Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 73-75.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
<<ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ...>>
Κάποιος ζηλωτής, κατά την μαρτυρίαν του γνωστού αντιζηλωτού αρχιμ. π. Επιφανίου, του έθεσε κάποτε το ερώτημα:
<<Πότε εορτάζει ο ουρανός τας εορτάς; με το Παλαιόν ή με το Νέον Ημερολόγιον;>> Και ο λόγιος αρχιμανδρίτης με πληθωρικόν λόγον και δεκάδας παραδειγμάτων <<απέδειξεν>> εις τον <<αφελή>> ζηλωτήν το εξής:
<<Οσάκις <<τα κάτω>> εορτάζει, τοσάκις και <<τα άνω συν-εορτάζει>> μετ' αυτών. Ο Ουρανός είναι υπεράνω χώρου και χρόνου και εναγκαλίζεται όλην την γην, συμμετέχων συνεχώς και αδιαλείπτως
εις την εν <<πνεύματι και αληθεία>> λατρείαν του αληθινού Θεού, οποτεδήποτε και οπουδήποτε και υφ' οιασδήποτε γεωγραφικάς και ημερολογιακάς συνθήκας και αν τελήται αύτη! (Ορθ. Τύπος, 26 Δεκ. 1980, σ. 4).
Η Εκκλησία όμως της Ελλάδος έχει σαφώς α ν τ ί θ ε τ ο ν γνώμην από αυτήν του π. Επιφανίου! Ούτως εις την Εισήγησίν της επί του Η μ ε ρ ο λ ο γ ι α κ ο ύ Ζ η τ ή μ α τ ο ς, την υποβληθείσαν ήδη από το 1971 εις την μέλλουσα να συνέλθη Πανορθόδοξον Μεγάλην Σύνοδον, γράφει τα εξής σημαντικά:
<<Μεταξύ των ακολουθουσών το Παλαιόν Ημερολόγιον και των ακολουθουσών το Νέον υπάρχει μόνιμος διαφορά 13 ημερών ως προς την τέλεσιν όλων ανεξαρτήτως των ακινήτων λεγομένων εορτών.
Τούτο αποτελεί γεγονός π ρ ω τ ο φ α ν έ ς εις τα χρονικά της Εκκλησίας, καθ' όσον παρά την κατά τους πρώτους χρόνους ποικιλίαν ημερολογίων και το ακαθόριστον του εορτολογίου, ο υ δ έ π ο τ ε παρουσιάσθη χρονική διαφορά εορτασμού ενός και του αυτού γεγονότος (π.χ. κοιμήσεως αγίου), ως συμβαίνει σήμερον.
Η διαφωνία καθίσταται εντονωτέρα κατά τας μεγάλας εορτάς των Χριστουγέννων, Θεοφανείων, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι μεν νηστεύουν, οι δε πανηγυρίζουν. Η διαφωνία αύτη οδηγεί εις το ερώτημα:
<<Τίς εορτάζει, ημείς ή η Εκκλησία;>> Η απάντησις ημείς, α ί ρ ε ι τ η ν ι ε ρ ό τ η τ α των εορτών, καθιστώσα αυτάς ατομικήν εκάστου υπόθεσιν. Η απάντησις η Εκκλησία, α π α ι τ ε ί ένα εορτασμόν ως μία είναι η Εκκλησία>>!! (σ. 10).
Βλέπετε ολόκληρη Εκκλησία της Ελλάδος, και πάλιν δεν μπόρεσε να ξεφύγη τον <<μπακαλίστικο>> συλλογισμό! Δεν είναι δυνατόν, γράφει, να έχη ιερότητα η εορτή που γίνεται επί καταλύσει των <<πατρικών ορίων>>,
διότι έτσι το θέλησε το γούστο και η πονηρά και αντορθόδοξος διάθεσις εκάστου, προσθέτομεν ημείς, έστω και αν αυτός ο έκαστος είναι μια ολόκληρη τοπική Εκκλησία, ή αν θέλετε πάσαι αι ορθόδοξαι Εκκλησίαι πλην μιας.
Διότι εάν και μία μόνον τοπική Εκκλησία, ή έστω ολίγοι πιστοί, διαφωνήσουν διά την ανωτέρω α ν έ ο ρ τ ο ν εορτήν των καινοτόμων, παραμένοντες εν τοις <<ορίοις των πατέρων>>, αυτοί θ' αποτελούν την αληθεύουσαν πλειοψηφίαν και συνεπώς μετ' αυτών θα είναι η ιερότης της εορτής πάσα.
Αυτό πάλι σημαίνει ότι μόνον μετ' αυτών συνεορτάζει ε υ α ρ έ σ τ ω ς ο Ουρανός, εισακούων αυτούς, ο Θεός ιλαρώ προσώπω, όπως θα ήκουε δηλαδή ένας πατήρ το κατά πάντα υπάκουον τέκνον του.
Αυτή είναι η θεολογική έννοια της συνεορτής των άνω και κάτω. Και με τους λοιπούς τι συμβαίνει; Δεν εισακούονται; Συμβαίνει ότι είπε ο μέγας Χρυσόστομος διά τους αναξίους ιερείς:
<<Ο Θεός ου πάντας χειροτονεί, αλλά διά πάντων ενεργεί>>, το οποίον σημαίνει ότι πολλοί ιερείς τον υπηρετούν <<κατά παραχώρησιν>>, ολίγοι όμως <<κατ' ευδοκίαν>>. Αυτονόητον είναι ότι δεν τυγχάνουν άμοιροι ευθύνης και οι ακολουθούντες τους εν εκάστη εποχή καινοτομούντας κληρικούς, εν προκειμένω δε τους Νεοημερολογίτας.
Ότι δεν αποτελεί καθαράν καινοτομίαν, ήτοι αντιπαραδοσιακήν πράξιν η εισαγωγή του νέου ημερολογίου, ως εγένετο, καίτοι έχομεν γράψει ειδικήν επ' αυτού μελέτην, εν τούτοις θεωρούμεν λίαν αναγκαίον να είπωμεν ενταύθα τα εξής:
Ο Οικουμενικός πατριάρχης Ιωακείμ ήδη από το 1901 εχαρακτήρισε την αλλαγήν των 13 ημερών: <<ανόητον και άσκοπον>> καίτοι ενόει ταύτην αποδεκτή υπό πασών των Εκκλησιών. Η Εκκλησία της Ελλάδος αξιολογούσα εις στιγμάς νηφαλιότητος τους ανωτέρω λόγους του πατριάρχου, έγραψε εις την ανωτέρω Εισήγησίν της το 1971.
<<Ατυχώς η φωνή αύτη της συνέσεως ηγνοήθη και μ η δ ε ν ό ς εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος διωρθώθη το Ιουλιανόν Ημερολόγιον και η Εκκλησία διηρέθη εις δεχομένας της διόρθωσιν και απορριπτούσας αυτήν>> (σ. 32).
Εάν δε ληφθή υπ' όψιν ότι διά μεν του εορτολογίου ρυθμίζονται αι εορταί και λοιπαί λατρευτικαί εκδηλώσεις των πιστών, διά δε του ημερολογίου επιτυγχάνεται η από ΚΟΙΝΟΥ επιτέλεσίς των,
τότε διά της ημερολογιακής καινοτομίας και της δημιουργίας ούτω δύο ημερολογίων η ανωτέρω ρ ύ θ μ ι σ ι ς καταστρέφεται σχεδόν ολοσχερώς, ως ακριβώς θα εγένετο, εάν εις ένα στράτευμα διέτασσον δ ύ ο αρχηγοί!
Διότι, όταν δεν κατορθούται αυτό το εκ σ υ μ φ ώ ν ο υ, και μάλιστα κατά τας μεγάλας εορτάς, τότε τα εξωτερικά γνωρίσματα της Μιας, Αγίας Εκκλησίας καταστρέφονται,
και η Εκκλησία, ο τύπος της άνω Βασιλείας, εμφανίζει την εικόνα της ακαταστασίας και αταξίας, όπερ ουκ έστιν από Θεού (Α' Κορ. 14, 33) και συνεπώς, ουδέ ευάρεστον εις Αυτόν και την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν, την θεσμοθετήσασαν και βιώσασα την ανωτέρω ευταξίαν.
Δεν είναι δυνατόν ν' αποτελή αύτη λατρεία <<εν αληθεία>>. Διά τούτο ακριβώς η ημερολογακή καινοτομία του 1924 τυγχάνει ενέργεια συγγενής προς την εικονομαχικήν μεταρρύθμισιν του 8ου αιώνος, η οποία π ρ ο φ ά σ ε ι μιας δήθεν καθαρωτέρας και πνευματικωτέρας λατρείας επεχείρισε την κατάλυσιν των καλώς παραδεδομένων.
Ούτω και ενταύθα' προφάσει μιας ακριβεστέρας χρονομετρικής ακριβείας, τη δε ουσία εκ κακοδόξου διαθέσεως ενώσεως μετά των αιρετικών της Δύσεως, τους οποίους μόλις το 1920 το Οικ. Πατριαρχείον είχε χαρακτηρίσει ως <<συγκληρονόμους της βασιλείαςτου Θεού>>!,
αναγνωρίσαν μετ' ολίγον και τας χειροτονίας των αιρετικών Αγγλικανών την Μικρασιατικήν καταστροφήν, τότε λέγομεν, το Οικ. Πατριαρχείον, τη αρωγή και συμμαχία, ίνα μη είπωμεν πρωτοβουλία της Ελλαδικής Εκκλησίας, κατέλυε αιωνόβιον τάξιν εν τω ιερώ θεσμώ της λατρείας επί Πανορθοδόξου πεδίου!
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου