Ετήσιο Μνημόσυνο μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού.
Σάββατο 18/31 Μαίου 2014.
Πατέρα,
Ένας χρόνος μετέωρη σκόνη στην ρωγμή της σιωπής,
ερμητικά αγιογραφικές εικόνες στην διαδραμάτιση
ενός χτεσινού, πρώιμου,προαναγγελθέντος βίου,
δραστικές αναμνήσεις στην λήθη του αδηφάγα ανθρωποκτόνου χρόνου,
δύναμαι,
όμως να τις κάνω ζωντανές, εικονισμένες υπομνήσεις
για την ανείπωτη χαρά,
που αιωρείτο αναστάσιμη στην κουρνιαχτή φάτνη της Χριστολογικής σου κρύπτης,
ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
που διαθλαστικά αναγεννώνται έγχρωμες, στριφογυρίζουν αργά, αργόσυρτα
στην αμετάκλητη ταχύτητα του χρόνου.
Η κυρά Παρθένα ν' ασφυκτιά από ηδύτητα, που άφηνε πίσω της η πολυσήμαντη κι αγέρωχη θωριά σου, ο κυρ Γιώργος ο Μαρλάσης παράδοξα να ίπταται αγιοπνευματικά νεφελοσκεπής, ζητιανεύοντας παρακλητικά έναν προσευχητικό σου λόγο, η Εύχαρις, που συνέτριβε ανέκφραστα σκληραγωγικά το ασήμαντα,χοικό της Είναι στην οδοιπόρα άσφαλτο των ταπεινών βημάτων σου, η κυρά Όλγα, που ολόκληρη ζωή σ' επιζητούσε στην απνευμάτιστη ανασφάλεια της πρότερης, ερημικής ζωής της, χορεία χοικών ταξιαρχών η απόκρημνη, μοναστική σου ποίμνη, εκεί που, από αποπνευματισμένα νήπια μεταποιηθήκαμε σε χαροποιά ελπιδοφόροι άντρες, που θεώρησαν πλέον το ''θαρσείτε,'' ως το ταβάνι του απόκρυφου, πνευματικού κελλιού τους και το ''ανδρείζεσθε,'' ως το παραβολικό εφαλτήριο της υψωμένης, σταυρικά ανηφόρας, που χάσκει πλανεμένα δύσκολη στην αποσχηματοποιημένη, μικρόκοσμη, καθολική ζωή μας. Μάθαμε την Αλφαβήτα του Θεού στην βασανιστικά, καθηλωμένη συντριβή του δεσμώτη Εγώ μας, απεμπολήσαμε το δυνατόν, τις άκρως θελκτικές μας ερινύες στην μουτζουρωμένη άβυσσο των αμαρτοποιών παθών μας, εγκαθιδρύσαμε στην καρδιά μας τον Χριστό, ως φεγγοβολόντα εικόνισμα στις απροσχημάτιστες, επηρμένες αμαρτίες μας, μάθαμε κοντά σου ν' αναπνέουμε απόκοσμα ελεύθεροι, μέσα από τον ακάνθινο αγώνα της ανυστερόβουλης, αποκρυπτόγραφης πηγής σου. Φτιάξαμε νοητά, πνευματισμένες κιβωτούς με τα περίσσια αποθέματα της ικμάδας της διαβαστερής ματιάς σου, εκείνης, που έλαμπαν μέσα της ηλιόλουστες, Κυριακάτες λειτουργίες και Σαββατιάτικα, εξομολογημένα απογεύματα. Χριστουγεννιάτικες, παγωμένες συνευρέσεις και Πασχαλιάτικες αιωρημένες Αναστάσεις. Με τις ώρες περιμέναμε να γίνουμε λάθροι καταθέτες των εγωικών ισμών μας, το προσπαθούσαμε σχεδόν επαιτικά, να ξεχυλώσουμε τον χρόνο, που δαπάνησες ακούραστα στο σταυρικό ανηφόρι ενός βασάνου και αφιερωμένου βίου, όταν χαμογελούσες, πανηγύρια με σαντούρια και λαούτα χοροπηδούσαν μέσα στην μιζέρια της ξεψυχισμένης φαντασίας μας. Ουρανομήκη τεριρέμ ταξίδευαν απάνεμα στην οδό του Παραδείσου και προσευχητικές φωνές θριάμβου κραύγαζαν δυνατά την συντριβή της εκκοσμικευμένης ματαιότητας. Γινόμασταν παιδιά, που ψάχναν τον πατέρα να παρηγορηθούν επάνω του με τα ανόητα καμώματά τους, να παίξουν μ' ένα χάδι τον φτωχικό τους ζήλο και να φορτώσουν υποζύγια, αρμαθιές απρόβλεπτων, συνακολουθούντων και στιγμιαίων λογισμών. Ορθώς πατέρα μας μεγάλωσες και οικτρά, αχάριστα κι ευτελώς σε αποκαθηλώσαμε. Είσαι τόσο ζωντανός γητευτής της αναιμικής κι απρόσωπης ζωής μας και ζηλευτός κουρσάρος των εμπαθών, απενενοημένων λογισμών μας. Μεθύσαμε αγαπητικά στην γνώση των Πατερικών Αγίων μας, μας συνεπήρε απόκοσμα το ευγενές άρωμα Ορθοδοξίας, που προσεχτικά επιδαψίλευσες στην πτωτική ζωή μας. Χρόνια ολόκληρα κουβάλαγες στην πλάτη σου σταυρικές κι ανέξοδες ταμπέλες, που όψιμοι σταυρωτές σου φλυαρούσαν υποκριτικά στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος κι αβίαστου θανάτου. Χιλιάδες ψυχές έγιναν κόμποι προσευχής στις νυχτερινές, απόκοσμες, παρακλητικές σου αποδράσεις και χιλιάδες στόματα ευφράνθηκαν από το υστέρημα της μοναστικής σου ποίμνης. Πάντα μ' εκείνο το τόσο αυθεντικό και γνήσιο χαμόγελο, που έσκαγες σε ανυπόφορα πνιγηρά, ερμητικές και μόνες παρουσίες. Τώρα είσαι πιο κοντά μας στην καθημερινή τράμπα της ζωής μας, σιωπηρός μοναχός στην θέα της νυχτός και σταυροκόπος προσκυνητής στα βάθεια της καρδιάς μας. Σε συναντώ στην προσευχή του Αποδείπνου και στην ασκητική του Μεσονυκτικού, χωρίς να δω όνειρα και θαυμαστά σημεία...
Μα, ποιος επιτέλους νοιάζεται να πλειοδοτήσει μια κατάσταση,
όταν από μόνη της είναι απτά αγιοπνευματισμένη!
Σήμερα ξαναβρεθήκαμε,
για να γιορτάσουμε την έξοδό σου στην Ζωή και το πέρασμα στην άλλη όχθη,
αυτή, που όλοι γονυκλητικά ποθούμε, θερμοί κι ανάξιοι ικέτες της σταυρικής Αγάπης μας,
στοιβαγμένες και αμετανόητες, ασκεπείς μονάδες του ουράνιου Πατρός μας.
Προσερχόμαστε ανέξοδοι και φλύαροι εραστές μιας δηθενικής μετάνοιας,
που ακόμα, για μια φορά δεν ήρθε,
έχουμε, όμως την ελπίδα στο ακέραιο,
πως ο Χριστός μας δεν θα μας αποστραφεί,
η Παναγιά μας δεν θα πισωγυρίσει κι εσύ,
ως ύστερος μεσίτης θα ευτυχίσεις πατρικά για τα πνευματικά σου τέκνα.
Εις το επανιδείν πατέρα
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος