ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΟΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ




Ἐλάχιστοι ἐναπομείναντες, "συντηρητικοί" καλούμενοι, 

στή Νέα "ἐκκλησία" τῶν Νεοημερολογιτῶν καί Οἰκουμενιστῶν, 

διαπιστώνουν μέ εἰλικρίνεια, 

ὅτι χειμάζονται ἀπό τήν "φοβερότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν", 

τήν παναίρεση -καί πλέον πανθρησκεία!- τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! 

Διαπιστώνουν, ἐπίσης, 

καί ὅτι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος συμπορεύεται πλέον ἐνσυνείδητα μέ τόν Οἰκουμενισμό, 

ἀφοῦ υἱοθέτησε ἔργῳ τε καί λόγῳ 

ὡς ἐπίσημη γραμμή πλεύσεώς της 

τήν φοβερή αὐτή παναίρεση - πανθρησκεία, 

παρά τά ὅσα ψεύδη καί τίς ἐφησυχαστικές ἀναφορές πρός τούς ἀνησυχοῦντες πιστούς ἐπιστρατεύονται, 

γιά τήν συγκάλυψη τῆς διολισθήσεως τῆς Ἐκκλησίας, (μέ τούς σύγχρονους ἐκπροσώπους της), 

στήν "φοβερή αὐτή θύελλα", ὅπως τήν χαρακτηρίζουν.


του π. Νικολάου Δημαρά

στόσο παραμένουν σέ θανάσιμη κοινωνία μέ τούς πρωτοστάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θανατούμενοι ἡμέρα μέ τήν ἡμέρα! Αὐτοί, οἱ δῆθεν συντηρητικοί, εὐθύνονται ἔτι περισσότερο γιά τήν κατάσταση, τό κατάντημα τῆς σημερινῆς Ἐκκλησίας! Γιατί καί οἱ ἴδιοι δέν εἰσέρχονται στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τούς πρόθυμους καί ἕτοιμους νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν ἀφήνουν νά εἰσέλθουν, ἀφοῦ καί οἱ δῆθεν "συντηρητικοί" κάνουν τάχα ἀγῶνα κατά τῆς αἱρέσεως! Γι' αὐτούς ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἐκφράζεται μέ τό στόμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: "Ἡμῖν δέ πρός τῷ φανερῷ πολέμῳ τῶν αἱρετικῶν ἔτι καί ὁ παρά τῶν δοκούντων ὁμοδοξεῖν ἐπαναστάς, εἰς ἔσχατον ἀσθενείας τάς Ἐκκλησίας κατήγαγεν"!4 


κτός δηλ. ἀπό τόν πόλεμο τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε καί πικρότερο πόλεμο ἀπό ἐκείνους, πού πιστεύουν, ἐσφαλμένα κατά τούς Πατέρες, ὅτι τάχα κάνουν ἀγῶνα ὡς δῆθεν ἀντιοικουμενιστές (!), ἐνῶ παραμένουν σέ λειτουργική καί πνευματική κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές, ὅπως ὁ μητροπολίτης τοῦ Νέου Ἡμερολογίου "Πειραιῶς" Σεραφείμ, ἀλλά καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, πού παραμένει στήν σχισματοαίρεση τοῦ Νέου Καλενδραρίου καί πολεμάει τούς ἀληθεῖς διαδόχους τῆς Μιᾶς Ἁγίας καί Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τούς χλευαστικῶς ἀποκαλουμένους "Παλαιοημερολογίτες", ἀπό τούς -ἐπί μία ἑκατονταετία διῶκτες τους- Καινοτόμους Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές! 


π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς εἶναι "ἐξ ἡμισείας ὀρθόδοξος", κατά τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, ἀφοῦ δέν ἀκολουθεῖ ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη! Ἀφοῦ, σέ τελική ἀνάλυση, υἱοθετεῖ καί τόν Οἰκουμενισμό, ἀκολουθῶντας τήν πρώτη καί βασική γραμμή τῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920: "Ὅτι ὅλες οἱ ἐκκλησίες πρέπει νά ἔλθουν πιό κοντά καί νά γιορτάζουν ὅλοι μαζί οἱ Χριστιανοί ταυτόχρονα τίς γιορτές, μέ τήν παραδοχή ἑνιαίου ἡμερολογίου"! Λές καί ἡ Ὀρθόδοξη Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία δέν εἶχε ἀνέκαθεν ἑνιαῖο ἡμερολόγιο - ἑορτολόγιο ἐπί δέκα ἕξι αἰῶνες, καθαγιασμένο ἀπό τήν λειτουργική καί πνευματική της τάξη σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς! 


εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ μοναδικός δρόμος γιά τήν σωτηρία τῶν πιστῶν, κηρυσσομένης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, εἶναι ἡ ἀποτείχιση ἀπό τούς αἱρετικούς καί ἡ σύνταξη μέ αὐτούς πού ἀκολουθοῦν "ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη"! Ὅσοι προτείνουν διαφορετικούς δρόμους, αὐτοσχεδιάζοντας καί κάνοντας ὑποχωρήσεις, πού, εἴτε ἀφοροῦν τήν ἑνιαία πίστη, εἴτε τήν συνέχεια τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, βρίσκονται ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως ὀρθά τονίζει καί ὁ π. Γεώργιος Καψάνης σέ ἄρθρο του στή "Χριστιανική". 


Μέγας πατήρ Ἀθανάσιος λέγει γιά ὅλους αὐτούς: "Οἵτινες τήν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν -δηλαδή αὐτό πού κάνουν οἱ διάφοροι Σεραφείμ, Θεοδωρόπουλοι, Γιαννακόπουλοι καί Τρικαμηνάδες διά μέσου τῶν αἰώνων, πού νομίζουν ὅτι εἶναι ἀντιοικουμενιστές- κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίας μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν"! Ὁ δέ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ξεκαθαρίζει τά πράγματα λέγοντας, ὅτι ὅλοι αὐτοί θά κολασθοῦν: "Πᾶς ἄνθρωπος τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἀπείρῳ ποιμένι καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος".6 


φείλουν, λοιπόν καί οἱ διάφοροι Σεραφείμ καί οἱ Τρικαμηνάδες τῶν ἐσχάτων καιρῶν, πού ἐπιτείνουν τήν σύγχυση, οἱ μέν κοινωνοῦντες εὐθέως μετά τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ δέ οἰκουμενίζοντας ἀκολουθῶντας τό καταδικασθέν Νέον Καλενδάριον, νά ἐναρμονισθοῦν μέ τήν πίστη καί τήν ἑνιαία παράδοση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί νά μήν αὐτοσχεδιάζουν, γιατί, κατά τούς θεοφόρους Πατέρες μας, κολάζονται! Ὁ "Πειραιῶς" Σεραφείμ μέχρι πρότινος συμπροσευχόταν καί μέ τούς Προτεστάντες στόν ἅγιο Ἀνδρέα τῆς Ἀττικῆς! Κοινωνεῖ δέ ἀκόμη καί σήμερα, πού κόπτεται τάχα γιά τήν ὀρθοδοξία, μέ τούς ἀποστάτες τῆς πίστεως καί τούς κηρύσσοντας φοβερές αἱρέσεις Βαρθολομαῖο, Ζηζιούλα καί Στυλιανό "Αὐστραλίας"! 



Ὁ δέ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς ἀκολουθεῖ τήν καινοτομία τοῦ φράγγικου Καλενδαρίου 

καί κοινωνεῖ μέ τόν Ἀρτέμιο τῆς Σερβίας, 

πού δέν ἔχει κανένα πρόβλημα νά κοινωνήσει μέ τούς ἐκεῖ ἀποστάτες Λατινόφρονες 

"πατριάρχη" Εἰρηναῖο καί τούς "μητροπολίτες" Μπούλοβιτς και Ράντοβιτς, 

πού εἶναι Οἰκουμενιστές καί Λατινόφρονες, 

ἀρκεῖ νά τόν ἀναγνωρίσουν καί νά τόν ἀποκαταστήσουν στήν ἐπισκοπή του!

7 Γιά τούς τοιούτους ἰσχύει, λοιπόν, κατ' ἐξοχήν τό: 

"Πᾶς ἄνθρωπος τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, 

κολασθήσεται, ἀπείρῳ ποιμένι καί ψευδῆ δόξαν 

ὡς ἀληθῆ δεξάμενος".



Παραπομπές:



4 ΕΠΕ, 3, 90. 
5 Ἡ βλάσφημη αὐτή Οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος ἔγινε γνωστή στό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἀπό τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τοῦ Ἰ. Καρμίρη. 
Ὡστόσο ἐξ ἐνστίνκτου ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἀμέσως ἀντέδρασε, βρισκόμενος στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας, διωκόμενος καί πάσχοντας γιά τήν Ἁγία Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Κατήγγειλε τούς καινοτόμους εὐθύς ἀμέσως ὡς σχισματικούς! 
Οἱ πιστοί παρακολουθοῦσαν μέ ἀγωνία γιά περισσότερο ἀπό μία εἰκοσαετία τά τεκταινόμενα, ὅπως ἀποδεικνύεται μέ πλῆθος δημοσιευμάτων πρό τῆς ἐπαράτου ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς, δημοσιεύματα πού θά δημοσιεύσουμε προσεχῶς. 
6 ΒΕΠΕΣ 2, Πρός Ἐφεσίους, σελ. 291. 
7 "Σχετικά μέ τήν πρόσκληση μετά τήν φετινή συνεδρίαση Ἱεραρχίας, (Μάϊος 2012), νά «μετανοήσει», νά δεχτεῖ δηλαδή τίς ἀντικανονικές ἀποφάσεις καί ὡς μοναχός πλέον νά ὑπαχθεῖ σέ κάποιον ἐπίσκοπο τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρθηκε στή συνάντηση πού εἶχε μέ τόν Πατριάρχη Σερβίας κ. Εἰρηναῖο πέρυσι, καί τοῦ γνωστοποίησε πώς ο ἱ διαπραγματεύσεις μπορο ῦ ν νά γίνονται μόνο μ έ τ ή ν προϋπόθεση ν ά τ ό ν δεχτο ῦ ν ὡς ἐπίσκοπο Ράσκας καί Πριζρένης. 
Μετά τήν συνάντηση αὐτή δέν ὑπῆρχε ἄλλη ἐπαφή, οὔτε ἦρθε κανένα μήνυμα ἀπό τήν ἄλλη πλευρά. 
Καί πρόσθεσε πώς μερικοί ἐπίσκοποι της Σερβικῆς Ἐκκλησίας δέν παύουν νά διαδίδουν ἀναλήθειες καί συκοφαντίες. 
Ἐνόψει καί ἄλλων μέτρων εἰς βάρος του, πού προανήγγειλε ἡ Ἱερά Σύνοδος, 
ὁ Μητροπολίτης Ἀρτέμιος σχολίασε πώς δέν πρόκειται νά δεχτεῖ ὅποιες ἄλλες ἀντικανονικές ἀποφάσεις ἀκολουθήσουν". http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/06/blogσpost_5098.ht ml 
8 ΒΕΠΕΣ 2, Πρός Ἐφεσίους, σελ. 291.



Εκ του ορθοδόξου περιοδικού ''ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ'', 
που εκδίδει ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαράς. 
Καλοκαίρι 2013, σελίδες 3 - 5. 
 Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαράς


Δρ. Νομικής. Επίκουρος Καθηγητής και Διευθυντής του Ινστιτούτου  Αστικού και Ευρωπαικού Δικαίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF