ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ: ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ (Α')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γέροντος Εφραίμ, προηγούμενου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ»,
εκδόσεις «Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος», 3η έκδοση, 1989, σελ 81-83.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Ο πόνος τον αμαρτωλόν, τον αμετανόητον, τον φέρει εις μετάνοιαν' τον δε δίκαιον, του τονώνει τας δυνάμεις της ψυχής και του γίνεται τείχος ισχυρόν, ίνα μη εξοκείλη προς την αμαρτίαν. Η υπομονή των μεγάλων γίνεται και υπόδειγμα προς τους νεωτέρους. Όπως ο ασθενών υποτάσσεται μετ' ευχαριστήσεως προ της πικράς μεταχειρίσεως του ιατρού, γνωρίζοντας τον σκοπόν του, ούτω πως οφείλομεν και ημείς μετ' ευχαριστήσεως και γνώσεως να υπομένωμεν όλα τα ακουσίως επερχόμενα προς σωτηρίαν μας. «Τον αθλητήν το στάδιον, τον κυβερνήτην ο χειμών και η τρικυμία, τον στρατηγόν η παράταξις, τον μεγαλόψυχον η συμφορά, τον δε Χριστιανόν ο πειρασμός δοκιμάζει», λέγει ο Μέγας Βασίλειος. Καθώς η γη γίνεται γονιμωτέρα, όταν το αλέτρι βαθειά την οργώση, έτσι και η ψυχή τότε γίνεται καρποφόρος εις την αρετήν, όταν ο πόνος, η ασθένεια βαθειά και συχνά την επισκέπτεται! Όσον πονεί κανείς και θλίβεται, τόσον ο στέφανος γίνεται ωραιότερος' και αν οι πόνοι είναι πολλοί και διάφοροι και πιέζουν, τότε στολίζεται ο στέφανος της δόξης με πολλά και διάφορα άνθη και μαργαρίτας. Ο χρυσός πρέπει να περάση από το χωνευτήρι, διά να λάβη το κύρος του' και η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να περάση από το χωνευτήρι των πειρασμών, ίνα λάβη σφραγίδα αιωνίου δόξης εις το βασιλικόν θησαυροφυλάκιον του Βασιλέως Χριστού. «Το ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν» (Β' Κορ. 4,17). Λογίζομαι ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι ημίν» (Ρωμ. 8,18). Εάν άγια και ευλογημένα όντα διήλθον το καμίνι του πόνου και τους ωφέλησε, πόσον αρμόζει εις ημάς ο πόνος και πόσην ωφέλειαν θα κομίσωμεν εξ' αυτού, όταν μετά γνώσεως και ευχαριστίας τον υπομένωμεν! Τότε να λογιζώμεθα ότι αγαπώμεθα υπό του Θεού και ότι μας έχει εις την μερίδα των εκλεκτών Του, όταν ίδωμεν ότι μας πιέζει ο πόνος, είτε σωματικός είτε πνευματικός. Ω μακαρία παιδεία Κυρίου, σε φιλώ' αλλά εγώ δεν είμαι άξιος της τοιαύτης δωρεάς' διότι ζω εν ανέσει και γενήσωμαι παρανάλωμα του αιωνίου πυρός. Λοιπόν, παιδί μου, σε μακαρίζω και σε ζηλεύω, διότι πάσχεις και θα τύχης της αιωνίου αναπαύσεως! Ο στέφανός σου καλλωπίζεται, ωραϊζεται, προς ιωνίαν σου δόξαν! Υπόμεινον τω Κυρίω μέχρι τέλους. Τον σταυρόν βάσταζε καλά και μη σου πέση και πάντως θα συνδοξασθής μετά του Χριστού αιωνίως! Εύχου και δι' εμέ μη κλεισθή έξω, ως λέγων και μη πράττων. Παιδί μου, εύχομαι ο Αγαθός Παράκλητος, το Πνεύμα το Αγαθόν και το ευθές, το Άγιον Πνεύμα, να σε επισκιάση και να σε παρηγορήση και του Χριστού την αγάπην να σου ανάψη. Εύχομαι με όλην μου την ψυχήν να σου χαρίση ο Χριστός μας την υγείαν σου. Εγώ, βλέπω, παιδί μου, και εκ της πείρας μου γνωρίζω, ότι όσον κανείς υποφέρει θλίψεις διαφόρους, είτε σωματικάς είτε ψυχικάς και τας υπομένει με υπομονήν και εν γνώσει και ευχαριστεί τον Θεόν, χωρίς άλλο υποχρεούται ο Θεός να στείλη θείαν παράκλησιν και να δροσίση την ψυχήν. Εάν όμως δεν υποφέρωμεν κόπους και πόνους, ο Θεός παρηγορεί, δεν δίνει την χάριν Του. Βλέπεις πως μετά τον πόνον που συνέρχεσαι, πόσον ανάπτει η αγάπη του Χριστού μας; Ναι, είναι ο μισθός του κόπου σου, της υπομονής σου' εάν δεν είχες αυτήν την ασθένειαν, δεν θα είχες τόσην αγάπην και τόσην πρηγορίαν. Είδες όταν συνέρχεσαι, βλέπεις τον εαυτόν σου ωσάν ένα παιδάκι' αυτό είναι, ο Θεός συγχωρεί τας αμαρτίας σου και είσαι ελεύθερος από ευθύνην, και όλα αυτά σου τα προξενεί η υπομονή που κάνεις, όταν είσαι άρρωστος. Όταν ο Θεός ευδοκήση και γίνης καλά, τότε θα ίδης με την πράξιν αυτά που σου λέγω. Όσον κανείς υποφέρει, τόσον και πληρώνεται. Ένας αδελφός ήτο άρρωστος, και είχε τοιαύτην ασθένειαν, που οι αδελφοί τον εσιχαίνεντο και τον εδίωκον. Αυτός εμέμφετο τον εαυτόν του, ότι έτσι του πρέπει' διά την ταπείνωσίν του ο Θεός, τον έκανε καλά' αυτός δε ο όσιος αδελφός έλεγε: «Αχ! Χριστέ μου, δεν ήμουν άξιος να πάσχω ακόμη διά την αγάπην Σου»!

Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 143-148.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Πρόλογος

Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο και άλλους πολύ. Άλλους συχνά κι άλλους σε αραιότερα χρονικά διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες! Πολλές φορές δε αιφνιδιαζόμαστε μ' αυτές, σαστίζουμε, τα χάνουμε, απογοητευόμαστε, απελπιζόμαστε, χανόμαστε! Σε κάθε περίπτωση λυπούμαστε, αλλάζει η ψυχική μας διάθεση, χάνουμε την ηρεμία μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ χίλιες δυο σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας! Να σαν κι αυτές: Γιατί να μου συμβεί αυτό; Καλά δεν ήταν όλα στη ζωή μου μέχρι τώρα; Δεν μ' αγαπάει πια ο Θεός; Γιατί με τιμωρεί; Γιατί μου στερεί αυτό ή εκείνο; Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Του το ζητούσα αυτό ή Του έλεγα να μη μου το στερήσει, κι όμως δεν με άκουσε! Και γιατί τόσοι άλλοι τα έχουν όλα, ευτυχούν, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν είναι ευλαβείς και καλοί άνθρωποι; Κι ακόμη! Χίλιοι είναι οι προβληματισμοί στο «τι κάνω τώρα»; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση που με βρήκε; Σε ποιους να καταφύγω; Ποια μέσα και τρόπους να χρησιμοποιήσω; Ανθρώπινα όλα τους! Κι ο καθένας θα μας πει το κάθε τι, οι φίλοι μας και πρόσωπα που μας αγαπούν θα μας συμβουλεύσουν για το ένα ή το άλλο, ως και αντικρουόμενα πράγματα ενδέχεται να ακούσουμε, ή θα προσπαθήσουν όπως-όπως να μας παρηγορήσουν, ή και να μας δώσουν πράγματι ένα χέρι βοήθειας. Ωστόσο όλα αυτά, μπορεί σε κάποιο βαθμό να μας ανακουφίζουν, όμως σε ποιο βαθμό πράγματι μας βοηθούν και μας οικοδομούν; Κι έτσι σκεφθήκαμε τους Πατέρες! Αυτούς που οικοδόμησαν και στήριξαν μοναδικά την Εκκλησία. Αυτούς που τόσο πολύ υπέφεραν ο καθένας τους προσωπικά, από ένα πλήθος δοκιμασιών και θλίψεων, όπως και ο Κύριός μας Τον οποίο τόσο πολύ αγάπησαν και υπηρέτησαν, στον οποίο τόσο πολύ αφιερώθηκαν. Λοιπόν, στ' αλήθεια, τι λένε οι Πατέρες επί όλων αυτών; Ποια είναι η θέση τους για το μεγάλο αυτό θέμα, πως οι ίδιοι το αντιμετώπιζαν, πως οικοδομούσαν τους πιστούς της εποχής τους, αλλά κι όλους τους πιστούς έκτοτε; Ενσκήψαμε στα συγγράμματά τους, την αποκαλούμενη Πατρολογία, σταχυολογήσαμε ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν κατά το δυνατόν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια και πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ώστε καθένας μας -ακόμη δε και ο ολιγογράμματος- να χαρεί τα αναγραφόμενα, να παρηγορηθεί, να οικοδομηθεί και να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει, στις δύσκολες εκείνες ώρες των δοκιμασιών και των θλίψεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πατέρες περισσότερο χρησιμοποιούν τον ευρύτερο όρο «θλίψεις» στον οποίο περιλαμβάνουν τα πάντα. Δηλαδή τις κάθε είδους δοκιμασίες, τις ασθένειες, τις όποιες συμφορές, ακόμη δε και το πένθος! Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η σοφία τους, η έμπνευσή τους, το πλήθος των παραδειγμάτων που χρησιμοποιούν, αλλά και οι αναφορές τους στην Αγία Γραφή απ' όπου αντλούν τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσουν τον κάθε πιστό. Στ' αλήθεια η μελέτη των κειμένων τους είναι απολαυστική, δίνει πολύ ενθουσιασμό κι ελπίδα, κατατοπίζει απολύτως, οπωσδήποτε οικοδομεί. Αλλά και αν κάποια σημεία είναι δύσκολα για κάποιον, ας τα μελετήσει πάλι και πάλι, ας μην απογοητευθεί, κι ας συνεχίσει με τα επόμενα. Δεν είναι καλό να αφήσει την τόσο εποικοδομητική μελέτη του βιβλίου, για μια δύσκολη παράγραφο, ας πούμε. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης, πράγματι θα βρει χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Όπως ωφεληθήκαμε κι εμείς κι απ' αυτήν ακόμη την συγγραφή του κι ενώ βρισκόμαστε σε καιρό δοκιμασίας...

Κ.Γ.Π.

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

β. Να τις αποδεχόμαστε ευχαρίστως δοξάζοντάς Τον!

Για πολλούς ίσως φαίνεται υπερβολικό αυτό!
Όμως θα μείνουν κατάπληκτοι με αυτά που αναφέρουν επ' αυτού οι Πατέρες.
Γιατί, το τι ακριβώς λένε και, πως το τεκμηριώνουν.
Είναι όντως συγκλονιστικό αυτό που αναφέρει
ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος:
«Μου αναπτέρωσες πολύ το κουράγιο και μ' έκανες να σκιρτώ
από χαρά γιατί, αφού μου ανήγγειλες τα δυσάρεστα,
πρόσθεσες τη φράση, που πρέπει να λέμε σε όλα όσα συμβαίνουν»:
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν» (δηλ. Δόξα στον Θεό για όλα).

Αυτή η φράση είναι θανατηφόρο πλήγμα για το διάβολο! Είναι πολύ μεγάλη γι' αυτόν που την λέει σε κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ασφαλείας κι ευχαρίστησης. Γιατί μόλις την απαγγείλει κανείς, αμέσως διασκορπίζεται το σύννεφο της λύπης. Μην παύσεις να την λες και να ασκείς και τους άλλους σ' αυτό. Έτσι και η φουρτούνα που μας βρήκε, κι αν ακόμη γίνει μεγαλύτερη, θα μεταβληθεί σε γαλήνη. Έτσι κι όσοι δοκιμάζονται θα πάρουν μεγαλύτερη αμοιβή παράλληλα προς την απαλλαγή τους απ' τα δεινά. Αυτή φράση ανέδειξε τον Ιώβ νικητή, αυτή η φράση έτρεψε σε φυγή τον διάβολο, κι αφού τον γέμισε από ντροπή τον έκανε να αναχωρήσει, αυτή είναι εξάλειψη κάθε ταραχής...».

[Απ' την 193 Επιστολή του, «ΠΑΙΑΝΙΩ»]

Την ευχαριστία αυτή προς τον Θεό, ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος δεν θα παύσει να την επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ποικιλοτρόπως: «Το να βρεθούμε μέσα σε θλίψεις και πειρασμούς, είναι μεγάλη απόδειξη της φροντίδας και της πρόνοιας του Θεού για μας. Ας μην επιζητούμε, λοιπόν, με κάθε τρόπο την άνεση, την ησυχία και την καλοπέραση, αλλά κι όταν έχουμε άνεση κι όταν βρισκόμαστε σε θλίψεις, εξ ίσου να αναπέμπουμε την ευχαριστία μας στον Κύριο ώστε, βλέποντας την ευγνωμοσύνη μας, να δείξει μεγαλύτερη φροντίδα για μας».

[Απ' την ΞΔ' Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ»]

Κι ακόμη: «Λέγει ο Παύλος: «Σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, βοηθά Αυτός, ώστε όλα να έχουν καλό τέλος» (Ρωμ. 8,28). «Όλα»; Και τα αντίθετα, κι εκείνα που φαίνονται δυσάρεστα, κι αυτά ακόμη τα μεταβάλλει σε αγαθά για το καλό μας...».

[Απ' την ΞΖ' Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ»]

Αλλά στον Απ. Παύλο αναφέρεται και πάλι λέγοντας: «Τίποτε δεν υπάρχει πιο αξιοκατάκριτο από εκείνη την ψυχή. Σε ποια πράγματα καυχάται; Στα δεσμά, στις θλίψεις, στις αλυσίδες, στα σημάδια των πληγών... Φυλακίστηκε στη Ρώμη και περισσότερους προσέλκυσε προς τον εαυτό του. Γιατί όχι μόνον αυτός είχε θάρρος, αλλά και άλλοι πολλοί ελάμβαναν απ' αυτόν! Φυλακίστηκε στα Ιεροσόλυμα, και δεμένος μιλούσε και κατέπληξε τον βασιλέα και φόβισε τον άρχοντα. Γιατί εκείνος επειδή τον φοβήθηκε τον απέλυσε, και δεν ντρεπόταν να μαθαίνει για τα μέλλοντα απ' τον δέσμιο, αυτός ο οποίος τον έδεσε! Δεμένος ταξίδευσε στη θάλασσα. Και έσωσε τους συνταξιδιώτες του από το ναυάγιο και τους ανέμους! Ενώ ήταν δεμένος τον δάγκωσε εκείνο το θηρίο (δηλ. η οχιά) και χωρίς να τον βλάψει καθόλου έπεσε κάτω (εκείνο)! Φυλακίστηκε στη Ρώμη, και μιλώντας δεμένος προσέλκυσε χιλιάδες, προβάλλοντας αντί όλων αυτό, δηλαδή την αλυσίδα!»

[Απ' τον Η' Λόγο του «ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ»]

Ας δούμε κι αυτό του ιδίου: «Παρακαλώ να μην σου φέρει ταραχή καμμιά απ' τις φοβερές δοκιμασίες που ήλθαν. Γιατί, όσο πιο πολλές είναι οι δύσκολες καταστάσεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι για σένα και η επίπονη προσπάθεια και περισσότερος ο μισθός και η ανταπόδοση απ' τον φιλάνθρωπο Θεό, αν βέβαια υποφέρεις με ευχαρίστηση και γενναιότητα όσα συμβαίνουν.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!

 

«Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20)

Πρέπει να απεγκλωβιστούμε από την εικόνα που μας έχει δημιουργήσει και μας δημιουργεί ο κόσμος για το τι είμαστε οι άνθρωποι. Γιατί είναι μία εικόνα αλλοιωμένη από την αμαρτία του πεσμένου σ’ αυτήν κόσμου – «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται». Κόσμος και χριστιανός βρίσκονται κατά τον λόγο του Θεού σε αντιθετική κατάσταση, δεν μπορούν να συνυπάρξουν: «όποιος θέλει να είναι φίλος του κόσμου γίνεται εχθρός του Θεού».

του π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Κι εννοείται ότι μιλάμε όχι για τον κόσμο ως δημιουργία του Θεού, αὐτόν στον οποίο ψαύουμε αδιάκοπα τις ενέργειες Εκείνου που μας οδηγούν σε δοξολογική διάθεση απέναντί Του˙ μιλάμε για τον κόσμο που απομακρύνθηκε από τον Θεό, από τον κόσμο που θέλησε να διαγράψει τον Δημιουργό του και γι’ αυτό υποδουλώθηκε στα πάθη και τις διαστροφές του, αποπνέοντας έτσι διαρκώς τη θανατίλα ενός πτώματος! Διότι ο Θεός είναι η Ζωή!

Και ποια εικόνα περί ανθρώπου δημιουργεί ο κόσμος της αμαρτίας; Του αυτοθεοποιημένου όντος που φτάνει στο σημείο να πιστεύει ότι πέραν αυτού δεν υφίσταται τίποτε άλλο – μία «επανάληψη» της στάσης του πρώτου εκείνου αγγέλου, του εωσφόρου, ο οποίος χωρίς καμία λογική πίστεψε ότι αυτός είναι ο θεός, γι' αυτό και η πτώση του, πτώση θανάτου, υπήρξε φοβερή και παταγώδης και χωρίς επιστροφή!

«Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του Ουρανού πεσόντα» (ο Κύριος). Οπότε τα γνωρίσματα του «πτώματος» αυτού ανθρώπου είναι ένας δαιμονικός εγωισμός, μία εχθρική τοποθέτηση μέχρι εξουδενώσεως και εξαφανίσεως απέναντι στον συνάνθρωπό του – εκτός κι αν τον εξυπηρετεί στα συμφέροντά του! -, μία κατακτητική στάση απέναντι στην ίδια τη φύση, την οποία θεωρεί ως την «πηγή» για να ικανοποιεί τις άμετρες και παράλογες ορμές και επιθυμίες του. «Κι επειδή δεν θέλησαν οι άνθρωποι να έχουν τον Θεό με επίγνωση, τους παρέδωσε Αυτός σε αδόκιμο (πλανεμένο) νου, ώστε να πράττουν στη ζωή τους όσα δεν πρέπει» (απ. Παύλος).

Και δεν βλέπουμε τα γνωρίσματα αυτά διαχρονικά μέχρι σήμερα; Όπου υπάρχουν άνθρωποι που τον Θεό, τον αποκαλυμμένο εν προσώπω Ιησού Χριστό, τον έχουνε κάνει πέρα, εκεί αποκαλύπτεται μία κόλαση! Κόλαση πρώτα από όλα για τους ίδιους, γιατί «θλίψη και στενοχώρια ακολουθεί καθένα που εργάζεται το πονηρό», και κόλαση έπειτα και για όλον τον περίγυρό τους, γιατί ό,τι έχει κανείς αυτό και μεταδίδει. Ποιος έχει ζήσει καλά κι έχει αγαθές και ευχάριστες αναμνήσεις από τη συνύπαρξη με άνθρωπο εγωιστή που ζει και κινείται μόνο μέσα στον αστερισμό του εγώ του; Και μόνο η σκέψη γι’ αυτόν και η εικόνα του προκαλεί κύματα αγανάκτησης και οργής, βαθιάς μελαγχολίας που θέλεις ει δυνατόν διαμιάς να τα διαγράψεις από το μυαλό και την καρδιά σου!

Και να, που έρχεται ο απόστολος Παύλος, ο οικουμενικός απόστολος και δάσκαλος, έχοντας «νουν Χριστού», να φανερώσει την εικόνα του αληθινού ανθρώπου που έφερε ο ενανθρωπήσας Θεός. Στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού αποκαλύπτεται όχι μόνον ο αληθινός Θεός αλλά και ο αληθινός άνθρωπος, «τέλειος Αυτός Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτίας», που θα πει ότι μαζί Του και ο κάθε πια άνθρωπος, όπου γης και όποιου χρόνου, που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, θα ενσωματωθεί στο σώμα Του την Εκκλησία και θα θελήσει να Τον ακολουθήσει τηρώντας τις εντολές Του, ο κάθε λοιπόν άνθρωπος ταυτοχρόνως αποκαλύπτεται και εκείνος αληθινός άνθρωπος. Το όριο του τελείου ανθρώπου, όπως τον θέλησε απαρχής ο Δημιουργός και τον «έδειξε» με τον ερχομό Του, είναι ακριβώς ο Χριστός, αλλά και κάθε στη συνέχεια πιστός Του.

Γιατί τι άλλο είναι ένας πιστός, γνήσιος και αληθινός, παρά μία συνέχεια Χριστού, ένα κλαδί στο αμπέλι που είναι Εκείνος, ένα μίμημα Αυτού; «Εγώ το αμπέλι κι εσείς τα κλήματα» απεκάλυψε το αψευδές στόμα του Θεανθρώπου, «χριστιανός είναι ένα μίμημα Χριστού όσο είναι μπορετό στον άνθρωπο» λέει ο άγιος που απηχεί την ευαγγελική και αποστολική παράδοση (Ιωάννης Κλίμακος), «δεν ζω εγώ αλλά μέσα μου ζει ο Χριστός» λέει ο απόστολος που ακολούθησε μέχρι θανάτου τον Κύριο.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ πρέπει νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, καθώς, σὺν τοῖς ἄλλοις, μᾶς ἀξίωσε καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ ἀκοῦμε αὐτὰ ποὺ πολλοὶ προφῆτες, βασιλιάδες καὶ δίκαιοι ἤθελαν νὰ ἀκούσουν στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ἀλλὰ δὲν ἄκουσαν. Καὶ τί ἀκοῦμε; Ἀκοῦμε τὴν ἴδια τὴν πηγὴ τῆς σοφίας νὰ μᾶς διδάσκει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ καλύπτει μὲ τὴν ἐξουσία τὴν ὁποία μόνο Ἐκεῖνος διαθέτει, τὰ λεγόμενα «ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα», ἢ τὶς ἀπορίες μας γιὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωή. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ, ὡστόσο, ὅτι ὁ Κύριός μας σὲ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρθηκε στὴν μετὰ θάνατον ζωὴ ἐλάχιστες φορές. Στὸ μεγαλύτερο τμῆμα τοῦ Εὐαγγελίου ὁ Χριστὸς μᾶς διδάσκει πώς πρέπει νὰ ζήσουμε σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε ὅταν πεθάνουμε.

Μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἀναφορὲς τοῦ Χριστοῦ στὴν μέλλουσα ζωὴ γίνεται στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου καὶ τοῦ πλουσίου. Ἡ διήγηση αὐτὴ ἀπὸ ἄλλους θεωρεῖται παραβολή, καθὼς μοιάζει μὲ τὶς ὑπόλοιπες εὐαγγελικὲς παραβολές, ἐνῶ ἀπὸ ἄλλους ὄχι, διότι σὲ ὅλες τὶς ἄλλες παραβολὲς προηγεῖται τὸ «εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην», ἐνῶ ἐδὼ ἀπουσιάζει ἡ φράση αὐτή. Ἐπίσης, ἡ σημερινὴ διήγηση ἀναφέρεται σὲ κάποιο πρόσωπο μὲ τὸ ὄνομα «Λάζαρος» καὶ εἶναι σὰν μία προοικονομία τῆς ἀναστάσεως τοῦ Δικαίου Λαζάρου ποὺ συνέβη λίγο καιρὸ ἀργότερα.

Ἀναφέρει, λοιπόν, ὁ Κύριος ὅτι κάποιος πλούσιος ἄνθρωπος φοροῦσε πολύτιμα ἐνδύματα καὶ κάθε μέρα «εὐφραινόταν λαμπρῶς».Ἦταν κοντὰ στὸν πλούσιο καὶ ἕνας φτωχὸς μὲ τὸ ὄνομα «Λάζαρος», ὁ ὁποῖος θρεφόταν μὲ τὰ ἀποφάγια ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου καὶ τὰ σκυλιὰ ἔγλιφαν τὶς πληγές του. Πέθαναν κάποτε οἱ δύο ἄνθρωποι καὶ ὁ μὲν Λάζαρος πῆγε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ δὲ πλούσιος στὸν Ἅδη.

Καθὼς βασανιζόταν στὸν Ἅδη, σήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε τὸν φτωχὸ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατριάρχη καὶ εἶπε: «πάτερ Ἀβραάμ, στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βάλει τὴν ἄκρη τοῦ δαχτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ βρέξει τὰ χείλη μου, γιατὶ αἰσθάνομαι ὀδύνη μέσα σὲ αὐτὴ τὴν φλόγα». 

Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀπάντησε «θυμήσου, παιδί μου, ὅτι ἐσὺ ἀπόλαυσες τὰ ἀγαθὰ ὅσο ζοῦσες καὶ ὁ Λάζαρος, ὁμοίως, τὰ κακά. Τώρα, λοιπόν, ἐκεῖνος παρηγορεῖται καὶ ἐσὺ βασανίζεσαι. Ἄλλωστε, ὑπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ μας, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν οἱ ἀπὸ ἐδὼ νὰ πάνε ἐκεῖ, οὔτε οἱ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἔρθουν ἐδώ». Εἶπε πάλι ὁ πλούσιος «σὲ παρακαλῶ, πάτερ, στεῖλε τὸν Λάζαρο στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μου γιατὶ ἔχω πέντε ἀδελφούς· νὰ τοὺς μαρτυρήσει τὴν μεταθανάτια κατάσταση γιὰ νὰ μὴν ἔλθουν καὶ αὐτοὶ στὸν τόπο τῆς βασάνου».

Ὁ Ἀβραὰμ ἀπάντησε: «ἔχουν τὰ βιβλία τοῦ Μωϋσῆ καὶ τῶν προφητῶν, ἂς ἀκούσουν αὐτούς». «Ὄχι πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλὰ ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ μετανοήσουν». Εἶπε, κλείνοντας ὁ Ἀβραάμ: «ἂν δὲν ἀκοῦνε τὸν Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες, οὔτε ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκροὺς θὰ πεισθοῦν».

Ἔχοντας ἀκούσει ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστῆ τὰ παραπάνω, θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω μία ἀπορία: «Ποιά ἁμαρτία, τελικά, ἔκανε ὁ πλούσιος γιὰ νὰ κολαστεῖ στὸν τόπο τῆς βασάνου;». Στὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀναφέρεται ὅτι ἔκανε κάποια ἁμαρτία, οὔτε ὅτι ἀπέκτησε παράνομα τὴν περιουσία του. Ἀναφέρεται μόνο ὅτι εὐφραινόταν κάθε μέρα λαμπρῶς. Μήπως καταδικάσθηκε ἐπειδὴ ἦταν πλούσιος καὶ ἀπολάμβανε τὶς ἀνέσεις ποὺ ἀναλογοῦσαν στὴν οἰκονομική του κατάσταση; Μὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ ἦταν ἀπὸ τοὺς πλουσιωτέρους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, ὡστόσο ἡ ἀγκαλιά του ἔγινε ὁ τόπος ἀνάπαυσης τῶν Δικαίων, σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση. Ἑπομένως, ἡ Κόλαση ἢ ὁ παράδεισος δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὰ πλούτη.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

«Ἐκ τῆς Ἑλλάδος καὶ πάλι τὸ Φώς!» εἶναι ὁ τίτλος τῆς Ἐπετειακῆς Ἐκδήλωσης ποὺ θὰ πραγματοποιήσει ἡ Ι.Μ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας τὴν Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2024 στὶς 18:00, στὸ Δημ. Κινηματοθέατρο Ἀσπροπύργου «Γαλαξίας» (ὀδ. Μιαούλη 6). Μέσα ἀπὸ μιὰ παράσταση σὲ συνδυασμὸ μὲ βίντεο καὶ εἰκόνες θὰ ἐξιστορηθοῦν τὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου. Θὰ παρουσιαστεῖ τὸ ὑπόβαθρο, οἱ συνθῆκες τῆς ἐποχῆς καὶ τὰ πρόσωπα ποὺ ἐνεπλάκησαν στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας ἕως τὸ 1945. Ἡ ἐκδήλωση θὰ κοσμηθεῖ ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς Ὕμνους καὶ θὰ ὁλοκληρωθεῖ μὲ παρουσίαση τῶν δράσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας, ἀφιερωμένων στὴ θλιβερὴ ἐπέτειο τῶν 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου, ὑπὸ τὸν τίτλο: «1924-2024: Τὸ βαρύ μας χρέος ἕναν αἰῶνα μετά». Τὴν ἐκδήλωση ὀργανώνει ἡ «Λυδία» μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν «Ὑμνωδῶν» καὶ τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων τῆς Μητροπόλεώς μας.

Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ - ΝΕΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟ

Μητροπολίτης Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»

 «Ὑποδηλώνει ἀλλότροπον “οἰκουμενικὴ ἑνότητα”»

Πολὺς λόγος γίνεται περὶ τῆς λεγόμενης «οἰκουμενικῆς προσευχῆς». Τὸ «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς συνεύξασθαι» τὸ ἀντιπαρῆλθαν. Μάλιστα ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «οἰκουμενική», ὁ ὁποῖος προσδίδεται στὴν συμπροσευχὴ μὲ τοὺς Παπικοὺς κυρίως, θεωρεῖται ὅτι ἀλλάζει τὴν ἔννοια τῆς συμπροσευχῆς μὲ ἑτεροδόξους. Ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «οἰκουμενικὴ» δημιουργεῖ ἕνα ἀκόμα πρόβλημα. Μὲ τὸν ὅρο «οἰκουμενικὴ» γιὰ τὴν συμπροσευχὴ αὐτή, διαμφισβητεῖται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὁμιλοῦμε καὶ γιὰ τὴν οἰκουμενικότητά Της. Τόσο ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ ἡ οἰκουμενικότητά της, ὁρίζονται θεολογικά, γεγονὸς ποὺ διασφαλίζει τὴν μοναδικότητά της. Ὡς ἐκ τούτου ἡ χρήση τοῦ ὅρου «οἰκουμενικὴ» γιὰ τὶς ἀνεπίτρεπτες συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Ὅταν ἀποκαλοῦν «οἰκουμενικὴ» τὴν συμπροσευχὴ μὲ ἑτεροδόξους, προσδίδουν ἄλλη ἔννοια τόσο στὴν οἰκουμενικότητα, ὅσο καὶ στὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι λίγοι αὐτοί, οἱ ὁποῖὈρθόδοξος Ἐνημέρωσις «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ». (Ὁσ. Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 1321) 2 οι ἐκλαμβάνουν τὴν οἰκουμενικότητα, ὡς λειτουργοῦσα στὰ πλαίσια τοῦ λεγόμενου «Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» ἢ ἄλλων «Παγκόσμιων Χριστιανικῶν Φόρουμ», ὅπως καλοῦνται. Ἐκλαμβάνουν τὴν οἰκουμενικότητα ἐπίσης στὰ πλαίσια τῆς «Οἰκουμενικῆς Κίνησης» καὶ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀποδεχόμενοι τὸν υπερπροβαλλόμενο Οἰκουμενισμό, κατ᾿ οὐσία στρεβλώνουν τὴν ἔννοια τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Ἐκκλησίας. Τοιουτοτρόπως σχετικοποιεῖται ἡ ἔννοια τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Διαμφισβητεῖται διαφοροτρόπως ἡ ἔννοια τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Ὡς ἐκ τούτου θεωροῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς ἀναγκαιότητα. «Ὁ σκοπὸς τῆς (Ἐκκλησίας) εἶναι ὑπερεθνικός, οἰκουμενικός, πανανθρώπινος»**, τονίζει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ὅταν ἀμφισβητεῖται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀμφισβητεῖται ἡ καθολικότητά Της. Ἡ λεγόμενη λοιπὸν «οἰκουμενικὴ προσευχὴ» μὲ ἑτεροδόξους, ὑποδηλώνει ἀλλότροπον «οἰκουμενικὴ ἑνότητα» μὲ αὐτούς. «Ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστί», ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν «πιστεύωμεν ὁμοίως», γιατί νὰ γίνονται συμπροσευχές, καὶ μάλιστα νὰ καλοῦνται οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς «οἰκουμενικές», οἱ ὁποῖες παραπέμπουν σὲ μιὰ στρεβλὴ ἐξωεκκλησιαστικὴ «οἰκουμενικότητα»;

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ: «Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ»

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής Ε' Λουκά

«Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπος δὲ τὶς ἢν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δὲ τὶς ἢν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἠλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθηναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραὰμ- ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ἄδη ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· Πάτερ 'Ἀβραάμ, ἐλέησον μὲ καὶ πέμψον Λάζαρον, ἵνα βάψη τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξη τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνώμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ 'Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθὰ σοῦ ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σῦ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμὰς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· Ἐρωτῶ οὖν σέ, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφοὺς- ὅπως διαμαρτυρῆται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας - ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ' ἐὰν τὶς ἀπὸ νεκρὼν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ - εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐὰν τὶς ἐκ νεκρὼν ἀναστῇ πεισθήσονται».

ΠΤΩΧΟΣ ΔΕ ΤΙΣ ΗΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΛΑΖΑΡΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ (2023)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΛΟΥΚΑ (2022)

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΛΟΥΚΑ (ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ) 2023

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ - ΟΜΙΛΙΑ 48η: «ΣΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΥΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 ΟΣΙΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΑΣΕΙΑΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟΝ

π. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΒΟΗΘΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ (2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ - Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ (ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ), ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ)

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: «ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ, Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΑΡΤΙΑ»

Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ΛΟΥΚΑ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΤΩΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ (2006)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: «ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ» (2022)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΤΙ ΜΟΡΦΗ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΞΙΣ;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ (2023)

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗ: «ΤΙ ΜΟΡΦΗ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΛΗΞΙΣ»;

Ερμηνευτικὴ ανάλυση/προσέγγιση

Παραβολής Πλουσίου και Πτωχού Λαζάρου

Ομιλητὴς: 

Ἱερομόναχος Κλήμης Αγιοκυπριανίτης

Αθήνα, 30/10 – 12/11/2006

Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 138-141.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Πρόλογος

Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο και άλλους πολύ. Άλλους συχνά κι άλλους σε αραιότερα χρονικά διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες! Πολλές φορές δε αιφνιδιαζόμαστε μ' αυτές, σαστίζουμε, τα χάνουμε, απογοητευόμαστε, απελπιζόμαστε, χανόμαστε! Σε κάθε περίπτωση λυπούμαστε, αλλάζει η ψυχική μας διάθεση, χάνουμε την ηρεμία μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ χίλιες δυο σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας! Να σαν κι αυτές: Γιατί να μου συμβεί αυτό; Καλά δεν ήταν όλα στη ζωή μου μέχρι τώρα; Δεν μ' αγαπάει πια ο Θεός; Γιατί με τιμωρεί; Γιατί μου στερεί αυτό ή εκείνο; Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Του το ζητούσα αυτό ή Του έλεγα να μη μου το στερήσει, κι όμως δεν με άκουσε! Και γιατί τόσοι άλλοι τα έχουν όλα, ευτυχούν, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν είναι ευλαβείς και καλοί άνθρωποι; Κι ακόμη! Χίλιοι είναι οι προβληματισμοί στο «τι κάνω τώρα»; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση που με βρήκε; Σε ποιους να καταφύγω; Ποια μέσα και τρόπους να χρησιμοποιήσω; Ανθρώπινα όλα τους! Κι ο καθένας θα μας πει το κάθε τι, οι φίλοι μας και πρόσωπα που μας αγαπούν θα μας συμβουλεύσουν για το ένα ή το άλλο, ως και αντικρουόμενα πράγματα ενδέχεται να ακούσουμε, ή θα προσπαθήσουν όπως-όπως να μας παρηγορήσουν, ή και να μας δώσουν πράγματι ένα χέρι βοήθειας. Ωστόσο όλα αυτά, μπορεί σε κάποιο βαθμό να μας ανακουφίζουν, όμως σε ποιο βαθμό πράγματι μας βοηθούν και μας οικοδομούν; Κι έτσι σκεφθήκαμε τους Πατέρες! Αυτούς που οικοδόμησαν και στήριξαν μοναδικά την Εκκλησία. Αυτούς που τόσο πολύ υπέφεραν ο καθένας τους προσωπικά, από ένα πλήθος δοκιμασιών και θλίψεων, όπως και ο Κύριός μας Τον οποίο τόσο πολύ αγάπησαν και υπηρέτησαν, στον οποίο τόσο πολύ αφιερώθηκαν. Λοιπόν, στ' αλήθεια, τι λένε οι Πατέρες επί όλων αυτών; Ποια είναι η θέση τους για το μεγάλο αυτό θέμα, πως οι ίδιοι το αντιμετώπιζαν, πως οικοδομούσαν τους πιστούς της εποχής τους, αλλά κι όλους τους πιστούς έκτοτε; Ενσκήψαμε στα συγγράμματά τους, την αποκαλούμενη Πατρολογία, σταχυολογήσαμε ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν κατά το δυνατόν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια και πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ώστε καθένας μας -ακόμη δε και ο ολιγογράμματος- να χαρεί τα αναγραφόμενα, να παρηγορηθεί, να οικοδομηθεί και να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει, στις δύσκολες εκείνες ώρες των δοκιμασιών και των θλίψεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πατέρες περισσότερο χρησιμοποιούν τον ευρύτερο όρο «θλίψεις» στον οποίο περιλαμβάνουν τα πάντα. Δηλαδή τις κάθε είδους δοκιμασίες, τις ασθένειες, τις όποιες συμφορές, ακόμη δε και το πένθος! Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η σοφία τους, η έμπνευσή τους, το πλήθος των παραδειγμάτων που χρησιμοποιούν, αλλά και οι αναφορές τους στην Αγία Γραφή απ' όπου αντλούν τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσουν τον κάθε πιστό. Στ' αλήθεια η μελέτη των κειμένων τους είναι απολαυστική, δίνει πολύ ενθουσιασμό κι ελπίδα, κατατοπίζει απολύτως, οπωσδήποτε οικοδομεί. Αλλά και αν κάποια σημεία είναι δύσκολα για κάποιον, ας τα μελετήσει πάλι και πάλι, ας μην απογοητευθεί, κι ας συνεχίσει με τα επόμενα. Δεν είναι καλό να αφήσει την τόσο εποικοδομητική μελέτη του βιβλίου, για μια δύσκολη παράγραφο, ας πούμε. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης, πράγματι θα βρει χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Όπως ωφεληθήκαμε κι εμείς κι απ' αυτήν ακόμη την συγγραφή του κι ενώ βρισκόμαστε σε καιρό δοκιμασίας...

Κ.Γ.Π.

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πώς να τις αντιμετωπίζουμε

Να, ένα μεγάλο πρόβλημα!
Αλήθεια, τι κάνουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση,
τότε που μας βρίσκει η δοκιμασία, στις δύσκολες εκείνες στιγμές των θλίψεων;
Γιατί απ' το πως ακριβώς θα αντιμετωπίσουμε την κρίσημη αυτή κατάσταση,
εξαρτάται τελικά και το αν θα έχουμε όφελος ή όχι απ' αυτό που μας βρήκε. Αν θα το μετριάσουμε ή αν θα το αυξήσουμε.
Αν θα το βελτιώσουμε ή αν θα το επιδεινώσουμε!
Λοιπόν, που καταφεύγουμε;
Και πως;

α. Να έχουμε απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Θεό!

Αυτό είναι το πρώτο και ουσιαστικό που μας συνιστούν οι Πατέρες. Λέει συγκεκριμένα ο Μ. Βασίλειος: «Σεις δε αδελφοί που έχετε διαφύγει τον κίνδυνο, ας μην λυπάστε πολύ για τα κακά που έχουν συμβεί. Μήτε να ταραχθείτε στο νου σας, αλλά να υποτάξετε τον ζόφο της λύπης και να δυναμώσετε τις ψυχές, κάνοντας σκέψεις πιο γενναίες, και να κάνετε το συμβάν αφορμή για στεφάνια. Γιατί αν παραμείνετε ασάλευτοι... και θα φανείτε πιο δόκιμοι στην Πίστη με το να λάμψετε όπως το ευγενικό χρυσάφι στη φωτιά, και τη ντροπή στον εχθρό θα αυξήσετε περισσότερο, γιατί δεν μπόρεσε με όσα επιβουλεύτηκε ούτε τα δάκρυά σας να νικήσει! Υπενθυμίστε στους εαυτούς σας την καρτερία του Ιώβ. Να πείτε στους εαυτούς σας αυτά που εκείνος είπε: «Ο Κύριος τα έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο έτσι κι έγινε». (Ιώβ 1,21). Και κανείς να μην αλλάξει γνώμη απ' αυτά που έπαθε, ώστε να συλλογισθεί και να πει, ότι καμιά Πρόνοια δεν κυβερνά τα δικά μας πράγματα. Ας μην κατηγορεί την οικονομία και την κρίση του Δεσπότη. Αλλ' ας αποβλέπει στον αθλητή εκείνο (δηλ. τον Ιώβ) κι αυτόν ας κάνει σύμβουλο προς το καλύτερο. Ας συλλογίζεται τους αγώνες στους οποίους εκείνος αρίστευσε κι ενώ εβλήθη με τόσα βέλη από τον διάβολο, δεν δέχθηκε θανάσιμο χτύπημα. Τους αφήρεσε, δηλαδή, την ευτυχία απ' τους δικούς του και σκέφθηκε να τον παραχωρήσει με τις διαδοχικές συμφορές. Γιατί καθ' ην στιγμή ο προηγούμενος αγγελιοφόρος του εξήγγειλε την τόσο μεγάλη συμφορά, άλλος ερχόταν και του έφερε θλίψη για χειρότερα πράγματα. Και τα κακά προστίθεντο το ένα στο άλλο, και οι συμφορές εμιμούντο την επιδρομή των κυμάτων και πριν σταματήσουν τα πρώτα δάκρυα, έφθανε η αιτία για άλλα! Ο δίκαιος (Ιώβ) όμως, στεκόταν σαν σε κάποια προβλήτα, με το να δέχεται τις προβολές της τρικυμίας, και με το να μεταβάλλει σε αφρό την ορμή των κυμάτων, κι άφηνε τον λόγο ευγνωμοσύνης του προς τον Δεσπότη: «Ο Κύριος τα έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο έτσι κι έγινε». Και δεν έκλαψε για κανένα απ' τα συμβάντα. Όταν δε κάποιος ήρθε για να του αναγγείλει ότι, ενώ οι γιοι και οι κόρες του έτρωγαν, ορμητικός άνεμος γκρέμισε το σπίτι της χαράς! Τότε μόνο ξέσχισε το ένδυμα για να δείξει τη συμπάθεια της συγγένειας και για να βεβαιώσει με αυτό που έκανε ότι ήταν φιλόστοργος πατέρας. Αλλά και τότε, αφού έβαλε μέτρο και όριο στις λύπες και κόσμησε το συμβάν με τα ευσεβή εκείνα λόγια, έλεγε: «Ο Κύριος τα έδωσε, ο Κύριος τα αφαίρεσε. Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο έτσι κι έγινε». Τέτοια περίπου έλεγε. Ονομάστηκα πατέρας, για όσο χρόνο ήθελε Αυτός που μου έκανε αυτό. Σκέφτηκε, πάλι, να μου αφαιρέσει το στεφάνι του γεννήτορα. Δεν μαλώνω γι' αυτά που ανήκουν σ' Αυτόν! Ας υπερισχύσει αυτό που ο Κύριος αποφάσισε. Αυτός είναι ο Πλάστης του ανθρώπινου γένους, εγώ είμαι όργανό Του. Γιατί πρέπει να δυσανασχετώ ανώφελα, ενώ είμαι δούλος, και να κατακρίνω απόφαση, την οποία δεν μπορώ να διαλευκάνω; Με τέτοια λόγια ο δίκαιος κατακόντιζε τον διάβολο! Επειδή όμως ο εχθρός τον είδε πάλι να κικά και να μην μπορεί να σαλευτεί με τίποτα απ' αυτά, μηχανεύτηκε την δοκιμασία της σάρκας. Αφού μαστίγωσε το σώμα με ανείπωτες πληγές, το έκανε να αναβλύζει πηγές σκωλήκων! Κι αφού κατέβασε τον άνδρα απ' τα βασιλικά καθίσματα, τον κάθισε στην κοπριά! Αυτός όμως, μολονότι προβαλλόταν με τέτοια βάσανα, παρέμεινε ατάραχος! Και μολονότι το σώμα σπαρασσόταν απ' τους πόνους, φύλαγε άθικτο τον θησαυρό της ευσέβειας στα κρυπτά της ψυχής. Ο εχθρός, λοιπόν, μη έχοντας τι να κάνει στο εξής, θυμάται την παλιά επιβουλή. Αφού παρέσυρε τη σκέψη της γυναίκας του σε ασεβή και βλάσημη απόφαση, προσπαθούσε μ' εκείνη.

ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ «ΥΠΕΡ ΥΓΕΙΑΣ»...

ΚΑΠΟΙΟΣ άρχοντας από τη Νικομήδεια αρρώστησε βαριά και, βλέποντας πώς πλησιάζει στο θάνατο, κάλεσε τη γυναίκα του για να της εκφράσει τις τελευταίες του επιθυμίες:

–Την περιουσία μου να τη μοιράσεις στους φτωχούς και τα ορφανά. τους δούλους να τους ελευθερώσεις. Αλλά στους ιερείς δεν θέλω να δώσεις χρήματα για λειτουργίες. Σ’ αυτή του τη μεγάλη θλίψη ο ετοιμοθάνατος επικαλέστηκε με πίστη την ευχή του Αββά Ησαΐα, ενός Αγίου μοναχού που ασκήτευε κοντά στη Νικομήδεια, και αμέσως – ω του θαύματος! – έγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπόν και πασίχαρος έτρεξε στον όσιο. Εκείνος τον καλοδέχτηκε, δοξάζοντας το Θεό για το μεγάλο θαύμα.

–Θυμάσαι, παιδί μου, τον ρώτησε, ποία ώρα συνήλθες από την αρρώστια; – Την ώρα που επικαλέστηκα την ευχή σου, απάντησε Εκείνος. Ο όσιος, με τον φωτισμένο του νου, γνώριζε τι είχε λεχθεί στη διάρκεια της αρρώστιας του και ξαναρώτησε: – Άφησες, παιδί μου, χρήματα στους ιερείς, να λειτουργούν για τη σωτηρία της ψυχής σου; – Όχι, γέροντα. Τι θα είχα να ωφεληθώ αν τους άφηνα κάτι; δεν θα πήγαινε χαμένο; –Μην το λες αυτό.

Ο αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Ασθενεί τις εν υμίν;» Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν το ονόματι του Κυρίου. Και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος, καν αμαρτίας η πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ».” Νά λοιπόν που οι ευχές των ιερέων είναι αποτελεσματικές, για όποιον τις ζητάει με πίστη. Δώσε τώρα κι εσύ ένα ποσό για λειτουργίες, και θα λάβεις από το Θεό την πρέπουσα πληροφορία.

Έτσι κι έκανε. Έδωσε χρήματα σ’ έναν ιερέα για να του κάνει σαρανταλείτουργο, και γύρισε στο σπίτι του. Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες, κι ενώ σηκωνόταν από τον ύπνο, βλέπει ξαφνικά ν’ ανοίγουν οι πόρτες του σπιτιού του και να μπαίνουν σαράντα άνδρες έφιπποι, λαμπροί και αγγελόμορφοι, είκοσι από δεξιά και είκοσι από αριστερά.

–Κύριοί μου, φώναξε έκπληκτος ο άρχοντας, πώς μπήκατε σε σπίτι ανθρώπου αμαρτωλού; – Εμείς οι σαράντα, που βλέπεις, του απάντησαν εκείνοι, αντιπροσωπεύουμε τις λειτουργίες που έγιναν για σένα στον φιλάνθρωπο Θεό. Μας έστειλε Εκείνος, για να σε συνοδεύσουμε μέχρι την εκκλησία. Πήγαινε μέσα χαρούμενος, χωρίς δισταγμό. Νά, με τα πρεσβυτικά χέρια συμπληρώθηκαν οι σαράντα λειτουργίες, που έγιναν για να ενωθεί ο Χριστός μαζί σου και να κατοικήσει στην καρδιά σου.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΙΚΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΟΜΗΤΕΣ

Ο λαός μας σέβεται την εθνική ταυτότητα και δεν πέφτει εύκολα θύμα των διαφόρων αποδομητικών τάσεων. Χιλιάδες τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως του 1821 και για να αμφισβητηθεί το Κρυφό Σχολειό, αλλά οι Έλληνες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, δεν δεχόμασε αμάσητες τις διάφορες προπαγάνδες. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η έρευνα Κοινής Γνώμης για την Επανάσταση του 1821, την οποία διενήργησε το Κέντρο Φιλελευθέρων Μελετών σε συνεργασία με την εταιρία δημοσκοπήσεων Marc.

του Κων/νου Χολέβα

Η έρευνα, η οποία παρουσιάσθηκε στις 8.7.2020, καταγράφει την πεποίθηση του 90,4% των ερωτηθέντων ότι η Επανάσταση ήταν πρωτίστως εθνική. Υπάρχουν απαντήσεις γύρω στο 50% για τον κοινωνικό, φιλελεύθερο ή θρησκευτικό χαρακτήρα του 1821. Θεωρώ ευχάριστη έκπληξη το μεγάλο ποσοστό της σωστής απάντησης.

Όλα τα κείμενα των πρωταγωνιστών και οι Διακηρύξεις των Εθνικών Συνελεύσεων μιλούν για μία εξέγερση Ελλήνων Ορθοδόξων εναντίον ενός αφόρητου ζυγού από δύναμη αλλοεθνή και αλλόθρησκη. Έχει σημασία η αφύπνιση των Ελλήνων, διότι επί δεκαετίες κατεβλήθη εργώδης προσπάθεια από τη μαρξιστική προπαγάνδα να τονισθεί ο ταξικός- δήθεν- χαρακτήρας της επαναστάσεως.

Από τις άλλες απαντήσεις της έρευνας κρατώ τη μεγάλη δημοτικότητα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, καθώς και την πολύ χαμηλή δημοτικότητα του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, οπαδού της πλήρους υποταγής στη Μεγάλη Βρετανία. Τον Μαυροκορδάτο προβάλλουν ως πρότυπο πολιτικού ορισμένοι από τους σύγχρονους μελετητές του 1821. Ευτυχώς οι Έλληνες προτιμούμε τον απροσκύνητο, ευφυή αλλά και συνειδητά πιστό Χριστιανό Θ. Κολοκοτρώνη.

Το Κρυφό Σχολειό ήταν υπαρκτό, υποστηρίζει το 71,7 % των ερωτηθέντων. Και βέβαια ήταν υπαρκτό, διότι μέχρι το 1650 δεν ήταν καθόλου εύκολο να λειτουργήσουν ελεύθερα σχολεία για τους υποδούλους. Αλλά και αργότερα η αυθαιρεσία του κατακτητή τα άνοιγε και τα έκλεινε χωρίς να δίνει λόγο. Οι αμφισβητίες του Κρυφού Σχολειού εξυπηρετούν δύο στόχους:

Πρώτον, να υπονομευθεί ο πατριωτικός ρόλος του Ορθοδόξου Κλήρου και δεύτερον να εξωραϊσθεί η Τουρκοκρατία ως μία περίοδος «αρμονικής συνυπάρξεως εθνοτήτων». Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρά και ακλόνητα στοιχεία για το πώς και πότε λειτούργησε η κρυφή παιδεία των Ελλήνων.

Η Εκκλησία διαδραμάτισε σημαντικό και θετικό ρόλο κατά την Επανάσταση, απαντά το 72, 1 % των ερωτηθέντων. Παρά τις επιθέσεις και τα ανιστόρητα επιχειρήματα, που ακούγονται κατά καιρούς, περισσότεροι από τους 7 στους 10 Έλληνες αναγνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως παράγοντα αγωνιστικότητος και ως πνευματικό καθοδηγητή του Έθνους σε δύσκολες στιγμές.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ: 100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

Ὀμιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου
στὴν Συνοδικὴ Ἐκδήλωση τοῦ Ἁγίου Δημητρίου 2024

Δοξολογία ἀναπέμπουμε στὸν Πανάγαθο Θεὸ ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ βρεθοῦμε ἐδῶ, νὰ μοιραστοῦμε τὴ χαρὰ τῆς ἐν Χριστῷ συνάντησης καὶ νὰ ἐπαληθεύσουμε, μὲ τὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς μας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη σχέση, τὴ συνδιαλλαγὴ τῆς συγγνώμης καὶ τῆς συγχωρήσεως. Ἡ εὐχαριστιακὴ συνάντηση, ἡ ἀνθρώπινη συναλλαγὴ μὲ κατανόηση, ἀλληλοπεριχώρηση καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸν ἄλλο ἀποτελεῖ βασικὸ καὶ πρωταρχικὸ στοιχεῖο πνευματικῆς προκοπῆς καὶ ἀνάπτυξης καὶ ὄχι ἁπλὰ μόνο μία κοινωνικὴ δεξιότητα.

Ἀρχικά, θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικο καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο ποὺ μοῦ ἀνέθεσαν νὰ ἐκφωνήσω αὐτὸν τὸν σύντομο λόγο. Ἐπίσης, τοὺς Σεβασμιωτάτους, Ἁγίους Ἀρχιερεῖς ἕναν πρὸς ἕναν, Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιο, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο, Φιλίππων καὶ Μαρωνείας κ. Ἀμβρόσιο, Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα, καὶ τὸν Θεοφιλέστατο Ταλαντίου κ. Καλλίνικο γιὰ τὴν τιμητική τους παρουσία.

Ἡ Ἐκκλησία μας μέσα σὲ πανηγυρικὸ κλίμα ἑόρτασε τὴν Παρασκευὴ τὴ μνήμη τοῦ Πολιούχου τῆς Θεσσαλονίκης, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μὲ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο καί, ἐν συνεχείᾳ, μὲ τὴ λιτάνευση τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἁγίου πρὸς ἁγιασμὸ τῆς πόλεώς μας. Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, Σάββατο, ἑόρτασε τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέστορος μὲ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νέστορος, ὁ ὁποῖος βρίσκεται κοντὰ στὸν τόπο μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ σήμερα, Κυριακή, καὶ πάλι μὲ τὸ Ἀρχιερατικὸ Συλλείτουργο στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν τιμήθηκαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐπίσης, ἡ Ἐκκλησία μας μνημόνευσε τοὺς ἡρωϊκῶς πεσόντας ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος ἡμῶν μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης τὸ 1912 ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἀποτελεῖ ἕναν νοητὸ φάρο τῆς Ῥωμηοσύνης καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης. Ἀποτελεῖ πρόσωπο ποὺ ἑνώνει τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ τὴν ἱστορία μας. Ἑνώνει τὴ ζωὴ τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ μὲ τὴν πραγματικὴ Ζωή, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸ Φῶς. Ὁ χριστιανὸς ἑνώνεται μὲ τὸν Ἅγιο Δημήτριο, ἐφόσον ὁ ἴδιος πιστεύει στὴν πρεσβεία του καὶ στὸ φῶς τῆς Ἀληθινῆς Πίστεώς μας. Ἐμεῖς, ὅλοι ἐδῶ σὲ αὐτὴν τὴ σύναξη, ἐὰν λέγαμε ὅτι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, δὲν θὰ ὑπερβάλλαμε καθόλου. Τὸ ἀντίθετο θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε. Γιὰ νὰ βρισκόμαστε ἐδῶ, πιστεύουμε στὸν Ἅγιο Δημήτριο, στὴν πρεσβεία τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία, ὅπως τότε, τὸ 1912, ποὺ ἀπελευθέρωσε τὴν πόλη μας τὴ Θεσσαλονίκη, ἔτσι καὶ τώρα εἶναι ἱκανὴ νὰ θαυματουργεῖ καὶ νὰ ἐλευθερώνει τὸν σύγχρονο Ῥωμηὸ ἀπὸ κάθε τὶ ποὺ τὸν καθηλώνει.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος πάντα μιλάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἐλεύθερου ἀνθρώπου, στὴν καρδιὰ ἐκείνη ποὺ δὲν ἔχει ὑποδουλωθεῖ καὶ ἀντιμετωπίζει μὲ εὐθύτητα τὴν ἁμαρτωλότητά της, καὶ στὴν καρδιὰ ἐκείνη ποὺ δὲν ἔχει ὑποταχθεῖ στὸ ἀναισθητικὸ τῆς εἰρήνης δίχως ἐλευθερία. Ὅπως ἀκριβῶς δὲν ὑποτάχθηκε τὸ ἐλεύθερο πνεῦμα τοῦ Ῥωμηοῦ, γιὰ 500 χρόνια ἐδῶ στὴ Μακεδονία, καὶ ἔφερε τὴν ἐλευθερία στὴ Θεσσαλονίκη μας, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἐμεῖς ζῶντας μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, δὲν ὑποτασσόμαστε. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μόνο συνεχίζει ἡ ἱστορία μας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο συνδέεται τὸ πρὶν καὶ τὸ τώρα τῆς ἱστορίας. Ἐμεῖς σήμερα μὲ τὴ ζωή μας ἐνσαρκώνουμε τὸ παρὸν σὲ ζῶσα πίστη καὶ μεταμορφώνουμε τὴν καθημερινότητά μας, τὴν οἰκογένειά μας, τὴν κοινωνία μας σὲ ἀνάσταση ζωῆς καὶ ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον.

Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ «Ῥωμηοσύνη» εἶναι δύο ταυτόσημες ἔννοιες ποὺ ἔχουν κρατήσει τὸν αὐτοπροσδιορισμό μας ὡς Ἕλληνες μέχρι σήμερα.