ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 12ο (2013 - 2025)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2025

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ





γαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί·


ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς μᾶς θυμίζει, ὅτι γυμνωθήκαμε ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ στερηθήκαμε ἀπὸ τὰ θεῖα Ἀγαθά, διότι ἡττηθήκαμε ὡς πρὸς τὴν νηστεία στὸν Παράδεισο καὶ ἔτσι καταντήσαμε ἐξόριστοι «ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. ξβ΄ 2). Ἄν ὅμως ἐπιποθοῦμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν θεῖο Οἶκο τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἤ μᾶλλον ἄν ποθοῦμε ἀληθινὰ νὰ γίνουμε οἶκος καὶ σκήνωμα θείας Δόξης, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ἀσπασθοῦμε τὴν Μετάνοια καὶ νὰ ἀγκαλιάσουμε τὴν Νηστεία, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε καὶ πάλι τῆς προτέρας θείας κοινωνίας.


νοίγονται σήμερα ἐνώπιόν μας τὰ πρόθυρα τῆς Μετανοίας καὶ προσκαλοῦν πρόθυμους ἀγωνιστές. Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν ἁπλώνεται μπροστά μας καὶ ἐπιζητεῖ ὑπηκόους Χριστοῦ, ἀνάλαφρους ἀπὸ τὸ βάρος τῶν πολλῶν καὶ καλῶν φαγητῶν, καθὼς καὶ τῶν ἐφαμάρτων παθῶν. Ὅσοι ποθοῦν νὰ ἁγνίσουν σώματα καὶ πνεύματα καὶ ὅσοι ἐπιζητοῦν τὴν οὐράνια Βασιλεία, αὐτοὶ δέχονται περιχαρῶς τὸ Σαρακοστιανὸ διάγγελμα καὶ σπεύδουν νὰ εὐαρεστήσουν τὸν Πανάγαθο Θεό, ὅπως καὶ νὰ προσφέρουν τὶς «δεκάτες» τους -τὴν νηστευτικὴ θυσία τους, γιὰ τὴν ἐξιλέωση τῶν ἁμαρτημάτων ὅλου τοῦ ἔτους.


σοι ἐπιθυμοῦν τὴν πρόγευση τῆς ἁγίας Ἀναστάσεως, σπεύδουν ἀγόγγυστα καὶ ὑπάκουα νὰ θέσουν τὴν χεῖρα στὸ ἄροτρο τῆς ἐγκρατείας, καὶ ἀποδύονται μὲ καλὴ ἐλπίδα στὴν ἐκρίζωση τῶν κακιῶν καὶ στὴν σπορὰ τῶν θείων ἀγαθῶν. Ὅσοι φιλόθεοι καὶ φιλάρετοι, ὅσοι φιλάγαθοι καὶ σώφρονες, ἄς σπεύσουμε στὸν ἀγῶνα τὸν καλό, τὸν καθάρσιο καὶ φωτιστικό, τὸν γεμᾶτο θεία παρηγορία!


φαινομενικὰ τραχὺς καὶ δύσβατος δρόμος τῆς μεγάλης Νηστείας καὶ ἐγκρατείας ἐξομαλύνεται, ὡραΐζεται καὶ ἁπαλύνεται ὅταν διατελοῦμε σὲ κατάσταση εἰρηνικὴ καὶ νηφάλια, σὲ καταλλαγὴ μὲ τὸν Κύριό μας καὶ σὲ διαλλαγὴ μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὅταν καλλιεργοῦμε καλοὺς καὶ ἀγαθοὺς λογισμούς, καὶ ὄχι πονηροὺς καὶ ἐγωπαθεῖς. Ὅταν ἡ προσευχή μας πυκνώνει καὶ βαθαίνει.


ταν νιώθουμε ὁ θεῖος λόγος καὶ τὰ ἱερὰ κείμενα νὰ μᾶς ἑλκύουν καὶ νὰ μᾶς εὐχαριστοῦν. Καὶ ὅταν ἐξερχόμαστε ἀπὸ τὰ συνεχῆ περιοριστικὰ ἐνδιαφέροντα μόνον γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ γιὰ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους, καὶ διευρύνουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας καὶ τὴν φροντίδα μας γιὰ τὸ καλὸ ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικὰ τῶν ἀνθρώπων ὅλου τοῦ κόσμου. Ἐπίσης, ὅταν μᾶς ἀπασχολεῖ εἰλικρινὰ ἡ ἐξυπηρέτηση καὶ ἡ ἀνακούφιση τοῦ ἀνθρώπινου πόνου καὶ τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας, ὅπου αὐτὰ τὰ συναντοῦμε καὶ τὰ ἀντιλαμβανόμαστε καὶ ὅπου τὰ κατανοοῦμε καὶ τὰ νιώθουμε.


Οἱ γύρω μας ἔχουν συνήθως ἀνάγκη ἐνίσχυσης ψυχικῆς καὶ σωματικῆς καὶ πολλὰ μποροῦμε νὰ κάνουμε, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τόσο μὲ τὴν προσευχή μας ὅσο καὶ μὲ τὸ ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον μας.


γαπητοὶ Ἀδελφοί·


ἀποχὴ ἀπὸ τὰ ἀρτύσιμα φαγητὰ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἐκδίωξη ἐντός μας κάθε ἀντιπάθειας καὶ ἔχθρας, κάθε ψεύδους καὶ ἐμπάθειας σαρκικῆς, κάθε ἀτόπου πράξεως καὶ ἐπιθυμίας, κάθε πονηρίας καὶ κλοπῆς, κάθε κακολογίας καὶ κατάκρισης, κάθε ἀδικίας, ἀνομίας καὶ ἐκτροπῆς. Τότε θὰ εἴμαστε ἀληθινοὶ προσκυνητὲς τῆς τρισυποστάτου Θεότητος, θὰ δεχόμαστε τὴν Θεομητορικὴ Σκέπη καὶ Προστασία, τὴν Ἀγγελικὴ συνοδία, τὴν χαριτωμένη παρηγορία, τὴν εὐλογημένη θεομορφία.


Οἱ δαίμονες θὰ ἀπομακρύνονται, οἱ πειρασμοὶ θὰ ἐκδιώκονται, οἱ θεῖες δωρεὲς θὰ προσελκύονται καὶ ἡ ὁδὸς πρὸς Οὐρανὸν θὰ διευκολύνεται καὶ θὰ ἐπιταχύνεται. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ θὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ Φῶς τῆς Ζωηφόρου Ἀναστάσεως, ὅσο θὰ διατελοῦμε συσταυρωμένοι μαζί Του μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐγκαρτέρηση. Ἐκφράζων εἰλικρινεῖς εὐχὲς γιὰ Καλή Τεσσαρακοστὴ ἐν ὑγείᾳ καὶ εἰρήνῃ, διατελῶ


Ἐλάχιστος εὐχέτης πρὸς Κύριον


Ὁ Μητροπολίτης


+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

Λάρισα, 17-2/2-3-2025


Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς



Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF
Εικόνες θέματος από A330Pilot. Από το Blogger.