«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»
Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Έτος: 11ο (2013 - 2024)
Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης
Διαχειριστής:
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Όλα αυτά εύλογα και φυσιολογικά γίνονται για ευνόητους λόγους, αφού οι νέοι Μουσουλμάνοι Καθηγητές που θα επανδρώσουν τμήματα της Σχολής δεν θα πρέπει... να συναντούν στο διάβα τους εικόνες και σύμβολα της Ορθοδοξίας...! Ο κοσμήτορας του Αριστοτελείου κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου -άλλωστε- έχει ένα πλούσιο βιογραφικό Οικουμενιστικής κατάθεσης και Παπικοπροτεσταντικής δυτικοφροσύνης. Υπήρξε μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής Διάσκεψης Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων για την ειρήνη στα Ιεροσόλυμα που διοργάνωσαν από κοινού το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, το Ποντιφικικό Συμβούλιο για τον Διαθρησκειακό Διάλογο και η Επιτροπή της ''Αγίας Έδρας'' για τις Θρησκευτικές Σχέσεις με τους Εβραίους και την Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία. 
Άργά βαδίζει ό Χριστός, όμως έάν Τοϋ έπιτρέπαμε θά βάδιζε γρηγορότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ (Απόσπασμα κειμένου)
Έγώ καί έσύ φταίμε, φίλε μου. Έγώ καί έσύ φράξαμε τό δρόμο τοϋ Χριστού, έγώ μέ τό κέρδος μου καί εσύ μέ την ηδονή σου.
Έγώ ζητώ από κάθε πράγμα κέρδος καί έσύ ζητάς από κάθε πράγμα ήδονή. Δέν είναι έτσι;
Καί ένώ εμείς στύβουμε καί πιπιλάμε αύτό τόν κόσμο, ό Χριστός στέκει πίσω από τήν πλάτη μας καί δέν μπορεί νά βαδίσει, επειδή Τόν εμποδίζουμε.
Ό ασβέστης κοχλάζει,καπνίζει καί βρομά. Στή μέση τού δρόμου στέκει ή ασβεστοκάμινος, από τήν οποία βγαίνει καπνός καί κακοσμία.
Ό Χριστός στέκει καί περιμένει,καί δέν μπορεί νά βαδίσει.
Καί φταίνε οί Ίούδες καί οι Βοργίες,οί αντίπαλοι του καλού τού Χριστού, έκεϊνοι πού ζητούν τά μέγιστα αγαθά από τόν κόσμο, ένώ τού δίνουν τά μέγιστα κακά.
Ό Χριστός δέν θά βαδίζει άργά, άλλά θά πετά σάν πρωινή ακτίνα μέσα άπό τόν αιθέρα, όταν κάθε άνθρωπος θά πράττει τά μέγιστα καλά γιά τόν κόσμο καί θά άπαιτεϊ τά ελάχιστα καλά άπ' αυτόν.
Καί φταίνε τά ξερά κεφάλια καί οί σκληρές καρδιές• τά ξερά κεφάλια,πού τήν ίσχυρογνωμοσύνη τους τήν ονομάζουν εύφύία, καί οι σκληρές καρδιές, πού τή σκληρότητά τους τήν ονομάζουν χαρακτήρα
Στά ξερά κεφάλια δέν μπορεί νά μπει ό λόγος τού Χριστού καί στίς ξερές καρδιές δέν μπορεί νά μπει ή άγάπη Του
Αγαπητέ αδελφέ εν Κυρίω Γεώργιε ..Συγχαρητήρια για τήν ανανεωμένη Λειτουργική Ιστοσελίδα σου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ (Ή άγάπη μας στό Θεό δέν πρέπει, βέβαια, νά περιορίζεται στά λόγια, άλλά ν’ άποδεικνύεται κι άπό τά πράγματα. «Τεκνία μου, μή άγαπώμεν λόγω μηδέ τή γλώσση άλλ’ έν έργω καί άληθεία» (Α' Ίω. 3:18), παραγγέλλει ό άπόστολος. Καί πρέπει νά είναι μιά άγάπη δυνατή τόσο, πού, όταν έρθει άντιμέτωπη μέ όποιαδή-ποτε άλλη άνθρώπινη άγάπη, νά τή νικάει καί νά έπι-κρατεΐ — «ότι κραταιά ώς θάνατος άγάπη» (Ασμα 8:6).