''ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''

Αείμνηστος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΚΑΙ ΒΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

  ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΚΑΙ ΒΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ by ΓΙΩΡΓΟΣ   Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΡΗΤΗΣ

Agiografy by Zachar Ponomarenko

Πέμπτη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν εἶναι τό λειτουργικό ἀποκορύφωμα τῆς Τεσσαρακοστῆς. Οἱ ἀκολουθίες εἶναι μακρότερες καί ἐκλεκτότερες. Στή συνήθη ἀκολουθία τῶν λοιπῶν ἑβδομάδων θά προστεθοῦν δύο νέες ἐκτενεῖς ἀκολουθίες·τήν Πέμπτη ὁ Μέγας Κανών καί τό Σάββατο ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Κανονικά τό ἀποκορύφωμα αὐτό θά ἔπρεπε νά ἀναζητηθῇ στήν ἑπομένη, στήν ἕκτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, πού εἶναι καί ἡ τελευταία τῆς περιόδου αὐτῆς. Ἀλλά ὅλα στή λατρεία μας ἔχουν τακτοποιηθῆ ἀπό τούς Πατέρας μέ πολλή μελέτη καί περίσκεψι. Μέ «διάκρισι», κατά τήν ἐκκλησιαστική ἔκφρασι.

Μετά ἀπό τήν τελευταία ἑβδομάδα ἀκολουθεῖ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς, μέ πυκνές καί μακρές ἀκολουθίες, ἀνάλογες πρός τά μεγάλα ἑορτολογικά της θέματα. Μεταξύ αὐτῆς καί τοῦ ἀποκορυφώματος τῆς Τεσσαρακοστῆς ἔπρεπε νά μεσολαβήσῃ μία περίοδος σχετικῆς ἀναπαύσεως, μία μικρά ἀνάπαυλα. Τό τόσο λοιπόν ἀνθρωπίνως ἀναγκαῖο μεσοδιάστημα εἶναι ἡ τελευταία ἑβδομάς καί τήν ἔξαρσι τοῦ τέλους βαστάζει ἡ προτελευταία. Τίς δύο θαυμαστές ἀκολουθίες τῆς πέμπτης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, τόν Μέγα Κανόνα καί τόν Ἀκάθιστο ὕμνο, θά σταθοῦμε καί θά τίς ἐξετάσουμε.

Ὁ Μέγας Κανών ψάλλεται τμηματικῶς στά Ἀπόδειπνα τῶν τεσσάρων πρώτων ἡμερῶν τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν καί ὁλόκληρος στήν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου τῆς Πέμπτης τῆς Ε’ ἑβδομάδος. Στίς ἐνορίες συνήθως ψάλλεται ἀνεξαρτήτως ἀπό τόν Ὄρθρο, ἐν εἴδει μικρᾶς ἀγρυπνίας, τό βράδυ τῆς Τετάρτης μαζί μέ τήν ἀκολουθία τοῦ ἀποδείπνου. Κατά τόν τρόπο αὐτό διευκολύνονται περισσότερο οἱ χριστιανοί στήν παρακολούθησί του. Μπορεῖ νά τόν εὕρῃ κανείς μέσα στό λειτουργικό βιβλίο πού περιέχει τίς ἀκολουθίες τῆς Τεσσαρακοστῆς, στό Τριῴδιο, καθώς καί σέ μικρά αὐτοτελῆ φυλλάδια. Ἡ παρακολούθησις τοῦ Κανόνος αὐτοῦ κατά τήν ὥρα τῆς ψαλμῳδίας του εἶναι δύσκολη, γιατί τά νοήματα εἶναι πυκνά καί ταχύς ὁ ρυθμός τῆς ψαλμῳδίας του. Γιά τούς λόγους αὐτούς τά ἐγκόλπια αὐτά εἶναι ἰδιαιτέρως ἀπαραίτητα γιά ὅσους θέλουν νά γνωρίσουν καλλίτερα τόν ὕμνο αὐτόν.

Τά κατωτέρω ἄς ἀποτελέσουν μία σύντομο εἰσαγωγή καί βοήθεια γιά τήν κατανόησί του καί μιά παρακίνησι γιά τήν παρακολούθησι τῆς ψαλμῳδίας τοῦ ἐκλεκτοῦ αὐτοῦ λειτουργικοῦ κειμένου. Καί πρῶτα δυό λόγια γιά τόν ποιητή του. Τόν Μέγα Κανόνα συνέθεσε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυμίτης. Μοναχός κατ᾿ ἀρχάς στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Σάββα στά Ἱεροσόλυμα, ἦλθε στήν Κωνσταντινούπολη γιά ἐκκλησιαστική ἀποστολή. Ἐκεῖ παρέμεινε καί ἀνέλαβε διάφορα ἐκκλησιαστικά ὑπουργήματα καί τέλος ἀνεδείχθη ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης. Ἀπέθανε γύρω στά 740 μ.Χ. στήν Ἐρεσό τῆς Λέσβου, εἴτε ἐπιστρέφοντας στήν Κρήτη, κατά ἕνα ταξείδι του στήν Κωνσταντινούπολι, εἴτε καί ἐξόριστος ἐκεῖ -ἦταν ὑποστηρικτής τῶν ἁγίων εἰκόνων. Στήν παραλία τῆς Ἐρεσοῦ τιμᾶται μέχρι σήμερα ὁ τάφος του, μία μεγάλη σαρκοφάγος, πού βρίσκεται πίσω ἀπό τό ἅγιο Βῆμα τῆς ἐρειπωμένης Βασιλικῆς τῆς ἁγίας Ἀναστασίας, ὅπου κατά τούς βιογράφους του εἶχε ταφῆ. Ὁ Ἀνδρέας ἦταν λόγιος κληρικός καί ὑμνογράφος.

Ἡ φιλολογική καί ὑμνολογική του παραγωγή εἶναι ἀξιόλογος. Τό σπουδαιότερο ὅμως ὑμνογραφικό του ἔργο εἶναι ὁ Μέγας Κανών. Τόν ἔγραψε, ὅπως φαίνεται ἀπό διάφορες ἐνδείξεις, περί τό τέλος τῆς ζωῆς του, κατά δέ τήν μαρτυρία ἑνός Συναξαρίου, στήν Ἐρεσό, λίγο πρίν πεθάνῃ. Ἄν ἡ πληροφορία αὐτή εἶναι ἀληθινή, ὁ Μέγας Κανών εἶναι τό κύκνειο ᾆσμα τοῦ ὑμνογράφου μας. Γιά νά καταλάβουμε τήν ποιητική του δομή πρέπει νά κάμωμε μία μικρή παρέκβασι. Τό ἔργο αὐτό ἀνήκει στό ποιητικό εἶδος τῶν Κανόνων, πού κατά πολλούς ἔχει τήν ἀρχή του σ᾿ αὐτόν τόν ἴδιο τόν Ἀνδρέα. Εἶναι δέ οἱ Κανόνες ἕνα σύστημα τροπαρίων, πού ἐγράφοντο γιά ἕνα ὡρισμένο λειτουργικό σκοπό: Νά διακοσμήσουν τήν ψαλμῳδία τῶν ἐννέα ᾠδῶν τοῦ Ψαλτηρίου, πού ἐστιχολογοῦντο στόν Ὀρθρο.

Ἔψαλλαν τίς ἐννέα ᾠδές καί στούς τελευταίους στίχους τῆς κάθε μιᾶς παρενέβαλλαν τά τροπάρια, ὅπως γίνεται μέχρι σήμερα στούς Ναούς μας κατά τήν ψαλμῳδία τοῦ «Κύριε ἐκέκραξα» στόν ἑσπερινό καί τῶν ψαλμῶν τῶν Αἴνων στόν ὄρθρο. Ἐννέα ἦσαν οἱ ᾠδές τοῦ Ψαλτηρίου, ἐννέα καί οἱ ὁμάδες τροπαρίων πού ἀποτελοῦσαν τόν κανόνα. Ὅλος ὁ κανών ψάλλεται σέ ἕνα ἦχο. Κάθε ὅμως ᾠδή παρουσιάζει μιά μικρή παραλλαγή στήν ψαλμῳδία κατά τρόπο, πού νά διατηρεῖται μέν ἡ μουσική ἑνότης στόν ὅλο Κανόνα, ἀφοῦ ὅλος ψάλλεται στόν ἴδιο ἦχο, ἀλλά καί νά θραύεται καί ἡ μονοτονία μέ τίς παραλλαγές στήν ψαλμῳδία πού παρουσιάζει κάθε μιά ᾠδή.

Τόν Κανόνα αὐτόν τῆς συνθέσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ ποιητικοῦ εἴδους ἀκολουθεῖ καί ὁ Μέγας Κανών. Ἔχει ἐννέα ᾠδές·ὅλες ψάλλονται σέ ἦχο πλ. β’, κάθε ὅμως ᾠδή ἔχει τό δικό της «εἱρμό», βάσει τοῦ ὁποίου ἔχουν συνταχθῆ καί ψάλλονται τά τροπάριά της. Ὁ Μέγας ὅμως Κανών στήν μορφή του ἔχει μιά χαρακτηριστική ἰδιορρυθμία. Ἡ ἰδιορρυθμία του συνίσταται στό ὅτι, συγκρινόμενος πρός τούς ἄλλους ὁμοίους του Κανόνες, εἶναι «μέγας». Μέγας στήν ἀπόλυτό του ἔννοια. Μεγαλύτερος δέν μποροῦσε νά ὑπάρξῃ καί τοῦτο γιατί ὁ ποιητής θέλησε νά συνθέσῃ ὄχι τρία ἤ τέσσερα τροπάρια γιά τήν κάθε ᾠδή, ὅπως συνήθως ἔχουν οἱ ἄλλοι Κανόνες, ἀλλά πολύ περισσότερα: Τόσα, ὅσα εἶναι καί οἱ ἄλλοι στίχοι τῶν ᾠδῶν, οὕτως ὥστε στόν καθένα στίχο νά ἀντιστοιχῇ καί νά παρεμβάλλεται κατά τήν ψαλμῳδία ἀπό ἕνα τροπάριο. 250 εἶναι οἱ στίχοι τῶν ᾠδῶν, 250 καί τά τροπάρια τοῦ Μεγάλου Κανόνος, ἐνῷ οἱ συνήθεις Κανόνες ἔχουν γύρω στά 30. Σήμερα τά τροπάρια τοῦ Μεγάλου Κανόνος εἶναι κατά τριάντα περίπου περισσότερα ἀπό τά ἀρχικά.

Μεταγενέστεροι ὑμνογράφοι προσέθεσαν τροπάρια γιά τήν ὁσία Μαρία τήν Αἰγυπτία καί γιά τόν ἴδιο τόν ἅγιο Ἀνδρέα. Καί ἐρχόμεθα στό περιεχόμενο τοῦ μεγάλου Κανόνος. Δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνα κύκνειο ᾆσμα, ἕνας θρῆνος προθανάτιος, ἕνας θρηνητικός μονόλογος. Ὁ ποιητής βρίσκεται στό τέλος τῆς ζωῆς του. Αἰσθάνεται ὅτι οἱ ἡμέρες του εἶναι πιά ὀλίγες, ὁ βίος του ἔχει περάσει. Ἀναλογίζεται τόν θάνατο καί τήν κρίσι τοῦ δικαίου Κριτοῦ, πού τόν ἀναμένει. Καί ἔρχεται νά κάμῃ μία ἀναδρομή, μία ἀνασκόπησι τοῦ πνευματικοῦ του κόσμου. Κάθεται νά συζητήσῃ μέ τήν ψυχή του. Ὁ ἀπολογισμός ὅμως δέν εἶναι ἐνθαρρυντικός. Ὁ βαρύς κλοιός τῆς ἁμαρτίας τόν συμπνίγει. Ἡ συνείδησις τόν ἐλέγχει. Καί ὁ ποιητής θρηνεῖ διαρκῶς γιά τήν ἄβυσσο τῶν κακῶν του πράξεων.Στόν θρῆνο αὐτό συμπλέκεται ἡ ἀναδρομή στήν Ἁγία Γραφή.

Αὐτό κυρίως δίδει τήν μεγάλη ἔκταση στό ποίημα. Ὁ σύνδεσμος ὅμως τοῦ θρήνου μέ τήν Ἁγία Γραφή εἶναι πολύ φυσικός. Σάν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ὁ ποιητής ἀνοίγει τό βιβλίο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀξιολογήσῃ τά πεπραγμένα του. Ἐξετάζει ἕνα πρός ἕνα τά παραδείγματα τοῦ ἱεροῦ βιβλίου. Τό ἀποτέλεσμα τῆς συγκρίσεως εἶναι κάθε φορά τρομερό καί αἰτία νέων θρήνων. Ἔχει μιμηθῆ ὅλες τίς κακές πράξεις τῶν ἡρώων τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, ὄχι ὅμως καί τίς καλές πράξεις τῶν Ἁγίων. Δέν τοῦ μένει παρά ἡ μετάνοια, ἡ συντριβή καί ἡ καταφυγή στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ἀνοίγει ἡ αἰσιόδοξος προοπτική τοῦ ποιητοῦ. Βρῆκε τήν θύρα τοῦ Παραδείσου, τήν μετάνοια. Καρπούς μετανοίας δέν ἔχει νά παρουσιάσῃ·προσφέρει ὅμως στόν Θεό τή συντετριμένη του καρδιά καί τήν πνευματική του πτωχεία.

Τά βιβλικά παραδείγματα τοῦ Δαυίδ, τοῦ τελώνου, τῆς πόρνης καί τοῦ ληστοῦ τόν ἐνθαρρύνουν, Ὁ Κριτής θά εὐσπλαγχνισθῇ καί αὐτόν, πού ἁμάρτησε πιό πολύ ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους. ᾨδή α’ «Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν τάς τοῦ ἀθλίου μου βίου πράξεις; ποίαν ἀπαρχή ἐπιθήσω, Χριστέ, τῇ νῦν θρηνῳδίᾳ; ἀλλ᾿ ὡς εὔσπλαγχνος μοι δός παραπτωμάτων ἄφεσιν».
ᾨδή β’ «Πρόσεχε, οὐρανέ, καί λαλήσω· γῆ ἐνωτίζου φωνῆς μετανοούσης Θεῷ καί ἀνυμνούσης αὐτόν».. «Ἴδετε, ἴδετε, ὅτι ἐγώ εἰμι Θεός· ἐνωτίζου ψυχή μου, τοῦ Κυρίου βοῶντος καί ἀποσπάσθητι τῆς πρώτης ἁμαρτίας καί φοβοῦ ὡς δικαστήν καί ὡς κριτήν καί Θεόν».

ᾨδή γ’

«Πῦρ παρά Κυρίου, ψυχή, Κύριος ἐπιβρέξας, τήν γῆν Σοδόμων πρίν κατέφλεξεν». «Πηγήν ζωῆς κέκτημαι σέ τοῦ θανάτου τόν καθαιρέτην καί βοῶ σοι ἐκ καρδίας μου πρό τοῦ τέλους· Ἥμαρτον, ἱλάσθητι, σῶσον με»..
Μέσα στό πλαίσιο τῆς κατανυκτικῆς περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς «ὁ κατανύξεως μεστός» Μέγας Κανών προσφέρει ἕνα συγκλονιστικό βίωμα. Μπαίνει στό στόμα τοῦ πιστοῦ σάν φωνή, σάν ἐγερτήριο, σάν ἀφυπνιστικός σεισμός. Σάν ἀποστροφή στήν κοιμωμένη καί ραθυμοῦσα ψυχή του. Τοῦτο ἀνακεφαλαιώνει τό θαυμαστό προοίμιο τοῦ κοντακίου τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, πού συμψάλλεται μέ τόν Μέγα Κανόνα:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».

Πηγή: https://www.imaik.gr

(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἰ. Μ. Φουντούλη: ΛΟΓΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ, ἐκδ. Ἀ. Δ.).

ΟΙ Δ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Ι. Μ. ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΔΑΦΝΙΟΥ

Ιερά Μονή Αγίας Σκέπης Δαφνίου Αττικής

ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ ''ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ Δ' ΕΜΕ''

Χάριτι Θεού, προβαίνουμε στη μεταφορά στο διαδίκτυο δύο Λόγων του ιεροτάτου Επισκόπου Κερνίτσης και Καλαβρύτων Ηλία Μηνιάτη (1669-1714) στην Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Τατάρνας Ευρυτανίας ''Εσταυρώθης δι' εμέ''. Ο Επίσκοπος Ηλίας Μηνιάτης δίκαια θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος και δεινός ρήτορας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας και γι΄αυτό τον αποκάλεσαν ''Χρυσόστομο της Τουρκοκρατίας''. Κατά τον μακαριστό Μητροπολίτη π. Αυγουστίνο Καντιώτη, ''ήτο... ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός ρήτωρ της υποδούλου Ελλάδος΄ με δημοσθένειαν ρητορείαν εκήρυξε τα μεγαλεία του Θεού''. Ο λόγος του απλός, λιτός, θερμά καρδιακός και επί ζήλω οθοδοξότατος ''ακουμούσε'' ησύχως στη καρδιά του συμπασχόντος καταπιεσμένου από την Ενετοκρατία ποιμνίου του. Ένα μικρό δείγμα αυτού, που επιλέξαμε: ''Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λες; "Άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Πώς; "Άφες αυτοίς". Ναι, γλυκύτατέ μου Ιησού, "άφες αυτοίς" αυτήν την ώρα. Ας δοθή εις όλους συγχώρησις. Ίσως δουν τώρα το σφάλμα τους και διορθωθούν. "Άφες αυτοίς"! Ας έλθη συγχώρησις, λοιπόν, συγχώρησις! Μα ωστόσο ας παύσουν τα βέλη, ας τελειώσουν οι αμαρτίες, ας φανή ένα σημάδι μετανοίας΄ ένας αναστεναγμός΄ ένα δάκρυ! Καρδιά του Ιησού μου, τι λες; "Άφες αυτοίς, Πάτερ". Καρδιά του αμαρτωλού τι αποκρίνεσαι; "Μνήσθητί μου, Κύριε! Μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"! Αμήν''. Ευχόμαστε την ''Καλή Ανάγνωση'' στους αναγνώστες μας, με την προτροπή της εκκίνησης της μετανοίας, της επιδαψίλευσης του Θείου Έρωτος, της αφετηρίας της γλυκητάτης άθλησης στο πνευματικό στίβο της εγκοσμίου ζωής. Σ' αυτό, που όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε, ώστε να λάβουμε ''απολυτήριο'' με ''Διαγωγή -κατά Χριστόν- Κοσμιωτάτη''! Εύχεσθε!

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Λόγος Α'

Εις το Σωτήριον Πάθος

τη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή

Μέρος 12ον

Αυτοί μολύνουν την απάνθρωπο δεξιά τους με τα μαστιγώματα. Δέρνουν, πληγώνουν καταξεσχίζουν τις καθαρώτατες σάρκες του θείου Εμμανουήλ, που τρέμει, ιδρώνει, λιποθυμεί από την πολλήν ροή του χυνομένου Αίματός Του!

Και τέτοιο βασανιστήριο δεν ήταν να συμβή σε μένα; Τέτοια μαστιγώματα δεν έπρεπε να δέρνουν τις σάρκες μου; Πού έφτιαξαν με χιλίων λογιών αμαρτίες; Τόσον αίμα δεν θα έπρεπε να τρέξη από το κορμί μου, για να πλένη τις ακαθαρσίες μου;

Άγγελοι, Σεραφείμ, τρέξτε το γρηγορώτερο, σκεπάστε εκείνα τα αμώμητα μέλη, κρύψτε τα από των ασεβών τα ακάθαρτα βλέμματα! Μα εγώ βλέπω πως τα σκέπασαν με μια κόκκινη χλαμύδα. Μ' αυτήν τον ντύνουν για να τον εμπαίξουν σαν βασιλέα των Ιουδαίων. Του μπήγουν, σαν να είναι διάδημα βασιλικό, ένα αγκάθινο στεφάνι, που του κεντά και του πληγώνει βαθειά την κεφαλή. Του δίνουν για βασιλικό σκήπτρο ένα καλάμι.

Το συχνοπαίρνουν από τα χέρια του για να κτυπούν την κεφαλή του! Γονατίζουν μπροστά του και τον εμπαίζουν λες και είναι μωρός, τον χαιρετούν με φτυσίματα και ραπίσματα λέγοντας΄ ''χαίρε ο βασιλεύς των Ιουδαίων''!

Δεν σφάλλετε, όχι, ω ασεβείς! Θέλοντας, να εμπαίξετε ένα ψεύτικο βασιληά των Ιουδαίων, εδημιουργήσατε τον αληθινό βασιλέα των Χριστιανών! Η Βασιλεία του Ιησού μας Χριστού, δεν είναι, όχι, βασιλεία αυτού του κόσμου. Εμείς τέτοιο Βασιλέα προσκυνούμε΄ καταφρονημένο και βασανισμένο. Εμείς καυχώμεθα γι' αυτές τις περιφρονήσεις και αυτά τα βασανιστήρια.

Εμείς τον θέλουμε με τέτοια ονειδιστική χλαμύδα, γιατι το όνειδός του είναι για εμάς δόξα και τιμή. Μας αρέσει ο ακάνθινός του στέφανος, γιατι μας αρέσει η θλίψις και η στενοχώρια. Δεν επιθυμούμε να έχη άλλο βασιλικό σκήπτρο παρά μόνον ένα ελαφρό καλάμι, γιατι δεν επιθυμούμε το βάρος μιας βιωτικής περιουσίας.

Δεν πέσατε έξω, όχι, ω ασεβείς! Και μη θέλοντας εχειροτονήσατε τον Βασιλέα των Μαρτύρων μας και των ασκητών μας, αυτών που θέλουν να κατοικήσουν στον ουρανό. Αχ! Και να ξέρατε πως αυτόν τον Βασιλέα που τώρα τον εμπαίζετε, θα τον προσκυνούν όλοι οι βασιλείς της γης!

Να ξέρατε πως κάτω απ' αυτήν την ξεσχισμένη χλαμύδα που του φορέσατε, θα υποταχθούν και θα προσκυνούν όλα τα έθνη! Να ξέρατε πως όλα αυτά τα αγκάθια με τα οποία του πλέξατε το στεφάνι, θα γίνουν βέλη κατά των εχθρών της αγίας μας πίστεως! Να ξέρατε πως με εκείνο το ελαφρύ καλάμι που του δώσατε, θα καταβάλη, και την συναγωγή των Ιουδαίων και τους ναούς των ειδωλολατρών! 

Χριστιανοί, εσείς που με ακούτε, έτσι δεν είναι; Τέτοιες είναι σωστά ο Βασιλεύς, του οποίου εμείς είμαστε δούλοι, βασιλεύς των πόνων και της υπομονής. Δήτε τον! Δήτε τον πως παρουσιάζεται φορώντας τον ακάνθινο στέφανο και το πορφυρούν ιμάτιον, έχοντας δίπλα του τον Πιλάτο! Αυτός τον δείχνη στα μάτια όλης της Ιερουσαλήμ και λέγει: ''Ίδε ο άνθρωπος''! Να ο άνθρωπος!

Κρατείστε, αδελφοί μου τα δάκρυά σας. Δεν θέλω να κλάψετε. Θέλω να προσκυνήσετε τον Βασιλέα μας. ''Ίδε ο άνθρωπος''! Ουράνιε πάτερ, αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει ''ούτε είδος, ούτε κάλλος'' είναι ο Μονογενής σου Υιός, τον οποίον ''εκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησας'';

Άγγελοι και αρχάγγελοι, αυτός ο άνθρωπος, ο πολυπαθής, είναι εκείνος ο Βασιλεύς της δόξης, του οποίου ψάλλετε ακαταπαύστως τον επινίκιον ύμνο στους ουρανούς, ''Ίδε ο άνθρωπος''. Πού ήσαστε προφήται να δήτε την ''προσδοκία των εθνών''. ''Ίδε ο άνθρωπος''. Πού είστε απόστολοι να ιδήτε τον Θεό και Διδάσκαλό σας; Πού είσαι Μαρία, γλυκυτάτη Μήτηρ, να ιδής τον μονάκριβό σου Υιό; ''Ίδε ο άνθρωπος''!

Δήτε ιερείς τον άκρον αρχιερέα σας΄ δήτε παρθένοι τον νυμφίον σας΄ δήτε ορφανοί τον πατέρα σας΄ δήτε πλανεμένοι τον οδηγό σας΄ δήτε ασθενείς τον ιατρό σας΄ δήτε αμαρτωλοί των σωτήρα σας΄ δήτε Χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες και αναγνωρήστε τον Βασιλέα μας. Χαίρε ο Βασιλεύς, όχι των Ιουδαίων, αλλά των Χριστιαμών!

Είσαι ο θείος Σωτήρ των ψυχών μας, είσαι ο αιώνιος Νυμφίος της Εκκλησίας μας! Εσύ δεν έχεις είδος και μορφήν ανθρώπου, αλλ' εμείς το πρόσωπο λατρεύουμε. Φιλούμε τα σχοινιά των χειρών σου, γιατι μας γιάτρεψαν΄ καταφρονημένος, πληγωμένος, ματωμένος, εσύ είσαι ο Βασιλεύς μας! ''Εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν''! ''Ίδε ο άνθρωπος''!

Μα όχι, ''Ίδε ο Θεός''! Σε γνωρίζουμε ως άνθρωπο, όταν βλέπουμε τα πάθη σου΄σε γνωρίζουμε ως Θεό, όταν βλέπουμε την ευεργεσία σου. Είσαι άνθρωπος μαζί και Θεός, γιατι και πάσχεις και σώζεις. Μα, σε παρακαλούμε, φθάνει έως εδώ! Ίλεώς σοι, Κύριε, μη πάθης άλλο περισσότερο! Φθάνει και περισσεύει για την σωτηρία μας, όσο Αίμα έχυσες έως τώρα, Ιησού μου!

Ψυχή της ψυχής μου, θα ήθελα για να μη φύγης, αν είναι δυνατόν να σε κρύψω μέσα στην καρδιά μου! Μα αλλοίμονο σε μένα! Αυτή είναι όλη μολυσμένη από αμαρτίες και φοβούμαι πως εσύ, ο καθαρώτατος, αντί να μένης μέσα στην ακάθαρτή μου καρδιά, καλύτερα θέλεις να στέκης επάνω στον Σταυρό!...

Πήγαινε λοιπόν προς τον Σταυρό και εγώ σε ακολουθώ με τα δάκρυά μου και με τον λόγο μου... Και όντως ο θάνατος στον οποίο τον αποφάσισεν ο Πιλάτος είναι ο Σταυρός΄ ''παρέδωκεν αυτόν αυτοίς, ένα σταυρωθή''.

Συνεχίζεται

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου ''Εσταυρώθης δι' εμέ'', 

περιέχον ''Δύο Λόγους του Ηλία Μηνιάτη +1717 εις την Αγίαν και Μεγάλην Παρασκευήν'', 

υπό αρχιμανδρίτου Δοσιθέου. 

Έκδοση της ''Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης'' Ευρυτανίας, 2013, σελ. 98-103.

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ 1991 ΣΤΗΝ ΑΣΤΟΡΙΑ

Η ακολουθία των Παθών την Μ. Παρασκευή του έτους 1991 από τον καθεδρικό ναό της Αγίας Μαρκέλας στην Αστόρια των ΗΠΑ. 

Προίσταται της λειτουργίας ο αείμνηστος Μητροπολίτης Πέτρος Αστυφίδης.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Κ' ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Πρὸς

τὴν Ὑπουργὸν Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων

κ. Νίκην Κεραμέως

ΕΝΤΑΥΘΑ

Ἐξοχωτάτη κ. Ὑπουργέ,

Διὰ τῆς παρούσης, εὐχόμεθα πρωτίστως εἰς Ὑμᾶς ὑγείαν καὶ τὸν ἐξ ὕψους φωτισμὸν καὶ ἐνίσχυσιν εἰς τὸ ἔργον Σας. Ἐν συνεχείᾳ ἐπιθυμοῦμεν νὰ διαβιβάσωμεν εἰς Ὑμᾶς τὴν κοινὴν ἐπιθυμίαν τοῦ ἡμετέρου Ποιμνίου τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, ἑνοῦντες τὴν φωνὴν ἡμῶν καὶ μετ’ ἄλλων φορέων αἰτουμένων τὰ αὐτά, ἤτοι:

1) Νὰ ἐπιτραπῇ ἡ τέλεσις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καὶ Λειτουργιῶν εἰς τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς ἡμῶν, ἔστω μετὰ μόνου τοῦ ἀναγκαίου προσωπικοῦ (Λειτουργοῦ, Ἱεροψαλτῶν καὶ Νεωκόρου), ὅπως καὶ ἡ ἀκώλυτος τέλεσις αὐτῶν εἰς τὰς Ἱερὰς Μονὰς ὑπὸ τῶν Ἀδελφοτήτων, ἔστω ἄνευ ἐπισκεπτῶν.

2) Νὰ ἐπιτραπῇ ῥητῶς ἡ ταυτόχρονος μετάδοσις τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν μέσῳ διαδικτύου, διότι ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία δὲν ἔχει τὴν δυνατότητα μεταδόσεώς των μέσῳ ραδιοφώνου ἢ τηλεοράσεως.

3) Νὰ ἐπιτραπῇ ἡ ἀκώλυτος μετάβασις τῶν πιστῶν εἰς τοὺς Ναοὺς διὰ τὴν ἀτομικὴν προσευχὴν αὐτῶν πρὸς πνευματικὴν καὶ ἠθικήν των ἐνίσχυσιν, τηρουμένων βεβαίως σχολαστικῶς τῶν προβλέψεων τῆς Κ.Υ.Α. τῆς 3/16-03-2020 περὶ ἀποφυγῆς συνωστισμοῦ. Κατανοεῖτε ἀσφαλῶς ὅτι ἡ ἠθικὴ στήριξις εἶναι παράγων ἐξίσου σημαντικὸς διὰ τὸν πληθυσμὸν τῆς χώρας μας, μάλιστα δὲ εἰς τοιαύτας δυσχερεῖς περιστάσεις. Ἐφ᾽ ὅσον ἡ Πολιτεία προέβλεψε τὴν δυνατότητα τῶν πολιτῶν νὰ ἐξέρχωνται διὰ σωματικὴν ἄσκησιν ἢ διὰ τὰς φυσικὰς ἀνάγκας τῶν κατοικιδίων ζώων, καλὸν θὰ ἦτο νὰ ἐλάμβανεν ὑπ᾽ ὄψιν καὶ τὰς πνευματικὰς ἀνάγκας τῶν λογικῶν ἀνθρώπων.

4) Εἰς τὴν δυσάρεστον περίπτωσιν τῆς παρατάσεως τῶν περιορισμῶν καὶ κατὰ τὴν Μεγάλην Ἑβδομάδα, νὰ ἐπιτραπῇ τότε ἡ ἔστω ἐκ περιτροπῆς, ἐπ’ ὀλίγον διάστημα χρόνου, ἀνὰ ὁμάδας τῶν 10 ἀτόμων μετάβασις καὶ παρουσία τῶν πιστῶν ἐντὸς τῶν Ναῶν, τῶν λοιπῶν ἱσταμένων ἐκτὸς τῶν Ναῶν, εἰς ἀπόστασιν 2 μέτρων μεταξύ των καὶ ἀκροωμένων ἀπὸ μεγαφώνων τὰς Ἱερὰς Ἀκολουθίας, ἐπ’ εὐθύνῃ τῶν ἐπιτετραμένων τῶν Ἱερῶν Ναῶν.

Ἡ Πολιτεία ὀρθῶς μεριμνᾶ διὰ τὴν ὑγείαν τῶν πολιτῶν, καὶ ἡ συντριπτικὴ πλειονότης τοῦ Ποιμνίου ἡμῶν τηρεῖ τὰς ἀποφάσεις, αἰτούμεθα ὅμως τὴν ἐκλογίκευσιν αὐτῶν εἰς σημεῖά τινα ἀντιλεγόμενα πρὸς διευκόλυνσιν καὶ διασφάλισιν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν πιστῶν πολιτῶν, περὶ τῶν ὁποίων ἔχομεν τὴν πνευματικὴν εὐθύνην, καὶ πρὸς ἀποφυγὴν παντὸς εἴδους ἀρνητικῶν ἐντυπώσεων ἤ καὶ ἐκδηλώσεων ἐκ μέρους των ἔναντι Αὐτῆς.

Εὐελπιστοῦντες εἰς τὴν δέουσαν προσοχὴν καὶ εἰς τὴν θετικὴν ἀνταπόκρισιν Ὑμῶν εἰς τὰ δίκαια αἰτήματα μεγίστου μέρους τῶν συμπολιτῶν μας, διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς καὶ εὐχῶν.

Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr

Διὰ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν Καλλίνικος

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΟΣΟΥΣ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

Αείμνηστος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός (1935-2013)

ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΜΟΛΥΝΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ

Ο Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ Φραγκάκος της επισήμου Εκκλησίας, μέσω Εγκυκλίου του, αναφέρεται στο θέμα του κορονοϊού και αν ο ιός μπορεί να μεταδοθεί στην Εκκλησία, από τη Θεία Μετάληψη ή τον ασπασμό Εικόνων και του χεριού του Ιερέα. Το αναδημοσιεύουμε από το ''Βήμα Ορθοδοξίας'', ως ένα εύστοχα πατερικό κείμενο, που φωτίζει περισσότερο το ζήτημα της πανδημίας και της σχέση του με τους ιερούς ναούς. Ταυτοχρόνως συντασσόμαστε με την απόφαση της Εκκλησίας μας, όπως αυτή διατυπώθηκε με την ''Ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για την ενεστώσα κατάσταση''. Ακολουθεί η εγκύκλιος:

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

''Με αφορμή όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες με την παύση των ιεροπραξιών, εξ αιτίας του πρωτοφανούς ιού, ταπεινά θα θέλαμε να διατυπώσουμε την θέση της Αγίας μας Εκκλησίας ως προς το εάν μεταδίδονται οι ασθένειες μέσω των Αγίων Μυστηρίων, η μέσω των αγιαστικών μέσων της, την προσκύνηση των Αγίων εικόνων, τον ασπασμό των χειρών των ιερέων η ακόμη και την παραμονή μας μέσα στους ιερούς ναούς.

1. Ως προς το μυστήριο της Θείας ευχαριστίας: Υπάρχει κοινή παραδοχή από το πλήρωμα της Εκκλησίας ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού δεν είναι δυνατόν να μεταδώσει ασθένειες. Αυτό πιστεύει η Αγία μας Εκκλησία και αποδεικνύει και η πράξη. Ιερείς που επί δεκαετίες υπηρέτησαν σε νοσοκομεία με λοιμώδη νοσήματα, πολύ μεταδοτικά και ανίατα για την εποχή τους, ουδέποτε νόσησαν. Γι’ αυτό ήταν μέγα λάθος η πράξη ενός ιερέως της Μητροπόλεώς μας να κοινωνήσει τους πιστούς με κοχλιάρια (κουταλάκια) της μιάς χρήσεως.

2. Ο ασπασμός των χειρών των ιερέων και η παραμονή στους ιερούς ναούς: Η συζήτηση γι’ αυτά έχει έναν εξίσου ισχυρό συμβολισμό στον χρόνο που γίνεται. Την Β΄ Κυριακή των Νηστειών που εορτάσαμε τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος διετράνωσε και διεκήρυξε με λόγια και έργα την δυνατότητα της μετοχής του ανθρώπου στις άκτιστες θείες ενέργειες, πολλοί από μας με την αποχή μας από τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό σπεύσαμε να διακηρύξουμε την αίρεση του Βαρλαάμ που αρνούνταν την μετοχή του ανθρώπου στις άκτιστες θείες ενέργειες. Ο ιερέας είναι άνθρωπος, ασθενής, πεπτωκώς, αγωνιζόμενος για την κάθαρση του έσω ανθρώπου.

Ο ιερέας «ενδεδυμένος την της ιερωσύνης χάριν» μετέχει και μεταδίδει τις άκτιστες θείες ενέργειες διά της ιερωσύνης και όχι διά του προσωπικού του αγιασμού. Όταν υπάρχει και αυτός, φυσικά, έχει διπλή την χάρη. Όταν όμως ασπαζόμαστε τα χέρια των ιερέων, μετέχουμε των ακτίστων ενεργειών του Θεού και λαμβάνουμε την Θεία Χάρη εν τω μέτρω της πίστεως και της ευλαβείας μας. Όπως έλεγε ο Όσιος Παίσιος, ο οποίος ασπαζόταν με πολύ πόθο τα χέρια του ιερουργήσαντος ιερέως μετά την Θεία Λειτουργία, «ο ιερέας δεν έχει δικά του χέρια». Αν πιστεύουμε ότι μπορεί ο ιερέας να μεταδώσει ασθένειες αρνούμαστε την χάρη της ιερωσύνης, αρνούμαστε την Χάρη του Θεού.

Όταν αμφιβάλλουμε ή αρνούμαστε με τις πράξεις μας τις άκτιστες Θείες ενέργειες, κατασκευάζουμε έναν άλλο Θεό και αρνούμαστε τον αληθινό Θεό. Το ίδιο ισχύει και για τους ιερούς ναούς. Ο ναός είναι Σώμα του ζώντος Θεού γι’ αυτό και φέρει το σχήμα του ανθρωπίνου σώματος. Και αυτό δεν είναι μόνο συμβολικό. Μέσα στην Αγία μας Εκκλησία οι τύποι και τα σύμβολα περιέχουν την ουσία, την Αλήθεια και γι’ αυτό τους τηρούμε. Και η αλήθεια είναι πως ο ιερός ναός ως Σώμα Χριστού δεν δύναται να είναι χώρος μετάδοσης ασθενειών. Αν αμφιβάλλουμε γι’ αυτό, αμφιβάλλουμε για το εάν υπάρχει η Χάρις του Θεού εν αυτώ. Εξομοιώνουμε τον Ναό με μία αίθουσα συναθροίσεων.

Όλη αυτή η συζήτηση καταλήγει σ’ έναν έντονο προβληματισμό και σε μία λυπηρή διαπίστωση. Ο προβληματισμός είναι: πιστεύουμε όντως στον Θεό; Και αν ναί, σε ποιόν Θεό; Σε έναν βαρλααμιτικό Θεό που κατασκευάζει η λογική μας; Σε έναν Θεό στον οποίο αναγνωρίζουμε τόση χάρη, όση χωρά το φτωχό μυαλό μας;

Η πικρή διαπίστωση είναι ότι χωρίς να το καταλαβαίνουμε και να το θέλουμε, βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος. Πάσχουμε από αιρετικό φρόνημα, ενώ διακηρύσσουμε την Ορθοδοξία μας. Βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος και κινδυνεύουμε να μην συγχωρεθούμε ούτε εδώ ούτε αιώνια αμφισβητώντας την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όταν φοβόμαστε να προσκυνήσουμε τις ιερές εικόνες, να ασπασθούμε το χέρι του ιερέως, να βρεθούμε μέσα στον ιερό ναό, αρνούμαστε στην πράξη την σωστική και αγιαστική Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Θεωρούμε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι δυνατόν να μεταδώσει κάτι «κοινόν η ακάθαρτον» και αυτό αποτελεί μεγίστη βλασφημία.

Ας ομολογήσουμε και με τις πράξεις μας, όπως ομολογήσαμε με τα χείλη μας, ότι πιστεύουμε στην ενοικούσα, στις ιερές εικόνες, στους ιερείς, στους ιερούς ναούς, Θεία Χάρη. Η μετοχή μας σε αυτή την Χάρη είναι εξάρτηση της δικής μας πίστεως. Όσο πιστεύουμε, τόση Χάρη λαμβάνουμε. Η ύπαρξή της όμως δεν εξαρτάται από την δική μας πίστη. Ο Θεός, «ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος» δεν καταργείται, εάν εμείς δεν Τον πιστεύουμε.

Κατά τα ανωτέρω, την παύση των ιεροπραξιών με νόμο της Πολιτείας, την δεχόμαστε ως Θεία παιδαγωγία, διότι «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν καθώς ενετείλατο ημίν» ο Κύριος. Δεν αποδεχόμαστε όμως την αιτιολόγηση της Πολιτείας, ότι υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης της ασθένειας μέσω της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού και των εν αυτή ιερουργουμένων μυστηρίων.

Ήδη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος έστειλαν επιστολή στην Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων και τον Γενικό Γραμματέα Θρησκευμάτων αναφορικά με αυτό το θέμα και βάζουν τα πράγματα στην θέση τους.

Εν ολίγοις, είναι αδύνατον να μολυνθούμε η να κολλήσουμε οποιαδήποτε ασθένεια από την Θεία Μετάληψη, τις Άγιες εικόνες, τον ασπασμό των χειρών των ιερέων και τους ιερούς ναούς. Αν πιστεύουμε εν όλη τη καρδία και στην εν αυτοίς ενοικούσα θεία Χάρη, θα έχουμε και πλούσια την Χάρη του Θεού στη ζωή μας. Εάν την αρνούμαστε η αμφιβάλλουμε, πάσχουμε την αίρεση του Βαρλαάμ και των εικονομάχων. Αρνούμαστε τον Θεό και βλασφημούμε κατά του Αγίου Πνεύματος.

Διά τούτο, στώμεν καλώς!

Πιστεύσωμεν απλώς και ορθώς,

και η Χάρις του Θεού και Πατρός,

και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος,

έσται πάντοτε μετά πάντων ημών.

ΑΜΗΝ

Προς Θεόν Ευχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας ΙΩΗΛ

ΠΡΟΣ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΑΝ ΑΔΕΛΦΗΝ... ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΝΕΣΘΕ...

Ζωγραφική Μαρίας Μιχαλοπούλου 

''Η Παναγία της Τήνου''

Πρὸς τὴν T.A., ΕΝΤΑΥΘΑ 12η Μαρτίου 2020 ἐκ. ἡμ., Δ´ Τετάρτη Νηστειῶν 

† Μνήμη τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Διαλόγου, Πάπα Ρώμης

Ἀγαπητὴ ἐν Χριστῷ Ἀδελφή μου καὶ θυγατέρα Τ. Εἴθε ἡ Εἰρήνη τοῦ Θείου Παρακλήτου νὰ εἶναι διαρκῶς στὴν καρδιά Σας. Ἀμήν! Εὐχαριστῶ γιὰ τὸ ἐκτενὲς ἄρθρο, τὸ ὁποῖο εἴχατε τὴν καλωσύνη καὶ φροντίσατε νὰ φθάση στὰ χέρια μου. Ἀμέσως τὸ ἐμελέτησα!...

Δὲν βλέπω στὸ πράγματι σοβαρὸ αὐτὸ κείμενο κάτι τὸ «ἀνησυχητικὸ» γιὰ ὅσους ἔχουν ἐλεηθῆ νὰ γνωρίζουν καὶ προσκυνοῦν τὸν Σωτῆρά μας Χριστό, τὸν Στοργικὸ Ποιμένα ἡμῶν τῶν προβάτων Του. Ἔχουν γραφῆ καὶ γράφονται συνεχῶς παρόμοια ἄρθρα, τὰ ὁποῖα ὅμως –ἂν καὶ ἔχουν τὴν ἀξία τους καθεαυτά– οὐσιαστικὰ δὲν μᾶς λέγουν τίποτε «νεώτερο» καὶ τίποτε «ἀνησυχητικώτερο», ἀπὸ ὅσα μᾶς ἔλεγε καὶ λέγει ὁ Ἀποκαλυπτικὸς Λόγος τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, δηλαδὴ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΝΕΣΘΕ!...

Ὀφείλουμε νὰ μὴ λησμονοῦμε ποτὲ τὴν ΕΓΡΗΓΟΡΣΙ, στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ, προτρέπει ὁ Κύριός μας: «Διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ἔρχεται» (Ματθ. κδ´ 44). Οἱ ἐλεηθέντες νὰ φέρουν τὴν Σφραγῖδα τοῦ Ἀρνίου ἔχουν ἄλλους κωδικούς, γιὰ τὴν ἀνάγνωσι τῆς Ἱστορίας... Στὶς δύσκολες αὐτὲς στιγμές, εἶναι παγίδα τοῦ ἐχθροῦ τῶν ψυχῶν μας νὰ ἀφιερώνουμε χρόνο σὲ ποικίλες θεωρίες, οἱ ὁποῖες δημιουργοῦν ἕναν νοσηρὸ φόβο καὶ περίεργες ἐνασχολήσεις, ἀποπροσανατολιστικὲς τῆς ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ μας, μὲ τὴν Προφητική-Εὐαγγελική-Ἀποστολική-Πατερικὴ σημασία τῆς λέξεως.

Δὲν χρειάζεται βεβαίως νὰ περιγράψω τὰ στοιχεῖα τῆς ΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ αὐτῆς, τῆς ὁποίας ἡ καρδιὰ εἶναι ἡ ΜΕΤΑΝΟΙΑ καὶ κέντρον ὁ Χριστὸς καὶ παμπόθητος Νυμφίος μας. Παρακαλῶ, ἐκτὸς τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων ἐπὶ τοῦ ὅλου φάσματος γιὰ τὴν προστασία μας, ἡμῶν καὶ τῶν συνανθρώπων μας, μὴν ἀσχολῆσθε καὶ μὴ μελετᾶτε κείμενα, τὰ ὁποῖα κυκλοφοροῦν ἀνεξέλεγκτα καὶ διασπείρουν τὴν ἀβεβαιότητα καὶ στρέφουν τὴν προσοχή μας ὄχι στὴν ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ γιὰ τὴν ΣΥΝΑΝΤΗΣΙ μας μὲ τὸν ΧΡΙΣΤΟ μας, ἀλλὰ πρὸς ἄλλες κατευθύνσεις.

Εἶναι πολὺ ὡραῖο καὶ οἰκοδομητικὸ τὸ ΣΥΝΟΔΙΚΟ μας ΚΕΙΜΕΝΟ «γιὰ τὴν ἐνεστῶσα κατάσταση» (Ἀθῆναι, 11/24.3.2020). Νὰ μελετήσετε αὐτὸ καὶ νὰ ὑπακούσετε στὶς νηφάλιες προτροπές του...

Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν ἀμώμῳ ἀγάπῃ καὶ ἀσπασμῷ, ἐπικαλούμενος τὶς προσευχές Σας. «Ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ»! (Ἀποκαλ. κβ´ 20).

Πηγή: https://www.hsir.org/index-el.html 

Ἐλάχιστος Διάκονος, 

Λεντίῳ Ζωννύμενος 

† ὁ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸς 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΕΣΤΩΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Ἀγαπητοὶ Πατέρες καὶ Ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά·

Ἐν μέσῳ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μὲ ὑψωμένο τὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Σωτῆρος μας πρωτίστως στὶς καρδιές μας, τὸ σύμβολο αὐτὸ θυσίας, ἀγάπης καὶ νίκης, μεταφέρουμε τὶς πατρικὲς εὐχές μας στὸ δοκιμαζόμενο Ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι αὐτὸ ποὺ βιώνουμε κατὰ τὴν παροῦσα Τεσσαρακοστή, βεβαίως γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, εἶναι κάτι τὸ πρωτοφανὲς καὶ πρωτόγνωρο. Ἄν καὶ ἡ Μαρτυρικὴ Ἐκκλησία μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων διῆλθε διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου πρὶν ἀπὸ κάποιες δεκατίες, καὶ γνώρισε μακρὲς καὶ παρατεταμένες Σαρακοστὲς μὲ κλειστοὺς Ναούς, δεσμίους Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς, ἐξορίστους Λειτουργούς, κρυμμένους Ἱερεῖς, ἀγωνιζομένους Μοναχοὺς καὶ Μοναχές, στερημένους ἐκκλησιασμοῦ ἡρωϊκοὺς πιστοὺς λαϊκούς. Τότε ἡ πίστη μᾶς χαλύβδωνε καὶ βγαίναμε πιὸ δυνατοὶ καὶ ἀποφασιστικοί, ἄν καὶ οἱ ἀπώλειες ἦταν σημαντικές.

Σήμερα, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι δὲν ἔχουμε διωγμὸ πίστεως, ὅλοι πλήττονται καὶ μάλιστα οἱ τότε διῶκτες μας Νεοημερολογῖτες, διότι ἡ Κυβέρνηση τῆς Πατρίδος μας, λόγῳ τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἔκρινε τὴν λήψη αὐστηρῶν μέτρων γιὰ τὴν προστασία τῆς δημόσιας ὑγείας, μὲ ἀπαγόρευση ἀκόμη καὶ τῆς θείας λατρείας στοὺς Ναοὺς γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Αὐτὸ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς εἶναι ἀνάρμοστο, ἐκφράζουμε τὴν λύπη καὶ τὴν δυσαρέσκειά μας, καὶ ζητοῦμε ἐντόνως νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ δημόσια λατρεία μας, μὲ τὴν σχολαστικὴ βεβαίως τήρηση τῶν προδιαγραφῶν ὑγιεινῆς, ὅπως αὐτὲς ἔχουν ἤδη καθορισθεῖ καὶ τηροῦνται μὲ ἀκρίβεια.

Ὁ ἀκούσιος ἐγκλεισμὸς τῶν ἀνθρώπων στὶς οἰκίες τους δὲν εἶναι μόνον κάτι τὸ ἀρνητικό, ἀλλὰ ἔχει καὶ τὶς θετικὲς ὄψεις του. Κατ’ ἀρχὴν ἡ ἀτμόσφαιρα ἐξωτερικὰ καθάρισε καὶ ἔγινε ὄντως Σαρακοστιανή: ἔπαυσαν οἱ θόρυβοι καὶ οἱ ταραχές, οἱ ὕβρεις καὶ οἱ συγκρούσεις, ἡ πάσης φύσεως δημόσια ἠθικὴ καὶ λοιπὴ σήψη καὶ διαφθορά.

Ἄν καὶ στὰ σπίτια, οἱ ἔνοικοι, οἱ οἰκογένειες, δοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ βλέμμα κατανοήσεως καὶ ἀγάπης, ἄν ἔλθουν πιὸ κοντὰ μὲ κοπὴ θελήματος καὶ θυσιαστικὴ διάθεση, ἄν λύσουν τὶς διαφορὲς καὶ πικρίες τους καὶ συγχωρηθοῦν, καὶ κυρίως ἄν προσευχηθοῦν μαζί, τότε οἱ χαλαροὶ καὶ ξεθωριασμένοι δεσμοί τους θὰ δυναμώσουν καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ θὰ ἔλθει καὶ πάλι στὸ σπιτικό τους. Μποροῦν νὰ τελοῦνται στὸ Προκυνητάρι ἤ Εἰκονοστάσι τοῦ σπιτιοῦ ἱερὲς Ἀκολουθίες.

Ἀκόμη, ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ ἀκούει κανεὶς τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες ἀκόμη καὶ ἀπὸ χώρους τῆς Ἐκκλησίας μας διαδικτυακῶς. Ἐπίσης, ἡ ἀνάγνωση καλῶν βιβλίων καὶ ἡ ἀπὸ κοινοῦ δημιουργικὴ ἀπασχόληση καὶ οἰκοδομητικὴ ψυχαγωγία βοηθεῖ ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις μικροὺς καὶ μεγάλους. Νὰ ἐνθυμούμαστε ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ δώσουμε στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἄλλους, αὐτὸ καὶ θὰ λάβουμε.

Νὰ βροῦμε τὸν ἐσώτερο ἑαυτό μας, νὰ ρυθμίσουμε καλύτερα τὶς σχέσεις μας, νὰ δώσουμε ἀγάπη, ἐμπιστοσύνη, ἀσφάλεια, εἰρήνη καὶ αἰσιοδοξία, καὶ αὐτὰ θὰ λάβουμε πίσω πολλαπλάσια, ἀργὰ ἤ γρήγορα. Ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς, τώρα ποὺ ἔχουμε περισσότερο χρόνο στὸ σπίτι μας, μήπως ἀντὶ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε δημιουργικὰ καὶ θεάρεστα, τὸν σπαταλοῦμε μὲ ἀφροσύνη; Ὑπάρχει ἡ ἀναγκαία ἐνημέρωση, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπερβολικὴ ἀναζήτηση τῶν πιὸ ἀπιθάνων σεναρίων ποὺ δῆθεν ἀποκαλύπτουν τὴν πᾶσα ἀλήθεια ποὺ κρύβουν οἱ πολλοὶ γιὰ τὰ τεκταινόμενα, καὶ ἔτσι διασπείρεται συνεχῶς ἀκατάσχετη κινδυνολογία καὶ καταστροφολογία! Εἶναι αὐτὸ ὠφέλιμο γιὰ τὴν ψυχή μας καὶ κάνει καλὸ στοὺς ἄλλους;

Ἀδελφοί, μετάνοια χρειάζεται, προσευχή, ταπείνωση, συμπόνοια, ἀλλὰ καὶ μνήμη τῶν κεκοιμημένων, τῶν πασχόντων, ὅλων ὅσοι ἀγωνίζονται στὰ νοσοκομεῖα, ὅλων ὅσοι προσπαθοῦν νὰ βοηθήσουν τὸν συνάνθρωπό τους μὲ κάθε τρόπο ὑλικῶς καὶ ἠθικῶς! Καὶ μὴν λησμονοῦμε καὶ αὐτοὺς ποὺ φυλάσσουν τὰ χερσαῖα καὶ θαλάσσια σύνορά μας ἀπὸ τὶς ἐπιδρομὲς τῶν ἀλλοφύλων, ὥστε νὰ διάγουμε μὲ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια!

Ἄς ἀναλογισθοῦμε ἐπίσης ὅτι ἕνας μικροσκοπικὸς ἰὸς ἀόρατος διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, ξεσκέπασε τὴν ἀδυναμία τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, καὶ περιγέλασε τὴν ἀλαζονεία καὶ ὑπερηφάνεια του, τὰ ἐπιτεύγματα καὶ τὴν δῆθεν παντοδυναμία του! Τὸν ταπείνωσε, τὸν γονάτισε καὶ τὸν ἀπειλεῖ μὲ ἐξολόθρευση! Θὰ κατανοήσει ἡ ἀνθρωπότητα τὸ μάθημα, θὰ σωφρονισθεῖ καὶ ἱματισθεῖ, θὰ λογικευθεῖ, ἤ θὰ συνεχίσει ἀκάθεκτη τὴν ἄφρονα πορεία της;

Κάποιοι ἀντιδραστικοί, ἀκόμη καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιπολιτευόμενοι ἐκ συστήματος τὴν κανονικὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱεραρχία, ἀναζητοῦν ἀκόμη καὶ στὶς κρίσιμες αὐτὲς στιγμὲς λόγους, ὥστε νὰ ψέξουν καὶ κατηγορήσουν αὐτὴν γιὰ ἐνδοτισμό, ἀδράνεια καὶ ὑποχωρητικότητα. Ὅσοι ἐμφοροῦνται ἀπὸ «μωρὸν ζῆλον» εἶναι ἀδύνατον νὰ εἰρηνεύσουν καὶ νὰ ἀναπαύσουν στὴν ταραγμένη ψυχή τους τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Εὐχόμαστε νὰ συνέλθουν καὶ νὰ κατανοήσουν τὶ εἶναι ἀληθινὴ Ὁμολογία καὶ ὅτι ἄν δὲν προηγηθεῖ ἀληθινὴ ὑπακοή, ταπείνωση, ἀγάπη καὶ προσευχή, χάρισμα Ὁμολογίας δὲν δίδει ἡ θεία Χάρις.

Προτρέπουμε τὸ ἐν Χριστῷ Ποίμνιό μας νὰ ἀπέχει ἀπὸ τοὺς ἀτάκτους καὶ ἀκαταστάτους, καὶ νὰ γνωρίζει ἀσφαλῶς ὅτι οἱ Ἱεράρχες μας, ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ἕως τὸν κάθε Μητροπολίτη καὶ Ἐπίσκοπο, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀξιέπαινοι Κληρικοί μας, ὅλοι μεριμνοῦν μὲ κάθε τρόπο καὶ μέσον, βάσει τῶν περιορισμῶν ποὺ ἐπιβλήθηκαν, γιὰ ἐξασφάλιση ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, γιὰ τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, καὶ μάλιστα στὶς Ἱερὲς Μονές μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ στήριξη μὲ κάθε τρόπο τοῦ Ποιμνίου μας συλλογικῶς καὶ προσωπικῶς. Τρόποι ἐπικοινωνίας σήμερα ὑπάρχουν πολλοί.

Ὅμως, μὴ μᾶς διαφεύγει ἡ κυρίως ἐπικοινωνία μὲ τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς, τὸν Κύριο καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό, τὴν Παναγία μας, τοὺς Ἁγίους μας. Ἀκόμη καὶ ἡ ἔμπονη καὶ πατρικὴ πλήρη ἀγάπης καὶ ἐνδιαφέροντος προσευχὴ τῶν Ποιμένων γιὰ τὸ Ποίμνιό τους, ἔχει θαυμαστὰ ἀποτελέσματα. Ἄν δὲν τὸ ἐπιδιώκουμε καὶ ἐμεῖς αὐτό, γιὰ νὰ συναποτελέσουμε μιὰ ἰσχυρὴ στρατιὰ προσευχῆς, ὡς πνευματικὴ ἀσπίδα καὶ δύναμη, τότε μᾶς ἀξίζει χειρότερη δοκιμασία καὶ πιὸ αὐστηρὰ «ἐπιτίμια».

Διότι, σὺν τοῖς ἄλλοις, σηκώνουμε τώρα ὅλοι μας, Κλῆρος καὶ λαός, ἕναν «Σαρακοστιανὸ Κανόνα» γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, καὶ μακάρι νὰ συνετισθοῦμε καλύτερα, νὰ διορθωθοῦμε, καὶ νὰ λάβουμε ὁ καθένας τὸ «μάθημά» μας καὶ νὰ πάρουμε τὶς πιὸ προσεκτικὲς καὶ θεάρεστες ἀποφάσεις μας. Ὁ Ψαλμωδὸς μᾶς προτρέπει δίδοντάς μας θάρρος καὶ δύναμη: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον» (Ψαλμ. 30:25).

Καὶ καθημερινὰ στὸ Μεγάλο Ἀπόδειπνο ἀντηχεῖ ἡ ἱκετήρια δέηση καὶ βεβαίωσή μας: «Κύριε τῶν Δυνάμεων μεθ΄ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν· Κύριε τῶν Δυνάμεων ἐλέησον ἡμᾶς»!
Μὲ πολλὴ πνευματικὴ ἀγάπη, ἐνδιαφέρον καὶ ἐγγύτητα καρδιακὴ χαιρετίζουμε ἐπευλογοῦντες ὅλους καὶ ἕνα ἕκαστον, καὶ ἀναφωνοῦντες τό: Ὁ Θεὸς μεθ΄ ὑμῶν!

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

+ Ὁ Ἀθηνῶν Καλλίνικος

καὶ ἅπαντα τὰ Μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Το επεισόδιο που μας αφηγείται το σημερινό Ανάγνωσμα από το ευαγγέλιο του Μάρκου (9, 17 -31) τοποθετείται ευθύς μετά την κάθοδο του Ιησού από το όρος όπου μεταμορφώθηκε μπροστά σε τρεις από τους μαθητές του. Μετά την δόξα της Μεταμορφώσεως συναντά ο Ιησούς την ανθρώπινη αθλιότητα σ’ όλη της την τραγική εκδήλωση: Ένας πονεμένος πατέρας παρακαλεί τον Ιησού να γιατρέψει το άρρωστο παιδί του, που οι μαθητές του προηγουμένως, οι υπόλοιποι δηλ. εννέα, στάθηκαν ανίσχυροι να το θεραπεύσουν. 

Βρίσκει λοιπόν ο Ιησούς μπροστά του από την μια μεριά την πονεμένη και πάσχουσα Ανθρωπότητα, από την άλλη τους εκπροσώπους του που δεν μπορούν να την βοηθήσουν. Και σαν να μη φθάνουν αυτά, βλέπει και τους γραμματείς, τους θεολόγους δηλ. του Ιουδαϊσμού, να συζητούν με τους μαθητές και να προσπαθούν ίσως να κλονίσουν την πίστη τους στον Χριστό. Όλα αυτά θα κάνουν σε λίγο τον Ιησού να εκστομίσει την φράση «ω γενεά άπιστος, έως πότε προς υμάς έσομαι;».

Δεν μένει όμως σ’ αυτό το ξέσπασμα της οργής, δεν κατακρίνει κανένα· προσφέρει την θεραπεία στον άρρωστο άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά του και ο οποίος «παιδιόθεν» υφίσταται τις οδυνηρές συνέπειες της τρομερής αρρώστιας του. Πριν όμως κάνει το θαύμα, ρωτά τον πατέρα του νέου εάν μπορεί να πιστεύσει, γιατί τα πάντα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει. Και ο δυστυχής πατέρας με δάκρυα στα μάτια αφήνει να εκδηλωθεί η πάλη που γίνεται μέσα του λέγοντας:

«Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία». Ομολόγει την πίστη του στην δύναμη του Μεσσία με τον οποίο συνομιλεί, συγχρόνως όμως αναγνωρίζει και την απιστία που τον συνδέει με όλη την αμαρτωλή γενεά του. Παλεύει μεταξύ πίστεως και απιστίας, μεταξύ της έντονης επιθυμίας του να παρουσιαστεί όσο γίνεται με περισσότερη πίστη και της ειλικρινούς διαπιστώσεως ότι η πίστη του αυτή είναι ελλιπής.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΛΑΛΟΝ ΚΑΙ ΚΩΦΟΝ, ΕΓΩ ΣΟΙ ΕΠΙΤΑΣΣΩ, ΕΞΕΛΘΕ ΕΞ' ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΚΕΤΙ ΕΙΣΕΛΘΗΣ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ

Agiografy by Tanya Ivanova

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀκτινοβόλησε κατά τήν ἔνδοξη Μεταμόρφωσή του τό ἀπαστράπτον θεῖο φῶς του, κατεβαίνει ἀπό τήν κορυφή τοῦ Θαβώρ στόν κόσμο. Ἐκεῖ συναντᾶ τό σκοτάδι σέ ὅλη του τή φρίκη. Συναντᾶ ἕνα βασανισμένο πατέρα πού Τόν παρακαλεῖ:

Διδάσκαλε, σοῦ ἔφερα τό γιό μου, πού εἶναι κυριευμένος ἀπό τό πονηρό πνεῦμα· τοῦ ’χει πάρει τή λαλιά καί μόνο κραυγές τόν ἀκούω κάθε τόσο νά βγάζει. Δέν ἀντέχω ἄλλο νά τόν βλέπω νά τόν ρίχνει κάτω, νά ἀφρίζει τό παιδί μου, νά τρίζει τά δόντια του, νά σπαράζει· νά πέφτει στό ἔδαφος ξερό καί ἀναίσθητο, μισοπεθαμένο. Κι ἄλλοτε νά τό ρίχνει στή φωτιά, κι ἄλλοτε στό νερό, γιά νά τό σκοτώσει. Παρακάλεσα τούς μαθητές σου, ἀλλά αὐτοί δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο.

Καί ὁ Κύριος ἐκφράζει τό μεγάλο του παράπονο: -Ὦ γενεά ἄπιστη, πού τόσα θαύματα εἶδες, ἕως πότε θά εἶμαι ἀκόμη μαζί σας; Ὥς πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Εἶναι σάν νά ἔλεγε ὄχι μόνο στά πλήθη, ἀλλά περισσότερο στόν πατέρα τοῦ νέου: Ἐπειδή ἐσύ εἶσαι ἄπιστος, γίνεσαι αἰτία νά μή θεραπευτεῖ τό παιδί σου. Κι ὅταν κατόπιν ὁ τσακισμένος ἀπό τή θλίψη πατέρας λέει στόν Κύριο, ἐάν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, ὁ Κύριος καί πάλι τόν διορθώνει καί τόν ἐλέγχει λέγοντας: -Ἐσύ ἐάν μπορεῖς νά πιστέψεις, τότε ὅλα εἶναι δυνατά σ’ ἐκεῖνον πού πιστεύει. Ἤθελε νά δείξει καί πάλι ὅτι ἡ κλονισμένη πίστη του ἦταν τό ἐμπόδιο στό θαῦμα.

Ταλαιπωρημένοι κι ἐμεῖς, καθώς καθημερινά βλέπουμε τόν διάβολο νά κυριαρχεῖ στή φοβερά δαιμονόπληκτη ἐποχή μας, στίς οἰκογένειες, στίς συναναστροφές, στήν κοινωνία μας, ἀπογοητευόμαστε. Κλονιζόμαστε. Αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἐγκατέλειψε. Ἀπαρνήθηκε τήν ἐποχή μας καί τόν κόσμο μας. Κι ἔρχεται ὁ Κύριος νά μᾶς διορθώσει, νά μᾶς ἐλέγξει καί νά μᾶς ἐξηγήσει ὅτι δέν εἶναι μακριά μας, δέν ἀγνοεῖ τούς πειρασμούς μας οὔτε ἀδιαφορεῖ γι’ αὐτούς. Ἀλλά καί νά μᾶς πεῖ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε γιά ὅλα. Ἐμεῖς μέ τήν ἀπιστία μας Τόν διώχνουμε ἀπό τή ζωή μας, ἐμεῖς γινόμαστε τό ἐμπόδιο στή στοργική του ἐπέμβαση. Αὐτός ἐνδιαφέρεται μέ ἀνύστακτη ἀγάπη γιά μᾶς. Θέλει νά μᾶς βοηθήσει.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

Ἐπί κλίμαξι κλίμακας πυκνῶς, Πάτερ, Τάς σάς ἀρετάς θείς, ἔφθασας πόλου μέχρι. Ἔθεσες, Πάτερ, τίς ἀρετές σου κλιμακωτά καί πυκνά σέ κλίμακες καί ἔφτασες μέχρι τόν οὐρανό.

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου πού τιτλοφορεῖται «Κλῖμαξ» ὄντας εὐφυέστατος καί γνώστης τῆς ἐγκυκλίου σοφίας ἀνέβη, σέ ἡλικία δεκαέξι ἐτῶν, στό ὄρος Σινᾶ, ὅπου ἔγινε μοναχός καί προσέφερε ὁλόψυχα τόν ἑαυτό του θυσία στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, διάγοντας ἐν ἄκρᾳ ὑποταγῇ καί ἄκρᾳ ταπεινοφροσύνη στούς κανόνες τῆς μοναστικῆς πολιτείας. Ἔπειτα, σέ ἡλικία δεκαεννέα ἐτῶν, σηκώθηκε καί ἔφυγε γιά τό στάδιο τῆς ἡσυχίας. Πῆγε, λοιπόν καί ἐγκα ταστάθηκε στή θεία μονή τῆς ἀσκητικῆς παλαίστρας, σέ ἕνα τόπο πού ὀνομαζόταν Θωλᾶς καί ἀπεῖχε πέντε μίλια ἀπό τό Μοναστήρι.

Στόν τόπο ἐκεῖνο διέμεινε ὁ Ὅσιος σαράντα ὁλόκληρα χρόνια, πυρπολούμενος ἀπό διακαή ἔρωτα καί ἀγάπη πρός τό Θεό. Ἔτρωγε ἀπό ὅλα ὅσα ἐπιτρέπονταν ἀπό τίς μοναστικές διατάξεις ἔτρωγε ὅμως πολύ λίγο καί ποτέ χορταστικά. Καί νομίζω πώς αὐτό τό ἔκανε σοφότατα, προκειμένου νά κατά βάλλει καί νά νικᾶ κάθε ἔπαρση καί ἐγωϊσμό πού θά προερχόταν ἀπό τή νηστεία. Ποιός ὅμως λόγος ρητορικός θά μποροῦσε νά περιγράψει τήν ἀστείρευτη πηγή τῶν δακρύων του; Κοιμόταν τόσο ἐλάχιστα, ὅσο δηλαδή χρειαζόταν νά μήν ὑποστεῖ βλάβη ἡ λειτουρ γία τοῦ νοῦ του, ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερβολικῆς ἀγρυπνίας, ὁ δέ δρόμος τῆς ζωῆς του ἦταν ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἀπερίγραπτος ἔρω τας πρός τό Θεό.

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης λοιπόν ἄσκησε κάθε ἀρετή, πολιτεύτηκε καλῶς καί ἔλαβε πλουσιο πάροχα ἀπό τόν Κύριο τόν οὐράνιο φωτισμό. Κάποτε δέ κατά τρόπο θαυμαστό ἔσωσε ἕναν μαθητή του ἀπό βέβαιο θάνατο. Συγκεκριμένα, ὁ μαθητής του αὐτός, κουρασμένος ἀπό μιά κοπιαστική ἐργασία πού ἔκανε, ἔπεσε καί κοιμήθηκε κάτω ἀπό μιά μεγάλη πέτρα. Αὐτή ὅμως εἶχε ἀρχίσει σιγά-σιγά νά ξεκολλάει ἀπό τή θέση της καί ἐπρόκειτο μετά ἀπό λίγο νά ἀποσπαστεῖ ἐντελῶς. Ἔτσι θά ἔπεφτε ἐπάνω του καί θά τόν σκότωνε συντρίβοντας τό σῶμα του. Ὁ Ἅγιος δέ, ὄντας στό κελί του, πληροφορήθηκε τόν κίνδυνο τοῦ μαθητῆ, ὕστερα ἀπό θεῖο φωτισμό, καί ἄρχισε τήν προσευχή γιά τή σωτηρία του. Ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή του.

Τότε δέ νά τί ἔγινε: Ὁ μαθητής εἶδε στόν ὕπνο του τόν Ὅσιο νά τοῦ φωνάζει νά σηκωθεῖ καί νά φύγει ἀπό ἐκεῖ πού κοιμόταν. Ἐκεῖνος λοιπόν ξύπνησε ἀμέσως, ὕστερα ἀπό τήν ὀπτασία αὐτή, καί ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ πού κοιμόταν. Ἔτσι διασώθηκε ἀπό ἕναν τέτοιο θάνατο. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης, ἀφοῦ ἔφτασε σέ ὕψιστο βαθμό πνευματικῆς τελειότητας καί διατέλεσε καί ἡγούμενος τοῦ ἁγίου ὄρους Σινᾶ, ἄφησε τή φθαρτή ζωή καί μετέβη στήν αἰώνια ἀνάπαυση καί μακαριότητα. Προηγουμένως ὅμως ἔγραψε καί ἄφησε στό λαό τοῦ Θεοῦ τό πάνσοφο βιβλίο τῶν θείων καί πνευματικῶν ἀναβά σεων, πού εἶναι γνωστό μέ τόν τίτλο «Κλῖμαξ».

Πηγή: https://www.imaik.gr

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ

Έχουμε φτάσει στην τέταρτη Κυριακή των Νηστειών και η Εκκλησία μας προβάλλει το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου του επονομαζομένου της Κλίμακος. Γεννήθηκε τον 6ο αιώνα στη Συρία. Σε ηλικία δεκαέξι ετών έγινε δόκιμος μοναχός στην ιερά Μονή του Σινά. Ασκήθηκε στην υπακοή και την ταπείνωση κοντά στον Αββά Μαρτύριο, αφού προηγουμένως απόκτησε την εγκύκλιο κοσμική σοφία. Σε ηλικία είκοσι ετών, μετά από τετραετή διαρκή αγώνα, εκάρη μοναχός και μετονομάσθη σε Ιωάννη. Έπειτα έλαβε τους πρώτους δύο βαθμούς της Ιερωσύνης, του διακόνου και του πρεσβυτέρου, ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες της Μονής. Στη Μονή του Σινά εγκαταβίωσε επί δεκαεννέα συναπτά έτη.

Ακολούθως, σε ηλικία τριάντα πέντε ετών αποσύρθηκε σε ερημική τοποθεσία του Σινά όπου εκεί ασκήθηκε στην ησυχία και τη μελέτη πατερικών συγγραμμάτων. Σε ηλικία εβδομήντα πέντε ετών έγινε Ηγούμενος της Μονής του Σινά όπου παρέμεινε στη θέση αυτή για τέσσερα χρόνια. Ακολούθως, αποσύρθηκε στην έρημο και σε ηλικία ογδόντα ετών εκοιμήθη οσιακά τη 30η Μαρτίου. Ο σήμερα τιμώμενος Άγιος ήταν μεγάλος μελετητής και ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, ήταν . Άνθρωπος της προσευχής, της εγκράτειας, της διαρκούς αγάπης προς το Θεό, άνθρωπος με διακαή θείο έρωτα και πάντοτε πυρπολούμενος από τη φωτιά της Θείας αγάπης, όπως μας αναφέρει το Συναξάρι. Ήταν άνθρωπος που οδήγησε την ψυχή του εις τας οδούς του Χριστού, που την οδήγησε ολόκληρη από την Κόλαση στον Παράδεισο, από τον διάβολο στο Θεό, από την αμαρτία στην αναμαρτησία, όπως μας αναφέρει ο  Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. 

Δεν είναι τυχαία που η Αγία μας Εκκλησία όρισε αυτή τη μέρα να τιμάται ο Άγιος Ιωάννης. Μέσα στο πέλαγος που διανύουμε της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στο στάδιο των πνευματικών αγώνων και αρετών, ο Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης αποτελεί για τον κάθε ένα από μας παράδειγμα προς μίμηση. Ο λόγος για τον οποίο ο Άγιος ονομάζεται με αυτό το επωνύμιο, είναι διότι συνέγραψε ένα σημαντικό βιβλίο, το οποίο θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της Εκκλησιαστικής μας Γραμματείας, την γνωστή «Κλίμακα», ένα πνευματικό και ασκητικό βιβλίο. Αποτελείται από τριάντα λόγους για την αρετή, όπου σε κάθε λόγο περιλαμβάνεται και μια αρετή, τους οποίους συνέγραψε ο ίδιος. Η Κλίμακα, δηλαδή η σκάλα, περιγράφει την πορεία προς τη θέωση σαν μια ανάβαση σαν μια ανάβαση σε σκάλα που οδηγεί στον ουρανό.