ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΑΡ Ο ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΗΜΙΝ ΕΠΕΣΤΗ ΚΑΙΡΟΣ

ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Τριάς ὑπερούσιε, ὑπεράγαθε, ὑπέρθεε, παντοδύναμε, παντεπίσκοπε, ἀόρατε, ἀκατάληπτε. Δημιουργέ τῶν νοερῶν οὐσιῶν καί τῶν λογικῶν φύσεων, ἡ ἔμφυτος ἀγαθότης, τό Φῶς τό ἀπρόσιτον, τό φωτίζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, λάμψον κἀμοί τῷ ἀναξίῳ δούλῳ σου, φώτισόν μου τῆς διανοίας τά ὄμματα, ὅπως ἀνυμνῆσαι τολμήσω τήν ἄμετρον εὐεργεσίαν καί δύναμιν. Εὐπρόσδεκτος γενέσθω ἡ παρ᾽ ἐμοῦ δέησις διά τόν παρεστῶτα λαόν, ὅπως τά πλημμελήματά μου μή κωλύσωσιν ἐνθάδε παραγενέσθαι τό ἅγιόν σου Πνεῦμα, ἀλλά συγχώρησόν μοι ἀκατακρίτως βοᾶν σοι καί λέγειν καί νῦν, Ὑπεράγαθε· Δοξάζομέν σε Δέσποτα φιλάνθρωπε, Παντοκράτορ, προαιώνιε Βασιλεῦ. Δοξάζομέν σε τόν Κτίστην, καί Δημιουργόν τοῦ παντός. Δοξάζομέν σε, Υἱέ τοῦ Θεοῦ μονογενές, τόν ἀπάτορα ἐκ Μητρός, καί ἀμήτορα ἐκ Πατρός· ἐν γάρ τῇ προλαβούσῃ Ἑορτῇ νήπιόν σε εἴδομεν, ἐν δέ τῇ παρούσῃ τέλειόν σε ὁρῶμεν, τόν ἐκ τελείου τέλειον ἐπιφανέντα Θεόν ἡμῶν.

Σήμερον γάρ ὁ τῆς Ἑορτῆς ἡμῖν ἐπέστη καιρός, καί χορός ἁγίων ἐκκλησιάζει ἡμῖν, καί Ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων συνεορτάζουσι. Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν εἴδει περιστερᾶς, τοῖς ὕδασιν ἐπεφοίτησε. Σήμερον ὁ ἄδυτος Ἥλιος ἀνέτειλε, καί ὁ κόσμος τῷ φωτί Κυρίου καταυγάζεται. Σήμερον ἡ Σελήνη λαμπραῖς ταῖς ἀκτῖσι τῷ κόσμῳ συνεκλαμπρύνεται. Σήμερον οἱ φωτοειδεῖς ἀστέρες τῇ φαιδρότητι τῆς λάμψεως τήν οἰκουμένην καλλωπίζουσι. Σήμερον αἱ νεφέλαι ὑετόν δικαιοσύνης τῇ ἀνθρωπότητι οὐρανόθεν δροσίζουσι. Σήμερον ὁ Ἄκτιστος ὑπό τοῦ ἰδίου πλάσματος βουλῇ χειροθετεῖται. Σήμερον ὁ Προφήτης καί Πρόδρομος τῷ Δεσπότῃ προσέρχεται, ἀλλά τρόμῳ παρίσταται, ὁρῶν Θεοῦ πρός ἡμᾶς συγκατάβασιν. Σήμερον τά τοῦ Ἰορδάνου νάματα εἰς ἰάματα μεταποιεῖται τῇ τοῦ Κυρίου παρουσίᾳ. Σήμερον ῥείθροις μυστικοῖς πᾶσα ἡ κτίσις ἀρδεύεται. Σήμερον τά τῶν ἀνθρώπων πταίσματα τοῖς ὕδασι τοῦ Ἰορδάνου ἀπαλείφονται. 

Σήμερον ὁ Παράδεισος ἠνέωκται τοῖς ἀνθρώποις, καί ὁ τῆς Δικαιοσύνης Ἥλιος καταυγάζει ἡμῖν. Σήμερον τό πικρόν ὕδωρ, τό ἐπί Μωϋσέως τῷ λαῷ, εἰς γλυκύτητα μεταποιεῖται τῇ τοῦ Κυρίου παρουσίᾳ. Σήμερον τοῦ παλαιοῦ θρήνου ἀπηλλάγημεν καί ὡς νέος Ἰσραήλ διεσώθημεν. Σήμερον τοῦ σκότους ἐλυτρώθημεν, καί τῷ φωτί τῆς θεογνωσίας καταυγαζόμεθα. Σήμερον ἡ ἀχλύς τοῦ κόσμου καθαίρεται τῇ ἐπιφανείᾳ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Σήμερον λαμπαδοφεγγεῖ πᾶσα ἡ κτίσις ἄνωθεν. Σήμερον ἡ πλάνη κατήργηται, καί ὁδόν ἡμῖν σωτηρίας ἐργάζεται ἡ τοῦ Δεσπότου ἐπέλευσις. Σήμερον τά ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει, καί τά κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ. Σήμερον ἡ ἱερά καί μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται. Σήμερον ὁ Δεσπότης πρός τό βάπτισμα ἐπείγεται, ἵνα ἀναβιβάσῃ πρός ὕψος τό ἀνθρώπινον. Σήμερον ὁ ἀκλινής τῷ ἰδίῳ οἰκέτῃ ὑποκλίνεται, ἵνα ἡμᾶς ἐκ τῆς δουλείας ἐλευθερώσῃ. Σήμερον Βασιλείαν οὐρανῶν ὠνησάμεθα· τῆς γάρ Βασιλείας τοῦ Κυρίου οὐκ ἔσται τέλος. 

Σήμερον γῆ καί θάλασσα τήν τοῦ κόσμου χαράν ἐμερίσαντο, καί ὁ κόσμος εὐφροσύνης πεπλήρωται. Εἴδοσάν σε ὕδατα, ὁ Θεός, εἴδοσάν σε ὕδατα καί ἐφοβήθησαν. Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω, θεασάμενος τό πῦρ τῆς θεότητος, σωματικῶς κατερχόμενον, καί εἰσερχόμενον ἐπ᾽ αὐτόν. Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω, θεωρῶν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἐν εἴδει περιστερᾶς κατερχόμενον, καί περιϊπτάμενόν σοι. Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω, ὁρῶν τόν Ἀόρατον ὁραθέντα, τόν Κτίστην σαρκωθέντα, τόν Δεσπότην ἐν δούλου μορφῇ. Ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τά ὀπίσω, καί τά ὄρη ἐσκίρτησαν, Θεόν ἐν σαρκί καθορῶντα, καί νεφέλαι φωνήν ἔδωκαν, θαυμάζουσαι τόν παραγενόμενον, φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, δεσποτικήν πανήγυριν σήμερον ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ὁρῶντες, αὐτόν δέ τόν τῆς παρακοῆς θάνατον, καί τό τῆς πλάνης κέντρον, καί τόν τοῦ, ᾍδου σύνδεσμον ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βυθίσαντα, καί Βάπτισμα σωτηρίας τῷ κόσμῳ δωρησάμενον. 

Ὅθεν κἀγώ ὁ ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος δοῦλος σου, τά μεγαλεῖα τῶν θαυμάτων σου διηγούμενος, συνεχόμενος φόβῳ, ἐν κατανύξει βοῶ σοι· Μετά δέ τήν συμπλήρωσιν, λέγει γεγονωτέρᾳ φωνῇ. Μέγας εἶ, Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα σου, καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων σου (ἐκ γ'). Σύ γάρ βουλήσει ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι παραγαγών τά σύμπαντα τῷ σῷ κράτει συνέχεις τήν κτίσιν, καί τῇ σῇ προνοίᾳ διοικεῖς τόν κόσμον. Σύ ἐκ τεσσάρων στοιχείων τήν κτίσιν συναρμόσας, τέτταρσι καιροῖς τόν κύκλον τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐστεφάνωσας. Σέ τρέμουσιν αἱ νοεραί πᾶσαι Δυνάμεις. Σέ ὑμνεῖ ἥλιος, σέ δοξάζει σελήνη, σοί ἐντυγχάνει τά ἄστρα, σοί ὑπακούει τό φῶς, σέ φρίττουσιν ἄβυσσοι, σοί δουλεύουσιν αἱ πηγαί. Σύ ἐξέτεινας τόν οὐρανόν ὡσεί δέρριν· σύ ἐστερέωσας τήν γῆν ἐπί τῶν ὑδάτων· σύ περιετείχισας τήν θάλασσαν ψάμμῳ· σύ πρός ἀναπνοάς τόν ἀέρα ἐξέχεας· Ἀγγελικαί Δυνάμεις σοί λειτουργοῦσιν· οἱ τῶν, Ἀρχαγγέλων χοροί σέ προσκυνοῦσι· τά πολυόμματα Χερουβίμ, καί τά ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ κύκλῳ ἱστάμενα καί περιϊπτάμενα, φόβῳ τῆς ἀπροσίτου σου δόξης κατακαλύπτονται. 

Σύ γάρ Θεός ὤν ἀπερίγραπτος, ἄναρχός τε καί ἀνέκφραστος, ἦλθες ἐπί τῆς γῆς, μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος· οὐ γάρ ἔφερες, Δεσπότα, διά σπλάγχνα ἐλέους σου, θεάσασθαι ὑπό τοῦ διαβόλου τυραννούμενον τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ᾽ ἦλθες καί ἔσωσας ἡμᾶς. Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, κηρύττομεν τόν ἔλεον, οὐ κρύπτομεν τήν εὐεργεσίαν, τάς τῆς φύσεως ἡμῶν γονάς ἠλευθέρωσας, παρθενικήν ἡγίασας μήτραν τῷ τόκῳ σου, πᾶσα ἡ κτίσις ὕμνησέ σε ἐπιφανέντα. Σύ γάρ ὁ Θεός ἡμῶν ἐπί τῆς γῆς ὤφθης, καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφης. Σύ καί τά Ἰορδάνια ῥεῖθρα ἡγίασας, οὐρανόθεν καταπέμψας τό Πανάγιον σοῦ Πνεῦμα, καί τάς κεφαλάς τῶν ἐκεῖσε ἐμφωλευόντων συνέτριψας δρακόντων. 

Αὐτός οὖν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ, πάρεσο καί νῦν διά τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, καί ἁγίασον τό ὕδωρ τοῦτο (ἐκ γ΄ ). Καί δός αὐτῷ τήν χάριν τῆς ἀπολυτρώσεως, τήν εὐλογίαν τοῦ Ἰορδάνου. Ποίησον αὐτό ἀφθαρσίας πηγήν, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων ἀλεξιτήριον, δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον, Ἀγγελικῆς ἰσχύος πεπληρωμένον, ἵνα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καί μεταλαμβάνοντες ἔχοιεν αὐτό πρός καθαρισμόν ψυχῶν καί σωμάτων, πρός ἰατρείαν παθῶν, πρός ἁγιασμόν οἴκων, πρός πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον. Σύ γάρ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δι᾽ ὕδατος καί Πνεύματος ἀνακαινίσας τήν παλαιωθεῖσαν φύσιν ὑπό τῆς ἁμαρτίας. Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δι᾽ ὕδατος κατακλύσας ἐπί τοῦ Νῶε τήν ἁμαρτίαν. Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ διά θαλάσσης ἐλευθερώσας ἐκ τῆς δουλείας Φαραώ, διά Μωϋσέως, τό γένος τῶν Ἑβραίων· 

Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν ὁ διαρρήξας πέτραν ἐν ἐρήμῳ, καί ἐρρύησαν ὕδατα, καί χείμαρροι κατεκλύσθησαν, καί διψῶντα τόν λαόν σου κορέσας. Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δι᾽ ὕδατος καί πυρός, διά τοῦ Ἡλίου, ἀπαλλάξας τόν Ἰσραήλ ἐκ τῆς πλάνης τοῦ Βάαλ. Αὐτός καί νῦν, Δεσπότα, ἁγίασον τό ὕδωρ τοῦτο, τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. (ἐκ γ') Δός πᾶσι, τοῖς τε μεταλαμβάνουσι, τόν ἁγιασμόν, τήν εὐλογίαν, τήν κάθαρσιν, τήν ὑγείαν. Καί σῶσον, Κύριε, τούς δούλους σου, τούς πιστούς Βασιλεῖς ἡμῶν. (ἐκ γ΄) Καί φύλαξον αὐτούς ὑπό τήν σκέπην σου ἐν εἰρήνῃ, ὑπόταξον ὑπό τούς πόδας αὐτῶν πάντα ἐχθρόν καί πολέμιον, χάρισαι αὐτοῖς τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα καί ζωήν τήν αἰώνιον. Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν (δεῖνος), καί παντός τοῦ Πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ Διακονίας, καί παντός ἱερατικοῦ τάγματος, καί τοῦ περιεστῶτος λαοῦ, καί τῶν δι᾽ εὐλόγους αἰτίας ἀπολειφθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν, καί ἐλέησον αὐτούς καί ἡμᾶς, κατά τό μέγα σου ἔλεος. Ἵνα καί διά στοιχείων, καί διά Ἀγγέλων, καί διά ἀνθρώπων, καί διά ὁρωμένων, καί διά ἀοράτων, δοξάζηταί σου τό πανάγιον ὄνομα, σύν τῷ Πατρί, καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ψάλλουν οι ιερομόναχοι π. Διονύσιος και π. Σεραφείμ εκ του χορού 

των Αγιοκυπριανιτών Πατέρων 

της Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΤΕΙ 1925 ΥΠΟ ΤΩΝ ΥΠΟΚΟΠΑΝΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ 

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

''...Δεν παρήλθεν ολίγη ώραν 

οπότε απευθύνει έντονον διαταγήν προς αυτούς 

''εν ονόματι του νόμου διαλυθείτε'' 

και διατάξας τους υπ΄αυτόν άνδρας εφ΄όπλου λόγχην να υποπέσωσι κατά του εκκλησιάσματος, 

πρώτος αυτός 

έδωκε το σύνθημα αρχίσας να κτυπά δια του υποκοπάνου του όπλου 

μιμηθέντες κατόπιν και οι υπ΄αυτόν άνδρες. 

Δέχονται 

κτυπήματα υποκοπάνων πολλοί΄

ξεσχίζονται πίλοι γυναικών΄

καταρρίπτονται κατά γης το έξωθεν προσκυνητάριον με τας αγίας εικόνας, 

το τραπέζιον ένθα ήσαν τοποθετημένα τα κηρία, 

χωρίς να προβάλλει ουδεμίαν αντίστασιν το πλήθος διεμαρτύρετο δια τους τοιούτους βανδαλισμούς. 

Ο ιερεύς 

λαβών γνώσιν εγκαίρως της ασκησθείσης βίας δεν προσήλθε. 

Οι εντός του Ναού παραμένουσι, των ψαλτών εξακολουθούντων να ψάλλωσι 

μέχρις ότου περί την ώραν εκείνην 2 μεταμεσονύκτιον 

έληξεν η ακολουθία του όρθρου... 

Τα γυναικόπεδα 

εγκατελείφθησαν διεσκορπισμένα υπό το σκότος και το ψύχος 

και έντρομα μη γνωρίζοντα, που να κατευθυνθώσι. 

Εις το Τμήνα 

ανακρινόμενοι οι άνδρες ηρωτώντο ποιος τους οδήγησεν εκεί. 

Άλλοι αποκρίνοντο ο Χριστός, 

άλλοι ο Σύλλογος, 

άλλοι ο εις εκ του άλλου μαθόντες, ότι θα γίνει εορτή προσήλθομεν...''

Ο Σύλλογος των Ορθοδόξων εξέδωκε χθες το κάτωθι ανακοινωθέν: ''Μετά τα γεγονότα τα λαβόντα χώραν κατά τον εορτασμόν των Χριστουγέννων υπό του ημετέρου Συλλόγου εν τω παρά τω Γουδί Ναώ του Αγίου Θεράποντος και κατόπιν των δηλώσεων εις τον Τύπον των κ. κ. Υπουργών των Εκκλησιαστικών και των Εσωτερικών, ότι ο λαός είναι ελεύθερος να εισέρχεται εις τους Ναούς όποτε και όπως θέλει να προσεύχεται, μικτή Επιτροπή του Συλλόγου των Ορθοδόξων και τριών ετέρων ομοφρόνων Συλλόγων, του Συλλόγου Εμμονής εις τα Ιερά Καθεστώτα, του Συλλόγου Αστικής Ενώσεως και του Συλλόγου Πανελληνίου Αστικής Νεολαίας παρουσιασθείσα ενώπιον των προρρηθέντων κ. κ. Υπουργών ηυχαρίστησεν αυτούς, λαβούσα μάλιστα και τας εξής βεβαιώσεις παρά του επί των Εκκλησιαστικών υπουργού κ. Σπυρίδη: ''Δεν δυνάμεθα να επέμβωμεν ημείς εις τα εχέμυθα της συνειδήσεως΄ σας παρέχει το δικαίωμα τούτο ο νόμος΄ δύνασθε αφού δεν πρόκειται περί πολιτικών σκοπών να προσεύχησθε όπως θέλετε και να φρονείτε ό,τι θέλετε''. 

Κατόπιν τούτου ο Σύλλογος ημών συμφώνως προς το τρίτον άρθρον του Καταστατικού αυτού, το οποίον ορίζει τον συνεκκλησιασμόν των μελών, ειδοποίησε τα μέλη ότι δια τον εορτασμόν των Θεοφανείων θα συγκεντρωθούν εν τω ιδιωτικώ ναώ των Αγίων Θεοδώρων κειμένω εν τω Π. Φαλήρω, να τελέσουν ολονύκτιον Ακολουθίαν (Αγρυπνίαν), την δε πρωίαν θα κατέλθωσιν εν τη παραλία ένθα θα ετελείτο η τελετή της καταβυθίσεως του Σταυρού. Αφ΄εσπέρας ήρξατο συγκεντρούμενον το πλήθος, όπερ ανήλθεν υπέρ τας 3.500 χιλιάδας και ασφυκτικώς επλήρωσε τον Ναόν και το έξωθεν του Ναού υπόστεγον προαύλιον. 

Περί της 9ην ώραν ήρξατο η ακολουθία παρόντων δύο Μοναχών, του ιερέως μη αφιχθέντος εισέτι και αναμενομένου κατά την έναρξιν του Όρθρου περί το μεσονύκτιον. Την 11ην νυκτερινήν καταφθάνουσι δύο Αξιωματικοί της χωροφυλακής μετά δυνάμεως 30 περίπου ενόπλων χωροφυλάκων΄ ο εις εξ΄αυτών εισέρχεται εν τω Ναώ και εντός του Ιερού μετά δύο χωροφυλάκων, αναζητεί τον ιερέα, επειδή δεν εύρεν τούτον, λαβών τα ονόματα μερικών ανδρών εξήλθε του Ναού. Ο έτερος Αξιωματικός υπομοίραρχος χωροφυλακής εισήλθε κατόπιν εντός του Ναού και πλησιάσας τους ιεροψάλτας διέταξεν αυτούς να παύσωσι την ψαλμωδίαν και να κατέλθωσι των στασιδίων. 

Εκ μέρους των ιεροψαλτών, εις αποκρίνεται προς τον Αξιωματικόν. ''Είμαι εντεταλμένος από ανώτερον υμών κατά το αξίωμα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν να τελέσω την ακολουθία και μετά το τέλος αυτής τίθεμαι υπό τας διαταγάς σας'' και εξακολουθεί ψάλλων μετά των άλλων ψαλτών. Ο Αξιωματικός προ της τοιαύτης στάσεως και απαντήσεως εξήλθε του Ναού, ενώ η ακολουθία εξακολουθεί ψαλλομένη εν πολλή κατανύξει. Έξωθεν του Ναού αμφότεροι οι Αξιωματικοί αποσυρθέντες και συνομιλήσαντες κατ΄ιδίαν εζήτησαν ως φαίνεται ενίσχυσιν, διότι κατόπιν αρκετής ώρας, εδιπλασιάσθη η δύναμις των χωροφυλάκων. 

Τότε σφοδρώς ήρξατο απειλών ο εις των Αξιωματικών, ο κ. υπομοίραρχος το εκκλησίασμα, όπως διαλυθεί. Οι έξωθεν του Ναού υπό το υπόστεγον ιστάμενοι εξ αμφοτέρων των φύλων άνδρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών πλησιάσαντες τον Αξιωματικόν και μάλιστα κυρίαι και γραίαι αδυνατούσαι να απομακρυνθώσι του Ναού ένεκα του ψύχους και σκότους και ένεκα της μεταμεσονυκτίου ώρας καθ΄ην τα μέσα συγκοινωνίας είχον σταματήσει την κυκλοφορίαν, παρεκάλουν αυτόν δώσει προθεσμίαν τα τελεσθεί η ακολουθία, η υπό μόνων των ψαλτών δυναμένη να ψαλλεί, να παρέλθει και η νυξ και κατόπιν να διαλυθώσι. Όταν ήκουε περί εξακολουθήσεως της ακολουθίας ο αξιωματικός μάλλον εξαγριούτο. 

Δεν παρήλθεν ολίγη ώραν οπότε απευθύνει έντονον διαταγήν προς αυτούς ''εν ονόματι του νόμου διαλυθείτε'' και διατάξας τους υπ΄αυτόν άνδρας εφ΄όπλου λόγχην να υποπέσωσι κατά του εκκλησιάσματος, πρώτος αυτός έδωκε το σύνθημα αρχίσας να κτυπά δια του υποκοπάνου του όπλου μιμηθέντες κατόπιν και οι υπ΄αυτόν άνδρες. Δέχονται κτυπήματα υποκοπάνων πολλοί΄ξεσχίζονται πίλοι γυναικών΄καταρρίπτονται κατά γης το έξωθεν προσκυνητάριον με τας αγίας εικόνας, το τραπέζιον ένθα ήσαν τοποθετημένα τα κηρία, χωρίς να προβάλλει ουδεμίαν αντίστασιν το πλήθος διεμαρτύρετο δια τους τοιούτους βανδαλισμούς. Ο ιερεύς λαβών γνώσιν εγκαίρως της ασκησθείσης βίας δεν προσήλθε. Οι εντός του Ναού παραμένουσι, των ψαλτών εξακολουθούντων να ψάλλωσι μέχρις ότου περί την ώραν εκείνην 2 μεταμεσονύκτιον έληξεν η ακολουθία του όρθρου. Μετά τούτο αρξάμενοι να εξέρχονται του Ναού διεχωρίσθησαν υπό των αξιωματικών και των χωροφυλάκων οι άνδρες εκ των γυναικών και οδηγήθησαν υπ΄αυτών οι άνδρες δια μέσου του σκότους εις το αστυνομικόν τμήμα Π. Φαλήρου. 

Καθ΄οδόν καταφθάσας εξ' Αθηνών ταγματάρχης χωροφυλακής ειδοποιεί ενώπιον πάντων των συνοδευομένων, ότι κατά διαταγήν του Α΄ Σώματος Στρατού διετάχθη να εκκινήσει ο λόχος προς ενίσχυσιν. Τα γυναικόπεδα εγκατελείφθησαν διεσκορπισμένα υπό το σκότος και το ψύχος και έντρομα μη γνωρίζοντα, που να κατευθυνθώσι. Εις το Τμήνα ανακρινόμενοι οι άνδρες ηρωτώντο ποιος τους οδήγησεν εκεί. Άλλοι αποκρίνοντο ο Χριστός, άλλοι ο Σύλλογος, άλλοι ο εις εκ του άλλου μαθόντες, ότι θα γίνει εορτή προσήλθομεν. Μετά την ανάκρισιν όλων αφέθησαν ελεύθεροι, δηλώσαντες πάντες προς τον ανακρίναντα αυτών υπομοίραρχον ν΄αναφέρει εις τας ανωτέρας Αρχάς του, ότι δεν θα παύσουν ποτέ συνερχόμενοι και συνεκκλησιαζόμενοι κατά το παλαιόν Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον, αψηφούντες οιανδήποτε βίαν. 

Οι μη δυνάμενοι ν΄ακολουθήσουν εν τη ολονυκτίω προσευχή, γνωρίζοντες ότι την πρωίαν επρόκειτο να γίνει η τελετή της καταβυθίσεως του Σταυρού εις τον έναντι του Ζωολογικού κήπου, χώρον ένθα και Ναύδριον του Αγίου Γεωργίου, κατέφθανον αθρόοι και επλήρωσαν τον εκεί χώρον, πληροφορούμενοι δε την κατά την νύκτα εξασκηθείσαν βίαν εξεδήλουν την αγανάκτησίν των και ανεχώρουν. Οι Κύριοι Υπουργοί, ως προαναφέραμεν, ενώ προέβησαν εις δηλώσεις επιτρεπούσας εις ημάς τον Εκκλησιασμόν, έπειτα εναντίον των δηλώσεών των, τη εισηγήσει πάντως του Μητροπολίτου Αθηνών και εννοούντος δια μεθόδων Μεσαιωνικής βίας των Παπών της Δυτικής Εκκλησίας να επιβάλει την αντικανονικήν καινοτομίαν του, εξαπέλυσαν δύναμιν ενόπλου στρατού επιτεθείσαν καθ΄ημών προσευχομένων μετά των γυναικών και των τέκνων μας ανθρώπων, φιλονόμων, αόπλων και αμάχων και οι οποίοι, όπως εκτελέσωμεν αθορύβως τα θρησκευτικά καθήκοντα  ημών κατεπονούμεθα εν ολονυκτίω προσευχή και εις απόκεντρον ιδιωτικόν ναόν. 

Διατί 

ο Αθηνών Μητροπολίτης δεν προβαίνει εις αφορισμόν ημών 

και των ομοφρόνων ιερέων; 

(ποινήν την οποίαν μόνον μεταχειρίζεται η Ορθόδοξος Εκκλησία 

κατά των παρανομούντων μελών αυτής και ουχί σωματικήν βίαν ή εξορίαν, 

ποινάς, 

ας οι Πάπαι της Δυτικής Εκκλησίας μεταχειρίσθησαν κατά τον Μεσαίωνα); 

Αλλ΄επειδή έχει συνείδησιν, 

ότι ευρίσκεται εκτός του Εκκλησιαστικού Νόμου και η έκδοσις αφορισμού καθ΄ημών 

την βίαν δια της Στρατιωτικής αρχής και καθιστά τοιουτοτρόπως αξιόμεμπτον το Ελληνικόν κράτος, 

το οποίον όπως εξυπητετήσει τας βουλάς και την θέλησιν αυτού, 

καταπατεί το πρώτον του καταστατικού χάρτου του πολιτεύματος 

περί θρησκείας άρθρον, 

το οποίο υπάρχει κατά προτίμησιν πρώτον εν αυτώ από της Ανεξαρτησίας του Έθνους ημών, 

μόλις δε χθες 

υπό της παρούσης Εθνοσυνελεύσεως μετερρυθμίσθη παρέχον 

επί το φιλελευθερότερον την ανεξιθρησκείαν, 

ώστε πάντες 

οι εις οιανδήποτε θρησκείαν ανήκοντες ασκώσιν ελευθέρως και 

υπό την προστασίαν των Νόμων τα της λατρείας των. 

Αλλά 

προ του θελήματος του Αθηνών Μητροπολίτου ουδέ 

οι υπό της Εθνοσυνελεύσεως ψηφιζόμενοι θεμελιώδεις Νόμοι 

του φιλελευθέρου Δημοκρατικού πολιτεύματος έχουσιν ισχύν, 

ουδέ 

Κανονικόν Εκκλησιαστικόν δίκαιον, 

ουδέ τίποτε. 

Αναμένομεν 

όπως δώσει δικαίαν λύσιν του ζητήματος ημών η Εθνοσυνέλευσις, 

προς ην 

προ των εορτών υπεβάλαμεν αίτησιν, 

προ τινων δε ημερών διαμαρτυρίαν. 

Αθήναι τη 24 Ιανουαρίου 1925

(Εκ του Γραφείου του Συλλόγου των Ορθοδόξων, Κάτω Ανδριανού 9)

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Άρθρο - διαμαρτυρία του ''Συλλόγου των Ορθοδόξων'', μετέπειτα ''Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών''

 στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

σχετικά με την άσκηση βιαιοπραγιών εκ μέρους της Χωροφυλακής, 

κατά τον πρώτο εορτασμό των Θεοφανείων από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς του πατρίου ημερολογίου, έτει 1925.

ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΤΟ 1928

Πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδαςτων Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 

σχετικά με τον εορτασμό των Θεοφανείων των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών στο Π. Φάληρο, 

έτει 1928.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Ο χρόνος που πέρασε είναι ο χρόνος της ζωής μας· δεν υπάρχει χρόνος ουδέτερος. Χαρές και λύπες, αρετές και κακίες, λάθη κι επιτυχίες γεμίζουν το χρόνο μας. Το 2018 ήταν ένα μέρος του χρόνου της ιστορίας της ζωής του ανθρώπινου γένους. Ο χρόνος των αψύχων δεν γίνεται αισθητός από τα άψυχα. Είναι χρόνος ανθρώπινος κι αυτός.

του Κωνσταντίνου Γανωτή

Όταν λογαριάζουμε το χρόνο λογικά, περιγράφοντας εξωτερικά τα γεγονότα και τα πράγματα, είμαστε πάντοτε χαμένοι. Ο χρόνος που πέρασε είναι η ζημιά μας σε όλα γενικά τα πράγματα. Χάνουμε πλούτο, χάνουμε νιάτα, χάνουμε αισθήσεις και αισθήματα, ακόμα και τις ευγενικότερες αισθήσεις και αρετές και τις επιτυχίες μας. Όλα τα καταπίνει ο χρόνος που περνάει.

Γιατί χαιρόμαστε για την καινούργια χρονιά, που έρχεται; Για νάχουμε καινούργιες εντυπώσεις, καινούργια αισθήματα, γεύσεις, επιτυχίες κλπ. αποσιωπώντας επιμελώς και τις καινούργιες αποτυχίες, δυστυχήματα και το βεβαιότατο, το κομμάτι της ζωής μας που περνάει και μας φέρνει σίγουρα πιο κοντά στο θάνατο.

Μα είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ηλίθια υποκείμενα, σκέφτεται κανείς. Η αλήθεια είναι ότι επεξεργαζόμαστε με πολλή σοφία και επιστήμη τις επί μέρους λεπτομερειακές ανάγκες και ηδονές μας, ώστε δεν μας μένει χρόνος και διάθεση να σκεφτούμε μακρόπνοα τη ζωή μας.

Και έδωσε γι’ αυτό ένα παράδειγμα ιστορικής σημασίας για την πορεία του πολιτισμού μας το ναυάγιο του Τιτανικού. Οι επιβάτες ήξεραν ότι βουλιάζει το πλοίο κι όμως φρόντιζαν επιμελώς τη διασκέδασή τους!

Κι εμείς ξέρουμε όλοι μας ότι ο Τιτανικός μας βουλιάζει. Και ονομάζουμε κρίση όταν τα τριξίματα ακούγονται δυνατότερα και πυκνότερα. Και δεν ευγνωμονούμε τη μοίρα μας γι’ αυτό (γι’ αυτό που λέμε κρίση δηλαδή), γιατί προτιμάμε τα αραιά και μόλις ακουόμενα τριξίματα, που δεν μας πανικοβάλλουν και μας οδηγούν πιο ανυποψίαστους στο τέλος.

Και να ο καινούργιος χρόνος μας έφτασε κιόλας. Ένα βρεφάκι που γεννιέται τώρα και αναπαύεται ξέγνοιαστο στο στήθος της μαννούλας του, έχει αρχίσει κιόλας να ξοδεύει το χρόνο της ευτυχίας του, δεν το αισθάνεται όμως, γιατί δεν ξέρει. Ο Σοφοκλής είναι που είπε λακωνικότατα την αλήθεια αυτή, «Φρονείν ως δεινόν». Το μωρό λοιπόν, που δεν φρονεί ακόμα είναι έξω από το δεινόν, είναι δηλαδή μακάριο.

Ο Αισχύλος μας λέει στους «Πέρσες» του ότι όταν κανείς έχει μια-δυο επιτυχίες, πιστεύει ότι πάντα θα έχει επιτυχίες και δεν βάζει στο νου του υποψία κακή. Αυτή είναι η παγίδα της επιτυχίας. Ακούστε πώς το τραγουδεί αυτό ο λαός μας σ’ ένα παλιό δημοτικό τραγούδι: «Με γέλασάνε τα πουλιά της Άνοιξης τ’ αηδόνια. Με γέλασαν και μούπανε πως Χάρος δεν με παίρνει κι έφκιασα το σπιτάκι μου ψηλότερ’ από τ’ άλλα μ’ εφτά οχτώ πατώματα, μ’ εξήντα παραθύρια. Στο παραθύρι κάθομαι, στους κάμπους αγναντεύω, βλέπω το Χάρο νάρχεται καβάλλα στ’ άλογό του.»

Λοιπόν τούτη την ώρα, αδερφοί μου, περιμένοντας να πατήσουμε στο κατώφλι του καινούργιου χρόνου πρέπει, είναι απολύτως αναγκαίο να σκοτώσουμε το Χάρο. Είδατε στο τραγούδι «ο Διγενής κι ο Χάρος» (ακριτικό τραγούδι παμπάλαιο) δεν μας λέει ο ποιητής στο τέλος ύστερα από την άγρια μάχη του Διγενή με το Χάρο, τελικά ποιος νίκησε. Δεν μας το λέει, γιατί δεν είναι δική του δουλειά να το πει. Δεν τον νικάς το Χάρο με την ποίηση ούτε με άλλη καμιά ανθρώπινη αξία. Το Χάρο τον ενίκησε ο Χριστός και μόνον αυτός.

Ακούστε ένα πρωτοχρονιάτικο κάλαντο της Εκκλησίας μας: «Κατέλυσας τω Σταυρώ σου τον θάνατον ηνέωξας τω ληστή τον Παράδεισον, των Μυροφόρων τον θρήνον μετέβαλες και τοις σοις Αποστόλοις κηρύττειν επέταξας, ότι ανέστης, Χριστέ ο Θεός…» Το χαρακτήρισα πρωτοχρονιάτικο, γιατί αξίζει να πατήσει κανείς το κατώφλι αυτού του χρόνου, που έγιναν όλα αυτά. Χωρίς όμως την πίστη αυτή στην Ανάσταση δεν ξέρω πού βρίσκετε το κουράγιο να πατήσετε το κατώφλι του καινούργιου χρόνου που έρχεται σε λίγο.

Εκ του ιστολογίου ''ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ''.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αγιογραφία Δημήτρης Μανιάτης.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΙΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1924 ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ 

ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ''ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ'' ΔΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΩΞΙΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥΡΓΗΣΑΝΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΘΕΡΑΠΟΝΤΑ ΙΕΡΕΩΣ

ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ - ΕΝΕΡΓΕΙΑΙ ΕΝΟΡΙΤΩΝ

Το γεγονός της υπό της Μητροπόλεως διώξεως του Αρχιμανδρίτου Παρθενίου Ιβηρίτου, διότι λειτούργησεν εις τον Άγιον Θεράποντα με το παλαιόν ημερολόγιον, κρατεί εις αναστάτωσιν τον κόσμο των Ορθοδόξων του ομωνύμου Συλλόγου. Εν τη διώξει του προσώπου του αρχιμανδρίτου, οι εμμένοντες εις το παλαιόν εορτολόγιον διαβλέπουν δίωξη της ιδέας, ης πιστώς έχονται χιλιάδες λαού, αίτινες συνέρρευσαν εις τον ναόν του αγίου Θεράποντος κατά την παρελθούσαν Τρίτην. 

ΤΙ ΛΕΓΕΙ Ο κ. ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ

Ο εκ των μελών του συλλόγου των Ορθοδόξων κ. Σπηλιώτης εδήλωσε χθες προς συντάκτην μας τα εξής: ''Έμεινα κατάπληκτος, λέγει, προ του αυτόχρημα βανδαλισμού της αρχής, ήτις παραγνωρίζουσα τον σκοπόν της εις το ερημικόν εκείνο εξωκκλήσιον του Γουδί συγκέντρωσεώς μας, επενέβη εις το έργον του ιερουργούντος την στιγμήν εκείνην αρχιμανδρίτου. Είμαι αυτόπτυς μάρτυς της σκηνής εκείνης και θέλω να εκθέσω ταύτην, όπως ακριβώς εγένετο. 

Είχομεν συγκεντρωθεί εκεί δια να τελέσομεν την λειτουργίαν των Χριστουγέννων συμφώνως προς το παλαιόν ημερολόγιον, το οποίο ημείς δεν απαρνούμεθα. Εν τω μέσω όμως της λειτουργίας, εις αξιωματικός με δύο λοχίας εισήλθον εις το ιερόν και αποτεινόμενος προς τον ιερέα είπεν αυστηρώς: -Παπά, τί θα διαβάσεις απόψε; -Την λειτουργίαν των Χριστουγέννων, απήντησεν ο ιερεύς. -Όχι, λέγει εν εξάψει ο αξιωματικός. Θα διαβάσεις την λειτουργίαν του αγίου Ιωάννου. Ο ιερεύς προ της στάσεως ταύτης του αξιωματικού εδήλωσεν εις αυτόν, ότι δεν εννοεί να εγκαταλείψει την προσκομιδήν και ότι αναγνωρίζει ως δύναμιν μόνον την θρησκείαν και τους πιστούς ταύτης, οι οποίοι αναμένουν να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων. 

Ίνα μη τα πράγματα εκτραχυνθούν δι΄επεμβάσεως του πλήθους, όπερ ήρχισε να αγανακτεί, συνεχίζει ο κ. Σπηλιώτης, επενέβη εις κύριος, όστις συνέστησεν εις τον αξιωματικόν να απέλθει της εκκλησίας με την διαβεβαίωσιν, ότι θα γίνει συντόμως η λειτουργία. Πράγματι ο αξιωματικός απήλθε, αλλά μετ΄ολίγον εφάνη ερχόμενον αυτοκίνητον με τινας αξιωματικούς και με λόχον ολόκληρον και περιεκύκλωσαν την εκκλησίαν. Επειδή, όμως η λειτουργία είχεν επαναλειφθεί δεν επενέβησαν, παρέμειναν όμως φρουρούντες το πλήθος μέχρι της 3ης πρωινής, οπότε και ανεχώρησαν. 

Ημείς, φίλε μου, κατέληξεν ο κ. Σπηλιώτης δεν ενδιαφερόμεθα δια το ημερολόγιον. Ημείς επιμένομεν εις το εορτολόγιο, όπως μας το παρέδωσαν οι πατέρες μας και πιστεύομεν εις αυτό΄ ουδείς δεν είναι ικανός να μας αποσπάσει από την ιδέαν αυτήν. Εγώ προσωπικώς, αν με ηρωτήσητε, διατί επιμένω, θα σας απαντήσω, ότι και γεγονότα εκδηλώσεως της θείας δυνάμεως μου επιβάλλουν την πεποίθησιν αυτήν''.

ΟΤΑΝ Η ΜΩΡΗ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γελοιογραφία της εφημερίδας των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'' της Κυριακής 23 Νοεμβρίου 1924.
Εικονίζεται 

ο Επιβάτης της Μητρόπολης Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης και μετέπειτα Σχίστης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έτοιμος να αναλάβει τον Οικουμενικό θρόνο 

της Κων/πολης.
Οι κοσμικές του εμφανίσεις άφησαν εποχή!
Στην Αμερική, 

όποτε εμφανιζόταν μαζί με τον ομογάλακτο και ομόφρονα ''αδελφό'' του Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, λόγω των Πανχριστιανικών Συνεδρίων της εποχής κυκλοφορούσε με πολιτική περιβολή, κοστούμι, φράκο και ρεπούμπλικα, όπως επίτασσε η μόδα.

Ο Μασώνος Πατριάρχης 

της Τεκτονικής Στοάς ''ΑΡΜΟΝΙΑ'',
που διαμέλισε το εκκλησιαστικό ποίμνιο σε νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες
και έθεσε 

''διθυραμβικά'' τον θεμέλιο λίθο του επάρατου Οικουμενισμού στους κόλπους της καινοτόμου Εκκλησίας.

Στο δρόμο που χάραξε ο Μελέτιος, 

σημερινοί Φαναριώτες και λοιπά ''αλαλάζοντα, αποστατούντα κύμβαλα'' έθεσαν 

το ράσο εις την κρεμάστρα και το κοστούμι εν τη σαρκί.

Γ.Δ.

ΤΟ ΣΦΑΛΜΑ ΩΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ένα διαμάντι ἀπό τά ἀναρίθμητα τοῦ πατερικοῦ πλούτου εἶναι καί τό ἑξῆς ᾿Απόφθεγμα τοῦ Μεγάλου ᾿Αντωνίου: «᾿Εκ τοῦ πλησίον ἐστίν ἡ ζωή καί ὁ θάνατος». ᾿Ανιμετωπίζεις τόν ἀδελφό σου μέ ἀγάπη, ταπείνωσι καί σεβασμό; Θά σοῦ ἀνοιχθοῦν ἀπό τόν θεῖο Παράκλητο οἱ κρουνοί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Πλήττεις τήν συνείδησι, σκανδαλίζεις, κατακρίνεις, ὑποτιμᾶς τόν πλησίον σου; Κλείνει γιά σένα ἡ πύλη τῆς Βασιλείας. Μία ἰδιαίτερη ἀδυναμία πού διακρίνει τούς εὐσεβεῖς εἶναι ἡ κατάκρισις καί μάλιστα ἐκείνη, ἡ ὁποία βασίζεται σέ μία ἐπιπόλαιη κρίσι, βάσει κυρίως ὑπονοιῶν. ῎Εχουμε πολλές φορές ἀναφερθῆ στό θέμα αὐτό, ἀλλά τώρα θά προσεγγίσουμε μία ἄλλη ὄψι τοῦ θέματος.

῾Η κατάκρισις προέρχεται βεβαίως ἀπό ἔλλειψι ἀγάπης καί φιλαδελφίας· περαιτέρω ὅμως, ὅπως οἱ ῞Αγιοι Πατέρες διδάσκουν, ἡ ἐπιπολαιότης τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ ὑπερήφανος ἐμπιστοσύνη στήν κριτική του ἱκανότητα ὁδηγοῦν αὐτόν στό νά κρίνη, ὑποτιμᾶ καί ἐξουδενώνη τόν ἀδελφό του. ᾿Αλλά, ποιός εἶσαι σύ, ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ὁ ὁποῖος προλαμβάνεις τήν κρίσι τοῦ Θεοῦ;... Λησμονεῖς, ὅτι μόνο ὁ καρδιογνώστης Κύριός μας βλέπει τά ἄδηλα καί τά κρύφια τοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι μόνο ἡ κρίσις Του εἶναι ἀλάνθαστος;

῍Ας μεταφέρουμε ἐδῶ τίς ἅγιες σκέψεις τοῦ ᾿Αββᾶ Δωροθέου, προκειμένου νά συνειδητοποιήσουμε βαθειά τό ὅλο θέμα καί νά φοβηθοῦμε ἐπί τέλους τό μεγάλο ἁμάρτημα τῆς κατακρίσεως. «Συμβαίνει νά κάνη κάποιος ἀδελφός μερικά πράγματα μέ ἁπλότητα... Αὐτή ὅμως ἡ ἁπλότητα εἶναι εὐάρεστη στόν Θεό περισσότερο ἀπό ὁλόκληρη τήν ἰδική σου ζωή... ᾿Εσύ ὅμως κάθεσαι καί τόν κατακρίνεις καί κολάζεις τήν ψυχή σου... Καί ἂν κάποτε συμβῆ νά πέση ὁ ἀδελφός στήν ἁμαρτία, ποῦ γνωρίζεις πόσο ἀγωνίσθηκε καί πόσο αἷμα ἔσταξε, προτοῦ νά κάνη τό κακό, ὥστε ''σχεδόν εὑρίσκεται τό σφάλμα αὐτοῦ ὡς δικαιοσύνη παρά τῷ Θεῷ'';...

Διότι βλέπει ὁ Θεός τόν κόπο καί τήν θλῖψι πού δοκίμασε ὁ ἀδελφός πρό τοῦ νά πέση καί τόν ἐλεεῖ καί τόν συγχωρεῖ... Καί ὁ μέν Θεός τόν ἐλεεῖ, σύ δέ τόν κατακρίνεις καί χάνεις τήν ψυχή σου... Ποῦ γνωρίζεις καί πόσα δάκρυα ἔχυσε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτό;... Καί σύ τήν μέν ἁμαρτία εἶδες, τήν δέ μετάνοια ἀγνοεῖς...». ῍Ας ἀποφεύγουμε λοιπόν τήν ψυχοφθόρο κατάκρισι καί ἂς μή γινώμεθα βιαστικοί κριταί, μάλιστα αὐστηροί, τῶν ἄλλων. 

῍Ας κάνουμε ὅ,τι καί ἐκεῖνος ὁ ἅγιος Γέρων, ὅταν εἶδε τόν ἀδελφό νά ἁμαρτάνη: «᾿Αλλοίμονό μου, διότι σήμερα ἔπεσε αὐτός, αὔριο ὁπωσδήποτε ἐγώ... Καί αὐτός μέν θά μετανοήση γιά τήν ἁμαρτία του, ἐγώ ὅμως ὄχι...». ῍Ας μήν εἴμεθα ἐπιπόλαιοι καί εὔκολοι στό νά κρίνουμε· ὅπως εἴδαμε, μία πτῶσις τοῦ συνανθρώπου μας δυνατόν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά εἶναι σχεδόν ὡς δικαιοσύνη. Δέν γνωρίζει κανείς τήν προαίρεσι τοῦ ἄλλου, παρά μόνο ὁ Κύριός μας· καί ἡ προαίρεσις εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία δίδει βαρύτητα στίς πράξεις μας. 

† Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, 23.5/5.6.2005

Εκ της ιστοσελίδας της ''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής'' 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αείμνηστος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός 

ΟΧΙ ''ΠΡΩΤΕΙΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ'', ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις 

μου έδωσε ο εκλεκτός Συνάδελφος και παλαιός φίλος, κ. Παναγιώτης Μπούμης, 

Ομότιμος Καθηγητής, 

σε όσα έγραψε πρόσφατα, με τη γνώση και σοφία του ως έγκριτος κανονολόγος, 

στην Εφημερίδα «Χριστιανική» (13.12.2018, σ. 5). 

Πρόκειται 

για άρθρο του με τον τίτλο: 

«Βασικές κανονικές αρχές επιλύσεως του ουκρανικού ζητήματος». 

Σ’ αυτό, 

μνημονεύει το σπουδαίο βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου: 

«Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία», (Θεσσαλονίκη 1972), 

στο οποίο προσδιορίζεται «η προεξάρχουσα θέσις της Εκκλησίας Κων/λεως 

μεταξύ των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων (Εκκλησιών)», 

που όμως δεν έχει την μορφή ενός «ανατολικού παπισμού», 

διότι είναι «οικουμενική αποστολή … ως κανονική εξουσία 

(π. ΓΔΜ: απορρέουσα δηλαδή από τους ιερούς Κανόνες) 

εν τη εννοία της εν αδελφική συλλογικότητι εκφραζομένης διακονίας». 

Κλείνει δε 

ο Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου με τις παρακάτω επισημάνσεις:

του πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

«Η θέσις του Κωνσταντινουπόλεως –λέγει- ουδαμώς δύναται να συγκριθή προς την του πάπα Ρώμης και η διδασκαλία περί των πρεσβείων και προνομίων του θρόνου αυτού δεν πρέπει να ταυτίζηται, εν ουδεμία περιπτώσει, προς την θεωρίαν του παπισμού, δίκην επιδιωκομένου η προβαλλομένου νέο-παπισμού εν τη Ορθοδόξω Ανατολή (351). Ο επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, συνεχίζει, έχει εξουσίαν, ουχί ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικός Πατριάρχης…, ως πρεσβυγενής και κυριώτερος ηγέτης εν τη Ανατολή και ουχί ως απεριόριστος διοικητικός ηγέτης και αλάθητος κριτής εις ζητήματα πίστεως της εκκλησίας». Και αυτό πάντοτε στο πλαίσιο «της συνοδικότητος και της συλλογικότητος…, ένθεν δε της αρχής της μη αναμίξεως εις τας εσωτερικάς υποθέσεις των άλλων Εκκλησιών» (σ. 351). Κατά τον σοφό, λοιπόν, Ιεράρχη δεν πρέπει να χάνεται η αναγκαία ισορροπία μεταξύ «πρεσβείων τιμής» και κανονικά (βάσει των ιερών κανόνων) προσδιοριζόμενης και επιβαλλόμενης συλλογικότητας.

Και συνεχίζει ο Άγιος Σάρδεων: Ο Κωνσταντινουπόλεως, «ως πρώτος και κύριος εκπρόσωπος εν τη σειρά πάντων των λοιπών πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολής» δεν έχει μόνο τα «πρεσβεία τιμής» (π. Γ.Δ.Μ: κατά τον κανόνα 3 της Β καί τον 28ο της Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), «αλλά και τα πραγματικής εκκλησιαστικής εξουσίας …επί γενικωτέρων όμως εκκλησιαστικών ζητημάτων και εν τη κοινή πάντοτε μετά των λοιπών πατριαρχών συνεργασία» (σ. 352). Γι’ αυτό η «εξουσία» του Οικουμενικού Θρόνου (πρέπει να) είναι πάντα συνδεδεμένη με την «διακονία». Έτσι καταλήγει ο μακαριστός Μητροπολίτης Σάρδεων Μάξιμος, τον Οποίον είχα την χαρά και τιμή να γνωρίσω προσωπικώς κατά μίαν επίσκεψή μου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Πόλη και, όπως διεπίστωσα, κατά την συζήτησή μας, ήταν ένας εκ των ορθοδοξοτέρων Ιεραρχών του Οικουμενικού μας Θρόνου.

Ποιές όμως πρακτικές συνέπειες έχουν όλα αυτά στις ενδοορθόδοξες και διορθόδοξες σχέσεις;

Την «εξουσία» του ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως δεν αντλεί από την προσωπική του υπεροχικότητα, αλλά από την Πόλη, στην οποία βρίσκεται ο θρόνος του. Έτσι ο Πατριάρχης (δηλαδή επίσκοπος) της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως έχει από την εποχή της Γ καί Δ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τα «πρεσβεία τιμής» (ο λόγος δεν είναι για «πρωτείο εξουσίας», όπως στη Δύση μετά το Σχίσμα), επειδή είναι επίσκοπος της πρωτεύουσας του Κράτους. Γι’ αυτό είναι «πρώτος τη τάξει» στην κλίμακα των άλλων Πατριαρχών και Αυτοκεφάλων Αρχιεπισκόπων, στη σύναξη των οποίων προεδρεύει. Ανάλογα ισχύουν και στην περίπτωση του Αρχιεπισκόπου μιας Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, ο οποίος είναι Πρόεδρος της Συνόδου της, επειδή είναι επίσκοπος της Πρωτεύουσας και όχι λόγω των υπεροχικών του προσόντων (π.χ. επιστημονικών τίτλων).

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

''...Ο Βασιλεύς της Δόξης γεννήθηκε πτωχός, άσημος και παρεπίδημος,
εκδιωγμένος, 

κυνηγημένος και προκηρυγμένος
και με μια -αντισυμβατικά- ''ανορθόδοξη'' αναγγελία εμφάνισης στον κόσμο τούτο.
Έγινε το πρώτο γενννοβολημένο βρέφος σε παγκόσμια, 

κοινωνική διάσταση,
που του επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου,
ο διασυρμός, η απαξίωση και ο ευτελισμός,
ενώ ατένιζε για πρώτη φορά την ματαιόφρονη δυστοκία αυτή του κόσμου,
ως τέλειος Θεός 

και ως τέλειος άνθρωπος.
Τέτοια ανατρεπτική εξουδετέρωση και ειρηνική ρήξη
με τα καθιερωμένα 

της νομοκανονικής κοινωνίας δεν έχει ποτέ ξαναυπάρξει.
Μόνο 

ο Βασιλεύς της Δόξης θα μπορούσε να κοινοποιήσει την τελεία Αγάπη,
με την ολοκληρωτική πτωχεία, 

την άνευ ορίων ακατάσχετη ελεημοσύνη,
τον υποδειγματικό και παραδειγματικό βίο
και την θυσιαστική -επί γνώσει- ταπεινωτική αυταπάρνηση...''

του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου

Η γέννηση του Χριστού μας, ως η αποκαλυπτική τετοκυία του Θεού Λόγου και ως η μυστηριακή εμφάνιση της Καινής Διαθήκης εδράζεται εκπληκτικά ομοιόμορφα στην πιο ανατρεπτική πλατφόρμα των κοινωνικών ειωθότων, με το τρίπτυχο: Μετάνοια - Ακτημοσύνη - Ταπεινότητα και κοινή συνισταμένη όλων, αυτήν την μέγιστη Χριστομορφική Αγάπη.

Το παγωμένο, αχειροποίητο και λιτό σπήλαιο της Βηθλεέμ ενσαρκώνει την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού, που μέσα από την αυστηρή λιτότητα του χώρου, την πτωχή, διαδραστική πραγμάτωση της Θείας Γέννησης και τον παράδοξα ταπεινό ειρμό της Θείας Αποκάλυψης οριοθετεί την κοσμική απεξάρτηση και την πνευματική, αναβατική ανέλιξη. Ο Βασιλεύς της Δόξης γεννήθηκε πτωχός, άσημος και παρεπίδημος, εκδιωγμένος, κυνηγημένος και προκηρυγμένος και με μια -αντισυμβατικά- ''ανορθόδοξη'' αναγγελία εμφάνισης στον κόσμο τούτο. 

Έγινε το πρώτο γενννοβολημένο βρέφος σε παγκόσμια, κοινωνική διάσταση που του επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου, ο διασυρμός, η απαξίωση και ο ευτελισμός, ενώ ατένιζε για πρώτη φορά την ματαιόφρονη δυστοκία αυτή του κόσμου, ως τέλειος Θεός και ως τέλειος άνθρωπος.Τέτοια ανατρεπτική εξουδετέρωση και ειρηνική ρήξη με τα καθιερωμένα της νομοκανονικής κοινωνίας δεν έχει ποτέ ξαναυπάρξει. Μόνο ο Βασιλεύς της Δόξης θα μπορούσε να κοινοποιήσει την τελεία Αγάπη, με την ολοκληρωτική πτωχεία, την άνευ ορίων ακατάσχετη ελεημοσύνη, τον υποδειγματικό και παραδειγματικό βίο και την θυσιαστική -επί γνώσει- ταπεινωτική αυταπάρνηση. 

Ιδού -λοιπόν- σε μια αχυρένια φάτνη, που την θέρμαινε ο αχνός των παγωμένων ζώων και την στόλιζε απερίφραστα το ιλαρό βλέμμα των ''πλούσιων'' ποιμένων συναντήθηκε, συγκατατέθηκε και συνταυτίσθηκε η Δόξα του Θεού με την Μηδαμινότητα του Κόσμου! Ένας Άναρχος και Παντοκράτορας Θεός αυτουποβιβάσθηκε σε έναν φθαρτό και γήινο άνθρωπο, καταβέβηκε σε μια νοσηρή και αυτοκαταστροφική κοινωνία και έθεσε εαυτόν στην καθολική περιφρόνηση και την ενοχική διαπόμπευση του κόσμου, μόνο και μόνο απλά για να τον σώσει! 

Ποιός -λοιπόν- λόγος θα μπορούσε να νοήσει, να καταγράψει και να αναδείξει αυτό το παραδοξότατο μυστήριο της τελείας Θυσίας, αφού ο ενεργών θυσιαζόμενος αντιπροσώπευε και ''κυοφορούσε'' την τέλεια Αγάπη! Ιδού φιλέορτοι και φιλακόλουθοι αδελφοί αναβαίνομεν εις το σπαργωμένο σπήλαιο της κεκοσμημένης Βηθλεέμ, εκεί που η Εσταυρωμένη αγάπη μας σαρκώνεται στο ιλαρό, συνετό κι απόκοσμο βλέμμα του θυσιαστικού Εμμανουήλ. Γιατι το σταυρικό μυστήριο της θυσίας αρχίζει με την ''ακριβή'' λιτότητα μιας αυτοσχέδιας και απόμακρης φάτνης, με την βουκολική μυρωδιά του άχυρου και των ταπεινών, πτωχών ποιμένων, με την ''θανατική'' παγωνιά της επαρχιακής υπαίθρου και το αθόρυβο μυστήριο αυτής της ανερμήνευτης, μυστηριακής παραδοξότητας. 

Ο μικρός Χριστός μας, το πλέον αντισυμβατικό πρόσωπο του κόσμου τούτου, ''σμιλεύθηκε'' με την πτωχεία, ''χειροτεχνήθηκε'' με την ταπεινότητα, ''σχεδιάστηκε'' με την λιτότητα και ''ολοκληρώθηκε'' με την αγάπη. Γι' αυτό και τα Ορθόδοξα Χριστούγεννα είναι -αποκλειστικά και μόνο- μυστηριακά πεποιημένη δεσποτική εορτή, συμπαντική πανήγυρις των απανταχού ορθοπραττούντων Ορθοδόξων, υπερκόσμιοι αίνοι και αγγελικοί ύμνοι, μεγάλοι άνθρωποι με παιδική καρδιά, ενήλικες που κούρσεψαν την συνειδησιακή και πιστωμένη πίστη και γονυπετείς μπουσουλούν θυσιαστικά κι αυτοί πάνω από την ζεστή και ''ανθοφορούσα'' φάτνη. 

Ο Χειμώνας της γέννησης του μικρού Εμμανουήλ είναι η Άνοιξη της ανάστασης του Κόσμου, εκεί που τα ξερά ρύκια και τα αειθαλή θυμάρια μετουσιώνονται σε μυρωμένες πασχαλιές και πολύχρωμους πανσέδες. Το σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι το ενδεικτικό σύμβολο της θυσιαστικής ταπεινότητας και της θεοδώρητης πτωχείας. Ειλικρινά μακάριοι όσοι εννοήσουν, πως στα πέτρινα χρόνια που εγκολπώνουμε την ένδεια, τον ευτελισμό και την ταπείνωση, αυτά είναι καθαρτικοί και λυτρωτικοί κρουνοί θαυμαστής και χορηγημένης μετανοίας! Πως η μυστηριακή ζωή του ορθοπραττούντος Ορθοδόξου επιδιώκει την πτωχεία, ως ολική απεξαρτητοποίηση από υλικές και κοσμικές έξεις, φρονεί την ταπεινότητα ως το θεικό αντίδοτο στην διεφθαρμένη οίηση και απελευθερωμένη, ακηδεμόνευτη και χειραφετημένη καθαγιάζεται εξολοκλήρου από την ενδοεκκλησιαστική μετάνοια. 

Η θεατρικά υποκινούμενη, υποκριτική μας ''καλοσύνη'' προς τους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας -μόνο κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες- είναι δείγμα γραφής μιας τυπολατρικής, εθιμοτυπικής και εμπνευσμένης αφροσύνης στον κοσμικό και ψευδεπίγραφο κόσμο των ψευτοχριστουγέννων της Disneyland και του Santa Claus. Ολόκληρη η Σαρρακοστή των Χριστουγέννων είναι σπουδή και μαθητεία στην είδηση της Γέννησης, προσευχητική επιβολή επί των δεσμωτικών παθών μας, σάλπισμα αντίστασης στην έκπτωτη ζωή μας, εξαγορευτική απελευθέρωση και κοινωνίας αγάπης μπρος στο θυσιαστικό δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. 

Δεύτε ίδωμεν λοιπόν αδελφοί, που εγεννήθη ο Χριστός! Ας Τον ψάξουμε στους απόκρυφους κρύπτες της καρδιάς μας, εκεί που χρόνια αποθησαυρίζαμε τα έργα και ημέρες του διαβόλου και φτιάξαμε έναν άφρονο, σχιζοειδή και διεφθαρμένο άνθρωπο, που σήμερα καταρρέει καταθλιπτικά στα λήμματα της αποστασίας. Εύχεσθε!

''...Ο Χειμώνας της γέννησης του μικρού Εμμανουήλ
είναι 

η Άνοιξη της ανάστασης του Κόσμου,
εκεί που τα ξερά ρύκια και τα αειθαλή θυμάρια
μετουσιώνονται σε μυρωμένες πασχαλιές και πολύχρωμους πανσέδες.
Το σπήλαιο της Βηθλεέμ είναι το ενδεικτικό σύμβολο της θυσιαστικής ταπεινότητας
και της θεοδώρητης πτωχείας.
Ειλικρινά μακάριοι όσοι εννοήσουν, πως στα πέτρινα χρόνια που εγκολπώνουμε
την ένδεια, τον ευτελισμό και την ταπείνωση,
αυτά είναι καθαρτικοί και λυτρωτικοί κρουνοί θαυμαστής και χορηγημένης μετανοίας!
Πως 

η μυστηριακή ζωή του ορθοπραττούντος Ορθοδόξου επιδιώκει την πτωχεία,
ως 

ολική απεξαρτητοποίηση από υλικές και κοσμικές έξεις,
φρονεί 

την ταπεινότητα ως το θεικό αντίδοτο στην διεφθαρμένη οίηση
και απελευθερωμένη, 

ακηδεμόνευτη και χειραφετημένη
καθαγιάζεται εξολοκλήρου από την ενδοεκκλησιαστική μετάνοια...'' 

Παλαιότερο άρθρο μας επί τη θεία γέννηση του ηγαπημένου Ιησού μας.

''καὶ λαβὼν τὴν ἐμὴν σάρκα, δίδωσί μοι τὸ ἑαυτοῦ Πνεῦμα, ἵνα διδοὺς καὶ λαμβάνων θησαυρόν μοι ζωῆς ἐμπορεύσηται.
Λαμβάνει μου τὴν σάρκα, ἵνα με ἁγιάσῃ· δίδωσί μοι τὸ Πνεῦμα αὐτοῦ, ἵνα με διασώσῃ.
Ἀλλὰ τί εἴπω, καὶ τί λαλήσω;
Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει.
Οὐκέτι λέγεται ὡς γενησόμενον, ἀλλὰ θαυμάζεται ὡς πεπραγμένον. 

('Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος