ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ» ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: «ΛΥΚΕ, ΛΥΚΕ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ»;

ΟΤΑΝ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΣΕ ΟΠΕΡΑ!

Το βίντεο αυτό αποτελεί ένα μικρό απόσπασμα από τη Θ. Λειτουργία που επιτέλεσε ο Οικουμενιστής αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, την 25η Μαρτίου πολ. ημ., μαζί με συνεπισκόπους του στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας, στην Ν. Υόρκη. Αυτό το πολυφωνικό συνονθύλευμα της χορωδίας που ακούγεται -συνοδεία αρμονίου- δεν είναι πρωτόγνωρο. Έχει ενεργοποιηθεί ουσιαστικά από το 1923, όταν ο Μελέτιος Μεταξάκης, αν και καθαιρεθείς από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταβαίνει με τον αρχιεπίσκοπο της Καινοτομίας Χρυσόστομο Παπαδόπουλο στην Αμερική, προετοιμάζοντες την επανασύσταση της εκεί τοπικής Εκκλησίας! Ο Μεταξάκης εντυπωσιασμένος από την πολυφωνική μουσική των επισκοπιανικών και αγγλικανικών ναών -συνοδεία αρμονίων- επανασυστήνει τις τοπικές εκκλησίες, μετά την καθαίρεση του Επισκόπου Αλεξάνδρου, και εισάγει την πολυφωνία σε αυτές, ως προοδευτικό δείγμα αβροφροσύνης προς τα παγκόσμια συνέδρια που ετελούντο τότε στην Αμερική, για την Ένωση των Εκκλησιών. Την ίδια περίοδο στη Θεσσαλονίκη, ο μαθηματικός και «εναρμονιστής της εκκλησιαστικής μουσικής», ως αυτοσυστηνόταν, Σταμάτης Σταματιάδης δημιούργησε... μικτό, μουσικό χορό τετραφωνίας, ο οποίος... έψαλλε κάθε Κυριακή του έτους 1923, στον μητροπολιτικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην οδό Μητροπόλεως! Η ημερολογιακή καινοτομία της 10ης Μαρτίου 1924, ασφαλώς και δεν ήταν -αποκλειστικά- η μοναδική μεταρρύθμιση που επιχειρήθηκε -κυρίως- από το νεωτεριστικό δίδυμο των «Λουθηρανών» καινοτόμων Μεταξάκη - Παπαδόπουλου. Ήδη από την Πατριαρχική Εγκύκλιο του 1920, ως και το «πανορθόδοξο» ή και «διορθόδοξο» Συνέδριο της Κων/λης του 1923 επιχειρήθηκαν μεταρρυθμίσεις: α. στην εκκλησιαστική μουσική, β. στα περί του γάμου όλων των βαθμίδων του Κλήρου, γ. στην αναγνώριση του κύρους των αγγλικανικών χειροτονιών και δ. ακόμη και στην ελάττωση του χρόνου της Θείας Λειτουργίας και άλλων ακολουθιών! Στην εκκλησιαστική μουσική επιχειρήθηκε η εναρμόνισή της και η εισαγωγή της τετραφωνίας στην λατρευτική λειτουργία της Εκκλησίας. Αυτά τα ολίγα, τα αναφέρουμε -ενδεικτικά- για να υποστηρίξουμε το αυτονόητο: πως μετά από έναν αιώνα ημερολογιακών, ενδοκληρικών, λατρευτικών και άλλων εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων είναι τουλάχιστον αφελές να παρακαλείς τον... «Παναγιώτατο» να μην προχωρήσει στον από κοινού εορτασμό του Πάσχα μετά των προτεσταντικών και καθολικών αιρέσεων έτει 2025, για να μην προκαλέσει... σχίσμα! Αυτά τα έγραψε με «πόνο ψυχής» ανώνυμος συγγραφέας στο περιοδικό «Σωτήρ» και τα αναδημοσίευσε το ιστολόγιο «Ακτίνες» της 17.4.2024. Το σχίσμα είναι καταδικαστέο από όπου κι αν προέρχεται, η αποτείχιση εν καιρώ αιρέσεως είναι ευλογημένη και κανονικώς κατοχυρωμένη! Η ουσία όμως του συνεορτασμού του Πάσχα μετά των αιρετικών δεν σας πονεί, αγαπητέ συγγραφέα του άρθρου; Για να συνεχίσει ο ίδιος: «Ας προσπαθήσουμε να επουλώσουμε την πληγὴ του Ουκρανικού και να θεραπεύσουμε το βαθὺ τραύμα του Παλαιοημερολογητισμού. Αυτά είναι που μας πληγώνουν, τους Ορθοδόξους»...(!) Δηλαδή ο Οικουμενισμός, που έχει αλώσει και διαλύσει το ορθόδοξο φρόνημα όλων των επίσημων «Ορθοδόξων Εκκλησιών» επί γης και καταστρέφει καθημερινά, πνευματικά, ηθικά μα προπάντων την ορθόδοξη φρόνηση των υποτακτικών, αυτό δεν σας πονεί; Η καθολική επίσημη Ορθοδοξία έναν αιώνα τώρα, με την αναγνώριση των αγγλικανικών χειροτονιών, με την θεωρία των κλάδων, με την ακύρωση του Συμβόλου της Πίστεως, με τις συμπροσευχές και τα συλλείτουργα, τις συμφωνίες του Τορόντο του 1950, του Σαμπεζύ το 1990, του Μπαλαμάντ του 1993, του Πόρτο Αλέγκρε του 2006, του Πουασάν το 2013, έως και τη ληστρική ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου το 2016 στη Κρήτη, δογματίζει ορθόδοξα; Τα πάντα γύρω σας αλλοιώνονται, νοσούν και ακυρώνονται, η εκκλησία που λογίζετε ως ορθόδοξη, έγινε ήδη οικουμεστική και σεις πρακαλείτε ακόμα τον «Παναγιώτατο» μην προκαλέσει σχίσμα; Την Παναίρεση που σας έχει επιβάλλει, γιατί την ανέχεσθε και δεν τον παρακαλείτε να την σταματήσει ή να διακόψετε εσείς, την κοινωνία με τους αιρετικούς προϊσταμένους σας εδώ και τώρα; Δηλαδή βλέπετε -έναν αιώνα τώρα- τον λύκο μέσα στο μαντρί να τρώει τα πρόβατα και, τι του λέτε αγαπητέ; «Λύκε, λύκε είσαι εδώ»;

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

Aύτη η Oσία ήτον από την Aίγυπτον, ήτοι το νυν λεγόμενον Mισήρι, κατά τους χρόνους του μεγάλου Iουστινιανού, εν έτει φκ΄ [520], ζήσασα δε πρότερον με ακολασίαν, και προσκαλούσα εις όλεθρον ψυχικόν πολλούς ανθρώπους διά της αισχράς ηδονής. Παιδιόθεν γαρ εκρημνίσθη εις τας πονηράς πράξεις της σαρκός και έμεινεν εις αυτάς. Oύτω λέγω ζήσασα πρότερον χρόνους δεκαεπτά, ύστερον έδωκε τον εαυτόν της η μακαρία εις άσκησιν και αρετήν. Kαι τόσον πολλά υψώθη διά μέσου της απαθείας, ώστε οπού επεριπάτει επάνω εις τα νερά και τους ποταμούς, χωρίς να καταβυθίζεται. Kαι όταν επροσηύχετο, εσηκόνετο από την γην υψηλά, και εστέκετο εις τον αέρα μετέωρος. H δε αιτία της μεταβολής αυτής και μετανοίας εστάθη τοιαύτη. Kατά την δεκάτην τετάρτην του Σεπτεμβρίου μηνός, όταν εν Iερουσαλήμ εγίνετο η ύψωσις του τιμίου ξύλου του ζωοποιού Σταυρού, πολλοί Xριστιανοί εσύντρεχον από κάθε μέρος, και επήγαιναν εις τα Iεροσόλυμα, διά να ιδούν το τίμιον ξύλον του Σταυρού. Tότε και η Oσία αύτη επήγεν εκεί, ομού με ακολάστους και ασελγείς νέους. Πηγαίνουσα δε εκεί και ζητούσα να έμβη εις τον Nαόν της Aγίας Aναστάσεως, διά να ιδή τον ζωοποιόν Σταυρόν, εμποδίζετο αοράτως, και δεν εδύνετο μήτε να έμβη, μήτε να ιδή. Όθεν έβαλε την κυρίαν Θεοτόκον εγγυήτριαν, ότι εάν αφεθή να έμβη και να ιδή τον Σταυρόν του Kυρίου, να φυλάξη σωφροσύνην εις το εξής, και άλλην φοράν να μη μολύνη το σώμα της με επιθυμίας και ηδονάς. Όθεν επιτυχούσα του ποθουμένου, δεν εψεύσθη εις την υπόσχεσιν οπού έκαμεν, αλλά περάσασα τον Iορδάνην ποταμόν, επήγεν εις την έρημον, και εκεί έζησεν η τρισολβία χρόνους τεσσαρακονταεπτά, χωρίς να ιδή άνθρωπον, μόνον δε τον Θεόν είχε θεατήν της. Kαι τόσον ηγωνίσθη, ώστε οπού ανέβη μεν, επάνω από την ανθρωπίνην φύσιν, απόκτησε δε μίαν ζωήν επί γης, αγγελικήν τε και υπέρ άνθρωπον, και ούτως εν ειρήνη απήλθε προς Kύριον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτής συνέγραψε μεν ελληνιστί ο Iεροσολύμων Σωφρόνιος, ου η αρχή· «Mυστήριον Bασιλέως κρύπτειν, καλόν, τα δε έργα του Θεού ανακηρύττειν, ένδοξον». Mετέφρασε δε εις το απλούν, ο πεζογράφος Δαμασκηνός.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

 Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΤΩΝ Ε' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ (2024)

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ (1997)

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 2022 (ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2023)

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ, ΤΥΠΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΜΑΡΚ. ι' 32 - 45). ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΝ ΜΑΡΚΟΝ, ΟΜΙΛΙΑ ΞΕ' α'

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2023)

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ: ΛΟΓΟΣ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (10 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1885)

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΛΟΓΟΣ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ)

ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΕΛΕΥΚΕΙΑΣ: ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ''ΙΔΟΥ ΑΝΑΒΑΙΝΟΜΕΝ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΑΡΑΔΟΘΗΣΕΤΑΙ ΕΙΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ''

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ - ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ (2021)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2022)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (2007)

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΡΗΤΗΣ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ (1997)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ: ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (ΣΤ')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 31-34.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Εξητάσαμεν την Αγίαν Γραφήν και τας Ιεράς Παραδόσεις, επισκοπήσαμεν το περιεχόμενον της Θείας Λειτουργίας, εμελετήσαμεν επισταμένως τας «Περί της Θείας Κοινωνίας» ιεράς συγγραφάς των μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας απ' αρχής της συστάσεως αυτής, και ούτω δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έρχεται εις φως η συγγραφή αύτη με σκοπόν να νουθετήση, να υπενθυμίση ή και να διδάξη ακόμη πάντα χριστιανόν, ποίον είναι το γνήσιον και αληθές πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος τούτου, της Θείας Κοινωνίας. [...] *Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ:

«ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

(1957)

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΑΙ ΕΓΚΥΚΛΙΟΙ

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

1). Ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Γρηγόριος Ε' ο και Εθνομάρτυς και Ιερομάρτυς, όστις απηγχονίσθη υπό των Τούρκων, είχεν αποστείλει εγκύκλιον το 1819 απευθυνομένην προς τους εν Αγίω Όρει Μοναχούς υπογεγραμμένην υπό 15 περίπου Μητροπολιτών του Οικουμενικού Θρόνου, ήτις αναφέρεται κυρίως εις το ζήτημα της συνεχούς Θείας Κοινωνίας, και σαφώς διακηρύττει, ότι ουδαμώς απαγορεύεται υπό των Ιερών Κανόνων εις τους ευλαβείς χριστιανούς, η συνεχής Θεία Κοινωνία, ουδέ απαιτείται ίνα μεσολαβήση ένα διάστημα 40 ημερών διά να κοινωνήση εκ νέου ο χριστιανός, όπως ενόμιζον και νομίζουν ακόμη, δυστυχώς, τινές. Η εγκύκλιος έχει ούτω'

Γρηγόριος, Ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως,

Νέας Ρώμης, και Οικουμενικός Πατριάρχης

«Οσιώτατοι Επιστάται και Νηζάριδες της κοινότητος του αγιωνύμου Όρους... Χάρις είη υμίν και ειρήνη παρά Θεού, παρ' ημών δε ευχή και ευλογία. Περί της Θείας και Ιεράς Μεταλήψεως εστέ βέβαιοι και γινώσκεται, ότι χρέος έχουσιν οι ευσεβείς, εν εκάστη Ιερά Μυσταγωγία, να προσέρχωνται και να μεταλαμβάνωσι του Ζωοποιού Σώματος' διά τούτο και προσκαλούνται παρά του Ιερέως εν τω (Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε). Διά δε το του ανθρώπου ολισθηρόν και ανίκανον προς την καθ' ημέραν μετάληψιν, ανέθετο η Εκκλησία το τοιούτον και ανετείλατο να προσέρχηται έκαστος εν τη Ιερά Μεταλήψει, οπόταν, εξομολογηθείς τω Πνευματικώ αυτού Πατρί, λάβη την σχετικήν άδειαν. Αν δε κανείς εγκληματίας καθυποβληθή υπό κανόνα, εν μετανοία και δάκρυσι να εκτελή, πρώτον τον επανεχθέντα αυτώ κανόνα και έπειτα, πάλιν προπσερχόμενος τω Πνευματικώ του, να λαμβάνη την άδειαν, εις το οποίον ούτε προσδιορισμός ημερών, αλλ' ούτε τεσσαράκοντα ημέραι πρέπει να περάσωσι πρώτον, μετά την εις τα Θεία προσέλευσιν' επειδή είναι ακώλυτον το τοιούτον και ανεμπόδιστον, όστις θέλει λαμβάνει την άδειαν παρά του Πνευματικού του και έξεστιν αυτώ να μεταλαμβάνη και κατά πάσαν εβδομάδα...».

Είητε δε εν Κυρίω υγιαίνοντες
αωιθ', (1819) εν μηνί Αυγούστω Ινδικτιώνος Ζ',

(Έπονται δέκα πέντε υπογραφαί Μητροπολιτών)

2). Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου του Βασιλείου της Ελλάδος

Η Ιερά Σύνοδος του Βασιλείου της Ελλάδος, λαβούσα αφορμήν να εκδώση σχετικάς εγκυκλίους περί του ζητήματος της συνεχούς Μεταλήψεως, συνέστησεν επανειλημμένως, ως καλόν το συνεχώς κοινωνείν των Αχράντων Μυστηρίων, καθ' ό ο αρχαιότατος θεσμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επέστησε δε την προσοχήν των Χριστιανών, ίνα οσάκις πρόκειται να προσέλθωσιν εις την Θείαν Κοινωνίαν, προπαρασκευάζωνται διά μετανοίας και εξομολογήσεως, και ούτω καταλλήλως και ακατακρίτως μετέχωσι των Αχράντων Μυστηρίων. Ιδού δε αποτέλεσμα της υπ' αριθ. 2469 Εγκυκλίου, εκδοθείσης το 1879, εν η αναφέρονται τα εξής: «Η Εκκλησία ουδέποτε ηγνόησε τα πάλαι ειθισμένα ως γινόμενα' επειδή όμως οι πλείστοι των χριστιανών, διά ραθυμίαν και αμέλειαν και σκαιότητα του βίου, δεν δύνανται να ώσι πάντοτε καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων, ίνα μη υπό της συνηθείας παρασυρόμενοι, απλώς και ως έτυχε, άνευ δοκιμασίας εαυτών (μετανοίας και εξομολογήσεως) κοινωνώσι του Μυστηρίου προς ιδίαν κατάκρισιν, επεκράτησεν εν τη Εκκλησία το... έθιμον να μεταλαμβάνωσιν οι Χριστιανοί συνήθως κατά τας τεταγμένας των νηστειών εποχάς. Αλλά και αν επεκράτησεν η συνήθεια αύτη, διά τους ως ανωτέρω ειρημένους λόγους, η Εκκλησία όμως, όχι μόνον δεν απαγορεύει εις τους αληθώς αξίους (δηλαδή εις τους εν μετανοία και εξομολογήσει διατελούντας) να προσέρχωνται συχνότερον εις την Θ. Μετάληψιν, αλλ' εις κάθε Λειτουργίαν διά της εκφωνήσεως «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε» προσκαλεί τους αληθώς αγίους (καθαρούς, εξομολογημένους), τους οποίους προειδοποίησε διά του «Τα άγια τοις αγίοις», να προσέρχωνται εις την Θ. Κοινωνίαν».

3) Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μόσχας Πλάτων (+1812)

Διά την συνεχή Θ. Κοινωνίαν εκφράζεται ως εξής:

«Αν θεωρήσωμεν τας μεγάλας ωφελείας της Μεταλήψεως της Θ. Ευχαριστίας και το πλήθοπς των ευεργεσιών του Χριστού, πρέπει να ομολογήσωμεν, ότι χρεωστεί ο χριστιανός να μεταλαμβάνη συνεχώς του Θείου τούτου Μυστηρίουν.

Η ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΤΩΝ Ε' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ (2024)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής

Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακοπούλου:
 «Η Κατάθλιψη κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις  «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 51-53.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
 «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Πρόλογος

Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας το 5 ο/ο του πληθυσμού στην Ευρώπη υποφέρει από κατάθλιψη, το 10 ο/ο των ανδρών και το 20 ο/ο των γυναικών βιώνουν καταθλιπτικά γεγονότα, ενώ 340 εκατ. άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο υποφέρουν από τέτοιες διαταραχές! Δυστυχώς η κατάσταση αυτή συνεχώς επιδεινώνεται και εξελίσσεται σε μάστιγα του αιώνα μας... Και οι ιδικοί ψάχνουν για τις λύσεις! Τα ψυχοφάρμακα δίνουν και παίρνουν. Οι ψυχολόγοι (ακόμη δε και οι παιδοψυχολόγοι) και οι ψυχίατροι έγιναν το καταφύγιο των πολλών... Λύπη, μελαγχολία, κατάθλιψη! Οι Πατέρες χρησιμοποιούν τον γενικότερο όρο «αθυμία», όταν αναφέρονται σ' αυτή την κατάσταση. Και πόσα δεν έχουν να πουν! Ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχε δύο ανθρώπους του περιβάλλοντός του, τον φίλο του Σταγείριο και την συνεργάτιδά του Οσία Ολυμπιάδα, οι οποίοι, αν και ήταν ενάρετοι όπως ο ίδιος αναφέρει, έπασχαν απ' την αθυμία, τους απηύθυνε δε πλήθος μακροσκελών επιστολών προκειμένου να τους βοηθήσει. Συνεπώς το πρόβλημα αγγίζει κάποτε και τους εναρέτους! Οι Πατέρες μας εξηγούν με σαφήνεια ποιά είναι τα είδη της λύπης, και πώς μόνο για την αμαρτία, τη δική μας και των άλλων, πρέπει να λυπάται κανείς και για τίποτε άλλο! Πρόκειται για την αποκαλούμενη «κατά Θεόν λύπη» η οποία οδηγεί στη μετάνοια και τη σωτηρία μας. Αυτή είναι και η λύπη των Αγίων, αναφέροντας επ' αυτού πλήθος από παραδείγματα και χωρία της Αγίας Γραφής. Την αθυμία την περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα, την θεωρούν (όπως και είναι!) αφόρητη κατάσταση, τη χειρότερη απ' όλες τις δοκιμασίες, ακόμα δε και τον θάνατο που είναι το κορύφωμα όλων των δοκιμασιών! Την αποκαλούν νέφος πυκνό και ζοφερό, σκοτάδι, βαρύ φορτίο, τυραννίδα, μανιακό πέλαγος, φοβερό βασανιστήριο κ.λπ. Τονίζουν ακόμα πως ο δαίμονας αυτούς που εξουσιάζει, το κατορθώνει αυτό μέσα απ' την υπερβολική αθυμία! Γι' αυτό και την χαρακτηρίζουν «πονηρό πνεύμα της λύπης»! Μας εξηγούν αναλυτικά τις αιτίες που μας συμβαίνουν αυτά, τις οποίες αξίζει να προσέξουμε πάρα πολύ, γιατί μέσα απ' αυτές μπορούμε μπορούμε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας και να εντοπίσουμε το πρόβλημά μας. Και απ' τον εντοπισμό του προβλήματος μπορούμε ευκολότερα να οδηγηθούμε στην θεραπεία και την απαλλαγή μας απ' αυτήν. Μας περιγράφουν ποιές είναι οι συνέπειες της αθυμίας στη ζωή μας και γιατί την επιτρέπει ο Θεός. Επιπλέον στέκονται πολύ στην αντιμετώπισή της. Τονίζουν πως σαφώς η αθυμία θεραπεύεται και προτείνουν τις λύσεις, οι οποίες είναι κυρίως πνευματικές. Ας τις εφαρμόσουμε με ακρίβεια και επιμέλεια στη ζωή μας, για να βρούμε την ίαση που τόσο ποθούμε. Αλλά πόσο υπέροχα εξηγούν και τα δάκρυα του Κυρίου, τόσο για τον φίλο του τον Λάζαρο εκεί λίγο πριν τον αναστήσει, όσο και για την κατάντια της Ιερουσαλήμ που θα γινόταν σύντομα κυριολεκτικά βορά των εχθρών της! Όλα αυτά τα θαυμάσια τα παραθέτουν με τον δικό τους χαρακτηριστικό τρόπο, με πλήθος παραδειγμάτων και σοφίας, που οικοδομούν οπωσδήποτε καθένα που θέλει να τους ακούσει. Ή έστω που επιθυμεί να ακούσει και μία άλλη άποψη! Αξίζει να αναφερθεί ότι το βιβλίο αυτό προήλθε μετά από μελέτη των συγγραμμάτων τους, την αποκαλουμένη Πατρολογία, απ' την οποία σταχυολογήσαμε κατά το δυνατόν ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια κι πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ακόμη δε και για τον ολιγογράμματο. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης θα βρει πραγματικά χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Κι όπως γράφει ο Άγ. Ισίδωρος Πηλουσιώτης «αν το έργο αυτό είναι καλό, ας το αποδώσει στον Θεό. Αν, όμως, ότι είναι γραμμένο με ελλείψεις, ας συγχωρήσει την ανθρώπινη αδυναμία, που δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που θέλει»...

Κ.Γ.Π.

Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

3. ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ;

δ. Οφείλεται και σε δαιμονική επήρεια!

Ας προσέξουμε τα λόγια τούτα του Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου: «Γιατί το να λυπάται κανείς είναι φυσικό, αλλά το να λυπάται υπερβολικά είναι αποτέλεσμα μανίας και διαβολικής ενέργειας». [Απ' τα «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ» Αγ. Ιω. Δαμασκηνού]. Στα «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ» του Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού, αναφέρονται και τούτα τα λόγια του Αββά Κασσιανού; «Πέμπτος αγώνας για μας είναι ο αγώνας εναντίον του πνεύματος της λύπης, το οποίο συσκοτίζει την ψυχή από κάθε πνευματική θεωρία και την εμποδίζει από κάθε καλή πράξη. Γιατί όταν το πονηρό αυτό πνεύμα κυριεύσει την ψυχή και την σκοτίσει, τότε ούτε προσευχές της επιτρέπει να εκτελεί με προθυμία, ούτε την αφήνει να επιμένει στην ωφέλεια των ιερών αναγνωσμάτων. Δεν ανέχεται να είναι ο άνθρωπος πράος και προσηνής προς τους αδελφούς του, αλλ' εκβάλλει και μίσος προς την ίδια την υπόσχεση της ζωής. Γι' αυτό ένας είναι ο σκοπός μας, να αγωνιστούμε τον πνευματικό αγώνα και να προφυλάξουμε με κάθε επαγρύπνηση την καρδιά μας απ' το πνεύμα της λύπης. Γιατί όπως ο σκόρος τρώγει τα ρούχα και το σκουλήκι το ξύλο, έτσι και η λύπη κατατρώγει την ψυχή του ανθρώπου, πείθοντάς την να αποφεύγει κάθε καλή συγκυρία. Και δεν επιτρέπει ούτε απ' τους καλούς φίλους να δεχτεί συμβουλές, ούτε να δώσει καλή και ειρηνική απάντηση, αλλά παίρνοντας ολόκληρη την ψυχή, την γεμίζει πικρία και αηδία, κι ύστερα της ψιθυρίζει ότι οι άνθρωποι είναι αίτιοι της ταραχής τους. Την λύπη αυτή οφείλουμε να την αποφεύγουμε, όπως αποφεύγουμε την πορνεία, την φιλαργυρία, τον θυμό και τα υπόλοιπα πάθη». [Απ' τα «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ» Αγ. Ιω. Δαμασκηνού]. Ακόμη αναφέρει ο Αββάς Κασσιανός απευθυνόμενος στους μοναχούς: «Ο αγώνας του καθένα από μας είναι εναντίον του πνεύματος της ακηδίας (=αμέλεια, αδιαφορία), που συνδέεται και ενεργεί με το πνεύμα της λύπης. Είναι τρομερός και άγριος αυτός ο δαίμονας, που παλεύει τους μοναχούς. Αυτός και την 6η ώρα επιτίθεται στον μοναχό κι του προκαλεί νωθρότητα και φρίκη, εμβάλλοντάς του και μίσος και για τον ίδιο τον τόπο του και για τους αδελφούς που ζουν μαζί του, και για κάθε εργασία, ακόμη και γι' αυτή την ανάγνωση των Θείων Γραφών, υποβάλλοντάς του και λογισμούς για μετάβασή του αλλού, ότι δηλαδή, αν δεν μεταφέρει τον εαυτό του σε άλλους τόπους, θα είναι μάταιος γι' αυτόν όλος ο χρόνος και θα του γίνει πόνος. Μαζί με όλα αυτά του βάζει και το αίσθημα της πείνας κατά την 12η ώρα, τέτοιο που δεν θα του συνέβαινε ούτε μετά από τριήμερη νηστεία, ή μετά από μακρότατη οδοιπορία ή μετά από πολύ μεγάλη κούραση. Έπειτα του βάζει και λογισμούς ότι με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορεί να απαλλαγεί απ' αυτήν τη νόσο και το βάρος, παρά μόνο με το να βγαίνει συνεχώς και να εξαπατά τους αδελφούς ότι εξέρχεται για την ωφέλεια και την επίσκεψη ασθενών. Όταν, λοιπόν, δεν μπορέσει με αυτά να τον εξαπατήσει, γίνεται πιο σκληρός και ορμητικός εναντίον του, εκτός εάν είναι θωρακισμένος με την προσευχή, την αποχή από αργολογίες, τη μελέτη των Θείων Γραφών και την υπομονή στους πειρασμούς. Γιατί εάν δεν τον βρει ασφαλισμένο μ' αυτά τα όπλα, ταξιδεύοντάς τον με τα βέλη του, τον παρουσιάζει άστατο, τον κάνει ρεμβώδη, ράθυμο και φυγόπονο, προετοιμάζοντάς τον να περιέρχεται μοναστήρια και να μην φροντίζει για τίποτε άλλο, παρά μόνο που γίνονται φαγοπότια. Απ' το σημείο αυτό κι έπειτα, τον δεσμεύει και με κοσμικές υποθέσεις, με σκοπό να μπορέσει να τον βγάλει εντελώς και απ' αυτό το μοναδικό μοναχικό επάγγελμα...». [Απ' τα «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ» Αγ. Ιω. Δαμασκηνού].

ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ: «ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ» (4ον)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Γεωργίου Δ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Συμεών του Μεταφραστού: Το Μαρτύριον του Αγίου Γεωργίου»,
Αθήνα 1994, έκδοση «Αποστολικής Διακονίας», σελ. 47-49.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

ΣΥΜΕΩΝ Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ

Ο Συμεών ο Μεταφραστής έζησε κατά τον Ι' αιώνα μ.Χ. και διετέλεσε λογοθέτης (υπουργός) από τους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο Ζ΄τον Πορφυρογέννητο (913-959 μ. Χ.), Νικηφόρο Β' το Φωκά (963-969 μ.Χ.), Ιωάννη Α΄τον Τσιμισκή (969-976 μ.Χ.) και Βασίλειο Β' τον Βουλγαροκτόνο (976-1025 μ.Χ.). Το κοσμικό του, όνομα κατά πάσα πιθανότητα, ήταν Νικήτας. Το όνομα Συμεών το πήρε όταν εκάρη μοναχός. Ο Συμεών υπήρξε από τους πλέον λόγιους μοναχούς της Εκκλησίας και ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το αφιέρωσε στο συγγραφικό έργο. Προκειμένου δε να φέρει σε πέρας το έργο αυτό, διέθεσε όλο του τον πλούτο και την κοσμική του δύναμη, αφού διακαής του πόθος ήταν να προσφέρει πνευματική και ηθική βοήθεια στο λαό του Θεού. Ο Συμεών διακρινόταν για την αρετή και τη σοφία των λόγων του. Η Εκκλησία μας τον έχει ανακηρύξει Άγιο και τιμά τη μνήμη του στις 9 Νοεμβρίου. Στο Μέγα Συναξαριστή (9 Νοεμβρίου) μεταξύ των άλλων, σημειώνονται και τα εξής για τον άγιο Συμεών: «Ούτως οσίως και εναρέτως πολιτευσάμενος ο Όσιος και πλείστους όσους ωφελήσας και ωφελών καθ' εκάστων  διά του λίαν διδακτικού και γλαφυρωτάτου περιεχομένου των υπ' αυτού συγγραφέντων βίων των Αγίων, απήλθε προς Κύριον, ίνα συναγάλεται αιωνίως μετά των Αγίων Αυτού, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών». [...] Ο Συμεών προκειμένου να γράψει το έργο αυτό, στηρίχτηκε σε πολλές και παλαιές πηγές. Ως κύρια όμως και βασική πηγή χρησιμοποίησε το «Μαρτύριο», το οποίο συνέγραψε ένας από τους υπηρέτες του Αγίου, ο Πασικράτης, ο οποίος παρακολουθούσε με τα ίδια του τα μάτια τις διάφορες φάσεις και τα είδη των βασανιστηρίων του Μεγαλομάρτυρος (σχετικά βλ. Εισαγωγή Α', β', 1). Το έργο αυτό του Συμεών σώζεται σε χειρόγραφα στις ιερές Μονές Μεγίστης Λαύρας, Ιβήρων και άλλες του Αγίου Όρους. Έχει εκδοθεί πολλές φορές και συμπεριλαμβάνεται στον 115ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του J.- P. Migne.

Απόσπασμα εκ του προλόγου του βιβλίου σε μετάφραση, σχολιασμό και επιμέλεια του
Θεολόγου - Φιλολόγου Γεωργίου Δ. Παπαδημητρακόπουλου

ΣΥΜΕΩΝ, ΛΟΓΟΘΕΤΟΥ, ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ

ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο Γεώργιος σε λάκκο με ασβέστη και η θαυματουργική διάσωσή του

ΙΓ. Ύστερα από όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα, ο Διοκλητιανός εξοργίστηκε πάρα πολύ κατά του Μεγαλομάρτυρος και βιαζόταν να τον παραδώσει πάλι σε φρικτό βασανιστήριο. Έδωσε λοιπόν εντολή να τον χώσουν μέσα σε ασβέστη που είχε πριν από λίγο σβηστεί, ή καλύτερα να πούμε αναφτεί, και να οριστούν φύλακες να φυλάγουν συνέχεια, ώστε να μη γίνει κάποια φιλάνθρωπη ενέργεια γι' αυτόν ούτε να διαπραχθεί οτιδήποτε από τους οικείους του.

Μόλις πέρασαν τρεις ημέρες, ο αυτοκράτορας, καθόσον έκρινε από τα πράγματα, πίστευε ότι ο Γεώργιος θα είχε πεθάνει και το σώμα του θα είχε εντελώς διαλυθεί. Έδωσε λοιπόν εντολή σε στρατιώτες να πάνε στον λάκκο του ασβέστη και, αφού μαζέψουν τα οστά του, να τα εξαφανίσουν γρήγορα, για να μην περιέλθουν στα χέρια των χριστιανών και, έτσι, αυτοί να στερηθούν ένα τέτοιο μεγάλο δώρο.

Ήξερε δηλαδή ο Διοκλητιανός πόσο τιμούν τα λείψανα των μαρτύρων τους εκείνοι που είχαν ασπαστεί την πίστη στο Χριστό. Όταν λοιπόν οι στρατιώτες παραμέρισαν τον ασβέστη, ο Μεγαλομάρτυς, θαυματουργικά βρέθηκε όχι μόνο ζωντανός, αλλά και εντελώς αβλαβής, λες και δεν είχε έλθει σε καμιά επαφή με τον κοχλαστό ασβέστη, αλλά είχε σκεπαστεί με απαλότατα τριαντάφυλλα και άνθη.

Το θαύμα γίνεται αφορμή να πιστέψουν και άλλοι στο Χριστό

ΙΔ. Τούτο το μέγα θαύμα, ένα από τα αναρίθμητα θαύματα του Χριστού, μόλις το είδαν όλοι όσοι βρίσκονταν κατά τύχη στον τόπο εκείνο (και βεβαίως πολλοί είχαν συγκεντρωθεί εκεί, για να δουν το Μάρτυρα), αναφώνησαν: «Μέγας είναι ο Θεός των χριστιανών». Το θαύμα αυτό έκαμε και τη βασίλισσα Αλεξάνδρα να αναφωνήσει με παρρησία την ίδια φράση.

Τούτο, επίσης, έκανε να πιστέψουν στο Χριστό και οι στρατιώτες, τους οποίους έστειλε ο Διοκλητιανός για τη συγκέντρωση και εξαφάνιση των οστών του Αγίου. Όταν η είδηση και το θαύμα αυτό διαβιβάστηκε στον αυτοκράτορα, τον κατέλαβε έκπληξη και δέος. Μόλις δε ο ίδιος ο Άγιος εμφανίστηκε μπροστά του, τον ρώτησε: «Ποιός είναι εκείνος που διέσωσε τη ζωή σου από το βέβαιο θάνατο»;

Ο Γεώργιος του απάντησε: «Αν κάποιος ακούσει και δεν πιστέψει, τα λόγια γι' αυτόν είναι αχρείαστα και χωρίς νόημα. Πλην όμως, βασιλιά μου, ας είναι γνωστό σ' εσένα ότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, είναι Εκείνος που και εμένα και όλους αυτούς που έχουν πιστέψει σ' Αυτόν μας σκεπάζει αοράτως με τις πτέρυγές του και μας διασώζει από οτιδήποτε θα μπορούσε να μας βλάψει».

Το μαρτύριο με τα σιδερένια υποδήματα

ΙΕ. Η βέβηλη όμως ακοή του αυτοκράτορα δεν μπορούσε να ακούει λόγια, τα οποία δεν είχαν καμιά σχέση με το ψεύδος και τη μοχθηρία. Έτσι, για την αλήθεια που ο Μεγαλομάρτυς και πάλι διακήρυξε, τον «άμειψε» με άλλο φρικτό βασανιστήριο. Πρόσταξε λοιπόν ο ειδωλομανής αυτοκράτορας να φέρουν σιδερένια υποδήματα, που να έχουν στο εσωτερικό τους μυτερά καρφιά, να τα πυρακτώσουν στη φωτιά και ακολούθως, αφού διατάξουν το Γεώργιο να τα φορέσει στα πόδια του, να τον αναγκάζουν, χτυπώντας τον και σπρώχνοντάς τον, να τρέχει.

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ (2024)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλή Αττικής

ΚΑΛΗ Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΝΑΛΟΓΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΖΗΛΩΣΑΝΤΟΣ «ΜΕΤΑΞΑΚΕΙΟΝ» ΔΟΞΑΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Κατά την επίσκεψη του Πατριάρχου στη Μητρόπολη Περιστερίου

Καλή η διαμαρτυρία για το σκάνδαλο του Μητροπολίτου, επιβάλλεται ανάλογη και έναντι του ζηλώσαντος «Μεταξάκειον» δόξαν Πατριάρχου Βαρθολομαίου

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος βρίσκεται ήδη στην Αθήνα για τετραήμερη επίσκεψη. Είναι προσκεκλημένος της Ελληνικής Κυβερνήσεως για να συμμετάσχει ως κεντρικός ομιλητής στο 9ο Διεθνές Συνέδριο «Our Ocean», το οποίο πραγματοποιείται την 16/4/2024 στο «Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος». Στο πρόγραμμα της επισκέψεώς του περιλαμβάνεται, όπως έχουμε διαβάσει σε σχετικά δημοσιεύματα, και επίσκεψή του στην Μητρόπολη Περιστερίου, ως προσκεκλημένου του Μητροπολίτου κ. Γρηγορίου, της οποίας ως γνωστόν είναι ανάστατο το πλήρωμα εξαιτίας της αυθαίρετης πρωτοβουλίας του τελευταίου για απομάκρυνση του Σταυρού με τον Εσταυρωμένον που είναι καθιερωμένο να βρίσκεται τοποθετημένος εντός του Ιερού Βήματος και όπισθεν της Αγίας Τραπέζης. Όπως, επίσης, έχει δημοσιευθεί, οι πιστοί προτίθενται να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για το ως άνω γεγονός (και) κατά την υποδοχή που επιφυλάσσεται στον Πατριάρχη από τον Μητροπολίτη Περιστερίου, ο οποίος προσφάτως επισκεφθείς το Φανάρι μετά του Δημάρχου της πόλεως απηύθυνε πρόσκληση στο Πατριάρχη να επισκεφθεί την Μητρόπολη και την πόλη του Περιστερίου, η οποία έγινε δεκτή. Ο κ. Βαρθολομαίος, τολμηρός γάρ, δεν υπελόγισε το κλίμα αναταραχής το οποίο επικρατεί στην εν λόγω Μητρόπολη και προφανώς δεν συμμερίζεται την ανησυχία του πληρώματος και τον σκανδαλισμό του από την απόφαση και επιμονή του Μητροπολίτου και Καθηγητού της Θεολογίας κ. Γρηγορίου να προβεί στην ως άνω αυθαίρετη ενέργειά του. Εν τω μεταξύ, ο Προκαθήμενος του Φαναρίου, μόλις προ δύο εβδομάδων, προκάλεσε και ο ίδιος το ορθόδοξο αισθητήριο των πιστών δηλώνοντας, κατά την ημέρα του εορτασμού του Πάσχα των Λατίνων, ότι σε συμφωνία με το Βατικανό πρόκειται να προσδιορίσουν (ενδεχομένως κατά το επόμενο έτος, 2025) νέον κοινά αποδεκτό τρόπο προσδιορισμού της Εορτής του Πάσχα. Όπερ σημαίνει νέες περιπέτειες και δοκιμασίες για τους πιστούς και προκλήσεις για όσους ενδιαφέρονται για την Ορθοδοξία. Ο Πατριάρχης ήδη συναντήθηκε, όπως άλλωστε απαιτεί και η εκκλησιαστική εθιμοτυπία, με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, ο οποίος, όπως έχει καταδειχθεί, ούτε επιθυμεί, ούτε ενδιαφέρεται να σταθεί εμπόδιο σε οποιοδήποτε σχεδιασμό του Φαναρίου, είτε αυτός αφορά στην Πίστη, είτε στα διοικητικά της Εκκλησίας. Αυτό αποτυπώθηκε και κατά την προσφώνησή του στον επισκεπτόμενο την Αθήνα Πατριάρχη, προς τον οποίο ανέφερε ότι «Είναι καλό να συναντιόμαστε συχνότερα και να ανταλλάσουμε απόψεις»! Και γνωρίζουμε ποίου οι απόψεις τελικώς εφαρμόζονται ή μάλλον επιβάλλονται! Περαίνοντες τον λόγον και απευθυνόμενοι προς τους αγαπητούς πιστούς της Μητροπόλεως Περιστερίου, εφ΄όσον υλοποιήσουν την δηλωθείσα πρόθεσή τους να διαμαρτυρηθούν και κατά την επίσκεψη του Πατριάρχου στην Μητρόπολή τους και την πόλη τους, για το σκάνδαλο του Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Γρηγορίου, ταπεινή σκέψη είναι να συμπεριλάβουν στη διαμαρτυρία τους και το μείζον και αυτού του σκανδάλου ζήτημα της δηλωθείσης προθέσεως ή μάλλον αποφάσεως του ιδίου του Πατριάρχου να διχάσει εκ νέου την Ορθόδοξη Ανατολή, ως νέος Μελέτιος Μεταξάκης, προκαλώντας νέο σχίσμα με την επιβολή νέας Καινοτομίας περί τον εορτασμό του Πάσχα. Ας ηχήσουν στα αυτιά τους τα λόγια του διδασκάλου του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, σοφού και ευσεβεστάτου Ιωσήφ Βρυεννίου, λέγοντος: «Καλόν το ειρηνεύειν προς πάντας, αλλ΄ομονοούντας προς την ευσέβειαν· η γαρ ειρήνη, μετά μεν του δικαίου και πρέποντος, κάλλιστον εστι κτήμα και λυσιτελέστατον, μετά δε κακίας ή δουλείας επονείδιστον, πάντων αίσχιστόν τε και βλαβερώτατον.

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

Η Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, είναι η πλέον ίσως δημοφιλής ιερά Ακολουθία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Ακολουθία αύτη ψάλλεται εις τους ιερούς Ναούς μας κατά τας πρώτας πέντε εβδομάδας της Μ. Τεσσαρακοστής, εν ημέρα Παρασκευή. Κατά την πρώτην εβδομάδα της Μ. Τεσσαρακοστής (η «των Νηστειών») ψάλλονται οι εξ πρώτοι «οίκοι» του Ύμνου, ήτοι οι «οίκοι» Α-Ζ κατά την δευτέραν εβδομάδα ψάλλονται οι «οίκοι» Η-Μ κατά την τρίτην εβδομάδα ψάλλονται οι «οίκοι» Ν-Σ κατά την τετάρτην εβδομάδα ψάλλονται οι «οίκοι» Τ-Ω κατά δε την πέμπτην εβδομάδα ψάλλεται ολόκληρος ο Ύμνος. Τόσον τα τμήματα του Ακαθίστου Ύμνου, όσον και ολόκληρος ο Ύμνος, ψάλλονται μαζί με ειδικόν «Κανόνα», ο οποίος αρχίζει με τον ειρμόν «Ανοίξω το στόμα μου». Ψάλλονται δε αμφότερα εις το μέσον περίπου του «Μικρού Αποδείπνου», ήτοι της ωραίας εκείνης προσευχής της Εκκλησίας μας, που λέγεται καθημερινώς μετά το Δείπνον. Ονομάζεται «Μικρόν Απόδειπνον» διά να διακρίνεται από το «Μέγα Απόδειπνον», το οποίον λέγεται κατά την Μ. Τεσσαρακοστήν, πλην των ημερών Παρασκευής (οπότε λέγεται το «Μικρόν» μετά της Ακολουθίας των «Χαιρετισμών»), Σαββάτου και Κυριακής. (Υπάρχουν και περιπτώσεις κατά τας οποίας, συμφώνως προς το Τυπικόν της Εκκλησίας μας, η Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου δεν συνδυάζεται με το Μικρόν Απόδειπνον, αλλά με άλλας Ακολουθίας.) Εν συνεχεία θα ίδωμεν δι' ολίγων τι είνε ο Ακάθιστος Ύμνος, ποία η ιστορία του και ποίος ο ποιητής του. Μετά ταύτα δε θα ομιλήσωμεν περί «Κανόνων» και «Ωδών», ως και περί της σημασίας των διαφόρων ονομασιών των τροπαρίων, τέλος δε θα είπωμεν ολίγα και περί του «Κανόνος» του Ακαθίστου Ύμνου. Ο Ακάθιστος Ύμνος είνε «Κοντάκιον». «Κοντάκια» παλαιότερον ελέγοντο ολόκληροι ύμνοι, ανάλογοι προς τους «Κανόνας». Η ονομασία οφείλεται μάλλον εις το κοντόν ξύλον επί του οποίου ετυλίσσετο η μεμβράνα που περιείχε τον ύμνον. Το πρώτον τροπάριον ελέγετο «προοίμιον» η «κουκούλιον» και τα ακολουθούντα ελέγοντο «οίκοι», ίσως διότι ο όλος ύμνος εθεωρείτο ως σύνολον οικοδομημάτων αφιερωμένων εις μνήμην αγίου τινός. Κοντάκον λέγεται συνήθως σήμερον το πρώτον τροπάριον ενός τοιούτου ύμνου (Κοντακίου). Ο Ακάθιστος Ύμνος περιέχει προοίμιον και 24 «οίκους». Το προοίμιόν του παλαιότερον δεν ήτο το «Τη υπερμάχω Στρατηγώ» που είνε σήμερον, αλλ' έτερον. («Το προσταχθέν μυστικώς λαβών εν γνώσει»). «Εφύμνια» έχει δύο: Το «Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε» και το «Αλληλούια». Το πρώτον απαντά εις το προοίμιον και εις τους περιττούς «οίκους» (1, 3, 5, 7, κ.τ.λ.), το δε δεύτερον εις τους αρτίους «οίκους» (2, 4, 6, 8, κ.τ.λ.). «Εφύμνιον» λέγεται η τελευταία λέξις η φράσις του ύμνου, την οποίαν ο λαός επανελάμβανεν, αφού βεβαίως οι ψάλται έψαλλον ολόκληρον τον ύμνον. Ο Ακάθιστος Ύμνος αρχίζει με τον Ευαγγελισμόν της Παρθένου, και έπειτα αναφέρεται εις τα εν συνεχεία γεγονότα. Ομιλεί περί της επισκέψεως της Παρθένου προς την Ελισάβετ, περί των υποψιών του προστάτου της Παρθένου Ιωσήφ, περί της προσκυνήσεως του Κυρίου υπό των ποιμένων και των μάγων, περί της φυγής του Χριστού εις Αίγυπτον και περί της Υπαπαντής του Κυρίου. Αυτά εις το πρώτον ήμισυ. Εις το δεύτερον ήμισυ του ύμνου γίνεται λόγος περί της σαρκώσεως του Κυρίου, της θεώσεως των ανθρώπων και της θεομητορικής αξίας της Παναγίας. Ποίος ο ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου; Εις το ερώτημα αυτό δεν εδόθη μέχρι σήμερον απάντησις που να μη επιδέχεται αντιρρήσεις. Παρ' όλας τας ερεύνας και τας συζητήσεις, το πρόβλημα παραμένει ακόμη πρόβλημα. Άλλοι -και είναι οι περισσότεροι- θεωρούν τον Ύμνον ως έργον του Ρωμανού του Μελωδού. Άλλοι θεωρούν αυτόν ως έργον του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Σεργίου. Άλλοι τον αποδίδουν εις τον Γεώργιον Πισίδην. Άλλοι εις τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Γερμανόν τον Α´ και άλλοι εις άλλους.

Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ: Ο ΓΛΥΚΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ (4ο ΜΕΡΟΣ)

ΑΚΑΚΙΟΥ ΣΑΒΒΑΪΤΟΥ: Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΝ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ «ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ» ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΚΑΘ. ΥΜΝΟΥ ΣΤΟΝ Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ Κ. ΠΑΛΑΜΑ

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

ΥΠΟ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΚΑΘΙΣΤΟΝ ΥΜΝΟΝ (1898)

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ Α. ΚΑΝΤΙΩΤΗ: «Η ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ»

ΑΡΩΜΑ ΙΩΝΙΑΣ: «ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, Ο ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΣ» ΣΤ' ΜΕΡΟΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Κατερίνας Μουρίκη: «Άρωμα Ιωνίας»,
Εκδόσεις «Σταμούλη», α' έκδοση Μάιος 2023, σελ. 71-77.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΟΥΡΙΚΗ

ΑΡΩΜΑ ΙΩΝΙΑΣ

Οκτώ ανθρώπινες ιστορίες ποτισμένες με τις αλήθειες της ζωής. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να αφήσουν σπίτια και όνειρα και να αγωνιστούν για να οικοδομήσουν πάνω στις στάχτες μια νέα ζωή. Ωστόσο, μέσα από γεγονότα που εκτυλίσσονται στον απόηχο πολέμων, κατατρεγμών και ανέχειας, αναδεικνύεται η αξία του ψυχικού σθένους και του αγώνα για την επικράτηση του καλού και αγαθού. Άνθρωποι και γεγονότα, που μοιάζουν γεννήματα φαντασίας, μας συγκινούν και μας ξαφνιάζουν σαν απρόσμενες λύσεις κάποιου ζωντανού γρίφου. Γιατί, χωρίς αμφιβολία, η ζωή είναι ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας.

Κ.Μ.

Εκ του οπισθόφυλλου του βιβλίου

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, Ο ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΣ

(βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Κάθε βράδυ, μόλις έπεφτε το σκοτάδι, έπαιρνε τους δρόμους. Αλώνιζε τις ρούγες και μάζευε τα πετάματα του κοσμάκη και τα 'κανε πραμάτεια για την επιχείρησή του. Έψαχνε χωρίς σταματημό, μέχρι που το σακούλι γέμιζε κι η πλάτη του από το σκύψιμο σχημάτιζε ορθή γωνία με το υπόλοιπο κορμί. Μόλις όμως έφτανε στην αυλή του κυρ-Παναγιώτη σταμάταγε. Ο γάιδαρος, δεμένος στη μουριά δίπλα στον φράκτη, τον μυριζότανε. Φαίνεται πως οι μυρωδιές και των δύο είχανε κάτι κοινό. Μα όχι μονάχα οι μυρωδιές. Ήτανε κι εκείνη η ματιά... Ήρεμη και λίγο δακρυσμένη, με μια ξερή τσίμπλα στην εσωτερική γωνιά του ματιού. Έτσι ήταν τα μάτια του Πρόδρομου πάντα. Ίδια κι απαράλλαχτα με του Κουζουλαντρέα, που μονάχα κουζουλός δεν ήταν, κι ας τον φώναζαν έτσι τ' αλάνια για χάζι. Ο Πρόδρομος το 'νιωθε με το γαϊδουρινό του ένστικτο. Το 'νιωθε ακόμα πιο καθαρά, όταν ο γέρος πλησίαζε τον φράκτη και τέντωνε το χέρι του ίσα που άγγιζε το κούτελό του. Τότε, τον χάιδευε με τις ψίχες των δαχτύλων του και του 'λεγε: «Έλα, μπρε παλληκάρι μου, τη φάγαμε και τούτη τη μέρα...» Κι είχε μια γλύκα εκείνο το χάδι, που ο Πρόδρομος λιγωνότανε από ευχαρίστηση, λες κι από τις σκληρές εκείνες ψίχες ανάβλυζε βάλσαμο ψυχής. Κι οι νύχτες έφευγαν από την καρδιά του. Κι οι μέρες κυλούσαν πάνω από το Γουδί και το ροδάνι του χρόνου όλο γύριζε, ώσπου ο Παναγής παντρεύτηκε. Καιρός να νοικοκυρευτεί. Η νοικοκυρά ήταν κατηγορηματική: -Πού ξανακούστηκε γάιδαρος στον κήπο ενός σπιτιού στην Αθήνα! Αυτός θα γκαρίζει και θα ακούγεται μέχρι την Ομόνοια. Αμ η καβαλίνα; Όσο και να καθαρίζει το σπίτι, αντί πάστρα, θα μυρίζουν του γαϊδάρου τα σκ... μετά συγχωρήσεως! Δεν είναι πράγματα λογικά αυτά! Είχε δίκιο η νοικοκυρά. Γι' αυτό κι ο Παναγιώτης αποφάσισε να φερθεί λογικά και πολιτισμένα κι αγόρασε ένα τρίκυκλο. Έριξε και σύρμα ότι πουλάει τον γάιδαρο, μα κανένας δεν έδωσε σημασία. «Γέρικο πράγμα και παλιάς τεχνολογίας», είπαν μερικοί ξύπνιοι στη λαχαναγορά και του γύρισαν τις πλάτες. Γύρισε κι εκείνος στο σπίτι του με γερμένες τις δικές του πλάτες από την απελπισία. Όπως και να 'ναι, τον αγαπούσε τον «συνεταίρο» του, πως να το κάνουμε; Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά από το «Καρέλια σκέτο», πέταξε τη γόπα στο πλακόστρωτο της αυλής και την έσβησε νευρικά με το παπούτσι. Έλυσε το σκοινί από τη μουριά κι ο Πρόδρομος πήρε τον δρόμο που έβγαζε στο ρέμα της Καλλιρρόης. Πρώτη φορά έβγαινε βόλτα με το αφεντικό του χωρίς το κάρο, ανάλαφρος. Κι όμως, εκείνος ένιωθε ένα βάρος μέσα του να του πλακώνει την καρδιά. Σαν το βάρος κάθε αδικοδιωγμένου, που χάνει ό,τι έχει και δεν έχει μέσα σε μια στιγμή. Γι' αυτό ξανάρχισε τον αμανέ και τους  αναστεναγμούς. Μόνο που τούτη τη φορά αναστέναζε κι ο κυρ-Παναγής. Η νύχτα έπεσε βαριά. Φεγγάρι δεν φαινότανε, μιας κι ένα πυκνό σμάρι από σύννεφα βαριά, μολυβένια, φορτωμένα με νερό και σκόνη, σεργιάνιζαν σαν φαντάσματα στις πένθιμες στράτες τ' ουρανού. Ένα άλλο φάντασμα ξαμολημένο στους δρόμους βαδίζει σκυφτό, σαν ορθή γωνία, μ' ένα σακούλι στην πλάτη. Πλησιάζει το σπίτι του κυρ-Παναγή και σταματά μπροστά στον φράχτη, στο ύψος της μουριάς. Μοιάζει να ψάχνει κάτι... έναν χαμένο θησαυρό ή κάποιο φίλο που έφυγε αναπάντεχα κι άφησε βαρύ κενό πίσω του. [...] Ο Πρόδρομος, μόνος, δεμένος σ' ένα δέντρο δίπλα στη ρεματιά, μασουλούσε ανόρεχτα το χορτάρι που φύτρωνε ολόγυρα. Άγνωστος κι αφιλόξενος ο τόπος για κείνον. Πού είναι η μουριά του; Το κάρο, που το έσερνε τόσα χρόνια κι είχε γίνει συνέχεια του κορμιού του; Μπορεί να τον βασάνιζε όλο εκείνο το βάρος, μα το 'χε συνηθίσει. Σχεδόν του άρεσε. Όλα είναι μια συνήθεια, σκεφτόταν με το γαιδουρινό μυαλό του κι όλο κοιτούσε ολόγυρα, πασχίζοντας μέσα στη μοναξιά να διακρίνει κάτι γνώριμο. Μήτε σκουπιδοντενεκέδες μήτε λεφούσια από σκυλιά και γάτες, μονάχα ερημιά  κι εκείνο το εκνευριστικό γλιτς-γλιτς-γλιτς των βρόμικων νερών που κυλούσαν αδιαφορώντας για το δικό του μαρτύριο. Ας έβλεπε κάτι γνώριμο μπροστά του. Κάτι τι, ένα ψίχουλο ελπίδας και για κείνον, που έχει γίνει σωστό ράκος. Μια ψίχ..., δεν είναι δυνατόν!

«ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α'»: ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Ι. Μ. Παρακλήτου: «Θέματα Ζωής Α': Από τις Ομιλίες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου»,
θέμα: «Οι Βουλές του Θεού»,
4η έκδοση, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 60-62.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Η ΟΔΥΝΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ

Μα κι αυτά που λέτε εσείς, πως δεν υπάρχει κόλαση, πως απλά και μόνο μας απειλεί ο Θεός, δεν είναι βαρετά; Αν πιστεύατε εσείς στα λόγια του Χριστού, δεν θ' αναγκαζόμουνα εγώ να φέρω αποδείξεις για την κόλαση. Στα Σόδομα τότε υπήρχε ένα φοβερό σαρκικό αμάρτημα. Μονάχα ένα. Και γι' αυτό τιμωρήθηκαν. Στη χώρα μας σήμερα γίνονται αναρίθμητα αμαρτήματα και σαν εκείνο των Σοδόμων και χειρότερα ακόμα. Σας ρωτάω, λοιπόν: Ο Θεός, που άφησε τότε την οργή Του να ξεσπάσει και δεν λύγισε ούτε από την ικεσία του Αβραάμ ούτε από την αυτοθυσία του Λωτ, που και τις ίδιες τις κόρες του ήταν έτοιμος να προσφέρει στους ακόλαστους Σοδομίτες για να σώσει την τιμή των απεσταλμένων Του, πως θα ανεχθεί τώρα τα τόσα αμαρτήματά μας; Αστεία, φλυαρίες, πλάνη και απάτη του διαβόλου είναι όλα τούτα τα λόγια για την ανυπαρξία της κολάσεως. Θέλεις να σου φέρω κι άλλο παράδειγμα; Θυμήσου πως τιμώρησε ο Θεός τον Φαραώ της Αιγύπτου, που καταδίωκε με το στρατό του τους Ισραηλίτες, καταποντίζοντας στην Ερυθρά Θάλασσα και τον ίδιο και το ιππικό του και τ' άρματά του. Ίσως να μου πεις, ότι εκείνος είχε μεγάλη ασέβεια. Μα θα σου δείξω πως τιμωρήθηκαν άλλοι, που και πίστευαν και κοντά στο Θεό ήταν. Άκου τι λέει ο Παύλος: «Ας μην παραδίνουμε τον εαυτό μας στην πορνεία, όπως έκαναν οι Ισραηλίτες στην έρημο, κι έπεσαν νεκροί είκοσι τρεις χιλιάδες σε μια μέρα. Ούτε να προσπαθούμε να δοκιμάσουμε αν θα μας προστατέψει ο Χριστός, όπως έκαναν μερικοί απ' αυτούς, και πέθαναν δαγκωμένοι από τα φίδια. Ούτε να γογγύζετε, όπως γόγγυζαν μερικοί απ' αυτούς, και θανατώθηκαν από τον εξολοθρευτή άγγελο» (Α' Κορ. 10:8-10). Αν, λοιπόν, η πορνεία και ο γογγυσμός είχαν τέτοιο ολέθριο αποτέλεσμα, τι αποτέλεσμα θα έχουν τα δικά μας αμαρτήματα; Και μην ξεγελαστείς βλέποντας ότι τώρα ο Θεός δεν τιμωρεί αμέσως. Εκείνοι τότε τιμωρούνταν την ίδια ώρα, γιατί δεν ήξεραν τίποτα για τη μελλοντική κόλαση. Εσύ, όμως θα πληρώσεις εκεί τις αμαρτίες που κάνεις εδώ. Ύστερα σκέψου και τούτο: Αν τους Ισραηλίτες, που βρίσκονταν σε νηπιακή πνευματική κατάσταση, τους τιμώρησε ο Θεός τόσο αυστηρά, πως θα λυπηθεί εμάς; Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο. Εμείς, και για τις ίδιες ακόμη αμαρτίες, έχουμε βαρύτερη ενοχή. Για ποιο λόγο; Γιατί αξιωθήκαμε να λάβουμε περισσότερη χάρη, τη χάρη του Χριστού, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όταν, λοιπόν, μας βαραίνουν όχι μόνο τα ίδια, μα και πιο πολλά και πιο σοβαρά αμαρτήματα, πως δεν θα τιμωρηθούμε; Θα πω και κάτι άλλο, κι ας μη νομίσει κανείς ότι επαινώ ή συγχωρώ τους Ισραηλίτες. Μακριά από τέτοια σκέψη! Όταν ο Θεός τιμωρεί, όποιος έχει διαφορετική γνώμη σκέφτεται σαν το διάβολο. Όχι, δεν τους επαινώ μήτε τους συγχωρώ. Απλά θέλω να δείξω τη δική μας κακία. Εκείνοι, λοιπόν, έπεφταν μεν στην πορνεία, αλλά μόλις είχαν βγει από την αμαρτωλή Αίγυπτο. Καλά-καλά δεν είχαν ακούσει τι κακό είναι η πορνεία. Εμείς, όμως, έχουμε διδαχθεί τις σωτήριες διδασκαλίες  του Ευαγγελίου. Επομένως μας αξίζει πιο μεγάλη κόλαση για τις πτώσεις μας. Θέλεις ν' ακούσεις κι άλλα, όσα δεινά βρήκαν τους Ισραηλίτες -πείνες, αρρώστιες, πολέμους, αιχμαλωσίες- στα χρόνια των Βαβυλωνίων, των Ασσυρίων, των Μακεδόνων, του Αδριανού, του Βεσπασιανού; Θα ήθελα να τα διηγηθώ, ας μην επεκταθώ όμως και σ' αυτά. Είχε πέσει κάποτε μεγάλη πείνα στη Σαμάρεια. Μια μέρα ο βασιλιάς περπατούσε πάνω στο τείχος της πόλης. Τότε τον πλησίασε μια γυναίκα, και δείχνοντας κάποιαν άλλη, παραπονέθηκε: «Βασιλιά, αυτή η γυναίκα μου είπε: Φέρε το παιδί σου να το φάμε σήμερα, και τρώμε αύριο το δικό μου παιδί. Πράγματι, ψήσαμε το παιδί μου και το φάγαμε. Την άλλη μέρα της είπα να φέρει το δικό της παιδί, για να το φάμε. Εκείνη, όμως, το έκρυψε» (Δ. Βασ. 6:28-29). Τί συμφορά! Τόση ήταν η πείνα, που έφτασαν οι μανάδες να τρώνε τα παιδιά τους! Και αλλού ο προφήτης Ιερεμίας σημειώνει: «Στοργικές γυναίκες έψησαν τα παιδιά τους με τα ίδια τους τα χέρια και τα έφαγαν». (Θρήνοι 4:10). Τέτοια φρικτή τιμωρία έπεσε πάνω στους Ιουδαίους. Σ' εμάς, λοιπόν, δεν θα πέσει μεγαλύτερη;