ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ, ΠΡΩΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ, ΔΕΥΤΕΡΗ Η ΑΠΙΣΤΙΑ




Αίρεση είναι μια διδασκαλία ενάντια στο Πιστεύω της Εκκλησίας, που διατυπώθηκε στις Αποφάσεις των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και είναι σύμφωνο με την Αγία Γραφή και τις Παραδόσεις.


Κάθε δε διδασκαλία που είναι ενάντια σε ό,τι πιστεύει η Εκκλησία είναι καταδικασμένη -δηλαδή αναθεματισμένη- από τις Αποφάσεις και τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων αυτών Οικουμενικών Συνόδων.


Η Ιερά διδασκαλία του Κυρίου για την άγνοια, δηλαδή για όσους δεν γνωρίζουν ποιο είναι το θέλημά Του και δεν το πράττουν είναι η εξής: «Εκείνος ο δούλος που ξέρει τι θέλει ο Κύριος του, δεν είναι όμως έτοιμος και δεν κάνει αυτό που θέλει ο Κύριος του, θα τιμωρηθεί αυστηρά.


Εκείνος ο δούλος πού δεν ξέρει το θέλημα του Κυρίου του και κάνει κάτι αξιόποινο, θα τιμωρηθεί ελαφρύτερα».(Λουκά κεφ. 12,47-48). Δηλαδή, πουθενά δεν λέγει ο Κύριος στην Ιερά Γραφή, ότι αυτοί που δεν γνωρίζουν το Θέλημα Του και έχουν άγνοια της αμαρτίας και του κακού που κάνουν ότι αθωώνονται ή ότι Ευλογούνται και Χαριτώνονται!


Αντιθέτως λέγει ότι πάλι τιμωρούνται αλλά ελαφρύτερα. Κατά τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, η ΑΙΡΕΣΗ είναι η μεγαλύτερη αμαρτία απ’ όλες τις αμαρτίες. Τα αποτελέσματα της αιρέσεως είναι η βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα και ο χωρισμός από τον Θεό-Χριστό. (Ιερό Πηδάλιο της Εκκλησίας σελ.368, 369,370).


Επομένως, όσοι υποστηρίζουν τελείως κακόδοξα και αντίχριστα, ενάντια στην Διδασκαλία του Χριστού, ότι δήθεν ευλογούνται και χαριτώνονται όσοι Χριστιανοί έχουν άγνοια και δεν γνωρίζουν, ότι με την ληστρική σύνοδο της Κρήτης (2016) γίνανε επίσημα μέλη της ψευδοεκκλησίας του αντιχρίστου, του λεγόμενου Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και επομένως συνεχίζουν να έχουν «εκκλησιαστική» κοινωνία και να μετέχουν στα αιρετικά και βέβηλα μυστήρια των προδοτών και αρνητών του Ιησού Χριστού δηλαδή των Ιούδων, αυτοί κηρύσουν αίρεση υβρίζοντας τον Χριστό - Θεό, βλασφημώντας το Άγιο Πνεύμα της Εκκλησίας.


Γι’ αυτό και ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής συμφώνως καθ’ όλα με την Ιερά Διδασκαλία της Εκκλησίας για την άγνοια λέγει: «η αμέλειά μας να γνωρίσουμε τις δωρεές του Θεού μας έφερε σε ραθυμία, και αυτή μας παρέδωσε στη λησμοσύνη, από την οποία κυριάρχησε πάνω μας η άγνοια» και αλλού γράφει: «απ’ όλα τα κακά, πρώτη είναι η άγνοια, δεύτερη η απιστία» (Αγίου Μάρκου του Ασκητού-226 κεφ. περί αυτών που νομίζουν ότι δικαιώνονται από τα έργα τους).


Ομοίως και στην Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως οι Πιστοί προσευχόμαστε και παρακαλούμε τον Κύριο, διαβάζοντας τις ευχές του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (Ε΄. και Ι΄.) και του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (ΣΤ΄.) να μας συγχωρέσει τα εν γνώσει και εν αγνοία πταίσματα, πλημμελήματα, παραπτώματα και εγκλήματα.


Συνεπώς, η άγνοια ούτε αθωώνει ούτε Χαριτώνει και Αγιάζει τον άνθρωπο, όπως εντελώς αθεολόγητα και αδογμάτιστα, διδάσκουν μερικοί, αλλά αντίθετα χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό και αυτή είναι που ευθύνεται για την αίρεση και την πλάνη, αφού η άγνοια είναι ένα από τα βασικά εργαλεία του Διαβόλου. 



Εκ του ιστολογίου ''triklopodia.gr''.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.


ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ – ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF