ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 16 Απριλίου 2019

ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!





''ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΙΣ - ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ''

ΤΟ ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ



Μέρος 6ον


Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την ημερολογιακή καινοτομία του 1924, οι ενιστάμενοι και εμμένοντες στις πατρώες παραδόσεις ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'' είχαν να αντιμετωπίσουν -πλην της βίας και αυταρχικότητας- των πολλαπλών, στρατιωτικών κινημάτων με την συνέργεια της Αρχιεπισκοπής και τη διαχείριση των πολλών θαυμάτων, που σημειώνονταν σε εκκλησίες της δικαιοδοσίας τους. 


Από το πρώτο θαύμα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (1924) στον ομώνυμο ναό της Αθήνας, όπου ιάθησαν ένας 7ετής κωφάλαλος εκ γενετής και μία 17χρονη παράλυτη, στο θαύμα του ναού των Αγίων Αποστόλων έτει 1925, όπου μυρόβλησε η ομώνυμη εικόνα των αγίων, μέχρι και στο θαύμα της δακρυρροούσης εικόνας στο ναό της Ζωοδόχου Πηγής το 1930, στο Κατσιπόδι Αττικής (σημερινή Δάφνη). Οι θείες αυτές επεμβάσεις -στο σύνολό τους- αποτυπώθηκαν από τον Τύπο -κυρίως της Αθήνας- και αποτέλεσαν μία άλλη ''πρόκληση'' για τους πρώτους Γνησίους Ορθοδόξους. 


Έπρεπε -δηλαδή- να καταδείξουν, πως ήταν θαύματα εκ Θεού γινόμενα και όχι προιόντα ανθρώπινης εκμετάλλευσης ή και πλάνες του βελίαρ. Μήπως όμως και το μεγαλύτερο θαύμα, αυτό της εμφάνισης του Τιμίου Σταυρού στον ουρανό της Αθήνας, πάνω από τον Υμηττό το έτος 1925, κατά την αγρυπνία των Γνησίων Ορθοδόξων προς τιμήν του Τιμίου Σταυρού, δεν αποκαλέστηκε από τον Οικουμενιστή Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ως πλάνη και έργο του διαβόλου!... 


Στη παρούσα μας ανάρτηση αναφερόμαστε: α. στο θαύμα της εικόνας του Χριστού μας στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής στο Κατσιπόδι (σημερινή Δάφνη Αττικής) και την επέμβαση της χωροφυλακής και β. σε άλλη μια διαδοχική έκθεση διαμαρτυρίας της ''Ελληνικής θρησκευτικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων'' προς τον πρωθυπουργό της χώρας Παναγή Τσαλδάρη, όπου επανειλημμένως ζητείται η ελευθερία στην πίστη και την ορθόδοξη λατρεία των ενισταμένων, αντικαινοτόμων, Γνησίων Ορθοδόξων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος



ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΘΗΝΩΝ ''ΣΚΡΙΠ'' 

ΔΕΥΤΕΡΑ 5 ΜΑΙΟΥ 1930 πολ. ημερ.



Η εκκλησία της ''Ζωοδόχου Πηγής'' εις Κατσιπόδι, η ανήκουσα ως εγράψαμεν διά παραχωρήσεως  του ιδιοκτήτου κ. Κανάκη εις την ''Ελληνικήν Θρησκευτικήν Κοινότητα των Γνησίων Ορθοδόξων'', το ανεγνωρισμένον τούτον θρησκευτικόν σωματείον και συχναζομένη υπό πλήθους απείρου παλαιοημερολογιτών εκκλησιαζομένων εκεί, χωρίς ποτέ ουδένα να ταράττουν και ουδένα να ανησυχούν, ήρχισεν εν τούτοις από τριών ημερών να ταράττει τους κύκλους της Αρχιεπισκοπής! 


Εστείρευσαν, λέγουν, τα εισοδήματα των εκεί πλησίον ναών, διότι οι χριστιανοί συχνάζουν αθρόα εις την ''Ζωοδόχον Πηγήν'' και δεν πηγαίνουν εις τας άλλας εκκλησίας!! Και οι ιερείς και οι επίτροποι των εκκλησιών αυτών, διά να μη χάσουν τα κέρδη των προσέφυγον εις την Αρχιεπισκοπήν και η Αρχιεπισκοπή, η πρεσβεύουσα, ότι η πίστις και η θρησκεία είναι υλικά εκμεταλλεύσιμα προς συντήρησιν και πλουτισμόν ορισμένων κύκλων μεγαλοσχήμων και μικροσχήμων, έσπευσε αμέσως να διατάξει την Αστυνομίαν να παρεμποδίσει την συρροήν του κόσμου!! 


Απαγορεύεται λοιπόν η θρησκεία! Απαγορεύεται η πίστις εις τους χριστιανούς! Απαγορεύονται τα θαύματα!!... Αλλά μόνον, όταν πρόκειται περί των παλαιοημερολογιτών!! Επιτρέπονται δε όλα, όταν ενεργούνται από ιερείς και εκκλησίας, ακολουθούσας το νέον Ημερολόγιον!! Η Αρχιεπισκοπή όλα τα ανάγει εις χρήμα. Όταν δε αυτό εσοδεύεται εις τους ναούς, έστω και διά σκανδάλων και δι' εκμεταλλεύσεως εικόνων και εορτών, είναι ιερόν και απαραβίαστον, αρκεί να διανέμεται καταλλήλως... Όταν όμως παλαιοημερολογιτικός ναός προκαλεί πλήθος κόσμου, θέλοντας να ακούσει πραγματικήν λειτουργίαν και όχι αποκόμματα διάφορα λειτουργίας, τότε γίνεται... εκμετάλευσις!! και πρέπει η Αστυνομία να επέμβει! 


Και αυτό έγινε χτες εις το Κατσιπόδι. Χωροφύλακες και αστυφύλακες εισορμήσαντες εις τον ναόν της Ζωοδόχου Πηγής εζήτησαν να κατεβάσουν την κρεμασμένην εικόνα του Ιησού Χριστού και να την πάρουν! Διατί; Διότι  πολύς κόσμος, παρουσία αυτών, εβεβαίωνε, ότι βλέπει την εικόνα του Ιησού Χριστού να ανοιγοκλείει τους οφθαλμούς!   Αυτή η πίστις των χριστιανών, αυτή η πλάνη των, όπως θέλουν να παραστήσουν μερικοί ορθολογισταί, απαγορεύεται! Και πρέπει η εικών να εξαφανισθεί! 


Ενώ δε και η Αστυνομία και αυτός ο Διευθυντής αυτής κ. Νάσκος, μεταβάντες επιτοπίως είδον τον ιδιοκτήτην του ναού, βεβαιώσαντα αυτούς, ότι ο ναός ανήκει εις την Κοινότητα των  Ορθοδόξων! Ότι ουδεμία εκμετάλλευσις της εικόνος γίνεται, ότι κανείς δίσκος δεν υπάρχει και μόνον κεριά υπάρχουν εις την εκκλησίαν, τα οποία κατά προαίρεσιν άναπτε, όστις θέλει, όχι προ της υψηλά κρεμασμένης εικόνος, αλλά εις το κοινόν μανουάλι. Ότι ακόμη το Συμβούλιον της Κοινότητας απηγόρευσεν αυτόν το ίδιον, πάσαν τυχόν εκμετάλλευσιν, εν τούτοις οι αστυνομικοί επέμενον να λάβουν την εικόνα. 


Κι ο ιδιοκτήτης κ. Κανάκης είπεν εις αυτούς: -Ορίστε η εικών, εγώ δεν τολμώ να την κατεβάσω. Σεις, ως εξουσία κατεβάστε την και πάρτε την. Και οι αστυνομικοί άπλωσαν χείρα να αρπάξουν την εικόνα. Αλλ' όλον το πλήθος εξηγριώθη και δεν επέτρεπε να αφαιρεθεί η εικών. Και ενώ ταύτα εγένοντο εις την Ζωοδόχον Πηγήν, εις την πλησίον εκεί, άλλην εκκλησία ''Άγιος Γεώργιος'', είχε τοποθετηθεί κήρυξ φωνάζων: ''-Εδώ, κύριοι, ελάτε, εδώ είναι η θαυματουργός εικών! Όχι εκεί που πηγαίνετε. Όλοι εδώ, τρέξατε!'' Και αυτό δεν εθεωρήθη υπό των αστυνομικών καπηλεία και αγριότης! Και ουδείς ηνόχλησε τους επιτρόπους του ναού αυτού εις το κατάπτυστον έργον των! 


Ακόμη και άλλο, κομμουνισταί κατασκευάσαντες πρόχειρον εικόνα του Χριστού μετέβησαν εκεί εις το Κατσιπόδι και εφώναζαν: -Ορίστε, κύριοι, και εδώ η εικόνα ανοιγοκλείνει τα μάτια της. Ελάτε να την ιδείτε! Ελάτε!'' Και ερωτάται τώρα. Εν τίνι δικαιώματι Αρχιεπισκοπή και Αστυνομία επεμβαίνουν; Απεκάλυψαν κανενός εκμετάλλευσιν; Αν χιλιάδες Χριστιανών βλέπουν και πιστεύουν, ότι μία εικών έχει θαυματουργικήν δύναμιν, εν τίνι δικαιώματι ζητούν να αφαιρέσουν το αντικείμενον της πίστεώς των; Και αν μία τυφλή χριστιανή ομολογεί εις όλον τον κόσμον, ότι μεταβάσα εις τον ναόν ανέβλεψε, κατά τί πταίει ο ιδιοκτήτης του ναού, όστις και δεν διευθύνει τα της Εκκλησίας, ανηκούσης εις την Κοινότητα; 


Διατί δε έως τώρα δεν απετάχθη η Αστυνομία εις το Συμβούλιον της Κοινότητος; Ή μήπως το Συμβούλιον εκμεταλλεύεται την εικόνα; Ημείς νομίζομεν, ότι πρέπει να επέμβει ο Εισαγγελεύς καλών τους αρμοδίους της Κοινότητας να μην επιτρέπουν, ούτε εις την Αστυνομίαν, ούτε εις την Αρχιεπισκοπήν, αυθαιρεσίας και σκανδαλώδεις επεμβάσεις, δυναμένας να έχουν μεγάλας συνεπείας.


(Δευτέρα 5 Μαίου 1930 πολ. ημερ.)



ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ 

''ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ''

 ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ'' 

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ  ΤΩΝ ΖΗΛΩΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ



Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε,


Θέτομεν υπό την κρίσιν Υμών το εσώκλειστον φυλλάδιον, εξού εμφαίνεται απολύτως, ότι η θρησκευτική ημών Κοινότης ευρίσκεται εντός του Συντάγματος και παρακαλούμεν Υμάς θερμώς, όπως υψώσητε την φωνήν σας από του Βουλευτικού Βήματος, ίνα δοθεί απόλυτος ελευθερία εις τους κληρικούς ημών, τους κατά συνείδησιν επιθυμούντας να ακολουθήσουν το Πάτριον Ημερολόγιον, όπερ ακολουθούν αι Εκκλησίαι Ιεροσολύμων, Αντιοχείας, Αγίου Όρους, Όρους Σινά, Σερβίας, Βουλγαρίας, Πολωνίας και αυτοί ακόμη, οι εν Ρωσία εμμένοντες εν τη Ορθοδοξία, ίνα ασκώσι τα θρησκευτικά αυτών καθήκοντα ενόσω η Διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος, ως ημείς φρονούμεν και είναι πράγματι, παρανόμως και αντικανονικώς εισήγαγε το Νέον ημερολόγιον εις την Εκκλησίαν, μέχρις συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος, μόνη αρμοδία να λύσει το ζήτημα τούτο.


Δεν ζητούμεν από την Πολιτείαν να επαναφέρει το Παλαιόν Ημερολόγιον. Ζητούμεν, η αντικανονικώς ενεργήσασα Eκκλησία της Ελλάδος να μη εμποδίζει ημάς, διά της Πολιτείας να τελώμεν τα της λατρείας μας, ως ημείς πρεσβεύομεν και, ως έχομεν το δικαίωμα εκ του Συντάγματος να πρεσβεύομεν διά κληρικών, οίτινες καθ' ο έχουν δικαίωμα δεν θέλουν να ανήκουν στην αντικανονικώς καινοτομήσασαν Διοικούσαν Εκκλησίαν και, οίτινες εδήλωσαν ότι δεν εξαρτώνται πλέον απ' αυτής. 


Ζητούμεν δηλαδή να μη εφαρμόζηται διά τους κληρικούς αυτούς, τους μη θέλοντας να ανήκουν εις την Διοικούσαν Εκκλησίαν, ο Νόμος, ο επιβάλλων εις τους κληρικούς να έχωσι άδειαν του οικείου Επισκόπου των προς τέλεσιν ιερουργιών, αφού ούτοι δεν αναγνωρίζουν πλέον ως αρχηγό των τον Επίσκοπον ειν ον υπήγοντο προ της δηλώσεώς των και θέλουν να ανήκουν εις την θρησκευτικήν ημών Κοινότητα.


Τελευτώντες την παρούσα μας, παρακαλούμεν, όπως τύχωμεν απαντήσεώς Σας, καθόσον προσεχώς θέλομεν καλέσει Πανελλήνιον Συνέλευσιν εξ αντιπροσώπων των Παραρτημάτων μας, υπό την κρίσιν της οποίας θα θέσομεν την εν λόγω απάντησίν σας. Δεν παραλείπομεν να τονίσομεν Υμίν, ότι οι εμμένοντες εις το Πάτριον Εορτολόγιον υπεράνω της πολιτικής μας ιδεολογίας έχομεν την θρησκείαν μας (Παραδόσεις και Δόγματα).



Μετά της προσηκούσης τιμής,

Εντολή του Διοιητικού Συμβουλίου






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF