ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ




Οι βλάσφημοι και αμετανόητοι Οικουμενιστές, 

αντί να κάνουν εκδηλώσεις για τον ρόλο και την σημασία της Ορθοδόξου οικογενείας 

υπό την σκέπη της Αλήθειας 

της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, 

διοργανώνουν συμπόσια με εκτός Εκκλησίας αλλοθρήσκους, 

προκειμένου να καλλιεργήσουν την διαθρησκειακή ενότητα

ως φυσικό και επόμενο αποτέλεσμα της παγκοσμοιοποίησης των Θρησκειών. 

Ο Αναστάσιος Αλβανίας, μέγιστος εκ των μεγίστων διαθρησκειακών συγκρητιστών 

''κοσμεί'' με την παρουσία του πλείστα όσα forum, 

διαμηνύοντας την ''της πάντων ένωσιν'' 

στο όνομα πάντα της αγάπης, 

από την οποία όμως απουσιάζει η Αλήθεια: 

Ο Χριστός μας!

Και μόνο με αυτήν την παρά φύσιν, 

οικτρή και δαιμονοαγωγούσα αγαπολογία, 

αφού καταπατώνται τα δόγματα και η πατερική παράδοση της Ορθοδοξίας, 

οι θείες Εντολές, αλλά και το ίδιο το Πηδάλιον, 

ο ψευδοορθόδοξος, οικουμενιστής Αλβανίας έχει συγκινήσει 

ακόμη και ημετέρους, ενχώριους φιλοοικουμενιστές, 

σε σημείο που να τον αποκαλούν και... Γέροντα!

Αυτή είναι η δύναμη του διαβόλου στους αποστάτες της Πίστεως, 

αυτή είναι η και η εκ δεξιών ''δυναμική'' τους να σαγηνεύουν πλην των αφελών, 

ακόμα και τους εκλεκτούς. 

''...Ἐλεύσονται γάρ , φησί , καί ἀπατήσουσι πολλούς· 

οἱ δέπρό τῆς δευτέρας αὐτοῦ παρουσίας , οἳ καί ἐκείνων ἦσαν πικρότεροι . 

∆ώσουσι γάρ , φησί, σημεῖα καί τέρατα,

ὥστε πλανῆσαι,εἰ δυνατόν,καί τούς ἐκλεκτούς.

Ἐνταῦθα τόν ἀντίχριστόν φησί,καί δείκνυσί τινας καί διακονησομένους αὐτῷ''...''  



Έτσι στις 18 Ιανουαρίου 2017, στους χώρους της Ανώτατης Σχολής “Bedёr”, στα Τίρανα, διεξήχθη το Διαθρησκευτικό Συμπόσιο “Η οικογένεια υπό την Χριστιανική και Ισλαμική θεώρηση». Πρόκειται για συνεργασία τριών ανώτατων ιδρυμάτων που σχετίζονται με την πίστη: το Παράρτημα των Ισλαμικών Επιστημών στο “Bedër”, την Ορθόδοξη Θεολογική Ακαδημία “Η Ανάσταση του Χριστού” Άγίου Βλασίους Δυρραχίου και το Καθολικό Διαμητροπολιτικό Σεμινάριο “Zonja e Kёshillit tё Mirё”, Σκόδρα. Συντονιστής του Συμποσίου ήταν ο κ. Γκέντι Κρούγια, Προϊστάμενος του Παραρτήματος των Ισλαμικών Επιστημών, ο οποίος στην εναρκτήρια ομιλία του τόνισε: «Τα δικά μας ακαδημαϊκά ιδρύματα εδώ και καιρό έχουν προβεί σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες αναφορικά με διαθρησκευτικές συνεργασίες μέσα από ανοικτές διαλέξεις καθηγητών των αντίστοιχων σχολών, αναφέροντας στους φοιτητές βασικά θέματα της θεολογίας και της πίστης.



Νωρίτερα διεξήχθησαν συμπόσια τέτοια, όπως: «25 χρόνια ελευθερίας πίστεως», που οργάνωσε η Ανώτατη Σχολή “Bedёr” και “Ο άνθρωπος, οικονόμος της Δημιουργίας», που οργάνωσε η Θεολογική Ακαδημία «Η Ανάσταση του Χριστού». Στη συνέχεια χαιρέτησε ο πρύτανης της Ανώτατης Σχολής “Bedёr”, Καθηγ. Δόκτορας Ferdinand Gjana. Η πρώτη ανακοίνωση ήταν εκείνη του Mario Imperatori, διευθυντή του Καθολικού Διαμητροπολιτικού Σεμιναρίου, Σκόδρα,με θέμα: «Η οικογένεια ως εικόνα της οικογένειας της Ναζαρέτ». Ο ομιλητής επεσήμανε τον κίνδυνο του ατομικισμού και του οικονομικού φονταμενταλισμού, φαινόμενα που θέτουν σήμερα σε κίνδυνο τη σταθερότητα της οικογένειας, καθώς κι άλλους παράγοντες που οδηγούν στη διάλυσή της. Η δεύτερη ανακοίνωση έγινε από τον κύριο Θωμά Τσομένη, καθηγητή της Θεολογικής Ακαδημίας, ο οποίος αναφέρθηκε πάνω στο θέμα «Η χριστιανική οικογένεια και ο ρόλος της γυναίκας σ’ αυτή».



Στο τέλος της δραστηριότητας, οι συμμετέχοντες επισκέφτηκαν τη φωτογραφική έκθεση με θέμα: «Η διαθρησκευτική αρμονία στην Αλβανία», αντιλαμβανόμενη με διάφορες φωτογραφίες στο διάβα των χρόνων, που αποδεικνύουν κοινές διαθρησκευτικές δραστηριότητες κατά τον προηγούμενο αιώνα.



 Όλα τούτα για να πιστοποιηθεί έτι άλλη μια φορά 

η πλανερή και δολερή εκδοχή του παναιρετικού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, 

που μίλησε για  την ''της των πάντων ένωσιν'', 

χωρίς όμως την Μετάνοια και την Επιστροφή στην Ορθοδοξία 

όλων των αιρετικών δαιμονοκατασκευασμάτων, 

που η αντίχριστη Σύνοδος του Κολυμπαρίου 

έτσι απλά τους αποκατέστησε στα μάτια των ευπροσάρμοστων και ανεκτικών υπηκόων τους 

και δογματοποίησε την ύπαρξη πολλών Εκκλησιών με ''σωστικά μυστήρια'' και βεβαία σωτηρία...

Εύχεσθε και προσεύχεσθε!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


1 σχόλιο:

  1. Καλο βράδυ Γιώργο

    ΜΕΤΑΤΙΘΕΜΕΘΑ ΕΙΣ ΕΤΕΡΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ;
    Αποτελεί γεγονός αναντίλεκτο ότι ή τελευταία δεκαετία υπήρξε μια περίοδος τω όντι κατώδυνος δια τους απανταχού Ορθοδόξους. Τι ν' απαριθμήσει κανείς! Τη διαβόητη σύναξη του Μπαλαμάντ του Λιβάνου, οπού ό Παπισμός αναγνωρίστηκε ως «αδελφή Εκκλησία», την αναβίωση των κατάπτυστων μεθοδεύσεων της παπικής Ούνίας, πού απειλεί, δωροδοκεί, εκβιάζει καί πιέζει παντοιοτρόπως τους έμπερίστατους Ορθοδόξους της ανατολικής Ευρώπης, την ούτω αποκαλούμενη «βαπτισματική θεολογία» πού μετατρέπει ταχυδακτυλουργικά τους κακόδοξους σε Ορθοδόξους, την παπική επίσκεψη στην Αθήνα κατά την 4 Μαΐου 2001, με την οποία ή εκκλησιαστική ηγεσία της ελλαδικής Εκκλησίας αναγνώρισε ουσιαστικά το διπλό ρόλο του τραγελαφικού μορφώματος του Βατικανού καί τέλος την πανηγυρική επισημοποίηση της intercomunio (την μετάδοση δηλαδή της θείας κοινωνίας στους αιρετικούς καί τη δυνατότητα των Ορθοδόξων να «κοινωνούν» σε ναούς αιρετικών) στη Ραβέννα της Ιταλίας τον Ιούνιο του 2002, παρόντων του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου καί άλλων Ορθοδόξων ιεραρχών.
    .................................................................
    Ταύτην τήν ἁγίαν ὑμῶν Μονήν, σκέπετε ἀπαύστως, ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς, Κυπριανέ Πάτερ, ὁμού σύν Ἰουστίνη, αὐτήν ἐπευλογοῦντες, ὑμῶν τή χάριτι.
    Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF