.jpg)
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2023
Ο ΝΕΟΣ ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
...Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ νέος δράκοντας τῆς ἱστορίας, ὁ ὁποῖος μεταμφιεσμένος σὲ ἀκίνδυνο καὶ εἰρηνικὸ πρόβατο μὲ τὰ κηρύγματα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας, παρασύρει στὰ σκοτεινὰ σπλάγχνα του ἀνυποψίαστους Χριστιανούς, μὲ συνεργοὺς δυστυχῶς ψευδοεπισκόπους, ψευδοϊερεῖς καὶ ψευδοθεολόγους. Διεπίστωσαν οἱ ἡγέτες τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὅτι ἡ ἄσκηση βίας ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς παλαιοὺς καὶ τοὺς νέους διωγμούς, εἶναι λιγότερο ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὸν ὑποκριτικὸ ἀγαπισμὸ καὶ τὰ κηρύγματα τῆς ἑνότητας, μὲ τὰ ὁποῖα σπρώχνουν πολλοὺς στὸ στόμα τοῦ Δράκοντος, τοῦ παμφάγου Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Συγκρητισμοῦ. Δὲν ἐγκαταλείπουν βέβαια καὶ τὴν παλαιὰ μέθοδο, τῶν διωγμῶν, τῆς καταδίκης, τῆς συκοφαντίας ὅσων ἀντιτίθενται στὸ καταστροφικό τους ἔργο... ...Γέμισε μὲ ἀγκάθια τὴν Ἐκκλησία ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ τὰ ποτίζουν καὶ τὰ φουντώνουν «Ὀρθόδοξοι» πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ θεολόγοι, καὶ εἶναι ἐλάχιστοι οἱ [Ἅγιοι] Γεώργιοι, οἱ γεωργοὶ τῆς Εὐσεβείας, τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ πασχίζουν νὰ τὰ ξερριζώσουν. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του, στὴν ἄνοιξη τῆς νιότης του, περιφρόνησε ὅλα τὰ ἡδέα καὶ εὐχάριστα, πλοῦτο, ἀξιώματα, συναναστροφές, ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, μιμήθηκε τὰ πάθη τοῦ Ἐσταυρωμένου, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀνέστησε ἀκόμη καὶ νεκρούς, ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἀπήλλαξε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων. Ποιοί καὶ πόσοι ἀγωνίζονται σήμερα γιὰ νὰ ξερριζώσουν τὴν πλάνη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας τοῦ Διαβόλου; Αἰσθάνονται ἆραγε λίγη ἐντροπή, οἱ Οἰκουμενιστὲς κληρικοί, ὅταν ἑορτάζουν καὶ ἐξυμνοῦν κατὰ τὶς ἑορτὲς τὰ κατορθώματα, τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως;...
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση,
«Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὡς δρακοντοκτόνος...»,
περιοδ. «Θεοδρομία», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2023, σελ. 169 καὶ 170.
19.11.2023 ἐκ. ἡμ.,
† Ἁγίου Προφήτου Ἀβδιοὺ
Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΩΡΑΙΤΙΔΗ: «ΤΑ ΒΑΚΟΥΦΙΚΑ» ΜΑΪΟΣ 1891 (ΜΕΡΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)
.jpg)
Συνεχόμενες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη:
Μετά Προλόγου Β. Γαβριηλίδου
«Διηγήματα: Τα βακούφικα, Με τα πανιά, Νεράϊδες, Ορφανούλα, Ο πτωχός και η μοίρα του»
εκδόσεις «Ιωάννη. Ν. Σιδέρη», Αθήνα 1921, σελ. 12-16.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
.jpg)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗ
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ:
«ΤΑ ΒΑΚΟΥΦΙΚΑ»
(1921)
Ο μακαρίτης ο Μπάρμπα-Δήμας ήτο κύριος δύο λαμπρών ελαιώνων λίαν προσοδοφόρων, τόσον προσοδοφόρων, ώστε εις κάθε εσοδείαν του ελαιοκάρπου με την λαδωμένην βράκαν του καταγινόμενος εις το ελαιοτριβείον έλεγεν εξ αγαλλιάσεως:
-Όξω φτώχια, κυρά Ζωίτσα! Και εκρότει θλίβων τον αντίχειρα και μεσοδάκτυλον ως κάμνουν οι σύροντες τον χορόν. Αλλ' έχων ακράτητον προς την καλλιέργειαν της γης επιθυμίαν, δεν ηδυνήθη να κρατήση εαυτού, όταν επωλούντο τα μοναστηριακά. Και ακούων την πρόσκλησιν του κήρυκος: «έχει άλλος», προσήλθε παρά την τράπεζαν της πωλήσεως, προσέθηκε εις την τελευταίαν προσφοράν ποσόν τι υπέρτερον και κατεκυρώθησαν επ' ονόματί του δύο μεγάλοι ελαιώνες του Αγίου Χαραλάμπους.
-Τώρα να ιδής λάδια, κυρά Ζωίτσα! έλεγεν. Η θειά Ζωίτσα εκίνει τεθλιμμένη την κεφαλήν. -Σου πήρε δύο κομμάτια ο Μπάρμπα Δήμας! παρετήρουν άλλοι τινές κτηματίαι μετά θαυμασμού. Όσα κι' αν έδωσε, χαλάλι! -Καλά στερνά! προσέθετεν έτερος επιφυλακτικότερος. Εμένα μου τ' ώπεν ο Παπά Ιερεμίας. Τα μοναστηριακά είνε αφιερωμένα εις τον Θεόν. Και όποιος αγοράση από αυτά, είνε ωσάν να τα παίρνη πίσω από τον Θεόν και είνε αφορισμένος από την Εκκλησίαν και προκοπή δεν θα βγη. Είνε κανών φοβερός της Οικουμενικής Συνόδου.
-Ναι! Μακάρι' νάχες ν' αγοράσης και συ κανένα τεμάχιον. Τι έπαθε ο κυρ Θανασός που επήρε τον ελαιώνα της Κουνίστριας; Ούλο και παχαίνει. Αμ' ο καπετάν Καφαντάρας που εμάζωξεν όλα τα Προδρομίτικα; Πιθάρια νάχη για τα λάδια! -Καλά στερνά! σου είπα. Και όμως, είπατε ό,τι θέλετε, ο Μπάρμπα Δήμας, αφότου ηγόρασε τα μοναστηριακά δεν είδε προκοπή.
Ηκολούθησαν δι αυτόν έτη κατά σειράν αφορίας των ελαιών. Όχι μόνον τα μοναστηριακά δεν ευφόρησαν, αλλ' ουδέ τα ιδικά του, τα οποία ουδέποτε «ξεχνούσαν», ως έλεγε. Και ο Μπάρμπα Δήμας μη έχων να πληρώση τα χρέη του, διότι εχρεώθη κρυφά από την γυναίκα του, ίνα πλειοδοτήση κατά την δημοπρασίαν, μετά τινα έτη, αυξηθέντος του χρέους, απελπισθείς ότι θα ηδύνατο πλέον να το εξοφλήση, ηναγκάσθη να παραχωρήση εις τον δανειστήν μέρος από τα δύο μοναστηριακά του, αν και μετά μεγάλης λύπης. Πλην το θλιβερώτερον είνε ότι ο δανειστής σκληρός τοκογλύφος, τοκίζων 18 τοις % και μετατρέπων κατ' έτος τους τόκους, εις κεφάλαιον, δεν υπεχώρει εις το παραμικρόν· και προς εξόφλησιν κατέσχε και τους δύο ελαιώνας του ατυχούς Μπάρμπα-Δήμα, όστις ούτως απέθανε μετ' ολίγον πάμπτωχος, αφού εθρήνησε τας τελευταίας ημέρας του και τον μονογενή υιόν του, ένα ωραιότατον έφηβον, όστις θα ήτο ήδη η αχώριστος βακτηρία της γραίας.
Η δε θειά-Ζωίτσα απέμεινε χήρα με μίαν ωραίαν άμπελον, μοναστηριακήν και αυτήν, «Αη-Χαραλαμπήτικην», με τ' όνομα, εις την Αμμουδιά, φέρουσαν μίαν παχύσκιον καρυδέαν εν μέσω, την οποίαν ο πατέρας της είχεν αγοράσει κατά την πρώτην διάλυσιν των ιερών μονών, λεπτομέρειαν άγνωστον εις την ανήλικον τότε κόρην, και μίαν οικίαν, τα προικιά της, τα οποία δεν ηδυνήθη να κατάσχη ο άσπλαγχνος δανειστής προς τελείαν εξόφλησιν. Ατελείωτον γίνεται πάντοτε το χρέος. Πολλάκις δε μετά ταύτα ηπείλει και ανησύχει την τεθλιμμένην χήραν.
-Να σ' πω. Έχουμε κάτι λογαριασμούς ανοικτούς με τον μακαρίτην τον Μπάρμπα-Δήμαν. -Κάμε καλά με τον Μπάρμπα Δήμα, απήντα οργίλως η θειά Ζωίτσα. -Να σ' πω. Το αμπέλι προικιό σ' είνε; -Δεν ξέρω, απήντα μετά σκαιάς περιφρονήσεως η χήρα, έχουσα πεποίθησιν εις το εκ του νόμου δίκαιον. -Να σ' πω, το σπίτι προικιό σ' είνε; — Δεν μ' αφίνεις ήσυχη, χριστιανέ; Απήντα πάλιν η χήρα μετά ζωηρότητος. Αλλ' ο σκληρός δανειστής δεν έπαυσε να την ανησυχή. Πολλάκις δε εκείνη τον έβλεπε να περιτριγυρίζη την οικίαν με ύφος λαιμάργου γαλής οσφρανθείσης οψάρια, προσπαθών ν' ανακαλύψη και καλά, επάνω εις τ' αγκωνάρια ίσως, ότι η οικία δεν ήτο προικώα. Πολλάκις περιήρχετο και την ωραίαν άμπελον μετρών αυτήν κλήμα προς κλήμα, και πολλάκις ανεδίφησε τα κεκονιαμένα του συμβολαιογραφείου βιβλία ερωτών τον γέροντα διοπτροφόρον συμβολαιογράφον.
ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ
Δεν ήταν εκκλησιαστική η σύναξη της Ασίζης που συνεκάλεσε ο πάπας στις 24-1-2002. Αν διαβάσει κανείς το Ευαγγέλιο και ερευνήσει την ιστορία της Εκκλησίας, δεν θα συναντήσει πουθενά τέτοια συνάντηση, τέτοιο κακό συναπάντημα. Η Εκκλησία επί δύο χιλιάδες χρόνια λειτουργεί ως σύναξη και κοινωνία των πιστών και ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι ενωμένοι με το ένα Βάπτισμα και την μία Ευχαριστία, ομολογούν την μία πίστη εις Πατέρα, εις Υιόν και εις Άγιον Πνεύμα, εις Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον.
Όλες οι χριστιανικές συνάξεις αρχίζουν με την δοξολόγηση της βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ή επικαλούνται το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Μετά την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού ο κόσμος φωτίσθηκε με την αληθινή θεογνωσία του Τριαδικού Θεού, με το φως της Αγίας Τριάδος.
Η Γέννηση του Χριστού «ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως». Εγκαταλείπονται όλες οι άλλες ψεύτικες θρησκείες. στα πρόσωπα των τριών μάγων που προσκύνησαν τον Χριστό εκπροσωπείται όλη η προ Χριστού θρησκεύουσα ανθρωπότης, η οποία διδάσκεται πλέον να προσκυνεί τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, την εξ ύψους Ανατολή, το φως εκ φωτός που έλαμψε στον κόσμο. Στον Ιορδάνη ποταμό κατά την βάπτιση του Χριστού "η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις".
Δεν υπάρχουν πλέον άλλα φώτα, άλλες πίστες, άλλοι δρόμοι σωτηρίας. O Χριστός είναι η μοναδική οδός σωτηρίας. Ο ίδιος διακηρύσσει ότι «εγώ ειμι το φως του κόσμου»1. Όποιος δεν βαδίζει μέσα στο δικό του φως βρίσκεται στο σκοτάδι και δεν ξέρει πού πηγαίνει. Υιοί φωτός είναι μόνον όσοι ακολουθούν τον Χριστό και την διδασκαλία του. Κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη ο Χριστός είναι «το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον»2.
Από της εποχής του Αγίου Ιωάννου, του Βαπτιστού και Προδρόμου, του προ των Αποστόλων Αποστόλου, η Εκκλησία δια των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων και των διαδόχων τους έχει μία και μοναδική αποστολή, να μαρτυρεί περί του φωτός, να αποκαλύπτει και να φανερώνει αυτό το φως στους «εν σκότει και σκιά θανάτου» καθημένους και να τους οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας. Στο αποστολικό και αγιοπατερικό αυτό έργο ουδέποτε υπήρξαν επιφυλάξεις και συμψηφισμοί, κοσμικές ευγένειες και εξισώσεις, συγκρητισμοί και αναμείξεις, υποχωρήσεις σε άρχοντες για λατρεία άλλων θεών ή αναγνώριση των άλλων θεών και των άλλων θρησκειών.
Είτε επρόκειτο για Ιουδαίους άρχοντες, είτε για ειδωλολάτρες, είτε για Μουσουλμάνους, που ζητούσαν αναγνώριση των δικών τους θεών και σεβασμάτων, η στάση των Χριστιανών δεν ήταν συμβιβαστική και εξισωτική, όπως συμβαίνει σήμερα με πολλούς θεολόγους και κληρικούς των διαθρησκειακών συναντήσεων και διαλόγων, αλλά απόλυτη και σαφής· πουθενά αλλού, σε κανένα άλλο θεό ή σέβασμα, δεν υπάρχει δυνατότης σωτηρίας.
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ (2023)
.jpg)
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
.jpg)
«Τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο ἂν κερδίσει τὸν κόσμο ὅλο καὶ χάσει τὴν ψυχή του; Ἢ τί θὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του»; Αὐτὴν τὴν ἐρώτηση διαχρονικὰ ἀπευθύνει ὁ Δεσπότης Χριστὸς πρὸς τὸν καθένα μας. Ὅλοι τὴν ξέρουμε τὴν ἀπάντηση· ἀκόμη καὶ τὰ πάντα νὰ κατέχει κανείς, ἀκόμη καὶ ὅλο τὸν κόσμο νὰ ἔχει ὑποτάξει, ἂν χάσει τὴν ψυχή του, χάθηκε γιὰ πάντα.
Αὐτὴ ἡ μεγίστης σημασίας ἀλήθεια, ἀποτελεῖ τὴν οὐσία τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, τῆς παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου.
Ἡ παραβολὴ ἔχει ὡς ἑξῆς: ὁ Θεὸς εὐλόγησε, καὶ τὰ χωράφια κάποιου ζάμπλουτου ἀνθρώπου ἀπέδωσαν τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ ποσότητα καρπῶν. Πραγματικά, ἀνεπανάληπτη εὐλογία! Καὶ ποιός δὲν θὰ χαιρόταν νὰ ξέρει ὅτι ἔχει τόσο μεγάλο πλεόνασμα ἀγαθῶν; Κι ὅμως, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς δὲν χάρηκε, ἀλλὰ ἀνησυχία ἄρχισε νὰ βασανίζει τὸ μυαλό του. Παράξενο κὶ ὅμως ἀληθινό. Μεγάλη ἀνησυχία: «τί θὰ κάνω τώρα ποὺ δὲν ὑπάρχει ἄλλος χῶρος στὶς ἀποθῆκες μου»; Ἡ λύση βρέθηκε γρήγορα.
Ἐννοεῖται πὼς ἡ ἐλεημοσύνη στοὺς πτωχούς, ἡ θρέψη τῶν πεινασμένων καὶ οἱ λοιπὲς ἀγαθοεργίες ἀπουσίαζαν ἀπὸ τὴν λύση ποὺ ἔδωσε τελικά: «Θὰ γκρεμίσω τὶς ἀποθῆκες μου καὶ θὰ χτίσω νέες, μεγαλύτερες. Καὶ τότε, (τί «χαρά»!) θὰ μπορῶ νὰ πῶ στὸν ἑαυτό μου: «ψυχή μου, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ ποὺ φτάνουν γιὰ πολλὰ χρόνια. Νὰ ἀναπαύεσαι, νὰ τρῶς, νὰ πίνεις, νὰεὐφραίνεσαι». Κι ἀφοῦ ὁ ταλαίπωρος αὐτὸς ἄνθρωποςἀναλογίστηκε αὐτά, ἄκουσε τὴν συνταρακτικὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: ἄφρονα, ἄφρονα, αὐτὴ τὴν νύχτα θὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ σένα τὴν ψυχή σου οἱ δαίμονες. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχεις ἐτοιμάσει, ποιανοῦ θὰ εἶναι τώρα;
Ἔτσι, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος μιὰ ζωὴ θησαύριζε ἀχόρταγα γιὰ τὸν ἑαυτό του, χωρὶς ποτὲ νὰδώσει σημασία στοὺς συνανθρώπους του ποὺ εἶχαν ἀνάγκη, σὲ μιὰ στιγμὴ βρέθηκε πάμφτωχος, ἄδειος καὶἐντελῶς ἀξιολύπητος. Εἶχε, δυστυχῶς, πιστέψει ὅτι θὰ ζοῦσε αἰώνια σὲ αὐτὴ τὴ γῆ. Ἡ τύφλωσή του ἀπὸ τὸπάθος τῆς πλεονεξίας δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ δεῖ ὅτι ὁ σωματικὸς θάνατος πάντοτε παραμονεύει καὶ ποτὲ δὲνκάνει διακρίσεις. Ἔπεσε στὸν λάκκο ποὺ ὅ ἴδιος εἶχε σκάψει. Βυθίστηκε στὴν δυστυχία τὴν ὁποία ἡ ἴδια του ἡεὐτυχία τοῦ προσέφερε. Καὶ κάπως ἔτσι, ἡ ἠδονὴ ἔγινε… ὁδύνη.
Ξέρετε, ἀδελφοί μου, ὁ Θεὸς ὅ,τι μᾶς δίνει, τὸ ὁτιδήποτε, μᾶς τὸ δίνει γιὰ νὰ πετύχουμε τὴν σωτηρίαμας. Βέβαια, παράλληλα μᾶς δίνει τὴν ἐλεύθερη βούληση νὰ ἐπιλέξουμε ἂν μὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔχει δώσει θὰἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν σωτηρία μας, ἤ τὸν θάνατό μας. Μάλιστα, τὴν ἐπιλογή μας τὴν σέβεται ἀπόλυτα καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς ἀγαπᾶ.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στὴν περικοπή. Παρ᾽ ὅλο ποὺ ὁ πλούσιος διαχειριζόταν λανθασμένα τὸν πλοῦτο τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ κατέχει, ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος εὐλόγησε ὥστε τὰ χωράφια του νὰ καρποφορήσουν θαυμαστά. Ἐπιβεβαιώνεται γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ὁ Θεὸς βρέχει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ ἀνατέλλει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους προσδοκῶντας τὴν σωτηρία ὅλων.
Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023
«ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ»: ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α' 1935-2013 (ΟΜΙΛΙΑ 10η)
.jpg)
Απομαγνητοφωνημένες, αποσπασματικές ομιλίες του μακαριστού πνευματικού πατρός ημών, αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α', επί τη συμπληρώσει δέκα ετών εκ της εκδημίας του εις χείρας Κυρίου 17 (30) Μαϊου 2013 εκκλ. ημ.
Η ομιλία εκφωνήθηκε Κυριακή βράδυ στην Αθήνα,
στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
(Πατρών 12, Κολωνός).
Απομαγνητοφώνηση, επιμέλεια ομιλίας, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απομαγνητοφωνημένες, αποσπασματικές ομιλίες
αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α',
επί τη συμπληρώσει δέκα ετών εκ της εκδημίας του εις χείρας Κυρίου
17 (30) Μαϊου 2013 εκκλ. ημ.
Ομιλία 10η: Κυριακή Θ' Λουκά.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ
(Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ)
«άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. ιβ', 20). Σύντομη -ευλογημένοι χριστιανοί- αλλά πάρα πολύ διδακτική και συγκλονιστική, η προ ολίγου αναγνωσθείσα ευαγγελική περικοπή. Συνήθιζε ο Χριστός μας, ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός που είναι η πηγή του Φωτός και της Σοφίας, να ομιλεί πάντοτε με λόγια απλά και τις περισσότερες φορές με παραβολές, ώστε να κατανοούν τα λόγια του και οι πιο απλοί και οι πιο αγράμματοι άνθρωποι.
Μία -λοιπόν- από τις παραβολές του Κυρίου μας είναι και του άφρονος πλουσίου. Αυτή -λέει- τη χρονιά, τα υλικά του αγαθά είχαν τόσο πολύ αυξηθεί, γιατί είχε γεμίσει λέει η χώρα από τις βροχές, με τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνουν τα σπαρτά, και ήταν τόσα πολλά -λέει- τα γεννήματά του, που δεν είχε πού να τα βάλει! Άλλοι συνάνθρωποί του δεν είχαν ψωμί για να γεμίσουν το πεινασμένο στομάχι τους κι εκείνος βασανιζόταν, πού θα βάλει αυτά τα γεννήματα!... Και μετά από πολύ -λέει- σκέψη που έκανε, ικανοποιήθηκε, γιατί βρήκε τον τρόπο για να καλύψει, για να γεμίσει τα υλικά εκείνα αγαθά τα οποία είχε, με το να γκρεμίσει τις αποθήκες που είχε και να φτιάξει άλλες μεγαλύτερες...!
Με αυτή την σκέψη ικανοποιήθηκε, ότι έτσι δεν θα πάει τίποτε χαμένο από αυτά που κέρδισε. Βλέπετε, οι περισσότεροι πλούσιοι όλων των εποχών, όχι της εποχής του Κυρίου μας, αλλά κάθε εποχής και μέχρι που θά 'ρθει ο Χριστός μας μια μέρα να κρίνει τον κόσμο, οικειοποιούνται αυτά τα υλικά αγαθά, που τους δίδει ο Χριστός. Ενώ τους τιμά με το να τους καταστήσει οικονόμους σ' αυτά τα υλικά αγαθά, που τους εμπιστεύεται, εκείνοι τα οικειοποιούνται για τον εαυτό τους και το πολύ - πολύ για τα παιδιά τους.
Όχι, τα πολλά παιδιά, γιατί οι πλούσιοι συνήθως δεν κάνουν πολλά παιδιά. Ένα, το πολύ δύο, οι πτωχοί μόνο κάνουν πολλά παιδιά! Μου έλεγε ο Μητροπολίτης της Ρουμανίας, της Εκκλησίας μας εκεί, για την ευτυχία του αδελφού του, του πτωχού αδελφού του που έχει δεκαεπτά παιδιά!
Οικειοποιούνται λοιπόν οι πλούσιοι τα υλικά αγαθά, τα κάνουν κατάδικά τους κι εκεί στις σκέψεις αυτές, στους υπολογισμούς του αυτούς έρχεται ο θάνατος σαν τον κλέφτη!... «Άφρων, άφρων, αυτή τη νύχτα παίρνω την ψυχή σου». Και δεν θα την πάρει ο Θεός, θα την πάρουν οι δαίμονες, γιατί εκείνοι τον εξουσιάζουν για την φιλαργυρία του, για την σκληρότητά του για την απάνθρωπά του! Αυτά -του λέει- τα οποία ετοίμασες, πού θα τ' αφήσεις; Αυτό είναι το τέλος του κάθε πλουσίου, του κάθε άφρονος, που δεν πλουτίζει εις τον Θεόν, αλλά εις τον εαυτό του...
Ίσως πει κανείς: ευτυχώς, που δεν είμαι πλούσιος πολύ, για να είμαι κι εγώ κατά την έκφραση του θεανθρώπου Ιησού Χριστού, «άφρων»! Αλλά -αδελφοί μου και παιδιά μου εν Χριστώ- δεν είναι μόνον άφρονες οι πλούσιοι που κατασπαταλούν τα υλικά αγαθά, που τους εμπιστεύεται ο Θεός για να περνάνε σ' αυτή τη ζωή καλά. Λένε πολλοί: «τί ανάγκη έχει αυτός, όλα τα έχει«, για τους πλουσίους. Ναι, όλα τα έχει τα υλικά αγαθά. Δεν έχει όμως ένα, που είναι το πιο βασικό: δεν έχει την ευτυχία, δεν έχει τη χαρά, γιατί η πηγή της χαράς και της ευτυχίας δεν είναι ο χρυσός, είναι ο Χριστός!
Δεν είναι τα χρήματα, δεν είναι τα αξιώματα. Όσα κι αν έχει κανείς, τον Θεό, αν δεν έχει, είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου! Από στατιστικές στην Αμερική, οι περισσότεροι που αυτοκτονούν είναι πλούσιοι. Πολλές φορές τό' πα από αυτή τη θέση, να το επαναλάβω για εκείνους που έρχονται για πρώτη φορά. Προ ετών, όταν ήρθε από την Ηλιούπολη κάποια γυναίκα εδώ για να εξομολογηθεί, μου ενεπιστεύθη, ότι τις λύρες στο σπίτι τους τις είχαν σε δοχεία πετρελαίου, κάτω από το διπλό κρεβάτι...! Είχαν μια βάση, που την είχαν σηκωμένη ψηλά για να παίρνει τους ντενεκέδες από κάτω, καλά σφραγισμένες, και με τον αριθμό απ' έξω, πόσες λίρες είχε ο κάθε ντενεκές!
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ - Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ιβ΄ 16-21.
Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· 17 καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; 18 καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, 19 καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. 20 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; 21 οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
ΑΦΡΟΝ ΤΑΥΤΗ ΤΗ ΝΥΚΤΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΟΥ ΑΠΑΙΤΟΥΣΙΝ ΑΠΟ ΣΟΥ, Α ΔΕ ΗΤΟΙΜΑΣΑΣ ΤΙΝΙ ΕΣΤΑΙ;
ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΛΟΥΚΑ 2023
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ (2023)
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ
ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΕΡΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ: ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ
«ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ»:
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α' 1935-2013 (ΟΜΙΛΙΑ 10η)
ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΛΟΥΚΑ: «ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΚΑΘΕΛΩ ΜΟΥ ΤΑΣ ΑΠΟΘΗΚΑΣ ΚΑΙ ΜΕΙΖΟΝΑΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ»
Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ
ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: Ο Α Φ Ρ Ω Ν
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': Ο ΑΦΡΩΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΦΡΟΝΕΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΛΟΥΚΑ (2020)
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΟΥ (20/11)
.jpg)
«ΟΙ ΒΙΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ»
ΜΙΧΑΗΛ Ι. ΓΑΛΑΝΟΥ (1868-1948)
Τί είναι οι βίοι των αγίων, ή καλύτερα, τί μας προσφέρουν; Κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς αποτελούν «το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο», την ορθροπρακτική θεώρηση της αγάπης προς τον γλυκύτατον Ιησού μας, το βιωματικό απαύγασμα του Ορθόδοξου λόγου και της Χριστολογικής, βιωματικής πρακτικής. Στα χρόνια που διανύουμε, -για τους πολλούς- αποτελεί σημείο αναφοράς θρησκοληψίας, μεσαιωνισμού και γραφικότητας. Για τους ολίγους εμάς σηματοδοτούν αληθινά μαρτυρολόγια επίγειων αγγέλων, βιογραφήματα χριστιανικής ζωής ανυπόκριτης και πνεύματος ομολογίας και μαρτυρίας του πανσέπτου Ευαγγελίου του Τριαδικού Θεού μας! Δεν αποτελούν ευφάνταστες, παραμυθικές ιστορίες ή βερμπαλιστικά αναγνώσματα για αγράμματους, προβληματικούς ή λαϊκούς ανοήτους, όπως μας προσάπτουν. Το κυρίαρχο κοσμικό πνεύμα του εγωκεντρισμού, του αυτοπροσδιορισμού και της εκφυλιστικής εγωπάθειας που λειτουργούν, ως τοξικές εξαρτήσεις και διαχρονική αναπαραγωγή των ειδεχθών ιδιοτήτων του έκπτωτου ανθρώπου αδυνατούν, να συλλάβουν την ευαγγελική ζωή, την οδό του επίγειου, εκούσιου μαρτυρίου και της βιοτικής μετάθεσης προς την αληθινή ζωή, την μετακοσμική και μεταγήϊνη ζωή του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος! Αντιθέτως, είναι οι ίδιοι έκπτωτοι άνθρωποι όμως, που πιστεύουν στη μεταφυσική, την ουφολογία, τις μαντικές δαιμονοληψίες, την αστρολογία, τη γιόγκα και άλλες όντως μικρόψυχες, αρχαίες δοξασίες και πρακτικές. Τα συναξάρια έρχονται για να λειτουργήσουν πραγματικά ως σωτηριολογικά επιθέματα, ως έξαψη και σεισμός της συνείδησης, ως το Φως, που χρόνια αγωνιζόμασταν να βρούμε μέσα στο Σκοτάδι! Κάθε συναξάρι μάρτυρος έχει να προσδώσει στον καλοπροαίρετο αναγνώστη, τον έχοντα ''γην αγαθήν'', το κάτοπτρο του αναγεννημένου ανθρώπου, την εικόνα του ολοκληρωμένου -πνευματικά και ψυχικά- αγωνιστή, την προσδοκία, την ελπίδα και το όνειρο του κουρασμένου -από την κολασμένη κοσμικοποίηση- ασώτου. Με την μερική ηλεκτρονική μεταφορά των βίων των αγίων προσδοκούμε κι εμείς, ως άλλοτε έτεροι, πεπλανημένοι άσωτοι να συμπράξουμε μαζί με τους αναγνώστες μας στην ψηλάφιση, την επιδαψίλευση και την πνευματική τέρψη, που προσφέρουν τα μαρτυρολόγια των αληθινών αγωνιστών της Ζωής και του Φωτός. Η καθαρεύουσα δε που χρησιμοποιείται, βοηθά έτι περισσότερο στην ευχάριστη ανάγνωση και στη διαμόρφωση ενός κατανυκτικού, όσο και ανατρεπτικού κλίματος ευφροσύνης και ψυχικής ανάτασης! «Οι Βίοι των Αγίων» του Μιχαήλ Γαλανού (1868-1948) εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1906 στην προπολεμική Αθήνα και εμείς μεταφέρουμε αυτούσια τα κείμενα (ορθογραφικά και συντακτικά) από την γ' έκδοση του 1988. Ευχόμαστε στο αναγνωστικό μας κοινό, στους ορθοδόξους πατέρες και μητέρες, στους αδελφούς και τις αδελφές την «Καλή Ανάγνωση» του μαρτυρολόγιου και της ομολογίας, από πνευματικούς αθλητές που θεώρησαν τη ζωή αυτή ως μια πνευματική παλαίστρα έναντι του αντιδίκου, προκειμένου να νικήσει και να θριαμβεύσει το Καλό, στο πρόσωπο του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΟΥ
(20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ)
Ήκμασε κατά τον ένατον μετά Χριστόν αιώνα κατήγετο δε από την Ειρηνόπολιν της Δεκαπόλεως. Την ευσεβή ανατροφήν του ώφειλε πρωτίστως εις την μητέρα του Μαρίαν, ήτις είχε την ζώσαν πίστιν, την αποτελούσαν το πολυτιμότερον κεφάλαιον της ζωής καθόλου, αλλά και του οικογενειακού συνδέσμου. Και η ενάρετος εκείνη γυνή άμα να εκπαιδεύση και γραμματικώς τον υιόν της, επιδείξαντα και εδώ πολύ προκοπήν.
Ο Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης ησπάσθη τον μοναχικόν βίον. Απερίσπαστος εν αυτώ από βιοτικάς φροντίδας, ησκείτο εις περισσοτέραν ευσέβειαν και ανωτέραν ηθικήν τελειοποίησιν, ενταυτώ δε συνεπλήρωνε τας μελέτες του περί τα εκκλησιαστικά και θεολογικά προ πάντων ζητήματα, τα συγκινούντα και ταράσσοντα την εποχήν του.
Μη αρκούμενος όμως εις τον ασκητικόν και θεωρητικόν βίον, επεχείρισε πολλά ταξείδια, όπως μετέση εκ του πλησίον εις τους σφοδρούς αγώνας, τους οποίους ήνοιξαν οι εικονομάχοι βασιλείς. Ούτω μετέβη εις Έφεσον, Αίνον, Χριστόπολιν, Κόρινθον, Ρήγιον, Ρώμην.
Εντεύθεν ήλθε και εγκατέμεινεν ικανόν χρόνον εν τη Σικελία. Ακολούθως μετέβη εις Θεσσαλονίκην, όπου έστησε την κατοικίαν του εν τη Μονή του αγίου Μηνά.
Αυτόθι εδέχθη το ιερατικόν αξίωμα, υποχωρήσας εις τας πολλάς προς αυτόν προτροπάς και παρακλήσεις. Εις την Θεσσαλονίκην ηνοίγετο στάδιον μεγάλης εργασίας υπέρ της πίστεως, και ο Γρηγόριος επετέλεσε το καθήκον του μετά πάσης ακριβείας, ευσυνειδησίας και θερμότητος.
Υπήρξεν ο παρήγορος πολλών ψυχών, ο βοηθός αναριθμήτων πτωχών, ο πρόθυμος διδάσκαλος των αληθειών της πίστεως και των εντολών του Ευαγγελίου. Ο Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης διεκρίθη και διά την άκραν αυτού περί την δίαιταν εγκράτειαν, την οποίαν εθεώρει απαραίτητον προς την καθαρότητα του νου και την ηθικήν επί της σαρκός κυριαρχίαν.
Περί τα τέλη του βίου του μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, όπου δεινή ασθένεια ετερμάτισε την επί γης ευσεβή ζωήν του. Ο Γρηγόριος επεδόθη και εις συγγραφάς, περιεσώθη δε ιστορική διήγησις αυτού περί Σαρακηνού τινος, όστις επίστευσε και εμαρτύρησε διά τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
ΑΓΙΟΥ ΦΙΛΑΡΕΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΟΣΧΑΣ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ε' ΜΕΡΟΣ
.jpg)
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Πέτρου Μπότση:
«Αγίου Φιλαρέτου Μητροπολίτη Μόσχας (+1867): Σταυρός και ανάσταση»,
Αθήνα 2020, σελ. 42-46.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Ο άγιος μητροπολίτης Μόσχας Φιλάρετος Ντροζντώφ ήταν σύγχρονος του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ και συνέπεσε ν' αναπαυτεί την ίδια με κείνον χρονιά. Υπηρέτησε ως προκαθήμενος τη Ρωσική Εκκλησία για μισόν αιώνα σχεδόν, από το 1821 ως τις 1867 Νοεμβρίου του 1867, σε μια περίοδο πνευματικής αναγέννησης στη Ρωσία. Χρημάτισε Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας και έγραψε σπουδαία θεολογικά έργα για την εποχή του. Το σημαντικότερο από τα έργα του ήταν η Κατήχηση της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, που κυκλοφόρησε σε σύντομη και σε εκτενή μορφή και επηρέασε βαθύτατα την ορθόδοξη δογματική θεολογία. Ήταν γόνιμος και χαρισματικός συγγραφέας. Οι κατηχήσεις του είναι ακόμα κλασσικές στη Ρωσία κι οι ομιλίες του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Συμμετέσχε επίσης ως μέλος της Βιβλικής Εταιρίας στη μετάφραση της Αγίας Γραφής στη Ρωσική και κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του στη Μόσχα αντιμετωπίστηκαν σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα, οι δε αποφάσεις για τα ζητήματα αυτά εκδόθηκαν σε τρεις τόμους (1903-1906).
Εκ του προλόγου
ΜΕΡΟΣ Α'
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β'
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
του Μητροπολίτου Μόσχας Φιλαρέτου (+1867), εκφωνηθείσα στη Λαύρα
του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι το 1816.
Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον (Ιωάν. γ' 16).
Ποιός δεν μπορούσε να καταλάβει, αν μόνο ήθελε, αυτό που ακόμα και ο καταραμένος Ιούδας κατάλαβε και δήλωσε, «ει γαρ έγνωσαν, ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν» (Α' Κορ. β' 8). Θα πρέπει να επισημάνουμε εδώ πόσο αδύναμος ήταν ο ιστός που ύφαναν οι ορατές αυτές αιτίες, που τελικά οδήγησαν στα γεγονότα του Γολγοθά. Γιατί δεν σκορπίστηκαν οι πρώτες κλωστές του ιστού αυτού, είτε από την οργή του Θεού είτε από τον άνεμο της ανθρώπινης ματαιότητας;
Ποιός συνέλαβε τον Λέοντα του Ιούδα (βλ. Αποκ. ε' 5) με τον ιστό αυτό; Πώς πραγματώθηκε αυτό που δεν ήθελαν, δεν μπορούσαν και δεν καταλάβαιναν, ενώ ήταν εύκολα κατανοητό και αποτρέψιμο; Όχι! Οι υβριστές του Γολγοθά δεν ήξεραν τί έλεγαν κι οι στρατιώτες δεν ήξεραν τί έκαναν. Στην πραγματικότητα δεν ήταν οι άνθρωποι που βλασφήμησαν το μεγαλείο του Θεού.
Η θεία πρόνοια χαμογελούσε με επίγνωση στην ανταρσία του ανθρώπινου γένους, χωρίς να παραβιάζει την ελευθερία του, αλλά δίνοντάς της την δυνατότητα να υπηρετήσει την υπέρτατη σοφία της. Οι πονηροί στρατιώτες δεν παραπλάνησαν τον Κύριο. Ο Πανάγαθος Πατέρας δεν φείδεται τον Υιόν Του, για να μην αφανιστούν οι πονηροί δούλοι. Η επίγεια εχθρότητα δεν πλήγωσε την ουράνια αγάπη. Η ουράνια αγάπη κρυβόταν στην κοσμική έχθρα, ώστε με το θάνατο, η αγάπη να κατακτήσει το φως και τη ζωή της αγάπης μέσα από το σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. γ' 16).
Όταν προσεγγίζουμε το μυστήριο της σταύρωσης και βλέπουμε στα πάθη του Υιού του Θεού τη θέληση του Πατέρα Του, νιώθουμε περισσότερο φόβο για τη δίκαια κρίση Του παρά τη γλυκύτητα της αγάπης Του. Αυτό όμως δε μας πείθει για την απουσία της αγάπης, αλλά για την απουσία ετοιμότητας να δεχτούμε την επιρροή της. «Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη>> (Α' Ιωάν. δ' 18), λέει ο μαθητής της αγάπης. Ας καθαρθούμε κι ας ανοίξουμε τα μάτια μας με αγάπη. Κι εκεί που αυτά είναι κλειστά από το φόβο της θεϊκής κρίσης, θα ευφρανθούμε από το όραμα της θεϊκής αγάπης.
Ο ίδιος ο ευαγγελιστής της αγάπης διακηρύσσει πως «ο Θεός αγάπη εστί». Ο Θεός είναι αγάπη από τη φύση Του, είναι η ουσία της αγάπης. Όλα τα γνωρίσματά Του είναι χιτώνες της αγάπης Του. Όλες οι ενέργειές του είναι έκφραση της αγάπης Του. Στην αγάπη Του κατοικεί με πληρότητα η παντοδυναμία Του. Όταν πραγματοποιεί αυτό που επιθυμεί, εκπληρώνει την αλήθεια Του. Τελικά, αγάπη είναι και η δίκαιη κρίση Του, όταν οι βαθμοί κι μορφές των δωρεών Του που μοιράζει, μετρούνται με σοφία και καλοσύνη, για χάρη της υπέρτατης αγαθότητας όλης της δημιουργίας Του.
Πλησιάστε και ρίξετε μια ματιά στο φοβερό πρόσωπο της δίκαιας κρίσης του Θεού! Θ' αναγνωρίσετε πολύ καθαρά εκεί τη γλυκιά ματιά της θείας αγάπης. Η αγάπη αυτή είναι οπλισμένη με δικαιοσύνη και κρίση. Γιατί; Για να καταστρέψει το κάστρο της διαίρεσης ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο. Όπως όμως η ασήμαντη ύπαρξη του αμαρτωλού θα συντριβεί αμετάκλητα από τα πλήγματα της καθαρτικής δίκαιης κρίσης, σα νά 'ταν εύθραστο αγγείο, έτσι κι ο απερινόητος εραστής των ψυχών στέλνει την ομοούσια αγάπη Του, τον Μονογενή Του Υιό, ο Οποίος «φέρων τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού» (Εβρ. Α' 3) φόρεσε ανθρώπινη σάρκα, εκτός της αμαρτίας για να φέρει πάνω Του τόσο το βάρος των αμαρτιών και των αδυναμιών μας, όσο και τη δίκαιη κρίση που μας απειλεί.
Έτσι μας προφύλαξε από τα βέλη της οργής που απειλούσαν ολόκληρο τον κόσμο. Με τις πληγές Του στο σταυρό αποδεσμεύει πηγές ελέους και αγάπης για να κατακλύσουν όλη τη γη που κάποτε ήταν καταραμένη και τώρα γέμισε ευλογίες, ζωή κι ευδαιμονία. Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον. Αν ο ουράνιος Πατέρας θυσιάζει το μονογενή Του Υιό, από την αγάπη Του για τον κόσμο, έτσι κι ο Υιός θυσιάζεται εκούσια επίσης από την αγάπη Του για τον κόσμο.
π. ΠΛΑΚΙΔΑ DESEILLE: «ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ» (4ο ΜΕΡΟΣ)
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του π. Πλακίδα Deseille:
«Είσοδος στο Μυστήριο των Μυστηρίων».
Εκδόσεις «Έαρ», Ιανουάριος 2019, σελ. 37-40.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Οι δύο Κυριακές που προηγούνται της Γεννήσεως του Κυρίου αποτελούν λαμπρό πρόλογο της εορτής. Πράγματι, τις δύο αυτές Κυριακές τιμούμε όλους τους προγόνους του Κυρίου και τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό μας φανερώνει πόσο το μυστήριο της σωτηρίας μας είναι ριζωμένο μέσα στην ιστορία, την ιστορία ενός λαού' ενός λαού που ξεκινά ως επίγειος, ως η πραγματικότητα εκείνη η καλά ριζωμένη στην ιστορία αυτού του κόσμου, στην ιστορία του λαού του Ισραήλ.
Ενός λαού που προήλθε από τον Αβραάμ και τους Πατριάρχες, και όλη η ιστορία του μέχρι τον Χριστό είναι διανθισμένη από θείες παρεμβάσεις. Όλη όμως αυτή η ιστορία του στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ακριβώς μια προετοιμασία για την έλευση του Χριστού. Αν ο Θεός θέλησε να προηγηθεί της ελεύσεως του Σωτήρος αυτή η αγία ιστορία, η ιστορία ενός λαού, είναι επειδή κατά το σχέδιό Του η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι ατομική υπόθεση, κάτι που διαμείβεται απλώς μεταξύ του κάθε ανθρώπου και του Θεού.
Ο άνθρωπος δεν είναι ον μοναχικό. Το απολωλός πρόβατο που ο Καλός Ποιμήν βγήκε να αναζητήσει είναι η ανθρωπότητα ολόκληρη. Όταν διαβάζουμε τα πρώτα κεφάλαια της Γενέσεως μέχρι την κλήση του Αβραάμ, βλέπουμε ότι, μετά το σφάλμα των πρώτων γονέων, η ιστορία αυτή διηγείται την αποδιοργάνωση της ανθρωπότητας που οφείλεται στην αμαρτία. Από τη στιγμή που παρήκουσαν τον Θεό και αποκόπηκαν από Αυτόν, οι άνθρωποι χωρίστηκαν και μεταξύ τους. Εισήλθαν στην πραγματικότητα οι διαιρέσεις, οι αντιπαλότητες, οι μάχες, το μίσος, τα εγκλήματα και αυτά κατέληξαν στον Κατακλυσμό και τον πύργο της Βαβέλ. Ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε κατακερματισμένη.
Το επεισόδιο με τον πύργο της Βαβέλ δείχνει πόσο αυτή η διαίρεση της ανθρωπότητας είναι προϊόν αμαρτίας, καρπός υπερηφανείας, παρακολούθημα της επανάστασης του ανθρώπου κατά του Θεού. Μαζί όμως με την κλήση του Αβραάμ αρχίζει και κάτι εντελώς καινούργιο: Βεβαίως, αυτό δεν θα γίνει στην πληρότητά του παρά μόνο διά του Χριστού. Αλλά, αν ο Θεός θέλησε να εγγραφεί κατ' αυτόν τον τρόπο η σωτηρία μέσα στην ιστορία ενός επίγειου λαού, το θέλησε, διότι ακριβώς αυτό που επρόκειτο να επιτελέσει ο Χριστός είναι η σωτηρία ενός άλλου λαού, αρχαίου και νέου, που δεν ανήκει αποκλειστικά σε μια φυλή, σε ένα επίγειο έθνος; του λαού της Εκκλησίας.
Της Εκκλησίας που είναι το σώμα του Χριστού, η ανθρωπότητα επισυναγμένη, ανασυγκροτημένη εν Χριστώ διά του πυρός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο εκχύθηκε κατά την Πεντηκοστή για να συγκεντρώσει όλους εν Χριστώ. Ο νέος όμως αυτός λαός δεν είναι ασύνδετος με τον παλαιό' αποτελεί τη συνέχειά του, είναι η κατάληξή του. Η μεγάλη αυτή ιστορική πορεία, που είναι, θα λέγαμε, η ιστορία του επίγειου σαρκικού Ισραήλ προετοίμασε την Εκκλησία.
Ολόκληρη η ιστορία του Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξε μια υπόσχεση, μια προεικόνιση και προτύπωση αυτού που ο Χριστός επρόκειτο να εκπληρώσει, και όλη αυτή η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης αποτελεί μέρος της ιστορίας της Εκκλησίας' ήταν ήδη, θα μπορούσαμε να πούμε, η Εκκλησία προ της Εκκλησίας. Όλα τα επεισόδια της ιστορίας του Ισραήλ αποτελούν προτυπώσεις, όπως ο ίδιος ο Χριστός μας το είπε (βλ. Ιω. ε' 39, Λουκ. κδ' [24] 27) και όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος (βλ. Α' Κορ. ι' 6).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
