ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 7 Ιουλίου 2020

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966) Ζ' ΜΕΡΟΣ




Επίσημος Συνοδική Πράξις Διακηρύξεως 

της Αγιότητος του Ιεράρχου Ιωάννου 

Σαγγάης και Σαν Φραντσίσκο του Θαυματουργού,
της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς. 


Ο ΘΕΑΡΕΣΤΟΣ βίος και ο αυστηρός ασκητικός αγών διέκρινον τον μέλλοντα Ιεράρχην Ιωάννην εκ νεότητος αυτού. 


Εις την Καθέδραν της θεοφρουρήτου πόλεως Σαγγάης επεκαθέσθη υπό της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εκτός Ρωσίας εν έτει 1934, εις ηλικίαν τριάκοντα οκτώ ετών, και παρέμεινεν εκεί δεκατέσσαρα έτη, έως ότου ομού μετά του Κλήρου και του ποιμνίου ηναγκάσθη να άπομακρυνθεί εκ της Κίνας, εξαιτίας της αρπαγής της εξουσίας υπό των κομμουνιστών. 


Μετά παρέλευσιν ένδεκα ετών διοικήσεως της Επαρχίας Βρυξελλών και Δυτικής Ευρώπης, τα τελευταία τρία και ήμισυ έτη της ζωής αυτού αφιέρωσεν εις την Επαρχίαν του Σαν Φραντσίσκο και Δυτικής Αμερικής.


Καθ' άπαντα ταύτα τα έτη, υποτασσόμενος πνευματικώς εις την άνωθεν καθοδήγησιν, μη φειδόμενος των δυνάμεων αυτού, ανακαινιζόμενος δε διά της καθημερινής μεταλήψεως των Αγίων του Χριστού Μυστηρίων, επετέλεσε την διακονίαν του αρχιποιμένος και ασκητού, απονεκρών την σάρκα διά της αρνήσεως της επί κλίνης αναπαύσεως, και του ιεραποστόλου, ευρύνων την καρδίαν αυτού πράος πάντα τα έθνη και τους λαούς, αναλόγως δε χωρούμενος εις τας καρδίας των εκζητούντων την εξ αυτού ωφέλειαν ανθρώπων. 


Τα θαύματα ιατρείας και το προορατικόν χάρισμα κατεκόσμουν την επίγειον αυτού ζωήν έως της ανωδύνου αυτού εκδημίας εις την αιωνιότητα, υπό την σκέπην της Πανάγνου Θεομήτορος, συνοδευόμενος υπό της Θαυματουργού Εικόνος Αυτής «Παναγίας του Κούρσκ», της Οδηγητρίας της Ρωσικής Διασποράς.


Εν έτει 1993 η Σύνοδος της Ιεραρχίας, συνελθούσα εις την Ιεράν Μονήν της Παναγίας της Λέσνα εν Γαλλία, υπό την σκέπην τριών θαυματουργών Θεομητορικών Εικόνων, απεφάσισεν όπως επιτελεσθεί η ευλαβώς προσδοκωμένη εις διαφόρους χώρας της Διασποράς, ως και εις την ημετέραν πατρίδα, Διακήρυξις της Αγιότητος του Ιεράρχου Ιωάννου. 


Το Φθινόπωρον του 1993 ο έλεγχος των Ιερών αυτού Λειψάνων, απέδειξεν αυτά άφθαρτα. Συνηγμένοι κατ' αυτάς εις την θεοφρούρητον πόλιν του Σαν Φραντσίσκο, κατά την επέτειον των διακοσίων ετών από της εμφυτεύσεως της Ορθοδοξίας υπό Ρώσων ιεραποστόλων εις την Βόρειον Αμερικήν, ημείς, οι Αρχιερείς της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Εκτός Ρωσίας, μαρτυρούμεν περί της ενταύθα επιτελεσθείσης εκκλησιαστικής Διακηρύξεως του Ιεράρχου Ιωάννου του Θαυματουργού, της Σαγγάης και του Σαν Φραντσίσκο. 


Κατά την παραμονήν της Διακηρύξεως, Παρασκευήν 18ην Ιουνίου, μετά την Θείαν Λειτουργίαν την τελεσθείσαν υπό επτά Αρχιερέων, ομού μεθ' εξήκοντα τριών Πρεσβυτέρων και Διακόνων συλλειτουργών, ετελέσθη Μνημόσυνον υπέρ του Ιεράρχου Ιωάννου, των χειροτονησάντων αυτόν, των γονέων, συγγενών και πνευματικών τέκνων αυτού.


Κατά την 3ην μ.μ. τέσσερεις Αρχιερείς ομού μετ' άλλων Κληρικών, εισελθόντες εις την κρύπτην ένθα ο τάφος του Αγίου, ετοποθέτησαν τα Ιερά αυτού Λείψανα, ενδεδυμένα αρχιερατικά άμφια, εις την νέαν διακεκοσμημένην λάρνακα και τα μετέφερον εν λιτανεία εις τον Καθεδρικόν Ναόν, εν ω είχεν ετοιμασθεί ειδικόν κουβούκλιον, και απέθεσαν την λάρνακα εν τω μέσω του Ναού.


Εις τας 4.30' μ.μ. άπαντες οι παρόντες Αρχιερείς και Κληρικοί με επικεφαλής τον Πρωθιεράρχην Μητροπολίτην κ. Βιτάλιον, ετέλεσαν το τελευταίον Μνημόσυνον του Αγίου Ιεράρχου, προς έκφρασιν της ελπίδος, ότι θα ελεήση και ημάς ο Κύριος διά της προστασίας του Αγίου Αυτού. 


Αμέσως ήρχισεν η Αγρυπνία της Ακολουθίας του Ιεράρχου Ιωάννου. Κατά την Λιτήν μετεφέρθησαν τα ιερά Λείψανα γύρωθεν του Ιερού Ναού. Εις τον Όρθρον, μετά την ανάγνωσιν περί του νέου Αγίου Ιεράρχου Ιωάννου, και δη εις τον Πολυέλεον, παρίσταντο δώδεκα Αρχιερείς, με επικεφαλής τον Πρωθιεράρχην της Ρωσικής Υπερορίου Εκκλησίας Μητροπολίτην κ. Βιτάλιον, ομού μετά του συλλειτουργούντος Μητροπολίτου της Ρουμανικής Εκκλησίας του Πατρίου Ημερολογίου κ. Βλασίου.


Ο Σεβασμιώτατος Πρωθιεράρχης ημών, Μητροπολίτης κ. Βιτάλιος ήνοιξε την λάρνακα, άπαντες προσεκύνησαν γονυκλινώς και έψαλλαν το Μεγαλυνάριον του Αγίου Ιεράρχου.


Μετά το Ευαγγέλιον του Όρθρου, κατά την ανάγνωσιν του Κανόνος, ήρχισεν η προσκύνησις των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιωάννου. Άπαντες είδον τας ακαλύπτους χείρας του Αγίου μέσω του υάλινου σκεπάσματος της λάρνακος. Οι πιστοί προσεκύνουν ταυτοχρόνως και από τας δύο πλευράς και δυο Αρχιερείς έχριον αυτούς με ηγιασμένον έλαιον, έτεροι δε Πρεσβύτεροι διένεμον εικόνας του νέου Αγίου. 


Η προσκύνησις συνεχίσθη έως τέλους της Αγρυπνίας. Μετά μικράν διακοπήν, το Σάββατον 19ην Ιουνίου, ετελέσθησαν κατά συνέχειαν τρεις Θείαι Λειτουργίαι (ο Καθεδρικός Ναός είναι τρισυπόστατος). Η πρώτη, υπό ενός Αρχιερέως, ήρχισε την πρώτην πρωινήν. Η δευτέρα, Ιερατική, και η τρίτη, πολυαρχιερατική, με επικεφαλής τον Πρωθιεράρχην.


Εις την πρώτην Θείαν Λειτουργίαν ο λαός έψαλε σλαβονιστί και αγγλιστί, εις την δευτέραν χορωδία εκ των ενόντων, εις την τρίτην αι δύο χορωδίαι του Καθεδρικού Ναού. Εις απάσας τας Λειτουργίας συμμετέσχον δεκατέσσαρες Αρχιερείς, εκατόν τρεις Ιερείς και τριάκοντα εξ Διάκονοι. Έτεροι είκοσι Κληρικοί ήσαν παρόντες, μη συλλειτουργήσαντες.


Εις την πρώτην Θείαν Λειτουργίαν μετέλαβον των Αχράντων Μυστηρίων περίπου τετρακόσιοι, εις την δευτέραν περίπου διακόσιοι ογδοήκοντα και εις την τρίτην περίπου οκτακόσιοι. Το πλήθος των πιστών εντός του Ναού, της Αιθούσης και των πέριξ χώρων ήτο αναρίθμητον. Ο δρόμος ήτο αποκεκλεισμένος. 


Η κίνησις των αυτοκινήτων μετεφέρθη εις άλλας οδούς. Εκτός του Ναού και εις την μεγάλην αίθουσαν του Εκκλησιαστικού Γυμνασίου ετοποθετήθησαν δύο τεράστιοι τηλεοπτικοί οθόναι, αι οποίοι μετέδιδον τα εν τω Ναώ τελούμενα. Μετά το πέρας της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας και το κήρυγμα του Πρωθιεράρχου, εκκίνησε μεγάλη πομπή πέριξ όχι μόνον του Καθεδρικού Ναού, αλλά και όλου του οικοδομικού τετραγώνου. Οι Κληρικοί, οι φέροντες την λάρνακα με τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Ιωάννου, ενηλλάσοντο. 


Εις τα τέσσαρα άκρα εγίνετο ευλόγησις διά της Εικόνος του Ιεράρχου και ραντισμός δι' Αγιασμού. Μετά την επιστροφήν εις τον Ναόν, άπαντες γονυκλινείς ανέγνωσαν την ειδικήν προσευχήν - δέησιν προς τον Άγιον σλαβονιστί και αγγλιστί.


Κατά την επακολουθήσασαν εις μεγάλην αίθουσαν κοινήν τράπεζαν, ανεγνώσθη πανηγυρικός λόγος εις τον Άγιον Ιωάννην, συντεθείς υπό ενός φοιτητού του Θεολογικού Σεμιναρίου της Αγίας Τριάδος εις Τζόρντανβιλ της Νέας Υόρκης.


Η λάρναξ, η περιέχουσα τα Ιερά Λείψανα, ετοποθετήθη εντός του καλλιτεχνικού κουβουκλίου εις το δεξιόν μέρος του Ναού το απόγευμα, προ του Αναστάσιμου Εσπερινού.


Τοιουτοτρόπως επετελέσθη, προς δόξαν Θεού, η χαιρετιζομένη πανταχόθεν μετά πολλής κατανύξεως εκκλησιαστική Διακήρυξις του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιεράρχου Ιωάννου της Σαγγάης και του Σαν Φραντσίσκο, του Θαυματουργού, ούτινος η μνήμη ορίσθη να επιτελείται το εγγύτερον της 19ης Ιουνίου Σάββατον, εφόσον η ημέρα αύτη είναι αφιερωμένη εις τον 'Αγιον Απόστολον Ιούδαν.


Διά ταύτα ευχαριστούμεν τον θαυμαστόν εν τοις Αγίοις Αυτού Θεόν ημών, τον εν Αγία Τριάδι δοξαζόμενον, εναποθέτοντες εαυτούς, τους συμπατριώτας ημών, ως και άπαντας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, εις την Προστασίαν της Παναγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της Οδηγητρίας της Ρωσικής Διασποράς, τας πρεσβείας του νυν ανακηρυχθέντος Αγίου του Θεού Ιεράρχου Ιωάννου και πάντων των Αγίων.


Αμήν!


Ο Πρόεδρος της Συνόδου της Ιεραρχίας


+ Μητροπολίτης Βιτάλιος
καί τα Μέλη Αυτής:
+ Αρχιεπίσκοπος Δυτικής Αμερικής
καί Σάν Φραντσίσκο Αντώνιος
+ Αρχιεπίσκοπος Συρακουσών
και Αγιας Τριάδος Λαύρος
+ Αρχιεπίσκοπος Σύδνευ, Αυστραλίας
και Νέας Ζηλανδίας Αλύπιος
+ Αρχιεπίσκοπος Βερολίνου καί Γερμανίας Μάρκος
+ Επίσκοπος Μπουένος Άυρες, Αργεντινής
καί Παραγουάης Ιωάννης
+ Επίσκοπος Τσερνομόρσκ καί Κουμπάν Βενιαμίν
+ Επίσκοπος Μανχάτταν Ιλαρίων
+ Επίσκοπος Ερίε Δανιήλ
+ Επίσκοπος Σηάτλ Κύριλλος
+ Επίσκοπος Βοστώνης Μητροφάνης
+ Επίσκοπος Βεβέυ Αμβρόσιος


19 Ιουνίου 1994 εκκλ. ημερ.



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις από το βιβλίο:
''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ'' 
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής
1995, σελ 55-62.


Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF