Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ

  

Συνεχώς ἀντιμετωπίζουμε τὸ ἑξῆς καίριο ἐρώτημα: ἆρά γε δικαιολογεῖται ἡ αὐστηρὰ στάσις μας

 - ἡ στάσις αὐτῶν ποὺ ἀνήκουν στὸ Πάτριο ῾Ημερολόγιο - 

ἔναντι τῆς φιλενωτικῆς προσπαθείας, ἡ ὁποία καλλιεργεῖται στὰ πλαίσια τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως;

 Τὴν ἀπάντησι θὰ δώσουν ἀβίαστα καὶ πάλι οἱ πηγές· ἄς τὶς προσεγγίσουμε.

῾Ως γνωστόν, οἱ ἀντιοικουμενισταὶ τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου ἀναφέρονται σταθερὰ

 στὴν «Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία

 ἀναμφισβητήτως «ἀποτελεῖ ὁριακὴ ἔκφραση τοῦ ᾿Ορθοδόξου Οἰκουμενισμοῦ, 

ἀλλὰ καὶ ὁρόσημο στὴν ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως».

 ῾Η «᾿Εγκύκλιος» αὐτὴ εἶναι ἀντορθόδοξος κυρίως γιὰ δύο λόγους: 

Πρῶτον· βασίζεται στὴν λεγομένη Βαπτισματικὴ Θεολογία, 

βάσει τῆς ὁποίας ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ᾿Ορθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, ἀποτελοῦν δῆθεν τὴν ᾿Εκκλησία

 μέσῳ μιᾶς «ἐσωτερικῆς μυστικῆς ἑνότητος».

Πάντες οἱ Χριστιανοί», λέγουν οἱ Οἰκουμενισταί, «εἴμεθα μυστηριακῶς καὶ ἀπορρήτως ἡνωμένοι μετὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ μετ᾿ ἀλλήλων διὰ τῆς μυστηριακῆς χάριτος τοῦ ἁγίου βαπτίσματος». Δεύτερον· ἡ «᾿Εγκύκλιος» προτείνει τὸν Δογματικὸ Συγκρητισμό, βάσει τοῦ ὁποίου ᾿Ορθόδοξοι καὶ αἱρετικοί, ἐμμένοντες στὶς οἰκεῖες δογματικὲς θέσεις τους, δύνανται νὰ συσκέπτωνται, συνεργάζωνται, συμπροσεύχωνται καὶ συλλειτουργοῦνται. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ πολυ-επιπέδου συγχρωτισμοῦ εἶναι ἡ καλλιέργεια μιᾶς ἁρμονικῆς καὶ ἀδιαταράκτου συνυπάρξεως ᾿Ορθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, ἀληθείας καὶ πλάνης, φωτὸς καὶ σκότους·

τοῦτο ὅμως εἶναι σαφές, ὅτι κατ᾿ οὐσίαν σημαίνει κατάργησι τοῦ κηρύγματος τῆς μετανοίας. Τὸ ἔδαφος λοιπὸν ποὺ στηρίζεται ἡ «Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920» εἶναι μὲ δύο λέξεις ἡ αἱρετικὴ ἄποψις, ὅτι ᾿Ορθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ ἐργάζονται δῆθεν «ἐν τῷ ἰδίῳ ἀγρῷ καὶ ἐν τῷ αὐτῷ ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου»!... Ένα πολύ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα θὰ μᾶς βοηθήση νὰ κατανοήσουμε στὴν πρᾶξι τὴν θεολογικὴ αὐτὴ ἄποψι, ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν οὐσία τῆς ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Τὸ 1971 ἐπισκέφθηκε τὴν ῾Ημιαυτόνομο Τοπικὴ ᾿Εκκλησία τῆς Κρήτης ὁ παπικὸς Καρδινάλιος ᾿Ιωάννης Βίλλεμπρανς (20-23 Μαΐου). ῾Ο Καρδινάλιος ἔγινε δεκτὸς μὲ τιμὲς καὶ ἐκδηλώσεις, ποὺ εἶχαν θέσι μόνον σὲ ᾿Ορθόδοξο ᾿Αρχιερέα, ἐφ᾿ ὅσον ὁ ὑψηλὸς αὐτὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Βατικανοῦ:

εὐλόγησε τὸ πυκνὸ ἐκκλησίασμα τοῦ ῾Αγίου Μηνᾶ ῾Ηρακλείου· – ἔλαβε μέρος μὲ ἄμφια στὸν ῾Εσπερινὸ ποὺ ἐτελέσθη στὸν ῞Αγιο Τίτο, συμπροσευχόμενος ἐκ τοῦ παραθρονίου, χοροστατοῦντος δὲ τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Κρήτης Εὐγενίου· – συνευλόγησε μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπο τὸν λαό· – εὐλόγησε τὴν τράπεζα στὸ λίαν ἐπίσημο δεῖπνο· – ἐπισκέφθηκε τὶς Μητροπόλεις τῆς νήσου, ὅπου τὸν ὑπεδέχοντο ἐνθουσιωδῶς ὁ οἰκεῖος ἱεράρχης, ὁ κλῆρος, οἱ μοναχοὶ καὶ ὁ λαὸς μὲ κωδωνοκρουσίες, ψαλλομένου τοῦ «εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα»·

παρέστη πάλι συμπροσευχόμενος ἐκ τοῦ παραθρονίου τὴν Κυριακὴ (23 Μαΐου) στὴν Θεία Λειτουργία, ἡ ὁποία ἐτελέσθη ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης στὸν ῞Αγιο Μηνᾶ, ὅπου ἔγιναν προσφωνήσεις οἰκουμενιστικοῦ περιεχομένου, ἀνταλλαγαὶ δώρων «ὑπὸ τὰς ἐπευφημίας τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος», τῶν χορῶν ψαλλόντων τὸν πολυχρονισμὸ τοῦ πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου καὶ τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ´, «μετὰ δὲ τὴν θείαν Λειτουργίαν ᾿Αρχιεπίσκοπος καὶ καρδινάλιος ηὐλόγησαν κλῆρον καὶ λαὸν ὑπὸ τὴν καταφανῆ συγκίνησιν πάντων»!... 

Μέσω ἀναριθμήτων παρομοίων δογματικῶν καὶ κανονικῶν πραξικοπημάτων, οἱ Οἰκουμενισταὶ ἀπὸ τοῦ 1920 μεταθέτουν καὶ καταργοῦν σταδιακὰ ἕνα πρὸς ἕνα τὰ «αἰώνια ὅρια» τῆς Πατερικῆς ᾿Ορθοδόξου Παραδόσεως. Θὰ ὑπενθυμίσω ἐνδεικτικῶς μερικὰ συγκεκριμένα καὶ σταθερὰ «βήματα» τῶν Οἰκουμενιστῶν πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν λοιπῶν Φαναριωτῶν ἐπισκόπων, ἰδιαιτέρως ἔναντι τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ, πάντοτε βεβαίως στὰ πλαίσια «τῆς συγχρόνου οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητος τῶν τοπικῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν».

α) Αἴρουν τὰ ἀναθέματα τοῦ 1054 κατὰ τοῦ Παπισμοῦ (7.12.1965)17. β) Διακηρύσσουν, ὅτι δὲν ὑπάρχουν οὐσιαστικαὶ διαφοραὶ μεταξὺ ᾿Ορθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ. ῾Ο πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας († 1972), ἐνδεικτικῶς, ἔλεγε: «Κατὰ τὰ 900 χρόνια ποὺ ἐπέρασαν ἀπὸ τὸ 1054 φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι ᾿Ανατολῆς καὶ Δύσεως νὰ νομίζουμε, ὅτι ἀνήκουμε σὲ διαφορετικὲς ᾿Εκκλησίες καὶ σὲ διαφορετικὲς Θρησκεῖες. 

Καὶ ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπὸς τῶν Διαλόγων. Νὰ προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τοὺς Λαούς μας ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ ᾿Εκκλησία καὶ μιὰ Θρησκεία...». γ) Θεωροῦν τὸν Πάπα ὡς «Πρῶτον ᾿Επίσκοπον τῆς Χριστιανωσύνης». ῾Ο πατριάρχης Δημήτριος († 1991), ἐνδεικτικῶς, ἐδήλωνε στὸ ὑπὸ ἡμερομηνίαν 3.12.1977 «μήνυμά» του πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´, ἐπὶ τῇ δωδεκάτῃ ἐπετείῳ τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων: 

«᾿Εν τῇ εὐχῇ ταύτῃ πέμπομεν τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιότητι ὡς ἐλαχίστην ἐκδήλωσιν ἀγάπης, ἀδελφικῆς τιμῆς καὶ ἀναγνωρίσεως ἡμῶν πρὸς τὸ σεπτὸν πρόσωπον Αὐτῆς, ὡς τοῦ πρώτου τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Χριστιανωσύνης ᾿Επισκόπου, κανδήλαν, ἐν τῷ ᾿Ιδιαιτέρῳ ἡμῶν Πατριαρχικῷ Παρεκκλησίῳ διατηρουμένην, ἵνα τοποθετηθῇ εἰς τὸ ᾿Ιδιαίτερον ῾Υμῶν Παρεκκλήσιον, εἰς ἔνδειξιν ὅτι “φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι”». δ) ᾿Αλληλογραφοῦν μὲ τὸν Πάπα, ὡσὰν νὰ εἶναι «κοινωνικὸς» ἐπίσκοπος, μὲ κάθε ἐκκλησιαστικὴ τάξι. ῾Ο πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας, ἐνδεικτικῶς, ἔγραφε πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´ τὴν 22.11.1963: «Παύλῳ τῷ Μακαριωτάτῳ καὶ ῾Αγιωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, χαίρειν ἐν Κυρίῳ... 

Συγχαρητηρίους προσρήσεις καὶ εὐχὰς ὁλοκαρδίους τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιωσύνῃ ἐπὶ τῇ εἰς τὸν παλαίφατον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Θρόνον, θείᾳ εὐδοκίᾳ καὶ χάριτι, ἐκλογῇ καὶ καταστάσει Αὐτῆς ἀδελφικῇ διαθέσει ἐν καιρῷ διαπέμψαντες,...εὐχόμεθα καὶ αὖθις τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιωσύνῃ ὑγιαίνειν ἀεὶ καὶ εὐκλεῶς προκάθεσθαι τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ῾Αγιωτάτης ᾿Εκκλησίας ἐπὶ ἔτη ὅτι μήκιστα... Τῆς ῾Υμετέρας γερασμίας καὶ περισπουδάστου ἡμῖν ῾Αγιότητος ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφός, ῾Ο Κωνσταντινουπόλεως ᾿Αθηναγόρας».

᾿Επίσης, ὁ πατριάρχης Δημήτριος πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´ ἔγραφε τὴν 7.12.1975: «Παύλῳ τῷ Μακαριωτάτῳ καὶ ῾Αγιωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, χαίρειν ἐν Κυρίῳ... ᾿Εν τοιούτοις ἀδελφικοῖς αἰσθήμασι καὶ οἰκοδομητικαῖς ἐξαγγελίαις κοινωνοῦντες τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιότητι, πρώτῳ τῇ τάξει καὶ τῇ τιμῇ ἐν τῷ καθόλου Σώματι τοῦ Κυρίου, κατασπαζόμεθα Αὐτὴν ἐν φιλήματι ῾Αγίῳ καὶ διατελοῦμεν μετ᾿ἀγάπης ἀδελφικῆς καὶ ἐξιδιασμένης τιμῆς. Τῆς ῾Υμετέρας γερασμιωτάτης ῾Αγιότητος ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφός, ῾Ο Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριος». 

Τέλος, ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἔγραφε πρὸς τὸν Πάπα ᾿Ιωάννη - Παῦλο Β´ τὴν 21.6.1993: «Τῷ ῾Αγιωτάτῳ καὶ Μακαριωτάτῳ Πάπᾳ τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ᾿Ιωάννῃ Παύλῳ Β´, ἐν Κυρίῳ χαίρειν. Καὶ κατὰ τὸ τρέχον ἔτος “ἐπιθυμίαν ἐπιθυμήσαμεν” (Λουκ. 22, 15), ἵνα συνεορτάσωμεν μετὰ τῆς ῾Υμετέρας λίαν ἡμῖν ἀγαπητῆς καὶ περισπουδάστου ῾Αγιότητος τὴν Θρονικὴν ῾Εορτὴν τῆς κατ᾿ Αὐτὴν ᾿Εκκλησίας Ρώμης, ...

᾿Εν τῇ ἐλπίδι ὅτι καὶ τῇ εὐχῇ ὅπως καὶ ἡ νέα αὕτη ἑόρτιος συνάντησις τῶν ᾿Εκκλησιῶν ἡμῶν εὐλογηθῇ δαψιλῶς ὑπὸ τοῦ Κυρίου, συγχαίρομεν ῾Υμῖν ἐπὶ τῇ εὐσήμῳ ἡμέρᾳ καὶ διατελοῦμεν μετ᾿ ἀναλλοιώτων ἀδελφικῶν ἐν Αὐτῷ αἰσθημάτων. Τῆς ῾Υμετέρας γερασμίας ῾Αγιότητος ἀγαπητὸς ἐν Χριστῷ ἀδελφός, ῾Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος».

ε) ᾿Επισκέπτονται τὴν αἱρετικὴ Ρώμη, ὡσὰν νὰ ἐπισκέπτοντο ἕνα ᾿Ορθόδοξο Πατριαρχεῖο23.στ) Συμπροσεύχονται μὲ τὸν Πάπα καὶ ἀνταλλάσουν λειτουργικὸ ἀσπασμό. Στὴν Θρονικὴ ῾Εορτὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως (30.11.1979), ἐνδεικτικῶς, «εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν... προσῆλθεν ἡ Α.Α. ὁ Πάπας... καὶ παρέστη μαζὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς συνοδείας του... 

῾Ο Πάπας ὡδηγήθη εἰς τὸν ἔναντι τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου εἰδικῶς εὐτρεπισθέντα Θρόνον, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἐν εὐλαβείᾳ παρηκολούθησε τὴν θείαν Λειτουργίαν. Κατὰ τὸ “᾿Αγαπήσωμεν ἀλλήλους” ὁ Πάπας κατῆλθε τοῦ Θρόνου καὶ ὁ Πατριάρχης ἐξῆλθε τοῦ ῾Ιεροῦ Βήματος καὶ ἀντήλλαξαν τὸν ἀσπασμὸν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος.

Ο Πάπας ἀπήγγειλε τὴν Κυριακὴν Προσευχὴν λατινιστί». ζ) Συνευλογοῦν μὲ τὸν Πάπα καὶ τοὺς ἐκπροσώπους του τὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησίασμα. Στὴν Θρονικὴ ῾Εορτὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως (30.11.1979), μετὰ τὴν ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπου παρέστη συμπροσευχόμενος ὁ Πάπας ᾿Ιωάννης-Παῦλος Β´, ἀντηλλάγησαν προσφωνήσεις καὶ δῶρα καὶ «ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τὰ πολυχρόνια τῶν δύο Προκαθημένων,

οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν ἀσπασμὸν καὶ ηὐλόγησαν τὰ πλήθη», κατόπιν δὲ «ἀνῆλθον διὰ τῆς ἐξωτερικῆς κλίμακος, ἀπὸ τοῦ ὕψους τῆς ὁποίας ηὐλόγησαν τὰ πλήθη χειροκροτοῦντα καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν Πατριαρχικὸν Οἶκον». η) Τελοῦν Δοξολογίας πρὸς τιμὴν τοῦ Πάπα ἐντὸς τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ. 

Κατὰ τὴν ἐπίσκεψί του στὸ Φανάρι (29.11.1979), ἐνδεικτικῶς, ὁ Πάπας ᾿Ιωάννης Παῦλος Β´ «προσῆλθεν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον, ὅπου τῷ ἔγινεν ἡ κατὰ τὸ Πατριαρχικὸν Πρωτόκολλον ἐπίσημος ὑποδοχὴ καὶ παρέστη εἰς τὴν πρὸς τιμήν του τελεσθεῖσαν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ Δοξολογίαν», τέλος δὲ «ἡ ὅλη τελετὴ ἔκλεισε μὲ τὰ Πολυχρόνια τῶν δύο Προκαθημένων, τὸν ἀνταλλαγέντα μεταξύ των ἀσπασμὸν καὶ τὴν εὐλογίαν ποὺ ἀπένειμαν εἰς τὸ ἐκκλησίασμα».

θ) Ψάλλουν Πολυχρόνιο στὸν Πάπα δημοσίως καὶ «ἐπ᾿ ἐκκλησίας». ι) Μνημονεύουν στὰ «Δίπτυχα» τῆς Θείας Λειτουργίας τὸν Πάπα. ῾Ο πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας, ἀπευθυνόμενος στὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´ διὰ τοῦ ἑορτίου γράμματος τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1968, ἔλεγε: «᾿Εν τῇ κοινωνίᾳ ταύτῃ (τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ), ἱερουργοῦντες μετὰ τῆς χορείας τῶν περὶ ἡμᾶς ῾Ιερωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπὸ τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἡμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφὲ ῾Αγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης ᾿Επίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καὶ αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ τοῦ ῾Αγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν, κοινοῦ δὲ πατρὸς πάντων ἡμῶν, ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. 

Καὶ ἐροῦμεν τῇ ἁγίᾳ ἡμέρᾳ τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καὶ λέγομέν Σοι: τῆς ᾿Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». ια) ῾Υποδέχονται τοὺς παπικοὺς ἐπισκόπους ἐνθουσιωδῶς καὶ εὐλογοῦνται ἀπὸ αὐτούς. Τὸ 1965, ἐνδεικτικῶς, ποντιφίκιος ἀντιπροσωπία, ὑπὸ τὸν Καρδινάλιο Μπέα, ἐπεσκέφθη τὸ Φανάρι (2-5 ᾿Απριλίου).

Τὴν 4η ᾿Απριλίου μετέβη καὶ στὴν Σχολὴ τῆς Χάλκης, ὅπου ὁ σχολαρχῶν ἐπίσκοπος Κλαυδιουπόλεως κ. ᾿Ανδρέας προσεφώνησε τὸν Καρδινάλιο καὶ κατέκλεισε: «Δι᾿ αὐτὸ καὶ ἡμεῖς ἐξ ὅλης καρδίας ψάλλομεν: “ὡσαννὰ εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”»!... ᾿Εν συνεχείᾳ ὁ Καρδινάλιος ὡμίλησε ἐκτενῶς καὶ νουθετικῶς πρὸς τοὺς φοιτητὰς καὶ στὰ τέλος «οἱ μαθηταὶ τῆς Σχολῆς παρήλασαν πρὸ τοῦ καρδιναλίου καὶ ἐδέχθησαν τὴν εὐλογίαν του»!...

ιβ) ᾿Επιτρέπουν στοὺς παπικοὺς ἐπισκόπους καὶ λοιποὺς κληρικοὺς νὰ παρίστανται συμπροσευχόμενοι στὶς ᾿Ενθρονίσεις ὀρθοδόξων ἀρχιερέων. ιγ) ᾿Αποστέλλουν συγχαρητήρια γιὰ τὶς ἐκλογές, τὶς ἐπετείους, τὰ γενέθλια καὶ τὶς προαγωγὲς τῶν Παπῶν καὶ λοιπῶν παπικῶν ἐπισκόπων. 

Τὴν 9.9.1963, ἐνδεικτικῶς, ὁ Σάρδεων Μάξιμος ἔγραφε μεταξὺ ἄλλων πρὸς τὸν νεοεκλεγέντα Πάπα Παῦλον ΣΤ´, διαβιβάζων τὰ συγχαρητήρια τοῦ πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου: «Σεπτῇ ἐντολῇ, διαβιβάζω εὐλαβῶς τῇ ῾Υμετέρᾳ ῾Αγιότητι τὰ θερμὰ συγχαρητήρια καὶ τὰς ἐγκαρδίους τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος εὐχάς, ὑπὲρ μακρᾶς καὶ καρποφόρου διακονίας τῆς ῾Υμετέρας σεβασμίας ῾Αγιότητος ἐν τῇ ἀδελφῇ ῾Αγίᾳ Ρωμαϊκῇ ᾿Εκκλησίᾳ,...».

Τὴν 20.6.1969, ὁ πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας τηλεγραφοῦσε πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´, ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς ἐκλογῆς αὐτοῦ: «᾿Επὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τοῦ μεγάλου γεγονότος τῆς ἐνθρονίσεως τῆς ῾Υμετέρας ἀγαπητῆς καὶ γερασμίας ῾Αγιότητος, συγχαίρομεν Αὐτῇ ἐγκαρδίως καὶ δεόμεθα τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὅπως χαρίζηται ῾Υμῖν ἔτη μακρά, ἔμπλεα ὑγιείας, ἐπ᾿ ἀγαθῷ συμπάσης τῆς ᾿Εκκλησίας Αὐτοῦ».

Τὸ 1977, ὁ πατριάρχης Δημήτριος ἀπέστειλε εὐχετήριο μήνυμα πρὸς τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´, «ἐπὶ τῇ 80ῇ ἐπετείῳ τῶν γενεθλίων αὐτοῦ»: «Χαίροντες καὶ ἐν προσευχῇ συνεορτάζομεν τὴν ἐπέτειαν τῶν Γενεθλίων τῆς ῾Υμετέρας Μακαριωτάτης ῾Αγιότητος καὶ τὴν ἄφιξιν εἰς ἕνα σπουδαῖον σταθμὸν τοῦ βίου Αὐτῆς, τοῦ ἀφιερωθέντος καθ᾿ ὁλοκληρίαν εἰς τὸν Κύριον, τὸ Εὐαγγέλιόν Του, τὴν ᾿Εκκλησίαν Του καὶ εἰς τὴν διακονίαν τοῦ ἀνθρώπου». 

Τὴν 16.10.1979, ὁ πατριάρχης Δημήτριος ἔστειλε τηλεγράφημα στὸν Πάπα ᾿Ιωάννη-Παῦλο Β´ «ἐπὶ τῇ πρώτῃ ἐπετείῳ τῆς ἐκλογῆς αὐτοῦ»: «Μετὰ βαθείας ἀδελφικῆς ἀγάπης καὶ χαρᾶς χαιρετίζομεν τὴν συμπλήρωσιν τοῦ πρώτου ἔτους τῆς λαμπρᾶς ἀρχιερατείας ῾Υμῶν ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης...».

ιδ) Συντάσσουν εἰδικὲς προσευχὲς καὶ τὶς ἀποστέλλουν στὸν Πάπα, γιὰ νὰ τὶς ἀπαγγείλη ἐπισήμως σὲ τελετὲς καὶ ἐκδηλώσεις. ᾿Ενδεικτικῶς, ἀναφέρουμε τὸ «κείμενον προσευχῶν καὶ σκέψεων, ἐμπνευσμένων ἐκ τῆς σημασίας τοῦ θείου Πάθους», τὸ ὁποῖο συνέταξε ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τὸ 1994, «κατόπιν παρακλήσεως» τοῦ Πάπα, «διὰ τὴν καθιερωμένην λιτανείαν τῆς “῾Οδοῦ τοῦ Σταυροῦ” (Via Crucis), εἰς τὸ Κολοσσαῖον κατὰ τὴν ἑσπέραν τῆς Μ. Παρασκευῆς, προεξάρχοντος τοῦ Ρωμαίου Ποντίφηκος».

Γιὰ τὴν σημασία αὐτοῦ τοῦ «οἰκουμενικοῦ γεγονότος» ἐγράφησαν πολλά, ὁ δὲ Πάπας στὴν Θρονικὴ ῾Εορτὴ τῆς Ρώμης (29.6.1994), στὴν ἀντιφώνησί του πρὸς τὴν πατριαρχικὴ ᾿Αντιπροσωπία, ὑπεγράμμισε, ὅτι «δὲν μπορῶ νὰ λησμονήσω, τὴν στιγμὴν ταύτην, τὸν μεγαλειώδη καὶ βαθὺ στοχασμὸν τοῦ “Δρόμου τοῦ Σταυροῦ” ποὺ μοῦ προσέφερεν ὁ Πατριάρχης Βαρθλομαῖος ὁ Α´ ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς τελετῆς τῆς Μ. Παρασκευῆς στὸ Κολοσσαῖο τῆς Ρώμης». ιε) 

᾿Αποδέχονται, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι «᾿Αδελφὴ ᾿Εκκλησία», ἡ ὁποία κατέχει «ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν Του». Τελικὸ συμπέρασμα: Εἶναι προφανές, ὅτι ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν τὴν ἀκριβῆ ἔννοια τοῦ Δογματικοῦ Συγκρητισμοῦ, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἔχει ἐπιτευχθῆ ἐν τῇ πράξει πλήρης ταύτισις τῶν Παπικῶν καὶ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν·

καὶ ὅλα αὐτὰ βάσει μιᾶς θεολογίας, ἡ ὁποία ἐτέθη καὶ ἀναπτύσσεται καὶ συνεχῶς ὑποστηρίζεται ἐκ πεποιθήσεως. Επανέρχομαι στὸ γεγονὸς τοῦ Γέροντος ᾿Επισκόπου Ναζιανζοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος - ὑπενθυμίζω - ὑπέγραψε ἅπαξ καὶ χωρὶς πλήρη συνείδησι αἱρετικὴν ὁμολογία, καὶ θέτω τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα:

῎Αν τότε οἱ εὐσεβεῖς ῾Ιερεῖς καὶ Μοναχοί, «τὸ θερμότερον μέρος τῆς ᾿Εκκλησίας», διέκοψαν κοινωνία μαζί του, τὶ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη σήμερα, ὁπότε ὄχι ἅπαξ, ἀλλὰ πολλάκις οἱ ὀρθόδοξοι Οἰκουμενισταὶ ὑπέγραψαν αἱρετικὰ κείμενα; 

Τὶ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη σήμερα, ὁπότε ὄχι ἅπαξ, ἀλλὰ πολλάκις προέβησαν σὲ ἀντικανονικὲς πράξεις; Τέλος, τὶ θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη σήμερα, ὅταν οἱ ἀναρίθμητες αὐτὲς πτώσεις δὲν ἐπιτελέσθησαν χωρὶς πλήρη συνείδησι, ἀλλὰ ἦσαν προϊόντα βαθείας πεποιθήσεως; Θὰ κλείσω αὐτὴν τὴν παράγραφο μὲ ἕνα ἰσχυρὸ παράδειγμα σταθερᾶς καὶ ἐκ πεποιθήσεως ἐμμονῆς στὴν κυριώτερη αἱρετικὴ ἄποψι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι ᾿Ορθοδοξία καὶ αἵρεσις εὑρίσκονται δῆθεν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς ᾿Εκκλησίας.

Σᾶς παρακαλῶ νὰ παρακολουθήσετε προσεκτικὰ τὴν ἀνέλιξι καὶ συνέχεια τῆς αἱρέσεως. α) Τὸ πρῶτο μεῖζον οἰκουμενιστικὸ κείμενο, ἡ «Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920», στὴν ὁποία προαναφέρθηκα, θεωρεῖ ὡς γνωστὸν τὸ σύνολο «τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν ᾿Εκκλησιῶν», δηλαδὴ ᾿Ορθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, ὡς «τὸ ὅλον τῆς ᾿Εκκλησίας σῶμα». β) 

Τὸ 1967, ὁ πατριάρχης ᾿Αθηναγόρας, κατὰ τὴν ἐπίσκεψί του στὸ Βατικανό, συνυπέγραψε μὲ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ´, «Δήλωσιν Κοινὴν» (28.10.1967), μὲ τὴν ὁποία διεκηρύσσετο, ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ καὶ ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἠδυνήθησαν «νὰ ἐπανακαλύψωσιν ἀλλήλας, ὡς ἀδελφὰς ᾿Εκκλησίας».

γ) ῾Ο προηγούμενος πατριάρχης Δημήτριος ἐχαρακτήρισε ἐπανειλημμένως τὸν Παπισμὸν ὡς «᾿Αδελφὴν ᾿Εκκλησίαν Ρώμης» καὶ διερμήνευε σαφέστατα τὸ ἐκκλησιολογικό του φρόνημα, ὅταν τὸ 1979 - ὑποδεχόμενος τὸν Πάπα στὸ Φανάρι ἐδήλωνε, ὅτι ἡ ἐπίσκεψις αὐτὴ εἶχε εὐρύτερη σημασία «ἐκείνης τῆς συναντήσεως δύο κατὰ τόπον ἐπισκόπων»· «τὴν θεωροῦμεν», ἔλεγε δημοσίως, «ὡς συνάντησιν τῶν ᾿Εκκλησιῶν Δύσεως καὶ ᾿Ανατολῆς».

δ) Τέλος, τὴν θεολογίαν τῶν «᾿Αδελφῶν ᾿Εκκλησιῶν», ἰδιαιτέρως ὅσον ἀφορᾶ Παπισμὸν καὶ ᾿Ορθοδοξία,

 ἐνστερνίζεται πλήρως καὶ διεκήρυξε ἐπισημότατα ὁ νῦν πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τὸ 1995 στὸ Βατικανό.

 Διαπιστώνουμε λοιπὸν ἐπιμονὴ καὶ συνέχεια στὴν κακοδοξία. «Ο Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς 

καὶ μόνον μία “Κανονικὴ ᾿Αταξία”, ἀλλ᾿ ἀναφέρεται εὐθέως στὰ ἐκκλησιολογικὰ θεμέλια τῆς 

῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας:

 οἱ Οἰκουμενισταί, στὴν προσπάθειά τους νὰ περιγράψουν τὴν ἐκκλησιολογικὴ φύσι τῶν ἑτεροδόξων Κοινοτήτων, 

διετύπωσαν μίαν δέσμη θεολογικῶν ἀπόψεων, μέσῳ τῶν ὁποίων ἀποδέχονται τὴν “ἐκκλησιαστικότητα” 

τῶν διαφόρων χριστιανικῶν ὁμάδων, δηλαδὴ ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι εὑρίσκονται ἐντὸςτῶν “ὁρίων” τῆς ᾿Εκκλησίας». 

Συνεχίζεται...

Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο του αειμνήστου πνευματικού πατρός μας,

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α', με τίτλο: 
''Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ'', έκδοση της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής, 1998.
 Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αείμνηστος Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός