ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ




Ἐκκλησία Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος 


Ἱερά Σύνοδος


Ἐπιστολή πρός τόν Ὑπουργόν Παιδείας περί τῶν «Ἔμφυλων Ταυτοτήτων»  



Ἀξιότιμε κ. ῾Υπουργέ· 


Ἱερὰ Σύνοδός μας τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, στὴν τελευταία Συνεδρία τῆς Ἱεραρχίας Αὐτῆς (8/21.02.2017), ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Καλλινίκου, ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τὸ σοβαρὸ θέμα, τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ ἔντονα τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἐσχάτως, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποφάσεως τοῦ ῾Υπουργείου Παιδείας, Ἐρεύνης καὶ Θρησκευμάτων νὰ πραγματοποιηθεῖ ἐντὸς τοῦ τρέχοντος ἔτους στὰ Γυμνάσια τῆς χώρας μία θεματικὴ ἑβδομάδα μὲ τίτλο: «Σῶμα καὶ ταυτότητα». 


Εἶναι γνωστὸ τὸ ἰσχυρὸ κῦμα διαμαρτυριῶν, τὸ ὁποῖο ἔχει ἐγερθεῖ εἰδικῶς γιὰ τὸν τρίτο βασικὸ ἄξονα μὲ θέμα: «Ἔμφυλες Ταυτότητες», οἱ ὁποῖες διαμαρτυρίες ἀποβλέπουν στὴν ἀνάκληση τῆς ἀνωτέρω ἀποφάσεως γιὰ πολὺ σοβαροὺς λόγους. Ἐνστερνιζόμενοι τοὺς λόγους αὐτούς, ἐπιθυμοῦμε νὰ δηλώσουμε ἀπερίφραστα τὴν πλήρη ἀντίθεση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Ὁποία ἐκπροσωπεῖ μεγάλο ἀριθμὸ Ἑλλήνων πολιτῶν, γονέων, νέων, παιδιῶν, σχετικῶς μὲ τὶς «ἔμφυλες ταυτότητες», διότι μέσῳ αὐτῶν κατ᾿ οὐσίαν ἀμνηστεύεται ἡ σοβαρότης τοῦ προβλήματος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἄλλων σχετικῶν παρεκκλίσεων ἐνώπιον τῶν ἀνηλίκων Ἐπαιδιῶν καὶ νέων, καὶ ἔτσι ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἀπάλειψη τῆς διαφορᾶς τῶν φύλων καὶ τὴν νομικὴ σχετικοποίηση τοῦ φύλου. 


παρουσίαση τῶν προώρων διαφυλικῶν σχέσεων, ἀλλὰ καὶ τῶν ποικίλων ὁμοφυλικῶν προτιμήσεων, ἔχουμε τὴν βάσιμη ἀνησυχία, ὅτι δὲν θὰ περιορισθεῖ στὸ θέμα τῆς ἁπλῆς ἐνημερώσεως, ἀλλὰ ἡ ἀνάλυση εἶναι δυνατὸν εὔκολα νὰ ἐκληφθεῖ ἢ προσληφθεῖ ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ γυμνασίου ὡς προβολὴ ἢ καὶ ὡς παρόρμηση γιὰ ἀπόκτηση σχετικῆς ἐμπειρίας. Διότι, θὰ ἐκθειασθεῖ ἡ ἐγκράτεια ἢ θὰ προβληθοῦν ὡς ἀπόλυτα φυσιολογικὲς οἱ ὁλοκληρωμένες προγαμιαῖες σχέσεις; Ἡ διδασκαλία μεθόδων ἀντισύλληψης ἕως καὶ αὐτὴ ἡ ἔκτρωση σὲ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη θὰ θεωρηθοῦν ὡς ἐκτροπὲς γενικῶς ἢ θὰ ἀμνηστευθοῦν ὡς ἀναγκαῖες καὶ ἀποδεκτὲς καταστάσεις ζωῆς; Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐλπίζεται ὅτι θὰ ὑπάρξει περιορισμὸς τῶν ἀνεπιθυμήτων ἐγκυμοσυνῶν καὶ οἱ μαθητὲς θὰ προαχθοῦν στὰ χρηστὰ ἤθη; 


κατάλογος τῶν σχετικῶν ἐρωτημάτων θὰ μποροῦσε νὰ ἐπεκταθεῖ ἀπεριόριστα. Ὡς πρὸς τὴν περίφημη «ἀποδόμηση τῶν ἐμφύλων στερεοτύπων», ὥστε νὰ παύσει «ἡ ὁμοφοβία καὶ τρανσοφοβία στὴν κοινωνία καὶ τὸ σχολεῖο», τοῦτο μόνον δυσάρεστη ἔκπληξη προξενεῖ. Ἡ προβολὴ τοῦ προτύπου μιᾶς «ἄφυλης κοινωνίας», ἡ θεώρηση ὡς φυσιολο- γικῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ προώθηση τοῦ «κοινωνικοῦ φύλου» ὡς διακριτοῦ ἀπὸ τὸ «βιολογικὸ φύλο» μὲ δυνατότητα αὐτοπροσδιορισμοῦ φύλου, περιττὸν καὶ νὰ τονισθεῖ ὅτι εἶναι ἔννοιες ριζικὰ ἀντίθετες πρὸς τὴν Πίστη καὶ τὴν Διδασκαλία τῆς ᾿Ορθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ ὅτι συνιστοῦν ἐκθεμελιωτικὲς ἀνθρωπολογικὲς ἀπόψεις γιὰ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητος. 


πίσης δέ, εἶναι ἐντελῶς ξένες πρὸς τὴν Παράδοσή μας, τὰ Ἤθη καὶ Ἔθιμα τοῦ λαοῦ μας καὶ γενικὰ τὴν Ἱστορία καὶ τὸν Πολιτισμό μας. Τὸ κλῖμα, μέσα στὸ ὁποῖο κινεῖται ἡ σχετικὴ Ἐγκύκλιος -῾Οδηγία τοῦ ῾Υπουργείου γιὰ τὴν Θεματικὴ Ἑβδομάδα «Σῶμα καὶ Ταυτότητα», ἐνῶ σκοπεύει στὴν προσπάθεια νὰ ἀποφεύγεται, ὡς ἐκτροπή, ὁ ἀτομικὸς καὶ συλλογικὸς στιγματισμὸς τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ ἄλλων προσώπων μὲ σχετικὲς παρεκκλίσεις, ὅμως δὲν ἀποτρέπει τὸν κίνδυνο γιὰ τὴν ἀλλη ἐκτροπή, νὰ θεωροῦνται δηλαδὴ ἡ ὁμοφυ- λοφιλία καὶ ὅ,τι σχετικὸ μὲ αὐτήν, ὡς φυσιολογικὲς καὶ τελικὰ ἀποδεκτὲς καταστάσεις καὶ πρακτικές. Δηλώνουμε, ὅτι δὲν συμφωνοῦμε νὰ γίνωνται δεκτοὶ πειραματισμοὶ ἐν οὐ παικτοῖς. 


ν μέσῳ ποικιλομόρφου κρίσεως, ὡς ὕψιστη ἀνάγκη θεωροῦμε τὴν διακράτηση τῶν διαχρονικῶν ἐκείνων ἀξιῶν καὶ ἰδανικῶν Πίστεως καὶ Ἀρετῆς, ποὺ προάγουν Ἦθος καὶ Πολιτισμό. Ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀποδόμηση εἶναι ἀντίθετες καὶ πρὸς αὐτὸ τοῦτο τὸ Σύνταγμα τῆς Πατρίδος μας, τὸ ὁποῖο ὁρίζει (ἄρθρ. 16,παρ. 2) ὅτι ἡ παιδεία ἀποβλέπει στὴν ἠθική, πνευματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ προάγει-ἀναπτύσσει τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν πολιτῶν.



Κύριε Ὑπουργέ· 


Γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι μὲ συντομία καὶ χωρὶς εἰδικὴ ἀνάλυση ἐκτέθηκαν, ἐφ᾿ ὅσον ἄλλοι ἔχουν ἤδη πράξει τοῦτο ἐπαρκέστατα, ζητοῦμε νὰ ἀνακληθεῖ ἡ ἀπόφαση γιὰ τὶς «ἔμφυλες ταυτότητες», καὶ Σᾶς βεβαιώνουμε ὅτι θὰ ἀγωνισθοῦμε ἀποφασιστικὰ γιὰ τὴν πρόληψη τῆς ἠθικῆς παρακμῆς καὶ σήψεως καὶ θὰ ἐνθαρρύνουμε τὴν μὲ κάθε τρόπο ἀποχὴ τῶν μαθητῶν ἀπὸ τὴν φθορὰ ποὺ προξενεῖται ἀπὸ ἐκεῖ –ἀλλοίμονο– ἀπὸ ὅπου θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκπορεύεται φῶς, ἀλήθεια, ὅραμα καὶ πνοή. 


Τῇ ἐντολῇ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου 


Ὁ Ἀρχιγραμματεύς 


† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF