ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 19 Μαΐου 2019

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!





''ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΝ ΣΥΝΟΔΟΙ'' ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΤΗΡΙΟΙ ΛΟΓΟΙ ''ΑΛΑΝΑΣ''


Πολιτεία Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα Βλάχου συνέχεια... Σε παλαιότερα σημειώματά μας έχουμε επισημάνει την συνεχή και ...συνήθη αντικανονικότητα της καινοτόμου Εκκλησίας από την επιβολή ''αριστείδην συνόδων'' που επέβαλε η συνεργασία της με τα ''επαναστατικά'', στρατιωτικά καθεστώτα της εποχής -και όχι μόνο- αρξαμένης από την ''εκλογή'' του Επιβάτου του Μητροπολιτικού Θρόνου Αθηνών Μελετίου Μεταξάκη και εντεύθεν.


Έτσι, μετά τον Μελέτιο Μεταξάκη, τη σειρά θα πάρουν Αρχιεπίσκοποι που ανέβηκαν στον Αρχιεπισκοπό Θρόνο με ''αριστείδην συνόδους'', με διορισμένες δηλαδή ''συνόδους'' που σχηματίσθηκαν από κοινού με μερίδα Μητροπολιτών της επισήμου Εκκλησίας: ο Χρυσόστομος (Παπαδόπουλος), που επέβαλλε διά εγκυκλίου το νέο ημερολόγιο στα εκκλησιαστικά ειωθότα, ο Χρύσανθος (Φιλιππίδης) αντί του Δαμασκηνού Παπανδρέου που επιβλήθηκε από το Μεταξικό καθεστώς, ο Δαμασκηνός (Παπανδρέου), καταχρηστικά και αντικανονικά Αντιβασιλέας και Πρωθυπουργός, που όρκισε την κατοχική και δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου, ο Σπυρίδων (Βλάχος) που εξετάζουμε, ο μέγας διώκτης των Γνησίων Ορθοδόξων, μέχρι και τον Σεραφείμ (Τίκα).


Οι ''επαναστατικές'' κυβερνήσεις του μεσοπολέμου -όπως και οι μετακατοχικές- συνεργάζονταν με την επίσημη Εκκλησία σε κυβερνητικό επίπεδο και -από κοινού- εξέλεγαν τον αρεστό Αρχιεπίσκοπο κατά το δοκούν και κατά το... εξυπηρετείν! Ο Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος, ήδη ''προεκλεγμένος'' στα γραφεία της κυβέρνησης του Θεμιστοκλή Σοφούλη και με συνεννόηση με μερίδα Μητροπολιτών της Ι. Συνόδου ''εκλέχθηκε'', ως ο ιδανικότερος: ένας άνθρωπος με αμείλικτο, αδίστακτο και ανένδοτο ''δεσποτοκρατικό'' φρόνημα, που από την πρώτη κιόλας ομιλία του σε συνεδρίαση της Ι.Σ έθεσε επί τάπητος την προτεραιότητα της αντορθόδοξης ποιμαντορίας του: τον αφανισμό και την καταστροφή του ''παλαιοημερολογιτισμού'', ''ως επικινδυνοτέρου και αυτού του κομμουνισμού''...!


Ο τέως Πρόεδρος της χώρας και ακαδημαικός Κων/νος Τσάτσος, πολιτικός, που στο παρελθόν είχε συνεργαστεί στενά με τον Σπυρίδωνα, στο βιβλίο του ''Λογοδοσία μιας ζωής'', Εκδόσεις των Φίλων, 2001, περιγράφει την εκλογική διαδικασία Αρχιεπισκόπου, ως μια ''θεομπαιχτική συνάθροιση ανθρώπων, που οι περισσότεροι... ήξεραν εκ των προτέρων, ποιος θα εκλεγεί''! Το 1949 άλλωστε είχε αναλάβει για πρώτη φορά κυβερνητική θέση: αυτή του υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων και είναι ο αυτός άνθρωπος, που πρότεινε και ''εγκατέστησε'' τον Σπυρίδωνα Βλάχο από την Μητρόπολη των Ιωαννίνων στην Αρχιεπισκοπή της Αθήνας!


Ο Βίος και η Πολιτεία του ανδρός (Σπυρίδωνα Βλάχου) ενδεικτικά παρουσιάζεται μέσα από το βιβλίο του άλλοτε στενού συνεργάτη του και Γενικού Γραμματέα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Αθανασίου Ναθαναήλ: ''Αλκιβιάδης Κοντοπάνος - Σπυρίδων Βλάχος'' ...Η Απομυθοποίηση. Αλλά δεν θα ασχοληθούμε με αυτό.


Είναι όμως ενδεικτικός ο λόγος του -από τους συνήθεις βέβαια που χρησιμοποιούσε-  κατά την πρώτη συνεδρίαση της Ι. Συνόδου της επισήμου Εκλησίας, όταν αναφέρθηκε στους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου, αποκαλώντας τους ''αλήτες'', ''αγύρτες'', ''χειροβοσκούς'' και τις εκκλησίες και τα μοναστήρια αυτών, ''ως μύκητες εξεφύτρωνον και κατεσπίλουν το ιερόν εδάφιον της ενδόξου γης δήθεν «Ναοί» και «Μοναί» παλαιοημερολογιτικαί, εν τη πραγματικότητι δε καταγώγια και λησταρχεία, άνευ ουδενός ελέγχου και ουδεμιάς ουδαμόθεν αδείας''!...


Στην πρώτη του αυτή ομιλία, του απάντησε δεόντως με προσοχή, σύνεση και διάκριση, μα με προπαντώς με ορθόδοξο, πνευματικό λόγο, ο διωκόμενος και κατόπιν εξορισθείς πρόεδρος των ''παλαιοημερολογιτών'', πρώην Φλωρίνης, Άγιος Χρυσόστομος Καβουρίδης ΕΔΩ: ''Όντως ο Μακαριώτατος Πρόεδρος, δι' ολίγων μεν, αλλά λίαν καυστικών λόγων, παρά την διακρίνουσαν αυτόν σύνεσιν και συντηρητικότητα εις τας εκφράσεις του, εχαρακτήρισεν ουδέν ήττον, ουδέν έλαττον, τον μεν παλαιοημερολογιτισμόν ως πληγή της Κρατούσης Εκκλησίας, τους δε ακολουθούντας το πάτριον εορτολόγιον, συλλήβδην ως αλήτας και αγύρτας, υπονομεύοντας το κύρος της Εκκλησίας και διαταράττοντας την ειρήνην και την αρμονίαν της Εκκλησίας''.


Ακολουθεί υπόμνημα των τριών Αρχιερέων των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, του Προέδρου, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, Χριστιανουπόλεως Χριστοφόρου και Διαυλείας Πολυκάρπου προς τον Βασιλιά Παύλο τον Α', στις 14 Αυγούστου 1951 ν. ημ. Σε αυτήν διακρίνεται οφθαλμοφανώς η αγωνία, το δράμα, μα και η ανυποχώρητη Ομολογία των διωκόμενων έναντι των διωκτών τους! 


Σημείωση σημαντική και ουχί αμελητέα: τα γνωστά γεγονότα της Μονής Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας (Δεκέμβριος 1950) που αναφέρονται στην κάτωθι επιστολή, αλλά και το ίδιο το σχίσμα και η απερίγραπτη προδοσία της Ματθαιικής Παρασυναγωγής, αποτέλεσαν το ιδανικότερο εφαλτήριο για τον Σπυρίδωνα Βλάχο, προκειμένου να ξεκινήσει έναν επικό διωγμό εναντίον των Ορθοδόξων του πατρίου ημερολογίου! Από τότε, οι διώκτες πατούσαν πάνω στην διαίρεση των Γνησίων Ορθοδόξων, που προκάλεσε εξαρχής η αχειραγώγιτη φιλαυτία και η μνημειώδης υπερηφάνεια του Ματθαίου Καρπαθάκη, που διαμοίρασε το ποίμνιο των Γνησίων Ορθοδόξων, προκειμένου -ως άλλος Πάπας- να ονομάσει εαυτόν και τους επιγόνους του, ως τους μόνους και κατ' αποκλειστικότητα ''Ορθοδόξους'' επί γης! 



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος



Μέρος 8ον



Προς
την Αυτού Μεγαλειότητα
τον Βασιλέα των Ελλήνων Παύλον τον Α'




Μεγαλειότατε



Κατώδυνοι εκ της επί οκτάμηνον ασκουμένης βίας καθ΄ημών και εξηντλημένοι ψυχικώς εκ των διώξεων, των φυλακίσεων και της εξορίας, πρπαγόμεθα διά του παρόντος να καθικατεύσομεν την Υμετέραν Θεοφρούρητον Μεγαλειότητα, όπως αγαθυνθεί και ακούσει μετ' ευνοίας και καλοσύνης την ικέτιδα φωνήν τριών αναξιοπαθούντων Ελλήνων Ιεραρχών, τριακοσίων ιερέων και ενός εκατομμυρίου Εθνικόφρονος, νομοταγούς και πιστώς αφοσιωμένου προς τον Θρόνον της Κραταιάς Βασιλείας, Ελληνικού Λαού. 



Μεγαλειότατε


Από του παρελθόντος Ιανουαρίου ε. ε. αποφάσει του Υπουργικού Συμβουλίου της Κυβερνήσεως της Υμετέρας Μεγαλειότητος, εκηρύχθη καθ΄ημών αμείλικτος διωγμός, αποτέλεσμα του οποίου υπήρξαν τα κατωτέρω.


Ημείς, οι Αρχιερείς να καταδικασθώμεν εις εξορίαν, εξ' ων ο πρώτος, ο ογδοηκονταπεντούτης Επίσκοπος Κυκλάδων Γερμανός, προσενεγκών πολυτίμους υπηρεσίας εν τε τη Εκκλησία, τη Παιδεία και τω Βασιλικώ Οίκω του αειμνήστου Πάππου της Υμετέρας Μεγαλειότητος Γεωργίου του Α', υπέκυψεν εις το μοιραίον, μη δυνηθείς να φέρει τας κακουχίας και τα δεινά της διώξεως, δίκην δε κοινού εγκληματίου ετάφη άνευ και της στοιχειώδους διά πάντα νεκρόν τιμής. 


Ο δεύτερος, ο επίσης Πρεσβύτης ηλικίας ογδοήκοντα δύο ετών Μητροπολίτης πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, συλληφθείς εξωρίσθη και ευρίσκεται ήδη εξόριστος εις την εν Μυτιλήνη ιεράν Μονήν του Υψηλού, δοκιμάζων τας πικρίας της εξορίας, κατόπιν πολλαπλών υπηρεσιών, ας προσήνεγκεν τω Έθνει ημών και τη Εκκλησία κατά την διάρκειαν της τριαντακονταετούς Αρχιερατείας αυτού, γενόμενος συμπαθέστατος τω αειμνήστω Βασιλεί Κωνσταντίνω, Πατρί της Υμετέρας Μεγαλειότητος, διά τας αξιολόγους Εθνικάς υπηρεσίας του.


Ο τρίτος Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Χριστοφόρος, διωκόμενος κρύπτεται, μη συλληφθείς εισέτι και υφίσταται σοβαρούς της υγείας αυτού κλονισμούς, αμοιβόμενος ούτω διά τας πολλαπλάς και εξαιρέτους υπηρεσίας, ας προσήνεγκεν τω Ελληνικώ Στρατώ ως εφημέριος και Ιεροκήρυξ, ένεκεν των οποίων ετιμήθη διά των χειρών του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, Πατρός της υμετέρας Μεγαλειότητος, Ούτινος και απέσπασεν τον έπαινον με το παράσημον το χρυσούν της ανδρείας, κατά την Μικρασιατικήν Εκστρατείαν.


Και ο τέταρτος Επίσκοπος Διαυλείας Πολύκαρπος, διωκόμενος και ούτος κρύπτεται μη συλληφθείς εισέτι και κατ' επανάληψιν, λόγω των κακουχιών της διώξεως, εκινδύνευσε να υποκύψει εις το μοιραίον, αμοιβόμενος ούτω, διά τας πολυτίμους και εξαιρέτους υπηρεσίας, ας προσέφερεν εις την Ελληνικήν Κοινωνίαν, ιδρύσας δύο καλλιμάρμαρα ορφανοτροφεία αρρένων και θηλέων, άτινα κοσμούσι την πόλιν του Πειραιώς, δι' α και έλαβε το βραβείον αρετής εκ της Ακαδημίας Αθηνών.


Οι ιερείς να υποστώσι παντοειδείς εξευτελισμούς κατά τρόπον προσβάλλοντα, ουχί μόνον τον ανθρωπισμόν, αλλά και τον πολιτισμόν της Ελλάδος. 


Και τέλος, ο εξ' ενός εκατομμυρίου αποτελούμενος, ως εξάγεται εκ των παρ' ημίν τηρουμένων απογραφικών πινάκων, Ελληνικός Λαός, να στενάζει υπό το βάρος της στερήσεως της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως αυτού, χάριν της οποίας προσέφερεν τα πάντα και είναι πρόθυμος να προσφέρει ό,τι τω εναπέμεινεν.


Τον διωγμόν τούτον Μεγαλειότατε, εκήρυξε καθ' ημών η της Υμετέρας Μεγαλειότητος Κυβέρνησις, επί τη αιτιολογία ότι ακολουθούμεν το Ιουλιανόν ημερολόγιον εν τη ιερά Λατρεία. Πώς δύναται να θεωρηθεί το τοιούτον αξιόποινος πράξις, εφόσον υφίσταται, μήπω ανακληθέν, το Βασιλικόν Διάταγμα, το εκδοθέν υπό του αειμνήστου Αδελφού της Υμετέρας Μεγαλειότητος Βασιλέως Γεωργίου του Β', κατά το έτος 1923, δι' ου καθορίζεται, όπως η μεν Πολιτεία ακολουθείν το Γρηγοριανόν ημερολόγιον, η δε Εκκλησία το Ιουλιανόν τοιούτον;


Κατόπιν πάντων τούτων Μεγαλειώτατε, ποιούμεθα έκκλησιν θερμοτάτην και υψούμεν φωνήν ικέτιδα προς την Υμετέραν Θεοφρούρητον Μεγαλειότητα,  όπως αγαθυνθεί Αύτη και Υψηλή Επιταγή Αυτής, ανακληθώσι τα καθ' ημών βάρβαρα, ανελεύθερα και αντισυνταγματικά μέτρα και αφεθώμεν ελεύθεροι, ίνα λατρεύσομεν τον Θεόν της αγάπης, ως παρελάβομεν εκ των Πατέρων ημών και προσφέρομεν ευχάς προς τον Ύψιστον υπέρ του Κραταιούς Άνακτος ημών, της Μεγαλειώτάτης Ανάσσης ημών του Υψηλού Διαδόχου και απάσης της Βασιλικής οικογενείας.


Σημειωτέον επί τούτοις, ότι οι διά του παρόντος εμφανιζόμενοι προς την Υμετέραν Μεγαλειότητα, ουδεμίαν σχέσιν έχομεν με τα αδόμενα έκτροπα της Μονής Κερατέας. 


Όθεν διά γλυκείας έχοντες ελπίδος, ότι ο Ορθοδοξότατος και Κραταιός Βασιλεύς ημών θέλει περιβάλλει πιστούς και αφοσιωμένους υπηκόους Αυτού, μετά συμπαθείας και στοργής, ην προσφέρει δαψιλώς προς πάντας τους υπηκόους Αυτού, ευχόμεθα από βαθυτάτης καρδίας, όπως Κύριος ο Θεός ημών κρατύνει και διαφυλάξει αδιάσειστον τον Θρόνον, ον κλείζει η δόξα και η καλοσύνη λαοφιλεστάτου Άνακτος Παύλου του Α'.


Διατελούμεν πιστοί Υπήκοοι της Υμετέρας Μεγαλειότητος.




Οι Αρχιερείς

και αντ' Αυτών

ο Επίσκοπος


+ ο Διαυλείας Πολύκαρπος




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF