ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 12ον





ΕΥΧΕΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΤΗΣ Α.Θ.Μ. ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ


ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (1908)



Οσιολογιώτατε Ιεροδιάκονε κυρ. Ιερόθεε Α. Τεκνόπουλε, Διυθυντά του περιοδικού  ''Έ ν ω σ ι ς  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν'',  υιέ εν Χριστώ αγαπητέ της Ημών Μετριότητος. Χάρις είη σοι και ειρήνη από Θεού Πατρός. Μετ΄ευχαριστήσεως ου της τυχούσης ανέγνωμεν από ιδ' παρελθόντος Απριλίου υιικήν επιστολήν της υμετέρας λίαν αγαπητής Ημίν Οσιολογιότητος, εν΄ η τούτο μεν εκτίθενται εκ παντός επαίνου υπέρτεραι ενέργειαι αυτής  υ π έ ρ   τ ο υ  έ ρ γ ο υ  τ η ς  ε υ κ τ α ι ο τ ά τ η ς  τ ω ν  α γ ί ω ν  τ ο υ  Θ ε ο ύ  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν  ε ν ώ σ ε ω ς, τούτο δε επιζητείται η παρ΄Ημίν ηθική αρωγή  υ π έ ρ   ε υ ο δ ό σ ε ω ς  του τον άγιον τούτον σκοπόν επιδιώκοντος φερωνύμου Περιοδικού. Επαινούντες τον ένθεον αυτής ζήλον υπέρ έργου ουτωσί σπουδαίου και υψηλού, αναγγέλλομεν αυτή ότι υποστηρίζομεν μεν την διάδοσιν του περιοδικού εν τοις μέλεσι της ευαγούς Ημών Αδελφότητος,  ε λ π ί ζ ο μ ε ν  δ' εν καιρώ τω προσήκοντι  ε κ π λ η ρ ώ σ α ι  κ α ι  τ ο  έ τ ε ρ ο ν  μ έ ρ ο ς  τ η ς  α ι τ ή σ ε ω ς  α υ τ ή ς,  εφ΄όσον μάλιστα η ζητουμένη ηθική αμοιβή ουκ έσται άσχετος προς το ενεργόν ενδιαφέρον, όπερ τα ευσεβή κι φιλόχριστα της Εκκλησίας και του Γένους τέκνα από τινος ιδία ενδείκνυνται υπέρ του Παναγίου Τάφου και των λοιπών σεπτών του Κυρίου σκηνωμάτων εν Παλαιστίνη, προθυμούμενοι συμβαλείν εις την τούτων οικονομικήν ανακούφισιν. Θερμήν δ΄εκφράζομεν την Πατερικήν Ημών ευχαριστίαν τη υμετέρα αγαπητή Ημίν Οσιολογιότητι εφ΄οις προς την καθ΄Ημάς Αγιωτάτην Εκκλησίαν εμφορείται αισθήμασιν, άπερ δι' ελπίδος έχομεν χρηστής, ότι σπουδάσει μεταγγίσαι εις τας καρδίας, ου μόνον των εν Αγγλία ομογενών, αλλά και των εν άλλαις πόλεσι της Ευρώπης παροικούντων αφοσιωμένων τέκνων της Εκκλησίας.  Δ ε ό μ ε ν ο ι  του της σωτηρίας Ημών Αρχηγού  ό π ω ς  ε π ε υ λ ο γ ή σ η  πλουσίως τας υπέρ του υψηλού και  α γ ί ο υ   έ ρ γ ο υ   π ρ ο σ π α θ ε ί α ς της υμετέρας αγαπητής Ημίν Οσιολογιότητος, καταστέφομεν αυτήν ταις Πατριαρχικαίς Ημών ευχαίς και ευλογίαις και διατελούμεν.


Εν τη Αγία Πόλει Ιερουσαλήμ


Ο Ιεροσολύμων εν Χριστώ ευχέτης



(Δημοσιεύθηκε στο εκκλησιαστικό περιοδικό του Λονδίνου ''ΕΝΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ THE UNION OF THE CHURCES'' στις 15 Φεβρουαρίου 1908, αρ. τεύχ. 124, έτος στ' ).



ΕΚΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ



εις την επιτροπήν την επιτετραμμένην, ίνα παρασκευάση το Παγκόσμιον Συνέδριον προς εξέτασιν των ζητημάτων, των αφορώντων την πίστιν και την τάξιν της Εκκλησίας.



(THE WORLD CONFERENCE ON FAITH AND ORDER)


(1919)


Βελιγράδιον 24 Απριλίου - 7 Μαίου 1919


Αρχιεπισκοπή Βελιγραδίου και Μητρόπολης Σερβίας


Σεβασμιώτατε Πάτερ και αγαπητέ αδελφέ εν Ιησού Χριστώ,





Η πρόσκλησις, ην ευηρεστήθητε, ίνα μου υποβάλητε, ως αρχηγώ της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας, ηρμηνεύθη υπ΄εμού εις πάντας τους αδελφούς επισκόπους, οίτινες εδήλωσαν ομοθυμαδόν, ότι το Συνέδριον των αντιπροσώπων  ό λ ω ν  τ ω ν  Χ ρ ι σ τ ι α ν ι κ ώ ν  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν  έσται μέγα πλεονέκτημα προς διδασκαλίαν δραστικωτέραν ολοκλήρου της ανθρωπότητος του Ευαγγελίου του Κυρίου ημών. Απεφασίσαμεν λοιπόν ολοθύμως, όπως η εκκλησία ημών αποδεχθή την εγκάρδιον υμών πρόσκλησιν, ως και την των συναδέλφων. Θα αποστείλωμεν αντιπροσώπους  ε ι ς  τ ο  π ρ ο κ α τ α ρ κ τ ι κ ό ν  Συ ν έ δ ρ ι ο ν,  όπερ θα ορίση τον χρόνον, τον τόπο και το πρόγραμμα των εργασιών  τ ο υ  μ ε γ ά λ ο υ  Π α γ κ ο σ μ ί ο υ  Σ υ ν ε δ ρ ί ο υ.


Διατελώ ειλικρινής αδελφός υμών εν Χριστώ

+ Δημήτριος

Αρχιεπίσκοπος Βελιγραδίου και Μητροπολίτης Σερβίας



Επιτροπαί ήδη ορισθείσαι

Μέχρι τις 17 Ιουλίου 1919, αι αυτοκέφαλαι κάτωθι σημειούμεναι Εκκλησίαι ήγγειλαν ημίν, ότι δέχονται την πρόσκλησιν, όπως μετάσχωσι  τ ο υ  Π α γ κ ο σ μ ί ο υ  Σ υ ν ε δ ρ ί ο υ  π ί σ τ ε ω ς  κ α ι  τ ά ξ ε ω ς  της Εκκλησίας. Των Εκκλησιών τινες εν τω καταλόγω διαβεβαίωσαν ημάς, ότι θα αποδεχθώσιν αυτήν επισήμως, άμα αι σύνοδοι αυτών αι διοικούσι συνέλθωσι.


(Η ''ΕΚΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ εις την επιτροπήν την επιτετραμμένην, ίνα παρασκευάση το Παγκόσμιον Συνέδριον προς εξέτασιν των ζητημάτων, των αφορώντων την πίστιν'' δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ''ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ'', τόμος ιβ΄, αρ. 40, στις 2 Οκτωβρίου 1920).



Συνεχίζεται...


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF