ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2019

Η ΕΛΛΑΔΑ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ





Στις 27/6/2019, η υποψήφια βουλευτής του Σύριζα στην Α΄ Πειραιά Μαρία Ρεπούση, 
γνωστή πλέον στο πανελλήνιο 
για τις εθνομηδενιστικές της απόψεις,
 αποτυπωμένες στο περιβόητο βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού και όχι μόνον, 
έδωσε συνέντευξη στον ραδιoσταθμό «Στο Κόκκινο». 
Είπε, ανάμεσα σε άλλα, 
για τις σεξιστικές επιθέσεις που δέχτηκε, 
καθ΄ όσον γυναίκα, 
παρουσιάζοντας τον εαυτό της θύμα. 
ΟΧΙ, 
ουδέποτε είπε ή έγγραψε για συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης...
 κατά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922...
και όλα αυτά είναι fake news εναντίον της!

Την άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Νόμιζα, ότι ήταν πρωταπριλιά και μας κάνει πλάκα ο σταθμός . Ήρεμη απόλυτα, χωρίς να σηκώνει την φωνή, έδειχνε αδιάψευστη. Η Οβιδιακή μεταμόρφωσή της υπήρξε τέλεια. Ε, τι σημασία έχει, αν το βιβλίο αποδεικνύει, ότι και το έγραψε και το είπε.


Είπε, ξείπε. Μήπως και ο αρχηγός της, το ίδιο δεν κάνει; Με τον Τσίπρα όλον αυτόν τον καιρό να διδάσκει τον ελληνικό λαό τον εθνικό ύμνο του ραγιά'' «Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» (Εάν πράγματι πίστευε, τα όσα είχε εξαγγείλει στον ελληνικό λαό, ας πήγαινε σπίτι του. Τόσο απλά).


Είναι πράγματι αηδές να ασχολείται κανείς με persones τύπου Ρεπούση, Λιάκου, Δραγώνα, Φίλη, Γαβρόγλου και λοιπών. Καταδεικνύει την απόλυτη παρακμή και σήψη, την οποία βιώνει ή χώρα. Τον ιστορικό εκφυλισμό, τον προωθεί κυρίως η αριστερά της παγκοσμιοποίησης και ο νεοφιλελευθερισμός.


Όμως, ή Ρεπούση, μαθήτρια του Αντώνη Λιάκου του τροτσκιστή, του αναδειχθέντος καθηγητή με παράνομο τρόπο , καταδικασθέντος από το συμβούλιο Επικρατείας, αποτελεί αιχμή του αναθεωρητισμού και του εθνομηδενισμού στην χώρα. Ο Λιάκος ανεδείχθη, ως καθηγητής με παράνομο τρόπο και έχει καταδικαστεί από το συμβούλιο Επικρατείας. Η απόφαση ουδέποτε έγινε εκτελεστή. Ο Λιάκος είχε πάντοτε πολύ δυνατούς προστάτες.


Δεν είναι τυχαίο, πως η σύντροφός του Μυρσίνη Ζορμπά, στέλεχος του ιδρύματος Σόρος στην χώρα μας, διορίστηκε υπουργός πολιτισμού από τον εθνομηδενιστή Τσίπρα. Ούτε είναι τυχαίο ότι, την 28 η Οκτωβρίου 2018, ημέρα της δολοφονίας του Κατσίφα στην Βόρεια Ήπειρο από τις καταδρομικές δυνάμεις του Ράμα, το ζευγαράκι Λιάκου – Ζορμπά, που εκπροσωπούσε την κυβέρνηση στους Βουλιαράτες, έτρωγαν σε ταβέρνα και λίγο πιο πάνω εκτελούσαν οι Αλβανοί το ελληνόπουλο!


Όχι, δεν είδαν, δεν κατάλαβαν τίποτα. 'Αλλωστε, το θύμα ήταν Έλληνας πατριώτης, εθνικιστής… Στην ελληνική βουλή, μέσα, δεν έκανε την ανατριχιαστική ομολογία ο ''Σύριζα'', ότι ''ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι ο σκοπιανός εθνικισμός, αλλά ο ελληνικός εθνικισμός''; Δηλαδή, η Αριστερά του Τσίπρα είναι πρόθυμη να συμμαχήσει με οποιονδήποτε πλαστογραφεί ή σφετερίζεται την ελληνική ιστορία, επειδή την θεωρεί εκτροφείο ''εθνικισμού και προγονοπληξίας''.


Ήταν ανέκαθεν πολύ σημαντικό για την Αριστερά να κυριαρχεί στην αρένα των ιδεών, ούτως ώστε να κρεμάει ταμπέλες ''εθνικιστή'' σε όσους διαφωνούσαν μαζί της και αναδείκνυαν την εθνική μας ταυτότητα. Αυτό πού οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι, ότι η άθλια κυβέρνηση Σύριζα έχει κηρύξει πόλεμο στην ελληνική ιστορία, και ένα επεισόδιο αυτού του πολέμου είναι και η προδοσία της Μακεδονίας και η ετοιμαζόμενη μοιρασιά του Αιγαίου. ''Να μη είμαστε μοναχοφάηδες'', δήλωσε ο πρώην υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς, ''Η Τουρκία έχει τεράστια ακτογραμμή , άρα έχει και αυτή δικαιώματα'' δηλώνει και ο νυν υπουργός Κατρούγκαλος... Επίσκεψη Τσίπρα στην Άγκυρα και την επί δυόμισυ ώρες χωρίς πρακτικογράφους συζήτηση, που είχε με τον Ερντογάν. Τί συζητούσαν; Oυδείς γνωρίζει. Όλοι όμως εικάζουμε. Μοιρασιά του Αιγαίου, όχι συμπαράσταση στην Κύπρο, παραχωρήσεις στην Θράκη και ποιος ξέρει τι άλλο.


Εκ των πραγμάτων τίθεται το ερώτημα: Tο εθνομηδενιστικό αυτό κόμμα που κυβερνά, βάλθηκε να υπονομεύσει την ίδια, την εθνική ύπαρξη των Ελλήνων; Η ιστορία μας βάλλεται, διότι αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους πυλώνες του έθνους μας, και ή ίδια, αυτή καθ΄ εαυτή η έννοια του έθνους είναι ανάθεμα για τους αριστερούς. Ανάθεμα και για τον Σόρος, δηλαδή τις αγορές, δηλαδή την αυτοκρατορία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. 


Η ταύτιση της αριστεράς με τον Σόρος είναι πλήρης. Υλοποιούν την ατζέντα του με ευλαβική προσήλωση και συνέπεια. Στο λαθρομεταναστευτικό (νομικός όρος, και όχι προσφυγικός) λειτουργούν, ως υπάλληλοι. Εποικίζουν την χώρα. Επιδιώκουν Ελλάδα χωρίς Έλληνες. Γι΄ αυτό και έχουν αλλεργία με την εθνική μας κληρονομιά. Σε λίγο, θα δούμε τις πολυεθνικές να κρεμούν κόκκινες σημαίες στους ιστούς τους. Την γαλλική liberation, την έχει προ πολλού αγοράσει ο Ρότσιλντ. Μα, αυτός, ο ίδιος ο Rothschild δεν συμβουλεύει επισήμως και επ΄ αμοιβή τον Τσίπρα, πώς να ξεπουλήσει και τα τελευταία μας ασημικά;


Με αφορμή αυτό, το απίθανης ανηθικότητας άκουσμα, από μια συμβολική μορφή του εθνομηδενισμού, θέλησα να ξαναθυμηθούμε λίγες ημέρες,  πριν τις εκλογές,  ποιος είναι,  τι. Περίμενα από την δημοσιογράφο κυρία Λουπάκη,  που της έπαιρνε συνέντευξη να την ρωτήσει, πώς της παρεχωρήθη διαβατήριο από την  ''τουρκική δημοκρατία''; 



 Όπως,   ίσως γνωρίζετε, 

 είναι εξαιρετικά δύσκολο -ιδιαίτερα για Έλληνα-  να πάρει τουρκικό διαβατήριο. 

Η Ρεπούση,  πώς το πήρε; 

 Και εάν είναι αλήθεια, τα ποσά που βρέθηκαν στο όνομά της στην λίστα Λαγκάρντ, 

πόθεν έσχε; 

Η Ελλάδα ταξιδεύει. 

 Η Ελλάδα φεύγει από την Ελλάδα. 

 Αυτό επιδιώκουν άνθρωποι σαν την Ρεπούση. 

 Άνθρωποι με σημαία ευκαιρίας. 

 Άνθρωποι,  όχι απλώς ιδεοληπτικοί. Μήπως είναι και βαλτοί; 

Tην Κυριακή ψηφίζουμε. 

 Μακριά από εθνομηδενιστές κάθε είδους. 

 Το οφείλουμε στον τόπο μας.





Η Αθηνά Κατσαφάδου είναι δικηγόρος, τέως πρόεδρος Δημοτικού συμβουλίου Πειραιά.


Αθηνά Κατσαφάδου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF