Δεν ήταν λίγες οι φορές,
που τον είδαν μετάρσιο την ώρα της προσευχής,
ν' αρπάζεται ο νους του στα ουράνια και να μη συμμετέχει με καμμιά αίσθησή του στα εγκόσμια!
Η ψυχή του έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Τα ωραιότερα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος,
η αγάπη, η ειρήνη,
η πραότητα, η αγαθοσύνη και η εγκράτεια φανερώνονταν στο πρόσωπό του!
Με τα καλά του έργα δοξαζόταν το όνομα του Πατρός ημών του εν τοις ουρανοίς,
αφού καθημερινά πρόσφερε στους φτωχούς της Αίγινας από το υστέρημά του
και από εκείνα που του έδιναν οι ψαράδες και οι πλουσιότεροι,
που τον ευλαβούντο απεριόριστα,
γνωρίζοντας το απέραντο έλεός του και την αγάπη του για τους αδυνάτους και τους κατατρεγμένους.
Στο πρόσωπό του έβρισκαν οι χήρες και τα ορφανά την στοργή και την παρηγοριά,
που έλειπε από τον κόσμο!
Ήταν άγγελος παρηγοριάς για όλους.
-Σκέφτομαι πολλές φορές, παιδιά, πως άραγε να ήταν οι άγιοι;
Πως να ζούσαν;
Και τι δεν θα 'δινα να γνωρίσω από κοντά έναν άγιο άνθρωπο.
...Που να τον βρεις όμως στη σημερινή εποχή,
που όλοι μας έχουμε εξαχρειωθεί;
Ρώτησε ο διάκος της συντροφιάς μας.
-Κι όμως υπάρχουν και σήμερα άγιοι, του απάντησα!
Εγώ μάλιστα έχω γνωρίσει έναν!
Τον λένε Γέροντα Ιερώνυμο και μένει στην Αίγινα!
-Αυτό ήταν!
Έτρεξε αμέσως ως η διψασμένη έλαφος μέχρι την Αίγινα!Βρήκε τον Γέροντα Ιερώνυμο και είπαν πνευματικά.
Όταν γύρισε και μας συνάντησε ήταν αλλοιωμένος την καλήν αλλοίωσιν,
πλήρης ευλογίας και πνευματικής ευφροσύνης από την συνάντησή του με τον Όσιο των ημερών μας!
-Πλήρης ενθέων συναισθημάτων μας διηγήθηκε:
-Όταν συνάντησα τον Γέροντα Ιερώνυμο,
αισθάνθηκα τέτοια χαρά, που νόμισα ότι βρήκα τον ίδιο τον Χριστόν μας!
Τι άνθρωπος είναι αυτός, αδελφοί;
Ένοιωσα τέτοια παρηγοριά, τέτοια αγαλλίαση και τόση δύναμη μπήκε μέσα μου,
που η καρδιά μου πήγε να σπάσει από χαρά.
Τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονται!
Απέναντί του όλες οι θεολογικές μου γνώσεις εκμηδενίστηκαν, μπροστά στον δικό του απλό, μα προφητικό λόγο.
Είναι ένας πραγματικός Άγιος!
Τέτοιες είναι οι διηγήσεις όλων,όσοι συνάντησαν τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης. Μέσα από τις διηγήσεις αυτές και από τους λόγους του Οσίου θα τον γνωρίσουμε και 'μείς σήμερα! Ο Όσιος γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους αγιώτερους ανθρώπους, που έζησαν τον περασμένο αιώνα. Πατρίδα του ήταν η Ανατολή. Το Γκέλβερι της Καπαδοκίας!Γεννήθηκε το 1883 και κοιμήθηκε το 1966!Όταν έβλεπε κανείς τον Γέροντα Ιερώνυμο, νόμιζε ότι βλέπει έναν από τους μακαρίους ασκητάδες της ερήμου της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας! Μετέφερε μέχρι σε μας το πνεύμα και την ζωή της μυροβόλου ερήμου της Ανατολής!
Και είναι να απορεί κανείς, πως έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας τέτοιοι άνθρωποι αγάπης Θεού και προσευχής! Είναι χαρακτηριστική η διαρκής, σε όλη του την ζωή, ολοκάρδια προσευχή του προς τον Θεόν, «μη με πάρεις Κύριε, αν δεν γίνω όλος Σος! Σος!" Ο Χριστός μας είχε γίνει η αναπνοή του, το φως του, η ζωή του.Είχε γίνει, όταν έφυγε για την αιώνια και αληθινή ζωή, όλος του Κυρίου Ιησού, τον Οποίον ποθούσε και λάτρευε νυχθημερόν. Ο Ιησούς είχε γίνει ένα με το πνεύμα του! Ζούσε «ουκέτι αυτός αλλά ο Χριστός εν αυτώ». Η ψυχή του έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Τα ωραιότερα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, η αγάπη, η ειρήνη, η πραότητα, η αγαθοσύνη και η εγκράτεια φανερώνονταν στο πρόσωπό του!
Με τα καλά του έργα δοξαζόταν το όνομα του Πατρός ημών του εν τοις ουρανοίς, αφού καθημερινά πρόσφερε στους φτωχούς της Αίγινας από το υστέρημά του και από εκείνα που του έδιναν οι ψαράδες και οι πλουσιότεροι, που τον ευλαβούντο απεριόριστα, γνωρίζοντας το απέραντο έλεός του και την αγάπη του για τους αδυνάτους και τους κατατρεγμένους. Στο πρόσωπό του έβρισκαν οι χήρες και τα ορφανά την στοργή και την παρηγοριά, που έλειπε από τον κόσμο! Ήταν άγγελος παρηγοριάς για όλους. Όλη μέρα ανακούφιζε τον ανθρώπινο πόνο, και την νύχτα την περνούσε προσευχόμενος μετά δακρύων και βαθυτάτων αναστεναγμών και οδύνη ψυχής για τους ανθρώπους. Μόνος, μόνω Θεώ, ησυχάζοντας και εντρυφώντας στο γλυκύ μέλι της κοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα μας!
Έλεγε:" Όταν προσεύχομαι για τους αδελφούς μου, δίνω κάτι από τον εαυτό μου, η καρδιά μου ματώνει! Προσευχή που δεν έχει πόνο και δάκρυ δεν είναι προσευχή!" Ο λόγος του είχε σοφίαν! Ομιλούσε πάντα με σοβαρότητα. Λόγος αργός δεν έβγαινε από τα χείλη του. Ως ανατολίτης όπου ήταν, ομιλούσε πολλάκις αποφθεγματικώς:"-Θεολόγος είσαι, γράμματα ηξεύρεις, φόβον Θεού δεν έχεις, τότε τέχνην κατέχεις." Δηλαδή, αν είσαι απόφοιτος της Θεολογίας, θα έχεις διαβάσει πολλά βιβλία, θα ξέρεις πολλά γράμματα, αλλά αν δεν έχεις και φόβον Θεού, τότε μόνον επάγγελμα έχεις και όχι την υψηλήν τέχνην της Θεολογίας. Από την παιδική του ηλικία, αγάπησε την ησυχίαν και την προσευχήν. Δάσκαλός του ήταν ο αγιασμένος Μισαήλ, που ανέβαινε την Πέμπτη στα βουνά και επέστρεφε την Κυριακή για την Λειτουργία!
Εκεί, αυτή η ευλογημένη ψυχή, ο αγάς-Μισαήλ, ύψωνε τα χέρια του σε προσευχή, από φυλακής πρωϊας μέχρι νυκτός και με δάκρυα και αναστεναγμούς προσευχόταν προς τον Κύριο. Τόση δε κατάνυξη είχε και δάκρυα εις την προσευχήν,ώστε αρπαζόταν σε θεία θεωρία. Πολλές φορές από την μεγάλη οδύνη και την ένταση της προσευχής μαζί με τα δάκρυα έβγαινε και αίμα από τα μάτια του στην προσευχή!Την κατανυκτική προσευχή την διδάχθηκε από άγγελον!Ο Μισαήλ ήταν έγγαμος και με οικογένειαν!Είχε δε και μίαν θυγατέρα, η οποία από μειράκιον τον εμιμείτο, έκανε ο,τι έκανε και ο πατέρας της. Μπρούμυτα επί ώρες ο Μισαήλ, μπρούμυτα κι αυτή! Δάκρυα ο Μισαήλ στην προσευχή, δάκρυα κι αυτή!
Τόσον δε είχε προχωρήσει στην προσευχή, ώστε, όταν έγινε κοράσιον 18-20 ετών έφτασε εις το μέτρον της Θεοφορίας και λόγον Θεού είχεν και άλλους εδίδασκεν! Όσο μεγάλωνε, τόσο ήρχοντο γυναίκες, να ομιλήσουν με αυτήν πνευματικά. Οι άνδρες πήγαιναν εις τον Μισαήλ και οι γυναίκες εις την θυγατέρα του. Και ήκουον κατανυκτικόν λόγον, και είχον πένθος, με δάκρυα και αναστεναγμούς. Μεγάλο όφελος εγίνετο εις τους Χριστιανούς, όχι μόνον εις το Γκέλβερι, αλλά και στα γύρω χριστιανικά χωριά. Ασθένησε όμως η θυγατέρα του Μισαήλ, βαρειά προς θάνατον. Πολύ εστενοχωρούντο οι γυναίκες δια τον θησαυρόν που θα έχαναν. Πήγαν λοιπόν εις τον Μισαήλ και του λέγουν να κάνει εκτενή προσευχή να γίνει καλά η κόρη του, όχι τόσον διότι ήτο θυγατέρα του αλλά διότι τους ήτο παρήγορος άγγελος μέσα εις τα βάθη της Τουρκιάς, και αν απέθνησκε, θα στέρευε η πηγή απ' όπου ελάμβαναν ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον και εδροσίζοντο.
Έκανε προσευχή από υπακοή ο Μισαήλ και ακούει φωνήν:" Εγγυάσαι";"Ούτε καν εσκέφθην," είπε αργότερα. " Εγώ δεν δύναμαι να δώσω εγγύησιν δια τον εαυτόν μου ακόμη, δεν γνωρίζω τι φέρνει η επιούσα, και πως να εγγυηθώ δια την θυγατέρα μου; Συ Κύριε, όπως θέλεις,να ποιήσεις. Γενηθήτω το θέλημά Σου το άγιον εν παντί". Προς εσπέραν έρχεται αγγελιοφόρος και του λέγει, ότι εκοιμήθη η θυγατέρα του και να σπεύσει προς ενταφιασμόν αυτής! Αυτός ο πνευματοφόρος πατήρ δίδαξε και τον Άγιον Ιερώνυμο την προσευχή με δάκρυα, όπως την έλεγαν στην πατρίδα του, την Ανατολή, γιατί δεν γνώριζαν τον όρο καρδιακή προσευχή. Δίδασκε ο Όσιος Γέροντας αργότερα, ότι: Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται. -Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ! -Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να εισακουστείς από τον Θεόν.
Η αγία ζωή του ενέπνευσε πολλούς νέους και νέες, που τον ακολουθούσαν και του ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι.Μαζί πήγαιναν σε διάφορα ξωκκλήσια για να κάνουν εσπερινό και προσευχή. Οι εμπειρίες που έζησαν μαζί του σ' αυτές τις προσευχές έμειναν αλησμόνητες! Δεν ήταν λίγες οι φορές, που τον είδαν μετάρσιο την ώρα της προσευχής, ν' αρπάζεται ο νους του στα ουράνια και να μη συμμετέχει με καμμιά αίσθησή του στα εγκόσμια! Τον έβλεπαν πολλές φορές μέσα στο φως την ώρα της ενώσεώς του με τον Θεόν, έχοντας υποστεί την καλήν αλλοίωσιν. Ήταν φοβερή η εμπειρία, όπως διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες. Τους προειδοποιούσε όμως να μην φανερώσουν σε άλλους αυτό που έβλεπαν! -Δεν είναι τίποτε, αυτό κόρη!
Υπάρχουν πολύ ανώτερα! -Μην πεις σε κανένα τίποτε για ο,τι επέτρεψε ο Θεός να δεις! Είπε σε μία αυτόπτη μάρτυρα, που συγκλονίστηκε στην συνάντησή της με τον Γέροντα, όταν τον είδε προσευχόμενο! Ενεθυμείτο ο Γέροντας την πατρίδα του στην Καπαδοκία, γιατί αγαπούσε πολύ την ησυχία και έλεγε, πως εκεί υπήρχαν πολλοί ήσυχοι τόποι για προσευχή! Εν συγκρίσει με εδώ, τα σπίτια μας στην Ανατολή ήσαν ωσάν μοναστήρια! Όλοι ενήστευον, προηύχοντο με δάκρυα, αγρυπνούσαν, τραγούδια κοσμικά δεν ηκούοντο! Αν κανείς τραγουδούσε άσματα κοσμικά, αμέσως ήκουες οι μεγαλύτεροι να του λέγουν: -Αμαρτία, αμαρτία, σειτάν λαρί. Και ήρχιζαν, να λέγουν διάφορους ύμνους εκκλησιαστικούς.
-Όταν ήλθαμε στην Ελλάδα,μετά την ανταλλαγή,
πολλά εσκανδαλίσθημεν, είπαμε:
-Αμάν,
πού ήλθαμε,
αν ήταν δυνατόν με το πρώτον να επιστρέφαμε πίσω εις την πατρίδα μας την Ανατολήν.
Αλλά που η ανατολή!
-Έσβησε αυτή η λυχνία της Αποκαλύψεως και γιαυτό ο παρών χειμών,
που έχει κατακλύσει τα πάντα!
Οι άνθρωποι εδώ δεν προσηύχοντο, δεν νήστευαν, δεν αγρυπνούσαν,
δεν ενεδύσκοντο σεμνά, τραγουδούσαν άσματα κοσμικά.
Δεν γνώριζαν ποιά είναι η δεξιά οδός και ποιά η αριστερά.
Κοντά εις τον Γέροντα Ιερώνυμο έβρισκαν οι άνθρωποι το ύδωρ
το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον.
Ο Γέροντας ήταν διορατικός!
Πολλούς, τους αποκαλούσε με το όνομά τους, που τους έβλεπε για πρώτη φορά.
Σε άλλους απαντούσε στις σκέψεις τους, χωρίς εκείνοι να τις φανερώσουν.
Προέλεγε συχνά πράγματα,που συνέβαιναν μετά από αρκετό καιρό.
Γιαυτό έτρεχαν οι άνθρωποι κοντά του,
ως αι διψασμένοι έλαφοι για να ξεδιψάσουν από τον λόγο του και να του εναποθέσουν τις μέριμνές τους και τον πόνο τους!
Για όλους είχε έναν καλό λόγο.
Ήταν για όλους πατέρας και αδελφός!
Εκείνο,
όμως που στήριζε περισσότερο τους πονεμένους ήταν η αδιάλειπτη και με δάκρυα και πόνο διαρκής προσευχή του γι’ αυτούς.
Πέτρου Μπότση,
'' Γέρων Ιερώνυμος,ο Ησυχαστής της Αίγινας ''.
Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου