ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ




Φυλάξατε εαυτούς της ψυχοφθόρου αιρέσεως, της οποίας η κοινωνία είναι αλλοτρίωσις Χριστού. 

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης


Είναι να ντρέπεσαι νηπιωδώς, 

να κλαυσιγελάς υπόκωφα και να θρηνείς σιωπηρά. 

Είναι να οδύρεσαι εξιλεωτικά, 

αλλά και ν' απορείς αιφνίδια - παγωμένα με τις περιρρέουσες, πνευματιστικές θυμηδίες, 

πως αντιοικουμενιστές της καινοτόμου Εκκλησίας 

έχουν κατασκευάσει εκ βάθρων έναν θεολογικό ''τραβεστισμό'' 

και μια ''ερμαφρόδιτη'' επινόηση των τεκταινομένων, 

προκειμένου να εμφανίζονται ως νέοι Μάρκοι Ευγενικοί... 

άνευ ομολογιακού χαρτοφυλακίου! 

Ο βερμπαλισμός και η πολυλογία βαπτίστηκαν Ομολογία Πίστεως, 

τα αντιοικουμενιστικά ψηφίσματα ως ενδεδειγμένες θεολογικές αντιστάσεις 

και η ίδια η αντιαιρετική αντίσταση μορφοποιείται απερίφραστα με την Κοινωνία των Ακοινωνήτων! 

Βγαίνουν πολλοί εξ' αυτών σε ''ομολογιακούς'' ιστότοπους 

προκειμένου να ενδοσκοπήσουν βαθέως δίκην μιας αθεολόγητης θεολογίας 

που κατάντησε επάγγελμα, 

να εντρυφήσουν με περισπούδαστο ύφος και φιλολογική έπαρση φιλόσοφου γραφίσκου 

περί του αφορισμένου και ψυχοκτόνου Οικουμενισμού, 

ουδείς όμως κάνει χρήση των ιερών Κανόνων της Εκκλησίας για Αποτείχιση! 

Όσοι δεν υπέγραψαν το κείμενο του Κολυμπαρίου έγιναν αίφνις Ομολογητές 

και όσοι δεν πήγαν στην Σύνοδο της Κρήτης κατέστησαν 

προορατικοί -εκ πνεύματος αγίου- Θεο - λόγιοι!


Εις εκ των διατριβούντων θεολόγων έγραφε πρόσφατα: ''Όσιοι Γέροντες την περίοδο του ημερολογιακού ζητήματος έλαβαν πληροφορία μέσω της προσευχής, για το τι δέον να πράξουν περί της μνημόνευσης ή όχι του Πατριάρχου. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Διότι όσο η αίρεση γιγαντώνεται, όσο ο οικουμενισμός εξαπλώνεται, τόσο και ο θείος φωτισμός θα δίνεται πλουσιοπάροχα στους προσευχομένους καθαρά, ώστε να διανοίξουν σωτήριες οδούς και για εμάς του απλούς πιστούς''... 


Οποία νίκη του Βελίαρ επί των ''φωτισμένων'' και προσευχητικών καρδιών σας, που περιμένετε να καταστεί η καινοτόμος Εκκλησία και επίσημα ''γωνία μαγαζί'' του Αντιχρίστου προκειμένου τότε να αποτειχισθείτε! Μεταφράζουμε καταχρηστικά, τα παντελώς ανερμήνευτα από θεολογική άποψη ακριβοθώρητα ''πονηματά σας'': ''Διότι όσο η Αίρεση γιγαντώνεται, όσο ο Οικουμενισμός εξαπλώνεται, τόσο και ο θείος Φωτισμός θα σιγοσβήνει, γιατι απλώς δεν αποτελούμε δέκτες Φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, εφόσον το βλασφημούμε κατά συρροήν έναν Αιώνα τώρα, εφόσον δίνουμε αναβολή σε κάθε δογματική εκτροπή, εφόσον κοινωνούμε με Επισκόπους και Πατριάρχες που κατέστησαν και Συνοδικά πλέον τον Οικουμενισμό, ως επίσημο Δόγμα της Εκκλησίας''! Αυτή είναι η σωστή Πατερική τοποθέτηση, αγαπητοί θεολόγοι, των μεγαλόστομων ρητορικών συνεδρίων, των Α4 λευκών φωτοτυπιών του εκτυπωτή σας, της ανεκλάλητης ευαρέσκειά σας να δημοσιεύετε ''φωτισμένα'' πονήματα γραφικής ομολογίας σε έντυπα και εφημερίδες της Οκάς! 


Ώστε την περίοδο της Ημερολογιακής Καινοτομίας και ουχί ζητήματος -όπως γράφετε- ''φωτίσθηκαν'' Γέροντες να μην αντιδράσουν με αποτείχιση; Και να μνημονεύουν τους Τέκτονες, Οικουμενιστές Πατριάρχες; Και εσείς ονομάζετε αυτό ως ''Φωτισμό''; Γιατί ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, τον οποίο σκοπίμως και ανερυθριάστως υποκρίπτετε, είχε λάβει τον όντως Φωτισμό στους Άγιους Πάντες της Πάρου, πως το Παλαιό Ημερολόγιο είναι το σωστό''! Γιατί τον ίδιο Φωτισμό έλαβε και ο Παπα Νικόλας ο Πλανάς. Γιατί την αυτή πληροφορία, την έλαβαν ''συστημένη'', άσχετα αν δεν την εκτέλεσαν! Και συνεχίζετε, ακόμη και τώρα, μετά την περιλάλητη δογματοποίηση του Οικουμενισμού -ένεκα της Ληστρικής Ψευδοσυνόδου- να περιμένετε ακόμα να σας φωτίσει το Άγιο Πνεύμα; Μα το μόνο, το οποίο, δεν έχει γίνει ακόμη, είναι η ίδια η εμφάνιση του Αντιχρίστου επί των θυρών και των παραθυροφύλλων σας προκειμένου να σας παραδόσει και επισήμως πλέον την ταυτότητά του, ώστε να σας καταστήσει σαφές, ποιος είναι! 


Αν και σύμφωνα με την ιστορική σας, ιδεοληπτική διαδρομή, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην πιστέψετε κι εκείνον και να περιμένετε... ''άχριν καιρού''! Στις 25 Ιουνίου του 2016, η επίσημη Εκκλησία με Δελτίο Τύπου που εξέδωσε, τονίζει ανευθρίαστα: ''Εις το ευαίσθητον κείμενον, το οποίον αφορούσε τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον, η Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στοιχούσα το πνεύμα της Ιεραρχίας, προέτεινε εις την 6ην παράγραφον αντί του «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», προέτεινε το «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών», με αποτέλεσμα να υπάρξει πλήρης αποδοχή της προτάσεως και να επέλθει ομοφωνία''. Εύγε και τρις - εύγε! 


Αποδέχεσθε λοιπόν την ύπαρξη και άλλων Εκκλησιών, ετεροδόξων (αλήθεια, γιατί δεν τις αποκαλείτε Αιρέσεις, αφού αυτή είναι η ενδεδειγμένη ετυμολογία τους;) που κατέχουν και αυτές την Αλήθεια, όπως και εσείς! Και η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, που πήγε; Και το Σύμβολο της Πίστεως που καθιερώθηκε τις δυο πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, τι έγινε; Και όσα νομοθέτησαν οι άγιοι Πατέρες μας δια των εννέα Οικουμενικών Συνόδων, που είναι; Και όλος ο χορός των Θεοφόρων Πατέρων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Οσίων και Αγίων μαρτυρησάντων στο όνομα της Μίας -του Τριαδικού Θεού- Εκκλησίας, ''έπεσαν θύματα του αρχαικάκου όφεως'', όπως είπε ο αντίχριστος, Ποντίφηκας της Πόλης; Και το ανέχεσθε; Πως μπορείτε; Δια την Επιφανειακής Ιδεοληψίας του Αχρικαιρισμού καταστήσατε τον Οικουμενισμό ως αιρετική Πανδημία, αποσυνδέσατε τις ευαίσθητες, αντιαιρετικές λειτουργίες της πλειονότητος των Αγιορειτών πατέρων, δημιουργήσατε γενεές ανθρώπων που αγαπολογούν προτεσταντικά και ''ορθοπραττούν'' καθολικά! 


Τώρα, οι περισσότεροι εκ του ποιμνίου είναι παντελώς αδιάφοροι περί της επισήμου Εκκλησίας, οι λιγοστοί που απέμειναν έκαναν τον Χριστό ''μπάρμπι'' του διαδικτύου και οι ελαχιστότατοι ακόμη συμπλέουν με τις Επιφάνιες εκτροπές του ''μένειν και αναμένειν''... Αυτό που καταφέρατε είναι να δημιουργήσετε ένα στρατό ανθρώπων άγευστο και άοσμο περί της ορθής Πατερικής ορθοπραξίας, άτολμο και επίφοβο περί παντός δεινού και το πλέον ουσιαστικότερο: να τον πείσετε, πως ακόμη και μέσα από την Αίρεση, αυτός μπορεί ακόμη απρόσκοπτα να συνεχίζει την πνευματική ζωή του και εντέλει να καταστήσετε μια καινοτόμο Εκκλησία απερίγραπτα και ανεκλάλητα Επισκοποκεντρική, αντί Χριστοκεντρική! Δια της χειραγωγημένης ερμηνείας του Κανονικού Δικαίου πείσατε το ποίμνιο, πως η Κανονικότητα είναι ''λειτουργική'' και άνευ της Αλήθειας και δια τούτου μεταλλάξατε την επίσημη Εκκλησία σε έναν Επισκοποκεντρικό θώκο, όπως ακριβώς δηλαδή κάνουν και οι αδελφοί σας Παπικοί. 


Πείσατε πως η Κανονικότητα υπερέχει της Αληθείας, ακριβώς τα ίδια -διαχρονικά- τετριμμένα λόγια, που χρησιμοποιούσαν οι αιρετικοί επί των Ορθοδόξων. Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος του αποτειχισμένου Μάρκου της Εφέσου μετά των απεσταλμένων του Πατριάρχου Κων/λεως, προκειμένου ο πρώτος να επιστρέψει στην Παποθρεμμένη τότε Εκκλησία. Εμπιστευθήκατε, υπερεκτιμήσατε και σχεδόν αγιοποιήσατε Αρχιεπισκόπους, που μετά την Μεταπολίτευση υποσχέθηκαν Κάθαρση στην Εκκλησία και αντί αυτής, δημιούργησαν μεγαλύτερες, ευρύτερες και ευάερες Αυλές ομογενοποιημένων Υπηκόων! Και ως Κάθαρση νοούσατε οι δύστηχοι, τον παραμερισμό των ομοφυλοφίλων Επισκόπων και Αρχιμανδριτών της οδού Φιλοθέης και πέριξ αυτής, την εξουδετέρωση των Αυλών και των εσωτερικών σχισμάτων, φράξεων και σεχτών. Κάθαρση -πρωτίστως όμως- σημαίνει μετάβαση στην προ του 1924 εκκλησιαστική κατάσταση, δια της επαναφοράς του θεσπισμένου από την Α' Οικουμενική Σύνοδο πατροπαράδοτου, παλαιού ημερολογίου, δια της εξόδου από του δαιμονοαγωγούντος Π.Σ.Ε. και δια της Συνοδικής Καταδίκης του Συγκριτιστικού Οικουμενισμού, ως της μεγαλύτερης Παναίρεσης που γνώρισε ποτέ η Εκκλησία! 


Αυτό ονομάζετε Κάθαρση επί του οίκου μας και όλα τα άλλα έπονται. Βλέπετε, πως η εξαρτησιογόνος κρατικογενής συνάφεια δημιούργησε συντάγματα δημοσιουπαλληλικών ρασοφόρων και η αποτείχιση πλέον προσκρούει τώρα αδυσώπητα στον μηνιαίο, κρατικοχορηγούμενο μισθό και την ''ευλογημένη'' μισθωμένη σύνταξη; Γράφει ακόμη ο χιλιοεπαναλαμβανόμενος γραφέας της εξ απαλών ονύχων θεώρησης του Οικουμενισμού: ''Η προτροπή του Γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου για αποφυγή των δύο άκρων ισχύει και στις μέρες μας. Αγιασμένοι ασκητές εντός και εκτός του Αγίου Όρους, κληρικοί και Ιεράρχες αλλά και λαικοί πιστοί σε κάθε γωνιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα χαράξουν το δρόμο της υπεράσπισης της πίστης. Ας μην σπεύδουν κάποιοι να καταστούν βασιλικότεροι του βασιλέως και παίρνουν βιαστικές αποφάσεις''. Αυτό σημαίνει καθ' ημάς -και πάλι καταχραστικά- αδελφέ το εξής: ''Η προτροπή του Γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου για αποφυγή των δυο άκρων ναυάγησε οικτρώς στις μέρες μας. 


Πρώτον, γιατι ο ίδιος έθεσε τα όρια μεταξύ Οικουμενισμού και Άνευ επίγνωσιν Ζηλωτισμού (υπονοώντας ασφαλώς το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου), πράγμα που δυστηχώς γι' αυτόν απέτυχε παταγωδώς, γιατι σήμερα, αν έχετε κάτι να μιμηθείτε από το μικρό, ακαινοτόμητο πλήρωμα των Γνησίων Ορθοδόξων είναι τούτο και μόνο τούτο: την έγκαιρη χρήση των ιερών Κανόνων για αποτείχιση, προκειμένου οι αποτειχισθέντες να εγκαταβιώσουν -όχι σε κάποια άλλη Εκκλησία-, αλλά να παραμείνουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Και εσείς -φίλτατε θεολόγε- θα περιμένετε έτι και έτι, πότε θα ξεσηκωθούν οι άλλοι προκειμένου να αναθαρρήσετε κι εσείς; 


Μα αυτό, εκτός του ότι ονομάζεται πνευματική οσφυοκαμψία και εγνωσμένος μειοδοτισμός, δηλώνει αναφανδόν το άλλο πρόσωπο της ''υπεραναπαυμένης'' και ιδιοτελούς βολής, εκ της οποίας πολλοί εξ υμών πάσχετε με κατεγνωσμένη, πνευματιστική γάγγραινα, αφού η θεολογίστικη σήψη και ο Κανονικός στρουθοκαμηλισμός σας έχουν καταστήσει ασθενείς σε ένα σώμα που θεωρείται πλέον ημιθανές! Δυστηχώς ζείτε ακόμη με απερινόητες και εσφαλμένες ψευδαισθήσεις κι ο χρόνος είναι ανηλεώς αδυσώπητος. Συνεχίστε να αυτοσχεδιάζετε στον ίδιο εκκλησιολογικό καμβά, αλλά πολύ γρήγορα --φοβούμαι- πως στο τέλος του έργου σας, το μόνο που θα έχετε επιτύχει θα είναι μια μεγαλοπρεπέστατη ιδεοληπτική μουτζούρα.



Το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων του Πατρίου Εορτολογίου 

με όλα τα εγγενή λάθη του, 

τις διχοτομικές διαιρέσεις του, τους ερπικούς εγωισμούς του 

κράτησε μόνο του ανόθευτο το δόγμα της Ορθοδοξίας, 

λούφαξε στα χέρια του όλες τις πατερικές παραδόσεις της Εκκλησίας μας, 

στάθηκε τροχοπέδη σε εμβόλιμες εκκοσμικεύσεις, δαιμονοαγωγούσες καινοτομίες 

και προπάντων σε ελοχεύουσες αιρέσεις. 

Τους διωγμούς που σήμερα εσείς αντιλαμβάνεστε, 

εμείς τους βιώσαμε με εξορίες και φυλακές, 

με ιερείς διαπομπευόμενους στους δρόμους, 

με κάψιμο εκκλησιών, γκρέμισμα επιταφίων, 

απαγόρευση Θείων Λειτουργιών, ξύρισμα μοναχών και ξυλοδαρμούς λαικών, 

πάντα με την συνοδεία χωροφύλακα στο οικείο αστυνομικό τμήμα, 

διότι δεν εσυμμορφώθημεν προς τας υποδείξεις... 

Εσείς -εφεξής- μπορείτε ανέξοδα να δρασκελίζετε 

την μέση και βασιλική οδό της κοινωνίας με την Αίρεση, 

καθώς και Συνοδικά πλέον αυτή αποτελεί δόγμα της πίστεώς σας! 

Και αφήστε σ' εμάς να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, 

γιατι από νωρίς μάθαμε να ονειρευόμαστε με τον φόβο της Ασφάλειας!... 

Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF