ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ


 


Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης (1871-1935):

Ο Μασώνος μοιχεπιβάτης του Οικουμενκού Θρόνου,
ο τεκτονικός ομόφρονας του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου,
ο μεταρρυθμιστής του Εορτολογίου που θέσπισε η Α΄Οικουμενική Σύνοδος,
ο διώκτης του Αγίου Νεκταρίου και εγκαινιαστής του σατανικού Οικουμενισμού στην Ελλάδα.
Ο άνθρωπος,
που καθ' ομολογίαν του ιδίου στον αείμνηστο π. Φιλόθεο Ζερβάκο:
''Έσχισε την Εκκλησία στα δύο''....


Τά "Πάτρια" προσφέρουν εις τούς άναγνώστας τά "Χρονικά πρό καί κατά τήν δημιουργίαν τοΰ ήμερολογιακοΰ σχίσματος" μέ πλήρη ιστορικά στοιχεία. Ό άναγνώστης θά διαπίστωση, ότι όλαι αί άναστατώσεις εις τήν ’Εκκλησίαν τά 60 τελευταία έτη προεκλήθησαν άπό τάς επεμβάσεις τών αύτοαποκαλουμένων "Δημοκρατικών" ή "προοδευτικών" δυνάμεων τής Πατρίδος μας, αί όποίαι '''κυβερνούσαν" μέ δικτακτορικάς τάσεις. Άπόδειξις, ότι τό νέον ήμερολόγιον έφηρμόσθη μέ στρατιωτικόν νόμον ύπό τών διαφημιζομένων "Πατέρων τής Δημοκρατίας", Πλαστήρα-Παπαναστασίου, άφοϋ προηγουμένως "έτσιθελικά" έπέβαλλον εις τήν Ελληνικήν ’Ορθοδοξίαν τούς "εκλεκτούς" των. Εις τόν Οικουμενικόν θρόνον, τόν Μελέτιον Μεταξάκην καί εις τήν ’Αρχιεπισκοπήν τών ’Αθηνών, τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, ερήμην των 'Ιεραρχιών τοΰ Οικουμενικού θρόνου καί τής ’Εκκλησίας τής 'Ελλάδος, παρά τάς έκκρεμούσας έναντίον αύτών Δογματικάς καί Κανονικάς κατηγορίας. 


Επίσης άπό τού έτους 1922 μέχρι τοΰ 1935, αί έναλασσόμεναι "Δημοκρατικαί" Κυβερνήσεις, έκτός όλίγων έξαιρέσεων, περιφρονούντες τήν θρησκευτικήν έλευθερίαν τοΰ άτόμου καί "έν όνόματι αύτής" έδιωξαν,προπηλάκησαν, έξώρισαν, έκτύπησαν μέχρι θανάτου και έπέβαλλον μυρίους άλλους βασανισμούς είς τούς πιστούς των 'Ιερών Παραδόσεων. Τί νά είπωμεν διά τόν πρό 30ετίας (1951), φοβερόν και άντιχριστιανεκόν διωγμόν των Γ.Ο.Χ. ύπό τής "Δημοκραττκής" Κυβερνήσεως Σοφ. Βενεζέλου-Γ. Παπανδρέου, κατ’ έντολήν τοϋ τότε Άρχ/που ’Αθηνών Σπυρίδωνος Βλάχου, άξιου διαδόχου τοϋ άρχισχισματικοϋ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου; Τά δεινοπαθήματα τών Γ.Ο.Χ ύπό τών σχισματικών νεοημερολογητών κατά τόν διωγμόν 1951-53,είναι γνωστά και νωπά άκόμη. Θά πρέπει νά χαίρονται οι σημερινοί άπόγονοι τών διωκτών αύτών, διότι τό παπικόν τους έορτολόγιον "στηρίζεται" είς διώξεις Κληρικών καί Λαϊκών, είς κρημνίσματα ’Ιερών Ναών καί Μονών, εις βιαίους άποσχηματισμούς καί "ξυρίσματα" εύλαβών 'Ιερέων, Μοναχών, είς τά δάκρυα καί εις τούς πόνους διωκωμένων Πιστών. 


Ο εύλαβής, Μοναχός Άγεορείτης, ό π. Αρσένιος Τσεροζίδης, είς επιστολήν του (1978), μεταξύ τών άλλων μάς γράφει: " Ό π. Άρσένιος Κοττέας πήγε είς τόν Πάγκαλον τό 1926, ό όποιος δέν ήθελε να τόν δεχθή, ήτανε κατά τών Μοναχών. "Εβαλε άνθρώπους νά μεσετεύσουν στή γυναίκα τοϋ Παγκάλου καί ούτω τόν έδέχθη μέ άγριον ύφος. -Τι θέλεις καλόγερε; τόν έρώτησε. -Διατί μέ αύτό τό ΰφος μοϋ φέρεσαι; τοϋ άπάντησε ό π. Άρσένιος. Έν συνεχείς τοϋ άράδειασε" τά "τρωτά" του, τά όποια έγνώρεζε μόνον ό ίδιος και άμέσως μαλάκωσε... -Τί θέλεις Γέροντα; τοϋ λέγει. -Νά έπαναφέρης τό παλαιόν ήμερολόγειον! 


Τότε ό Δικτάκτωρ Πάγκαλος σηκώθηκε καί τοϋ είπε κατηγορηματεκά: ''Έάν σήμερον επαναφέρω τό παλαιόν ήμερολόγεον, αύριον θά είμαι νεκρός!'' Ό "φοβερός” Δικτάκτωρ Πάγκαλος "έφοβήθη" διά τήν ζωήν του, εάν θά έπανέφερε τό Πάτριον Εορτολόγιον! Διότι, ώς έχει άποδειχθή, και, ώς έν συνεχείς εις τά όσα γράφομεν θά τό διαπιστώση ό αναγνώστης, οι δράσται του έκκλησιαστικού πραξικοπήματος τού έτους 1924, "πολιτικοί'' καί Ρασσοφόροι, ήσαν πράγματι όργανα "σκοτεινών" δυνάμεων. Καί σήμερον περιτράνως άποδεικνΰεται, ότι ήσαν "πρόδρομοι" τής παναιρέσεως του Οίκουμενισμοΰ, οί όποιοι σύρουν τήν Ελληνικήν Ορθοδοξίαν άλυσοδεμένη μέ τάς συνεχείς καινοτομίας των, όπισθεν τού έωσφορικού άρματος τού Πάπα τής Ρώμης!

 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
TOΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ


Τήν 11ην Σεπτεμβρίου 1922, μετά τήν κατάρρευσιν του Μικρασιατικού μετώπου, έγένετο "έπανάστασις" εις τόν Στρατόν, ύπό τών Συνταγματαρχών Γονατά - Πλαστήρα - Γαρδίκα - Κοιμήση -Παγκάλου καί άλλων. Τήν 14ην Σεπτεμβρίου 1922, ή Α. Μ. ό Βασιλεύς Κωνσταντίνος ό Στρατηλάτης, δι’ έπιστολής του πρός τόν Πρωθυπουργόν Ν. Τριανταφυλλάκον, παρητήθη τοΰ θρόνου καθ’ ότι, ώς έγραφε, ''ή έπί τοΰ θρόνου παραμονή μου, κωλύει τούς ισχυρούς φίλους μας άπο τού νά συντρέξωσιν άποτελεσματικώς τήν 'Ελλάδα. Καίτοι δέν συμμερίζομαι ποσώς τήν άντίληψιν ταύτην, έν τούτοις βλέπων, ότι ή σφαλερά αύτη γνώμη τής μερίδος ταύτης άγει τήν Χώραν εις έμφύλιον ρήξεν και θεωρών, ότι ό άλληλοσπαραγμός θά είναι τό έσχατον καί τελευταΐον πλήνμα κατά τής Ελλάδος, άπεφάσισα πρός άποφυγήν αύτοΰ, νά θυσιάσω έαυτόν καί νά παραιτηθώ, καί παραιτούμαι". 


Τήν ιδίαν ήμέραν έξεδόθη ''Διάγγελμα" Αυτού, πρός τόν 'Ελληνικόν Λαόν. Τήν ίδιαν έπίσης ήμέραν, έγένετο εις τά ’Ανάκτορα ή όρκομωσία τού νέου Βασιλέως Γεωργίου Β’, ένώπιον τού 'Υπουργείου τοΰ Νικ. Τριαντάφυλλάκου. Τήν 29ην Σεπτεμβρίου 1922, "διωρίσθη" ύπό τής έπαναστατικής ’Επιτροπής πολιτική Κυβέρνησις, ύπό τόν Σωτ. Κροκυδά μέ Υπουργόν Παιδείας καί 'Εκκλησιαστικών τον Ί. Σιώτην. Πρώτη ένέργεια τού Υπουργού τών ’Εκκλησιαστικών Σιώτη ήτο μέ Βασιλικόν Διάταγμα νά "έξαφανίση" τήν ύπ’άριθ. 1983/29-12-1921 καθαιρετικήν άπόφασιν τής Ίεράς Συνόδου τής ’Εκκλησίας τής 'Ελλάδος "κατά τού πρ. Κυτίου καί παρανόμου καί άντικανονικοΰ πρ. Μητροπολίτου ’Αθηνών Μελετίου Μεταξάκη". Ό Μελέτιος Μεταξάκης είχεν έκλεγή τήν 25ην Νοεμβρίου 1921, Οικουμενικός Πατριάρχης "έλέω Βενιζελικών" καί μέ τήν ψήφον 14 μόνον Μητροπολιτών, έναντι 41 άντιδρώντων Μητροπολιτών τοΰ Οικουμενικού θρόνου''. 


το δέ έπιστήθιος φίλος και συνεργάτης των Πρωτεργατών της "έπαναστάσεως". Τήν 14ην ’Οκτωβρίου 1922, ό 'Υπουργός Ι. Σιώτης έδήλωσε εις τάς έφημερίδας: "τέσσαροι τρόποι ύπάρχουν διά τήν άπομάκρυνσιν τοΰ Μητροπολίτου θεοκλήτου, α) Νά παραιτηθή οίκειοθελώς. β) Νά παυθή διά Β.Δ. γ) Νά τοΰ ύποδειχθή νά παραιτηθή διά λόγους υγείας, μέ τήν βεβαίωσιν, ότι θά λαμβάνη τόν μισθόν τοΰ Μητροπολίτου, καί δ). Νά μεταχειρισθή βίαν κατ’αύτοϋ. Τό ’Υπουργείον θά έκλέξη έναν των μέσων τούτων άναλόγως τής στάσεως του κ. θεοκλήτου".(6). Ό Μητροπολίτης ’Αθηνών θεόκλητος Μηνόπουλος άδιαφορών διά τάς άπειλάς τής "έπαναστάσεως", έζήτησε άπο τήν Ί. Σύνοδον "τρίμηνον άδειαν" τήν όποίαν καί έλαβεν. Ή δοτή Κυβέρνησις των έπαναστατών βιαζομένη νά έπικρατήση καί εις τήν ’Εκκλησίαν, διά των φίλων της,''έξεβίαζε" τήν Ίεράν Σύνοδον νά παραιτηθή! Τήν 16ην ’Οκτωβρίου αί έφημερίδες έγραφον: 


Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΝ

 

Καί τοϋτο, ίνα τό έπαναστατικό Καθεστώς έκδικηθή τούς Συνοδικούς πού καθήρεσαν τόν Μελέτιον Μεταξάκην. Έγραφον δέ αί έφημερίδες: "Ή σημερινή ’Ιερά Σύνοδος έκδώσασα, τήν κατά τοΰ Πατριάρχου καταδικαστικήν άπόφασιν δέν δύναται νά παραμείνη, κατάς τάς αντιλήψεις του 'Υπουργείου. Επειδή,όμως ύφίσταται είδικός νόμος, ό όποιος δέν έπιτρέπει τήν παραίτησιν τής Ί. Συνόδου, τό Ύπουργεϊον τής Παιδείας θά προκαλέση Νομοθετικόν Διάταγμα, διά τοΰ όποίου θά καταρνεΐται ό νόμος!". Τήν 20ήν 'Οκτωβρίου 1922 έδημοσιεύθησαν εις τάς έφημερίδας δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας, ό όποίος απειλούσε τόν Μητροπολίτην ’Αθηνών θεόκλητον, ότι, έάν δέν παραιτηθή, θά εύρεθή εις τήν δυσάρεστον θέσιν νά άνακαλέση τό Β.Δ. τής 16ης Νοεμβρίου 1920, διά τοΰ όποίου άνεκαλεϊτο ή καθαίρεσις του κ. θεοκλήτου. Ή έν λόγω "καθαίρεσις" έγένετο ύπό του Μελετίου Μεταξάκη, "έκλεγέντος" Μητροπολίτου ’Αθηνών τόν Νοέμβριον τοΰ 1917 "στερρώς έχομένου τής Βενιζελικής ιδεολογίας!". Τήν 2αν Δεκεμβρίου 1922, όλαι αί ’Αθηναϊκοί έφημερίδες μέ έντυπωσιακούς τίτλους άνέφερον:

 

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΜΗΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

’Εγεννήθη έν Τριπόλει το 1848. 'Η οίκογένειά του κατήγετο έκ τοϋ ήρωικοΰ Σουλίου. ’Εξελέγην ’Επίσκοπος Σπάρτης. Μετά τον θάνατον του ’Αθηνών Προκοπίου, έξελέγην όμοφώνως την 4 Νοεμβρίου 1901, Μητροπολίτης Αθηνών. Ήτο αυστηρότατος, ώς προς τάς χευροτονίας καί ανύψωσε το Μοναχικον Πολίτευμα περιορίσας μοναχούς καί ’Ιερομονάχους είς τάς Μονάς των. ’Εξεδιώχθη άπο τούς έπαναστάτας καύ άπέθανε είς την Μ. Πετράκη το έτος 1931, γεμάτος πικρίαν δι’όσα κακά έκαμε είς την ’Εκκλησίαν, ο μοιχοεπιβάτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος!

 


Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΤΗΣ IΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 


Εγραφον δέ ότι, "έντός τής ημέρας δημοσιεύεται Νομοθετικόν Διάταγμα τής καθαιρέσεως τοΰ Μητροπολίτου ’Αθηνών κ. θεοκλήτου καί τής παύσεως τής Ίεράς Συνόδου". Τήν ίδίαν ήμέραν διωρίζεται νέα Σύνοδος, άπετελουμένη έκ των Μητροπολιτών: α) Φαναριού καί θεσσαλιώτιδος Εύθυμίου, β)Δημητριάδος Γερμανού, γ) Σύρου,Τήνου Αθανασίου, δ) Ναυπακτίας ’Αμβροσίου καί ε) Τρίκκης Πολυκάρπου, τών τριών τελευταίων φίλα προσκειμένων είς τήν έπανάστασιν. Ή νέα 'Ιερά Σύνοδος, κατ’έντολήν τής έπαναστάσεως άνεγνώρισε τόν Πατριάρχην Μελέτιον Μεταξάκιν, δι’έπιστολής της τήν 16ην Δεκεμβρίου 1922 καί άποκατέστησε τάς σχέσεις μετ' αύτόν. Ό Μεταξάκης πλήρης χαράς "έκδικεϊται", τονίζοντας εις απαντητικόν τηλεγράφημά του: "άντευχόμεθα, όπως ή άδελφή έν Έλλάδι ’Εκκλησία, έπανευροΰσα τόν δρόμον τών Ιερών Κανόνων (!) βαδίση τούτον άπροσκόπτως εις δόξαν Χριστού''. Τήν 12ην Δεκεμβρίου 1922, συνεκροτήθη σύσκεψις εις τό Πολιτικόν Γραφεϊον τής έπαναστάσεως, τής όποιας μετέσχε ό Αρχηγός τής έπαναστάσεως Νικ. Πλαστήρας, ό Πρωθυπουργός Γονατάς Στυλ., οί Υπουργοί Σιώτης, Ρέντης καί Σιδέρης, καθώς καί άλλοι Κυβερνητικοί παράγοντες, οί όποιοι άπεφάσισαν, έρήμην τής Ίεράς Συνόδου, τήν πλήρωση όκτώ Μητροπόλεων μέ νέους Μητροπολίτας. 


Πρός τούτο έδόθησαν όδηγίαι πρός τήν πλειοφηφίαν τής Συνόδου διά τά πρόσωπα, τά όποία έπρεπε νά περιληφθοΰν εις τό "τριπρόσωπον" δι’ έκάστην Μητρόπολιν. Ή 'Ιερά Σύνοδος συνελθοΰσα τήν 16ην Δεκεμβρίου 1922 πρότεινε τό "τριπρόσωπον" δι’ έκάστην Μητρόπολιν. Εκ τών 24 προταθέντων Κληρικών, ή έπανάστασις, άγνοήσασα τόν Βασιλέα, έδιάλεξε τούς ίδικούς της φίλους. Παράδειγμα: Διά τήν Ί. Μητρόπολιν Κέρκυρας καί Παξών τό "τριπρόσωπον" ήτο: α) Άρχιμ. Θεολόγος Παρασκευαίδης, β) Άρχιμ. ’Ιγνάτιος Γιαννακόπουλος, καί γ) Διάκονος Άθηναγόρας Σπύρου. Ή έπανάστασις παραβλέψασα τήν σειράν έπιτυχίας εις φήφους, ένέκρινε τόν έκλεκτόν της, τόν Άθηναγόραν Σπύρου, τόν μετέπειτα ’Αμερικής καί κακή τη ''μοίρα'' γενόμενον άργότερον Οικουμενικόν Πατριάρχην. Μεταξύ τών όκτώ, πού έξελέγησαν ήσαν έπίσης καί ό Κορινθίας Δαμασκηνός, ό γενόμενος κατόπιν Άρχ/πος καί Άντιβασιλεύς, ό Ηλείας ’Αντώνιος, ό καθαιρεθείς μετά τήν Κατοχήν έπί κομμουνισμού καί ό νεωτεριστής Καρυστίας Παντελεήμων Φωστίνης. Τήν 26ην Δεκεμβρίου 1922, διά Ν.Δ. διωρίζεται ύπό τής έπαναστάσεως "Μείζων 'Ιερά Σύνοδος" μέ 18 Μέλη, ήτοι, τών 5 Μελών τής Ί. Συνόδου, τών 8 νέων (!) Μητροπολιτών καί έτέρων 5 Μητροπολιτών. Έκ τών 18 Μητροπολιτών-Μελών της Ί. Μείζονος Συνόδου, οί 14 ήσαν φίλοι τής έπαναστάσεως. 


Τήν 26ην Δεκεμβρίου 1922, διά Β.Δ. διωρίζεται Τοποτηρητής της Μητροπόλεως ’Αθηνών, ό τιτουλάριος έπίσκοπος Ταλαντίου 'Ιερόθεος. Ή έπανάστασις βιαζομένη νά άντικαταστήση τό ίσχύον Ίουλιανόν ήμερολόγιον, μέ τό Γρηγοριανόν (Παπικόν), τοιοΰτον διώρισε ειδικήν πρός τούτο ’Επιτροπήν, όπως μελετήσει τούτο καί άναλόγως "είσηγηθή" εις αυτήν. Ή ’Επιτροπή αύτή άπετελεϊτο άπό τούς Γ. Ν. Κοφινά, υπουργόν τών Οικονομικών, Δ. Αίγινήτην, Διευθ. τού 'Αστεροσκοπείου ’Αθηνών, Άρχιμ. Χρυσόστομον Παπαδόπουλον Καθηγητήν Πανεπιστημίου, Π. Τσιτσεκλή δικηγόρον καί, Άμίλκα Άλεβιζάτον Καθηγητήν Πανεπιστημίου. Ή ’Επιτροπή αυτή συνέταξεν "Έκθεσιν" τήν 16ην Ιανουάριου 1923,τήν όποίαν ύπέβαλλεν προς τό 'Υπουργικόν Συμβούλιον, εις τήν όποιαν, ώς προς τήν 'Εκκλησίαν άναφέρει τά έξείς: «Λαβόντες ύπ’ οψιν, ότι ή Έκκλησία τής Ελλάδος, ώς καί αί λοιποί ’Ορθόδοξοι Αυτοκέφαλοι Έκκλησίαι, ως καί Ανεξάρτητοι έσωτερικώς είναι, όμως εκτενώς συνδεδεμέναι πρός άλλήλας καί ηνωμένοι διά της ’Αρχής τής πνευματικής ένότητος τής Έκκλησίας, άποτελοΰσι μίαν καί μόνην τήν ’Ορθόδοξον Έκκληοίαν, καί συνεπώς ούδεμία τούτων δύναται νά χωρισθή τών λοιπών καί όποδεχθή νέον ήμερολόγιον...! 

 

Μελέτιος Μεταξάκης

 

Η επιφανεστέρα -κατά τούς Νεοημερολογίτας- έκκλησιαστική μορφή!...

 

Επίσκοπος Κιτίου.

Μητροπολίτης Αθηνών,

’Αρχιεπίσκοπος ’Αμερικής ,

Οικουμενικος Πατριάρχης και...

Πατριάρχης ’Αλεξανδρείας" !...

Άξιος εργάτης τής Μασωνίας και των Αιρέσεων! 




Από τον Έκτο Τόμο του τριμηνιαίου, Ορθοδόξου περιοδικού
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου.
Πειραιεύς 1984
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

  


Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''



ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ: ''Ω ΧΑΡΙΣ! Ω ΕΝΕΡΓΕΙΑ! Ω ΠΥΡ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ''!


 


Συλλογίσου ἀγαπητέ,

πῶς τό Πανάγιον Πνεῦμα, ὅταν κατέβη εἰς τό ὑπερῷον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν,

ὡσάν ἕνας σφοδρότατος ἄνεμος καί βροντή, ἐγέμισεν ὅλον τόν οἶκον,

εἰς τόν ὁποῖον ἦσαν καθήμενοι οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί ἐπροσηύχοντο· 

«καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον,

οὗ ἦσαν καθήμενοι» (Πραξ. β´. 2)· καί τόν ἔκαμεν ὡσάν μίαν κολυμβήθραν,

ὡς λέγει ὁ Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, διά νά βαπτίσῃ τούς Ἀποστόλους μέ τήν θείαν χάριν του,

περί τοῦ ὁποίου τούτου βαπτίσματος προεῖπεν εἰς αὐτούς ὁ Κύριος· «ὑμεῖς δέ 

βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ οὐ μετά πολλάς ταύτας ἡμέρας (Πράξ. α´ 5).

Ἐπλήρωσε δέ τόν οἶκον, οὗ ἦσαν καθήμενοι, κολυμβήθραν αὐτόν ἀπεργαζομένη πνευματικήν,

καί πληροῦσα τήν τοῦ Σωτῆρος ἐπαγγελίαν, ἥν καί αὐτήν ἀναλαμβανόμενος πρός αὐτούς ἔλεγεν,

ὅτι Ἰωάννης μέν ἐβάπτισεν ὕδατι,ὑμεῖς δέ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι ἁγίῳ…

ἀλλά καί τήν κλῆσιν ἥν αὐτοῖς ἐπέθηκεν, ἐπαληθεύουσαν ἔδειξε· διά γάρ τοῦ ἐξ οὐρανοῦ τούτου ἤχου,

 ὄντως υἱοί βροντῆς γεγόνασιν οἱ Ἀπόστολοι» (Λόγος εἰς τήν Πεντηκ..

Τότε δή τότε αὐτό τό Πανάγιον Πνεῦμα ἐνήργησεν εἰς τούς Ἀποστόλους τρεῖς μεταβολάς

(καί αὐταί αἱ μεταβολαί εἶναι κυρίως ὁ καρπός καί τῶν παρόντων πνευματικῶν γυμνασμάτων).

Ἡ α' μεταβολή ἦτο τοῦ νοός τῶν Ἀποστόλων,

ἡ ὁποία μετέβαλεν εἰς αὐτούς ἐκείνας τάς πρώτας ἰδέας, ὅπου εἶχον περί τῶν πράγματων τοῦ κόσμου τούτου

 καί τούς ἔκαμε νά γνωρίσουν καθαρά τό ταπεινόν καί μάταιον τῶν παρόντων ἀγαθῶν,

καί ἐξεναντίας νά γνωρίσουν τό μεγαλεῖον καί αἰώνιον τῶν μελλόντων,

ὥστε ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ὅπου ὀλίγον προτήτερα φιλονικοῦσαν ἀναμεταξύ τους ποῖος 

ἀπό αὐτούς νά ἦτο ὁ πρῶτος καί μεγαλύτερος·


γένετο δέ καί φιλονικία ἐν αὐτοῖς τό τίς αὐτῶν δοκεῖ εἶναι μείζων» (Λουκ. κβ´ 24). Ὕστερα ἀφ᾿ οὗ ἔλαβαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,ἐμετροῦσαν διά μεγάλην εὐτυχίαν, τό νά εἶναι μικρότεροι ἀπό ὅλους· τό νά καταφρονοῦνται ἀπό ὅλους διά τόν Χριστόν καί τό νά λογίζωνται ἀσθενεῖς, μωροί, ἄτιμοι, ὄνειδος, σκύβαλα καί σκουπίδια τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων·


«μεῖς μωροί διά Χριστόν, ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ἡμεῖς ἄτιμοι, ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγεννήθημεν,πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α´ Κορ. δ´ 10). Τώρα ἀδελφέ στοχάσου ἀνίσως ἔγινε καί εἰς ἐσέ αὐτή ἡ μεταβολή τοῦ νοός διά μέσου τούτων τῶν πνευματικῶν γυμνασμάτων


που ἀνάγνωσες καί ἕως εἰς ποῖον βαθμόν ἔφθασες,διότι ἀνίσως καί ἕως τώρα ἐνόμισες ἕνα μεγάλον καλόν, τό νά σέ τιμοῦν καί νά σέ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι εἰς ὑπόληψιν,τό νά ζῇς εἰς τήν καρδίαν πάντων,ἤγουν τό νά σέ ἀγαποῦν ὅλοι, τό νά γυρεύης πάντοτε καινούργιαις ἡδοναῖς καί νά ἐξοδεύης εἰς αὐταῖς τόν καιρόν ὅπου σοῦ ἐδόθη


διά νά κερδίσης τά αἰώνια ἀγαθά καί τό νά ζῇς μέ τέλη καί ἀντιρρήσεις κοσμικάς,φανερόν εἶναι ὅτι ὁ νοῦς σου ὡδηγεῖτο ἕως τώρα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κόσμου καί ὄχι ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί πρέπει διά τοῦτο νά λυπῆσαι καί νά μετανοῇς, διότι ἀπέθανεν ὁ Χριστός καί ἀνέστη καί ἀνελήφθη εἰς τούς οὐρανούς,ὄχι διά νά σοῦ δώσῃ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου.


Aλλά διά νά σοῦ δώσῃ τό Πνεῦμα τό ἰδικόν του καί ἐσύ μέ τήν κακήν ζωήν ὅπου ἔζησες δέν ἔγινες δεκτικός τοῦ θείου του Πνεύματος· «ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. β´ 12).Πρέπει ὅμως ἀπό τώρα καί ὕστερα νά εἶσαι ἀποφασισμένος νά κάμνης ὅλα τά ἐναντία,


γουν νά ὁδηγῆσαι μέ τάς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί νά μή λογιάζῃς ἄλλην τιμήν,παρά ἐκείνην ὅπου σέ μεγαλύνει ἐμπρός εἰς τόν Θεόν καί νά μή ψηφᾷς ἄλλο καλόν,παρά ἐκεῖνο ὅπου σοῦ προξενεῖ τήν ἀπόλαυσιν τοῦ Παραδείσου.


Εἶναι καλόν σημάδι πῶς ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄρχισε νά φωτίζῃ τόν νοῦν σου καί θέλει νά σέ μεταβάλῃ ἀπό ἐκεῖνον ὅπου ἤσουν εἰς  ἄνδρα ἄλλον,καθώς εἶναι γεγραμμένον περί τοῦ Σαούλ· «καί ἐφαλεῖται ἐπί σέ Πνεῦμα Κυρίου,καί στραφήσῃ εἰς ἄνδρα ἄλλον» (Α´. Βασιλ. ι´. 6) καί πρέπει διά τοῦτο νά χαίρῃς καί νά εὐχαριστῇς τόν Κύριον ὅπου σέ ἐφώτισε μέ τό Ἅγιόν του Πνεῦμα,


διά νά μή περιπατῇς πλέον ὡσάν νήπιος,ἀλλά ὡσάν ἄνδρας τέλειος· «ὅτε ἤμην νήπιος,ὡς νήπιος ἐφρόνουν,ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δέ γέγονα ἀνήρ,κατήργηκα τά τοῦ νηπίου» (Α' Κορ. ιγ´ 11)· καί διά νά μή ἀκολουθῇς πλέον τό φρόνημα τῆς σαρκός,ὅπου εἶναι θάνατος ἀλλά τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος ὅπου εἶναι ζωή· «τό γάρ φρόνημα τῆς σαρκός θάνατος· τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος, ζωή καί εἰρήνη» (Ρωμ. η´. 6).


Αἰσχύνθητι λοιπόν διά τήν περασμένην ζωήν, ὅπου ἔζησες ὄχι ὡσάν οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ὡσάν ξένος καί ἀλλότριος,μέ τό νά μή εἶχες τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή κατά τόν Ἀπόστολον· «εἴ τις Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ οὐκ ἔχει οὗτος, οὐκ ἔστιν αὐτοῦ» (Ρωμ. η´ 9). Καί παρακάλεσαι ταπεινῶς τό Ἅγιον Πνεῦμα νά μεταβάλη τελείως τόν νοῦν σου εἰς τό θεῖον του θέλημα, φωτίζωντάς τον μέ τήν χάριν του.


χι κατά τήν ἐπιφάνειαν ἀλλά κατά βάθος διά νά μή ὑστερηθῇς καί ἐσύ τόν φωτισμόν καί τήν χάριν του, καί νά λέγῃς μέ τόν Δαβίδ· «καί τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου,καί αὐτό οὐκ ἔστι μετ᾿ ἐμοῦ» (Ψαλμ. λ'ζ0)· ἀλλά μᾶλλον νά λαμβάνης ἐπάνω εἰς τόν ἁμυδρότερον φωτισμόν,ἄλλον καθαρώτερον καί λαμπρότερον φωτισμόν καί νά λέγῃς· «ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. λε´ 10).


Πῶς δέ νά συγκρατῇς τόν φωτισμόν τοῦτον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τόν νοῦν σου καί πῶς νά μή τόν ἀφήσῃς νά σβύσῃ; Ἄκουσον τί σοῦ λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος· καθώς τό φῶς τοῦ λύχνου μέ τό λάδι ἀνάπτει καί συγκρατεῖται, καί ὅταν σωθῇ τό λάδι τότε σβύνει καί αὐτό, ἔτσι καί ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνάπτει καί μᾶς φωτίζει, ὅταν ἔχωμεν καλά  ἔργα,καί ἐλεημοσύνην εἰς τήν ψυχήν μας.


ταν δέ τά καλά ἔργα λείψουν καί ἡ ἐλεημοσύνη,ἀναχωρεῖ ἀπό ἡμᾶς καί τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· «καθάπερ γάρ τό λυχνιαῖον φῶς ἐλαίῳ κατέχεται καί ἀναλωθέντος τούτου, κᾀκεῖνο σβέννυται, οὕτω δή καί ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις,παρόντων μέν ἡμῖν ἔργων ἀγαθῶν,καί ἐλεημοσύνης πολλῆς ἐπιχεομένης τῇ ψυχῇ,μένει καθάπερ ἐλαίῳ κατεχομένη ἡ φλόξ· ταύτης δέ οὐκ οὔσης, ἄπεισι καί ἀναχωρεῖ» (Τόμ. Θ´ λόγος 55). 


Καθώς καί τό Πνεῦμα Κυρίου ὅπου ἐδόθη εἰς τόν Σαούλ, ἀνεχώρησεν ἀπό λόγου του μέ τό νά μή εἶχε γνώμην ὀρθήν καί ἔργα θεάρεστα· «Πνεῦμα Κυρίου ἀπέστη ἀπό Σαούλ» (Α´. Βασιλ. ις´ 14· διά τοῦτο καί ὁ Παῦλος παραγγέλει γράφων· «τό Πνεῦμα μή σβέννυτε» (Α´. Θεσσ. ε19).


Λέγει γάρ ὁ μέγας Βασίλειος καί καθώς ἄλλη μέν θερμότης εὑρίσκεται εἰς τά σώματα καθ᾿ ἕξιν πολυχρόνιος,ἄλλη δέ κατά διάθεσιν ὀλιγοχρόνιος,ἔτσι καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,εἰς ἄλλους μέν παραμένει καθ᾿ ἕξιν διά τήν στρεότητα τῆς καλῆς των γνώμης,


ς ἠκολούθησεν εἰς τόν Ἐλδάδ καί Μωδάδ, περί τῶν ὁποίων γράφουσιν οἱ ἀριθμοί, ὅτι ἐπροφήτευον πάντοτε·εἰς ἄλλους δέ μόνον εὑρίσκεται ὡς διάθεσις, καί γρήγορα ἀναχωρεῖ διά τό ἀστερέωτον τῆς γνώμης των, ὡς ἠκολούθησεν εἰς τόν Σαούλ καί εἰς τούς ἑβδομήκοντα πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι μίαν φοράν μόνον ἐπροφήτευσαν, καί ὕστερον ἔχασαν τῆς προφητείας τό χάρισμα. 


ς ἐν σώμασιν ὑγίεια, ἤ θερμότης, ἤ ὅλως εὐκίνητοι διαθέσεις, οὕτω καί ἐν ψυχῇ πολλάκις ὑπάρχει τό πνεῦμα,τοῖς διά τό τῆς γνώμης ἀνίδρυτον εὐκόλως ἥν ἐδέξατο χάριν ἀπωθουμένοις οἷος ὁ Σαούλ καί οἱ πρεσβύτεροι οἱ ἑβδομήκοντα τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, πλήν τοῦ Ἐλδάδ καί Μωδάδ· «τούτοις γάρ μόνοις ἐκ πάντων φαίνεται παραμεῖναν τό Πνεῦμα·καί ὅλως εἴ τις τούτοις τήν προαίρεσιν παραπλήσιος» (Κεφ. κς´. Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). 


Συλλογίσου ἀγαπητέ τήν β´μεταβολήν, ὅπου ἔκαμε τό Πανάγιον Πνεῦμα εἰς τήν καρδίαν τῶν Ἀποστόλων,οἱ ὁποῖοι εἰς τήν ἀρχήν ἦσαν τόσον φιλόζωοι,τόσον φιλόσαρκοι, τόσον δειλοί,ὅπου διά νά φυλάξουν τήν ζωήν τους, ὁ ἕνας ἄφησε τόν διδάσκαλόν του εἰς τό πάθος καί ἔφυγε γυμνός·


«καί εἷς τις νεανίσκος ἠκολούθει αὐτῷ περιβεβλημένος σινδόνα ἐπί γυμνοῦ…ὁ δέ καταλιπών τήν συνδόνα γυμνός ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτῶν» (Μαρκ. Ιδ´ 51.(Οὗτος ἦτο ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος,ὅστις ἐφόρει ἕνα μόνον ἱμάτιον εἰς ὅλην του τήν ζωήν,ὡς λέγει ὁ ἱερός Θεοφύλακτος), ὁ ἄλλος τόν ἠρνήθη καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀνεχώρησαν· «καί ἀφέντες αὐτόν πάντες ἔφυγον».(Μαρκ. ιδ´. 51).


Καί τόσον ἦσαν τρομαγμένοι ὡσάν λαγωοί, ὅπου ἔστεκαν κεκλεισμένοι ἀπό τόν φόβον τους μέσα εἰς τό ὑπερῶον καί δέν ἐτόλμων νά εὔγουν ἔξω σχεδόν εἰς ὅλον τό διάστημα τῶν πεντήκοντα ἡμερῶν ὅπου ἐπέρασαν μετά τήν Ἀνάστασιν, ἀλλ᾿ ἀφ᾿ οὗ κατέβη εἰς αὐτούς τό Ἅγιον Πνεῦμα,μετέβαλε τήν ἀσθένειαν τῆς καρδίας των εἰς ἀνδρείαν καί γενναιότητα.


θεν εὐγῆκαν ἔξω ὡσάν τόσοι ἄφοβοι λέοντες καί ἐκήρυττον τόν ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν ἐμπρός εἰς ὅλον τό πλῆθος τοῦ λαοῦ μέ μέτωπον ἀνοικτόν, μέ στῆθος ἀνδρειωμένον καί μέ τόλμην καί παρρησίαν χωρίς νά δειλιάσουν,οὔτε ἀπό φοβερισμούς,οὔτε ἀπό δαρμούς,οὔτε ἀπό βάσανα καί μαρτύρια,οὔτε ἀπό τόν ἴδιον θάνατον·


λλ᾿ ἐπεθύμουν ταῦτα πάντα ὡς τρυφάς καί ξεφαντώματα καί ἔχαιρον υπερβολικά,ὅταν τά ἐλάμβανον· «οἱ μέν οὖν ἐπορεύοντο χαίροντες ἀπό προσώπου τοῦ συνεδρίου,ὅτι ὑπέρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ κατηξιώθησαν ἀτιμασθῆναι» (Πραξ. ε´. 41). Τότε ἤθελες ἰδεῖ ἐκεῖνον τόν δειλότατον καί φιλόζωον Πέτρον,


που πρότερον δέν ἠδυνήθη νά ἀκούσῃ χωρίς φόβον οὔτε ἕνα ψιλόν λόγον ἑνός δυστυχισμένου κορασίου, πῶς ἐστάθη μέ τόσην ἀφοβίαν καί τόλμην καί ἐδημηγόρησε μεγαλοφώνως ἔμπροσθεν εἰς ἕνα μυριάριθμον πλῆθος ἀνθρώπων,χωρίς νά στοχάζεται πῶς εἶναι ὁλότελα ἄνθρωποι ἀλλά πῶς εἶναι κνώδαλα καί φυτά ἤ λίθοι, καί μέ τήν δημηγορίαν του εἵλκυσεν εἰς τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τρεῖς χιλιάδας λαοῦ· 


σταθείς δέ Πέτρος σύν τοῖς ἕνδεκα ἐπῆρε τήν φωνήν αὐτοῦ,καί ἀπεφθέγξατο αὐτοῖς» (Πράξ. β´. 14). Τότε ἤθελες ἰδῇ ἐκείνους τούς ἁλιεῖς καί ἀγραμμάτους πλουτισμένους ἀπό τόσην σοφίαν καί σύνεσίν,ὥστε νά κάμνουν τούς σοφούς καί γραμματισμένους νά ἐξίστανται καί νά ἀποροῦν· «καί καταλαβόμενοι,ὅτι ἄνθρωποι ἀγράμματοί εἰσι καί ἰδιῶται ἐθαύμαζον». (Πράξ. δ´ 13). Καί τοῦτο διατί;


διότι ἔδωκεν εἰς τήν καρδίαν αὐτῶν χῦμα γνώσεως τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καθώς εἶναι γεγραμμένον περί τοῦ Σολομῶντος· «καί ἔδωκε Κύριος φρόνησιν τῷ Σολομών καί χῦμα καρδίας»(Γ´ Βασιλ. δ´ 29)· καί διότι ''ἥψατο Κύριος καρδίας αὐτῶν ὡς γέγραπτα'' (Α´ Βασιλ. ι´ 26). Ὤ χάρις! ὤ ἐνέργεια! ὤ πῦρ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖον,ὅταν μίαν φοράν ἀνάψῃ τήν καρδίαν, τούς λαγῳούς κάμνει λέοντας,


τούς ἀδυνάτους δυνατούς, τούς ἀσόφους σοφούς, τούς πηλίνους κατασκευάζει πυρίνους καί τούς πρῴην ἀνδριάντας μεταβάλλει εἰς ἄνδρας τελείους. Καί τοῦτο εἶναι ἐκεῖνο ὅπου ὁ Θεός ὑπεσχέθη νά δώσῃ διά τοῦ Προφήτου Μιχαίου λέγων· «οὐκ ἔσται ὁ ἐπακούων αὐτῶν,ἐάν μή ἐγώ ἐμπλήσω ἰσχύν ἐκ Πνεύματος Κυρίου» (Μιχ. γ´ 8).


Τώρα καί ἐσύ ἀδελφέ, ὅπου ἀναγινώκεις ταῦτα, στοχάσου, ἐάν ἔλαβες αὐτήν τήν γενναιότητα καί θέρμην εἰς τήν καρδίαν σου διά νά μή φοβῆσαι σάρκα, κόσμον καί κοσμοκράτορα,τοῦτο εἶναι σημεῖον πῶς μετεβλήθης ἀπό τό Πνεῦμα Κυρίου, καθώς εἶναι γεγραμμένον· «τότε μεταβαλεῖ τό Πνεῦμα καί διελεύσεται, καί ἐξιλάσεται·αὕτη ἡ ἰσχύς τῷ Θεῷ μου» (Ἀββακ. α´ 11). 


Στοχάσου, καί ἐάν ἐσύ προτήτερα ἐγύρευες μέ ὅλην τήν ὁρμήν τῶν ἐπιθυμιῶν σου τά ἀγαθά τοῦ κόσμου,τά πλούτη, τάς δόξας,τάς ἡδονάς καί ἐλόγιαζες,ὅτι ἦτο μακαριώτερος ὅποιος εἶχεν ἀπό αὐτά τά ἀγαθά περισσότερα, ἤξευρε, ὅτι ἕως τώρα ἦτο ἡ καρδία σου πεπαλαιωμένη, ἀναίσθητος καί πεπωρωμένη,ὡσάν πέτρα ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ κόσμου καί τῆς σαρκός.


Καί λυπήσου διά τοῦτο καί μετανόησον, πώς εἰς τόσους χρόνους τῆς ζωῆς σου, δέν ἔγινες ἄξιος νά λάβῃς διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μίαν καινούργιαν καρδίαν αἰσθητικήν τοῦ συμφέροντός σου, τήν ὁποίαν ὑπεσχέθη νά σοῦ δώσῃ ὁ Θεός· «καί δώσω ὑμῖν καρδίαν καινήν καί πνεῦμα καινόν δώσω ὑμῖν· καί ἀφελῶ τήν καρδίαν τήν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκός ὑμῶν καί δώσω ὑμῖν καρδίαν σαρκίνην καί τό πνεῦμά μου δώσω ἐν ὑμῖν» (Ἰεζεκ. λς´. 26).


άν δέ τώρα γυρεύῃς ὅλα τά ἐναντία καί ἀντί νά ὑπερηφανεύεσαι διά τά πλούτη, ἐσύ περισσότερον ταπεινώνεσαι καί χαίρεις εἰς τήν πτωχείαν· ἀντί νά θέλῃς τάς τρυφάς καί τά ξεφαντώματα, ἐσύ ἀγαπᾷς τήν ὀλιγάρκειαν καί ἐγκράτειαν, ἤξευρε, ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἄρχισε νά μεταβάλῃ τήν καρδίαν σου εἰς ἄλλην καρδίαν, καθώς εἶναι γεγραμμένον περί τοῦ Σαούλ. «Καί ἐγενήθη ὥστε ἐπιστραφῆναι τῷ ὤμῳ αὐτοῦ ἀπελθεῖν ἀπό Σαμουήλ, μετέστρεψεν αὐτῷ ὁ Θεός καρδίαν ἄλλην». (Α´. Βασίλ. ι´. 9).


θεν εὐφράνθητι καί εὐχαρίστησαι τόν Κύριον, ὅπου διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὄχι μόνο σοῦ ἐκαθάρισε τόν νοῦν, ἀλλά καί σοῦ ἐθέρμανε τήν καρδίαν καί θέλει νά σέ μεταβάλῃ ἀπό σαρκικόν εἰς πνευματικόν· ἀπό νήπιον μωρόν, εἰς ἄνδρα σοφόν· καί ἀπό κοσμικόν καί ἐθνικόν,εἰς ἀληθινόν χριστιανόν. Τοιαύτας γάρ θεοπρεπεῖς καί παραδόξους μεταβολάς συνειθίζει νά ἐνεργῇ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, καθώς θεολογεῖ περί αὐτοῦ ὁ Μέγας Θεολόγος Γρηγόριος·


«τοῦτο τό Πνεῦμα (σοφώτατον γάρ καί φιλανθρωπότατον), ἄν ποιμένα λάβῃ,ψάλτην ποιεῖ πνευμάτων πονηρῶν κατεπᾴδοντα καί βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ ἀναδείκνυσιν· ἐάν αἰπόλον συκάμινα κνίζοντα, προφήτην ἐργάζεται· τόν Δαβίδ καί τόν Ἀμώς ἐνθυμήθητι· ἐάν μειράκιον εὐφυές λάβῃ πρεσβυτέρων ποιεῖ κριτήν καί παρ᾿ ἡλικίαν· μαρτυρεῖ Δανιήλ ὁ νικήσας ἐν λάκκῳ λέοντας·  ἐάν ἁλιέας εὕρῃ,σαγηνεύει Χριστῷ, κόσμον ὅλον τῇ τοῦ λόγου πλοκῇ συλλαμβάνοντας.


Πέτρον λάβε μοι καί Ἀνδρέαν καί τούς τῆς βροντῆς υἱούς τά πνευματικά βροντήσαντας·ἐάν τελώνας, εἰς μαθητείαν κερδαίνει καί ψυχῶν ἐμπόρους δημιουργεῖ· φησί Ματθαῖος, ὁ χθές τελώνης,καί σήμερον εὐαγγελιστής· ἐάν διώκτας θερμούς, τόν ζῆλον μετατίθησι, καί ποιεῖ Παύλους ἀντί Σαύλων καί τοσοῦτον εἰς εὐσέβειαν,ὅσον εἰς κακίαν κατέλαβε». (λογ. Εἰς τήν Πεντηκοστήν).


ντράπου λοιπόν ἀδελφέ, διότι ἕως τώρα ἤσουν μακράν ἀπό τέτοιους συλλογισμούς, πορευόμενος ἐν τοῖς κακοῖς θελήμασι τῆς καρδίας σου καί μή δίδωντας τόπον εἰς αὐτήν, διά νά κατοικήσῃ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον· καί συντόμως εἰπεῖν,διότι ἔζησες ὡσάν ἕνας ψυχικός μόνον ἄνθρωπος,ὅς οὐ δέχεται τά τοῦ Πνεύματος· «μωρία γάρ αὐτῷ ἐστι καί οὐ δύναται γνῶναι» (Α´. Κορ. β´ 14).


Κάμε ἀπόφασιν εἰς τό ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς σου, νά μή λυπήσης πλέον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μέ καμμίαν ἄτακτον καί κακήν ὄρεξιν τῆς καρδίας σου, κατά τήν παραγγελίαν, ὅπου σοῦ δίδει ὁ Ἀπόστολος· «καί μή λυπῆτε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. δ´. 30)· μηδέ νά ἐναντιωθῇς ὡς σκληροκάρδιος εἰς τό Ἅγιον αὐτοῦ θέλημα, κατά τούς σκληροκαρδίους ἐκείνους Ἑβραίους, πρός τούς ὁποίους εἶπεν ὁ Στέφανος·


«σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καί τοῖς ὠσίν· ὑμεῖς ᾀεί τῷ πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε» (Πράξ. ζ´. 51)· ἀλλά νά δώσῃς ὅλην τήν καρδίαν σου εἰς αὐτό μέ ὅλας της τάς ἐπιθυμίας διά νά ἐνοικήσῃ καθώς αὐτό τό ἴδιον πνεῦμα σέ προστάζει λέγον· «υἱέ δός μοι τήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ´. 26).


Θέλεις δέ δώσει τήν καρδίαν σου εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον,ἐάν μελετᾷς πάντοτε εἰς αὐτήν τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέ μίαν ἀδιάλειπτον προσευχήν. Ἐπειδή τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μολονότι καί ἐκπορεύεται ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, ὅμως εἶναι καί λέγεται καί Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ διά τήν ὁμοουσιότητα καί ἐν τῷ Υἱῷ ἀναπαύεται καί χαίρει, ὅταν αὐτός ὀνομάζεται· «ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ ἐν ταῖς καρδίαις, κράζον ἀββᾶ ὁ Πατήρ»·(Γαλ. δ´. 6)·


''να διά τῆς τοιαύτης νοερᾶς καί πνευματικῆς προσευχῆς,ἐν μέν τῷ Πνεύματι θεωρῇς τόν Υἱόν, ἐν δέ τῷ Υἱῳ θεωρῇς τόν Πατέρα", ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος· καί ἵνα καταξιωθῇς διά τῆς τοιαύτης νοερᾶς ἐργασίας,νά εὕρῃς καί νά ἰδῇς νοερῶς τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ὁποίαν ἔλαβες μέν διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, τήν ἔχωσες δέ ὡσάν σπινθῆρα μέσα εἰς τά πάθη καί ἁμαρτίας.


Καί τέλος πάντων, ἐπειδή καί τό Πανάγιον Πνεῦμα· ὁ ἄλλος παράκλητος,τό συμπληρωτικόν πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος· ὁ χορηγός πάντων τῶν χαρισμάτων ἡ ζωή τῶν ζώντων· ἡ κίνησις τῶν κινουμένων· καί ἡ τελειότης ἁπάντων τῶν ὄντων, ἠθέλησεν ἐκ μόνης τῆς φιλανθρωπίας του νά εἰδοποιήσῃ εἰς τήν καρδίαν σου τάς πρώτας γραμμάς καί τό πρῶτον σχέδιον τῆς χάριτός του, παρακάλεσαί τον νά μή σέ ἀφήσῃ ἀτελῆ,


λλά νά φέρῃ εἰς τελειότητα αὐτήν τήν εἰδοποίησιν καί τό ἔργον ὅπου ἄρχισεν εἰς ἐσέ,χαρίζωντάς σου τό χάρισμα τῆς διαμονῆς καί τῆς μέχρι τέλους ὑπομονῆς ἐν τῇ αὐτοῦ χάριτι,τό ὁποῖον χάρισμα εἶναι τό μεγαλύτερον ἀπό ὅλα τά χαρίσματα καί αὐτό μόνον συνιστᾷ καί ἐπισφραγίζει τόν ἑκάστου προορισμόν κατά τούς θεολόγους


καί διά τοῦ χαρίσματος τούτου νά σέ ἀξιώσῃ ἀπό ἐδῶ ἀκόμη, νά γίνῃς ὅλος πνευματικός, ὅλος αγγελοειδής, ὅλος ἅγιος καί υἱός Θεοῦ,καί Θεός κατά χάριν, ἀπ᾿ ἐκεῖ ὅπου εἶσαι τώρα γῆ καί σποδός· καθώς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος· 


Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελθόν εἰς ψυχήν ἀνθρώπου,ἔδωκε μέν ζωήν, ἔδωκε δέ ἀθανασίαν·ἤγειρε κείμενον·τό δέ κινηθέν κίνησιν ἀΐδιον ὑπό Πνεύματος Ἁγίον, ζῶον ἅγιου ἐγένετο· ἔσχε δέ ἄνθρωπος ἀξίαν πνεύματος εἰσοικισθέντος ἐν αὐτῷ προφήτου,ἀποστόλου,ἀγγέλου Θεοῦ, ὤν πρό τοῦ, γῆ καί σποδός»· (ὁμιλ. Περί τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, ἧς ἡ ἀρχή, ἐνθυμηθῶμεν πᾶσα ψυχή).


Συλλογίσου ἀγαπητέ τήν μεταβολήν, ὅπου ἐνήργησε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τήν γλῶσσαν τῶν Ἀποστόλων· διότι ἐκεῖνοι, ὅπου προτήτερα δέν ἐλαλοῦσαν ἄλλο παρά γήϊνα καί χαμερπῆ διά δόξας καί τιμάς προσωρινάς καί ματαίας· «δός ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καί εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου» (Μάρκ. ι´. 37)· ἐκεῖνοι ὅπου ἐλάλουν περί τοῦ Χριστοῦ ταπεινά καί εὐτελῆ· «ἐπιστάτα,καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὦδε εἶναι καί ποιήσωμεν σκηνάς τρεῖς,μίαν σοί καί Μωσεῖ μίαν καί μίαν Ἠλίᾳ»(Λουκ. θ´. 33).


κεῖνοι,ὅπου πρότερον ἔφθασαν ἕως καί νά συμφωνήσουν μέ τόν Ἰούδαν καί νά κατηγορήσουν τήν εὐλογημένην ἐκείνην Μαρίαν καί νά θυμωθοῦν καταπάνω της, διότι ἄλειψε τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ μέ τόσον πολυέξοδον μῦρον, λέγοντες μέ ἀγανάκτησιν· «εἰς τί ἡ ἀπώλεια αὕτη τοῦ μύρου γέγονεν;ἠδύνατο γάρ τοῦτο πραθῆναι ἐπάνω τριακοσίων δηναρίων καί δοθῆναι πτωχοῖς καί ἐνεβριμῶντο αὐτῇ»(Μάρκ. ιδ´. 4).


Αὐτοί λέγω οἱ ἴδιοι, ὕστερα ἀπό τόν ἐρχομόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν ἐλαλοῦσαν πλέον δι᾿ ἄλλο, παρά διά τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, διά ὑψηλά καί μεγάλα πράγματα διά τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διά τήν θεολογίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, διά τό ἀκατανόητον μυστήριον τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας· διότι εἶναι Θεός ἀληθινός ὁ Χριστός·


μέ ρητορικήν ἀνήκουστον,μέ ἐλευθεροστομίαν ἀσύγκριτον καί μέ γλῶσσας διαφόρους· «ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ"(Πράξ. β´ 11). Τώρα στοχάσου ἐσύ ἀγαπητέ τά λόγια, ὅπου ὡμιλοῦσες προτήτερα ἀπό τά παρόντα γυμνάσματα, καί τά λόγια ὅπου πρέπει τώρα νά λαλῇς, διά νά λάβῃς καί ἐσύ τήν μεταβολήν αὐτήν τῆς γλώσσης ἀπό τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· 


τήν γλῶσσαν σοῦ τήν ἔδωκεν ὁ Θεός ἀδελφέ ὄργανον διά νά λαλῇς ὅλα τά καλά,ὄχι τά κακά. Ὅθεν πρέπει νά τήν μεταχειρίζεσαι καί ἐσύ κατά τόν σκοπόν,ὅπου ὁ Θεός σοῦ τήν ἔδωκεν· ἤγουν εἰς τό νά δοξολογῇς καί νά αἰνῇς μέ αὐτήν πάντοτε τόν Θεόν, καί νά μελετᾷς τά θεῖα του λόγια καθώς γέγραπται· «πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται,ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός» (Φιλιπ. β´ 11).


Καί πάλιν «καί ἡ γλῶσσά μου μελετήσει τήν δικαιοσύνην σου, ὅλην τήν ἡμέραν τόν ἔπαινόν σου» (Ψαλμ. λδ´. 32)· καί ὄχι εἰς τό νά λαλῇς λόγια ἀνευλαβῆ κατά τοῦ Θεοῦ καί εἰς τό νά ὀνομάζῃς τό θεῖον του ὄνομα εἰς πράγματα μάταια· «οὐ λήψῃ γάρ φησι τό ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίῳ» (Ἐξοδ. κ´. 7), εἰς τό νά κατηγορῇς καί νά μέμφεσαι τόν ἑαυτόν σου καί ὄχι εἰς τό νά τόν ἐπαινῇς μόνος σου «ἐγκωμιαζέτω σε ὁ πέλας καί μή τό σόν στόμα· ἀλλότριος, καί μή τά σά χείλη» (Παροιμ. κζ´. 2).


Εἰς τό νά συμβουλεύῃς τόν ἀδελφόν σου ὅλα ἐκεῖνα ὅπου εἶναι συμφέροντα εἰς τήν σωτηρίαν του καί νά στερεώνῃς εἰς τό καλόν καί τήν ἀρετήν, καί ὄχι εἰς τό νά ἀκονᾷς,ὡς μάχαιραν τήν γλῶσσάν σου κατ᾿ αὐτοῦ περιπαίζωντάς τον, κατηγορῶντάς τον καί ὑβρίζωντάς τον καταφρονητικῶς μέ θυμόν· 


«κόνησαν,ὡς ραμφαίαν τήν γλῶσσαν αὐτῶν» (Ψαλμ. ξγ´. 30) ἤ καί δίδωντάς του κακάς συμβουλάς μέ λόγια ἁπαλά μέν καί φιλικά,ἐπίβουλα δέ καί ἐχθρικά,διά νά τόν κακοποιήσῃς καί νά τόν βλάψῃς· «ἡπαλύνθησαν οἱ λόγοι αὐτῶν ὑπέρ ἔλαιον καί αὐτοί εἰσι βολίδες»(Ψαλμ. νδ. 24).


Καί διά νά εἰπῶ μέ ἕνα λόγον, εἰς τήν γλῶσσάν σου πρέπει νά ἔχῃς τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, τά λόγια τῆς παλαιᾶς καί νέας Γραφῆς· τά περί τῆς θείας προνοίας· τά περί τῆς κρίσεως· καί τά περί τῆς ἀγαθότητός του· καί ὅλαι αἱ συνομιλίαι σου νά ᾖναι περί πνευματικῶν καί θείων πραγμάτων καί περί ὠφελείας ψυχικῆς.


άν περί τοιούτων μεταχειρίζεσαι τήν γλῶσσάν σου, ἤξευρε, ὅτι ὁ Κύριος ἔπλασε νοερῶς τήν ἰδικήν σου γλῶσσαν, καθώς ἔπλασε ποτέ καί τοῦ κωφοῦ καί μογιλάλου· «καί πτύσας ἥψατο τῆς γλώσσης αὐτοῦ… καί ἐλύθη ὁ δεσμός τῆς γλώσσης αὐτοῦ»(Μάρκ. ζ´ 33). Καί εἶναι καλόν σημάδι, ὅτι ἄρχισε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον νά μεταβάλῃ καί τήν ἰδικήν σου γλῶσσαν, καί νά λαλῇ αὐτό δι᾿ αὐτῆς, ὡς ποτέ ἐλάλει καί διά τῶν Ἀποστόλων καί διά τοῦ Δαβίδ «Πνεῦμα Κυρίου ἐλάλησεν ἐν ἐμοί καί ὁ λόγος αὐτοῦ ἐπί γλώσσης μου» (Β´. Βασιλ. κγ´. 2).


ντράπου λοιπόν ἀδελφέ,πῶς,ἕως τώρα ἐλάλεις,ὡσάν ἕνας σαρκικός καί νήπιος καί ὄχι ὡσάν πνευματικός καί τέλειος ἄνδρας· «ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν» (Α´. Κορ. ιγ´ 11) καί ἡ γλῶσσά σου ἐμελέτα τήν ἀδικίαν, καθώς λέγει ὁ Ἡσαΐας· «ἡ γλῶσσα ἡμῶν ἀδικίαν μελετᾷ» (νθ´. 3). Ἀποφάσισε εἰς τό ἑξῆς νά μή ἀφήνῃς νά εὔγουν ἀπό τό στόμα σου λόγια σαπρά,λόγια γελοιώδη καί μάταια, ἀλλά ὠφέλιμα καί σωτηριώδη πρός οἰκοδομήν τῶν ἀκουόντων, καθώς σοῦ παραγγέλει ὁ Ἀπόστολος·



«πᾶς λόγος σαπρός ἐκ τοῦ στόματος ἡμῶν μή ἐκπορευέσθω, ἀλλ᾿ εἴ τις ἀγαθός 

πρός οἰκοδομήν ἵνα δῷ χάριν τοῖς ἀκούουσιν» (Ἐφέσ. δ´ 29)· διότι ὁ λόγος εἶναι σκιά τοῦ ἔργου,

καθώς εἶπεν ἕνας σοφός (Οὗτος ἐστίν ὁ Δημόκριτος εἰπών· «λόγος ἔργου σκιή»)· 

καί οἱ λόγοι οἱ κακοί προξενοῦν καί τά ἔργα τά κακά, καθώς καί ἐκ τοῦ ἐναντίου οἱ λόγοι οἱ καλοί προξενοῦν καί τά ἔργα τά καλά.

Διά τοῦτο εἶπε καί ὁ Σολομών,

ὅτι εἰς τό χέρι τῆς γλώσσης στέκεται ἡ ζωή καί ὁ θάνατος· «θάνατος καί ζωή ἐν χειρί γλώσσης» (Παροιμ. ιη´. 21).

Καί καθώς,

ὅποιος βαστᾷ μυρωδικά καί τόν ἑαυτόν του εὐωδιάζει καί τούς ἄλλους ὁμοίως και,

ὅποιος βαστᾷ βρωμερά καί τόν ἑαυτόν βρωμίζει καί τούς ἄλλους· τοιουτοτρόπως και,

ὅποιος λαλεῖ τά καλά λόγια,

ἤ τά κακά καί τόν ἑαυτόν του ὠφελεῖ,ἤ βλάπτει καί τούς ἀκούοντάς του.

Καί τέλος πάντων,παρακάλεσαι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον νά δυναμώσῃ τοῦτο, 

ὅπου ἄρχισε νά ἐνεργῇ εἰς ἐσέ· «δυνάμωσον ὁ Θεός τοῦτο, ὅ κατειργάσω ἐν ἡμῖν» (Ψαλμ. ξζ´. 31)· 

καί νά δείξῃς μίαν τελείαν μεταβολήν εἰς τήν γλῶσσάν σου διά τῆς χάριτός του,

ὥστε νά μή σέ ἀφήσῃ νά σφάλῃς πλέον μέ αὐτήν εἰς κανένα λόγον ἄπρεπον· 

«εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει,οὗτος τέλειος ἀνήρ (Ἰακώβ. γ´. 2)· ἀλλά νά μεταχειρισθῇ τήν γλῶσσάν σου,

ὡσάν ἕνα κονδύλι,

διά νά τήν κινῇ μέ τήν δεξιάν του εἰς τό νά λαλῇς ἐκεῖνα μόνον, ὅπου αὐτό θέλει καί βούλεται· 

ὥστε ὅπου, σύ μέν νά λέγῃς· «ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου» (Ψαλμ. μδ´ 2)·

 ἐκεῖνοι δέ, ὅπου σέ βλέπουν καί σοῦ ἀκούουν,νά λέγουν· «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς

 τοῦ ὑψίστου».

 (Ψαλμός 10)!...



Αντιγραφή από το ιστολόγιο <<Άγια Μετέωρα>>.
Τίτλος, επιμέλεια  ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Λόγος του Αγίου πατρός στην Πεντηκοστή.

 


Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης


Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1924


 


Μητροπολίτης Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος:
Ο μεταρρυθμιστής της εορτολογικής καινοτομίας,
ο διώκτης ενός παποκαισαρικού κράτους,
που συνεργούντος του Χωροφύλακα φυλάκιζε,
εξόριζε και διαπόμπευε δημοσίως τους εμμένοντας στην Πίστη των Πατέρων τους,
Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς.


Περιοδικό:
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Τεύχος 1, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 1976
Έτος Α΄, Σελίδες 5-8


Ο υπερ80ούτης σεβαστός γέρων κ. Ανδρέας Βαπορίδης,
ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος του τότε ''Συλλόγου των Ορθοδόξων'',
διηγείται,
πως οι πρώτοι Παλαιοημερολογίται εόρτασαν τα πρώτα
ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,
το έτος 1924,
πρώτον έτος του ημερολογιακού σχίσματος.


Το πρώτον έτος του ημερολογιακού σχίσματος διήλθομεν δυσκόλους καιρούς. Αι δισκολιάι δι΄όλους ημάς, οι οποίοι με την βοήθεια του Θεού παρέμειναν πιστοί εις το Πάτριον Ορθόδοξον Εορτολόγιον ήσαν οι εξείς: α. Τα σκληρά μέτρα της τότε Επαναστατικής Κυβερνήσεως, τα οποία είχε λάβει εναντίον μας. β. Η άγρυπνος και συστηματική παρακολούθησή μας υπό των οργάνων του Μητροπολίτου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ταύτα δι΄εκάστην εκκλησιαστικήν μας συνάθροισιν εις Παρεκκλήσια έξωθεν των Αθηνών,ειδοποίουν τας αστυνομικάς αρχάς, που κατεύθανον με την στερεότυπον διαταγήν να μας διαλύσουν. γ. Η σχεδόν παντελλής έλλειψις ομοφρόνων Ορθοδόξων Ιερέων καθώς και μονίμου Ιερού Ναού προς επιτέλεσιν των θρησκευτικών καθηκόντων μας. Παντού και τα πάντα, τα ''έσκιαζε η φοβέρα'' (τη βοηθεία του ξίφους της Επαναστάσεως) του σχισματικού Μητροπολίτου Παπαδοπούλου και τα ''πλάκωνε η σκλαβιά'' του ημερολογιακού σχίσματος. 


Από την 10ην Μαρτίου 1924, η οποία εγένετο αυτομάτως 23ην Μαρτίου, με την πρόσθεσιν των 13 ημερών οι πρώτοι αντιδράσαντες εις την ημερολογιακήν καινοτομίαν, εν Χριστώ αδελφοί, συνέστησαν Σωματείον υπό τον τίτλον ''Σύλλογος των Ορθοδόξων''. Τούτον αργότερα κατά το έτος 1926 διεδέχθη η Ιερά Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Η Διοίκησις του νεουδρυθέντος ''Συλλόγου των Ορθοδόξων'' αντέδρασε με όλα αυτής πενιχρά μέσα, κατά της ημερολογιακής καινοτομίας, με την διαφώτισιν των Ελλήνων, με εντύπους διαμαρτυρίας και με συγκεντρώσεις εν κλειστώ χώρω, όπου ελάμβανον χώραν διαφωτιστικαί ομιλίαι. Τοιαύται εγένοντο συχνά ιδίως εις την Αίθουσαν των Εμποροϋπαλλήλων, παρά την πλατείαν Μητροπόλεως. Ομιληταί υπήρξαν πολλοί. Μεταξύ δε αυτών και πολλά αξιόλογα στελέχη του Επιστημονικού κόσμου, όπως π.χ. ο Ιστορικός και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Π. Καρολίδης, ο Μέγας Χαρτοφύλαξ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Εμμ. Γεδεών, όστις πάντοτε εις τας ομιλίες του ετόνιζε χαραχτηριστικώς, ότι μας ''φραγγέψανε''. Ο Κων. Ψάχος, Καθηγητής της Βυζαντινής μουσικής εν τω Ωδείω των Αθηνών και άλλοι. 


Ως ανέφερα ανωτέρω, επάσχομεν περισσότερον από έλλειψιν Ιερέων. Διότι, ως γνωστόν, λόγω των σκληρών μέτρων που είχε λάβει, τόσον η Μητρόπολις Αθηνών, όσο και η Επανάστασις, ουδείς Ιερεύς ετόλμα, όχι μόνον να ορθώσει το ανάστημά του κατά του σχίσματος, αλλά, ούτε καν να ομιλήσει. Παρ΄όλα, όμως αυτά, κατά τον Αύγουστον του 1924, δύο Ιερείς, οι αείμνηστοι π. Παρθένιος ο Ιβηρίτης και ο π. Ιωάννης Φλώρος ετόλμησαν να είπουν το μεγάλον και αποφασιστικόν Όχι και εις τον Μητροπολίτην και εις στο σχίσμα, και ετέθησαν Πνευματικοί Αρχηγοί των Μελών του Συλλόγου των Ορθοδόξων. Με τους Ιερείς αυτούς εκτελούσαμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα τας Κυριακάς και Εορτάς εις τα πέριξ των Αθηνών, διάφορα Εξωκκλήσια. Και ούτω εφθάσαμεν εις τας παραμονάς της Μεγάλης Εορτής των Χριστουγέννων. 


Οι πιστοί, οι ακολουθούντες το Πάτριον Εορτολόγιον επλήθυνον, διότι ''ο Κύριος προσετίθει τους σωζόμενους καθ΄ημέραν τη Εκκλησία'' Πράξ.Β΄,47) και κατά τους μετριοτέρους υπολογισμούς μας ο αριθμός των Πιστών έφθανε μόνον εις τας Αθήνας και τον Πειραιά τας 5.000 ψυχών και άνω. Έπρεπε λοιπόν, όλο αυτό το πλήθος των Πιστών να εορτάσει την μεγάλην Εορτήν των Χριστουγέννων, και να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων. Διά τούτον, λοιπόν τον λόγον, το Διοικητικόν Συμβούλιον του Συλλόγου των Ορθοδόξων συνεδρίαζε κάθε βράδυ, άλλοτε εις το ιδικόν μου εργαστήριον εις την οδόν Βλαχάβας και άλλοτε εις την οικίαν του αειμνήστου Σιδέρη. Επροτάθη υπό ενθέρμων ζηλωτών να καταλάβομεν αυτόν τούτον τον Μητροπολιτικόν Ναόν ή τον Ιερόν Ναόν της Γεννήσεως του Χριστού εις του Ψυρρή. Μετά από πολλάς συνεδριάσεις και συζητήσεις επικράτησε και απεφασίσθη η εξής συνετή πρότασις: Τα πρώτα Ορθόδοξα Χριστούγεννα του έτους 1924, να εορτασθούν εις το ιερόν Παρεκκλήσιον του Αγίου Θεράποντος εις το Γουδί έξωθεν των Αθηνών. Εγκαίρως ειδοποιήθησαν οι Πιστοί των Πατρίων Παραδόσεων περί του ναού ένθα θα εωρτάζοντο τα Χριστούγεννα, και την νύκτα των Χριστουγέννων, πλέον των τριών χιλιάδων Πιστών υπερπλήρωσαν τόσον τον Ναόν, όσο και τον γύρω χώρον, ανάψαντες μάλιστα και φωτιές δια να θερμαίνονται. 


Μετά το μεσονύκτιον, και, ενώ εψάλλετο η ακολουθία του Όρθρου των Χριστουγέννων και ο π. Παρθένιος επιτελούσε την αγίαν Προσκομιδήν, κατέφθασε δύναμη Χωροφυλακής και στρατού με επί κεφαλήν τον στρατιωτικόν Φρούραρχον Αθηνών και περιεκύκλωσαν τους εκκλησιαζομένους. Η διαταγή που είχεν ήτο ρητή. Να συλληφθεί ο Ιερεύς και να διαλυθεί έστω και βιαίως το συγκεντρωμένον πλήθος. Είπεν επίσης ο Φρούραρχος, ίσως προς εκφοβισμόν, ότι εν ανάγκη δεν θα εδίσταζε να κάμει και χρήσιν των όπλων. Ουδείς εκ των εκκλησιαζομένων εκινήθη, οι δε ψάλται παρέμειναν απαθείς εις τας απειλάς και συνέχισαν να ψάλλουν, ενώ ο Ιερεύς με την αγίαν Λόγχην εσυνέχισεν εν τη αγία Προσκομιδή να μνημονεύει ''υπέρ ζώντων και τεθνεώτων''. Εμπρός εις την αποφασιστικήν αυτήν άρνησιν τούτων, ο Φρούραρχος Αθηνών έφυγε μόνος του, αφού εγκατέστησε φρουρούς - στρατιώτας με ''εφ΄όπλου λόγχη'', τόσον εντός του Ναού, όσον και εκτός τούτου. Μετά από μίαν περίπου ώραν επανήλθεν με νέαν εντολήν, προφανώς του Μητροπολίτου,την οποίαν ανήγγειλεν εις τον Ιερέα και εις τους ψάλλοντας. -Εάν εορτάσετε τον Τίμιον Πρόδρομον (εξημέρωνε η εορτή του Τιμίου Προδρόμου με το νέον ημερολόγιον), θα σας αφήσω να λειτουργήσετε!


Εις περίπτωσίν, όμως, που επιμένετε να εορτάσετε Χριστούγενναθα θα διατάξω να σας διαλύσουν δια της βίας! -Ημείς έχομεν Χριστούγεννα σήμερα, όπως και τα Ιεροσόλυμα. Οι Φράγκοι εορτάζουν σήμερα τον Πρόδρομον! ακούστηκαν φωνές από το πλήθος. Τότε ο Φρούραρχος απευθύνθη προς τον λειτουργούντα Ιερέα και τον απείλησε ότι θα τον συλλάβει. -Μόνον ''σούρνοντας'' και ντυμένον με τα Ιερά Άμφια και με την αγίαν Λόγχην στο χέρι, θα με βγάλετε από το Άγιο Βήμα, απήντησε ο Ιερεύς. Βλέπων ταύτα ο Φρούραρχος και φοβούμενος τυχόν αιματοκύλισμα, υπεχώρησε και μας άφησε να εορτάσομεν τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα, το πρώτον έτος του Σχίσματος.


Με ασυγκράτητον κατάνυξιν προσήλθεν όλο εκείνο,
το πλήθος των πανηγυριστών εις το τέλος της Θείας Λειτουργίας
ησύχως και μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων.
Δύο ώρας,
πριν ξημερώσει και πριν αλληλοευχηθώμεν
''Χρόνια Πολλά'',
και ''Του χρόνου ελεύθεροι'',
επεστρέψαμεν όλοι εις τους οίκους μας,
ως άλλοι ''Ποιμένες της Βηθλεέμ...δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν
επί πάσιν οις ήκουσαν και είδον'' (Λουκά β΄).



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου και μεταφορά στο μονοτονικό σύστημα,
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απόσπασμα 1ου τεύχους,του ιστορικού περιοδικού
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
Άριθμός Τεύχους 1, 
Ιανουάριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος 1976,
Έτος Α΄, Σελίδες 5-8

 

 

Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''

 

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΨΩΝΙΖΕ ΣΤΑΦΥΛΙΑ


 


Ο πόθος του Οσίου Επιφανίου ήταν να ξαναδεί τον μεγάλο ασκητή Ιλαρίωνα,

που είχε αναχωρήσει προ καιρού για την Κύπρο,

αλλά κι η επιθυμία του να αποφύγει όλους εκείνους,

που τον πολιορκούσαν και τον πίεζαν να γίνει επίσκοπος,

τον ώθησαν να ταξιδέψει κι αυτός στην Κύπρο.

Ήταν τότε περίπου 57 χρόνων.

Αφού ο άγιος πήρε μαζί του δύο συνοδούς πήγε πρώτα στα Ιεροσόλυμα

 και προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό και μετά μπήκε σ' ένα πλοίο,

που τους έφερε στην Πάφο.


Εδώ συνήντησε τον άγιο Ιλαρίωνα κι έμεινε μαζί του δύο μήνες. Όταν αργότερα αποφάσισε ν' αναχωρήσει,για να επιστρέψει στο μοναστήρι του στην Παλαιστίνη, ο γέρο ασκητής τον κάλεσε και του είπε: -Που θέλεις να πάς, τέκνον; Ο Επιφάνιος αποκρίθηκε,πως ήθελε να πάει στη Γάζα.Ο ιερός ασκητής του είπε πάλι:Όχι, τέκνον.Μην πάς στη Γάζα. Πήγαινε καλύτερα στή Σαλαμίνα... Η Σαλαμίνα,που κτίστηκε από τον ήρωα του Τρωικού πολέμου Τεύκρο,τον γιο του Τελαμώνα,προς τιμή της πατρίδας του Σαλαμίνας,καταστράφηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. από σεισμό. Η πόλη ξανακτίστηκε από τον γιο του Μ. Κων/τίνου,τον Κωνστάντιο κι ονομάστηκε Κωνσταντία. Έγινε έδρα του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, όταν η νήσος είχε 14 επισκόπους κι έμεινε τέτοια μέχρι το 1191, που η Κύπρος κατακτήθηκε απ' τους Φράγκους. Σήμερα έδρα του Αρχιεπισκόπου είναι η Λευκωσία.


Εκεί θα βρεις κατάλληλο τόπο να κατοικήσεις. Πήγαινε και μη παρακούσεις στα λόγια μου μήπως κινδυνέψεις απ' την θάλασσα. Ο Επιφάνιος δεν άκουσε. Ήθελε να γυρίσει στην Παλαιστίνη. Κατέβηκε λοιπόν στην παραλία, όπου ήταν δύο πλοία. Το ένα θα πήγαινε στη Σαλαμίνα και το άλλο στην Παλαιστίνη. Μπήκε στο δεύτερο. Μόλις όμως το πλοίο ξεκίνησε σηκώθηκε τρομερή τρικυμία. Τρεις μέρες η άγρια θαλασσοταραχή τους παίδευε. Τρεις μέρες το πλήρωμα του πλοίου απηλπισμένο περίμενε από στιγμή σε στιγμή την καταστροφή του. Επιτέλους την τέταρτη μέρα το πλοίο με πολύ κόπο και ζημιές έφτασε στη Σαλαμίνα για να γλιτώσει. Εκεί σταμάτησαν για να ξεκουραστούν και να επισκευάσουν τις βλάβες, που έπαθαν. Μια από τις μέρες αυτές, που το πλοίο ήταν ελιμενισμένο στη Σαλαμίνα, ο Επιφάνιος πήρε τους δύο συνοδούς του και βγήκε να πάει στην αγορά, για ν' αγοράσει λίγα σταφύλια.


Διάλεξε μερικά και την ώρα που ετοιμαζόταν να τα πληρώσει,ένας γηραιός κληρικός, ο επίσκοπος των Χυτρών Πάππος, που υποβασταζόταν από δύο διακόνους στάθηκε μπροστά του. Δύο άλλοι κληρικοί επίσκοποι κι αυτοί, ακολουθούσαν ξωπίσω του. -Ώρα καλή, Αββά! Άφησε τα σταφύλια κι έλα μαζί μας στην εκκλησία, του είπε ο γηραιός επίσκοπος. Τα λόγια του ψαλμωδού «ευφράνθην επι τοις ειρηκόσι μοι, εις οίκον Κυρίου πορευσόμεθα» (Ψαλ. ρκα', 1), πέρασαν με μιας από το μυαλό του. Και ακολούθησε. Όταν έφτασαν, ο γηραιός επίσκοπος Πάππος του είπε: «Κόψε ευλογητόν Πάτερ». Ο Επιφάνιος συγχυσμένος απήντησε: «Συγχώρησέ με, Δέσποτα. Δεν είμαι ιερωμένος». Τότε ο Πάππος έβαλε ευλογητό. Κι αμέσως ένας διάκονος πήρε τον Επιφάνιο από την κεφαλή και τον οδήγησε στο Άγιο Βήμα. Εκεί ήταν κι άλλοι κληρικοί, που βοηθούσαν τον γηραιό επίσκοπο, που χειροτόνησε τον Επιφάνιο διάκονο. Την άλλη μέρα έγινε η χειροτονία του σε πρεσβύτερο και την τρίτη σε επίσκοπο. Έτσι ο ευλαβής ασκητής χωρίς να το θέλει και χωρίς να το επιδιώξει ανέλαβε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης και ενθρονίστηκε επίσκοπος Σαλαμίνας, της οποίας ο επίσκοπος είχεν αποθάνει πριν αρκετές μέρες.


Το υψηλό έργο του επισκόπου κι η γρηγοράδα με την οποίαν ο Επιφάνιος ανέβηκε στο αξίωμα αυτό,δημιούργησαν στην ψυχή του μια τέτοια θλίψη, που του έφερνε συνέχεια δάκρυα. Τότε ο γηραιός Πάππος για να τον ενισχύσει,αναγκάστηκε να του αποκαλύψει τα γεγονότα: -Τέκνον μου, του είπε με αγάπη. Δεν είχα σκοπό να ομιλήσω. Με αναγκάζεις,όμως με τη στάση σου. Όλοι αυτοί οι κληρικοί, διάκονοι, πρεσβύτεροι, επίσκοποι, που βρίσκονται εδώ, μαζεύτηκαν από όλο το νησί και ανέθεσαν σ' εμένα να διαλέξω τον άξιο κληρικό, που θα αναλάβει τη θέση του Αρχιεπισκόπου της Σαλαμίνας. Κλείστηκα λοιπόν, κι εγώ στο δωμάτιο μου και με δάκρυα παρακαλούσα τον Θεό,να μου φανερώσει τον κατάλληλο. Ξαφνικά εκεί που προσευχόμουνα, ένα φως άστραψε στο δωμάτιο και μια φωνή ακούστηκε να λέει: —Πάππε, Πάππε, άκουσε! Πήγαινε αμέσως στην αγορά. Και τον μοναχό, που θα βρεις να αγοράζει σταφύλια, πάρε τον και χειροτόνησέ τον επίσκοπο. Το όνομα του είναι Επιφάνιος.


Και το πρόσωπό του ομοιάζει με τον προφήτη Ελισσαίο. Μη του φανερώσεις αμέσως για ποιο πράγμα τον θέλεις, για να μη σου φύγει. Αυτός είναι ο διαλεκτός. Αυτόν προορίζω. Αυτός θα τιμήσει την Εκκλησία μου. Τα λόγια του γηραιού επισκόπου έκαμαν μεγάλη εντύπωση σ' όλους. Ο Επιφάνιος παρηγορήθηκε. Συγκινημένοι ανέβηκαν όλοι στο επισκοπείο, όπου δείπνησαν και δόξασαν τον Θεό. Την άλλη μέρα ανεχώρησε ο καθένας στην επισκοπή του. Με τη χειροτονία του, ο Επιφάνιος έγινε η πόλη, η «επάνω ορούς κειμένη» κι ο λύχνος που τοποθετήθηκε «επί την λυχνίαν» για να λάμπει «πάσι τοις εν τη οικία». Και πέτυχε στο δύσκολο και βαρύ έργο του. Πέτυχε χάρη στο ζήλο του και την ταπεινοφροσύνη του. Πέτυχε χάρη στην αρετή και την αγιότητα του!



Απόσπασμα κειμένου από τον Βίο του 
Οσίου Επιφανίου, Επισκόπου Κύπρου
Αντιγραφή από το ιστολόγιο ''Πηγή Ζωής''
Τίτλος, επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ





Όταν τίνες εκ των Μονών του Άθωνος ηρνήθησαν να συλλειτουργήσουν

 μετά του Λατινόφρονος,

φιλενωτικού Πατριάρχη Βέκκου, τότε η απάντησις του Βέκκου ήταν να εξαγριωθεί 

κατά των Αγιορειτών Πατέρων και να έρθει με τον Αυτοκράτορα στο Άγιον Όρος,

με συνοδεία στρατού δια να επιβάλλει στανικώς το μνημόσυνό του.

Και το αποτέλεσμα ήταν,

το να εξασκήσει βία κατά των πατέρων,εις τις διάφορες Ιερές Μονές,

όπου περιήλθε, και άλλους μεν τους κρέμασαν (Μ.Βατοπεδίου),

άλλους έπνιξαν (Μ.Ιβήρων), άλλους ξιφολόγχησαν (Ν.Πρωτάτου).

Τον δε πρώτον του Αγίου Όρους, τον αποκεφάλισαν έξω από την κοινότητα πάνω σε μια πλάκα (πέτρα),

η οποία προς έλεγχο των παρανόμων, όταν χιόνιζε παντού, στην πλάκα αυτή δεν έπιανε καθόλου χιόνι,

θέλοντας να φανερώσει ο Θεός την αδικία και την καταισχύνη στους ασεβείς λατινόφρονας.


Επειδή, όμως το σημείο αυτό ήταν έλεγχος δια τους σημερινούς νέους λατινόφρονας Οικουμενιστάς, διότι όλος ο κόσμος έβλεπε αυτό το φανερό θαύμα,πήραν την πλάκα και την τοποθέτησαν κάτω από το υπόστεγο της Εκκλησίας του Πρωτάτου. Επίσης στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου κάτω από την Αγία Τράπεζα φύτρωνε κάθε χρόνο των Αγίων Τεσσαράκοντα ένα μανιτάρι, (κατά άλλους σαράντα), και μοιραζόταν, ως ευλογία εις τους μοναχούς. Όταν λοιπόν δέχθηκαν να συλλειτουργήσουν με τον Βέκκο σταμάτησε πλέον να φυτρώνει το μανιτάρι, και το τραγικό ήταν, ότι επακολούθησε και σεισμός και γκρεμίσθηκε η μιανθείσα Εκκλησία, θέλοντας ο Θεός να δείξει την οργή του δια την ασεβή ενέργειά τους. Στα θεμέλια της νέας Εκκλησίας υπάρχει υπόγεια στοά, όπου φαίνονται καθαρά οι τρούλλοι της παλαιάς Εκκλησίας. Σε αυτήν εισέρχονται από μία καταπακτή, όπου βρίσκεται σε κρυφό σημείο στο μέρος του Ιερού. Η δε νέα Εκκλησία, επειδή δεν τους επέτρεπε να την θεμελιώσουν ανατολικά (λόγω της γκρεμισμένης) είναι στραμένη βόρεια. Δυστηχώς όλα αυτά έχουν αποσιωπηθεί στον υπόλοιπο κόσμο και στους νεώτερους μοναχούς δια να μην μαθευτεί η αλήθεια και αποστατήσουν.


Πηγαίνοντας εν συνεχεία ο Βέκκος προς την Μονήν Ζωγράφου έγινε άλλο θαύμα, το οποίο είναι γραμμένο σε κώδικες της Μονής. Κατά την επίσκεψή του εις Άγιον Όρος,η ίδια η Παναγία μας ωμίλησεν δια μέσου μιας Ιερής Εικόνος Αυτής, εις την περιοχήν της Μονής Ζωγράφου. Το 1276 ησκήτευεν έξω της Μονής, ασκητής τις, όστις ανεγίγνωσκε καθημερινώς τον ακάθιστον ύμνον. Όταν είπεν τον χαιρετισμόν του Αγγέλου ''Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε'', ήκουσεν αίφνις φωνήν εκ της αγίας εικόνος της Θεοτόκου: ''Χαίρε και συ Γέρων του Θεού''! Ο δε Γέρων εγένετο έντρομος. ''Μη φοβού,ησύχως εξηκολούθησεν εκ της εικόνος η Θεομητορική Φωνή,''αλλ΄απελθών ταχέως εις την Μονήν,ανάγγειλον τοις Αδελφοίς και τω καθηγουμένω, ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν, όστις ουν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή κρυβήτω, έως του παρελθήναι τον πειρασμόν, οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν εν τη Μονή,άπελθε λοιπόν ταχέως''...


Όταν έφθασεν εις την Μονήν Ζωγράφου, ο ηγιασμένος Γέροντας, η θαυματουργός Εικών ευρίσκετο άνωθεν της πύλης! Σήμερον,η Ιερά αύτη Εικών ευρίσκεται εν ωραιοτάτω παρεκκλησίω εις το προαύλιον της Ι. Μονής Ζωγράφου. Εις δε το σημείον,όπου εκάησαν οι Άγιοι Οσιομάρτυρες εις το προαύλιον της Μονής, υπάρχει ακοίμητος Ιερά κανδύλα εις μνήμην των και προσκυνητάριον. Αργότερα ο Βέκκος πήγε και στην Μεγίστη Λαύρα, όπου δυστηχώς οι πατέρες από φόβο και δειλία ή μάλλον μικροψυχία προκρίνανε οι τάλανες των αιωνίων τα πρόσκαιρα αγαπήσαντες τον νυν αιώνα, χωρίς βάσανα και απειλές και υπέκυψαν προδίδοντες την ευσέβεια και συλλειτούργησαν. ''Ο μεν Ιεροδιάκονος Λαυριώτης, ο συλλειτουργήσας εν αυτή τη λειτουργία υπό θεηλάτου οργής και καταληφθείς, το ζην εξεμέτρησεν αναλύσας ως κηρός υπό πυρός φλεγόμενος. Οι δε συλλειτουργήσαντες Ιερομόναχοι επτά, κατ΄άλλους έντεκα, μετά θάνατον ευρέθησαν άλιωτοι,τυμπανιαίοι, αφορισμένοι και των οποίων μέχρι τέλους του 19ου αιώνος, τα λείψανα είχον εις τον νάρθηκα του κοιμητηρίου, ''οι Άγιοι Απόστολοι'', εις κοινήν θέαν.


Το μεν προς διδασκαλίαν και σωφρονισμόν των επιγενομένων γενεών,το δε,όπως οι βλέποντες αυτούς σπλαχνιζόμενοι, εύχονται υπέρ αυτών, ίνα ο Κύριος τους συγχωρήσει και διαλύσει τα τυμπανιαία αυτών σώματα εις την γην, εξ ής ελήφθησαν. Παρέλειψα να είπω, ότι και η αγιογραφία της Εκκλησίας εμαύρισεν, ανεκαινίσθη δε ύστερον κατά το έτος 1544 υπό του διασήμου ζωγράφου Θεοφάνους του Κρητός. Επίσης η Παράδοσις διασώζει, ότι προσκυνητής τις, ευαίσθητος υπάρχων, ως επλησίασε και είδε τα κατάμαυρα τυμπανιαία σώματα, με τα μαλλιά, με τους μεγάλους γαμψούς όνυχας, με τα στόματα ανοικτά, όπου ελευθέρως οι ποντικοί εισήρχοντο και εξήρχοντο, τόσον εφοβήθη, ώστε αυθωρεί απέθανεν εκ συγκοπής της καρδίας. Το τοιούτον έγινεν αιτία να τους απομακρύνουν εκ της Μονής και τους υπήγον στα παράλια της Ρουμανικής Σκήτης και ενέφραξαν δια λίθων κτιστών την θύραν, και έγινεν τελείως αγνώριστον το τοιούτον σπήλαιον, το περικλείον τους αφορισμένους, ενωτικούς Λατινόφρονας.


Εις αδελφός ήκουε δια τους αφορισμένους, όπου είναι εις την Λαύραν του Άθωνος, οι οποίοι εδέχθησαν και συνελλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον, τον Λατινόφρονα Πατριάρχην. Είχε αμφιβολίαν αν είναι πράγματι αληθώς και πάντοτε ερευνούσε και ερωτούσε, αν ευρίσκεται κανείς και να τους είδεν, ιδίοις όμμασιν, ως αυτόπτης μάρτυς δια να πεισθεί από την αμφιβολίαν, οπού είχε. Και από τους πολλούς, οπού ερώτησε, του είπαν, ότι ο Πνευματικός τους έχει δει... και ήρθε και με ρώτησε, εάν γνωρίζω και εάν τους είδα ιδίοις όμμασι, και του είπα, ότι τους είδα. Και είναι βεβαιότατο, επειδή εγώ ήρθα εις το Άγιον Όρος το 1885, ετών είκοσιν. Μετά δύο έτη, επειδή έτυχε να πάρωμε σιτάρι από την Μονήν Κωνσταμωνίτου 1200 οκάδες, επηγαίναμε δια θαλάσσης με την βάρκα την ιδικήν μας και το παραλάβαμε, όπου ήμουν 22 ετών και ήτο Σεπτέμβριον, δύο ημέρας μετά του Τιμίου Σταυρού. Επήγαμε το εσπέρας και εμείναμε εις τον αρσανάν της Μεγίστης Λαύρας, όπως το πρωί εξακολουθήσωμε το ταξίδιόν μας, καθώς και έγινε.


Μόλις, όμως εξακολουθήσαμε ολίγον διάστημα από την Λαύραν, ακούω και μου λέγει ο Γέροντάς μου Μελέτιος Μοναχός: ''Παιδί μου Γαβριήλ, εδώ παρεμπρός υπάρχουν οι αφορισμένοι, οι οποίοι εδέχθησαν τους Λατινόφρονας εις την Μεγίστην Λαύραν και συνελλειτούργησαν με τον Ιωάννην Βέκκον,και τους μετ΄αυτού. Τους οποίους εγώ, τους έχω ιδεί και άλλοτε, αλλά, επειδή είσαι νέος και ίσως κάποτε γίνει λόγος και να λέγουν μερικοί, πως είναι ψέμματα, δεν υπάρχει τίποτα, ούτε αφορισμένοι, αλλά τα λέγουν δια φοβέρα εις τους ανθρώπους, δι΄αυτό να πάμε, να τους ιπής ιδίοις όμμασι, να μη πιστεύεις, ότι κι αν σου λέγουν, διότι και η Αγία Γραφή λέει: ''Ο οφθαλμός είναι πιστότερος των ώτων''. Λέγοντας ο Γέροντας τα τοιαύτα, εφθάσαμεν εις έναν απότομον γκρεμόν, όπου μόνον να τον ιδεί ο άνθρωπος τρομάζει και μου λέγει: ''Εδώ είναι''. Εγώ δε περιεργαζόμουν να τους ιδώ και τον λέγω ''με κοροιδεύεις''; Λοιπόν εγέλασε και μου λέγει: ''Τί νομίζεις, είναι Σταυρός ή Εικόνες να βλέπουν οι άνθρωποι,  να κάνουν τον Σταυρόν τους; Ενώ έχουν του διαβόλου την μορφήν, την οποίαν θα ιδείς και τότε θα πιστωθείς''.


Τότε λοιπόν προσεγγίσαμεν εις την απότομον εκείνην χαράδραν και μετά κόπου πολλού εβγήκαμε έξω και με τα είκοσι νύχια, ανεβήκαμε πέντε-έξι μέτρα και έπειτα είδα ένα σπήλαιον και εισήλθαμε και βλέπω... ελεεινόν θέαμα: Τρεις ανθρώπους ακουμπισμένους εις τον βράχον, όρθιοι, με τα ρούχα, ράσα και ζωστικά, οι οφθαλμοί ανοικτοί, η κόμη και το γένειον και των τριών μακρύ και κατάλευκον, τα πρόσωπά των,όπως είναι το χρώμα της φούμας, ομοίως και αι χείρες προς τα κάτω, οι δάκτυλοι ολίγον εστραμμένοι προς τα μέσα, οι όνυχες των χειρών έως 2-4 πόντους μεγάλοι, των δε ποδών δεν εφαίνοντο, επειδή ήσαν καλυμμένα με τις κάλτσες και τα παπούτσια. Μάλιστα ηθέλησα να τους ψηλαφίσω, να ιδώ, αν πραγματικά το σώμα ήτο μαλακό ή μόνον ξηρό δέρμα και οστά, αλλά δεν με άφησεν ο Γέρων.



Μου λέγει:

''Μη βάλεις χέρι επί την οργήν του Θεού''.

Εις όλα, όμως τα άλλα έβαλα μεγάλην επιμέλειαν, μόνον χέρι δεν έβαλα.

Και τότε, διόλου δεν εδειλίασα, τώρα όμως, όταν τους ενθυμηθώ,

ταράττεται η ψυχή μου και δεν ημπορώ, ούτε να κοιμηθώ ημερόνυκτα,

ούτε να φάγω δυο και τρεις ημέρας, ενώ τότε, όπου τους είδα,

ούτε έβαλα τίποτε εις τον νουν μου.

Γράφω ιδία χειρί εις τα 2 Μαρτίου 1964

 εν τη Ιερά Μονή Ξενοφώντος,

Γαβριήλ Ιερομόναχος,

Πνευματικός εκ του Ιβηριτικού Κελλίου

 '' Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου'',

του επιλεγομένου ''Μαλάκι''.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Από το βιβλίο ''ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ''
Υπό Αγιορειτών Γερόντων
έκδοση ''Θηβαική Φωνή''
2006
σελίδες 249-252

Print Friendly and PDF