ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1924


 


Μητροπολίτης Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος:
Ο μεταρρυθμιστής της εορτολογικής καινοτομίας,
ο διώκτης ενός παποκαισαρικού κράτους,
που συνεργούντος του Χωροφύλακα φυλάκιζε,
εξόριζε και διαπόμπευε δημοσίως τους εμμένοντας στην Πίστη των Πατέρων τους,
Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς.


Περιοδικό:
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' 
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Τεύχος 1, Ιανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 1976
Έτος Α΄, Σελίδες 5-8


Ο υπερ80ούτης σεβαστός γέρων κ. Ανδρέας Βαπορίδης,
ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος του τότε ''Συλλόγου των Ορθοδόξων'',
διηγείται,
πως οι πρώτοι Παλαιοημερολογίται εόρτασαν τα πρώτα
ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,
το έτος 1924,
πρώτον έτος του ημερολογιακού σχίσματος.


Το πρώτον έτος του ημερολογιακού σχίσματος διήλθομεν δυσκόλους καιρούς. Αι δισκολιάι δι΄όλους ημάς, οι οποίοι με την βοήθεια του Θεού παρέμειναν πιστοί εις το Πάτριον Ορθόδοξον Εορτολόγιον ήσαν οι εξείς: α. Τα σκληρά μέτρα της τότε Επαναστατικής Κυβερνήσεως, τα οποία είχε λάβει εναντίον μας. β. Η άγρυπνος και συστηματική παρακολούθησή μας υπό των οργάνων του Μητροπολίτου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ταύτα δι΄εκάστην εκκλησιαστικήν μας συνάθροισιν εις Παρεκκλήσια έξωθεν των Αθηνών,ειδοποίουν τας αστυνομικάς αρχάς, που κατεύθανον με την στερεότυπον διαταγήν να μας διαλύσουν. γ. Η σχεδόν παντελλής έλλειψις ομοφρόνων Ορθοδόξων Ιερέων καθώς και μονίμου Ιερού Ναού προς επιτέλεσιν των θρησκευτικών καθηκόντων μας. Παντού και τα πάντα, τα ''έσκιαζε η φοβέρα'' (τη βοηθεία του ξίφους της Επαναστάσεως) του σχισματικού Μητροπολίτου Παπαδοπούλου και τα ''πλάκωνε η σκλαβιά'' του ημερολογιακού σχίσματος. 


Από την 10ην Μαρτίου 1924, η οποία εγένετο αυτομάτως 23ην Μαρτίου, με την πρόσθεσιν των 13 ημερών οι πρώτοι αντιδράσαντες εις την ημερολογιακήν καινοτομίαν, εν Χριστώ αδελφοί, συνέστησαν Σωματείον υπό τον τίτλον ''Σύλλογος των Ορθοδόξων''. Τούτον αργότερα κατά το έτος 1926 διεδέχθη η Ιερά Κοινότης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Η Διοίκησις του νεουδρυθέντος ''Συλλόγου των Ορθοδόξων'' αντέδρασε με όλα αυτής πενιχρά μέσα, κατά της ημερολογιακής καινοτομίας, με την διαφώτισιν των Ελλήνων, με εντύπους διαμαρτυρίας και με συγκεντρώσεις εν κλειστώ χώρω, όπου ελάμβανον χώραν διαφωτιστικαί ομιλίαι. Τοιαύται εγένοντο συχνά ιδίως εις την Αίθουσαν των Εμποροϋπαλλήλων, παρά την πλατείαν Μητροπόλεως. Ομιληταί υπήρξαν πολλοί. Μεταξύ δε αυτών και πολλά αξιόλογα στελέχη του Επιστημονικού κόσμου, όπως π.χ. ο Ιστορικός και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Π. Καρολίδης, ο Μέγας Χαρτοφύλαξ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Εμμ. Γεδεών, όστις πάντοτε εις τας ομιλίες του ετόνιζε χαραχτηριστικώς, ότι μας ''φραγγέψανε''. Ο Κων. Ψάχος, Καθηγητής της Βυζαντινής μουσικής εν τω Ωδείω των Αθηνών και άλλοι. 


Ως ανέφερα ανωτέρω, επάσχομεν περισσότερον από έλλειψιν Ιερέων. Διότι, ως γνωστόν, λόγω των σκληρών μέτρων που είχε λάβει, τόσον η Μητρόπολις Αθηνών, όσο και η Επανάστασις, ουδείς Ιερεύς ετόλμα, όχι μόνον να ορθώσει το ανάστημά του κατά του σχίσματος, αλλά, ούτε καν να ομιλήσει. Παρ΄όλα, όμως αυτά, κατά τον Αύγουστον του 1924, δύο Ιερείς, οι αείμνηστοι π. Παρθένιος ο Ιβηρίτης και ο π. Ιωάννης Φλώρος ετόλμησαν να είπουν το μεγάλον και αποφασιστικόν Όχι και εις τον Μητροπολίτην και εις στο σχίσμα, και ετέθησαν Πνευματικοί Αρχηγοί των Μελών του Συλλόγου των Ορθοδόξων. Με τους Ιερείς αυτούς εκτελούσαμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα τας Κυριακάς και Εορτάς εις τα πέριξ των Αθηνών, διάφορα Εξωκκλήσια. Και ούτω εφθάσαμεν εις τας παραμονάς της Μεγάλης Εορτής των Χριστουγέννων. 


Οι πιστοί, οι ακολουθούντες το Πάτριον Εορτολόγιον επλήθυνον, διότι ''ο Κύριος προσετίθει τους σωζόμενους καθ΄ημέραν τη Εκκλησία'' Πράξ.Β΄,47) και κατά τους μετριοτέρους υπολογισμούς μας ο αριθμός των Πιστών έφθανε μόνον εις τας Αθήνας και τον Πειραιά τας 5.000 ψυχών και άνω. Έπρεπε λοιπόν, όλο αυτό το πλήθος των Πιστών να εορτάσει την μεγάλην Εορτήν των Χριστουγέννων, και να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων. Διά τούτον, λοιπόν τον λόγον, το Διοικητικόν Συμβούλιον του Συλλόγου των Ορθοδόξων συνεδρίαζε κάθε βράδυ, άλλοτε εις το ιδικόν μου εργαστήριον εις την οδόν Βλαχάβας και άλλοτε εις την οικίαν του αειμνήστου Σιδέρη. Επροτάθη υπό ενθέρμων ζηλωτών να καταλάβομεν αυτόν τούτον τον Μητροπολιτικόν Ναόν ή τον Ιερόν Ναόν της Γεννήσεως του Χριστού εις του Ψυρρή. Μετά από πολλάς συνεδριάσεις και συζητήσεις επικράτησε και απεφασίσθη η εξής συνετή πρότασις: Τα πρώτα Ορθόδοξα Χριστούγεννα του έτους 1924, να εορτασθούν εις το ιερόν Παρεκκλήσιον του Αγίου Θεράποντος εις το Γουδί έξωθεν των Αθηνών. Εγκαίρως ειδοποιήθησαν οι Πιστοί των Πατρίων Παραδόσεων περί του ναού ένθα θα εωρτάζοντο τα Χριστούγεννα, και την νύκτα των Χριστουγέννων, πλέον των τριών χιλιάδων Πιστών υπερπλήρωσαν τόσον τον Ναόν, όσο και τον γύρω χώρον, ανάψαντες μάλιστα και φωτιές δια να θερμαίνονται. 


Μετά το μεσονύκτιον, και, ενώ εψάλλετο η ακολουθία του Όρθρου των Χριστουγέννων και ο π. Παρθένιος επιτελούσε την αγίαν Προσκομιδήν, κατέφθασε δύναμη Χωροφυλακής και στρατού με επί κεφαλήν τον στρατιωτικόν Φρούραρχον Αθηνών και περιεκύκλωσαν τους εκκλησιαζομένους. Η διαταγή που είχεν ήτο ρητή. Να συλληφθεί ο Ιερεύς και να διαλυθεί έστω και βιαίως το συγκεντρωμένον πλήθος. Είπεν επίσης ο Φρούραρχος, ίσως προς εκφοβισμόν, ότι εν ανάγκη δεν θα εδίσταζε να κάμει και χρήσιν των όπλων. Ουδείς εκ των εκκλησιαζομένων εκινήθη, οι δε ψάλται παρέμειναν απαθείς εις τας απειλάς και συνέχισαν να ψάλλουν, ενώ ο Ιερεύς με την αγίαν Λόγχην εσυνέχισεν εν τη αγία Προσκομιδή να μνημονεύει ''υπέρ ζώντων και τεθνεώτων''. Εμπρός εις την αποφασιστικήν αυτήν άρνησιν τούτων, ο Φρούραρχος Αθηνών έφυγε μόνος του, αφού εγκατέστησε φρουρούς - στρατιώτας με ''εφ΄όπλου λόγχη'', τόσον εντός του Ναού, όσον και εκτός τούτου. Μετά από μίαν περίπου ώραν επανήλθεν με νέαν εντολήν, προφανώς του Μητροπολίτου,την οποίαν ανήγγειλεν εις τον Ιερέα και εις τους ψάλλοντας. -Εάν εορτάσετε τον Τίμιον Πρόδρομον (εξημέρωνε η εορτή του Τιμίου Προδρόμου με το νέον ημερολόγιον), θα σας αφήσω να λειτουργήσετε!


Εις περίπτωσίν, όμως, που επιμένετε να εορτάσετε Χριστούγενναθα θα διατάξω να σας διαλύσουν δια της βίας! -Ημείς έχομεν Χριστούγεννα σήμερα, όπως και τα Ιεροσόλυμα. Οι Φράγκοι εορτάζουν σήμερα τον Πρόδρομον! ακούστηκαν φωνές από το πλήθος. Τότε ο Φρούραρχος απευθύνθη προς τον λειτουργούντα Ιερέα και τον απείλησε ότι θα τον συλλάβει. -Μόνον ''σούρνοντας'' και ντυμένον με τα Ιερά Άμφια και με την αγίαν Λόγχην στο χέρι, θα με βγάλετε από το Άγιο Βήμα, απήντησε ο Ιερεύς. Βλέπων ταύτα ο Φρούραρχος και φοβούμενος τυχόν αιματοκύλισμα, υπεχώρησε και μας άφησε να εορτάσομεν τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα, το πρώτον έτος του Σχίσματος.


Με ασυγκράτητον κατάνυξιν προσήλθεν όλο εκείνο,
το πλήθος των πανηγυριστών εις το τέλος της Θείας Λειτουργίας
ησύχως και μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων.
Δύο ώρας,
πριν ξημερώσει και πριν αλληλοευχηθώμεν
''Χρόνια Πολλά'',
και ''Του χρόνου ελεύθεροι'',
επεστρέψαμεν όλοι εις τους οίκους μας,
ως άλλοι ''Ποιμένες της Βηθλεέμ...δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν
επί πάσιν οις ήκουσαν και είδον'' (Λουκά β΄).



Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου και μεταφορά στο μονοτονικό σύστημα,
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απόσπασμα 1ου τεύχους,του ιστορικού περιοδικού
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
Άριθμός Τεύχους 1, 
Ιανουάριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος 1976,
Έτος Α΄, Σελίδες 5-8

 

 

Περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ''

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF