ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

 

Τη Αγία και Μεγάλη Δευτέρα

Απὸ τῆς σήμερον ἄρχονται τὰ ἅγια πάθη τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν· καὶ πρῶτον πάντων λαμβάνεται εἰς τύπον αὐτοῦ ᾿Ιωσὴφ ὁ πάγκαλος. ῏Ην δὲ οὗτος υἱὸς τοῦ ᾿Ιακὼβ ἑνδέκατος· ὅστις φθονηθεὶς ὑπὸ τῶν ἰδίων ἀδελφῶν καὶ εἰς λάκκον βληθείς, εἶτα πωληθεὶς εἰς ἀλλοφύλους, καὶ ὑπ᾿ ἐκείνων πάλιν εἰς Αἴγυπτον, καὶ διὰ τὴν σωφροσύνην αὐτοῦ συκοφαντηθεὶς καὶ εἰς φυλακὴν καταδικασθείς, καὶ τελευταῖον ἐξαχθεὶς ἐκεῖθεν μετὰ δόξης πολλῆς καὶ τιμηθεὶς ὡς βασιλεύς, καὶ γενόμενος κύριος πάσης γῆς Αἰγύπτου καὶ σιτοδότης παντὸς τοῦ λαοῦ· διὰ τούτων πάντων ἐτύπωσεν εἰς ἑαυτὸν τὰ πάθη καὶ τὴν μετὰ ταῦτα δόξαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὴν μνήμην ταύτην τοῦ ᾿Ιωσὴφ ἐπισυνάπτεται καὶ ἡ ἱστορία τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου, κατὰ τὴν σήμερον τὸ πρωΐ, ιθʹ Μαρτίου, καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης συκῆς διὰ τὴν ἑαυτῆς ἀκαρπίαν. Εἰκόνιζε δὲ αὕτη τῶν ᾿Ιουδαίων τὴν συναγωγήν, ἥτις, μὴ ἔχουσα τὸν ἀπαιτούμενον καρπὸν τῆς ἀρετῆς καὶ εὐσεβείας, ἐγυμνώθη πάσης χάριτος πνευματικῆς διὰ τῆς κατάρας.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΕΙΣ ΤΥΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ - ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ

ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΑΣΧΟΥ: Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΤΕΛΥΘΗ ΤΥΡΑΝΝΙΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ: ΜΝΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕΙΣΗΣ ΚΑΙ ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΗΣ ΣΥΚΗΣ

ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΟΡΘΡΟΣ Μ. ΔΕΥΤΕΡΑΣ (2024)

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗΝ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑΝ ΣΥΚΗΝ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ: Η ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑ ΣΥΚΙΑ

ΟΡΘΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΓΕΩΡΓΩΝ

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΓΕΩΡΓΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ: Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ - Ο ΟΡΘΡΟΣ ΤΗΣ Μ. ΔΕΥΤΕΡΑΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: O IEΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΘΗΚΕ

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ - Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΙΟΥΣ

ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ: Η ΣΥΚΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΟΡΘΡΟΣ Μ. ΔΕΥΤΕΡΑΣ (2024)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης,

Φυλή Αττικής

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ - Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΙΟΥΣ

[Μέρος τρίτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ.21,28-32:

Στη συνέχεια λέει: «Τί δὲ ὑμῖν δοκεῖ; Ἄνθρωπός τις εἶχε τέκνα δύο, καὶ προσελθὼν τῷ πρώτῳ, εἶπε· Τέκνον, ὕπαγε σήμερον ἐργάζου ἐν τῷ ἀμπελῶνί μου(:Πώς σας φαίνεται αυτό που θα σας πω; Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. Κι αφού πλησίασε τον πρώτο, του είπε: ‘’Παιδί μου, πήγαινε σήμερα και δούλεψε στο αμπέλι μου’’).Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς, εἶπεν· Οὐ θέλω· ὕστερον δὲ μεταμεληθεὶς, ἀπῆλθε(:Εκείνος του αποκρίθηκε: ‘’Δεν θέλω να πάω’’. Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε).Καὶ προσελθὼν τῷ δευτέρῳ, εἶπεν ὡσαύτως. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς, εἶπεν· Ἐγώ, κύριε· καὶ οὐκ ἀπῆλθε(:Πλησίασε τότε και τον δεύτερο γιο και του είπε τα ίδια. Κι αυτός του αποκρίθηκε: ‘’Μάλιστα, κύριε, πηγαίνω’’. Και δεν πήγε). Τίς ἐκ τῶν δύο ἐποίησε τὸ θέλημα τοῦ πατρός; Λέγουσιν αὐτῷ· Ὁ πρῶτος. (:Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του; Του λένε: ‘’Ο πρώτος’’)»[Ματθ.21,28-31].

Πάλι τους ελέγχει με παραβολές υπαινισσόμενος και την αγνωμοσύνη των Ιουδαίων και την ευπείθεια των ειδωλολατρών που τους περιφρονούσαν πάρα πολύ· διότι οι δύο αυτοί υιοί αυτό δηλώνουν, πράγμα που συνέβη και επί των εθνικών και επί των Ιουδαίων. Καθόσον οι εθνικοί αν και δεν υποσχέθηκαν να υπακούσουν και δεν υπήρξαν ακροατές του νόμου, απέδειξαν τελικά την υπακοή τους με τα έργα τους. Ενώ οι Ιουδαίοι αν και είπαν «πάντα, ὅσα εἶπεν ὁ Θεός, ποιήσομεν καὶ ἀκουσόμεθα. ἀνήνεγκε δὲ Μωυσῆς τοὺς λόγους τούτους πρὸς τὸν Θεόν(:όλα όσα διέταξε ο Θεός θα εφαρμόσουμε και θα υπακούσουμε)»[Έξ. 19,8], όμως στην πράξη παράκουσαν.

Για τον λόγο λοιπόν αυτόν, για να μη νομίσουν ότι ο νόμος τούς ωφελεί, τους αποδεικνύει ότι αυτός ο ίδιος ο νόμος τούς καταδικάζει, πράγμα που και ο Παύλος το λέγει ως εξής: «Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται(: διότι δίκαιοι ενώπιον του Θεού είναι όχι όσοι ακούνε απλώς την ανάγνωση του θείου νόμου, αλλά όσοι τηρούν και εφαρμόζουν τον νόμο· αυτοί θα αναγνωριστούν δίκαιοι)»[Ρωμ. 2,13]. Για τον λόγο αυτόν, θέλοντας να τους κάνει να κατακρίνουν μόνοι τους τους εαυτούς τους, προετοιμάζει τα πράγματα ώστε μόνοι να βγάλουν την απόφαση, πράγμα που κάνει και στην παρούσα παραβολή του αμπελώνα.

Και για να συμβεί αυτό επιρρίπτει την κατηγορία σε άλλο πρόσωπο, αυτό του δεύτερου γιου της παραβολής· διότι επειδή δεν θα ήταν δυνατό να αποσπάσει απευθείας την ομολογία τους, τους οδηγεί στη συνέχεια με την παραβολή εκεί όπου ήθελε. Όταν λοιπόν, επειδή δεν αντιλήφτηκαν το νόημα των λόγων Του, έβγαλαν την απόφαση, τότε αποκαλύπτει πλέον αυτό που υπονοούσε και λέγει: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ(: αληθινά σας λέω ότι οι τελώνες και οι πόρνες, οι οποίες στην αρχή έδειξαν απείθεια στον νόμο του Θεού, πηγαίνουν πριν από σας, τους Φαρισαίους και γραμματείς, στη βασιλεία του Θεού· διότι εσείς με λόγια μόνο δείξατε υπακοή στον Θεό, στην πραγματικότητα όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι).

Ἦλθε γὰρ πρὸς ὑμᾶς ᾿Ιωάννης ἐν ὁδῷ δικαιοσύνης, καὶ οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ· οἱ δὲ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι ἐπίστευσαν αὐτῷ· ὑμεῖς δὲ ἰδόντες, οὐ μετεμελήθητε ὕστερον, τοῦ πιστεῦσαι αὐτῷ(:διότι ήλθε σε σας ο Ιωάννης κηρύττοντας την οδό της αρετής, τον ενάρετο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, κι όμως δεν πιστέψατε σε Αυτόν. Οι τελώνες όμως και οι πόρνες πίστεψαν σε Αυτόν. Κι εσείς, ενώ τους είδατε να πιστεύουν, ούτε καν ύστερα μεταμεληθήκατε, ώστε να πιστέψετε σε Αυτόν’’)»[Ματθ.21,32]· διότι εάν έλεγε απλώς ότι «οι πόρνες εισέρχονται πριν από εσάς», θα τους φαινόταν ο λόγος ενοχλητικός, ενώ τώρα που διατυπώνει τη σκέψη Του μετά τη δική τους γνώμη, φαίνεται ο λόγος Του υποφερτός. Για τον λόγο αυτόν προσθέτει και την αιτία.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΦΩΤΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΤΟΥ ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΥ» (2024)

Ομιλία στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στον Καραβά Πειραιώς

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ - ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ

[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ.21,23-27:

Οι αλαζόνες όμως Ιουδαίοι και κυριευμένοι από τον φθόνο επειδή ήθελαν να διακόψουν τη διδασκαλία Του, αφού Τον πλησίασαν, Τον ρώτησαν: «Ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς, καὶ τίς σοι ἔδωκε τὴν ἐξουσίαν ταύτην;(:και όταν ο Ιησούς ήλθε στον ναό, την ώρα που δίδασκε, Τον πλησίασαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και του είπαν: ‘’Με ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Και ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να διώχνεις από τον ναό τους ανθρώπους και να διδάσκεις μέσα στον ιερό αυτό τόπο; ‘’)»[Ματθ.21,23-27]. Επειδή δηλαδή δεν μπορούσαν να αμφισβητήσουν τα θαύματά Του, Του προβάλλουν ως δικαιολογία για να Τον διακόψουν, την εκδίωξη των εμπόρων από τον ναό.

Το ίδιο επίσης φαίνεται να Τον ρωτούν και κατά τη διήγηση του ευαγγελιστή Ιωάννη, αν και όχι με τις ίδιες λέξεις, αλλά με την ίδια διάθεση. Καθόσον και εκεί Του λέγουν: «Τί σημεῖον δεικνύεις ἡμῖν ὅτι ταῦτα ποιεῖς;(:ποιο σημείο έχεις να μας δείξεις που να αποδεικνύει και να επιβεβαιώνει ότι έχεις πράγματι την εξουσία να τα κάνεις αυτά;)»[Ιω. 2,18]. Αλλά εκεί μεν δίνει την εξής απάντηση: «Λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν(:γκρεμίστε τον ναό αυτό, και σε τρεις ημέρες θα τον ξαναχτίσω μόνο με τη δύναμή μου· διότι θα αναστηθώ από τον τάφο ως ζωντανός ναός του Θεού και αθάνατη κεφαλή της Εκκλησίας μου. Και η Εκκλησία μου αυτή θα αντικαταστήσει για πάντα τον ναό σας, που θα καταστραφεί)»[Ιω.2,19], ενώ εδώ τους εμβάλλει σε απορία.

Επομένως γίνεται φανερό ότι τότε μεν ήταν η αρχή και το προοίμιο των θαυμάτων, ενώ εδώ το τέλος. Τα λόγια τους έχουν την εξής σημασία: «Κατέλαβες τον διδασκαλικό θρόνο; Χειροτονήθηκες», Του λέγουν, «ιερέας ώστε να επιδεικνύεις τόσο μεγάλη εξουσία;». Αν και βέβαια τίποτε δεν έκανε που να έδειχνε αυθάδεια, αλλά απλώς ενδιαφέρθηκε για την καλή τάξη του ναού· επειδή όμως δεν είχαν τίποτε άλλο να πουν, Τον κατηγορούν γι' αυτό. Και όταν μεν εκδίωξε τους πωλητές, δεν τόλμησαν να Του πουν τίποτε, εξαιτίας των θαυμάτων που έκανε· όταν όμως παρουσιάστηκε και πάλι μπροστά τους, τότε Τον κατηγορούν.

Τι κάνει λοιπόν ο Κύριος; Δεν τους απαντά κατευθείαν δείχνοντας έτσι ότι εάν ήθελαν να δουν την εξουσία Του, μπορούσαν, αλλά τους ρωτά και ο Ίδιος το εξής: «Τὸ βάπτισμα ᾿Ιωάννου πόθεν ἦν, ἐξ οὐρανοῦ, ἢ ἐξ ἀνθρώπων;(:το βάπτισμα του Ιωάννου, ο οποίος μαρτύρησε για μένα και υπήρξε πρόδρομός μου, από πού προερχόταν; Από τον Θεό ή από επινόηση και εντολή ανθρώπων;)»[Ματθ.21,25].Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της ερωτήσεως; Ασφαλώς ήταν πάρα πολύ μεγάλο.

«Οἱ δὲ διελογίζοντο παρ᾿ ἑαυτοῖς, λέγοντες· Ἐὰν εἴπωμεν, ἐξ οὐρανοῦ, ἐρεῖ ὴμῖν· Διατί οὖν οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ;(:το βάπτισμα του Ιωάννου, ο οποίος μαρτύρησε για μένα και υπήρξε πρόδρομός μου, από πού προερχόταν; Από τον Θεό ή από επινόηση και εντολή ανθρώπων; Αυτοί λοιπόν συλλογίζονταν μέσα τους κι έλεγαν: ‘’Αν πούμε ότι ήταν από τον Θεό, θα μας πει: γιατί λοιπόν δεν πιστέψατε σε αυτόν;)ἐὰν δὲ εἴπωμεν, ἐξ ἀνθρώπων· φοβούμεθα τὸν ὄχλον· πάντες γὰρ ἔχουσι τὸν Ἰωάννην ὡς προφήτην(:αν όμως πούμε ότι προερχόταν από εντολή ανθρώπων, φοβούμαστε μήπως μας κακοποιήσει ο λαός· διότι όλοι τιμούν τον Ιωάννη ως προφήτη’’)»[Ματθ.21,25].

ΟΡΘΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΓΕΩΡΓΩΝ

[Μέρος τέταρτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ. 21, 33-42]

«Ἂλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν(:ακούστε και άλλη παραβολή: ένας άνθρωπος οικοδεσπότης φύτεψε αμπέλι και ύψωσε γύρω από αυτό ένα φράκτη και έσκαψε μέσα σε αυτό ένα πατητήρι και μία δεξαμενή και έκτισε πύργο, για να μένουν οι εργάτες και οι φύλακες· εμπιστεύτηκε αυτό σε κάποιους γεωργούς και αναχώρησε σε άλλη χώρα).

ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ(:όταν λοιπόν πλησίασε ο καιρός του τρυγητού, έστειλε τους δούλους του στους γεωργούς, για να πάρουν τους καρπούς που αυτός δικαιούνταν). καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν(:οι γεωργοί, όμως, όντας μοχθηροί και άπληστοι, συνέλαβαν τους δούλους και άλλον έδειραν, άλλον φόνευσαν, άλλον λιθοβόλησαν). πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως

(:Πάλι ο οικοδεσπότης έστειλε άλλους δούλους, περισσοτέρους από τους πρώτους και έκαμαν και σε αυτούς τα ίδια). ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου(:ύστερα επίσης έστειλε προς αυτούς τον υιό του λέγοντας: ‘’Οι άνθρωποι αυτοί θα ντραπούν τουλάχιστον το παιδί μου’’). οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ(:οι γεωργοί όμως, όταν είδαν τον υιό, είπαν μεταξύ τους: ‘’Αυτός είναι ο κληρονόμος· ελάτε, ας τον φονεύσουμε και ας καταλάβουμε οριστικά πλέον εμείς την κληρονομία του). καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν(:και αφού τον συνέλαβαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και εκεί τον φόνευσαν).

Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;(: Μετά από τη διήγηση της παραβολής ρώτησε ο Χριστός τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του λαού: “όταν λοιπόν έλθει ο κύριος του αμπελώνα, τι θα κάμει στους γεωργούς εκείνους;”). λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν(:Και αυτοί του απάντησαν: “τόσο κακοί που υπήρξαν, με τον χειρότερο θάνατο θα τους εξολοθρεύσει και θα εμπιστευτεί σε άλλους γεωργούς τον αμπελώνα, οι οποίοι θα δώσουν σε αυτόν τους οφειλόμενους καρπούς στην κατάλληλη εποχή”). λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;(:Λέγει σε αυτούς ο Ιησούς:

“ουδέποτε λοιπόν διαβάσατε στις Γραφές: «λίθο, [δηλαδή Εμένα], τον οποίο απέρριψαν ως ακατάλληλο οι χτίστες, [εσείς, δηλαδή, οι οικοδόμοι του λαού], έγινε ακρογωνιαίος λίθος στην πνευματική οικοδομή του Θεού, [δηλαδή στην Εκκλησία] η οποία έγινε παρά του Θεού και είναι αξιοθαύμαστη στους οφθαλμούς μας;»).διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς(:Για τούτο σας λέγω ότι θα αφαιρεθεί από σας η βασιλεία [και η ιδιαίτερη προστασία του Θεού και θα δοθεί σε έθνος, που θα παράγει καρπούς [δηλαδή έργα αγαθά, που είναι οι καρποί της βασιλείας αυτής])· καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾿ ὃν δ᾿ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν(:και εκείνος, ο οποίος θα πέσει με εχθρικές διαθέσεις εναντίον του ακρογωνιαίου αυτού λίθου, θα κατατσακιστεί. Και σε όποιον πέσει επάνω ο βαρύς αυτός λίθος, θα τον κάμει συντρίμμια και σκόνη[Όποιος δηλαδή πολεμήσει τον Χριστό, θα αντικρίσει την οργή Του και θα καταλήξει στον όλεθρο και τον αφανισμό {ερμηνεία Παναγιώτου Τρεμπέλα}]).

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΓΕΩΡΓΩΝ

Μ. Δευτέρα [Κυριακὴ Βαΐων βράδυ] (Μθ 21,33-46)

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν ὄψει τοῦ σταυρικοῦ θανάτου του ἐλέγχει τὴν κακότητα τῆς ἄρχουσας θρησκευτικῆς τάξεως τῶν Ἰουδαίων (ἀρχιερέων καὶ γραμματέων) μὲ τὴν καυστικὴ παραβολὴ τῶν κακῶν γεωργῶν.

Ἕνας νοικοκύρης (= ὁ Θεός), λέει στὴν παραβολή, φύτεψε ἀμπέλι (= τὸν Ἰσραὴλ) καὶ ἔβαλε γύρω περίφραξη (= τὸ Νόμο) καὶ ἄνοιξε στὸ βράχο πατητῆρι (= θυσιαστήριο) καὶ ἔκτισε πύργο (= τὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος) καὶ τὸ ἐμπιστεύθηκε σὲ γεωργοὺς (στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς ἄρχοντας, γιὰ νὰ κυβερνοῦν τὸ λαό του καὶ νὰ τὸν καθοδηγοῦν κατὰ τὸ θέλημά του) καὶ ἔφυγε (= τοὺς ἄφησε ἐλεύθερους).

Ὅταν πλησίασε ὁ καιρὸς τῆς καρποφορίας, ὁ Θεὸς ἔστειλε τοὺς δούλους του (= τοὺς προφῆτες) πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς νὰ πάρει τοὺς καρπούς του (= τὰ καλὰ ἔργα τους). Ἀλλ’ ἐκεῖνοι τοὺς ἔπιασαν καὶ ἄλλον μὲν ἔδειραν, ἄλλον σκότωσαν, ἄλλον λιθοβόλησαν.

Οἱ ἄξιοι τιμωρίας τιμωροῦν τοὺς ἀθῴους. Οἱ ἄξιοι καταδίκης γίνονται δικασταί. Ἀνατροπὴ τῆς τάξεως. Ἐπανάσταση. Ἀνταρσία. Τὸν προφήτη ᾿Ιερεμία τὸν ἔρριξαν σὲ λάκκο γεμάτο ἀκαθαρσία. Τὸν Μιχαΐα τὸν χτύπησε στὴ σιαγόνα ὁ Σεδεκίας.

Τὸν Ζαχαρία, γιὸ τοῦ Βαραχίου, τὸν φόνευσαν μὲ λιθοβολισμὸ ἀνάμεσα στὸ ναὸ καὶ στὸ θυσιαστήριο. Τὸν Ἰωάννη τὸν βαπτιστὴ τὸν ἀποκεφάλισαν μὲ μαχαῖρι. Καὶ ὁ μὲν Θεὸς μακροθυμοῦσε καὶ ἔστελνε καὶ ἄλλους προφῆτες περισσότερους ἀπὸ πρίν, οἱ δὲ ἀρχιερεῖς ἀποθρασύνθηκαν καὶ τοὺς ἔκαναν κι ἐκείνους τὰ ἴδια.

Ἔτσι φάνηκε ἡ μεγαλοψυχία του, φάνηκε καὶ ἡ κακουργία τους. Τελευταῖον στέλνει ὁ Θεὸς τὸ Γιό του, σκεπτόμενος ὅτι ἴσως θὰ τὸν ντραποῦν. Ὄχι ὅτι δὲν ἤξερε τί θὰ τὸν κάνουν, ἀλλὰ λέει «ἴσως», γιὰ νὰ φανεῖ τί θὰ κάνουν. Ὁ Θεὸς ὡς παντογνώστης πρόβλεψε τὴ διαγωγὴ τῶν κακῶν γεωργῶν, ἀλλὰ δὲν δέσμευσε τὴν ἐλευθερία τους νὰ ἐνεργήσουν ὅπως ἐνήργησαν, ἀφοῦ αὐτοὶ δὲν ἤξεραν τὶς βουλές του.

Λέγεται ὅτι, ὅταν ὁ λύκος δοκιμάσει αἷμα ζώου, γίνεται ἀσυγκράτητος. Καὶ αὐτοὶ λοιπὸν ἔγιναν λύκοι βαρεῖς ποὺ διψοῦσαν αἷμα ἀνθρώπινο, αἷμα δικαίων, καὶ ἔφτασαν νὰ ὁρμήσουν καὶ ἐναντίον τοῦ Γιοῦ τοῦ Θεοῦ. «Ἐμπρός, εἶπαν, ἂς τὸν σκοτώσουμε, καὶ ἂς τοῦ πάρουμε τὴν κληρονομία».

Ὁ Ἰησοῦς ἐδῶ ζωγραφίζει τὸ μέγεθος τῆς κακότητος καὶ τῆς ζηλοτυπίας τῶν ἀρχιερέων τῶν ἡμερῶν του. Οἱ ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς δὲν τὸν ἄντεξαν ἄλλο· ἔβλεπαν κάθε μέρα νὰ κερδίζει ἔδαφος, νὰ τὸν ὑποδέχεται ὁ λαὸς μὲ ἐνθουσιασμό, νὰ παίρνει μαστίγιο καὶ νὰ διώχνει τοὺς ἐμπόρους ἀπὸ τὸ ναό, πλήττοντας τὰ οἰκονομικά τους συμφέροντα. Ἕως πότε, εἶπαν, θὰ τὸν ἀνεχόμαστε;

Τὸν ἔπιασαν λοιπόν, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν σκότωσαν, τὸν σταύρωσαν. Ὁ Ἰωάννης χρυσόστομος τοὺς ἐρωτᾶ· Μὰ γιατί; τί μικρὸ ἢ μεγάλο ἔχετε νὰ τὸν κατηγορήσετε; Ἐπειδὴ σᾶς τίμησε, καὶ ἐνῷ ἦταν Θεός, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔκανε γιὰ σᾶς τὰ μύρια ἐκεῖνα θαύματα; Μήπως ἐπειδὴ συγχωροῦσε τ’ ἁμαρτήματα ἢ ἐπειδὴ προσκαλοῦσε στὴ βασιλεία του;

Η ΣΥΚΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Ποιὰ εἶναι ἡ συκιὰ τοῦ Εὐαγγελίου πού, φαινομενικὰ, ξεράθηκε παράλογα; Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ἀκρότατη πείνα πού ζητοῦσε καρπὸ πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα; Καὶ τί σημαίνει, γιὰ ἕνα ἀναίσθητο πράγμα, ἡ κατάρα; (Μάρκ. 11, 12-14, Ματθ. 21, 18)

ΑΠΟΚΡΙΣΗ:

Ὁ Θεὸς Λόγος ποὺ οἰκονομεῖ τὰ πάντα γιὰ χάρη τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, παιδαγώγησε πρῶτα τὴ φύση μας μὲ τὸ νόμο ποὺ περιέχει σωματικότερη λατρεία. Γιατί ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν μποροῦσε νὰ δεχτεῖ τὴν ἀλήθεια γυμνὴ ἀπὸ τυπικὰ προκαλύμματα, ἐξαιτίας τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς ἀλλοτρίωσης ποὺ τῆς εἶχε προκληθεῖ σέ σχέση μέ τὰ ἀρχέτυπα Θεία πράγματα.

Ὅταν λοιπόν, γεννήθηκε στόν κόσμο ὡς ἄνθρωπος καί προσέλαβε ἑκούσια σάρκα ‒ἡ ὁποία εἶχε νοερή καὶ λογικὴ ψυχή‒ καί ὡς Λόγος μετέφερε τὴ φύση μας στὴν ἄυλη, γνωστική, πνευματικὴ λατρεία, δὲν ἤθελε ‒ἐφόσον πλέον φάνηκε στὴ ζωὴ ἡ ἀλήθεια‒ νὰ ἐξουσιάζει τόν κόσμο τό σκοτάδι, ποὺ τύπος του ἦταν ἡ συκιά.

Γι’ αὐτὸ, λέει, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴ Βηθανία στὰ Ἱεροσόλυμα, (Ματθ. 21,18· Μάρκ. 11, 11ἑ.) δηλαδὴ, μετὰ τὴν τυπικὴ καὶ σκιώδη καὶ ποὺ ἦταν κρυμμένη μέσα στὸ νόμο παρουσία Του, ἐρχόμενος ξανὰ στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴ σάρκα ‒γιατί ἔτσι πρέπει νὰ ἐκληφθεῖ τὸ ἐπιστρέφοντας‒

εἶδε στὸ δρόμο μία συκιὰ ποὺ εἶχε μόνο φύλλα, (Ματθ. 21,18· Μὰρκ 11,13) ποὺ ὑπῆρχε στὴ σκιὰ καὶ στοὺς τύπους, δηλαδὴ τὴ σωματικὴ λατρεία τοῦ νόμου κατὰ τὴν ἄστατη καὶ παροδικὴ παράδοση ‒ἐπειδὴ ἦταν δίπλα στὸ δρόμο‒ τὴ λατρεία τῶν τύπων μόνο καὶ τῶν θεσμῶν ποὺ περνοῦν.

Ὅταν ὁ Λόγος τὴν εἶδε σὰν συκιὰ ὡραία καὶ μεγαλοπρεπὴ καὶ στολισμένη, ὡσὰν μὲ φύλλα, μὲ τὰ ἐξωτερικὰ περιβλήματα τῶν σωματικῶν παραγγελμάτων τοῦ νόμου καὶ μὴ βρίσκοντας καρπό, δηλαδὴ δικαιοσύνη, τὴν καταράστηκε ἐπειδὴ δὲν ἔδινε τροφὴ στὸ Λόγο,

ἤ καλύτερα, πρόσταξε νὰ μὴ καλύπτει πιὰ δυναστεύοντας τὴν ἀλήθεια μὲ τοὺς νομικοὺς τύπους, πράγμα ποὺ ἀποδείχτηκε στὴ συνέχεια μὲ τὰ ἔργα, ἀφοῦ καταξεράθηκε ἐντελῶς ἡ νομικὴ ὡραιότητα ποὺ εἶχε τὴν ὕπαρξή της, στὰ σχήματα μόνο καὶ ἔσβησε ἡ ἔπαρση τῶν Ἰουδαίων γι’ αὐτή.

Γιατί δὲν ἦταν εὔλογο ἀλλὰ οὔτε κι ἐπίκαιρο, ἀφοῦ πιὰ εἶχε φανεῖ λαμπρὴ ἡ ἀλήθεια τῶν καρπῶν τῆς δικαιοσύνης νὰ παρασύρεται καὶ νὰ ξεγελιέται ἀπὸ τὰ φύλλα ἡ ὄρεξη, ὅσων παράτρεχαν σὰν δρόμο τὴν παροῦσα ζωὴ, καὶ νὰ ἀφήνουν τοὺς πλούσιους φαγώσιμους καρποὺς τοῦ Λόγου.

Γι’ αὐτὸ λέει δὲν ἦταν ὁ καιρὸς τῶν σύκων· (Μάρκ. 11,13) ὁ χρόνος δηλαδὴ κατὰ τὸν ὁποῖο κυριαρχοῦσε στὴν ἀνθρώπινη φύση ὁ νόμος, δὲν ἦταν καιρὸς καρπῶν τῆς δικαιοσύνης, ἀλλὰ εἰκόνιζε τοὺς καρποὺς τῆς δικαιοσύνης καὶ μυοῦσε κατὰ κάποιο τρόπο τὴ μέλλουσα Θεία κι ἀπόρρητη καὶ σωτήρια ὅλων Χάρη, στὴν ὁποία δὲν εἶχε φτάσει ἀπὸ τὴν ἀπιστία του ὁ παλαιὸς λαὸς καὶ γι’ αὐτὸ χάθηκε.

ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: O IEΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ ΠΟΥ ΞΕΡΑΘΗΚΕ

[Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Ματθ.21,18-22]

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπανάγων ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὴν πόλιν, ἐπείνασε(:κι όταν το πρωί επέστρεφε στην πόλη, πείνασε)»[Ματθ.21,18]. Μα πώς πεινά ο Κύριος πρωί-πρωί; Όταν το επέτρεψε στη σάρκα, τότε αυτή φανερώνει και το πάθος της. «Καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ, ἦλθεν ἐπ᾿ αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν ἐν αὐτῇ, εἰ μὴ φύλλα μόνον καὶ λέγει αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. Καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ(:και μόλις είδε κάποια συκιά στο δρόμο, ήλθε κοντά της, αλλά δεν βρήκε τίποτε επάνω της παρά μόνο φύλλα, ακριβώς όπως και η συναγωγή των Ιουδαίων τότε είχε να επιδείξει μόνο φύλλα και εξωτερικούς τύπους, όχι όμως και καρπούς αρετής. Και για να δώσει μάθημα για το ποια θα είναι η κατάληξη κάθε ανθρώπου άκαρπου σαν τη συκιά, λέει σε αυτήν: “Να μην ξαναβγάλεις ποτέ πια καρπό”. Κι αμέσως ξεράθηκε η συκιά)»[Ματθ.21,19].

Άλλος ευαγγελιστής λέει ότι δεν ήταν ακόμη η εποχή των καρπών[Μάρκ.11,13: «οὐ γὰρ ἦν καιρὸς σύκων(:διότι δεν ήταν η εποχή των σύκων. Αλλά η συκιά εκείνη ούτε άγουρα σύκα είχε πάνω της)»]· εάν όμως δεν ήταν καιρός των καρπών, πώς ο ευαγγελιστής Μάρκος λέγει ότι ο Ιησούς πείνασε, είδε από μακριά τη συκιά και «ἦλθεν εἰ ἄρα τι εὑρήσει ἐν αὐτῇ(:ήλθε μήπως βρει τίποτε να φάει)»[Μάρκ.11,13]; Άρα γίνεται φανερό ότι αυτό ήταν σκέψη των μαθητών Του, αφού ακόμη πνευματικά ήσαν ατελείς, καθόσον σε πολλές περιπτώσεις οι ευαγγελιστές γράφουν τις σκέψεις των μαθητών Του. Όπως ακριβώς λοιπόν αυτό ήταν σκέψη των μαθητών Του, έτσι και ήταν δική τους σκέψη το να νομίζουν ότι γι΄αυτόν τον λόγο την καταράστηκε,επειδή δηλαδή δεν είχε καρπό.

Για ποιο λόγο, λοιπόν, την καταράστηκε; Εξαιτίας των μαθητών Του, ώστε να λάβουν θάρρος. Επειδή δηλαδή παντού ευεργετούσε και δεν τιμωρούσε κανένα, αλλά έπρεπε και την τιμωρητική Του δύναμη να δείξει, για να γνωρίσουν και οι μαθητές Του και οι Ιουδαίοι, ότι μπορεί να ξηράνει και αυτούς που θα Τον σταυρώσουν, αλλά με τη θέλησή Του τους συγχωρεί και δεν τους ξηραίνει, και επειδή αυτό δεν ήθελε να το φανερώσει στους ανθρώπους, απέδειξε την τιμωρητική ενέργειά Του στο φυτό.

Όταν λοιπόν κάτι παρόμοιο συμβαίνει σε τόπους ή σε φυτά ή σε άλογα ζώα, μην εξετάζεις με λεπτομέρεια τα πράγματα, ούτε να λες: «Πώς λοιπόν ήταν δικαιολογημένη η ξήρανση της συκιάς, εάν δεν ήταν καιρός των καρπών»; Διότι αυτό είναι δείγμα της χειρότερης μωρολογίας· αλλά πρόσεχε το θαύμα και θαύμαζε και δόξαζε τον θαυματουργό Κύριό μας· διότι και για τους χοίρους που πνίγηκαν πολλοί το είπαν αυτό, εξετάζοντας εάν αυτό ήταν δίκαιο, αλλά ούτε και στην περίπτωση αυτή πρέπει να προσέξουμε τα λόγια τους, καθόσον και αυτά ήταν άλογα ζώα, όπως ακριβώς και εκείνο φυτό άψυχο.

Για ποιο λόγο λοιπόν το γεγονός αυτό λαμβάνει αυτή τη μορφή και γίνεται η αιτία της κατάρας; Όπως προανέφερα αυτό ήταν σκέψη των μαθητών. Εάν όμως δεν ήταν ακόμη καιρός των καρπών, άδικα ορισμένοι λένε ότι εδώ εννοείται ο νόμος. Καθόσον καρπός αυτού ήταν η πίστη, και τότε ήταν ο καιρός αυτού του καρπού και φυσικά τον παρήγαγε. Διότι λέγει: « Οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη(:και για να πειστείτε για το θέμα αυτό που σας λέω, σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε το πλήθος αυτό των Σαμαρειτών που έρχονται.

Μοιάζουν οι ψυχές τους με χωράφια, στα οποία δεν πρόφθασε να σπαρεί ο λόγος της αλήθειας, κι όμως είναι λευκά και ώριμες πλέον, έτοιμα να θεριστούν. Έτσι και σε όλα τα μέρη του κόσμου οι ψυχές των ανθρώπων είναι τώρα ώριμες για να δεχθούν τη σωτηρία)» [Ιω.4,35]· και: «ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε(:Εγώ, ο Κύριος του αγρού, σας έστειλα για να θερίζετε καρπό για τον οποίο εσείς δεν έχετε κοπιάσει για να σπαρεί. Άλλοι, δηλαδή εγώ και οι προφήτες πριν από μένα, έχουν κοπιάσει κι έχουν σπείρει, κι εσείς έχετε μπει στους κόπους και τη σπορά τους για να θερίσετε)» [Ιω,4,38].

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ: Η ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑ ΣΥΚΙΑ

 

1. Μέ ὠθεῖ νά μιλήσω ὁ ἐνυπόστατος Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πού δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τούς πατρικούς κόλπους καί κυοφορήθηκε ἀπερίγραπτα στά σπλάχνα τῆς Παρθένου. Αὐτός πού ἔγινε γιά μένα ὅ,τι ἐγώ εἶμαι, Αὐτός πού εἶναι ἀπαθής ὡς πρός τήν θεότητά Του καί περιβλήθηκε ὡστόσο ὁμοιοπαθές μέ ἐμένα σῶμα. Αὐτός πού στόν οὐρανό ἐποχεῖται πάνω στά χερουβικά ἅρματα καί πάνω στή γῆ καβαλικεύει σέ γαϊδουράκι (πρβλ. Ματθ. 11, 7-9).

Ὁ βασιλιάς τῆς δόξας, Αὐτός πού μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Πνεῦμα εὐφημεῖται ἀπό τά Σεραφίμ ὡς ἅγιος καί δέχεται τά ψελλίσματα τῶν παιδιῶν ἀπό τήν ἄκακη γλώσσα τους. Αὐτός πού εἶναι Θεός καί ἔχει τή μορφή δούλου καί πού ἔλαβε τή μορφή τοῦ δούλου. Αὐτός πού εἶναι ἄυλος καί ἀόρατος Θεός καί δέχτηκε νά λάβει ὁρατό καί ψηλαφητό σῶμα.

Αὐτός πού βάδισε ἀκούσια στό πάθος, γιά νά μοῦ χαρίσει τήν ἀπάθεια. Αὐτός ὁ Ὁποῖος βλέποντας τόν ἄνθρωπο, πού ἔπλασε σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα Του καί τήν ὁμοίωσή Του, τό πλάσμα τῶν χεριῶν Του, νά ἔχει δελεαστεῖ ἀπό τήν ἀπάτη τοῦ φιδιοῦ, ἐκεῖνον νά ἔχει πέσει στήν παράβαση τῆς ἐντολῆς Του καί νά ἔχει γίνει ὑποχείριος τῆς φθορᾶς καί ὑπόλογος θανάτου, δέν ἄντεξε.

Ὁ γεμάτος συμπάθεια δέν μπόρεσε νά ὑπομείνει τή στέρηση ἐκείνου πού ποθοῦσε, ἀλλά τόν κάλεσε μέ πολλούς τρόπους σέ ἐπιστροφή καί μετάνοια, ἀφοῦ τόν παίδεψε σάν ἀχάριστο δοῦλο, σάν ἄμυαλο καί νήπιο γιό “πολυμερῶς καί πολυτρόπως” καί ἀφοῦ μηχανεύτηκε κάθε μέσο, γιά ν᾽ ἀποτινάξει τή δουλεία πού τόν τυραννοῦσε καί ἔτσι νά ἐπανέλθει στόν Πλάστη του.

Ὅμως ἦταν ἀδύνατη ἡ ἐπιστροφή του, ἀφοῦ μιά γιά πάντα εἶχε καταδουλωθεῖ στήν ἁμαρτία καί εἶχε συζευχθεῖ θεληματικά μέ τήν ἐπιθυμία τῶν γήινων. Γι᾽ αὐτό ὁ ὑπεράγαθος Κύριος ἀναλαμβάνει τή φύση μας, ἐπειδή εἶδε ὅτι αὐτή εἶχε ἐξασθενήσει. Βλέποντας δηλαδή τόν ἄνθρωπο νά μή ὑπακούει στό λόγο καί τίς ἐντολές καί τά προστάγματα τῆς σωτηρίας, τί λέει; «Πρέπει νά παιδαγωγήσω μέ ἔργα αὐτόν πού ἔχει ἄγνοια.

Πρέπει νά τόν κατευθύνω στίς ἀρετές, γιά νά τίς συνηθίσει καί νά τίς ἐπιτελέσει ὁ ἴδιος. Πρέπει νά μέ δοῦν μέ τά μάτια τους ἀνάμεσά τους, καί ἔτσι νά θεραπεύσω τόν ἄρρωστο. Πρέπει νά κάνω νά ξαναγυρίσει τό πλανημένο πρόβατο καί νά τό ὁδηγήσω στήν ἀρχική του διαμονή, στόν παράδεισο. Πῶς ὅμως θά τό ἐπιστρέψω χωρίς νά μέ βλέπει; Πῶς θά ὁδηγήσω αὐτόν πού δέν βλέπει τά ἴχνη μου;»

Γι᾽ αὐτό ἔγινε ἄνθρωπος, ὥστε, μέ ὅσα ἔπραξε καί ἔπαθε, νά διδάξει ἔμπρακτα αὐτόν πού ἀγνοοῦσε, πῶς νά πράξει τήν ἀρετή. Ἔτσι βλέποντάς Τον νά κατεβαίνει κατ᾽ οἰκονομίαν γιά χάρη μας στή γῆ ἀπό τούς πατρικούς κόλπους, ν᾽ ἀνεβοῦμε καί ἐμεῖς μέ τή θέλησή μας πρός Αὐτόν ἀπό τή μητέρα μας γῆ. Σαρκώθηκε ἐπίσης γιά νά δείξει τόν ἀνυπέρβλητο πλοῦτο τῆς ἀγάπης Του πρός ἐμᾶς.

Γιατί μεγαλύτερη ἀγάπη δέν μπορεῖ νά δείξει κανένας, παρά μόνο ἄν θυσιάσει τήν ψυχή του γιά χάρη τῶν φίλων του (Ἰω. 15, 13). Καί πῶς ὅποιος δέν ἔχει ἔνσαρκη ζωή θά δείξει τήν ἀγάπη του;

2. Γι᾽ αὐτό ἀναλαμβάνει τή σάρκα, γιά νά Τόν δοῦμε στή γῆ καί νά ζήσει ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους (Βαρούχ 3, 38). Γι᾽ αὐτό ἀναλαμβάνει ψυχή, γιά νά θυσιάσει τήν ψυχή Του γιά χάρη τῶν φίλων Του. Καί φίλους δέν ἐννοῶ αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν, ἀλλά αὐτούς πού ποθεῖ Ἐκεῖνος. Γιατί ἐμεῖς Τόν μισήσαμε καί Τοῦ στρέψαμε τήν πλάτη καί γίναμε δοῦλοι σέ ἄλλον, ἐνῶ Αὐτός δέν μετέβαλε τήν ἀγάπη Του σ᾽ ἐμᾶς.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗΝ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑΝ ΣΥΚΗΝ

Με παρακινεί προς λόγον ο ενυπόστατος Λόγος του Θεού και Πατρός, ο οποίος δεν απεχωρίσθη από τους κόλπους τού Πατρός και με τρόπον ανέκφραστον εκυοφορήθη στην μήτραν της Παρθένου΄ αυτός μολονότι έγινε προς χάριν μου ωσάν εμένα, είναι απαθής ως προς την Θεότητα, και περιεβλήθη σώμα ομοιοπαθές με το ιδικόν μου΄ αυτός που επιβαίνει σε άρματα Χερουβικά και ανέβη σε πώλον όνου, ο βασιλεύς της δόξης,

αυτός που επευφημείται από τα Σεραφίμ ως άγιος μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα, αποδέχεται τα ψελλίσματα των παιδιών από την άκακο γλώσσα τους. Αυτός, ενώ είναι Θεός, έλαβε την μορφή του δούλου και διατηρεί αυτήν την μορφή του δούλου στο διηνεκές΄ ως Θεός είναι άϋλος και αόρατος, αλλά εδέχθη να λάβη σώμα ορατόν και ψηλαφητόν΄ ήλθεν εκουσίως προς το Πάθος, για να μας χαρίση την απάθειαν. 

Διότι επειδή είδε το πλάσμα των χειρών του, τον άνθρωπο, τον οποίον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσί του, να έχη δελεασθή από την απάτη του όφεως, να έχη παραβή την εντολήν του, να είναι υποδουλωμένος στην φθορά και υπεύθυνος για τον θάνατο, δεν άντεξε ο φύσει συμπαθής την στέρησι του ποθουμένου, αλλά με πολλούς τρόπους τον εκάλεσε προς επιστροφήν και μετάνοιαν.

Τον επαίδευσε ως δούλον αχάριστον, ως νηπιόφρονα «πολυμερώς και πολυτρόπως» και εμηχανεύθη κάθε τρόπον, ώστε να αποτινάξη την δουλείαν τού τυράννου και να επανέλθη στον Πλαστουργόν του. Αλλ’ ήταν αδύνατον να επιστρέψη, αφού μια για πάντα είχεν υποδουλωθή πλήρως στην αμαρτία και την είχε συζευχθή με την προαίρεσί του. Γι’ αυτό ακριβώς ο υπεράγαθος Δεσπότης, αναλαμβάνει την φύσι μας, επειδή είδεν ότι είχεν εξασθενήσει.

Βλέποντας δηλαδή τον άνθρωπο να απειθή στις εντολές και τα σωτήρια προστάγματα, τί λέγει; Πρέπει να παιδαγωγήση με έργα αυτόν που ευρίσκεται σε άγνοια. Πρέπει να τον χειραγωγήση στις αρετές, ώστε να τις συνηθίση και να τις επιτελή μόνος του. Πρέπει να γίνω ορατός και έτσι να θεραπεύσω τον ασθενή. Πρέπει να επαναφέρω κοντά μου το πλανώμενον πρόβατον και να το οδηγήσω προς την αρχικήν του διαμονή στον Παράδεισο. Πώς όμως θα τον επιστρέψω αν δεν με ιδή;

Πώς θα οδηγήσω αυτό που δεν παρακολουθεί τα βήματά μου; Γι’ αυτό έγινεν άνθρωπος, για να διδάξη εμπράκτως με αυτά που έπραξε και έπαθε αυτόν που το αγνοούσε, με ποίον τρόπον να εργάζεται την αρετήν΄ ώστε βλέποντάς τον να κατεβαίνη κατ’ οικονομίαν προς χάριν μας από τις πατρικές αγκάλες στην γη, να έλθωμε και εμείς με την προαίρεσί μας από την μητέρα μας γη προς αυτόν΄ εφανέρωσε έτσι τον υπερβολικόν πλούτον της προς εμάς αγάπης του. Διότι κανείς δεν ημπορεί να δείξη μεγαλυτέραν αγάπην από αυτόν που θυσιάζει «την ψυχήν του υπέρ των φίλων αυτού». 

Πώς όμως θα δείξη την αγάπη του, αυτός που δεν έχει ψυχή; Γι’ αυτό αναλαμβάνει σάρκα, για να «οφθή επί γης και τοις ανθρώποις συναναστραφή». Γι’ αυτό αναλαμβάνει ψυχή, για να την θυσιάση υπέρ των φίλων του. Και φίλους εννοώ όχι αυτούς που τον αγαπούν, αλλά αυτούς που εκείνος ποθεί. Διότι εμείς τον εμισήσαμε, τον απαρνηθήκαμε και γίναμε δούλοι σε άλλον. Αυτός όμως έμεινε σταθερός, έχοντας αμετάβλητον την προς ημάς αγάπην του. Γι’ αυτό και έτρεξε κοντά μας. Ήλθε σ’ αυτούς που τον εμισούσαν.

Κατεδίωξε αυτούς που απεμακρύνοντο, και όταν τους έφθασε δεν τους ήλεγξε με σκληρότητα, δεν τους επανέφερε κοντά του με μαστίγιον, αλλά έπραξε σαν ένας άριστος ιατρός που ενώ υβρίζεται, εμπτύεται και ραπίζεται από κάποιον μανιακόν, του προσφέρει τις θεραπευτικές του υπηρεσίες. Προσέφερε στην φύσι της ανθρωπότητος την πλέον αποτελεσματικήν θεραπεία, το δραστικώτερον και παντοδύναμον φάρμακο, την ιδία την θεότητά του. Αυτή ανέδειξε το ασθενικόν μας σαρκίον δυνατώτερον από τις αόρατες δυνάμεις. 

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν Ἁγίαν Ἑβδομάδα τοῦ πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε… Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεώς Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου. Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού». Έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να τα δούμε μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης Εβδομάδας. Το κοινό απολυτίκιο των δύο αυτών ημερών: «τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός …» μας βεβαιώνει, με κατηγορηματικό τρόπο, για την αλήθεια της κοινής ανάστασης. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας μέσα στο σκοτάδι του Σταυρού. Έτσι το φως και η χαρά λάμπουν όχι μόνο στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και στην αρχή της. Το φως και η χαρά φωτίζουν αυτό το σκοτάδι και αποκαλύπτουν το βαθύ και τελικό νόημα του. Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Ορθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τον ιδιότυπο, σχεδόν παράδοξο, χαρακτήρα των ακολουθιών του Σαββάτου του Λαζάρου. Είναι, θα λέγαμε, Κυριακή και όχι Σάββατο, δηλαδή έχουμε μέσα στο Σάββατο αναστάσιμη ακολουθία. Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη. Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμή του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα. Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου. Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή Του. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ιω. 1, 4). Και όμως αυτός ο φίλος (ο άνθρωπος), τον οποίο τόσο αγαπάει ο Θεός και τον οποίο μόνο από αγάπη δημιούργησε, δηλαδή τον έφερε στη ζωή, τώρα καταστρέφεται, εκμηδενίζεται από μια δύναμη που δεν τη δημιούργησε ο Θεός: το θάνατο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ: ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ

 

Εκεῖνος ποὺ ἔχει θρόνο τὸν οὐρανὸ καὶ ὑποπόδιο τὴ γῆ, ὁ Γυιὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Λόγος του ὁ συναΐδιος, σήμερα ταπεινώθηκε καὶ ἦρθε στὴ Βηθανία ἀπάνω σ᾿ ἕνα πουλάρι. Καὶ τὰ παιδιὰ τῶν Ἑβραίων τὸν ὑποδεχθήκανε φωνάζοντας: «Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ὁ βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ». Οἱ πολέμαρχοι τοῦ κόσμου, σὰν τελειώνανε τὸν πόλεμο καὶ βάζανε κάτω τοὺς ὀχτρούς τους, γυρίζανε δοξασμένοι καὶ καθίζανε ἀπάνω σὲ χρυσὰ ἁμάξια γιὰ νὰ μποῦνε στὴν πολιτεία τους. Μπροστὰ πηγαίνανε οἱ σάλπιγγες κι᾿ οἱ σημαῖες κ᾿ οἱ ἀντρειωμένοι στρατηγοὶ καὶ πλῆθος στρατιῶτες, σκεπασμένοι μὲ σίδερα ἄγρια καὶ βαστώντας φονικὰ ἅρματα γύρω σ᾿ ἕνα ἁμάξι φορτωμένο μὲ λογῆς λογῆς ἀρματωσιὲς καὶ σπαθιὰ καὶ κοντάρια παρμένα ἀπὸ τὸ νικημένο ἔθνος. Ὅλοι οἱ πολεμιστὲς ἤτανε σὰν ἄγρια θηρία σιδεροντυμένα, τὰ κεφάλια τους ἤτανε κλειδωμένα μέσα σὲ φοβερὲς περικεφαλαῖες, τὰ χοντρὰ καὶ μαλλιαρὰ χέρια τους ἤτανε ματωμένα ἀπὸ τὸν πόλεμο, τὰ γερὰ ποδάρια τους περπατούσανε περήφανα καὶ τεντωμένα, σὰν τοῦ λιονταριοῦ ποὺ ξέσκισε μὲ τὰ νύχια του τὸ ζαρκάδι καὶ τανύζεται μὲ μουγκρητὰ καὶ φοβερίζει τὸν κόσμο. Ὕστερα ἐρχότανε τὸ χρυσὸ τ᾿ ἁμάξι τοῦ πολεμάρχου, ποὺ καθότανε σ᾿ ἕνα θρονὶ πλουμισμένο μ᾿ ἀκριβὰ πετράδια, περήφανος, ἀκατάδεχτος, φοβερός, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὸν ἀντικρύσει μάτι δίχως νὰ χαμηλώσει καὶ βαστοῦσε τὸ τρομερὸ σκῆπτρο του, ποὺ κάθε σάλεμά του ἤτανε προσταγή, δίχως ν᾿ ἀνοίξει τὰ στόμα του αὐτὸς ποὺ τὸ κρατοῦσε. Ἄλογα ἀνήμερα, ἤτανε ζεμένα σ’ αὐτὰ τ᾿ ἁμάξι, μὲ λουριὰ χρυσοκεντημένα μὲ γαϊτάνια καὶ περπατούσανε κι αὐτὰ καμαρωτὰ καὶ περήφανα σὰν τοὺς ἀνθρώπους. Ἕνα κορίτσι ἔμορφο σὰν νεράϊδα, μεταξοντυμένο, βαστοῦσε ἕνα χρυσὸ στεφάνι ἀπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ νικητῆ, κι ἄλλα κορίτσια κι ἀγόρια ρίχνανε λιβάνια κι ἄλλα μυρουδικὰ σὲ κάποια μεγάλα θυμιατήρια ὅμοια μὲ μανουάλια. Ἀπὸ πίσω ἐρχόντανε οἱ σκλάβοι ἄντρες καὶ γυναῖκες κι ὅποιοι ἤτανε ἄρρωστοι καὶ λαβωμένοι, τοὺς σέρνανε καὶ τοὺς χτυπούσανε οἱ στρατιῶτες. Ὅση δόξα εἴχανε αὐτοὶ ποὺ πηγαίνανε μπροστά, ἄλλη τόση καταφρόνεση καὶ δυστυχία εἴχανε ὅσοι ἀκολουθούσανε ἀπὸ πίσω. Αὐτοὶ ἤτανε δεμένοι μὲ σκοινιὰ καὶ μ᾿ ἁλυσίδες, πολλοὶ πιστάγκωνα, κουρελιασμένοι, πληγιασμένοι, κίτρινοι σὰν πεθαμένοι ἀπὸ τὰ μαρτύρια κι ἀπὸ τὴν ἀγρύπνια. Πολλοὶ ἤτανε μισόγυμνοι κ᾿ οἱ πλάτες τους ἤτανε μελανιασμένες ἀπὸ τὸ βούνευρο. Ἀνάμεσά τους ἤτανε γυναῖκες, παρθένες ντροπιασμένες, κλαμένες μανάδες μὲ ἀθῷα μωρὰ στὴν ἀγκαλιά τους, γρηὲς ποὺ βαστούσανε τὰ ἐγγόνια τους ἀπὸ τὸ χέρι, ὅλες κατατρομαγμένες σὰν τὰ ἀρνιὰ ποὺ τὰ πάνε στὸν μακελάρη. Γύρω ὁ κόσμος ἔκανε σὰν τρελλὸς καὶ φώναζε καὶ δόξαζε τὸν νικητὴ κι ἀπὸ πολλὰ στόματα τρέχανε ἀφροί. Ἀλαλαγμὸς ἔβγαινε σὰν καπνὸς ἀπ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία. Αὐτὴ τὴν παράταξη τὴ λέγανε «θρίαμβο». Ἕναν τέτοιον θρίαμβο ἔκανε κι ὁ Χριστὸς σήμερα, ὁ Ἄρχοντας τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης. Μά, ὅπως τὰ ἄλλαξε ὅλα καὶ τὰ ἔκανε ἀνάποδα ἀπ᾿ ὅ,τι συνηθίζανε οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι κι ὁ θρίαμβος ποὺ ἔκανε, ἤτανε θρίαμβος τῆς φτώχειας καὶ τῆς ταπείνωσης. Ὁ Ρωμαῖος ὕπατος ἤτανε καθισμένος ἀπάνω σὲ θρόνο καὶ σὲ χρυσὸ ἁμάξι, μὰ ὁ Χριστὸς ἤτανε καβαλικεμένος ἀπάνω σ᾿ ἕνα πουλάρι, σ᾿ ἕνα γαϊδουρόπουλο, ποὖνε τὸ πιὸ ταπεινὸ καὶ καταφρονεμένο ἀνάμεσα στὰ ζῶα. Κι᾿ ὁ ἴδιος ἤτανε ταπεινός, πρᾶος, ἥσυχος, φτωχοντυμένος, κατὰ τὴν προφητεία ποὺ ἔλεγε: «Εἴπατε τῇ θυγατρὶ Σιών· Ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὄνον καὶ πῶλον, υἱὸν ὑποζυγίου». Τὸ χέρι Του δὲν βαστοῦσε σκῆπτρο, ἀλλὰ βλογοῦσε τὸν κόσμο. Ἀπὸ πόλεμο ἐρχότανε καὶ Κεῖνος, μὰ ἕναν πόλεμο πολὺ δυσκολοκέρδιστον, πόλεμο καταπάνω στὴν κακία καὶ στὴν ψευτιὰ καὶ στὴν ὑποκρισία καὶ στὴ φιλαργυρία. Καὶ δὲν πήγαινε νὰ ξεκουραστεῖ ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν πόλεμο, ἀλλὰ πήγαινε ν᾿ ἀρχίσει ἄλλον, πιὸ σκληρόν, καὶ νὰ στεφανωθεῖ μ᾿ ἀγκαθένιο στεφάνι καὶ νὰ δαρθεῖ καὶ νὰ περιπαιχθεῖ καὶ στὸ τέλος νὰ καρφωθεῖ ἀπάνω σ᾿ ἕνα ξύλο σὰν κακοῦργος. (Απόσπασμα) (*) «Κιβωτός», Μηνιαῖον Φυλλάδιον Ὀρθοδόξου διδαχῆς, ἀριθμ. φύλλου 15, ἔτος Β΄, Μάρτιος 1953. Ἐπιμέλ. ἡμετ. Αναδημοσίευση εκ του ιστοτόπου της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

ΑΓΙΟΥ ΕΥΛΟΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΩΛΟΝ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (2023)

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ (2021)

ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΑ ΒΑΪΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: ''ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ''

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (2023)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ: Η ΨΥΧΟΛΟΓΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΩΝ

ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ - ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ

ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ - ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΒΡΑΔΥ (1988)

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (2023)

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ (2023)

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (2024)

Ψάλλει ο βυζαντινός χορός των Αγιοκυπριανιτών Πατέρων,
Φυλής Αττικής

Ο ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ

«Ἡ οὖν Μαρία ὡς ἦλθεν ὅπου ἦν ὁ Ἰησοῦς, ἰδοῦσα αὐτὸν ἔπεσεν αὐτοῦ εἰς τοὺς πόδας λέγουσα αὐτῷ· Κύριε, εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἂν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός». (: Ὅταν λοιπὸν ἡ Μαρία ἦλθεν ἐκεῖ, ποὺ ἦτο ὁ Ἰησοῦς, μόλις τὸν εἶδεν, ἔπεσεν εἰς τὰ πόδια του καὶ τοῦ εἶπε· Κύριε, ἐὰν ἤσουν ἐδῶ, δὲν θὰ μοῦ ἐπέθαινεν ὁ ἀγαπημένος ἀδελφός, διότι θὰ τὸν ἐθεράπευες). Μὰ ὁ Κύριος εἶναι πανταχοῦ παρὼν καὶ ὅταν παραχωρεῖ μιὰ δοκιμασία γνωρίζει γιατὶ τὸ ἔκανε, διότι κάτι καλὸ θὰ βγῆ. Ἄς ἔχουμε λοιπὸν πίστη στὸν Θεό. Παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Αὐτὸ εἶναι πίστη, τὸ νὰ μὴ δίνουμε δηλαδὴ προσοχή σ’ αὐτὰ ποὺ βλέπουμε, ἔστω κι ἄν αὐτὰ ποὺ γίνονται εἶναι ἀντίθετα μὲ τὴν ὑπόσχεση, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴ δύναμη Ἐκείνου ποὺ ἔδωσε τὴν ὑπόσχεση. Ἔτσι εὐδοκίμησε ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, μὲ τὸ νὰ πιστεύση δηλαδὴ στὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸ νὰ γίνη ἀνώτερος τῆς φύσεως καὶ τῶν ἀνθρώπινων λογισμῶν». Γιατί ἐπέτρεψε ὁ Κύριος νὰ πεθάνη ὁ Λάζαρος; Στὸ περιοδικὸ «Ὅσιος Θεόφιλος» ἀναφέρονται γιὰ τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἁγίου Λαζάρου τὰ ἑξῆς: «Φαντάζει πολύ παράδοξο τό ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πέθανε καὶ ἐπανῆλθε στήν ζωή. Πῶς μπορεῖ ἡ ψυχὴ νὰ ἐπιστρέψη στὸ νεκρὸ σῶμα; Ἀλλά, ὅπως γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας· «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἔστιν» (Λουκ. ιη΄ 27). Ὁ Θεὸς εἶναι κυρίαρχος ἀκόμα καὶ στὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, πρᾶγμα ἀδιανόητο γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δεδομένα. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, καὶ μάλιστα τετραημέρου, ἀπὸ τὸν Κύριο μᾶς ξάφνιασε καὶ ἐντυπωσίασε. Ἡ ψυχὴ ἤδη εἶχε κατέβη στὸν Ἅδη, ἑπομένως ἔμοιαζε ἀδύνατη ἡ ἐπιστροφή της. Ὅμως, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου ἐπενέβη δυναμικά. «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω!» (Ἰω. ια΄ 43), ἦταν τὰ θεϊκὰ λόγια ποὺ ἀκούσθηκαν μπροστὰ στὸ μνῆμα τοῦ κεκοιμημένου. Καὶ ὁ Λάζαρος «δεδεμένος… κειρίαις» ἐξῆλθε τοῦ τάφου, ἀφήνοντας μὲν τὴν φοβέρα τοῦ Ἅδου, ἐπιστρέφοντας δὲ στὴν ματαιότητα τῶν γήινων πραγμάτων. Ὁ ἅγιος Λάζαρος, τοῦ ὁποίου ἡ ἀνάσταση ἑορτάζεται τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, πρὶν τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, τιμᾶται ἰδιαίτερα ἀπὸ τοὺς Κυπρίους, διότι διετέλεσε Ἐπίσκοπος Κιτίου. Μάλιστα ἡ κυπριακὴ πόλη Λάρνακα, τὸ ἀρχαῖο Κίτιο, πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὴν λάρνακα, τὸν τάφο, τὸν ἁγίου Λαζάρου, ποὺ βρίσκεται σήμερα μέσα στὸν ὁμώνυμο ναό. Ὁ ἅγιος Λάζαρος, ὁ δίκαιος καὶ σεβαστὸς σὲ ὅλους ἄνθρωπος, μετὰ τὴν ἀνάστασή του ἀπὸ τὸν Κύριο, ἔγινε πρόσωπο μισητὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεώς του κήρυττε περίτρανα τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι, ποὺ ἔψαχναν εὐκαιρία νὰ θανατώσουν τὸν Κύριο, δὲν μποροῦσαν νὰ δεχθοῦν τὴν μαρτυρία αὐτή. Ἔτσι, ὅπως μᾶς λέγει ἡ Γραφή: «ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν» (Ἰω. ιβ΄ 10-11). Γιὰ τὸν κίνδυνο λοιπὸν αὐτόν, ἔφυγε γιὰ τὴν Κύπρο κι ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸ Κίτιο (σημερινὴ Λάρνακα). Στὸν τόπο αὐτό, μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸν συνάντησαν οἱ ἀπόστολοι Παῦλος καὶ Βαρνάβας καὶ τὸν χειροτόνησαν Ἐπίσκοπο Κιτίου. Λέγεται ὅτι, ὅταν ἀκόμη ἡ Παναγία ἦταν σωματικῶς στὴν γῆ, πῆγε στὴν Κύπρο αὐτοπροσώπως καὶ ἔδωσε στὸν Λάζαρο ἕνα ὠμοφόριο, ποὺ εἶχε φτιάξει μόνη της, μὲ τὰ ἴδια της τὰ χέρια. Ὁ ἅγιος Λάζαρος, ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ γνώρισε καὶ βίωσε τὴν κατάσταση τοῦ Ἅδη, μποροῦσε νὰ ἔχη πλήρη ἀντίληψη τῆς ματαιότητος τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Συναξαριστής, μετὰ τὴν ἀνάστασή του ἀπὸ τὸν Κύριο, δὲν γέλασε ξανὰ ποτὲ στὴν ζωή του, ἐκτὸς ἀπὸ μία φορά, ποὺ θὰ ἀναφέρουμε ἀμέσως παρακάτω. Κάποτε, λέει ἡ βιογραφία του, εἶδε ὁ Ἅγιος ἕναν ἄνθρωπο νὰ κλέβη ἕνα πήλινο ἀγγεῖο. Στάθηκε καὶ τὸν κοίταζε. Στὴν συνέχεια χαμογέλασε καὶ μονολόγησε: «Τὸ ἕνα χῶμα κλέβει τὸ ἄλλο». Ἕνα γεγονός, ποὺ ἔχει μείνει ἔντονο στὴν συνείδηση καὶ στὴν παράδοση τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας, ἀποτελεῖ τὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου στὴν περιοχὴ τῆς ἁλυκῆς τῆς Λάρνακας, στὸν σημερινὸ ὑδροβιότοπο, ποὺ ἔχει λάβει διεθνῆ ἀναγνώριση καὶ σημασία. Στὸν τόπο αὐτὸ ὑπῆρχε μιὰ μεγάλη ἔκταση, ὅπου εἶχε φυτευθῆ ἕνα ἀμπέλι. Τὸ ἀμπέλι αὐτὸ ἄνηκε σὲ μιὰ πλούσια γυναῖκα τῆς περιοχῆς. Κάποτε ὁ ἅγιος Λάζαρος περνοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχὴ αὐτὴ καὶ εἶδε τὴν ἀπέραντη ἔκταση μὲ τὰ σταφύλια. Τότε ἀπευθυνόμενος στὴν γυναῖκα αὐτὴ τῆς εἶπε: «Μπορεῖς νὰ μοῦ δώσης ἕνα τσαμπὶ σταφύλι;». Ἡ ἰδιοκτήτρια, τοῦ ἀπάντησε μὲ ἀναίδεια καὶ χωρὶς σεβασμό: «Βλέπεις κανένα ἀμπέλι ἐδῶ γύρω;». Τότε, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ὅλα τὰ σταφύλια μετατράπηκαν σὲ ἁλάτι κι ὁ τόπος ἔγινε ἁλυκή. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικὸ ὅτι μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι, ποὺ βγάζουν τὸ ἁλάτι ἀπὸ τὴν περιοχὴ αὐτή, μαρτυροῦν ὅτι, στὸ βάθος ἀπὸ τὶς τέσσερις λίμνες ποὺ ἔχουν σχηματισθῆ ἐκεῖ, βρίσκουν κορμοὺς καὶ ρίζες ἀπὸ ἀμπέλια. Ὁ Ἅγιος ἔζησε στὴν Κύπρο, μετὰ τὴν ἀνάστασή του, γιὰ τριάντα περίπου χρόνια. Κοιμήθηκε εἰρηνικά, γιὰ δεύτερη φορά, καὶ μετοίκησε ὄχι ξανὰ στὸν φρικτὸ Ἅδη, ὁ ὁποῖος εἶχε πλέον καταργηθῆ, ἀλλὰ στὸν τόπο τῆς προγεύσεως τοῦ Παραδείσου. Ἡ δική του μάλιστα προσωπικὴ μαρτυρία ἔγινε λαμπρὴ ἀπόδειξη τόσο τῆς θεότητος καὶ μεσσιανικότητος τοῦ Χριστοῦ, ὅσο καὶ τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. *Εκ του ιστολογίου <<Ορθόδοξος Τύπος>> της 7.4.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Ι. Ν. ΑΓ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ (12.12.2010) ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ*

1. Ἡ βεβήλωση τῆς ἁγιοτόκου Ἑλλάδος στήν ἀρχή τῆς δεκαετίας

Ἡ πρώτη δεκαετία τῆς τρίτης μετά Χριστόν χιλιετίας ἀναμενόταν, σύμφωνα μέ ἐκτιμήσεις εἰδικῶν, ὅτι θά ἀποτελοῦσε γιά τήν Ἐκκλησία ἀπαρχή θριαμβευτικῆς πορείας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ζωῆς, ἀφοῦ ὁ κακοποιημένος καί αἱρετικός Χριστιανισμός τῆς Δύσεως εἶχε ἀπογοητεύσει τούς ἀνθρώπους, ὁδηγοῦσε καί ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια πλῆθος ψυχῶν. Ἡ μόνη διαφαινόμενη ἐλπίδα καί ἄγκυρα σωτηρίας ἦταν καί εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πού ἐκράτησε ἀνόθευτο τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνυλωμένο σέ πράξη ζωῆς ἀπό τούς Ἁγίους Μάρτυρες, Ὁσίους καί Διδασκάλους.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Δυστυχῶς ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία, σχεδόν στό σύνολό της, ἀλλοτριωμένη καί διαβρωμένη ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν διακρίνει πλέον μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως· πιστεύει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει παντοῦ, ὅτι καί οἱ αἱρέσεις εἶναι ἐκκλησίες. Γι᾽ αὐτό καί ἐξευτέλισαν τήν Ἐκκλησία καθιστώντας την μικρό καί ἰσότιμο μέλος μέ τήν πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν προτεσταντικῶν κοινοτήτων, μέσα στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», πού εἶναι οὐσιαστικά «Παγκόσμιο Συμβούλιο Αἱρέσεων». Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πάπα ὡς ἁγιωτάτου ἐπισκόπου Ρώμης, καί τῶν αἱρετικῶν τους Μυστηρίων ὡς ἁγιαστικῶν καί σωστικῶν, σύμφωνα μέ τό ὑπογραφέν κοινό κείμενον τοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν στό Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993.

Εἶχαν διαφανῆ περί τό τέλος τῆς δεύτερης χιλιετίας κάποια σημάδια ὀρθοδόξου ἀφυπνίσεως· ἀρκετές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες εἶχαν ἀποφασίσει νά ἀποχωρήσουν ἀπό τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ἀκολουθοῦσες τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, τό ὁποῖο δυστυχῶς ἐπί πατριαρχίας Εἰρηναίου ἐπανῆλθε στήν μάνδρα τῶν αἱρετικῶν Προτεσταντῶν καί ἐξακολουθεῖ νά παραμένει μέχρι σήμερα. Τό θέμα ἐπίσης τῆς ἐπάρατης «Οὐνίας» ὁδήγησε σέ ὄξυνση τίς σχέσεις Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν καί σέ προσωρινή διακοπή τοῦ Διαλόγου. Αὐτό ἦταν ἐκ Θεοῦ σημεῖο γιά τήν ὁριστική διακοπή ὄχι ἁπλῶς τοῦ ἀνωφελοῦς, ἀλλά τοῦ καταστρεπτικοῦ καί ἐπιζημίου αὐτοῦ δῆθεν διαλόγου.

Οἱ σχεδιασταί ὅμως τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς ἑνιαίας Οἰκουμένης, ὄχι τοῦ Χριστοῦ ἀλλά τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀνέκοψαν γρήγορα αὐτήν τήν θετική ἐξέλιξη, μέ συνέπεια, ὅπως ἐπιθυμοῦσαν, ἡ ἀρχή τῆς νέας χιλιετίας νά μήν ἀνήκει στόν Χριστό (ἰχθύς) ἀλλά στόν Ἀντίχριστο (ὑδροχόος). Γι᾽ αὐτό ὅσον ἀφορᾶ εἰς τά τῆς Ἑλλαδικῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, ἐξεπλάγημεν ὅλοι, ὅταν ὁ μέχρι τῆς ἐκλογῆς του εἰς ἀρχιεπίσκοπον Χριστόδουλος, ὁ ἀπό Δημητριάδος, συντηρητικός καί παραδοσιακός ἱεράρχης, ὅπως καί τό σύνολο τῶν Ἑλλήνων ἱεραρχῶν τότε, μεταμορφώθηκε σέ ἐνθουσιώδη οἰκουμενιστή ἀκολουθώντας καί μερικές φορές ξεπερνώντας τόν οἰκουμενιστικό βηματισμό τοῦ Φαναρίου. Ἔτσι ἡ ἀρχή τῆς πρώτης δεκαετίας τοῦ 21ου αἰῶνος σημαδεύθηκε ἀπό τήν βεβήλωση τῆς ἁγιοτόκου ἀντιπαπικῆς Ἑλλάδος μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στήν Ἑλλάδα τόν Μάϊο τοῦ 2001.

Εἰς τά ὄμματα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ὁ αἱρετικός πάπας ἀποκαθάρθηκε καί νομιμοποιήθηκε ὡς ὁ «ἁγιώτατος ἐπίσκοπος Ρώμης»· ἀχρηστεύθηκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ παπομάστιγες καί ἀντίπαπες, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος συνιστᾶ «τόν πάπαν νά καταρᾶσθε». Τό κάστρο τῆς ἀντιπαπικῆς Ἑλλάδος ἔπεσε, γιά νά ἀκολουθήσει ἡ ἐκπόρθηση καί ἄλλων ὀρθοδόξων ἀκροπόλεων, τῆς Γεωργίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Κύπρου, τῆς Ρουμανίας, πού πρό τῆς Ἑλλάδος ὑπέκυψε καί ἑτοιμάζεται γιά δεύτερη φορά νά παραδοθεῖ, ἀκόμη καί τῆς σφόδρα ἀντιπαπικῆς Σερβίας, ἡ ὁποία ὑπό τήν νέα της ἐκκλησιαστική ἡγεσία ἔχει ἤδη παραδοθῆ καί ἑτοιμάζεται νά ὑποδεχθῆ τόν πάπα, ἀφοῦ ἐξουδετερώθηκε, καθαιρεθείς καί ἐκδιωχθείς, ὁ νέος ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπίσκοπος Κοσσόβου κ. Ἀρτέμιος. Ὁ ἐπί αἰῶνες πλανῶν τήν Οἰκουμένην Παπισμός ἑστώς ἐν τόποις ἁγίοις[1]. Ἐλπίζουμε καί προσευχόμαστε νά παραμείνει τουλάχιστον ἀπόρθητο τό κάστρο τῆς Μεγάλης Ὀρθόδοξης Ρωσίας.

2. Μετά τοῦ πάπα εἰσῆλθε πλῆθος δαιμονίων στήν Ἑλλάδα πού δροῦν ἀνενόχλητα.

Δέν περιμέναμε πάντως ὅτι θά ζούσαμε παρόμοια καί χειρότερη βεβήλωση ἱερῶν τόπων ἀπό τόν διάδοχο τοῦ Χριστοδούλου σημερινό ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, μολονότι αὐτό θά συνέβαινε, κατά ἀναπόδραστη ἀναγκαιότητα, ἐφ᾽ ὅσον ὄχι μόνον δέν ἀποκηρύχθηκαν ὅσα ἐκεῖνος ἔπραξε, ἀλλά ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νά ἐπαινοῦνται καί νά προβάλλονται ὑπό πλειάδος ἀρχιερέων, μηδ᾽ αὐτοῦ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἐξαιρουμένου, εἰς δέ τά «Δίπτυχα» νά προβάλλεται ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα κάθε χρόνο ὡς μεγάλο καί σπουδαῖο ἱστορικό γεγονός, ὡς διαρκής καί μόνιμη ἀποδοχή τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ.

Ὁ πάπας, ὅπως τότε εἴχαμε γράψει, ἦλθε στήν Ἑλλάδα, ἀλλά δέν ἔφυγε, ὡς νοοτροπία καί ἐπίδραση, ὅπως καί τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», στό ὁποῖο γιά πρώτη φορά ἐπί Χριστοδούλου ἐπετράπη νά διοργανώσει οἰκουμενιστική ἐκδήλωση στήν Ἑλλάδα καί γιά τό ὁποῖο ἐδήλωνε ὅτι δέν πρόκειται πλέον νά ἀποχωρήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Πραγματοποιήθηκε ἔτσι αὐτό πού ἐδίδαξε ὁ Κύριος ὅτι, ἄν μετά τήν ἐκδίωξη δαίμονος, ὅπως ἐξεδίωξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τοῦ ἐπιτρέψουμε νά ἐπιστρέψει, τότε δέν ἐπιστρέφει μόνος, ἀλλά μετά πολλῶν ἄλλων δαιμόνων. Μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα πλῆθος δαιμονίων δροῦν μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτείας, ἀποδομοῦν, δυσφημοῦν ἐξευτελίζουν τά ἱερά καί τά ὅσια· ἄς ἀναλογισθοῦμε τήν εἰκόνα τῆς Ἑλλάδος πρό τοῦ πάπα καί μετά ἀπό αὐτόν·

πλῆθος σκανδάλων πολιτικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν, διάλυση τῆς οἰκογενείας μέ τά σύμφωνα ἐλεύθερης συμβίωσης καί τούς γάμους ὁμοφυλοφίλων, καθαίρεση τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων, περιθωριοποίηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί μετατροπή του ἀπό ὁμολογιακό καί ὀρθόδοξο σέ θρησκειολογικό καί συγκρητιστικό, ἰσλαμοποίηση τῆς Ἑλλάδος μέ τά τζαμιά καί τούς μετανάστες, λειτουργικές μεταρρυθμίσεις καί μεταφράσεις, μεταπατερική βλάσφημη καί συναφειακή θεολόγια, καύση καί ὄχι ταφή τῶν νεκρῶν, ἐκκοσμίκευση μεγαλύτερη τοῦ κλήρου καί τοῦ Μοναχισμοῦ, ἀποθράσυνση τῶν Σιωνιστῶν καί τῶν Μασόνων πού προσηλυτίζουν νέους ἀνθρώπους σωρηδόν, ἀκόμη καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Θεολογίας, καί πολλά ἄλλα, «ὧν οὐκ ἐστιν ἀριθμός».

Ὄντως τά ἔσχατα εἶναι πολύ χειρότερα ἀπό τά προηγούμενα κατά τό ἀψευδές τοῦ Κυρίου στόμα. «Ὅταν τό ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπό τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾽ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καί μή εὑρίσκον λέγει· ὑποστρέψω εἰς τόν οἶκον μου, ὅθεν ἐξῆλθον· καί ἐλθόν εὑρίσκει σεσαρωμένον καί κεκοσμημένον. Τότε πορεύεται καί παραλαμβάνει ἑπτά ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καί εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καί γίνεται τά ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων»[2].

Τό κείμενο τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου πρός τόν λαό πού ἀναφέρεται στήν πολύπλευρη κρίση, πνευματική καί ὑλική, σημαντικό κατά τά ἄλλα, δυστυχῶς δέν ἄγγιξε αὐτήν τήν διάσταση τῆς ταυτίσεώς μας μέ τήν αἵρεση καί τῶν ἐναγκαλισμῶν μας μέ τούς αἱρετικούς· ἡ περί τήν ζωήν χαλαρότητα πολλῶν κληρικῶν, μέ τήν ἀνήθικη σαρκικά καί πολυτελῆ διαβίωση, ὀφείλεται στό ὅτι ἐγκαταλείφθηκε ἡ ἀκρίβεια τῶν δογμάτων, προσεβλήθη καί προσβάλλεται καθημερινά ἡ ὀρθόδοξη πίστη. Πῶς λοιπόν ὁ Θεός θά «ὑψώσει κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων», κατά τήν ὀρθρινή εὐχή, ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι μετά χαρᾶς ταυτίζονται καί συμφύρονται μέ τήν πανσπερμία τῶν ἀπίστων, τῶν ἀλλοπίστων καί τῶν αἱρετικῶν; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐμφαντικά μᾶς συνιστᾶ καί διαπιστώνει: «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; Τίς δέ κοινωνία φωτί προς σκότος; Τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ προς Βελίαλ; Ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;»[3].

3. Συνεχίζεται ἡ κακή πορεία. Ἐνδεικτική ἀναφορά σέ θέματα.

Ἡ αἰφνίδια ἀλλαγή στό ἐκκλησιαστικό σκηνικό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ τόν θάνατο τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ἐλπίζαμε ὅτι θά ἀνακόψει ἤ τουλάχιστον θά ἐπιβραδύνει τόν ταχύ οἰκουμενιστικό βηματισμό της. Ὁ ἐκλεγείς ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος οὔτε πρό τῆς ἐκλογῆς του οὔτε καί μετά ἀπό αὐτήν ἐστηλίτευσε ἤ ἔγραψε κάτι ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ ἐπίσκεψή μας στά γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μετά τήν ἐκλογή, γιά νά τόν συγχαροῦμε, ἐγώ καί ἡ πρεσβυτέρα σύζυγός μου, μόνος του μᾶς εἶπε, προφανῶς γνωρίζων ποιές εἶναι οἱ ἀνησυχίες μας, ὅτι ἀφοῦ πρῶτα τακτοποιήσει τά διοικητικά τῆς Ἐκκλησίας, θά ἀσχοληθεῖ καί μέ τά ὁμολογιακά, μέ τίς σχέσεις μας προς τούς ἑτεροδόξους.

Ἀναχωρήσαμε ἐλαφρῶς εὐχαριστημένοι, τουλάχιστον μέ τήν προσδοκία ὅτι ἴσως κάτι ἀλλάξει στό θέμα αὐτό, μολονότι προτεραιότητα ἔχουν πάντοτε τά τῆς πίστεως, ἡ ὀρθή τήρηση τῆς ὁποίας ἐπιφέρει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐξομάλυνση τῶν ἄλλων προβλημάτων, ποιμαντικῶν, διοικητικῶν, οἰκουμενικῶν. Πέρασαν τρία ἔτη (τώρα 17) καί ὄχι μόνον δέν ἄλλαξε κάτι, ἀλλά ἡ κατάσταση χειροτερεύει, καί ἡ συμπόρευση μέ τό οἰκουμενιστικό Φανάρι εἶναι ὁλόθυμη καί ἀδιατάρακτη, ἐκτός τοῦ ὅτι καί σέ ἄλλους τομεῖς τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει χειροτέρευση τῆς καταστάσεως:

Ὁ Ραδιοφωνικός Σταθμός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατελήφθη ἀπό τούς οἰκουμενιστές καί τούς ἐκσυγχρονιστές μέ διαρκεῖς ἐναντίον του διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων, ἀκόμη καί ἀρχιερέων γιά ὅσα μεταδίδει. Τοῦ ἐπισήμου θεολογικοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας «Θεολογία» προΐσταται, τοποθετηθείς ὡς διευθυντής, σύμβουλος ἐπί ἔτη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ἀγωνιζόμενος, παντί σθένει, νά μεταβάλει τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό ὀρθόδοξο καί ὁμολογιακό σέ θρησκειολογικό καί συγκρητιστικό, σέ πλήρη ἀντίθεση καί διαμάχη μέ τήν «Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων», ἀλλά καί μέ τήν Ἱερά Σύνοδο καί τήν πλειονότητα τῶν ἀρχιερέων.

Πῶς εἶναι δυνατόν καί κατανοητόν, πῶς συμβιβάζεται ἡ κατάσταση, κατά τήν ὁποία ἡ μέν Σύνοδος προσπαθεῖ νά ἀποτρέψει τήν ὑποτίμηση καί ὑποβάθμιση τοῦ Μαθήματος, ὁ δέ διευθυντής τοῦ ἐπισήμου θεολογικοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστατεῖ πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση καί μεταβάλλει σταδιακά, καί πρός τό παρόν προσεκτικά, τήν «Θεολογία» σέ βῆμα τῶν οἰκουμενιστῶν καί ἐκσυγχρονιστῶν θεολόγων τοῦ τύπου τῆς Ἀκαδημίας τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου;

Ὑπό τήν πίεση κληρικῶν καί ἁπλῶν πιστῶν πού διαμαρτύρονται γιά καινοτομίες καί πλάνες ἡ Σύνοδος παίρνει ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἐφαρμόζονται, ὅπως ἡ σχετική μέ τίς μεταφράσεις λειτουργικῶν κειμένων ἀπόφαση· παρά τήν ἀπαγόρευση τῆς συνόδου γνωστοί ἀρχιερεῖς χρησιμοποιοῦν μεταφράσεις στίς ἱερές ἀκολουθίες, προκαλώντας πολλές φορές τήν ὀργή ἤ τουλάχιστον τήν ἀπορία τῶν πιστῶν. Σέ ὅσους συστηματικά καί σχεδιασμένα κτυποῦν τήν ἑλληνική γλώσσα ὡς στοιχεῖο σωστικό τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν Ἑλλήνων προστίθενται τώρα καί κάποιοι ἀρχιερεῖς, προφασιζόμενοι ποιμαντική ἀναγκαιότητα, ἡ ὁποία μπορεῖ νά καλυφθεῖ καί καλύπτεται ἐπί αἰῶνες ἀπό φωτισμένους καί ἀπαθεῖς Ἁγίους μέ πολλούς ἄλλους τρόπους.

Ἡ καταγγελία πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τοῦ σεμνοῦ καί θεολογικά συγκροτημένου Μητροπολίτου Κυθήρων κ. Σεραφείμ γιά ἐκκλησιολογική παρέκκλιση καί πλάνη τοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου σκεπάσθηκε καί ἀκυρώθηκε μέ μία σιβυλλική καί γριφώδη ἀπόφαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, χωρίς σαφῆ καί δημόσια ἀποκήρυξη τῆς πλάνη ἐκ μέρους τοῦ ὡς ἄνω ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ ἀνεξέλεγκτος νά προκαλεῖ τό ὀρθόδοξο αἴσθημα κοινωνῶν ἀνεπιφυλάκτως μέ τούς αἱρετικούς.

Ἡ καταγγελθεῖσα ἀπό πλειάδα ἀρχιερέων καταστροφική θεολογική δραστηριότητα τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου καί μάλιστα ὑπό ἑνός ἐξ αὐτῶν, τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδος, ἐπισήμως μέ ὑπόμνημα πρός τήν Ἱερά Σύνοδο, ὄχι μόνον δέν ἀντιμετωπίζεται, ὅπως θά ἔπρεπε, ὡς μεγίστη καί πρωτοφανής στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὑποτίμηση καί περιφρόνηση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς ἀληθινή Πατρομαχία, ἀλλά καί ἐπαινεῖται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ στίς αὐλές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί ὑπό οἰκουμενιστῶν θεολόγων, γιά νά ἀποτραπεῖ πιθανή λήψη μέτρων ἀπό τήν ἐν Ἑλλάδι ἐκκλησιαστική ἡγεσία. Ἀποκαλύπτεται πάντως σαφῶς ὅτι ὅσοι εἰσηγοῦνται καί ὑποστηρίζουν τά βλάσφημα φληναφήματα περί μεταπατερικῆς συναφειακῆς Θεολογίας, θέλουν νά βγάλουν τούς Ἁγίους Πατέρες ἀπό τή μέση, διότι αὐτοί πνευματοκινήτως καί θεοπνεύστως ἔθεσαν ὅρια, μέσα στά ὁποῖα δέν μπορεῖ οὔτε νά εἰσέλθει οὔτε νά κινηθεῖ ἡ ἄνευ ὁρίων καί δογματικῶν φραγμῶν στοχαζομένη καί φλυαροῦσα συγκρητιστική Θεολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Τούς εἶναι ἐμπόδιο οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἐπιθυμοῦν νά τούς ἀγνοήσουν καί νά τούς ξεπεράσουν βλασφημοῦντες κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο σέ κάθε ἐποχή καί μέ θαυμαστή μεταξύ τους συμφωνία ἀναδεικνύει Ἁγίους Πατέρες, τό ἔργο καί ἡ διδασκαλία τῶν ὁποίων, ὅπως καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οὔτε παλιώνουν οὔτε γηράσκουν, γιά νά χρειάζονται ὑπέρβαση καί ἀνανέωση, τά ὁποῖα μόνον ὡς γοητευτικό σύνθημα τοῦ Σατανᾶ πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται κατά τόν μακαριστό ὅσιο Γέροντα π. Θεόκλητο Διονυσιάτη[4].

4. Ἀπρόσμενη βεβήλωση Ἱεροῦ Ναοῦ

Ἐκεῖνο πάντως πού δέν περιμέναμε εἶναι αὐτό πού συνέβη στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 2010, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, στόν μεγάλο καί κεντρικό ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Τό πρωΐ τελέσθηκε τό φρικτό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο μετά φόβου καί τρόμου παρίστανται οἱ Ἄγγελοι, καί τό βράδυ στόν ἴδιο καθαγιασμένο χῶρο ὀργανώθηκε κοσμική συναυλία μέ κοσμικούς τραγουδιστάς καί τραγουδίστριες καί πλῆθος μουσικῶν ὀργάνων. Ἀκόμη καί ἄν δέν γνωρίζει κανείς τούς ἱερούς κανόνες πού προβλέπουν αὐστηρές ποινές γιά ὅσους μετατρέπουν τούς ἱερούς χώρους σέ «κοσμικά καταγώγια», ἁπλές θεολογικές γνώσεις καί ἁπλές ἀρχές εὐσεβείας κραυγάζουν ὅτι οἱ ἱεροί ναοί εἶναι ἱεροί τόποι, καί ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα στό ναό εἶναι ἱερά πράγματα. Μοναδική καί ἀποκλειστική χρήση τους εἶναι ἡ λατρεία καί ἡ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων.

Ὅσοι δραστηριοποιοῦνται καί ἐνεργοῦν μέσα στούς ναούς ἔχουν εἰδική μυστηριακή Χάρη καί ἀποστολή, ὅπως οἱ κληρικοί τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι καθίστανται στά διακονήματά τους, ὅπως οἱ ἱεροψάλτες, οἱ ἀναγνῶστες, οἱ νεωκόροι, μέ εἰδική ἱεροτελεστική εὐχή καί ἀκολουθία. Οἰ ἐκκλησιαζόμενοι ἐπίσης μεταβαίνουν στούς ναούς, ὄχι γιά νά ἀκούσουν κοσμικά τραγούδια ἀπό κοσμικούς τραγουδιστές μέ κοσμικό περιεχόμενο, ἀλλά μόνον τά εὐαγγελικά λόγια, ψαλμούς καί ὕμνους καί ᾠδές πνευματικές, ὥστε νά ἀποσπασθοῦν ἀπό τά γήϊνα καί νά ὑψωθοῦν προς τά οὐράνια. Ὁ ναός εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ οὐρανός ἐπί τῆς γῆς. Μπορεῖ κανείς νά τόν μεταβάλει σέ κοινό οἶκο, σέ γῆ, σέ χῶρο κοσμικῶν καί γήϊνων ἐκδηλώσεων; Τί νόημα τότε ἔχουν τά λειτουργικά «ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας», «τάς θύρας τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν», «τά ἅγια τοῖς ἁγίοις»;

Ἤδη στήν Π. Διαθήκη ὁ προφητικός λόγος εἶναι πολύ αὐστηρός γιά ὅσους δέν διαστέλλουν μεταξύ ἱεροῦ καί βεβήλου· «Οἱ ἱερεῖς αὐτῆς (τῆς Ἱερουσαλήμ) ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου· ἀναμέσον ἁγίου καί βεβήλου οὐ διέστελλον καί ἀναμέσον καθαροῦ καί ἀκαθάρτου... καί ἐβεβηλούμην ἐν μέσῳ αὐτῶν»[5]. Γι᾽ αὐτό καί μετά θείας ὀργῆς ὁ Κύριος ἐξεδίωξε ὅσους εἶχαν προσβάλει τήν ἱερότητα τοῦ ναοῦ, μετατρέποντας τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ εἰς οἶκον ἐμπορίου[6]. Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο κατοικεῖ ἐντός τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἄλλα πνεύματα[7].

Θά ἠμποροῦσε κανείς νά παραθέσει πάμπολλες μαρτυρίες γιά τήν ἱερότητα τῶν ναῶν καί τήν ἀποκλειστική τους χρήση μόνο γιά λατρευτικούς σκοπούς. Ὑπενθυμίζουμε ἁπλῶς ὅτι, ὅταν στήν Θεσσαλονίκη ὁ ἱστορικός ναός τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ροτόντας χρησιμοποιήθηκε γιά παρόμοιες καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις, ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριῶν ἐκ μέρους ἐν πρώτοις τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου, τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἄλλων ἱεραρχῶν, τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν, πού ζητοῦσαν ἀπό τό Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ νά ἀποδοθεῖ ὁ ἱερός ναός ἀποκλειστικῶς στή λειτουργική χρήση καί νά παύσει ὡς μουσειακός χῶρος νά χρησιμοποιεῖται γιά καλλιτεχνικές καί ἄλλες ἐκδηλώσεις. Τό Τμῆμα μάλιστα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ὀργάνωσε Ἐπιστημονική Ἡμερίδα τόν Μάρτιο τοῦ 1997 μέ θέμα: «Ἅγιος Γεώργιος – Ροτόντα. Λατρευτικός ἤ Μνημειακός χῶρος; Ἱστορική, Ἀρχαιολογική, Νομοκανονική καί Θεολογική προσέγγιση».

Στά δημοσιευμένα Πρακτικά αὐτῆς τῆς Ἡμερίδος βρίσκει κανείς ἄφθονες Μαρτυρίες γιά τήν ἀποκλειστική χρήση τῶν ἱερῶν ναῶν ὡς χώρων λατρείας. Ἐπειδή ὁ ἱερός ναός καθαγιάζεται κατά τήν τελετή τῶν ἐγκαινίων καί χρίεται δι᾽ Ἁγίου Μύρου, ἀλλά καί ἐπειδή πολλαπλασιαστικῶς καί πληθυντικῶς καθαγιάζεται μέ τήν ἐν αὐτῷ τέλεση τῶν ἱερῶν μυστηρίων, τήν ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν λόγων καί τήν παρουσία ἱερῶν σκευῶν καί εἰκόνων, μένει ἐσαεί ἱερός, ἀκόμη καί ἄν ἐγκαταλειφθεῖ γιά ποικίλους λόγους καί ἐρειπωθεῖ. Ἀπό τῆς πλευρᾶς μάλιστα αὐτῆς πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τό θέμα κάποιοι ἀρχιερεῖς πού παρίστανται καί οἱ ἴδιοι στήν βεβήλωση ἱερῶν ναῶν πού ἀνήκουν κακῶς στήν Ἀρχαιολογική Ὑπηρεσία, ὅπως π.χ. ὁ ἱερός ναός τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου Πρεσπῶν, στά ἐρείπια τοῦ ὁποίου ὀργανώνονται κάθε ἔτος καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις. Ὑπάρχει πολύς χῶρος δίπλα καί γύρω ἀπό τόν ναό γι᾽ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις.

Ἐπίλογος

Σέ ποιόν νά ἀπευθυνθοῦμε τώρα καί ἀπό ποιόν νά ζητήσουμε νά ἐπιληφθῆ τοῦ θέματος, ὅταν ἡ βεβήλωση τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν ἔγινε μέ πρωτοβουλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου, παρόντος και τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου; Θά τολμήσουν κάποιοι ἀρχιερεῖς, τό Ἅγιον Ὄρος, οἱ Θεολογικές Σχολές νά παραπέμψουν τό θέμα στήν Ἱερά Σύνοδο; Δυστυχῶς τά ἀνοίγματα καί οἱ ἀγάπες πρός τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες ἀσκοῦν ὄντως διαβρωτική ἐπίδραση· αὐτούς μιμούμαστε, γιατί αὐτά ἐκεῖ εἶναι συνηθισμένη πρακτική. Κατά τά ἄλλα νομίζουμε ὅτι μέ τούς διαλόγους καί τά οἰκουμενιστικά δρώμενα τούς βοηθοῦμε καί τούς ἐπηρεάζουμε νά βροῦν τήν ἀλήθεια. Διαβρωνόμαστε σέ πολλά ἐμεῖς καί ἀμφιβάλλουμε γιά τήν μοναδική ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἤδη τό παράδειγμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου μιμοῦνται καί ἄλλοι· ὅπως ἐγράφη στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» σέ ἐπαρχιακό ναό τῆς Πελοποννήσου μέλη τοπικοῦ συλλόγου ὀργάνωσαν στό ὑπόγειο τοῦ ναοῦ, κάτω ἀπό τό ἱερό θυσιαστήριο, ἑορταστική ἐκδήλωση μέ μουσικά ὄργανα, χορούς καί φαγοπότια· καί ὅταν ὁ ἱερεύς τοῦ ναοῦ ἀντέδρασε, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ συλλόγου τοῦ εἶπαν. «Ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος πῶς ἐπέτρεψε καί εἰσῆλθαν ὄργανα στόν Ἱ. Ναό τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν καί μάλιστα τίμησε τήν ἐκδήλωση μέ τήν παρουσία του; Τά ὄργανα στόν Ἅγιο Παντελεήμονα δέν ἦταν, καί μάλιστα ἀρκετά, πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου»; Ὀρθότατα ὁ συντάκτης τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» ἐπιλέγει: «Ἐμεῖς θά παραθέσουμε ἁπλῶς μία φράση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι “Οὐκ ἔστι θέατρον ἡ Ἐκκλησία, ἵνα πρός τέρψιν ἀκούωμεν” καθώς καί τόν Åζ´ κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι τούς “ἀδιακρίτως τούς ἱερούς τόπους κοινοποιοῦντας... εἰ μέν κληρικός εἴη καθαιρείσθω, εἰ δέ λαϊκός ἀφοριζέσθω”»[8]. Πηγή: Περιοδικό «Θεοδρομία», ἔτος IB´, τεῦχος 4 (Ὀκτώβριος – Δεκέμβριος 2010) 485-494.

*Σημείωσις συγγραφέως: Ἐπειδή ἀρχίζουν νά πληθαίνουν οἱ βεβηλώσεις Ἱερῶν Ναῶν μέ τὸ νὰ χρησιμοποιοῦνται ὡς χῶροι μουσικῶν καὶ ἄλλων ἐκδηλώσεων, μὲ συνέπεια νὰ ἀλλοιώνεται ὁ ἀποκλειστικὰ ἱερὸς λατρευτικὸς χαρακτήρας των, δημοσιεύουμε στὸ Διαδίκτυο παλαιὸ σχετικό μας ἄρθρο ὥστε νὰ γνωρίζουν ὅσοι ἐνισχύουν σχετικὲς πρωτοβουλίες ὅτι διαπράττουν βεβήλωση καὶ ἱεροσυλία.

[1]. Ματθ. 24, 15.

[2]. Λουκᾶ 11, 24.

[3]. Β´ Κορ. 6, 14-5.

[4]. Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ἄρθρα καί μελετήματα, Ἀθῆναι 1962, σελ. 115-116. Σχετικά βλ. καί Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Ἑπόμενοι τοῖς Θείοις Πατράσι. Ἀρχές καί κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 48ἑ.

[5]. Ἰεζ. 22, 26.

[6]. Ἰω. 2, 12-17.

[7]. Α´ Κορ. 3, 17

[8]. Φύλλον 1864, 28 Ἰανουαρίου 2011, σελ. 4, στήλη «Ὀρθόδοξος Παρατηρητής». *Εκ του ιστολογίου «Ακτίνες» της 24.4.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.