ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΟΙ ΧΑΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ

''...Θλίψεις, θλίψεις, θλίψεις… 

Η μια πίσω από την άλλη! 

Δεχθείτε τις με γενναιοψυχία και καρτερία. 

Είναι σωτήρια φάρμακα για τις αρρώστιες της ψυχής σας, σημάδι ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για σας. Ευχαριστήστε Τον! 

Και φροντίστε να γίνετε καλά. 

Μην εξουδετερώνετε τη θεραπευτική δράση αυτών των φαρμάκων με το γογγυσμό...''

Στη γη οι θλίψεις είναι περισσότερες από τις χαρές. Και όπως στέλνονται οι δεύτερες από το Θεό, έτσι παραχωρούνται και οι πρώτες απ’ Αυτόν. Για διάφορους λόγους. Άλλοτε για να συνέλθουμε από την πνευματική νάρκη. Άλλοτε για να κόψουμε κάποιαν αμαρτία. Άλλοτε για να καθαρθούμε με τη μετάνοια. Άλλοτε για να φανερώσουμε την αφοσίωσή μας στον Κύριο. Εμείς, πάντως, σ’ όλες τις περιπτώσεις οφείλουμε να δείχνουμε ανδρεία και υπομονή, τόσο για τη δόξα του Θεού όσο και για τη δική μας πνευματική προκοπή. Για κάποιον από τους παραπάνω λόγους, λοιπόν, παραχώρησε ο Θεός να σας βρουν κι εσάς θλίψεις. Να προσέχετε τον εαυτό σας και να μην αντιστέκεστε στο θείο θέλημα. Απεναντίας, να έχετε εμπιστοσύνη στα σοφά και αγαθά κρίματα του Κυρίου.

Δεν είναι εύκολο να υπομένουμε καρτερικά και ψύχραιμα κάθε θλίψη, προπαντός όταν είναι βαρειά. Αλλά το βάρος είναι πολύ μεγάλο την ώρα της συμφοράς και για λίγο έπειτα απ’ αυτήν. Ύστερα, σιγά-σιγά, γίνεται πιο ελαφρό. Ο χρόνο, βλέπετε, είναι ο καλύτερος γιατρός. Διώχνει τον πόνο, στεγνώνει τα δάκρυα, φέρνει τη λήθη, ξαναδίνει στη ζωή τον κανονικό της ρυθμό… Έτσι θα γίνει και με τη δική σας συμφορά. Κάντε κουράγιο, και η λύπη σας θα επουλωθεί.

Στο μεταξύ, να στερεώσετε μέσα σας την πεποίθηση ότι όλα παραχωρούνται από τον Κύριο. Εκείνος για ένα μόνο πράγμα ενδιαφέρεται: τη σωτηρία μας. Και για το σκοπό αυτό μεταχειρίζεται κάθε πρόσφορο μέσο, ακόμα, κάποτε-κάποτε, και το πιο σκληρό. Ό,τι στέλνει, λοιπόν, ο Θεός να το δέχεστε σαν φάρμακο ωφέλιμο. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, όλα ρυθμίζονται από τη θεία πρόνοια. Γι’ αυτό, όποτε σας βρίσκει κάποια θλίψη, να σκέφτεστε πως είναι μια επίσκεψη, μια υπόμνηση, μια ειδοποίηση του Θεού για κάποιο σφάλμα σας. Να Τον ευχαριστείτε και να διορθώνεστε.

Στους δικαίους οι θλίψεις στέλνονται ως δοκιμασίες – έτσι έγινε με τον μακάριο Ιώβ της Παλαιάς Διαθήκης. Σ’ εμάς τους αμαρτωλούς, όμως στέλνονται ως σωφρονιστικές τιμωρίες και ως ερεθίσματα για μετάνοια.

Σηκώνετε βαρειές θλίψεις; Λυπάμαι γι’ αυτό και σας συμπονάω. Άλλη βοήθεια δεν υπάρχει, παρά μόνο η υπομονή και η ελπίδα στο έλεος του Θεού. Όλα από το Θεό προέρχονται ή παραχωρούνται. Και για όλα πρέπει να Τον ευγνωμονούμε, όχι μόνο για τα ευχάριστα, αλλά και για τα δυσάρεστα. Γιατί κι αυτά στην ωφέλειά μας αποσκοπούν: στην κάθαρση, στην απόκτηση και στερέωση καλών έξεων, στη μνήμη και επίκληση του Κυρίου. Μη βαρυγκωμάτε, λοιπόν. Κάντε υπομονή στις σκοτεινές ημέρες. Θα έρθουν και φωτεινές.

Θλίψεις, θλίψεις, θλίψεις… Η μια πίσω από την άλλη! Δεχθείτε τις με γενναιοψυχία και καρτερία. Είναι σωτήρια φάρμακα για τις αρρώστιες της ψυχής σας, σημάδι ότι ο Θεός ενδιαφέρεται για σας. Ευχαριστήστε Τον! Και φροντίστε να γίνετε καλά. Μην εξουδετερώνετε τη θεραπευτική δράση αυτών των φαρμάκων με το γογγυσμό.

Εκ του βιβλίου του Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου ''Χειραγωγία στην πνευματική ζωή'', 

έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου, Αθήνα 2003. 

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΝΕΑΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ'' ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ

   Περιοδικό ''ΝΕΑΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ'' by ΓΙΩΡΓΟΣ  Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

Ὁ Νεανικὸς Ὀρθόδοξος Σύνδεσμος προέβη στὴν ἔκδοση περιοδικοῦ στὸ ὁποῖο περιγράφεται ἡ δραστηριότητα τοῦ Συνδέσμου.

Εκ της επίσημης ιστοσελίδας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

του Παναγιώτη Λιάκου

''Οι σάπιοι του 20ού αιώνα προσπάθησαν να αφανίσουν τον Ελληνισμό στερώντας τον λαό από στόχους, λόγους ύπαρξης.''

Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Ματθ. Δ΄ 4). Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτο, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού, είπε ο Χριστός απαντώντας στον πειρασμό στον οποίο τον υπέβαλε ο διάβολος μετά τη 40ήμερη νηστεία του στην έρημο. Ο διάβολος είχε πει στον Χριστό αν πεινάει να μετατρέψει τις πέτρες σε άρτους για να λάβει αυτή την απάντηση με το πολυεπίπεδο νόημα.

Το έθνος των Ελλήνων νήστευσε από ελευθερία όχι 40 ημέρες αλλά 400 χρόνια. Λευτερώθηκε το 1821, αλλά ήλθαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ψευδοπροφήτες και μικροδιάβολοι να μας στρέψουν την προσοχή μόνο στον άρτο, στο υλικό και όχι στο πνευματικό περιεχόμενο του βίου. Μεγάλος αντίπαλος των μικρών αναστημάτων ήταν η Μεγάλη Ιδέα, η οποία είναι η μόνη που εμπεριέχει σπέρματα θείας δικαιοσύνης, μια και αφορά την επιστροφή του Ελληνισμού στις ιστορικές εστίες του. Τίποτα δικαιότερο από την παλιννόστηση στα πάτρια εδάφη και την επιστροφή των κλεμμένων στα χέρια των νόμιμων κτητόρων.

Η Μεγάλη Ιδέα επλήγη καίρια το 1922 και οι έρποντες και λείχοντες τα υποδήματα ξένων προσπαθούν να την αντικαταστήσουν με ψοφοδεή, προδοτικά κελεύσματα του στιλ «δεν διεκδικούμε τίποτα», «συμμόρφωση», «ψυχραιμία» και «έντιμος συμβιβασμός», ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναγνώριση από μέρους μας ότι καλώς μας γενοκτόνησαν και καταλήστευσαν την άυλη και υλική περιουσία μας.

Στη χώρα, όπου δεν κατοικεί πλέον η Μεγάλη Ιδέα, ο πατριωτισμός καταγγέλλεται ως φασισμός, η ευσέβεια ως φανατισμός, οι παραδόσεις ως αναχρονισμός και η Ελλάδα ως... ανύπαρκτη.

Η χώρα μικραίνει γιατί μίκρυνε το πνευματικό και το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Σε αυτόν τον νεοταξικό πολτό που σχεδιάζεται και υλοποιείται όλοι έχουν χώρο και ρόλο στην Ελλάδα εκτός των Ελλήνων.

Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι εκείνοι που μιλούσαν μόνο για ψωμί το έκλεψαν από το στόμα των Ελλήνων, το πούλησαν και κατέθεσαν τις εισπράξεις σε τράπεζες του εξωτερικού.

Εκ της ιστοσελίδας ''δημοκρατία''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

''ΒΙΒΛΙΟΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΥ'' ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ

Σύμπτωμα καθολικῆς ἀποστασίας; Ἀπόδειξη ὅτι πλέον διανύουμε τούς ἔσχατους καιρούς, στούς ὁποίους ἡ αὐτοκρατορία τοῦ κακοῦ θά ἀποκτήσει πρωτοφανή ἐξουσία; Καί μάλιστα ἐξουσία ὄχι μόνο σέ ὅλο τόν κόσμο ἀλλά καί στό ἴδιο τό ἅγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ἔτσι φαίνεται. Διότι πῶς ἀλλιῶς θά ἐξηγηθεῖ τό ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔφθα­σε στό σημεῖο, ἀνατρέποντας αἰώνιους νόμους, νά ἐπιτρέψει στούς κληρικούς νά ἔρχονται σέ δεύτερο γάμο, ἂν συμβεῖ νά πεθάνει ἢ νά τούς ἐγκαταλείψει ἡ πρεσβυτέρα τους; 

Οἱ Ἱεροί Κανόνες εἶναι στό σημεῖο αὐτό ἀπόλυτοι: Γιά κανέναν λόγο δέν γίνεται δεκτός δεύτερος γάμος κληρικῶν. Οὔτε θάνατος οὔτε διαζύγιο ἀποτελοῦν λόγο γιά τέτοιο γάμο (Κανόνες ΙΖ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ΙΒ΄ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, Γ΄ καὶ ΣΤ΄ τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἐκκλησία σέ τούτους τούς καιρούς τῆς μεγάλης ἐκτροπῆς ἔκανε πολλές ὑποχωρήσεις στό θέμα τοῦ γάμου τῶν μελῶν της, ἐνῶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου νομοθετεῖ τό ἀδιάλυτο τοῦ γάμου «παρεκτός λόγου πορνείας» (Ματθ. ε΄ 32). Ὅμως, παρά τίς τόσες ὑποχωρήσεις, κράτησε ἕναν χῶρο ἱερό καί ἀπαράβατο: τόν ἅγιο χῶρο τῆς ἱερωσύνης, πού ἀποτελεῖ τήν καρδιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπαγορεύ­ον­τας τόν δεύτερο γάμο τῶν κληρικῶν, φανέρωνε ἔμπρακτα δύο πράγματα: τήν ἱερό­τητα τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης, καί τήν ἱερότητα καί τό ἀδιάλυτο τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τώρα καί τά δύο αὐτά Μυστήρια βεβηλώνονται, ὑποβιβάζονται.

Ὅταν ὁ φιλανθρωπότατος Χριστός μας δίδασκε γι᾿ αὐτήν τήν ἱερότητα καί τό ἀδιάλυτο τοῦ γάμου, οἱ σκληροκάρδιοι Ἑβραῖοι Τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ Μωυσῆς εἶχε ἐπιτρέψει τό διαζύγιο – «βιβλίον ἀποστασίου» τό ὀνόμαζαν τότε: «Μωσῆς ἐνετείλατο βιβλίον ἀποστασίου δοῦναι καί ἀπολῦσαι». Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν καταλυτική: «Πρός τήν σκληροκαρδίαν ὑμῶν», ἐξαιτίας τῆς σκληροκαρδίας σας τό ἐπέτρεψε αὐτό ὁ Μωυσῆς, τούς εἶπε, «ἀπ᾿ ἀρχῆς δέ οὐ γέγονεν οὕτω» (Ματθ. ιθ΄ 7-8).

Σέ τέτοια σκληροκαρδία ἔχουμε φθάσει, τόσο πολύ ἔχουν πετρώσει σέ τούτους τούς ἔσχατους καιρούς οἱ καρδιές μας, ὥστε ἀκόμη καί λόγῳ διαζυγίου νά ἐπιτραπεῖ δεύτερος γάμος κληρικῶν; «Βιβλίον ἀποστασίου» σέ καιρούς ἀποστασίας; Ἀλλά αὐτό συνιστᾶ βίαιη ἀνατροπή τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Μέ ποιό ὅμως δικαίωμα; Ἀπό πότε μιά τοπική Σύνοδος ἀπέκτησε τήν ἐξουσία νά ἀνατρέπει ἀποφάσεις Οἰ­κουμενικῶν Συνόδων; Ἁποδεχόμενη δεύτερο γάμο κληρικῶν, οὐσιαστικά ἡ Ἐκκλησία ἐπιβεβαιώνει τήν πνευματική ὑποβάθμιση τοῦ κλήρου στούς καιρούς μας.

Ἡ εἴδηση, ὅπως δημοσιεύθηκε καί δέν διαψεύσθηκε, μᾶς πληροφορεῖ ἐπιπλέον ὅτι αὐτός ὁ ἀπαράδεκτος γάμος θά ἱερουργεῖ­ται μέ «μία ἁπλή προσευχή καί σέ πολύ στενό οἰκογενειακό κύκλο». Ἄρα δέν θά εἶναι γάμος; Δέν θά γίνεται μυστήριο; Καί γιατί δέν θά ἱερολογεῖται; Τότε τί θά εἶναι ὅλο αὐτό; Νομιμοποίηση πορνείας;

Ἀναμφιβόλως τό πρόβλημα εἶναι ὑ­παρ­κτό καί ἐπώδυνο. Πάντοτε, σ᾿ ὅλους τούς αἰῶνες, ἦταν ἐπώδυνο γιά τόν ἱερέα. Ἡ δια­φορά εἶναι ὅτι σέ παλαιότερους χρόνους πρόβλημα κυρίως δημιουργοῦσε ὁ θάνατος τῆς πρεσβυτέρας, σπανιότατη δέ ἦταν ἡ περίπτωση τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ ἱερέα ἀπό αὐτήν. Σήμερα δυστυχῶς, λόγῳ τῆς γενικότερης καταπτώσεως, αὐτό τό δεύτερο συμβαίνει πολύ συχνότερα. Ἔτσι παρουσιάζεται ὡς πράξη «φιλανθρωπίας» καί κατανοήσεως ἡ παράνομη αὐτή νομοθέτηση.

Ποιά εἶναι ἡ λύση στό ὑπαρκτό αὐτό πρόβλημα πού περιγράψαμε; Ἐκείνη πού νομοθέτησαν οἱ φιλανθρωπό­τεροι πάντων ἅγιοι Πατέρες καί ἡ ὁποία ἰσχύει γιά ὅλους, κληρικούς καί λαϊκούς: Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ, πού ἐπέτρεψε μέσα στήν πανσοφία καί τήν ἄπειρη ἀγάπη του ὁ Κύριος τῶν πάντων, καί ἡ εὐλογημένη ἀνηφορική πο­ρεία τοῦ ἀγωνιζόμενου μαζί μέ τό δοκιμαζόμενο ποίμνιό του ἱερέα πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Εκ του ιστολογίου ''Ο ΣΩΤΗΡ''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Agiography by David Khidasheli.

ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ

του Αντώνη Ελευθεριάδη, καθηγητή, δρ. Φιλολογίας και θεολόγου

Το να θέλουμε να μαθαίνουμε τι γίνεται δίπλα μας δεν είναι μόνο μια απλή θεμιτή περιέργεια αλλά μια ζωτική ανάγκη προστασίας του ίδιου του εαυτού μας από τους κινδύνους που μας περιβάλλουν. Ενώ σε παλαιότερες εποχές η πληροφόρηση δεν ξεπερνούσε το βεληνεκές της φωνής του ρήτορα που εκπροσωπούσε μια πολιτική ή θρησκευτική ιδέα, αντίθετα σήμερα τα μέσα πληροφόρησης είναι πολλά και περίπλοκα και η έκτασή τους οικουμενική.

Αυτή ακριβώς η παγκοσμιότητα της πληροφόρησης δημιουργεί προβλήματα σύγχυσης και δυσπεψίας για την αφομοίωση και επεξεργασία των πληροφοριών από τον εγκέφαλό μας με αποτέλεσμα να μαθαίνουμε σε μια στιγμή για τα πάντα που συμβαίνουν στον κόσμο και την άλλη στιγμή να μετατρέπονται σε σκουπίδια παραπληροφόρησης και προπαγάνδας.

Πιο κοντά στον απλό άνθρωπο βρίσκονται τα λεγόμενα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ενώ σε επίπεδο κρατικής εξουσίας και διοίκησης ανθρωπίνων μαζών είναι το σύστημα του κυβερνοχώρου,η ηλεκτρονική απάλειψη της προσωπικότητας. Αξίζει λοιπόν να διαβάσουμε εδώ ορισμένες περιεκτικές και σε φυσική γλωσσική ροή σκέψεις πάνω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που διατύπωσε το περασμένο Σάββατο στην αίθουσα της Ένωσης Σμυρναίων στην Νίκαια ο Θεοφιλέστατος επίσκοπος Γαρδικίου (ΓΟΧ) και Θεολόγος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Κλήμης Παπαδόπουλος σε ανοικτή σχετική συζήτηση.

''Οἱ δυνατότητες, ἀπό τήν ἔναρξη ἰδίως τῆς τρίτης χιλιετίας πού διανύουμε, σχετικά μέ τήν πρόσβαση στήν γνώση καί τήν ἐπικοινωνία, μέσα κυρίως ἀπό τό διαδίκτυο καί εἰδικότερα ἀπό τά Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης, εἶναι ὁμολογουμένως ἀσύλληπτες. Οἱ νέοι μάλιστα ἄνθρωποι σπεύδουν μέ ἀσυγκράτητη ἐπιθυμία νά ἐπωφεληθοῦν ἀπό αὐτό πού ἀντιλαμβάνονται, ὅτι τούς παρέχεται σάν δύναμη: ἀπό τήν φαινομενικά ἀπόλυτη ἐλευθερία νά χρησιμοποιήσουν τά σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας ὅπως καί ὅποτε θέλουν, κρυμμένοι πίσω ἀπό τήν ἀπρόσωπη σιγουριά καί ἀσφάλεια τῆς ὅποιας ὀθόνης τους, μικρῆς ἤ μεγάλης. Τό ἴδιο ὅμως γίνεται σχεδόν καί ἀπό ὅλους τούς ἄλλους διασυνδεδεμένους χρῆστες.

Ἔτσι, ἀπό τήν μιά ἡ ὑπερβολικά μεγάλη πληροφορία πού δέν φαίνεται νά μπορεῖ νά ἀξιοποιηθεῖ, ἐκτιμηθεῖ καί χρησιμοποιηθεῖ σωστά καί δημιουργικά, καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἐπικοινωνία πού εἶναι περισσότερο ἀνταλλαγή πληροφοριῶν, πού κυριαρχεῖ ἡ ἀτομικότητα, ἡ προκλητικότητα καί ἡ ἔλλειψη ἀληθινῆς/ζωντανῆς ἐπικοινωνίας, καί πού ἡ ἀπόπειρα τοῦ ὅποιου διαλόγου καταντᾶ συνήθως μιά ἀρένα ἄκομψων ἕως βάρβαρων συγκρούσεων, συνιστοῦν ἕνα σύνθετο πρόβλημα πού ἀφορᾶ ὅλους μας καί πού πρέπει νά τό κατανοήσουμε καλύτερα καί νά τό ἀντιμετωπίσουμε γόνιμα.

Δυστυχῶς, εἶναι φανερό ὅτι ἡ ἠθική καί πνευματική πρόοδος δέν φαίνεται νά συμβαδίζει μέ τήν τεχνική. Στά Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης γνωρίζουμε ὅτι κυριαρχεῖ ἡ ἀσημαντότητα, ἡ ρηχότητα, ἡ χυδαιότητα καί ἡ βαναυσότητα· αὐτό πού προβάλλεται εἶναι συνήθως μιά εἰκονική βιτρίνα, μιά ἐπίπλαστη καί φτιαχτή εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ, ἕνας ναρκισσισμός καί μιά ἐπικίνδυνη ἐγωπάθεια. Σωστά ἔχει ἐπισημανθεῖ, ὅτι μέ ὅλη αὐτή τήν πληροφορία καί ἐπικοινωνία, «ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος γίνεται λιγότερο ἐλεύθερος καί περισσότερο ἐθισμένος. Γίνεται λιγότερο σοφός καί περισσότερο περίεργος. Λιγότερο “φίλος” καί περισσότερο ἀδιάκριτος».

Ὅμως, ὁ ἐντοπισμός τοῦ προβλήματος δέν σημαίνει ἀπαξίωση τῶν θετικῶν δυνατοτήτων, οὔτε μιά ἀρνητική στάση στήν δεδομένη πλέον κατάσταση. Ἀλλά, προσκαλεῖ σέ καλύτερη ἐπίγνωση καί ἐγρήγορση, σέ καλλιέργεια καί ἐνεργοποίηση ἐκείνων τῶν πνευματικῶν ἀντισωμάτων, πού θά βοηθήσουν νά ἐπωφεληθοῦμε τῶν θετικῶν στοιχείων, ἀπορρίπτοντας τά ἀρνητικά''.

Εκ του ιστολογίου PRONEWS.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΣΤΑ ΘΑΜΑΤΑ ΧΡΩΣΤΑΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ

του Κωνσταντίνου Κατσίφα

''Αυτό είναι το μυστικό της Ελλάδας σαν το παραμυθένιο πουλί καίγεται, γίνεται στάχτη, 

κι από τι στάχτη ξεπετιέται ανανιωμένη. 

Δε θα πεθάνει λοιπόν ποτέ η ράτσα ετούτη; 

Δεν μπορεί να την εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης μήτε καν η διχόνοια; 

Όχι, δεν μπορεί, 

σίγουρα υπάρχει μέσα της κάτι το αναπάντεχο, το ακατάπαυστα ανανεούμενο, το αληθινά θεϊκό· 

κι είχαν δίκιο τα παιδικά μας μάτια να ταυτίζουν τα πάθη του Χριστού με τα πάθη της Βορείου Ηπείρου, 

όπως, είμαι βέβαιος, σήμερα τα μικρά Βορειοηπειρωτόπουλα ταυτίζουν τα Πάθη του Χριστού 

με τα πάθη της Βορείου Ηπείρου, και να περιμένουν με ακλόνητη πίστη κι αυτά, όπως κι εμείς, την Ανάσταση''.

 «Πως να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις… γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους.

Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο. Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή 'ναι η αξία του ανθρώπου:

να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο· και να 'ναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατι ξέρει πως αν δε λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει: το αδύνατο γίνεται δυνατό!

Ευλογημένη η σπίθα αύτη που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής, κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του γκρεμού βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της.

Αλήθεια μόνο ο θεός, μόνο η σπίθα τη στιγμή που κινδυνεύει σε μια γωνιά της Ελλάδας να σβήσει, πετιέται σε μιαν άλλη και γίνεται πυρκαγιά…………

… Πάλι οι φρόνιμοι, οι λιγόπιστοι, δίνουν νηφάλιες, πολύ λογικές συμβουλές πώς μπορεί, λένε, μία σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; όμως ο αληθινός άντρας δεν απελπίζεται. ξέρει αυτός, πως στον άτιμο, αλλοπρόσαλλο τούτον κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθια, μερικές θεμελιακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με Ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες- οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα, δυό οι πιο τρανές; ή ελευθερία κι ή αξιοπρέπεια του ανθρώπου…

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ Γ' ΔΟΥΚΑ ΒΑΤΑΤΖΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟ. Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ!

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟ

Η συγκλονιστική επιστολή του Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη προς τον Πάπα Γρηγόριο. 

Η επιστολή της Ρωμιοσύνης !

ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, 

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΠΑΪΣΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΞΩΔΙΚΟ

Σεβασμιώτατε!

Διάλεξα το ύφος και τον τρόπο του Αγίου Ιωάννου Γ’ του Δουκός Βατάτζη να σας απαντήσω 

στο νέο εξώδικο που με πληροφόρησε δικαστικός επιμελητής να παραλάβω, μολονότι τον καιρό αυτό 

κάνω έναν αγώνα να ξεφύγω από το ζοφερό κλίμα που δημιουργεί η υπερβάλλουσα «αγάπη σας» 

και επιθυμώ να μείνω απερίσπαστος να μελετήσω τα μαθήματά μου, 

που τα τελευταία χρόνια ασκώ τον εαυτό μου για να μην μείνω αγράμματος 

και να κάνω κάτι στην ιερατική μου διακονία, όπως το εργάσθηκαν οι άγιοι ιατροί Ανάργυροι, αλλά ανθρωπίνως δεν το βλέπω. 

Διότι κάθε φορά που προσπαθώ να μελετήσω σε καιρό εξετάσεων,  πρέπει να τρέχω να παραλαμβάνω εξώδικα και να ζητούμαι να απολογηθώ, 

-το παράδοξο;

- για ατοπήματα του μητροπολίτου μου και των εκκλησιαστικών ταγών, που πρόδωσαν την Ορθοδοξία. 

Πώς τα καταφέρνετε κάθε φορά, τέτοια εποχή, που είναι οι κατατακτήριες; 

Θεωρώ, 

ότι κάποιος σας υποκινεί!

Αλλά, αν πραγματικά ο «άλλος» δεν θέλει, είναι εγγύηση για την ταπεινότητά μου ότι ο Θεός θέλει! Συνεπώς, όταν ο Παντοκράτωρ ευλογεί τι και αν ο νεοημερολογίτης πρώην δεσπότης μου δυσανασχετεί; Πάντως, «Ανάργυρος», ήδη έχω καταστεί και αντί να ερυθριά όλο το σύστημα της Μητροπόλεως που με δύο δάνεια, το ένα μάλιστα για την Μονή, παύθηκα της μισθοδοσίας, μου ζητούν τώρα ξεδιάντροπα να απολογηθώ, ενώ δεν ανήκω στους Οικουμενιστές, ούτε στο νέο ημερολόγιο. Κρατήστε τους μισθούς, σας τους χαρίζω! Μήπως αιφνιδιαστήκατε νομίζοντας ότι στερώντας μου το μισθό θα υποκύψω και προσδοκούσατε στα μύχια της καρδιάς σας να έρθω και να σας βάλω στρωτή μετάνοια; Όχι, όσο δεν αποκηρύσσετε τον Οικουμενισμό και δεν γυρίζετε πλέον και στο πάτριο εορτολόγιο. Και αυτό διότι θέλω να κρατήσω την ορθόδοξη πίστη μου και την Ρωμαίικη αυτοσυνειδησία μου και δεν έχω φρόνημα σαλιγγαρίσιο αλλά παλικαρίσιο. 

Φαίνεται, Σεβασμιώτατε, ότι δεν συνειδητοποιήσατε ακόμη ότι ακολουθείτε τον πατριάρχη Βαρθολομαίο όχι μόνο στην αίρεση, για την οποία ο απλός λαός βέβαια δεν είναι σε θέση να σας αποδοκιμάσει συνολικά, διότι σαφώς δεν γνωρίζει τί έγινε στην Σύνοδο του Κολυμβαρίου το 2016. Όμως ο Θεός που γνωρίζει επιτρέπει πλέον το σχίσμα μεταξύ του Ρωσικού Πατριαρχείου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο ως «Φανάρι» από καιρό καπνίζει, για να βάλει τάξη στην Εκκλησία Του. Μέχρι τώρα, λοιπόν, που έχετε αναγνωρίσει την αίρεση επισήμως σε Σύνοδο της Ιεραρχίας, επειδή θεσμικά δεν καταδικάσθηκε ο αιρετικός πατριάρχης μαζί με τους πρωτεργάτες του Οικουμενισμού θεωρούσατε αυτονόητο ότι πρέπει να τον ακολουθείτε χωρίς καμία αντίδραση γιατί είναι θεσμικό πρόσωπο και διότι κατά την γνώμη σας δεν είναι δυνατόν να είστε ακέφαλος, στο εξής όμως που θεσμικά είναι και σχισματικός διότι ενώθηκε με τους σχισματικούς και όχι με τους κανονικούς μητροπολίτες της Ουκρανίας, καθίστασθε θεσμικά σχισματικός, αφού και η κεφαλή σας επισήμως πλέον δεν είναι μόνο παραπλανητικά αιρετική, επειδή δεν έχει γίνει ακόμη σύνοδος να τους καταδικάσει, αλλά και σχισματική.

ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΡΟ ΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΥ

Ένατη ημέρα σήμερα και δυστυχώς η κρατούσα Εκκλησία δεν πήρε καμία θέση για την δολοφονία του εθνομάρτυρα Κωσταντίνου Κατσίφα, έστω και δια της Αρχιεπισκοπής Αλβανίας. Ο νεκρός αδελφός μας ανήκε στο ποίμνιο της Μητρόπολης Αργυροκάστρου υπό τον εκεί Μητροπολίτη Δημήτριο. Ως τοπικός ''ποιμήν'' δεν πρόσεξε, πως από την 28η Οκτωβρίου το ποίμνιό του υπολείπεται κατά ενός αρνίου; Δεν έψαξε να το βρει; Κι αν το βρήκε, γιατί δεν συλλυπήθηκε ουδείς μέχρι τώρα τους δύστυχους γονείς του και ειδικότερα αυτή τη μάννα που το γέννησε; Ας καταλάβουμε κάποτε, πως τα Πατριαρχεία και οι τοπικές εκκλησίες δεν αποτελούν παραρτήματα του υπουργείου των Εξωτερικών της χώρας. Αυτή η δημαγωγική και οπορτουνιστική διπλωματία που διέπει την κρατικοδίαιτη, επίσημη Εκκλησία -έτη και έτη- την έχει μεταμορφώσει σε ΔΕΚΟ του Δημοσίου! Αυτή η αφαιρετική και αφηρημένη έννοια αρχιεπισκόπου που δηλώνει ωσεί παρών, αποσχηματίζει πλήρως την εικόνα του πραγματικού ποιμένα. Και τα ''καλά έργα'' που διαφημίζονται από τις ιστοσελίδες των Μητροπόλεων προς προβολή, προαγωγή και εκθείαση της εικόνας του ''ποιμένα'' είναι σεσαθρωμένα, ψεύτικα και απομαζώματα υλικά προς κατανάλωση, αν πανηγυρικά λάμπει δια της απουσίας της η έμπρακτη εν Χριστώ και εν Αληθεία αγάπη! Σταματήστε πια να παίζετε διπλωματία πάνω απ΄τη σωρό ενός νεκρού!

Το σχέδιο της ανάρτησης ανήκει στο ιστολόγιο ΜΑΛΚΙΔΗΣ.

Γ. Δ. Δημακόπουλος

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ

Αλησμονώ και χαίρομαι θυμιούμαι και δακρύζω
θυμήθηκα την ξενιτιά και θέλω να πηγαίνω.
Σήκω μάνα μ’ και ζύμωσε καθάριο παξιμάδι
να πάρ’ ο γιος στη στράτα του στης ξενιτιάς το δρόμο.

Με δάκρυ βάζει το νερό με πόνους το ζυμώνει
και με τ’ αναστενάγματα βάνει φωτιά στο φούρνο.
Άργησε φούρνε να καείς κι εσύ ψωμί να γένεις
για να διαβείν η συντροφιά κι ο γιος μου να μη φύγει.

Δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου

Το τελευταίο ηπειρώτικο μοιρολόι γράφηκε για τον Κώστα Κατσίφα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, μόνο που ακόμα δεν σιγοτραγουδήθηκε απ' τα στεγνά χείλη των γερόντων, ούτε καν το ψέλλισε το στόμα της δυστυχισμένης μάννας του, γιατι ο νεκρός ακόμα παραμένει προκλητικά άταφος με αύξοντα αριθμό παγερού ληξιαρχείου στο νεκροτομείο των Τιράνων. Άλλωστε, έβδομη ημέρα σήμερα απ΄το φονικό στις Βουλιαράτες και ουδείς κρατικός, κεφαλαιοκραταιός εφέντης δεν συλλυπήθηκε ακόμη την οικογένεια του εκλιπόντος, ούτε ακόμη και αυτός ο Αναστάσιος Αλβανίας, που οι ηχηρά, ''θεάρεστοι'' λόγοι του ''αγαπολογικής ευκρίνειας'' φαίνεται πως αρκούν μόνο για την αθρόα συγκέντρωση και συλλογή πανεπιστημιακών μεταλλίων και οικουμενιστικών επαίνων. Όσο για το ελληνικό γκοβέρνο, αυτό απουσιάζει επιδεικτικά λόγω της ελλειμματικής του ανεπάρκειας και του απαγορευτικού, συνειδησιακού αυτοεγκλεισμού του. Γι΄αυτό και δεν είναι καθόλου υπερθεματικό και άμετρο να ειπωθεί, πως ο Βορειοηπειρώτης ''Σολωμός Σολωμού'' αποτελεί ''ξένο σώμα'', τόσο για τους αλβανούς σωβινιστές, όσο και για τους ενχώριους, κυβερνητικούς μαυραγορίτες!

Η ελλιποβαρέστατη από κάθε άποψη και χαμερπής αυτή κυβέρνηση, παντελώς απουσιάζουσα και ημιθανής από εκτεταμένη νοσηρότητα επιβραδύνει νωχελικά ως εξουσιομανής και φίλαρχος, ''σιτεμένος'' ταυλαμπάς, όχι από το φόβο μιας γενικευμένης σύρραξης, αλλά απλούστατα, γιατι δεν θέλει να πριμοδοτίσει, να προσδώσει και να ''εξοπλίσει'' το γεγονός αυτό, με σημασία εθνικού προσδιορισμού! Η λέξη ''Έθνος'' και μόνο -άλλωστε- της προκαλεί επιδημιολογικό, ιδεολογίστικο, πνευματικό ''λοιμό'', καθώς αυτή απουσιάζει από το λεξικό του αριστερού, εκφυλιστικού ''συνιστωσισμού''. Τουναντίον, στη δολοφονία του Ζαχαρία Κωστόπουλου είχαμε συλλυπητήριες αναφορές από τον πρόεδρο της Βουλής μέχρι και τον πρωινό νυχτοφύλακα του εθνικού κοινοβουλίου! Η μάννα του ενός άξιζε -σαφώς- περισσότερο της ιδιαίτερης, προσωπικής επιστολής του Πρωθυπουργού, ενώ η μάννα του δευτέρου δεν έχει κανέναν να την βοηθήσει, ακόμη - ακόμη και για να θάψει το ίδιο το παιδί της!...

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, αντιπρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου με αριστερή καρδιά και δεξιά τσέπη δήλωσε, πως ''ο εκλιπών δεν ήταν ήρωας, γιατι ήταν ακραίος!''... Προσέξτε την διαβλητικότητα μιας έωλης και νοσούσας προπαγάνδας από τη μια και την εκπληκτική αυτοακύρωση και περισσή αυτοαναίρεση από την άλλη. Ο Ζαχαρίας Κωστόπουλος -η σύγκριση γίνεται κατ΄ανάγκην λόγω του αυτού κυβερνητικού ρατσισμού των ίδιων των εθνοφοβικών ''επιβητόρων'' μας- υπήρξε εν τοις πράγμασι ένας παρενδυτικός, διεμφυλικός και εκδιδόμενος παραβάτης, οροθετικός και εν ενεργεία διαρρήκτης. Η ζωή του, αλλά και οι ιδέες του που την συγκροτούσαν, συνιστούσαν μια οντολογικά παραβατική και απόστατη ζωή, άνομη, αντικανονική και έκθεσμη, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να το αντιληφθεί κανείς. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, που σαφώς τίποτε από τα παραπάνω δεν του αναλογούσε, κατηγορείται όμως για ακρότητα, επειδή δεν δέχθηκε να υποστείλει την ελληνική σημαία, αλλά αποφάσισε προσωπικά να την υπερασπιστεί ακόμη και με τη ζωή του! Όπως κι έγινε... Κι όμως, ο πρώτος θεωρήθηκε από τους καθεστωτικούς ινστρούχτορες, ως αδιαφιλονίκητα κανονικός, ενώ ο δεύτερος ως μισεμένος παραβάτης...!

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος από την άλλη -γνωστός τοις πάσι για την αμιγή και αμάλαγη σταθερότητα... των απόψεών του- δήλωσε στον τηλεοπτικό Skay: ''Είχε όπλο ή δεν είχε; Εγώ είμαι της άποψης, όποιος κραδαίνει όπλο, να πυροβολείται αμέσως από την αστυνομία, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και τις σκανδιναβικές χώρες''!... Επειδή εδώ, η ψυχιατρική επιστήμη αδυνατεί να παράσχει και να χορηγήσει, όσο και να ορίσει και να καταστήσει, φρονούμε τα εξής σημειολογικά: α. Ο Λουκιανός στο έργο του ''Πώς δει ιστορία συγγράφειν'' αναφέρεται στη φράση ''ώδινεν όρος και έτεκεν μυν'', δηλαδή ''κοιλοπονούσε βουνό και γέννησε ποντίκι'' και λέγεται ειρωνικά για κάποιον που καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια, έχοντας όμως ένα μικρό ως μηδενικό αποτέλεσμα! Το αυτό συνέβαινε πάντα με την απρόβλεπτη, μεγαλοαστική πολιτική του κ. Παγκάλου, που ανέκαθεν εξαπέλυε αφλόγιστους μύδρους προς άφατον τέρψιν τοπικής, συνοικιακής, παιδικής χαράς! β. Ο δολοφονημένος, ομογενής αδελφός μας, Βορειοηπειρώτης, εύτολμος και ανδρείος κρατούσε όπλο με άσφαιρα πυρά προκειμένου να εορτάσει με αυτήν την έμφαση και αυτόν τον εκδηλωτισμό την επέτειο του ''ΟΧΙ''. Φανταστείτε τώρα, τι θα γινόταν στη γενέτειρα του κ. Πολάκη, όπου οι πάντες κατέχουν όπλα για λόγους τιμής, αν ίσχυε η ειδεχθής παραφωνία του Παγκάλου! Όλοι οι Κρήτες θα έπρεπε να ήταν νεκροί!

Κι όμως... Η ίδια διαχειριστική πολιτική της ξενόδουλης, κραταιάς Εξουσίας από την κυβέρνηση Σημίτη ήταν η αυτή και στις περιπτώσεις των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. Υπουργοί της τότε ''ανόθευτα λαικής, δημοκρατικής κυβέρνησης'' του '96, που ''έτεκε'' πιστούς, ανυστερόβουλους και φιλοπάτριδες, επικούς ''πορτοφολάδες'' (τύπου Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου) δήλωναν με άφρονη και παροιμιώδη, εγωική κομπορρημοσύνη, πως οι ως άνω δύο ''παραλίγο να προκαλέσουν πόλεμο με το ψευδοκράτος του Ραούφ Ντενκτάς''!... Ό,τι ακριβώς δηλαδή κλαυθμυρίζει σήμερα και το... ''αντιμνημονιακό'' και ρηξικέλευθο, κατοχικό προτεκτοράτο της Ευρωπαικής Ένωσης, που ονομάζεται Ελλάδα... Είναι αρκούντως ιταμό και θρασύδειλα αναιδές ν΄αναγνώσει κανείς τα φύλλα της ''ΑΥΓΗΣ'' του δεύτερου δεκαπενθήμερου του Αυγούστου του 1996, όπου το θέμα των δύο Κυπρίων ηρώων αποχρωματίζεται, ελαχιστοποιείται μέχρι και αφανίζεται, γιατι ως γνωστόν η σημαία (για τους νεοαριστεριστές της Αγίου Κωνσταντίνου) αποτελεί δείγμα μιλιταρισμού, σωβινισμού και οπωσδήποτε εγνωσμένου Ρατσισμού...

Ουδείς όμως κρατικός διαχειριστής της Γερμανοτραφούς αυτής κυβέρνησης δεν βγήκε στη σειρά για να μιλήσει την Αλήθεια! Πίσω από τις παρασκηνιακές ελληνοαλβανικές επαφές για στρατηγικά ζητήματα ενέργειας, θαλάσσιων συνόρων, Τσάμηδων, κ.α. κρύβεται τα τελευταία χρόνια μια απίστευτη επιχειρησιακή τρομοκρατία εκ μέρους της κυβέρνησης Έντι Ράμα κατά των ελληνικών μειονοτικών χωριών της Βορείου Ηπείρου. Πρωταγωνίστρια η εθνικιστική, παρακρατική ομάδα του Αλβανοκοσοβάρου Ταχίρ Βελίου υπό το όνομα ''Κίνημα για τη Μεγάλη Αλβανία''. Αυτοί οι τρομοκρατικοί ληστοσυμμορίτες δρουν βεβαίως κάτω από την έκδηλη και πασιφανή ανοχή της αλβανικής αστυνομίας, μπαίνοντας στα σπίτια των Ελλήνων και εξαναγκαζοντάς τους να μιλούν μόνο Αλβανικά, σβήνουν όλες τις ελληνικές πινακίδες των χωριών, αντικαθιστώντας τα με αλβανικές ονομασίες, σχίζουν και καταστρέφουν τις ελληνικές σημαίες, προπηλακίζουν γέροντες και γριούλες και στο κατόπι φωτογραφίζονται μαζί με τα ''λάφυρά'' τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Ο Βελίου είναι αυτός που διακηρύσσει, πως η περιοχή της Τσαμουριάς τελεί υπό ελληνική κατοχή, ότι θα υψώσουν την αλβανική σημαία στην Πρέβεζα, όπου κατ΄αυτούς... είναι τα πραγματικά σύνορα της Ενωμένης Αλβανίας... 

Απέναντι λοιπόν σε όλες αυτές τις ιδεολογίστικες ιδεοληψίες και τις έκτροπες, ως και παράφρονες πολιτικές της διαχειριστικής, αυτής κυβέρνησης ήρθε ως ηχηρό ράπισμα με διαστάσεις εθνικής σφαλιάρας, η κατά μόνας, αυθόρμητη και ηρωική αντίσταση του ομογενούς αδελφού μας. Ο πρωταγωνιστικός πατριωτισμός του ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τις αήθεις, κακόβουλες και διεστραμμένες αποφάνσεις πολιτικών που ξεπούλησαν το κράτος στον γερμανικό επεκτατισμό και σύγχρονων αριστερίστικων φερέλπιδων, που διαπραγματεύθηκαν με αυτόν την ολική εκποίηση της χώρας! Αυτοί οι σημερινοί, πολιτικοί μαυραγορίτες ενδεδυμένοι το εκμαγείο του ανθρωπισμού και της παραβατικής ανοχής είναι αυτοί που σήμερα διδάσκουν ιδεολογικά ''απόβλητα'' και πνευματικά ''περιττώματα''. Ο Κώστας, εκτός των άλλων, μας επαναδίδαξε τη λέξη ανδρείος! Κάτι που στην εποχή μας ξέφτισε, αφού ανδρείος θεωρήθηκε κι ο αξιωματικός της ΕΛΛΑΣ που ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου φιλούσε τον ''σύντροφό'' του υπό την σκιά της ελληνική σημαίας, ανδρείος και ο Ζακ που παρήλαυνε στο Σύνταγμα ως Τζάκι Ο... Καλό Παράδεισο βρε Κώστα!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΚΑΛΑ... ΕΣΥ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΣ;

Παλαιότερη ανάρτησή μας για την Σοφία Βέμπο, με αφορμή την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου και την επέτειο του ''ΟΧΙ'', μετά από παράκληση αναγνωστών μας να την ξαναδημοσιεύσουμε.

Η κυβέρνηση με την συνεργασία του Δήμου Αθηναίων εξήγγειλε για δεύτερη συνεχή χρονιά, 

πρόγραμμα εκδηλώσεων για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς στις 12 Οκτωβρίου. 

Αναρτήθηκε η λίστα των τραγουδιστών, καθώς και τα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν, τραγούδια του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, συνθέσεις 

του Μίκυ Θεοδωράκη, 

του Θάνου Μικρούτσικου και άλλων συνθετών. Απουσιάζει ακατάληπτα, εκπληκτικά και απερινόητα το όνομα της Σοφίας Βέμπο! 

Γιατί; 

Γιατι οι πολυδαίδαλες, σεχταριστικές συνιστώσες αυτής της -αριστερά- αφροδισιακής κυβέρνησης, που βαυκαλίζεται ιδεαλιστικά με τις αυτόχειρες ιδεοληψίες 

μιας ουτοπικής 

και ευτελισμένης διαχειριστικά ''ευρωπαικής'' λαοκρατίας αποκηρύττει ως ''ταμπού,'' 

με πολιτική σαδιστικού ολοκληρωτισμού και μειομένης προκατάληψης, τα λαοφιλή, αντιστασιακά τραγούδια αυτής της Ελληνίδας ηρωίδας Σύμβολο.

 

Ο υπουργός της Παιδείας για πολλοστή φορά -έστω και σχηματικά προς το παρόν- έχει απορρίψει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου και έχει εισηγηθεί την αντικατάστασή της από την 12η Οκτωβρίου, που είναι και η ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας. Γιατί; Γιατί η 28η Οκτωβρίου είναι η επέτειος του ΟΧΙ και αυτό το τελεσίδικο ''no passaran'' δεν εκφράστηκε -δυστηχώς γι' αυτούς- από έναν αριστερό ινστρούχτορα, αλλά από έναν εθνικιστικό δικτατορίσκο και, ως εκ τούτου η ιστορική αυτή κατάποση είναι ιδιαίτερα δύσπεπτη για την αριστερίστικη γαστέρα του κ. Φίλη. Είναι εκπληκτικά περίεργο και λογικά ανερμήνευτο. 

Η κυβέρνηση αυτή, η οποία δεν εκ-τρέφεται -ως διατείνεται- από κανενός είδους απαγορευτικό ταμπού, κοινωνικό αποκλεισμό ή επιβεβλημένη απαγόρευση, να διέπεται από τέτοιους συνειδησιακούς ρεβανσισμούς που προτάσσει, η προσφιλής γι' αυτούς δικτατορία του προλεταριάτου! Το μόνο που λείπει αυτήν την στιγμή από τους Έλληνες είναι ο κοινωνικός διχασμός με εμφυλιοπολεμικές υπενθυμίσεις ''συνασπισμένου'' αυτισμού. Οι παραβατικά πεπαιδευμένοι αυτοί κοινοβουλευτικοί λαθρεπιβάτες, αφού ταρρίχευσαν μαζί με τους προηγούμενους κομματικούς εμιγκρέδες το σώμα των Ελλήνων, σχεδιάζουν τώρα στυλιστικά και το φέρετρό του! Οι στρατιωτικές παρελάσεις καταργήθηκαν, τα σχολεία μεταβλήθηκαν σε τεκτονικού τύπου μυητικές συνεδριάσεις, ο ηλεκτρονικός Τύπος συρρικνώνεται χάριν μιας καθεστωτικής, αφηνιασμένης προπαγάνδας κι ένα ψεύτικο γκοβέρνο -παντελώς ridicolo- προσπαθεί να χορτάσει την φτώχεια με παλαιωθέντες, αναχρονιστικές ιδέες. 

Η χώρα μυρίζει σήψη. Αυτοί που δηλώνουν, ως υπέρμαχοι υπερασπιστές του πλουραλισμού των ιδεών είναι οι πρώτοι που θα έκαναν -δημόσια- υπαίθριο πλειστηριασμό του ιστορικού πλούτου των Ελλήνων. Κάψτε το Βυζάντιο μαζί με τους Παλαιολόγους, κρεμάστε την Εκκλησία στην αγχόνη της αιρετικής παραβατικότητά σας, φτιάξτε ναζιστικά σχολεία παροχής κομματικών υπηρεσιών, καταργήστε τον Τύπο, κονσερβοποιήστε την χώρα, διαλύστε την οικογένεια, εκβάλλετε τους Έλληνες στο εξωτερικό και φυτέψτε με εισαγόμενα δενδρίλια τον σπόρο του Ισλάμ. Αποδομείται ιστορικά, πολιτισμικά και εκκλησιαστικά αυτό το κράτος από μια νεοποχίτικη κυβέρνηση ενός ιδεολογικού, εξουσιολάγνου αχταρμά, που αφού εκπορνεύθηκε σε γιάνκικους και εβραικούς οίκους ανοχής, πήρε επιτέλους τον πρωταγωνιστικό ρόλο του εθνικού μας επιβήτορα! 

Τα στρατιωτικά εμβατήρια, οι εθνικοί παιάνες νίκης στους πολέμους, τα τραγούδια του Τραιφόρου, του Σουγιούλ και του Αντίκ, ως και αυτός ο Εθνικός Ύμνος αποτελούν πλέον για τους κυβερνητικούς εξωμότες αυτής της μοιχεπιβάτικης, ξεπουλημένης εξουσίας, υπό οριστική απόσυρση. Η Σοφία Βέμπο, που κανείς φίλαυτος με την εξουσία Φίλης δεν μπορεί να ακυρώσει με την επιβολή, την υπερβολή και την διαβολή, μετράει αντίστροφα τον χρόνο της κυβερνητικής τελείωσής του. Και η Ελληνίδα ηρωίδα θα συνεχίζει -ακόμη και σήμερα- να εμψυχώνει πατριωτικά τους Έλληνες, θυμίζοντας, πως, αν και οι Γερμανοί, κατοχικοί ιμπεριαλιστές -διά νόμου- της απαγόρευαν να τραγουδάει γιατι ξεσήκωνε τα πλήθη, εκείνη συνέχιζε. Η απαγορευτική αυτή διαταγή είχε αριθμό εμπιστευτικού πρωτοκόλλου 13/2, ημερομηνία εκδόσεως την 9ην Αυγούστου 1941 και ήταν υπογεγραμμένη από τον Κάρλο Μέολι, αντισυνταγματάρχη των Καραμπινιέρων. 

Όμως, στις 17 Αυγούστου 1941, ημέρα Κυριακή, στο θέατρο «Αθήναιον» στην συμβολή των οδών Πατησίων και Μάρνη, απέναντι ακριβώς από το Εθνικό Μουσείο, συνέβη κάτι το εντελώς απροσδόκητο, που επέδρασε αποφασιστικά στη ζωή της Βέμπο. Εκείνη επισκέφθηκε εθιμοτυπικά το θέατρο, στη βραδινή του παράσταση, για να χαιρετίσει τους συναδέλφους της, που έπαιζαν ένα συνηθισμένο κατοχικό έργο. Το θέατρο ήταν κατάμεστο από θεατές και όταν αντελήφθησαν την παρουσία της Βέμπο, άρχισαν ρυθμικά, δυνατά και επίμονα να ζητούν να τους τραγουδήσει το αγαπημένο τους τραγούδι «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά...». Αυτό -βεβαίως- ήταν απαγορευμένο από τις Αρχές Κατοχής και συνεπώς επικίνδυνο και για τη Βέμπο, αλλά και για το θέατρο. Εκείνη, λοιπόν, αρνήθηκε ευγενικά για τους λόγους αυτούς, αλλά το κοινό, πάντοτε ζωηρό, απαιτητικό και αμετάπειστο συνέχισε να της ζητά να τραγουδήσει. 

Η Βέμπο έμεινε διστακτική στην αρχή. 

Πάλεψε μέσα της η ψυχρή λογική της γυναίκας, με τη φλογερή εθνική παρόρμηση της Ελληνίδας. 

Και νίκησε τελικά η Ελληνίδα. 

Ανέβηκε ύστερα γρήγορα στη σκηνή, άρπαξε βιαστικά στα χέρια της το μικρόφωνο και με εκείνη την υπέροχη δυνατή φωνή της, άρχισε να τραγουδά το τραγούδι της «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά...». 

Και τότε ολόκληρο το θέατρο σείστηκε κυριολεκτικά από ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. 

Κατόπιν, όλοι οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι και σαν μια μυριόστομη χορωδία, συνόδευσαν συγκινημένοι την Σοφία στις μελωδικές στροφές του υπέροχου τραγουδιού της. 

Αλλά αυτό πια δεν ήταν τραγούδι. 

Ήταν πολεμικό εμβατήριο, ήταν αγωνιστικός Θούριος, ήταν νικητήριος Παιάνας... 

Κι έτσι, εκείνο το βράδυ, η θεατρική παράσταση από μια συνηθισμένη καλλιτεχνική εκδήλωση εξελίχθηκε -εντελώς αυθόρμητα- σ' ένα ξέφρενο πατριωτικό παραλήρημα, σ' ένα έξαλλο εθνικό πανηγύρι, σε μια δημόσια λαική εορτή! 

Κι όπως έλεγε ο Δημήτρης Καμπούρογλου: ''Παραπονούμεθα διά την ασθενή μνήμην μας, ενώ θα έπρεπε μάλλον να παραπονούμεθα διά την ασθενή λήθην μας. 

Όπερ σημαίνει: ''Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει!''

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος