ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ

 

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περίπου το 280 μ.χ ή 284 μ.Χ. και πέθανε μαρτυρικά επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. άλλοι λένε και το 306 μ.χ. Ο Άγιος Δημήτριος κατάγετω από αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Διάλεξε το έπάγγελμα του στρατιωτικού στον Ρωμαϊκού στρατού και σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ενώ ήταν χιλίαρχος κάτω από τις διαταγές του Γαλερίου Μαξιμιανού,αυτός που έγινε αυτοκράτορας αργότερα και όσο ήταν όταν αυτοκράτορας ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ. Αγνοώντας το διάταγμα περί διώξεως των Χριστιανών απο τον Διοκλητιανό ο Άγιος Δημήτριος συνελήφθει και φυλακίστηκε. Στη φυλακή μαζί του ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας ο οποίος θαμονωμαχούσε με τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία ζήτησε βοήθεια και συμβουλή από τον Δημήτριο. Ο Άγιος Δημήτριος του είπε, θα τον νικήσεις και να μην φοβάσαι και ο Νέστορας νίκησε το Λυαίο. Αυτό προκαλέσε την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, και ο Νέστορας και ο Δημήτριος. Οι συγγραφείς που έγραψαν για αυτόν μετά, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου έμεινε στον τόπο του μαρτυρίου, ο τάφος δε μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και ονομάστηκε του Μυροβλήτου. Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη αγιογραφία μας ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται καβαλάρης με κόκκινο άλογο να πατά τον άπιστο Λυαίο ενώ ο Άγιος Γεώργιος είναι καβαλάρης σε άσπρο άλογο να σκοτώνει το δράκο. Ο Άγιος Δημήτριος είναι πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΔΥΝΑΜΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: «ΜΑΡΤΥΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΕ,...»

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΤΗΧΗΤΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ - Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΣΕ ΓΙΑ ΑΓΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΣΑΡΚΙΚΟ ΜΟΛΥΣΜΟ

Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: «ΜΑΡΤΥΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΕ,...»

Ιστολόγιο «Ορθοπραξία»

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ - Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

Ο άγιος Δημήτριος έζησε στην Θεσσαλονίκη επί Γαλερίου Μαξιμιανού (περί το 306). Ήταν γόνος μιας των επιφανεστέρων οικογενειών της Μακεδονίας και όλοι τον θαύμαζαν όχι μόνο για την ευγενική του καταγωγή και για την χάρη του προσώπου του, αλλά επίσης και για την αρετή, την σοφία και την καλοσύνη, που υπερέβαιναν κατά πολύ εκείνες των μεγαλυτέρων του.

Επειδή ήταν έμπειρος στην στρατιωτική τέχνη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, διορίσθηκε από τον Γαλέριο -που ήταν τότε καίσαρας του ανατολικού τμήματος της αυτοκρατορίας- στρατηγός των ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος της επαρχίας της Ελλάδος. Οι τιμές όμως αυτές δεν στάθηκαν ικανές να τον αποσπάσουν από την μοναδική θεία αλήθεια. Η πίστη του στον Χριστό είχε καταλάβει την καρδιά του και, μη έχοντας σε καμιά υπόληψη τα εγκόσμια μεγαλεία, περνούσε τον περισσότερο καιρό του διδάσκοντας και ερμηνεύοντας δημόσια τον λόγο του Θεού.

Γενικώς η διαγωγή του -πλήρης δικαιοσύνης, ειρήνης και φιλαδελφίας- μαρτυρούσε την έμπρακτη εφαρμογή των λόγων του, με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός ειδωλολατρών να ασπασθούν την πίστη του Χριστού, παρά τον διωγμό που είχε εξαπολύσει τότε ο αυτοκράτορας κατά των χριστιανών.

Όταν ο Γαλέριος κατήγαγε λαμπρή νίκη στον πόλεμο κατά των Σκυθών, στον δρόμο της επιστροφής του σταμάτησε στην Θεσσαλονίκη για να οργανώσει εκεί την θριαμβευτική του πομπή και να προσφέρει ευχαριστήριες θυσίες στα είδωλα. Κάποιοι ειδωλολάτρες της πόλεως, που φθονούσαν την καλή φήμη του Δημητρίου, εκμεταλλεύθηκαν την παρουσία του αυτοκράτορα για να καταγγείλουν τον Δημήτριο ως χριστιανό. Η κατάπληξη του τυράννου μόλις το έμαθε, μεταβλήθηκε σε απερίγραπτο θυμό, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Δημήτριος δεν αρκούνταν στο να συμμερίζεται απλώς την πίστη των μαθητών του Χριστού, αλλά την διέδιδε με επιτυχία και στους άλλους, εκμεταλλευόμενος την επίσημη θέση του. 

Διέταξε τότε να τον φέρουν μπροστά του και ο άγιος χωρίς δισταγμό ομολόγησε την πίστη του. Ο τύραννος έδωσε αμέσως εντολή να τον κλείσουν σε ένα κελί γεμάτο ακαθαρσίες, στα υπόγεια ενός λουτρού κοντά στο ανάκτορο. Όταν ο Δημήτριος μπήκε στο κελί, ένας σκορπιός πλησίασε το πόδι του έτοιμος να τον τσιμπήσει με το θανατηφόρο του κεντρί. Κάνοντας όμως ο άγιος το σημείο του σταυρού, ο σκορπιός εξαφανίσθηκε. Μόνος ο Δημήτριος μέσα στην σκοτεινή και υγρή φυλακή και ανενόχλητος από τις ασφυκτικές αναθυμιάσεις, ήταν γεμάτος αγαλλίαση με την σκέψη ότι σύντομα θα γινόταν κοινωνός του σωτηριώδους πάθους του Κυρίου. Θλιβόταν μόνο ότι θα έπρεπε να περιμένει το τέλος των αυτοκρατορικών εορτασμών, για να υποβληθεί στο μαρτύριο.

Σύντομα, όπως απαιτούσε το έθιμο, ο Γαλέριος διοργάνωσε στο αμφιθέατρο της Θεσσαλονίκης αθλοπαιδιές και αγώνες μονομάχων. Είχε φέρει μάλιστα μαζί του και τον Λυαίο, έναν γίγαντα της φυλής των Βανδάλων, προικισμένο με ηράκλεια δύναμη. Ήταν τόσο ρωμαλέος και επιδέξιος μονομάχος, ώστε κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί μπροστά του. Βλέποντας ο Νέστωρ, ένας νεαρός χριστιανός, την κενή και μάταιη δόξα που προσποριζόταν ο αυτοκράτορας από τις νίκες του πρωταθλητού μονομάχου, αποφάσισε να του δείξει ότι ο Χριστός είναι ο μόνος παντοδύναμος. Έτρεξε λοιπόν στο λουτρό όπου ήταν φυλακισμένος ο Δημήτριος και του ζήτησε να τον ενισχύσει με την προσευχή του, ώστε να καταβάλει τον γίγαντα. Ο άγιος έκανε το σημείο του σταυρού στο μέτωπο και στην καρδιά του νεαρού αγωνιστή μόλις τον είδε, και τον έστειλε στο στάδιο σαν άλλο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ (βλ. Α΄ Βασ. 17) λέγοντάς του τα εξής προφητικά λόγια: «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και για τον Χριστό θα μαρτυρήσεις».

Δυναμωμένος ο Νέστωρ έφθασε στο αμφιθέατρο την στιγμή που οι κήρυκες διαλαλούσαν εάν κάποιος ήθελε να αντιμετωπίσει τον Λυαίο. Προχώρησε τότε άφοβα ο αθλητής του Χριστού και στάθηκε μπροστά στην αυτοκρατορική κερκίδα· έβγαλε τον χιτώνα του, τον έριξε κάτω και φώναξε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι!». Ήδη στην πρώτη συμπλοκή, την στιγμή που ο γίγαντας ορμούσε επάνω του, ο λεπτοκαμωμένος νέος όχι μόνο του ξέφυγε με έναν ελιγμό, αλλά και τον τραυμάτισε θανάσιμα στην καρδιά με το εγχειρίδιό του.

Όλοι έμειναν άναυδοι βλέποντας το θαύμα, και απορούσαν πώς ήταν δυνατόν ο ακαταμάχητος βάρβαρος να πέσει τόσο εύκολα νεκρός από το κτύπημα ενός παιδιού. Πράγματι, ο νεαρός χριστιανός δεν εμπιστεύθηκε ούτε στην σωματική του δύναμη ούτε στα όπλα του, αλλά εναπέθεσε όλη του την ελπίδα στον Κύριο, τον «εν πολέμοις κραταιόν», ο οποίος παραδίδει στα χέρια των πιστών Του τους εχθρούς τους.

Τότε ο αυτοκράτορας, αντί να υποταγεί λόγω του θαύματος στον παντοδύναμο Θεό, κατελήφθη από μεγάλη οργή και διέταξε να συλλάβουν τον Νέστορα, να τον οδηγήσουν εκτός πόλεως και να τον αποκεφαλίσουν. Εν συνεχεία, επειδή είχε ακούσει τον νέο να επικαλείται τον Θεό του Δημητρίου, υποψιάσθηκε ότι ο Δημήτριος χρησιμοποίησε κάποιο μαγικό τέχνασμα για να νικήσει ο Νέστορας, γι’ αυτό διέταξε τους στρατιώτες του να τον λογχίσουν μέσα στο κελί, χωρίς άλλη δικαστική διαδικασία.

Έτσι θανατώθηκε ο άγιος, κάποιοι δε παρόντες χριστιανοί, μόλις έφυγαν οι στρατιώτες, ενταφίασαν ευλαβικά το σκήνωμά του. Λίγο νωρίτερα, πριν ενταφιάσουν το τίμιο λείψανο, ο υπηρέτης του αγίου Δημητρίου, ο Λούππος, που ήταν επίσης παρών, πήρε τον αιματοβαμμένο χιτώνα και το βασιλικό δακτυλίδι του αγίου, και επιτέλεσε πολλά θαύματα. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο Γαλέριος, έστειλε αμέσως στρατιώτες και αποκεφάλισαν τον πιστό υπηρέτη [23 Αυγ.].

Έχοντας στεφθεί ο άγιος Δημήτριος με τον αμάραντο στέφανο των μαρτύρων του Χριστού, απέκτησε μεγάλη παρρησία ενώπιον του Κυρίου και δωρήθηκε στην «θεοφύλακτη και φιλόχριστη και φιλομάρτυρα πόλη των Θεσσαλονικέων ως τείχος νοητό και αδιάσειστο, ως οχυρό απόρθητο από βαρβάρους και δαίμονες, ως φρούριο γαληνόδωρο για τους κλυδωνισμούς της ζωής και ως των σωμάτων και ψυχών αιώνιο φυλακτήριο» (7ος αι., αρχιεπίσκοπος Θεσ/νίκης Ιωάννης).

Επί 1600 και πλέον έτη, ο άγιος Δημήτριος δεν έπαυσε να παρέχει την φιλάνθρωπη προστασία του στην Θεσσαλονίκη, της οποίας παραμένει ο τρανός πολιούχος. Χάρη σε αυτήν την προστασία του πολιούχου της, η Θεσσαλονίκη σώθηκε από πέντε πολιορκίες Σλάβων και Αβάρων· εξάλλου, στις πρεσβείες του αγίου αποδίδεται και η απελευθέρωση της πόλεως από τον τουρκικό ζυγό το 1912.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΤΗΧΗΤΗ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Η αναγκαιότητα του κηρύγματος για τη ζωή της εκκλησίας θεμελιώνεται στο παράδειγμα του Κυρίου και των Αποστόλων. Η εντολή του Χριστού προς τους μαθητές Του μετά την Ανάσταση «Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μκ. 16,15) είναι σαφής.

του Δημητρίου Χοϊλού, Δρ. Θεολογίας, Εκπαιδευτικού Μ.Ε.

Ο άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 – 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ.. Αποτέλεσε για την εποχή του την έμπρακτη εφαρμογή της Κυριακής εντολής «Πορευθέντες κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει» (Μκ. 16,15). Κατανοώντας ο ίδιος την αξία της κατήχησης και διάδοσης του μηνύματος του ευαγγελίου για την κοινωνία στην οποία ζούσε ανέλαβε έντονη ιεραποστολική δράση. Με το λόγο του προσέφερε οσμή γνώσεως σε όλους όσοι επιθυμούσαν την κατήχηση τους.
Σε μια εποχή πλούσια σε ψεύτικους Θεούς και αρκετά δύσκολη για το χριστιανισμό, ο «σοφώτατος εν διδαχαίς» (Δοξαστικό Αίνων) άγιος Δημήτριος κήρυττε και μαρτυρούσε την πραγματική πίστη στο πρόσωπο του Χριστού ως τον μόνο αληθινό Θεό βυθίζοντας «των ειδώλων την πλάνην, εις χάος»(κάθισμα εορτής). Τολμούσε να κηρύξει μια απαγορευμένη για την εποχή εκείνη πίστη αδιαφορώντας για το αν θα τον καταγγείλουν στις αρχές η για το αν τελικά συλληφθεί. Ακολουθώντας πιστά την προτροπή του αποστόλου Παύλου «κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή» (Β΄ Τιμ. 4,2) κήρυττε, “απτοήτω γλώσση”, το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού μέσα στον κόσμο, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο πολλούς ανθρώπους να επιστρέψουν από την λατρεία των ειδώλων στην αληθινή πίστη του Χριστού.
Στην «Χαλκευτική» στοά της αρχαίας αγοράς της Θεσσαλονίκης, κοντά στον σημερινό ναό της Παναγίας των Χαλκέων, συγκέντρωνε τους νέους της εποχής του και τους δίδασκε όλα όσα χρειάζονταν για την πίστη τους στο Θεό ώστε και εκείνοι αργότερα να δώσουν την δική τους μαρτυρία μέσα στον κόσμο. Γι αυτό και η στοά ονομάζονταν «Καταφυγή», απόδειξη της πνευματικής της σπουδαιότητας ως λιμάνι ευσεβείας.
Το προσωπικό παράδειγμα ζωής αποτελούσε τον τρόπο διδασκαλίας του αγίου. Δίδασκε την οδό της ευσεβείας και με τον τρόπο αυτό με σταθερότητα, σοβαρότητα και συναίσθηση της ευθύνης οδηγούσε τους νέους στον ναό και στην σταδιακή επαφή τους με τη λατρεία.
Ο άγιος Δημήτριος κάτω από τις πιο δυσμενείς και αντίξοες εξωτερικές συνθήκες κατάφερε λόγω και έργω να παρουσιάσει πνευματικό δυναμισμό και τέτοιο ακτινοβόλο μεγαλείο ώστε να θεωρείται σήμερα πρότυπο για οποιοδήποτε επιθυμεί να ασκήσει κατηχητικό-ιεραποστολικό έργο. Η έντονη ιεραποστολική δράση του αγίου Δημητρίου στην πόλη της Θεσσαλονίκης αποτελούσε ιερό καθήκον του σύμφωνα με την σαφή εντολή του Κυρίου προ της Αναλήψεώς Του: «έσεσθέ μου μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πρξ. 1,8).
Εκεί στην «Χαλκευτική» στοά ήταν που συνελήφθη για να οδηγηθεί στον Μαξιμιανό και να δώσει την μαρτυρία του Χριστού που θα τον οδηγούσε και στο μαρτύριο για το Χριστό. Έτσι αποδείχθηκε πως ο βίος του αγίου Δημητρίου ήταν Χριστομίμητος γι αυτό και αξιώθηκε «λόγχη τρωθέντα, πλευράν ως ο Δεσπότης» (Μεγαλυνάριο).
Ο Θεσσαλονικεύς και Μακεδόνας άγιος Δημήτριος, ένας από τους ενδοξότερους και λαοφιλέστερους αγίους της Ορθοδοξίας, δίδαξε και διδάσκει πάντοτε πολλαπλώς, με την ζωή του, το μαρτύριό του και την μνήμη του. Ο βίος και το μαρτύριο του αγίου Δημητρίου αποτελούν ιδιαίτερη ιεραποστολική πρόσκληση και πρόκληση για όλους τους σημερινούς χριστιανούς. Ο άγιος μας υπενθυμίζει πως το κήρυγμα και η κατήχηση των νέων αποτελεί ιερό καθήκον και βασικό στοιχείο της ταυτότητας της Εκκλησίας. Ο κάθε χριστιανός καλείται να αναλάβει την ευθύνη του έργου για τη διάδοση του λόγου του Θεού και για την πνευματική οικοδομή και παράκληση των ανθρώπων.
Άλλωστε μια Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι τελικά μια Εκκλησία χωρίς αποστολή. Ο σύγχρονος άνθρωπος κουρασμένος από τα κηρύγματα χωρίς βάθος και νόημα, αναζητά να διδαχθεί μέσα από το παράδειγμα της ζωής του κήρυκα. Συνεπώς ο κάθε βαπτισμένος χριστιανός καλείται, ακολουθώντας το παράδειγμα του αγίου Δημητρίου, να είναι απόστολος του Χριστού μέσα στον κόσμο και στη κοινωνία που ζει με μαρτυρία κυρίως την προσωπική ζωή και τα έργα αγάπης ως απόδειξη της εν Χριστώ ανακαίνισης των πάντων.
Ο επανευαγγελισμός των ανθρώπων που ζούνε μέσα στις σύγχρονες εκκοσμικευμένες κοινωνίες, αποτελεί χρέος του καθενός από εμάς ξεχωριστά ως μαθητές Χριστού και μιμητές του αγίου Δημητρίου. Καλούμαστε λοιπόν με αφορμή την εορτή του αγίου Δημητρίου, να συνεχίσουμε την «λειτουργία μετά την Λειτουργία» και να δίνουμε καθημερινά την μαρτυρία περί της αληθείας της πίστεως ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων. *Εκ του ιστολογίου «Πεμπτουσία» της 25.10.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΔΥΝΑΜΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

«Ενδυναμού εν τη Χάριτι τη εν Χριστώ Ιησού» (Β' Τιμ. 6', 1)

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας της εορτής του αγίου Δημητρίου ο Απόστολος Παύλος συνιστά στο μαθητή του Τιμόθεο να αποκτήσει και να χρησιμοποιήσει την θαυμά­σια υπερφυσική δύναμι, την οποία χαρίζει η «Χάρις η εν Χριστώ Ιησού». Για την ιδία δύναμι μιλούσε ο ίδιος Απόστολος τόσον όταν σε άλλη περίσταση έλεγε «Πάντα ισχύω εν τω ένδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ', 13), όσον και όταν διατύπωνε την προτροπή: «Ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κρατεί της ισχύος Αυτού» (Εφεσ. στ', 10).
Με αυτήν τη δύναμι ήταν ακριβώς εξοπλισμένος ο άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο μυροβλήτης, ο οποίος είναι το καύχημα των Ελλήνων και ιδίως της Απο­στολικής Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, η οποία, κατά την έκφραση του ωραίου ύμνου, «αγάλλεται Δημήτριον κατέχουσα εν κόλποις ως θησαυρόν». Για μερικές πτυ­χές της δυνάμεως αυτής γίνεται λόγος κατωτέρω:
1. Ο άγιος Δημήτριος δεν διακρινόταν μόνο για τα σφριγηλά νιάτα του και για το ότι «Πατρίδος έτυχε της μεγάλης πόλεως Θεσσαλονίκης». Επί πλέον προερχόταν από πλουσίαν και αριστοκρατική οικο­γένεια και διακρινόταν για την λαμπρή εγκύκλια μόρφωσή του και για τις άριστες θεωρητικές και πρα­κτικές επιδόσεις του στην στρατιωτική τέχνη, ένεκα των οποίων ο αυτοκράτωρ Μαξιμιανός τον αναβίβασε στο αξίωμα του ανθυπάτου, δηλαδή του στρατιω­τικού διοικητού. Η ζωή λοιπόν των επιγείων ανέσε­ων, διασκεδάσεων και τέρψεων μειδιούσε στον νεαρό Δημήτριο. Εάν μάλιστα λάβομε υπ' όψιν την ηθική έκλυση και διαφθορά, ή οποία επικρατούσε τότε στις τάξεις των αξιωματούχων του ρωμαϊκού στρατού, κατανοούμε την πνευματική δύναμι, την οποία χρει­αζόταν ο νεαρός στρατιωτικός διοικητής για ν' απο­φύγει ν' ακολουθήσει τον ελκυστικό, αλλά ολισθηρό και επικίνδυνο δρόμο της «ήσσονος προσπάθειας» των Χριστιανών, που διώκονταν από τους ειδωλολάτρες, και ο καθημερινός εμβαπτισμός του στα δροσερά και ζωογόνα νάματα της προσευχής και της μελέτης του Λόγου του Θεού μετέδιδαν στην ψυχή του θαυμάσια δύναμη, με την οποία αυτός ήταν υπόδειγμα σω­φροσύνης και αρετής. Ο γενναίος Δημήτριος βροντοφωνούσε το «'Οχι» σε κάθε τι, που επι­βουλευόταν την εσωτερική του ελευθερία κι επανελάμβανε με τον Απ. Παύλο: «Πάντα μοι έξεστιν, άλλ' ουκ εγώ εξουσιααθήσομαι υπό τίνος» (Α' Κορ. στ' 12).
2. Αλλά η «εν Χριστώ» δύναμις είναι έκδηλη και στην ακτινοβολία της προσωπικότητας του αγίου Δημητρίου. Εάν οι πνευματικώς ανερμάτιστοι και ανέστιοι αξιωματικοί του ρωμαϊκού στρατού της εποχής εκείνης ήσαν ουραγοί της εκτροχιασμένης ειδωλολατρικής κοινωνίας, ο Δημήτριος αντιθέτως ήταν ο σημαιοφόρος χριστιανός αγωνιστής, ό ρηξικέ­λευθος πνευματικός ηγέτης, ό όποιος στην επαφή με τους άλλους, όπως επισημαίνει με πατερική διατύπωση ο βυζαντινός εγκωμιαστής ήταν «οίος ο λόγος, τοιούτος ο οίος, και οίος ο βίος, τοιούτος ο λόγος».
Ο άγιος Δημήτριος έθεσε στην υπηρεσία των συνανθρώπων του τα τάλαντα, τα χαρίσματα και το αξίωμα του. Ο λαμπρός αυτός άρχων, που περιστοι­χιζόταν από θεράποντες, υπηρέτες και κατώτερους στρατιώτες έβρισκε τη δύναμη, χαρά και ευτυχία όχι στο να απολαμβάνει εγωιστικά ό,τι του χάρισε ό Θεός, αλλά στο να διακονεί τους άλλους. Κατά τον ίδιο βυζαντινό εγκωμιαστή του, «τον μεν πλούτον είχε τοις δεομένοις κοινόν, δόξαν δε τοις αδόξοις, και τη ιοχύϊ των ασθενέστερων έρεισμα γέγονε, τους δε υπ' αυτόν απαντάς ως γνησίους ηγείτο παίδας». Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί ελκύονταν από την χριστιανική πίστη του αγίου Δημητρίου και έδειχναν αφοσίωση εις αυτόν και στον Χριστόν. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και ο νεαρός Νέστωρ, ο οποίος, αφού ισχυροποιήθηκε στην πίστη του από τον Δημήτριο, «Λυαίον καθεΐλε την έπαρσιν».
3. Ή δύναμις, την οποία χορηγεί η «εν Χριστώ Ιησού» Χάρις, έλαμψε και οτο ηρωικό τέλος του Μεγαλομάρτυρος. Βεβαίως  Δημήτριος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος από τους μάρτυρες του Χρι­στιανισμού, δεν ήταν όν υπεράνθρωπο και υπερφυσι­κό, που ζούσε έξω από τα επίγεια πλαίσια της φυσικής πραγματικότητας. 'Ηταν άνθρωπος με σάρκα και οστά, όπως είναι κι ό καθένας από εμάς. Είχε ποικίλους επίγειους δεσμούς, νεότητα, πλούτον, κοσμικό αξίωμα, δόξες, τιμές και οραματισμούς για ένα ακόμη λαμπρότερο μέλλον.
Το ότι ο άγιος Δημήτριος αρνήθηκε όλα αυτά· το ότι δεν υπήκουσε στον Μαξιμιανό, ο οποίος με ελκυστικές υπο­σχέσεις τον προέτρεπε να αρνηθεί τον Χριστό· το ότι προτίμησε το μαρτύριο μιας σκοτεινής φυλακής και τον επώδυνο μαρτυρικό θάνατο - όλα αυτά με κανέ­να τρόπο δεν ήταν αποτέλεσμα περιφρο­νήσεως των αξιών και αγαθών της ζωής ή συνέπεια στωικής και φακιρικής τρόπον τινά απάθειας απέναν­τι στους φυσικούς νόμους και στις οδύνες.
Η ηρωική καρτερία του ήταν αποτέλεσμα της θερμής πίστεως, η οποία χαρίζει στον άνθρωπο τη δύναμη να θέτει πάνω από κάθε άλλο αγαθό την αγάπη και την αφοσίωση στον Χριστό. Αποτέλεσμα της ψυχολογικής αυτής καταστάσεως και ατμοσφαίρας ήταν ακριβώς η λογική περίσκεψις, η ψυχική αγαλλίασις και γενι­κώς όλες οι αποδείξεις «του πνεύματος και της δυνά­μεως» (Α' Κορ. 6' 4), οι οποίες συνόδευαν το ηρωικό μαρτυρικό τέλος του αγίου Δημητρίου. Με απερίγρα­πτο ψυχικό μεγαλείο δέχθηκε τις φοβερές πληγές, τις οποίες έκαμαν σ' όλο το σώμα του οι λόγχες των στρατιωτών του Μαξιμιανού, και προσέφερε το αίμα του ως αγία σπονδή στον αρχηγό των μαρτύρων, στον Κύριο Ιησού Χριστό, για να συνεχίζει και από τον ουρανό να είναι όργανο εκδηλώσεως της Χάρι­τος «εν Χριστώ Ιησού», ελευθερώνοντας αιχμαλώ­τους, θεραπεύοντας κάθε είδους αρρώστιες και πολ­λές φορές σώζοντας μέχρι σήμερα τη Θεσσαλονίκη από χέρια βαρβαρικά.
Ο άγιος Δημήτριος με το φωτεινό παράδειγμα του δείχνει σε όλους και προπάντων στη νεολαία την οδό της αληθινής πνευματικής δυνάμεως. Εάν ό άγιος προστάτης της Συμπρωτευούσης κάτω από τις πιο δυσμενείς και αντίξοες εξωτερικές συνθήκες παρουσίασε τόσον πνευματικό δυναμισμό και τέτοιο ακτινοβόλο μεγαλείο, πολύ περισσότερον μπορεί σήμερα κάθε Χριστιανός, κάθε νέος και μάλιστα κάθε κληρικός ν' ακολουθήσει στα ίχνη του αγίου Δη­μητρίου και ν' αφιερώσει όλες τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση των συνανθρώπων του και τη δόξα του Χριστού, επαναλαμβάνοντας τους λόγους του Απ. Παύλου: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ', 13). *Εκ του ιστολογίου «Προσκυνητής» της 25.10.2011. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

 

Σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας τιμά, τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου και λίαν θαυματουργού, που ήτο γέννημα και θρέμμα της Θεσσαλονίκης, γόνος υψηλής καταγωγής, και αξιωματικός του στρατού της εποχής του Διοκλητιανού. Τα ξέρετε αυτά νομίζω, ε, λίγα λόγια να σας πω για τη ζωή του.

του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Γενναίος βέβαια και ατρόμητος, οπωσδήποτε, στρατιωτικός των Ρωμαϊκών λεγεώνων εκείνης της εποχής, και το οποίο βέβαια ήτο όμως και παράδειγμα χριστιανικής πίστεως, και αυτό το παράδειγμα μπορούμε και μείς να το ακολουθήσομε, διότι μνήμη αγίου μίμησις αγίου. Δεν τιμούμε μόνο έναν άγιο μόνο για να γιορτάζομε στο σπίτι μας, τον γιορτάζουμε και για να τον μιμούμεθα.

Εδώ δηλαδή τι θα κάνομε, θα πάμε να μας κόψουν το κεφάλι, ή να μας λογχίσουν, ολόκληρο το σώμα με τις λόγχες... όχι, να δίνομε την ομολογία της πίστεως… Θα μπορούσαμε έτσι κάπως με τόλμη να πούμε ότι υπήρξε, ο πρώτος αξιωματικός μαχητής της Εκκλησίας μας, γιατί χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμούς, στους νέους της Θεσσαλονίκης έκανε κατήχηση για τον Χριστόν. Και ιδιαίτερα βέβαια ανάμεσα στους στρατιώτες, και στους αξιωματικούς στο στρατό που υπηρετούσε.

Προς απόδειξιν αυτών των πραγμάτων που λέγομε, υπάρχει στο ναό του Αγίου Δημητρίου, και μια δυο χρονιές μάλιστα οι μητροπολίτες της Θεσσαλονίκης, μοίραζαν αυτή την εικόνα προς όλον τον κόσμο, κορνιζαρισμένη μάλιστα, που φανερώνει τον Άγιο Δημήτριο να κρατάει δύο νεαρά παιδιά από τα χέρια, το ένα από το ένα χέρι, και το άλλο από το άλλο. Αυτό θέλει να μας διδάξει και η αγία μας αγιογραφία, ότι δηλαδή ο Άγιος Δημήτριος, ήτο κατηχητής και διδάσκαλος των νέων.

Θέλω να πιστεύω, να το πιστεύω θέλω, πως υπάρχουν και σήμερα χριστιανοί νέοι, - τώρα αν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα ή όχι δεν το ξέρω – μαθηταί και φοιτηταί που δηλώνουν και ομολογούν, φανερά την πίστη τους στο Χριστό, παρά τις ειρωνείες και τον διωγμόν των συμφοιτητών τους και διδασκάλων. Όπως ήταν επόμενον, η δραστηριότητα αυτή του Αγίου Δημητρίου, καταγγέλθηκε στους ανωτέρους, στους αξιωματικούς και από κει στον αυτοκράτορα που δεν δίστασε να τον κλίσει στις φυλακές.

Εν τούτοις όμως και μέσα στη φυλακή, και μπροστά στους στρατηγούς και μπροστά στον αυτοκράτορα, έδωσε τη μαρτυρία του ότι είναι χριστιανός, και ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Χριστός. Όλα τα άλλα είναι ξόανα και είδωλα. Χωρίς καμιά αξία. Ότι αξία έχει ένα σκουπίδι, άλλη τόση αξία έχουν και τα αγάλματά τους. Το θάρρος και η ομολογία αυτή του Αγίου Δημητρίου, όπως ήτο επόμενο, εξέπληξε και τον αυτοκράτορα και τους αξιωματικούς.

Εκείνη την εποχή, όπου πήγαινε ο Αυτοκράτορας, δημιουργούνταν και εορτές με μονομάχους, εναντίον βέβαια των σκλάβων, τους οποίους τις περισσότερες φορές έδιδαν ακόμα και στα θηρία. Παρουσιάστηκε λοιπόν ένας γίγαντας στρατιώτης εκεί ας πούμε σαν τον Γολιάθ, ο οποίος προκαλούσε τους χριστιανούς, να 'ρθούνε να μονομαχήσουν μαζί του. Βέβαια κανένας δεν τολμούσε, διότι αυτός ήταν δύο μέτρα και τεράστιος, που να τολμήσουν οι καημένοι φουκαριάρηδες οι χριστιανοί.

Όμως ένας νεαρός ο οποίος ήτο και μαθητής - δεκαοχτώ χρονών-, και μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, πηγαίνει λοιπόν στη φυλακή, και του ζητάει τη βοήθεια. Και του λέει «σταύρωσέ με και βοήθησέ με να τα βάλλω με τον Λιαίο», έτσι λεγόταν αυτός ο φοβερός, το λέει και το τροπάριο μάλιστα. Ε, βέβαια ο Άγιος Δημήτριος τον σταύρωσε και του είπε «με την δύναμη του Χριστού, και θα νικήσεις και θα μαρτυρήσεις». Όπως και πράγματι έγινε, εδόθη η μονομαχία, και ο Νέστορας των δεκαοχτώ χρονών παλικάρι, παλικαράκι μικρό, και αδύνατο, σαν τον μικρό εκείνο τον Δαυίδ, που με την σφεντόνα, σκότωσε το Γολιάθ, έτσι πολύ γρήγορα, με μία τρικλοποδιά κατάφερε και αποκεφάλισε τον Λιαίο.

Αυτό βέβαια, α, και πριν γίνει η τελευταία, ας το πούμε προσπάθεια, του Νέστορος φώναξε «ο Θεός του Δημητρίου βοήθοι μοι», και τότε κατάφερε το θανατηφόρο κτύπημα. Βέβαια αυτό επειδή το στάδιο ήταν βουβό από την κατάπληξη, ενός νέου να τα καταβάλλει με τον γίγαντα εκείνον- είχε βουβαθεί. Και έτσι η φωνή του ακούστηκε. Ακούστηκε και από τον αυτοκράτορα, που διέταξαν αμέσως τους στρατιώτες, αυτοστιγμεί να αποκεφαλίσουν τον Νέστορα, και να πάνε μέσα να σκοτώσουν στη φυλακή και το Δημήτριο.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ: «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ»

Κυριακή Στ΄ Λουκά, Λκ. η’ 26 – 39

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ελθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. Ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. Ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; Ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· Καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. Ἰδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. Ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. Ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. Καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς».

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: «ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ»

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ (2024)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2023)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ (2023)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ

ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ: «ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΛΕΓΕΩΝΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η'»

ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ: «ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΝ»

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ»

ΟΜΙΛΙΑ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΙΜΟΝΕΣ»;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ (2007)

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ - ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ: «ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΔΙΩΞΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: «ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ» 2022

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΘΩΝΗΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ (2025)

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ

«Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ; 

Ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;(:Και όταν ο Κύριος ήλθε στην απέναντι όχθη, στη χώρα των Γεργεσηνών, Τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έβγαιναν από τα μνήματα που υπήρχαν εκεί, στα οποία ευχαριστιούνταν να κατοικούν.

Ήταν και οι δύο επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι˙ τόσο, ώστε να μην μπορεί κανείς να περάσει απ’ τον δρόμο εκείνο. Και ξαφνικά απ’ τον φόβο τους κραύγασαν δυνατά και είπαν: “Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μας και σε σένα, Ιησού, υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσεις;”)»[Ματθ.8,28-29].

Επειδή ο κόσμος θεωρούσε τον Ιησού ακόμη ως έναν απλό άνθρωπο, ήρθαν τώρα οι δαίμονες και ανακηρύσσουν την θεότητά Του. Και αυτοί που την τρικυμισμένη πρώτα και τώρα, έπειτα από την εντολή Του, ησυχασμένη θάλασσα, δεν την άκουγαν που μαρτυρούσε με την απότομη γαλήνευσή της την ομολογία του Δημιουργού της, άκουγαν τους δαίμονες που κραύγαζαν αυτά, που ακριβώς και εκείνη κραύγαζε με τη γαλήνη της.

Κι έπειτα, για να μη θεωρηθεί ότι η διακήρυξη αυτή των δαιμόνων απέβλεπε στην κολακεία του Ιησού που λίγο πριν με ένα πρόσταγμά Του είχε επιβληθεί στα στοιχεία της φύσης και είχε κοπάσει την τρικυμία, φωνάζουν δυνατά, βασιζόμενοι στην πείρα τους και λέγουν: «Ήρθες εδώ πρόωρα για να μας βασανίσεις;»

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ομολογούν την έχθρα τους προς τον Κύριο, για να μη θεωρηθεί ύποπτη κολακείας η παράκλησή τους· γιατί δέχονταν αόρατα χτυπήματα και τους έδερνε χειρότερη από όσο την θάλασσα τρικυμία κι ένιωθαν να τρυπιούνται και να καίγονται και να παθαίνουν αθεράπευτα κακά και από την παρουσία Του μονάχα.

Πραγματικά, επειδή κανένας δεν είχε την τόλμη να τους πλησιάσει μέχρι τότε, ο ίδιος ο Χριστός έρχεται προς αυτούς. Και ο μεν Ματθαίος λέγει ότι Του έλεγαν: «Ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;(:Ήρθες εδώ να μας βασανίσεις, πριν έλθει ο προκαθορισμένος καιρός της κρίσεως και της τιμωρίας μας;)»[Ματθ.8,29], ενώ οι άλλοι ευαγγελιστές πρόσθεσαν ότι Τον παρακαλούσαν και Τον εξόρκιζαν για να μην τους ρίξει στην άβυσσο[πρβ. Μάρκ. 5,10:

«Καὶ παρεκάλει αὐτὸν πολλὰ ἵνα μὴ ἀποστείλῃ αὐτοὺς ἔξω τῆς χώρας(:Και παρακαλούσε πολύ τον Ιησού να μην τους στείλει έξω από τη χώρα εκείνη)» και Λουκ.8,51: «Καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν(:Και τα δαιμόνια αυτά με το στόμα του δαιμονισμένου Τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στα τρίσβαθα του Άδη)»· διότι νόμιζαν ότι έφτασε γι’ αυτούς η κόλαση και φοβήθηκαν ότι θα τιμωρηθούν πλέον.

Εάν πάλι όσοι μελετούν το Ευαγγέλιο του Λουκά λέγουν ότι ο δαιμονιζόμενος ήταν ένας [βλ. Λουκ. 8,27: «Ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν(:Και όταν ο Ιησούς βγήκε στη στεριά, τον συνάντησε κάποιος άνθρωπος που καταγόταν από την πόλη, ο οποίος είχε μέσα του δαιμόνια από πολλά χρόνια. 

Αυτός δεν φορούσε πάνω του ρούχα ούτε έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε μέσα στα μνήματα)»], ενώ ο Ματθαίος κάνει λόγο για δύο δαιμονιζόμενους[βλ. Ματθ.8,28: «Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης(:Όταν λοιπόν ήλθε στην απέναντι παραλία, στη χώρα των Γεργεσηνών, ήρθαν να 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ»

Ο Θεός δίνει μαθήματα στους ανθρώπους όχι μόνο από τον ουρανό, που είναι γεμάτος αγγέλους και στο­λίζεται από άστρα, όχι μόνο από τη γη, που είναι γε­μάτη απ’ όλα τα δημιουργημένα πλάσματα του Θεού, αλλ’ ακόμα κι από τους δαίμονες.

Κι αυτό για να δώσει μια ευκαιρία στους ειδωλολάτρες, που βρίσκουν πολύ εύκολα το δρόμο που οδηγεί στην κόλαση, ώστε να ντροπιαστούν από κάτι, οτιδήποτε, να κοιτάξουν ψηλά στον ουρανό και να σώσουν την ψυχή τους από την άβυσσο, από τη φωτιά και τη δυσωδία. Οι εκλεκτοί που συνόδευαν τον Κύριο Ιησού στις πορείες Του είχαν αποδείξει πως η πίστη τους ήταν ρηχή. 

Έτσι ο Κύριος τους οδήγησε σε μια περιοχή όπου επικρατούσε η πιο φανατική ειδωλολατρία, ώστε μ’ αυτά που θα γίνονταν, να τους συνετίσει και να καταγγείλει τη λειψή τους πίστη. Αυτά που έγιναν, περιγράφονται στο σημερινό ευαγγέλιο.

«Και ελθόντι αυτώ εις το πέραν εις την χώραν των Γεργεσηνών, υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν διά της οδού εκείνης» (Ματθ. κη’ 28). Τα Γέργεσα και τα Γάδαρα ήταν δυο πόλεις ειδωλολατρικές, στην απώτερη ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας. 

Ήταν δυο από τις δέκα πόλεις που βρί­σκονταν στα παράλια αυτά. Σύμφωνα με όσα αναφέρουν οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς, τα Γάδαρα αναφέρονται αντί για τα Γέργεσα. Αυτό σημαίνει πως οι δυο πόλεις πρέπει να βρίσκονταν πολύ κοντά η μια στην άλλη και πως το περιστατικό που αναφέρουν πρέπει να έγινε κάπου ανάμεσα στις δυο. 

Οι ευαγγελιστές αναφέρουν έναν τρελό άνθρωπο, ενώ ο Ματθαίος μιλάει για δύο. Οι πρώτοι ευαγγελι­στές αναφέρουν τον ένα από τους δύο, που φαίνεται πως ήταν χειρότερος από τον άλλο και τον έτρεμε όλη η περιοχή. Ο Ματθαίος τους αναφέρει και τους δύο, επειδή και τους δύο θεράπευσε ο Κύριος. 

Το ότι ο ένας από τους δύο ήταν πιο γνωστός από τον άλλον, φαίνεται από την περιγραφή του Λουκά, που λέει πως ο τρελός αυτός καταγόταν από την πόλη («υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως», Λουκ. η’ 9). Σαν ντόπιο λοιπόν πρέπει να τον γνώριζαν καλύτερα από τον άλλον, που μάλλον καταγόταν από κάποιο χωριό.

Από τα λόγια του Λουκά επίσης συμπεραίνουμε πως είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών. Αυτό σημαίνει πως ήταν άρρωστος από χρόνια και γι’ αυτό το λόγο τον ήξερε όλη η περιοχή. Το ότι ήταν πολύ πιο άρρωστος και φρενιασμένος από τον άλλον, προκύπτει από αυτά που μας λέει ο Λουκάς, πως «εδεσμείτο αλύσεσι και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους» (Λουκ. η’ 29). 

Αυτός είναι ο λόγος που οι δύο ευαγγελιστές αναφέρουν μόνο τον ένα δαιμονιζόμενο, αν και ήταν δύο. Πολύ συχνά κάνουμε το ίδιο και μεις σήμερα όταν αναφέρουμε κάποιο περιστατικό και αναφέρουμε για παράδειγμα μόνο τον αρχηγό μιας συμμορίας ληστών που συλλήφθηκαν.

Όταν συλλήφθηκε ολόκληρη η συμ­μορία με τον αρχηγό της λέμε πως ένας ληστής έτσι κι έτσι, αρχηγός των υπόλοιπων ληστών, πιάστηκε. Το ίδιο κάνουν κι οι ευαγγελιστές. Όπως ο Μάρκος κι ο Λουκάς συμπληρώνουν την αφήγηση του Ματθαίου σε μια λεπτομέρεια, έτσι κάνει κι ο Ματθαίος στο Μάρκο και το Λουκά σε άλλες περιπτώσεις. Παράδειγμα το περιστατικό με τους δύο δαιμονιζόμενους.

Οι δαιμονιζόμενοι αυτοί ζούσαν στους τάφους, πε­ριπλανιούνταν στην έρημο και τρομοκρατούσαν τους ανθρώπους στους αγρούς και στους δρόμους. Ιδιαί­τερα φόβιζαν αυτούς που περνούσαν κοντά από το δρόμο όπου έμεναν εκείνοι.

Οι ειδωλολάτρες συχνά έφτιαχναν τους τάφους δίπλα στο δρόμο, ενώ και οι Ιουδαίοι συνήθιζαν πολλές φορές να κάνουν το ίδιο. Ο τάφος της Ραχήλ είναι δίπλα στο δρόμο που οδηγεί από την Ιερουσαλήμ στη Βηθλεέμ. Ο τάφος του Μανασσή είναι δίπλα στο δρόμο που οδηγεί στη Νεκρά Θάλασσα. Ο διάβολος είχε καταλάβει τους δυο αυτούς δαιμονιζόμενους και τους χρησιμοποιούσε ως όπλα για να βλάψει τους ανθρώπους. 

Όλοι οι άνθρωποι που έχουν καταληφθεί από δαιμόνια, έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τους να κάνουν το κακό και να κατα­στρέφουν. Ήταν γυμνοί από κάθε καλό πράγμα. Για τον ένα απ’ αυτούς λέγεται πως δε φορούσε ρούχα (ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο). Μαζί με τη σωματική του γύμνωση, ήταν γυμνή και άδεια η ψυχή του, δεν είχε κανένα καλό μέσα του, κανένα δώρο του Πνεύματος του Θεού. Ήταν κυριολεκτικά γυμνός από κάθε καλό, που είναι χάρισμα του Θεού. Κι οι δυο τους ήταν τόσο κακοί και πονηροί, ώστε μη ισχύειν τινά παρελθείν δια της οδού εκείνης.

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: «ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ»

«Ο ων εκ του Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει», λέγει ο Κύριος. Δηλαδή υπακούει στις εντολές του Θεού, και μετατρέπει τους λόγους σε έργα, ζει και πολιτεύεται κατά Χριστόν, εκτελεί το θέλημα του Ουρανίου Πατρός, και γίνεται «κληρονόμος μεν Θεού, συγκληρονόμος δε Χριστού». Όποιος όμως παρακούει τον Θεό, διαπράττει την αμαρτίαν, και επιδίδεται σ’ αυτήν αμετανοήτως. Είναι δούλος της αμαρτίας και ουκ έστιν εκ του Θεού, αλλά εκ του πονηρού», αφού με την κακήν προαίρεση μεταπλάσσει την φύση την οποίαν έλαβεν από τον Θεόν, και την εξομοιώνει με τον πατέρα της απωλείας. Γι’ αυτό και ο Κύριος έλεγε στους Ιουδαίους, «υμείς εκ του πατρός υμών του διαβόλου εστέ, και τας επιθυμίας αυτού θέλετε ποιείν».

Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι αθλιότεροι και από τους φανερά δαιμονιζομένους, έστω και αν διαφεύγουν την προσοχή των πολλών. Πράγματι, ενώ οι δαιμονιζόμενοι κατακόπτουν τα σώματά τους και μερικές φορές βλάπτουν σωματικώς όποιους συναντούν, εκείνοι που δια των πονηρών επιθυμιών έχουν εξομοιωθεί με τον αρχέκακον εχθρό, διαφθείρουν τις ψυχές τις ιδικές τους και όσων τους συναναστρέφονται απρόσεκτα. Και ενώ οι πρώτοι στον καιρό του θανάτου αποβάλλουν μαζί με το σώμα και την επήρεια των δαιμόνων, οι δεύτεροι, επειδή αμαρτάνουν αμετανοήτως, έχουν αθάνατον και αναπόβλητον την βλάβην. 

Επίσης, τον ενοχλούμενον φανερώς από τον δαίμονα όλοι τον λυπούμεθα όταν τον αντικρύσωμε, ενώ τον φονέα και τον φιλάργυρον, τον υπερήφανον και τον αναίσχυντον, και τον ανυπότακτον και όλους τους ομοίους των, όχι μόνον δεν τους λυπούμεθα, αλλά και τους μισούμε. Διότι ο ένας περιπίπτει στο πάθος ακουσίως, ενώ ο φιλαμαρτήμων, προσελκύει ελευθέρως το κακόν, μερικές φορές μάλιστα αποκρύπτοντας την βλαπτικότητα και την κακοήθεια της νόσου του.

Επειδή όμως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την εναντίον μας μανίαν του διαβόλου, από τις επιθέσεις εκείνου κατά της ψυχής και από την συνεργία του στην αμαρτία, παρεχώρησεν ο Θεός να υπάρχουν και κατά το σώμα δαιμονοφόρητοι, ώστε να μάθουμε από αυτούς όλοι, πόσον φοβερά είναι η κατάστασις της ψυχής που έκαμε τούτον ένοικόν της δια των πονηρών έργων. Όταν δε ο Μονογενής Υιός του Θεού, από απροσμέτρητον πέλαγος φιλανθρωπίας, έκλινεν ουρανούς και κατήλθε στην γη, για να ελευθερώσει τις ψυχές μας από την τυραννία του διαβόλου, απεδίωκε τα δαιμόνια και από τους φανερά κατά το σώμα δαιμονιζομένους. 

Το έκαμε αυτό για να παρουσιάσει και να επιβεβαιώσει με την φανερώς ενεργουμένην ελευθερία και ίαση, την γινομένην κρυπτώς ελευθερία και ίαση της ψυχής. Πράγματι, και όταν εχάρισε την θεραπεία στην ψυχή του παραλυτικού, όχι μόνον δεν επευφημήθη από εκείνους που έβλεπαν μόνον τα φαινόμενα, αλλά και εβλασφημήθη. Γι’ αυτό εθεράπευσε και την σωματικήν του παράλυση, για να μάθουν, όπως ο ίδιος έλεγε προς τους παρόντες, ότι «εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου επί της γης αφιέναι αμαρτίας». Κυρίως γι’ αυτό λοιπόν απομακρύνει τους δαίμονες από τους δαιμονιζομένους, για να μάθωμε ότι αυτός είναι που τους αποδιώκει και από τις ψυχές μας, και μας χαρίζει την αιωνίαν ελευθερίαν.

«Εξελθόντι γαρ εις την γην», σύμφωνα με την αναγινωσκομένην σήμερα περικοπήν του Ευαγγελίου, «υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ος είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο, και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ’ εν τοις μνήμασιν». Εξήλθε, λέγει, όχι ήλθε στην ξηρά, για να δείξει ότι ήλθε με πλοίον, αφού ήδη και την θύελλα του ανέμου κατέπαυσε, και την θάλασσαν εγαλήνευσε με την επιτίμησή του. Διότι όταν από την Γαλιλαίαν επεβιβάσθη στο πλοίο με τους μαθητάς του, είπε προς αυτούς, όπως λέγει παραπάνω ο Ευαγγελιστής: «διέλθωμεν εις το πέραν». 

Από εδώ φαίνεται ότι προείδε το γεγονός, και από ευσπλαγχνίαν ήλθεν αυτόκλητος βοηθός στον βασανιζόμενον τόσον δεινώς και πολυετώς από τους δαίμονες. Ο Λουκάς λοιπόν λέγει ότι ήταν ένας και είχε πολλά δαιμόνια, ο Μάρκος όμως ομιλεί και αυτός περί ενός, «αλλ’ εν πνεύματι ακαθάρτω». Ο δε Ματθαίος ισχυρίζεται ότι ήσαν δύο μαζί και εβασανίζοντο από πολλά δαιμόνια. Την αιτίαν δε, για την οποίαν άλλοι Ευαγγελισταί ομιλούν για έναν, άλλοι δε για περισσοτέρους, και δαιμονιζομένους και δαιμόνια, την εφανέρωσε και ο Λουκάς και ο Μάρκος. 

Διότι το ένα, το οποίον ο Μάρκος ωνόμασεν ακάθαρτον πνεύμα, εξεταζόμενο στην συνέχεια από τον Κύριον λέγει «λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν». Πράγματι λεγεών είναι ορμαθός και πολυάριθμον σύστημα αγγέλων ή ανθρώπων, οι οποίοι στέκονται, μετακινούνται μαζί και αποβλέπουν και κινούνται προς ένα έργον και σκοπόν. Γι’ αυτό και οι δαιμονιζόμενοι εκείνοι, επειδή ενεργούντο και εκινούντο από ένα τοιούτο σύστημα, ευρίσκοντο αδιασπάστως μαζί στα μνήματα και στα όρη, και μαζί εβασανίζοντο. Γι’ αυτό άλλοτε μεν καλούνται ενικώς, άλλοτε δε πληθυντικώς, και αυτοί και τα πονηρά πνεύματα που τους ταλαιπωρούσαν.

Δεν ανεγνώρισε δε απλώς τον Ιησούν ο λεγεών δια μέσου του ανθρώπου εκείνου, αλλά και «προσέπεσε και φωνή μεγάλη ανεκραύγασε: τι εμοί και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; Δέομαί σου, μη με βασανίσεις. Παρήγγειλε γάρ» λέγει, «ο Κύριος τω ακαθάρτω πνεύματι εξελθείν από του ανθρώπου». Έχοντας καταπλεύσει επί τούτου ο Κύριος από ευσπλαχνία στην παραλίαν εκείνην όπου ζούσε ο δαιμονιζόμενος, διέταξε μεν τον λεγεώνα των δαιμόνων να εξέλθει από τον άνθρωπο, πού όμως να απέλθει δεν του είπε. 

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ

«Καὶ κατέπλευσεν εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ἥτις ἐστὶν ἀντίπερα τῆς Γαλιλαίας(:και έφτασαν με το πλοίο στη χώρα των Γαδαρηνών, η οποία βρίσκεται απέναντι από τη Γαλιλαία)»[Λουκ. 8, 26].

Κατέβηκε ο Σωτήρας στη χώρα των Γαδαρηνών μαζί με τους άγιους μαθητές. Έπειτα τους συνάντησε κάποιος άνδρας, ο οποίος ήταν κατοικία πολλών και ακαθάρτων πνευμάτων, χωρίς νου και μυαλό,

και δεν ξεχώριζε καθόλου από εκείνους που είχαν πεθάνει και βρίσκονταν στη γη και μάλλον ήταν ίσως ακόμα χειρότερος γιατί τριγυρνώντας γυμνός στα μνήματα των πεθαμένων, ήταν απόδειξη της απανθρωπιάς των δαιμόνων.

Επιτρέπει βέβαια ο Θεός των όλων κατ’ οικονομίαν κάποιοι να υποταχτούν σε αυτούς, όχι για να υποφέρουν, αλλά μάλλον για να μάθουμε εμείς μέσω αυτών πόσο μισάνθρωποι και μισόκαλοι είναι οι δαίμονες απέναντι εμάς, και έτσι να πάψουμε να θέλουμε να υποτασσόμαστε σε αυτούς, γιατί όταν πάσχει ένας, οικοδομούνται πολλοί…

Ο Γαδαρηνός αυτός, δηλαδή η αγέλη των δαιμονίων που κρυβόταν μέσα του, έτρεχε πίσω από τον Χριστό και φώναζε τα εξής: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς(:Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σένα και τι ζητάς από μένα, Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου;

Σε παρακαλώ, μη με βασανίσεις και μη μου επιβάλεις την τιμωρία να κλειστώ από τώρα μέσα στο σκοτάδι του Άδη)»[Λουκ.8,28]. Πρόσεξε, σε παρακαλώ, εδώ, δειλία περιπλεγμένη με πολύ θράσος και απόγνωση.


Δείγμα βέβαια της διαβολικής απόγνωσης είναι το ότι τολμά να λέγει: «Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα, Ιησού, Υιέ του Θεού;», ενώ δείγμα δειλίας το ότι παρακαλεί να μη βασανιστεί.

Αλλά όμως, εάν γνωρίζεις ότι Αυτός είναι οπωσδήποτε Υιός του Υψίστου Θεού, ομολογείς ότι είναι Θεός του ουρανού και της γης, και όλων όσα υπάρχουν σε αυτά, τότε γιατί αρπάζεις αυτά που δεν είναι δικά σου ή μάλλον αυτά που είναι δικά Του; Έπειτα λέγεις:

«Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε εμένα και σε εσένα;». Και ποιος από τους βασιλείς της γης θα ανεχθεί μέχρι τέλους να είναι υποταγμένοι στους βαρβάρους αυτοί που είναι κάτω από τα σκήπτρα του; Βγάζε από το στόμα σου τις κραυγές που σου πρέπουν. Και αυτές είναι αυτό που λες: «σε παρακαλώ, μη με βασανίσεις».

Και πρόσεχε σε παρακαλώ πάλι την ασύγκριτη δόξα Εκείνου που είναι πέρα από όλα, εννοώ την ακατανίκητη δύναμη του Χριστού. Συντρίβει τον Σατανά, θέλοντας να πάθει μόνο αυτός αυτό. Τα λόγια του Χριστού είναι γι΄αυτόν φωτιά και φλόγες.

Είναι λοιπόν αλήθεια όσα λέγει ο μακάριος Ψαλμωδός: «Τὰ ὄρη ὡσεὶ κηρὸς ἐτάκησαν ἀπὸ προσώπου Κυρίου, ἀπὸ προσώπου Κυρίου πάσης τῆς γῆς(:όπως το κερί λιώνει μπροστά στη φωτιά, έτσι λιώνουν τα όρη μπροστά στην παντοδύναμη παρουσία του Κυρίου, ενώπιον του κυρίαρχου και εξουσιαστή όλης της γης)» [Ψαλμ.96,5]·

με «ὄρη» βέβαια παρομοιάζει εδώ ο Ψαλμωδός τις υψηλές και υπερήφανες δυνάμεις, δηλαδή τις πονηρές. Όμως, προσβάλλοντας τη δύναμη και εξουσία του Σωτήρα μας που είναι φωτιά, αυτές λιώνουν σαν κερί.

Τον ρώτησε ο Χριστός και τον πρόσταξε να πει ποιο είναι το όνομά του. Τον ρωτούσε άραγε επειδή δεν ήξερε και ζητούσε σαν ένας από εμάς να μάθει; Και πώς δεν είναι τελείως ανόητο το να πούμε ή να σκεφτούμε κάτι τέτοιο; Γιατί ως Θεός τα γνωρίζει όλα, και εξετάζει την καρδιά και τους νεφρούς. Ρώτησε κατ’ οικονομία για να μάθουμε ότι μεγάλο πλήθος δαιμονίων κατακυρίευσε μία ψυχή ανθρώπου.

Επειδή δηλαδή ο Κύριος γνώριζε το πλήθος των δαιμόνων που κατοικούσαν μέσα σε εκείνον τον άνθρωπο, ενώ εκείνοι που έβλεπαν, έβλεπαν έναν άνδρα και άκουαν μία φωνή, λέγει: «τί σοί ἐστιν ὄνομα;(:ποιο είναι το όνομά σου;)», για να μην πει ο Ίδιος ότι είναι πολλοί και δεν γίνει πιστευτός, αλλά να ομολογήσουν οι ίδιοι ότι είναι πολλοί.