ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ

Ένας λαός σιωπά και περιμένει. 

Σιωπώ εγώ, σιωπάς εσύ στο αίμα των αυτόχειρων 

που σπρώξαν οι μεγάλοι.

Σιωπώ εγώ,σιωπάς εσύ στη πείνα των παιδιών.

Σιωπώ εγώ,σιωπάς εσύ στην απελπισία, 

στην στέρηση του δικαιώματος στη δουλειά, στο ψωμί. 

Σιωπώ εγώ, σιωπάς εσύ στο δάκρυ των γερόντων. 

Σιωπώ εγώ, σιωπάς εσύ που ξεπουλάν ρασοφόροι τον Χριστό μας...

Παρασκευή Αρβανίτη

Η ΜΕΤΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ

Παραπονιέστε γιά τήν μεταβλητότητα 

τῆς ἐσωτερικῆς σας καταστάσεως 

-ἄλλοτε εἶναι καλή καί ἄλλοτε κακή. 

Δέν γίνεται ἀλλιῶς. 

«Ἔχω δοκιμάσει καί δοκιμάζω 

δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις μέ διάφορες μορφές». 

Δέν ἔχουμε παρά νά τίς ὑπομένουμε μέ ταπείνωση καί γενναιοψυχία, 

χωρίς νά χαλαρώνουμε τόν πνευματικό μας ἀγώνα, 

χωρίς νά παραμελοῦμε τήν ἐκπλήρωση τῶν θείων ἐντολῶν, 

αὐτό ἀκριβῶς πού κάνετε.

Ἔρχεται μία καλὴ πνευματικὴ κατάσταση. Φεύγει. Ἔρχεται μία κακή. Φεύγει κι αὐτή. Ἡ ἐναλλαγὴ τους εἶναι συνεχὴς καὶ ἀναπότρεπτη. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖτε καὶ πρέπει νὰ κάνετε εἶναι νὰ ἐπιθυμεῖτε καὶ νὰ ἐπιδιώκετε πάντα τὸ καλό. Ἂν δὲν ἀντιμετωπίζαμε ποτὲ καμιὰ δυσκολία, τότε θὰ εἴχαμε πέσει σὲ πνευματικὴ νάρκη. Οἱ ψυχικὲς μεταπτώσεις συμβαίνουν σὲ ὅλους. Δὲν ἔχετε, λοιπόν, παρὰ νὰ τὶς ὑπομένετε ἤρεμα, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Μὴ νοιάζεστε γιὰ τίποτ’ ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τοῦτο: Νὰ εἶστε πάντα μαζὶ μὲ τὸν Κύριο. Ὅ,τι κι ἂν σᾶς συμβαίνει, σ’ Αὐτὸν νὰ καταφεύγετε, σ’ Αὐτὸν ν’ ἀποκαλύπτετε τὴν ψυχή σας, σ’ Αὐτὸν ν’ ἀκουμπᾶτε τὰ βάρη σας, σ’ Αὐτὸν νὰ λέτε τὸν πόνο σας… Καὶ νὰ προσεύχεσθε, παρακαλώντας Τον νὰ σᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, ἂν εἶναι θέλημά Του... Ἡ ψυχικὴ εὐφορία καὶ εὐδιαθεσία, ἡ ἀναψυχὴ καὶ ἡ παρηγοριὰ δὲν εἶναι πάντα γνωρίσματα καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως, ἡ ὁποία ἔχει τρία ἄλλα βασικὰ χαρακτηριστικά: α) ζῆλο γιὰ τὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ, β) φρόνημα ταπεινὸ καὶ καρδιὰ συντετριμμένη, γ) παράδοση στὸ θεῖο θέλημα. Ὑπάρχουν αὐτὰ μέσα σας; Ἂν ναί, εἶστε σὲ καλὸ δρόμο. Λυπηθήκατε, ἐπειδὴ χάσατε πολὺ γρήγορα τὴν παρήγορη ἐκείνη ἐσωτερικὴ κατάσταση, στὴν ὁποία βρισκόσασταν μετὰ τὴν θεία Μετάληψη. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ξέρετε, πὼς μία πνευματικὴ παρηγοριά, μία «παράκληση», μ’ ὅποια μορφὴ κι ἂν μᾶς ἐπισκέπτεται -ὡς ἀπέραντη ψυχικὴ εἰρήνη, ὡς ἀπερίγραπτη χαρά, ὡς ἱερὸς ἐνθουσιασμός, ὡς γλυκεία κατάνυξη ἢ ὡς ὁτιδήποτε ἄλλο- δὲν εἶναι τὸ κύριο ζητούμενο στὴν κατὰ Θεὸν ζωή. Ἡ πρωταρχικὴ ἐπιδίωξη καὶ τὸ βασικὸ μέλημά μας εἶναι ὄχι οἱ παρηγοριές, ἀλλὰ ἡ ἀποφασιστικὴ καὶ δυναμικὴ διατήρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά, σὲ κατάσταση καλή, εὐάρεστη στὸν Κύριο. Ἡ ὅποια παρηγοριὰ δίνεται ἀπὸ τὸ Θεὸ σὰν «δόλωμα», πρόκληση καὶ προτροπή. «Νὰ τί θ’ ἀπολαύσεις! Ἀγωνίσου, λοιπόν!». Ἑπομένως, ὅταν τὴν στερούμαστε, δὲν πρέπει ν’ ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ μὲ μεγαλύτερο ζῆλο, μὲ σταθερότητα καὶ ἐπιμονὴ ν’ ἀγωνιζόμαστε «τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Α´ Τιμ. ΣΤ'´12). Οἱ πνευματικὲς ἡδονὲς δὲν εἶναι πάντα ὠφέλιμες. Σᾶς ἀρέσει νὰ βυθίζεστε μέσα στὶς πνευματικὲς ἡδονές, νὰ νιώθετε πάντα ἱκανοποίηση καὶ εὐφροσύνη ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν κοινωνία σας μὲ τὸν Κύριο. Αὐτό, ὅμως, εἶναι καὶ ἀδύνατο καὶ ἀνώφελο. Ἀδύνατο, γιατί κάθε μορφὴ πνευματικῆς ἀναψυχῆς δὲν εἶναι καρπὸς δικῆς μας προσπάθειας, ἀλλὰ δῶρο τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, δῶρο ποὺ προσφέρεται σ’ ὁποῖον, ὅποτε καὶ γιὰ ὅσο Ἐκεῖνος θέλει. Ἀδύνατο εἶναι, ἐπίσης, γιατί, ὅσο ζοῦν καὶ ἐνεργοῦν μέσα μας τὰ πάθη, καμιὰ πνευματικὴ ἡδονὴ δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει σταθερὴ στὴν ψυχή. Ἄλλωστε, ἡ ἄκαιρη καὶ ἄλογη ἐπιδίωξη τέτοιων ἡδονῶν εἶναι, ὅπως εἶπα, καὶ ἀνώφελη, γιατί ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὴ παραλυσία καὶ μαλθακότητα. Ἐμεῖς ὀφείλουμε μόνο ν’ ἀγωνιζόμαστε μὲ τρόπο εὐάρεστο στὸν Κύριο, μὲ ζῆλο καὶ ἀνδρεία, μὲ νήψη καὶ αὐτοέλεγχο, μὲ ταπείνωση καὶ συντριβή.

Γιά τόν Θεό,

πρέπει νά κυριαρχοῦν στήν καρδιά μας δύο αἰσθήματα: 

ἀγάπη καί φόβος… 

Οἱ ἄγγελοι στέκονται μπροστά Του μέ φόβο καί τρόμο… 

Ζῆστε, ἐπαναλαμβάνω, μέ νήψη, μέ πνευματική ἐπαγρύπνηση, 

μέ φρόνημα ταπεινό…

Αγίου  Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωῆς». 

Έκδοση της  Ι. Μ. Παρακλήτου, Μήλεσι Αττικής. 

Εκ του Ιστολογίου ''Πηδάλιον Ορθοδοξίας''. Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αὐτοὶ οἱ ψεύτικοι χριστιανοί, σὰν τοὺς μιλᾶ κανένας γιὰ σκληρὴ καὶ στερημένη ζωή, γιὰ θυσία, γιὰ ἄσκηση, λένε πὼς αὐτὰ δὲν τὰ θέλει ὁ Χριστός, καὶ πὼς αὐτὰ εἶναι παρακαμώματα. Μά, ὢ ἀνόητε ἄνθρωπε, στὸν Χριστιανισμό, τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ παραγίνει. Γιὰ ὅλα τα ἀνθρώπινα πράγματα μπορεῖς νὰ πεῖς, πὼς κάτι τί εἶναι παρακανωμένο, μονάχα γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ δὲν ὑπάρχει παρακάνωμα. Τί παρακάνωμα μπορεῖ νὰ σηκώσει ἀκόμα τὸ νὰ ἀγαπᾶς αὐτὸν ποὺ σκότωσε τὸν πατέρα σου, τί παρακάνω­μα μπορεῖς νὰ κάνεις στὸ νὰ σὲ χτυπήσουνε καὶ στὸ ἄλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα νὰ γίνει ἀκόμα στὸ νὰ πεινᾶς καὶ νὰ διψᾶς τὴν καταφρόνεση, στὸ νὰ κάνεις ὅσα ζητᾶ ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐσένα, δηλ. στὸ ν’ ἀγαπᾶς τοὺς ἐχθρούς σου, νὰ γλυκομιλᾶς αὐτὸν πού σὲ βρίζει, νὰ μὴν κρίνεις αὐτὸν πού σὲ δικάζει, νὰ ταπεινώνεσαι μπροστὰ στὸν πιὸ τιποτένιον ἄνθρωπο, κι’ ὅταν τὰ κάνεις ὅλα αὐτά, νὰ λὲς πώς εἶσαι «ἀχρεῖος δοῦλος»; Τί παρακάνωμα μπορεῖ νὰ γίνει ἀκόμα στὸ νὰ πιστέψεις, πὼς θὰ ἀναστηθοῦνε τὰ σώματά μας ἀθάνατα ὡς νὰ ἀνοιγοκλείσει τὸ μάτι καὶ, πὼς ὁ κόσμος ὅλος θ’ ἀλλάξει μονομιᾶς, καὶ πώς θὰ γίνει ἄλλος καινούριος κόσμος ἄφθαρτος; Λοιπὸν, ὑπάρχει τίποτα στὸν Χριστιανισμὸ, πού νὰ μπορεῖ νὰ παρακαμωθεῖ; Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ ὑπερβολὴ ὅλων τῶν ὑπερβολῶν, τὸ πιὸ ἀπίστευτο ἀπὸ ὅλα τα ἀπίστευτα. Γιὰ τοῦτο… ἡ πόρτα ποὺ μπαίνει κανένας στὴν ἐξωτικὴ χώρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιὰ μοναχά, ἡ πίστη. Καὶ γιὰ τὴν πίστη δὲν ὑπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ἐνῶ γιὰ τὴν ἀπιστία ὑπάρχει ἡ πονηρὴ φρονιμάδα, τὸ μέτριο καὶ ὁ συμβιβασμός. Γι’ αὐτὸ οἱ τέτοιοι ψευτοχριστιανοὶ δὲν ἀντέχουνε στὴ φωτιὰ τῆς πίστεως καὶ γυρίσανε τὸν Χριστιανισμὸ σὲ κάποιο σύστημα ἠθικό, ὠφέλιμο γιὰ τὴν ἐγκόσμια ζωή, ποὺ γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς χρειάζεται ὁλότελα ὁ Χριστός. Γιατί ὁ ἄπιστος φοβᾶται, ἐνῶ ὅποιος πιστεύει «ὡς λέων πέποιθε», κατὰ τὸν προφήτη.

Από το βιβλίο: «Μυστικά Ανθη» του Φώτη Κόντογλου. 

Κείμενα γύρω από τις αθάνατες αξίες της ορθόδοξης ζωής. 

Πρωτότυπος τίτλος: "Η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μία μοναχά, η πίστη." 

Τίτλος, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Φώτης Κόντογλου

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΤΗΣ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕΩΣ

Ο διάβολος, 

επειδή έχασε τη γνώση του Θεού από αγνωμοσύνη και υπερηφάνεια, 

έμεινε αναγκαστικά χωρίς γνώση. 

Γι' αυτό δε γνωρίζει από μόνος του τι να κάνει, 

αλλά βλέπει τι κάνει ο Θεός για να μας σώσει 

και πονηρεύεται και κάνει τα αντίθετα για να χαθούμε. 

Γιατί μισεί το Θεό και μη μπορώντας να τον πολεμήσει, 

πολεμά εμάς, που είμαστε «κατ' εικόνα Θεού», 

νομίζοντας ότι με αυτό θα εκδικηθεί το Θεό, 

και μας βρίσκει υπάκουους στο θέλημά του, 

όπως λέει ο Χρυσόστομος.

 

Αφού δηλαδή είδε το Θεό που έπλασε την Εύα για βοήθεια του Αδάμ, ο διάβολος την έκανε συνεργό της παρακοής και της παραβάσεως. Έδωσε ο Θεός εντολή στον Αδάμ, ώστε με την τήρησή της να θυμάται τις τόσες δωρεές και να ευγνωμονεί τον Ευεργέτη, κι ο διάβολος έκανε την εντολή να γίνει αφορμή παρακοής και θανάτου. Αντί προφήτες, ο διάβολος κάνει ψευδοπροφήτες. Αντί Αποστόλους, ψευδαποστόλους. Αντί νόμο, παρανομία. Αντί αρετές, κακίες. Αντί εντολές, παραβάσεις. Αντί δικαιοσύνη, σιχαμερές αιρέσεις. Και πάλι βλέποντας το Χριστό να δίνει συγκατάβαση, από άκρα αγαθότητα, και να εμφανίζεται στους αγίους Μάρτυρες και τους οσίους Πατέρες είτε ο ίδιος, είτε μέσω Αγγέλων, είτε με κάποια άλλη ανέκφραστη οικονομία, όπως είπε, άρχισε και ο διάβολος να δείχνει σε μερικούς πολλές πλάνες, για να τους οδηγήσει στην απώλεια. Και γι' αυτό έγραψαν οι Πατέρες που είχαν διάκριση, ότι αυτά δεν πρέπει να τα δεχόμαστε, είτε με εικόνες φανερώνονται, είτε με φως ή με φωτιά, είτε με άλλη πλάνη. Γιατί μηχανεύεται ο πονηρός να μας πλανήσει μ' αυτά είτε στον ύπνο, είτε στην εγρήγορση. Κι αν τα δεχόμαστε, τότε κάνει το νου από υπερηφάνεια και τέλεια αγνωσία να ζωγραφίσει σχήματα ή χρώματα, για να νομίσει ότι είναι φανερώσεις Θεού ή Άγγελου. Πολλές φορές πάλι δείχνει και δαίμονες στον ύπνο ή και στην εγρήγορση, να φεύγουν δήθεν νικημένοι, και γενικά μηχανεύεται τα πάντα για την απώλειά μας όταν πειθόμαστε σ' αυτόν. Μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ο διάβολος και ν' αποτύχει, αν ακούμε τους αγίους Πατέρες που λένε ότι στην ώρα της προσευχής πρέπει να έχομε το νου άμορφο, ασχημάτιστο, άχρωμο, να μη δέχεται τίποτε, είτε φως, είτε φωτιά, ή ο,τιδήποτε άλλο ολωσδιόλου, αλλά μ' όλη μας τη δύναμη να προσηλώνομε τη διάνοια σ' εκείνα που λέμε, γιατί εκείνος που προσεύχεται μόνο με το στόμα, προσεύχεται στον αέρα και όχι στο Θεό επειδή ο Θεός προσέχει στο νου και όχι στα λόγια όπως οι άνθρωποι. Όπως λέει και η Γραφή: «Πρέπει να προσκυνούμε το Θεό πνευματικά και αληθινά», και: «Προτιμώ να πω πέντε λόγια με το νου μου, παρά μύρια λίγα με τη γλώσσα». Όταν λοιπόν ο διάβολος αποτύχει, τότε, μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο μας φέρνει λογισμό απογνώσεως, ότι «Άλλοι καιροί ήταν εκείνοι και άλλοι οι άνθρωποι στους οποίους ο Θεός έδειξε θαύματα για να πιστέψουν. Τώρα δεν είναι ανάγκη να κοπιάσομε. Χριστιανοί είμαστε όλοι και έχομε βαπτιστεί, κι όπως λέει η Γραφή, όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί. Τι ανάγκη λοιπόν έχομε;» Αν πεισθούμε και μείνομε σ' αυτά, θα βρεθούμε έρημοι, έχοντας μόνο το όνομα του χριστιανού και αγνοώντας ότι αυτός που πίστεψε και βαπτίσθηκε, οφείλει να τηρεί όλες τις εντολές του Χριστού και, όταν κατορθώσει τα πάντα, να λέει ότι «είμαι άχρηστος δούλος». Ο Κύριος είπε στους Αποστόλους, να διδάσκουν στους ανθρώπους να τηρούν όλα όσα τους διέταξε. 

Και καθένας που βαπτίζεται, λέει: 

«Αποτάσσομαι το σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού 

και συντάσσομαι τω Χριστώ και πάσι τοις έργοις Αυτού». 

Που είναι η αποταγή μας, 

αν δεν αφήσομε κάθε πάθος και κάθε αμαρτία που θέλει ο διάβολος; 

Ή μάλλον, 

αν δεν τον μισήσομε με την ψυχή μας 

και δεν αγαπήσομε το Χριστό με την τήρηση των εντολών Του; 

Και, πως θα τηρήσομε τις εντολές Του, 

αν δεν αρνηθούμε κάθε δικό μας νόημα και θέλημα;

Εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το βιβλίο: ''Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών.'' 

Μετάφραση Αντώνιος Γαλίτης. Εκδόσεις: ''Το περιβόλι της Παναγίας.'' 

Αναδημοσίευση εκ του Ιστολογίου ''Πατερική Θεολογία.'' 

 Απόσπασμα από τον λόγο ''Περί του πένθους ως δεύτερης εντολής'' του Οσίου Πέτρου του Δαμασκηνού. 

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Η εικόνα της ανάρτησης ανήκει στον Ρουμάνο αγιογράφο Cotoc Dan

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ 

Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ 

ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ ;

…Ἀπό τήν πλευράν μας βλέπομε

 πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, 

ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ τῶν νέων μας, 

μέ πλήρη ένημέρωσίν των, 

μέ διδασκαλίαν τῆς ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΛΩΣΣΗΣ μας 

καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές ΟΛΩΝ 

τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…!

του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα

Ὃταν κάποιος κατέχη ἓνα «ἀξίωμα», πρέπει νά εἶναι σόφρων, νά γνωρίζη τό «μέχρι ποῦ φθάνει ἡ δικαιοδοσία του», νά μή παίρνη ἀποφάσεις πού στηρίζονται στόν ἀλαζωνικό τρόπο σκέψεως «ἐγώ εἶμαι ἡ ἐξουσία καί κάνω ὃ,τι θέλω», νά γνωρίζη πώς στήν θέση πού εὑρίσκεται ΔΕΝ εἶναι «αἰώνιος» καί πώς ὁ ἒχων έξουσίαν, εἶναι ΥΠΗΡΕΤΗΣ αὐτῶν πού ἐξουσιάζει καί πρέπει πάντοτε νά ἒχη κατά νοῦν τό πῶς θά τούς κάνη καλό. Ἐξ ἂλλου, αὐτό ἀκριβῶς σημαίνει και ὁ ὃρος «ΥΠΟΥΡΓΟΣ». Βλέπομε σήμερα, κάποια θλιβερά παραδείγματα, ἀτόμων πού παριστάνουν τά… «ἀφεντικά» ἑνός ὁλόκληρου Λαοῦ, καί μάλιστα ἑνός Λαοῦ ὂπως ὁ Ἑλληνικός, πού εἶναι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ (μέ τήν καλή ἒννοια τοῦ ὃρου), ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ, καί ὁ ὁποῖος θέλει νά παραμείνη πιστός στίς Ἀρχές καί τίς Παρδόσεις του. Αὐτά τά θλιβερά δείγματα μισαλλοδοξίας καί πραγματικῆς ἒχθρας παντός Ἰδανικοῦ, προσωποποιoῦνται σέ κἀποιους υπηρετας τοῦ σκότους καί τοῦ ἑρέβους, πού προσπαθοῦν μέ λῦσσα πραγματική νά καταστρέψουν τήν Πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα, κτυπῶντας την στό πλέον σημαντικό της «μετερίζι», τήν Ὀρθόδοξη Πίστη, χρησιμοποιῶντας τήν «ἐξουσία» πού τούς δίνουν οἱ ὑψηλές θέσεις πού κατέχουν στήν Κρατική Ιεραρχία. Μέ δυό γραμμές σέ κάποιο… «διάταγμα», μέ διαγραφή κάποιων σημαντικῶν… «λεπτομερειῶν», μέ μία ἀρρωστημένη... «ρητορική» γεμάτη μίσος καί ἀπέχθεια σέ ὃ,τιδήποτε τό Ἱερό καί Ὂσιο, ὑποσκάπτουν συνειδητά τά θεμέλα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, καί προσπαθοῦν νά διαλύσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, καταργῶντας τόν ὃρο Οικογένεια, καταργῶντας τήν ἀπονομή τοῦ ὀφειλόμενου Σεβασμοῦ, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης στούς Ήρωες τῆς Φυλῆς μας. Αρνούμενοι τίς Γενοκτονίες πού ὑπέστημεν ἀπό τούς τόσους καί τόσους έχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀρνούμενοι τόν σπουδαῖο ρόλο τῆς Ἐκκλησίας μας στούς ἀγῶνες τοῦ Ἒθνους, ἀρνούμενοι τήν προσφορά τῆς Ὀρθοδοξίας στήν προσπάθεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ νά διατηρηθῆ ἀνά τούς αἰῶνες. Καί ακόμα, διαστρέφοντας τίς Ἱστορικές ἀλήθειες, πού κοσμούν τήν ἀσύγκριτη Ἱστορία μας, νά παρουσιάζουν μία ΠΛΑΣΤΗ, ΦΡΙΚΤΗ καί εντελώς ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ εἰκόνα τοῦ Ἓλληνος, τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί κυρίως τῆς Ελληνοορθοδοξίας στά μάτια τῶν νέων παιδιῶν. Μέ ἀποτέλεσμα, τά Ἑλληνόπουλα, νά αγνοούν τήν Ἱστορία τους τήν ὑπέρλαμπρη, τήν Πίστη τους τήν Ἃγία, τίς Παραδόσεις τους τίς γεμᾶτες Ἰδανικά καί νά χάνουν τελικῶς τόν αὐτοσεβασμό τους, τήν πίστη τους στίς ἱκανότητές τους καί νά πείθωνται τελικῶς, πώς εἶναι οἱ…χειρότεροι ἐπί τῆς γῆς…! Ἀφοῦ ἀκόμα καί ἡ αδρανής κρατοῦσα Ἐκκλησία ἐξανέστη τελικῶς, (πολύ αργά ὃμως), καί κατώρθωσε νά πῆ δυό λόγια ἐναντίον τῶν ὃσων ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΩΝ τόλμησε νά ξεστομήση ὁ ἂνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἒγινε ὁ ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΥΒΡΙΣΤΗΣ τῶν Ὀσίων καί Ἱερῶν μας…! Καί ἐρωτῶ όλους: ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, Ο ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ; Ποῖος δίδει τό δικαίωμα στον οινοδήποτε νά ἀποφασίζη αὐτός, γιά τό τί θά πιστεύουν οἱ Ἓλληνες;;; Κάνει τεράστιο λάθος αὐτός πού νομίζει, πώς μπορεῖ νά μεταφέρη τά ΜΗ πιστεύω του σέ ἓναν Λαό, ὃπως ὁ δικός μας…! Κάποιοι, εἶναι ἐκεῖ πού εἶναι, στίς «καρέκλες» πού τούς ἑτοίμασαν «κάποιοι» ἂλλοι τῶν ἰδίων σκοτεινών κυκλων, ἀλλά δέν γνωρίζουν, πώς ἡ μοῖρα τῶν πολεμούντων τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό, ουδέποτε ὑπῆρξε καλή…! Ὑπουργοί Παιδείας ΑΠΑΙΔΕΥΤΟΙ, Ὑπουργοί «Θρησκευμάτων» ΑΘΡΗΣΚΟΙ, λειτουργοῦν κάτω ἀπό τίς ὁδηγίες τῆς ἀνιστόρητης, ἀπαίδευτης, ἂθρησκης καί ΚΕΝΗΣ ΙΔΑΝΙΚΩΝ «προσωπικότητός» τους, καί μᾶς δίδουν τό δικαίωμα νά τούς ἐρωτήσωμε εὐθέως, μήπως νομίζουν πώς θά κατορθώσουν νά φέρουν εἰς πέρας κάποια… ἀποστολή; Καί ἐάν μᾶς ἀπαντήσουν καταφατικῶς, τούς ἐρωτῶμεν ἐκ νέου: Ποίων τίς ἐντολές ἐκτελοῦν καί μέ ποῖο τίμημα; Καί τούς ἀπευθύνομε τά ἐρωτήματα αὐτά, διότι ὡς γνωστόν, ἡ ἐρώτησις, ουδέποτε μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὓβρις…! Δέν τούς γνωρίζομε προσωπικῶς. Δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ Πολιτικές τους πεποιθήσεις. Δέν ἒχομε διάθεσιν πολιτικολογίας ἢ ἀντιπαραθέσεως μαζί τους σέ ουδέν ἐπίπεδον καί ἰδίως σέ προσωπικό ἢ πολιτικό κ.λπ. Τούς θεωροῦμε ἁπλῶς ἀνθρώπους, πού κατά τήν γνώμη μας ἒχουν παρασυρθεῖ ἀπό κάποιες ἰδεοληψίες τους σέ δρόμους μη συμβατούς μέ τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοδοξία καί προσευχόμεθα, ὃπως δοῦν τελικῶς τήν ἀλήθεια καί διορθώσουν τήν πορεία τους. Ἐμεῖς, ἀπό τήν πλευρά μας, ἒχομε κάθε δικαίωμα, ἀλλά καί Ιερή Υποχρέωση νά ἀμυνθοῦμε, προασπίζοντες τήν Πνευματική ὑγεία τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, συμφώνως πρός τό Σύνταγμα, πού ρητώς προβλέπει, πώς, εἶναι καθῆκον τῆς Πολιτείας ἡ προάσπισις τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ παροχή Ὀρθοδόξου Παιδείας στά Ἑλληνόπουλα…! Τό κρυφό Σχολειό, τό ὁποῖο ἀρνοῦνται κάποιοι ανιστόρητοι, πώς ὑπῆρξε, θά… ξαναπιάση δουλειά καί θά φωτίση τά νέα μας βλαστάρια μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πίστεως καί τῆς ἀνυπέρβλητης Ἱστορίας μας…! Ἀρνοῦνται οἱ ἂνθρωποι (;) αὐτοί, τίς Γενοκτονίες ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἀρνοῦνται, πώς ἡ Ἐκκλησία ἦταν (καί εἶναι) πάντοτε παροῦσα στούς ἀγῶνες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ρίχνουν λάσπη μέ ψευδείς καί ασυνάρτητες κατηγορίες καί γίνονται οἱ καλλίτεροι σύμμαχοι τῶν Μισούντων τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία…! Τήν στιγμήν πού όλοι οἱ Λαοί, διδάσκουν τά παιδιά τους τά Αρχαία Ελληνικά, αὐτοί, γεμᾶτοι Μίσος, τά καταργοῦν…! Καί τούς ἐρωτῶμεν: «ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΔΗ ΟΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ »;;; Ὁ πέλεκυς θά πέση φοβερός έπί τῶν τραχήλων των…! Τώρα, νομίζουν πώς εἶναι «ἰσχυροί» «παντοδύναμοι», «ἀνίκητοι» κ.λπ. Ὃταν, ὃμως, ἒλθη ἡ ὣρα τῆς Φοβερής Λογοδοσίας ἐνώπιον τῆς άδεκάστου Ἱστορίας, ἀλλά καί Τοῦ Υπερτάτου Κριτού, δέν θά μποροῦν νά κρύψουν τήν ντροπήν των πουθενά. Θά εἶναι οἱ ''Καταραμένοι'' τοῦ Ἒθνους μας, οἱ «Ἐφιάλτες», οἱ «Πήλιοι Γούσηδες», οἱ Αιρετικοί καί οἱ Γενίτσαροι τοῦ σήμερα. Θά εἶναι καταχωρησμένοι στούς χειρότερους έχθρούς τοῦ ῾Ἑλληνισμοῦ, τούς κατάπτυστους Προδότες καί θά εἶναι παραδομένοι στήν αιώνια Χλεύη καί Περιφρόνηση τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἲσως ὑπάρχουν τά… ἀγάλματά τους σέ κάποιες ὑπόγειες... «στοές», μαζί μέ τά ἀγάλματα ὃλων τῶν ὀπαδῶν καί δούλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων…! Ἂν αὐτό ἐπιθυμοῦν, ἀσφαλῶς τό ἒχουν… κερδίσει μέ τήν ἀξίαν των! Δέν ἀναφερόμεθα σέ συγκεκριμένα πρόσωπα, διότι δεν εἶναι τά κάποια…πρόσωπα πού μᾶς ἀνησυχοῦν μέ τήν συμπεριφοράν των, ἀλλά βλέπομε, πώς εὑρισκόμεθα ἐνώπιον μίας αρρωστημένης Νοοτροπίας Μίσους και Διωγμών κατά παντός ὑψηλοῦ Ἰδανικοῦ, τήν ὁποία ἁπλῶς ὑλοποιοῦν κάνοντας τήν «βρώμκη δουλειά», κάποια ὂργανα, πού νομίζουν ἑαυτούς πανισχύρους…! Ἐάν κάποιοι, ἀναγνωρίσουν τούς ἐαυτούς των στήν περιγραφήν τῶν ''Γενιτσάρων'' αὐτῶν, τόσο τό χειρότερο διά τούς ἰδίους. 

Ἀπό τήν πλευράν μας βλέπομε, 

πώς ἀνοίγεται ἐμπρός μας ἓνας δρόμος ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, 

ἓνας δρόμος γεμᾶτος προσπάθεια καί ἀγῶνες γιά τήν ΣΩΤΗΡΙΑΝ τῶν νέων μας, 

μέ πλήρη ένημέρωσίν των, μέ διδασκαλίαν τῆς ΤΕΛΕΙΑΣ ΓΛΩΣΣΗΣ μας 

καί μέ μεταλαμπάδευσιν στίς ψυχές των ΟΛΩΝ 

τῶν Ἰδανικῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἐλληνισμού…! 

Εἲμεθα ἓτοιμοι νά ριφθοῦμε στόν ἀγώνα, 

γεμᾶτοι Πϊστη καί μέ πραγματικό ἐνθουσιασμό, 

ΒΕΒΑΙΟΙ. πώς θά ἐπιτύχωμε τήν…ἀποτυχίαν των…! 

Καί τό ξαναφωνάζομε μήπως καί κατανοήσουν το λάθος των: 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, 

ΟΣΟ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ… ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ
 

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης Τσακού Αγίας Παρασκευής, Αττικής.

ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ

Ἡ Κοίμησις καί ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ Ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Νόρα Μιχαήλ 

† 31η Αὐγούστου 2016 ἐκ. ἡμ.

 

Tήν Πέμπτη, 9η Σεπτεμβρίου 2016 ἐκ. ἡμ., 

Μνήμη τῶν Ἁγίων Προπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης, 

κατά τίς μεταμεσημβρινές ὧρες, 

ἐτελέσθη ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τοῦ Ἀειμνήστου Ἐπισκόπου Νόρα Μιχαήλ 

στόν Προσκυνηματικό Ναό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς. 

Αὐτή ἦταν παλαιόθεν ἡ διακαής καί εὐλαβής ἐπιθυμία τοῦ Μακαριστοῦ, 

διατυπωθεῖσα καί στήν Διαθήκη του, νά ταφῆ στήν Μονή, 

λόγῳ τῶν ἰσχυρῶν δεσμῶν ἐν Χριστῷ Ἀγάπης καί Κοινωνίας, 

διά τῶν ὁποίων συνεδέθη ἐπί τριάντα δύο ἔτη 

μέ τόν Ἀείμνηστο Μητροπολίτη μας Ὠρωποῦ καί Φυλῆς κ. Κυπριανό († 2013), 

τόν νῦν πολυσέβαστο Μητροπολίτη μας καί τόν ἰταλομαθῆ Ἱεραπόστολο Ἐπίσκοπο Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιο, 

ὡς καί ὅλην τήν Ἀδελφότητα, 

ἀπό τοῦ πολυσεβάστου Ἡγουμένου π. Θεοδοσίου μέχρι καί τοῦ τελευταίου Δοκίμου... 

Ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης Μιχαὴλ Πιρέντα (Piredda) γεννήθηκε τὴν 7η/20ὴ Δεκεμβρίου τοῦ 1933 στὸ Κάλιαρι τῆς Σαρδινίας. Ἦταν τὸ πρῶτο παιδὶ μιᾶς πολυμελοῦς παπικῆς οἰκογενείας (μὲ δέκα παιδιά). Ἐκ νεότητος, ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸν ὤθησε αὐτὸν νὰ ποθήση τὴν Μοναχικὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ μετέβη στὴν Ἰταλία, ὅπου εἰσῆλθε ὡς Δόκιμος σὲ Μοναστήρι τοῦ Τάγματος τῶν Καρμελιτῶν. Ἡ γνωριμία του μὲ τὸν ἀείμνηστο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σαρδινίας Ἰωάννη († 2002) ἦταν καθοριστικῆς σημασίας γιὰ τὴν μεταστροφή του στὴν Ὀρθοδοξία: ἐνῶ, λόγῳ τῶν τότε πεποιθήσεών του, ἀντεμετώπισε ἐχθρικὰ τὸν ἀνακαινιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως στὸ Νησὶ τῆς Σαρδινίας κατὰ τὴν πρώτη συνάντησί τους, προβληματίσθηκε μὲ τὴν μαρτυρία, τὴν ὁποίαν ἔδιδε ὁ ἀείμνηστος Ἱεράρχης γιὰ τὴν ἀληθινὴ Πίστι καὶ δέχθηκε νὰ παρακολουθήση μία Θεία Λειτουργία. Ἅμα τῇ πρώτῃ αὐτῇ ἐπαφῇ μὲ τὴν Λειτουργικὴ καὶ Μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπληροφόρησε τὴν καλοπροαίρετη καρδιά του. Ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ βαπτίσθηκε τὸ 1966, ἐκάρη Ρασοφόρος Μοναχὸς τὸ 1982 ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ἰωάννη († 2002), τὴν 16η Σεπτεμβρίου 1983 ἐχειροτονήθη Ἱεροδιάκονος καὶ τὴν 1η Ὀκτωβρίου 1984 Ἱερομόναχος. Τὴν 24η Ἀπριλίου 1993, ὁ Ἀείμνηστος Μητροπολίτης μας Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸς († 2013) ἐχειροτόνησε αὐτὸν ὡς Βοηθὸν Ἐπίσκοπον τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Ἰωάννου, στὴν Σαρδινία. Ἦταν ἡ πρώτη Χειροτονία Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου στὸ Νησὶ μετὰ τὸ Σχῖσμα τοῦ 1054 . Τὴν δὲ 30ὴ Σεπτεμβρίου 1995, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Νόρα (ἐκ τῆς ἀρχαίας Πρωτευούσης τοῦ Νησιοῦ). Ἐργάσθηκε ἱεραποστολικά, ἐν μέσῳ πολλῶν καὶ ποικίλων πειρασμῶν, ζῶν ἀσκητικά, ἐν πτωχείᾳ καὶ μοναχικῇ λιτότητα. Δοκιμάσθηκε ἐπὶ τριάντα ἔτη ἀπὸ διάφορες ἀσθένειες, τὶς ὁποῖες ἀντιμετώπιζε μὲ παραδειγματικὴ ὑπομονὴ καὶ καρτερία. Τὸ 1986, ὁ νῦν Ἱερομόναχος π. Μαριανὸς ἐγνώρισε τὸν ἀείμνηστο, ἀργότερα ἐκάρη Μοναχὸς καὶ παρέμεινε πιστὸς ὑποτακτικὸς τοῦ Σεβασμιωτάτου μέχρι τῆς τελευτῆς ἐκείνου. Ἀπὸ τὸ φθινόπωρο τοῦ 2015, ἡ κατάστασις τῆς ὑγείας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μιχαὴλ παρουσίασε μίαν ραγδαία ἐπιδείνωσι. Τὸ ἀνήγγειλε στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τοῦ 2012 εἶχε ἀναλάβει μὲ ἰδιαίτερη φροντίδα τὴν διακονία τῆς συμπαραστάσεως στὸ Μικρὸν Ποίμνιον τῆς Σαρδινίας, τὴν ὁποίαν ἐπισκέπτεται κατ᾿ ἔτος. Τὸν Ἰανουάριο 2016, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ποιμαντικῆς του ἐπισκέψεως, ἐκπλήρωσε τὸν μέχρι τότε ἀνεκπλήρωτο διακαῆ πόθο τοῦ Ἐπισκόπου Μιχαήλ: ἔκειρε αὐτὸν Μεγαλόσχημο Μοναχό. Ὀλίγες ἑβδομάδες ἀργότερα, ὁ Σεβασμιώτατος ἦταν πλέον ἀναγκασμένος νὰ παραμένη κλινήρης. Ὁ «φύλακας ἄγγελός» του π. Μαριανὸς διακόνησε αὐτὸν θυσιαστικὰ μέχρι τῆς τελευτῆς του. Τὸ βράδυ τῆς Τρίτης, 31ης Αὐγούστου 2016, ὅτε «κέκλεικεν» ἡ τελευταία ἡμέρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἡ ψυχὴ τοῦ Σεβασμιωτάτου πέταξε εἰρηνικὰ πρὸς τὴν αἰώνια Πατρίδα. Τὸ ἀρχιερατικὸ σκήνωμα μετεφέρθη ἀεροπορικῶς στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, τῶν Ἁγίων Θεοπατόρων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, ἐψάλη ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία εἰς Μεγαλόσχημον Μοναχόν, στὸν Προσκυνηματικὸ Ναὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης. Προΐστατο ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Καλλίνικος, ὁ Ὁποῖος καὶ ἀνέγνωσε, κατὰ τὸ ἱερὸν ἔθος, τὶς μεγάλες συγχωρητικὲς Εὐχές. Ἔλαβαν μέρος οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος καὶ Δημητριάδος κ. Φώτιος, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης, ὁ ἐκ Ρουμανίας Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, πολλοὶ Ἱερεῖς, δύο Ἱεροδιάκονοι καὶ οἱ Ἁγιοκυπριανῖται Πατέρες. Μαζὶ μὲ τὸν πανοσιολογιώτατο π. Μαριανό, τρία ἀκόμη πνευματικὰ τέκνα τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου εἶχαν προσέλθει ἀπὸ τὴν Σαρδινία, γιὰ νὰ συνοδεύσουν τὸν Πνευματικό τους Πατέρα μέχρι τοῦ τάφου. Παρέστησαν ἐπίσης οἱ σεβαστὲς Γερόντισσες Ξένη Μοναχή, Ταξιαρχία Μοναχή, Εὐπραξία Μοναχὴ καὶ Ἰουστῖνα Μοναχὴ μέ τινα μέλη τῶν Συνοδιῶν αὐτῶν, ὡς καὶ πολλοὶ πιστοί. Σὲ ὅλους ὁ ἀείμνηστος Ἐπίσκοπος Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος συνήθιζε νὰ συμμετέχη κάθε χρόνο στὶς Πανηγύρεις τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος (στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων), ἦταν σεβαστὸς καὶ ἀγαπητός. Στὸν ἐπικήδειο Λόγο του, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος κ. Κλήμης ὡμίλησε γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο καὶ τὴν πιστότητα τοῦ ἐκδημήσαντος Ἀρχιερέως πρὸς τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, τῆς Ὁποίας ἀποτελοῦσε ἐκλεκτὸ μέλος. Ἐν συνεχείᾳ, τὸ σκήνωμα τοῦ ἀειμνήστου μετεφέρθη ὑπὸ τῶν Ἱερέων μέχρι τοῦ Κοιμητηρίου τῆς Μονῆς ἐν λιτανείᾳ, ὅπου καὶ ἐτάφη πλησίον τοῦ Κελλίου του. Τέλος, συνεκεντρώθησαν ἅπαντες στὸ Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς γιὰ τὸ καθιερωμένο κέρασμα. Ἐκεῖ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ἀνεφέρθη στὸν ἀείμνηστο Ἐπίσκοπο Μιχαήλ, στὸν σύνδεσμο ἀγάπης, τὸν ὁποῖον διατηροῦσε Αὐτὸς εἰδικὰ μὲ τὶς Μοναστικὲς Ἀδελφότητες, ἀλλὰ καὶ στὴν σπορά, τὴν ὁποίαν ἄφησε ὁ ἀοίδιμος καὶ καλεῖται πλέον νὰ αὐξήση ὁ π. Μαριανός. Ὑποσχέθηκε εἰς αὐτόν, ὅτι θὰ συνεχίση νὰ συμπαρίσταται στὸ Μικρὸν Ποίμνιον τῆς Σαρδινίας, ἕως ὅτου, Χάριτι Θεοῦ, αὐξηθῆ ἐν Κυρίῳ. Ὁ π. Μαριανὸς ἀνέγνωσε Λογύδριο, στὸ ὁποῖο ἀνεφέρετο στὸν ἐκλιπόντα Πνευματικό του Πατέρα καὶ τὰ πνευματικὰ χαρίσματά του, ἀλλὰ καὶ στὴν προσωπική του πρόθεσι νὰ συνεχίση τὸ ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς στὴν Σαρδινία, ἐπικαλούμενος τὴν σκέπην καὶ ἐνίχυσιν τῶν εὐχῶν τοῦ ἀειμνήστου Πνευματικοῦ Πατρὸς αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν παρόντων. 

Ἐν κατακλεῖδι,

θά πρέπει νά ἐπισημανθῆ τό ἑξῆς λίαν ἀξιοπρόσεκτον: 

μετά ἀπό ἐννέα (9) ὁλοκλήρους ἡμέρας ἐκ τῆς Κοιμήσεως Αὐτοῦ, 

τό ἀρχιερατικόν Λείψανον δέν ἐπαρουσίασε σημεῖα φθορᾶς, 

ἀλλ᾿ ἀντιθέτως, ἦταν θερμό καί εὔκαμπτον, 

ὡς νά ἦταν ζωντανό!... 

Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 

Τίτλος, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Μιχαήλ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἐπισκόπου Νόρα Σαρδινίας 

αἰωνία ἡ Μνήμη! 

† Γ.Ἱ.Μ.

ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

 

Πρέπει να φροντίζουμε για την διόρθωσι των παθών. 

Για σκεφθήτε τι άσχημο πράγμα είναι να βλέπη κανείς 

το σπίτι του σε κακή κατάστασι και τους τοίχους έτοιμους να πέσουν, 

και αντί να το διορθώση, κάθεται και κατασκευάζει αυλές και προαύλια. 

Ή να είναι άρρωστο το σώμα και αντί να φροντίζη γι’ αυτό, 

κάθεται και υφαίνει χρυσά φορέματα. 

Έτσι γίνεται τώρα. 

Ενώ η ψυχή μας βρί­σκεται σε κακή και αθλία κατάστασι, 

ενώ κυριεύεται από τον θυμό, από την κακολογία, από αισχρές επι­θυμίες, 

από επίδειξι και κενοδοξία, από ατίθασες και επαναστα­τικές κινήσεις, 

ενώ σύρεται στο χώμα και σπαράζεται από τόσα θηρία, 

αντί να κοιτάξουμε να την απαλλάξουμε από τα πάθη, 

ασχολούμεθα με σωματικές ανέσεις και καλλωπισμούς.

 

Όταν μία αρκούδα ξεφύγη από εκεί που την φυλάνε και γυρίζη ελεύθερη στους δρόμους, κλείνουμε τα σπίτια μας και βαδίζουμε από στενά δρομάκια για να μη πέσουμε επάνω σ’ αυτό το θηρίο. Και τώρα που όχι ένα θηρίο, αλλά πολλά σπαράζουν τον ψυχικό μας κόσμο ούτε είδησι παίρνουμε. Για την ασφάλεια της πόλεως φροντίζουμε πολύ και κλεί­νουμε τα θηρία σε απόμερα μέρη και σε σιδερένια κλουβιά. Και τα φυλάμε όχι κοντά στην Βουλή ούτε στα δικαστήρια ούτε στα ανάκτορα, αλλά πολύ μακρυά. Απ’ εναντίας όμως στην ψυχή μας όπου υπάρχουν κάποια άλλη βουλή και κάποια άλλα ανάκτορα και δικαστήρια, αφίνουμε τα θηρία να ανεβαίνουν μέχρι τον νου, δηλαδή τον θρόνο τον βασιλικό, και να ωρύωνται και να θορυβούν. Αυτή είναι η αιτία που όλα γίνονται άνω-κάτω και όλα γεμίζουν από ταραχή και τα εσωτερικά και τα εξωτερικά, και καθόλου δεν διαφέρουμε από πόλι που την αναστήλωσε βαρβα­ρική επιδρομή. Και ομοιάζει η κατάστασις σαν να επετέθη ένας δράκοντας σε φωλιά με νεοσσούς, και οι νεοσσοί με φωνές τρόμου πετούν κατατρομαγμένοι εδώ κι’ εκεί μη ξέροντας πως να απαλλαγούν από την αγωνία τους. Γι’ αυτό σας παρακαλώ, ας φονεύσουμε τον δράκοντα, ας δεσμεύσουμε τα θηρία, ας τα πνίξουμε, ας τα σφάξουμε. Κάθε πονηρία που υπάρχει μέσα στο νου μας ας την εξοντώσουμε με την «μάχαιραν του Πνεύματος». Έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε κι’ εμείς λέοντες που έχουν φοβερά δόντια και όποιος πέσει σ’ αυτά τον κομματιάζουν. Τέ­τοιοι λέοντες είναι ο θυμός, η σαρκική επιθυμία… Κοίταξε λοιπόν να ομοιάσης με τον προφήτη Δανιήλ και μη επιτρέψης σ’ αυτά τα πάθη να εμπήξουν τα δόντια τους μέσα στην ψυχή σου. Μερικά άγρια θηρία, όταν είναι εύσωμα και καλοθρεμμένα, νικούν τους αντιπάλους των. Όταν όμως τα υποβάλη κανείς σε πείνα και τα αδυνατήση, τους εκοίμισε το θυμό και τους αφή­ρεσε την δύναμι, ώστε και ένας ασήμαντος αντίπαλος να τα βάζη μαζί τους. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με τα πάθη της ψυχής. Όποιος τα αδυνατίζει, τα καθιστά υποχείρια στο λογικό. Όποιος τα καλοτρέφει, καθιστά την πάλη μαζί τους δυσκολώτερη, με αποτέλεσμα να τα τρέμη και να καταντήση δούλος των για πάντα. Κάποιος σοφός έλεγε: «Η αμαρτία ξεκινά από την υπε­ρηφάνεια». Δηλαδή η υπερηφάνεια είναι ρίζα και πηγή και μητέρα της αμαρτίας. Εξ αιτίας αυτής ο πρωτόπλαστος έχασε την μακαρία εκείνη ζωή στον παράδεισο, και ο διάβολος που τον εξηπάτησε, έχασε το τόσο υψηλό αξίωμά του. Γνωρίζοντας ο ακάθαρτος διάβολος ότι η υπερηφάνεια μπορεί και από τον ουρανό να γκρεμίζη, την σκέφθηκε ενώ επιχειρούσε να ρίξη κάτω τον Αδάμ από την τιμημένη θέσι του. Αφού τον «εφούσκωσε» με την υπόσχεσι πως θα γίνη ίσος με τον Θεόν, τον συνέτριψε και τον κατέβασε στα βάραθρα του άδη. Τίποτε δεν αποξενώνει από την φιλανθρωπία του Θεού και τίποτε δεν παραδίνει στην φωτιά της κολάσεως, όσο το τυραννικό πάθος της υπερηφάνειας. Όταν υπάρχη μέσα μας αυτή, όλη η ζωή μας είναι ακάθαρτη, έστω και αν διαθέτουμε καθαρότητα ή παρθενία ή νηστεία ή ευχές ή ελεημοσύνη ή ο,τιδήποτε άλλο. Διότι, όπως λέγει η Γραφή, «είναι ακάθαρτος στα μάτια του Κυρίου κάθε υψηλοκάρδιος» (Παροιμ. ιστ’, 5). Όχι μόνο η πορνεία ή η μοιχεία μολύνει τους ανθρώπους, αλλά και η υπερηφάνεια και μάλιστα πολύ περισσότερο από αυ­τές. Γιατί; Διότι η ανηθικότης αν και είναι ασυγχώρητο κακό, άλλ’ όμως ξεκινά από την αιτία της επιθυμίας. Στην αλαζονεία όμως δεν μπορείς να βρης κάποια αιτία ή κάποια πρόφασι, ώστε να έχης κάποιο ίχνος δικαιολογίας και συγγνώμης. Τίποτε άλλο δεν είναι αυτή, παρά διαστρέβλωσις της ψυχής και αρρώστεια βαρύτατη που δεν γεννάται από τίποτε άλλο παρά από την ανοη­σία. Δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα στον κόσμο από τον αλα­ζονικό άνθρωπο. Οι δόξες και οι λαμπρότητες του κόσμου είναι ασταθείς. Τίποτε δεν διαφέρουν τα λαμπρά πράγματα του κόσμου από τις θεατρικές παραστάσεις και από την ομορφιά των ανοιξιάτικων λουλουδιών. Πριν ακόμα εμφανισθούν, αναχωρούν. Αλλά και αν παραμείνουν λίγο καιρό, αμέσως υποκύπτουν στην φθορά. Αλήθεια, ποιο πράγμα είναι πιο μηδαμινό, από την τιμή και την δόξα που προέρχεται από τους ανθρώπους; Ποιος είναι ο καρπός της; Ποια η ωφέλειά της; Σε ποιο χρήσιμο αποτέλε­σμα καταλήγει; Και είθε να ήταν μόνο αυτό το άσχημο! Αλλά τώρα, εκτός του ότι δεν προσφέρει κέρδος, προξενεί και ζημίες. Όποιος υπακούει σ’ αυτήν την τόσο σκληρή και άσχημη «δέσποινα», είναι υποχρεούμενος να υποφέρη συνεχώς πολλά λυπηρά και επιβλαβή πράγματα. Είναι πράγματι «δέσποινα» σε όσους την έχουν και όσο πιο πολύ κολακεύεται από τους δού­λους της, τόσο περισσότερο σηκώνει το ανάστημά της και τους βασανίζει με σκληρότερες διαταγές. Αντιθέτως, αυτούς που την περιφρονούν και την απορρίπτουν, δεν μπορεί καθόλου να τους αντισταθή. 

Είναι δηλαδή χειρότερη και από κάθε τύραννο και από κάθε θηρίο. 

Διότι ο τύραννος και τα θηρία, αν τους καλοπιάση και τους θωπεύση κανείς, 

πολλές φορές ημερεύουν, 

ενώ αυτή όσο περισσότερο πάμε με τα νερά της, τόσο πιο πολύ αγριεύει. 

Και όταν βρη κάποιον που υποτάσσεται σε όλα, 

τίποτε δεν δι­στάζει να τον διατάξη. 

Έχει και κάποια σύμμαχο, που δεν σφάλλουμε αν την ονομάσουμε θυγατέρα της. 

Δηλαδή, όταν τραφή και αυξηθή και ριζώση καλά μέσα μας, 

γεννά την «απόνοιαν», 

που όχι λιγώτερο από την ίδια 

καταστρέφει και κατακρημνίζει την ψυχή τού ανθρώπου.  

Απόσπασμα κειμένου από τον Ιστότοπο της Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου. Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΕΓΩ ΔΕ ΛΕΓΩ ΥΜΙΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΥΜΩΝ

Ο άγιος Διονύσιος, ο μεγάλος ιεράρχης, 

που το λείψανο του σώζεται άφθαρτο στην Ζάκυνθο, 

τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στο μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνητρίας. 

Η ψυχή του ευφραινόταν στην γαλήνη της ζωής στο μοναστήρι, 

χόρταινε και γέμιζε χαρά. 

Μα δεν άργησε να τον βρη μια μεγάλη θλίψη. 

Κάποιος εσκότωσε τον αδελφό του Κωνσταντίνο Σιγούρο! 

Είναι εύκολο να φαντασθή κανείς πόσο πόνεσε η ψυχή του αγίου! 

Οι άγιοι λυπούνται για το κάθε κακό, που γίνεται στον κόσμο. 

Πόσο περισσότερο, για τόσο μεγάλα εγκλήματα!

Αλλά να, μια ήμερα έρχεται στο μοναστήρι ένας ξένος έντρομος. Πέφτει στα πόδια του Αγίου και τον καθικετεύει: - Λυπήσου με, άνθρωπε του Θεού! Κρύψε με. Ψάχνουν να με βρουν! Και αν με βρουν, θα με σφάξουν σαν αρνί! Σώσε με!... - Γιατί, παιδί μου, Τι κακό έκαμες; - Σκότωσα άνθρωπο! Λυπήσου με! Κρύψε με! Από στιγμή σε στιγμή φθάνουν! Με έχουν πάρει από πίσω!.... - Ποιοι, παιδί μου; Ποιοι; - Οι Σιγούροι! Σκότωσα τον αδελφό τους!... Τρέμει ο άγιος από τον πόνο. Δάκρυα τρέχουν στα μάπα του. Και με φωνή σβησμένη ψελλίζει: Και τι σου έφταιξε ο καλός αυτός άνθρωπος; Μα δεν προχωρεί. Θυμάται τον λόγο του Χριστού: Αγαπάτε τους εχθρούς σας. Συγχωρείτε και ευεργετείτε τους εχθρούς σας, αν θέλετε να είσθε τέκνα του επουρανίου Πατέρα. Και ακόμα ο άγιος Διονύσιος θυμάται πως ήταν πνευματικός πατέρας. Και αγκάλιασε το φονιά του αδελφού του. Και τον έκρυψε. Και μετά από λίγο έφθασαν οι αδελφοί του. Με μαχαίρια και τουφέκια. Για να πάρουν εκδίκηση για το χυμένο αίμα. Σπίθες πετάνε τα μάτια τους. Οργή και μίσος βγαίνει από το στόμα τους. Βράζει η καρδιά τους. Και ο άγιος προσποιείται, πως συμφωνεί μαζί τους. Και κάνει πως δεν ξέρει τίποτε! Δεν είδε, τάχα, τίποτε! Και δεν άκουσε τίποτε! Θρηνούν και κλαίνε όλοι μαζί. Και μετά; Ο άγιος διώχνει με ευγένεια τα αδέλφια του από το μοναστήρι. Τους δείχνει τόπους μακρινούς, που τάχα θα μπορούσε να είναι κρυμμένος ο φονιάς. Και εκείνοι τρέχουν! Να τον βρουν!... Όταν πια εκείνοι ήταν μακριά, ο άγιος πηγαίνει κοντά στον εχθρό του, τον φονιά του αδελφού του. Και με λόγια γεμάτα αγάπη και καλοσύνη και συγγνώμη, προσπαθεί να μαλακώσει τη σκληρή καρδιά του φονιά! Ο φονιάς πέφτει στα πόδια του. Και ζητεί συγγνώμη. Και υπόσχεται ότι θα μετανοήσει ειλικρινά. Και ο άγιος τον συγχώρεσε, και όχι μόνο αυτό. Του είπε: - Φύγε μακριά! Σε ξένα μέρη. Να μη μπορούν πια να σε βρουν οι Σιγούροι. Και ζήσε εκεί εν μετάνοια. Για να σε ελεήσει ο Θεός. Μα δεν περιορίστηκε σ' αυτό ο άγιος. Εφρόντισε και με δική του βάρκα να τον στείλει μακριά. Και τον συνόδευσε, μέχρι που αναχώρησε. Σαν να ήταν φίλος του. Και του έδωσε τροφές για το ταξίδι. Και χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες στην ξενιτιά!

Από τον βίο του Αγίου Διονυσίου Αιγίνης

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΕΦ' ΟΠΛΟΥ ΛΟΓΧΗ

Υπάρχει μια διάχυτη και -φυσικά δικαιολογημένη- τροφοδοτημένη μήνις κατά του υπουργού Παιδείας, που προωθεί την θρησκειολογία στα σχολεία και από την άλλη, ένας -έντεχνα- σιωπηρός, υποκριτικός στατισμός εκ μέρους υψηλοβάθμων ταγών της επισήμου Εκκλησίας, που κραδαίνουν φαρισαικά επίσημες ανακοινώσεις Τύπου και επείγοντα fax στα δημοσιογραφικά γραφεία, την στιγμή που και οι δύο ''συνωστίζονται'' στις ίδιες δυσώδεις ''αποβάθρες'' του θρησκευτικού συγκρητισμού και της θρησκειολογικής, νεοποχικής ευημερίας! Αυτό, που συμβαίνει με την επιβολή της θρησκειολογικής πολιτικής του κ. Φίλη, είναι το αυτό, που εξυπηρετεί και τεκμαίρεται από τους σεχταριστές Οικουμενιστές, όχι μόνο του εσβησμένου Φαναρίου, αλλά και των μισών Μητροπόλεων της χώρας: τον συγκρητιστικό -δηλαδή- προσηλυτισμό των νεοπαίδων, την μαθησιακή τους ταυτοποίηση με τον πανθρησκιακό Οικουμενισμό και την ''ταχύριθμη'' γαλούχησή τους με έναν -καθ' όλα γήινο- νεοχριστιανισμό εκτός Ορίων και φυσικά εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας! Είδε κανείς καμμία σοβαρή αντίδραση, αναδυόμενη εκ των νεωτεριστικών τειχών της Μονής Πετράκη, κάποια -άμεσα- εσπευσμένη συνάντηση του κ. Ιερωνύμου με τους δύσμοιρους, γκοβερνάτους συνβιαστές της χώρας ή τέλος, μια κατάθεση ψυχής, που να συνομολογεί του λόγου το αληθές; Η επιβαλλόμενη Θρησκειολογία είναι -ένα μέρος μόνο- του κοινού αυτού συνμαρτυρούντος και συνεφαρμοσμένου status, ενταγμένου πλήρως στο πάνθεον του θρησκευτικού συγκρητισμού, για την δημιουργία και ανάπτυξη εκκολαπτόμενων, αποχρωματισμένων νεοχριστιανών ευρείας ''δογματικής ευρυχωρίας'' και αποδοχής. Ο Οικουμενισμός δια των εκκλησιαστικών αποστατών του έπτωτου Φαναρίου και των ουτοπικών, ''αχρικαιρικών'' συνεργατών του βάζει ακόμα μια μαύρη πινελιά στον αποκρουστικό καμβά της Πανθρησκείας, δια της μετάγγισης νεοποχίτικου, διαθρησκευμένου αίματος στις φλέβες των παιδιών αυτής της χώρας. Ο κ. Φίλης -στην καθομιλουμένη εκφραζόμενοι- ''το' χει'': αυτήν την ανθοφόρα και πολύκαρπη, αθειστική ευφορία, αυτόν τον εξορθολογισμένο, ουμανιστικό μαξιμαλισμό, εξοστρακισμένο από την θευπόστατη και πνευματική ουσία του, συνδιασμένον φυσικά από εμφυλιοπολεμικές ιδεοληψίες και τριτοδρομικούς, σοσιαλιστικούς αυτισμούς. Ο πατήρ του άλλωστε ήταν δικηγόρος του Αλέξανδρου Σβώλου, του ''πρωθυπουργού του βουνού''. Την μια διαπληκτίζεται με ''καθεστωτική ευπρέπεια'' με τον εκ Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο για τα πάτρια της χώρας, την άλλη στολίζει με ιδεατή, ''επαναστατική'' δεινότητα τον Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιο και την άλλη απαγορεύει... με ''πλουραλιστική, δημοκρατική ευλάβεια'', την είσοδο των Ιερέων στα σχολεία! Οποία διαδραματιζόμενη δημοκρατική εποποιία! Ας μην κυττάζει κανείς -με μυωπική αδράνεια- αυτήν την τηλεοπτική και διατυπική, χαρτοπολεμική φιλονικία και αμελεί ουσιωδώς να δει την ''ταμπακιέρα'': δεν είναι άλλη, από μια άτυπη, ενδοοικογενειακή, οικουμενιστική συνεργασία, ένα υπογεγραμμένο από χρόνια ''προσύμφωνο, συκρητιστικής συμβίωσης'' για την ορθόδοξη αποχριστιανοποίηση των παιδιών αυτής της ''Βαβυλώνας''. Έτσι ο δύστηχος κ. Φίλης θα έχει το αιτιολογικό της συνταύτισής του με τις αρχές της αριστερής (;) ιδεοληπτικής πλατφόρμας του, οι αποστάτες Οικουμενιστές θα έχουν προσθέσει ακόμα έναν θεμέλιο λίθο στην ήδη νεωτεριστική και νεοχριστιανική συναγωγή τους κι οι κοινωνούντες, ''αχρικαιρικοί'' αντιοικουμενιστές θα δύνανται ακόμα να διαμαρτύρονται σε μια ακόμα ειρηνική, ''εαρινή'' διαδήλωση, που θα τελειώσει εκεί, που θα ξαναστηθεί ξανά μια άλλη. Ποιος θα σταματήσει το -δαιμονικά- αλαφιασμένο τρένο του κοσμοκρατορικού Οικουμενισμού στην καινοτόμο Εκκλησία, που τροχοδρομείται πάνω σε ''υπνωτισμένους'' πνευματικά, ''εμμονικούς'' πιστούς, που γαλουχήθηκαν με τα συμπλεγματικά αδιέξοδα της ιδεοληπτικής ''αναμονής'' και της  πνευματικής γραικυλοφροσύνης; Που πήγαν οι -ανέξοδα- ομολογιακές δηλώσεις αποτείχισης του π. Θεοδώρου Ζήση και του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ πριν την θιασώτικη Σύνοδο της Κρήτης, που περισσότερο έμοιαζε με τεκτονικά οργανωμένη συνεδρία, παρά με σύνοδο, μαρτυρομένων Ορθοδόξων; Νισάφι πια με τις κοινοποιήσεις διαμαρτυρίας, που δεν μετατράπηκαν ποτέ σε ορθόδοξες στάσεις ορθοπρατημένης μαρτυρίας. Αρκετά με τους ευκαιριακούς ομολογητές ''άνευ χαρτοφυλακίου,'' που χειροδέσμιοι πάνω στο άρμα των εξουσιαστικών τους θώκων, αδυνατούν να διασπαθίσουν τις επισκοπικές περγαμηνές τους χάριν μιας παποκαισαρικής και ερωτεύσιμης, προσκολλημένης εξουσίας. Στον εξαργυρωμένο ''επαναστάτη'' κ. Φίλη μπορεί να ''αναγνωρισθεί'' το ακαταλόγιστον της αθείας του και το αλόγιστον της ιδεαλιστικής παραβατικότητάς του. Στους ταγούς όμως της επισήμου Εκκλησίας, τι θα πρέπει να καταλογισθεί εκτός από την προφανή σύμπλευση, σιωπηρή κρυφοσυζηγία και απογορευμένη συνοδοιπορία με τους ετεροζυγούντες παραβάτες της Πατριαρχικής αυλής; Ένας αιώνας Αίρεσης και  δεν μάθατε ακόμα, πως η Ορθοδοξία γράφεται με την λέξη Αποτείχιση!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΟΝΟΣ ΓΕΡΟΝ ΠΕΡΙΓΕΛΑΣΕΝ

'Ενας γέροντας χωρικός έθαβε κάποτε στην άκρη του περιβολιού του το γαιδουράκι του, που του είχε ψοφήσει... Κάποιος όμως νεαρός άπιστος που περνούσε εκείνη την ώρα από τον δρόμο, θέλησε να τον πειράξει. -Μπράβο, μπάρμπα-Θωμά, του είπε. 'Ανθρωπος του Θεού εσύ, ποτέ δεν το περίμενα να θάβεις το γαιδούρι σου, χωρίς να το πας στην Εκκλησία, για να σου το διαβάσουν οι παπάδες. Κι ο γεροθυμόσοφος του απάντησε: - Μα, το γαιδούρι μου το θάβω χωρίς παπά, διότι, βρε, παιδί μου, δεν πίστευε στον Θεό σαν και σένα καλή ώρα...

Από το βιβλίο του Κ. Κούρκουλα: ''ΨΙΧΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ''. 

Τίτλος, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΝΥΞ ΑΦΕΓΓΗΣ ΤΟΙΣ ΑΠΙΣΤΟΙΣ

Αθεΐα! 

Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. 

Όποιος τον αποχτήσει 

(και για να τον αποχτήσει, 

φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος),

γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, 

κι' ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, 

κι' ας είναι γελοίος, επίσημος 

κι' ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος 

κι' ας είναι ανάξιος, επιστήμονας 

κι' ας είναι κουφιοκέφαλος. 

του Φώτη Κόντογλου

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει. Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας. Γι' αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει». Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι' εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον». Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι. Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι' αυτό καμμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο. Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει: «Ελάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλείστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας, αναλύσετέ με μέ τη χημεία σας, κομματιάστε με μέ το μαχαίρι της ανατομίας σας, ζυγίστε με, μετρείστε με, ικανοποιήσετε τις άπιστες αισθήσεις σας, χορτάσετε τ' αχόρταγο λογικό σας!». Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι' από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα. Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί, κι' αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου. Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι' αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε. Κι' από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνεση για κείνους που είναι σε θέση να νοιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τα' ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα. 

Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, 

καθώς και κάποια «υπέρ αίσθησιν». 

Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση 

από κείνον τον μυστικόν κόσμο 

μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, 

δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις; 

Πώς να πιάσει τα λεπτά κι' αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, 

αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες 

που χρειάζουνται για να τα πιάσει;

Εκ του περιοδικού: "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία". 

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη". 

Πρωτότυπος τίτλος: ''Αθεία. Το καύχημα της εποχής μας''. 

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Φώτης Κόντογλου