του Αντιπροσωπείου μη ανεχόμενοι να κυκλοφορούν εντός των Καρυών, δια να διαθέσουν το εργόχειρόν των και να προμηθεύονται των αναγκαίων. Απαγορεύοντες τους προμηθευτάς να τους εξυπηρετούν. Ενάγουν συνεχώς εις τα πολιτικά δικαστήρια τους Πατέρας της Ι. Μ. Εσφιγμένου προκειμένου να τους καταπονήσουν δια να φύγουν από την μετάνοιάν των!

Εσχάτως έχει συμμαχήσει ο Βαρθολομαίος,ο Βατοπαιδινός π.Εφραίμ και Κατσουλιέρηδες κατά της Ι. Μ. Ε. Επιθυμεί ο π. Εφραίμ, ως επιχειρηματίας περί τα οικονομικά να αναπτύξει και την τοιαύτην με κατάληψιν και δευτέρας Μονής. Δι΄αυτό και συμπαρίσταται τους Κατσουλιέρηδες και τους προσκαλεί εις τας πανηγύρεις αναγνωρίζοντας μάλιστα και ως ''ηγούμενον της Ι. Μ. Ε. τον διάδοχον του Κατσουλιέρη! Στόχος ο Πατριάρχης Ειρηναίος και η Αδελφότης της Ι. Μ. Εσφιγμένου. Η αδικία αυτή οπωσδήποτε θα πληρωθεί. Αναμένει ο Θεός την μετάνοιαν των διωκτών και την αποκατάστασιν της αδικίας. Μάλιστα οι αδικήσαντες είναι και ιερωμένοι και προς τούτο εμποδίζονται από τους Ιερούς Κανόνας να λειτουργούν, εάν δεν αποκαταστατήσουν την αδικία. Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης. Οι αδικούμενοι υπομένοντες έχουν τον μισθόν παρά Κυρίου. Εν προκειμένω αδικούνται με τον σκοπόν να διαφυλάξουν την Ορθόδοξον Πίστιν, οπότε είναι μακάριοι!Αλλοίμονον εις τους ενεργούντας και μη αποδίδοντας το δίκαιον και μάλιστα ιερωμένους! Είναι μια μαύρη σελίδα τόσον εις το πατριαρχείον Ιεροσολύμων,όσον και εις τον άγιον Όρος.

Όσοι καθοιονδήποτε τρόπον εμπλέκονται εις την αδικίαν, οφείλουν να μετανοήσουν 

να απεκδυθούν των ευθυνών, καθότι ο Θεός δεν μυκτηρίζεται.

Ας μην γίνονται συνεργοί της νέας αντιχρίστου εποχής.

Έχει εκπονηθεί αντίχριστον πρόγραμμα δια το άγιον Όρος.

Εξ΄αυτού υπάρχει μεταξύ των άλλων η κατάργησις του αυτοδιοικήτου,

του αβάτου και εν όψει της πανθρησκείας,

εγκαταστάσεως αιρετικών εν αυτώ.

Ο διωγμός των Εσφιγμενιτών θα συμβάλλει εις την ολοκλήρωσιν του αντιχρίστου προγράμματος.

Αντιγραφή κειμένου από το περιοδικό της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου

 ''ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ''

τεύχος 28

Μάρτιος-Απρίλιος 2015

σελίδες 13-14

Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Περιοδικό ''Άγιος Αγαθάγγελος''

ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΚΟΙΝΩΝΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΚΟΥΣ ΜΕ ΒΟΤΚΑ

Στο χωριό Γορέλοβο είχα οργανώσει πνευματικές συναντήσεις και συζητήσεις μέσα στο δάσος.

Δεν ήταν δύσκολο να το μυριστούν.

Μ΄έπιασαν και μ' έκλεισαν στην φυλακή.

Αργά την νύχτα έρχεται ο κομισάριος.

Γεροδεμένος άντρας, γίγαντας!

Ήταν στουπί στο μεθύσι. Μόλις που κρατιόταν στα πόδια του. 

Τραυλίζοντας με πρόσταξε:

— Βήμα... εμπρός, μαρς!

Πίσω μου!... Μ' έφερε σε μία μεγάλη παράγκα. Ήταν γεμάτη από «συντρόφους».

Όλοι μεθυσμένοι.

Σ΄ένα σκαμνί καθόταν κάποιος ακορντεονίστας. Μόλις με είδε  — ήταν,

φαίνεται, ειδοποιημένος 

— άρχισε να παίζει ένα χορευτικό σκοπό.

Ο κομισάριος μ΄άρπαξε απ΄τα μαλλιά, μ΄έστησε στη μέση και φώναξε προστακτικά:

— Χόρευε!

Δεν έφερα καμμία αντίρρηση.

Χόρεψα.

Κι όταν σταμάτησα, κάθησα σ΄ένα πάγκο και γέλασα.

Γέλασα ξερά, μεταλλικά...

Ύστερα ξέσπασα σ΄ένα αυθόρμητο,ασυγκράτητο κλάμμα, ανακατεμένο κι αυτό

 πάλι μ΄ένα γέλιο αλλόκοτο και μ΄επιφωνήματα ψυχικού πόνου.

Είχα χάσει κάθε αυτοέλεγχο... Όταν ηρέμησα λίγο, έριξα την ματιά μου ολόγυρα. Καί τους βλέπω όλους σιωπηλούς, με κατεβασμένα τα κεφάλια... Στην σιωπή του Ρώσου υπάρχει πάντα κάτι το ιερό... Ο πρώτος που έσπασε την σιγή,ήταν ο κομισάριος. Αναστέναξε. Ένα βογγητό του ξέφυγε... Τον βλέπω... να πέφτει στα πόδια μου! — Συγχώρεσέ με, άνθρωπε του Θεού! Τον σήκωσα. Καθίσαμε στο τραπέζι. Σέρβιραν τσάι. Μέ φίλεψαν ό,τι εἶχαν. Ένας μου λέει: — Πες μας κάτι πνευματικό, ωφέλιμο, μόνο να μην είναι για την δική μας ζωή και για την δική μας χώρα... Αν δεν είμαστε άξιοι για λόγο Θεού, τότε διηγήσου μας ένα παραμύθι!... Μέχρι που λάλησαν τα κοκόρια, συζητούσα μαζί τους. Άκουγαν τον κάθε μου λόγο με κατεβασμένα τα κεφάλια και μ΄αναστεναγμούς... Την ώρα του αποχαιρετισμού, μου είπαν: —Τράβα στον δρόμο σου,παππούλη!

Μη μας κρατήσεις κακία... Εμείς αυτό... ε... με λίγα λόγια... Καλά! Τί να πούμε πιά!... Βαρύς ο σταυρός της αμαρτίας, που έχει φορτωθεῖ ο Ρώσος... Κάποια νύχτα, σ᾿ένα καλύβι, έγινα μάρτυρας μιας άγριας ρώσικης κραιπάλης. Πέντε άνδρες του κόκκινου στρατού, μαζί με το σπιτονοικοκύρη,τον ψαρά Συμεών, και τον καμπούρη γυιο του Πέτρο, έφτιαχναν παράνομο πιοτό. Το ξέρω πως έπρεπε να είχα φύγει από κει, αλλά έμεινα σκόπιμα: Γιατι απ' το μεθύσι και την αμαρτία του Ρώσου, που έχει πάντα κάτι το μελαγχολικό, μπορεί να βγάλει κανείς πολλά χρήσιμα συμπεράσματα. Τότε η ψυχή αποκαλύπτεται!... Και σ΄αὐτές τις «θανάσιμες ώρες», της χρειάζεται ένας παρηγορητής... Οι στρατιώτες ήταν γεροδεμένοι, στρογγυλοπρόσωποι, με πλακουτσωτές μύτες. Όσο τους έβλεπα ξεμέθυστους και νηφάλιους, τους καμάρωνα. Συλλογιζόμουν: «Τί καλά που θά΄ταν,αν δούλευαν παραγωγικά για την πατρίδα μας και τον λαό μας... αν καλλιεργούσαν τα χωράφια, αν θέριζαν το σιτάρι...».

Τα λόγια τους είναι σκληρά. Φτύνουν καί βλαστημάνε. Με πήρε το μάτι τους —ήμουνα μαζεμένος σε μία γωνιά. —Ποιός είν΄αυτός; ρωτάει ένας τους φτύνοντας αηδιαστικά. —Περιπλανώμενος τσαγκάρης! αποκρίνεται ο Συμεών. —Ε, τότε φτιάξε μου τις μπότες!πετάχτηκε ένας ἄλλος.  Έβγαλε αμέσως τις μισοδιαλυμένες μπότες του και μου τις πέταξε. —Θα σε πληρώσω! Μην φοβάσαι! πρόσθεσε. Καταπιάστηκα με την δουλειά. Εκεῖνοι κάθισαν στο τραπέζι και άρχισαν να πίνουν,θέλησαν να με κεράσουν. Ήπια ένα ποτήρι, αλλά μου πρόσφεραν και δεύτερο. Για να τ΄αποφύγω, δικαιολογήθηκα: —Όχι άλλο,παιδιά. Η καρδιά μου είναι αδύνατη... Παραήπιανε. Το λαθραίο οινόπνευμα τους μέθυσε για τα καλά. Άρχισαν να παινεύονται σαν μικρά παιδιά και να περιγράφουν τους ηρωισμούς τους. Πολλές και φοβερές ιστορίες διηγήθηκαν,αλλά μία απ΄όλες με συνετάραξε «έως θανάτου». —Ε, και τι ν΄ αυτά που είπαμε ως τώρα; τίποτα! Εμεῖς κάναμε πιο παστρικές δουλειές, που ούτε στον ύπνο σας δεν τις έχετε δει! Μιλούσε ένας μικρόσωμος νεαρός με κόκκινα, στρογγυλά φρύδια. Η φωνή του ήταν τσιριχτή, διαπεραστική. Με τα μάτια έκανε νόημα στον αντικρινό του —ένα παλληκάρι με πλατύ, μαλλιαρό μέτωπο καί λιπαρές, βρώμικες ρυτίδες.

Θυμάσαι πως κοινωνήσαμε με σαμογόν; (Βότκα οικιακής κατασκευής, πολύ δυνατή και με βαρειά μυρωδιά. —Σώπα, καλύτερα..., κατσούφιασε ο άλλος. —Δεν μπορώ!... Πω, πω, τι νταβαντούρι έγινε!... —Σκάσε!...φώναξε βραχνά ο μαλλιαρός. Αυτός όμως εέχε πάρει φόρα. —Δεν είναι πολύς καιρός που ἔγινε... Είχαμε φτάσει σ΄ ένα κεφαλοχώρι. Η εκκλησία ήταν ήδη κλειστή καί σφραγισμένη. Τον παππὰ τον καψαλίσανε, λέει, σαν γουρουνόπουλο πάνω στην φωτιά... κι έπειτα του χώσανε στο λαρύγγι έναν αναμμένο δαυλό... Ναί... Λοιπόν, ακούστε παρακάτω... Είμαστε ακόμα στον πρόλογο... Αρχηγός μας ήταν ο Παύλος Νικοντήμοβιτς Βοζνεσένσκυ... Κεφάλας καὶ φαφλατάς —τέλος πάντων!... Σπούδαζε κάποτε σε ιερατική σχολή... Ακοῦς εκεί, παππάς ήθελε να γίνει!... Χα!... Σε μια στιγμή λοιπόν, εκεῖ που το γλεντούσαμε, σηκώνεται ο Βοζνεσένσκυ και λέει με την βροντερή του φωνή: «Σύντροφοι! Θέλετε να κάνω μία φάρσα στους βλάκες χωρικούς;». Έδειχνε τα δόντια του σαν πεινασμένος λύκος... και τα φλογισμένα μάτια του, ω, πόσο φοβερά ήταν...

Μα, γιατι τα λες τώρα; τον έκοψε πάλι με οργή ο μαλλιαρός. -Πάψε!...Λοιπόν...«θέλετε», λέει, «να κάνω την φάρσα;». Εμεῖς φυσικά ρωτήσαμε, τι είδους φάρσα εννοοῦσε. «Ναι», βρόντηξε ο Βοζνεσένσκυ την γροθιά του στο τραπέζι.«Αύριο θα λειτουργήσω στην εκκλησία και θα κοινωνήσω το λαό...με σαμογόν!...». Εμείς χλωμιάσαμε απ' την ταραχή και το φόβο... Αλλά μετά το γλέντι, αφοῦ σκορπίσαμε, το είχαμε ξεχάσει —ή μάλλον αδιαφορήσαμε. Αφού «η θρησκεία είναι το ὄπιο», κ.λ.π., κ.λπ. Την άλλη μέρα, γύρω στις δέκα, ένας δικός μας χτύπησε την καμπάνα. Όλο το χωριό σηκώθηκε στο πόδι. Καμπάνα; ...αποροῦν. Τί συμβαίνει; Τους ἀνακοινώνουμε ότι η κρατική εξουσία, δείχνοντας κατανόηση στα λαικά αιτήματα, αποφάσισε να επιτρέψει την ελεύθερη τέλεση της δημόσιας λατρείας. Γι΄αυτό έστειλε ακόμα και Ιερέα... Οι χωρικοί άρχισαν να πανηγυρίζουν. Κίνησαν ομαδικά για την εκκλησία... 

Ήταν δακρυσμένοι από χαρά... Πέσανε πάνω στις εικόνες και τις φιλούσανε με μiα λαχτάρα... τ;iς στολίζανε με λουλούδια, τις ξεσκονίζανε... Ο Παῦλος Νικοντήμοβιτς φόρεσε τ΄ άμφια, όλα όπως πρέπει... Έγινε μια αυτοσχέδια χορωδία... Βρέθηκε κι ένας γέρος νεωκόρος... Τέτοια λειτουργία έγινε, που όλοι μέσα στην εκκλησία κλαίγανε μ;e λυγμούς... Όσο διηγιόταν ο νεαρός, το μαλλιαρό παλικάρι του έριχνε οργισμένες ματιές. Τελικά δεν άντεξε. —Πάψε, κάθαρμα! Ούρλιαξε. Και μ΄ αυτά τα λόγια, έχασε την ισορροπία του, έπεσε απ΄ το σκαμνί καί σωριάστηκε κατάχαμα. Όπως ήταν μεθυσμένος, αποκοιμήθηκε αμέσως. Άρχισε να ροχαλίζει δυνατά. Πότε-πότε ταραζόταν από ακούσια αναφιλητά... -Μεσολάβησε μικρή σιωπή. —Καί λοιπόν; τι έγινε; Κοινώνησε τους χωριάτες; ρώτησε ψιθυριστά ο καμπούρης γυιος του Συμεών, ρίχνοντας μία κλεφτή ματιά στον κοιμισμένο. —Ναί, τους κοινώνησε... είπε, και συνέχισε πιο χαμηλόφωνα, με φανερή ψυχική ταραχή, που ήταν ζωγραφισμένη στο φοβισμένο του βλέμμα. Τους κοινώνησε... κι ύστερα βγήκε να κάνει κήρυγμα!... Τί έγινε τότε!... Άρχισε να βλαστημάει και να βρίζει τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους... Εγώ απ΄ την τρομάρα μου είχα κολλήσει στο πάτωμα, είχα κοκκαλώσει... 

Κι ο λαός...

Τί έγινε με τον λαό!...

Στο σημείο αυτό ο νεαρός αφηγητής έκλεισε τα μάτια,

ζάρωσε το μέτωπο και σκούπισε τον ιδρώτα του με το μανίκι της χλαίνης του.

Το πρόσωπό του συσπάστηκε.

Τα δόντια του χτυπούσαν.

Και τα χέρια του δεν ήξερε που να τα βάλει... 

— Αν δεν μπορείς, μη συνεχίσεις..., του είπε ο ψαράς, τρέμοντας κι αυτός απ΄ την ταραχή.

Ναι, ο λαός...

Έχετε δει πως η θύελλα σηκώνει τις σκεπές, πως ξεριζώνει τα βράχια και τα συντρίβει;

Ε, έτσι έκαναν κι αυτοί με τον Βοζνεσένσκυ!

Τον σήκωσαν,

τον πέταξαν κάτω,

κι άρχισαν να τον χτυπάνε κραυγάζοντας αγανακτισμένα... να τον χτυπάνε με τις μπότες,

με τις γροθιές, με τα κηροπήγια...

να τον χτυπάνε στο κεφάλι, στο στήθος, στ΄αχαμνά...

Χύθηκαν τα μυαλά του... τα σωθικά του... τα έντερά του!!!

...Οι εικόνες ολόγυρα πιτσιλίστηκαν με το αίμα του!»

Συνεχίζεται...

Σημείωση: Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο ''ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ'' του Βασιλείου Νικηφόρωφ-Βόλγιν. Από το 1921 ο νεαρός εμιγκρές άρχισε να δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια σε περιοδικά και εφημερίδες με το ψευδώνυμο Βόλγιν (επειδή ο μεγάλος ρωσικός ποταμός Βόλγας σχετιζόταν με τις παιδικές του αναμνήσεις). Το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα ονομαστήρια της γης» και τὸ 1938 «Το οδοιπορικό ραβδί». Η επιβολή του κομμουνιστικού καθεστῶτος και στην Εσθονία, μετά την κατάληψή της από τα σοβιετικά στρατεύματα (1940), τον αναγκάζει να σταματήσει την δημοσιογραφική-συγγραφική δραστηριότητά του. Ένα τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο «Αρχαία πόλη», που από το 1939 ετοιμαζόταν να εκδοθεί, δεν θα δει τελικά το φως της δημοσιότητας.

Τον Μάιο του 1941, ενώ δουλεύει σε ναυπηγείο,συλλαμβάνεται από την μυστική αστυνομία και φυλακίζεται με την κατηγορία της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Λίγο αργότερα μεταφέρεται στο Κύρωφ (Βιάτκα), όπου δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Εκτελέστηκε με τουφεκισμό στις 14 Δεκεμβρίου του 1941 σαν εχθρός του λαού...! Το πρώτο μέρος του βιβλίου περιλαμβάνει το αυτοτελές έργο του συγγραφέα «Το οδοιπορικό ραβδί». Πρόκειται για άτακτες ημερολογιακές σημειώσεις ενός αγνώστου ρώσου ιερέα, που ἔζησε στο πρώτο μισό τοῦ 20ού αιώνα,και που αποτύπωσε στο χαρτί βιώματα και γεγονότα της ζωής του,λίγο πρίν και μετά την οκτωβριανή επανάσταση!...Το δεύτερο μέρος περιέχει τέσσερα κείμενα-μαρτυρίες, όπου ο συγγραφέας περιγράφει, είτε προσωπικές μετεπαναστατικές εμπειρίες του, είτε άλλα περιστατικά,που πληροφορήθηκε από τους πρωταγωνιστές τους ή από αυτόπτες μάρτυρες -το τελευταίο μάλιστα, έχει γίνει πλατιά γνωστό εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο μέσα στην Ρωσία, αλλά κι έξω από τα σύνορά της. 

Βασιλείου Νικηφόρωφ-Βόλγιν 

ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,

που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,

φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας,

συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.

Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου

 ''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) 

από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,

προβαίνουμε σε συνεχείς,αποσπασματικές αναρτήσεις 

από το εν λόγω βιβλίο.

Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,

που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα,'' 

κατέστησε σ' εμάς εμφανές,

πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.'' 

Και,

όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου:

 ''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,

η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.''

 Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου εκ Ρουμανίας του Ομολογητή

 είη μετά πάντων ημών!

 Γ. Δ. Δ.

Στὴν νέα Καλύβη τους,στὸ δάσος τῆς Ρίσκας (περιοχὴ Μάγκουρα),παρέμειναν μέχρι τὸ τέλος τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τὸ 1945.Ζοῦσαν ἐντελῶς στερημένοι μία σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωή,ἔχοντες μόνον τὰ Λειτουργικὰ βιβλία γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τους καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο στὰ φλογερὰ στήθη τους.

Ἐτρέφοντο μὲ μανιτάρια καὶ χόρτα,σπάνια δὲ μὲ ψωμί,τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ἔφερε κάποιος ἀπὸ τοὺς ὀλίγους ἡρωϊκοὺς βοηθοὺς-συμπαραστάτες τους,ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ βαδίση βράδυ, γιὰ νὰ μὴ ἀφήση ἴχνη στὰ χιόνια,ἐπὶ 20 τουλάχιστον χιλιόμετρα,ἀπὸ τὴν πιὸ κοντινὴ κατοικημένη περιοχή!

Οἱ Ἐρημῖται Πατέρες παρέμεναν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας στὸν παγετό,διότι ἐφοβοῦντο ὅτι τὸ ἄναμμα φωτιᾶς θὰ τοὺς ἐπρόδιδε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἠδύναντο νὰ ἀνάβουν φωτιὰ μόνο τὴν νύκτα. Ἡ ἀντοχή τους στὶς ἀντίξοες συνθῆκες ἰδίως τὸν χειμῶνα,ὅταν ἡ θερμοκρασία κατήρχετο μέχρι καὶ 20 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν,μόνον ὡς Θαῦμα τῆς Χάριτος δύναται νὰ ἐξηγηθῆ. 

Διότι,πράγματι, ὁ Κύριος τηροῦσε τοὺς δούλους Του γιὰ τὴν συνέχισι τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς τους.Τοὺς ἀνέμενε ἀκόμη μεγάλο ἔργο νὰ ἐπιτελέσουν αὐτοὶ οἱ εὐγνώμονες,πιστοὶ καὶ ἐργατικοὶ δοῦλοι Του!

Ἰδίως ὁ εὐλαβὴς Γλυκέριος,ἔπρεπε νὰ ἀνοικοδομήση τὰ κατεστραμμένα, ἀλλὰ καὶ νὰ δοκιμασθῆ καὶ ἄλλο καὶ νὰ ὁμολογήση τὴν «καλὴν ὁμολογίαν» καὶ μαρτυρίαν ἐνώπιον ὄχι μόνο τῶν Καινοτόμων, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀθέων!

Διότι,τὴν Ρουμανία ἀνέμενε ἡ μεγάλη δοκιμασία τοῦ κομμουνιστικοῦ ζυγοῦ... Ἕνα προφητικὸ ὅραμα ἄλλωστε, τὸ ὁποῖο εἶδε ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐρημικῆς του ἀποκρύψεως,ἐδείκνυε τὴν ἐξέλιξι τῶν γεγονότων: Τοῦ φάνηκε ὅτι ἦταν νύκτα καὶ εἶδε ἐνώπιόν του ἕναν ὡραῖο Ναό. Τότε ἐμφανίσθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων (Κορντούν), Ἀρχιερεὺς τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, ὁ ὁποῖος μετὰ δεκαετίαν ἐπρόκειτο νὰ προσχωρήση στὸ Πάτριο καὶ νὰ ἀποτελέση τὸν πρῶτο Πρωθιεράρχη τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ρουμανίᾳ!

Ὁ Ἐπίσκοπος Γαλακτίων κρατοῦσε Εἰκόνες καὶ ἕναν Σταυρό. Στοὺς πιστοὺς ποὺ ὑπῆρχαν στὸν Ναὸ ὁ Ἀρχιερεὺς ἔδιδε ἀπὸ μία Εἰκόνα. Ὅταν ὅμως τὸν πλησίασε ὁ ἴδιος ὁ ἱερὸς Γλυκέριος, σὲ αὐτὸν παρέδωσε τὸν Σταυρό... Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1946-1950, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία ἠδύνατο, Χάριτι θείᾳ, νὰ «ἀναπνεύση» κατόπιν μιᾶς περιόδου δέκα περίπου ἐτῶν ἀπεριγράπτων διωγμῶν,βασάνων καὶ ταλαιπωριῶν.

Τὰ προβλήματα τῆς χώρας, μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα ἀσταθῆ πολιτικὴ κατάστασι, ἦταν μεγάλα καὶ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο γιὰ νέες διώξεις τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν». Ἡ προκομμουνιστικὴ κυβέρνησις τῆς χώρας ἐπέδειξε σχετικὴ ἀνοχὴ καὶ παρασχέθηκαν κάποιες διευκολύνσεις στὴν ὀργάνωσι, ἀκόμη καὶ τὴν νομικὴ κάλυψι, τοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος. Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἀνακτήσεως τοῦ χαμένου ἐδάφους.

Ὑπὸ τὴν ἐνθουσιώδη καθοδήγησι τοῦ Καλοῦ Ποιμένος π. Γλυκερίου,ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε μεταξὺ τοῦ ἀγαπητοῦ Ποιμνίου του, παρατηρήθηκε θαυμαστὴ προσπάθεια ἀνακάμψεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως. Οἱ πιστοί, μὲ περίσσειο ζῆλο, ἀποδύθηκαν στὴν ἐκ νέου ἀνέγερσι ὅλων τῶν καταστραφέντων Ναῶν τῆς περιόδου τοῦ προπολεμικοῦ διωγμοῦ, ὡς καὶ τῶν Μονῶν, καὶ μάλιστα ἀνεγέρθηκαν καὶ νέες Ἐκκλησίες.

Ὁ ἀκατάβλητος π. Γλυκέριος, ὡς ὁ μόνος ἐναπομείνας Κληρικὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου σὲ ὁλόκληρη τὴν Ρουμανία (!), τουλάχιστον τὸν πρῶτο καιρὸ μέχρι προσχωρήσεως δύο ἑτέρων Κληρικῶν ἐκ τῆς Καινοτομίας, ἔπρεπε νὰ σηκώση τὸ ἀπίστευτο βάρος καλύψεως τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν χιλιάδων Ὀρθοδόξων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στὴν «ἐκλεκτὴν Ποίμνην» καὶ ἀνέμεναν μὲ ἀνυπομονησία τὴν ποθητὴ εὐλογία του!

Ἡ οἰκοδόμησις τῶν ἀχειροποιήτων ναῶν,δηλαδὴ τῶν πολυτίμων ψυχῶν τοῦ λείμματος τῆς Χάριτος καὶ Ὁμολογίας,ἦταν τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ θεάρεστο ἔργο, τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε θεία ἐνίσχυσι καὶ ἔμπνευσι. Ὁ ἀκούραστος π. Γλυκέριος ἤλπιζε ἐπὶ τὸν Ζῶντα Θεὸν καὶ ἐθυσιάζετο στὴν διακονία τῶν κατὰ Χριστὸν ἀδελφῶν του, ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ὑπόδειγμα: «καθὼς κἀγὼ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω, μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι» (Α’ Κορ. ι’ 33).

Ο Ομολογητής Ποιμένας τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ εὐλογημένος Γλυκέριος ἦταν πρωτίστως Μοναχὸς καὶ παρέμεινε αὐστηρὸς Μοναχὸς μέχρι τὸ τέλος τοῦ μακροῦ καὶ πολυπαθοῦς βίου του. Ἡ φροντίδα γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τόπου Μετανοίας καὶ διαβιώσεως ἀσφαλοῦς τόσο γιὰ τὸν ἴδιο, ὅσο καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Κύριο, τὸν ὡδήγησε στὴν σκέψι γιὰ τὴν ἵδρυσι Μοναστικοῦ Κέντρου, τὸ ὁποῖο ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ Διοικητικὸ Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τῆς χώρας.

Ἐφ’ ὅσον ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ πολιτικὴ κατάστασις τὸ εὐνοοῦσε καὶ τὸ μέλλον ἦταν ἄδηλον,ἔπρεπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἐγχείρημα νὰ τεθῆ σὲ ἄμεση ἐφαρμογή.

Ἔτσι,μὲ προσευχὴ καὶ ἐπαινετὴ σπουδὴ καὶ ἀποφασιστικότητα, ὁ π. Γλυκέριος μὲ τοὺς συνεργοὺς καὶ τὰ ἐν Κυρίῳ τέκνα του, ἄρχισαν τὴν ἀνοικοδόμησι Μονῆς στὴν Σλατιοάρα τῆς Μολδαβίας τὸ ἔτος 1947. Ἡ Μονὴ ἀφιερώθηκε στὴν Μεταμόρφωσι τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, δεῖγμα τῆς φωταυγοῦς ψυχῆς τοῦ εὐλογημένου Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τὴν ἐντρύφησι στὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ, παρὰ στὴν ἄδοξη δόξα τῶν ἀνθρώπων, καὶ προσδοκοῦσε διακαῶς τὴν ἐσχατολογικὴ Δόξα ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ ἡμῶν.

Ἡ Μονὴ ἀνηγέρθη ἀρχικῶς ἁπλὰ καὶ ταπεινά,μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ πολλὲς θυσίες τῶν ὑπομονετικῶν ἐργατῶν της· ὁ δὲ Μεταμορφωθεὶς Κύριος ἐδείκνυε τὴν θεία εὐαρέσκεια καὶ προστασία Του μὲ σημεῖα τῆς θείας Παντοδυνάμου Φιλανθρωπίας Του.

Γιὰ παράδειγμα,μία ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἀνῆλθε σὲ παρακείμενο λόφο μαζὶ μὲ ἄλλους Ἀδελφοὺς γιὰ κοπὴ ἐλάτων πρὸς χρῆσιν στὴν οἰκοδόμησι τῆς Μονῆς καὶ πράγματι συγκεντρώθηκε ἡ ἀπαραίτητη ποσότητα κορμῶν στὸ μέγεθος ποὺ ἤθελαν,ἀνακάλυψαν στὴν μέτρησι πρὶν νὰ ἀναχωρήσουν,ὅτι ἕνας κορμὸς ἦταν πιὸ κοντὸς ὡς πρὸς τὸ ὕψος του ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

Ἡ μέτρησις ἐπαναλήφθηκε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν καλύτερα, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ ἴδιο ἀπογοητευτικό. Τότε ὁ Ἅγιος ἐζήτησε νὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ κόψουν ἕνα ἄλλο δένδρο εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἐλλειποῦς. Ὅμως, λόγῳ κοπώσεως καὶ τοῦ περασμένου τῆς ὥρας, οἱ λοιποὶ δὲν δέχθηκαν.... Ἐνώπιον τούτου ὁ Ἅγιος,ὕψωσε τὰς χεῖρας καὶ παρεκάλεσε μετὰ ἀκραδάντου πίστεως: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,Σὺ ποὺ ἐμάκρυνες τὸ ξῦλο στὸν πατρικὸ οἶκο, Σὲ παρακαλῶ,νὰ μακρύνης καὶ αὐτὸ τὸ ξῦλο, διότι δὲν μποροῦμε πλέον καὶ πλησιάζει ἡ νύκτα»!

Κατόπιν, μέτρησαν καὶ πάλι τὸν κορμό,ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ βρέθηκε πλέον λίγο πιὸ μακρὺς ἀπὸ τοὺς λοιπούς!... Πράγματι, ἐπιβεβαιώθηκε καὶ πάλι τὸ Ψαλμικόν: «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδένωσε τὴν δέησιν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρα’ 18)... Παρόμοια θαύματα ἦσαν συνηθισμένα καὶ συχνά, ὥστε πολλοὶ ἐξ αἰτίας των ἐγκατέλειπαν τὰ ἐγκόσμια καὶ ἤρχοντο νὰ μονάσουν στὴν νεοσύστατη Μονή, πλησίον τοῦ ἁγίου Γέροντος.

Ἡ Μονὴ ἀρχικῶς περιελάμβανε Παρεκκλήσιο γιὰ τὶς ἱ. Ἀκολουθίες, ἕναν κεντρικὸ διάδρομο καὶ ταπεινὰ κελλιὰ στὶς δύο πλευρές του. Ἀνακαινίσθηκε μόλις τὸ 1978 καὶ προκειμένου νὰ διευρυνθῆ ὁ Ναός, κατεδαφίσθηκαν τὰ παλαιὰ κελλιὰ καὶ ἐκτίσθησαν νέα. Ἡ περίοδος ἐκείνη ὅμως τῆς ἀνακαινίσεως,δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένη ἐντελῶς διώξεων.

Στὸ χωριὸ Καμπούρι εἶχαν ἐγκατασταθῆ τρεῖς Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν φύγει γιὰ λόγους Πίστεως ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Νεάμτς. Ἐκεῖ ἔζησαν εἰρηνικὰ ἐπ’ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου στὴν οἰκία τῆς ἀδελφῆς ἑνὸς ἐκ τῶν Μοναχῶν. Ὅταν ὅμως ἀνακαλύφθηκαν, τὸ ἔτος 1948, ὑπέστησαν ξυλοδαρμοὺς καὶ παρέμειναν κατάκοιτοι.

Τότε,

 ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ,

μὲ τὴν ἔμπνευσι βεβαίως τοῦ πονηροῦ, ἔβαλε φωτιὰ στὴν οἰκία ποὺ διέμεναν, μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα 

οἱ κατάκοιτοι Πατέρες νὰ καοῦν ζωντανοὶ ἐντὸς αὐτοῦ!...

Ἀπὸ τὴν καμμένη οἰκία ἀπέμεινε μόνον μία κολώνα μὲ μία κανδήλα κρεμασμένη ἐπ’ αὐτῆς,

ἡ ὁποία παρέμεινε ἀναμμένη! 

Οἱ δὲ ἱερὲς Εἰκόνες τῶν καέντων Μοναχῶν,μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μία μεγάλη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου,

εὑρέθησαν παραδόξως δίπλα στὴν οἰκία, ἄθικτες, σὰν κάποιος νὰ τὶς εἶχε τοποθετήσει μὲ τάξι καὶ προσοχή!

Ὅσοι ὅμως ἐπιχείρησαν νὰ τὶς ἀνασηκώσουν, γιὰ νὰ τὶς μετακινήσουν ἀπὸ ἐκεῖ,

δὲν τὰ κατάφερναν,

διότι οἱ Εἰκόνες εἶχαν γίνει «ἀσήκωτες»!...

Τότε εἰδοποιήθηκε ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἦλθε μετὰ πάροδον ὀλίγων ἡμερῶν.

Κατόπιν προσευχῆς, ὁ Ἅγιος ἀνασήκωσε τὶς Εἰκόνες χωρὶς δυσκολία καὶ τὶς ἔφερε στὴν Μονὴ στὴν Σλατιοάρα,

 ἡ δὲ Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου 

παραμένει μέχρι σήμερα ἡ κυρίως Θεομητορικὴ Εἰκόνα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς... 

Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

Η ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ

Παντοῦ διέλαμπε καὶ ἐντυπωσίαζε μὲ τὴν προσευχητικότητα, ἀσκητικότητα, σοβαρότητα,

καλωσύνη καὶ τἡν πατρικὴ ἀγάπη του.

Ἐνώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος ἐψάλλοντο κάθε Τετάρτη ἀπόγευμα οἱ Χαιρετισμοί,

στὸν Συνοδικὸ Ναὸ στὴν Νέα Ὑόρκη, ὅπου ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης προΐστατο καὶ μάλιστα ἐκφωνοῦσε κατάλληλο Κήρυγμα.

Ὁ λόγος του,

πάντοτε «ἅλατι ἠρτυμένος», ζωογονοῦσε τὶς ψυχὲς τοῦ Ποιμνίου του καὶ διάνοιγε εἰς αὐτὸ 

τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ,

ἀπεκάλυπτε τὸ θεῖον Θέλημα καὶ ὑπεδείκνυε τὰ σωτήρια, ὠφέλιμα, ἀγαθὰ καὶ εὐάρεστα.

Τὰ Κηρύγματά του καὶ οἱ Διδαχές του διεκρίνοντο γιὰ θεολογικότητα,

συντομία, περιεκτικότητα, πνευματικὴ βαθύτητα, 

ἀλλὰ καὶ πρακτικότητα.

Ἠδύνατο μάλιστα νὰ παραθέτη ἀπὸ στήθους ἐκτενῆ ἀποσπάσματα μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ 

ἤ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας,

διότι σὺν τοῖς ἄλλοις εἶχε μία ἐκπληκτικὴ μνήμη.

Προέτρεπε σὲ συχνὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ μάλιστα στὴν Θεία Εὐχαριστία, κατόπιν βεβαίως ἀναλόγου προετοιμασίας· ἔλεγε: «Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι φῶς καὶ φωτιά, ὅμως κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀπαγορεύση, ἐὰν δὲν ὑπάρχη σοβαρὸς πνευματικὸς λόγος. Πρέπει νὰ μεταλαμβάνουμε ὅσο πιὸ συχνὰ γίνεται.

Καὶ ὁ λόγος ποὺ μεταλαμβάνουμε ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης, εἶναι διότι συμβολίζει τὴν προσέγγισί μας στὸν Παράδεισο καὶ τὴν ἀνάβασί μας πρὸς τὸν Θεόν»!...

Πάντοτε ἦταν πρόθυμος, ὅπως καὶ στὴν νεότητά του, νὰ βοηθήση καὶ νὰ συντρέξη μὲ ὅποιο τρόπο ἠδύνατο ὅσους ζητοῦσαν τὴν βοήθειά του καὶ μάλιστα ἡ φροντίδα του γιὰ τοὺς νέους ἦταν ἰδιαίτερη καὶ ἀδιάπτωτη. Εἶχε μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸ Ποίμνιό του,τὸ ὁποῖο ἐπίσης στὴν πλειονότητά του τὸν ἀγαποῦσε καὶ τὸν ἐσέβετο ἀπεριόριστα.

Συμμετεῖχε στὶς χαρὲς καὶ στὶς λῦπες τῶν ἄλλων, τὸν συνεῖχε τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἐφʼ ὅσον ὁ Κύριός μας τὸν ἀνέδειξε Ποιμένα οἰκουμενικῆς σπουδαιότητος καὶ σημασίας,ἀνέθετε δὲ προσευχητικὰ τὰ προβλήματα,τῶν ὁποίων ἐγίνετο κοινωνός,εἴτε προσωπικὰ, εἴτε γενικά, στὴν θεία φιλανθρωπία καὶ εὐσπλαγχνία μὲ ἐλπίδα ἀγαθή.

Ὁ Ἅγιος διατηροῦσε τὴν ὑψηλὴ πνευματική του κατάστασι μὲ μία βαθειὰ ἔμφυτη ταπείνωσι, ἡ ὁποία τὸν χαρακτήριζε πάντοτε. Μὲ φυσικότητα καὶ ἄνεσι, ἐνῶ συμβούλευε ἄλλους καὶ μάλιστα νεωτέρους καὶ κατωτέρους του κατὰ πάντα, αὐτὸς ὁ μακάριος ἐπιζητοῦσε τὶς προσευχές τους καὶ «ἔβαζε μετάνοια» ζητώντας ταπεινὰ συγγνώμην!...

Κάποιοι, παρακινημένοι ἀπὸ τὸν πονηρό, ἐσκληρύνοντο καὶ ἐστρέφοντο ἀνοικτὰ ἐναντίον του, κατηγορώντας τον ἤ καὶ αὐθαδιάζοντας ἐνώπιόν του. Ἕνας Ἀρχιμανδρίτης κάποτε, ἐμπρὸς σὲ ἄλλους Ἀρχιερεῖς, ἔδειξε τὸν ἐνδεδυμένο τὴν Ταπείνωσιν τοῦ Ἰησοῦ Ἅγιο Μητροπολίτη καὶ ἀναφώνησε μὲ ἀγανάκτησι: «Πρέπει νὰ ἀπομακρυνθῆ ἄμεσα αὐτὸς ὁ τόσο ἀκατάλληλος Μητροπολίτης»!...

Ἄλλοτε ἀπεδεικνύετο ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅτι κάποιοι ἀδίστακτοι προέβαιναν σὲ πρᾶξεις δῆθεν ἐπʼ ὀνόματί του ἤ δῆθεν μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία του, ποὺ ὁ ἴδιος οὔτε κἄν διενοεῖτο,ἤ πλαστογραφοῦσαν ἀκόμη καὶ τὴν ὑπογραφή του, προκειμένου νὰ κατηγορηθῆ γιὰ ἀνεπίτρεπτες πρᾶξεις ἤ «Οἰκονομίες» στὶς ὁποῖες δῆθεν προέβαινε, γιὰ νὰ τὸν καταισχύνουν ἤ νὰ τὸν ἀποδείξουν ὡς δῆθεν ἀνακόλουθο καὶ ἀσυνεπῆ!...

Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀπρέπειες τοῦ προξενοῦσαν ὀδύνη, ἀλλὰ τὶς ἀντιμετώπιζε μὲ ὑπομονὴ καὶ μεγαλοψυχία, μὲ συγχωρητικότητα καὶ ἀνεξικακία.Δυνάμεθα νὰ εἰποῦμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος διατελοῦσε κάποτε σὲ μία ἰδιότυπη «ὁμηρεία», ὅταν ἦταν ἀναγκασμένος, παρὰ τὴν θέλησι καὶ τὶς ἀρχές του,νὰ ἀνεχθῆ κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις, γιὰ νὰ ἀποφευχθῆ κάποιο μεγαλύτερο κακὸ στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἤ στὴν ζωὴ τῶν πιστῶν.

Τοῦτο τοῦ προξενοῦσε ἀφόρητο πόνο καὶ κάποιες φορὲς ἔφθανε στὰ ὅρια ὑποβολῆς παραιτήσεως ἀπὸ τὴν θέσι του, ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τῆς Πρωθιεραρχίας, στὸν Ὁποῖον ἦταν καθηλωμένος μὲ ἐγκαρτέρησι, θυσιαστικότητα καὶ ὑπομονὴ ἀπέραντη.

Ὅμως τελικὰ ἡ ἰσχυρὰ αἴσθησις τοῦ καθήκοντος καὶ ἡ παράκλησις κάποιων ἀγαπητῶν καὶ ἐμπίστων προσώπων, ἀπέτρεπαν ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο...

Ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης ἠδύνατο ἐκ τῆς πείρας του νὰ διδάσκη περὶ τῆς ἀληθινῆς ταπεινώσεως καὶ μετανοίας ζωήρρυτα λόγια, ἐκφράζων συνοπτικὰ τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, ὅπως τὰ ἑξῆς:

«Κάποτε,οἱ ἄνθρωποι λέγουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους: ''Ὦ, εἶμαι πολὺ θρησκευόμενος, εἶμαι βαθειὰ πιστός'', καὶ τὸ λέγουν αὐτὸ μὲ εἰλικρίνεια, νομίζοντες ὅτι μποροῦν στὴν πραγματικότητα νὰ τὸ λέγουν αὐτὸ γιὰ τὸν ἑαυτό τους δικαιολογημένα...

Ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε, ὅτι ὅσοι πραγματικὰ ἔχουν ἀληθινὴ πίστι, σκέπτονται πάντοτε γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ τὴν πίστι τους μὲ πολὺ ταπεινὸ τρόπο, καὶ πάντοτε θεωροῦν καὶ ἔχουν συνείδησι γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι ἔχουν ὀλίγη πίστι...

Αὐτὸς ποὺ πραγματικὰ πιστεύει, δὲν ἐμπιστεύεται τὴν πίστι του καὶ βλέπει τὸν ἑαυτό του νὰ ἔχη μικρὴ πίστι. Αὐτός, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικὰ δὲν ἔχει ἀληθινὴ πίστι, νομίζει ὅτι πιστεύει βαθειά... Βλέπουμε τὸ ἴδιο παράδοξο στὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἐκτίμησι ἑνὸς προσώπου...

Οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι βλέπουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἁμαρτωλούς,ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοὶ βλέπουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς δικαίους. Στὴν ψυχὴ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ ἀφώτιστου ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή,ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται γιὰ τὴν διόρθωσί του, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται πῶς θὰ λογοδοτίση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅλα συγχωνεύονται καὶ ὁ ἴδιος δὲν δύναται νὰ κάνη κάτι ἐπʼ αὐτοῦ·

μόνον ὁ Παντεπόπτης Θεὸς βλέπει τὴν οἰκτρὰ κατάστασι τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου. Ἐνῶ ὁ ἴδιος δὲν τὴν αἰσθάνεται καὶ δὲν τὴν παρατηρεῖ καὶ νομίζει ὅτι δὲν εἶναι καὶ τόσο ἄσχημα,καὶ ὅτι τὰ χωρία τοῦ Εὐαγγελίου,τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται σὲ μεγάλους ἁμαρτωλοὺς δὲν ἔχουν καμία σχέσι μὲ αὐτόν.

Ἴσως βέβαια νὰ μὴ θεωρῆ τὸν ἑαυτό του ὡς Ἅγιο, ἀλλὰ πάντως ὑποθέτει ὅτι δὲν εἶναι καὶ τόσο χάλια... Ὅσοι εἶναι εὐάρεστοι στὸν Θεό, σκέπτονται γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους μὲ ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο καὶ βλέπουν αὐτοὺς καὶ τὴν πνευματική τους φύσι σὲ ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ φῶς.

Ἕνας Ἀσκητὴς θρηνοῦσε συνεχῶς· ὁ Ὑποτακτικός του τὸν ἐρώτησε: «Πάτερ, γιὰ ποιὸ λόγο θρηνεῖς;». «Γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου,τέκνον μου», ἀπήντησε. «Ὅμως,τί ἁμαρτίες ἔχεις; Καὶ γιατί θρηνεῖς γιʼ αὐτὲς τόσο πολύ;». «Τέκνον μου», ἀπήντησε ὁ Ἀσκητής, «ἄν ἔβλεπα τὶς ἁμαρτίες μου ὅπως εἶναι, σὲ ὅλη τους τὴν ἀσχήμια, θὰ σοῦ ζητοῦσα νὰ θρηνῆς καὶ σὺ γιʼ αὐτὲς μαζί μου»!

Ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι ποὺ αὐτοὶ οἱ ἐξαιρετικοὶ ἄνθρωποι ὁμιλοῦσαν περὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ὅμως ἐμεῖς,ποὺ εἴμαστε συνηθισμένοι ἄνθρωποι,δὲν βλέπουμε τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ δὲν αἰσθανόμαστε τὸ βάρος της. Γιʼ αὐτὸ καὶ συμβαίνει αὐτὸ ποὺ μόλις εἶπα: νὰ πηγαίνη κάποιος γιὰ Ἐξομολόγησι, καὶ νὰ μὴ γνωρίζη τί νὰ εἰπῆ!

Μία γυναίκα ποὺ πῆγε γιὰ Ἐξομολόγησι,εἶπε στὸν Πνευματικό: "Παππούλη μου, ἔχω λησμονήσει τὰ πάντα!"... Ὅμως, τὶ νομίζετε, ἄν κάποιος ἔχη ἕνα πονεμένο χέρι ἤ πόδι ἤ ἐσωτερικὸ ὄργανο καὶ πηγαίνει στὸν ἰατρό, θὰ λησμονήση ὅτι ἔχει πόνο;

Ἔτσι εἶναι καὶ μὲ τὴν ψυχή· ἄν στὴν πραγματικότητα φλέγεται ἀπὸ τὴν αἴσθησι τῆς Μετανοίας, δὲν θὰ λησμονήση τὶς ἁμαρτίες της. 

Βέβαια,οὐδεὶς δύναται νὰ ἐνθυμηθῆ ὅλες τὶς ἁμαρτίες του-ὅλες μέχρι μιᾶς,χωρὶς ἐξαίρεσι. Ἀλλά, ἡ ἀληθινὴ Μετάνοια δὲν ἀποτυγχάνει νὰ διατηρήση τὸν ἄνθρωπο σὲ συνείδησι τῆς ἁμαρτωλότητός του καὶ νὰ αἰσθανθῆ εἰλικρινῆ ἔλεγχο γιʼ αὐτήν.

Προσευχόμεθα κατὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ στὸν Κύριο νὰ μᾶς δωρήση νὰ βλέπουμε τὰ πταίσματά μας–τὰ ἰδικά μας πταίσματα,καὶ ὄχι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ προσευχώμεθα γιʼ αὐτὸ ὄχι μόνον κατὰ τὴν Τεσσαρακοστή, ἀλλὰ πάντοτε–νὰ προσευχώμεθα ὁ Κύριος νὰ μᾶς διδάξη νὰ βλέπουμε τοὺς ἑαυτούς μας ὅπως θὰ ἔπρεπε καὶ ὄχι νὰ νομίζουμε γιὰ τὴν ὑποτιθέμενη ''δικαιοσύνη'' μας.

Ἐν τούτοις,πρέπει νὰ ἐνθυμούμεθα, ὅτι μόνον τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ δύναται νὰ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ ἀνθρώπου σχετικὰ μὲ τὴν ἀληθινή του πνευματικὴ κατάστασι καὶ διὰ τοῦ τρόπου τούτου νὰ τοποθετηθῆ στὴν ὁδὸ τῆς ἀληθινῆς Μετανοίας»!...

Ὅπως διεφάνη ἀπὸ ὅσα ἐκθέσαμε μέχρι στιγμῆς, δυνάμεθα νὰ συμπεράνουμε, ὅτι ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης,

παρὰ τὴν ταπείνωσί του, 

ἦταν ἄνθρωπος θάρρους καὶ ἀποφασιστικότητος.

Σὲ μία περίπτωσι, εἶχε εἰδοποιηθῆ ἀπὸ τὸ FBI νὰ μὴ ἐξέλθη γιὰ τὴν Λιτανεία τοῦ Ἐπιταφίου τὴν Μεγάλη Παρασκευή,

διότι ὑπῆρχαν πληροφορίες στὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῶν Η.Π.Α. γιὰ πιθανὴ θανατηφόρο ἐπιβουλὴ κατὰ τῆς ζωῆς του.

Ὁ Ἅγιος ἀγνόησε τὴν ὑπόδειξι καὶ ἐξῆλθε κανονικὰ, ἐνῶ ἄνθρωποι τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας

 τὸν περιέβαλαν διὰ πᾶν ἐνδεχόμενο, 

Αὐτὸν τὸν ὁποῖον περιστοίχιζαν ἀοράτως Ἅγιοι Ἄγγελοι! 

Τελικά, δὲν συνέβη κάτι τὸ ἀνησυχητικό...

Ἦταν βέβαιο, ὅτι κάποιοι τὸν παρακολουθοῦσαν καὶ τὸν ἐπεβουλεύοντο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς τὸν προστάτευε 

καὶ ἡ Παναγία μας τὸν ἔσκεπε!

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπασματικής αναρτήσεις εκ του βιβλίου

 ''Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ 

Ένας σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης (1903-1985)''

του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 

 Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΟΣ ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Γι' αυτό που πρόκειται να σας ειπώ, σας έχω ήδη μιλήσει πρόχειρα.

Αλλά και τώρα δεν θα βαρεθώ 

να σας μιλήσω εκτενέστερα για όσα αφορούν τους δαίμονας, γιατί η υπόμνησης αυτή θα σας εξασφαλίσει.

Όταν ο Κύριος ήλθε στη γη,

ξέπεσε ο εχθρός και αδυνάτισαν οι δυνάμεις του.

Γι' αυτό και δεν μπορεί να κάμει τίποτε. 

Σαν τύραννος όμως που είναι, δεν ησυχάζει, καίτοι έπεσε, αλλ' απειλεί έστω και με λόγια μόνον.

Μαζί με τ' άλλα ας το σκέφτεται καθένας από σας κι' αυτό και θα μπορεί να καταφρονεί τα δαιμόνια.

Και αν μεν ήσαν ντυμένοι τέτοια σώματα,

σαν τα δικά μας,θα μπορούσαν να λένε,

ότι κρύβονται οι άνθρωποι και δεν τους βρίσκουμε,

αλλ' άμα τους βρούμε τους βλάπτουμε,θα μπορούσαμε κι' εμείς να κρυβόμαστε,

ώστε να μη μπορούν να μας βρουν,γιατί θα τους κλείναμε τις πόρτες. 

Όμως δεν είναι έτσι.

Αλλά μπορούν να μπουν και με κλειστές τις πόρτες και βρίσκονται σ' όλον τον αέρα 

κι' αυτοί και ο πρώτος μεταξύ τους διάβολος.

Είναι και κακοθελητές και έτοιμοι να βλάπτουν και όπως είπεν ο Σωτήρ: «Είναι εξ αρχής ανθρωποκτόνος ο πατήρ της κακίας διάβολος» ΙΩΑΝΗ,44. Αλλά εμάς δεν μπόρεσε να μας φονέψη πνευματικά και ζούμε τώρα κατά τον τρόπο του Χριστού και πολιτευόμεθα όλο και περισσότερο εναντίον τους. Είναι φανερό πως δεν περνάει τίποτα απ' το χέρι τους, μιας και ούτε ο τόπος τους εμποδίζει να μας επιβουλεύονται,ούτε μας βλέπουν σαν φίλους των για να μας λυπηθούν, ούτε φιλάγαθοι είναι για να μας διορθώσουν. Αλλά μάλλον είναι πονηροί και τίποτε δεν τους απασχολεί,παρά να βλάπτουν αυτούς που αγαπούν την αρετή και τους θεοσεβείς. Επειδή όμως δεν έχουν τη δύναμη τίποτε να κάνουν,γι' αυτό και δεν το κάνουν, παρά μονάχα φοβερίζουν.

Διότι, εάν μπορούσαν, δεν θ' αργοπορούσαν, αλλ' ευθύς θα ενεργούσαν το κακό, γιατί είναι έτοιμοι και προδιατεθειμένοι σ' αυτό και μάλιστα εναντίον μας. Και να, αλήθεια, τώρα που συγκεντρωθήκαμε, μιλάμε εναντίον τους και ξέρουν καλά, ότι, εφ' όσον εμείς προκόβουμε, αυτοί αδυνατίζουν. Εάν λοιπόν, είχαν την εξουσία, κανέναν από μας τους Χριστιανούς δεν θ' άφηναν να ζει. «Διότι αυτό που σιχαίνεται ο αμαρτωλός είναι η θεοσέβεια» ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ,25. Κι επειδή δεν έχουν καμιά δύναμη,γι' αυτό μάλλον τους εαυτούς των πληγώνουν, γιατί δεν μπορούν να κάμουν τίποτε απ' όσα απειλούν. Έπειτα για να μην τους φοβόμαστε,πρέπει να σκεφτόμαστε και το εξής: Εάν είχαν τη δυνατότητα, δεν θα ερχόταν τόσοι πολλοί, σαν όχλος, ούτε θα έκαναν φαντάσματα, ούτε θα μηχανεύοντο πως να αλλάζουν διαρκώς μορφές και τρόπους εμφανίσεως, αλλά θ' αρκούσε να έρθει ένας και μόνον, για να μας κάνη αυτό που και μπορεί και θέλει. Πολύ περισσότερο,διότι όποιος έχει την εξουσία,δεν σκοτώνει με φαντάσματα,ούτε με το πλήθος του φοβερίζει. Αλλά ευθύς ως το θελήσει, κάνει κατάχρηση της εξουσίας του.

Αλλά οι δαίμονες, επειδή δεν μπορούν να κάμουν τίποτε, παίζουν σαν ηθοποιοί επί σκηνής, αλλάζουν τις μορφές των και φοβίζουν τα μικρά παιδιά με τη φαντασία του πλήθους των και με τις εναλλαγές μορφών, πράγματα δηλαδή, από τα οποία οφείλουμε περισσότερο να τους καταφρονούμε, σαν αδύνατους. Ο αληθινός άγγελος, που στάλθηκε από τον Κύριο κατά των Ασσυρίων, δεν έλαβε ανάγκη να συνοδευθή από πλήθος, ούτε από εξωτερική (των ενδυμασιών και της μορφής) φαντασία,ούτε από κτύπους ή κρότους,αλλά έκαμε ήρεμα χρήσιν της εξουσίας του και σκότωσε αμέσως εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες. Δ.ΒΑΣΙΛΕΩΝ Ιθ,35. Αυτά κάνει ο άγγελος, ο Ισχυρός. Αλλά οι αδύνατοι δαίμονες τίποτε δεν μπορούν να κάμουν, τέτοιοι που είναι, έστω κι αν προσπαθούν να εκφοβίσουν με τα φαντάσματά τους.

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΩΒ ΚΑΙ Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Εάν σκεφθεί κανείς τα παθήματα του Ιώβ και ειπεί: Γιατί λοιπόν όταν βγήκε ο διάβολος (από την παράστασή του ενώπιον του θεού), τα έκαμε όλα κατ' αυτού; Και τον απογύμνωσε από τα υπάρχοντά του,σκότωσε τα τέκνα του κι εκείνον τον χτύπησε με πληγή φρικτή και οδυνηρή; Ας ξέρη πάλιν αυτός που ερωτά, ότι δεν ήταν ο διάβολος ο Ισχυρός, αλλά ο Θεός, που του παρέδωσε τον Ιώβ για δοκιμασία (της πίστεως και της υπομονής του). Και επειδή δεν μπορούσε να κάμει τίποτε, ζήτησε από το Θεό την άδεια και, μόλις την έλαβε, έκαμε ότι έκαμε εναντίον του Ιώβ. Ώστε κι απ' αυτό βγαίνει περισσότερο επιβαρημένος ο εχθρός, διότι, καίτοι ήθελε, ούτε εναντίον και ενός μόνον δικαίου ανθρώπου μπόρεσε να κάνη τίποτα διότι, αν είχε δύναμη, δεν θα ζητούσε την άδεια επειδή τη ζήτησε, όχι μια, αλλά και για δεύτερη φορά, απ' αυτό φαίνεται ότι είναι ανίκανος και δε μπορεί να κάνη τίποτε.

Και το θαυμαστό βέβαια, δεν είναι ότι δεν μπόρεσε τίποτε εναντίον του Ιώβ, αλλά ότι ούτε κατά των κτηνών του θα γινόταν καταστροφή, εάν δεν το επέτρεπε ο Θεός, μα ούτε κατά των χοίρων έχει την εξουσία. Διότι, όπως γράφει το Ευαγγέλιο, «Παρακαλούσαν τον Κύριο, λέγοντας: Επίτρεψέ μας να απέλθομε στους χοίρους» ΜΑΤΘΑΙΟΣ Η,31. Εάν λοιπόν δεν έχουν εξουσία, ούτε στους χοίρους, πολύ περισσότερο δεν έχουν εξουσία στους ανθρώπους, πού' νε πλασμένοι κατ' εικόνα Θεού.

ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ «ΤΟΥ ΠΑΤΕΙΝ ΕΠΑΝΩ ΟΦΕΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΩΝ»;

Άρα,το Θεό μονάχα πρέπει να φοβούμεθα,κι' αυτούς να τους καταφρονούμε και να μην τους φοβόμαστε καθόλου. Αλλά,όσο περισσότερο πράττουν αυτοί αυτά, τόσο και περισσότερο να επαυξάνομε εμείς την άσκησή μας εναντίον τους. Διότι μέγα όπλο κατ' αυτών είναι η ορθή (ακριβής και σωστή) ζωή και η πίστης προς τον Θεόν. Φοβούνται πράγματι την νηστεία των ασκητών,την αγρυπνία,τις προσευχές, την πραότητα,τον ήσυχο χαρακτήρα,τον αφιλάργυρο,τον ακενόδοξο (την έλλειψη ψωρουπερηφάνειας),την ταπεινοφροσύνη,το φιλόπτωχον,τις ελεημοσύνες,το αόργητον και προ πάντων την ευσέβεια προς τον Χριστό. Γι' αυτό βέβαια και τα κάνουν όλα,για να μην υπάρχουν ενάρετοι,που θα τους καταπατούν. Διότι ξέρουν καλά τη χάρη που δόθηκε εναντίον τους από τον Σωτήρα στους πιστούς,όπως ο ίδιος το είπε: «Ιδού σας έχω δώσει την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς (να εξουδετερώνετε ανθρώπους δόλιους σαν φίδια και επικίνδυνους σαν τους σκορπιούς) και πάνω σ' όλη τη δύναμη του εχθρού». ΛΟΥΚΑ Ι,19.

ΠΩΣ ΠΡΟΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ;

Αν λοιπόν μερικές φορές υποκρίνονται ότι προλέγουν τα μέλλοντα,ας μην τους το παραδέχεται κανείς. Γιατί συχνά,από πολλές ημέρες πριν,λένε για τους αδελφούς που πρόκειται να μας συναντήσουν. Και έρχονται ύστερα εκείνοι. Αλλά το κάνουν αυτό,όχι από το ενδιαφέρον τους για όσους τους ακούνε,αλλά για να τους πείσουν να τους πιστεύουν έτσι (για προφήτες) και τότε να τους καταστρέψουν,μιας και τους κάμουν υποχείριους. Γι' αυτό,δεν πρέπει να τους δίνουμε προσοχή,αλλά κι όταν κάτι προλέγουν,να μη τα παραδεχόμαστε,αφού δεν τά' χομε ανάγκη. Μιας κι έχουν σώματα ελαφρότερα των ανθρώπων και βλέπουν αυτούς που ξεκίνησαν να' ρθούν σε μας, γιατί να είναι θαυμαστόν, ότι τρέχουν,τους προλαβαίνουν στο δρόμο και μας ειδοποιούν; Έτσι μπορεί να προλέγει κι ένας καβαλάρης, προσπερνώντας αυτούς που πάνε με τα πόδια. Ώστε,ούτε και γι' αυτό είναι ανάγκη να τους θαυμάζουμε.

Διότι τίποτε από τα μη γενόμενα δεν προγνωρίζουν, αλλά μόνον ο Θεός τα ξέρει όλα προτού να γίνουν. ΔΑΝΙΗΛ ΣΩΣΑΝΝΑ,42. Αυτοί προτρέχουν σαν κλέφτες και αναγγέλλουν όσα βλέπουν. Σε πόσους ν' ανακοινώνουν τώρα,ότι συγκεντρωθήκαμε και μιλάμε εναντίον τους,προτού να φύγει κάποιος από μας και πριν τ' ανακοινώσει κανείς άλλος! Αυτό όμως το κάνει κι' ένα παιδάκι-ταχυδρόμος,άμα προλάβει άλλον που τυχόν βραδυπορεί. Να τι θέλω να πω: Αν κανείς ξεκινήσει από τη Θηβαΐδα ή από καμιά άλλη χώρα, πριν μεν αρχίσει να βαδίζει, δεν γνωρίζουν οι δαίμονες αν θα περπατήσει, ευθύς ως τον δουν να προχωρεί, προτρέχουν και προτού να φθάσει αυτός, ειδοποιούν. Έτσι συμβαίνει, ώστε οι οδοιπόροι να' ρθούν έπειτα από μέρες. Πολλές όμως φορές τυχαίνει να γυρίσουν πίσω οι ταξιδιώτες, οπότε διαψεύδονται.

Και οι κυβερνήτες πλοίων και οι γεωργοί πάλιν, παρατηρώντας από συνήθεια την κατάσταση του αέρος,

προλέγουν αν θα χειμωνιάση ή θα γίνει καλοκαιρία.

Και δεν μπορεί να πει κανείς γι' αυτό,

ότι προλέγουν από θεία έμπνευση, αλλά από την πείρα και την συνήθεια.

Εάν κάποτε λοιπόν και οι δαίμονες στοχαζόμενοι λένε τα ίδια, ας μην τους θαυμάζει κανείς γι' αυτό,

μήτε να τους δίνη προσοχή.

Διότι,

κατά τι είναι χρήσιμο σ' αυτούς που τους ακούνε,να μαθαίνουν απ' αυτούς 

μπροστά από λίγες μέρες, αυτά που πρόκειται να συμβούν;

'Η ποια επείγουσα ανάγκη υπάρχει, να γνωρίζει κανείς αυτά;

Και είναι ζήτημα αν τα γνωρίζει αληθινά.

Διότι αυτό (η πρόγνωσις) δεν είναι από κείνα που κάνουν αρετή, ούτε πάντως είναι γνώρισμα αγαθού ήθους.

Διότι κανείς μας δεν καλοτυχίζεται,

πως έχει μάθει και γνώρισε κάτι, αλλά ο καθένας μας θα κριθή,αν τήρησε την πίστη 

και αν ειλικρινώς φύλαξε τας εντολάς.

Απόσπασμα κειμένου του Μεγάλου Αντωνίου,
από το ιστολόγιο ''ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ''.
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Άγιος Αντώνιος

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ

Πρώτα, λοιπόν, ας ξέρουμε, ότι οι δαίμονες, όχι γιατί λέγονται δαίμονες,

αλλά έτσι κι' έγιναν.

Διότι ο Θεός δεν έκαμε τίποτα κακό.

Καλοί πλάσθηκαν κι' αυτοί.

Επειδή όμως ξέπεσαν από το ουράνιο φρόνημα

 (από την αγαθή πνευματική προαίρεση) 

και του λοιπού κυλιούνται γύρω από τη γη 

(διαρκώς ασχολούνται περί τα γήινα), 

τους μεν Έλληνες εξαπάτησαν με τις (μυθολογικές) φαντασίες των,

από φθόνο δε προς εμάς τους Χριστιανούς,

κινούν τα πάντα εναντίον μας,θέλοντας να μας εμποδίσουν την άνοδό μας προς τους ουρανούς,

για να μην ανεβούμε εμείς εκεί, 

απ' όπου έπεσαν αυτοί.

Γι' αυτό, 

είναι ανάγκη πολλής προσευχής και ασκήσεως, ώστε ο καθένας,

λαβαίνοντας δια του Αγίου Πνεύματος 

χάρισμα διακρίσεως πνευμάτων,

να μπορέσει να γνωρίσει τις πανουργίες τους.

Ποιοι π.χ. είναι λιγότερο φαύλοι, ποιοι είναι φαυλότεροι,σε τι επιτηδεύεται με ιδιαίτερη φροντίδα κι επιμέλεια και πως ανατρέπεται και διώχνεται ο καθένας τους. Γιατί είναι πολλές οι πανουργίες τους και τα κινήματα της επιβουλής των εναντίον μας. Ο μακάριος Παύλος κι' οι μαθητές του,τα είχαν μάθει τα τεχνάσματα αυτά και έλεγαν: «Διότι δεν αγνοούμε τα νοήματά του» (τις μηχανορραφίες του) Β` ΚΟΡ Β,11. εμείς δε οφείλομε, βάσει της πείρας που έχομε απ' αυτά,να διορθώνομε ο ένας του άλλου τις ζημιές,που τυχόν έπαθε απ' αυτούς. Γι' αυτό, λοιπόν,κι' εγώ,μιας κι' έχω μερική πείρα από αυτά,θα σας τα ειπώ, γιατί είστε τέκνα μου πνευματικά. Λοιπόν, αν δουν οι δαίμονες και όλους τους άλλους, βέβαια, Χριστιανούς, μα περισσότερο τους μοναχούς, να δείχνουν φιλοπονία στην άσκηση και να προκόβουν, πρώτα μεν επιτίθενται και πειράζουν, βάζοντας αλλεπάλληλα εμπόδια στο δρόμο τους.

Τέτοια διαβολικά σκάνδαλα είναι οι πονηρές σκέψεις —οι πονηροί διαλογισμοί. Αλλά δεν πρέπει εμείς να φοβόμαστε τις ύπουλες αυτές ενέργειές τους. Διότι, με προσευχές και νηστείες και με πίστη προς τον Κύριο, πέφτουν αμέσως μόνοι τους. Αλλά και αφού πέσουν,δεν παύουν,αλλά και πάλιν έρχονται πανούργα και δόλια. Όταν δεν κατορθώσουν στα φανερά να εξαπατήσουν την καρδιά με βρώμικους, μα ηδονικούς λογισμούς,επιτίθενται πάλιν με άλλον τρόπο. Πλάθουν φαντάσματα και προσπαθούν να μας εκφοβίσουν, υποκρινόμενοι διάφορες μορφές και εμφανίσεις. Μιμούνται γυναίκες, θηρία, ερπετά, και πλήθος στρατιωτών ή αλλάζουν τα μεγέθη των πραγμάτων. Αλλ' ούτε και τότε πρέπει να δειλιάζουμε με τα φαντάσματά τους αυτά. Γιατί δεν είναι τίποτε και γρήγορα εξαφανίζονται, εάν μάλιστα ο καθένας μας οχυρώνει τον εαυτό του με την πίστη και το σημείον του Σταυρού.

Είναι και τολμηροί και πολύ αναιδείς, γιατί ακόμη κι' αν νικηθούν μ' αυτόν τον τρόπο και πάλιν επιτίθενται με άλλον τρόπο. Προσποιούνται ότι μαντεύουν και προλέγουν τα μέλλοντα και παρουσιάζονται ψηλοί ως τη στέγη και με φαρδιές πλάτες, ώστε όσους δεν μπορέσουν ν' απατήσουν με τους λογισμούς,μήπως τους παρασύρουν με τέτοιες τρομερές φαντασίες. Εάν όμως βρουν την ψυχή ασφαλισμένη στην πίστη και την ελπίδα της διανοίας, προσκαλούν του λοιπού τους αρχηγούς των. Έλεγε, πως πολλές φορές φαίνονται, όπως φανέρωσε ο Κύριος τον διάβολο εις τον Ιώβ,λέγοντας του: «Λάμπουν τα μάτια του ως είδος εωσφόρου —σαν ήλιος χαραυγής. Από το στόμα του πηδούν λαμπάδες αναμμένες κι' εκσφενδονίζονται φωτιάς κομμάτια,απ' τα ρουθούνια του βγαίνει καπνός,όπως από καμίνι που σιγοκαίγεται με πυρακτωμένα κάρβουνα. 

Είναι η ψυχή του θράκα αναμμένη και φλόγα βγαίνει απ' το στόμα του» ΙΩΒ ΜΑ, 9-12. Έτσι εμφανιζόμενος ο άρχοντας των δαιμόνων φοβερίζει, όπως προείπα, γιατί καυχιέται για μεγάλα πράγματα ο πανούργος, όπως τον απέδειξε ο Κύριος και πάλι στον Ιώβ, λέγοντας: «Θωρεί το σίδερο για άχυρο και το χαλκό σαν σάπιο ξύλο και θεωρεί τη θάλασσα σαν φιαλίδιο του με αρωματάκι, πως έχει στην ιδιοκτησία του σαν λάφυρα τα Τάρταρα της Αβύσσου και την ίδια την Άβυσσο, την λογαριάζει για περίπατο του». ΙΩΒ ΜΑ, 18-24.Αλλά και μέσω του Προφήτου μας απεκάλυψε ο Κύριος τις πανουργίες του διαβόλου,λέγοντας πως: «Είπεν ο εχθρός:Αδιάκοπα θα το επιδιώξω και δεν μπορεί παρά να κυριέψω τον άνθρωπο» ΕΞΟΔΟΣ ΙΕ, 9. Και με άλλον Προφήτη μας αποκαλύπτει πως μεγαλοκαυχιέται ο διάβολος, λέγοντας: «θα καταλάβω με το χέρι μου την οικουμένη όλη, σαν μια φωλιά πουλιού και θα τη σηκώσω όπως παίρνω τα εγκαταλειμμένα αυγά» ΗΣ. 1,14. Και γενικά, με τέτοια επιχειρήματα κομπάζουν και τέτοια υπόσχονται, για να απατήσουν τους θεοσεβείς. Αλλά εμείς και πάλιν οι πιστοί,ούτε μ' αυτά πρέπει να φοβόμαστε τις φαντασίες του διαβόλου και να προσέχουμε τις φωνές του, γιατί ψεύδεται και δεν λέει ολωσδιόλου τίποτε το αληθινό.

Μη σε μέλει που,τέτοια λέγοντας, αποθρασύνεται τόσο,γιατί σύρεται σαν το θαλάσσιο κήτος (τον καρχαρία) με το αγκίστρι από τον Σωτήρα και του έχει βάλει γύρω στη μύτη χαλινάρια (γκέμια,καπίστρια), όπως στο κτήνος, είναι δεμένος απ' το ρουθούνι με κρίκους σαν τους δραπέτες κι' έχει στα χείλη περάσει δακτυλίδι (όπως στους ταύρους)». Έχει δεθεί από τον Κύριο σαν (ασήμαντο) σπουργίτι,για να τον περιπαίζουμε εξευτελιστικά εμείς. Ακόμη, είναι ριγμένος κατά γης, κι' αυτός και όλα τα δαιμόνια της παρέας του,όπως τα φίδια κι' οι σκορπιοί, για να καταπατιούνται από μας τους χριστιανούς ΛΟΥΚ, 1,19. Γνώρισμα της αδυναμίας του αυτής είναι ότι εμείς τώρα, πολιτευόμαστε εναντίον του. Γιατί αν και δηλώνει πως αφανίζει τη θάλασσα και κατέχει την οικουμένη, να τώρα, που δεν μπορεί να εμποδίσει την ασκητική ζωή σας, ούτε κι' εμένα, που σας μιλάω εναντίον του.

Ας μη προσέχομε λοιπόν σ' ότι λέει, γιατί ψεύδεται,μήτε και να δειλιάζουμε με τα φαντάσματά του, μιας κι είναι ψεύτικα κι' αυτά. Γιατί δεν είναι φως αληθινό,αυτό που φαίνεται με τα τεχνάσματα αυτά, αλλά είναι μάλλον τα προοίμια και οι εικόνες του πυρός εκείνου,που έχει προετοιμασθεί γι' αυτούς (στη Δευτέρα Παρουσία). Ακόμη γιατί προσπαθούν να εκφοβίζουν τους ανθρώπους μ' αυτά,για τα οποία μέλλουν να κατακριθούν. Έτσι φαίνονται και παρ' όλα αυτά εξαφανίζονται χωρίς να βλάψουνε κανέναν από τους πιστούς, παίρνοντας μάλιστα τη μορφή του πυρός,που μέλλει να τους δεχτή. Ούτε γι' αυτά λοιπόν,είναι σωστό να τους φοβούμεθα,διότι όλα τους τα τεχνάσματα για τίποτα δεν λογαριάζονται, από τη χάρη του Χριστού. Είναι και δόλιοι και έτοιμοι να μεταβάλλονται και μετασχηματίζονται σε όλα. Πολλές φορές κάνουν πως ψάλλουν μουσικά, χωρίς να φαίνονται και χρησιμοποιούν λέξεις από τις Γραφές. Και μερικές φορές,όταν εμείς διαβάζουμε,ευθύς αυτοί επαναλαμβάνουν σαν ηχώ πολλές φορές τα ίδια που έχουν διαβαστεί. Και σαν κοιμόμαστε μας σηκώνουν για προσευχές. Κι' αυτό το κάνουν συνεχώς, ώστε σχεδόν δεν μας αφήνουν ούτε να κοιμηθούμε. 

Κάποτε - κάποτε, όταν μεταμορφώνονται σε μοναχούς, προσποιούνται να μιλούν σαν ευλαβείς, για να μας πλανήσουν με το σχήμα μας κι' έπειτα να τραβήξουν όπου θέλουν αυτούς που εξαπάτησαν. Αλλά δεν πρέπει να τους προσέχομε,έστω κι' αν μας ξυπνούν για προσευχή και αν μας συμβουλεύουν να μη τρώμε καθόλου ή αν προσποιούνται πως μας κατηγορούν και μας κοροϊδεύουν για κείνα που κάποτε μας έκαμαν συγκατάβαση. Διότι δεν τα κάνουν αυτά από ευλάβεια ή για την αλήθεια,αλλά για να φέρουν σε απελπισία τους ακέραιους και να ειπούν πως είναι ανώφελη η ασκητική ζωή,να κάμουν τους ανθρώπους να τη σιχαθούν, διότι δήθεν η μοναχική ζωή είναι φορτική και βαρύτατη και να εμποδίσουν όσους πολιτεύονται εναντίον τους. Ό Προφήτης Αββακούμ σταλμένος από τον Κύριο, κάτι τέτοιους δαίμονες ελεεινολογούσε,λέγοντας τα εξής: «Αλίμονο σ' εκείνον που ποτίζει τον πλησίον του με το ποτήρι της οργής του,που φέρνει θολερή καταστροφή».ΑΒΒΑΚΟΥΜ Β,15. Διότι τα τέτοια τεχνάσματα και ενθυμήματα μεταστρέφουν τον άνθρωπο που παίρνει το δρόμο για την αρετή. Αλλά και ο ίδιος ο Κύριος και για τον εαυτό του, παρ' όλον ότι έλεγαν την αλήθεια οι δαίμονες (γιατί στ' αλήθεια το έλεγαν: Συ είσαι ο Υιός του Θεού), όμως τους φίμωνε και τους εμπόδιζε να το διαλαλούν,μήπως,καμιά φορά,μαζί με την αλήθεια,σπείρουν από πάνω και τη δική τους την κακία και για να μας συνηθίσει κι' εμάς,ποτέ να μην τους προσέχομε,έστω κι' αν φαίνονται πως λένε την αλήθεια.

Διότι, ενώ έχομε τις Άγιες Γραφές και την ελευθερία από τον Σωτήρα, είναι απρεπές να διδασκώμεθα από το διάβολο, ο οποίος δεν φύλαξε το δικό του αξίωμα, που του όρισε ο Θεός, αλλά θέλησε άλλα άντ' άλλων. Δια τούτο κι' όταν ακόμη λέει λέξεις από τις Γραφές τον εμποδίζει (ο Θεός) λέγοντας: «Και στον αμαρτωλό είπε ο Θεός, διατί διηγείσαι εσύ τα δικαιώματά μου (τους νόμους μου) και πιάνεις τη διαθήκη μου με το στόμα σου;» ΨΑΛΜΟΙ ΜΘ16. Όλα τα κάνουν τα δαιμόνια και φωνάζουν και θορυβούν και υποκρίνονται και ταράζουν το περιβάλλον για ν' απατήσουν τους ακέραιους (τους σταθερούς στην πίστη). Ακόμη κάνουν και χτύπους και γελούν ανόητα και σφυρίζουν. Κι' αν δεν τους προσέχει κανείς,αρχίζουν να κλαίνε και θρηνούν γιατί νικήθηκαν. Ο Κύριος λοιπόν, ως Θεός φίμωσε τους δαίμονας κι' εμείς που μάθαμε πολλά από τους Αγίους, πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα μ' εκείνους και να μιμούμεθα την ανδρεία τους.

Διότι κι' εκείνοι, παρατηρώντας όλα αυτά, έλεγαν:

«Ενώ συνάγεται ο αμαρτωλός εναντίον μου,

κουφαίνομαι και ταπεινώνομαι και σιωπώ 

(από αγαθά ελατήρια και όχι από ανάγκη») ΨΑΛΜΟΣ ΜΗ 2-3.

Και πάλιν:

«Εγώ δε, σαν τον κουφό, δεν άκουγα (τα λόγια τους) και σαν να ήμουν άλαλος,

δεν έβγαζα μιλιά απ' το στόμα μου,

κι' έκανα πως δεν ακούω και πως δεν προσέχω τους άδικους ελέγχους των» ΨΑΛΜΟΣ ΛΖ 14-15.

Κι' εμείς λοιπόν, ας μην τους ακούμε, σαν ξένοι που μας είναι, μήτε να τους υπακούμε,

έστω κι' αν μας ξεσηκώνουν για προσευχή ή αν φωνάζουν για νηστείες,

 αλλά να προσέχουμε στην πρόθεσή μας να ασκηθούμε μάλλον και να μην απατόμεθα απ' αυτούς,

που όλα τα κάνουνε με δόλο.

Δεν πρέπει δε να τους φοβούμεθα,

έστω κι' αν φαίνονται ότι μας επιτίθενται ή κι' αν μας απειλούν με θάνατο,

διότι είναι ανίκανοι και δεν μπορούν τίποτα να κάμουν,

παρά μόνο να φοβερίζουν.

Απόσπασμα κειμένου του Μεγάλου Αντωνίου,
από το ιστολόγιο ''ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ''.
Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Άγιος Αντώνιος