ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ WWW...

 

Γεννήθηκα στον αστερισμό του www…

Ναι, για μένα μιλάω, για μένα που κλείνω τώρα τα δέκα μου χρόνια.

Για μένα που πηγαίνω στην τετάρτη τάξη του Δημοτικού, για μένα που ξέρω το ξυλίκι και την αμπάριζα μόνο από τις ιστορίες του μπαμπά, όπως σήμερα που είναι εδώ οι φίλοι του και θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια στις γειτονιές που μεγάλωσαν.

Μιλάνε για παιχνίδια πρωτόγονα, με ματωμένα γόνατα και μπουνιές.

Για λάσπες στα παπούτσια και σχισμένες μπλούζες …

Τρομάζω όταν τους ακούω.

Σκέφτομαι ότι ο μπαμπάς πρέπει να ήταν πρωτόγονος και απορώ πώς έφτασε να γίνει δικηγόρος.

Απορώ επίσης που η σχέση του με την οθόνη είναι περιστασιακή.

Όταν έρχονται οι φίλοι του, τα κινητά τα αφήνουν στην άκρη, στο τραπεζάκι του σαλονιού.

Αν είναι ανάγκη, θα χτυπήσει, λένε…

Περίεργο αυτό το κινητό ανάγκης!!!

Για μένα η ανάγκη είναι το ίδιο το κινητό, τόση ανάγκη που πολλές φορές σκέφτομαι να μαζέψω τα κινητά τους από τα τραπεζάκια και να τα φυλάξω μέχρι να φύγουνε.

Αν γίνει κάτι, πώς θα ζήσουνε αυτοί οι άνθρωποι χωρίς το κινητό τους;

Πρέπει να τους προσέχω…

Αφήνω τους μεσήλικες των σπηλαίων και μπαίνω στο δωμάτιό μου. Είμαι πανευτυχής που ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και παίρνω στα χέρια μου το απόλυτο εξάρτημα ζωής! Το tablet μου!! Δίπλα πάντα το iphone για χρήση εκτός σπιτιού. Είμαι πανευτυχής γιατί δεν θα ματώσω τα γόνατά μου στις πέτρες, δεν θα συρθώ στα χώματα για να παίξω κλέφτες κι αστυνόμους!!! Τι τυχερός που είμαι, αλήθεια! Τι υπέροχο να γεννιέσαι στον αστερισμό του web! Στον θαυμαστό κόσμο της τεχνολογίας !! Εδώ είσαι καθαρός, άνετος, ξάπλα στο κρεβάτι σου και όλος ο κόσμος δικός σου. Εδώ παίζεις κρυφτό με τους φίλους σου και δεν ματώνεις ποτέ, απλά σκοτώνεις ανθρωπάκια ή κακά τερατάκια. Καλά κάνεις και τα σκοτώνεις, γιατί πώς θα γίνεις winner και στη ζωή αργότερα; Πρέπει να πετυχαίνεις πάντα τους στόχους σου, να επιβιώνεις σε οποιεσδήποτε συνθήκες, γι’ αυτό λέγονται και παιχνίδια στρατηγικής. Νιώθω ευτυχισμένος γιατί όταν η μαμά μπλοκάρει στον υπολογιστή, φωνάζει εμένα, όταν ο μπαμπάς μπερδεύει τις εφαρμογές στο τηλέφωνο, τον ξεμπερδεύω εγώ. Νιώθω πολύξερος γιατί ξέρω περισσότερα από τους γονείς μου, γιατί όλοι μου οι φίλοι ξέρουν περισσότερα από τους γονείς τους, γιατί είμαστε η γενιά που θα ξέρει περισσότερα από κάθε προηγούμενη! Α! Οι φίλοι του μπαμπά φεύγουν. Να πω ένα “γεια” και έρχομαι (δεν θέλω να πω “γεια”, γιατί θα κλείσει η εφαρμογή, αλλά η μαμά με φωνάζει. Θα κάνω τον ευγενικό μην της έρθει καμιά κακιά ιδέα και μου κλείσει το internet!! Θα πεθάνω…) Οι φίλοι έφυγαν. Ο μπαμπάς κλείστηκε στο γραφείο του και βλέπω τη μισάνοιχτη πόρτα του. Η μαμά διαβάζει στο σαλόνι. Συχνά η μαμά έχει ένα βιβλίο στο χέρι. Απορώ γιατί… Αφού έχει κινητό, τι το θέλει το βιβλίο; Βλέπω τον μπαμπά να γράφει και να σβήνει πάνω σε χαρτιά με έναν ενοχλητικό θόρυβο. – Αμάν αυτό το χρατς, χρουτς βρε μπαμπά!!! Αφού έχεις επεξεργαστή στο word, τι τσαλακώνεις και ξανατσαλακώνεις τη χαρτούρα; Ο μπαμπάς σταμάτησε, έκανε ένα μπαλάκι το χαρτί που κρατούσε και το πέταξε με κίνηση μπασκετμπολίστα στο καλάθι του γραφείου του. – Έλα εδώ, δεκάχρονο τζίνι, μου είπε. Κρατούσε στα χέρια τα στυλό και τα χαρτιά, μερικά γραμμένα, μερικά λευκά. – Λοιπόν, μικρό τζίνι της νέας εποχής, μάθε ότι στο χαρτί και στο μολύβι γράφτηκε η ζωή και η ιστορία των ανθρώπων. Οι αρετές και οι αμαρτίες τους, οι φρικαλεότητες και τα αριστουργήματα του λόγου και της σκέψης τους. Τα μαρτύρια των πρωτοπόρων του πνεύματος, οι μεγάλες ανακαλύψεις και τα θαυμαστά έργα που κοσμούν τον πλανήτη σε όλα τα μέρη της γης, σχεδιάστηκαν με μολύβι πάνω σε ένα χαρτί. Όταν οι άνθρωποι ξεκίνησαν να γράφουν, τότε άρχισαν να φτιάχνουν οργανωμένες κοινότητες, να θεσπίζουν νόμους και συμπεριφορές, γιατί δυστυχώς χωρίς αυτά δεν είναι ικανοί να ζήσουν μεταξύ τους. Ακόμα και η τεχνολογία που τόσο σε εξιτάρει (για να συνεννοούμαστε, μιλάω τη γλώσσα σου), πρώτα σχεδιάστηκε με μολύβι στο χαρτί. Μάθε πως όταν χρησιμοποιείς το στυλό, χρησιμοποιείς ταυτόχρονα μυαλό και χέρι. Είσαι χειρώνακτας και μαζί πνευματικός εργάτης, κάνεις το μυαλό σου να παρακολουθεί την κίνηση του στυλό, να ακολουθεί η σκέψη σου το γράμμα και το γράμμα να αποτυπώνει τη σκέψη σου. Βλέπεις το λάθος μόνος σου, χωρίς υπογραμμίσεις του επεξεργαστή, και αυτό σε βάζει σε εγρήγορση. H ψυχική σου διάθεση γράφεται συνάμα με τις λέξεις. Τα νεύρα σου θα κάνουν τα γράμματα σκληρά και με ουρές, η ηρεμία σου θα τα κάνει στρογγυλά και ευανάγνωστα, η συγκίνησή σου θα τα κάνει πλαγιαστά και κάπως σαν να θέλουν να λυγίσουν. Στο χαρτί δεν χρειάζεσαι emoji για να δείξεις τι αισθάνεσαι! Το εκφράζεις με τις λέξεις αλλά και με την ίδια την προσωπική σου γραφή! Την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου, αγόρι μου καλό!! Αυτήν που μόνο εσύ με τα δικά σου χέρια μπορείς να δημιουργήσεις!Πήγαινε τώρα να πλαγιάσεις. Αύριο είναι Δευτέρα κι έχεις σχολείο κι εγώ με τη μαμά δουλειά. Μάθε να γράφεις, να έχεις το μυαλό σου συγκεντρωμένο σε μια κόλλα λευκή και να πρέπει να τη γεμίσεις. Μάθε στο χεράκι σου να ακολουθεί τον νου σου, μάθε να σβήνεις, να ξαναπροσπαθείς, να νευριάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό και να κάνεις πολλά πολλά χάρτινα μπαλάκια γεμίζοντας τα καλάθια του γραφείου σου. Μετά, μπορείς να πας στον υπολογιστή σου και να αφήσεις πια στα πλήκτρα αυτό που η σκέψη σου γέννησε με τόσο κόπο. Η φωτεινή οθόνη είναι το μέλλον, το ξέρω, αλλά κανένα μέλλον που σέβεται τον εαυτό του δεν παραγράφει το παρελθόν. Όχι αγόρι μου! Το πλήκτρο με την ένδειξη delete δεν το πατάμε για το παρελθόν. Υπάρχουν πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να πετάξουμε στον κάδο ανακύκλωσης και να μην πατήσουμε ποτέ “αναίρεση”, αλλά όχι την παραδοσιακή γραφή!

Τον φίλησα και πήγα στο κρεβάτι μου.

Πήρα το στυλό και έγραψα την άσκηση που δεν είχα κάνει (και ούτε θα την έκανα) για τη Δευτέρα.

Προσπάθησα να μείνω πάνω στο χαρτί και να γράψω με προσοχή τις δέκα γραμμές της άσκησης.

Στις πέντε βαρέθηκα και κουράστηκα.

“Θα συνεχίσω αύριο.

Θα μάθω να μη φοβάμαι το χαρτί.

Θα μάθω να το γεμίζω με σκέψεις και γνώση.

Οι σκέψεις δικές μου, η γνώση του υπολογιστή!

Μάλλον έτσι θα βαδίσει ο κόσμος μου.

Ή καλύτερα, έτσι πρέπει να βαδίσει.

Δεν πατάμε delete στο παρελθόν.

Μάλλον πατάμε save…

Εκ του ιστολογίου ''Άλλη Όψις.'' Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Κατερίνα Μπαλαφούτη

Φιλόλογος

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΑΓΙΟΥ

 Ο εορτασμός του Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητού

στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θρακομακεδόνων Αττικής.

Σε ατμόσφαιρα ιδιαιτέρως κατανυκτική και ευλογημένη εορτάσθηκε απόψε, για δεύτερη χρονιά, με πανηγυρικό Εσπερινό η μνήμη του Αγίου των Γνησίων Ορθοδόξων, του εν Αγίοις Πατρός ημών Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητού. Στον Εσπερινό που πραγματοποιήθηκε στο μικρό ναΐσκο των "Αγιορειτών Πατέρων" πλησίον του μνήματος του Αγίου Ιεράρχου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου στην Πάρνηθα, χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας Αττικής και Βοιωτίας, κ. Χρυσόστομος, πλαισιωμένος από Ιερείς και βέβαια παρουσία της Γερόντισσας Ξένης και μοναζουσών της Μονής, καθώς και ευλαβών πιστών. Τα άγια λείψανα του ομολογητού του πατρώου ημών δόγματος, που «κόσμησαν» με τη χάρη και την ιερότητά τους το μικρό παρεκκλήσιο, είχαν την ευκαιρία να ασπαστούν οι παρευρίσκοντες ευσεβείς προσκυνητές. Η αποπνέουσα πίστη και δύναμη ομιλία του σεπτού μας Ποιμενάρχη την οποία εκφώνησε αμέσως μετά τον Εσπερινό, συνέβαλε στην κορύφωση της ιδιαιτέρως ευλογημένης ατμόσφαιρας της εσπερινής αυτής ώρας. «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», είναι τα λόγια του Κυρίου με τα οποία ξεκίνησε την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος. Είναι ανάμεσά μας ο Κύριος που παρηγορητικά μας κληροδοτεί την αγάπη και τη διδασκαλία Του μέσω ανθρώπων που αγίασαν ακόμη και εν ζωή. Ένας εξ αυτών ο τιμώμενος Άγιος, Ομολογητής Ιεράρχης της μαρτυρικής ημών Εκκλησίας και πιστός υπηρέτης του Χριστού. Ο Πρωθιεράρχης της Εκκλησίας μας, Άγιος Χρυσόστομος βασανισμένος, εξόριστος και κυνηγημένος, δεν άλλαξε «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία». Ούτε ένα γιώτα ή ένα κόμμα, ούτε δηλαδή την πιο μικρή από τις εντολές δεν άλλαξε, αλλά τις τήρησε πιστά και με ακρίβεια. Οποιοσδήποτε παραβεί ακόμη και μία από τις εντολές μου, εκείνες πού φαίνονται πολύ μικρές και διδάξει έτσι τούς ανθρώπους, θα κηρυχθεί ελάχιστος και τελευταίος στη Βασιλεία των Ουρανών. Εκείνος όμως που θα εφαρμόσει όλες ανεξαιρέτως τις εντολές και θα διδάξει και τους άλλους να τις τηρούν, αυτός θα ανακηρυχθεί μέγας στη Βασιλεία των Ουρανών, είπε ο Κύριος. Στην κατηγορία αυτή των ανακηρυχθέντων ως «μεγάλων» κατατάχθηκε και ο Άγιος. Πίστεψε ο του Χριστού μυσταγωγός, διδάχθηκε και βίωσε το Άγιο Ευαγγέλιο, το οποίο τήρησε απαρασάλευτα, εφάρμοσε και δίδαξε. Αγωνίστηκε υπέρ των πατρώων παραδόσεων και της διατήρησης αυτών την πλέον κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας της Εκκλησίας μας. Δέχτηκε προκλήσεις και «δελεαστικές» προτάσεις από την Κρατούσα εκκλησία, τις οποίες με παρρησία απαρνήθηκε, αποκρινόμενος χαρακτηριστικά ότι «ακόμη κι αν όλοι αλλάξουν κι ακολουθήσουν το νέο εορτολόγιο, εγώ θα παραμείνω -ακόμη και μόνος- τηρητής των πατρίων». Αυτός, ο ομολογητής της πίστεως, ο εν ζωή Άγιος που κατά την εξορία του στη Λέσβο, μαρτυρία Γέροντος βεβαιώνει ότι φως ανέβαινε από το κελί του στον ουρανό, υπέστη με υπομονή ταπεινώσεις και χλευασμούς. Αυτόν τον γνήσιο διάδοχο των Αποστόλων του Χριστού κάποιοι παράκουαν και χλεύαζαν. Αλίμονο σε εκείνον που παρακούει το θέλημα του Θεού δια του στόματος των Αποστόλων, αυτός θα λάβει την ένδικον μισθαποδοσίαν, κηρύττει ο Απόστολος Παύλος. «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με». Με αυτή την αναφορά στο Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας ολοκλήρωσε ο Ποιμενάρχης μας απευθυνόμενος στους πιστούς, με την παρότρυνση να μιμούμαστε τον Άγιο στη δυνατή και ακλόνητη πίστη του, στον αγώνα του για την διατήρηση των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, στην απέχθεια του για την υπερηφάνεια, στην σεμνότητα και ταπεινότητα του. Τέλος, μας συμβούλεψε να υπακούμε στα λεγόμενα των ανθρώπων που έχουν τη Χάρη της Αποστολικής διαδοχής, των Πνευματικών Πατέρων, των Γερόντων, των Ιερέων. Η αγία υπακοή, η αγία ταπείνωση και οι πρεσβείες του Αγίου Χρυσοστόμου, ευχήθηκε, να συνοδεύουν όλους.  Τους ύμνους έψαλε κλιμάκιο της χορωδίας της Μητροπόλεώς μας "Πάτριον Αναλόγιον" υπό την διεύθυνση του χοράρχου κ. Ιωάννη Κιαχόπουλου. Η ευλογημένη εσπέρα ολοκληρώθηκε με Τράπεζα την οποία παρέθεσε η Μονή σε όλους τους παρευρισκομένους, κλήρο και λαό. Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής, με επίκεντρο πάλι τον αυτό Μοναστηριακό Ναό, τελέσθηκε Ιερό Συλλείτουργο με προεξάρχοντα τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Καλλίνικο, τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Χρυςόστομο, τον Θεοφιλέστατο Γραμματέα της ιεράς Συνόδου Γαρδικίου, κ. Κλήμεντα και πλειάδος Ιερέων και Διακόνων.  Έψαλε κλιμάκιο της Ο.Ε.ΒΥ.Χ. υπό την διεύθυνση του χοράρχου κ. Μιχαήλ Μακρή και παρέστησαν πολλές μοναστικές αντιπροσωπίες.  Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος επιλόγησε με μία πολύ πηγαία και αυθόρμητη αναφορά στο πρόσωπο του Αγίου Ιεράρχου, εστιάζοντας στην ανιδιοτέλειά του, τα αγνά κίνητρα με τα οποία ανέλαβε την ηγεσία του ιερού αγώνος και την ανεξικακία που επέδειξε καθ' όλη τη διάρκεια της ομολογιακής του πορείας. Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό του γνώρισμα, η ομολογιακή του στάση, που μαρτυρούν και οι πέτρες και έχει καταγράψει η ιστορία με πάμπολλα περιστατικά, θα μπορούσε να αποτελέσει κι αιτία είτε να αποκαλύψει έναν διαφορετικό χαρακτήρα, είτε να εγκαταλείψει τα πάντα και να επιστρέψει στην "ασφάλεια" και τον εφησυχασμό που του έταζαν αλλότριοι κύκλοι. Στρεφόμενος προς την αργυρά λειψανοθήκη του Αγίου, κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπός μας, ικετεύοντας τον Ιερό Ομολογητή υπέρ στερεώσεως και κραταιώσεως της φιλτάτης Ορθοδοξίας και ενισχύσεως των σημερινών γνησίων πνευματικών του επιγόνων, ευχόμενος να παραμείνουν εδραίοι στο ύψος των περιστάσεων επιδεικνύοντας το αυτό ομολογιακό φρόνημα.

Εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.

ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΜΑΖΙ

Η φράση αυτή είναι δανεισμένη από τον 132ο ψαλμό του Προφητάνακτα Δαυίδ, ''Ιδού δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;'' και ειπώθηκε από τον Οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την επίσκεψή του στην παπική ''ενορία'' Corpus Domini της Μπολόνια, στις 15 του αυτού μήνα.

Σε ελεύθερη μετάφραση δηλώνει το αυτό:

''Πόσο ωραίο είναι τα αδέλφια να κατοικούν μαζί,'' όπου ''αδέλφια'' βέβαια εννοούνται οι ''Ορθόδοξοι'' με τους αιρετικούς Ρωμαιοκαθολικούς!

Το αξιοσημείωτο σε αυτήν την ομιλία του Οικουμενιστή Πατριάρχη βεβαίως δεν είναι η προσαγόρευση των παπικών ως ''αδελφών''.

Τούτο πλέον αποτελεί μια κατεστημένη τάξη πραγμάτων, όπου οι αδελφοσύνες, οι αβροφροσύνες και άλλοι λίαν κολακευτικοί προσδιορισμοί συνθέτουν το πάνθεον ενός κλίματος διπλωματικής ευφορίας και δαιμονικής έξης στο αντίρροπο, το αντίζυγο, το καθοδικό και το πτωτικό.

Οι Οικουμενιστές δεν ''πάσχουν'' από αιδώ, όνειδος ή αισθήματα ενοχής και συνενοχής.

Ένας αιώνας σχεδόν επέλασης της Οικουμενικής Κίνησης, αυτού του καλά επιμελημένου κοπτοραπτικού διαμελισμού της Ορθοδοξίας, οι επιφανείς, δυτικοθρεμένοι θιασώτες του πλέον έχουν μεταλλαχθεί σε θρησκειολόγους εκφραστές της παγκόσμιας ''Omerta,'' που λέγεται και Νέα Τάξη Πραγμάτων!

Στην ομιλία του αυτή προχωράει έτι περισσότερο στην καθόλα πτωτική πορεία προς στην δεδηλωμένη παναίρεση και... παραδίδει σε αιρετικούς... ποιμαντικά μαθήματα περί ενορίας, εκκλησίας και πιστών!

Αν είναι δυνατόν!

Κατ' ευφημισμόν ''Ορθόδοξος'' να μην νουθετεί, να μην διαπαιδαγωγεί ή να μην κατηχεί -κατεγνωσμένους  συνοδικά- αιρετικούς στον δρόμο της επιστροφής προς την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά να τους διδάσκει ωσάν να είναι ομοθυμαδόν κοινωνικοί συμμέτοχοι στα Μυστήρια της Εκκλησίας του Θεού.

Για του λόγου το αληθές η ομιλία του Οικουμενιστή Πατριάρχη στα Ιταλικά και στα Ελληνικά σε μετάφραση ημετέρα.

Εύχεσθε!

Γ. Δ. Δημακόπουλος

Ιερώτατε Μητροπολίτα Ιταλίας και Μελίτης, K. Γεννάδιε,

Vostra Eccellenza Mons. Matteo Maria Zuppi, Arcivescovo Metropolita di Bologna,

Eminenze, Eccellenze,

Reverendissimo Signor Parroco e Collaboratori,
Figli amati nel Signore,

“Ecco, che cosa è bello o che cosa da gioia, se non l’abitare dei fratelli insieme! Come unguento profumato sul capo, che scende sulla barba, la barba di Aronne, che scende sull'orlo della sua veste. Come rugiada dell'Ermon, che scende sui monti di Sion. Perché là ha disposto il Signore la benedizione, la vita in eterno (Salmo 132). Questo Salmo introduce questa sera l’incontro con voi, Fratelli e Sorelle appartenenti a questa grande Parrocchia, intitolata al Corpus Domini, il Corpo del Signore e manifesta la nostra gioia di trovarci tra voi, tra fratelli in Cristo, per “fare festa”, in quanto – seguendo il Salmo – qui ha disposto la benedizione del Signore, la vita in eterno. Siamo giunti per la seconda volta a Bologna, su cortese invito del vostro Arcivescovo, l’amato nostro Fratello Matteo, dalla città di Costantino, sulle Rive del Bosforo, la odierna Istanbul, dove la Provvidenza Divina ci ha posto, da quasi ventisei anni, alla guida della Chiesa, sul Primo Trono della Chiesa Ortodossa, il Patriarcato Ecumenico, che presiede nella carità e nell’unità le Sante Chiese Ortodosse Locali. E con gioia abbiamo accolto l’invito a visitare questa parrocchia della Chiesa Locale, per rallegrarci della genuinità e della fraterna ospitalità dei suoi parrocchiani. Idealmente, abbracciando la Vostra Parrocchia, abbracciamo tutte le parrocchie di questa Diocesi, perché proprio nella Parrocchia, cellula della Chiesa locale, si compie e si attualizza l’insegnamento del nostro Maestro, il Signore Gesù Cristo, si annuncia il suo Lieto Messaggio e si celebrano i segni tangibili della sua mistica presenza tra noi, i Sacramenti e tra essi in modo particolare e centrale la celebrazione della Divina Eucarestia. Da questo deriva poi l’amore per i fratelli, la carità, senza la quale vana sarebbe la nostra fede. La centralità dell’Eucarestia è testimoniata anche dal titolo di questa Parrocchia, Corpus Domini. Questa festa liturgica è estranea alla Tradizione della Chiesa d’Oriente, pur tuttavia la importanza della celebrazione eucaristica è comune per i Cristiani d’Oriente e per quelli dell’Occidente. Sulla Divina Eucarestia e sull’annuncio della Sua Parola infatti si centra la nostra fede. La parrocchia può essere definita la prima cellula della Chiesa, in cui si vive la familiarità tra coloro che stanno appresso, nella etimologia, infatti il termine “parrocchia”, indica coloro che vivono vicino, dal greco παρά e οικέω, e quindi al pari della famiglia, essa diviene una Chiesa domestica, in cui la fraternità è centrale e la collaborazione tra il parroco, quale delegato del vescovo locale ed i fedeli, soprattutto con coloro che sono chiamati a coadiuvarlo, deve essere esemplare. Naturalmente, i compiti dei chierici e quelli dei laici sono diversi, seppure entrambi contribuiscono alla crescita spirituale e materiale della comunità. Da un lato i chierici sono chiamati principalmente a pensare alla salute dell’anima, ai bisogni spirituali dei parrocchiani, soprattutto nella celebrazione dei Santi Sacramenti. Il sacerdote infatti deve avere come esempio il Buon Pastore, così come afferma il Signore: “Io sono il buon pastore. Il buon pastore offre la vita per le pecore. (Gv 10, 11) … “Le mie pecore ascoltano la mia voce e io le conosco ed esse mi seguono” (Gv. 10, 27). Ma il parroco, come capo della parrocchia, deve essere anche modello per i propri parrocchiani, e un bell’esempio ce lo offre il Profeta Malachìa: “Infatti le labbra del sacerdote devono custodire la scienza e dalla sua bocca si ricerca l'istruzione, perché egli è messaggero del Signore degli eserciti.” (Mal. 2,7). I laici, ed in modo particolare il Consiglio Parrocchiale, devono aiutare il parroco ad affrontare anche le ovvie incombenze materiali, le opere caritatevoli, ma anche il catechismo, la manutenzione della Chiesa, e voi avete anche uno splendido Tempio del Signore, e tutto ciò che concorre a rendere la parrocchia attiva e solidale. La chiesa domestica, la parrocchia, è una famiglia dove vige armonia, amore ed unità e dove tutti portano a compimento i propri doveri ed i propri compiti con spirito di unità e nel dialogo reciproco. Fratelli e Sorelle nel Signore, Questa unità si regge su due importanti cardini: la Divina Eucarestia ed il Dialogo d’amore tra i propri membri. Per ogni cristiano la celebrazione del Corpo e Sangue del Signore, unitamente all’annuncio della Buona Novella, sono il fondamento della fede. Vivere continuamente la Pasqua del Signore, la sua passione, la crocifissione e la gloriosa Resurrezione significa partecipare alla Via, alla Verità e alla Vita che sono in Lui e solo in Lui. Nella Eucarestia viviamo Colui che è offerto e che si offre per noi, diventiamo partecipi con Lui. Scriveva a tal proposito San Ignazio di Antiochia: “spezzando un solo pane, che è farmaco d’immortalità, antidoto per non morire ma vivere in Gesù Cristo per sempre”. (Lettera agli Efesini, XX). Quando partecipiamo al suo banchetto, ci presentiamo col nostro io, ci presentiamo come siamo, ci liberiamo dal peccato, ma ci presentiamo anche come Chiesa, perché ognuno non vive solo per se stesso ma anche per gli altri. Sant’Ignazio, questo grande padre della Chiesa apostolica ancora ci ricorda: “Una è la carne di nostro Signore Gesù Cristo e uno il calice dell'unità del suo sangue, uno è l'altare come uno solo è il vescovo con il presbiterio e i diaconi. Se ciò farete, lo farete secondo Dio” (Lettera ai Filadelfesi). Per questo il secondo cardine della parrocchia è il Dialogo d’amore, che porta all’unità. Nella parrocchia non ci deve essere posto per i personalismi, ma ci deve essere sempre uno spirito di unità e sacrificio. E questi si ottengono solo col dialogo. Il dialogo porta a risolvere ogni incomprensione, il dialogo comprende le necessità dell’opera filantropica a favore dei bisognosi, il dialogo agisce quando sorge la sofferenza, il dialogo apre le porte all’ospitalità cosciente, alla crescita umana e sociale e non chiude le porte mai ad alcuno. Sappiamo che nella vostra parrocchia sono importanti questi cardini e sorreggono la sua vita quotidiana. Continuate su questa strada, con i vostri pastori, con il vostro Arcivescovo, nei rapporti tra voi. Questa splendida serata che avete organizzato ci onora in modo particolare e vi ringraziamo di cuore. E’ ancora una volta testimonianza del clima che qui si respira e si vive. Figli amati, Saremo veramente lieti di accogliervi nel nostro Patriarcato Ecumenico, a Costantinopoli, la sede della Santa e Grande Chiesa martire di Cristo, come è denominata la nostra Chiesa, per offrirvi a nostra volta, la ospitalità abramitica che avete riservato per noi e per il nostro seguito. Il Signore, Datore di ogni bene, vi benedica unitamente alle vostre famiglie, a tutti i membri di questa parrocchia, ai vicini ed ai lontani, a chi soffre e a chi è nel bisogno e Vi doni la pace che viene dall’alto. Grazie.

Ιερώτατε Μητροπολίτα Ιταλίας και Μελίτης, K. Γεννάδιε,
Εξοχώτατε, κ. Matteo Maria Zuppi, Αρχιεπίσκοπε Μητροπολίτα της Μπολόνια,
Αξιωματούχοι, Εξοχότητες,
Αιδεσιμώτατε, κύριε Parroco και συνεργάτες,
Αγαπητοί αδελφοί εν Κυρίω,

''Ιδού δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό; 2 ὡς μύρον ἐπὶ κεφαλῆς τὸ καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα τοῦ ᾿Ααρών, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ· 3 ὡς δρόσος ᾿Αερμὼν ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη Σιών· ὅτι ἐκεῖ ἐνετείλατο Κύριος τὴν εὐλογίαν, ζωὴν ἕως τοῦ αἰῶνος. (Ψαλμός 132). Αυτός ο Ψαλμός μας εισάγει αυτό το βράδυ μαζί σας, αδελφοί και αδελφές αυτής της μεγάλης ενορίας, που έχει την ονομασία Corpus Domini, το Σώμα του Κυρίου και εκδηλώνει τη χαρά μας να είμαστε μεταξύ σας, αδελφοί εν Χριστώ να "εορτάζουμε," όπως - ακολουθώντας τον Ψαλμό - Ιδού δη ευλογείτε τον Κύριον, πάντες οι δούλοι Κυρίου, οι εστώτες εν οίκω Κυρίου, εν αυλαίς οίκου Θεού ημών. Βρισκόμαστε εδώ για δεύτερη φορά στη Μπολόνια, με την ευγενική πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου σας, του αγαπημένου μας αδελφού Matteo, από την πόλη του Κωνσταντίνου, στις όχθες του Βοσπόρου, την Κωνσταντινούπολη, όπου η Θεία Πρόνοια μας έχει τοποθετήσει για σχεδόν είκοσι χρόνια, στην καθοδήγηση της Εκκλησίας, τον Πρώτο Θρόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που προεδρεύει στην φιλανθρωπία και την ενότητα των Αγίων Ορθόδοξων Εκκλησιών. Και με χαρά χαιρετίσαμε την πρόσκληση να επισκεφθούμε αυτή την ενορία της τοπικής Εκκλησίας, προκειμένου να χαρούμε για την γνησιότητα και την αδελφική φιλοξενία των ενοριών της. Ιδανικά, αγκαλιάζοντας την ενορία σας, αγκαλιάζουμε όλες τις ενορίες αυτής της επισκοπής, επειδή στην ενορία, στο κέντρο της τοπικής Εκκλησίας, εκπληρώνεται η διδασκαλία του Διδασκάλου μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που με το Μήνυμά Του εορτάζουν τα απτά σημάδια της μυστικής παρουσίας Του μεταξύ μας, τα Μυστήρια, και μεταξύ αυτών με έναν ειδικό και κεντρικό τρόπο ο εορτασμός της Θείας Ευχαριστίας. Από αυτό έρχεται η αγάπη για τους αδελφούς, η φιλανθρωπία, χωρίς την οποία η πίστη μας θα ήταν μάταιη. Η κεντρικότητα της Ευχαριστίας μαρτυρείται και από τον τίτλο αυτής της ενορίας, ''Corpus Domini''. Αυτή η λειτουργική εορτή είναι ξένη προς την Παράδοση της Εκκλησίας της Ανατολής, όμως η σημασία της ευχαριστιακής εορτής είναι κοινή για τους Χριστιανούς στην Ανατολή και τη Δύση. Η θεία Ευχαριστία και η αναγγελία του Λόγου Του στην ουσία επικεντρώνεται στην πίστη μας. Η ενορία μπορεί να οριστεί ως το πρώτο κύτταρο της εκκλησίας και δηλώνει εκείνους που ζουν γύρω παρά την οικείαν, όπως η οικογένεια γίνεται μια εγχώρια Εκκλησία, όπου η αδελφότητα είναι κεντρική και η συνεργασία μεταξύ του πάστορα, ως εκπροσώπου του τοπικού επισκόπου και των πιστών, ιδιαίτερα εκείνων που καλούνται να βοηθήσουν, πρέπει να είναι υποδειγματική. Φυσικά, τα καθήκοντα των κληρικών και των λαϊκών είναι διαφορετικά, αν και τα δύο συμβάλλουν στην πνευματική και υλική ανάπτυξη της κοινότητας. Από τη μία πλευρά οι κληρικοί καλούνται κυρίως να σκεφτόμαστε την υγεία της ψυχής, τις πνευματικές ανάγκες των ενοριτών, ιδιαίτερα στον εορτασμό των Αγίων Μυστηρίων. Για τον ιερέα πρέπει να είναι το παράδειγμα του Καλού Βοσκού, όπως ο Κύριος λέει: ''ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· (Ιω 10, 11) ...''τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι'' (Ιω. 10, 27). Αλλά ο πάστορας, ως επικεφαλής της ενορίας, θα πρέπει επίσης να είναι ένα πρότυπο για τους ενορίτες τους, και ένα καλό παράδειγμα προσφέρεται από τον προφήτη Μαλαχία: ''ὅτι χείλη ἱερέως φυλάξεται γνῶσιν, καὶ νόμον ἐκζητήσουσιν ἐκ στόματος αὐτοῦ, διότι ἄγγελος Κυρίου παντοκράτορός ἐστιν. "(Μαλ 2,7). Οι λαϊκοί, και κυρίως το Ενοριακό Συμβούλιο, θα πρέπει να βοηθήσει τον ιερέα της ενορίας στην αντιμετώπιση των προφανών καθηκόντων του υλικά, φιλανθρωπικά έργα, αλλά και στην κατήχηση, την διατήρηση της εκκλησίας, και έχετε ακόμα έναν μεγαλοπρεπή ναό του Κυρίου, και τα πάντα που συμβάλλει στην ενεργή και αλληλέγγυα ενορία. Η εγχώρια εκκλησία, η κοινότητα είναι μια οικογένεια όπου υπάρχει αρμονία, αγάπη και ενότητα, και όπου όλοι αναλαμβάνουν να ολοκληρώσουν τα καθήκοντά τους με πνεύμα ενότητας και αμοιβαίο διάλογο. Αδελφοί και Αδελφές εν Κυρίω, Αυτή ένωση στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες: την Ευχαριστία και στον Διάλογο της αγάπης μεταξύ των μελών της. Το να ζεις συνεχώς το Πάσχα του Κυρίου, το πάθος, την Σταύρωσή Του και την ένδοξη Ανάσταση σημαίνει να συμμετάσχουν όλοι στην Οδό, την Αλήθεια και την Ζωή που είναι σε Αυτόν και μόνο σε Αυτόν. Στην Ευχαριστία ζούμε σε Αυτόν που προσφέρεται και που προσφέρει τον εαυτό Του για μας, γινόμαστε κοινωνοί μαζί του'' έγραψε για το θέμα αυτό ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, '' Οι άνδρες όλοι να συναθροίζεσθε από κοινού με τη χάρη του ονόματος και με μια πίστη στον Ιησού Χριστό, ο οποίος σαρκικά προέρχεται από τη γενιά του Δαβίδ, και είναι υιός του ανθρώπου και Υιός Θεού, για να υπακούετε στον επίσκοπο και το πρεσβυτέριο με απερίσπαστο το νου σας, προσφέροντας έναν άρτο, που είναι φάρμακο αθανασίας, αντίδοτο για να μη πεθάνετε, αλλά να ζείτε με τον Χριστό για πάντα''. (Επιστολή προς τους Εφεσίους, ΧΧ). Όταν φροντίζουμε να έχουμε εισαγάγει τους εαυτούς μας με το εγώ μας, έχουμε εισαγάγει τους εαυτούς μας όπως είμαστε, τότε εμείς οι ίδιοι έχουμε ελευθερωθεί από την αμαρτία, αλλά παρόντες ως Εκκλησία, γιατί ο καθένας δεν ζει μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Ο άγιος Ιγνάτιος, ο μεγάλος αυτός πατέρας της Αποστολικής Εκκλησίας εξακολουθεί να μας υπενθυμίζει: ''Φροντίστε λοιπόν να συμμετέχετε σε μια ευχαριστία· διότι ένα είναι το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και ένα ποτήρι που ενώνει με το αίμα του· ένα θυσιαστήριο, όπως ένας επίσκοπος μαζί με το πρεσβυτέριο και τους διακόνους, τους ομοδούλους μου, ώστε ό,τι κάνετε, να το κάνετε όπως θέλει ο Θεός."(Επιστολή στη Φιλαδέλφεια). Αγαπητά παιδιά, Θα χαρούμε να σας καλωσορίσουμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, στην Κωνσταντινούπολη, το σπίτι της Ιερής και Μεγάλης Μαρτυρικής Εκκλησίας του Χριστού, όπως ονομάζεται η Εκκλησία μας, για να σας προσφέρουμε την αμβρααμική φιλοξενία που προσφέρατε για μας και για την ακολουθία μας. Ο Κύριος, ο Ευεργέτης όλων των καλών, να σας ευλογεί με τις οικογένειές σας, όλα τα μέλη αυτής της ενορίας, τους γείτονες και τους απομακρυσμένους, όποιος πάσχει και έχει ανάγκη και σας δίνει την ειρήνη που έρχεται από ψηλά. Σας ευχαριστώ.

Μετάφραση, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΡΑΣΙ!

Μετά το ''Οικουμενικό νερό'' των Οικουμενιστών που παρουσιάστηκε στις 24 Απριλίου 2017 στην έδρα του Π.Σ.Ε. στην Γενεύη, τώρα προσφέρεται στην Μπολόνια, με την άφιξη του Οικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίου και εκλεκτός οίνος ποικιλιών Merlot και Καμπερνέ σοβινιόν με το όνομα ''Βαρθολομαίος!'' Η ιδέα της παραγωγής και εμφιάλωσης αυτού του πρωτότυπου, εκλεκτού και ερυθρόπυκνου κρασιού ανήκει στον παπικό ''ιερέα'' Stefano Ottani ΕΔΩ! της ''ενορίας των αγίων Βαρθολομαίου και Γκαετάνο'' στην ομώνυμη πόλη της Ιταλίας. Το γεγονός αυτό αποτελεί είδηση; Βεβαίως. Δείχνει οφθαλμοφάνερα τα κοσμικογενή και ποταπά ελατήρια αυτής της οικουμενιστικής, Χριστοαναιρετικής φατρίας, που εκτός του ότι ''αποκαθήλωσαν'' τον Χριστό από τον θρόνο του, τον μετέτρεψαν σε ένα μειγματογενές, θεολογίστικο ''αμάγαλμα'', με πεφυσιωμένες, υπερφίαλες και αλαζονικές θεωρίες. Δείχνει ακόμα την αειφανή αιρετικοφροσύνη των λατίνων και την εδραιωμένη αυτή προτεσταντική νοοτροπία τους να προσφέρουν δώρα κοσμικά προκειμένου να υποδεχθούν έναν εφάμιλλο κοσμικό ηγέτη ωσάν τον ποντίφηκά τους. Είναι οι ίδιοι διαχρονικοί και απαράλαχτοι δεσμώτες στο άρμα των αιρέσεων, για τους οποίους ο ίδιος ο Χριστός μας μίλησε: ''πᾶσα φυτεία ἣν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ πατήρ μου ὁ οὐράνιος ἐκριζωθήσεται. (Ματθ. 15,13). Και ''ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοί εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. (Ματθ. 15,14). Η ανακοίνωση της εμφιάλωσης και της προσφοράς του κρασιού ''Βαρθολομαίος'' από τον ρωμαιοκαθολικό ''ιερέα'' είναι το ακόλουθο σε μετάφραση ημετέρα: ''Το νέο (εκκλησιαστικό) έτος της ενορίας μας που πρόκειται να ξεκινήσει σε λίγο είναι πολύ πλούσιο σε γεγονότα, που ανοίγουν καινούριες προοπτικές ελπίδας. Σε περισσότερο από δύο εβδομάδες θα παρευρεθούν στην Μπολόνια, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος. Είναι οι δύο μεγάλες αναφορές στην Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία και οι δύο ακούραστοι υποστηρικτές της ενότητας και της ειρήνης. Ο Βαρθολομαίος είναι Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης, που ονομάζεται "Νέα Ρώμη," επειδή ήταν η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Δύσης. Υπάρχουν τα πρώτα οικουμενικά συμβούλια, μια έκφραση κοινής πίστης της ενοποιημένης Εκκλησίας. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κωνσταντινούπολη είχε ευαγγελιστεί από τον Απόστολο Αντρέα, αδερφό του Σίμωνα Πέτρου. Ο Φραγκίσκος είναι ο διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου, Επίσκοπος της Ρώμης, ο οποίος προεδρεύει με φιλανθρωπία όλες τις Εκκλησίες. Οι δύο Εκκλησίες, ευαγγελισμένες από τους δύο αποστολικούς αδελφούς είναι επίσης αδελφές. Για να εκφράσουμε τη χαρά αυτών των συναντήσεων έχουμε ετοιμάσει ένα ειδικό κρασί, το οποίο βλέπετε εδώ. Ο Βαρθολομαίος και ο Φραγκίσκος μας υπενθυμίζουν, ότι οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι είναι όλοι Χριστιανοί, πιστοί στον έναν Θεό Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που καλούνται να διακηρύξουν το ίδιο Ευαγγέλιο, ως υπέρβαση αυτής της νέας ανθρωπότητας''. Don Stefano Ottani Η ιδέα της εμφιάλωσης και προσφοράς του προσφερομένου αυτού οίνου προέκυψε από το εμφιαλωμένο ''οικουμενικό νερό'' ΕΔΩ! μια τόσο... προχωρημένη, καινοφανή και ''εκπληκτική'' πατέντα, που εντέλει απέκτησε και δεινούς καθόλα μιμητές. Και αυτό είναι πάντα το προφίλ των αιρετικών από καταβολής κόσμου, για τους οποίους ο Άγιος Ιγνάντιος ο Θεοφόρος, ο μεγάλος αυτός αποστολικός διδάσκαλος και ιερομάρτυρας έλεγε: ''Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν τε αξιόπιστος ή, καν νηστεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, καν προφητεύει, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτω δορά, προβάτων φθορά κατεργαζόμενος''. Και ο Χριστός μας για να συμπληρώσει: ''Υποκριταί! καλώς προεφήτευσε περί υμών Ησαίας λέγων: μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων''. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΥ 1955

Σήμερα ἀρχίζουν τακτικὰ τὰ μαθήματα τοῦ σχολείου. Τὰ παιδιὰ ἐμαζεύθηκαν τὴν ὡρισμένη ὥρα στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου, ἐμπῆκαν στὴ γραμμή, μόλις ἐκτύπησε τὸ κουδουνάκι, κι ἐπέρασαν ὅλα στὶς καινούργιες τάξεις των. Ὁ Κωστάκης καὶ ἡ Ἑλενίτσα ἐπέρασαν στὴν τρίτη τάξι κι ἐκάθισαν στὰ θρανία των σὲ ὡρισμένη θέσι. Χάρτες, θρανία ἕδρα, πίνακες εἶναι ὅλα ἕτοιμα. Σ’ αὐτὴ τὴν αἴθουσα θὰ περάσουν τὰ παιδιὰ σχεδὸν ἕναν ὁλόκληρο χρόνο. Σὲ λίγο μπαίνει ὁ δάσκαλος στὴν τάξι. Τὰ μάτια του ἀστράφτουν ἀπὸ εὐχαρίστησι. Τὰ παιδιὰ ἐσηκώθηκαν κι ἔκαμαν τὴν προσευχή τους. Ἡ Ἑλενίτσα εἶπε τὴν προσευχή: «Θεέ μας, Σὺ ποὺ ἀγαπᾷς τὰ καλὰ παιδάκια, ποὺ πηγαίνουν στὸ σχολεῖο, στεῖλέ μας, Σὲ παρακαλοῦμε, τὸ Πνεῦμά Σου τὸ Ἅγιο, νὰ μᾶς φωτίζῃ νὰ μαθαίνωμε γράμματα καὶ νὰ γίνωμε καλοὶ ἄνθρωποι». Στὸ τέλος ὅλα μαζὶ τὰ παιδιὰ εἶπαν τὸ «Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν...» καὶ ἐκάθισαν στὰ θρανία. Ὁ δάσκαλος ζητεῖ νὰ μάθῃ ἀπὸ τὰ παιδιὰ πῶς ἐπέρασαν τὸ καλοκαίρι. Ὅλα τὰ παιδιὰ μὲ τὴ σειρά τους διηγοῦνται πῶς διεσκέδασαν στὸ βουνό, πῶς ἐπέρασαν στὶς ἀκροθαλασσιές, πῶς παραθέρισαν στὰ χωριά τους καὶ ἄλλα πολλά. Μιλοῦσαν γιὰ τὰ παιγνίδιατους, γιὰ τὴ θάλασσα, γιὰ τὸ βουνό, γιὰ τὶς ψαρόβαρκες, γιὰ τὰ κοπάδια, γιὰ τὶς δροσιές, γιὰ τὶς ἀμμουδιές, γιὰ τὶς δροσερὲς βρύσες, γιὰ τὰ μπάνια τους. Ἐτραγούδησαν μάλιστα καὶ μερικὰ τραγούδια, ποὺ εἶχαν μάθει τὸ καλοκαίρι στὰ πανηγύρια καὶ στοὺς γάμους τῶν χωριῶν. Στὸ διάλειμμα ἡ αὐλὴ ἐγέμισε ἀπὸ τὶς χαρούμενες φωνὲς τῶν παιδιῶν. Ἄλλα παιδιὰ παίζουν κυνηγητό,ἄλλα τὴ μέλισσα καὶ ἄλλα παίζουν στὴ μέση τῆς αὐλῆς τὸ παιγνίδι τοῦ λύκου μὲ τὸ ἀρνί. Ὅταν ἐτελείωσε τὸ διάλειμμα, ἐπέρασαν πάλι τὰ παιδιὰ στὶς καινούργιες τάξεις των καὶ ὁ Κωστάκης μὲ τὴν Ἑλενίτσα διηγήθηκαν στὴν τάξι. πῶς ἐτρύγησαν τὸ ἀμπέλι τους. Ἔτσι ἐτελείωσε τὸ πρῶτο μάθημα καὶ τὰ παιδια ἐγύρισαν στὰ σπίτια των. Οἱ γονεῖς των ἄκουαν μὲ εὐχαρίστησι τὶς ἐντυπώσεις τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὸ πρῶτο μάθημα τοῦ σχολείου. 

Εκ του Αναγνωστικού της γ΄Δημοτικού του έτους 1955. 

Β. Πετρούνια - Φ. Κολοβού - Σ. Σπεραντσα - Α. Μεταλλινού.

Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτινών Βιβλίων. Αθήναι 1955.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

Κατ΄αρχήν να διευκρινήσουμε,

πως η κοινότητα του Bose στην Ασίζη της Ιταλίας

ή το Ρωαμαιοκαθολικό ''μοναστήρι'' του έκπτωτου Παπισμού

αποτελεί μια μεικτή, κοινοβιακή ''μονή,''

όπου στα συνέδρια που κατά κόρον διοργανώνουν,

τα έχουν επισκεφθεί: η Μονή Πετράκη, η Μονή Προφήτου Ηλιού Πρεβέζης,

η Μονή Μεταμορφώσεως της Ναυπάκτου, η Μονή Αγίου Ιωάννη του θεολόγου της Πάτμου,

η Μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά, Μονές του Αγ. ΄Ορους, και πάει λέγοντας.

α. Στον καταληκτήριο λόγο του ο Οικουμενιστής Πατριάρχης Βαρθολομαίος

χρησιμοποίησε -όχι τυχαία- τον όρο ''Αδιαίρετη Εκκλησία,''

ακριβώς για να υπενθυμίσει για πολλοστή φορά εκείνο το φρούδο και ανεδαφικό ''ίνα ώσιν έν,''

άνευ βεβαίως της μετανοίας των Παπικών και της άρδην επιστροφής τους

στην άμπελο της Ορθοδοξίας.

β. Για να καταδείξει,

πως οι Παπικοί μελετούν συγγράμματα πατέρων της ''αδιαιρέτου Εκκλησίας''

και ουχί των θεοφόρων και ομολογητών Πατέρων μετά το σχίσμα του 1204,

για να υποβιβαστεί, να ευτελισθεί και να απαξιωθεί η συνεισφορά τους στον αντιαιρετικό αγώνα,

με πρώτο πυλώνα της αίρεσης βεβαίως τον εωσφορικό Παπισμό

και τα χιλιάδες παρακλάδια του.

γ. Ο ποντίφηκας του εσβησμένου Φαναρίου ομολόγησε αίρεση

(να ήταν η πρώτη φορά)

όταν απεκάλεσε τους συνδαιτυμώνας του ρωμαιοκαθολικού κοινοβίου

ως ''γνησίους αδελφούς'' και τον τόπο του Bose,

ως χώρος, που ''για όσους τον επισκέπτονται χαρίζει γαλήνη και ειρήνη, διότι εδώ υπάρχει μια γνησία πνευματικότης(...;).

Ιδού πόσο αναιδώς, αναίσχυντα και ανερυθρίαστα

οι Κωνσταντινουπολίτες Οικουμενιστές

από την μια απαξιώνουν, αμαυρίσουν και ''συσταυρώνουν'' τους αντιαιρετικούς πατέρες της Εκκλησίας μας

και από την άλλη τους εορτάζουν με περισσή περιφρόνηση και δεικτική απαξίωση.

Τα της μεγάλης συνόδου του 879 μ.Χ.

γνωστής ως και ως 8ης Οικουμενικής,

ποιος από τους εωσφορικά έκπτωτους θαμώνες του Φαναρίου

ενθυμείται αυτά που δογμάτισε:

''Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει,

η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική,

δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε,

εδογμάτισε:

«Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν.

Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας,

τω αναθέματι καθυποβάλλομεν.

Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι

ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη,

κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος.

Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν

έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι

ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν

παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία

το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω!»

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Η καταληκτήρια ομιλία του Οικουμενιστή πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Monastero di Bose

''Εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθώ από μακριά, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο αυτά τα συμπόσια τα επιστημονικά τα οποία διεξάγονται σ΄αυτόν τον ευλογημένον χώρον της Κοινότητος του Μπόζε, και πάντοτε χαίρομαι και συγκινούμαι διότι επιλέγονται θέματα σχετιζόμενα με την ορθόδοξη πνευματικότητα. Γι΄αυτό ανέφερα στην ομιλία μου προηγουμένως ότι εμείς οι Ορθόδοξες Εκκλησίες οφείλομεν ιδιαιτέραν ευγνωμωσύνην εις την Κοινότητα Μπόζε, διότι αυτόν τον θησαυρό που διαθέτει η ορθόδοξος Εκκλησία μας μεταξύ άλλων, δηλαδή την πνευματικότητα, αυτά τα συμπόσια, επιστημονικά και πνευματικά, την διαδίδει, την μεταδίδει σε όλους που συμμετέχουν ή οι οποίοι διαβάζουν τα πεπραγμένα αυτών των συνεδρίων, όταν εκδίδονται. Είπα και προηγουμένως ότι οι δεσμοί μας με την Κοινότητα του Μπόζε είναι πνευματικοί, είναι γνησίως αδελφικοί (προσωπικώς έχω έλθει πολλές φορές εδώ) και εκτιμώ αυτούς τους ανοικτούς ορίζοντες που διέπουν τας σκέψεις και τας πράξεις των μελών της Αδελφότητος του Μπόζε. Μελετούν και γνωρίζουν τους Πατέρας της Αδιαιρέτου Εκκλησίας• με τις εκδόσεις των και με τα συνέδριά των προσπαθούν να μεταδώσουν αυτήν την σοφίαν των Πατέρων της Αδιαιρέτου Εκκλησίας εις τον σημερινό κόσμο, εις τους πιστούς αμφοτέρων των Εκκλησιών, Καθολικής και Ορθοδόξου, και τους είμεθα πράγματι ευγνώμονες. Μερικοί πατέρες και ο π. Έντζο Μπίανκι, ο φίλτατος, έχουν επισκεφτεί επανειλημμένως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την Κωνσταντινούπολη, αλλά και την Καππαδοκίαν και άλλα προσκυνήματα της καθ΄ημάς Ανατολής, και αυτές αι επισκέψεις, όπως και αι ειδικές μας επισκέψεις, εμού προσωπικώς και μελών της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως εδώ, αμοιβαίως ενισχύουν τας σχέσεις μας, και εύχομαι και εις το μέλλον αυτή η αλληλοπεριχώρησις να συνεχισθεί και να ενταθεί. Τον π. Έντζο τον συγχαίρομε για μια ακόμη φορά που είχε τη πρωτοβουλία της ιδρύσεως αυτής της λίαν αγαπητής Κοινότητος. Τον ευχαριστούμε και τον συγχαίρουμε για ό,τι προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια της ηγουμενίας του, και τον συγχαίρουμε διότι οικειοθελώς, πρόσφατα, απεσύρθη από την διοίκησιν της μονής, της αδελφότητος, και παρέδωσε την σκυτάλη στον πατέρα Λουτσιάνο. Τώρα που έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο είμεθα βέβαιοι ότι με την σοφία και την πείρα που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια θα μπορεί να γράψει περισσότερα κείμενα, άρθρα και βιβλία, με τα οποία θα διαφωτίσει πολλόυς νέους θεολόγους και όχι μόνον. Επικαλόυμεθα επί τον ίδιον, επί το έργον του, και επί την προσφιλή αδελφότητα εδώ την χάριν του Θεού και το άπειρον αυτού έλεος, επί το κοινό αγαθό των Εκκλησιών μας. Εις εσάς όλους που είχα την ευκαιρία να συναντήσω χθές το βράδυ και σήμερα εύχομαι όλα τα καλά του Θεού, όπως συνείθησε να λέει ο προκάτοχος της Αυτού Μακαριότητος, ο Πατριάρχης Παρθένιος. Σας εύχομαι όλα τα καλά του Θεού, να συνέχίσετε μέχρι και το Σάββατο επιτυχώς το συνέδριό σας, τας εισηγήσεις, τας ακροάσεις, και να απέλθετε όλοι εντεύθεν με γαλήνην ψυχής. Άλλωστε αυτός ο τόπος για όσους τον επισκέπτονται χαρίζει γαλήνη και ειρήνη, διότι εδώ υπάρχει μια γνησία πνευματικότης. Δεν ξέρω κατά πόσον η πνευματικότης της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας επηρέασε την πνευματικότητα της Κοινότητος Μπόζε, πάντως εδώ, το αισθάνεται κανείς όταν έρχεται, ότι βασιλεύει η αγάπη κυρίως, η ειρήνη, η γαλήνη, και η πνευματικότης. Ο Θεός μαζί σας! Είθε να ξανασυναντηθούμε εδώ ή στην Κωνσταντινούπολη ή κάπου αλλού! Ευχαριστώ.''

Οι υπογραμμίσεις στον λόγο του Οικουμενιστή Πατριάρχη είναι δικές μας.

Για την αντιγραφή 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΟΥ ΓΑΡ ΧΡΗ ΤΩ ΠΡΟΒΑΤΩ ΤΟΝ ΛΥΚΟΝ ΣΥΜΠΛΕΚΕΣΘΑΙ

Με την ευκαιρία των εγκαινίων ενός παπικού ναού στο Μπαρ (Μάουροβούνιο), ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος δήλωσε τα εξής, δίνοντας στον καρδινάλιο το σταυρό (3:41-4:40):

''Η σημερινή αυτή τελετή αποτελεί τη συνέχεια ενότητας της Πίστεως, μέσω αυτού του ναού, αφιερωμένου στον Απόστολο Πέτρο. Ο Απόστολος Πέτρος είναι κορυφαίος Απόστολος, τον οποίο αναγνωρίζουν και στην Ανατολή και στη Δύση. Ειδικά αναγνωρίζεται η δική του ομολογία της Πίστεως στο Χριστό ως Υιό του Θεού. Το Μπαρ πάντα ήταν ο τόπος διάχυσης της Δύσης και της Ανατολής, αλλά πρόσφατα εδώ εμφανίζεται επίσης κι αυτή η μακρινότερη Ανατολή - το Ισλάμ.''
Μετέφρασε στα ελληνικά ο Μάρκο Πεϊκοβιτς.

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, Ο ΜΠΑΛΩΜΑΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

 Χρόνια κράτησε ὁ διωγμός τῶν χριστιανῶν.

Ποτάμια χύθηκε τό τίμιο αἷμα τῶν Μαρτύρων.

Κι ἦρθε κάποια στιγμή πού ἡ εἰδωλολατρική μανία τοῦ αὐτοκράτορα κορέστηκε,

ἀφοῦ εἶχε πιά τελειωθεῖ μαρτυρικά

καί ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπός της Ἀλεξάνδρειας, ὁ Πέτρος.

— Δέν μέ ἔκρινε ἄξιο ὁ Κύριος νά μαρτυρήσω γιά τήν πίστη, δίπλα στούς ἀδελφούς μου, σκεπτόταν ὁ Ἀντώνιος. Θά πορευτῶ λοιπόν στή βαθιά ἔρημο γιά νά δώσω τήν τελική μάχη μέ τόν πονηρό μονολόγησε ἀποφασιστικά καί κάτι σάν κρυμμένη ὑπερηφάνεια πῆγε νά σκιάσει τῆς ἀπόφασης τοῦ τούτης τή χάρη. Σάν νά ’νιωσε κείνη τήν ὥρα ὁ ἀσκητής πώς ξεχωρίζει ὁ ἐρημίτης ἀπό τούς πολλούς σάν νά ἦταν ἡ παλαίστρα τῆς ἐρήμου ἀνώτερη μορφή χριστιανικῆς ζωῆς. Τόν πείραξε τοῦτος ὁ λογισμός, σάν ἀγκαθιῶν κάρφωμα βαθύ κι ὅρμησε τούτη ἡ σκέψη νά τοῦ πνίξει ὅλα τά λουλούδια πού ἡ μαρτυρική του προαίρεση εἶχε συλλέξει ὅλα τά χρόνια τοῦ διωγμοῦ. Ἔμπειρος ὅμως πιά ἀγωνιστής γρήγορα κατανόησε πώς εἶχε πάλι νά κάνει μέ παγίδα τοῦ ἀντίδικου. Γι’ αὐτό ἔπεσε σέ βαθιά προσευχή.

— Κύριε, φανέρωσέ μου, ἄν μέσα στήν πόλη μέ τούς θορύβους της μπορεῖ νά φτάσει ὁ πιστός τά μέτρα τά πνευματικά πού κατακτάει στή βαθιά ἔρημο ὁ ασκητής. Δέν εἶχε ἀκόμα ἀποτελειώσει τοῦτο τό αἴτημα στόν Πανάγαθο καί φωνή ἀκούστηκε νά τοῦ λέει:

— Τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἕνα γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, Ἀντώνιε. Κι ἄν θέλεις νά βεβαιωθεῖς, πώς ἄν κανείς κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ σῴζεται καί ἁγιάζεται ὅπου καί νά ’ναι, πέρασε, καθώς φεύγεις ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια, ἀπό τό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ, πού εἶναι ἄσημο καί φτωχικό. Εἶναι ἐκεῖ κάτω στό τελευταῖο τῆς πόλης παραδρόμι.

— Στό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ, Κύριε; Καί ποιός μπορεῖ ἐκεῖ νά μέ βοηθήσει, νά ρίξει φῶς στό λογισμό; ἀπάντησε ἀπορημένος ὁ Ἀντώνιος.

— Θά σοῦ ἐξηγήσει ὁ μπαλωματής, ξανάκουσε τήν ἴδια φωνή.

— Ὁ μπαλωματής; Τί ξέρει αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπό ἀγῶνες καί πειρασμούς; Τί γνώρισε ὁ πτωχός βιοπαλαιστής, ἀπό τῆς πίστης τίς κορυφές κι ἀπ τήν ἀλήθεια; ἀναρωτήθηκε. Ἀντίρρηση ὅμως δέν μπόρεσε νά ὀρθώσει στή θεία ὑπόδειξη. Γι’ αὐτό μόλις ξημέρωσε πῆρε τό δρόμο πού ἔβγαζε ἀπό τήν πόλη. Ὅπως τοῦ εἶχε ὑποδείξει ὁ Θεός, στάθηκε, καθώς συνάντησε τό τελευταῖο παραδρόμι, καί βρῆκε τό μαγαζάκι τοῦ μπαλωματῆ. Χαρούμενα καί σεβαστικά ὁ ἁπλός ἄνθρωπος τόν ὑποδέχτηκε καί τόν ρώτησε:

— Σέ τί μπορῶ νά σοῦ φανῶ χρήσιμος, Ἀββᾶ; Ἀγράμματος κι ἄξεστος χωρικός εἶμαι, μά γιά τόν ξένο, ὅποιος καί ’ναι, ὁ ντόπιος χρήσιμος πάντα θά βρεθῆ.

— Ὁ Κύριος μέ ἔχει στείλει νά μέ διδάξεις, εἶπε ταπεινά ὁ Ἀσκητής.
Πετάχτηκε ἐπάνω ἀπορημένος ὁ φτωχός βιοπαλαιστής.

— Ἐγώ; Τί μπορῶ ἐγώ ὁ ἀγράμματος νά διδάξω τήν ἁγιοσύνη σου; Δέν ξέρω νά ’χω κάνει στή ζωή μου τίποτα τό καλό καί τό ἀξιόλογο, κάτι πού νά μπορεῖ νά σταθεῖ ἀψεγάδιαστο, μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ.

— Πές μου τί κάνεις, πῶς περνᾷς τήν ἡμέρα σου; Ξέρει ὁ Θεός, μέ ἄλλο μέτρο Ἐκεῖνος ζυγίζει καί κρίνει τά πράγματα, ἐπέμενε ὁ Ἀντώνιος.

— Ἐγώ, Ἀββᾶ, ποτέ δέν ἔκανα ποτέ τίποτα τό καλό, μονάχα πού ἀγωνίζομαι σύμφωνα μέ τίς ἅγιες ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου. Κι ἀκόμα προσπαθῶ ποτέ νά μήν ξεχνῶ καί νά μήν παραβλέπω τίς ἐλλείψεις καί τήν πνευματική ἀκαρπία μου. Καθώς λοιπόν δουλεύω ὁλημερίς σκέπτομαι καί λέω στόν ἑαυτό μου: Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ὅλοι θά σωθοῦν καί μόνο ἐσύ ἄκαρπος μένεις. Ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας σου, τό Ἅγιο Πρόσωπο Του ποτέ δέν θά ἀξιωθεῖς νά δεῖς.

— Σ’ εὐχαριστῶ Κύριε, εἶπε ὑψώνοντας τά δακρυσμένα μάτια του πρός τόν οὐρανό ὁ Ἀσκητής. Κι ἐνῷ ὁ μπαλωματής στεκόταν ἀπορημένος γιά τοῦτο τό φέρσιμο, ὁ Ἀσκητής τόν ἀγκαλίασε στοργικά καί τόν ἀποχαιρέτησε λέγοντας:

— Σ’ εὐχαριστῶ καί σένα, ἅγιε ἄνθρωπε. Σ’ εὐχαριστῶ, γιατί μέ δίδαξες πῶς τόσο εὔκολα, μονάχα μέ τόν ταπεινό λογισμό, μπορεῖ ὁ καθένας νά ζεῖ στή Χάρη τοῦ Παραδείσου.

Κι ἐνῷ ὁ φτωχός μπαλωματής συνέχιζε νά κοιτάζει ἀμήχανα, χωρίς τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτά νά καταλαβαίνει, ὁ Ἀντώνιος πῆρε τό ραβδί κι ὠφελημένος τράβηξε τό μονοπάτι πού ὁδηγοῦσε στή βαθιά ἔρημο. Βάδιζε μέ μόνη συντροφιά τοῦ ραβδιοῦ του τό χτύπημα. Βάδιζε κι ἡ προσευχή του καυτή σάν τῆς ἔρημης γῆς τή λάβα ὑψωνόταν ὁλόισια στόν οὐρανό. Πορευόταν ὁλημερίς καί προσευχητικά ἀναλογιζόταν τό μάθημα πού εἶχε πάρει ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀπό τό φτωχό μπαλωματή.

— Ἡ ταπεινοφροσύνη! Αὐτό λοιπόν εἶναι τό γρήγορο στρατί γιά τοῦ Παράδεισου τήν πόρτα, ἔλεγε μέ τό λογισμό. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ στολή πού ντύθηκε ὁ Θεός κι ἦρθε στή γῆ σάν ἄνθρωπος, μονολογοῦσε ὁ Ἀντώνιος κι ἀγωνιζόταν νά συλλάβει τό μεγαλεῖο τούτης τῆς ἅγιας ἀρετῆς. Βάδιζε, προσευχόταν καί στό νοῦ του ἔφερνε ὅσα τόν εἶχε διδάξει ὁ Θεός, ὥσπου ἔξαφνα μπροστά του ἀντίκρισε ριγμένο καταγῆς πλῆθος ἀναρίθμητο ἀπό πρωτόγνωρες παγίδες. Παγίδες κάθε εἴδους, ἐπινοήσεις φοβερές, πανούργου νοῦ πρωτότυπα ἐφευρήματα.

— Θεέ μου,

ἀναφώνησε κι ἔστρεψε τρομαγμένο τό βλέμμα

καί τή ψυχή του στόν οὐρανό.

Ποιός θά μποροῦσε, Κύριε, νά ξεφύγει ποτέ, ἀπό τέτοια ἐφευρήματα καί πανουργίες;

Ἡ ταπεινοφροσύνη, Ἀντώνιε.

Αὐτή μπορεῖ μέ μιᾶς ὅλες αὐτές νά τίς διαλύσει,

 ακούστηκε πάλι ἡ γλυκιά, ἡ γνώριμη φωνή βαθιά μέσ’ τήν καρδιά του.

Κι ἦταν αὐτή ἡ ἀπάντηση πού ἔχυσε μέσα του φῶς καί

πού τοῦ ’δῶσε κουράγιο γιά τίς καινούργιες μάχες, πού ἔμελλε βαθιά στήν ἔρημο νά δώσει,

μέ τοῦ ἀνθρώπου τόν προαιώνιο ἐχθρό.

Εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα, ''Τίμιος Πρόδρομος, ο άγγελος του ουρανού''.

Εκδόσεις ''Ετοιμασία''. Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.