ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 24ον





Επίλογος


Στις προηγούμενες (23) ενότητες καταδείξαμε χρησιμοποιώντας τον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο και εν γένει τα εκδοτικά συγγράμματα της εποχής -τουλάχιστον των δύο πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα- πως ο ορθόδοξος, ελληνικός λαούς είχε πλήρη συνειδητοποίηση των μεταρρυθμιστικών, εκκλησιαστικών τεκταινομένων, που προσδιόριζαν την επιχειρούμενη ''Ένωση των Εκκλησιών''.


Στην εργασία μας χρησιμοποιήσαμε υλικό από τα εκκλησιαστικά περιοδικά: ''ΝΕΑ ΣΙΩΝ'' του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ''ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ'' και ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΦΑΡΟΣ'' του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ'' του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ''ΚΑΙΝΗ ΔΙΔΑΧΗ'' και ''ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ'' της Μητρόπολης Αθηνών, ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ'', ''ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ'', ''ΝΕΟΣ ΠΟΙΜΗΝ'' και ''ΣΩΤΗΡ''. Τις εφημερίδες: ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'', ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'', ''ΕΜΠΡΟΣ'', ''ΕΣΠΕΡΙΑ'', ''ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ'', ''ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ'', ''ΠΡΩΙΝΗ'', ''ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ'', ''ΑΜΑΛΘΕΙΑ'', ''ΦΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ'' και ''ΣΚΡΙΠ''. 



Τα εκδοθέντα βιβλία: ''ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ'' Αλεξάνδρεια 1922, ''ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' Κάιρο 1931, ''ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ'' Αλεξάνδρεια 1922, ''Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΓΕΝΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΥΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΗ'' Αθήνα 1921, ''ΜΗΝΥΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' Αθήνα 1921, ''Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ'' Αθήνα 1921, ''ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ, ΟΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ'' Κωσταντινουπύπολη 1928 και ''ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ'' Κωσταντινούπολη 1922. 


Και τα Ψηφιακά Αρχεία: ''ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ'', ''ΨΗΦΙΟΘΗΚΗ ΑΠΘ'', ''ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ (ΕΛΓΙΑ)'', ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ'' και ''ΑΝΕΜΗ''. Επιπροσθέτως να επισημάνουμε, πως υπάρχει πολύ ακόμη ''υλικό'' στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, που αποδεικνύει τον τίτλο της έρευνάς μας, ωστόσο θεωρήσαμε, ότι τα δημοσιευμένα κείμενά μας είναι αρκετά, ώστε να πεισθεί κάθε διστακτικός, διαφωνών ή και αμφισβητίας, αλλά καλοπροαίρετος πιστός, πως η ''Κίνηση για την Ένωση των Εκκλησιών'' έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται από την δεκαετία του 1870!  Τέλος, την παρούσα εργασία μας, την αφιερώνουμε στη μνήμη του αειμνήστου πνευματικού μας πατέρα ''Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού, την βοήθεια και ευλογία του οποίου -προσευχητικά- επικαλεστήκαμε.



Συμπερασματικά


Οι πρώτοι και μοναδικοί αντιταχθέντες στην ημερολογιακή μεταρρύθμιση, αλλά και στις υπόλοιπες καινοτομίες και νεωτερισμούς ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'', γνώριζαν αρκούντως καλά, τα της οικουμενικής κίνησης. Το αυτό, τα γνώριζαν και οι μη αντιταχθέντες αδελφοί μας του νέου ημερολογίου, που ωστόσο παρέμειναν στην Καινοτόμο Εκκλησία.


Η Οικουμενική Κίνηση, ο Οικουμενισμός, όπως οριοθετήθηκε εκφραστικά μετά την δημιουργία και οργάνωση του ΠΣΕ το 1948, ξεκίνησε με τα πρώτα παγκόσμια, παγχριστιανικά συνέδρια, τις κοινωνίες των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών με τους αιρετικούς ''ετεροδόξους'' και φυσικά τις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας οι ''Μεταξάκηδες'' της Αποστασίας, που εκτός του νέου καλανδαρίου εισήγαγαν στην Εκκλησία και τις εξής μεταρρυθμίσεις: 


περικοπές Ακολουθιών, κούρεμα του εκκλησιαστικού Κλήρου, εισαγωγή της τετραφωνίας στην λειτουργική λατρεία πολλών περιοχών, αλλοίωση του Βαπτίσματος δια του ραντίσματος και ουχί της -τρισί- ολικής κατάδυσης, περικοπή των ακολουθιών του Γάμου και του Μνημοσύνου, ακόμη -μερικώς- και την χρησιμοποίηση του ράσου μόνο εντός των ενοριακών ναών. 


Η αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου -σύμφωνα με την αιρετική Εγκύκλιο του 1920- ήταν η ''κορυφή του παγόβουνου'' και η πρώτη, αισθητή μεταρρύθμιση, που την αισθάνθηκε στο σύνολό του όλο το εκκλησιαστικό ποίμνιο. Όποιος δεν βλέπει, ότι ο εκκλησιαστικός, ημερολογιακός διαμελισμός διαίρεσε όλες τις τοπικές Εκκλησίες από την αρχή της Ενότητας της Κοινής Λατρείας θεωρούμε απλά, πως επιβίβασε εις εαυτόν το δαιμόνιο της Πλάνης.


Η Ενότητα της Πίστεως -ως βασικότατο θεμέλιο του Ορθοδόξου Δόγματος- δεν βασίζεται μόνο στο κοινό ''Πιστεύω'', όπως -Προτεσταντικά- δικαιολογούνται σήμερα και κάποιοι -νεοδογματολογικά- αποτειχιζόμενοι της παρέας του Ιερομονάχου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, αλλά και στην κοινή Λατρεία. Πόσο δύσκολο -αλήθεια- είναι να γίνει αυτό αντιληπτό; Οι περισσότερες, τοπικές Εκκλησίες εορτάζουν με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο και ο υπόλοιπες με το πολιτικό. Έχουν κοινωνία, αλλά δεν έχουν κοινή εκκλησιαστική λατρεία. 


Από τους καρπούς της νεοημερολογητικής επέλασης μπορεί κανείς να αντιληφθεί και την χρησιμότητά του: τον διαμελισμό στην Εκκλησιαστική Λατρεία. Η ''εκπαραθύρωση'' της ημερολογιακής μεταρρύθμισης από το δαιμονικό ''κτίσμα'' του Οικουμενισμού αποτελεί Πλάνη πρώτου μεγέθους! Ως εκ τούτου, ευχόμαστε -ολοψύχως- σε αυτούς, που μπροστά στο ολικό φάσμα της Αίρεσης,  ποιούν την επιλεκτική αποδοχή ή απόρριψή της, να ανανήψουν. Εύχεσθε!



ΤΕΛΟΣ


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF