ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ




''Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Εσταυρωμένου Θεανθρώπου
και όχι η πρώιμη,
γενικευμένη άνοιξη του καταναλωτικού παραλογισμού,
η ανελέητη διάχυση μιας εμπορεύσιμης, κοσμικής και κάλπικης αγάπης,
η εκούσια συμμετοχή στην πάνδημη αγορά μιας φρούδας και άνοστης Ελπίδας,
που τάζουν οι επιχορηγούμενοι Έμποροι
των οσονούπω, μαρκαρισμένων, καθεστωτικών Εθνών.''


''Το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου
δεν αποτελεί ΔΕΚΟ του Δημοσίου,
δεν τελεί υπό κρατική χειραγώγιση
και βεβαίως δεν διέπεται από δημοσιουπαλληλικό αυτισμό.
Για τούτο μπορούμε,
να εορτάζουμε γνήσια τα Χριστούγεννα,
ως μια δεσποτική εορτή,
κατά την οποία βεβαίως θ' απουσιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης
και οι λοιποί, κρατικοί, εθνοπάτρονες χορηγοί,
όμως επίσημος και αυτόκλητος καλεσμένος μας
θα είναι ο ίδιος ο Χριστός μας.''


Τα Χριστούγεννα έρχονται. Για μας τους Ορθοδόξους του Πατρίου Ημερολογίου έχουν μια εξιδανικευμένη ιδιαιτερότητα και μια πνευματική αυθεντικότητα, όπως άλλωστε και όλες οι δεσποτικές εορτές. Είναι γιορτή, που μάθαμε, να την βιώνουμε αποκλειστικά στην πνευματική της οντότητα, στην Πατερική αναφορά της και στον ακαινοτόμητο προσανατολισμό της. Για τούτο και μόνο, τα Χριστούγεννα είναι αποκομμένα από κοσμικές δοξασίες, ''λαοπρόβλητες'' καταναλωτικές επιφάνσεις και μεγαλεπίβολες, εορταστικές οινοκατανύξεις. Τα Χριστούγεννα έχουν άρωμα Εκκλησίας και γεύση Αμνοικής μεταλαβιάς! 


Τα προτεστάντικα τραγούδια των Χριστουγέννων, τα προχριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν, η θεοποίηση των εκποιημένων κοκκινοβασίληδων του αδηφάγου, καρκινικού εμπορίου, η ακαταίσχυντη αγαπολογία ενός ακαθόριστου και δυσδιάκριτου ''πνεύματος των Χριστουγέννων'' που ακόμη αναζητείται, ο άχαρος, ως και γυφτοειδής υπερστολισμός των σπιτιών, που θυμίζουν φωτορυθμικές πίστες λαικών νυχτομάγαζων της παραλιακής, δεν έχουν σχέση μ' εμάς. Απλά, γιατι η εκκοσμίκευση δεν υφίσταται εφ' ημών, αφού βαστάζουμε την Πατερικότητα της Εκκλησίας, ως δείγμα γραφής και ως σημείο ενδελεχούς αναφοράς. 


Οι ιερείς μας δεν συνεορτάζουν με προσκεκλημένους καθολικούς πάστορες, δουρειοιππικούς ουνίτες, δεν δωρίζουν κοράνια και αυτοσχέδια, αγαπητικά φιρμάνια σε αλλόδοξους, θρησκευτικούς πραματευτάδες. Κράτησαν την εορτολογική ενότητα των Ορθοδόξων, η οποία και βεβαίως άπτεται του δόγματος, αφού αυτή θεσπίστηκε από την Α΄Οικουμενική Σύνοδο. Το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου δεν αποτελεί ΔΕΚΟ του Δημοσίου, δεν τελεί υπό κρατική χειραγώγιση και βεβαίως δεν διέπεται από δημοσιουπαλληλικό αυτισμό. Για τούτο μπορούμε, να εορτάζουμε γνήσια τα Χριστούγεννα, ως μια δεσποτική εορτή, κατά την οποία βεβαίως θ' απουσιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολύτευσης και οι λοιποί, κρατικοί, εθνοπάτρονες χορηγοί, όμως επίσημος και αυτόκλητος καλεσμένος μας θα είναι ο ίδιος ο Χριστός μας. 


Τα κανάλια των Τηλεοράσεων δεν θα παρευρίσκονται ορυμαγδόν, για να εκμαιεύσουν εθιμοτυπικές δηλώσεις του Πρωτοκόλλου,οι εφημερίδες δεν θα έχουν πηχιαίους τίτλους και καλαίσθητες φωτογραφίες και η πληροφόρηση για το τελετικό της ακολουθίας των Χριστουγέννων δεν θα γίνεται όπως σύνηθες με fax στα ΜΜΕ. Στις εκκλησίες μας δεν θα συναγελάζονται αριθμηδόν, καριερίστες πολιτικοί της οκκάς για τις καθιερωμένες, επιδερμικές χαιρετούρες, θα παρευρίσκονται όμως απλοί άνθρωποι του λαού, που βίωσαν την γνησιότητα της Εκκλησίας στην ευλογημένη αποτείχιση εν καιρώ αιρέσεως. Τα Χριστούγεννα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου έχουν μια θεσπέσια οσμή αγνού μελισοκεριού, άλλωστε στους ναούς μας δεν χρησιμοποιείται ποτέ παραφινέλαιο. 


Την νύχτα της παραμονής ή το πρωί από Όρθρου βαθέως, οι λειτουργίες τελούνται με ανέκφραστη, συγκινησιακή φόρτιση, συνεργούντος ενός ποιμνίου, που συμμετέχει καθ' όλα όρθιο, αφού εκλίπουν τα δεκάδες σκαλιστά καθίσματα και οι πισώπλατοι, αναπαυτικοί πάγκοι, που μετέβαλλαν τις εκκλησίες της καινοτόμου Εκκλησίας σε θέατρα παροχής άρτου και θεαμάτων. Υπάρχουν μόνο στασίδια για τους αδυνάτους, που - βεβαίως - δεν έχουν μόνιμους, ποιμνιακούς επινοικιαστές. Το λιβάνι δεν είναι του εμπορίου, οι κανδύλες είναι αναμμένες με αγνό ελαιόλαδο και δεν έχουν αντικατασταθεί από ηλεκτρικές λάμπες, που προβάλλουν τρεμάμενες, κόκκινες φλόγες της ψευτιάς. Επικρατεί η κατάνυξη του πνευματικά αλώβητου, εκεί, που περισσεύει η έπαρση του πατερικά νοθευμένου. Οι Ορθόδοξοι πιστοί του Πατρίου Εορτολογίου γνωρίζουν άριστα την χρονική διαδρομή της λειτουργίας και ξέρουν, πως να είναι συμμέτοχοι και ιεροπρεπείς συνεργάτες της. 


Οι αγρυπνίες των Χριστουγέννων έχουν αυτήν την μυρωδιά μιας απόκοσμης, ιδεατής υπέρβασης και την ηδύτητα της Θείας Χάριτος. Κι όταν αυτές τελειώσουν, αγκαλιασμένοι με την εν Χριστώ Αγάπη και όχι την κοσμική αβροφροσύνη των μακελεμένων εμπόρων των Εθνών, θα γυρίσουμε στο σπίτι, να τερφθούμε από το γιορτινό τραπέζι της ημέρας και στο κατόπι να συνεχίσουμε την προσευχή, την ανάγνωση, τις εδαφιαίες γονυκλισίες και το ευλογημένο κομποσκοίνι...Γιατι, Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεανθρώπου και όχι η άνοιξη της καταναλωτικής ευμάρειας, η ανελέητη διάχυση της κοσμικής αγάπης, η εκούσια συμμετοχή στην αγορά φρούδας Ελπίδας, που τάζουν οι δαίμονες της αποσάθρωσης της ορθής, Πατερικής Πίστης. Τα πραγματικά Χριστούγεννα παρέχονται στο ποίμνιο από μια αποκρατικοποιημένη Εκκλησία, που δεν την διέπει ο δημοσιοϋπαλληλικός οίστρος, η υπηρεσιακή στάθμη, τα κυβερνητικά αλισβερίσια και η αλαζονία της Εξουσίας. 


Τα Χριστούγεννα δεν τεκταίνονται με τυπικό εθιμοτυπισμό, δεν αποπνευματίζονται και δεν συναποτελούν μέρος κοσμικών εορτών, που διυλίζονται μέσα από την δίνη της τεκτονικής Παγκοσμιοποίησης. Το πνεύμα τους μεταδίδεται από ποιμενάρχες, που δεν εκμίσθωσαν την αποστολική διακονία του πάσχοντος αδελφού τους, δεν απόσβεσαν την ποιμαντική τους με τα ένσημα του Δημοσίου και δεν ποδηγέτησαν το λειτούργημα του ιερέα στον βωμό του επαγγέλματος. 


Γιατι έτσι, το ποίμνιο των Πολλών εισπράττει την εορτή αυτή, ως μια επιδερμική και άοσμη εθιμοτυπία, ως μια ψυχαναγκαστική εν συντομία τελετουργία, που μόλις τελειώσει, αρχίζει ο αγλέουρας, ως την κοσμική μελαγχολία των απνευμάτιστα, αποδεκατισμένων ημερών. Η έρπουσα μελαγχολία, όμως κουρνιάζει σε επιδερμικά μορφώματα, που έκαναν την Εκκλησία άνοστη και ανάλατη ομελέτα ψυχοπωλούντων, εκμαυλιστών και τεκτονικών σπεκουλαδόρων. Εύχεσθε!


Γιατι,
Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Θεανθρώπου
και όχι η άνοιξη της καταναλωτικής ευμάρειας,
η ανελέητη διάχυση της κοσμικής αγάπης,
η εκούσια συμμετοχή στην αγορά φρούδας Ελπίδας,
που τάζουν οι δαίμονες της αποσάθρωσης της ορθής, Πατερικής Πίστης.
Τα πραγματικά Χριστούγεννα παρέχονται στο ποίμνιο από μια αποκρατικοποιημένη Εκκλησία,
που δεν την διέπει ο δημοσιουπαλληλικός οίστρος,
η υπηρεσιακή στάθμη, τα κυβερνητικά αλισβερίσια
και η αλαζονία της Εξουσίας.
Τα Χριστούγεννα δεν τεκταίνονται με τυπικό εθιμοτυπισμό,
δεν αποπνευματίζονται και δεν συναποτελούν μέρος κοσμικών εορτών,
που διυλίζονται μέσα από την δίνη της τεκτονικής Παγκοσμιοποίησης.
Το πνεύμα τους μεταδίδεται από ποιμενάρχες,
που δεν εκμίσθωσαν την αποστολική διακονία του πάσχοντος αδελφού τους,
δεν απόσβεσαν την ποιμαντική τους με τα ένσημα του Δημοσίου
και δεν ποδηγέτησαν το λειτούργημα του ιερέα στον βωμό του επαγγέλματος.



Το άρθρο μας είχε ανεβεί ξανά πέρυσι τέτοιες Χριστουγεννιάτικες ημέρες. 
Μετά από παράκληση αναγνωστών μας, το αναδημοσιεύουμε.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF