ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ: «ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΜΑΡΤΥΡΑΕΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ»

«Ἦταν ἕνας πατέρας ποὺ μεγάλωνε ἕνα ἀνάπηρο παιδὶ μόνος του. Τὸ παιδὶ ἦταν κατάκοιτο στὸ κρεβάτι. Κάποια στιγμὴ ἔφτασε σὲ τεράστιο οἰκονομικὸ ἀδιέξοδο. Τότε ἐμφανίστηκε κάποιος ἄνθρωπος στὴν ζωή του, ποὺ ἄρχισε νὰ τὸν βοηθᾶ χρηματικὰ πρὸς χάριν τοῦ παιδιοῦ. Τὸν βοήθαγε γιὰ πολὺ καιρό, ὥσπου κάποια στιγμὴ ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τοῦ εἶπε: “Σοῦ χρωστάω τὴν ζωή μου”. Μόλις τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος τοῦ εἶπε: “Θέλω νὰ ἔρθεις μαζί μου σὲ μία συγκέντρωση”. Ἔτσι κι ἔγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν τὸ κατάκοιτο παιδὶ στὸ σπίτι καὶ πῆγαν σὲ κάποιον χῶρο, ὅπου γινόταν ἡ συγκέντρωση. Ἐκεῖ ὁ πατέρας διαπίστωσε, ὅτι ἦταν συγκέντρωση τῶν “Ἰεχωβάδων”. Σκέφθηκε νὰ μείνη, γιὰ νὰ μὴ τοὺς προσβάλη. Μόλις τελείωσε ἡ συγκέντρωση καὶ ἔφευγε ὁ κόσμος, τοῦ εἶπε ὁ “εὐεργέτης”: “ Ἐσὺ μεῖνε”. Πῆγαν τὸν πατέρα σὲ ἕνα ἄλλο δωμάτιο, ὅπου ἦταν Χριστιανικὲς Εἰκόνες πάνω στὸ πάτωμα καὶ τοῦ εἶπε : “Μοῦ ἀνέφερες, ὅτι μοῦ χρωστᾶς τὴν ζωή σου. Πάτησε λοιπὸν τὶς Εἰκόνες καὶ γίνε μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ ”. Ὁ πατέρας εὐθὺς ἀπάντησε: “ Ἐγὼ Ὀρθόδοξος γεννήθηκα καὶ Ὀρθόδοξος θὰ πεθάνω. Τὴν ζωή μου εἶπα ὅτι σοῦ χρωστάω, ὄχι τὴν ψυχή μου”. Τότε τὸν ξυλοκόπησαν ἄγρια καὶ τὸν πέταξαν στὸν δρόμο. Ὁ αἱμόφυρτος πατέρας πῆρε ἕνα ταξὶ καὶ παρὰ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ ταξιτζῆ νὰ τὸν πάη στὸ νοσοκομεῖο, ἐκεῖνος πῆγε σπίτι. Ἔξω ἀπὸ τὸ ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, εἶδε τὸ παιδί του νὰ τρέχη καὶ νὰ γελᾶ, ὅπως ὅλα τὰ παιδάκια. Μὲ ἔκπληξη ρώτησε τὸ παιδὶ τὶ ἔγινε καὶ ἐκεῖνο τοῦ εἶπε τὰ λόγια: “Ἦρθε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μὲ σήκωσε καὶ μοῦ εἶπε: Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ὁ πατέρας σου μαρτυράει γιὰ Ἐμένα ”».

 *(«Ο.Τ.», 2.446/5.5.2023)

6.10.2024 ἐκ. ἡμ.,

† ΘΚ «Ἡ Πανύμνητος»,

† Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΛΟΥΚΑ (2024)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
Φυλή Αττικής

ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ: «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» - ΛΟΓΟΣ Η': ΠΕΡΙ ΛΕΠΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αγίου Ισαάκ του Σύρου:
«Ασκητικά»
εκδόσεις «Μαρίας Β. Ρηγοπούλου», Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 46-48.
Φωτοτυπική ανατύπωσις της εκδόσεως 1871.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

 

Χάριτι Θεού προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά αποσπασματικών αναρτήσεων, από το πασίγνωστο έργο του αγίου αββά Ισαάκ του Σύρου «ΑΣΚΗΤΙΚΑ», από φωτοτυπική ανατύπωση του 1871, που επιμελήθηκαν οι εκδόσεις «Ρηγοπούλου». Το βιβλίο μπορεί να αναγνωσθεί στο διαδίκτυο σε μορφή PDF, ωστόσο θεωρήσαμε, πως για την αποτελεσματικότερη ανάγνωσή του, θα ήταν, ίσως, καλύτερα να αναγνωσθεί σε τακτικές αποσπασματικές αναρτήσεις, ίσως για να γίνει πιο κατανοήσιμο.  Τα «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» ήταν και το βιβλίο που συνιστούσε συνεχώς και επιμόνως ο αγαπημένος μας Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας, λέγοντας: «Να διαβάζετε καθημερινά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Εγώ πολύ ωφελήθηκα από αυτά που γράφει. Ένα μικρό κομμάτι κάθε μέρα...». Ο όσιος καταγόταν από γονείς Σύρους. Γεννήθηκε στη Νινευΐ της Μεσοποταμίας ή κατά τη γνώμη άλλων κοντά στην Έδεσσα της Συρίας. Ενώ ήταν στο απόγειο της νεότητός του, άφησε τον κόσμο και εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του σε ένα κοινόβιο της περιοχής. Εκεί φόρεσε το αγγελικό σχήμα του μοναχού και ασκήθηκε με κοπιώδεις αγώνες στις αρετές της μοναχικής ζωής. Αργότερα, πλέον ώριμος πνευματικά, αποχώρησε σε ένα ερημικό και ήσυχο μέρος, όπου κατοίκησε μόνος με μόνο τον Θεό. Επιδόθηκε με ζήλο στη νοερή προσευχή και αξιώθηκε από το Θεό μεγάλων χαρισμάτων. Στα κείμενά του σημειώνει πως για μεγάλο χρονικό διάστημα δέχθηκε πολλούς πειρασμούς στο ερημητήριό του και πληγές από τα πονηρά πνεύματα, αλλά πάντοτε με τη βοήθεια της θείας Χάριτος τα υπερκερούσε και ενδυνάμωνε πνευματικά και ψυχικά.  Ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτος από αποσπάσματα των Λόγων του. Σ' αυτόν άλλωστε παραπέμπει ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός στα έργα του, που δημοσιεύονται στην «Φιλοκαλία», ο 'Οσιος Νικηφόρος ο Μονάζων, διδάσκαλος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και ο 'Αγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο οποίος συνιστά στους Ησυχαστές την μελέτη των Λόγων του. Ο 'Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς άλλωστε σημειώνει: «...καρπόν της προσευχής ο 'Αγιος Ισαάκ προσηγόρευσε τον φωτισμόν· φησί γαρ [ο ῞Αγιος Ισαάκ], «καθαρότης εστί νοός, εφ' η διαυγάζει εν τω καιρώ της προσευχής το φως της Αγίας Τριάδος· και τότε ο νους υπεράνω της προσευχής γίνεται και ου δεί καλείν ταύτην προσευχήν, αλλά τοκετόν της καθαράς προσευχής, της διά του Πνεύματος καταπεμπομένης» και πάλι «προσευχή εστί καθαρότης νοός, ήτις μόνη εκ του φωτός της Αγίας Τριάδος μετ' εκπλήξεως τέμνεται...». Ευχόμαστε στους αναγνώστες μας την καλή και εποικοδομητική ανάγνωση, προς πνευματική τέρψη και καρποφορία των λόγων που δίδαξε ο ουρανοπολίτης αυτός, παραδομένος πλήρως στον Θεό, ερημίτης.

Γ. Δ.

ΛΟΓΟΣ Η': ΠΕΡΙ ΛΕΠΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

Πρόσεχε πάντοτε εις εαυτόν, ω αγαπητέ αδελφέ, και παρατήρει ακριβώς εις την εξακολούθησιν των πνευματικών σου έργων τας θλίψεις, αίτινες σοι απαντώσι, και τον τόπον της ερήμου, όπου κατοικείς'
προσέτι και την λεπτότητα του νοός σου μετά της δριμύτητος της γνώσεώς σου, και το μήκος το πολύ της ησυχίας σου μετά των πολλών πειρασμών, οι οποίοι πέμπονται παρά Θεού, του αληθινού ιατρού προς υγείαν της ψυχής σου, πότε μεν διά των δαιμόνων, πότε δε διά των σωματικών ασθενειών και κόπων'

και άλλοτε μεν διά του φόβου των νοημάτων της ψυχής σου, των προερχομένων από λυπηράς ενθυμήσεις, αίτινες μέλλουσι να συμβώσιν εις τα όργανα της ζωής σου' άλλοτε δε διά της ιλαράς και περιφρουρημένης σε θείας χάριτος, και των γλυκών δακρύων, και της πνευματικής χαράς, μετά των λοιπών, ίνα μη εκτείνω τον λόγον, απαριθμών άπαντα. Παρατήρει, λέγω, εάν δι' όλων τούτων βλέπης, ότι αι ψυχικαί σου πληγαί εθεραπεύθησαν ακριβώς, όπερ εστίν, άρα γε τα πάυη σου ήρξαντο να εξασθενώσι; Προσδιόρισον σημείον, και γενόμενος εις εαυτόν, ίδε, ποία μεν πάθη βλέπεις, ότι ησθένησαν εις τον εαυτόν σου, και τίνα εξ' αυτών εξέλειπον και απεμακρύνθησαν παντελώς από σου, και τίνα εξ' αυτών ήρξαντο να σιωπώσιν ως εκ της υγείας της ψυχής σου, και όχι από την απομάκρυνσιν των αιτιών, από τας οποίας φοβείσαι, και τα οποία έμαθον να εξουσιάζωνται υπό του νοός σου. Παρατήρει δε προσέτι εις εαυτόν, εάν βλέπης καθαρώς, ότι εντός της σήψεως της ψυχικής σου πληγής ήρξατο ν' ανέρχηται ζώσα σάρξ, όπερ υπάρχει σημείον της ψυχικής ειρήνης, επομένως και ποία των παθών σου μετά σπουδής σε παραβιάζουσι, και εις ποίαν περίστασιν' και εάν αυτά ήναι εκ των σωματικών παθών, ή ψυχικών, ή των συνθέτων και συμμίκτων' και εάν ησθένησαν εις την ενθύμησίν σου, και κινούνται αφανώς και αδυνάτως, ή διεγείρονται ισχυρώς κατά της ψυχής σου' και πάλιν, εάν αναφανδόν και μετ' εξουσίας διεγείρονται, ή μετά υπούλου τρόπου' και εάν ο νους σου προσέχη εις αυτά ως βασιλεύς, όστις εξουσιάζει τας αισθήσεις σου' και, όταν αυτά φανώσι και κινώσι πόλεμον, εάν ο νους πολεμή κατ' αυτών, και διά της δυνάμεως αυτού εξασθενή αυτά, ή παραβλέπη και καταφρονή αυτά' και ποία μεν παλαιά πάθη εξαλείφθησαν, και ποία νέα ανεφάνησαν. Παρατήρει δε, εάν και αυτά τα νέα πάθη κινούνται διά της φαντασίας και της ενθυμήσεως, ή χωρίς πάθους ενθυμήσεως, ή και εις την ενθύμησιν χωρίς πάθος και λογισμούς και ερεθισμόν' και εκ τούτων πάλιν δύνασαι να γνωρίσης την κατάστασιν της ψυχής σου, εις ποίαν στάσιν ευρίσκεται. Και εάν μεν τα παλαιά πάθη σ' ενοχλώσι, δεν εξηλείφθησαν εισέτι παντελώς' επειδή ευρίσκεται ακόμη γών εις την ψυχήν, καν αύτη δεικνύη κατ' αυτών ανδρείαν και δύναμιν' τα δε νέα πάθη πάλιν ευρίσκονται εις ενέργειαν' και καθώς λέγει η γραφή διά τον Δαβίδ, ότι εκάθισεν εις τον οίκον αυτού, και ανέπαυσεν αυτόν ο Θεός εκ πάντων των εχθρών αυτού, των περί αυτόν. Και αυτά τα οποία σοι λέγω, μη εννοήσης δι' εν μόνον πάθος, αλλά μεταξύ των φυσικών παθών της επιθυμίας και του θυμού εννόησον και το πάθος της φιλοδοξίας, ήτις ζωγραφίζει'

ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟ

Μητροπολίτης Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΤΑΣΟΣ ΛΙΒΑΔΙΤΗΣ: «ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ»

Βάδιζα ώρες. Ίσως είχα ξεπεράσει όλα τα όρια, όταν ένα σπίτι βρέθηκε μπροστά μου. «Θεέ μου, το πατρικό μου σπίτι!» ψιθύρισα. Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά, μου άνοιξε η ίδια η μητέρα μου, ταράχτηκα, αλλά ντράπηκα να της πω ότι ήταν πεθαμένη. Στα χέρια της κρατούσε ένα μικρό μύλο του καφέ που της είχαν χαρίσει όταν ήταν νιόνυφη. Και γύριζε το χερούλι του μύλου με τέτοια σοβαρότητα που μου ’ρχόταν να κλαίω. Στον τοίχο ήταν κρεμασμένο ένα ημερολόγιο, που όπως φύσηξε απ’ την ανοιχτή πόρτα, το ημερολόγιο άρχισε να διαλύεται, σκόρπισαν τα ξεθωριασμένα φύλλα του «γιατί, μητέρα», της λέω – «κι όμως μ’ αγαπούσατε». Τότε είδα τον αδελφό μου, που είχε πεθάνει κι αυτός, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο κοιμόταν ακόμα στο σπίτι, ο πατέρας, μάλιστα, ήταν τόσες οι ανάγκες μας που προσπαθούσε, αν και νεκρός κι εκείνος, να τον ξυπνήσει για να πάει να εργαστεί, «μα εργάζομαι αλλού, πατέρα» έλεγε ο αδελφός μου, τέλος πριν κατεβώ τη σκάλα πρόφτασα να δω μια γριά υπηρέτριά μας, απ’ τους παλιούς καιρούς, πεθαμένη κι εκείνη, να κλείνει βιαστικά τις κουρτίνες στα παράθυρα αυτού του μυστηριώδους σπιτιού που δεν ήξερα πού βρίσκεται, ούτε θα μάθαινα ποτέ… *Από τη συλλογή «Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου», εκδ. Κέδρος, 1990/εκδ. Μετρονόμος, 2018. *Εκ του ιστολογίου «geromorias.blogspot.com» της 17.10.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

«1924-2024: ΤΟ ΒΑΡΥ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ ΜΕΤΑ»

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΣΤΗ ΝΑΪΝ

Ευαγγέλιο της Κυριακής: Λουκ. ζ΄ 11-16

Tῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συν­επορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγον­τες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΠΟΤΕ Η ΘΕΙΑ ΣΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΦΟΡΑ;

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΣΤΗ ΝΑΪΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (2023)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (2007)

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ: ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ

ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΞΙΦΙΛΙΝΟΥ: ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ

ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: «Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (2007)

«ΜΗ ΚΛΑΙΕ... ΝΕΑΝΙΣΚΕ ΣΟΙ ΛΕΓΩ ΕΓΕΡΘΗΤΙ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ 
ΑΝΑΣΤΑΣΗ (2023)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΘΩΝΗΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ Γ' ΛΟΥΚΑ (2022)

ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ: Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ (2022)

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ, ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΛΟΥΚΑ (2022)

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ: ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ (Β')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γέροντος Εφραίμ, προηγούμενου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ»,
εκδόσεις «Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος», 3η έκδοση, 1989, σελ 23-26.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Σας έστειλα μίαν επιστολήν, όπου έγραφα ολίγα περί παραδείσου' πιστεύω πως θα χαρήκατε. Αχ, και που να βλέπατε ολίγον από τον παράδεισον! Και να ακούγατε και κάτι από ό,τι ψάλλουν οι γλυκείς άγγελλοι, που λάμπουν από φως ουράνιον και ευωδιάζουν παραδεισένια! Αχ, τι ομορφιά και τι κάλλος! Δυστυχώς ημείς έχομεν μαύρα μεσάνυκτα από όλα αυτά. Εκεί λάμπουν όλα από ευτυχίαν χωρίς μέτρον. Και ο θρόνος του Χριστού τι σου λέγει! Κάθεται ο Δεσπότης Χριστός επί θρόνου και από το φως Του δεν ημπορεί κανείς να δικακρίνη το ιερόν και γλυκύτατον πρόσωπόν Του. Α! τι γλύκα και τι ομορφιά! Τί ωραιότερον τούτου! Αυτός είναι πραγματικός παράδεισος' η θεωρία του προσώπου του Ιησού μας! Δόξα, Κύριε, τω Σταυρώ σου και τη Αναστάσει σου. Ω, βάθος σοφίας Θεού! Ω μυστήρια της τρισηλίου Θεότητος! Μακάριος όστις ταπεινώση τον εαυτόν του ως το παιδίον υπακούων εν ακακία ψυχής εις όλα τα προστασσόμενα δι' αγάπην Θεού! Και αλοίμονον εις εκείνον ο οποίος θα κρατήση τον εγωϊσμόν του, ως εγώ, οποίων θείων δωρεών θα στερήση τον εαυτόν του! Τρέξατε, παιδιά μου, με ταπείνωσιν, να φθάσετε τον δι' ημάς ταπεινώσαντα εαυτόν Κύριον, γλυκύτατον, φιλούμενον και εράσμιον Χριστόν μας, το φως της πτωχής μας ψυχής. Βλέπετε, τι ομορφιά μας περιμένει! Να βλέπατε τι ωραία που είναι! Τα πάντα θα παραβλέπατε, σκοπίδια θα εγίνεσθε, μόνον να μη στερηθήτε όσα μας έχει ετοιμάσεο η γλυκειά αγάπη του Ιησού μας! Τέτοια μας έλεγε ο Γέροντάς μου και σας τα μεταφέρω, για να γλυκανθήτε' τελειώνω' συγχωρήσατέ με! 11η. Σκέπτομαι και πάλιν' εγώ δεν είμαι διά τον παράδεισον, διότι τα έργα μου με προειδοποιούν, ότι μόνον διά την κόλασιν είμαι. Ο Απόστολος Παύλος μας ομιλεί διά τον παράδεισον πολύ ωραία. Αυτός ηρπάγη μέχρι τρίτου ουρανού και είδε τα κάλλη της βασιλείας του ουρανού και εξεστηκώς ανεφώνησε: Πόσον ωραία και πάγκαλος είναι η βασιλεία του Θεού, όπου δεν συγκρίνεται με τίποτε το ωραίον της γης! Τέτοια ομορφιά έχει ο παράδεισος, που μάτι ανθρώπου δεν ημπόρεσε να ίδη τέτοια ωραιότητα' επίσης αυτί ανθρώπου δεν ήκουσε ποτέ γλυκυτέρας υμνωδίας, καθ' ότι εις τον παράδεισον ψάλλουν αγγελικαί χορωδίαι, ασυγκρίτως γλυκύτερα από τα πιο καλλίφωνα αηδόνια! Συνεχίζων ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι ουδέποτε συνέλαβεν ο άνθρωπος με την γνώσιν του το τι έχει ετοιμάσει ο Θεός διά τα παιδιά Του εις τον ουρανόν, εις τον παράδεισον! Πράγματι είναι αλήθεια ότι, εάν εγνωρίζαμεν τας πνευματικάς απολαύσεις του παραδείσου, εις πάντα θα εκάναμεν υπομονήν, όπως τον κερδίσωμεν' ενώ τώρα λόγω αγνωσίας πράττομεν τα αντίθετα και ούτω φεύγομεν μακράν Αυτού! Ω, και να ηξεύραμεν τι είναι ο παράδεισος! Νους ανθρώπου δεν δύναται να συλλάβη το μέγεθος της ωραιότητος αυτού! Εκεί ψάλλουν οι χοροί των αγγέλων και των αγίων ψυχών χωρίς τέλος. Ένα Πάσχα αιώνιον, ατέρμον! Εκεί οι ψυχαί συνομιλούν με αγαλλίασιν' συζητούν το πως διήλθον εις αυτήν την ματαίαν ζωήν και πόσον ο Θεός τους εβοήθησε και διέφυγαν την κόλασιν και κατέπαυσαν εις αυτόν τον μακάριον τόπον του Θεού! Ατελειώτους ευχαριστίας αναπέμουν εις τον Θεόν διά την μεγίστην ταύτην ελεημοσύνην Του, της αποκτήσεως του παραδείσου! Ο παράδεισος τι είναι; Είναι τόπος γεμάτος άνθη αμάραντα, μεστός αρωμάτων θείων, απόλαυσις αγγελική, ζωή πασχαλινή, έρως θείος, ακατάπαυστος δοξολογία του Θεού και βιοτή αιώνιος! Διά τούτο λοιπόν αξίζει να αγωνισθώμεν' και τι είναι ο ιδικός μας αγών, εμπρός εις αυτόν τον «μυθικόν» - τρόπος του λέγειν - παράδεισον! Αχ, Παράδεισε, τι όμορφος που είσαι! Τα κάλλη σου με θέλγουν, με κάνουν άλλον άνθρωπον. Διατί όμως να μη προσπαθώ αγωνιζόμενος καλώς να σε κερδίσω; Θεέ μου, Κύριέ μας, γλύτωσέ μας από την χειρίστην υπερηφανείαν, ώστε με οδηγόν την αγίαν ταπείνωσιν, να γίνωμεν οι κάτοικοι του γλυκύτατου Παραδείσου! Αμήν' γένοιτο.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΔΕΚΑΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 126-128.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

`

Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).

   «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»

Γ'

ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΠΑΝΤΟΥ - ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

Στο κρησφύγετο του αγίου Χριστοφόρου

Οι αντάρτες με τα ταλαιπωρημένα παιδάκια που ελευθέρωσαν, έφτασαν στον τόπο της προσφυγιάς, μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Στον καταυλισμό έμεναν περίπου 200 άτομα, κυρίως γυναικόπαιδα. Τους υποδέχτηκε μία σεμνή κοπέλα που την έλεγαν Χρυσάνθη Αγγελίδου με τον σεβάσμιο ιερέα πατέρα της, τον πατέρα Νίκωνα, που διακρινόταν για την καλοσύνη του ή μάλλον για την αγιότητά του. Η ζωή εκεί δεν ήταν εύκολη. Το φαγητό όλων ελάχιστο. Όλοι ήταν λεπτοκαμωμένοι. Η ζωή τους ασκητική.  Νόμιζες ότι ζεις στα πρωτοχριστιανικά χρόνια των κατακομβών. Τα μαρτυρικά πρόσωπα όλων έλαμπαν, ο τόπος ευωδίαζε αγιότητα. Την Κυριακή ο πατήρ Νίκων τέλεσε τη λειτουργία των «κατακομβών» των Ποντίων και όλοι κοινώνησαν με ευλάβεια και δάκρυα στα μάτια το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Έλαβαν τη δύναμη του Θεού, έγιναν μικροί θεοί. Εκείνη την Κυριακή είχαν καλό φαγητό. Πήγε καλά το κυνήγι των ανταρτών και θα έτρωγαν αγριογούρουνο με χόρτα του βουνού. Το λιγότερο φαγητό απ' όλους και, μόνο αν περίσσευε, το έτρωγαν οι αντάρτες. Τον άλλο καιρό έτρωγαν ό,τι έβρισκαν στα βουνά: χόρτα, ρίζες φυτών, καρπούς δέντρων. Το βράδυ η Χρυσάνθη θα μιλούσε σε όλους τους διαμένοντες και τους φιλοξενούμενους, μικρούς και μεγάλους. Το θέμα της ομιλίας ήταν Σοφία Πόντου». Ξεκίνησε και ανέφερε λόγια αγίων Πατέρων του Πότου και ρητά από τη λαϊκή σοφία των Μαυροθαλασσιτών: Δόξα σοι, ο Θεός. Έχ' (=έχει) ο Θεός. Ελέησόν με, ο Θεός. Από η τριλοία εν' το νόεμαν τι ζωής, όλεν η ζωή 'μουν. (=Αυτή η τριλογία είναι το νόημα της ζωής, όλη η ζωή μας). Κάθαν ημέραν ξεφάνωση και τάμαν εμούν σον Θεόν εν το Σύμβολον τι Πίστης, το «Πιστεύω» (=Η καθημερινή δήλωση και υπόσχεσή μας στον Θεό είναι το Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω»). Τί αγιοσύνες ο τρόπος είνας εν' με προσευχήν, δέβασμα, μετάνοιαν, Εξομολόγησιν και Θείαν Κοινωνίαν. Σον κόσμον ασ' σ' όλα κι άλλο δυνατόν εν' τι Χριστού η μετάληψη και ένωση, η Θεία Κοινωνία. (=Ο τρόπος της αγιότητας είναι ένας: προσευχή, μελέτη, μετάνοια, Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Στον κόσμο απ' όλα ισχυρότερο είναι η μετάληψη και η ένωση με τον Χριστό, η Θεία Κοινωνία). Τι Χριστού ο λόγος θα ευτάει σε θεολόγον. Η ζωή 'μουν εν το «πολεμείν», δηλαδή το να αγωνιζόμαστε, και το «θεολογείν», δηλαδή να θεολογούμε, να εντρυφούμε στον λόγο του Θεού). Η προσευκή μ' εν' η ζωή μ'. Ημέρα δίχως ευχήν, χαμένον ημέραν. (=Η προσευχή μου είναι η ζωή μου. Μέρα χωρίς προσευχή είναι μέρα χαμένη). Τι Χριστού το θέλημαν ας εν' τ' εσόν το νούνιγμαν. Τ' εσόν το νούνιγμαν ας εν' τι Χριστού το θέλεμαν. (=Του Χριστού το θέλημα ας είναι το δικό σου μέλημα. Το δικό σου μέλημα να είναι του Χριστού το θέλημα). Η δοκιμή εν' ο δρόμος για να ευρίκ' ς τον Θεόν. Τον Θεόν θα απαντάς ατόν σο άψιμον. (=Η δοκιμασία είναι ο δρόμος για να βρεις τον Θεό. Τον Θεό θα τον συναντήσεις μέσα στη φωτιά, στο καμίνι των θλίψεων και των δοκιμασιών). Τελειώνοντας η Χρυσάνθη, είπε ο Στάθης Αθανασιάδης: «Είμες ασ' σα τρανά γενέας, γαίμα ηρώων, αγίων και μαρτύρων).

`

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΙΩΜΕΝΟΥ

Την ιστορία γράφουν οι ηγέτες. Οι λαοί απλά ακολουθούν αυτούς. Και όταν οι ηγέτες διακατέχονται από οράματα για το καλό των λαών τους και διακρίνονται για το πνεύμα θυσίας, οι λαοί γράφουν λαμπρές σελίδας δόξας. Όταν οι ηγέτες είναι ιδιοτελείς και γι’ αυτό και δουλοπρεπείς έναντι των ισχυρών, οι λαοί οδηγούνται σε ταπεινώσεις και συμφορές.

του Αποστόλου Παπαδημητρίου

Σε περιπτώσεις, την αδυναμία των ηγετών να αρθούν στο ύψος των δεινών περιστάσεων αναπληρώνουν άλλοι, που αποφασίζουν να θυσιαστούν αυτοί για το καλό του λαού. Αναλαμβάνουν να ηγηθούν του αγώνα, όταν άλλοι δειλιάζουν να αγωνιστούν, αποκαλώντας μάλιστα τη δειλία τους σύνεση.

Αυτές τις ημέρες πριν από 120 έτη άφηνε την τελευταία του πνοή ο Παύλος Μελάς, ο ελευθερωτής της Μακεδονίας. Θα καγχάσουν κάποιοι εθνομηδενιστές και θα τονίσουν ότι έπεσε «άκαπνος», αφού δεν είχε συμπληρώσει δύο μήνες στην περιοχή, όπου δινόταν σκληρός αγώνας μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων για την επικράτηση, ενώ ακόμη αυτή στέναζε υπό τον οθωμανικό ζυγό δουλείας. Τότε δεν υπήρχε το έθνος των Μακεδόνων ούτε βέβαια έτος αργότερα, όταν διενεργήθηκε απογραφή στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Το «έθνος» σχηματίστηκε αργότερα, τεχνητά προς εξυπηρέτηση αθλίων σκοπιμοτήτων στα πλαίσια της κυριαρχίας στην περιοχή και στη βάση του ανθελληνικού πνεύματος των κατά καιρούς ισχυρών. «Άκαπνος» δεν υπήρξε ο Παύλος, καθώς είχε λάβει μέρος στον πόλεμο της ντροπής του 1897. Τον κατηγορούν κάποιοι ανθέλληνες κατά την ταυτότητα Έλληνες ότι είχε κινηθεί επιπόλαια και χωρίς άδεια της μονάδας του, να συνοδεύσει στα σύνορα το μεγάλο ανταρτικό σώμα (άνοιξη του 1897), που εισέβαλε, στη συνέχεια στο οθωμανικό έδαφος, προκάλεσε αναστάτωση στην παρακμασμένη αυτοκρατορία και έδωσε την αφορμή για την κήρυξη του τουρκοελληνικού πολέμου. Οι κρατούντες στη χώρα μας δεν ήθελαν μπελάδες στο κεφάλι τους, καθώς έγνοια τους ήταν η εξυπηρέτηση των απαιτήσεων των δανειστών, μετά την πτώχευση του 1893.

Απογοητευμένος ο Παύλος από την εξέλιξη εκείνου του πολέμου, αλλά και τη γενική κατάσταση, έγραφε σε επιστολή του ότι σκεπτόταν να παραιτηθεί από το στράτευμα. Συνήλθε όμως και παρέμεινε μη σκεπτόμενος παρά μόνο τους υπόδουλους αδελφούς του. Σε αντίθεση με τους πλείστους συναδέλφους του, που στόχευαν πρωτίστως στην προσθήκη άστρων στις επωμίδες τους, ο Μελάς, λόγω της στάσης που τηρούσε, παρέμεινε στάσιμος στον βαθμό του ανθυπιλάρχου από την αποφοίτησή του από τη σχολή Ευελπίδων (1892) μέχρι τον θάνατό του (1904). Από τους συναδέλφους του στο στράτευμα το πολύ να διασώθηκαν κάποια στολή ή παράσημα πληθωριστικά, αν οι απόγονοί τους τα προσέφεραν σε κάποιο μουσείο. Τον Παύλο τον θρήνησε και τον τίμησε ο λαός με τραγούδια, με ονομασία οδών σε πολλές πόλεις και με προτομές του σε πλατείες αυτών.

Με το αντιηρωικό πνεύμα, που σαρώνει την παρακμασμένη κοινωνία μας, μπορεί να τεθεί το ερώτημα: Και τι κέρδισε ο ίδιος; Άφησε τις χαρές της οικογένειας, τα μέλη της οποίας υπεραγαπούσε, όπως συνάγεται από την πυκνότατη σύνταξη επιστολών προς τη γυναίκα του Ναταλία Δραγούμη και «έφαγε το κεφάλι του»! Και αν ο ποιητής έγραψε ότι «του αντρειωμένου ο θάνατος θάνατος δεν λογιέται», φαίνεται πως κατακτά με επέλαση έδαφος ο αντιηρωισμός, του ποιτή Αρχίλοχου (7ος αιώνας π.Χ.), που ρίχνοντας την ασπίδα του στο πεδίο μάχης, για να σωθεί, έγραψε αργότερα: «Ο Αρχίλοχος να είναι καλά και από ασπίδες…»!

Ο Παύλος δεν έπεσε σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπως πολλοί άλλοι με βαθειά την αίσθηση του χρέους να «φυλάξουν Θερμοπύλες». Ήλθε εθελοντικά στη Μακεδονία, μετά την καλοκαιρινή του άδεια, παραιτούμενος ουσιαστικά από τη θέση του στο στράτευμα, αφού δεν είχε, κατά την τρίτη εδώ άφιξή του, σκοπό να επανέλθει, ώστε να μη χαρακτηριστεί λιποτάκτης. Τί επέτυχε λοιπόν με τη θυσία του; Έσωσε τη Μακεδονία, καθώς, όπως έγραψε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, «την έφερε πιο κοντά». Αφύπνισε δηλαδή την κοιμισμένη συνείδηση ηγητόρων και λαού και έσπευσαν τότε όλοι να σώσουν τη Μακεδονία. Και την έσωσαν, αν και δεν είχαν την ηθική υποστήριξη ουδενός ισχυρού κράτους. Οι χώρες Αυστρία, Ρωσία και Ιταλία τηρούσαν ανθελληνική στάση, ακόμη και η Αγγλία, που είχε τη χώρα μας υπό την «προστασία» της (προτεκτοράτο).

Ο Παύλος Μελάς έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του σε επιστολή, στην οποία περιγράφει την οδύνη του σε περίπτωση, που ήταν υποχρεωμένος εκ της κατάστασης να δώσει εντολή για την εκτέλεση εχθρού αιχμαλώτου! Αν όλοι διακατέχονταν από το ίδιο πνεύμα, δεν θα προκαλείτο η αιματοχυσία και μάλιστα τα ειδεχθή εγκλήματα των κομιτατζήδων. Οι Βούλγαροι έδειξαν και τότε και αργότερα, κατά τη βουλγαρική κατοχή στην Ανατολική Μακεδονία (1941-1944), τον διακαή πόθο τους καθόδου στην «Άσπρη θάλασσα» πάσει θυσία, θυσία αντιπάλων, ιδίως των σλαβοφώνων γκραικομάνων!

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ, ΧΙΜΑΡΑ: ΟΤΑΝ, ΤΟ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΦΑΙΡΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

Ήταν 12 Αυγούστου 2010, όταν τρεις Αλβανοί από την Αυλώνα εισήλθαν στο κατάστημα του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα και απαίτησαν να σταματήσει να μιλάει ελληνικά. Να σταματήσει δηλαδή να εκφράζεται, να γράφει και να σκέφτεται στη μητρική του γλώσσα, αυτή που ομιλείται για χιλιάδες χρόνια στην περιοχή, να σταματήσει να διεκδικεί μιλώντας ελληνικά, γιατί οι εθνικιστές, ρατσιστές και φασίστες στη γειτονική χώρα επιθυμούν να ξεριζωθεί, να εξαφανιστεί.

του Θεοφάνη Μαλκίδη

Ο Αριστοτέλης αρνήθηκε να υπακούσει στους Αλβανούς Γκρίζους Λύκους και όταν έφυγε από το κατάστημά του, οι τρεις Αλβανοί τον ακολούθησαν με το αυτοκίνητό τους. Λίγο αργότερα ο μόλις τριανταεπτά ετών Βορειοηπειρώτης βρέθηκε σε κοντινή απόσταση αιμόφυρτος και εγκαταλειμμένος στην άκρη του οδοστρώματος. Η μοτοσικλέτα του ήταν σε κοντινή απόσταση και είχε γίνει μια άμορφη μάζα σιδερικών, αποτέλεσμα των επανειλημμένων προμελετημένων προσκρούσεων από τους θύτες τους.

Σύμφωνα με την αστυνομική έρευνα, οι στυγνοί δολοφόνοι εμβόλισαν τον Γκούμα, προκαλώντας έτσι τον θανάσιμο τραυματισμό του, ενώ προκειμένου να σιγουρευτούν ότι τον αποτελείωσαν, ότι τον σκότωσαν, οδήγησαν το αυτοκίνητό τους πάνω από το αιμόφυρτο σώμα του τουλάχιστον δύο φορές!!!!!

Οι πρώτες ειδήσεις των μέσα ενημέρωσης στην Αλβανία, εναρμονισμένες με το γενικότερο και διαχρονικό εθνικιστικό και ρατσιστικό κλίμα εναντίον του Ελληνισμού, μετέδιδαν ότι η δολοφονία ήταν απλώς τροχαίο δυστύχημα, αλλά όταν ο τότε πρόεδρος και απηνής διώκτης των Βορειοηπειρωτών Σαλί Μπερίσα ανακοίνωσε ότι ήταν «μια πράξη ακραίου και τυφλού φανατισμού», τότε και μόνο τότε υπήρξε έρευνα από την αστυνομία για να φέρει τους δολοφόνους ενώπιον της δικαιοσύνης.

Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο στη γειτονική χώρα, η αλβανική αστυνομία επέδειξε απροθυμία αγνοώντας τις εκκλήσεις της οικογένειας και των συμπατριωτών του Αριστοτέλη και μόνο μετά από τη γενική κατακραυγή, το κλείσιμο του δρόμου Αυλώνας- Χιμάρας, την απεργία των Ελλήνων και άλλες αυτονόητες ενέργειες ανάδειξης της αλήθειας, ξεκίνησε να θεωρεί το περιστατικό ως ανθρωποκτονία και διεξήγαγε σχετική έρευνα. (Όπως ακριβώς έπραξε και συνεχίζει να το πράττει με την υπόθεση της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες, δολοφονία για την οποία ακόμη αναμένουμε το πόρισμα επιβεβαίωσης της ευθύνης του αλβανικού κράτους στο έγκλημα….).

Τελικώς μετά από πολλές ώρες, έγινε η σύλληψη από την αλβανική αστυνομία επτά ατόμων ηλικίας από 19 μέχρι 22 ετών, ενώ ο κύριος δράστης ο Ιλίρ Μουκάι από την Αυλώνα παρέμενε ελεύθερος και παραδόθηκε στην αλβανική αστυνομία στις 15 Αυγούστου. Στη συνέχεια κατηγορήθηκαν επτά Αλβανοί, τρεις για το θάνατο του Αριστοτέλη Γκούμα και τέσσερις για απόκρυψη στοιχείων στις αστυνομικές αρχές, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε «αστείες» ποινές και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Η δικαιοσύνη στη γειτονική χώρα λειτουργεί με στημένα κατηγορητήρια και με διεφθαρμένους δικαστικούς, μόνο σε περιπτώσεις που αφορούν Έλληνες, όπως συνέβη με τους Φρέντυ Μπελέρη και Παντελή Κοκαβέση.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι το έγκλημα το οποίο δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται. Αυτό που τελεί ο θύτης, αυτό που βιώνει το θύμα, όταν δεν τιμωρείται επαναλαμβάνεται και μάλιστα με τραγικότερο και πιο επώδυνο τρόπο. Τα αλβανικά τάγματα εφόδου, το παρακράτος, τα σύγχρονα Ες Ες, τα «αδέλφια και τα ξαδέλφια, κατά δήλωσή τους, των δολοφόνων του 1922» του τουρκικού φασισμού, αφού είδαν ότι τα εγκλήματα στη Σμύρνη, στην Κύπρο και αλλού, να μένουν ατιμώρητα, αποφάσισαν να καταστρέψουν ότι έφτιαξε η πίστη και η ιστορία στη Βορειοηπειρωτική γη, ό,τι γέννησε ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός, τον Αριστοτέλη Γκούμα.

ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ: ΠΕΡΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ (Α')

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γέροντος Εφραίμ, προηγούμενου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ»,
εκδόσεις «Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος», 3η έκδοση, 1989, σελ 17-19.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Τώρα την Άνοιξιν, που η φύσις φορεί την ωραιοτέραν της στολήν, ανέκφραστος η απόλαυσις, όταν συνοδεύεται με πνευματικήν κατάστασιν. Όντως τα πάντα εν σοφία εποίησεν ο άγιος Θεός! Δεν χορταίνει η ψυχή να θεωρεί το κάλλος της φύσεως, ώ, εάν ανεβάση τον νουν του και υπέρ την γήϊνον ταύτην σφαίραν, εις την άνω Ιερουσαλήμ, εις τα αμήχανα κάλλη του παραδείσου, εκεί πλέον σταματά την ενέργειάν του ο πεπερασμένος και γήϊνος νους.Εάν εδώ εις την εξορίαν, εις την γην του κλαυθμώνος και της κατάρας, έδωκεν ο άγιος Θεός τοιαύτης καλλονής απόλαυσιν, ποία άραγε έσται εκεί, που κατοικεί Αυτός ο Θεός; Όντως «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού, προς την μέλλουσαν δόξαν και ευτυχίαν»! (Ρωμ.8,18 ). Θέωσις, παιδί μου, εις τους ουρανούς, εκεί αφαιρέσει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον εκ των οφθαλμών και λύπην και πόνον και στεναγμόν. Διότι εκεί βασιλεύει πολίτευμα αγγελικόν, όπου το έργον ύμνοι και ωδαί πνευματικαί! Εκεί Σαββατισμός αιώνιος! Εν χαρά μετά του Πατρός μας Θεού, που μας περιμένει, πότε να γίνωμεν έτοιμοι, δια να μας καλέση δια πάντα πλησίον Του! Εκεί κάθε σεσωσμένη ψυχή θα ζη μέσα εις άβυσσον αγάπης, γλυκύτητος, χαράς, εκπλήξεως και θάμβους! 2α. Θα έλθη καιρός, θα σημάνη ημέρα, θα έλθη στιγμή, όπου θα κλείσουν αυτά τα μάτια και θα ανοιχθούν τα της ψυχής. Τότε θα ίδωμεν νέον κόσμον, νέες υπάρξεις, καινήν κτίσιν, νέαν ζωήν μη έχουσαν τέρμα' ο τίτλος της: «Αθανασία άπειρος». Η μεγάλη πατρίς άνω, άφθαρτος, αιώνιος, η άνω Ιερουσαλήμ, η μήτηρ των πρωτοτόκων, ένθα θα σκηνώσουν αι λελυτρωμέναι ψυχαί, τας οποίας απέπλυνεν εκ του ρύπου το αίμα του Αρνίου του ακάκου! Τις δύναται να εκφράση διά λόγου και γραφίδος την χαράν, την αγαλλίασιν, την ευτυχίαν των σεσωσμένων εκείνων μακαρίων ψυχών; Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθανόντες, ότι αναμένει αυτούς ο πλούτος της του Θεό χρηστότητος. Μακάριος όστις κερδίση λαχνόν διά την άνω πανήγυριν' πλούτος αναφαίρετος, δόξα ως Αυτός ο Θεός είπε: «και είπα υιού υψίστου, τέκνα Θεού, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού». Ο Κύριος προ του πάθους παρεκάλει τον Ουράνιον Πατέρα διά τους μαθητάς Του και διά τους μέλλοντας πιστεύειν δι' αυτών' «Πάτερ, ους δέδωκάς μοι, θέλω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ' εμού, ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι, ότι ηγάπησάς με προ καταβολής κόσμου» (Ιωάν. 17,24). Πόση η αγάπη του Ιησού δι' ημάς! Έλαβε την ανθρωπίνην φύσιν και εκρεμάσθη επί του Σταυρού, αποδίδοντας εις ημάς την ελευθερίαν και την εξόφλησιν του χρέους προς τον Ουράνιόν Του Πατέρα' και ως προσφιλέστατος αδελφός μας αξιώνει της συγκληρονομίας του απείρου πλούτου του Ουρανίου Του Πατρός! Ω, οποία αγάπη προς ημάς! Ω, της ψυχρότητός μας προς Αυτόν! Ω, της αχαριστίας μου προς τον ευεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσουμε και μη με καταδικάσης ανταξίως των έργων μου! 3η. Είθε ο Θεός καθώς πνευματικώς μας ήνωσεν αρρήκτω δεσμώ, ούτω να μας αξιώση και εις την ουράνιον Αυτού βασιλείαν να είμεθα ομού, ίνα καθήμεθα εις την πνευματικήν Τράπεζαν των Θείων Αυτού αγαθών εντρυφώντες και ενούμενοι με τον Ουράνιον Πατέρα, όπου υπάρχουν εν Αυτώ οι ποταμοί οι αέναοι των θείων Αυτού ναμάτων. Ω, τι μέγας προορισμός! Ω, τι μέγα αποκύημα των προσκαίρων θλίψεων! Τα τέκνα του Θεού με στολάς ουρανίους' λελαμπρυσμένα θα φαίνωνται υα θεία χαρακτηριστικά εν τω προσώπω αυτών' θα εισέλθουν εις την πατρικήν κληρονομίαν, κατάπαυσιν πλέον αιωνίαν! Θα περιέρχωνται τα ουράνια εκείνα σκηνώματα και θεωρούντες τον άπειρον εκείνον πλούτον, θα διατελούν εν εκστάσει χωρίς να αντιλαμβάνωνται ότι παρέρχονται αιώνες! Ω, τι μέγας προορισμός διά τον άνθρωπον! Αλλά εικών θλιβερά αμαυρώνει την αγαθήν θεωρίαν ταύτην' και αύτη εστί ότι πρώτον εγώ δεν θα μετάσχω εις όλην αυτήν την ένδοξον ευτυχίαν, η οποία τώρα μεν είναι θεωρία, κατόπιν θα λάβη σάρκα και οστά, δηλσδή την πραγματοποίησίν της' και δεύτερον, ότι οι άνθρωποι βαδίζουν έχοντες άγνοιαν του μεγάλου τούτου προορισμού, και ως εκ τούτου η άγνοια γεννά τον θάνατον από τον Θεόν! Η αμαρτία ήτο η αρχική καταστροφή της παραδεισιακής ευτυχίας του ανθρώπου και αύτη συνεχίζει το καταστρεπτικόν της έργον εισέτι επί τούτου. Αλλοίμονον! Ο Άδης ποιμανεί ημάς.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γέροντος Εφραίμ, προηγούμενου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου:
«ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ»,
εκδόσεις «Ιερά Μονή Φιλοθέου, Άγιον Όρος», 3η έκδοση, 1989, σελ 17-19.

Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ

 

Ο Παύλος Μελάς (Μίκης Ζέζας) εγεννήθη το 1870 στην Μασσαλία εκ πατρός ηπειρωτικής καταγωγής. Από το 1876 εγκατεστάθη μετά της οικογενείας του εις τας Αθήνας. Από της παιδικής του ηλικίας, ανετράφη με τας παραδόσεις της Μεγάλης Ιδέας και ακολουθήσας το στρατιωτικό στάδιο εξήλθε της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού.

Ο Παύλος Μελάς, ων ένθερμος πατριώτης και διακατεχόμενος από ακατανίκητον μέχρι θυσίας αγάπην προς την Πατρίδα, φλεγόμενος δε υπό ενθέου πόθου, όπως η Μακεδονία παραμείνη πάση θυσία Ελληνική, δεν παρέμεινε απαθής προ του διαγραφομένου θανάσιμου κινδύνου αφανισμού του Μακεδονικού Ελληνισμού. Έτσι, μεταξύ των πρώτων μυείται της εις τας Αθήνας ιδρυθείσης υπό ωρισμένων πατριωτών μυστικής Εθνικής Εταιρείας – κατά το πρότυπον της Φιλικής Εταιρείας – εις την οποίαν και αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι.

Εις τας αρχάς του 1904 η Κυβέρνησις απεφάσισε να αποστείλη στην Μακεδονία μυστικά, τετραμελή αποστολή από αξιωματικούς, προκειμένου να προβή αυτή σε επιτόπια εξέταση της κρατούσης εκεί καταστάσεως. Αρχηγός της εν λόγω αποστολής, ωρίσθη ο τότε λοχαγός Αλέξανδρος Κοντούλης, ο οποίος αμέσως προτείνει και τον Παύλο Μελά. Τα άλλα δυο μέλη της αποστολής ήσαν ο Απόστολος Παπούλας και ο Γεώργιος Κολοκοτρώνης. Η άφιξη του Παύλου Μελά στη Μακεδονία, ενεθάρρυνε πάρα πολύ τους εκεί Έλληνας, ο δε επακολουθήσας, μετ’ ου πολύ, ηρωικός θάνατός του, επεσφράγισε άπαξ δια παντός την Ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Και ενώ η ζωντανή παρουσία του Παύλου Μελά, του φλογερού αυτού πατριώτου, ενεψύχωνε και εκραταίωνε τους Έλληνας υπερασπιστάς της αιματόβρεκτης Μακεδονικής γης, εξαίφνης και στην κρισιμώτερη καμπή και φάση του όλου Μακεδονικού Αγώνος, επέπρωτο, φευ, ο ένδοξος ήρωας να εκλείψη προώρως.

Έτσι, την 13ην Οκτωβρίου του 1904, ημέραν Τετάρτην, προδοθείς από την συμμορία του Βουλγάρου κομιτατζή Μήτρου Βλάχου, ότι ευρίσκεται μετά των ανδρών του στο χωριό Στάτιστα (που σήμερα φέρει το όνομά του), περικυκλώνεται εντός οικίας υπό τουρκικού αποσπάσματος.

Κατά την επακολουθήσαν πείσμονα και πολύωρη μάχην και ενώ επέρωτο έξοδος εκ της οικίας, όπου ήσαν «ταμπουρωμένοι» ο Παύλος Μελάς και οι συν αυτώ, τραυματίζεται σοβαρώς στην οφυακή χώρα και μετ’ ολίγον υποκύπτει στα τραύματά του, εν μέσω γενικού θρήνου και οδυρμού των συμμαχητών του. Ο πρόωρος θάνατος του Παύλου Μελά, όχι μόνον δεν εκλόνισε το ηθικό των Μακεδονομάχων, αλλ’ αντιθέτως το αναπτέρωσε και διήγειρε ακόμη περισσότερο τον απανταχού Ελληνισμό προς συνέχισιν του όλου Αγώνος.

Η υπερτάτη υπέρ της σωτηρίας της φιλτάτης μας Ελληνικής Πατρίδος, που είναι ο υπέρτατος νόμος, θυσία του Παύλου Μελά, συγκίνησε βαθύτατα σύμπαντα τον Ελληνισμό και ο Μακεδονικός Αγώνας, του οποίου, ως προελέχθη, ο μεταστάς υπήρξε ο κύριος εμπνευστής και πρωτεργάτης, εισήλθε με τον θάνατόν του εις πλέον έντονον και κρίσιμον φάσιν, με επιστέγασμα την τελική νίκη.

Σε ολόκληρη την Μακεδονία, ο Παύλος Μελάς έγινε πραγματικός θρύλος. Ο λαός με διάφορα δημοτικά τραγούδια και θούρια, ύμνησε την θυσία και τους αγώνας του Εθνομάρτυρος για την διάσωση από τον αφανισμό του Μακεδονικού Ελληνισμού, ο δε εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, αφιέρωσε στον πρωτομάρτυρα της Μακεδονικής Ελευθερίας, το ακόλουθο ποίημά του:

«Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σείεται το χορτάρι στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλικάρι! Πανάλαφρος ο ύπνος, του Απρίλη τα πουλιά σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράκτες σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες. Πλατειά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις και ‘σβεις γοργά, ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατειά τη δείχνεις και τη φέρνεις σαν πιο κοντά».

Ο Παύλος Μελάς με την επική θυσία του, συνετέλεσε αναμφιβόλως εις την διατήρησιν της Ελληνικότητας της Μακεδονίας μας, της ενδόξου και τιμημένης αυτής γωνίας της ενδόξου Ελληνικής μας Πατρίδος.

Ημείς οι επιγενόμενοι, οφείλουμε προς τον Παύλον Μελάν και προς όλους γενικώς τους Μακεδονομάχους, αιωνίαν ευγνωμοσύνην, οραματιζόμενοι δε και εμπνεόμενοι από το παράδειγμά τους,

ΚΥΠΡΙΑΝΕ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΑΣ ΤΟΝ ΔΡΑΚΟΝΤΑ

Στο Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ,

σὲ ὅλους ποὺ τὸ ὑπηρετοῦν εὔχομαι ὑγεία καὶ νὰ ἔχουν δύναμη νὰ ὑπηρετοῦν τὸ θεῖο αὐτὸ ἔργο ποὺ κάνουν.

Θὰ ἤθελα νὰ ἀναφέρω αὐτὸ ποὺ μοῦ συ­νέβη στὸ σπίτι μου.

Κάνοντας ἀλλαγὴ στὸ χῶμα μιᾶς γλάστρας 

ποὺ εἶχα στὸ μπαλκόνι μου, ἐμφανίσθηκε ἕνα πήλινο προσωπεῖο!

Ὅπως καταλαβαίνετε, ἀναστατώθηκα...

Πῆρα λοιπὸν τὴν κόρη μου, 18 χρονῶν τότε, καὶ ἀνέβηκα στὴν Ἀθήνα μὲ μιὰ φίλη μου. Ξεκινήσαμε μὲ τὸ αὐτοκίνητό της νὰ ἔρθουμε στὸ Μοναστήρι. Μέχρι νὰ φθά­σουμε, ἔσβηνε ἡ μηχανὴ τοῦ αὐτοκινήτου! Αὐτὸ ἔγινε τουλάχιστον 10 φορές! Τελικὰ φθάσαμε... Ἐκεῖ, ὁ Ἱερέας μᾶς ἔβαλε κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι καὶ μᾶς διάβασε. Ὅταν τελείω­σε, ξεκίνησα νὰ προσκυνήσω τὶς Εἰκόνες τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Μόλις προσκυνῶ τὴν πρώτη καὶ κάνω ἕνα βῆμα νὰ πάω στὴν δεύτερη, τότε κοκκαλώ­νω καὶ νιώθω κάτι χωρὶς νὰ βλέπω αἰσθητὰ τίποτε, οὔτε καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ ἦταν δίπλα μου ἔβλεπαν...

Ἔνιωθα λοιπὸν σὰν νὰ βλέπω μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς: Ἕνα μακρὺ γκρὶ ἀέρινο ὕφασμα νὰ εἶμαι κουκουλωμένη ἀπὸ τὸ κεφάλι μέχρι κάτω στὰ πόδια καὶ αὐτὸ νὰ σηκώνεται σιγὰ σιγά· ἔνιωθα τὶς πτυχὲς τοῦ ὑφάσματος νὰ ἀνεβαίνει, νὰ ἀνεβαίνει, μέχρι ποὺ ἔφυγε ἀπὸ πάνω μου καὶ τότε ἔνιωθα καὶ ἔβλεπα μιὰ φασκιά, τρία δάκτυλα στὸ φάρδος, νὰ εἶμαι τυλιγμένη σὰν μούμια ἀπὸ τὰ πόδια μέχρι τὸ κεφάλι καὶ ἕνα ψαλί­δι νὰ τὴν κόβει ἀπὸ τὰ πόδια, νὰ ἀνεβαίνει ἐπάνω μέχρι ποὺ ἐλευθερώθηκα καὶ τότε ἔνιωσα τὴν μέση μου νὰ ἐλευθερώνεται! Ἀνάπνευσα ἐλεύθερα, ἔτρεξε ἡ μύτη μου ποὺ εἶχε χρόνια νὰ τρέξει, γενικὰ ἔνιωσα ἀπελευθερωμένη καὶ τότε κατάλαβα πόσο πιεσμένη ἤμουν... 

Νομίζω, ὅτι ἄν δὲν συνέβαινε αὐτὸ θὰ ἔσκαγα, τόση πίεση ἔνιωθα, ποὺ βέβαια μόνο ὅταν ἐλευθερώθηκα τὸ κατάλαβα... Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς νὰ μὲ συγχωρέσει, γιατὶ αὐτὰ συνέβησαν πρὶν χρόνια καὶ ὅλο ἀμελοῦσα νὰ τὰ γράψω. Ὁ ἄντρας μου σκοτώθηκε πρὶν ἀπὸ τρία χρόνια. Τὰ παιδιά μου, δυο παιδιά, δὲν μποροῦν νὰ ἀποκτήσουν παιδί. Εὔχομαι ὁ Ἅγιος Κυπριανός, μεγάλη ἡ χάρη του, νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ ἀποκτήσω καὶ ἐγὼ ἐγγόνια... Σᾶς φιλῶ τὸ χέρι μὲ σεβασμὸ καὶ σᾶς χαιρετῶ. 

Αντιγραφή από το περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''

τεύχος 373
Άνοιξη-Καλοκαίρι 2015
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μ. Γ. Χανιά Κρήτης 

(2014)