ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ (2025)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Φυλή Αττικής

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ

Κατά Ιωάννη Δ' 5-42

ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν ᾿Ιακὼβ ᾿Ιωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ ᾿Ιακώβ. ὁ οὖν ᾿Ιησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· δός μοι πιεῖν. οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ ᾿Ιουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται ᾿Ιουδαῖοι Σαμαρείταις. ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν ᾿Ιακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν ῾Ιεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν ῾Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν ᾿Ιουδαίων ἐστίν. ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; ᾿Αφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. ᾿Εν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. Εκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗ: Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ

ΟΡΘΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ (2025)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ - ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΟΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΕΔΩΣΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ» (2023)

ΕΡΧΕΣΘΕ ΠΡΟΣ ΜΕ ΚΑΙ ΑΡΥΣΑΣΘΕ ΥΔΩΡ ΖΩΝ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ (2023)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ:  ''ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΡΟΝΤΑ''

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ (2024)

π. ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΜΕΜΑΝ: Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΣ

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ:  ''ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ''

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α':  ''Η ΚΑΛΗ ΠΡΟΑΙΡΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ'' (1987)

«ΜΕΤΑ ΜΥΡΩΝ» (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ) - ΨΑΛΛΕΙ Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΚΡΗ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: «ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ» (2022)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ (2024)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ; (2024)

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''Η ΚΑΛΗ ΠΡΟΑΙΡΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΔΟΣ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑΣ'' (1987)

Ομιλία την Κυριακή της Σαμαρείτιδας (1987)
στο καθολικό
της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης,

Φυλής Αττικής

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ

«Ως οὖν ἔγνω ὁ Κύριος ὅτι ἤκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι Ἰησοῦς πλείονας μαθητὰς ποιεῖ καὶ βαπτίζει ἢ Ἰωάννης- καίτοιγε Ἰησοῦς αὐτὸς οὐκ ἐβάπτιζεν, ἀλλ᾿ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ-ἀφῆκε τὴν Ἰουδαίαν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν(:όταν λοιπόν έμαθε ο Κύριος ότι οι Φαρισαίοι άκουσαν ότι ο Ιησούς προσελκύει και βαπτίζει περισσότερους μαθητές παρά ο Ιωάννης – αν και ο ίδιος ο Ιησούς δεν βάπτιζε, αλλά βάπτιζαν οι μαθητές Tου – για να μην ερεθίζει τον φθόνο των εχθρών Tου άφησε την Ιουδαία και αναχώρησε πάλι για τη Γαλιλαία, όπου δεν υπήρχαν πολλοί αντίζηλοί Tου)»[Ιω.4,1-3].

«Γιατί λοιπόν αναχωρεί από την Ιουδαία;», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Όχι από δειλία φυσικά, αλλά για να σταματήσει τη ζηλοτυπία των Ιουδαίων και να ανακόψει τον φθόνο τους. Είχε βέβαια τη δυνατότητα να τους αντιμετωπίσει εάν Του έκαναν επίθεση, αλλά δεν θέλει να το πράττει αυτό συχνά, για να μην κινούνται αμφιβολίες για την πραγματικότητα της κατά σάρκα γεννήσεως του Υιού του Θεού· διότι, εάν κάθε φορά που Τον συλλάμβαναν, διέφευγε, ασφαλώς πολλοί θα σχημάτιζαν σχετικές υποψίες.

Για τον λόγο αυτό, τις περισσότερες πράξεις Του τις έκανε σαν να ήταν ένας απλός άνθρωπος. Διότι όπως ήθελε να πιστέψουν στη θεϊκή Του υπόσταση, έτσι ήθελε να πιστέψουν επίσης ότι, αν και Θεός, έφερε σάρκα ανθρώπινη. Γι' αυτό και ύστερα από την Ανάσταση έλεγε προς τους μαθητές: «Ψηλαφήσατέ με καὶ ἴδετε, ὅτι πνεῦμα σάρκα καὶ ὀστέα οὐκ ἔχει καθὼς ἐμὲ θεωρεῖτε ἔχοντα(:δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου ότι έχουν τα σημάδια των καρφιών, και βεβαιωθείτε ότι είμαι εγώ ο ίδιος ο Διδάσκαλός σας που σταυρώθηκε. Ψηλαφήστε με με τα χέρια σας και βεβαιωθείτε ότι δεν είμαι άσαρκο πνεύμα· διότι η ψυχή και το φάντασμα ενός νεκρού δεν έχει σώμα και οστά, όπως βλέπετε και πείθεσθε ότι έχω εγώ)»[Λουκ.24,39]. Επίσης για τον ίδιο λόγο επιτίμησε τον Πέτρο όταν Του είπε «ἵλεώς σοι, Κύριε· οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο(: ο Θεός να σε φυλάξει, Κύριε, από όσα φοβερά μας είπες ότι θα σου συμβούν. Δεν πρέπει να σου συμβούν αυτά και να θανατώσουν Εσένα τον Μεσσία)»[Ματθ.16,22]. Τόση σπουδαιότητα απέδιδε ο Κύριος στο θέμα αυτό, στο να πιστευτεί δηλαδή ότι έφερε και την ανθρώπινη σάρκα.

Άλλωστε και μεταξύ των δογμάτων της Εκκλησίας δεν είναι μικρό το θέμα αυτό, ούτε για τη σωτηρία μας αποτελεί κάτι το ασήμαντο το κεφάλαιο αυτό, δια του οποίου έχουν γίνει και έχουν επιτευχθεί τα πάντα· διότι έτσι, και ο θάνατος καταλύθηκε και η αμαρτία συγχωρήθηκε και η κατάρα εξαφανίστηκε και άπειρα αγαθά εισήλθαν στη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό ήθελε παρά πολύ να πιστέψουν οι άνθρωποι στην αλήθεια ότι η κατά σάρκα Γέννησή Του υπήρξε η ρίζα και η πηγή των αναρίθμητων αγαθών. Και ενώ φρόντιζε για την απόδειξη της ανθρώπινης Του φύσης, δεν άφηνε παράλληλα ούτε τη θεία να συσκιάζεται. Αφού αναχώρησε λοιπόν από την Ιουδαία, έρχεται πάλι στα ίδια έργα που έκανε και προηγουμένως. Διότι δεν πήγαινε χωρίς αιτία στη Γαλιλαία, αλλά θέλοντας να κάνει σπουδαία πράγματα στους Σαμαρείτες και για να τα επιτύχει, όχι μόνο τα σχεδίαζε αυτά, αλλά ενεργούσε με τη σοφία που Τον διέκρινε, ώστε να μην αφήσει στους Ιουδαίους καμία πρόφαση αναίσχυντης δικαιολογίας.

Αυτό λοιπόν υπαινισσόμενος και ο Ευαγγελιστής έλεγε: «Ἒδει δὲ αὐτὸν διέρχεσθαι διὰ τῆς Σαμαρείας(:και επειδή λόγω της εποχής προτίμησε τον συντομότερο δρόμο, έπρεπε να περάσει μέσα από τη Σαμάρεια)», διότι ήθελε να δείξει ότι αυτό το έκανε ο Ιησούς ως κάτι το πάρεργο κατά τη διάρκεια της πορείας Του προς τη Γαλιλαία. Το ίδιο έκαναν και ο Απόστολοι. Όπως δηλαδή εκείνοι, όταν τους καταδίωκαν οι Ιουδαίοι, τότε στρέφονταν και κήρυτταν προς τους ειδωλολάτρες, κατά όμοιο τρόπο και ο Χριστός, όταν Τον εκδίωξαν, τότε πλησίαζε και εκείνους, όπως έκανε και με τη Συροφοινίκισσα γυναίκα[:τη Χαναναία δηλαδή εκείνη γυναίκα, της οποίας τη θυγατέρα θεράπευσε από δαιμόνιο][βλ. Μαρκ.7,24-30]. Αυτό λοιπόν έγινε για να αφαιρέσει κάθε δικαιολογία από τους Ιουδαίους και να μην μπορούν να λένε ότι τους εγκατέλειψε και πήγε προς τους ειδωλολάτρες.

Για τον λόγο αυτό και οι μαθητές απολογούνταν και έλεγαν: «ὑμῖν ἦν ἀναγκαῖον πρῶτον λαληθῆναι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἐπειδὴ δὲ ἀπωθεῖσθε αὐτὸν καὶ οὐκ ἀξίους κρίνετε ἑαυτοὺς τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἰδοὺ στρεφόμεθα εἰς τὰ ἔθνη(:αλλά ο Παύλος και ο Βαρνάβας τους μίλησαν με αφοβία και θάρρος και τους είπαν: ‘’Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, ο οποίος κάλεσε στη σωτηρία τον Ισραήλ πριν απ’ όλους τους άλλους λαούς, ήταν αναγκαίο και επιβεβλημένο να κηρυχτεί ο λόγος του Θεού πρώτα σε σας τους Ιουδαίους. Αφού όμως τον αποδιώχνετε και δεν τον δέχεστε, και αφού εσείς οι ίδιοι βγάζετε για τους εαυτούς σας την απόφαση ότι δεν είστε άξιοι της αιώνιας ζωής, ιδού, στρεφόμαστε στους εθνικούς’’)»[Πράξ.13,46]. Και ο ίδιος ο Ιησούς λέγει πάλι: «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ(:δεν με απέστειλε ο Πατέρας μου παρά για τα χαμένα πρόβατα του ισραηλιτικού γένους)»[Ματθ.15,24]. Και πάλι: «οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις(:δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλάκια)»[Ματθ.15,26].Όταν όμως έδιωξαν τον Ιησού, άνοιξαν θύρα στους εθνικούς[:έδωσαν δηλαδή τις προϋποθέσεις για να στραφεί ο Ιησούς προς τους ειδωλολάτρες και να Τους φωτίσει με τη διδασκαλία Του].

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ» (2023)

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης,

Φυλή Αττικής

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑΣ

«Ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὅ ἔδωκεν ᾿Ιακὼβ ᾿Ιωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ» (Ἰωάν. δ’ 5) Ἡ περιοχὴ ὁλόκληρη ἀπὸ τὴν Ἰουδαία μέχρι τὴ Γαλιλαία ὀνομάζεται Σαμάρεια. Τὸ ὄνομά της τὸ ἔλαβε ἀπὸ τὸ βουνὸ Σαμάρεια. Ὁ δρόμος ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ πρὸς τὴ Γαλιλαία ἐξακολουθεῖ νὰ περνάει ἀπὸ τὴ Συχὰρ (τὴ σημερινὴ Ἄσκαρ). Ἐκεῖ εἶναι ἕνα κομμάτι γῆς πού τὸ εἶχε ἀγοράσει ὁ Ἰακὼβ ἀπό τούς γιοὺς τοῦ Ἐμώρ κι ἔχτισε ἐκεῖ ἕνα θυσιαστήριο, πού τὸ ὀνόμασε «Θεὸς τοῦ Ἰσραὴλ» (Γέν. λγ’ 19-20). Ἀργότερα ὁ Ἰακὼβ δώρησε τὴ γῆ αὐτὴ στὸ γιὸ του Ἰωσήφ.

«Ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ ᾿Ιακώβ. ὁ οὖν ᾿Ιησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη» (Ἰωάν.δ΄ 6). Ἡ πηγὴ αὐτὴ εἶχε τὸ ὄνομα τοῦ Ἰακὼβ εἴτε ἐπειδὴ ὁ προπάτοράς μας Ἰακὼβ εἶχε κατοικήσει κοντὰ στὸ πηγάδι αὐτὸ μαζὶ μὲ τὰ κοπάδια του εἴτε ἐπειδὴ τὸ πηγάδι αὐτὸ τὸ ἔφτιαξε ὁ ἴδιος. Κουρασμένος ἀπὸ τὸν ἀπόκρημνο καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς ἐκεῖ, ὁ Κύριος κάθησε δίπλα στὸ πηγάδι γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ. Ἡ ἕκτη ὥρα, ὅπως τὴ μετροῦσαν στὴν Ἀνατολή, ἦταν ἡ μεσημβρία.

Ὁ Κύριος ἔφτασε ἐκεῖ τὴν ὥρα πού ὁ ἥλιος μεσουρανοῦσε κι ἡ ζέστη ἦταν μεγάλη. Ἦταν κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας πού ἔκανε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ὅπως κεκοπιακώς ἦταν κι ἀργότερα, ὅταν ἀνέβαινε στὸ σταυρὸ αἱμόφυρτος καὶ πονεμένος. Γιατί δὲν ταξίδεψε νύχτα, πού εἶχε καὶ δροσιά; Οἱ νύχτες γιὰ τὸν Κύριο ἦταν ἀφιερωμένες στὴν προσευχή. Κι ἂν ὑποθέσουμε στὴ συγκεκριμένη περίπτωση πώς θὰ ταξίδευε νύχτα, τὸ εὐαγγέλιο θὰ ἦταν φτωχότερο κατὰ ἕνα μοναδικὸ γεγονὸς κι ἀπὸ μιὰ πολὺ διδακτικὴ καὶ σωστικὴ ἀποκάλυψη. Ταξίδευε μέρα, μὲ τὰ πόδια, στοὺς ἀνηφορικοὺς κι ἀπότομους δρόμους καὶ μὲ μεγάλη ζέστη, κουρασμένος καὶ δίψασμένος, γιατί βιαζόταν νὰ ἐκμεταλλευτεῖ κάθε στιγμὴ τοῦ ἐπίγειου βίου Του, μέρα καὶ νύχτα, γιὰ τὴ σωτηρία μας.

«Ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· δός μοι πιεῖν». (Ἰωάν. δ’ 7). Ὁ εὐαγγελιστής τονίζει πώς ἡ γυναίκα ἦταν Σαμαρείτιδα, ἐπειδὴ οἱ Ἰουδαῖοι χαρακτήριζαν τοὺς Σαμαρεῖτες ὡς εἰδωλολάτρες. Δός μοι πιεῖν, τῆς εἶπε ὁ Κύριος. Ἦταν κουρασμένος καὶ διψασμένος, σημάδι πώς τὸ σῶμα Του ἦταν ἀληθινὰ ἀνθρώπινο σῶμα κι ὄχι ὁμοίωμα, ὅπως ἰσχυρίστηκαν κάποιοι αἱρετικοί. Ὅπως τὸ σῶμα Του δάκρυζε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως ὑπόφερε ἀπό τούς πόνους Του στὸ σταυρό, ἔτσι εἶχε καὶ τὴν αἴσθηση τῆς πείνας καὶ τῆς δίψας.

Ἂν τὸ ἤθελε, θὰ μποροῦσε βέβαια νὰ ξεπεράσει τὴν ἀνάγκη αὐτή, ν’ ἀπαλλαγεῖ ἀπ’ αὐτήν. Θὰ μποροῦσε μὲ τὴ θεϊκή Του δύναμη νὰ τὴν ἀναστείλει γιὰ κάποιο διάστημα ἡ καὶ νὰ τὴν καταργήσει ἐντελῶς. πῶς ὅμως ἔτσι θὰ ‘δειχνε ὅτι ἦταν ἀληθινὸς ἄνθρωπος; Πῶς θὰ μποροῦσε «κατὰ πάντα τοῖς ἀδελφοῖς ὁμοιωθῆναι»; (Ἑβρ. β’ 17), πῶς θὰ τοὺς ὀνόμαζε ἀδελφούς Του; Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς διδάξει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν καρτερία στὶς θλίψεις, ἂν ὁ Ἴδιος δὲν εἶχε ὑποφέρει καὶ δὲν εἶχε ὑπομείνει τὶς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμούς; Καὶ τελευταῖο, θὰ μποροῦσε ἡ τελικὴ νίκη Του νὰ ‘χει τὴ λαμπρότητα πού μᾶς δυναμώνει καὶ μᾶς φωτίζει στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς μας, ἂν ὁ Ἴδιος δὲν τὰ εἶχε ὑπομείνει πρῶτος ὅλα καὶ μάλιστα στὸν ὕψιστο βαθμό;

Θὰ ρωτήσει κανείς: «Πῶς γίνεται Ἐκεῖνος πού μποροῦσε νὰ πολλαπλασιάσει τοὺς ἄρτους καὶ νὰ περπατάει στὸ νερό, σάν σὲ στέρεο ἔδαφος, νὰ μὴν μπορεῖ μετὰ ἀπὸ ἕνα τόσο κοπιαστικὸ καὶ μακρὺ ταξίδι, μ’ ἕνα Του λόγο (ἢ καὶ μὲ μιά Του σκέψη) ν’ ἀνοίξει ξαφνικὰ μιὰ πηγὴ μὲ νερὸ στὸ βράχο ἡ στὴν ἄμμο καὶ νὰ σβήσει τὴ δίψα του;». Σίγουρα αὐτὸ ἀνήκει στὴ δύναμή Του. Τὸ ἔκανε ὁ Μωυσῆς αὐτὸ στὴν ἔρημο. Τὸ ἔκαναν καὶ πολλοὶ ἅγιοι στὸ ὄνομά Του, ἀπὸ τότε πού ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία μας. Πῶς λοιπὸν δὲν μποροῦσε νὰ τὸ κάνει ὁ Ἴδιος; Μποροῦσε, μὰ δὲν ἤθελε. Ποτὲ Του δὲν ἔκανε οὔτε ἕνα μοναδικὸ θαῦμα μόνο γιὰ τὸ δικό Του καλό, γιὰ νὰ ταΐσει, νὰ ποτίσει ἤ νὰ ντύσει τὸν ἑαυτό Του.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΡΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ (Α' ΜΕΡΟΣ)

Ήρθα άπό την Βιέννη, — άλλά δέν πρόκειται νά σας μιλήσω γιά μουσική. “Η μάλλον ναί! Γιατί ή γιγαντιαία ιστορική τοιχογραφία πού θέλω νά σάς δείξω είναι και μιά ήρωϊκή συμφωνία, άφοϋ μάς άναστατώνει άκόμη και τώρα έγγίζοντας τά πιό γνήσια στρώματα τοϋ άνθρώπου. Συχνά σταματούμε βουβοί και μπερδεμένοι στήν σκέψι μπροστά σέ ό,τι συνέβη, σέ ό,τι μάς κόβει άκόμη άπό τόν φόβο τήν άνάσα. Είναι πράγματι μιά ήρωϊκή συμφωνία, γραμμένη μέ αίμα των προγόνων μας πού θυσιάστηκαν και μέ τά δάκρυα έκείνων πού έμειναν πίσω, κάπου στήν Ελλάδα. Και ό,τι περίσσεψε είναι έγγραφα — τά έγγραφα ξένων άρχείων. Γι’ αύτά θέλω νά σάς μιλήσω. Θά υποφέρουμε βέβαια άπό τήν άνάμνησι, άλλά θά άποζημιωθούμε ίσως μέ τήν διαπίστωση ότι θά μάθουμε νεώτερα, κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες. Περισσότερο φώς στήν ιστορία μας δέν μπορεί νά κάνει κακό — τουλάχιστον σέ όσους πιστεύουν στήν πρόοδο και στήν έλευθερία.

Γράφει ο Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης

Τό άντικείμενο της εργασίας αύτής είναι οί διωγμοί τών συμπατριωτών μας τών Ποντίων στά χρόνια τοϋ πρώτου μεγάλου πολέμου. Πολλοί άπ’ αύτούς έπέζησαν και είχαν καί τό κουράγιο μάλιστα νά τούς περιγράψουν σέ άπομνημονεύματα, σέ ιστορικές συνθέσεις, σέ συλλογές τών λευκών βίβλων. Καί ή τέχνη δέν έμεινε άδιάφορη. Ή ποίησι καί τό μυθιστόρημα, τό θέατρο καί ή ζωντανή στοματική παράδοσι άνάμεσα ατούς επιζώντες, καλλιέργησαν σάν ένα είδος κρυφής λατρείας τόν πόνο γιά τήν πατρίδα πού ήθελαν νά ξεχάσουν καί δέν ξεχνιόταν. Όταν, σ’ ένα πληθυσμό 700.000 Ποντίων, 350.000 περίπου έκτοπίζονται καί περίπου 180.000 έξοντώνονται, ένώ τό ύπόλοιπο ξεριζώνεται άπό τά χώματα μέ τά οποία είχε ζυμωθή, όχι χτές, όχι προχτές, άλλά άπό πάντοτε, έ, τότε τουλάχιστο άπό καιρό οέ καιρό νά στεκόμαστε σιωπηλοί μπροστά στήν καταστροφή καί σάν σέ μνημόσυνο νά μελετούμε τις θυσίες καί τούς νεκρούς μας.

Τίποτε άλλο. Γιατί — καί πρέπει αύτό νά τό πούμε έδώ — δέν ξέρουμε περίπτωση στήν έλληνική ιστορία, πού νά άξιοποιήσαμε τό μαρτύριο καί τήν θυσία μέ τήν βοήθεια της έπιστήμης, της τέχνης καί της πολιτικής. Καί ό τελευταίος πόλεμος άπέδειξε ότι σάν “Ελληνες δέν έχουμε τό μονοπώλιο τής θυσίας, άλλά καί μάς θύμησε ότι έχουμε τό προνόμοιο μιάς άλλης μοναδικότητας. Νά πολεμούμε, νά ύποφέρουμε, καί νά χαιρόμαστε ότι συνεχίζουμε αύτό πού είμαστε. Καί είναι καλό αύτό πού είμαστε. Έχει κάποιο μεγαλείο ή έθνική μας αύτή άφέλεια.

Τί περιέχουν τά άρχεία

Επανέρχομαι λοιπόν στά έγγραφα της Βιέννης. Έν πρώτοις μερικές λέξεις γιά τίς νέες σπουδαίες αύτές πηγές τής εύρωπαϊκής ιστορίας. Τά άρχεία αύτά της παλαιάς Αύστροουγγαρικής μοναρχίας δόθηκαν τό 1958 έλεύθερα στήν ιστορική έρευνα μέχρι τό 1918, έπειτα άπό σχετική άπόφασι τής Αύστριακής Κυβερνήσεως. Είμαι σέ θέσι νά γνωρίζω ότι ή Αύστριακή Δημοκρατία δέν θα έδέχετο να παρακρατήση ώρισμένα άποθέματα άπό τά άποδεσμευμένα έγγραφά της, άκόμη καί άν αύτά τά έγγραφα δέν θά ήσαν πολύ εύχάριστα εις αύτήν ή έκείνην τήν χώραν, εις αύτήν ή έκείνην τήν ιστορική προσωπικότητα. Για μιά κακώς έννοουμένη άβροφροσύνη είναι πολύ ύψηλό άντίτιμο ή συγκάλυψις τής ιστορικής άλήθειας.

Καί τώρα τό έρώτημα! Σέ ποιά μεγάλα θέματα τοΰ Ποντιακού ‘Ελληνισμού τής έποχής τοϋ πρώτου πολέμου μάς δίνουν μιά νέα, ή συμπληρωματική ή καί άποκαλυπτική άπάντησι τά έγγραφα τής Βιέννης; Έν πρώτοις στό πρόβλημα τών σχέσεων Ελλήνων καί Τούρκων καί πώς οί σχέσεις αύτές χάλασαν μέ τόν καιρό γιά νά οδηγήσουν στις γνωστές ώμότητες. “Αλλο θέμα: Ποιό ρόλο έπαιξε ό Διχασμός ώς πρός τήν μοίρα τοϋ Ποντιακού Ελληνισμού καί ποιός ύπήρξε ό έμπνευστής καί ό ρυθμιστής τών εκτοπίσεων καί τοϋ μακελειού. Πώς δημιουργήθηκαν τά άνταρτοσώματα τών Ποντίων, τό ισοζύγιο τών καλών καί τών δεινών πού δημιούργησαν καί τίς σχέσεις των πρός τον ρωσικό στρατό και τά ρωσικά υποβρύχια. Μας παρέχουν άκόμη τά έγγραφα αύθεντικές περιγραφές της έξορίας και των σφαγών των Ελλήνων καί των Αρμενίων τοΰ Πόντου, τίς έπίσημες συνομιλίες γύρω άπό τά θέματα των ξένων προσβευτών καί προξένων μέ τήν Τουρκική Κυβέρνησι καί τίς τοπικές αρχές ή καί τήν επίσημη αλληλογραφία μεταξύ των κυβερνήσεων Βερολίνου-Βιέννης καί Κωνσταντινουπόλεως. Θά ανέφερα ώς τελευταίο, άλλά δέν είναι τελευταίο σέ σημασία, τό άλλο κέρδος πού έχουμε άπό τά νέα αύτά έγγραφα της Βιέννης.

Δηλαδή τόν ρόλο πού έπαιξαν κρυφά ή φανερά στήν δραματική αύτή έποχή προσωπικότητες τοϋ Πόντου, γνωστές καί τιμημένες οικογένειες, νοικοκυραίοι, άνθρωποι τοϋ λαού. Καί μέσα σ’ όλα τά άναρίθμητα έλληνικά ονόματα των ξένων έγγράφων, λάμπουν άπό έσωτερική μεγαλοπρέπεια δύο μαρτυρικές μορφές τοϋ Πόντου καί της Εκκλησίας μας. Ό Τραπεζοϋντος Χρύσανθος καί ό Αμασείας Γερμανός Καραβαγγέλης. Δύο ιεράρχες πού ήσαν Ισως διαφορετικοί στόν χαρακτήρα καί στήν πολιτική των. Αποδεικνύεται όμως ότι ήσαν αί δύο όψεις της ίδιας δύναμης πού λέγεται Μικρασιατικός ‘Ελληνισμός. Κι άν θά μέ ρωτήσετε ώς πρός τό γενικό συμπέρασμα άπό τήν έρευνα αύτή γύρω άπό τήν ιστορία καί τίς θυσίες τοϋ Πόντου, θά σας άπαντοΰσα μέ μιά λέξι: Περηφάνεια είναι τό άποτέλεσμα, περηφάνεια γιά κάθε τι τό Ποντιακό, γιά κάθε άνθρωπο, γιά κάθε πέτρα τής χαμένης μας πατρίδας. 'Ηταν ένας κόσμος καθαρός, άγνός στά συναισθήματα καί τίς πράξεις του. Ήσαν συνειδήσεις χωρίς λεκέδες.

Αλλά καιρός είναι νά σάς δώσω καί τό άντίκρυσμα τής ύπερηφάνειας αύτής πού αισθάνθηκα στήν Βιέννη, διαβάζοντας τά ντοκουμέντα μακρυά άπό τήν Ελλάδα καί άκόμη πιό μακρυά άπό τόν Πόντο. Γιά τά θέματα πού έθιξα θά σάς παρουσιάσω τά χαρακτηριστικά τεκμήρια τής ύψηλής πολιτικής καί τών χαμηλών λειτουργών της.

400 ΤΟΝΟΙ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΓΙΑ ''ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΧΡΗΣΗ'' ΚΟΠΡΙΑ ΚΑΙ ΛΙΠΑΣΜΑ...

<<Πούλησαν τα κόκκαλα Ελλήνων και Αρμενίων που σκοτώθηκαν στην Τουρκία>>.

<<Η μεταφορά 400 τόνων οστών στη Γαλλία για βιομηχανική <<χρήση>>.

<<Η συγκλονιστική αφήγηση του Ηλία Βενέζη για την περισυλλογή τους...>>.

<<Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο
ο νους μας δεν μπορούσε να φύγει απ’ τον τόπο που αφήσαμε.
Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν,
μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.
Σε μια πηγή σταθήκαμε.
Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας. Σαν’ αλαφρώσαμε.
– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.
Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα. – Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
– 'Οχι. – Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει; – Κοπριά, σύντροφε.
Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης…>>.

Η Μικρασιατική Καταστροφή είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και τον εκτοπισμό 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων. Ένα ακόμα έγκλημα των Τούρκων συνέβη δύο χρόνια αργότερα και για χρόνια παρέμεινε άγνωστο.

Πρόκειται για την εμπορευματοποίηση των οστών όσων σφαγιάστηκαν από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, τα οστά των Ελλήνων πουλήθηκαν από τους Τούρκους στους Γάλλους για βιομηχανική «χρήση»! Συνολικά 400 τόνοι ανθρωπίνων οστών, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, φορτώθηκαν από τα Μουδανιά στο πλοίο «Ζαν-Μ» με προορισμό τις γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. 

Στις 13 Δεκεμβρίου 1924 το πλοίο με τη βρετανική σημαία έφτασε στη Θεσσαλονίκη. Όταν οι εργάτες του λιμανιού πληροφορήθηκαν το φορτίο που μετέφερε δεν επέτρεψαν τον απόπλου. Στη Θεσσαλονίκη υπήρξαν διαδηλώσεις από τους σοκαρισμένους πρόσφυγες, οι οποίοι ζητούσαν την κατάσχεση του εμπορεύματος. Τελικά, υπήρξε παρέμβαση του Άγγλου Πρόξενου και η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε στο πλοίο να αποπλεύσει, προκειμένου να μην έρθει σε κόντρα με τους Άγγλους.

Οι συγκεκριμένες πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» του Χρ. Αγγελομάτη. Στην εφημερίδα «Μακεδονία» που κυκλοφόρησε την 14η Δεκεμβρίου 1924 επιβεβαιώνεται η αγκυροβόληση του πλοίου στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν υπάρχει αναφορά στο φορτίο των οστών.

Στη στήλη «Οικονομική κίνησης» αναφέρεται ότι το πλοίο ξεφόρτωσε στη Θεσσαλονίκη 134 βαρέλια αλιπάστων, 100 σάκους κολοκυνθόσπορους, 54 κιβώτια οικιακά σκεύη και ένα κλειδοκύμβαλον.

Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία» στο οποίο γίνεται αναφορά στο πλοίο «Ζαν Μ» Τον ίδιο μήνα η εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε την είδηση με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά». Όπως έγραφε:

«Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται «Ζαν» και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».

Η γαλλική εφημερίδα «Midi» δημοσίευσε την είδηση με τον τίτλο «Πένθιμο φορτίο» και έγραφε: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων «Ζαν», το οποίο μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως».

Ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς» αναφέρεται στην περισυλλογή οστών από αιχμαλώτους των Τούρκων. Ο ίδιος σε ηλικία 18 ετών αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες για δεκατέσσερις μήνες στα Τάγματα εργασίας. Ο Βενέζης έγραψε το βιβλίο, αφότου γύρισε από την Ανατολή και περιέγραφε τις κακουχίες που πέρασαν οι αιχμάλωτοι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Στον πρόλογο του βιβλίου έγραφε:

«Τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται. Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον πόνο.»

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΣΑΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

 

11 Σεπτεμβρίου 1921 : Το Ολοκαύτωμα της Σάντας του Πόντου

Ήταν εκατό και ένα χρόνια πριν, την 11η Σεπτεμβρίου 1921, όταν πάνω από 500 Ελληνίδες και Έλληνες της Σάντας του Πόντου, κυνηγημένοι από τους Γενοκτόνους Τούρκους και για να μην προδωθούν, αποφάσισαν να θυσιάσουν επτά νήπια, των οποίων το κλάμα αποκάλυπτε τη θέση τους.

Τα βρέφη της Σάντας έσωσαν τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και αποτελούν την κορυφαία ίσως στιγμή του Ελληνικού Ολοκαυτώματος, τραγική και επώδυνη πράξη που σημάδεψε τις επτά μητέρες που αποχωρίστηκαν τα σπλάχνα των σπλάχνων τους.

Μία από αυτές ήταν και η προγιαγιά μου Ελένη...

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Σὲ λίγους πιστοὺς εἶναι γνωστὴ ἡ Ἑορτή, μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀσχοληθοῦμε τώρα. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ἱερεῖς καὶ μερικοὺς ἄλλους Χριστιανούς, ποὺ ἔχουν ἕνα στενότερο σύνδεσμο μὲ τὴν Ἐκκλησία μας, οἱ περισσότεροι δὲν γνωρίζουν κἂν τὴν ὕπαρξί της. Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐκκλησιάζονται κατ᾽ αὐτὴν καὶ περισσότεροι δὲν ὑποπτεύονται κἂν ὅτι τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακή τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μία μεγάλη Δεσποτικὴ Ἑορτή, τὴν Ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς.

Καὶ ὅμως κάποτε ἡ Ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς ἦταν ἡ μεγάλη Ἑορτὴ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ συνέτρεχαν κατ᾽ αὐτὴ στὸν μεγάλο Ναὸ πλήθη λαοῦ. Δὲν ἔχει κανεὶς παρὰ νὰ ἀνοίξῃ τὴν Ἔκθεσι τῆς Βασιλείου Τάξεως (Κεφ. 26) τοῦ Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου γιὰ νὰ ἰδῇ τὸ ἐπίσημο Τυπικὸ τοῦ Ἑορτασμοῦ, ὅπως ἐτελεῖτο μέχρι τὴν Μεσοπεντηκοστὴ τοῦ ἔτους 903 στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μωκίου στὴν Κωνσταντινούπολι, μέχρι δηλαδὴ τὴν ἡμέρα ποὺ ἔγινε ἡ ἀπόπειρα κατὰ τῆς ζωῆς τοῦ Αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ΄ τοῦ Σοφοῦ (11 Μαΐου 903).

Ἐκεῖ ὑπάρχει μία λεπτομερὴς περιγραφὴ τοῦ λαμπροῦ πανηγυρισμοῦ, ποὺ καταλαμβάνει ὁλόκληρες σελίδες καὶ καθορίζει μὲ τὴν γνωστὴ παράξενη βυζαντινὴ ὁρολογία, πῶς ὁ Αὐτοκράτωρ τὸ πρωῒ τῆς Ἑορτῆς, μὲ τὰ ἐπίσημα βασιλικά του ἐνδύματα καὶ τὴν συνοδεία του, ξεκινοῦσε ἀπὸ τὸ ἱερὸ Παλάτιο γιὰ νὰ μεταβῇ στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μωκίου, ὅπου θὰ ἐτελεῖτο ἡ Θεία Λειτουργία. Σὲ λίγο ἔφθανε ἡ λιτανεία μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πατριάρχη, καὶ Βασιλεὺς καὶ Πατριάρχης Πεντηκοστάριον Χαρμόσυνον Τὸ Ταξίδι Συνεχίζεται μέσα στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως πρὸς τὴν Δόξα τῶν Ἐσχάτων. Ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελεῖτο μὲ τὴν συνήθη στὶς μεγάλες Ἑορτὲς βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια. Μετὰ ἀπὸ αὐτήν, ὁ Αὐτοκράτωρ παρέθετε πρόγευμα, στὸ ὁποῖο παρεκάθητο καὶ ὁ Πατριάρχης.

Καὶ πάλι ὁ Βασιλεύς, ὑπὸ τὶς ἐπευφημίες τοῦ πλήθους «Εἰς πολλοὺς καὶ ἀγαθοὺς χρόνους ὁ Θεὸς ἀγάγει τὴν βασιλείαν ὑμῶν» καὶ μὲ πολλοὺς ἐνδιαμέσους σταθμούς, ἐπέστρεφε στὸ ἱερὸ Παλάτιο. Ἀλλά, καὶ στὰ σημερινά μας λειτουργικὰ βιβλία, στὸ Πεντηκοστάριον, βλέπει κανεὶς τὰ ἴχνη τῆς παλαιᾶς λαμπρότητος τῆς Ἑορτῆς αὐτῆς. Παρουσιάζεται σὰν μία μεγάλη Δεσποτικὴ Ἑορτή, μὲ τὰ ἐκλεκτά της Τροπάρια καὶ τοὺς διπλοῦς της Κανόνες, ἔργα τῶν μεγάλων ὑμνογράφων, τοῦ Θεοφάνους καὶ τοῦ Ἀνδρέου Κρήτης, μὲ τὰ Ἀναγνώσματά της καὶ τὴν ἐπίδρασί της στὶς πρὸ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν Κυριακὲς καὶ μὲ τὴν παράτασι τοῦ ἑορτασμοῦ της ἐπὶ ὀκτὼ ἡμέρες, κατὰ τὸν τύπο τῶν μεγάλων Ἑορτῶν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους.

Ποιό ὅμως εἶναι τὸ θέμα τῆς ἰδιορρύθμου αὐτῆς Ἑορτῆς; Ὄχι πάντως κανένα γεγονὸς τῆς Εὐαγγελικῆς Ἱστορίας. Τὸ θέμα της εἶναι καθαρὰ ἑορτολογικὸ καὶ θεωρητικό. Ἡ Τετάρτη τῆς Μεσοπεντηκοστῆς εἶναι ἡ 25η ἀπὸ τοῦ Πάσχα καὶ ἡ 25η πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς ἡμέρα. Σημειώνει τὸ μέσον τῆς περιόδου τῶν 50 μετὰ τὸ Πάσχα ἑορτασίμων ἡμερῶν. Εἶναι δηλαδὴ ἕνας σταθμός, μία τομή. Ὡραῖα τὸ τοποθετεῖ τὸ πρῶτο Τροπάριο τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἑορτῆς: «Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν, τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων ἐγέρσεως Πεντηκοστῇ δὲ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων, καὶ λάμπει τὰς λαμπρότητας ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα καὶ ἑνοῦσα τὰς δύο καὶ παρεῖναι τὴν δόξαν προφαίνουσα τῆς δεσποτικῆς Ἀναλήψεως σεμνύνεται». 

Χωρὶς δηλαδὴ νὰ ἔχῃ δικό της θέμα, ἡ ἡμέρα αὐτὴ συνδυάζει τὰ θέματα, τοῦ Πάσχα ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφ᾿ ἑτέρου, καὶ «προφαίνει» τὴν δόξαν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ ἑορτασθῇ μετὰ ἀπὸ 15 ἡμέρες. Ἀκριβῶς δὲ αὐτὸ τὸ μέσον τῶν δύο μεγάλων Ἑορτῶν ἔφερνε στὸ νοῦ καὶ ἕνα ἑβραϊκὸ ἐπίθετο τοῦ Κυρίου, τὸ «Μεσσίας». Μεσσίας στὰ ἑλληνικὰ μεταφράζεται Χριστός. Ἀλλὰ ἠχητικά θυμίζει τὸ μέσον. Ἔτσι καὶ στὰ Τροπάρια καὶ στὸ Συναξάριο τῆς ἡμέρας ἡ παρετυμολογία αὐτὴ γίνεται ἀφορμὴ νὰ παρουσιασθῇ ὁ Χριστὸς σὰν Μεσσίας –μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, «μεσίτης καὶ διαλλάκτης ἡμῶν καὶ τοῦ αἰωνίου Αὐτοῦ Πατρός».

«Διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν τὴν παροῦσαν ἑορτὴν ἑορτάζοντες καὶ Μεσοπεντηκοστὴν ὀνομάζοντες, τὸν Μεσσίαν τε ἀνυμνοῦμεν Χριστόν», σημειώνει ὁ Νικηφόρος Ξανθόπουλος στὸ Συναξάριο. Σ᾽ αὐτὸ βοήθησε καὶ ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ ἐξελέγη γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ (Ἰω. ζ΄ 14-30). Μεσούσης τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Πάσχα ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὸ Ἱερὸ καὶ διδάσκει. Ἡ διδασκαλία Του προκαλεῖ τὸν θαυμασμό, ἀλλὰ καὶ ζωηρὰ ἀντιδικία μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ λαοῦ καὶ τῶν διδασκάλων. Εἶναι Μεσσίας ὁ Ἰησοῦς ἢ δὲν εἶναι; Εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ ἐκ Θεοῦ ἢ δὲν εἶναι; Νέο λοιπὸν θέμα προστίθεται: ὁ Χριστὸς εἶναι διδάσκαλος. Αὐτὸς ποὺ ἐνῷ δὲν ἔμαθε γράμματα κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς σοφίας, γιατὶ εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ ἡ κατασκευάσασα τὸν κόσμον.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΝΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Στὸ Ἁγιολόγιο τῆς ρωσικῆς ἐκκλησίας λάμπουν ὡς «ἀστέρες πολύφωτοι» Ἅγιοι, ποὺ ἀκτινοβολοῦν σὲ ὅλο τὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀνάμεσα στὴν χορεία τῶν λαοφιλῶν Ἁγίων στὸν χῶρο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ, ποὺ ἐπίσημα ἁγιοκατατάχθηκε τὸ 1990, καὶ ἐφέτος συμπληρώνονται 158 χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακὴ Κοίμησή του († 1867).

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ἔγινε γνωστὸς στὴν πατρίδα μας κυρίως ἀπὸ τὶς θαυμάσιες ἐκδόσεις τῶν ἔργων του, ποὺ ἐπιμελήθηκε μὲ καλλιέπεια ἡ Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου Ὠρωποῦ. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα, ὅταν ἡ Ρωσία γνώριζε μία ἔντονη πνευματικὴ ἀναγέννηση, ἕνα νέο εὐγενὲς ἄνθος γεννήθηκε στὴν ἐπαρχία Βολογκντά, σὲ μία περιοχὴ ποὺ ἄνθιζε ὁ ρωσικὸς ἀσκητισμός. Γεννήθηκε τὸ 1807 σὲ οἰκογένεια εὐγενῶν. Ὡστόσο, στὰ παιδικά του χρόνια γνώρισε θλίψεις ὁ μικρὸς Δημήτριος, ὅπως ἦταν τὸ ὄνομά του, οἱ ὁποῖες ὅμως ὕψωσαν τὴν σκέψη του καὶ τὴν καρδιά του στὸν Θεό. Φιλήσυχος καὶ φιλόθεος ἀπὸ παιδί, ἀγαποῦσε τὴν προσευχὴ καὶ τὴν μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Βίων τῶν Ἁγίων.

Προικισμένος μὲ εὐαισθησία καὶ φιλομάθεια, ἦταν ἄριστος μαθητής, εὐφυὴς καὶ ταλαντοῦχος. Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν εἰσήχθη μὲ ἐξετάσεις πρῶτος στὴν Στρατιωτικὴ Σχολὴ Μηχανικῶν. Διακρίθηκε γιὰ τὶς ἐπιδό- 2 σεις του, προκάλεσε τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Τσάρου καὶ τιμήθηκε ἀπὸ τὸ παλάτι, ποὺ τοῦ ἄνοιξε τὴν κοσμικὴ ζωή, ἡ ὁποία ὅμως ἄφηνε κενὴ καὶ ἀνήσυχη τὴν θεοφιλῆ ψυχή του. Ἐκεῖνος, παράλληλα μὲ τὶς στρατιωτικὲς σπουδές του, μελετοῦσε μὲ ἱερὴ λαχτάρα τὰ ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ τοῦ καλλιέργησαν τὸν πόθο τοῦ Μοναχισμοῦ. Τελικά, ἔφτασε ἀναζητητὴς τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκι, ὅπου γνώρισε τὸν Ὅσιο Λεωνίδα τῆς Ὄπτινα.

Μετὰ τὴν πρώτη κιόλας συνομιλία του μὲ τὸν περίφημο Στάρετς, ἀποφάσισε νὰ παραιτηθεῖ καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Γέροντα. Αἰφνίδια τὸ 1826, στὸ τέλος τῶν σπουδῶν του, ἀρρώστησε μᾶλλον ἀπὸ φυματίωση. Μετὰ ἀπὸ θαυματουργικὴ ἀνάρρωση ἐπέστρεψε στὴν οἰκογένειά του, ἡ ὁποία ὅμως τοῦ ἔφερνε σοβαρὸ ἐμπόδιο νὰ πραγματοποιήσει τὸν ἱερό του πόθο. Ἀλλὰ καὶ ὁ Τσάρος ἀπαίτησε ἀπὸ αὐτὸν νὰ ὑπηρετήσει τὸν ρωσικὸ στρατό. Ἡ ἀσθένειά του ὅμως τὸν «βοήθησε» νὰ ἐγκαταλείψει τὰ στρατιωτικὰ καθήκοντά του καὶ μπῆκε στὸ Μοναστήρι. Τὸ 1831 ἐκάρη Μοναχὸς καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Ἰγνάτιος. Τὸ 1833 ὁ Τσάρος τὸν διώρισε Ἡγούμενο τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σεργίου στὴν Πετρούπολη, τὴν ὁποία ἀνακαίνισε ἐκ βάθρων καὶ τὴν ἀνύψωσε σὲ πρότυπο Κοινοβιακοῦ Μοναχισμοῦ.

Σύντομα τὸ μεγάλο αὐτὸ ἔργο ἀναγνωρίστηκε καὶ τὸ 1838 τοποθετήθηκε ἔξαρχος τῶν Μονῶν τῆς περιοχῆς Πετρουπόλεως. Ἐκείνη τὴν περίοδο συνέταξε τὰ περίφημα βιβλία του «Ἀσκητικὲς ἐμπειρίες». Παρόλο ποὺ ἀγαποῦσε τὴν ἡσυχία, ἀναγκάστηκε ν᾿ ἀλλάξει ἀρκετὲς φορὲς Μονή, βιώνοντας περιπέτειες, δυσκολίες καὶ πειρασμούς. Μετὰ τὶς δοκιμασίες του, ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος κλεινόταν γιὰ μεγάλα διαστήματα στὸ ταπεινὸ κελλί του μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Ἐκεῖ δεχόταν τὴν παρηγοριὰ τῆς θείας Χάριτος καὶ τότε συνέτασσε τὰ κείμενά του, ποτισμένα μὲ θεῖο φωτισμό. Σύντομα ὁ Θεὸς τοῦ ἄνοιξε τὸν δρόμο τῆς ἱερωσύνης καὶ ἐντελῶς ἀπροσδόκητα τὸ 1857 ἔφτασε στὸν βαθμὸ τοῦ Ἐπισκόπου. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Καυκάσου καὶ Μαύρης Θάλασσας, ὅπου προσέφερε τὴν ποιμαντική του διακονία ἐν ἀσθενείᾳ μὲ ἱεραποστολικὸ ζῆλο καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα γιὰ μόλις τρισήμισι χρόνια.

Ἐκείνη τὴν περίοδο ἔγραψε τὸ βιβλίο «Προσφορὰ στὸν σύγχρονο μοναχισμό». Ἡ ἀσθένειά του τὸν ὡδήγησε στὴν παραίτηση τὸ 1861. Ἀποσύρθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Μπαμπάεβο, ὅπου κοιμήθηκε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 60 ἐτῶν, στὶς 30 Ἀπριλίου 1867. 3 Ἄφησε ἀτίμητη πνευματικὴ κληρονομιὰ τὰ ἔργα του, ποτισμένα μὲ ἁγιοπνευματικὴ Χάρη καὶ πατερικὸ πνεῦμα, μὲ γλῶσσα σύγχρονη, ντυμένη ἀνάλαφρα μὲ λογοτεχνικὰ χρώματα, γλυκόφθογγη καὶ εὔλαλη καμπάνα τῆς Ὀρθοδοξίας! Σταλαγματιὲς ἀπὸ τὶς θεόπνευστες διδαχές του δροσίζουν τὴν κουρασμένη σκέψη μας καὶ μᾶς ἀνοίγουν τὸν ὁρίζοντα μιᾶς ἄλλης λογικῆς.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ πνευματικὴ λογικὴ. Γιὰ νὰ καταλάβωμε, τὶ σημασία ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ τὸν τηρήσωμε. Οἱ Ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν ἐμεῖς ἀρχίσωμε νὰ τὶς τηροῦμε, ἀρχίζουν καὶ σιγά-σιγὰ μᾶς μεταμορφώνουν· μᾶς ἀναδημιουργοῦν· μᾶς ζωοποιοῦν· μᾶς μεταβάλλουν τὸν τρόπο τοῦ σκέπτεσθαι· τὰ συναισθήματα τῆς καρδιᾶς μας· ἀκόμη καὶ τὸ σῶμα μας. Ἡ ζωντανὴ πίστη δείχνει στὰ μάτια τῆς ψυχῆς τὸν Θεό. Ὅποιος βλέπει ἔτσι τὸν Θεό, ὅποιος ἔτσι αἰσθανθεῖ τὸν Θεό, βλέπει τὴν μηδαμινότητά του. Γεμίζει ἀνέκφραστη εὐλάβεια πρὸς τὸν Θεό, τὰ Ἔργα Του, τὶς Ἐντολές Του. Καὶ ἔτσι τὸ κάθε του δίδαγμα θὰ γίνεται μὲ ταπεινοφροσύνη. Ἡ θεογνωσία, ἡ ζῶσα πίστις, ἡ εὐλογημένη ταπεινοφροσύνη, ἡ καθαρὴ προσευχή, συναποτελοῦν τὴν πνευματικὴ λογική. 

Εἶναι τὰ ἐπὶ μέρους τμήματά της. Καὶ ἀντίθετα, ἡ ἀγνωσία τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀπιστία, ἡ τύφλωση τοῦ πνεύματος, ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ αὐτοπεποίθηση, ἡ φιλαυτία, συναποτελοῦν τὸ σαρκικὸ φρόνημα. Τὸ σαρκικὸ φρόνημα δὲν γνωρίζει τὸν Θεό. Δὲν τὰ δέχεται (ἀλλὰ οὔτε καὶ καταλαβαίνει!) τὰ μέσα, μὲ τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς θέλει νὰ ὁδηγήση τὸν ἄνθρωπο στὴν θεογνωσία. Εἶναι ἕνας τρόπος ἀναζήτησης τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ πέρα γιὰ πέρα λαθεμένος καὶ ψυχώλεθρος. Μόνο οἱ πνευματικὲς μέθοδοι μποροῦν νὰ εἶναι ὠφέλιμες στὴν πίστη. Ὁ Κύριος πάντοτε μᾶς καταπέμπει ψυχωφελεῖς εὐκαιρίες, ποὺ μᾶς προσφέρουν τὴν βοήθεια ποὺ μᾶς χρειάζεται· καὶ παράλληλα μαζί της μᾶς δίνει καὶ τὴν ἁγία γεύση καὶ αἴσθηση τῆς ταπείνωσης.

ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού.

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς΄ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία.

Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό. Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτορας παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο παρεκάθητο και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλιάς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εις πολλούς και αγαθούς χρόνους ο Θεός αγάγοι την βασιλείαν υμών» και με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.

Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδρασή της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.

Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή. Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» τη δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορταστεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσ­σίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός.

Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας -μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός». «Διά ταύτην την αιτίαν την παρούσα εορτή εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν ανυμνούμεν Χριστόν», σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που επελέγη για την ημέρα αυτή. Μεσούσης της εορτής του ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρή αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς ή δεν είναι;

Είναι η διδασκαλία Του εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι ο διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού που κατασκεύασε τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στο ναό, στο μέσον των διδασκάλων του ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία.

Λίγες σειρές πιο κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «της εορτής μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, που έγινε μεταξύ του Χριστού και των Ιουδαίων «τη εσχάτη ημέρα τη μεγάλη της εορτής», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή.

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ: ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
«Ο ΣΩΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
Μετάφραση - Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, 1η έκδοση, Αθήνα 1989, σελ 159-162.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Ο σωστικός χώρος της εκκλησίας (καθημερινές σκέψεις και σχόλια στα ευαγγελικά και αποστολικά αναγνώσματα για τις 365 μέρες του χρόνου) είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο που περιέχει το καθημερινό σχόλιο του οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου για κάθε μέρα του έτους.
Η χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο αυτό, είχε προγραμματιστεί ώστε το κείμενο να ενταχθεί στη δομή του Ημερολογίου της Εκκλησίας εκείνου του έτους.
Καθώς κάθε χρόνο η ύλη δομείται διαφορετικά, λόγω της κινητής εορτής του Πάσχα, ο όσιος συγγραφέας συνιστά στον αναγνώστη να καταφεύγει για τα Γραφικά αναγνώσματα στον πασχάλιο κύκλο κάθε χρόνου.
Έτσι μπορεί να προσανατολιστεί καλύτερα παρακολουθώντας το ορθόδοξο ημερολόγιο, για να διαπιστώσει ποια Κυριακή μετά την Πεντηκοστή διανύουμε και να καταφεύγει στην αντίστοιχη εβδομάδα του έτους, για να βρει το σχόλιο της ημέρας.
Σκοπός του Οσίου ήταν πάντα να παρέχει υγιή τροφή στην ψυχή. Θεωρώντας τα λόγια του σε καθημερινή βάση, ο αναγνώστης δέχεται διαρκή ενθάρρυνση για ν' αγωνίζεται με επιμέλεια ώστε ν' απορρίψει την απιστία και την αμαρτία, ν' αναπτύξει την πίστη και την αρετή και να πλησιάσει περισσότερο τον Κύριο και Σωτήρα μας.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Πράξ, ι' 11-16, Ιωάν. στ' 56-69

Όταν ο Κύριος παρουσίασε στους μαθητές του τη διδασκαλία Του για το μυστήριο της θείας ευχαριστίας και το έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κοινωνία τους μαζί Του και ως πηγή αληθινής ζωής, «τότε πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ' αυτού περιεπάτουν» (Ιωάν. στ' 66).

Τέτοια πράξη του απεριόριστου ελέους του Θεού προς εμάς τους φάνηκε πολύ θαυματουργή και η απροθυμία τους προς το θαύμα τους απέκοψε από τον Κύριο. Ο Κύριος το είδε αυτό και παρά το γεγονός ότι ήταν προετοιμασμένος να σταυρωθεί για τη σωτηρία όλων μας, δεν το θεώρησε σωστό να μειώσει ή να ακυρώσει το θαύμα. Γιατί αυτό είναι τόσο κρίσιμο για την οικονομία της σωτηρίας μας!

Έστω και με λύπη, τους άφησε να φύγουν από κοντά Του και να οδηγηθούν στο σκοτάδι της απιστίας και της απώλειας. Τους είπε, όμως, όπως και στους δώδεκα εκλεκτούς Του: «μη και υμείς θέλετε υπάγειν»; (Ιωάν. στ' 67). Είναι φανερό πως ήταν έτοιμος ν' αφήσει εκείνους να φύγουν, αν δεν μπορούσαν ν' αποδεχτούν το θαύμα.

Αυτό σημαίνει πως το ν' απομακρυνθείς από το θαύμα είναι σα να εγκαταλείπεις τον Κύριο και Σωτήρα μας' κι αυτός που απομακρύνεται από τον Κύριο, οδηγείται στην απώλεια. Ας το προσέξουν αυτό εκείνοι που νιώθουν αποτροπιασμό και μόνο στο άκουσμα του θαύματος.

Κάποτε θα βρεθούν μπροστά σ' ένα θαύμα που δεν θα κατορθώσουν να το ακυρώσουν: το θάνατο και μετά το θάνατο την κρίση. Κατά πόσο όμως η αδυναμία τους να το ακυρώσουν θα τους βοηθήσει στη σωτηρία τους, μόνο ο Θεός γνωρίζει.

ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Πράξ. ι' 21-33, Ιωάν. ζ' 1-13

«Ου δύναται ο κόσμος μισείν υμάς' εμέ, δε μισεί, ότι εγώ μαρτυρώ περί αυτού ότι τα έργα αυτού πονηρά έστιν» (Ιωάν. ζ' 7). Ο Κύριος δεν το είπε στους μαθητές Του αυτό' στους μαθητές Του προείπε αργότερα πως ο κόσμος θα μισήσει και θα κατδιώξει κι αυτούς, επειδή ο Κύριος τους είχε πάρει από τον κόσμο.

Επομένως προσέξτε τι μισεί ο κόσμος και θα μάθετε έτσι που είναι η μερίδα του Χριστού. Ο κόσμος επαναστατεί πιο έντονα και πιο δυνατά ενάντια σε ό,τι ανήκει στο Χριστό, σ' αυτό που είναι πιο κοντά σ' Αυτόν και σ' ό,τι είναι πιο σύμφωνο στο Πνεύμα Του. Αυτή είναι μια εξωτερική ένειξη, αλλά γι' αυτούς που ζουν επιφανειακά είναι αρκετή. Ο κόσμος δεν ενεργεί από μόνος του.

Στα έργα του ενισχύεται από τον αρχηγό του, το Σατανά, του οποίου τα έργα κατέστρεψε και συνεχίζει να καταστρέφει ο Χριστός στους πιστούς και μέσω των πιστών. Ο Σατανάς δεν μπορεί να κάνει κάτι άμεσα στο Χριστό' γι' αυτό και κατευθύνει την οργή του σ' εκείνους που τον πιστεύουν, ώστε ακυρώνοντας αυτούς ν' ακυρώσει και το Χριστό.

Κι εδώ δεν ενεργεί άμεσα ο ίδιος, αλλά μέσω των οργάνων του, που συνιστούν τον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι δυνατός' μη τον φοβάστε, αλλά μάλλον θαρσείτε, γιατί ο Κύριος νίκησε τον κόσμο και τον άρχοντα του κόσμου. Ο Σατανάς δεν μπορεί να κάνει κακό σε κάποιον που δεν παραδίδεται ο ίδιος. 

ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Πράξ. ιδ' 6-18, Ιωάν. 14-30

Τη Μεσοπεντηκοστή ακούγεται η κραυγή του Κυρίου: «Εάν τις διψά, ερχέτω προς με και πινέτω» (Ιωάν. ζ' 37). Ας σπεύσουμε όλοι σ' Εκείνον. Όποιος διψά για οτιδήποτε, εφόσον αυτό δεν αντίκειται στο Πνεύμα του Κυρίου, χωρίς αμφιβολία θα βρει ικανοποίηση.

Εσύ που διψάς για γνώση, πήγαινε στον Κύριο, Εκείνον που είναι το μοναδικό Φως και φωτίζει πραγματικά κάθε άνθρωπο. Εσύ που διψάς για να καθαριστείς από τις αμαρτίες σου και να ελαφρύνεις τον έλεγχο της συνείδησής σου, πλησίασε τον Κύριο' Εκείνος φορτώθηκε τις αμαρτίες όλου του κόσμου στο ξύλο του Σταυρού (βλ. Α' Πέτρ. β' 24) κι έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας (βλ. Κολ. β' 14).

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ (2025)

Μητροπολίτης Λαρίσης και Πλαταμώνος κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ, ΩΣ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ ΛΑΟΣ!

«Βοηθήστε μας να οικοδομήσουμε γέφυρες με διαλόγους, με συναντήσεις, ενωμένοι όλοι ως ένας μόνο λαός».

Στην εκλογή του νέου ποντίφηκα που έγινε χθες 8.5.2025, του Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ ή Λέοντος ΙΔ', αποσιωποιήθηκαν, εντελώς και επιμελώς, τα λόγια του προς το τέλος της σύντομης ομιλίας του:

«Βοηθήστε μας -είπε- να οικοδομήσουμε γέφυρες με διαλόγους, με συναντήσεις, ενωμένοι όλοι, ως ένας μόνο λαός». Μίλησε δηλαδή για έναν Παγκόσμιο Λαό, που μέσω οικουμενιστικών συναντήσεων και διαλόγων θα επιτευχθεί το όραμά του!

Όλοι βεβαίως αντιλαμβάνονται, πως ένας τέτοιος παγκόσμιος λαός, γαλουχημένος με τα συγκρητιστικά ιδεώδη του Οικουμενισμού, θα έχει και έναν παγκόσμιο ηγέτη, καθοδηγητή, πηδαλιούχο: τον αντίχριστο! Προσέξτε: ο νέος πάπας αν και απευθυνόταν μπροστά στον ιταλικό λαό, δεν μιλούσε γι' αυτόν, αλλά για έναν Λαό, που θα είναι στοιβαγμένος όλος ο κόσμος! Η πρώτη αυτή ομιλία του νέου εκλεγέντος δεν ειπώθηκε, ως έτυχε. Έδωσε να γίνουν αντιληπτές οι κατευθυντήριες γραμμές της νέας πολιτικής του Βατικανού, που ως κράτος εν κράτει θα πολιτευθεί εφεξής. Η επισήμανση αυτή (του λόγου του Λέοντος ιδ') έχει τη σημασία της, διότι: ανοιχτά και ξάστερα ομιλεί για την παγκοσμιοποίηση ενός ''χριστιανισμού'', που μέσω ελιγμών, προσθαφαιρέσεων, υποχωρήσεων και νεωτερισμών θα επιτευχθεί η πρώτη ''πολυπόθητη, διαχριστιανική'' ένωση και σε δεύτερο βαθμό η διαθρησκειακή. Έδωσε ακριβώς ανοιχτά το στίγμα του Οικουμενισμού!

Υ.Γ. Αρκετός ντόρος έγινε τελευταία, για το ποιοι έψαλλαν το «Χριστός Ανέστη» στη κηδεία του πάπα Φραγκίσκου: ουνίτες ήταν αυτοί που το έψαλλαν, είπαν οι δικοί μας ενχώριοι οικουμενιστές ή φιλοοικουμενιστές. Και αναρωτιέται ευλόγως κανείς: καλά..., όταν ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου ή της κρατούσας εκκλησίας πηγαινοέρχονται -δεκάδες χρόνια τώρα- σε «διαχριστιανικές προσευχές» και σε «παπικά ημι-συλλείτουργα», τι είναι: ορθόδοξοι ή ουνίτες; Την απάντηση, ας την δώσει στον εαυτό του ο καθείς μόνος του!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΙΑΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ''

Ηχητική Ομιλία την Κυριακή του Παραλύτου 1987

εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής εδώ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ιωάν. ε' 15)

Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. Εστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. Εν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. Άγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. Ην δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; Απεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. Έλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. Απεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. Ηρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; Ο δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. Μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Απῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιή.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ Ε' ΕΩΘΙΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: ''ΠΡΟΣ ΕΜΜΑΟΥΣ''

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΝΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ''ΙΔΕ ΥΓΙΗΣ ΓΕΓΟΝΑΣ. ΜΗΚΕΤΙ ΑΜΑΡΤΑΝΕ, ΙΝΑ ΜΗ ΧΕΙΡΟΝ ΣΟΙ ΤΙ ΓΕΝΗΤΑΙ'' (ΙΩ. 5, 14)

Η ΠΡΟΒΑΤΙΚΗ ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΝΕΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΒΙΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΕΤΡΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΡΘΡΟΥ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (2025)

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΕΩΘΙΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΜΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 

ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ, Ο ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΥΓΕΝΗΣ» (2017)

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΟΥ: ''Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ''

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΙΑΤΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ'' 1987

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΗΘΕΣΔΑ

ΕΠΙΣΚΌΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΥΓΙΗΣ;

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ (2025)

THE WAIKING DEAD AND SPIRITUAL PARALYSIS

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (2024)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΣΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ