ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΙΤΕΥΤΙΚΟΣ, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΥΠΟ ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ (1840) ΜΕΡΟΣ 3ον




Δι' ου στηλιτεύεται η εκ της Αγγλίας κατά των ορθοδόξων επιβουλή εκφωνηθείς 

υπό πολλών ιερέων της νήσου Κεφαλληνίας
επ' εκκλησίας κατά τον Ιανουάριον μήνα,



ε ν   έ τ ε ι   1 8 4 0



Αιδέσιμοι και ευλαβέστατοι Ιερείς, 

τιμιώτατοι και περιπόθητοι λοιποί άπαντες, 

αδελφοί εν Χριστώ, τέκνα φωτός, και υιοί κατά χάριν του 

Επουρανίου Πατρός.




Συνέχεια από το προηγούμενο

Σιωπώ λέγω αδελφοί όλα ταύτα, και όσα άλλα φρικωδέστερα, τούτων ημπορεί να ειπή τις, τα οποία κατά πάσαν ημέραν, και βλέπομεν και ακούομεν, εκ των οποίων κατήντησαν εις τον έσχατον κίνδυνον, η πίστις, η πατρίς και όλον το γένος. Και τούτο διατι; Διά την βαθύτητα της απάτης και της ραδιουργίας, διά των οποίων η Αγγλία προ χρόνων πολλών, ενεργεί το κοινόν ναυάγιον της ορθοδοξίας, του γένους, διά τας φρικτάς προδοσίας τινών εξ ημών, διά την άγνοιαν του κοινού λαού, και διά την είτε διά φόβου, είτε δι' άλλας αιτίας σιωπήν και αδιαφορίαν πολλών, ώστε έφερον εις τοιαύτην κοσμιωτάτην περίστασιν τα της Εκκλησίας (δεν λέγω τα εξωτερικά και τα πρόσκαιρα)


ώστε ήδη ουδέν άλλον έμεινεν εις ημάς, παρά ολίγοι γέροντες ιερείς ορθόδοξοι, και αυταί αι Εκκλησίαι, τας οποίας με μόχθους και κόπους έκτισαν οι γονείς ημών΄ η Αγγλία όμως αφ' ου έπραξε προ τόσου καιρού έως της σήμερον τόσας καινοτομίας θρησκευτικάς και τόσα κατά της πίστεως δεινά, εις την Επτάννησον και εις το Βασίλειον της Ελλάδος, εις όλην την Ανατολήν, και εις τα ορθόδοξα Κράτη, και δεν απήντησεν μέχρι τούδε καμμίαν αντενέργειαν ή αντίστασιν, εστοχάσθη ότι ήδη είναι καιρός, να καταργήση και αυτάς τας Εκκλησίας, καθώς προλαβόντως κατήργησε και τα Μοναστήρια.


25) Τούτον τον σκοπόν έχει η προ ολίγου δημοσιευθείσα από 4 Δεκεμβρίου 1839 απόφασις της Βουλής, με την οποίαν προστάζονται όλοι οι Επίτροποι και Εφημέριοι των Εκκλησιών, να δίδωσιν λόγον εις την Διοίκησιν, εις όσα καλά είτε κινητά είτε ακίνητα, Ιερά άμφια, και σκεύη έχει η πάσα η Εκκλησία. Κατά την έννοιαν αυτής, η Διοίκησις μέλλει εις το εξής να διοική αυτά και να κρατή όσα θέλη, υποκάτω εις την απόφασιν ότι μέλλουν να διαμοιράζωνται εις πτωχούς (άρθρον 1. 11. 31).


Αιδέσιμοι ιερείς! αδελφοί χριστιανοί! ο σκοπός είναι όλος δόλιος και ολέθριος και αν τούτο γίνη από ημάς, ευθύς πίπτομεν εις την τρομεράν προδοσίαν της πίστεως και της Εκκλησίας. Ο σκοπός είναι να λάβη όλα τα πράγματα των Εκκλησιών, να προσδιορίση και ολιγοστεύση κατά πρώτον τον αριθμό τους, αυτή να διορίζη τους εφημερίους και επιτρόπους αυτών, να τας ερημώση έπειτα ολίγον κατ' ολίγον και να διατάξη ένα τόπον κοινόν έξω της κάθε πόλεως και χωρίου, διά να ενταφιάζωνται και νεκροί καθώς είναι συνήθεια εις τους Άγγλους, τας δε Εκκλησίας να καταστήσωσι Σχολεία αλληλοδιδακτικά.


Τούτον τον σκοπόν έχουν και τα μακράν των θείων Ναών νομοθετημένα κοινοταφεία διά τα οποία γίνεται μέγας γογγυσμός εις όλον τον χριστιανικόν λαόν της Επτανήσου.


26) Κανείς βασιλεύς, καμμία κοσμική εξουσία, κανείς άνθρωπος λαικός έστω άγιος και θαυματουργός, και πολλώ μάλλον άπιστος και αλλόφυλος, δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνη εις τα της πίστεως και της Εκκλησίας, ως νομοθέτης ή ως Διοικητής.


27) Η Αγγλία έδωκεν απ' αρχής εις ημάς υπόσχεσιν, να μη μας ενοχλήση ποτέ εις τα της πίστεως και της θρησκείας, και αυτή εξ εναντίας έφερε τόσας καινοτομίας, και τόσα δεινά εις την Επτάνησον, εις την Ελλάδα, εις όλην την Ανατολήν, και εις όλην εν γένει την ορθόδοξον Εκκλησίαν, όσα ουδείς άλλος τύραννος, ή διώκτης της πίστεως δεν έφερεν από καταβολής κόσμου μέχρι της σήμερον.


Αλλά πως έκαμε ταύτα; πάντοτε διά της ραδιουργίας και απάτης΄ πλανά, φθείρει και αγοράζει με τα χρήματα του Ταμείου της Πατρίδος, του γένους, και της Εκκλησίας ολίγα ανθρωπάρια. Από αυτά χειροτονεί Αρχιερείς, Ιερείς, Διδασκάλους, Βουλευτάς, Νομοθέτας, Υπουργούς και όλους εν γένει τους επαγγελματικούς, διευθύνει, διοικεί και κινεί ως όργανα, κατά τους ιδίους σκοπούς αυτής, δι' αυτών ενεργεί το ναυάγιον της Εκκλησίας και του γένους, και έπειτα περιέρχεται και κηρύττει, όχι μόνον εις όλον τον Κόσμον, ότι όλα αυτά γίνονται από ημάς, αλλά και συκοφαντεί το γένος μας ως βάρβαρον, ως αχρείον και ως σκανδαλοποιόν.


28) Ημείς αδελφοί, ως χριστιανοί, πρέπει να υποτασσώμεθα εις πάσαν Κοσμικήν αρχήν, και Διοίκησιν, οποιανδήποτε και αν είναι, και να υποφέρωμεν μέχρι θανάτου εις όσα δεινά θέλει να επιβάλλη εις ημάς. Αλλ' εις ποια; Εις όλα τα κοσμικά και πρόσκαιρα τα οποία εις αυτήν ανήκουσιν, αλλ' όχι εις τα πνευματικά και τα Εκκλησιαστικά, των οποίων Κριτάς και Νομοθέτας εννόμους, από καταβολής Κόσμου η Εκκλησία εγνώρισε και γνωρίζει μόνους τους ορθοδόξως φρονούντας, Ιερούς και Πνευματικούς Ποιμένας, τους Κανονικώς και νομίμως ψηφισθέντας και χειροτονηθέντας΄ όχι εις όσα υποκρύπτουσι τον ολέθριον σκοπόν της ανατροπής, της προδοσίας και της αρνήσεως της ορθοδόξου ημών πίστεως.


Ζητεί την δούλευσίν μας, τα πράγματά μας και αυτήν την ζωήν μας; Ημείς όλα αυτά αν τύχη ανάγκη να δώσωμεν. Ζητεί την εκ μέρους μας άρνησιν ή προδοσίαν της πίστεως, της πατρίδος και του γένους; Τότε πρέπει να προκρίνωμεν μυρίους θανάτους, από τοιαύτας φρικτάς και τρομεράς προδοσίας. Τότε όχι μόνον όλη η Αγγλία, αλλά και όλοι οι βασιλείς του Κόσμου, αν συναχθώσιν εις εν, και μας βιάσωσι με μυρία βάσανα, δεν δύνανται να κατορθώσωσι τούτο, εάν ημείς είμεθα αληθινοί χριστιανοί, κατά τα λαμπρά και αναρίθμητα παραδείγματα όλων των αιώνων του χριστιανισμού.


Αυτή όμως πάντοτε είτε διά της ραδιουργίας και της πλάνης μας απατά, είτε διά της βίας, και με τα φόβητρα μας βιάζει και γινόμεθα προδόται της Εκκλησίας, της πίστεως και του γένους, και συγχρόνως προετοιμάζει και ενεργεί όλων των εθνών την κατ' αυτών συνωμοσίαν και επιβουλήν.


29) Τώρα τέλος πάντων, έπειτα από τόσα άλλα δεινά ζητεί ώστε οι ιερείς και οι επίτροποι να παραδώσωσι εις τους εχθρούς της πίστεως της Εκκλησίας, και τα κοιμητήρια των γονέων μας. Αλλά ημείς ερωτώ τι πρέπει να κάμωμεν εις τούτο; Δεν πρέπει να δώσωμεν περί τούτου καμμίαν ακρόασιν, ως είναι γενική περί τούτου γνώμη, έως πάλιν να μας καλέση. Και όταν μας καλέση πρέπει να αποκριθώμεν.


30) Πρώτον, ότι δεν είναι συγχωρημένον εις καμμίαν Κοσμικήν Εξουσίαν να επεμβαίνη εις τα της πίστεως και της Εκκλησίας διά καμμίαν αιτίαν και πρόφασιν. Διά τούτο μέχρι τούδε όσα έπραξεν η Κυβέρνησις της Επτανήσου όλα θεωρούνται ως τρομερά ιεροσυλία, ως επιβουλή, ως τυραννία και ως διωγμός της πίστεως καθώς και αυτά τα πράγματα κηρύττουσι μεγαλοφώνως αυτήν την αλήθειαν. Δεύτερον, ότι δεν συγχωρεί ποτέ εις ημάς η συνείδησις να γίνωμεν προδόται της πίστεως, συντρέχοντες και συνεργούντες εις τους κατ' αυτής ολεθρίους σκοπούς της Κοσμικής αρχής.


Και ότι η Διοίκησις έχει την δύναμιν των όπλων και ημπορεί να πράξη ό,τι και αν θέλη. Τα ιδικά μας πράγματα, αν θέλη προσφέρωμεν θεληματικώς, και εις αυτά δίδομεν οποίαν καταγραφήν θέλει, αλλ' όχι ποτέ εις τα Ιερά και Εκκλησιαστικά, τα οποία ούτε Αρχιερεύς, ούτε Σύνοδος Επισκόπων, και πολλώ μάλλον άνθρωποι λαικοί και κοσμική εξουσία δεν έχει ποτέ το δικαίωμα, κατά τους Εκκλησιαστικούς νόμους, να αρπάξη και οικιοποιηθή.



Συνεχίζεται


Εκ του βιβλίου:

''ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΕΥΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ''

Υπό    Κ ο σ μ ά  Φ λ α μ ι ά τ ο υ

Διά του οποίου ανακαλύπτεται η μυστική καταχθόνιος επιβουλή κατά πάντων των ορθοδόξων Ελλήνων, και κατά πάσης Εκκκλησιαστικής και πολιτικής αρχής, έχουσα ό ρ γ α ν α τους αθέους και αθρήσκους Μ α σ σ ό ν ο υ ς, προδότας της ιδίας αυτών πατρίδος. Ιδέ Φωνήν ορθόδοξον του 1849 περί Μιλόρδων Αιτία ιβ' τη σελ. 105.

Ε Ν   Β Ο Λ Ω

Εκ του Τυπογραφείου της εφημ. Η ''ΘΕΣΣΑΛΙΑ''

1 9 1 1

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επεξεργασία, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Σελ. 13-16.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF