ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ




Σκληρή γλώσσα κατά του Οικουμενικού Πατριάρχη συνεχίζουν να χρησιμοποιούν οι αξιωματούχοι του ρωσικού πατριαρχείου. Σταθερά σε υψηλούς τόνους μιλούν για “εμμονή του στην ιδέα του ανατολικού παπισμού” και προειδοποιούν όχι μόνο για σχίσμα αλλά και διακοπή της κοινωνίας με το Φανάρι. Ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του Συνοδικού Τμήματος του Πατριαρχείου Μόσχας για τις σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας, Κοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μέλος του Κοινωνικού Επιμελητηρίου της Ρωσίας, Καθηγητής Aleksandar Schipkov σε συνέντευξη του στο RIA Novosti, ήταν αμείλικτος! 


Καταρχάς σχολίασε πως η στάση του πατριάρχη Κύριλλου προς τον Οικουμενικό πατριάρχη ήταν και παραμένει αδελφική και πως μέχρι την τελευταία στιγμή ο Πατριάρχης Κύριλλος προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα. Στη συνέχεια κατηγορεί ευθέως τον κ. Βαρθλομαίο. Ειδικά για την απόφαση σχετικά με τον διορισμό των Εξάρχων αναφέρει: “το θεωρώ ανοικτή ανακοίνωση πολέμου. Θυμάστε: «Το Κίεβο βομβαρδίστηκε, μας είπαν την αρχή του πολέμου”; Πρόκειται για το ίδιο πράγμα, μόνο όσον αφορά τον θρησκευτικό πόλεμο”

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει εμμονή με την ιδέα του ανατολικού παπισμού. Ονειρεύεται να γίνει ο μόνος επικεφαλής ολόκληρης της παγκόσμιας Ορθοδοξίας κατ ‘αναλογία με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.(…)Υποδηλώνει αμέσως ότι όλες οι άλλες εκκλησίες είναι ατελείς και πρέπει να υποτάσσονται στο Φανάρι. Αυτό το ενδιαφέρον παράδειγμα του θρησκευτικού ρατσισμού σίγουρα θα εισέλθει στα μελλοντικά εγχειρίδια” επισήμανε ο Ρώσος καθηγητής και συνεχίζει: “Πώς θα αντιδράσουν οι άλλες Εκκλησίες; Φυσικά, αρνητικά. Στις 7 Σεπτεμβρίου, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος εισήλθε στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως άνθρωπος που προκάλεσε χωρισμό. Τα κανονικά εδαφικά ζητήματα είναι εξαιρετικά σημαντικά, καθώς δεν πρόκειται για ζώα, αλλά για ανθρώπους – χριστιανούς που ζουν σε αυτόν τον τομέα”. Τονίζει δε πως δεν είναι η πρώτη φορά που η Κωνσταντινούπολη κινείται προς τη διάσπαση.


Αν κοιτάξουμε την ιστορία, θα θυμηθούμε ότι η Κωνσταντινούπολη ήταν ο ιδρυτής της μετάβασης της Ορθοδοξίας στο νέο ημερολόγιο. Αυτή η υπόθεση του ημερολογίου μέχρι σήμερα δεν έχει επουλωθεί. Κάτω από την επιρροή της Κωνσταντινούπολης, μέρος των Εκκλησιών άλλαξε στο νέο ημερολόγιο, και μέρος, όπως η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν ακολούθησε. Στην Ελλάδα, εκατομμύρια πιστοί δεν αναγνώριζαν αυτή τη μεταρρύθμιση.Όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ της Κωνσταντινούπολης και της Μόσχας δεν ξέρω αν οι αναγνώστες μας γνωρίζουν ότι το 1920 η Κωνσταντινούπολη υποστηρίξε το σχίσμα στην ΕΣΣΔ. Αυτό το σχίσμα δημιουργήθηκε τεχνητά και υποστηρίχθηκε από τον Τρότσκι και άλλους μπολσεβίκους. Στη συνέχεια η Κωνσταντινούπολη ζήτησε από τον άγιο Πατριάρχη Τύχωνα να παραιτηθεί από την εξουσία του και να αποσυρθεί. Εκείνη την εποχή η Εκκλησία μας στις πιο δύσκολες συνθήκες διατήρησε την καθαρότητα της Ορθοδοξίας.


Και τι έχουμε σήμερα; Είναι γνωστό ότι η Κωνσταντινούπολη κηρύττει την φιλελεύθερη τάση στην Ορθοδοξία. Πρόκειται για κοινές προσευχές με τους Προτεστάντες και τους Καθολικούς, που δεν είναι επιθυμητές. Ο Βαρθολομαίος έχει νομιμοποιήσει τον δεύτερο γάμο και αυτό είναι κάτι που απαγορεύεται από τους κανόνες των Αγίων πατέρων της Εκκλησίας. Επίσης οι μισοεξαρτημένες αναφορές για την αποδοχή του μη παραδοσιακού σεξουαλικού προσανατολισμού συνεχώς ενθαρρύνονται και ούτω καθεξής”αναφέρει σε καταιγιστικό τόνο! Σύμφωνα με τον καθηγητή η Μόσχα, αντίθετα, είναι η ενσάρκωση μιας συντηρητικής, παραδοσιακής αναπτυξιακής πορείας στην Ορθοδοξία και υπερασπίζεται την καθαρότητα της θρησκευτικής μάθησης. “Η 7η Σεπτεμβρίου 2018 θα εισέλθει στην ιστορία ως μια θλιβερή ημερομηνία. Την ημέρα εκείνη ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σημάδεψε τη διάσπαση στη Σλαβική Ορθοδοξία με φιλελεύθερο και συντηρητικό προσανατολισμό. Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα αναπτύξει τον «Ανατολικό παπισμό» του. 


Η Ρωσική Εκκλησία δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί την καταστροφή της εκκλησιαστικής οργάνωσης της ζωής. Θεωρώ ότι, πρώτα απ ‘όλα, πρέπει να κλητευθεί το διαθρησκειακό εκκλησιαστικό δικαστήριο και να γίνει γνωμοδότηση για τις αντικανονικές ενέργειες και τις αιρετικές ιδέες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Το άλλο, και νομίζω ότι το αναπόφευκτο πράγμα είναι ότι θα τεθεί το ζήτημα της Εκκλησιαστικής Ευχαριστιακής Ένωσης. Είναι πολύ πιθανό ότι αυτό θα συμβεί. Αυτό θα οδηγήσει σε ορισμένα πρακτικά βήματα. Ένας τεράστιος αριθμός πιστών μας που βρίσκεται εκτός των συνόρων της πατρίδας, μεταξύ άλλων, στην Τουρκία πηγαίνουν τώρα στα ιερά του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης . Σε περίπτωση τερματισμού αυτού, δεν θα έχουν πλέον μια τέτοια ευκαιρία. Επομένως, η Εκκλησία μας θα πρέπει να λάβει ορισμένα βήματα για να καθοδηγήσει την πνευματική φροντίδα των Ρώσων στο εξωτερικό. Θα πρέπει να ανοίξουμε Επισκοπές, να οικοδομήσουμε ναούς και να στείλουμε ιερείς εκεί. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πνευματικά μας παιδιά. Οι ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου θα έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα πρέπει να θεραπευτούν σε δεκαετίες”.


Τέλος μιλώντας για τις σχέσεις του κ. Βαρθολομαίου με την Αμερική δεν μάσησε τα λόγια του. “Ο επίσκοπος Δανιήλ έφτασε στο Κίεβο από τις ΗΠΑ. Ο επίσκοπος του Έντμοντον Ιλαρίων στάλθηκε από τον Καναδά. Ήδη αυτή η περίσταση οδηγεί στο να σκεφτεί κανείς ποιος είναι πίσω από τον Βαρθολομαίο. Πολλές σοβαρές υποψίες υπάρχουν ότι δεν διαχειρίζεται ο Βαρθολομαίος τους Δανιήλ και Ιλαρίωνα, αλλά οι Δανιήλ και Ιλαρίων διαχειρίζονται τον Βαρθολομαίο. Και ποιος τους καθοδηγεί μπορεί να έυκολα υποτεθεί.Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως το βλέπουμε, υπονομεύουν τώρα την στρατιωτικο-πολιτική κατάσταση στη Συρία και την Ουκρανία χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά μέσα – από την κατάσταση των χημικών επιθέσεων έως την καταστροφή μέσω των θρησκευτικών πολέμων. Και νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί συμμετέχοντες σε αυτό το παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένου του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, του Πάπα Ρώμης μαζί με το αμερικανικο «βαθυ κράτος”.


Και σαν να μην έφταναν αυτά , οι ενέργειες της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης επιβεβαίωσαν υποψίες ότι επιδιώκει να επιβεβαιώσει τον νεο-παπισμό και την ελληνική εθνικιστική ιδέα, σύμφωνα με τον αρχιερέα Βλαντιμίρ Σμάλυ, γραμματέα της Θεολογικής Επιτροπής της Αγίας Γραφής του Πατριαρχείου Μόσχας. «Υπό το πρίσμα αυτής της εθνικιστικής στρατηγικής, οι πρόσφατες ενέργειες του Φαναρίου ​​φαίνονται εντελώς λογικές και διαβαθμισμένες. Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Ρωσία και η Εκκλησία της έγιναν αν όχι ο κύριος εχθρός , τότε ένας γεωπολιτικός αντίπαλος του ελληνικού εκκλησιαστικού εθνικισμού, ενώ η Μόσχα αντιλαμβάνεται τη θεωρία της Τρίτης Ρώμης με ένα χαμόγελο, ως «ιστορίες του παρελθόντος», ο ελληνικός φανταστικός κόσμο [τη βλέπει] ως τη συμβολική κληρονομιά που πρέπει να καταστραφεί », γράφει ο ιερέας στο Facebook. Οι εθνικιστές της ελληνικής εκκλησίας σχεδόν αποκρύπτουν το μίσος τους σε οποιαδήποτε αναφορά στην ιδέα της Τρίτης Ρώμης, είπε.


«Το βλέπουν σαν μια προσπάθεια να ανατρέψουν τη δική τους« μεγάλη ιδέα »για την αποκατάσταση της Δεύτερης Ρώμης, αν όχι ως πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τότε τουλάχιστον ένα ορθόδοξο Βατικανό «, δήλωσε ο πατέρας Βλαντιμίρ. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης προσπάθησε ήδη να καταστρέψει το Πατριαρχείο της Μόσχας, αλλά «για πολύ καιρό οι γεωπολιτικές περιστάσεις του 20ου αιώνα δεν ήταν ευνοϊκές για τα σχέδια της Κωνσταντινούπολης». «Σήμερα η Ουκρανική σύγκρουση και η περίπλοκη διεθνής θέση της Ρωσίας επιτρέπουν στην Κωνσταντινούπολη να πραγματοποιήσει ένα απότομο και ακριβές χτύπημα. Στόχος της ουκρανικής εκστρατείας της Κωνσταντινούπολης για αυροκεφαλία δεν είναι η Ουκρανία, αλλά «συμπιέζει «το Πατριαρχείο Μόσχας από την κοινότητα των ορθόδοξων τοπικών εκκλησιών στην οποία η Κωνσταντινούπολη θέλει να διαδραματίσει το ρόλο είτε ενός βυζαντινού αυτοκράτορα είτε ενός ανατολικού Πάπα «, δήλωσε ο ιερέας.


Το Φανάρι ξεκίνησε ένα «ακριβές και υπολογισμένο χτύπημα” και «αν η Μόσχα ασχοληθεί με τις ενέργειες της Κωνσταντινούπολης, θα αναγνωρίσει την θεωρία και την επιχειρηματολογία της Κωνσταντινούπολης τα τελευταία 100 χρόνια”, ανέφερε. Αν το Πατριαρχείο της Μόσχας διακόψει την κοινωνία με την Κωνσταντινούπολη, θα κηρυχθεί σχισματικό και θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την εδραίωση αυτού του καθεστώτος, δήλωσε ο θεολόγος.



Εκ του ιστολογίου ''ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ'' ΕΔΩ.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF