Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 76-79.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Λειτουργικός και εγκόσμιος χρόνος
Πώς λοιπόν να μην ερωτά ο απλούς μεν, πλην ουχί αφελής, ως εχαρακτηρίσθη υπό του Πανοσιολογιωτάτου ζηλωτής: <<Με ποίους εορτάζει ο Ουρανός; Με τους καινοτομήσαντας ή με τους αρνηθέντας υπακοήν εις μίαν τοιαύτην αντιπαραδοσιακήν πράξιν;>> Ευλογώτατον το ερώτημά του.
Διότι, εάν η θριαμβεύουσα εν Ουρανοίς Εκκλησία είναι υπεράνω χρόνου, η στρατευομένη δ ε ν ε ί ν α ι, ακριβώς επειδή είναι στρατευομένη, ήτοι επί γης αγωνιζομένη και εν χρόνω επιτελούσα τα της πνευματικής της στρατείας, <<ευσχημόνως και κατά τάξιν>>, κατά το αποστολικόν (Α' Κορ. 14, 40).
Το αν η Εκκλησία εν τη λατρεία της δεν γίνεται δούλη του εγκοσμίου χρόνου, βιούσα μυστικώς και ως ένα διαρκές παρόν τα υπερφυή γεγονότα της σωτηρίας μας, αυτό δεν σημαίνει ότι κινείται ασχέτως του χρόνου. Ως είναι Θεανθρωπίνη η ιδία, έχουσα ως κεφαλήν της τον Χριστόν, με σώμα ημάς, τους υλικούς και αμαρτωλούς και ούτε θεία είναι μόνον, ούτε ανθρωπίνη, ούτω συμβαίνει ενταύθα και με τον χρόνον.
Ούτε αδιαφορεί προς αυτόν, ως ούσα εγκόσμιος, ούτε πάλιν δεσμεύεται υπ' αυτού κατά την θείαν λατρείαν της, χρησιμοποιούσα τον εαυτής λειτουργικόν χρόνον. Μονομερής εφαρμογή της απόψεως του π. Επιφανίου, ότι η Εκκλησία κινείται εκτός χρόνου, και συνεπώς πας τις ό π ο τ ε βούλεται δύναται
να επιτελή τας εορτάς της, θα την μετέτρεπε ασφαλώς εις παν έτερον πλην Εκκλησίας, η οποία κατά τους λόγους της Στ' Οικ. Συνόδου θα πρέπει <<κατά πάσαν την οικουμένην... μια κατακολουθείν τάξει>> (Κανών 56), καθότι <<ου γαρ έστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλ' ειρήνης>> (Β' Κορ. ΙΔ, 33).
Και με απλούστερα λόγια: Μετά το <<ευλογητός ο Θεός>> του Ιερέως η Εκκλησία αρχίζει να βιοί τον λειτουργικόν της χρόνον στο να προσέλθουν όμως τα τέκνα της εις αυτήν διά ν' ακούσουν το ανωτέρω <<Ευλογητός ο Θεός...>> και να λατρεύσουν ο μ ο ύ τον Θεόν και τους αγίους αυτού της χρειάζεται ο εγκόσμιος χρόνος.
Και με μια πρότασι: Ε κ τ ό ς των πυλών της η Εκκλησία χρησιμοποιεί τον εγκόσμιον χρόνον, ε ν τ ό ς δε, τον εαυτής λειτουργικόν χρόνον, με τα ανωτέρω περιγραφέντα χαρακτηρστικά του. Α μ φ ό τ ε ρ ο ι α ν α γ κ α ί ο ι διά μίαν <<εν πνεύματι και αληθεία>> λατρεία της στρατευομένης του Χριστού Εκκλησίας.
Συνεπώς τα <<επιχειρήματα>> του Πανοσιολογιωτάτου και η κουραστική αδολεσχία του περί της εννοίας του λειτουργικού χρόνου και του <<σήμερον συνεορτάζει>> ουδόλως αίρουν την ευθύνην των καινοτομησάντων. Ούτε επίσης η φ υ σ ι κ ή δ ι α φ ο ρ ά της ώρας εις τα διάφορα σημεία της γης συνιστά επιχειρήματα κατά των εμμενόντων εις τας Ι. Παραδόσεις της Εκκλησίας Παλαιοημερολογιτών και Ζηλωτών, ως θέλει να πιστεύη ο κατήγορός των.
Και προ της ημερολογιακής καινοτομίας του 1924 υπήρχον αι διαφοραί αυταί, ο υ δ ε ί ς όμως εξανέστη ή διεχώρισεν τας ευθύνας του ισχυριζόμενος δηλ. ότι ο Ουρανός συνεορτάζει μ ό ν ο ν μετά των Ορθοδόξων της Ελλάδος το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα, ουχί δε και μετά των εν Αυστραλία και Καναδά!
Ευτυχώς υπάρχει εις όλους το δώρον της κοινής λογικής! Όταν όμως <<μηδενός εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος>>, αλλά επειδή το ήθελε ο μασώνος Μεταξάκης και ο φιλόδοξος Παπαδόπουλος αναγκάζονται τα λογικά πρόβατα του Χριστού ν' ακολουθήσουν τους ανωτέρω κυρίους εις την καινοτομίαν τους, τότε ασφαλώς θα είπουν εις αυτούς το ό χ ι και <<στώμεν καλώς>>, τα οποία εδιδάχθησαν και λέγουν εις όλους τους ψευδοποιμένας.
Δόγματα και παραδόσεις
Εν συνεχεία μακροθύμως αποφαινόμενος ο Πανοσιολογιώτατος δηλοί ότι δεν καταδικάζει το Παλαιόν Ημερολόγιον, αλλά τους μη υπακούσαντας εις την καινοτόμον φωνήν της Εκκλησίας των, Παλαιοημερολογίτας και Ζηλωτάς. Διότι, ως σαφώς αποφαίνεται, μ ό ν ο ν διά <<δόγματα πίστεως>> υποχρεούμεθα να διακόπτωμεν κοινωνίαν προς τους ποιμένας, γενόμενος ούτω διδάσκαλος νέων α ν τ ι π α ρ α δ ο σ ι α κ ώ ν κηρυγμάτων!
Ημείς όμως άλλως παρελάβομεν πιστεύειν παρά των αγίων Πατέρων. <<Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του Αποστόλου (Παύλου), γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<εάν τις δογματίζη, ή προστάσση ποιείν ημάς, παρ' ο παρελάβομεν, παρ' ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών, ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων>> (PG. 99, 998Α).
Και διά να γίνωμεν σαφέστεροι τον ερωτώμεν το εξής: Εάν μετ' ολόγον, προ του κοινού Ποτηρίου, οι Οικουμενισταί Ανατολής και Δύσεως σε κάποιο <<Πανορθόδοξο>> συνέδριό τους, αποφασίσουν τον κ ο ι ν ό ν συνεορτασμόν του Πάσχα Ανατολής και Δύσεως, παρά τας σχετικάς Κανονικάς Διατάξεις, και προς τους διαμαρτυρηθέντας και μη αποδεχθέντας την ανωτέρω καινοτομίαν των ορθοδόξους απαντήσουν με την ιδίαν τακτικήν και μεθοδολογίαν του:
<<Τί στενοχωρείσθε αδελφοί; Καλλίτερον να εορτάζωμεν ομού παρά χώρια και διηρημένως. Βεβαίως ευκταίον θα ήτο να μη συνέβαινε ο χωρισμός σας και να συνεορτάζετε και σεις μεθ' ημών, αλλά τέτοιοι συνεορτασμοί, μη φοβείσθε, δεν λυμαίνονται την πίστιν, ούτε την Λειτουργικήν ή Κανονικήν ευταξίαν της Εκκλησίας.
Λοιπόν προτού είναι αργά, ακολουθήσατε και σεις την εν συνόλω της ακολουθήσασαν Εκκλησίαν, διότι άλλως θέτετε εν κινδύνω την ψυχικήν σας σωτηρίαν, δημιουργούντες σχίσματα και κατατμήσεις χάριν μιας δήθεν ορθοτέρας εορτολογικής ακριβείας>>.
Τον ερωτώμεν: Τί θα απαντούσε στα ανωτέρω επιχειρήματα των κυρίων αυτών; Ευελπιστούμεν πάντως -διά να μη μηκύνωμεν περαιτέρω τον λόγον- ότι ο π. Επιφάνιος θα έχη την σχετικήν ταπείνωσιν να ομολογήση:
α) ότι δεν ήτο τόσο... αφελής, ως επίστευε, η ερώτησις του ζηλωτού μοναχού και
β) ότι δεν είναι αρκετόν να λέγωμεν ότι <<κακώς εγένετο η ημερολογιακή μεταβολή!>> Διότι εάν και οι προ ημών πατέρες, διά τας διαφόρους καινοτομίας και κακοδοξίας που συνήντησαν, ηρκούντο απλώς εις ένα <<κακώς εγένετο>>, κατά τον τύπον της... ομολογίας του, τότε ασφαλώς δεν θα είμεθα ημείς σήμερα Ορθόδοξοι!
Βεβαίως δεν συμφωνούμεν και ημείς με την αδόκιμον και κ α τ α δ ι κ α σ τ έ α ν θέσιν της ηγεσίας των Παλαιοημερολογιτών, ότι δηλ. η ημερολογιακή καινοτομία εγένετο αιτία απωλείας της Θ. Χάριτος εκ των καινοτόμων, ουδέ εγράψατε ποτέ ότι καλώς ισχυρίσθησαν τούτο' αντιθέτως πολλάκις το εχαρακτηρίσαμεν ως αθεολόγητον εκτροπήν και πλάνην!
Πρέπει όμως να ομολογηθή ότι κ α ι σεις, οι νεοημερολογίται ποιμένες, διεδραματίσατε πρωτεύοντα ρόλον διά την γένεσιν και δ ι α τ ή ρ η σ ι ν ιδίως του ανωτέρω κηρύγματος, αφ' ενός μεν, διά των διωγμών που εξαπελύσατε κατά των κληρικών του παλαιού, καθαιρούντες αυτούς και χαρακτηρίζοντες σχισματικούς και άνευ χάριτος!
(διό και οι κατά καιρούς αναχειροτονίαι των υφ' υμών!), αφ' ετέρου δε, διά των ανοικείων μεθόδων που εχρησιμοποιήσατε δι' ειδικού πράκτορός σας επί μακρόν δράσαντος εις την παράταξιν των Ματθαιικών υπέρ της διαδόσεως και εμπεδώσεως του τοιούτου φρονήματος
(τίς δύναται, αλήθεια, να μας διαβεβαιώση ότι δεν επανελήφθη κάτι π α ρ ό μ ο ι ο ν και διά την έκδοσιν της εγκυκλίου Νο 1191 του 1974, την παρομοίου περιεχομένου ομολογίαν της <<Φωνής της Ορθοδοξίας>> κατά Ιανουάριον του 1981, σελ. 14-15 και το πραξικόπημα του Σεβ. Καλίστου - Αντωνίου;),
ώστε ο ιερός αγών των Γ.Ο.Χ. να διατηρήται ου μόνον διχασμένος αλλά και εστερημένος της απαιτουμένης σοβαρότητος και θεολογικής υποστάσεως, υμείς δε να διαρρηγνύετε εν συνεχεία τα ιμάτιά σας, φαρισαικώ τω τρόπω, διά την βλασφημίαν και αίρεσίν του!...
(Α', Ιαν. '81).
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου