ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 25 Μαΐου 2018

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 5ον





Φωτογραφία δημοσιευμένη στο εβδομαδιαίο περιοδικό των αποδήμων Ελλήνων ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' της Ν. Υόρκης, τον Αύγουστο του 1920, λίγους μήνες πριν την καθαίρεση και την αυτομόληση του Μελετίου Μεταξάκη στην Αμερική.
 Έχει προηγηθεί επίσκεψη Επισκοπιανών και Αγγλικανών κληρικών στην Αθήνα και εκατέρωθεν συμπροσευχές και πομπώδεις, φιλενωτικές δηλώσεις μετά της μητροπολιτικής ''αυλής'' του Μελετίου.
Στην λεζάντα διαβάζουμε: 
ΕΠΙ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΔΗΜΗΓΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣ. ΠΑΥΛΟΥ  
1η Σειρά: - Αρχιεπίσκοπος Ντάρλιγκτων, Μητροπολίτης Αθηνών (Μεταξάκης). 
2α Σειρά: - Γυθείου Διονύσιος, Δεσποινίς Ντάρλιγκτων, Αμίλκας Αλιβιζάτος, Κυρία Ντάρλιγκτων, Φθιώτιδος Ιάκωβος, Rev. Nickols. 
3η Σειρά: - Δεσποινίς Σμιθ, Rev. Henry Darlington, Μιχ. Γαλανός, Ναυπακτίας Αμβρόσιος, Σύρου και Τήνου Αθανάσιος.


ΠΡΟΟΙΜΙΟ


Στα 1921, ο πανεπιστημιακός, βουλευτής και γνωστός αρθρογράφος της εποχής σε εφημερίδες και εκκλησιαστικά περιοδικά Παύλος Καρολίδης1, καταθέτει στην Ιερά Σύνοδο μηνυτήρια αναφορά2 κατά του μοιχεπιβάτη της Μητρόπολης Αθηνών Μελετίου Μεταξάκη, ζητώντας από το εκκλησιαστικό δικαστήριο την ''ανωτέρα, εκκλησιαστική ποινή''. 


Ο Μελέτιος έχει ήδη ανατραπεί από την νέα φιλοβασιλική κυβέρνηση και νέος Μητροπολίτης εγκαθίσταται ο από τον Μεταξάκη αποπεμφθείς και φυλακισθείς, βασιλόφρων Θεόκλητος Μηνόπουλος.


Ο Παύλος Καρολίδης, ο οποίος έχει ξαναβρεθεί στα αστικά δικαστήρια με τον Μελέτιο, βρίσκει πρόσφορο έδαφος προκειμένου να του καταθέσει μήνυση, όπως αναφέρει ο ίδιος: ''Επί κακοδοξίαις δογματικαίς, πράξεσιν αντικανονικαίς και πολιτεία αντικειμένη εις την εν τη Εκκλησία ηθικήν τάξιν.''


Στην εποχή αυτή3 που αναφερόμαστε -του 1921- έχουν σχηματισθεί μέσα σε ένα χρόνο τρεις αλλεπάλληλες, διαδοχικές κυβερνήσεις: του Δημητρίου Ράλλη (4 Νοεμβρίου 1920 - 24 Ιανουαρίου 1921), του Νικολάου Καλογερόπουλου (24 Ιανουαρίου - 26 Μαρτίου 1921) και του Δημητρίου Γούναρη (26 Μαρτίου - 2 Μαρτίου 1922). Σχετικά με την μηνυτήρια κατηγορία του Παύλου Καρολίδη, η οποία αποτέλεσε τη βάση για την εκκλησιαστική δίκη, καταδίκη και εντέλει κ α θ α ί ρ ε σ η του Μελετίου Μεταξάκη, μπορούμε να αποφανθούμε αβίαστα τα εξής: α. Οι περισσότερες κατηγορίες που αποδίδονται είναι ήδη γνωστές στον ημερήσιο Τύπο4 της Αθήνας, σχετικά με τα ''Έργα και Ημέρες'' του Μεταξάκη στον Μητροπολιτικό θρόνο και εν γένει με την προβληματική, αντορθόδοξη και αιρετική πολιτεία του. 


β. Αποστασιοποιημένοι από τα εμφύλια, πολιτικά πάθη του παρελθόντος μπορούμε να επισημάνουμε, ότι παρά τις ένθερμες, πολωτικές, πολιτικές αντιθέσεις των Θεοκλήτου - Μελετίου - Καρολίδη, ο ίδιος ο Μεταξάκης με την άστατη, προκλητική και συχνά -ανήθικη- ''ποιμαντική'' του εξέθρεψε ο ίδιος τα γεγονότα που τον καθαίρεσαν αυτοδικαίως!


γ. Το εκπληκτικότερο όλων, όμως είναι τούτο: πως ένας ιεράρχης -όπως ο αναφερόμενος- περιήλθε δύο Μητροπολιτικούς θρόνους (Κιτίου και Αθήνας) και δύο Πατριαρχικούς (ΚΠόλεως και Αλεξανδρείας), δημιουργώντας πάντα φατριαρχικά, φραξιονιστικά προβλήματα, ενωτικές, δι-αιρετικές κινήσεις5, συμπροσευχές, κοινωνίες και συμμετοχές σε παγκόσμια συνέδρια για την Ένωση των Εκκλησιών και ως εκ τούτου τεκμαίρεται -απλούστατα- το αυταπόδεικτον:

πως ούτος ''επιβιβαζόταν'' κάθε φορά και από διαφορετικό μετερίζι, γιατι βρισκόταν πάντα σε εντολοδόχο α π ο σ τ ο λ ή6 προκειμένου να ''μεταλλάξει'' το ορθόδοξο ποίμνιο και να το συμπεριλάβει στη μεγάλη, ''διαχριστιανική'' ποίμνη, την άγουσα προς την ευρύχωρη, πλατειά και μη ''συνωστισμένη'' πύλη της Απωλείας! Ακολουθεί η μηνυτήρια αναφορά7 του Παύλου Καρολίδη κατά του πρώην Μητροπολίτη Αθηνών Μελετίου Μεταξάκη προς την Ιερά Σύνοδο έτη 1921.




Στη φωτογραφία, μέλη της Επισκοπικής ''Εκκλησίας'' των ΗΠΑ στον Παρθενώνα, για την προώθηση της Ένωσης μεταξύ της Αγγλικανικής, της Επισκοπικής και της ημετέρας Ορθόδοξης Εκκλησίας. 
Αριστερά από τον Μελέτιο Μεταξάκη με την ρεπούμπλικα, ο προεδρεύων της κίνησης, επίσκοπος James Henry Darlington. 
Υπήρξε στενός φίλος του Μελετίου και Μασώνος 33ου βαθμού στη μασονική στοά ''Masonic Grand Lodge of Pennsylvania''. 
Στις 18 Ιουνίου του 1920, η αμερικάνικη, επισκοπική αποστολή παρευρίσκεται... εντός του Μητροπολιτικού Ναού της Αθήνας και μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας διαβάζεται από τον γνωστό Οικουμενιστή θεολόγο Αμίλκα Αλιβιζάτο, χαιρετισμός της. Μεταξύ των άλλων διαβάστηκαν προς το Ορθόδοξο ποίμνιο και αυτά:
 ''...Προς ημάς, τους αντιπροσωπεύοντας την αδελφήν ημών Εκκλησίαν, ερμηνεύομεν τον ειλικρινή πόθον της συνεργασίας και της χρησιμοποιήσεως της ευκαιρίας, της ανοιγομένης προ ημών. 
Ικετεύομεν τον Θεόν, όπως επιταχύνη την ημέραν, καθ΄ην θα παραστώμεν μάρτυρες της εκπληρώσεως του θελήματος αυτού προς πάντας τους πιστούς ακολούθους του, όπως γίνωμεν εν, ''ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί, καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν ώσι.''


ΠΡΟΣ 


ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 


ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


ΚΑΤΗΓΟΡΩ 


ΤΟΝ ΜΕΛΕΤΙΟΝ ΜΕΤΑΞΑΚΗΝ


Ο ευλαβώς και ευσεβέσατος υποφαινόμενος, διατελών τέκον ευσεβές της Ορθοδόξου ημών Χριστιανικής Εκκλησίας, εν τοις κόλποις ταύτης γεννηθείς και ανατραφείς και εν ταύτη τα σωτήρια νάματα της πίστεως και της αληθούς θεογνωσίας ποτισθείς και όλον εμαυτόν εις την υπηρεσίαν και την άμυναν αυτής αφοσιώσας και διά τον ευσεβή τούτον ζήλον εις μεγάλα αξιώματα, τους λαικοίς διδόμενα προαχθείς, υπό μεν της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Μέγας Διδάσκαλος του Γένους, εν τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία χειροθετηθείς και ανακηρυχθείς, υπό δε της μητρός των Εκκλησιών, της Εκκλησίας Σιών, μέγας χαρτοφύλαξ της Εκκλησίας ταύτης χειροθετηθείς και αναρτηθείς και ποικίλως αγωνιζόμενος, ίνα τροφεία της τοιαύτης χάριτος εις την όλην ημών Εκκλησίαν παρέχων  αμυνόμενος υπέρ ταύτης πανταχού και πάντοτε και εναντίον πάντων των πολεμίων. Βλέπων από ετών την τε Ορθόδοξον ημών πίστιν διά κακοδοξιών ταραττομένην και τους ιερούς κανόνας της Εκλησίας ανέδην μέχρι προ μικρού καταπατουμένου  υ π ό  τ ο υ  ε π ι σ κ ό π ο υ π ρ ώ η ν  Κ ι τ ί ο υ  Μ ε λ ε τ ί ο υ  Μ ε τ α ξ ά κ η, προ τριετίας επιβατικώς κατασχόντος τον θρόνον τον μητροπολιτικόν Αθηνών και την έδραν του προέδρου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας ταύτης, προσέρχομαι ευλαβώς εις την νυν Ιεράν Σύνοδον, ίνα καταγγείλλω προς Αυτήν τας υπό του ειρημένου επισκόπου εναντίων των αμωμήτων δογμάτων της πίστεως ημών εξαγγελθείσας κακοδοξίας και τας πολλάς αντικανονικάς και άλλας προς την ηθικήν εν τη Εκκλησία τάξιν αντικειμένας πράξεις, αιτήσωμαι παρ΄ Αυτής την κατά τους ιερούς νόμους απαραίτητον θεραπείαν των εκ της τοιαύτης πολιτείας και βίου του επισκόπου προερχομένων κακών. 


Κ α τ η γ ο ρ ώ   λ ο ι π ό ν  τ ο ν  

ε π  ί σ κ ο π ο ν  

π  ρ ώ η ν  Κ ι τ ί ο υ  Μ ε λ έ τ ι ο ν  Μ ε τ α ξ ά κ η ν,



Α'. Επί παραπτώμασι και κακοδοξίαις εναντίον των ιερών δογμάτων της αμωμήτου ημών πίστεως.


α. Ο κατηγορούμενος εν τη προς τους Αγγλικανούς θεολόγους εν Αμερική γενομένη υπ΄αυτού συζητήσει αποφαινόμενος (καθ΄α αυτός έγραψεν εν τω υπ΄αυτού εκδιδομένω Εκκλησιαστικώ Κήρυκα (έτ. 9, τόμ. 10, σ. 16) δει η Εκκλησία αποτελείται εκ του συνόλου των λαικών και των κληρικών, ου μόνον φαίνεται συγχέων το πλήρωμα της Εκκλησίας προς αυτήν την θείαν υπόστασιν της Εκκλησίας, αλλά και φωράται αγνοών το θείον πνευματικόν και ηθικόν ύψος της Εκκλησίας ως ''Θεού φυτείας και αμπελώνος αυτού εκλεκτού'', ''σώματος Χριστού'', ''νύμφης Χριστού'', ''μητρός πάντων ημών'', ''Άνω Ιερουσαλήμ'', ''της επί γης βασιλείας του Θεού'', ''αυτού του επί γης παρατεινομένου και ημών αναστραφομένου Θεανθρώπου Ιησού'' κατά την θείαν Αυτού προς τους αγίους Αποστόλους επαγγελίαν: ''Και ιδού εγώ μεθ΄υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος''. Φωράται προς τούτοις ο ταύτα όλως υλοφρόνως λέγων ουδαμώς προσέχων τον νουν και μελετήσας πως απλώς ''η από κλήρου και λαού συγκειμένη Εκκλησία έχει θέσιν εν αυτώ τω ιερώ συμβόλω της πίστεως ως εν των της πίστεως της Χριστιανικής ουσιωδεστάτων θείων, πνευματικών τε και ηθικών συστατικών (''πιστεύω εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν) φωράται δε ο Μελέτιος ούτω και εντελώς αμελέτητος της θεοπνεύστου ρήσεως του ιερού Αυγουστίνου λέγοντος περί Εκκλησίας: ''Η Εκκλησία είναι κορωνίς των έργων του Θεού, η ακροτάτη κορυφή των θείων ευεγερτημάτων, η τελείωσις της θείας οικονομίας και της ενσαρκώσεως, η βασιλεία, η πόλις, ο ναός του Θεού''. ''Διά τούτο, εξακολουθεί λέγων ο θείος πατήρ, εν πάι τοις κατά τόπους συμβόλοις μετά την εις την Αγίαν Τριάδα πίστιν προσετέθη η πίστις εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν''. {...}


Β'. Επί αμαρτήμασιν προς τους υπερτάτους ηθικούς νόμους της Εκκλησίας τους θεσπιθέντας υπό των αγίων και μεγάλων Οικυμενικών Συνόδων.


α'. Ο πρώην Κιτίου επέβη εις τον θρόνον των Αθηνών κοσμική εξουσία χρώμενος, της Ιεραρχίας του Κράτους πάσης σχεδόν καταδιωκομένης και μη υπαρχούσης, βασιλικός επίτροπος δε ην ο επιβαλών αυτόν εις αναγνώρισιν συνόδω εκ των ακαταδιώκτων μενόντων πέντε επισκόπων συγκειμένη, αναγνωρισάντων αυτόν υπό το κράτος τρόμου κατά την ιδίαν προς με ομολογίαν τίνων αυτών. 

Η τοιαύτη εις τον μητροπολιτικόν θρόνον Αθηνών (καν έτι τεθή κατά μέρος η λίαν διαδεδομένη φήμη περί του σκανδάλου της  σ ι μ ω ν ί α ς,  δι΄ης παρηγκωνίσθη ο αρχήθεν υπό της κοσμικής εξουσίας προορισθείς επίσκοπος Πέτρας Τίτος) επίβασις, αντικειμένη εις τον Γ΄κανόνα της Ζ' Οικουμ. Συνόδου την λέγουσαν: 

''Ει τις επίσκοπος κοσμικοίς άρχουσι χρησάμενος δι΄αυτών εγκρατής Εκκλησίας γένηται, καθαιρείσθω και αφοριζέσθω και οι κοινωνούντες αυτώ πάντες'', απαιτεί την καθαίρεσιν και τον αφορισμόν του ειρημένου επισκόπου, αφού μάλιστα ούτος εις τον ακρόασιν παρ΄αυτού και αρωγήν ζητούντα ''Εκπαιδευτικόν Σύλλογον'' δηλών επισήμως ότι εις ουδένα ανοίγει την πύλην του οίκου αυτού αν μη ή ακραιφνής φιλελεύθερος (ανήκη δηλαδή εις το πολιτικόν κόμμα των Φιλελευθέρων) 

και αναγνωρίζη  π ι σ τ ώ ς  τ ο  κ ρ α τ ο ύ ν  κ ο μ μ α τ ι κ ό ν κ α θ ε σ τ ώ ς,  εκήρυξε την απόλυτον προς κομματικάς πολιτικάς εξουσίας αλληλεγγύην αυτού, ομολογών παρρησία ότι ήτο αρχιερεύς και πατήρ πνευματικός μόνον των εις ωρισμένον πολιτικόν κόμμα ανηκόντων Χριστιανών.




Για τις σιμωνιακές πρακτικές του Μελετίου Μεταξάκη και την οδυνηρή χειραγώγησή του υπό του κράτους του Μαμωνά, ο ημερήσιος και περιοδικός Τύπος της δεκαετίας 1910 - 1920 ήταν πλήρης αναφορών. 
Ο μοιχεπιβάτης του Μητροπολιτικού θρόνου της Αθήνας αγόρασε ''εξ Ευρώπης'' αυτοκίνητο, χωρίς να πληρώσει δασμούς στο Τελωνείο, με την πρόφαση, πως αυτό ανήκε στην Εκκλησία της Ελλάδος. 
Αργότερα όμως αποκαλύφθηκε οφθαμολφανώς η κερδοσκοπική του βουλιμία, όταν ο ίδιος πούλησε το αυτοκίνητο (που το αγόρασε αντί του ποσού των 12.000 δραχμών) στο Εκκλησιαστικό ταμείο αντί του ποσού... των 25.000 δραχμών!... 
Έτσι αποδείχθηκε, όχι μόνο πως το αυτοκίνητο ήταν στη δική του δικαιοδοσία, αλλά -συν τοις άλλοις- αισχροκέρδισε και διά μέσου της ίδιας αυτής της Εκκλησίας της οποίας προίστατο...!



β'. Ο επίσκοπος Μελέτιος, πρώην Κιτίου κοσμικοίς άρχουσι χρησάμενος κατέσχε θρόνον μητροπολιτικόν, ου ο κανονικός και νόμιμος μητροπολίτης απήχθη βιαίως υπό της κοσμικής εξουσίας. Η υπό του Επιβάτου δοθείσα υπέρ εαυτού δικαιολογία ότι κατέλαβε θρόνον κενωθέντα  νομίμως, διότι ο του θρόνου ιεράρχης είχε καθαιρεθεί νομίμως πρότερον, είναι ψευδεστάτη και πλημεμμελεστάτη, διότι οι καθαιρέσαντες τον κανονικόν μητροπολίτην Θεόκλητον επίσκοποι ήσαν επίσκοποι ξένου κλίματος, επιβάται ασεβείς της επικρατείας της Εκκλησίας του Βασιλείου, επεμβάντες εις τα της Εκκλησίας ταύτης προσκλήση απλώς της κοσμικής εξουσίας,ου μόνον ουδαμώς προσκληθέντες υπό της Ιεραρχίας του Βασιλείου, αλλά ουδέ λαβόντες προς το τοιούτον αυτών τόλμημα την συναίνεσιν της προισταμένην αυτών αρχής, ήτοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πλην τούτου οι επίσκοποι ούτοι υβρίζοντες και βλασφημούντες δημοσίως εναντίον του Βασιλέως των Ελλήνων, εις δε τούτων και από του αρχιερατικού αυτού θρόνου εν αυτώ τω ιερώ ναώ έκπτωτον τον Βασιλέα κηρύξας, ήσαν οίκοθεν καθηρημένοι κατά τον 84 κανόνα τον Αποστολικόν τον διακελευόμενον ''Ει τις υβρίσοι βασιλέα, ει μεν κληρικός καθαιρείσθω, ει δε λαικός, αφοριζέσθω''. Η δε των οίκοθεν καθηρημένων επισκόπων παρασυναγωγή ουδεμίαν ηδύνατο να εκδώση απόφασιν κανονικήν. {...}



γ. Κατηγορώ τον επίσκοπον Κιτίου Μελέτιον ως παραβάτην του Γ΄κανόνος της Δ΄Μεγάλης Οικουμενικής Συνόδου, 

του διαγορεύοντος ''μη εξείναι κληρικώ εν δύο πόλεων κατά ταυτόν καταλέγεσθαι εκκλησίαις, 

εν η τε την αρχήν εχειροτονήθη,  και εν η προσέφυγεν, ως μείζονι δήθεν διά δόξης κενής επιθυμίαν''. 

Ο δε Κιτίου Μελέτιος 

ουχ απλώς εις δύο πόλεων κατελήξατο εκκλησίας, 

αλλά μεττήλαξε τέσσαρα κλίματα αυτοκεφάλων Εκκλησιών Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Κύπρου και Βασιλείου Ελλάδος ακριβώς ''διά δόξης κενής επιθυμίας'', 

ουχί χάριν ιερών και υψηλών σκοπών, έστω και αντιβαινόντων εις τους κανόνας.



δ. Κατηγορώ τον Κιτίου επίσκοπον Μελέτιον ως παραβάτην του ΙΗ΄κανόνος της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου το  του  απαγορεύοντος  τ ο   τ η ς   σ υ ν ω μ ο σ ί α ς  ή   φ α τ ρ ί α ς   έ γ κ λ η μ α,  του λέγοντος ρητώς: ''Το της συνωμοσίας ή φατρίας έγκλημα και παρά των έξω νόμων πάντων κεκώλυται. Πολλώ δη μάλλον εν τη του Θεού Εκκλησία τούτο γίγνεσθαι απαγορεύειν προσήκει. Εί τινες τοίνυν Κληρικοί ή Μονάζοντες ευρεθείεν ή συνομνύμενοι ή φατριάζοντες ή κατασκοπείας τυρεύοντες Επισκόποις ή Συγκληρικοίς, εκπιπέπτωσαν πάντη του οικείου βαθμού''. Τα αυτά διακελεύει και ΛΔ' κανών της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου. Ο επίσκοπος δε Μελέτιος ου μόνον πρότερον εν Ιερουσαλήμ ήτο πρωτουργός της σκοτίας απαισίας νυκτερινής κατά του Πατριάρχου Δαμιανού συνωμοσίας και φατρίας, αλλά και αφού αιτησάμενος έτυχε συγχωρήσεως και ευεγερσιών πολλών, ουκ επαύσατο και ως Κιτίου επίσκοπος και ως Επιβάτης του μητροπολιτικού θρόνου Αθηνών να συνωμοτή, να επιβουλέυη και να φατριάζη εναντίον του Πατριάρχου ''κυκλωτικών'', ως έλεγεν ασεβώς, επίθεσιν εναντίον αυτού τυρεύοιν.



ε. Εφατρίασε δε και εναντίον της πολιτείας, 

και εναντίον του Βασιλέως, 

διότι δημοσία και επισήμως εκήρυξεν ότι ήνοιγε τας πύλας της Ιεράς Μητροπόλεως, 

κοινής κτήσεως πάντων των Ορθοδόξων, 

μόνον εις τους ακραιφνείς Φιλελευθέρους και τους υποτασσομένους εις το καθεστώς το εξελάσαν τον Βασιλέα και εξυβρίσαν αυτόν πολυειδώς 

και ποικιλοτρόπως και επί της καταλύσεως της του νομίμου Βασιλέως Κωνσταντίνου αρχής στηρίξαν την εαυτού ύπαρξιν.



ζ'. Κατηγορώ τον Κιτίου Μελέτιον ως παραβάτην του ΚΒ' κανόνος της Δ' Οικουμενικής Συνόδου της κελευούσης: 
''Μη εξείναι κληρικούς μετά θάνατον του ιδίου επισκόπου διαρπάζειν τα διαφέροντα αυτώ πράγματα, καθώς και εν τοις πάλαι κανόσιν απαγορεύεται ή τους τους τούτο ποιούντας κινδυνεύειν περί τους ιδίους βαθμούς''. 
Ο δε Μελέτιος υπεξελών εν Κωνσταντινουπώλει τα τω τελευτήσαντι Πατριάρχη Ιεροσολύμων διαφέροντα πράγματα, την τε βαρύτιμον αρχιερατικήν στολήν πάσαν και την προς την Μόσχαν αλληλογραφίαν, εναντίον ου μόνον του ειρημένου Κανόνος Μεγάλης Οικουμ. Συνόδου, αλλά και εναντίον του Ιερού Κανονισμού της Αγιοταφικής Αδελφότητος του μη επιτρέποντος μηδενί τοιαύτην πράξιν, και προσκληθείς παρά του Μακαριωτάτου Δαμιανού εις παράδοσιν των υπ΄αυτού 
υπεξαιρεθέντων, 
την μεν αλληλογραφίαν είπεν, ουκ αληθή λέγων, ότι παρέδωκε τω εν Κωνσταντινουπόλει μετοχίω του Αγίου Τάφου, την δε στολή υποσχεθείς ν΄αποδώσει όταν θα έχει ιδίαν στολήν μη έχων τότε και λάβών παρά του Μακαριωτάτου Πατριάρχου καινουργή στολήν, δεν εξεπλήρωσεν την υπόσχεσιν και υπεχρέωσε την Ιεράν Αδελφότητα να καταφύγη εις την Δικαιοσύνην του Ελληνικού κράτους.




η'. Καταγγέλλω εις την Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον τον φυγάδα και λιποτάκτη γενόμενον επίσκοπον Κιτίου Μελέτιον επί παραβάσει του ΚΖ' κανόνος της Αγίας και Μεγάλης ζ΄Οικουμενικής Συνόδου τον διατάσσοντα: ''Μηδείς των εν κλήρω καταλεγομένων ανοίκειον εσθήτα αμφιεννύσθω, μήτε εν πόλει διάγων, μήτε εν οδώ βαδίζων, αλλά στολαίς κεχρείσθω ταις ήδη τοις εν κλήρω καταλιγομένοις απονεμηθείσαις''. Ο δε Μελέτιος κατά την εν Ευρώπη και Αμερικήν περιοδείαν αυτού ου μόνον ανοίκειον τω ημετέρω κλήρω περιεβάλετο στολήν, αλλά και τοιαύτην, οία τη εγκρίτω εφημερίδι ''Αθήνας'', τη κυκλοφορούση εν τοις ανωτέροις κοινωνικοίς κύκλοις έδωκεν αφορμήν να γράψη (εν τω φύλλω της 19 Δεκεμβρίου 1919): ''Περιεβλήθη ο Μελέτιος την ρεδιγκόταν μετά πλατυγύρου, πίλου της ωραίας εποχής του καλύμματος των ηρώων του Μυρζέ. 


Τη δε εν ταις τάξεσι του λαού και μάλιστα ταις εργατικαίς λίαν διαδιδομένη και αναγινωσκομένη εφημερίδι (Ριζοσπάστι) έδωκεν αφορμήν να παραστήση την εικόνα του δήθεν του πνευματικού ποιμενάρχου του λαού εν περιβολή ασέμνω οινοποτούντος και μετά γυναικών διασκεδάζοντος, χωρίς να προκαλέση η τοιαύτη παράστασις μίαν καν διαμαρτυρίαν του εν τοιαύτη μορφή και καταστάσει παριστανομένου αρχιερέως, σπεύσαντος μάλιστα, ως ελέχθη, διά  λ ι π α ρ ώ ν  παρακλήσεων να αιτήσηται παρά της ειρημένης εφημερίδος την μη εν ταις στήλαις ταύτης αναπαράστασιν τοιούτων σκηνών. Αλλ΄ο Μελέτιος ούτω βλακεύων και το της εσθήτος σύνηθες και σεμνόν εις το ασύνηθες άσεμνον μεταστήσας, αλλά και εν τοιαύτη μεταμφιέσει εν εικονογραφημένοις περιοδικοίς φύλλοις εν τω Ελληνικώ περιοδικώ του Λονδίνου ''Εσπέρω'' εν τοιαύτη βλακεία δίκην φιλαρέσκου νεανίσκου την εαυτού εικόνα παρασχών και δη μετά γυναικός αγνώστου, (ως έγραψεν η σοβαρά εφημερίς ''Τελευταία Ώρα'' χωρίς να προκαλέσει διαμαρτυρίαν ή διάψευσιν απλώς).




Τα φιλοβενιζελικά του αισθήματα ήταν ευρέως γνωστά στο πανελλήνιο, άλλωστε αυτά ήταν που τον ''ανέβασαν'' -μέσω πραξικοπηματικής ''επανάστασης''- στο Μητροπολιτικό θώκο της Αθήνας. 
Τα διακήρυττε δε με τόση απίστευτη δυναμική -δίκην φανατικού πολιτευτή των Φιλελευθέρων- ώστε, όπως αναφέρει ο Παύλος Καρολίδης στη μηνυτήρια αναφορά του προς την Ιερά Σύνοδο, δεν δίστασε ακόμη και στην εφημερίδα ''Εκκλησιαστικός Κήρυκας'' που ήταν δικής του εμπνεύσεως και πρωτοβουλίας, να γράψει στα 1919, στο αρ. φύλ. 208 και στη σελ. 500., πως ''ήταν αρχιερέας, πατήρ και σύμβουλος μόνο του κόμματος των Φιλελευθέρων!...



θ'. Περιέπεσεν εις το αμάρτημα της βλακείας της υπό του ιζ' κανόνος της Ζ' Μεγάλης Οικουμενικής Συνόδου σφοδρώς καταδικαζομένης εν τω δε τω θεσπίσμαντι: 

''Πάσα βλακεία και κόσμησις σώματος αλλοτρία εστί της Ιεραρχικής τάξεως.

 Τους ουν εαυτούς κοσμούντας δι΄εσθήτων λαμπρών και πριφρονών τούτους διορθούσθαι χρη. Ει δε επιμένειν επιτιμίω παραδίδεσθαι.

Επειδή δε (λέγει ο Συνοδικός ούτος Κανών) ρίζα πικρίας άνω  

φ ύ ο υ σ α  μ ί α σ μ α  γ έ γ ο ν ε
τη καθολική Εκκλησία η των Χριστιανοκατηγόρων αίρεσις και οι τούτων δεξάμενοι, ου μόνον τας εικονικάς αναζωγραφήσεις εβδελύξαντο, τοις σεμνοίς και ευσεβώς βιούσι προσοχθίζονται. 

Και πεπλήρωται εν αυτοίς το γεγραμμένον ''Βδέλυγμα αμαρτολώ θεοσέβεια''. 

Εκ γαρ των άνωθεν χρόνων πας ιερατικός ανήρ μετά μετρίας και σεμνής αμφιέσεως επολιτεύετο. 

Παν γαρ, ο μη διά χρείαν, αλλά διά καλλωπισμόν περιλαμβάνεται, περπερείας έχει κατηγορίαν, ως ο μέγας έφη Βασίλειος.



ι. Κατηγορώ τον επίσκοπον Κιτίου Μελέτιον ως παραβάτην του ΙΕ΄κανόνος της εν Λαοδικεία συνόδου του διακελεύοντος ''Μη δειν πλέον των Κανονικών ψαλτών των επί διφθέρας ψαλλόντων ετέρους τινάς ψάλλειν εν τη Εκκλησία''. Ο δε Μελέτιος ουχ ηδόμενος τη πατρίω εκκλησιαστική μουσική των κανονικών ψαλτών, ακριβώς κατά τας μεγάλας εορτάς, και δη τας των παθών του Κυρίου, παρέδιδε τον άμβωνα εις βαρυτόνους και υψιφώνοις ερασιτέχνας από θεατρικών θιάσων συλλεγομένους!... Ομοίως κατηγορώ αυτόν διότι εναντίον του προαινίου ευσεβούς καθεστώτος περιέκοψε τας ψαλμωδίας των κατανυκτικών ασμάτων, και δη τας των αγίων Παθών του Κυρίου, προς μέγα σκάνδαλον τους ευσεβούς χριστεπωνύμου λαού της πρωτευούσης του κράτους πόλεως.


ια. Κατηγορώ τον επίσκοπον Κιτίου Μελέτιον ως παραβάτην του ΙΕ κανόνος της Α' και Β' καλουμένης Συνόδου της εν τω ναώ των Αγίων Αποστόλων συστάσης, κανόνος 
κελεύοντος:
 ''Ει τις πρεσβύτερος ή επίσκοπος ή μητροπολίτης τολμήσοι αποστήναι της προς τον οικείον Πατριάρχην κοινωνίας και μη αναφέροι το όνομα αυτού κατά το ωρισμένον και τεταλμένον εν τη θεία μυσταγωγία, αλλά προ εμφανείας συνοδικής και τελείας αυτού κατακρίσεως σχίσμα 
ποιήσει. 
Τούτο ώρισεν η Αγία Σύνοδος πάσης  
ι ε ρ α τ ε ί α ς  π α ν τ ε λ ώ ς  α λ λ ό τ ρ ι ο ν  ε ί ν α ι, 
ει μόνον ελεγχθείει τούτο παρανομήσας''.


ιβ. Κατηγορώ τον επίσκοπον Κιτίου Μελέτιον ως παραβάτην του ΙΔ κανόνος της εν Καρθαγένη Συνόδου ως εναγαγόντα ημάς, ελέγξαντας την πολιτείαν αυτού, ως εξυβρίσαντας αυτόν, προ δικαστηρίου λαικού κατά τρόπον πρωτοφανή εν τη ιστορία της ημετέρας Εκκλησίας, εναντίον της διατάξεως του ειρημένου Κανόνος εχούσης: ''Ήρεσεν οστισδήποτε  των επισκόπων ή πρεσβυτέρων ή διακόνων ή κληρικών, πράγματος αυτώ εγκληματικού ή πολιτικού εν τη Εκκλησία κινουμένου, εάν παραιτούμενος το εκκλησιαστικόν δικαστήριον, δημοσίοις θηλήση καθαρθήναι δικαστηρίοις, καν  υ π έ ρ  α υ τ ο ύ  η  ψ ή φ ο ς   εκφωνηθή (εν δε τη καθ΄ημών δίκη του Μεταξάκη η ψήφος εξεφωνήθη υπέρ ημών)  ό μ ω ς  τ ο ν  ί δ ι ο ν  τ ό π ο ν  α π ω λ έ σ η. Και τούτο μεν επί του εγληματικού. Επί δε του πολιτικού απωλέση το εις ο ενίκησεν, εάν τον ίδιον τόπον θελήση κατέχειν''. {...}.


ιγ.  Κατηγορώ τον επίσκοπον Μελέτιον ως παραβάτην του ΙΖ κανόνος της Α΄Μεγάλης Οικουμενικής Συνόδου, διότι πλεονεξίας ένεκεν και αισχροκερδείας
 τ α ς  τ ε  δ η μ ο σ ί α ς   α ρ χ ά ς  α ν η θ ί κ ω ς  η π ά τ η σ ε 
χάριν του μη τελέσαι φόρον τελωνειακόν νόμιμον και το δημόσιον ταμείον ελήστευσε. 
Και εμπορίαν αισχράν μετερχόμενος υπό το πρόσχημα περιουσίας της μητροπόλεως ατελές διά τελωνείου διεξαχθέν εμπόρευμα εις διπλασίαν τιμήν εις το Εκκλησιαστικόν Ταμείον επώλησε και εκ τούτου πάλιν διά νέου σφετερισμού προς την ιδίαν χρήσιν αφήρεσε. {...}


Στα 1921, οπότε ανατράπηκε και αυτός απ΄τον Μητροπολιτικό θρόνο, όπως και ο προηγούμενος Μητροπολίτης Θεόκλητος Μηνόπουλος, έφυγε άρον - άρον για την Αμερική, προκειμένου να αποφύγει πλείστες όσες δίκες: 
α. Επί απάτη του δημοσίου χάριν αισχροκέρδειας, 
β. Περί υπεξαίρεσης αμφίων του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δαμιανού Α', 
γ. Επί αντικανονικής και αντορθόδοξης Επίβασης στην Μητρόπολη Αθηνών, για δογματικές κακοδοξίες, ηθικά παραπτώματα και άλλα. 
Το εκπληκτικότερο όλων, όμως ήταν πως με επιστολές του στον ημερήσιο Τύπο ''ΑΘΗΝΑΙΚΗ'', ''ΠΑΤΡΙΣ'' κ.λ.π. ζητούσε την συμπαράσταση και την βοήθεια της νέας φιλοβασιλικής κυβέρνησης, 
την στιγμή που ο προκάτοχός του αποπέμφθηκε και καθαιρέθηκε από το βενιζελικό καθεστώς, 
το οποίο ''χειροθέτησε'' και τον ίδιο... ως τον νέο Μητροπολίτη Αθηνών...!


ιδ. Συναφώς δε και συνεπώς προς την τοιαύτην αυτού πολιτείαν ο κατηγορούμενος την του θείου και ιερού εμπορίαν εις το έπαρκον της αισχροκερδείας ανάγων και διατίμησιν εις τας αρχιερατικάς ιερουργίας (εν λειτουργίαις, μνημοσύνοις, γάμοις, βαπτίσεσι, κηδείαις, δεήσεσι ταις υπ΄αρχιερέων είτε υπ΄αυτού, είτε υπό των ενδημούντων εν τη επαρχία αυτού συνοδικών ή μη συνοδικών παρουσία αρχιερέως τελετουμέναις ιερουργίαις) επιβάλλων την τιμήν ανήγαγεν  α ι σ χ ρ ο κ ε ρ δ ώ ς  ε ι ς  2 0 0  δ ρ α χ μ ά ς  προπληρωτέας, ως το τέταρτον μόνον διδούς τω ιερουργήσαντι αρχιερεί, το λοιπόν κρατών, επί ψευδέσι προφάσεσιν ευεργετικών δήθεν σκοπών, έρριπτεν εις τον εαυτού κορβανάν, πωλών ούτως ιεροκαπηλικώς τας χάριτας της Εκκλησίας εις τους Χριστιανούς και καταλύων το τέως κρατούν ευσεβές έθιμον ίνα ο Χριστιανός δω τω ιερουργήσαντι υπέρ αυτού αρχιερεί ό,τι προηρείτο και ούτος λαμβάνη ''μη γινωσκούσης της αριστεράς μηδέ των οφθαλμών ορώντων το διά της δεξιάς λαμβανόμενον, ανήκων μόνον αυτώ'', μηδέν οφείλοντος να λαμβάνη του μητροπολίτου χάριν εαυτού. Και άλλα πολλά υπάρχουσι δείγματα της του κατηγορουμένου ιεροκαπηλείας, α μακράς δέονται απαριθμήσεως...


ιε. Αλλά κεφαλαιωδέστατον ανόμημα της του καταγγελομένου πολιτείας είναι η υπό τούτου συγκρότησις δικαστηρίου εκκλησιαστικού 
παρειλαμβάνοντος και αρχιερείς ξένου κλίματος, του Οικουμ. Θρόνου, αρχιερείς ούτε υπό της μόνης προς τούτο δικαίωμα εχούσης ιεραρχίας του κράτους καλουμένους, ούτε της προισταμένης αυτών αρχής άδειαν προς τούτο λαμβάνοντας, 
παραβαίνοντας δε 
την εν τη χειροτονία αυτών διδουμένου όρκου παντός υπερτέραν Ομολογίαν, εν η προς τοις άλλοις κηρύττουσιν οι αρχιερείς εκείνοι ενώπιον του Θεού και της Εκκλησίας αυτού 
ότι ''έπονται κατά πάντα και υποτάσσονται αυτώ τω παναγιωτάτω και σεβασμιωτάτω αυτών Αυθέντη και Δεσπότη, υπισχνούνται δε διαφυλάττειν απερεγχείριστα 
όσα κέκτηται Προνόμια ο Οικουμενικός θρόνος και η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. 


ιζ. Και εις τοιούτον ανόμως και ανοσίως συγκροτούμενον δικαστήριον δεν ενεκάλει μόνο τους της Ιεραρχίας του Βασιλείου επισκόπους, αλλά και μητροπολίτας του Οικουμενικού Θρόνου, άνδρας, οίοι ο Ευμένιος Κρήτης και Βασίλειος Μηθύμνης, αξιών ασεβώς ίνα ούτοι εναντίον της ιεράς αυτών ομολογίας και άνευ της αδείας του προισταμένου και κανονικού αυτών Πρώτου, του Πατριάρχου του Οικουμενικού, παρίστανται προ του ανόμου δικαστηρίου αυτού κηρύττων προς τους ενισταμένους θρασύτατα, ασεβέστατα και ανωσιώτατα (ειπέ και ανθελληνικώτατα) ότι νυν Οικουμενικός Πατριάρχης  ε ί ν α ι  α υ τ ό ς...


ιστ. Αλλά και τοσούτον θρασύτητος, ασεβείας και ανομίας προχωρών δεν ίστατο εν τη οδώ ταύτη ο κατηγορούμενος, αλλά την κατ΄αυτόν εκκλησιαστικήν δικαιοσύνην εμπορίαν ποιών υπισχνείτο τω αοιδόμω Κρήτης (ου τινος του προώρου εν εξορία θανάτου εγένετο ηθικός αυτουργός) Ευμενίω να αθωώση αυτόν εν τη δίκη, αν προσλαμβάνων παρητείτω το αξίωμα του Μητροπολίτη Κρήτης. 
Εν πάσι τούτοις ο κατηγορούμενος εφαίνετο αγνοών ου μόνον τας θεμελιώδεις αρχάς και τα στοιχεία ηθικής Χριστιανικής και δη Εκκλησιαστικής, αλλά και αυτούς τους γνωστοτάτους ιερούς κανόνας, τον ΚΔ κανόνα των Αγίων Αποστόλων τον διακελευόμενον:
 ''Τους επισκόπους εκάστου έθνους ειδέναι χρη τον εν αυτοίς πρώτον και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν μηδέν τι πράττειν άνευ της εκείνου γνώμης''. (Τα αυτά κελεύει και ο Θ κανών της εν Αντιοχεία Συνόδου). {...} 
Αλλά επιλίποι αν ο χρόνος ει πάντα εβουλόμην απαριθμήσαι τα ηθικά εγκλήματα του κατηγορουμένου, έτοιμος ων να ποιήσω τούτο προφορικώς προ του δικαστηρίου.
 Νυν δε και τα ειρημένα ταύτα πάντα αρκούντα θεωρών ίνα επιβληθή εις τούτον η ανωτάτη και αυστηροτάτη εκκλησιαστική ποινή και επικαλούμενος την προσοχήν του ιερού δικαστηρίου επί τα καταγγελλόμενα και υπομιμνήσκων τούτο τας φοβεράς ενώπιον του δικαιοκρίτου Θεού ευθύνας και την αυστηράν και δικαίαν απονομήν δικαιοσύνης παρά ταύτης απεκδεχόμενος υποφαίνομεν ευσεβάστως


ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΟΛΙΔΗΣ


Μέγας διδάσκαλος του Γένους εν τη μεγάλη του Χριστού Εκκλησία

(Διαγνώμη της Ιεράς Συνόδου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και χειροθεσία του παναγιωτάτου πατριάρχου Ιωακείμ Γ')

Μέγας Χαρτοφύλαξ της Εκκλησίας του Παναγίου Τάφου

(Διαγνώμη της Ιεράς Συνόδου της Σιωνίτιδος Εκκλησίας και χειροθεσία του μακαριωτάτου Πατριάρχου Δαμιανού Α')


Καθηγητής της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους
εν τω Ελληνικώ Πανεπιστημίω.



Συνεχίζεται...




Παραπομπές:



1. Ο Παύλος Καρολίδης (1849 - 1930) υπήρξε άριστος γνώστης της παγκόσμιας Ιστορίας και καλός ιστοριοδίφης, μία πολύ σημαντική πνευματική φυσιογνωμία, με υπό αμφισβήτηση όμως πολιτική δράση.

2. Η μηνυτήρια αναφορά προς την Ιερά Σύνοδο κυκλοφόρησε και σε βιβλίο υπό τον τίτλο: ''ΜΗΝΥΣΙΣ εναντίον ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' εν Αθήναις 1921.

3.  Κ. Παπαρρηγόπουλου: ''ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ'' τόμος έκτος, μέρος β'.  Εκδόσεις ''Ελευθερουδάκη.''

4. Μέχρι και η εφημερίδα ''Ριζοσπάστης'' -γνωστή βεβαίως για τα άθεα, υλιστικά της φρονήματα- έγραψε στο φύλλο της 25ης Μαρτίου του 1920, σχετικά με την φατριάζουσα, μητροπολιτική αυλή του Μεταξάκη, ένα μικρό σημείωμα υπό τον τίτλο 

''Ω ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΣΟΥ...'':
'' Πληροφορούμεθα, ότι ο κυρ - Μελέτιος σκέπτεται, άμα τη επανόδω του κ. Βενιζέλου να αξιώση κατά την μέλλουσαν ανασυγκρότησιν της κυβερνήσεως, όπως το χαρτοφυλάκιον του υπουργείου της Δικαιοσύνης, των Εκκλησιαστικών και Παιδείας δοθούν εις ανωτέρω κληρικούς, εκ των εμπίστων της Μελετιανής Αυλής.''

5. Στο περιοδικό ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' του Αυγούστου του 1920, έτος στ΄, αρ. φύλ. 8, σ. 13, σημειώνεται σχετικά με την άφιξη αποστολής Αγγλικανών και Επισκοπιανών κληρικών στην Αθήνα, φιλοξενούμενοι υπό του Μητροπολίτη Αθηνών: '' Επίσημα γεύματα και υποδοχαί εδόθησαν επίσης από του υπουργού των Εξωτερικών κ. Πολίτου, εν τη Αγγλική και εν τη Αμερικανική Πρεσβεία και υπό του παρεπιδημούντος εν Αθήναις, του Αρχιεπισκόπου της Οδησσού Πλάτωνος. Έσχε δε την ευκαρίαν η Αποστολή να παρευρεθή και εις χειροτονίαν διακόνου και πρεσβυτέρου εν τη Μητροπόλει, ότε μετά το πέρας της λειτουργίας, ο Αμερικανός Επίσκοπος... ευλόγησε το Χριστεπώνυμον πλήρωμα...!''

6. Στο εκκλησιαστικό περιοδικό της Αθήνας ''ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ'', αρ. 203, σελ. 1203, γράφεται ένα ωραιότατο άρθρο για το ρόλο της Μασονίας στα εκκλησιαστικά πράγματα της χώρας κατά το έτος 1901 ακόμη και υπό τον τίτλο 

''ΔΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΑΜΕΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΛΛΗ'' 

αναγράφουμε αποσπασματικάτα εξής:
''... Ακόμη εσχάτως κύριοι, προ δέκα ημερών, ιεροκήρυξ του κράτους εκ των ευσεβεστάτων, εν Χαλκίδι ημποδίσθη από τον εκεί της μασονίας θιασώτην Αρχιεπίσκοπον εις την εκτέλεσιν του διδακτικού καθήκοντός του.

 Και ημείς, 

μη θελήσαντες να αφήσωμεν ανυπεράσπιστον τον παθόντα και το περιυβρισθέν εν τω προσώπω του κήρυγμα του θείου λόγου, κατηγγείλλαμεν διά του παρελθόντος φύλλου μας τον δράστην του ανομήματος Αρχιεπίσκοπον!... 

Και αλλού:

 ''Αλλά ποιος από σας τους εν Αθήναις και Πειραιεί φίλους, ποιος συνέτρεξε τον αντιμασονικόν αγώνα του αγίου Πατρών, του αρχιμανδρίτου Δουλιγέρη,  εμού του ελαχίστου της ''Αναπλάσεως'' συντάκτου;  

Όταν ο αρχιμανδρίτης Δουλιγέρης δεν εύρισκεν καμμίαν εφημερίδαν στέργουσαν να δημοσιεύση τα αντιμασονικά του άρθρα... ποιος από σας ήλθε να μας συντρέξη και να μας βοηθήση;...''

7. Λόγω της μεγάλης έκτασης της μηνυτήριας αναφοράς του Παύλου Καρολίδη, σε ορισμένα σημεία αναφέρεται μερικώς, πάντα με τους κατάλληλους συμβολισμούς {...}, ώστε ο αναγνώστης να καταλαβαίνει σε ποια σημεία υπήρχε και συνέχεια.


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF