ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021

ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ, ''ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΙ'' ΕΛΛΗΝΕΣ

 


''...Κάποτε οι πατεράδες πήγαιναν τα αγόρια τους... σε οίκους ανοχής για να τα κάνουν άνδρες!... 
Και τότε αυτό θεωρείτο ως εκλογικευμένο. 
Δηλαδή, ο πατέρας να γίνεται -κατά κάποιον τρόπο- προαγωγός του παιδιού του! 
Σήμερα θεωρείται σύνηθες, συνεπώς και αναγκαίο, να πηγαίνει κάποιος σε μαγαζάκια τύπου sex shop, προκειμένου να προμηθευθεί τα αγαπημένα του αξεσουάρ!... 
Υπάρχουν γυναίκες που κυκλοφορούν με δονητές στις τσάντες τους και άνδρες, που μαζί με τα χάπια της πίεσης κατέχουν και άλλα, για μεγαλύτερες και περισσότερες επιδόσεις!... 
Κάποτε η τηλεόραση έδειχνε κάποια γυμνόστηθη ηθοποιό στην τηλεόραση και οι μεγάλοι έσπευδαν αμέσως να αλλάξουν κανάλι για να μην το δουν τα μικρά παιδιά. 
Σήμερα παίζονται ολόκληρες σκηνές αχαλίνωτου sex στην οθόνη και θεωρείται απλό και λογικό να τα βλέπει ο καθείς. 
Θέλω να πω, ξεπεράσαμε τα όρια, σπάσαμε το φράγμα της αξιοπρέπειας, ψάξαμε την ευτυχία στη ποταπότητα της ύλης και του... κρέατος και αυτοχειρίσαμε!''


Δυσάγωγόν εστι προς αρετήν το γένος των ανθρώπων, δια το προς ηδονήν πολλάκις επιρρεπές.

Μ. Βασίλειος

Ελληνικά δρώμενα για πολίτες - υποψηφίους τροφίμους Δημόσιου Ψυχιατρείου, που κατέστησαν την ''γευσιγνωσία'' της σάρκας ως υπέρτατο ηδονικό κανιβαλισμό και άλλους, που στο όνομα του πιστολέρο Κουφοντίνα οσμίζονται τα νέα γκουρμέ φαγητά του Master Sef, ''καραμελωμένα'' με αίμα θυμάτων της 17 Νοέμβρη.


Και στις δύο περιπτώσεις η σάρκα είναι το ζητούμενο, γιατι -για τους περισσοτέρους- φροντίδα της ψυχής νοείται η ακόρεστη και βουλιμική παραγωγή αμαρτίας ή ανομίας πέρα από τα όρια του απαγορευμένου. Αυτή η κτηνώδης σαρκική διαστροφή, που αίφνις ξεχύθηκε στο προσκήνιο της καθημερινής ειδησεογραφίας, δεν είναι σχεδόν τίποτε μπροστά σε πιο έκλυτες και κολασμένες καταστάσεις που αφορούν και άλλους χώρους, όπως της δημοσιογραφίας, αλλά και της πολιτικής!


Το χειρότερο δε όλων είναι, πως οι καταγγελίες των θυμάτων κινδυνεύουν από τους ίδιους -τους κατ' ευφημισμόν- δημοσιογράφους, να εξελιχθούν σε εφήμερα best sellers με έντεχνη πλοκή και διθυραμβικό επίλογο, γιατι καθείς ενδιαφέρεται για την μεταπώληση του ζητήματος εις βάρος πάντα των θυμάτων.


Στο προκείμενο όμως...


Αυτά τα νέα μαντάτα που κυκλοφόρησαν στα ρεπορτάζ των συντακτών προσφέρονται για ανάλυση από την ορθόδοξη γραμματεία, προκειμένου να αποδειχθεί η ποταπότητα του άφρονα ανθρώπου που αναστέλλεται, εκμηδενίζεται και τελικά ακυρώνεται από την ίδια του την αποστασία. Ως νέες δεν μπορείς να τις ονομάσεις ειδήσεις, αρκεί βεβαίως κανείς να θυμηθεί τις κοπέλες που κατέβαιναν από τα χωριά την δεκαετία του '60 και εργάζονταν ως εσώκλειστες υπηρέτριες στα σπίτια των πλουσίων και γίνονταν βορά από την αγέλη των λύκων - αφεντικών. 


Αυτό όμως που τρομάζει αφάνταστα δεν είναι μόνο το ζητούμενο, αλλά τα μεγέθη στον πίνακα των διαβαθμίσεων, που είναι τελείως δυσανάλογα με αυτά του παρελθόντος. Κι αν κάποτε ο Τύπος του '70 ασχολήθηκε μόνο με την ''Σπυριδούλα'', της οποίας τα ''αξιοσέβαστα'', ''φερέγγυα'' και ''ευυπόληπτα'' αφεντικά έκαιγαν με το ηλεκτρικό σίδερο, βγάζοντας πάνω της όλες τις ψυχωτικές ορέξεις τους, σήμερα τα ονόματα των θυμάτων στο παλκοσένικο αυτής της δύσοσμης και διαστροφικής ζωής είναι υπερβολικά πολλά.


Περισσότερο όμως πάλι και από αυτόν τον αριθμό των θυμάτων είναι η γιγαντοποίηση, η έξαρση και η υπερμεγένθυνση της διαστροφής, που πλέον θεωρείται από τους περισσοτέρους, ως κάτι σύνηθες. Κάποτε οι πατεράδες πήγαιναν τα αγόρια τους... σε οίκους ανοχής για να τα κάνουν άνδρες!... Και τότε αυτό θεωρείτο ως εκλογικευμένο. Δηλαδή, ο πατέρας να γίνεται -κατά κάποιον τρόπο- προαγωγός του παιδιού του!


Σήμερα θεωρείται σύνηθες, συνεπώς και αναγκαίο, να πηγαίνει κάποιος σε μαγαζάκια τύπου sex shop, προκειμένου να προμηθευθεί τα αγαπημένα του αξεσουάρ!... Υπάρχουν γυναίκες που κυκλοφορούν με δονητές στις τσάντες τους και άνδρες, που μαζί με τα χάπια της πίεσης κατέχουν και άλλα, για μεγαλύτερες και περισσότερες επιδόσεις!... Κάποτε η τηλεόραση έδειχνε κάποια γυμνόστηθη ηθοποιό στην τηλεόραση και οι μεγάλοι έσπευδαν αμέσως να αλλάξουν κανάλι για να μην το δουν τα μικρά παιδιά. Σήμερα παίζονται ολόκληρες σκηνές αχαλίνωτου sex στην οθόνη και θεωρείται απλό και λογικό να τα βλέπει ο καθείς.


Θέλω να πω, ξεπεράσαμε τα όρια, σπάσαμε το φράγμα της αξιοπρέπειας, ψάξαμε την ευτυχία στη ποταπότητα της ύλης και του... κρέατος και αυτοχειρίσαμε! Συνεπώς μεγαλώνουν γενιές ολόκληρες ανθρώπων που ομοθυμαδόν γίνονται αθεράπευτοι και εμμονικοί μύστες στην απόλαυση της σάρκας, είτε ζωντανής, ακόμα και νεκρής!...


Η δε νεκρή σάρκα αποτελεί την ''βιολογική'' τροφή διεστραμμένων δολοφόνων τύπου πρακτορίσκου Κουφοντίνα, που ηδονίζονται στη σπέκουλα, στο φόνο και στο έγκλημα! Κι όμως βρέθηκαν -λέει- κάποιοι ''πανεπιστημιακοί'' και άνθρωποι του... πνεύματος, που υπεραμύνθηκαν του εγκλεισμένου ανδρός  και του ''δικαίωματός'' του να εγκαταβιώσει στις φυλακές Κορυδαλλού, από αυτές του Δομοκού!...


Κι εδώ -όπως και προηγούμενα- έχουμε διαστροφή στην αξιολόγηση του πατριώτη από τον ιδεολήπτη μακελάρη! Πατριώτης και ήρωας ήταν ο Παύλος Μελάς! Δεν ήταν ο Χρήστος Τσουτσουβής... Τα επιτόπια λαϊκά δικαστήρια των... τριών και των τεσσάρων του εμφυλίου πέρασαν ανεπιστρεπτί. Έχουν μείνει μόνο οι επίδοξοι νοσταλγοί τους, ''ποτισμένοι'' στη μέθη του μίσους και της εκδίκησης. 


Ένας από τους υπογράφοντες την... συμπαράσταση στον δολοφόνο Κουφοντίνα είναι και ο Βασίλης Βασιλικός. Ο γνωστός συγγραφέας που... αντιστάθηκε και αυτός στη Χούντα ζώντας στο... Παρίσι και που οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τον διαφήμισαν περίτρανα μέσα από καθεστωτικούς θώκους και κρατικές ''επιχορηγήσεις''...! Και εδώ πάλι έχουμε διαστροφή της έννοιας του αντιστασιακού! Αντιστασιακός ορμώμενος εκ Παρισίων, είτε λέγεται Παπανδρέου είτε Μητσοτάκης αποτελεί μια fake εκδοχή του εκ του ασφαλούς πατριδοκάπηλου!


Εν κατακλείδι... Εν σωτηρίω έτει 2021, οι λέξεις έχουν χάσει κατά πολύ τη σημασία τους, οι ανομίες των ανθρώπων έχουν εκδιώξει από μέσα τους την παραβατικότητά τους και η διαστροφή είναι η σημερινή ταυτότητα του νεοέλληνα, που παφλάζει αργοκίνητα στα έλη της εκτροπής και της απόκλισης. Σκηνοθέτες, θιασάρχες, ηθοποιοί και τρομοκράτες είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, που αυτοϊκανοποιούμαστε με τη σειρά των εξελίξεων και διψούμε ανείπωτα για νέα επεισόδια. Κατά συρροή βιαστές, διεστραμμένοι σαρκολάτρες και φονιάδες στα μικρά και στα μεγάλα. Μας το υπενθύμισε απροσδόκητα το μεγαλείο της Σοφίας Μπεκατώρου!


Εύχεσθε!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF