ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 30 Ιουνίου 2020

''ΟΙ ΔΥΟ ΥΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΕΚ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΚ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΕΔΡΑΙΩΘΗΚΑΝ Ο ΜΕΝ ΣΤΗΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ Ο ΕΤΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΔΥΣΗ''



Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος





''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''



Εκ του προηγούμενου

Τούτου ένεκα τόσον τα εκ της αρετής βραβεία και οι μισθοί, όσον και η εκ της ανομίας ενοχή και κατάκρισις των κληρικών και μάλιστα της ιεραρχίας, έχει πολλήν και μεγίστην διαφοράν ως προς εκείνα των λαικών.

Τούτο επίσης θεωρείται τόσον και εις τους εξ αυτών διά της αρετής γεννωμένους Φωστήρας, όσον και εις τους εξ αυτών  διά της αμαρτίας γεννωμένους υιούς της ανομίας, ως μετ' λίγον οφθήσεται η τούτου απόδειξις οπωσούν εναργέστερον.

Καθώς δε οι εκ της αρετής του κλήρου γεννώμενοι φωστήρες φέρουσι γενικήν και μεγάλην ειρήνην, σωτηρίαν, ευδαιμονίαν και δόξαν, κατά σειράν, ωσαύτως και οι εκ της αμαρτίας αυτού γεννώμενον υιοί της ανομίας φοβερά και μεγάλα κακά φέρουσιν εις όλον τον κόσμον, πνευματικά τε και σαρκικά, κίνδυνον, και ταραχήν εις την Εκκλησίαν.

Την διαφοράν τούτων των δύο υιών της ανομίας, των γεγεννημένων τον μεν εκ της αμαρτίας του λαού, τον δε εκ της αμαρτίας του κλήρου, έδειξεν ο Κόσμος υπέρ ουδέποτε άλλοτε εναργέστερον εις τούτους τους καθ΄ ημάς εσχάτους αιώνας τον μεν πρώτον εις την Ανατολήν, τον δε δεύτερον εις την Δύσιν.

Εις την Ανατολήν η ανομία του λαού και προ πάντων των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, διά την εξ αυτών ενίοτε πλαγίως και εμμέσως εις τα της Εκκλησίας εν μέρει επέμβασιν΄

εγέννησεν την έκτασιν της Μωαμεθανικής πλάνης, ήτις έφερεν εις προκοπήν και εις τον καταρτισμόν της κακίας τους Αγαρηνούς γενομένους τιμωρία, μάστιγες και δήμιοι κατά του ημαρτηκότος λαού.

Εις την Δύσιν η ανομία του κλήρου και προ πάντων των Πάπων της Π. Ρώμης, έρριψεν αυτούς και τους υπ' αυτούς εις καινοτομίας και εις διάφορα είδη της πλάνης, και αύτη δε πάλιν έφερεν αυτούς εις περισσοτέραν προκοπήν της ανομίας.

Ταύτα δε ερχόμενα έτι εις προκοπήν εγέννησε μύρια άλλα ολεθριώτερα είδη αιρέσεων, έως ου έφθασεν εις τον έσχατον βαθμόν του σκοτασμού και της πτώσεως, τουτέστιν εις την πλάνην της υλοφροσύνης του θεισμού και της αθείας.

Αναλόγως εις την προκοπήν της πλάνης, εγένετο και εκείνη της ανομίας. Αύτη δε η προκοπή της πλάνης και της ανομίας της Δύσεως έφερεν εις τοιαύτην προκοπήν δόλου, υποκρίσεως, πονηρίας και πάσης Σατανικής κακίας, την πολιτικήν της Αγγλίας, οποία ουδέποτε άλλοτε ανεφάνησαν εις τοιούτον βαθμόν.

Ούτος ο υιός της ανομίας της Δύσεως απ' αρχής επιβουλεύεται και πολεμεί δολίως τον κλήρον ως εκ της ανομίας αυτού γεννηθείς, και επομένως από τότε ταράττεται, κλονείται και κινδυνεύει όλος ο Κόσμος εξ αυτού.

Εις τον υιόν της ανομίας της Ανατολής, επειδή εγεννήθη εκ της του λαού ανομίας, ουδεμία υπόκρισις, ή δόλος εις αυτόν υπήρχεν, αλλ' όλη η κακία αυτού ην ανακεκαλυμμένη΄ άγριος μεν αιμοβόρος και τυραννικός αλλ' υποτρέφει και αισθήματα τινά, φιλανθρωπίας και μεγαλοδωρίας΄ όλος μεν αφοσιωμένος εις την φιληδονίαν και εις υλικά συμφέροντα, αλλ' ευαπάτητος, ως οι κύνες και απλούς.

Εις τον υιόν της ανομίας της Δύσεως επειδή και εγένετο ο καταρτισμός αυτού εκ της ανομίας του κλήρου, όλη η σοφία, και η δύναμις υφίσταται εις τον δόλον, εις την υπόκρισιν και εις την ραδιουργίαν.

Η κακία αυτού υπάρχει όλη αδιάλλακτος και ανέκφραστος, όμως ου μόνον εστίν όλη κεκρυμμένη, αλλ' υπό το πρόσχημα της φιλίας και της ευεργεσίας, καθώς και εις τους προπάτορας ο νοητός Σατανάς, παρέσυρε και παρασύρει τόσας μυριάδας εκ των χριστιανικών λαών, εις την πτώσιν της πλάνης, του θανάτου και της απωλείας, και υπενεργεί και φέρει τόσα μεγάλα και γενικά ναυάγια εις όλα τα χριστιανικά Κράτη.

Ο υιός της ανομίας της Ανατολής επειδή και εγεννήθη εκ των ανομιών του λαού, κατ' αυτού ανεφάνη άγριος τιμωρητής, εις τον κλήρον όμως παρεχώρησεν όλην την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν, ου μόνον καθ' όλα τα θεία και τα Εκκλησιαστικά, αλλά και ως προς αυτά τα πρόσκαιρα και τα κοσμικά, ως προς την πρόνοιαν του ορθοδόξου λαού.

Ο υιός της ανομίας της Δύσεως επειδή και εγεννήθη εκ της ανομίας του κλήρου, κατ' αυτού ανεφάνη απ' αρχής και διατελεί μέχρις ώρας αντίπαλος και εχθρός αδιάλλακτος και κατ' αυτού διεγείρει συνωμοσίας, τόσον εκ των αρχών, όσον και εκ του λαού.

Και τούτου το παγκόσμιον μίσος, την κατάργησιν και την υπό τας Κοσμικάς αρχάς υποδούλωσιν, καθ' όλα τα θεία και ιερά μυριοτρόπως, αδιαλείπτως και δολίως παρασκευάζει και υπενεργεί. 

Ο υιός της ανομίας της Ανατολής επειδή και αναλόγως εις την ανομίαν του λαού εξ ης εγεννήθη, η κακία αυτού ην ανακεκαλυμμένη, έδιδεν αφορμήν και νύξιν εις τον υπ' αυτόν τυραννούμενον λαόν ίνα αποστρέφηται και μισή τον τύραννον, αυτός δε ίνα συνέρχηται εις αρχικήν και αμοιβαίαν ομόνοιαν και αγάπην, και ίνα λαμβάνη ως εκ τούτου μέριμναν περί των κοινών συμφερόντων και περί της εξ αυτού ελευθερίας.

Ο υιός της ανομίας της Δύσεως, επειδή και έχει όλως υποκεκρυμμένην την ιδίαν αυτού κακίαν, αναλόγως εις την ανομίαν του κλήρου εξ ης εγεννήθη, και ως εκ τούτου υποκρινόμενος τον φίλον και ευεργέτην προς τους υπ' αυτού επιβουλευομένους λαούς, σχίζει αυτούς τεχνικώς τε και συστηματικώς πάντοτε εις αντιφερόμενα και εχθρικά κόμματα διαδίδωσιν αυτοίς το πνεύμα του μίσους, του δόλου, της διαφθοράς, της πλάνης, της αποστασίας, της αναρχίας και πάσης κακίας, κινεί αυτούς εις τόσας φρικτάς και γενικάς προδοσίας και δι' αυτών ενεργεί και φέρει εις έργον την τούτων απώλειαν και τον αφανισμόν και συγχρόνως εις όλα τούτα υποκρίνεται τον απλούν θεατήν, και τον φίλον.

Ο υιός της ανομίας της Ανατολής, αν και όλος έκδοτος εις τα έργα της διαφθοράς και της φιληδονίας, όμως κατά θείαν οικονομίαν εγένετο άγρυπνος επιτηρητής και φύλαξ της σωφροσύνης και της καθαρότητας προς τον υπ' αυτόν χριστιανικόν λαόν.

Ο υιός της ανομίας της Δύσεως, αν και κατά το φαινόμενον υποκρίνεται σωφροσύνην, αλλ' όμως ενεργεί δολίως και συστηματικώς εις τους υπ' αυτού επιβουλευομένους λαούς, όλα τα είδη της ακαθαρσίας και της διαφθοράς και την πολυτέλειαν, επί σκοπώ ίνα εισάξη δι' αυτών ευστοχώτερον την γενικήν καταστροφήν και απώλειαν.

Ο υιός της ανομίας της Ανατολής, ου μόνον είχε μίαν τοιαύτην κακόδοξον θρησκείαν της οποίας το αίσχος και η πλάνη, ήσαν φανερά, ουδέν δελεαστικόν ή απατηλόν έχουσα εις σκάνδαλον πτώματος του χριστιανικού λαού, ου μόνον ην όλος αφοσιωμένος εις αυτήν και ως εκ τούτου έδιδε παράδειγμα οικοδομής εις τον χριστιανικόν λαόν, ως προς την ιδίαν αυτού αληθινήν θρησκείαν, αλλά και εστηλίτευε και απεστρέφετο οποιονδήποτε εκ τούτου έβλεπε καταφρονητήν της πατρώας αυτού θρησκείας, και ως εκ τούτου έδιδεν αιτίαν εις τον ορθόδοξον λαόν ίνα διατελή όλος αφοσιωμένος εις την οδόν της αληθείας και της ζωής.

Ο υιός της ανομίας της Δύσεως προβαίνει κατά πρώτον υπό το όνομα του χριστιανισμού και φέρει επί στόματος και επί χείρας, νενοθευμένας, και παρεξηγημένας τας Θείας Γραφάς, καθώς και όλοι οι προ αυτού απ' αρχής αιρετικοί.

Διά σκάνδαλον όμως των επιβουλευομένων, ου μόνον ενεργεί και βραβεύεται και αναβιβάζεται εις όλας τας θέσεις, η πλάνη και η διαφθορά, και φέρει διά της ραδιουργίας και της κοινής φήμης, μίσος γενικόν και αποστροφήν κατά του χριστιανικού κλήρου, και καθ' όλων εκείνων οίτινες διατηρούσιν ειλικρινώς της θρησκείας το πνεύμα, πολλά δε και ολέθρια σκάνδαλα εις πτώσιν πολλών.


Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου:
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ''
Αθήνα 1849, σελ. 123-126.
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF