ΣΥΛΛΑΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ'' ΑΘΟΡΥΒΩΣ!

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γενάδιος (1868-1951)

Η ''ΚΛΑΔΙΚΗ'' ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ ΤΩΝ ''ΑΝΑΔΕΝΔΡΑΔΩΝ'' ΚΑΙ Ο... ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ...

Μέρος 13ον

Kαι ενώ από τη μια, μαίνονταν οι διωγμοί, οι φυλακίσεις και οι απελάσεις των 

αντικαινοτόμων Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, 

από την άλλη, 

η λεγόμενη Οικουμενική Κίνηση προχωρούσε αβίαστα, σταθερά, μα προπαντός οργανωμένα και σχεδιασμένα. 

Ένα σημαντικό στοιχείο, 

που φέρνουμε στη δημοσιότητα είναι και η παραδοχή της διαβόητης και δαιμονοαγωγούσας...

 ''Θεωρίας των Κλάδων'', 

που δεν αποτελεί βεβαίως ιδεοληπτική εκτροπή των καιρών μας, 

όμως υπέβοσκε ακραιφνώς και ανερυθριάστως 

από τις πρώτες κιόλας -δύο-τρεις- δεκαετίες του 20ού αιώνα, πριν ακόμη από το ημερολογιακό σχίσμα του 1924. 

Στις 8-23 Ιουνίου του 1930 

πραγματοποιήθηκε στην Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους, 

η Προκαταρκτική Διορθόδοξη Σύνοδος, προκειμένου να προετοιμάσει 

τον δρόμο για την επόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο. 

Θυμίζουμε, ότι είχε προηγηθεί η ''Πανορθόδοξος Σύνοδος'' του 1923 στην Κωνσταντινούπολη, που αποτέλεσε και το εφαλτήριο για την εγκατάσταση της ημερολογιακής καινοτομίας, χάριν της ενεργουμένης ήδη Οικουμενικής Κίνησης, κατά τα πρότυπα της ''Κοινωνίας των Εθνών''. Φυσικά δεν έλειπε η ''βαρυσήμαντη''  και ''ηχηρή'' παρουσία του Μελετίου Μεταξάκη, που έθεσε επί τάπητος το ζήτημα της ''Ένωσης των Εκκλησιών''. Μείζον θέμα του Συνεδρίου ήταν το ημερολογιακό ζήτημα, αλλά τον Μελέτιο, τον απασχολούσε -όλως ιδιαιτέρως- η διαχριστιανική ένωση. 

Για το λόγο αυτό, ανέφερε χαρακτηριστικά: ''Πιστεύομεν, ότι ήλθεν η ώρα της εκ νέου αποκαταστάσεως  της ενότητος των Χριστιανών, τουλάχιστον εν τω σημείω τούτω». Από τα ''Πρακτικά της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1923 στην Κωνσταντινούπολη'' (10 Μαίου - 8 Ιουνίου 1923), Αθήνα 1982, σ. 5. 19 

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο  δρομολόγησε την οδό περί  ''ε ν ι α ί ο υ  η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ  προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών πασών των εκκλησιών'', ώστε να επιτευχθεί η περιβόητο Ένωσις, χωρίς μετάνοια των αμετανοήτων. (Ι. Καρμίρη, ''Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας'', τόμ. Β΄, Αθήνα 1968, σ. 1055. Κατά την Ι' Συνεδρίαση λοιπόν της Προκαταρκτικής Διορθοδόξου Επιτροπής του 1930 στην Μονή Βατοπεδίου, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος επεσήμανε και υπενθύμισε την ''κ λ α δ ο π ο ί η σ η'' του Χριστιανισμού, διά της Πατριαρχικής Εγκυκλίου του 1902. Από τα Πρακτικά της Προκαταρκτικής Διορθόδοξης Επιτροπής αναφέρεται σαφέστατα ότι: 

''Επί τούτοις, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης υπομιμνήσκων το ανέκαθεν ενδιαφέρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς σύσφιγξιν των σχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τας Ετεροδόξους, αναφέρει, ότι επί της δευτέρας Πατριαρχείας του αοιδήμου Ιωακείμ του Γ' απελύθη Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιος υπό χρονολογίαν 12ης Ιουνίου 1902 προς απάσας τας Ορθοδόξους Αυτοκεφάλους Εκκλησίας, διά της οποίας ετίθεντο υπόψιν αυτών -πλην άλλων- και τα εξής ζητήματα: 

1) Η των Ορθοδόξων Εκκλησιών εν αγάπη συνάντησις και ενίσχυσις. 2) Η προσέγγισις αυτών εν πνεύματι αγάπης προς   τ ο υ ς  δ ύ ο   τ ο υ  Χ ρ ι σ τ ι α ν  ι σ μ ο ύ  κ λ ά δ ο υ ς:  τ ο ν  Κ α θ ο λ ι κ ι σ μ ό ν  κ α ι  τ ο ν  Π ρ ο τ  ε σ τ α ν τ ι σ μ ό ν.  3) Η στάσις αυτών προς τους Παλαιοκαθολικούς, επιθυμούντας την μετά της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας ένωσιν και΄ 4) Το ζήτημα του Ημερολογίου''. (Συνεδρία Ι') Από τα ''Πρακτικά της Προκαταρκτικής Επιτροπής των Αγίων Ορθοδόξων Εκκλησιών της Συνελθούσης εν την εν Αγίω Όρει μεγίστη Μονή Βατοπεδίου'', σελ. 124. (Ολόκληρο το βιβλίο των Πρακτικών παρατίθεται παρακάτω). 

Και είναι έτσι, με την μόνη διαφορά, πως στην αυτή Πατριαρχική εγκύκλιο του 1902, ο Καθολικισμός και ο Αγγλικανισμός αναφέρονται, ως ''οι δύο μεγάλες του Χριστιανισμού αναδενδράδες'', ενώ στην Προκαταρκτική Διορθόδοξη Συνεδρίαση του 1930 οριοθετούνται πλέον, ως ''κλάδοι''! Έτσι οι δύο μεγάλες αυτές Αιρέσεις, από ''αναδενδράδες'' του ιδίου... δάσους του 1902, το 1930 ορίστηκαν και σχηματοποιήθηκαν, ως ''κλάδοι'' του ιδίου δέντρου, που είναι ο Χριστιανισμός!... Ο Μελέτιος, ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας αυτή τη φορά(!), στην ίδια Συνεδρίαση άφησε -φυσικά- και αυτός τη δική του ''πινελιά'' λειτουργικής  και δογματικής ενότητας...: Είπε: 

''Το δογματικόν και διοικητικόν της Ορθοδοξίας σύστημα {...} εγκλείει την λύσιν του μεγάλου και παγκοσμίου προβλήματος της Ενότητος της Χριστιανικής ποίμνης {...} το σώμα της Ορθοδοξίας περιβέβληται μεν πάντοτε τον στέφανον της δόξης, {...] υστερεί δ' όμως σήμερον εν τω έργω της συμβολής εις την παγκόσμιον πρόοδον και μένουσιν άρα κεκρυμμένοι και αφανείς οι θησαυροί της δυνάμεως αυτού''.  (σελ. 14 των ''Πρακτικών'')

Σε ποιό βαθμό όμως μεταρρυθμιστικής λαγνείας, φιλενωτικού πόθου και ''εκσυγχρονιστικής'' φιλοδοξίας είχαν φτάσει οι εν ενεργεία -πλέον- καινοτόμοι, το φανερώνει ο ίδιος ο Χρυσόστομος Σμύρνης -του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου- σε ένα βιβλίο του, που είχε εκδοθεί ήδη από το 1918 στην Κωνσταντινούπολη, υπό τον τίτλο: ''Ο ΜΥΧΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΜΕΝΟΝ ΠΑΡ' ΕΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΤΟΙ ΤΑ ΧΡΗΖΟΝΤΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΗΣ ΔΙΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΟΦΗΣ ΛΥΣΕΩΣ ΣΟΒΑΡΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ''.

Ο αυτός Μητροπολίτης -λοιπόν- καταθέτει και οριοθετεί -με πνεύμα και ύφος εξελληνισμένου ''ποντίφηκος''-  τις διαδραστικές κινήσεις για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας, όπως -κατά την γνώμη του- επιβάλλουν οι σύγχρονοι καιροί της επιστήμης, της τεχνολογίας και της κοινωνικής υπέρβασης του ανθρώπου. Σημειώνει: ''Ανάγκη οι παρ' ημίν εκκλησιαστικοί θεσμοί και όλος ο θρησκευτικός μας και ο μετ' αυτού αρρήκτως συνδεδεμένος εθνικός μας βίος, να εναρμονισθεί συμφώνως προς το υγιές πνεύμα και τας ζωτικάς ανάγκας του αιώνος, της σημερινής επιστήμης και κοινωνιολογίας, διότι μόνον ούτω δύναται η ημετέρα Εκκλησία και το Γένος μας να προσδοκώσιν έντιμον και άξιον παρόν και μέλλον, παρόν και μέλλον, οποίον ήτο ποτε το παρελθόν μας, και διότι περιπλέον αδυσώπητος ανάγκη επί ποινή ζωής ή θανάτου καλεί ημάς να τεθώμεν εν τη πρωτοπορεία πάσης προοδευτικής κινήσεως, συμφώνως προς την ανέλιξιν παντός συγχρόνου επιστημονικού, κοινωνικού, μορφωτικού, εθνικού και πολιτειακού θεσμού και σκοπού''. (σελ. 5)

Για τον λόγο αυτό, θα ιδρύσει ''Ιερό Σύνδεσμο'' από κληρικούς και λαικούς, όπου στο καταστατικό του σημειώνονται -ανάμεσα σε άλλα - και οι ακόλουθες ανανεωτικές και ''εκσυγχρονιστικές'' προτάσεις, πολλές από τις οποίες, πραγματοποίησε... Πρότεινε: στη Θεία Λατρεία, την συντόμευση των ιερών ακολουθιών, την ''αναθεώρηση και ανακάθαρση των εκκλησιαστικών βιβλίων'', την επαναφορά του θεσμού του Γάμου για όλο τον Κλήρο (!), ''σκέψεις προς συννενόηση ή προσέγγιση ή ένωση μετά τίνων μη Ορθοδόξων Εκκλησιών''. Και αν πολλοί αμφιβάλλουν για το νεωτεριστικό του πνεύμα και την μεταρρυθμιστική του βούληση ''εν τοις κόλποις της Εκκλησίας'', ο ίδιος θα τους αποστομώσει: ''Ακριβώς, ως ελέχθη, διά τους σπουδαίους τούτους λόγους, η ημετέρα Εκκλησία έχει επείγουσαν και απόλυτον  α ν ά γ κ η ν  α ν α μ ο ρ φ ώ σ ε ω ς  και  δ ι α ρ ρ υ θ μ ί σ ε ω ς, (ίνα μη είπωμεν μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ί σ ε ω ς  και προσκρούσωμεν εις τα ευσεβόφρονα αισθήματα εκείνων, όσοι θεωρούσιν παρ' ημίν πάντα τα καθ' ημάς τέλεια και καλά λίαν) των κατ' αυτήν ριζικής και θεμελιώδους''.

Για να συλλάβει -όμως- κανείς, το μέγεθος του ανανεωτικού πνεύματος των νεωτεριστών και καινοτόμων στους κόλπους της επισήμου Εκκλησίας, αρκεί να αναγνώσει και τις έτι ''πρωτότυπες'' και δυτικόμορφες, μεταρρυθμιστικές, προτεινόμενες επιδιώξεις του Χρυσοστόμου Σμύρνης και όλων των συν αυτώ φιλενετικών, όπως αυτές αποτυπώνονται στο εν λόγω βιβλίο. Πρότεινε τον εφοδιασμό των εκκλησιών με ''πλήθος καθισμάτων'', ώστε να επικρατεί ''ευταξία και ησυχία''... κατά τις ακολουθίες, την διοχέτευση χιλιάδων βιβλίων της ''Αγίας Γραφής'' στους ναούς, (κατά τα πρότυπα των καθολικών και προτεσταντικών ''ναών''), ώστε ο καθήμενος παράλληλα με το ''λειτουργικόν'' να επιμορφώνεται και με το ''αναγνωστικόν'' για καλύτερη αφομοίωση του θείου λόγου... 

Προέτασσε την επιστημονική μόρφωση κληρικών, εκπαιδευομένων με τα ''πολιτισμικά νάμματα'' της Αμερικής και της Ευρώπης, ώστε να μπορούν να συνδιαλέγονται μετά των ετεροδόξων ''εκκλησιών'' και ιδίως των Καθολικών, των Παλαιοκαθολικών, των Αγγλικανών, των Επισκοπιανών της Αμερικής και εν τω συνόλω των Προτεσταντών!... Και σε ένα κρεσέντο φιλοβενιζελικής υπέρβασης και ιδεολογικοποιημένου, εκκκλησιολογικού ''προοδευτισμού'' κατέγραψε εμφατικώς και το εξής επικό, αμίμητο και ανείπωτο: ''{...} αι αρχαίες παραδόσεις της λατρευτής ημών Εκκλησίας {...} ευρίσκονται εις τόσην αρμονίαν προς το ανατέλλον νέον πνεύμα  Χ ρ ι σ τ ι α ν ι κ ο ύ   σ ο σ ι α λ ι σ μ ο ύ,  αδελφοσύνης, αλληλεγγύης και παγκοσμίου καθολικότητας...''

Το φοβερότερο -όμως- παρ' όλες τις παραπάνω επικές μεγαλοστομίες εκκλησιαστικών ανδρών 

και ''εκσυγχρονιστικών'' εξάρσεων, άκρατου, εκκλησιολογικού αλτρουισμού 

είναι ότι

 η ίδια, αυτή, ''ανθρωπιστική'' και... ''σοσιαλιστική'' διοικούσα Εκκλησία

 εκδίωκε, φυλάκιζε και εξόριζε τους μοναδικούς αντιταχθέντας κατά της ημερολογιακής καινοτομίας,

 (η πρώτη αιρετική ''γεύση'' του Οικουμενισμού στη χώρα μας) 

Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς,

 με απίστευτο μένος και μοναδική εμπάθεια, όπως καταδείξαμε σε όλη, την υπόλοιπη εργασία μας. 

Και ενώ οι πάντες ομιλούσαν περί ''Ενώσεως'' μεθ' όλων των αιρετικών ψευδοεκκλησιών, 

ουδείς εξ' αυτών δεν προσπάθησε να άρει το εκκλησιαστικό σχίσμα, 

που δημιούργησαν οι Μελέτιος Μεταξάκης και το alter ego του, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. 

Ακόμη και σήμερα όμως... 

Ό,τι ακριβώς ισχύει για τους -εκ των ''Ορθοδόξων'' Οικουμενιστών- ποιμένες 

και των κοινωνούντων μετ' αυτών, 

το αυτό ισχύει και με αυτοπροσδιοριζόμενες ομάδες φίλαρχης, ιδιοπρόσωπης και ημιτελούς αποτείχισης,

 που οριοθέτησαν άναρχα, ακατάστατα, πρόχειρα και ανίερα, 

μα προπαντώς χωρίς φώτιση Θεού, 

την εγκατάσταση του Οικουμενισμού στη χώρα μας, από την ίδρυση -τάχα- του Π.Σ.Ε. το... 1948 και εντεύθεν... 

Αλλά...

''εὐλογητός Κύριος, ὃς οὐκ ἔδωκεν ἡμᾶς εἰς θήραν τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν.

ἡ ψυχή ἡμῶν 

ὡς στρουθίον ἐῤῥύσθη ἐκ τῆς παγίδος τῶν θηρευόντων· 

ἡ παγίς συνετρίβη, καί ἡμεῖς ἐῤῥύσθημεν.

ἡ βοήθεια ἡμῶν ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ ποιήσαντος τόν οὐρανόν καί τήν γῆν. (Ψαλμ. 123ος)

Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΘΟΥΣΗΣ ΕΝ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΙΕΡΑ ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
(8 - 23 Ιουνίου 1930)

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗΣ ΕΠΙ... by on Scribd