ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ ''ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ ΔΙ' ΕΜΕ''

Χάριτι Θεού, προβαίνουμε στη μεταφορά στο διαδίκτυο δύο Λόγων του ιεροτάτου Επισκόπου Κερνίτσης και Καλαβρύτων Ηλία Μηνιάτη (1669-1714) στην Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Τατάρνας Ευρυτανίας ''Εσταυρώθης δι' εμέ''. Ο Επίσκοπος Ηλίας Μηνιάτης δίκαια θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος και δεινός ρήτορας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας και γι΄αυτό τον αποκάλεσαν ''Χρυσόστομο της Τουρκοκρατίας''. Κατά τον μακαριστό Μητροπολίτη π. Αυγουστίνο Καντιώτη, ''ήτο... ο μεγαλύτερος εκκλησιαστικός ρήτωρ της υποδούλου Ελλάδος΄ με δημοσθένειαν ρητορείαν εκήρυξε τα μεγαλεία του Θεού''. Ο λόγος του απλός, λιτός, θερμά καρδιακός και επί ζήλω οθοδοξότατος ''ακουμούσε'' ησύχως στη καρδιά του συμπασχόντος καταπιεσμένου από την Ενετοκρατία ποιμνίου του. Ένα μικρό δείγμα αυτού, που επιλέξαμε: ''Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λες; "Άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι". Πώς; "Άφες αυτοίς". Ναι, γλυκύτατέ μου Ιησού, "άφες αυτοίς" αυτήν την ώρα. Ας δοθή εις όλους συγχώρησις. Ίσως δουν τώρα το σφάλμα τους και διορθωθούν. "Άφες αυτοίς"! Ας έλθη συγχώρησις, λοιπόν, συγχώρησις! Μα ωστόσο ας παύσουν τα βέλη, ας τελειώσουν οι αμαρτίες, ας φανή ένα σημάδι μετανοίας΄ ένας αναστεναγμός΄ ένα δάκρυ! Καρδιά του Ιησού μου, τι λες; "Άφες αυτοίς, Πάτερ". Καρδιά του αμαρτωλού τι αποκρίνεσαι; "Μνήσθητί μου, Κύριε! Μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου"! Αμήν''. Ευχόμαστε την ''Καλή Ανάγνωση'' στους αναγνώστες μας, με την προτροπή της εκκίνησης της μετανοίας, της επιδαψίλευσης του Θείου Έρωτος, της αφετηρίας της γλυκητάτης άθλησης στο πνευματικό στίβο της εγκοσμίου ζωής. Σ' αυτό, που όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε, ώστε να λάβουμε ''απολυτήριο'' με ''Διαγωγή -κατά Χριστόν- Κοσμιωτάτη''! Εύχεσθε!

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Λόγος Α'

Εις το Σωτήριον Πάθος

τη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή

Μέρος 14ον

Το να αποθάνη ο Υιός του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου, την οποία μπορούσε να την πραγματοποιήση με κάθε άλλον τρόπο, ως παντοδύναμος οπού ήτο, είναι πράγματι μια συγκατάβασις.

Το να αποθάνη με ένα θάνατο συντροφιασμένο από τόσον όνειδος, από τόσον πάθος, ενώ μπορούσε να αποθάνη με ένα πιο απλό θάνατο, αυτό είναι μια άκρα υπομονή.

Όμως για ποιον να έδειξε μια τέτοια άκρα συγκατάβασι, για ποιον υπέστη τόσην άκρα υπομονή; Χριστιανοί, όταν ο Χριστός έπαθε, εσταυρώθη και απέθανε για μας, εμείς δεν γνωρίζαμε ότι ήταν Θεός. Εμείς εβλασφημούσαμε το όνομά του, εμείς καταπατούσαμε τον νόμο του, εμείς ελατρεύαμε άλλους θεούς και επί πλέον δεν κάναμε καμμιά αρετή.

Μάλιστα είμαστε βυθισμένοι  σε κάθε είδους κακία. Γι΄αυτό και είμασταν άξιοι της οργής του, ένοχοι της αιωνίου κολάσεως, ως αμαρτωλοί ''ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανε''.

Το να αποθάνη ο πατέρας για τον γιο ή ο γιος για τον πατέρα ή ο συγγενής για τον συγγενή, αυτό είναι κάτι φυσικό μεταξύ των ανθρώπων και συμβαίνει ενίοτε. Το να αποθάνη ο φίλος για τον φίλο, είναι κάτι που το επιζητεί η φιλία και είναι αποτέλεσμα μιας αγάπης της οποίας όμοια δεν βρίσκεται.

Το να λέγει ο ίδιος ο Χριστός΄ ''μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει ίνα τις θη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού''. Μιας τέτοιας φιλίας βρίσκονται κάποια παραδείγματα ανάμεσα στους ανθρώπους. Μα το να πεθάνη κανείς για τον εχθρό του, δεν το επιζητεί ούτε η φύσις ούτε η φιλία.

Αυτό δεν έγινε μέχρι σήμερα μεταξύ των ανθρώπων. Τέτοιο παράδειγμα δεν ακούσθηκε ποτέ. Όμως αυτό γίνεται, αυτό ακούγεται μέσα στην πίστι των Χριστιανών! Και τούτο διότι ο Χριστός πέθανε για μας τους εχθρούς του. Είναι μια αγάπη υπερφυσική, επάνω από κάθε έννοια.

Είναι η αγάπη αυτού του Θεού΄ ''συνίστησι δε την αυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανε''. Αυτό είναι μια ευεργεσία για την οποία δεν θα μπορούσαμε να ευχαριστήσουμε τον Κύριο επαξίως, έστω και αν ο καθένας μας θα είχε εκατό ζωές και θα παρέδιδε και τις εκατό αυτές ζωές στον θάνατο για την αγάπη του Χριστού.

Έστω κι αν ζούσαμε χίλια χρόνια και σ' όλα αυτά τα χίλια χρόνια βαστάζαμε στους ώμους τον Σταυρό του Χριστού. Άλλωστε, όσα κι αν παθαίναμε, θα τα παθαίναμε για τον ευεργέτη μας΄ ενώ όσα έπαθεν ο Χριστός τα έπαθε για μας, για τους εχθρούς του. Και μ' όλα ταύτα, σαν ανταμοιβή για την ζωή που για μας έχασε, δεν ζητάει την ζωή μας.

Για το Αίμα που έχυσε, δεν ζητάει το αίμα μας. Για την αγάπη που μας έδειξε, ζητάει την αγάπη μας. Και ούτε αυτό μπορεί να έχη από τους ανθρώπους ένας τόσον ευεργέτης Θεός; Οπότε πως μπορώ να σαν ονομάσω, ω άνθρωποι;

Τυφλούς που δεν βλέπετε το τόσον καλό; Αχαρίστους που δεν γνωρίζετε την τόση ευεργεσία; Σκληροκάρδιους που δεν μαλακώνετε από την αγάπη του Θεού; Εγώ γνωρίζω πως μόνον οι δαίμονες είναι τόσον αμετάβλητοι στο κακό, αμετάτρεπτοι από την γνώμη τους, που είναι οι αιώνιοι εχθροί του Θεού και ποτέ δεν γίνονται φίλοι.

Εσείς βέβαια δεν είσθε δαίμονες, αλλά δεν είσθε και άνθρωποι. Μάλλον είσθε τέρατα ανακατεμένα από ανθρώπινη φύσι και από δαιμονική γνώμη, ώστε πάντα μπορείτε να γίνετε φίλοι του Θεού και ποτέ δεν θέλετε! Εκείνος ας έγινεν άνθρωπος, ας έπαθεν, ας εσταυρώθη, ας απέθανε, ας έχυσεν όλο του το Αίμα για μας, εσείς δεν τον θέλετε, έστω και άλλα τόσα να πάθη, έστω κι αν ήταν δυνατόν να πεθάνη και πάλι χίλιες φορές, δεν σας νοιάζει, δεν τον θέλετε!

Αυτές δεν είναι οι ημέρες κατά τις οποίες η Εκκλησία γιορτάζει το πάθος, τον Σταυρό, τον θάνατο του Χριστού; Αλλά ποιος από σας υπάρχει που να μετανοή αληθινά και να κλαίη πικρά σαν τον Πέτρο; 

Ποιός υπάρχει που να λέη με την καρδιά του, όπως ο Ληστής, ''μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου''; Και ποιος είναι εκείνος που να μη πωλή τον Χριστό και τώρα από φιλαργυρία, όπως ο Ιούδας; Αυτός που για κοσμικά συμφέροντα να μην τον παραδίδη όπως ο Πιλάτος;

Που με κάθε λογής αμαρτία να μην τον καρφώνη στον Σταυρό, όπως οι Ιουδαίοι; Και ποιος δεν είναι που να μην τον σταυρώση και πάλι μόλις αναστηθή; Κάτι που και οι Ιουδαίοι δεν το ετόλμησαν. Ο Χριστός κρεμάται επί ξύλου και εκείνος ο χριστιανός κρέμεται από τις αγκαλιές μιας πόρνης!

Κάποιος άλλος την άφησε, μα για να την ξαναπάρη το γρηγορώτερο. Εκείνος ούτε νοιάζεται να επιστρέψη ένα ξένο πράγμα. Εκείνος δεν συμπάθησε τον εχθρό του. Άλλος δεν μετενόησε διόλου και άλλος μετενόησε με ένα σκοπό΄ να επιστρέψη στην πρώτη αμαρτία! Και το πάθος του Χριστού; Δεν ωφελεί. Και το αίμα του Χριστού;

Καταπατείται...

Συνεχίζεται

Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου ''Εσταυρώθης δι' εμέ'', 

περιέχον ''Δύο Λόγους του Ηλία Μηνιάτη +1717 εις την Αγίαν και Μεγάλην Παρασκευήν'', 

υπό αρχιμανδρίτου Δοσιθέου. 

Έκδοση της ''Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης'' Ευρυτανίας, 2013, σελ. 109-114.