Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 22ον

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 8 Ιανουαρίου 1925)

ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Μετά τις δημόσιες επιστολές της ''Επιτροπής Ορθοδόξων'' και του Μητροπολίτη Αθηνών Χρυσόστομου Παπαδόπουλου στην εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' (7-9 Απριλίου 1924 ν.ημ.) για την δήθεν συνεννόηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά των Πατριαρχείων, όσον αφορά την εφαρμογή του νέου ημερολογίου στο εκκλησιαστικό, έρχεται το περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ''ΠΑΝΤΑΙΝΟΣ'', να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές! Στο επίσημο -λοιπόν- περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας της 1ης Μαρτίου 1924 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο - απάντηση προς την Εγκύκλιο (10/3/1924) της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, σχετικά με την μονομερή εφαρμογή του νέου ημερολογίου στο εκκλησιαστικό. Το άρθρο αυτό αποτελεί όνειδος και καταπέλτη για την Μητρόπολη Αθηνών, αφενός μεν, γιατι αναιρεί ένα προς ένα τα επιχειρήματα που επικαλέστηκε η Εγκύκλιος για την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, αφετέρου διαψεύδει δημόσια τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο1 για τα ''περί συνεννοήσεως μετά των Πατριαρχείων'', αφού το άρθρο καταλήγει ως εξής: 

''Αξίζει εν τέλει των επί των δικαιολογιών της Εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος σχολίων τούτων να παρατηρηθή και το γεγονός, ότι ουδαμού της Εγκυκλίου αναφέρεται, ότι πλην των Εκκλησιών Ελλάδος και Κωνσταντινουπόλεως, ουδεμία άλλη κατά τόπους Αυτοκέφαλος Εκκλησία απεδέχθη προς το παρόν, την συνταύτισιν του Εκκλησιαστικού προς το Πολιτικόν Ημερολόγιον. Τούτο δε όλον γέγονεν2, ίνα μη πληροφορηθώσιν, ούτε οι Αρχιερείς προς ους η Εγκύκλιος απευθύνεται, ούτε ο Κλήρος, ούτε και ο Λαός, χάριν του οποίου η μεταρρύθμισις του Ημερολογίου επεχειρήθη, ότι τόσον μονομερώς ελήφθη η απόφασις της μεταρρυθμίσεως.'' 

Ο αρθρογράφος Δημήτρης Πετρακάκος3 γράφει -λίγους μήνες μετά- στην ''ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ'' της 22ας Ιανουαρίου 1925, ένα εξαίρετο, εκκλησιαστικό άρθρο σχετικά με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, υπό τον τίτλο ''Η ΕΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΟΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ.'' Ήδη στον ημερήσιο Τύπο και των δύο πολιτικών παρατάξεων μπροστά στις λαικές εξεγέρσεις, αλλά και τις αντιδράσεις εκ μέρους των τριών Πατριαρχείων Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας σχετικά με το Ημερολογιακό Ζήτημα αναγγέλλεται η σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου στα Ιεροσόλυμα4, προς οριστική επίλυση της ημερολογιακής καινοτομίας. Στο άρθρο αυτό, ο δημοσιογράφος γράφει τα εξής αυτονόητα, αποκαλυπτικά, αλλά και ενδεικτικά των όσων νεωτερισμών και καινοτόμων μεταρρυθμίσεων συμβαίνουν και που ο λαός ήδη γνωρίζοντας, τα παρακολουθεί με ζωηρό ενδιαφέρον. 

Γράφει: ''Το ζήτημα του ημερολογίου κατά της βιαίας μεταβολής του οποίου εξηγέρθησαν τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, ως και το Άγιον Όρος, όπου οι Αγιορείται ευλαβώς τηρούσι το πατροπαράδοτον, θρησκευτικόν ημερολόγιον, θέλει προκαλέση την μάλλον ταραχώδην και προέχουσαν συζήτησιν. Θυελλώδεις ομοίως προμηνύονται αι συζητήσεις περί της θέσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αι ομόδοξαι Εκκλησίαι επωφελούμεναι της σημερινής αδυναμίας ημών, κατεργάζονται μεθόδους, όπως εις την εκλογήν του Πατριάρχου λαμβάνωσι μέρος του λοιπού και αύται. Τούτο θα εσήμαινε προς την ανατροπή του κανονικού πολιτεύματος της Εκκλησίας, μίαν ολοκληρωτικήν απεμπόλησιν των προαιωνίων δικαιωμάτων της Ελληνικής φυλής. Η αντίδρασις είναι πεισματώδης και η Ελληνικότης της Μεγάλης Εκκλησίας πλήττεται πανταχόθεν. (Γιατι; σημ. ημετέρα) Ο Γάμος των κληρικών, εννοούμεν τον γάμον των Επισκόπων και τον δεύτερον γάμον των ιερέων και διακόνων. Το έγκυρον των Αγγλικανικών χειροτονιών, κωλύματα γάμου, περιορισμός των ιερών ακολουθιών και των νηστειών. Αμφίεσις των κληρικών. Εάν δεν υπάρξη αναβολή, Οικουμενική Σύνοδος θα λάβη χώραν τον ερχόμενον Μάιον εις τον εν Ιεροσολύμοις μεγαλοπρεπή ναόν της Αναστάσεως.'' 

Όλες αυτές οι αντορθόδοξες, νεωτεριστικές καινοτομίες είναι γνωστές στο εκκλησιαστικό ποίμνιο, αλλά, όπως έχουμε επισημάνει πολλάκις, λόγω του πολιτικού διαμελισμού του εκλογικού σώματος, οι Βενιζελικοί θριαμβολογούν για οποιαδήποτε νεωτερισμό στα ειωθότα της Εκκλησίας, επειδή αυτά, τα ποιούν Βενιζελικές ή συνεργαζόμενες φιλοβασιλικές κυβερνήσεις, οι δε Βασιλικοί ακριβώς το αντίθετο. Στις δε Βενιζελικές εφημερίδες είναι τόσο μεγάλος, ο ξενομανής, αγγλογαλλικός οίστρος, αλλά και κάθε νεωτερίζουσα μορφή, που αποκλίνει οριστικά από το ''απευκταίον (Βασιλικό) παρελθόν'' και τις λαικές, εθιμοτυπικές, ακόμη και παγιωμένες, ορθόδοξες παραδόσεις, που ζητούν ακόμη και την εισαγωγή του καθολικού αρμονίου στους ορθόδοξους ναούς μέχρι και την χρησιμοποίηση του ράσου μόνο στους ναούς, ως ένδειξη και έκφραση εκσυγχρονισμού και προόδου...! 

Εν τω μεταξύ, ούτε η αυτοκέφαλος Εκκλησία της Κύπρου (για την πρώτη αυτή περίοδο εφαρμογής του νέου ημερολογίου, που γίνεται λόγος) αποδέχεται την εφαρμογή της ημερολογιακής καινοτομίας και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος Γ'5 (1859-1933) απευθυνόμενος προς την Εκκλησία της Σερβίας (που αποδέχθηκε αρχικά) την καινοφανή αυτή μεταρρύθμιση, γράφει6 μία ακριβώς εβδομάδα πριν την νεοημερολογιακή εφαρμογή στην Εκκλησία της Ελλάδος, τα εξής: ''Τούτου ένεκα επιβάλλεται, η συγκρότησις γενικής Πανορθοδόξου Συνόδου εις την οποίαν να λάβωσι μέρος όλαι αι αυτοκέφαλαι εκκλησίαι, εν αις και αι αποσχούσαι του εν Κων/πόλει Συνεδρίου, αίτινες εδήλωσαν ήδη την προθυμίαν αυτών εις το να μετάσχωσι τοιαύτης γενικής Συνόδου. {...} Και εν τη πεποιθήσει, ότι τοσούτον μικρά αναβολή εις ουδέν θα προσέκρουεν, υπέβαλε (Η Ιερά Σύνοδος Κύπρου) συνάμα προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον την παράκλησιν, ό π ω ς α ν α β λ η θ ή   π ά σ α  μ ε μ ο ν ω μ έ ν η  μ ε τ α β ο λ ή   τ ο υ  Η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ, ήτις ως αποτέλεσμα θα είχεν  ο λ έ θ ρ ι ο ν  δ ι χ α σ μ ό ν   τ ω ν Ε κ κ λ η σ ι ώ ν. {...} Διατελούμεν μετ΄αγάπης ακραιφνούς, ο ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός και όλως πρόθυμος Ο ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΣ Εν Αρχιεπισκοπή 19/3 Μαρτίου 1924.'' 

Και ενώ συμβαίνουν όλες αυτές οι γενικευμένες αντιδράσεις εκ μέρους Πατριαρχείων, Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και τμήματος του ορθοδόξου, ελληνικού λαού, δημοσιεύεται στην εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' της 23ης Απριλίου 1924, επιστολή του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου με αποδέκτη τον... Αρχιεπίσκοπο Καντερβουρίας της Αγγλικανικής ''Εκκλησίας'', προκειμένου ο πρώτος να εξάρει το ζήλο και την αγάπη δυο βρετανικών οργανώσεων της Αθήνας, που βοηθούν και περιθάλπουν τους ανταλλαγέντες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας... Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας έχουν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες ''δεσποτοκρατικές'' επιβολές κραταιού ύφους και μισερού, αντιχριστιανικού ήθους εκ μέρους του αλαζόνα και ''στρατοκράτη'' Χρυσόστομου Παπαδόπουλου7, που ενώ έχει πιαστεί δύο φορές -δημοσίως- ψευδόμενος, επιχειρεί ωστόσο και τρίτη δημόσια, -προς ενημέρωση- ανακοινώσιμη ψευδολογία! 

Έτσι, μετά τον μεγάλο θόρυβο που προκλήθηκε στην Αθήνα, εξ' αφορμής των δύο μεγάλων θαυμάτων στον Μητροπολιτικό ναό της πόλης την ημέρα της εορτής του Ευαγγελισμού με το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, ο ''αρχιεπίσκοπος του Σχίσματος'' έφθασε στο σημείο να διαψεύσει -με ανακοίνωση της Αρχιεπισκοπής- στον ημερήσιο Τύπο8 τα θαύματα, τα οποία σημειώθηκαν! ''Σχετικώς με την χθεσινήν είδησιν περί θαύματος τελεσθέντος εν τω Μητροπολιτικώ ναώ εν τη Αρχιεπισκοπή Αθηνών ανακοινώνουμε τα εξής: Είναι φαντασίας αποκύημα και καθ΄ολοκληρίαν ανυπόστατον, ότι ''οι εν τω ναώ προσερχόμενοι κατέκλυσαν αυτόν και η κυκλοφορία εντός ναού κατέστη αδύνατος.'' Ο ιερεύς, ο τελέσας ''παράκλησιν'', αιτήσει τινών χριστιανών προ της εικόνος της Θεοτόκου, διαβεβαιοί, ότι οι παρόντες χριστιανοί δεν υπερέβαιναν τους 200, στρατολογηθέντας και τούτους κατόπιν πείσματος και εντατικής προπαγάνδας, εχούσης ελατήρια αναμφιβόλως ευτελούς εκμεταλλεύσεως του ζητήματος, ως αντελήφθη προσωπικώς και αυτός ούτος ο πρωτοσύγγελος της Αρχιεπισκοπής, όστις επισκεφθείς χθες μ.μ. τον ναόν Ταξιαρχών Πύλης Αγοράς, ήκουσε τρεις κυρίους ισταμένους προ της εξωτερικής εσόδου του ναού και προτρέποντας τα εν αυτώ τελέσαντα επιδεικτικώς παράκλησιν, κοράσια του κατηχητικού σχολείου Αγίας Αικατερίνης, όπως μεταβούν εις τον ιερόν ναόν της Μητροπόλεως και απαιτήσουν να ψαλλή και εκεί παράκλησις...'' Όμως, το ψέμα -λέει ο λαός μας- έχει κοντά ποδάρια! Κι εμείς συμπληρώνουμε: Κι η υποκρισία ένα Τέλος... Εύχεσθε!

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ 

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 28 Απριλίου 1924 ν.ημ.)

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΙ ΕΔΩ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 8 Ιανουαρίου 1925 ν.ημ.)

ΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 27 Μαρτίου 1924 ν.ημ.)

ΣΟΒΑΡΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 29 Μαρτίου 1924 ν.ημ.)

ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΟΔΟΣ

(Εφημερίδα ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' 30 Απριλίου 1924 ν.ημ.)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Ο Μητροπολίτης Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος είχε ενημερώσει στην πρώτη -κατ΄ιδίαν- συνάντηση με την ''Επιτροπή Ορθοδόξων'', ότι με την εφαρμογή του νέου ημερολογίου συμφωνούσαν αρχικά τα τρια Πατριαρχεία της Ανατολής, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας και η Αρχιεπισκοπή της Κύπρου, γεγονός που αποδείχθηκε καθόλα ψευδές!

2. Η μονομερής εφαρμογή της ημερολογιακής μεταρρύθμισης μεταξύ Εκκλησίας της Ελλάδος και Οικουμενικού Πατριαρχείου (Χρυσοστόμου και Μελετίου) έγινε ξαφνικά και χωρίς καμία συνεννόηση μεταξύ όλων των τοπικών Εκκλησιών, προκειμένου ν΄αναγκασθούν και οι Εκκλησίες ν΄ακολουθήσουν την ημερολογιακή καινοτομία.

3. Ο Δημήτρης Πετρακάκος (1877-1946)  ήταν δικηγόρος, πολιτευτής και αργότερα βουλευτής και πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, εκ μέρους του ''Λαικού Κόμματος'' του Παναγή Τσαλδάρη. Μεταξύ των ετών 1924 - 1933 έγραφε άρθρα υπέρ του πατρίου ημερολογίου, καλώντας τις κυβερνήσεις να το επαναφέρουν. Ο Τσαλδάρης,  είχε υποσχεθεί -προς άγρα ψήφων- στους Ορθοδόξους Χριστιανούς του Πατρίου Ημερολογίου, πως αν έβγαιναν στην Κυβέρνηση θα επανέφεραν το πατροπαράδοτο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Φυσικά δεν το έκαναν ποτέ...

4. Βλέπε εφημερίδα ''ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ'' της Τετάρτης 30 Απριλίου 1924.

5. Ο πρώην Μητροπολίτης Κερύνειας  Κύριλλος Γ' (1859-1933) εκλέχθηκε Αρχιεπίσκοπος Κύπρου στις 11 Νοεμβρίου 1916. Μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση του Αρχιεπισκόπου ήταν και ο... Μελέτιος Μεταξάκης, ο αρχομανής και μασώνος κληρικός, που έγινε δύο φορές Μητροπολίτης (Κυτίου και Αθηνών) και δύο φορές Πατριάρχης (Κων/πόλεως και Αλεξανδρείας), ενώ προς τέλος της ζωής του εποφθαλμιούσε και τη θέση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων...

6. Βλέπε εφημερίδα εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 28 Απριλίου 1924.

7. Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος υπήρξε μέγας διώκτης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και συνεργούσης της χωροφυλακής φυλάκιζε και εξόριζε τους αντικαινοτόμους των πατρώων παραδόσεων. Βλέπε σχετικά περιοδικό ''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'' ΕΔΩ.

8. Βλέπε εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' της 9ης Απριλίου 1924.

9. Συνεχίζεται.

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 21ον

(Εφημερίδα ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' 5 Μαίου 1924 ν.ημ.)

Σημ: Μετά την εκλογή του Αλέξανδρου Παπαναστασίου τον Μάρτιο του 1924 με την βοήθεια του κόμματος των Φιλελευθέρων, η κυβέρνηση Παπαναστασίου κήρυξε έκπτωτη την Βασιλεία με το δημοψήφισμα της 13 Απριλίου 1924. 

Στην Αθήνα -σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής- κυκλοφορεί διάχυτη η φημολογία, πως θα απαγορευθούν όποιες λέξεις υπάρχουν στα σχολικά και εκκλησιαστικά βιβλία και αναφέρονται στη λέξη ''βασιλεία''. 

Για τον λόγο αυτό γράφεται στην ''ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ'' το παραπάνω άρθρο, που αναφέρεται και στις αντιδράσεις των πρώτων αντινεωτεριστών και αντικαινοτόμων 

Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ 

ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Από την πρώτη ημέρα της ημερολογιακής μεταρρύθμισης (Κυριακή 10/23 Μαρτίου 1924) ανακοινώνεται δια του Τύπου1 από ''Επιτροπή Ορθοδόξων'' τα εξής: ''Παρακαλούνται και προτρέπονται πάντες οι ευσεβείς Ορθόδοξοι, όπως συνενώσωσι μεθ΄ημών τας δυνάμεις αυτών, προς ματαίωσιν του Εκκλησιαστικού σχίσματος και πρόληψιν πασών των εξαυτού επαπειλουμένων ολεθρίων συνεπειών. Υ.Γ. Τόπος συγκεντρώσεως εις την αίθουσαν του Συλλόγου των Εμπορουπαλλήλων (πλατεία Μητροπόλεως) την σήμερον Κυριακήν 23/10 Μαρτίου 1924, ώραν 11 π.μ. Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ''. Η αμέσως επόμενη αντίδραση των Ορθοδόξων Χριστιανών που αντιτάχθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία εκδηλώθηκε με την επίσημη διαμαρτυρία ενώπιον του Μητροπολίτη Αθηνών Χρυσόστομου Παπαδόπουλου από την ''Επιτροπή Ορθοδόξων''2. Μετά την άκαρπη επίσκεψη στα γραφεία της Μητρόπολης, η Επιτροπή ζήτησε τηλεγραφικώς από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας να απαντήσει, αν είναι σύμφωνο με την εφαρμογή του νέου ημερολογίου στην Εκκλησία, γιατι ο Μητροπολίτης Αθηνών (στην απευθείας συνάντησή της), την είχε διαβεβαιώσει (την Επιτροπή), πως το Πατριαρχείο είχε συμφωνήσει. Το Πατριαρχείο όμως δια του Πατριάρχη Φωτίου απάντησε3, πως δεν συμφωνεί και αναμένει την σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, προκειμένου να αποφασίσουν ομοθυμαδόν όλα τα Πατριαρχεία και οι αυτοκέφαλες Αρχιεπισκοπές, περί του τι μέλλει γενέσθαι. 

Το τηλεγράφημα αυτό δημοσιοποίησε η ''Επιτροπή των Ορθοδόξων'' στην εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' της 5ης Απριλίου 1924 ν.ημ., μαζί με αναφορά της στον Μητροπολίτη Αθηνών, ότι δηλαδή είχε διαβεβαιώσει την Επιτροπή, πως το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχε συμφωνήσει...! Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος απάντησε στην εν λόγω εφημερίδα4 -με ένα άκρως ειρωνικό και απαξιωτικό μήνυμά του- πως εννοούσε, ότι το Πατριαρχείο συμφωνούσε μεν με την εφαρμογή της ημερολογιακής καινοτομίας, ζητούσε δε την σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου περί διευθέτησης του ζητήματος... Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, όμως -δια του δημοσιευθέντος τηλεγραφήματος- ρητώς δεν συμφωνούσε και έτσι... απλά πιάστηκε ψευδόμενος -δημοσίως- ο ''Αρχιερέας'' του εκκλησιαστικού σχίσματος!5 

Το τηλεγράφημα του Πατριαρχείου6 ήταν λακωνικό: ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, 29 Μαρτίου 1924. ''Αποστολικοί Πατριαρχικοί θρόνοι εμμένουσι καθεστώτι, ουδεμίαν μεταρύθμισιν Ημερολογίου εγκρίνοντες άνευ Συνόδου Μεγάλης, Τοπικής ή Οικουμενικής. Πατριάρχης ΦΩΤΙΟΣ''. Από τις πρώτες εβδομάδες της ημερολογιακής μεταρρύθμισης έχουμε γενικευμένες αντιδράσεις τμημάτων του λαού, όχι μόνο σε όλη την ελληνική επικράτεια, όπως νομιζόταν από πολλούς, αλλά και σε χώρες όπου εδράζονται τα Πατριαρχεία και οι αυτοκέφαλες αρχιεπισκοπές της Κύπρου και της νεόδμητης Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Στην Αμερική, από την αναρρίχηση του Μελετίου Μεταξάκη στον Πατριαρχικό Θρόνο (1923) έχουμε Εκκλησιαστικό Σχίσμα.7

Ο Μητροπολίτης Χαλδείας Βασίλειος Τρωιανός, τον οποίο διόρισε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών ως Έξαρχο στην Αμερική, δεν αποδέχθηκε την Επίβαση του Μελετίου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, τη στιγμή που ο δεύτερος καθαιρέθηκε επίσημα από την Εκκλησία της Ελλάδος και, ως εκ τούτου ο Μεταξάκης αντιμετωπιζόταν από τους περισσοτέρους ομογενείς των Η.Π.Α., ως καθηρημένος και σχισματικός! Ειδικότερα το Σχίσμα στην Αμερική εκδηλώθηκε εντονότερο, όταν ιδρύθηκε από τον καθηρημένο Μελέτιο Μεταξάκη8 η πρώτη Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής (1922), που υπάχθηκε απευθείας στο Πατριαρχείο Κων/πόλεως, με αρχιεπίσκοπο τον γνωστό νεωτεριστή, πρώην Επίσκοπο Ροδοστόλου, Αλέξανδρο Δημόγλου. Στη συνέχεια ο Μητροπολίτης Βασίλειος Τρωιανός (πρώην Μητροπολίτης Μονεμβασίας) ανακήρυξε ''Αυτοκέφαλη Εκκλησία Αμερικής και Καναδά'' και καθαιρέθηκε. Με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση, οι ομογενείς -χωρισμένοι και εκεί σε ''Βασιλικούς'' και Βενιζελικούς''- διίστανται και επί της εφαρμογής του εκκλησιαστικού ημερολογίου. Οι μεν ακολουθούν το παλαιό -πλέον- ημερολόγιο και οι δε το νέο. Είνε δε τόσο άγρια τα πάθη και οι πολιτικές αντιπαλότητες, που συχνά συμβαίνουν έκτροπα ακόμη και μέσα σε ναούς. Η ''ΑΤΛΑΝΤΙΣ'' εφημερίδα βασιλικής κατεύθυνσης αντιμάχεται τον ''ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ'', που αποτελεί το αντίπαλο, πολιτικό δέος. 

Στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, αφού και εκεί εκλέχθηκε Πατριάρχης ο Μελέτιος Μεταξάκης -αντικαθιστώντας τον απερχόμενο Πατριάρχη Φώτιο- εφάρμοσε το νέο ημερολόγιο. Αμέσως εκδηλώθηκαν αντιδράσεις κυρίως στο Κάιρο, και στην Αλεξάνδρεια, όπου υπήρχε ακμάζων Ελληνισμός. Στην αρχή οι πιστοί των πατρώων παραδόσεων κατά το του Αποστόλου Παύλου ''Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών...'' παρακολουθούσαν τις λειτουργίες και τις καθημερινές ακολουθίες σε Ρώσικους Ναούς, που δεν είχαν αποδεχθεί την ημερολογιακή καινοτομία. Στο βιβλίο του Παναγιώτη Βαφειάδη ''ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕΤΑΞΑΚΗ καταγράφονται επιστολές και τηλεγραφήματα υπό των πρώτων αντιδρώντων στην ημερολογιακή καινοτομία: ''ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 14/24 Σεπτεμβρίου 1931. Σήμερον πάνσεπτον εορτήν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού εμμένοντες ορθόδοξον Ιουλιανόν ημερολόγιον, ενθέω ζήλω, μήμονες ιερών και πατρίων εώρτασαν πανηγυρικώς, απείρω εκκλησιάσματι εν Ρωσσική Εκκλησία, προς τιμήν αγίας Αποστολικής Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας της υπό Θεοπνεύστων Πατέρων εν Οικουμενικαίς Συνόδοις στερεωθείσης, και υπό Πατριάρχην Μελέτιον Μεταξάκην καινοτομηθείσης και διαιρεθείσης προς ανυπολόγιστον βλάβην και ζημίαν Ορθοδοξίας και Ελληνικού Γένους. ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Α. Γκιουλές'' 

Στα καθ΄ημάς, δεκαπέντε ημέρες μετά την εφαρμογή του νέου ημερολογίου9 ήρθε η μεγάλη θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού με το παλαιό -πλέον- ημερολόγιο. Σημειωτέον, ότι όλες οι εορτές από 10 έως και 22 Μαρτίου δεν εορτάσθηκαν ποτέ, αφού με την μεταρρύθμιση αυτή, η ημερομηνία της 10ης Μαρτίου έγινε αυτομάτως η 23η! Οι πρώτοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί από την Αθήνα και τις γύρω συνοικίες άρχισαν να συρρέουν από την παραμονή το απόγευμα στην Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, που τιμάται προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στον πρώτο εορτασμό -κατά το παλαιό ημερολόγιο- στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας συνέβησαν δύο μεγάλα θαύματα: η ίαση ενός κωφαλάλου παιδιού και μιας γυναίκας παράλυτης και κωφάλαλης. Τα θαύματα αυτά με στοιχεία δημοσιευμένα σε αθηναικές εφημερίδες της εποχής προκαλούν την οργή, την αλαζονία της εκκλησιαστικής ''εξουσίας'', αλλά και την ευτελή απαξίωση εκ μέρους του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, σε βαθμό τέτοιο, ώστε με ανακοίνωσή του στον ημερήσιο Τύπο της εποχής να τα χαρακτηρίσει ''αποκυήματα της φαντασίας''... Εύχεσθε!

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924, ΜΕΡΟΣ 20ον

''Δηλούμεν, ότι η διαμαρτυρία ημών προς την Μητρόπολιν Αθηνών εναντίον της αλλαγής του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου είναι τελείως απηλλαγμένη πάσης κομματικής αναμίξεως, προέρχεται δε αύτη ένεκεν του ευλόγου σκανδαλισμού της θρησκευτικής συνειδήσεως ημών, διότι η αλλαγή του Ημερολογίου: 

α. Εξαφανίζει την νηστείαν των Αγίων Αποστόλων κατά τα έτη 1929, 1945, 1956 συμπτησομένης της εορτής των Αγίων Αποστόλων  δύο ημέρας προς της εορτής των Αγίων Πάντων, κατά τα έτη δε 1959, 1964, συμπτησομένης της εορτής των Αγίων Αποστόλων τη αυτή ημέρα της εορτής των Αγίων Πάντων. 

β. Γεννά διχασμόν και σχίσμα εν τω κόλπω της Εκκλησίας, διότι πρέπει να εξετασθώσι τα επακόλουθα ταύτα και να προηγηθή ομοφωνία με τα τρία Πατριαρχεία της Ανατολής και απάσας τας ορθοδόξους εκκλησίας. 

γ. Ανοίγει θύραν καινοτομιών δια τους μεταγενεστέρους, οι οποίοι έχοντες τοιούτον προηγούμενον, δύνανται να προβαίνωσιν εις άλλας καινοτομίας, επιβλαβείς δια την ιεράν παράδοσιν και δια την ενότητα της ορθοδόξου εκκλησίας.''

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

(Εφημερίδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' 5 Απριλίου 1924)

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 19ον

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ''ΝΕΟΣ ΠΟΙΜΗΝ'' ΤΗΣ ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ;

Το εκκλησιαστικό περιοδικό ''ΝΕΟΣ ΠΟΙΜΗΝ'', παράρτημα της ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ'' του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1919, από τον τότε Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Χρυσόστομο Χατζησταύρου (1880-1968) και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος (1962-1968). Ήταν και αυτό ένα φιλενωτικό, θεολογικό περιοδικό (ανάλογου ύφους και περιεχομένου), με τα υπόλοιπα εκκλησιαστικά περιοδικά των Πατριαρχείων, αλλά και της Μητρόπολης Αθηνών, που θίξαμε μέχρι τώρα. Αυτοπροσδιοριζόταν, ως ''Μηνιαίον Θεολογικόν Περιοδικόν, Όργανον του Συλλόγου των Ορθοδόξων Ελλήνων Θεολόγων.''  Συγγραφείς του υπήρξαν Συνοδικοί Μητροπολίτες και θεολόγοι, όπως:  ο Σελευκείας Γερμανός, ο Εμμανουήλ Λουκαράς, ο Σταύρος Εμμανουήλ, ο κατηχητής Αλέξανδρος Ζώτος, ο Θυατείρων Γερμανός Στρηνόπουλος, ο Ιωάννης Κάλφογλου, ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου Φιλάρετος, ο θεολόγος και συγγραφέας Γρηγόριος  Παπαμιχαήλ (1874-1956), ο θεολόγος - Φιλόσοφος και καθηγητής Πανεπιστημίου Κων/νος Δυοβουνιώτης (1872-1943) κ.α. 

Άπαντες ήταν φιλενωτικοί, υπέρμαχοι της οικουμενικής κίνησης και θεωρούσαν την ''Έ ν ω σ η'' (όπως αυτοί την σκέπτονταν και την οριοθετούσαν), όχι μόνο ως υπέρτατο και ''θεάρεστο'' σκοπό προς συγκρότηση μίας Οικουμενικής ''εκκλησίας'', αλλά και ως μέσο εκσυγχρονισμού, αναβάθμισης και ''εκπολιτισμού'' της ορθόδοξης εκκλησίας, ως αναφέρουν1, ταυτόσημα με τον υπόλοιπο δυτικοευρωπαικό -και με το νεύμα της Διαφώτισης- κόσμο. Η προσεγμένη Προπαγάνδα ή η επιμελής και ενημερωτική ''Δ ι α φ ώ τ ι σ ι ς''2 του λαού στην ιδέα και την προοπτική της  ''Ε ν ώ σ ε ω ς  τ ω ν  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν''  γίνεται ταυτόχρονα από κοινού και από τα εκδοτικά έντυπα όλων των Πατριαρχείων! Μην ξεχνούμε, ότι τα περισσότερα -και κατά πλειοψηφία εκκλησιαστικά περιοδικά3 των Πατριαρχείων- δημιουργήθηκαν από ένα και μόνο άτομο: τον μέγα Σχίστη της Εκκλησίας μας, Μελέτιο Μεταξάκη! Και όλα αποσκοπούσαν με μια συντονισμένη και προπαγανδιστική ''αφαίμαξη'' στην εκπαίδευση, την γαλουχία και την αποδοχή εκ μέρους του λαού, της ιδέας της ''Ε ν ώ σ ε ω ς''!  

Σε αυτά (όπως αναφέραμε σε προηγούμενες ενότητές μας) προσθέτουμε και τον ''ΝΕΟ ΠΟΙΜΗΝ'', παράρτημα της ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ'', που δημοσιεύει τακτικά -για λογαριασμό του Οικουμενικού Θρόνου, που ακολουθεί την ίδια οικουμενική ''πολιτική'', πριν ακόμη από την αυγή του 20ού αιώνα-  πατριαρχικές εγκυκλίους περί ''ενώσεως'', ανταλλαγή επιστολών Αγγλικανών, Παλαιοκαθολικών, Αρμενίων, Κοπτών και Επισκοπιανών της Αμερικής, ακόμη και τις ''Εκθέσεις'' των αντιπροσώπων τους στα Παγκόσμια Παγχριστιανικά Συνέδρια! Σε όλα τα παραπάνω, αν προστεθούν άρθρα εκ του ημερήσιου Τύπου, αλλά και βιβλία υπέρ της ''Ε ν ώ σ ε ω ς  τ ω ν  Ε κ κ λ η σ ι ώ ν'',4 που εκδίδονται κατά κόρον από θεολόγους, χριστιανικά σωματεία και εκκλησιαστικούς άνδρες του κατώτερου και ανώτερου Κλήρου συνιστούν, αφενός μίας... ''πρώτης τάξεως'' καθοδηγούμενη αιρετική χειραγώγιση του εκκλησιαστικού ποιμνίου, αφετέρου καθιστούν γνωστό τοις πάσι, πως οι πρώτοι αποτειχισθέντες  ''Γ ν ή σ ι ο ι  Ο ρ θ ό δ ο ξ ο ι  Χ ρ ι σ τ ι α ν ο ί'', οι καθολικώς και ανερυθριάστως χλευασθέντες ως ''Παλαιοημερολογίτες'' ήταν απολύτως ενήμεροι, όχι μόνο για το ''Ημερολογιακό Ζήτημα'', αλλά εν γένει για όλη την διαδραματιζόμενη Οικουμενική Κίνηση! 

Ήδη στις προηγούμενες -δεκαοκτώ- ενότητές μας θεωρούμε, πως αυτό αποδείχθηκε με ενδελεχή, επισταμένη και στοιχειοθετημένη έρευνα για τους Αθηναίους της εποχής του 1920, (που σύμφωνα με την ελληνική απογραφή5 της 19 Δεκεμβρίου του ιδίου έτους) αποτελούσαν σε πληθυσμό, τους 292.991 ανθρώπους! Μία πόλη, όπως είναι -σχεδόν- σήμερα η Πάτρα φερ΄ειπείν, που σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 213.984 ανθρώπους! Καθίσταται λοιπόν εκ νέου πασίδηλο, πως όλοι ήταν ενήμεροι για την Οικουμενική Παναίρεση και αυτό που βασανιστικά ενοχλούσε -δυστηχώς μόνον τους πρώτους αποτειχισθέντες Ορθοδόξους Χριστιανούς- ήταν το εξαιρετικά και αποκλειστικά απλούν: το ότι η Τεκταινόμενη ''Ένωση'' επιχειρήθηκε, όχι βάση μιας δογματικής ενότητας, κατά την οποία οι αιρετικές και σχισματικές ψευδοεκκλησίες θα επέστρεφαν μετανοημένες στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αλλά το ότι οι ''εραστές'' της Ψευδοένωσης προσπαθούσαν με αμφότερες  Μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ί σ ε ι ς6 να αλλοιώσουν, να μεταβάλλουν, να αποχρωματίσουν και εν τέλει να εκβάλλουν το ορθόδοξο φρόνημα! Όπως και το αυτό διέπραξαν με την Ημερολογιακή Καινοτομία, ως αμοιβαία και αδιάσπαστη συνάρτηση με την λεγόμενη Οικουμενική Κίνηση. Αυτό ακριβώς αντιλήφθηκαν οι πρώτοι ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'' -κάτι που ο Θεός και η Ιστορία τους δικαίωσαν- και διέκοψαν την κοινωνία με την τότε κρατούσα Εκκλησία.

Μετά από δεκαοκτώ ενότητες ενδελεχούς έρευνας περί της ''Κίνησης για την Ένωση των Εκκλησιών πριν από την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924'' φτάνουμε αισίως στην  Μ ε τ α ρ ρ ύ θ μ ι σ η  τ ο υ  Ε κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ο ύ  Η μ ε ρ ο λ ο γ ί ο υ. Στις επόμενες ενότητές μας θα καταδείξουμε και  θα καταγράψουμε, πως η ελληνική κοινωνία της εποχής αυτής του Μεσοπολέμου υποδέχθηκε την νεωτεριστική και καινοτόμο Μ ε τ α ρ ρ ύ θ μ ι σ η, που χρειάστηκε γι΄αυτήν να καταστραφούν και να εκδοθούν νέα ''ΜΗΝΑΙΑ'', να σμικρυνθεί -μέχρι σχεδόν αφανισμού- η Νηστεία των Αγίων Αποστόλων, να μετατεθεί ανάλογα με το Πάσχα η εορτή του Αγίου Γεωργίου και το σημαντικότερο: να καταργηθεί η Λατρευτική Ενότητα  των απανταχού Ορθοδόξων Εκκλησιών, αφού άλλες -έναν σχεδόν αιώνα τώρα- εορτάζουν με το παλαιό και άλλες με το νέο. Με την πάροδο του χρόνου, όμως και οι τοπικές, Ορθόδοξες Εκκλησίες, που ενώ δεν αποδέχθηκαν την ημερολογιακή  μ ε τ α ρ ρ ύ θ μ ι σ η, ωστόσο υπέπεσαν στο έρεβος και την πνευματική απώλεια του Τεκτονικού Οικουμενισμού, με συνέπεια σήμερα ν' αποτελούν απλά, επαρχιακά παραρτήματα του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών... Για την ιστορία και μόνο να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας, πως το πολιτικό ημερολόγιο ξεκίνησε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923 και η επομένη ονομάστηκε 1η Μαρτίου, ενώ το εκκλησιαστικό άρχισε στις 10 Μαρτίου του 1924 και η επομένη ονομάστηκε 27 Μαρτίου. Ανάμεσα στις 10 και 27 Μαρτίου του 1924 δεν υπάρχουν οι ενδιάμεσες ημέρες σε κανένα Ληξιαρχείο,  αφού δεν υπήρξαν ποτέ...!

Στη σημερινή μας ενότητα δημοσιεύουμε: α. Τις πρώτες Οικουμενιστικές ''Προσευχές'', που συντάχθηκαν και κυκλοφόρησαν σε φυλλάδιο τον Ιανουάριο του 1913 για το επικείμενο ''Παγχριστιανικό Συνέδριο'' των ΗΠΑ, υπό τον τίτλο: ''PRAYER AND UNITY'', που στη συνέχεια μέρος αυτών αναδημοσίευσε το θεολογικό περιοδικό της Κων/πόλεως ''ΝΕΟΣ ΠΟΙΜΗΝ'', τον Νοέμβριο του ιδίου έτους. Και β. Οι ζοφερές ενυπώσεις εν είδει ''ΈΚΘΕΣΗΣ'' προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του τότε Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Φιλαρέτου σχετικά με την επίσκεψή του στο Παναγγλικανικό Συνέδριο που έγινε στο ''LAMBETH PALCE'',  την επίσημη κατοικία σήμερα του αρχιεπισκόπου των Αγγλικανών στην Αγγλία. Εύχεσθε και προσεύχεσθε!

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 18ον

"Αλλ΄ο εξ Αγίων Τόπων φυγάς Μελέτιος Μεταξάκης, ο από Κιτίου, ο από Αθηνών, από Κωνσταντινουπόλεως και είτα Αλεξανδρείας, άστατον και ανήσυχον φιλαρχίας πνεύμα, κακός δαίμων, και από Αλεξανδρεία δε ώκνησε εις προσπάθειαν, ίνα επιβληθεί Πατριάρχης Ιεροσολύμων". 

Ο Κερκύρας και Παξών Μεθόδιος Κοντοστάνος (1881-1972)

(Πρακτικά και Αποφάσεις του εν Κων/πόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου 10 Μαϊου - 8 Ιουνίου 1923).

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ - ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ - ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Η κίνηση για την Ένωση των Εκκλησιών πριν από την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 είχε βασική της προυπόθεση εκ των ''ημετέρων'' Ορθοδόξων ενωτικών και φιλοενωτικών,  μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ί σ ε ι ς1, τέτοιες, ώστε να αρχίζει να ομοιάζει η Ορθόδοξη Εκκλησία με τα υπόλοιπα -ανθρωπίνως- πεποιημένα εκκλησιαστικά μορφώματα, που αυτοαποκαλούνταν  ''Εκκλησίες''. Μία σημαντικότατη παράμετρος, που διαδραμάτισε πρωτεύοντα ρόλο στα πρώτα χρόνια της κυοφορημένης, οικουμενικής κίνησης ήταν αναμφίβολα η  ξένη και εντόπια Μ α σ ο ν ί α2, της οποίας ''επιφανή'' μέλη ήταν  ε κ  τ ω ν  κ α ι ν ο τ ό μ ω ν  η γ ε τ ώ ν  της Ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ή ς  Κ ί ν η σ η ς! Ο Τύπος της εποχής (ειδικότερα των δύο πρώτων δεκαετιών του 1900) προβάλλει την Μασονία, ως μια ''φιλάνθρωπη, πνευματική κίνηση'', πιστή στους κανόνες του Τεκτονικού Διεθνισμού. Από τα ορθόδοξα περιοδικά που κυκλοφορούν, δεν γίνεται ουδείς λόγος για τον εωσφορικό αυτό μυστικισμό των οργάνων της παγκόσμιας ανομίας. 

Κατ΄ουσίαν, μόνο ο ''ΙΕΡΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ'' εκφράζει την έκπληξη -αλλά και την αγωνία του-  σε κάποια σημειώματά του,  για την ολοκληρωτική -σχεδόν- φίμωση του Τύπου και την αδυναμία κληρικών να δημοσιεύσουν αντιμασονικά, αντιαιρετικά τους κείμενα! Στον αντίποδα εμφανίζεται με πρωτοσέλιδα, ομόφρονα, προκλητικά της άρθρα, η εφημερίδα ''ΑΜΑΛΘΕΙΑ3'' της Σμύρνης, που ήταν εκ των μακροβιοτέρων εφημερίδων των ελληνικών παροικιών της Μ. Ασίας, η οποία συνέχισε (μετά την Μικρασιατική Καταστροφή) να εκδίδεται στην Αθήνα, μέχρι και το οριστικό κλείσιμό της το 1923. Έτσι στο φύλλο 19.304 της Παρασκευής 16 Μαρτίου 1923 εμφανίζεται με πρωτοσέλιδο άρθρο της, υπό τον τίτλο: ''ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΝ''4, όπου παρουσιάζεται η ''έκκληση'' της ''εν Σμύρνη Γαλλικής Στοάς των Ελευθεροτεκτόνων'' προς αρωγή και ενίσχυση των χιλιάδων πεινόντων μεταναστών της Μικρασίας στην Αθήνα! 

Η ημερολογιακή καινοτομία της 10ης  Μαρτίου 1924, ασφαλώς και δεν ήταν -αποκλειστικά- η μοναδική   μ ε τ α ρ ρ ύ θ μ ι σ η  που επιχειρήθηκε -κυρίως- από το νεωτεριστικό δίδυμο των ''Λουθηρανών'' καινοτόμων Μεταξάκη-Παπαδοπούλου. Ήδη από την Πατριαρχική Εγκύκλιο του 1920, ως και το ''πανορθόδοξο'' ή και ''διορθόδοξο'' Συνέδριο της Κων/λης του 1923 επιχειρήθηκαν μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ί σ ε ι ς:  α. στην εκκλησιαστική μουσική, β. στα περί του γάμου όλων των βαθμίδων του Κλήρου, γ. στην αναγνώριση του κύρους των αγγλικανικών χειροτονιών και δ. ακόμη και στην ελάττωση του χρόνου της Θείας Λειτουργίας και άλλων ακολουθιών! Στην εκκλησιαστική μουσική επιχειρήθηκε η εναρμόνισή της και η εισαγωγή της τετραφωνίας στην λατρευτική λειτουργία της Εκκλησίας. Στην Θεσσαλονίκη, ο μαθηματικός και ''εναρμονιστής της εκκλησιαστικής μουσικής'', ως αυτοσυστηνόταν, Σταμάτης Σταματιάδης5 δημιούργησε... μικτό, μουσικό χορό τετραφωνίας, ο οποίος... έψαλλε κάθε Κυριακή του έτους 1923, στον μητροπολιτικό ναό της πόλης! 

Δημιουργήθηκε τότε μέγα ζήτημα στον Τύπο6, (κράτησε περίπου τις δύο πρώτες δεκαετίες του 1900), όπου οι εν γένει νεωτεριστές και εκσυγχρονιστές της Εκκλησίας στάθηκαν κατά της... ''πεπαλαιωμένης'' βυζαντινής μουσικής και υπέρ της εισαγωγής της εναρμονισμένης ''ευρωπαικού αρώματος'' μουσικής στις εκκλησίες. Προς τούτο εκδιδόταν και σχετικό, μηνιαίο περιοδικό υπό τον τίτλο ''Η ΕΝΗΡΜΟΝΙΣΜΕΝΗ''! Ωστόσο ο ''Εκκλησιαστικός, Μουσικός Σύλλογος''7 της Κωνσταντινούπολης με πρόεδρο τον Καισαρείας Νικόλαο εξέδωσε επείγον υπόμνημα πατριαρχεύοντος του Μελετίου Μεταξάκη και ζητώντας του να μην δεχθεί την εισαγωγή της τετραφωνίας στην εκκλησιαστική λατρεία των ναών, λέγοντας στο τέλος: ''Καταλήγοντες δε τονίζομεν και πάλιν, ότι λόγοι επιστημονικοί και λόγοι εθνικοί και λόγοι θρησκευτικοί πείθουσιν ημάς, ότι η μουσική ημών δεν πρέπει να περιβληθή τον μανδύαν της τετραφώνου μουσικής, αλλά να καλλιεργηθή εν τοις ιδίοις αυτής ορίοις, άλλως θα εκφυλισθή τελείως προς ζημίαν εθνικήν''. Εν Κωνσταντινουπόλει τη 12 Δεκεμβρίου 1922.

Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ 1924 ΜΕΡΟΣ 17ον

Οι συμπροσευχές, τα ημισυλλείτουργα και εν γένει η κοινωνία των Ορθοδόξων1 μετά των ακοινωνήτων αιρετικών ήταν γνωστή και πάγια τακτική από τα τέλη του 19ου αιώνα, ειδικότερα όμως με την ''συνδεσμοποίηση'' των λεγόμενων διαχριστιανικών ''Εκκλησιών'' στην ''WORLD CONFERENCE OF CHURCHES''. Η κοινωνία μετά των αιρετικών εκδηλώνεται -όχι μόνο μέσω του Οικουμενικού Θρόνου- αλλά και μέσω όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών2, ως αναφέρεται παρακάτω με τα λόγια των ίδιων των συμμετασχόντων. Είναι δε ο ζήλος τους τόσο εμφανής, επίμονος3 και ''καρποφόρος'', ώστε στις ανταλλαγές επιστολών και στα δημόσια κηρύγματά τους να εμπλέκει ο ένας το εγκώμιο του άλλου, όχι από μια προσεγμένη και διακριτική διπλωματία, αλλά από μια τέτοια ''μελιστάλαχτη'' και ''σιροπιαστή'' αγαπολογία, ώστε να αναρωτιέται κανείς, ποιοι είναι οι πραγματικοί εν Χριστώ αδελφοί και ποιοι δεν είναι... Η απάντηση όμως που δίδεται από τους ίδιους είναι αναντίρρητα και κάθετα καταφανής: όλες οι διαχριστιανικές αιρέσεις της Υφηλίου αποτελούν τους κλάδους4του ίδιου δένδρου, που είναι η Μία Εκκλησία, οπότε προ τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;... 

Αυτή η εωσφορική και εν γένει πτωτική διαστροφή της ορθόδοξης διδασκαλίας συμπαρασύρει -σχεδόν- πάντες. Ακόμη και κάποιοι, που -ενδεχομένως- κινούνται από αγαθά και απονήρευτα κριτήρια πέφτουν στα ''δίχτυα'' της οικουμενικής κίνησης, που τότε ονομαζόταν κίνηση για την Ένωση των Εκκλησιών''. Ένα απτό τέτοιο παράδειγμα είναι και η περίπτωση του Αγίου Νικολάι Βελιμίροβιτς, ως αναφέρεται το όνομά του παρακάτω. Στις αρχές -των δύο πρώτων σχεδόν- δεκαετιών του νέου αιώνα (20ού) συμμετέσχει εξ αγαθών παρορμήσεων στην ενωτική κίνηση, αργότερα όμως αντιλαμβανόμενος το είδος, το ύφος, αλλά και τους απώτερους σκοπούς αυτής της Ψευδοένωσης που ακυρώνει άπαξ και δια παντός το Ορθόδοξο Φρόνημα εγκαταλείπει τους ακοινωνήτους και: το 1930 λαμβάνοντας μέρος στην Πανορθόδοξη Προσυνοδική Διάσκεψη της Μονής Βατοπαιδίου, εξέφρασε την Ορθόδοξη Διδασκαλία, αντιτιθέμενος στην τάση προσαρμογής των παραδόσεων της Εκκλησίας στο πνεύμα του αιώνα. Ο Ιουστίνος Πόποβιτς άλλωστε δεν δίστασε να γράψει γι΄αυτόν: ''Ας με συγχωρέσει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αλλά ο Νικόλαος τον ξεπέρασε'', ενώ βιογράφος του υπήρξε ο επίσης μαθητής του και αποτειχισμένος από την κοινωνία της αίρεσης -επίσκοπος Ράσκας και Πιζρένης- Αρτέμιος Ραντοσάβλιεβιτς. 

Στην παρούσα ανάρτησή μας καταγράφουμε μία -εκ πολλών- επιστολών προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του Μητροπολίτη -τότε- Τραπεζούντας και αργότερα Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου Φιλιππίδη5 (1881-1949), που περιγράφει τις ενωτικές κινήσεις του, αλλά και τις ένθερμες εντυπώσεις του από ταξίδι του στο Λονδίνο, προκειμένου να έλθει σε κοινωνία με την Αγγλικανική ''Εκκλησία''. Όχι μόνο παρίστανται, συμπροσεύχεται ή και διαβάζει το Ευαγγέλιο σε δεκάδες ''ναούς'' και ''μονές'' των Αγγλικανών, αλλά διαβάζει και... συγχωρητικές ευχές σε αγγλικανές ''μοναχές''! 

Εντυπωσιαζόμενος από το ''ανώτερο βιοτικό, θρησκευτικό και πολιτιστικό επίπεδο'' των Αγγλικανών, δεν διαστάζει να υπαγορεύσει προς πάντας, αυτό που πολλοί σύγχρονοι, νεοορθόδοξοι και -φιλολογούντες- εκσυγχρονιστές προτάσσουν: τον εκσυγχρονισμό δηλαδή της Εκκλησίας στα σημερινά, κοινωνικά ειωθότα! Απευθυνόμενος δε προς τον Αρχιεπίσκοπο της Αγγλικανικής Εκκλησίας, λόρδο Randall, τόνισε με παρρησία τα εξής: ''...Φρονώ ευλαβώς ότι πρέπει η επικοινωνία αύτη να συνεχισθή δι΄ανταλλαγής γραμμάτων, επισκέψεων και να στερεωθή δια της παραμονής εν Λονδίνω μονίμου κληρικού αντιπροσώπου, ει δυνατόν επισκόπου, όστις και δια της μορφώσεως και του ήθους και της εξωτερικής παραστάσεως να κρατή υψηλά το γόητρον της Εκκλησίας Κων/πόλεως, προς την οποίαν η Αγγλικανική Εκκλησία πολύν αισθάνεται σεβασμόν και ευλάβειαν. Επίσης φρονώ, ότι πρέπει να γίνηται αυστηροτέρα διαλογή, περί την εκλογήν των αποστελλομένων εις το Πανεπιστήμιον της Οξφόρδης ελλήνων σπουδαστών, να υποχρεούνται δε ούτοι να συμμορφώνονται προς τον κολλεγιακόν βίον και να φοιτώσιν προς πρακτικήν άσκησιν εις τα θαυμάσια μορφωτικά και ηθοπλαστικά καθιδρύματα της αγγλικανικής Εκκλησίας, εκ των οποίων πολλά έχει να ωφεληθή η ημετέρα Εκκλησία, αφομοιούσα προς εαυτήν όσα είναι δυνατόν και εκφράζουσα υφ΄οίαν έκφρασιν απαιτεί η ελληνική κοινωνική ζωή...'' Εύχεσθε!