ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

ΠΑΙΔΕΥΣΕΙ ΣΕ Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΚΙΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΞΕΙ ΣΕ ΚΑΙ ΓΝΩΘΙ ΚΑΙ ΙΔΕ ΟΤΙ ΠΙΚΡΟΝ ΣΟΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΙΠΕΙΝ ΣΕ ΕΜΕ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ




Ο παράδεισος ή η κόλαση 

εξαρτάται από τον τρόπο που δεχόμαστε την αγάπη του Θεού. 

Στην αγάπη Του θα ανταποκριθούμε με αγάπη ή με μίσος; 

Αυτή είναι μια κρίσιμη διαφορά. 

Και η διαφορά αυτή εξαρτάται αποκλειστικά από μας, από την ελευθερία μας, 

από την ενδόμυχη ελεύθερη επιλογή μας, 

από μια τέλεια ελεύθερη διάθεση που δεν επηρεάζεται από εξωτερικές καταστάσεις 

ή εσωτερικούς παράγοντες της υλικής και πνευματικής φύσης μας, 

γιατί δεν είναι μια εξωτερική πράξη, αλλά μια εσωτερική διάθεση, 

που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς μας και καθορίζει όχι τις αμαρτίες μας, 

αλλά τον τρόπο που σκεπτόμαστε για τις αμαρτίες μας, 

όπως φαίνεται καθαρά στις περιπτώσεις του τελώνη και του φαρισαίου 

και των ληστών που συσταυρώθηκαν με το Χριστό. 

Αυτή η ελευθερία, αυτή η επιλογή, αυτή η εσωτερική διάθεση προς το Δημιουργό μας 

είναι ο εσώτατος πυρήνας της αιώνιας προσωπικότητάς μας, 

είναι το βαθύτερο χαρακτηριστικό μας, 

είναι αυτό που μας κάνει ό,τι είμαστε, 

είναι το αιώνιο πρόσωπό μας - φωτεινό ή σκοτεινό, στοργικό ή φθονερό. 


Όχι, αδελφοί μου, δυστυχώς για μας ο παράδεισος ή η κόλαση δεν εξαρτάται από το Θεό. Αν εξαρτιόταν από το Θεό δε θα φοβόμασταν τίποτα. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από την Αγάπη. Αλλά δεν εξαρτάται από το Θεό. Εξαρτάται αποκλειστικά από μας και αυτή είναι ολόκληρη η τραγωδία. Ο Θεός μας θέλει να είμαστε κατ’ εικόνα Του, αιώνια ελεύθεροι. Μας σέβεται απόλυτα. Αυτό είναι αγάπη. Χωρίς σεβασμό δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη. Είμαστε άνθρωποι επειδή είμαστε ελεύθεροι. Αν δεν ήμασταν ελεύθεροι θα ήμασταν έξυπνα ζώα, όχι άνθρωποι. Ο Θεός δε θα πάρει ποτέ πίσω το δώρο της ελευθερίας που καθορίζει τι είμαστε. Αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε πάντα αυτό που εμείς θέλουμε να είμαστε, φίλοι ή εχθροί του Θεού, και δεν υπάρχει αλλαγή σ’ αυτό το βαθύτατο είναι μας. 


Σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν βαθιές ή επιφανειακές αλλαγές στη ζωή μας, στο χαρακτήρα μας, στις πεποιθήσεις μας. Όλες αυτές οι αλλαγές, όμως, είναι μόνο η χρονικά μεταβαλλόμενη έκφραση του βαθύτερου αιώνιου εαυτού μας. Αυτός ο βαθύς αιώνιος εαυτός είναι αιώνιος με όλη τη σημασία της λέξης. Γι’ αυτό ο παράδεισος και η κόλαση είναι επίσης αιώνια. Δεν υπάρχει μεταβολή σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε. Τα πρόσκαιρα χαρακτηριστικά μας και η ιστορία μας στη ζωή εξαρτιώνται από πολλά επιφανειακά πράγματα, που εξαφανίζονται με το θάνατο, το αληθινό μας πρόσωπο όμως δεν είναι επιφανειακό και δεν εξαρτάται από μεταβαλλόμενα και εξαφανιζόμενα πράγματα. 


Είναι ο πραγματικός εαυτός μας. Παραμένει μαζί μας όταν κοιμόμαστε στον τάφο και θα γίνει το πραγματικό πρόσωπό μας κατά την ανάσταση. Είναι αιώνιος. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναφέρει κάπου στο βιβλίο του ότι ''πριν την πτώση μας οι δαίμονες μας λένε ότι ο Θεός είναι φίλος του ανθρώπου, μετά την πτώση μας όμως λένε ότι είναι αμείλικτος''. Αυτό είναι το πανούργο ψέμα του πονηρού: να μας πείσει ότι οποιοδήποτε κακό στη ζωή μας έχει σαν αιτία του τη διάθεση του Θεού, ότι ο Θεός είναι Εκείνος που θα μας συγχωρήσει ή θα μας τιμωρήσει. Θέλοντας να μας ρίξουν στην αμαρτία και μετά να μας κάνουν να χάσουμε κάθε ελπίδα να ελευθερωθούμε απ’ αυτή, προσπαθούν να παρουσιάσουν το Θεό ότι κάποτε συγχωρεί όλες τις αμαρτίες και κάποτε είναι αμείλικτος. 


Οι περισσότεροι χριστιανοί, ακόμα και οι ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουν πέσει σ’ αυτή την παγίδα. Θεωρούν το Θεό υπεύθυνο για το αν συγχωριόμαστε ή τιμωριόμαστε. Αυτή, αδελφοί μου, είναι μια φοβερή πλάνη που κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να χάσουν την αιώνια ζωή, κυρίως επειδή, βλέποντας την αγάπη του Θεού, προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι ο Θεός, με την αγάπη Του, θα τους συγχωρήσει. Ο Θεός πάντα αγαπά, πάντα συγχωρεί, είναι πάντα φίλος του ανθρώπου. Αυτό που ποτέ δε συγχωρεί, όμως, είναι η αμαρτία, την οποία ποτέ δε αντιμετωπίζουμε όπως θα έπρεπε. Η αμαρτία καταστρέφει την ψυχή μας ανεξάρτητα από την αγάπη του Θεού, γιατί η αμαρτία είναι ακριβώς ο δρόμος που απομακρύνει από το Θεό, εγείρει έναν τοίχο που μας χωρίζει από το Θεό, καταστρέφει τα πνευματικά μας μάτια και μας κάνει ανίκανους να δούμε το φως του Θεού. 


Οι δαίμονες θέλουν πάντα να μας κάνουν να σκεφτόμαστε τη σωτηρία μας ή τον αιώνιο πνευματικό μας θάνατο με νομικίστικους όρους. Μας θέλουν να σκεφτόμαστε ότι η σωτηρία ή ο αιώνιος θάνατος είναι ένα ζήτημα της απόφασης του Θεού. Όχι, αδελφοί μου, πρέπει να ξυπνήσουμε, για να μην απολεσθούμε. Η σωτηρία μας ή ο αιώνιος θάνατός μας δεν είναι ζήτημα απόφασης του Θεού, αλλά ζήτημα δικής μας απόφασης, είναι ζήτημα απόφασης της ελεύθερης βούλησής μας, την οποία ο Θεός σέβεται απόλυτα. Ας μην εξαπατιόμαστε με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Ο κίνδυνος δεν προέρχεται από το Θεό, προέρχεται από μας τους ίδιους. Πολλοί θα αντείπουν: ''Δε μιλάει συχνά η ίδια η Αγία Γραφή για την οργή του Θεού; Δεν είναι ο ίδιος ο Θεός που λέει ότι θα μας τιμωρήσει ή ότι θα μας συγχωρήσει; Δεν έχει γραφεί ότι ''τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται'' (Εβρ. ιγ΄ 6); 


Δε λέει ότι η εκδίκηση είναι δική του και ότι Εκείνος θα ανταποδώσει την αδικία που μας έγινε; Δεν έχει γραφεί ότι είναι ''φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος''; Στην ομιλία του με τίτλο ''Ότι ο Θεός δεν είναι αίτιος των κακών'', ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας γράφει τα ακόλουθα: ''Αλλ’ εάν βέβαια ο Θεός είναι ανεύθυνος για τα κακά, τότε πως έχει ειπωθεί ο λόγος ''εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος, ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά'' (Ησ. με΄ 7); Και πάλι, ''ότι κατέβη κακά παρά Κυρίου επί πύλας Ιερουσαλήμ” (Μιχ. α΄ 12), και ''ει έσται κακία εν πόλει, ήν Κύριος ουκ εποίησε;'' (Αμώς γ΄ 6). Και στη μεγάλη ωδή του Μωυσή: ''ίδετε, ίδετε ότι εγώ ειμι, και ουκ έστι Θεός πλήν εμού, εγώ αποκτενώ και ζην ποιήσω, πατάξω καγώ ιάσομαι'' (Δευτ. λβ΄ 39). 


Αλλά γι’ αυτόν που καταλαβαίνει το νόημα της Γραφής τίποτα από αυτά δε συνιστά κατηγορία εναντίον του Θεού, ότι είναι αίτιος και δημιουργός των κακών. Γιατί αυτός που είπε ''εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος'', παρουσιάζει με αυτό τον εαυτό του δημιουργό της κτίσεως, όχι δημιουργό κάποιου κακού... ''και κτίζων κακά'', δηλαδή τα μεταποιεί και τα βελτιώνει, ώστε αφού παραμεριστούν τα ενυπάρχοντα κακά, να μετέχουν στη φύση του καλού''. Όπως γράφει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ''η Αγία Γραφή λέει πολλά και πολλές φορές χρησιμοποιεί ονόματα καταχρηστικά, όχι στην κυριολεξία... Οι συνετοί όμως αυτά τα καταλαβαίνουν''. Ο άγιος Βασίλειος δίνει στην ίδια ομιλία την εξήγηση αυτών των εκφράσεων της Αγίας Γραφής: ''Γιατί ο φόβος, λέει, οικοδομεί τους απλοικοτέρους'' και αυτό είναι σωστό όχι μόνο για τους απλούς ανθρώπους, αλλά για όλους μας. 


Μετά την πτώση μας έχουμε ανάγκη από το φόβο για να κάνουμε οποιοδήποτε ωφέλιμο έργο και οποιοδήποτε καλό στον εαυτό μας ή στους άλλους. Για να καταλάβουμε την Αγία Γραφή, λένε οι Πατέρες, πρέπει να έχουμε κατά νου το σκοπό της, που είναι η σωτηρία μας και η προοδευτική προσέγγισή μας στην κατανόηση του Δημιουργού και Θεού μας και της αξιοθρήνητης κατάστασής μας. Η ίδια η Αγία Γραφή, όμως, σε άλλα σημεία μας εξηγεί με περισσότερη ακρίβεια ποιος είναι ο πραγματικός αίτιος των κακών. Στον Ιερεμία (β΄ 17, 19) διαβάζουμε: ''ουχί ταύτα εποίησέ σοι το καταλιπείν σε εμέ; λέγει Κύριος ο Θεός σου... παιδεύσει σε η αποστασία σου και η κακία σου ελέγξει σε και γνώθι και ιδέ, ότι πικρόν σοι το καταλιπείν σε εμέ, λέγει Κύριος ο Θεός σου''.


Η Αγία Γραφή μιλάει τη γλώσσα μας, τη γλώσσα που καταλαβαίνουμε στην κατάστασή μας της πτώσης. Όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ''σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη δώσαμε στις ιδιότητες του Θεού ονόματα από τις δικές μας ιδιότητες''. Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός εξηγεί ότι στην Αγία Γραφή ''ο Θεός αναφέρεται σαν να είχε σώμα, συμβολικά... (περιέχει) κάποια μυστική σημασία που, μέσα από τα πράγματα που ανταποκρίνονται στη φύση μας, μας διδάσκει πράγματα που υπερβαίνουν αυτήν. Υπάρχουν όμως τιμωρίες που μας επιβάλλει ο Θεός ή μάλλον κακά που μας κάνει ο διάβολος και επιτρέπει ο Θεός. Αλλά οι τιμωρίες αυτές είναι αυτό που λέμε παιδαγωγική τιμωρία. Σαν σκοπό τους έχουν τη διόρθωσή μας σ’ αυτή τη ζωή, ή τουλάχιστον τη διόρθωση των άλλων που από το παράδειγμά μας, θα πάρουν μάθημα και από φόβο θα διορθωθούν. 


Υπάρχουν και τιμωρίες που δεν έχουν σαν σκοπό τους να διορθώσουν κανένα, αλλά απλά και μόνο να τερματίσουν το κακό, θέτοντας ένα τέλος σ’ εκείνους που το διαδίδουν, ώστε η γη να σωθεί από τη συνεχή διαφθορά και την ολοκληρωτική καταστροφή. Τέτοια ήταν η περίπτωση του κατακλυσμού του Νώε και της καταστροφής των Σοδόμων. Όλες αυτές οι τιμωρίες λειτουργούν και στοχεύουν σ’ αυτή τη φθαρτή κατάσταση των πραγμάτων. Δεν εκτείνονται πέραν αυτής της φθαρτής ζωής. Σκοπός τους είναι να διορθώσουν ό,τι μπορεί να διορθωθεί και να μεταβάλουν τα πράγματα προς το καλύτερο, εφ΄όσον τα πράγματα επιδέχονται διόρθωση σ’ αυτό το μεταβλητό κόσμο. Μετά την Κοινή Ανάσταση καμιά μεταβολή δεν είναι δυνατή. Αιωνιότητα και αφθαρσία είναι κατάσταση αμετάβλητων πραγμάτων. 


Τότε δεν μπορεί να συμβεί καμιά απολύτως μεταβολή, παρά μόνο εξέλιξη στην κατάσταση που έχουν εκλέξει ελεύθερες προσωπικότητες. Αιώνια και άπειρη εξέλιξη αλλά όχι μεταβολή, όχι αλλαγή κατεύθυνσης, όχι επιστροφή. Ο κόσμος που βλέπουμε γύρω μας είναι μεταβλητός, γιατί είναι φθαρτός. Οι Καινοί Ουρανοί και η Καινή Γη της Δευτέρας Παρουσίας του Θεού είναι άφθαρτοι, δηλαδή αμετάβλητοι. Σ’ αυτό το Νέο Κόσμο της Ανάστασης θα ήταν καθαρά και αναμφίβολα μια ενέργεια εκδικητική, ανάρμοστη και κινούμενη από φθόνο, χωρίς καμιά καλή πρόθεση ή σκοπό. Αν θεωρήσουμε την κόλαση σαν τιμωρία του Θεού, πρέπει να παραδεχτούμε ότι πρόκειται για μια τιμωρία χωρίς νόημα, εκτός αν δεχτούμε ότι ο Θεός είναι μια άπειρα κακή ύπαρξη. 


Όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ''εκείνος που παιδεύει τον άλλο για την ψυχική του υγεία, παιδεύει με αγάπη, εκείνος όμως που ζητά εκδίκηση είναι κενός από αγάπη. Ο Θεός παιδεύει τον άνθρωπο πάντα με αγάπη, όχι από εκδίκηση, μη γένοιτο, αλλά για να γιατρευθεί η εικόνα του και η οργή του δεν κρατά πολύ. Ο τρόπος αυτός της αγάπης είναι ευθύς και δεν παρεκτρέπεται σε εκδίκηση από εμπάθεια. Ο σοφός δίκαιος είναι όμοιος με το Θεό, ποτέ δεν παιδεύει τον άνθρωπο από εκδίκηση για την κακία του, αλλά για να διορθωθεί αυτός ή για να φοβηθούν οι άλλοι''. Βλέπουμε λοιπόν πώς ο Θεός τιμωρεί εφ΄όσον υπάρχει ελπίδα για διόρθωση. Μετά την Κοινή Ανάσταση δεν υπάρχει ζήτημα τιμωρίας από το Θεό αλλά αυτοκαταδίκη. Όπως λέει ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας ''τα κακά στον άδη δεν έχουν αίτιο το Θεό, αλλά εμάς τους ίδιους''. 


Θα μπορούσε να επιμείνει κανείς, παραταύτα, ότι η Αγία Γραφή και οι Πατέρες αναφέρουν πάντα το Θεό σαν Μεγάλο Κριτή που θα ανταμείψει εκείνους που τον υπακούουν και θα τιμωρήσει εκείνους που τον παρακούουν κατά την ημέρα της κρίσης (Α΄ Τιμ. δ΄ 6-8). Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αυτή τη κρίση, αν δεν καταλάβουμε τα θεία λόγια όχι με ανθρώπινο αλλά με θείο τρόπο; Τι είναι η κρίση του Θεού; Ο Θεός είναι Αλήθεια και Φως. Η κρίση του Θεού δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επαφή μας με την αλήθεια και το φως. Την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, όλοι οι άνθρωποι θα παρουσιαστούν γυμνοί μπροστά στο διεισδυτικό φως της αλήθειας. 


Οι ''βίβλοι'' θα ανοιχτούν. Ποιές είναι αυτές οι ''βίβλοι''; Είναι οι καρδιές μας. Οι καρδιές μας θα ανοιχτούν με το διαπεραστικό φως του Θεού και ό,τι υπάρχει μέσα σ’ αυτές τις καρδιές θα αποκαλυφτεί. Αν μέσα σ’ αυτές τις καρδιές υπάρχει αγάπη για το Θεό, οι καρδιές θα χαίρονται βλέποντας το φως του Θεού. Αντίθετα, αν υπάρχει μίσος για το Θεό μέσα σ’ αυτές τις καρδιές, θα υποφέρουν οι άνθρωποι που δέχονται στις ανοιχτές καρδιές τους αυτό το διαπεραστικό φως της αλήθειας, που μισούσαν σ’ όλη τους τη ζωή. 



Εκείνο που θα διαφοροποιήσει τον ένα άνθρωπο από τον άλλο 

δεν θα είναι η απόφαση του Θεού, ανταμοιβή ή τιμωρία από Αυτόν, 

αλλά εκείνο που βρισκόταν στην καρδιά του καθενός. 

Ό,τι υπήρχε εκεί στη διάρκεια της ζωής μας θα αποκαλυφθεί 

την Ημέρα της Κρίσης. 

Αν σ’ αυτήν την αποκάλυψη υπάρχει ανταμοιβή ή τιμωρία 

- και σίγουρα υπάρχει - 

δεν προέρχεται από το Θεό, αλλά από την αγάπη ή το μίσος 

που βασιλεύει στην καρδιά μας. 

Η αγάπη έχει μέσα της ευλογία, 

το μίσος έχει απελπισία, πικρία, λύπη, πόνο, κακία, ταραχή, σύγχυση, σκοτάδι, 

και όλες τις άλλες εσωτερικές καταστάσεις 

που συνθέτουν την κόλαση (Α΄ Κορ. δ΄ 6). 

Το Φως της Αλήθειας, η Ενέργεια του Θεού, 

η Χάρη του Θεού που θα επισκιάσει κατά την Ημέρα της Κρίσης τους ανθρώπους, 

ανεμπόδιστα από φθαρτές καταστάσεις, 

θα είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. 

Δε θα υπάρχει καμιά απολύτως διάκριση. 

Όλη η διαφορά υπάρχει σε κείνους που δέχονται, όχι σε Εκείνον που δίνει. 

Ο ήλιος λάμπει το ίδιο στα υγιή και στα άρρωστα μάτια, χωρίς καμιά διάκριση. 

Τα υγιή μάτια απολαμβάνουν το φως και γι’ αυτό βλέπουν καθαρά το κάλλος που τα περιβάλλει. 

Τα άρρωστα μάτια αισθάνονται πόνο, 

πληγώνονται, υποφέρουν και θέλουν να κρυφτούν από αυτό το φως 

που φέρνει τόση μεγάλη ευτυχία σε κείνους που έχουν υγιή μάτια.

Γ΄ ΜΕΡΟΣ (Συνεχίζεται)


Απόσπασμα ομιλίας του μακαριστού θεολόγου Αλεξάνδρου Καλομοίρου, που ενσωματώθηκε σε βιβλίο το 1985 υπό τον τίτλο ''Ο Πύρινος Ποταμός''. 
Τίτλος πρωτοτύπου: ''The river of fire''. Μετάφραση από τα αγγλικά: Πέτρος Μπότσης, εκδόσεις ''Ζέφυρος'', Παύλου Μελά 15, Θεσσαλονίκη. 
Ο ''Πύρινος Ποταμός'' ήταν η κύρια ομιλία που δόθηκε στη Συνέλευση Ορθοδόξου Νεότητος που οργανώθηκε κάτω από την αιγίδα της Συνόδου των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς, στο Seattle της Ουάσιγκτον, από 22-25 Ιουλίου 1980. 
Η ομιλία έγινε στα αγγλικά και το κοινό την υποδέχθηκε εγκάρδια. 
Ο σεβ. Αρχιεπίσκοπος του Καναδά κ. Βιτάλιος εξέφρασε τον θαυμασμό του, όχι μόνο λέγοντας πώς ''σπάνια διαβάζει κανείς τέτοια κείμενα, που αποπνέουν το άρωμα της αληθινής γνώσεως και της προσωπικής εμπειρίας'', 
αλλ’ ακόμη περισσότερο όταν προσωπικά ο ίδιος έδωσε εντολή να κυκλοφορήσει σε αγγλική, ρωσική και γαλλική έκδοση''. 
Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 


Αλέξανδρος Καλόμοιρος


Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΠΤΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ





(Συνέχεια εκ του προηγουμένου)


Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης περί του Πρωτείου του Πάπα


Από καθαρά πρακτική άποψη, λόγω ελλείψεως χρόνου, 

θα εστιάσουμε την προσοχή μας μόνον στο φλέγον θέμα, τότε και σήμερα, 

του Πρωτείου του Πάπα. 

Ο Άγιος Συμεών διευκρινίζει, 

ότι ''δεν είναι αναγκαίο να αντιλέγομε στον ισχυρισμό των Λατίνων 

ότι ο Επίσκοπος Ρώμης είναι πρώτος, διότι αυτό δεν βλάπτει την Εκκλησία. 

Ας μας δείξουν μόνο 

ότι αυτός ακολουθεί την Πίστη του Πέτρου και των διαδόχων του 

και τότε ας έχει όλα τα προνόμια του Πέτρου 

και ας είναι πρώτος και κορυφή στην κεφαλή όλων και ανώτερος (άκρος) αρχιερεύς''32. 

Αν ο Πάπας ασπαστεί την Πίστη των Ορθοδόξων προκατόχων του, 

''θα είναι αποστολικός αρχιερέας και πρώτος έναντι όλων των άλλων και θα υπαχθούμε σε αυτόν... 

Αν όμως δεν είναι διάδοχος εκείνων των Αγίων στην πίστη, 

δεν είναι ούτε ως προς τον θρόνο. 

Και όχι μόνο δεν είναι ούτε αποστολικός, ούτε πρώτος πατέρας, 

αλλά είναι και αντίθετος σε αυτούς και διαφθορέας και εχθρός των Αποστόλων''33. 

Αντίθετα ο Άγιος Συμεών επαινεί την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, 

διότι οι παραδόσεις της θεσπίστηκαν όχι από ένα Αρχιερέα, 

αλλά από Σύνοδο Αρχιερέων από όλο τον κόσμο. 

Αυτό αποτελεί την όντως αποστολική πρακτική, 

διότι ούτε ο Απόστολος Πέτρος, ούτε κανείς άλλος αποφάσιζε μόνος του, 

όπως φαίνεται καθαρά μέσα στην Καινή Διαθήκη, 

παρά από κοινού μαζί με τους άλλους34. 


Ο Άγιος αρνείται επίσης την λατινική αρχή ότι ''η πρώτη έδρα δεν κρίνεται υπό ουδενός'', διότι ακόμη και ο Πατριάρχης κρίνεται ''υπό της μεγάλης Συνόδου''35. Η ανωτάτη αυθεντία στην Εκκλ Αν οι Λατίνοι, όπως ο Πέτρος, ο οποίος αρνήθηκε τον Χριστό και επανόρθωσε την άρνησή του, μετανοήσουν και επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Πίστη, τότε και μόνον θα καταστούν ικανοί να στηρίξουν τους αδελφούς τους, ως πρωτοκάθεδροι πλέον στην τιμή και την αγάπη39. Στην Πατερική σκέψη δεν εμφιλοχωρεί κανενός είδους οικουμενιστική συγχώνευση, κοινωνία ή οικονομία. 


Η σωτηρία των αιρετικών έγκειται στην εν μετανοία επιστροφή τους στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας, από όπου εξέπεσαν.ησία ανήκει στην Σύνοδο και ακόμη και ο Πατριάρχης υπόκειται εις αυτήν. Το δυτικό δόγμα του Αλαθήτου του Πάπα και όχι απλώς της Ρωμαικής Εκκλησίας, αποτελεί προιόν του Λατινικού Μεσαίωνος και όχι της Αδιαιρέτου Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας36. Ο δε Άγιος Συμεών λοιπόν, ως άριστος εκφραστής της Ορθοδοξίας, αποδέχεται ένα είδος Πρωτείου του Πάπα (επ' ουδενί λόγω Αλάθητο!), ερμηνευμένο όμως με βάση την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία, δηλαδή όχι πρωτείο πγκοσμίου δικαιοσύνης, ούτε υπονομευτικό της Συνοδικότητος της Εκκλησίας38. Ο έλεγχος και η ομολογία του Αγίου Συμεών αποβλέπουν σε κάτι πολύ μεγάλο και ιερό: στην Μετάνοια των Λατίνων!


α7. Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης περί Ιουδαισμού και Ισλαμισμού


Πώς όμως ο Άγιος Συμεών, ως αυθεντικός εκφραστής του Πατερικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, βλέπει τα δύο μονοθειστικά θρησκεύματα Ιουδαισμό και Ισλαμισμό; Ο Ιουδαισμός απρρίπτει την πίστη σε Τριαδικό Θεό, ενώ η Τριαδικότης του Θεού προκηρύσσεται40, έστω και κάπως συνεσκιασμένα41, στην Παλαιά Διαθήκη. Σε αυτήν προτυπώνονται τα Θαύματα, η Αναμαρτησία και το Πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν στην εποχή της Χάριτος42. Στην ζωή, την λατρεία και στα Μυστήρια της Εκκλησίας όλα γίνονται με πνευματικό τρόπο, επιτελούνται Θαύματα στο όνομα του Χριστού για την λύτρωση των ανθρώπων από την κυριαρχία της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου, και ασκούνται οι αρετές από τους πιστούς Χριστιανούς43. Ο Άγιος Συμεών διακρίνει τον Ιουδαισμό από την Παλαιά Διαθήκη. 


Διότι αυτή είναι η Βίβλος της Εκκλησίας και παραπέμπει στην Καινή Διαθήκη, στο δόγμα της Αγίας Τριάδος, στον Κύριο Ιησού Χριστό κλπ. Ο Ιουδαισμός δεν είναι θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά μια ψευδοθρησκεία, η οποία θεμελιώνεται στην εσφαλμένη ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης44. Ως προς το Ισλάμ, ο Άγιος Συμεών ασχολείται αρκετά εκτενώς45. Περιγράφει τον Μωάμεθ, ο οποίος θεωρείται ως ο μεγάλος προφήτης του Ισλάμ, με τα μελανότερα χρώματα. Το Ισλάμ αρνείται επίσης το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Η άρνησις του Υιού σημαίνει άρνηση του Πατρός, ενώ η άρνησις της Αγίας Τριάδος σημαίνει άρνηση του μόνου αληθινού Θεού. Άλλωστε στο Ισλάμ, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θεωρείται μεν μεγάλος προφήτης, όχι όμως και Θεός. Για τον λόγο αυτό, οι οπαδοί του Ισλάμ χαρακτηρίζονται ώς άθεοι και ''εθνικοί'' και θεωρούνται συγγενείς ως προς την απιστία και την θεομαχία με τους Ιουδαίους46. 


Ως προς το χονδροειδές γνωστό και πρόχειρο επιχείρημα των Μωαμεθανών έναντι του Χριστιανισμού, ότι εάν ο Θεός έχει Υιό θα πρέπει να έχει και γυναίκα, ο Άγιος απαντά ότι αυτό δεν ισχύει, διότι τόσο ο Πατέρας όσο και ο Υιός είναι άυλοι και ασώματοι47. Ο Άγιος κρίνει αυστηρά και την ισλαμική ηθική, την οποίαν αποκαλεί ανομία και ''ασελγείας πλήρωμα''48. Επικρίνει την πολυγαμία και άλλες ασελγείς πράξεις και αντιπαραθέτει έναντι τούτων την παρθενία και την μονογαμία των Χριστιανών, ως απόδειξη ανωτερότητος του Χριστιανισμού. Θεωρεί δε ιδιαίτερα αποτρόπαιο το γεγονός ότι το Ισλάμ φαντάζεται ακόμη και τον παράδεισο ως τόπον, όπου θα κυριαρχούν τα σαρκικά πάθη49. Επίσης, επικρίνει την επιθετική και πολεμοχαρή τακτική των οπαδών του Ισλάμ και τους κατηγορεί για φόνους, ληστείες και απαγωγές, χωρίς ίχνος οίκτου για τα θύματά τους ή ακόμη και για τους συγγενείς τους50. 


Δύο δε από αυτά τα αρνητικότερα στοιχεία του Ισλάμ, κατά τον Άγιο, είναι συναφώς η θεωρία του ''ιερού πολέμου'', ως και η επικύρωσωσις του θεσμού της δουλείας. Έναντι πάντων τούτων, οι πιστοί Χριστιανοί καλούνται από τον Άγιο, όχι μόνον σε διατήρηση πάση θυσία της Πίστεως και ακράδαντη εμμονή εις αυτήν, αλλά και σε θαρραλέα Ομολογία της έως και αυτής της θυσίας και του μαρτυρίου αν χρειασθεί.


Οι εμπειρίες στα άλλα θρησκεύματα και η αξιολόγησίς τους


Ο Άγιος Συμεών ασχολείται επίσης και με το ζήτημα των εμπειριών των πιστών των άλλων θρησκευμάτων. Αυτές, όχι μόνον δεν προσιδιάζουν στις αληθινές και πραγματικές θείες Εμπειρίες στον Χριστιανισμό, αλλά και αντιτίθενται σε αυτές51. Δεν υπάρχουν ''κοινές εμπειρίες'' Χριστιανισμού και άλλων Θρησκειών. Στον Ισλαμισμό ειδικώς, ο Μωάμεθ ήταν υποχείριο των δαιμόνων, οι προσευχές εντός αυτού είναι μόλυσμα και συνιστούν βλασφημία, διότι στην πραγματικότητα, οι οπαδοί του ''δεν προσεύχονται, αλλά θεομαχούν''52. Μεταξύ Χριστιανισμού και θρησκειών, ακόμη και των μονοθειστικών (Ιουδαισμού και Ισλαμισμού), χάσμα μέγα κείται, έστω και αν δυνάμεθα να εντοπίσουμε πιθανά θετικά στοιχεία σε αυτές. 


Για τον λόγο τούτο, η άποψις του Οικουμενιστού αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου (Γιαννουλάτου), ως και τίνων άλλων ομοιδεατών του, ότι το θέμα της τοποθετήσεως του Χριστιανισμού έναντι των άλλων θρησκειών είναι ''ζήτημα θεολογούμενον'', ή ότι ''αι θρησκείαι αποτελούν συσωρευτάς πείρας ζωής... φορτισμένους από ακτίνας της θείας αληθείας, του Ηλίου της Δικαιοσύνης, και πολλούς λαούς εβοήθησαν να έχουν φως, έστω και ανταυγείας φωτός, εις τον δρόμων των''53, κρίνονται ως αντιπατερικές και αντορθόδοξες. Οι θρησκείες του κόσμου, έστω και αν αυτό ηχεί παράξενα στις ημέρες μας, είναι εκφράσεις και μορφές ''αθείας''. Ακόμη και οι μονοθειστικές, κατά τον Άγιο Συμεών, οι οποίοι αρνούνται τον Θεό ως Αγία Τριάδα, είναι ''εντελώς άθεοι''54. 


Πράγματι, ''ο μη πιστεύων εις τον Χριστόν, ου πιστεύει Θεώ''55, κατά την επιγραμματική έκφραση του Αυτοκράτορος Ιωάννου Καντακουζηνού. Όλες όμως οι δυσάρεστες διαπιστώσεις, δεν πρέπει να οδηγούν σε κανενός είδους μισανθρωπία, μισαλλοδοξία ή ξενοφοβία. Ο Άγιος Συμεών προτρέπει το Ποίμνιό του ευλαβώς: ''τους δε ασεβείς (αλλοθρήσκους) να τους ταλανίζετε (να τους θρηνείτε). πρέπει βέβαια και αυτούς να τους ελεήτε και να προσεύχεσθε στον Θεό για την επιστροφή τους. διότι έργο των ευσεβών είναι να προσεύχονται υπέρ αυτών που τους διώκουν και τους κατατρέχουν''56. Σε άλλη δε ευκαιρία, τονίζει το χρέος να προσευχόμαστε γι΄αυτούς και να τους αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και αγάπη567.



α9. Σύγχρονες αντιπατερικές και αντορθόδοξες ενέργειες


Πόσο όμως απέχει η τοποθέτηση αυτή 

από τις πολύ πρόσφατες δηλώσεις και ενέργειες του Οικουμενιστού πατριάρχου Βαρθολομαίου 

έναντι των Εβραίων και των Μωαμεθανών! 

Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου, 

κατά την επίσημη επίσκεψή του σε εβραική συναγωγή της Νέας Υόρκης, 

ο κ. Βαρθολομαίος έκλεισε την ομιλία του ως εξής: 

''ας πιασθούμε από τα χέρια όχι μόνο για να προσευχηθούμε, 

αλλά και σε ένδειξη αλληλεγγύης. 

Το χρωστάμε στο Θεό μας, στους κοινούς Πατριάρχες μας, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, 

σε όλους εμάς και στον κόσμο''58.

 Την δε επομένη, σε ομιλία του, στην έδρα της εταιρείας Coca Cola 

και απευθυνόμενος στον Μουσουλμάνο Πρόεδρό της και στην σύζυγό του, 

κατέκλεισε ως εξής: 

''Έχω ένα μικρό αναμνηστικό. Μικρό και σπουδαίο. 

Αναμνηστικό για την Δάφνη και τον Μουχτάρ. 

Αυτό είναι το Άγιο Κοράνιο. 

Το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων αδελφών μας''59. 

Επρόκειτο για απλές κατ΄ιδίαν φιλοφρονήσεις, 

ή για δημόσιες διακηρύξεις, ενώπιον του κόσμου παντός, 

οι οποίες ουδεμίαν απολύτως σχέσιν έχουν με την Αγιοπατερική Πίστη και Παράδοση, 

αλλά και είναι άντικρυς αντίθετες προς Αυτήν; 

Όντως, το χάσμα στο οποίο καταπίπτουν οι αιρετικοί Οικουμενισταί είναι αβυσαλέο!



Παραπομπές:


32. PG 155, στλ. 120Β: Διάλογος εν Χριστώ..., ΚΓ΄(απόδοσις π. Δ.Μ.).
33. Αυτόθι, στλ. 120CD.
34. π.Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 410.
35. PG 155, στλ. 884D: Αποκρίσεις προς τινας ερωτήσεις Αρχιερέως ηροτηκότος αυτόν, Ερώτησις ΛΕ' .
36. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 411 (υποσημ).
37. Άλλωστε, ως γνωστόν, η ''Πέτρα'' (Ματθ. ιστ΄18), επί της οποίας οικοδομείται η Εκκλησία, είναι η Ομολογία του Αποστόλου Πέτρου και όχι το πρόσωπό του (βλ. PG 155, στλ. 133CD, 796D).
38. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 412.
39. Βλ. PG 155, στλ. 100C-D: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. ΙΘ΄: Κατά Λατίνων.
40. PG 155, στλ. 52C-57A: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. Θ΄: Τα ευαγγελικά κατά Σαβελλίου. Ταύτα δε κατά Ιουδαίων και των λοιπών αθέων εθνών.
41. PG 155, στλ. 793C-D: Ερμηνεία... εις το... Θείον και Ιερόν Σύμβολον.
42. PG 155, στλ. 337ΑΒ: Κεφ. ΡΚΘ΄: Περί του Αγίου Ναού και της τούτου Καθιερώσεως.
43. Συμεών Θεσσαλονίκης, Έργα Θεολογικά, Επιστολή προς Παύλον, Κριτική Έκδοσις μετ΄Εισαγωγής υπό David Balfour, έκδ. ΠΙΠΜ, Ανάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1981, σ. 140-156.
44. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ένθ΄ανωτ., σ. 138.
45. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ένθ΄ανωτ., σ. 339 ε.
46. PG 155, στλ. 80D: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. ΙΔ΄: Κατά εθνών.
47. Συμεών Θεσσαλονίκης, Έργα θεολογικά, Επιστολή στηρικτική..., ενθ΄ανωτ., σ. 116, κ΄7-8.
48. PG 155, στλ. 77D: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. ΙΔ΄: Κατά εθνών.
49. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 343.
50. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 344.
51. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 347.
52. PG 155, στλ. 941C-D: Αποκρίσεις..., Ερώτησις ΟΘ΄.
53. π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, ενθ΄ανωτ., σ. 348 (υποσημ. 61).
54. PG 155, στλ. 65C: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. Ι΄: Περί του Μονογενούς Υιού και Θεού και του Αγίου Πνεύματος.
55. PG 154, στλ. 516C: Κατά Μωαμεθανών, Απολογία ΙΙΙ, κ΄η΄.
56. Συμεών Θεσσαλονίκης, Έργα Θεολογικά, Επιστολή στηρικτική..., ενθ΄ανωτ., σ. 131, κ΄20.
57. PG 154, στλ. 37Β: Διάλογος εν Χριστώ..., Κεφ. Α΄: Κατά αθέων και ότι έσται Θεός.
58. Περιοδ. ''Παρακαταθήκη'', τ. 69/Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009, σ. 21.
59. Αυτόθι. Τα δύο αυτά συμβάντα κυκλοφορούν ευρέως μαγνητοσκοπημένα στο Διαδίκτυο. Για την ευθύνη των εξ' ορθόδων Οικουμενιστών στον κατάκριτο εκτροχιασμό της Διαχριστιανικής Οικουμενικής Κινήσεως προς την Διαθρησκειακή κατεύθυνση, βλ. Ιερομονάχου Κλήμεντος Αγιοκυπριανίτου, Η συμβολή και ευθύνη των ορθοδόξων Οικουμενιστών στο διαθρησκειακό άνοιγμα, Αθήνα 1999, σσ. 104. 


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
<<ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ>>
Ομιλίες σε Εκδηλώσεις - Εισηγήσεις - Διαλέξεις - Άρθρα,
Εκδόσεις Γεώργιος ΧοροζίδηςΦυλή Αττικής 2017, σελ. 41-47.


Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΙΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ





Λόγος Πανηγυρικός ἐπί τῇ Συνάξει τῶν Ἁγίων Τριῶν Νέων Ἱεραρχῶν 

Α´ Κυριακή τοῦ Νοεμβρίου 

Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ 



Τό Θεῖο Μυστήριο τοῦ Πρωτείου τῆς Ἀληθείας 



Ἡ φωτιστική καί θεοποιός Χάρις τοῦ Θείου Παρακλήτου εἴη μετά πάντων ῾Υμῶν, 

διά τῆς ῾Υπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ᾿Αειπαρθένου Μαρίας, 

῟Ης τήν ἰδιαιτέραν ἐνίσχυσιν, ὁδηγίαν καί προστασίαν ἐπικαλοῦμαι κατά τήν ἱεράν αὐτήν στιγμήν, 

προηγουμένης ὅπως πάντοτε τῆς πολυτιμήτου εὐχῆς τοῦ πολυσεβάστου Γέροντος 

καί Μητροπολίτου μας κ. Κυπριανοῦ. 

Σήμερα, κατά τήν πρώτη αὐτήν Κυριακή τοῦ Νοεμβρίου μηνός, 

ὁπότε τελοῦμε τήν ῾Ιερά Σύναξι τῶν ῾Αγίων Τριῶν Νέων ῾Ιεραρχῶν: 

Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ· 

σήμερα, λέγω, ἀκούγεται εὐκρινέστερά πως ἡ παλαμική προτροπή: 

«Πρός τό παιδαγωγεῖον τῶν Πατέρων ἀναβιβάσω μεν ἑαυτούς»1! 

Σήμερα, ὁπότε διά μέσου τῆς συγκρητιστικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 

πλήττεται ἀναφανδόν τό Μυστήριον τῆς Παραδόσεως διά τῶν ῾Αγίων Πατέρων, 

εἶναι εὐκαιρία νά τονίσωμε, μάλιστα μέ ἐξαιρετική ἔμφασι, 

ὅτι «τό διδασκαλεῖον τῶν Γραφῶν καί τῶν ἱερῶν Πατέρων 

εἶναι ἀληθέστερον τῶν διδασκαλείων τῶν ἀνθρώπων»2. 

Σήμερα, οἱ ῞Αγιοι Τρεῖς Νέοι Στῦλοι τῆς ᾿Ορθοδοξίας 

μας στηρίζουν ἡμᾶς τούς ᾿Ορθοδόξους ᾿Αντιοικουμενιστάς 

στήν ἀκοινωνησία μέ τούς καινοτόμους Οἰκουμενιστάς, 

οἱ ὁποῖοι δέν ὁμολογοῦν καί δέν ἐνεργοῦν 

ὅπως διαλαμβάνει τό Συνοδικόν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, 

δηλαδή «κατά τάς τῶν ῾Αγίων θεοπνεύστους θεολογίας 

καί τό τῆς ᾿Εκκλησίας εὐσεβές φρόνημα»3. 


Ποῖοι ἦσαν ὅμως οἱ ῞Αγιοι Τρεῖς Νέοι αὐτοὶ Φωστῆρες τῆς ᾿Αληθείας καὶ γιατί ἆρά γε εἶναι ἐξόχως σημαντικὴ σήμερα ἡ μαρτυρία τους; α. ῾Ο πρῶτος Φωστήρ, ὁ Μέγας Φώτιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἔζησε καὶ ἔδρασε τὸν Θʹ αἰ. (περ. 820-893), ἀπὸ δὲ τῆς χειροτονίας του (858) ἀνεδείχθη προμαχὼν ἀδιάσειστος καὶ ἀπέκρουσε μὲ τρόπον ἀποφασιστικὸν καὶ ἀποτελεσματικόν, πάντοτε δὲ μέσα στὰ ὅρια τῆς ᾿Ορθοδόξου Συνοδικότητος, τὶς Κανονικές, ᾿Εκκλησιολογικὲς καὶ Δογματικὲς παραβάσεις, ἀλλὰ καὶ τὶς ὑπερφίαλες ἀξιώσεις τοῦ τότε ἀναδυομένου δυσσεβοῦς Παπισμοῦ, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἀρχομανοῦς παποκαίσαρος τῆς Ρώμης Νικολάου Αʹ (περ. 800-867). ᾿Εὰν ὁ Φωτώνυμος καὶ Φωτολόγος Φώτιος δὲν ἔπραττε κατὰ τὴν κρίσιμη ἐκείνη ἐποχὴ τὸ ἐκκλησιαστικό του χρέος, τότε ἡ Συνοδικὴ Παράδοσις θὰ εἶχε ἐκμηδενισθῆ, οἱ ῾Ιεροὶ Κανόνες θὰ εἶχαν πλήρως ἀθετηθῆ, οἱ Πνευματοφόροι Πατέρες θὰ εἶχαν ἀγνοηθῆ, τὸ ῾Ιερὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως θὰ εἶχε νοθευθῆ, ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία θὰ εἶχε μεταβληθῆ σὲ ταπεινὴ θεραπαινίδα τοῦ θρησκευτικο-πολιτικοῦ ῎Αρχοντος τοῦ Βατικανοῦ, τὸ δὲ ῎Εθνος μας θὰ εἶχε ὁδηγηθῆ στὴν ἄβυσσο τοῦ φραγκολατινισμοῦ. 


῾Ο ῾Ιερώτατος Φώτιος, μὲ τὰ θεόπνευστα ἀντι-παπικὰ Συγγράμματά του, τὰ ὁποῖα καταδικάζουν τὸ αἱρετικὸ Filioque, ὡς καὶ ἄλλες λατινικὲς καινοτομίες καὶ τὸ ἀντι-εκκλησιαστικὸ Πρωτεῖον τῆς Ρώμης, μᾶς ἐκληροδότησε «ἕνα ὁπλοστάσιον μὲ ὅπλα ἕτοιμα γιὰ μελλοντικὴ χρῆσι»4 στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς συνεχῶς ἐπιδεινουμένης παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. β. ῾Ο δεύτερος τῆς λαμπροφαοῦς τριάδος τῶν Νέων ῾Ιεραρχῶν, ὁ μέγας ὑπέρμαχος τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ᾿Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ἔζησε καὶ ἀγωνίσθηκε κατὰ τὸν κρίσιμο γιὰ τὴν Ρωμηοσύνη ΙΔʹ αἰ. (1296-1359), ἀπὸ δὲ τοῦ ἔτους 1334, μετὰ σπανίας θεολογικῆς δυνάμεως, κατεπολέμησε μὲ εἰδικὰ Συγγράμματα τόσο τὴν τριαδολογικὴ αἵρεσι τοῦ Filioque, ὅσο καὶ τὴν σωτηριολογικὴ αἵρεσι τῶν κτιστῶν δῆθεν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτὴ ἐξετέθη ἀπὸ τὸν λατινόφρονα Μοναχὸ Βαρλαάμ, στὴν καταφορά του ἐναντίον τοῦ ᾿Ορθοδόξου ῾Ησυχασμοῦ. 


῾Η «Παλαμικὴ Θεολογία», ἡ ὁποία ἐπεκυρώθη κατ᾿ ἐπανάληψιν Συνοδικῶς (1341, 1347, 1351), «ἀποτελεῖ ἔκθεσιν τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως καὶ σύνοψιν τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως δεκατριῶν ὁλοκλήρων αἰώνων»5 , ἀνεδείχθη δὲ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ὁ ἀρραγὴς τῆς ᾿Ορθοδοξίας βράχος, ἐπὶ τοῦ ὁποίου διαλύονται τὰ κύματα τῆς λατινικῆς παναιρέσεως, τοῦ δυτικοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τοῦ φραγκοπαπικοῦ εὐσεβισμοῦ. γ. ῾Ο τρίτος τῶν θεοδοξάστων Νέων ῾Ιεραρχῶν, ὁ δικαίως καὶ προσφυῶς ἀποκληθεὶς ῎Ατλας τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Εφέσου, διέλαμψε ἀκριβῶς κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς τραγικῆς ῾Αλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (περ. 1392-1444/5), συμμετέσχε στὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας (1438-1439) καὶ ὑπερασπίσθηκε μὲ ἀπαράμιλλο σθένος τὶς ὀρθόδοξες θέσεις κατὰ τῆς λεγομένης ῾Ενώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν ᾿Ανατολῆς καὶ Δύσεως. Καὶ στὴν μὲν Φλωρεντία ὁ ἀκατάβλητος Μᾶρκος ἔστησε μέγα καὶ αἰώνιο τρόπαιον τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ ἀπέτρεψε τὸν ἐκλατινισμὸ καὶ τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν ᾿Ορθοδόξων ῾Ελλήνων, ἀλλ᾿ ὁ ἱερὸς ἀγὼν αὐτοῦ συνεχίσθη στὴν καθ᾿ ἡμᾶς ᾿Ανατολή, προκειμένου «νὰ ἀποδείξῃ παράνομον, ἀντικανονικήν, ἀντορθόδοξον καὶ ἄκυρον τὴν σύνοδον τῆς Φλωρεντίας καὶ τὸν ἐν αὐτῇ ὑπογραφέντα ὑπὸ πάντων ὅρον τῆς ψευδοῦς ἑνώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν»6 . 


῾Ο ῞Αγιος Μᾶρκος Εὐγενικὸς μᾶς ἄφησε ὡς ἱερὰν κληρονομίαν τὰ πνευματοκίνητα Συγγράμματά του, διὰ τῶν ὁποίων στηλιτεύει τὶς πλάνες τῶν Λατίνων: καταγγέλει τὴν παράνομη προσθήκη τοῦ Filioque, ἀπορρίπτει τὸ παπικὸ Πρωτεῖον, καταδικάζει τὸ Καθαρτήριον Πῦρ καὶ τὰ ῎Αζυμα, συνεχίζει δὲ καὶ μὲ ἐξαιρετικὸ θεολογικὸ δυναμισμὸ ἐπαναδιατυπώνει καὶ ἀναπτύσσει τὴν Πα- λαμικὴ Διδασκαλία περὶ διακρίσεως τῆς Θείας Οὐσίας καὶ ᾿Ενεργείας, ἡ ὁποία « σφραγίζει ἀνεξιτήλως σύμπασαν τὴν ὀρθόδοξον Σωτηριολογίαν, ᾿Εκκλησιολογίαν καὶ ᾿Ανθρωπολογίαν», ἐφ᾿ ὅσον ἡ «διάκρισις» αὐτὴ «ἐξασφαλίζει τὸν πραγματικὸν χαρακτῆρα τῆς μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἡμῶν σχέσεως καὶ ἐγγυᾶται οὕτω τὴν γνησιότητα τῆς ἡμετέρας σωτηρίας»7 . ῾Ο μέγας αὐτὸς Φωστὴρ τῆς ᾿Εφέσου ἐξακολουθεῖ νὰ φωτίζη καὶ σήμερα τὸν μαρτυρικὸ δρόμο τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Ανθενωτικῶν. 


σύντομος αὐτὴ ἀναδρομὴ στὴν ἀνεκτίμητη προσφορὰ τῶν ῾Αγίων Τριῶν Νέων ῾Ιεραρχῶν, προσφορὰν ἔργῳ καὶ λόγῳ καὶ γραφίδι, ἐλπίζω ὅτι μᾶς βοηθεῖ νὰ προσεγγίσωμε τὸ Θεῖο Μυστήριο τοῦ Πρωτείου τῆς ᾿Αληθείας 8 . ῞Ενας ᾿Επίσκοπος λαμβάνει τὸ χάρισμα, ἀνεξαρτήτως δικαιοδοσιακῶν καὶ ἐξουσιαστικῶν δομῶν, μάλιστα δὲ καὶ ἀντιθέτως πρὸς αὐτάς, νὰ ἐκφράση γνησιώτερα, βαθύτερα καὶ συνεπέστερα ἀπὸ ἄλλους ᾿Επισκόπους τὴν ᾿Αλήθεια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Σημειωτέον δέ, ὅτι τοῦτο τὸ χάρισμα δὲν δίδεται ἀπροϋποθέτως ὑπὸ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος· ἀλλά, προϋποθέτει ἀπαραιτήτως τὴν πλούσια ἐμπειρία ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ, τὴν ῾Ησυχαστικὴ καὶ Εὐχαριστιακὴ «πεῖραν», τὴν κάθαρσιν καὶ τὸν φωτισμόν, τὴν χριστοκεντρικὴ θεωτικὴ ἐμπειρία9 .῾Ο χαρισματικὸς λοιπὸν αὐτὸς ᾿Επίσκοπος εἶναι φορέας τοῦ Πρωτείου τῆς ᾿Αληθείας, τὸ ὁποῖο δημιουργεῖ εἰς αὐτὸν τὴν αἴσθησι μιᾶς εὐθύνης, μιᾶς «πληροφορίας» νὰ ὁμιλῆ μὲ αὐθεντία καὶ κῦρος. 


Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, ἐπειδὴ φέρουν τὸ Πρωτεῖον τῆς ᾿Αληθείας, εἶναι οἱ ὄντως Οἰκουμενικοὶ Διδάσκαλοι· εἶναι –κατὰ τὸν ῞Αγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ– οἱ «τοῦ Διδασκαλείου τῆς Θεολογίας ἀσφαλεῖς προστάται»10· εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μᾶς εἰσάγουν ἀσφαλῶς στὸ Μυστήριον τῆς Παραδόσεως καὶ στὴν σωτήρια βεβαιότητα, ὅτι στὴν ᾿Ορθοδοξία τὸ πλέον σημαντικὸν εἶναι τὸ «῾Ομοφρονεῖν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ » (Sentire cum Ecclesia)11. Εἴμεθα βαθύτατα εὐγνώμονες πρὸς τοὺς τρεῖς Νέους Φωστῆρας, Φώτιο τὸν Μέγα, Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ καὶ Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὄχι μόνον, διότι ἦσαν ἀντιπαπικοὶ καὶ ἑπομένως μᾶς ὁδηγοῦν στὸν σύγχρονο ἀντιπαπικὸ ἀγῶνα μας· ἀλλά, διότι ἀνεδείχθησαν Οἰκουμενικοὶ Διδάσκαλοι καὶ ἀνανέωσαν, τρόπον δὲ τινὰ καὶ ἐπαγίωσαν, τὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας διδασκαλία περὶ τοῦ Πρωτείου τῆς ᾿Αληθείας. Οἱ σύγχρονοί μας καινοτόμοι Οἰκουμενισταί, πλήττοντες βα- ναύσως τὸ Μυστήριον τῆς Παραδόσεως διὰ τῶν ῾Αγίων Πατέρων, προβάλλουν ἐντόνως καὶ συνεχῶς τὸ Πρωτεῖον τῆς Δικαιοδοσίας, τῆς ᾿Εξουσίας καὶ τῆς Διοικητικῆς ῾Ενότητος· δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς ῾Αγίους Πατέρας, τοὺς φέροντας τὸ Πρωτεῖον τῆς ᾿Αληθείας· θεωροῦν τοὺς λόγους καὶ τὶς φιλενωτικὲς ἐνέργειές τους ὡς περισσότερον ἐγκύρους, ἐνῶ ταυτοχρόνως διώκουν παντοιοτρόπως τοὺς ᾿Ορθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἐνιστάμενοι ἀποτειχίζονται ἐξ αὐτῶν. 


Τοῦτο ὅμως, δηλαδὴ «τὸ μὴ Πατράσιν ἀκολουθεῖν», κατὰ τὸ Μέγα Βασίλειο, εἶναι «ἐγκλήματος ἄξιον, ὡς αὐθαδείας γέμον»12 καὶ καθιστᾶ αὐτοὺς ἀλλοτρίους τῆς «κοινῆς δόξης τῆς ᾿Εκκλησίας», τῆς Πατερικῆς καὶ Συνοδικῆς Παραδόσεως τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐν τέλει δὲ αὐτῆς ταύτης τῆς σωτηρίας. Δικαίως λοιπόν, οἱ ᾿Ορθόδοξοι ᾿Αντιοικουμενισταὶ τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου δὲν ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς καινοτόμους καὶ λατινόφρονας Οἰκουμενιστάς· μὲ τὴν στάσι τους αὐτὴ ὁμοφρονοῦν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ καὶ ἀκολουθοῦν τοὺς Πατέρας, τοὺς φέροντας τὸ Πρωτεῖον τῆς ᾿Αληθείας, ἕνεκα τοῦ ὁποίου διδάσκουν μὲ αὐθεντία καὶ κῦρος, ὅτι « ὅσον ἀποδιϊστάμεθα (ἀπομακρυνόμεθα)» τῶν Λατινοφρόνων, «ἐγγίζομεν τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς πιστοῖς καὶ ἁγίοις Πατράσι· καὶ ὥσπερ τούτων (τῶν Λατινοφρόνων) χωριζόμεθα, οὕτως ἑνούμεθα τῇ ᾿Αληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας»13.



Αὐτή εἶναι ἡ ῾Ιερά Παρακαταθήκη τῶν Τριῶν Νέων ῾Ιεραρχῶν, 

τῶν ῾Αγίων Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ· 

τήν Παρακαταθήκη αὐτήν διαφυλάσσει «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης» 

ἡ ῾Ιερά Μητρόπολις ἡμῶν καί ἕνεκα αὐτοῦ 

ἔχει ἀνακηρύξει τούς Τρεῖς Νέους Φωστῆρας 

ὡς ἰδιαιτέρους Προστάτας Αὐτῆς στόν ἱερό ἀγῶνα Της 

κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Εἴθε οἱ πρεσβεῖες τους νά μᾶς ἐνισχύουν, ὁδηγοῦν καί προστατεύουν, 

ὥστε βιώνοντες μέ συνέπεια τό ῾Ησυχαστικό καί Εὐχαριστιακό ῏Ηθος τῆς ᾿Εκκλησίας μας 

καί ἐργαζόμενοι μέ ζῆλο καί ἐπιμονή, μέ διάκρισι καί σοφία, 

νά συμβάλωμε ταπεινά στήν ἐπανένωσι τῶν ᾿Ορθοδόξων 

ἐν τῇ ᾿Αληθείᾳ τῆς Πίστεως 

καί τῇ ῾Εορτολογικῇ Παραδόσει· 

πρός δόξαν τῆς Τρισηλίου Θεότητος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. 

᾿Αμήν! 



᾿Εν τῇ Φυλῇ Ἀττικῆς τῇ 5ῃ Νοεμβρίου 2007ῳ, Κυριακὴ Αʹ Νοεμβρίου † Σύναξις τῶν ῾Αγίων Τριῶν Νέων ῾Ιεραρχῶν 



῾Ο ἐλάχιστος ᾿Επίσκοπος 


† ῾Ο ᾿Ωρεῶν Κυπριανὸς (νῦν Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς)





Παραπομπές:


1. ῾Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα τ. Αʹ, ᾿Επιστολὴ Αʹ Πρὸς Βαρλαάμ, § 32, σελ. 243-244, στχ. 28, Π. Χρήστου, Θεσσαλονίκη 1962.
2. ῾Οσίου Νικοδήμου ῾Αγιορείτου, ᾿Εγχειρίδιον, σελ. 110, ἔκδοσις γʹ, Σωτ. Σχοινᾶ, Βόλος 1969. 
3. Τριώδιον, Κυριακὴ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, Συνοδικόν
4. J. Gill, ῾Η Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας, σελ. 4, ἔκδοσις «Καλοῦ Τύπου», ᾿Αθῆναι 1962. 
5. ᾿Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλη, ᾿Ορθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Βʹ, σελ. 620, ἔκδοσις «᾿Ορθοδόξου Τύπου», ᾿Αθῆναι 1969.
6. ᾿Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλη, αὐτόθι, σελ. 64. ῾Ο ῞Αγιος Μᾶρκος, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τῆς μετα-φλωρεντιανῆς δραστηριότητός του, ἀνεδείχθη σὲ γνήσιο ἐνσαρκωτὴ τοῦ Ποιμένος-᾿Επισκόπου τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, ἐν καιρῷ μάλιστα αἱρέσεως: «῞Οταν πάντες οἱ ἐπίσκοποι προδίδουν τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὁ ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του ἐπίσκοπος βλέπει πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ὡς ποίμνιόν του καὶ ἵσταται ἄγρυπντος εἰς τὴν ἔπαλξιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἕτοιμος νὰ δώσῃ τὴν μάχην πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, διότι τότε δὲν κινδυνεύει νὰ γίνῃ ἀλλοτριοεπίσκοπος, ἀναλαμβάνων τὴν μέριμναν πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν. ᾿Αντιθέτως, εἰς ὥραν κινδύνου τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἀλλοτριοεπίσκοπος καὶ εἰς τὴν ἰδίαν του ἐπισκοπὴν ἀποδεικνύεται ὁ ἐπίσκοπος, ὁ προδίδων τὴν ὀρθόδο- ξον πίστιν καὶ ἀλήθειαν, ὡς ἀλλότρια φθεγγόμενος καὶ ποιῶν». (αὐτόθι)
7. Πρβλ. ῾Ιερομονάχου Εἰρηναίου Μπούλοβιτς, Τὸ Μυστήριον τῆς ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Τριάδι Διακρίσεως τῆς Θείας Οὐσίας καὶ ᾿Ενεργείας κατὰ τὸν ῞Αγιον Μᾶρκον ᾿Εφέσου τὸν Εὐγενικόν, σελ. 473, ἐκδόσεις «Π.Ι.Π.Μ.», ᾿Ανάλεκτα Βλατάδων - 39, Θεσσαλονίκη 1983.  «Οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἠνάγκασαν τὸν ῞Αγιον Γρηγόριον (Παλαμᾶν) νὰ προβῇ εἰς τὴν ἐπανερμηνείαν καὶ σύνθεσιν τῆς πατερικῆς παραδόσεως, δὲν ἦσαν θεωρητικοί, ἀλλὰ σωτηριολογικοί»· τὸ θέμα τῆς «διακρίσεως» ἦταν «πρόβλημα ζωῆς ἢ θανάτου, σωτηρίας ἢ ἀπωλείας τοῦ ἀνθρώπου», ἦταν «κατ᾿ ἐξοχὴν σωτηριολογικὸν πρόβλημα καὶ οὐχὶ ἀναζήτησις ὀντολογικῶν ὁρισμῶν τῆς θεότητος». (Μάρκου ᾿Αναστ. ᾿Ορφανοῦ, ῾Η ὑπὸ τῶν Πατέρων ῾Ερμηνεία τῆς Παραδόσε- ως, σελ. 44, ᾿Αθῆναι 1984) 
8. Πρβλ. Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία τ. Αʹ, σελ. 269, ᾿Αθήνα 1977. 
9. «Εἰ γοῦν ὁ πείρᾳ μαθών», γράφει ὁ ῾Ιερὸς Παλαμᾶς, «μόνος οἶδε τὰς ἐνεργείας τοῦ Πνεύματος, αὐτὸς δὲ (ὁ Βαρλαὰμ) πείρᾳ οὐκ ἔγνωκε καὶ τοὺς πείρᾳ γνόντας οὐδαμῶς παραδέχεται, τίς ἔτ᾿ ἀμφιγνοήσει μὴ ψευδολογίαν εἶναι πᾶσαν τὴν περὶ τῆς θεοποιοῦ τοῦ Πνεύματος ἐνεργείας αὐτῷ γεγενημένην ἀδολεσχίαν, καὶ ταῦτα κατὰ τῶν ἐν πείρᾳ ταύτης γεγονότων ἐξηνεγμένην αὐτῷ, μηδαμῶς εἰδότι μήτε ἃ λέγει, μήτε περὶ τίνων διαβεβαιοῦται;» «καὶ γὰρ ἐκείνων (τῶν ῾Αγίων) ἐστὶ λόγος, ῾῾μόνον εἰδέναι σαφῶς τὸν πείρᾳ μαθόντα᾿᾿ τὰς ἐνεργείας τοῦ Πνεύματος· ὁ δὲ τοὺς τοῦτο λέγοντας αἱρετικοὺς εἶναι διϊσχυρίζεται». ( ῾Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἔνθ᾿ ἀνωτ., ῾Υπὲρ τῶν ῾Ιερῶς ῾Ησυχαζόντων, 3, 3, 3, σελ. 681, στχ. 10-17, 27-29)
10. ῾Αγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἔνθ᾿ ἀνωτ., ᾿Επιστολὴ Αʹ Πρὸς Βαρλαάμ, § 32, σελ. 243, στχ. 10-11. 11. ῾Αγίου ῾Ιερωνύμου, PL τ. 22, στλ. 475. 
12. Μ. Βασιλείου, PG τ. 32, στλ. 392D/᾿Επιστολὴ ΝΒʹ, Κανονικαῖς, § αʹ: «Τὸ μὲν γὰρ Πατράσι μὴ ἀκολουθεῖν καὶ τὴν ἐκείνων φωνὴν [μὴ] κυριωτέραν τίθεσθαι τῆς ἑαυτῶν γνώμης, ἐγκλήματος ἄξιον, ὡς αὐθαδείας γέμον».
13. Πρβλ. ῾Αγίου Μάρκου ᾿Εφέσου, PG τ. 160, στλ. 536CD/᾿Απολογία.




Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής ΕΔΩ. 
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Β΄ 


Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ




Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε, 

ότι οι πατέρες της Εκκλησίας πίστευαν ότι ήταν πραγματικά πνευματικά τέκνα του Αβραάμ, 

ότι η Εκκλησία θεωρούσε τον εαυτό της Νέο Ισραήλ 

και ότι οι ορθόδοξοι λαοί, 

είτε ήταν Έλληνες, είτε Ρώσοι, Βούλγαροι ή Σέρβοι, Ρουμάνοι κ.λ.π. 

ήταν σίγουροι ότι ήταν σαν το Ναθαναήλ, πραγματικοί Ισραηλίτες, ο λαός του Θεού. 

Και ενώ αυτή ήταν η πραγματική συνείδηση της ανατολικής χριστιανοσύνης, 

η Δύση γινόταν όλο και περισσότερο ένα παιδί της ειδωλολατρικής ανθρωπιστικής Ελλάδας και Ρώμης.   

Ποιά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαφοράς σκέψης 

ανάμεσα στον Ισραήλ και την ειδωλολατρεία; 

Εφιστώ την προσοχή σας σ’ αυτό το πολύ σπουδαίο θέμα. 

Ο Ισραήλ πιστεύει στον Θεό. 

Η ειδωλολατρεία πιστεύει στη δημιουργία, 

δηλαδή στην ειδωλολατρεία η δημιουργία θεοποιείται. 


Για τους ειδωλολάτρες Θεός και δημιουργία είναι ένα και το αυτό πράγμα. Ο Θεός είναι απρόσωπος, προσωποποιημένος σ’ ένα πλήθος θεών. Ο Ισραήλ και όταν μιλούμε για τον Ισραήλ εννοούμε τον πραγματικό Ισραήλ, τα πνευματικά τέκνα του Αβραάμ, εκείνους που έχουν την πίστη που δόθηκε από το Θεό στον εκλεκτό λαό Του, όχι εκείνους που εγκατέλειψαν αυτή την πίστη. Τα πραγματικά τέκνα του Αβραάμ είναι η Εκκλησία του Χριστού και όχι εκείνοι οι κατά σάρκα απόγονοι, το γένος των Ιουδαίων, γνωρίζει ότι Θεός και δημιουργία είναι δύο ριζικά διαφορετικά είδη ύπαρξης. 


Ο Θεός είναι αυθύπαρκτος, προσωπικός, αιώνιος, αθάνατος, Ζωή και η Πηγή της ζωής, Ύπαρξη και Πηγή της ύπαρξης. Ο Θεός είναι η μόνη πραγματική ύπαρξη: Ο Ων, ο μόνος Ων. Αυτό είναι το νόημα του άρθρου ''Ο''. Η δημιουργία, αντίθετα, δεν είναι αυθύπαρκτη. Εξαρτάται ολοκληρωτικά από τη θέληση του Θεού. Υπάρχει εφόσον ο Θεός θέλει να υπάρχει. Δεν είναι αιώνια. Δεν έχει ύπαρξη. Ήταν μηδέν, ήταν απολύτως τίποτα. Δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. Από μόνη της δεν έχει δύναμη ύπαρξης. Διατηρείται στην ύπαρξη με την ενέργεια του Θεού. Αν αυτή η αγαπητική ενέργεια του Θεού σταματήσει κάποτε, η δημιουργία και όλα τα δημιουργήματα, πνευματικά ή υλικά, λογικά ή άλογα θα επιστρέψουν στην ανυπαρξία. Γνωρίζουμε ότι η αγάπη του Θεού για τη δημιουργία Του είναι αιώνια. 


Γνωρίζουμε από Εκείνον, ότι δε θα μας αφήσει ποτέ να πέσουμε στην ανυπαρξία, από την οποία μας έφερε στην ύπαρξη. Αυτή είναι η ελπίδα μας και ο Θεός είναι αληθής στις υποσχέσεις Του. Εμείς, τα δημιουργήματα, άγγελοι και άνθρωποι, θα ζήσουμε αιώνια όχι γιατί έχουμε μέσα μας τη δύναμη της αιωνιότητας, αλλά γιατί αυτό είναι το θέλημα του Θεού που μας αγαπά. Αφ’ εαυτού μας είμαστε τίποτα. Δεν έχουμε στη φύση μας, ούτε την παραμικρή ενέργεια ζωής και ύπαρξης. Ό,τι έχουμε, έρχεται εξ’ ολοκλήρου από το Θεό, τίποτα δεν είναι δικό μας. 


Είμαστε βούρκος της γης και όταν το ξεχάσαμε, ο Θεός με το έλεός Του, επέτρεψε να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτό που είμαστε, για να παραμείνουμε ταπεινοί και να έχουμε ακριβή επίγνωση της μηδαμινότητάς μας. ''Ο Θεός, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κάπου αλλού, μπορεί, γιατί μπορεί να καταστρέψει τη δημιουργία, αλλά δε θέλει να το κάνει''. Στο Μέγα Ευχολόγιο (Βιέννη, 1862), ένα βασικό λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας, διαβάζουμε: ''Ο Θεός ο μέγας και Ύψιστος, ο μόνος έχων αθανασίαν” (7η ευχή του Εσπερινού, σελ. 15). ''Ο μόνος φύσει ζωοποιός... μόνε αθάνατε'' (Ωδή 5η, Νεκρώσιμος ακολουθία εις λαικούς, σελ. 410). ''Αυτός μόνος υπάρχεις, αθάνατος'' (σελ. 411). ''Ο φύσει υπάρχων τη θεική, αθάνατος μόνος''. (Ωδή 1η , Νεκρώσιμος Ακολουθία εις Κοσμικούς Άνδρας, σελ. 471). Αυτή είναι η πίστη του Ισραήλ. Ποιά είναι η διδασκαλία της ειδωλολατρείας; 


Ειδωλολατρεία είναι η συνέπεια της απώλειας της επαφής με το Θεό. Το πλήθος των αμαρτιών της ανθρωπότητας έκαναν τους ανθρώπους ανίκανους να λάβουν το θείο φως και να έχουν οποιαδήποτε ένωση με το Ζώντα Θεό. Η συνέπεια ήταν να θεωρήσουν σαν κάτι θείο τη δημιουργία, που έβλεπαν καθημερινά μπροστά τους. Η ειδωλολατρεία θεωρεί τη δημιουργία σαν κάτι το αυθύπαρκτο και αθάνατο, κάτι που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Στην ειδωλολατρεία οι θεοί είναι μέρος της δημιουργίας. Δεν τη δημιούργησαν από το μηδέν, απλά και μόνο σχηματοποίησαν την υπάρχουσα ύλη. Η ύλη μπορεί να παίρνει διάφορα σχήματα. Τα σχήματα έρχονται στην ύπαρξη και εξαφανίζονται, αλλά η ύλη η ίδια είναι αιώνια. Οι άγγελοι, οι δαίμονες και οι ψυχές των ανθρώπων είναι οι πραγματικοί θεοί. 


Είναι αιώνιοι από τη φύση τους, όπως και η ίδια η ύλη, είναι όμως ψηλότερα από την ύλη. Μπορούν να λαμβάνουν διάφορα υλικά σχήματα σε μια διαδοχική σειρά υλικών υπάρξεων, αλλά παραμένουν ουσιαστικά πνευματικοί. Έτσι στην ειδωλολατρεία παρατηρούμε δύο βασικά χαρακτηριστικά: 1. Αποδίδονται σ’ ολόκληρη τη δημιουργία τα χαρακτηριστικά της θεότητας, όπως: αιωνιότητα, αθανασία, αυθυπαρξία. 2. Μια διάκριση ανάμεσα στο πνευματικό και το υλικό και έναν ανταγωνισμό ανάμεσα στα δύο, σαν έναν ανταγωνισμό σε κάτι υπέρτερο και κάτι υποδεέστερο. Η ειδωλολατρεία και ο ανθρωπισμός είναι ένα και το αυτό πράγμα. Στην ειδωλολατρεία ο άνθρωπος είναι θεός, γιατί είναι αιώνιος εκ φύσεως. Γι’ αυτό η ειδωλολατρεία είναι πάντα υπεροπτική. Είναι ναρκισισμός. Είναι αυτολατρεία. Στην Ελλάδα οι θεοί είχαν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Η ελληνική θρησκεία ήταν η ειδωλολατρική λατρεία του ανθρώπου. Η ψυχή του ανθρώπου θεωρούνταν η αληθινή του ύπαρξη και ήταν αθάνατη εκ φύσεως. 


Έτσι βλέπουμε ότι στην ειδωλολατρεία ο διάβολος πέτυχε να δημιουργήσει μια παγκόσμια πίστη, ότι οι άνθρωποι ήταν θεοί και έτσι δε χρειάζονταν το Θεό. Γι’ αυτό η υπερηφάνεια ήταν τόσο μεγάλη στην Ελλάδα και η ταπείνωση κάτι αδιανόητο. Στο έργο του ''Ηθικά Νικομάχεια'' ο Αριστοτέλης γράφει τα ακόλουθα λόγια: ''Το να μη θίγεται κανείς από προσβολές είναι σημείο χυδαίου και δουλικού ανθρώπου''. Ο άνθρωπος που πείθεται από το διάβολο να πιστέψει ότι η ψυχή του είναι αθάνατη εκ φύσεως. ποτέ δεν μπορεί να ταπεινωθεί και ποτέ δεν μπορεί να πιστέψει πραγματικά στο Θεό, γιατί δε χρειάζεται το Θεό, όντας ο ίδιος Θεός, όπως η πλάνη του τον κάνει να πιστεύει. Γι’ αυτό οι πατέρες της Εκκλησίας, κατανοώντας από την αρχή τον κίνδυνο αυτού του ανόητου σφάλματος, προειδοποίησαν τους χριστιανούς για το γεγονός ότι, όπως το αναφέρει ο άγιος Ειρηναίος, ''η διδασκαλία πως η ανθρώπινη ψυχή είναι εκ φύσεως αθάνατη είναι εκ του πονηρού'' (Έλεγχος, ΙΙΙ, 20, 1). 


Την ίδια προειδοποίηση συναντάμε στον άγιο Ιουστίνο (Διάλογος πρός Τρύφωνα, 6, 1-2), στον Θεόφιλο Αντιοχείας (Προς Αυτόλυκον, 2, 97), στον Τατιανό (Προς τους Έλληνες, 13) κ.λ.π. Ο άγιος Ιουστίνος εξηγεί τον πρωταρχικό αθεισμό που υπάρχει στην πίστη της φυσικής αιωνιότητας και αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής. Γράφει: ''Υπάρχουν μερικοί άλλοι που, νομίζοντας πώς η ψυχή είναι αθάνατη και ασώματη, πιστεύουν ότι αν και έχουν διαπράξει το κακό δε θα τιμωρηθούν (γιατί ό,τι είναι ασώματο δεν έχει και αισθήσεις) και ότι η ψυχή, σαν συνέπεια της αθανασίας της, δε χρειάζεται τίποτα από το Θεό'' (Διάλογος προς Τρύφωνα, 1). Ειδωλολατρεία είναι άγνοια του αληθινού Θεού, μια πλανεμένη αντίληψη ότι η δημιουργία Του είναι θεία, ότι είναι θεός. Ο θεός αυτός, όμως, που είναι η φύση, είναι απρόσωπος, μια τυφλή δύναμη, πάνω απ’ όλους τους προσωπικούς θεούς και καλείται ''Ανάγκη''. 


Στην πραγματικότητα η Ανάγκη αυτή είναι η προβολή του ανθρώπινου λόγου, σαν μια μαθηματική ανάγκη που κυβερνά τον κόσμο. Είναι μια προβολή του ορθολογισμού πάνω στη φύση. Η ορθολογιστική αυτή Ανάγκη είναι ο αληθινός, υπέρτατος, τυφλός θεός των ειδωλολατρών. Οι ειδωλολάτρες θεοί είναι τμήματα του κόσμου και είναι αθάνατοι λόγω της αθανασίας της φύσης που είναι η ουσία της. Σ’ αυτήν την ειδωλολατρική αντίληψη ο άνθρωπος είναι μόνο η ψυχή του και πιστεύουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη από μόνη της, αφού είναι μέρος της ουσίας του σύμπαντος, που θεωρείται αθάνατο και αυθύπαρκτο. Έτσι ο άνθρωπος είναι θεός και μέτρο όλων των πραγμάτων. Αλλά οι θεοί δεν είναι ελεύθεροι. Κυβερνούνται από την Ανάγκη που είναι απρόσωπη. Οι διάφορες αιρέσεις ανάμιξαν αυτόν ακριβώς τον ειδωλολατρικό τρόπο σκέψης με τη χριστιανική διδασκαλία. Αυτό επίσης συνέβη και στη Δύση. Άρχισαν να διακρίνουν όχι μεταξύ Θεού και της δημιουργίας Του αλλά μεταξύ πνεύματος και ύλης. 


Άρχισαν να πιστεύουν την ψυχή του ανθρώπου σαν κάτι αιώνιο από μόνο του και να θεωρούν την κατάσταση του ανθρώπου -μετά το θάνατο- όχι σαν ύπνο στα χέρια του Θεού, αλλά σαν την πραγματική ζωή του ανθρώπου, στην οποία η ανάσταση των νεκρών, δεν είχε να προσθέσει τίποτα. Ακόμα και η ανάγκη για ανάσταση ήταν αμφίβολη. Η γιορτή της Ανάστασης του Κυρίου, που είναι η κορωνίδα όλων των εορτών στην Ορθοδοξία, άρχισε να πέφτει σε δεύτερη μοίρα, γιατί η ανάγκη της ήταν τόσο ακατανόητη στους χριστιανούς της Δύσης όσο και στους Αθηναίους, που άκουσαν το κήρυγμα του αποστόλου Παύλου. Εκείνο όμως που είναι πιο αξιοσημείωτο στο θέμα μας είναι ότι άρχισαν να αισθάνονται, πώς ο Θεός υπέκειτο στην Ανάγκη, σ’ αυτή την ορθολογική Ανάγκη, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η ανθρώπινη λογική. Διακήρυξαν ότι ο Θεός ήταν ανίκανος να έρθει σε επαφή με κατώτερα πλάσματα όπως οι άνθρωποι, γιατί δεν το επέτρεπαν οι ορθολογιστικές φιλοσοφικές ιδέες τους. 


Αυτή η αντίληψη αποτέλεσε το θεμέλιο για τις ησυχαστικές έριδες. Είχε ήδη ξεκινήσει με τον Αυγουστίνο, που δίδαξε ότι στον Μωυσή δε μίλησε ο Θεός, αλλά άγγελος. Από αυτή την άποψη περί Ανάγκης, στην οποία υποτάσσονται ακόμα και οι θεοί, πρέπει να καταλάβουμε τη δυτική νομικίστικη αντίληψη για την δικαιοσύνη του Θεού. Ο Θεός έπρεπε να τιμωρήσει την παρακοή του ανθρώπου. Του ήταν αδύνατο να συγχωρήσει. Κάποια ανώτερη Ανάγκη απαιτούσε εκδίκηση. Ακόμα κι αν ο Θεός ήταν πραγματικά καλός κι αγαθός δεν μπορούσε να ενεργήσει με καλοσύνη. Ήταν υποχρεωμένος να ενεργήσει αντίθετα προς την αγάπη Του. Το μόνο που μπορούσε να κάνει για να σώσει την ανθρωπότητα ήταν να τιμωρήσει τον Υιό Του, στη θέση των ανθρώπων. Έτσι η Ανάγκη θα ικανοποιείτο.



Αυτός είναι ο θρίαμβος της ελληνιστικής σκέψης στο χριστιανισμό. 

Ο Ωριγένης, σαν ελληνιστής, είχε φτάσει στα ίδια συμπεράσματα. 

Ο Θεός ήταν δίκαιος από ανάγκη. 

Αναγκάστηκε να τιμωρήσει, να εκδικηθεί, να στείλει ανθρώπους στην κόλαση. 

Η κόλαση ήταν δημιούργημα του Θεού. 

Ήταν μια τιμωρία που απαιτούσε η δικαοσύνη. 

Αυτή η απαίτηση για δικαιοσύνη ήταν μια ανάγκη. 

Ο Θεός ήταν υποχρεωμένος να υποταχθεί. 

Δεν του επιτρεπόταν να συγχωρήσει. 

Υπήρχε μια ανώτερη δύναμη, μια Ανάγκη, που δεν Του επέτρεπε να αγαπά χωρίς όρους. 

Ο Ωριγένης όμως ήταν και χριστιανός και γνώριζε ότι ο Θεός ήταν γεμάτος από αγάπη. 

Πώς είναι δυνατό να ομολογείς ένα Θεό γεμάτο αγάπη, όταν βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια; 

Αν ο Θεός είναι η αιτία της κόλασης, 

τότε από ανάγκη πρέπει η κόλαση αυτή να σταματήσει κάποτε, 

διαφορετικά δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι ο Θεός είναι καλός και αγαθός. 

Αυτή η νομικίστικη αντίληψη για το Θεό, 

σαν όργανο μιας ανώτερης, απρόσωπης δύναμης ή θεότητας που ονομάζεται Ανάγκη, 

οδηγεί λογικά ''στην αποκατάσταση των πάντων και την καταστροφή της κόλασης'', 

διαφορετικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Θεός είναι μοχθηρός. 

Η ειδωλολατρική ελληνική σκέψη δεν μπορούσε να αντιληφθεί 

ότι αιτία της κόλασης δεν είναι ο Θεός 

αλλά τα λογικά πλάσματά Του... 

Β΄ΜΕΡΟΣ (Συνεχίζεται)


Απόσπασμα ομιλίας του μακαριστού θεολόγου Αλεξάνδρου Καλομοίρου, που ενσωματώθηκε σε βιβλίο το 1985 υπό τον τίτλο ''Ο Πύρινος Ποταμός''. 
Τίτλος πρωτοτύπου: ''The river of fire''. Μετάφραση από τα αγγλικά: Πέτρος Μπότσης, εκδόσεις ''Ζέφυρος'', Παύλου Μελά 15, Θεσσαλονίκη.  
Ο ''Πύρινος Ποταμός'' ήταν η κύρια ομιλία που δόθηκε στη Συνέλευση Ορθοδόξου Νεότητος που οργανώθηκε κάτω από την αιγίδα της Συνόδου των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς, στο Seattle της Ουάσιγκτον, από 22-25 Ιουλίου 1980. 
Η ομιλία έγινε στα αγγλικά και το κοινό την υποδέχθηκε εγκάρδια. 
Ο σεβ. Αρχιεπίσκοπος του Καναδά κ. Βιτάλιος εξέφρασε τον θαυμασμό του, όχι μόνο λέγοντας πώς ''σπάνια διαβάζει κανείς τέτοια κείμενα, που αποπνέουν το άρωμα της αληθινής γνώσεως και της προσωπικής εμπειρίας'', 
αλλ’ ακόμη περισσότερο όταν προσωπικά ο ίδιος έδωσε εντολή να κυκλοφορήσει σε αγγλική, ρωσική και γαλλική έκδοση''.
Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Η φωτογραφία ανήκει στην σελίδα του F.B ''Ιερά Μονή Εσφιγμένου''.


Αλέξανδρος Καλόμοιρος


Print Friendly and PDF