ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΙΤΕΥΤΙΚΟΣ, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΥΠΟ ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ (1840) ΜΕΡΟΣ 4ον




Δι' ου στηλιτεύεται η εκ της Αγγλίας κατά των ορθοδόξων επιβουλή εκφωνηθείς 

υπό πολλών ιερέων της νήσου Κεφαλληνίας
επ' εκκλησίας κατά τον Ιανουάριον μήνα,



ε ν   έ τ ε ι   1 8 4 0



Αιδέσιμοι και ευλαβέστατοι Ιερείς, 

τιμιώτατοι και περιπόθητοι λοιποί άπαντες, 

αδελφοί εν Χριστώ, τέκνα φωτός, και υιοί κατά χάριν του 

Επουρανίου Πατρός.




Συνέχεια από το προηγούμενο


31) Εάν όμως φοβερίση διά την εις το τούτο παρακοήν μας, φυλακισμόν ή άλλην παιδείαν, τότε αποκρινόμεθα ότι είμεθα προ πολλού προητοιμασμένοι εις τούτο, και όχι μόνον δεχόμεθα και υποφέρομεν κάθε βάσανον διά την πίστιν, αλλά και αυτόν τον θάνατον, καθώς εις ομοίας περιστάσεις τον εδέχθησαν, τόσα αναρίθμητα πλήθη μαρτύρων, και ο Θεός εχάρισεν εις αυτούς την αιώνιον ζωήν και την εν Ουρανώ και επί Γης μακαριότητα και δόξαν.


32) Αιδέσιμοι Ιερείς! αδελφοί χριστιανοί. Ο σημερινός καιρός είναι πολύ δεινός, και ο Αντίχριστος ίσως ευρίσκεται εις την γην, και μετ' ολίγον καιρόν ο κόσμος μέλλει να ιδή μεγάλα και τρομερά δεινά. Το στάδιον του μαρτυρίου ήδη ανοίγεται, και αυτή ίσως είναι η πρώτη εις ημάς δοκιμή. Έφθασεν ήδη ο καιρός διά να χωρισθή το σιτάρι από το άχυρον, το οποίον μέλλει να ριφθή εις το άσβεστον πυρ της αιωνίου κολάσεως. Μακάριοι και τρισόλβιοι όσοι δεν πλανηθώσιν, αλλά φυλάξωσιν έως τέλους την πίστιν. Ο κόπος και τα βάσανα είναι μικρά και εφήμερα, αλλ' η δόξα και η χαρά τα οποία είναι εις αυτούς υποκείμενα, είναι αιώνια, ουράνια, μεγάλα και ανεκλάλητα. 


Δυστυχείς, ελεεινοί και τρισάθλιοι, όσοι, ή διά πρόσκαιρα και εφήμερα κέρδη, διά φόβον ή δι' άλλην αιτίαν πλανηθώσι και γείνωσι προδόται ή αρνηταί της εις Χριστόν ορθοδόξου πίστεως΄ η απόλαυσις του προσωρινού κέρδους είναι εφήμερος, και φαρμακευμένη από φόβους και επιπλήξεις της συνειδήσεως, η δε κόλασις φρικτή, τρομερά και αιώνιος, κι αν η Ορθόδοξος Εκκλησία θριαμβεύση, καθώς αδιστάκτως πιστεύομεν και ελπίζομεν, άλλο δεν μέλλουσι να απαντήσωσι και εις τούτον τον πρόσκαιρον κόσμον, παρά καταισχύνην, θάνατον άτιμον και πικρόν, την αιώνιον κατάραν και το ανάθεμα της Εκκλησίας, ως ο Ιούδας και όσοι άλλοι εις τοιούτους καιρούς ηκολούθησαν το παράδειγμά του.


Οι Ιερείς οι οποίοι κατά απαραίτητον χρέος, έπρεπε εις ταύτας τας περιστάσεις να εμψυχώνουσι, και να φυλάττωσιν από κάθε επιβουλήν τα πρόβατα, άλλους από αυτούς έρριψαν εις την πλάνην, άλλους δε, ή ραδιουργίας κρατούσιν εις την έγνοιαν του επικειμένου κινδύνου, και άλλους με διάφορα φόβητρα, κρατούσι εις την αδράνειαν.


33) Τους Αρχιερείς, τους άρχοντες και όλους τους λογιωτάτους παρέσυρεν η Αγγλία πολλούς εξ αυτών, είτε αμέσως, είτε εμμέσως εις την πλάνην και εις την κοινήν προδοσίαν, καθώς το πάλαι ο κοινός εχθρός, παρέσυρε τους Αρχιερείς και τους Άρχοντας τους Γραμματείς του Εβραικού λαού, εις την προδοσίαν και σταύρωσιν του Χριστού. Αλλ' ημείς έχομεν εάν θέλωμεν, σύμμαχον και προστάτιδα, την παντοδύναμον χάριν του Θεού, ο οποίος δύναται εν ροπή οφθαλμού, να κατακαύση ως άχυρα τους εχθρούς του, και να διασκεδάση όλα των τα μηχανήματα ως καπνόν, φθάνει να μην ευρεθώμεν γυμνοί από αυτήν, την οποίαν πάντοτε λαμβάνομεν εάν θέλωμεν, εν όσω είμεθα χριστιανοί ορθόδοξοι.


34) Ανάγκη διά τούτο, και ανάγκη μεγάλη και κατεπείγουσα να επιστρέψωμεν, και να καταφύγωμεν εις τον Θεόν, με μίαν αληθινήν μετάνοιαν, εξομολόγησιν και δόρθωσιν και τότε αυτός πολεμεί τους εχθρούς, και ματαιώνει όλας τας βουλάς αυτών και τα σχέδια. Ανάγκη προ πάντων να έχωμεν την προς αλλήλους, ειλικρινή αγάπην, ομόνοιαν και ειρήνη, τα οποία μυριοτρόπως οι εχθροί επιβουλεύονται να κουρσεύσωσιν από ημάς και χωρίς αυτά, ούτε αληθινοί χριστιανοί είμεθα, αλλά και ευάλωτοι εις όλα τα επιχειρήματα των εχθρών γενόμεθα, και καμμία ελπίς σωτηρίας εις ημάς δεν μένει.


Ας προσέχωμεν εις όσους νεοτερισμούς κατά καιρούς υπό διάφορα προσωπεία αγάπης έρχονται, είτε απ' ευθείας από την Κυβέρνησιν, είτε εμμέσως διά των σημερινών επισκόπων, επειδή πάντοτε εν αυτοίς υποκρύπτεται η αθέτησις της πίστεως, η προδοσία της Εκκλησίας και του γένους και της πατρίδος.


Ας προσέχωμεν να μη στέλλωμεν εις τα σημερινά Αντιχριστιανικά σχολεία τα τέκνα και αδελφούς ημών, επειδή εις όλα εν γένει ουδείς άλλος σκοπός υποκρύπτεται, παρά η ασέβεια, διαφθορά, η συστηματική στρέβλωσις του πνεύματος, το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας και όσα άλλα δεινά τείνουσιν εις την αθρόαν της Εκκλησίας ανατροπήν, και εις το ναυάγιον του γένους και της Πατρίδος.


Ας προσέχωμεν να μην μείνωμεν ψυχροί και αδιάφοροι εις ταύτας τας τόσον τρομεράς περιστάσεις, μήπως διά την αδιαφορίαν μας αφήση ο Θεός και πέσωμεν εις την είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία της πίστεως την προδοσίαν, και εκ τούτου πέσωμεν εις άλλον βαθύτερον λήθαργον της αναισθησίας, εκ του οποίου δεν θα εξυπνήσωμεν παρά εκείνην την φοβεράν ημέραν εις την οποίαν μέλλουν να εξυπνήσουν και όλα τα άπιστα και αλλόφυλα έθνη, τα οποία ήδη τον πληγώνουν και πολεμούσι.


36) Ας προσέχωμεν να φυλάττωμεν τας εορτάς και αργίας όλων των εορτασίμων ημερών, και προ πάντων της Κυριακής. Τας νηστείας και τας τεσσαρακοστάς συνοδεύοντες ταύτα με εκτενείς προσευχάς, με καθαράν καρδίαν, με ελεημοσύνας και προ πάντων με αληθινήν προς τον πλησίον αγάπην, διά τα οποία έρχεται απ' ουρανού εις ημάς η θεία χάρις, και μας διαφυλάττει από τας παγίδας και επιβουλάς των ορατών και αοράτων εχθρών, απονεκρώνει εις ημάς τα πάθη και τα σκυρτήματα της σαρκός μας, μας ενισχύει εις την εργασίαν της αρετής, και λαμβάνομεν πλούσιον τον αγιασμόν παρά της αγίας μητρός ημών Εκκλησίας.


37) Ας προσέχωμεν εις όλους τους περί ημάς του αιώνος τούτου λογίους και ευγενείς κατά σάρκα, οίτινες υπό διάφορα προσωπεία απάτης, προσπαθούσι να μας ρίψωσιν, εις τον οποίον βυθόν της πλάνης και απωλείας και αυτοί έπεσον.


38) Ας προσέχωμεν να μην λαμβάνωμεν εις τους οίκους ημών ουδεμίας λογής αγάλματα, ή εικόνας αλλοφύλων, και άλλων βεβήλων ανδρών, εις τα οποία η ραδιουργία της Αγγλίας υποκρύπτει δολίως την περιφρόνησιν και την αθέτησιν των αγίων εικόνων και της ορθοδοξίας. Αλλ' ας έχωμεν μόνον εικόνας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, και των Αγίων, καθώς απ' αρχής διέταξεν η αγία ημών Εκκλησία.


39) Ο καιρός ούτος χρήζει πολλής και μεγίστης προσοχής, ίνα μη πέσωμεν απροσέκτως εις δείκτυα της πλάνης του Αντιχρίστου, περί του οποίου έχομεν ήδη πολλά και εναργή διδόμενα.


40) Ας μη δειλιάσωμεν όμως, επειδή η δύναμις και η εξουσία του Αντιχρίστου έσται ολιγοκαιρινή και μόνους τρεις ήμισυ χρόνους, μεθ' ους μέλλει ριφθήναι ες την άβυσσον, εις το σκότος το εξώτερον, εις το πυρ της αιωνίου κολάσεως΄ και αυτός και όσοι είτε διά φόβον, είτε δι' άλλην απάτην προδόσαντες την Εκκλησίαν, και γενόμενοι του Θεού και της πίστεως αποστάται έγιναν οπαδοί αυτού.


41) Η δε Βασιλεία, η δεσποτία και η Εξουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εστί βασιλεία πάντων των αιώνων. Εις αυτόν εδόθη πάσα εξουσία εν Ουρανώ και επί γης, αυτός είναι Κύριος ζωής και θανάτου, και μέλλει ποιήσαι φίλους, αδελφούς και συγκληρονόμους της εν Ουρανώ αυτού Βασιλείας, τους όσους φυλάξωσιν έως τέλους, έργω και λόγω την ορθόδοξον πίστιν, και μάλιστα όσους εννόμως και γενναίως αγωνισθώσιν υπέρ αυτής.


42) Ας έχωμεν ουν εις αυτόν όλο το θάρρος και την πεποίθησιν, επειδή είναι όλως αδύνατον να μας αφήση μόνους, εις κάθε υπέρ πίστεως αγώνα και κίνδυνον΄ φθάνει να υπομένωμεν ακλόνιτοι μέχρι θανάτου εις τους υπέρ της πίστεως πειρασμούς διά να μας δοξάση την εν Ουρανώ και επί γης ακήρατον και αιώνιον δόξαν, την ζωήν την αίδιον και την Βασιλείαν των Ουρανών, ης γένοιτο πάντας ημάς επιτυχείν διά πρεσβειών της πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, πασών των επουρανείων Δυνάμεων και πάντων των Αγίων. Αμήν.



Σημ. Αντιγράφη η παρούσα τον Οκτώβριον του 1899 


εν Κελ. του Αγίου Γεωργίου Παντοκρατορινόν. 


Εν Αγίω Όρει Άθω




Τ Ε Λ Ο Σ




Εκ του βιβλίου:

''ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΛΕΥΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ''

Υπό   Κ ο σ μ ά  Φ λ α μ ι ά τ ο υ

Διά του οποίου ανακαλύπτεται η μυστική καταχθόνιος επιβουλή κατά πάντων των ορθοδόξων Ελλήνων, και κατά πάσης Εκκκλησιαστικής και πολιτικής αρχής, έχουσα ό ρ γ α ν α τους αθέους και αθρήσκους Μ α σ σ ό ν ο υ ς, προδότας της ιδίας αυτών πατρίδος. Ιδέ Φωνήν ορθόδοξον του 1849 περί Μιλόρδων Αιτία ιβ' τη σελ. 105.

Ε Ν    Β Ο Λ Ω

Εκ του Τυπογραφείου της εφημ. Η ''ΘΕΣΣΑΛΙΑ''


1 9 1 1


Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επεξεργασία, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σελ. 16-20.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF