ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ




ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ''ΣΚΡΙΠ'' ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ 26 (8) ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1924 ΕΚΚΛ. ΗΜ.


Η ΟΛΟΝΥΚΤΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


ΕΙΣ ΤΟ ΕΡΗΜΟΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ


ΟΙ ''ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ'' ΑΝΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΛΟΓΧΑΣ



Έξω της πόλεως και προς τους στρατώνας του Γουδί παρά τους πρόποδας του Υμηττού έχει ανεγερθεί υπό του Συνδέσμου των Ολυμπίων ναίσκος του Αγίου Θεράποντος. Εις τούτον, άνθρωποι πάσης τάξεως  και ηλικίας, μη συμμορφούμενοι προς την καινοτομίαν του ημερολογίου ην εθέσπισεν η Επανάστασις του Πλαστήρα και πιστεύοντες, ότι εν τη καινοτομία ταύτη υποσκάπτεται η πίστις προς τον Χριστόν, συνέρρευσαν εκεί, ίνα εορτάσουν την γέννησιν του Σωτήρος.



ΤΑ ΠΛΗΘΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΑΟΝ



Από της 4ης απογευματινής της προχθές ήρχισαν συρρέοντες εις τον ναόν οι πιστοί, ίνα παρακολουθήσουν την νυκτερινήν λειτουργίαν, ήτις θα εγένετο πρωτοβουλία του ''Συλλόγου των Ορθοδόξων''. Το θέαμα των πορευομένων εις την ερημικήν εκείνην στέγην του Υψίστου πιστών ήτο εκτάκτως συγκινητικόν. Γυναικούλες του λαού, πατέρες με τα παιδιά εις την αγκάλην, γέροντες και νέοι επίσης με αναζωογονουμένην την πίστιν επί την θρησκείαν αποτέλουν την στρατιά των πιστών, η οποία εκινείτο προς εκεί δια να προσκυνήσει την γέννησιν του Σωτήρος. Η καλοσύνη του καιρού ηυνόησε την συγκέντρωσιν του κόσμου εις τον ναίσκον και την παραμονήν κατά την νύκτα. Από όλα τα σημεία της πόλεως -κατά χιλιάδας- συνέρρεον τα πλήθη των προσκυνητών. Εικόνες αληθινών λιτανειών των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Και με ποιαν ευλάβειαν προσέτρεχον τα πλήθη υπό το φέγγος της σελήνης με τα κηρία και τα αναθήματά των εις το πτωχό εκκλησάκι...




Η ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Η ΕΦΟΔΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ



Περί την 9 και 30' μ. μ. εσήμανεν ο κώδων έναρξιν της λειτουργίας και οι πιστοί ασκεπείς ήρχισαν να συνωθούνται εντός του ναού και έξω αυτού. Δεν επρόφθασεν ακόμη ο σεβάσμιος αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ιβηρίτης να εξέλθει εις την Ωραίαν Πύλην και έξω του ναού διαμαρτυρίαι και φωναί ηκούσθησαν. Η στρατοκρατία είχε σημειώσει την εμφάνισή της. Εις αξιωματικός, συνοδευόμενος υπό δύο υπαξιωματικών ενέσκηψεν εκεί ως εκτελεστής διαταγών και ''ενετείλατο'' δια κατηγορηματικού ύφους την διάλυσιν του πλήθους, διότι ''απαγορεύεται η λειτουργία'', ως είπεν ο αξιωματικός. Το εκκλησίασμα προ της στάσεως ταύτης του αξιωματικού ήρχισε να εκφράζει την αγανάντησίν του και να διαμαρτύρεται. Μέλη του συμβουλίου του Συλλόγου των Ορθοδόξων εξήγησαν εις τον αξιωματικόν, ότι ουδέν το προσβάλον την δημοσίαν τάξιν γίνεται, ουδέ διενοήθη ποτέ τοιούτον τι. Ο στρατιωτικός όμως ''παράγων'' δεν ηννόει τίποτε από αυτά που του ''ετσαμπουνούσαν'', κατά την εκφρασίν του, οι σύμβουλοι του Συλλόγου, ετόνισε δε, ότι θα ηναγκάζετο να μεταχειρισθεί βίαν. -''Εδώ να μας σκοτώσεις'', εφώναξεν το πλήθος. -''Τη θρησκεία μας προσκυνάμε''... ''Δεν κάνουμε τίποτε...''



ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟΝ



Ο ιερουργών αρχιμανδρίτης ηναγκάσθη να διακόψει την λειτουργίαν. Το πλήθος ήρχισεν να εξεγείρεται περισσότερον εναντίον του αξιωματικού, όστις αμέσως εξήγαγε περίστροφον, πράγμα το οποίον εμιμήθησαν και οι ακόλουθοι του λοχία. Οι εκκλησιαζόμενοι και πάλιν ήρχισαν διαμαρτυρόμενοι δια φωνών διαδηλούντες την επιμονήν των εις την θρησκείαν υπέρ ης ετόνισαν, ότι είναι διατεθειμένοι να θυσιασθούν εις τον ιερόν εκείνον χώρον παρά να αποχωρήσουν. 



ΕΙΣ ΗΡΩΙΚΟΣ ΙΕΡΕΥΣ



Τα πράγματα ελάμβανον σοβαρόν χαρακτήρα. Ο αξιωματικός βλέπων την επιμονήν του πλήθους εισήλθεν εις την εκκλησίαν και επροχώρησε προς το ιερόν, όπου ο ιερουργών αρχιμανδρίτης εν αγανακτήσει παρηκολούθει τα συμβαίνοντα εις τον Ναόν. Εις επιτακτικήν διαταγήν του αξιωματικού όπως αποχωρήσει του ναού, διότι ούτω διέταξεν η Μητρόπολις, ο αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ιβηρίτης απάντησεν, ως εξής: ''Είμαι εκ των κληρικών, οι οποίοι δεν αναγνώρισαν την μεταρρύθμισιν του Ημερολογίου. Εκλήθην να ιερουργήσω εις τον ναόν τούτον και δεν θα τον εγκαταλείψω, ειμή όταν τελειώσω την λειτουργίαν. Ουδεμίαν διαταγήν δύναμαι να αναγνωρίσω την στιγμήν, κατά την οποίαν έχω εκκλησίασμα ενώπιόν μου''. Εις το άκουσμα των λόγων τούτων του αρχιμανδρίτου ο εις των λοχιών εξεμάνη και ηθέλησεν να αφαιρέσει το καλυμαύχιον του σεβασμίου αρχιμανδρίτου. Την κίνησιν ταύτην αντιληφθέν το πλήθος ήρχισε δια φωνών και απειλών να αποδοκιμάζει τους στρατιωτικούς, οίτινες ηναγκάσθησαν να αποχωρήσουν.



ΠΟΛΙΟΡΚΕΙΤΑΙ Ο ΝΑΟΣ



Δεν είχε παρέλθει παρά ολίγη ώρα από της επελάσεως του ηρωικού ''παράγοντος'', οπότε αναφαίνεται καλπάζων ιππεύς, όστις μετεβίβασεν -άγνωστον- ποιαν διαταγήν προς τον αξιωματικόν και ανεχώρησεν. Μετ΄ολίγον ενεφανίσθη αυτοκίνητον με στρατιωτικήν δύναμιν 40 περίπου ανδρών, ήτις περιεκύκλωσε τον ναόν, δια να κυριεύσει αυτόν. Το πλήθος ήρχισε να διαμαρτύρεται πάλιν εντόνως κατά των ασχημιών αυτών της επεμβάσεως της αρχής. -''Να μας σκοτώσετε, αν θέλετε'', εφώναζαν γυναικούλες. ''Εμείς θα προσκυνήσουμε''. -''Δεν θα μας αλλαξοπιστήσετε σεις, γιατι το θέλουν οι κουρεμένοι...'' Ο επί κεφαλής της στρατιωτικής δυνάμεως εισήλθεν εις τον ναόν και διέταξε τον ιερουργούντα αρχιμανδρίτη να διακόψει την λειτουργίαν. Είναι δε αποφασισμένοι να του επιβάλουν -δια της βίας- την διακοπήν, αν ανειστεί.  Ο αρχιμανδρίτης απαντών, εχαρακτήρισε την επέμβασιν ταύτην ως βανδαλισμόν κατά της πίστεως των εκκλησιαζομένων χριστιανών και ετόνισεν, ότι επ' ουδενί λόγω θα εγκαταλείψει το ιερόν προ του πέρατος της λειτουργίας, μεθ' ην είναι εις την διάθεσιν των αρχών.



ΛΥΕΤΑΙ Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ



Προ της επιμονής ταύτης του ιερέως ευρεθείς ο επί κεφαλής απεχώρησε μετά της φρουράς, εμπιστευθείς την... τήρησιν της τάξεως εις τον αστυνόμον του 8ου τμήματος, όστις δεν ηνόχλησε καθόλου το εκκλησίασμα. Ούτως η λειτουργία εξηκολούθησε μέχρι της 4 και 30' πρωινής, οπότε όλοι οι παρεστάντες πιστοί εκοινώνησαν της θείας Μεταλήψεως και διελύθησαν εν χριστιανική ησυχία και τάξη. {...} 




Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Πέμπτης 26 (8) Δεκεμβρίου 1924, σύμφωνα με το πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF